Venres, 27 de xullo de 2018
Non puiden escribir
durante estes días porque case que non tiven tempo para min. Todo o tempo que
teño estouno dedicando a Artemisa. Artemisa chegou por sorpresa o martes pola
tarde. A miña nai e máis eu estabamos preparando empanadas para levalas,
segundo me dixo ela, a Compostela, para ter a nosa propia comida; algo que a
min me parecía un pouco estraño porque o máis divertido é ir a Compostela o día
de Galicia para probar todas as cousiñas que van facendo por todas partes, para
xantar eilí, pero non lle dixen nada. Tamén me apetecía moitísimo pasarme o día
enteiro coa miña nai, malia que pola tarde quería irme bañar ao río con Lúa;
pero a miña nai esforzouse por reterme na casa, por convencerme de que quedase
con ela. Estivemos xuntas todo o día, falando de moitas cousas. Eu cada vez
síntome máis unida a ela. Creo que xa se pecharon todas as feridas que a vida
nos fixo na ialma. Estamos xuntas coma se sempre tivésemos vivido eiquí as
dúas, como se non tivesen existido eses trinta anos horríbeis da nosa vida que
pasamos separadas. Téñolle unha confianza tan grande que, ás veces, me
sorprendo falándolle de cousas que pensei que nunca lle explicaría. Sonlle moi
sincera e ela tamén o é comigo. Ademais, sempre me sabe aconsellar moi ben, con
consellos lóxicos que de verdade me fai moito ben escoitar.
Cando chegou Artemisa,
acompañada polo meu tío Damián, eu quedei detida nese intre sen saber que
facer. Non me esperaba para nada que ela viñese tan prontiño. Eu pensaba que
chegaría a finais desta semana e, cando a vin perante miña, mirándome intrigada
e feliz, sentín que o meu mundo se detiña, pero tamén me sentín satisfeita,
aliviada y moi ilusionada. Axiña lle dei as grazas á Deusa por traela ao meu
lado. E dei as grazas por moitos motivos: por ter por fin a Artemisa comigo,
por xa non ter que volver a Cataluña para ir buscala, por poder mostrarlle por
fin o meu mundo, por ter a oportunidade de convencela estando xuntas de que
aínda a amo coma sempre... Eran moitas as razóns que me impulsaban a dar as
grazas.
Dende que Artemisa chegou,
non a deixei soa en ningún momento deica onte pola tardiña. Saín con Lúa porque
de verdade, aínda que me dea mágoa recoñecelo, necesitaba arredarme da enerxía
de Artemisa. Dende que chegou, noto que xa non está igual comigo, que está
pendente de todo coma se quixese atopar en calquera parte algún detalle co que
puidese xustificar o celosa que leva estando dende hai días. Eu trateina coma
sempre, con todo o meu amor, con moitísimo agarimo, con moitísima dozura.
Compartimos momentos fermosísimos que nos fixeron felices, compartímolo todo en
canto estivemos soíñas no río, compartímolo todo sempre, polas noites, coma se
nada pasase, pero ela non está igual comigo. Noto que ten moita xenreira na súa
ialma, que do seu ollar foxen raiolas de impotencia e de rabia, que, ás veces,
permanece calada sen dicirme nada ata que son eu quen lle pregunta se lle pasa
algunha cousiña; pero, cada vez que lle fago esa pregunta, sinto un medo
horríbel porque penso que de súpeto todo o que ela sente e está a me agochar
estoupará sen que me poida protexer de todas as acusacións que ela devece por
lanzarme.
Non sei como enfrontar isto.
E teño que recoñecer que para min están sendo días marabillosos. O martes,
cando chegou, leveina ao río e, con toda a miña ilusión, mostreille ese
recuncho que tanto amo eu; pero notei que ela non me quería recoñecer que lle
parecía fermosísimo, coma se lle dese rabia que fose tan máxico. Eu intentei
adiviñar o que pensaba, pero estaba hermética, pechada en si mesma, e non había
maneira de entrar nos seus ollos. Por iso, esforceime moitísimo en ignorar a
mágoa que espertara en min a súa actitude e entregueille todo o que eu son.
