miércoles, 1 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: VENRES, 20 DE XULLO DE 2018


Venres, 20 de xullo de 2018

Abráiome moito cando comprobo que estou escribindo case que todos os días. Había moito tempo que non tiña tantas ganas de falar da miña vida. Sinto a necesidade de explicar todo o que vivo e tamén de deixalo escrito para que non o esqueza nunca porque de verdade que me sinto tan feliz que non o podo crer. Eu pensaba que non podía ser tan feliz, que xa se me esgotaran as oportunidades para selo. Non se trata soamente de que me sinta tan leda, senón de que teño por dentro miña unha infinda paz que me fai esquecer todos eses momentos nos que só devecía por desaparecer. Menos mal que nunca o conseguín, que aínda estou viva para poder gozar outra vez da miña terra.

Outra cousa que me sorprende moito é que teña tantas ganas de facer cousas, de que non me canse tan rápido e de que poida rir tanto. Non me recoñezo agora. Non sei onde quedou esa Agnes á que lle custaba tanto ter ilusión por calquera cousa, onde quedou a muller que tiña máis facilidade para chorar que para rir. Cústame entender como é posíbel que eu sexa así, que poida ser deste xeito. E entón pregúntome cal é a verdadeira versión de min mesma. Tamén me pregunto canto inflúe na miña vida estar con Artemisa. É evidente que con ela son feliz, con ela síntome moi ben e que a miña vida non brillaría se ela non estivese comigo; pero tamén teño que recoñecer que agora estou sen ela e síntome como non me sentín nunca na miña vida, nin sequera cando era cativiña porque agora podo gozar moito máis das cousas. Non estou dicindo que estea mellor sen Artemisa, iso xamais, e ademais tamén a boto moitísimo en falla e gustaríame moitísimo que estivese eiquí comigo, gozando comigo de toda a beleza da miña terra. O que quero dicir é que me decatei de que o amor non o é todo para min. Poderíame sentir plena só por estar con ela, e non é así. Aínda estando con ela, síntome algo baleira se estou lonxe da miña terra. Con Artemisa síntome completa cando estamos xuntas e nunca se me ocorrería deixala porque a quero, quéroa moitísimo, pero creo que non son desas persoas que só son felices grazas ao amor. Non sei que pensar en realidade de min. Síntome perdida en min mesma, pero iso non me fai sentir mal, non me desanima en absoluto. É algo que me pregunto decotío, pero tampouco me impaciento se non atopo a resposta.

Pero si teño que recoñecer que estraño moito a Artemisa. Bótoa moito en falla. Necesítoa, necesito que estea eiquí comigo, que durma comigo, que me abrace polas noites. Preciso sentila eiquí, pretiño de min, e gustaríame que ela tamén gozase de todos estes momentos que estou vivindo. Non deixo de pensar nela, iso si é verdade, e continuamente, cando me sinto tan plena, penso que a ela tamén lle gustaría moito todo isto.

Hoxe fun con Lúa a Vigo. Fixemos moitísimas cousas porque fomos cediño e estivemos pola cidade. Mesmo subimos ao miradoiro dende onde se ve como se xunta a ría de Vigo coa de Pontevedra e era unha paisaxe fermosísima. Ela, nese miradoiro, confesoume algunhas cousas que me deixaron a ialma tremente. Nese momento eu sentía moitas cousas mesturadas. Sentía que había algo que non estaba ben, que eu non tiña que permitir que eses momentos existisen, pero a maior parte da miña ialma estaba enchida por unha sensación de plenitude que me afastaba do mundo. Alí, Lúa díxome que había moito tempo que non se sentía tan ben con alguén, que en realidade nunca dubidou de que entre ela e máis eu podía medrar unha conexión tan bonita. Non era quen de mirarme aos ollos namentres me dicía esas palabras que soaban tan sinceras. Falaba pausadamente, coma se non me quixese gobiar coas súas confesións. Eu estaba moi preto dela. Podía recender o aroma dos seus cabelos e o vento acariñábanos a pel. O vento xogaba no ceo cunhas nubes que se arremuiñaban diante nosa coma se quixesen facernos rir cos seus movementos.

Despois dun silencio enchido de nostalxia, ela, mirándome aos ollos ao fin, díxome:

     Cando souben que te fuches, púxenme tan tristeira que non quixen ir á aldeíña no verán. A miña nai si ía de cando en cando para estar coa túa nai. Non sei se lembras que sempre foron moi amigas. —Eu asentinlle coa cabeza—. Pois a miña nai axiña soubo que ti te foras eu entón non quixen ir á aldeíña porque non me quería atopar coa túa ausencia por todas partes. Non fun. Quedei co meu pai, que tampouco podía ir porque tiña moito traballo ese verán. Estaba comezando a abrir un negocio e non podía marchar. Foi un dos veráns máis tristes da miña vida. Eu insistinlle moito á miña nai en que lle pedise á túa que lle dese a maneira de comunicarme contigo, porque eu tiña a necesidade de escribirche, de saber onde e como estabas; pero ninguén me dixo nunca onde estabas. Ninguén soubo ren máis de ti nunca. E iso eu non o podía entender. Agora si o entendo todo, pero sinto que fallan detalles en todo o que pasou. Quero dicir que si creo todo o que conta a túa nai. Si a creo, pero falla algo, Agnes. Creo que alguén agocha unha parte da verdade. Eu teño a intuición de que houbo unha terceira persoa na túa vida que che impediu que te reencontrases coa túa nai. Eu creo que á túa nai non a enganaron soamente nese hospital. Non sei por que penso isto. Pode que me trabuque.

     Eu tamén o penso —confeseille con medo—. Hai unhas ideas que non deixan de musitar na miña mente e non sei que crer. De todos xeitos, sei que nunca poderemos coñecer toda a verdade.

     Pero pódeslle preguntar á túa nai se conseguiu atopar a alguén que si sabía de ti e que lle dixo que non tiña nin idea de onde estabas. Preguntácheslle iso á túa nai? —Eu negueille en silencio—. Faino.

     Fareino, si.

     Pero agora non quero que pensemos niso —díxome colléndome das mans—. Agora quero gozar destes momentos que podemos vivir. Boteite moito en falla sempre, sabes? Eu sabía que algún día volvería verte, pero non saber cando sería poñíame moi triste. Agora, síntome tan leda de terte eiquí comigo...

Non sei por que, pero o seu ollar e a súa maneira de falarme facíanme sentir unha emoción estraña que á vez me inquietaba e facíame sentir nerviosa e acollida. El Lúa mirábame dun xeito estraño. Fixábase nos meus ollos, nos meus acenos e en todo o meu corpo dunha maneira disimulada, pero moi tenra.

     Imos? —pregunteille inqueda sentindo que me ardían as meixelas—. Farase tarde.

     Tes présa? —dixo sorrindo.