Quero borrar da súa ialma toda esa desconfianza que sente, todos eses celos
inútiles que sente, pero sento que non podo loitar contra eles. Apoderáronse
dela uns celos horríbeis que nunca a deixan en paz, que non lle permiten gozar
de todas as cousiñas bonitas que estamos vivindo. Xuro que para min, agás dese
detalle, todo está sendo marabilloso e moito máis máxico do que xamais puiden
imaxinar. Vivir con Artemisa, coa miña nai, con Lúa e coas demais veciñas da
aldea o día de Galicia foi impresionante, foi como un sono. O mércores sentía
que estaba no lugar onde teño que estar, o lugar de onde xamais tiven que
marchar. E sentía a miña identidade berrar con forza por riba de todas as voces
que nos rodeaban, por riba da música que soaba por todas partes. Estiven tan
feliz, sentinme tan feliz que aínda me parece notar en min o latexar desa
felicidade tan intensa e forte. Creo que nunca fora tan feliz, nunca. Había
moitísimo tempo que non vivía o día da miña terra como o fixen o mércores.
Había moitísima xente, pero non me sentín abafada en ningún momento. Moitas
veces, soou o himno oficial de Galicia en algunha parte, tocado con gaitas, e
sentía ganas de cantalo con toda a miña ialma, cantalo de verdade, desafogando
nese canto todo o amor que sinto pola miña terra. Ademais, toda a comida que
comemos estaba deliciosa. Gozamos de todo, de todo, e eu sentíame tan feliz que
non podía evitar que moitas veces se me enchesen os ollos de bágoas de felicidade.
Vivía coa miña nai ese día cunha inocencia que ela tamén compartía comigo. Ela
tamén estaba moi feliz. Brillábanlle moitísimo os ollos, estivo pendente de min
en todo momento, como tamén o estivo Lúa. Parecía coma se nunca me tivese
arredado delas, ou, mellor dito, coma se nunca me tivesen arredado delas nin do
meu mundo. Nunca me sentín tan integrada como neses momentos. Foi fermosísimo.
E eu intentei que Artemisa
se sentise ben en todo momento. Non a desatendín nunca. Falei con ela todo o
posíbel, pregunteille se estaba ben e mesmo lle dixen que, se non se encontraba
ben, podiamos voltar antes a Ourense. E díxenllo porque vía nos seus ollos que
lle pasaba algo que eu non podía entender. Se había tanta felicidade no noso
redor, por que ela tiña esa mirada tan chea de rabia? Facíame moitísimo dano
que ela estivese así e a verdade é que me esforzaba por ignorar a tristura que
me facía sentir a súa actitude. Lévoo facendo dende que chegou.
Ademais, teño que
recoñecer que non me apetece en absoluto deixar a Lúa de lado, pero, sobre todo
o mércores, notaba que, cada vez que falaba con ela, cada vez que riamos xuntas
o nos tomabamos da man para ir xuntiñas a algunha parte, a Artemisa ardíanlle os
ollos e mirábanos coma se quixese desfacernos co seu ollar. Lúa apertábame a
man cada vez que se decataba de que os ollos de Artemisa se encheran de lume, queréndome
dicir con ese aceno que tiña que ter coidado, que tiña que ceibar a súa man,
pero eu non me podo separar dela, non quero deixar de estar con ela. É evidente
que estou pasando todo o día enteiro con Artemisa, que estou con ela dándolle
todo o que son, pero parece que iso non sexa suficiente.
O martes e o mércores
aínda podía aturar as súas miradas estrañas, a súa actitude fría que só
desaparecía cando estabamos xuntas na habitación, xuntiñas, moi intimamente
unidas, pero o resto do día parece que ela estea a me interrogar co seu ollar e
eu non o podo aturar máis. Estoume a esforzar moitísimo para non saltar e non
confesarlle canto me doe que estea así.