     En realidade non —rin.

     Podemos comer eiquí e despois imos á praia da Lanzada. Que che parece? É unha praia preciosa.

     Si, paréceme perfecto —sorrinlle eu tamén.

Teño que recoñecer que eu me comportaba coma se non fose dona dos meus pensamentos. Era coma se alguén turrase de min e me impulsase pola miña vida sen darme a oportunidade de pensar nos momentos que vivía, nas cousas que facía nin nas cousas que sentía; pero eu notaba que dentro miña había un remuíño de emocións que non sabía nin sei nomear aínda. A emoción que máis berraba era a alegría.

Baixamos do miradoiro co seu coche. Durante o traxecto de volta á cidade, falamos rindo con inocencia de calquera tema. Sentíame tan cómoda falando con ela que tiña a sensación de que a miña vida sempre fora así, tan libre, tan chea de felicidade e de inocencia.

     Téñoche que recoñecer que, dende que dixeches que non entendías por que á xente lle gustaba ir tanto á praia, xa non vou case nunca á praia —riu ela cando xa estabamos a piques de chegar abaixo do miradoiro—. Prefiro bañarme no río.

     A praia é bonita no inverno —díxenlle con inocencia—. Creo que non me baño na praia dende que estiven en Muxía por última vez cando era cativiña.

     Que dis? —estoupou ela nunha gargallada fermosísima—. Como é posíbel?

     Pois non se deu a ocasión —rin eu tamén.

     Pois iso ten que cambiar agora mesmo! Pero teremos que ir despois de xantar á praia, xa pola tardiña.

     E logo?

     Porque arestora a marea está baixando e pola tarde comezará a subir. É mellor que vaiamos máis ou menos contra as cinco da tarde. Agora seguramente estará chea toda de xente.

     Tes toda a razón.

     Agora iremos xantar, daquela.

     Perfecto!Teño moita fame —queixeime.

     Eu tamén, a verdade. Comeremos preto do porto.

     Ai, eilí son moi caros os restaurantes.

     Queres mercar un restaurante? —preguntoume abraiada. Eu sabía que falaba en broma.

     Non! Digo que...

     Xa, entendinte! Non te preocupes por iso. Eu invítote.

     E logo? Non fai falla!

     Si a fai!

O xantar foi moi divertido e comemos tan ben que crin que xa non precisaría comer nada máis na miña vida, pero eiquí teño unha fame que nunca acaba de desaparecer definitivamente. Eu non sei por que teño tanta fame. Atopo que todo está delicioso e demasiado saboroso.

Paseamos por Vigo, con calma, e pola tardiña, cando xa se calmaba o brillo do sol, collemos outra vez o coche e fomos deica a praia da Lanzada. Eu nunca estivera eilí antes. Pensaba que sería unha praia fermosa, pero non pensaba que me abraiaría tanto a súa beleza. A súa area é branca, a auga é cristalina, está xea de vexetación verde cuxa cor contrasta coa luz do ceo. O son de mar é intenso, as ondas van e veñen ceibes. Xusto cando nós chegamos, a marea xa comezara a subir. Eilí onde había máis cunchiñas, había cada vez máis auga.

Eu quedei marabillada cando descubrín o fermoso que era ese lugar. Estrañamente, non había tanta xente como criamos que habería. Habíaa, pero o silencio cantaba co mar a melodía do acougo e da paz.

     A nosa terra está chea toda de recunchos fermosos, pero a praia da Lanzada parece o escenario dun soño —díxome ela namentres baixabamos do coche—. Eu vin eiquí moitas veces, mesmo en inverno. O mar está moito máis bonito cando vai tanto frío.

     Estou de acordo contigo.

     Pero no verán tamén é moi fermosa.

O vento que zoaba con calma moveu a saia do meu vestido e os meus cabelos xusto cando baixei do coche. O recendo a sal e a herba encheume a ialma e sentinme coma se de súpeto desaparecesen todas as miñas inquedanzas. Pechei os ollos en canto ouvín de lonxe a voz do mar e entón notei que o meu corazón comezaba a latir con moita forza á vez que se me enchían os ollos de bágoas. Non sei por que me emocionara tanto. O único que sabía era que me sentía moi feliz de escoitar ao fin a voz do mar da miña terra.

     Imos? —pregunteille sorrindo emocionada.

     Si, xaora que si. Que bonito que te emociones tan doadamente. Es moi sensíbel, Agnes.

     Non imaxinas canto. Creo que o son demasiado —rin con timidez limpándome unha bágoa que me esvaraba pola meixela.

     Nunca tes que avergonzarte de selo.

     Xa...

     Vamos.

Cando chegamos á praia, detivémonos diante do mar. A escuma das ondas brillaba baixo o ceo da tarde coma se fose o reflexo das estrelas. Que imaxe tan bonita, que calma sentín daquela. Canta paz, canto amor no son do mar, no tacto da area branca e brandiña na miña pel. Desexei que o tempo desaparecese, que só existise ese intre.

     Préstache bañarte? —preguntoume Lúa sorrindo con travesura.

     Ai, debe de estar tan fría a auga...

     Estarao, pero só o notarás ao principio. Veña, vamos! —animoume quitándose o vestido que levaba.

Eu imiteina e sentín que o ar mariño me envolvía coma se fose unha apertiña doce. Camiñei pola area notando que cada vez era máis libre, que algo me ceibaba, coma se ata entón unhas mans me tivesen collida de todas as partes do meu corpo.

Entón notei que Lúa tiña os ollos cravados en min. Sentín a súa mirada en toda a miña pel, ardente e insistente. Mireina e descubrín que me observaba con moita atención. Non era a primeira vez que me vía coa roupa de baño, un bikini que merquei con Artemisa hai meses, de cores moi vivas, moi bonito. Xa me vira así cando nos bañamos no río, pero naquel momento parecía coma se fose a primeira vez que ela se fixaba en min.

     Ti fas algún deporte? —preguntoume interesada.

     Eu... non. Odio facer deporte —rin con timidez. Dábame vergonza saber que ela si o facía. E notábase moito. Ten un corpo perfecto, sinceramente—. O único que fago é camiñar moito. Por que o dis?

     Por que o digo? Pois porque es perfecta.

     Ai, non, iso non é verdade —rin sentindo que me ardían as meixelas.

     Si o é. Estás para comerte.

     Se me dis iso, vou comezar a pensar cousas raras de ti —advertinlle en broma sen saber que dicir, sentíndome cada vez máis estraña.

     Pois pénsaas —díxome sorrindo sensualmente.

Entón, sen que puidese prevelo nin evitalo, sentín que o seu ollar me acendía coma se fose lume e eu fose unha candea que devece por arder. Sentín que a calor que chovía do sol e o meu corpo fundíanse coma se nacesen do mesmo lugar. Sabía que me ruborizara e que Lúa se decataba de todo o que me pasaba. Por iso, vireime rapidamente coa intención de comezar a camiñar ata a auga, pero ela achegouse a min e colleume da man con moita tenrura, o que me fixo sentir moito máis estremecida.

     Que che pasa? Tesme medo?

     Lúa, eu...

     Ti non queres facer nada que estea mal, ti estás namorada de Artemisa. Todo iso seino, bonitiña. E eu non son tan parva como para botar pola borda unha amizade tan bonita con algo que non chegará a ningures; pero non son de pedra —díxome rindo—. E xa está, xa che desvelei o meu segredo mellor gardado.

     Ti...

Non podía crer o que ouvira. Devecía por facerlle unha morea infinda de preguntas, pero non me saía a voz da gorxa.

     Ven, vamos á auguiña —pediume con dozura mentres me apertaba a man.

Eu non me podía ceibar dela e en realidade non o quería facer. Estaba desorientada e a súa man era o único que me facía sentir no mundo. Nese momento, arremuiñaranse unha chea de preguntas na miña mente e comezaba a entender moitas cousas que ata entón non conseguira comprender. Tamén sentín medo, pero desfíxenme desa emoción axiña. Deixei que as ondas lla levasen deica o fondo do mar.

A auga estaba moi fría, pero sentoume moi ben que as ondas me envolvesen, arrefriando a miña pel, a que eu notaba tan ardente. Lúa non ceibou a miña man en ningún momento. Baixo o ceo da tarde, as ondas xogaban connosco. De cando en cando, ela e máis eu mirabámonos e sentía que algo se detiña por dentro miña. Custábame lembrar da miña vida, de todo o que tiña, de todo o que vivira ata entón.

     Estás ben? —preguntoume ela cunha mirada chea de tenrura. Entón, por primeira vez dende que me reencontrara con ela, vin outra emoción nos seus ollos. Souben que era amor, pero negueime a aceptar que fose ese o sentimento que enchía o seu ollar—. O único que me importa é que esteas ben e que sexas feliz.

     Non podo estar mal eiquí —contesteille sen saber que dicir—. Hai moito tempo que non era tan feliz.

     Eu tamén o son, moitísimo.

     Temos que falar, Lúa. Hai moitas cousas que che quero preguntar...

     Si, falaremos, pero agora non... Agora só quero que sintas o mar, que sintas o feitizo das ondas. Hai máis xente da que me esperaba na praia, pero para min agora é coma se non houbese ninguén no mundo, só ti máis eu. E iso é o que máis feliz me fai. Non me importa nada arestora, Agnes. Ademais, sei que tamén ti sentes que todo desapareceu... E será mellor que “non ergas o teu ollar, no mires ao ceo, amor, non ergas o teu ollar, que a lúa non quere estrelas que a poidan eclipsar...”

Sabía que esas palabras pertencían a unha canción fermosísima. Abraioume moitísimo que ela a coñecese. Era unha canción que a Artemisa tamén lle gustaba moitísimo. Sorrinlle para que comprendese que sabía de onde sacara esas palabras tan bonitas e románticas e sei que ela soubo interpretar o meu sorriso.

https://www.youtube.com/watch?v=gvKakBdhezo

Nese momento, estaba tan sorprendida, tan perdida e á vez tan completa que non pensaba en nada, nin sequera que estaba vivindo momentos que non debía vivir, que me estaba a comportar dun xeito estraño, que estaba sendo covarde por non fuxir dese intre que me absorbera tanto, que me enfeitizara tanto.

     Grazas, Lúa —dixen emocionada—. Non sei que dicir, a verdade. Estou...

     non fai falla que digas nada, estreliña. Eu amo os teus silencios.

     De verdade?

     Xaora que si. Gústame moito cando calas —riu con travesura. Eu tamén rin con ela.

Pasamos unha tarde fermosísima no mar, na praia, na area. Había momentos nos que parecía que non existían as palabras fermosas que ela me dedicara, pero, noutros, notaba que o seu ollar me protexía, que me envolvía como unha caricia inmensa e cálida. O son do mar, a voz do vento, o recendo a sal, a luz do solpor que se achegaba e sobre todo saber que estaba xunta alguén que amaba coma min a miña terra, que tamén sentía o que eu sentía, facíame sentir coma se tivese entrado noutro mundo, nun paraíso do que non quería saír nunca.

     Quero ver o solpor eiquí —díxome cando nos sentamos lonxe da beiriña do mar. A marea cada vez estaba máis alta.

     Pero entón volveremos moi tarde —rinme desorientada.

     Dáme igual. Hai preamar ás dez da noite. Para entón o sol xa terá desaparecido.

     Eu vin o atardecer en Fisterra —conteille con morriña—. Lembro que me emocionei tanto que non podía deixar de chorar. Non me podían separar dese lugar.

     Si, o solpor en Fisterra é algo moi máxico. Parece que esteas noutra realidade.

     Estás noutra realidade, como agora –musiteille mirándoa con timidez.

     E sei que che gustaría que Artemisa estivese eiquí connosco, verdade?

     Gustaríame moito, si. Ademais...

     Que ocorre?

     Sei que ela está un pouquiño celosa —Díxenlle con vergonza e culpabilidade.

     E logo? Por culpa miña? —Eu asentín coa cabeza—. E, se está tan celosa de min, por que non vén eiquí dunha vez?

     Non o sei —contesteille con mágoa—. Só me di que aínda ten que facer moito traballo no instituto, que non poderá vir deica o trinta de xullo.

     Moito traballo? Pero se eu teño vacacións durante un mes e medio...

     Non o sei. Creo que non quere vir.

     E logo?

     Non mo di.

     Non forces a situación. Agora tampouco te preocupes por iso. Gustaríame desfacer todas as túas inquedanzas e que só sentises liberdade e felicidade.

     Xa o sinto. Case que non me sinto inqueda. Agora é imposíbel que me poida sentir mal.

     Enténdoo.

     Como é posíbel que isto sexa tan bonito? Como é posíbel que existan recunchos tan fermosos no mundo? —pregunteille con bágoas nos ollos namentres ollaba devagariño ao meu redor. O mar, o ceo, o brillo da area, o son das ondas: todo parecía ser un soño—. Ai, perdóame, pensarás que sempre estou chorando.

     Non te preocupes. Eu tamén estou emocionada.

Entón fixeime que os seus ollos brillaban coma se neles se reflectise a escuma do mar. O vento abaneaba os seus crenchos roxos, coma se fosen parte da auga que mollaba a area, cada vez máis preto de nós.

     Xúroche que nunca me sentín tan ben, Agnes, e non podo evitar emocionarme eu tamén. Este momento parece un soño. A vida pode ser tan bonita...

     Éche moi bonita, sobre todo se podes estar nun lugar tan máxico e fermoso.