Por iso, onte pola tarde,
despois de xantar tranquilamente na miña casa, díxenlle a Artemisa que me
prestaba moitísimo ir ao río, que precisaba estar entre as árbores, e ela
díxome que tiña cousas que facer do traballo, que fose eu soa se quería; pero
entón, xusto entón, Lúa veu buscarnos coa intención de facer algo as tres
xuntas, pero a Artemisa non lle deu a gana vir connosco e, enriba de todo,
cando fun á miña habitación para pór o bikini, Artemisa díxome que non entendía
como era posíbel que aínda estivese así con Lúa sabendo o que pasara entre nós.
Eu, entón, non puiden evitar dicirlle que esperaba que pronto se decatase de
que estaba moi trabucada e que esperaba que pronto se decatase de cal era a
realidade. E, daquela, marchei porque non podía aturar máis a súa mirada. Faime
moito dano que se estea comportando así comigo. Lúa tampouco o entende.
Eu pensaba que todo se
arranxaría cando estivésemos xuntas, pero agora vexo que cada vez pode ser
peor, que aínda queda por vir o peor e dáme moitísimo medo que chegue ese
momento. Lúa aconséllame que sexa paciente con ela, dime que os celos son unha
doenza que ten que se ir soa e que non intente forzar as cousas, que siga
actuando como o fixen ata entón; pero eu non podo máis. Son feliz con todos,
con todo, agás con ela. Artemisa quere encher de escuridade o meu mundo, quere
escurecer a luz que me rodea, quere destruír coa súa actitude a felicidade que
todos sentimos e creo que non é xusto. Para estar así, mellor tivese sido que
quedase eilí en Cataluña.
En cambio, a tarde que
vivín onte con Lúa foi marabillosa, pero foino porque ela non me mirou con
tensión nin rancor en ningún momento, foi marabillosa porque rimos coma se nada
pasase, porque ela, coa súa actitude, me fixo esquecer de todo o que me
preocupaba. Nadamos xuntas no río durante moitísimo tempo, despois deitámonos
na herba para permitir que o sol acariñase a nosa pel. Falamos de moitísimas
cousas dun xeito acougado. Ningunha das dúas dixo nada sobre o que pasara entre
nós os últimos días. Era coma se todo sempre tivese sido así de sinxelo. Non
obstante, a pesar de que non dixésemos con palabras nada verbo o que pasou,
coas nosas miradas falabamos con moita máis claridade. E sei que non o podiamos
evitar, que, cando o silencio nos rodeaba, só nos quedaban as nosas miradas,
que cos nosos ollos nos sorriamos moito máis que cos beizos, que, cando nos
tomabamos da man, algo se espertaba en nós; pero ningunha das dúas dixo nada
sobre iso. Seica non fose necesario. Pode que Artemisa si teña motivos para
sentir eses celos, pero non o ten para acusarme decotío de algo que nunca
fixen, pois o comportamento que tiven con ela dende que chegou é impecábel, non
ten que me recriminar nada, non ten nada que botarme á cara; pero si é certo
que entre Lúa e máis eu hai algo que non sei explicar, pero é algo que non podo
controlar. Non sei por que me sinto tan a gusto con ela, por que o mundo me
parece tan brillante cando estamos xuntas. Sei que o día de Galicia non tivese
sido igual se ela non estivese comigo, se ela non tivese compartido comigo esas
horas tan cheas de maxia, de felicidade e de diversión. Sei que nada tería sido
igual sen ela, pero recoñecer todo iso faime dano. Non lle quero dar a Artemisa
motivos para que se sinta así de celosa, pero non sei se poderei agochar por
moito tempo máis todo o que está a pasar. Mesmo a miña nai se decatou hai días
do que pasa entre Lúa e máis eu. Díxome que ela non era parva, que xa se
decatara de como nos mirabamos, de que había algo que non tiña por que haber se
eu estou tan namorada de Artemisa. De verdade que o estou, estouno coma sempre,
e isto que me está a pasar con Lúa é algo que se engadiu a todos os sentimentos
que xa teño na miña ialma. Non está substituíndo ningunha emoción, non está
destruíndo o que sinto por Artemisa. É coma se na miña ialma sempre tivese habido
un oquiño para ese sentimento que, creo eu, non é novo, que leva existindo
dende sempre, dende que coñecín a Lúa, pero ata agora non espertara porque
quedou tamén enterrado baixo a tristura que me provocaba pensar na miña terra e
en todo o que vivira eiquí; pero nada diso está a acalar o que sinto por
Artemisa, e iso é o que máis me desorienta.