     É fermoso porque ti estás eiquí, porque ti volviches, Agnes. Se non estiveses eiquí, á terra fallaríalle luz, sabes? —díxome con voz tremente—. Hai persoas que teñen tanta maxia que conseguen facer un paraíso de calquera recuncho, que irradian tanta luz que trocan en abrente calquera sombra, e ti es unha desas persoas. Nunca coñecín a ninguén con tanta luz, que tivese unha ialma tan grande e que fose tan humilde. Estou segura de que nin sequera ti es consciente de todo o poder que tes en ti.

     Non o sei...

     Superaches cousas que non todo o mundo podería superar, por iso estás agora eiquí. E o máis abraiante e fermoso e que, despois de sufrires tanto e tanto, aínda teñas a capacidade de gozar da vida, de apreciar as pequenas cousas, de ser tan boa e soñadora. Iso faime sentir tan pequena ao teu lado... Hai xente que por menos xa perde a capacidade de sorrir, que xa non vive sentindo que a vida pode ser fermosa. Ti, en cambio... Non sei como o fas, pero, desde que me reencontrei contigo, todo mudou de cor para min. Sei que non podes estar eiquí para sempre; pero, se queres quedar, eu pódote axudar, Agnes. Eu pódote axudar a buscar traballo e, se non atopas nada, podes vivir na miña casa comigo ata que teñas un lugar no que vivir. Eu recoméndoche que vivas en Ourense e que busques traballo eiquí. Fai o que sexa, pero non te vaias outra vez, Agnes. Xa non cho digo por min, senón por ti. Eu non te quero perder outra vez, pero aceptaría que te foses só se soubese que o fas porque o queres facer e non porque alguén te obriga a facelo; pero sobre todo dígocho por ti, porque sei que eiquí podes ser feliz, porque sei que eiquí está o teu fogar.

Lúa falaba con moita emoción, coma se levase moitísimos anos devecendo por dedicarme esas verbas tan bonitas que tanto me removían a ialma. Ninguén me falara así nunca, con tanta sinceridade, entendendo tan ben o que sentía e sinto. Baixo o solpor, a min parecíame que as súas palabras eran as que máis senso tiñan do mundo.

     Graciñas —díxenlle intentando non chorar. Cando a mirei, vin que tiña os ollos cheos de bágoas e que o seu cabelo refulxía baixo as derradeiras raiolas de sol.

     Tes ganas de chorar, verdade? —Eu asentinlle con timidez—. Pois chora. Non te gardes o pranto. Estou segura de que aínda non choraches profundamente dende que chegaches eiquí. Creo que terías que limparte a ialma. Aínda tes demasiada dor e morriña no teu corazón e haste de desfacer de todo iso. Chora, chora agora e permite que a beleza deste lugar se leve toda esa tristura que sentiches durante tanto tempo. Deixa que o son do mar acale o teu pranto e o converta en acougo. Non me sentirei mal porque chores todo o que teñas que chorar, de verdade.

     Pero...

     Non teñas medo a que este momento se poida virar triste se choras. Non vai ser así para nada. Verás que te sentirás moitísimo mellor cando remates de chorar. Tes que facer un dó por todo o que pasaches, coma se quixeses despedirte de todo o que sufriches, e tes que deixar atrás toda esa escuridade. Quero que o fagas agora se tes a necesidade de facelo. Non agardes máis o momento de chorar por todo iso, por todo o que vos fixeron á túa nai e a ti, por ter pasado tanto tempo lonxe do teu verdadeiro fogar —díxome mentres se achegaba máis a min e me rodeaba cos seus brazos. A min xa me esvaraban as bágoas polas meixelas—. Chora, meniña, chora. Despois, todo estará moito mellor.

Era a primeira vez en moitísimo tempo que choraba sen sentir que non tiña que facelo, que tiña que me esforzar por deter o meu pranto. Namentres choraba, ela aloumiñábame coma se eu fose fráxil, o mar cantaba suavemente a súa eterna canción e o vento acariñábame a pel e os cabelos e secaba as bágoas que esvaraban paseniñamente polas miñas meixelas. Non me sentín mal chorando, ao contrario. Sentía que, devagariño, toda esa morriña que levaba tanto tempo sentindo se desfacía coma se o mar a arrastrase ata o seu fondo. Cada vez sentíame máis libre, máis lixeira.

Non sei canto tempo estiven chorando, pero de súpeto sentín que xa non me quedaban máis bágoas e que o meu corazón latexaba máis acougado. Erguín a cara, limpeime as bágoas e despois mirei a Lúa sentindo que me ardían as meixelas. Ela riu encantada mentres me acariñaba os cabelos, mentres me retiraba o floco da fronte.

     Sénteste mellor? —preguntoume sorrindo con agarimo.

     O certo é que si.

     Tes mellor cara e todo.

     Tes toda a razón. Agora síntome coma se me tivese quitado de enriba toda a tristura que sentín sempre. Como é posíbel?

     O pranto tamén pode ser máxico, pero a xente non o sabe.

     Á xente ponlle medo que os demais choren.

     Iso é fobia aos sentimentos.

Quedamos caladiñas durante uns largos momentos. Mirabamos como a luz da tarde se afundía no mar cristalino. O vento que nos acariñaba a pel cada vez viña máis fresquiño.

     Agnes, non tes que marchar de eiquí. Sábelo, verdade?

     Pero Artemisa non quere vivir eiquí —contesteille sen mirala aos ollos.

     Se Artemisa te quere de verdade, virá eiquí axiña que se decate que ti non queres voltar eilí, sabes? Iso é o amor de verdade.

     Pero eu non podo obrigala a que estea eiquí se non quere.

     Ti non podes estar noutro lugar do mundo. Xa viches que te enfermas en canto te afastas de Galicia. Iso é moi importante e non tes que avergonzarte diso, Agnes. Cada quen atopa o seu xeito de ser feliz.

     E que fago, daquela?

     Pois é moi sinxelo, xa cho dixen; pero agora non te preocupes por iso. Só quero que teñas moi claro que ninguén te pode obrigar a que renuncies á túa felicidade, xa cho dixen.

     Tes razón.

     Queres que voltemos á aldeíña?

     Non marcharía de eiquí nunca —rin con tenrura mirando ao mar.

     Eu tampouco, pero temos que volver. Se queres, regresamos eiquí mañá, aínda que, sendo sábado, haberá moitísima máis xente.

     Xa...

     Pero hai moitísimos máis recunchos fermosos na nosa terra. Mañá levareite a outro lugar moi máxico. Tamén, se queres, esta noite podemos ir a un concerto de Carlos Núñez que fai en Baiona. Préstache ir?

     Ai, xaora que si! Gústame moito Carlos Núñez. Non sabía que facía eiquí un concerto.

     Volveremos tarde a casa, pero...

     Non importa.

     Pois entón non hai nada máis que falar —riu mentres se levantaba da area e vestía—. Vamos antes de que sexa máis tarde.

Con ela sempre todo é moi sinxelo. Non o entendo. É coma se a vida fose de auga e puidese discorrer sen que nada a deteña. Eu tampouco me sentía cansa, ao contrario, non deixaba de ter ganas de encher as horas como fose. Quería facer todo o que durante anos non puiden facer na miña terra.

E o concerto foi marabilloso. Non me deterei a explicar todo o que vivín mentres a música soaba. Só direi que bailamos moitísimo, coma hai moitos anos fixemos na miña aldea, pero esta vez bailamos sentindo que xa non nos detiña nada. Rimos moito mentres danzabamos ao son desas cancións que tanta alegría espertaban en nós. Hai moito tempo que non ía a un concerto porque tan só imaxinar a cantidade de xente que habería poñíame nerviosa, pero esta vez gocei da música coma se ninguén estivese ao noso lado.

E non entendo por que me sinto tan ben con ela. Sinceramente, sei que non estou namorada dela. Cando estamos namorados de alguén, sabémolo, non dubidamos nin un momento do que sentimos. Eu souben axiña que namorara de Artemisa e, cando era cativa, tamén podía recoñecer que iso que sentía cando Lúa estaba preto de min se asemellaba ao amor, pero o que sinto agora non ten nada que ver con nada diso, nin sequera sei se me gusta. Teño que recoñecer que ela me fascina, que mesmo me atrae un poquiño porque é moi fermosa, porque ten un aspecto perfecto, pero sei que é só iso. É unha conexión moi distinta que non ten nada que ver co amor. Ademais, eu sigo amando á miña Artemisiña con toda a miña ialma e non deixei de devecer por vela, non deixei de desexar que estea eiquí comigo; pero, cando estou con Lúa, é coma se non houbese tristura, coma se a vida fose só luz e felicidade.

Agora síntome esgotadiña porque foi un día moi largo, cheo de emocións e de riso, de felicidade, de acougo tamén; pero case non teño soño porque non podo deixar de pensar en todo o que estou vivindo. Son moi feliz, moitísimo, e o que máis me estremece é saber que esta felicidade non ten nada que ver coa miña doenza, é dicir, antes, cando me sentía tan ben, axiña sabía que iso era porque tiña unha boa época, pero agora sei que me sinto feliz porque son feliz, non porque estea pasando por unha boa etapa da miña enfermidade. Sei que isto é natural, que todo isto nace na miña ialma porque o sinto de verdade, e, por primeira vez na miña vida, non teño medo a caer porque sei que non virá ningunha época escura, porque sei que a escuridade agora xa non existe. É coma se nunca tivese estado doentiña, nunca, e iso estreméceme porque hai moitísimos anos que non me sentía tan libre, tan ceibe, tan liberada de algo que sempre me fixo sentir tan pequena, que sempre me esnaquizou a ialma.

E creo que xa vou deixar de escribir. Arestora, síntome tamén moi relaxada grazas á duchiña que me dei cando cheguei á miña casa. A miña nai preguntoume rindo onde estivera todo o día e, cando lle contei todo o que fixéramos Lúa e máis eu, riu encantada e díxome que fixeramos moi ben, que tiñamos que aproveitar o tempo todo o que puidésemos. E iso é o único que quero facer.


Viernes, 20 de julio de 2018

Me sorprendo mucho cuando compruebo que estoy escribiendo casi todos los días. Hacía mucho tiempo que no tenía tantas ganas de hablar de mi vida. Siento la necesidad de explicar todo lo que vivo y también de dejarlo escrito para que no lo olvide nunca porque de verdad que me siento tan feliz que no me lo puedo creer. Yo pensaba que no podía ser tan feliz, que ya se me habían agotado las oportunidades para serlo. No se trata solamente de que me sienta tan alegre, sino de que tengo por dentro de mí una infinita paz que me hace olvidar todos esos momentos en los que sólo deseaba desaparecer. Menos mal que nunca lo conseguí, que aún estoy viva para poder disfrutar otra vez de mi tierra.

Otra cosa que me sorprende mucho es que tenga tantas ganas de hacer cosas, de que no me canse tan rápido y de que pueda reírme tanto. No me reconozco ahora. No sé dónde quedó esa Agnes a la que le costaba tanto tener ilusión por cualquier cosa, dónde quedó la mujer que tenía más facilidad para llorar que para reír. Me cuesta entender cómo es posible que yo sea así, que pueda ser de este modo. Y entonces me pregunto cuál es la verdadera versión de mí misma. También me pregunto cuánto influye en mi vida estar con Artemisa. Es evidente que con ella soy feliz, con ella me siento muy bien y que mi vida no brillaría si ella no estuviese conmigo; pero también tengo que reconocer que ahora estoy sin ella y me siento como no me he sentido nunca en mi vida, ni siquiera cuando era pequeniña porque ahora puedo disfrutar más de las cosas. No estoy diciendo que esté mejor sin Artemisa, eso jamás, y además también la echo muchísimo de menos y me gustaría muchísimo que estuviese aquí conmigo, disfrutando conmigo de toda la belleza de mi tierra. Lo que quiero decir es que me he dado cuenta de que el amor no lo es todo para mí. Podría sentirme plena sólo por estar con ella, y no es así. Aun estando con ella, me siento algo vacía si estoy lejos de mi tierra. Con Artemisa me siento completa cuando estamos juntas y nunca se me ocurriría dejarla porque la quiero, la quiero muchísimo, pero creo que no soy de esas personas que sólo son felices gracias al amor. No sé qué pensar en realidad de mí. Me siento perdida en mí misma, pero eso no me hace sentir mal, no me desanima en absoluto. Es algo que me pregunto continuamente, pero tampoco me impaciento si no encuentro la respuesta.

Pero sí tengo que reconocer que extraño mucho a Artemisa. La echo mucho de menos. La necesito, necesito que esté aquí conmigo, que duerma conmigo, que me abrace por las noches. Necesito sentirla aquí, cerquiña de mí, y me gustaría que ella también disfrutase de todos estos momentos que estoy viviendo. No dejo de pensar en ella, eso sí es verdad, y continuamente, cuando me siento tan plena, pienso que a ella también le gustaría mucho todo esto.

Hoy fui con Lúa a Vigo. Hicimos muchísimas cosas porque fuimos tempraniño y estuvimos por la ciudad. Incluso subimos al mirador desde donde se ve cómo se junta la ría de Vigo con la de Pontevedra y era un paisaje hermosísimo. Ella, en ese mirador, me confesó algunas cosas que me dejaron el alma temblorosa. En ese momento yo sentía muchas cosas mezcladas. Sentía que había algo que no estaba bien, que yo no tenía que permitir que esos momentos existiesen, pero la mayor parte de mi alma estaba henchida por una sensación de plenitud que me alejaba del mundo. Allí, Lúa me dijo que hacía mucho tiempo que no se sentía tan bien con alguien, que en realidad nunca dudó de que entre ella y yo podía crecer una conexión tan bonita. No era capaz de mirarme a los ojos mientras me decía esas palabras que sonaban tan sinceras. Hablaba pausadamente, como si no quisiese agobiarme con sus confesiones. Yo estaba muy cerca de ella. Podía aspirar el aroma de sus cabellos y el viento nos acariciaba la piel. El viento jugaba en el cielo con unas nubes que se arremolinaban delante de nosotras como si quisiesen hacernos reír con sus movimientos.