Pero non podo evitar que,
cada vez que teño pretiño a Lúa, algo en min se estremeza, non podo evitar
facerme pequena cada vez que ela acariña algunha parte do meu corpo, non podo
evitar sentir que o meu sangre arde cada vez que nos miramos. Pásame algo con
ela que sei que non está ben, pero non dubido aínda de que o que sinto por
Artemisa segue tendo moitísima forza. Non obstante, dóeme moito que ela estea
así comigo porque creo que non lle deixei de prestar a atención que se merece
dende que chegou, porque estou con ela todo o que podo, porque intento que se
sinta ben en todo momento e porque sigo sendo a mesma con ela, malia que o seu
comportamento me doa tanto.
Non sei canto tempo máis
poderei aguantar así, pero dáme moito medo que Artemisa estoupe ou que descubra
que en realidade o que me pasa con Lúa ten moita máis importancia do que eu lle
asegurei.
Xa vou deixar de escribir.
Ogallá todo poida rematar o mellor posíbel.
Traducción:
Viernes, 27 de julio de 2018
No pude escribir durante estos días porque casi no
tuve tiempo para mí. Todo el tiempo que tengo estoy dedicándolo a Artemisa.
Artemisa llegó por sorpresa el martes por la tarde. Mi madre y yo estábamos
preparando empanadas para llevarlas, según me dijo ella, a Compostela, para
tener nuestra propia comida; algo que a mí me parecía un poco extraño porque lo
más divertido es ir a Compostela el día de Galicia para probar todas las
cosiñas que van haciendo por todas partes, para comer allí, pero no le dije
nada. También me apetecía muchísimo pasarme el día entero con mi madre, a pesar
de que por la tarde quería irme a bañar al río con Lúa; pero mi madre se
esforzó por retenerme en casa, por convencerme de que me quedase con ella.
Estuvimos juntas todo el día, hablando de muchas cosas. Yo cada vez me siento
más unida a ella. Creo que ya se han cerrado todas las heridas que la vida nos
hizo en el alma. Estamos juntas como si siempre hubiésemos vivido aquí las dos,
como si no hubiesen existido esos treinta años horribles de nuestra vida que
pasamos separadas. Le tengo una confianza tan grande que, a veces, me sorprendo
hablándole de cosas que pensé que nunca le explicaría. Le soy muy sincera y
ella también lo es conmigo. Además, siempre sabe aconsejarme muy bien, con
consejos lógicos que de verdad me hace mucho bien escuchar.
Cuando llegó Artemisa, acompañada por mi tío Damián,
yo me quedé detenida en ese instante sin saber qué hacer. No me esperaba para
nada que ella viniese tan prontiño. Yo pensaba que llegaría a finales de esta
semana y, cuando la vi delante de mí, mirándome intrigada y feliz, sentí que mi
mundo se detenía, pero también me sentí satisfecha, aliviada y muy ilusionada.
Enseguida le di las gracias a la Diosa por traerla a mi lado. Y di las gracias
por muchos motivos: por tener al fin a Artemisa conmigo, por ya no tener que ir
a Cataluña para ir a buscarla, por poder mostrarle al fin mi mundo, por tener
la oportunidad de convencerla estando juntas de que aún la amo como siempre...
Eran muchas las razones que me impulsaban a dar las gracias.