Después de un silencio henchido de nostalgia, ella, mirándome a los ojos al fin, me dijo:

     Cuando supe que te fuiste, me puse tan triste que no quise ir a la aldeíña en verano. Mi madre sí iba de vez en cuando para estar con tu madre. No sé si recuerdas que siempre fueron muy amigas. —Yo le asentí con la cabeza—. Pues mi madre enseguida supo que tú te habías ido y entonces no quise ir a la aldeíña porque no quería encontrarme con tu ausencia por todas partes. No fui. Me quedé con mi padre, que tampoco podía ir porque tenía mucho trabajo ese verano. Estaba empezando a abrir un negocio y no podía marcharse. Fue uno de los veranos más tristes de mi vida. Yo le insistí muchísimo a mi madre en que le pidiese a la tuya que le diese la manera de comunicarme contigo, porque yo tenía la necesidad de escribirte, de saber dónde y cómo estabas; pero nadie me dijo nunca dónde estabas. Nadie supo nada más de ti nunca. Y eso yo no lo podía entender. Ahora sí lo entiendo todo, pero siento que faltan detalles en todo lo que pasó. Quiero decir que sí creo todo lo que cuenta tu madre, sí la creo, pero falta algo, Agnes. Creo que alguien esconde una parte de la verdad. Yo tengo la intuición de que hubo una tercera persona en tu vida que te impidió que te reencontrases con tu madre. Yo creo que a tu madre no la engañaron solamente en ese hospital. No sé por qué pienso esto. Puede que me equivoque.

     Yo también lo pienso —le confesé con miedo—. Hay unas ideas que no dejan de musitar en mi mente y no sé qué creer. De todos modos, sé que nunca podremos conocer toda la verdad.

     Pero puedes preguntarle a tu madre si consiguió encontrar a alguien que sí sabía de ti y que le dijo que no tenía ni idea de dónde estabas. ¿le has preguntado eso a tu madre? —Yo le negué en silencio—. Hazlo.

     Lo haré, sí.

     Pero ahora no quiero que pensemos en eso —me dijo cogiéndome de las manos—. Ahora quiero disfrutar de estos momentos que podemos vivir. Te eché mucho de menos siempre, ¿sabes? Yo sabía que algún día volvería a verte, pero no saber cuándo sería me ponía muy triste. Ahora, me siento tan feliz de tenerte aquí conmigo...

No sé por qué, pero su mirada y su manera de hablarme me hacían sentir una emoción extraña que a la vez me inquietaba y me hacía sentir nerviosa y acogida. Y Lúa me miraba de un modo extraño. Se fijaba en mis ojos, en mis gestos y en todo mi cuerpo de una manera disimulada, pero muy tierna.

     ¿Vamos? —le pregunté inquieta sintiendo que me ardían las mejillas—. Se hará tarde.

     ¿Tienes prisa? —dijo sonriendo.

     En realidad no —me reí.

     Podemos comer aquí y luego vamos a la playa de La Lanzada. Es una playa preciosa.

     Sí, me parece perfecto —le sonreí yo también.

Tengo que reconocer que yo me comportaba como si no fuese dueña de mis pensamientos. Era como si alguien tirase de mí y me impulsase por mi vida sin darme la oportunidad de pensar en los momentos que vivía, en las cosas que hacía ni en las cosas que sentía; pero yo notaba que dentro de mí había un remolino de emociones que no sabía ni sé nombrar aún. La emoción que más gritaba era la alegría.

Bajamos del mirador con su coche. Durante el trayecto de vuelta a la ciudad, hablamos riéndonos con inocencia de cualquier tema. Me sentía tan cómoda hablando con ella que tenía la sensación de que mi vida siempre había sido así, tan libre, tan llena de felicidad e inocencia.

     Tengo que reconocerte que, desde que dijiste que no entendías por qué a la gente le gustaba tanto ir a la playa, ya no voy casi nunca a la playa —rió ella cuando ya estábamos a punto de llegar abajo del mirador—. Prefiero bañarme en el río.

     La playa es bonita en invierno —le dije con inocencia—. Creo que no me baño en la playa desde que estuve en Muxía por última vez cuando era pequeniña.

     ¿Qué dices? —estalló ella en una carcajada hermosísima—. ¿Cómo es posible?

     Pues no se ha dado la ocasión —reí yo también.

     ¡Pues eso tiene que cambiar ahora mismo! Pero tendremos que ir después de comer a la playa, ya por la tardiña.

     E logo?

     Porque ahora mismo la marea está bajando y por la tarde comenzará a subir. Es mejor que vayamos más o menos hacia las cinco de la tarde. Ahora seguramente estará llena toda de gente.

     Tienes toda la razón.

     Ahora iremos a comer, entonces.

     ¡Perfecto! Tengo mucha hambre —me quejé.

     Yo también, la verdad. Comeremos cerca del puerto.

     Ay, allí son muy caros los restaurantes.

     ¿Quieres comprar un restaurante? —me preguntó asombrada. Yo sabía que bromeaba.

     ¡No! Digo que...

     ¡Ya, te he entendido! No te preocupes por eso. Yo te invito.

     E logo? ¡No hace falta!

     ¡Sí la hace!

La comida fue muy divertida y comimos tan bien que creí que ya no necesitaría comer nada más en mi vida, pero aquí tengo un hambre que nunca acaba de desaparecer definitivamente. Yo no sé por qué tengo tanta hambre. Encuentro que todo está delicioso y demasiado sabroso.

Paseamos por Vigo, con calma, y por la tardiña, cuando ya se calmaba el brillo del sol, cogimos otra vez el coche y fuimos hacia la playa de La Lanzada. Yo nunca había estado allí antes. Pensaba que sería una playa hermosa, pero no pensaba que me sorprendería tanto su belleza. Su arena es blanca, el agua es cristalina, está llena de vegetación verde cuyo color contrasta con la luz del cielo. El sonido del mar es intenso, las olas van y vienen libres. Justo cuando nosotras llegamos, la marea ya había comenzado a subir. Allí donde había conchiñas, había cada vez más agua.

Yo me quedé maravillada cuando descubrí lo hermoso que era ese lugar. Extrañamente, no había tanta gente como creíamos que habría. La había, pero el silencio cantaba con el mar la melodía del sosiego y la paz.