Desde que Artemisa llegó, no la dejé sola en ningún
momento hasta ayer por la tardiña. Salí con Lúa porque de verdad, aunque me dé
pena reconocerlo, necesitaba alejarme de la energía de Artemisa. Desde que
llegó, noto que ya no está igual conmigo, que está pendiente de todo como si
quisiese encontrar en cualquier parte algún detalle con el que pudiese
justificar lo celosa que lleva estando desde hace días. Yo la he tratado como
siempre, con todo mi amor, con muchísimo cariño, con muchísima dulzura. Compartimos
momentos hermosísimos que nos hicieron felices, lo compartimos todo en cuanto
estuvimos soliñas en el río, lo compartimos todo siempre, por las noches, como
si nada pasase, pero ella no está igual conmigo. Noto que tiene mucha rabia en
su alma, que de su mirada huyen rayos de impotencia y de ira, que, a veces,
permanece callada sin decirme nada hasta que soy yo quien le pregunta si le
pasa alguna cosiña; pero, cada vez que le hago esa pregunta, siento un miedo
horrible porque pienso que de súbito todo lo que ella siente y está ocultándome
explotará sin que pueda protegerme de todas las acusaciones que ella ansía
lanzarme.
No sé cómo enfrentar esto. Y tengo que reconocer que
para mí están siendo días maravillosos. El martes, cuando llegó, la llevé al
río y, con toda mi ilusión, le mostré ese rincón que tanto amo yo; pero noté
que ella no quería reconocerme que le parecía hermosísimo, como si le diese
rabia que fuese tan mágico. Yo intenté adivinar lo que pensaba, pero estaba hermética,
cerrada en sí misma, y no había manera de entrar en sus ojos. Por eso, me
esforcé muchísimo en ignorar la lástima que había despertado en mí su actitud y
le entregué todo lo que yo soy. Quiero borrar de su alma toda esa desconfianza
que siente, todos esos celos inútiles que siente, pero siento que no puedo
luchar contra ellos. Se apoderaron de ella unos celos horribles que nunca la
dejan en paz, que no le permiten gozar de todas las cosiñas bonitas que estamos
viviendo. Juro que para mí, excepto ese detalle, todo está siendo maravilloso y
mucho más mágico de lo que jamás pude imaginar. Vivir con Artemisa, con mi
madre, con Lúa y con las demás vecinas de la aldea el día de Galicia fue impresionante,
fue como un sueño. El miércoles sentía que estaba en el lugar donde tengo que
estar, el lugar de donde jamás tuve que marcharme. Y sentía mi identidad gritar
con fuerza por encima de todas las voces que nos rodeaban, por encima de la
música que sonaba por todas partes. Estuve tan feliz, me sentí tan feliz que
todavía me parece notar en mí el latido de esa felicidad tan intensa y fuerte.
Creo que nunca había sido tan feliz, nunca. Hacía muchísimo tiempo que no vivía
el día de mi tierra como lo hice el miércoles. Había muchísima gente, pero no
me sentí agobiada en ningún momento. Muchas veces, sonó el himno oficial de
Galicia en alguna parte, tocado con gaitas, y sentía ganas de cantarlo con toda
mi alma, cantando de verdad, desahogando en ese canto todo el amor que siento
por mi tierra. Además, toda la comida que comimos estaba deliciosa. Disfrutamos
de todo, de todo, y yo me sentía tan feliz que no podía evitar que muchas veces
se me llenasen los ojos de lágrimas de felicidad. Vivía con mi madre ese día
con una inocencia que ella también compartía conmigo. Ella también estaba muy
feliz. Le brillaban muchísimo los ojos, estuvo pendiente de mí en todo momento,
como también lo estuvo Lúa. Parecía como si nunca me hubiese alejado de ellas,
o, mejor dicho, como si nunca me hubiesen alejado de ellas ni de mi mundo.
Nunca me sentí tan integrada como en esos momentos. Fue hermosísimo.