     Nuestra tierra está llena toda de rincones hermosos, pero la playa de La Lanzada parece el escenario de un sueño —me dijo ella mientras bajábamos del coche—. Yo he venido aquí muchas veces, incluso en invierno. El mar está mucho más bonito cuando hace tanto frío.

     Estoy de acuerdo contigo.

     Pero en verano también es muy hermosa.

El viento que soplaba con calma movió la falda de mi vestido y mis cabellos justo cuando bajé del coche. El aroma a sal y a hierba me llenó el alma y me sentí como si de súbito desapareciesen todas mis inquietudes. Cerré los ojos en cuanto oí de lejos la voz del mar y entonces noté que el corazón comenzaba a latirme con mucha fuerza a la vez que se me llenaban los ojos de lágrimas. No sé por qué me había emocionado tanto. Lo único que sabía era que me sentía muy feliz de escuchar al fin la voz del mar de mi tierra.

     ¿Vamos? —le pregunté sonriéndole emocionada.

     Sí, claro que sí. Qué bonito que te emociones tan fácilmente. Eres muy sensible, Agnes.

     No te imaginas cuánto. Creo que lo soy demasiado —me reí con timidez limpiándome una lágrima que me resbalaba por la mejilla.

     Nunca tienes que avergonzarte de serlo.

     Ya...

     Vayamos.

Cuando llegamos a la playa, nos detuvimos ante el mar. La espuma de las olas brillaba bajo el cielo de la tarde como si fuese el reflejo de las estrellas. Qué imagen tan bonita, qué calma sentí entonces. Cuánta paz, cuánto amor en el sonido del mar, en el tacto de la arena blanca y blandiña en mi piel. Deseé que el tiempo desapareciese, que sólo existiese ese instante...

     ¿Te apetece bañarte? —me preguntó Lúa sonriéndome con travesura.

     Ay, debe de estar tan fría el agua...

     Lo estará, pero sólo lo notarás al principio. ¡Venga, vayamos! —me animó quitándose el vestido que llevaba.

Yo la imité y sentí que el aire marino me envolvía como si fuese un abrazo dulce. Caminé por la arena notando que cada vez era más libre, que algo me liberaba, como si hasta entonces unas manos me hubiesen tenido cogida de todas las partes de mi cuerpo.

Entonces noté que Lúa tenía los ojos clavados en mí. Sentí su mirada en toda mi piel, ardiente e insistente. La miré y descubrí que me observaba con mucha atención. No era la primera vez que me veía con la ropa de baño, un bikini que compré con Artemisa hace meses, de colores muy vivos, muy bonito. Ya me había visto así cuando nos bañamos en el río, pero en aquel momento parecía como si fuese la primera vez que ella se fijaba en mí.

     ¿Tú haces algún deporte? —me preguntó interesada.

     Yo... no. Odio hacer deporte —me reí con timidez. Me daba vergüenza saber que ella sí lo hacía. Y se notaba mucho. Tiene un cuerpo perfecto, sinceramente—. Lo único que hago es caminar mucho. ¿Por qué lo dices?

     ¿Por qué lo digo? Pues porque eres perfecta.

     Ay, no, eso no es verdad —me reí sintiendo que me ardían las mejillas.

     Sí lo es. Estás para comerte.

     Si me dices eso, voy a empezar a pensar cosas raras de ti —bromeé con ella sin saber qué decir, sintiéndome cada vez más extraña.

     Pues piénsalas —me dijo sonriendo sensualmente.

Entonces, sin que pudiese preverlo ni evitarlo, sentí que su mirada me encendía como si fuese fuego y yo fuese una vela que ansía arder. Sentí que el calor que llovía del sol y mi cuerpo se fundían como si naciesen del mismo lugar. Sabía que me había ruborizado y que Lúa advertía todo lo que me pasaba. Por eso, me volví rápidamente con la intención de comenzar a caminar hacia el agua, pero ella se acercó a mí y me cogió de la mano con mucha ternura, lo que me hizo sentir mucho más estremecida.

     ¿Qué te pasa? ¿Me tienes miedo?

     Lúa, yo...

     Tú no quieres hacer nada que esté mal, tú estás enamorada de Artemisa. Todo eso lo sé, bonitiña. Y yo no soy tan tonta como para echar por la borda una amistad tan bonita con algo que no llegará a ninguna parte; pero no soy de piedra —me dijo riendo—. Y ya está, ya te desvelé mi secreto mejor guardado.

     Tú...

No podía creer lo que había oído. Ansiaba hacerle una cantidad infinita de preguntas, pero no me salía la voz de la garganta.

     Ven, vayamos a la agüiña —me pidió con dulzura mientras me apretaba la mano.

Yo no podía soltarme de ella y en realidad no quería hacerlo. Estaba desorientada y su mano era lo único que me hacía sentir en el mundo. En ese momento, se habían arremolinado un montón de preguntas en mi mente y empezaba a entender muchas cosas que hasta entonces no había conseguido comprender. También sentí miedo, pero me deshice de esa emoción enseguida. Dejé que las olas se la llevasen al fondo del mar.

El agua estaba muy fría, pero me sentó muy bien que las olas me envolviesen, enfriando mi piel, la que yo notaba tan ardiente. Lúa no soltó mi mano en ningún momento. Bajo el cielo de la tarde, las olas jugaban con nosotras. De vez en cuando, ella y yo nos mirábamos y sentía que algo se detenía por dentro de mí. Me costaba acordarme de mi vida, de todo lo que tenía, de todo lo que había vivido hasta entonces.

     ¿Estás bien? —me preguntó ella con una mirada llena de ternura. Entonces, por primera vez desde que me había reencontrado con ella, vi otra emoción en sus ojos. Supe que era amor, pero me negué a aceptar que fuese ése el sentimiento que henchía su mirada—. Lo único que me importa es que estés bien y que seas feliz.

     No puedo estar mal aquí —le contesté sin saber qué decir—. Hace mucho tiempo que no era tan feliz.

     Yo también lo soy, muchísimo.

     Tenemos que hablar, Lúa. Hay muchas cosas que quiero preguntarte...

     Sí, hablaremos, pero ahora no... Ahora sólo quiero que sientas el mar, que sientas el hechizo de las olas. Hay más gente de la que me esperaba en la playa, pero para mí ahora es como si no hubiese nadie en el mundo, sólo tú y yo. Y eso es lo que más feliz me hace. No me importa nada ahora mismo, Agnes. Además, sé que también tú sientes que todo ha desaparecido... Y será mejor que “no alces tu mirada, no mires al cielo, amor, no alces tu mirada, que la luna no quiere estrellas que la puedan eclipsar...”

Sabía que esas palabras pertenecían a una canción hermosísima. Me asombró muchísimo que ella la conociese. Era una canción que a Artemisa también le gustaba muchísimo. Le sonreí para que comprendiese que sabía de dónde había sacado esas palabras tan bonitas y románticas y sé que ella supo interpretar mi sonrisa.