Y yo intenté que Artemisa se sintiese bien en todo
momento. No la desatendí nunca. Hablé con ella todo lo posible, le pregunté si
estaba bien e incluso le dije que, si no se encontraba bien, podíamos volver
antes a Ourense. Y se lo dije porque veía en sus ojos que le pasaba algo que yo
no podía entender. Si había tanta felicidad a nuestro alrededor, ¿por qué ella
tenía esa mirada tan llena de rabia? Me hacía muchísimo daño que ella estuviese
así y la verdad es que me esforzaba por ignorar la tristeza que me hacía sentir
su actitud. Llevo haciéndolo desde que llegó.
Además, tengo que reconocer que no me apetece en
absoluto dejar a Lúa de lado, pero, sobre todo el miércoles, notaba que, cada
vez que hablaba con ella, cada vez que nos reíamos juntas y nos tomábamos de la
mano para ir juntiñas a alguna parte, a Artemisa le ardían los ojos y nos
miraba como si quisiese deshacernos con su mirada. Lúa me apretaba la mano cada
vez que se daba cuenta de que los ojos de Artemisa se habían llenado de fuego,
queriéndome decir con ese gesto que debía tener cuidado, que tenía que soltar
su mano, pero yo no puedo separarme de ella, no quiero dejar de estar con ella.
Es evidente que estoy pasando todo el día entero con Artemisa, que estoy con
ella dándole todo lo que soy, pero parece que eso no sea suficiente.
El martes y el miércoles aún podía soportar sus
miradas extrañas, su actitud fría que sólo desaparecía cuando estábamos juntas
en la habitación, juntiñas, muy íntimamente unidas, pero el resto del día
parece que ella esté interrogándome con su mirada y yo no puedo soportarlo más.
Estoy esforzándome muchísimo para no saltar y no confesarle cuánto me duele que
esté así.
Por eso, ayer por la tarde, después de comer
tranquilamente en mi casa, le dije a Artemisa que me apetecía muchísimo ir al
río, que necesitaba estar entre los árboles, y ella me dijo que tenía cosas que
hacer del trabajo, que fuese yo sola si quería; pero entonces, justo entonces,
Lúa vino a buscarnos con la intención de hacer algo las tres juntas, pero a
Artemisa no le dio la gana venir con nosotras y, encima de todo, cuando fui a
mi habitación para ponerme el bikini, Artemisa me dijo que no entendía cómo era
posible que aún estuviese así con Lúa sabiendo lo que había pasado entre
nosotras. Yo, entonces, no pude evitar decirle que esperaba que pronto se
percatase de que estaba muy equivocada y que esperaba que pronto se diese
cuenta de cuál era la realidad. Y, entonces, me marché porque no podía soportar
más su mirada. Me hace mucho daño que esté comportándose así conmigo. Lúa
tampoco lo entiende.
Yo pensaba que todo se solucionaría cuando
estuviésemos juntas, pero ahora veo que cada vez puede ser peor, que aún queda
por venir lo peor y me da muchísimo miedo que llegue ese momento. Lúa me
aconseja que sea paciente con ella, me dice que los celos son una enfermedad
que tiene que irse sola y que no intente forzar las cosas, que siga actuando
como lo hice hasta entonces; pero yo no puedo más. Soy feliz con todos, con
todo, excepto con ella. Artemisa quiere henchir de oscuridad mi mundo, quiere
oscurecer la luz que me rodea, quiere destruir con su actitud la felicidad que
todos sentimos y creo que no es justo. Para estar así, mejor habría sido que se
hubiese quedado allí en Cataluña.
En cambio, la tarde que viví ayer con Lúa fue
maravillosa, pero lo fue porque ella no me miró con tensión ni rencor en ningún
momento, fue maravillosa porque nos reímos como si nada pasase, porque ella,
con su actitud, me izo olvidar de todo lo que me preocupaba. Nadamos juntas en
el río durante muchísimo tiempo, después nos tumbamos en la hierba para permitir
que el sol acariciase nuestra piel. Hablamos de muchísimas cosas de un modo
calmado. Ninguna de las dos dijo nada sobre lo que había pasado entre nosotras
los últimos días. Era como si todo siempre hubiese sido así de sencillo. No
obstante, a pesar de que no dijésemos con palabras nada sobre lo que pasó, con
nuestras miradas hablábamos con mucha más claridad. Y sé que no podíamos
evitarlo, que, cuando el silencio nos rodeaba, sólo nos quedaban nuestras
miradas, que con nuestros ojos nos sonreíamos mucho más que con los labios,
que, cuando nos tomábamos de la mano, algo se despertaba en nosotras, pero
ninguna de las dos dijo nada sobre eso. Quizás no fuese necesario. Puede que
Artemisa sí tenga motivos para sentir esos celos, pero no los tiene para
acusarme continuamente de algo que nunca hice, pues el comportamiento que tuve
con ella desde que llegó es impecable, no tiene que recriminarme nada, no tiene
que echarme en cara nada; pero sí es cierto que entre Lúa y yo hay algo que no
sé explicar, pero es algo que no puedo controlar. No sé por qué me siento tan a
gusto con ella, por qué el mundo me parece tan brillante cuando estamos juntas.
Sé que el día de Galicia no hubiese sido igual si ella no estuviese conmigo, si
ella no hubiese compartido conmigo esas horas tan llenas de magia, de felicidad
y de diversión. Sé que nada habría sido igual sin ella, pero reconocer todo eso
me hace daño. No quiero darle a artemisa motivos para que se sienta así de
celosa, pero no sé si podré ocultar por mucho tiempo más todo lo que está
pasando. Incluso mi madre se dio cuenta hace días de lo que pasa entre Lúa y
yo. Me dijo que ella no era tonta, que ya se había dado cuenta de cómo nos
mirábamos, de que había algo que no tenía por qué haber si yo estoy tan
enamorada de Artemisa. De verdad que lo estoy, lo estoy como siempre, y esto
que está pasándome con Lúa es algo que se añadió a todos los sentimientos que
ya tengo en mi alma. No está reemplazando ninguna emoción, no está destruyendo
lo que siento por Artemisa. Es como si en mi alma siempre hubiese habido un
huequiño para ese sentimiento que, creo yo, no es nuevo, que lleva existiendo
desde siempre, desde que conocí a Lúa, pero hasta ahora no había despertado
porque quedó también enterrado bajo la tristeza que me provocaba pensar en mi
tierra y todo lo que había vivido aquí; pero nada de eso está acallando lo que
siento por Artemisa, y eso es lo que más me desorienta.
Pero no puedo evitar que, cada vez que tengo
cerquiña a Lúa, algo en mí se estremezca, no puedo evitar hacerme pequeña cada
vez que ella acaricia alguna parte de mi cuerpo, no puedo evitar sentir que la
sangre me arde cada vez que nos miramos. Me pasa algo con ella que sé que no
está bien, pero no dudo todavía de que lo que siento por Artemisa sigue
teniendo mucha fuerza. No obstante, me duele mucho que ella esté así conmigo
porque creo que no he dejado de prestarle la atención que se merece desde que
llegó, porque estoy con ella todo lo que puedo, porque intento que se sienta
bien en todo momento y porque sigo siendo la misma con ella, a pesar de que su
comportamiento me duela tanto.
No sé cuánto tiempo más podré aguantar así, pero me
da mucho miedo que Artemisa estalle o que descubra que en realidad lo que me
pasa con Lúa tiene mucha más importancia de lo que yo le aseguré.
Ya voy a dejar de escribir. Ojalá todo pueda acabar
lo mejor posible.
La parte positiva de esta entrada es la relación entre Agnes y su madre. Poco a poco, las heridas se han cerrado y ahora están curadas. No se recriminan nada, no necesitan seguir hablando, las dos han hecho las paces consigo mismas y con el mundo. Agnes está viviendo algo que yo creo que no vivió nunca, el amor de una madre. Sí, Gaya intentó ser una madre para ella, pero se equivocó tanto...Metía la pata una vez y al tiempo, volvía a hacerlo. Era una mujer buena, pero no supo cuidar de Agnes (que reconozco que era complicado, eso no se puede discutir, pero lo podría haber hecho mejor).
ResponderEliminarNo me extraña que Agnes necesite alejarse un poco de Artemisa. Con esa energía tan negativa la puede poner hasta mala. Me recuerda un poco a Luis, cuando se pone en plan borde terminal, que no hay forma de que algo le parezca bien y tenga buenas palabras. Por muy buen ambiente que le rodee, sigue enfadado. Artemisa igual, está tan celosa que no es capaz de salir de ahí, de reaccionar. Está claro que entre Agnes y Lúa saltan chispas, que hay atracción y eso le da rabia a Artemisa, pero eso no significa que vaya a ocurrir nada. No somos animales, sabemos comportarnos...creo jajajaja. Bueno, aquí conocemos la visión de Agnes de las cosas. Ella intenta que Artemisa se sienta cómoda, que sea feliz...está por ella, preocupándose por si quiere estar en casa o está cansada. Luego, la indiferencia fingida a las cosas que Agnes le enseña con toda su ilusión...duele. Al menos sabe que está así por los celos, que en realidad le está gustando y que se moría de ganas de tirarse al rio. Ains, este es mi último capítulo hasta la vuelta de Murcia. Al menos sé que cuando vuelva, tendré más capítulos que leer y será un aliciente. ¡Ahora estás en Galicia como Agnes! ¡Disfrutaa!! Al menos tú no tienes a un Artemisa fastidiándote todo el tiempo jajaja. ¡Un besitooo!
La reacción de Artemisa es muy infantil, pero es que el amor es así, nos hace niños a todos, porque saca la parte irracional, lo cual a veces es hermoso y sublime, y otras ridículo y grotesco, como pasa ahora con los celos de Artemisa. Un niño cuando está así, enfurruñado, solo una sacudida lo saca de ese estado, porque se pone negativo y funcionan según el esquema "cuanto mejor, peor", o sea, cuanto más te esfuerzas en que cambie de ánimo más se empecina y porfía. Agnes, pobre, ha intentado eso, es natural, y Artemisa en el fondo la está castigando, lo que resulta ridículo y profundamente injusto.
ResponderEliminarDe paso nos hemos enterado de que la relación entre Agnes y su madre se ha reestablecido, una maravilla en la cual ambas tienen un papel protagonista, pues si alguna de las dos no hubiera puesto de su parte todo lo posible la cosa habría sido completamente imposible.
Agnes, que no es tonta, es consciente de la situación con Artemisa, lo expresa perfectamente cuando dice que... Pode que Artemisa si teña motivos para sentir eses celos, pero non o ten para acusarme decotío de algo que nunca fixen.
Lo que pasa ahora es que se ha establecido un clásico triángulo, y se está tensionando. Cuando Artemisa está a solas con Agnes, y solo en ese momento, la tensión entre ellas se reduce, esto es razonable porque Artemisa trata de probarle a Agnes que cualquier intromisión entre ellas, especialmente la de Lúa, es totalmente contraproducente. Por otro lado la relación entre Agnes y Lúa es siempre buena, y entre Lúa y Artemisa la cosa está que arde, por mucho que aún no hayan confrontado directamente, pero las dos están peleando por Agnes; Artemisa, además, sabe que está perdiendo, no necesita saber lo que piensa Agnes, es evidente: Para estar así, mellor tivese sido que quedase eilí en Cataluña.
Cada vez las cartas están más con las caras boca arriba, ya no queda lugar para fingir ni para disimular. Lo único bueno de esta situación es que como la tensión va aumentando, va a reventar por uno u otro sitio, lo que puede ser un desastre... o no. Ojalá Artemisa tenga la inteligencia y sensibilidad suficiente para controlar lo que pase. No creo que falte mucho para verlo...