En ese momento, estaba tan sorprendida, tan perdida y a la vez tan completa que no pensaba en nada, ni siquiera que estaba viviendo momentos que no debía vivir, que estaba comportándome de un modo extraño, que estaba siendo cobarde por no huir de ese instante que me había absorbido tanto, que me había hechizado tanto.

     Gracias, Lúa —dije emocionada—. No sé qué decir, la verdad. Estoy...

     No hace falta que digas nada, estrelliña. Yo amo tus silencios.

     ¿De verdad?

     Claro que sí. Me gusta mucho cuando callas —rió con travesura. Yo también me reí con ella.

Pasamos una tarde hermosísima en el mar, en la playa, en la arena. Había momentos en los que parecía que no existían las palabras hermosas que ella me había dedicado, pero, en otros, notaba que su mirada me protegía, que me envolvía como una caricia inmensa y cálida. El sonido del mar, la voz del viento, el aroma a sal, la luz del atardecer que se aproximaba y sobre todo saber que estaba junto a alguien que amaba como yo mi tierra, que también sentía lo que yo sentía, me hacía sentir como si hubiese entrado en otro mundo, en un paraíso del que no quería salir nunca.

     Quiero ver la puesta de sol aquí —me dijo cuando nos sentamos lejos de la orilliña del mar. La marea cada vez estaba más alta.

     Pero entonces volveremos muy tarde —me reí desorientada.

     Me da igual. Hay plenamar a las diez de la noche. Para entonces el sol ya habrá desaparecido.

     Yo vi el atardecer en Fisterra —le conté con morriña—. Me acuerdo de que me emocioné tanto que no podía dejar de llorar. No podían separarme de ese lugar.

     Sí, la puesta de sol en Fisterra es algo muy mágico. Parece que estés en otra realidad.

     Estás en otra realidad, como ahora —le musité mirándola con timidez.

     Y sé que te gustaría que Artemisa estuviese aquí con nosotras, ¿verdad?

     Me gustaría mucho, sí. Además...

     ¿Qué ocurre?

     Sé que ella está un poquiño celosa —le dije con vergüenza y culpabilidad.

     E logo? ¿Por culpa mía? —Yo le asentí con la cabeza—. Y, si está tan celosa de mí, ¿por qué no viene aquí de una vez?

     No lo sé —le contesté con pena—. Sólo me dice que todavía tiene que hacer mucho trabajo en el instituto, que no podrá venir hasta el treinta de julio.

     ¿Mucho trabajo? Pero si yo tengo vacaciones durante un mes y medio...

     No lo sé. Creo que no quiere venir.

     E logo?

     No me lo dice.

     No fuerces la situación. Ahora tampoco te preocupes por eso. me gustaría deshacer todas tus inquietudes y que sólo sintieses libertad y felicidad.

     Ya lo siento. Casi que no me siento inquieta. Ahora es imposible que pueda sentirme mal.

     Lo entiendo.

     ¿Cómo es posible que esto sea tan bonito? ¿Cómo es posible que existan rincones tan hermosos en el mundo? —le pregunté con lágrimas en los ojos mientras observaba despaciño a mi alrededor. El mar, el cielo, el brillo de la arena, el sonido de las olas. Todo parecía ser un sueño—. Ay, perdóname, pensarás que siempre estoy llorando.

     No te preocupes. Yo también estoy emocionada.

Entonces me fijé en que sus ojos brillaban como si en ellos se reflejase la espuma del mar. El viento mecía sus rizos rojizos, como si fuesen parte del agua que mojaba la arena, cada vez más cerca de nosotras.

     Te juro que nunca me sentí tan bien, Agnes, y no puedo evitar emocionarme yo también. Este momento parece un sueño. La vida puede ser tan bonita...

     Es muy bonita, sobre todo si puedes estar en un lugar tan mágico y hermoso.

     Es hermoso porque tú estás aquí, porque tú has vuelto, Agnes. Si no estuvieses aquí, a la tierra le faltaría luz, ¿sabes? —me dijo con voz trémula—. Hay personas que tienen tanta magia que consiguen hacer un paraíso de cualquier rincón, que irradian tanta luz que devienen en amanecer cualquier sombra, y tú eres una de esas personas. Nunca conocí a nadie con tanta luz, que tuviese un alma tan grande y que fuese tan humilde. Estoy segura de que ni siquiera tú eres consciente de todo el poder que tienes en ti.

     No lo sé...

     Has superado cosas que no todo el mundo podría superar, por eso estás ahora aquí. Y lo más asombroso y hermoso es que, después de sufrir tanto y tanto, todavía tengas la capacidad de disfrutar de la vida, de apreciar las pequeñas cosas, de ser tan buena y soñadora. Eso me hace sentir tan pequeña a tu lado... Hay gente que por menos ya pierde la capacidad de sonreír, que ya no vive sintiendo que la vida puede ser hermosa. Tú, en cambio... No sé cómo lo haces, pero, desde que me reencontré contigo, todo mudó de color para mí. Sé que no puedes estar aquí para siempre, pero, si quieres quedarte, yo puedo ayudarte, Agnes. Yo puedo ayudarte a buscar trabajo y, si no encuentras nada, puedes vivir en mi casa conmigo hasta que tengas un lugar en el que vivir. Yo te recomiendo que vivas en Ourense y que busques trabajo aquí. Haz lo que sea, pero no te vayas otra vez, Agnes. Ya no te lo digo por mí, sino por ti. Yo no quiero perderte otra vez, pero aceptaría que te fueses sólo si supiese que lo haces porque quieres hacerlo y no porque alguien te obliga a hacerlo; pero sobre todo te lo digo por ti, porque sé que aquí puedes ser feliz, porque sé que aquí está tu hogar.

Lúa hablaba con mucha emoción, como si llevase muchísimos años anhelando dedicarme esas palabras tan bonitas que tanto me removían el alma. Nadie me había hablado así antes, con tanta sinceridad, entendiendo tan bien lo que sentía y siento. Bajo el atardecer, a mí me parecía que sus palabras eran las que más sentido tenían del mundo.

     Graciñas —le dije intentando no llorar. Cuando la miré, vi que tenía los ojos llenos de lágrimas y que su cabello refulgía bajo los últimos rayos de sol.

     Tienes ganas de llorar, ¿verdad? —Yo le asentí con timidez—. Pues llora. No te guardes el llanto. Estoy segura de que todavía no has llorado profundamente desde que llegaste aquí. Creo que tendrías que limpiarte el alma. Aún tienes demasiado dolor y morriña en tu corazón y has de deshacerte de todo eso. Llora, llora ahora y permite que la belleza de este lugar se lleve toda esa tristeza que has sentido durante tanto tiempo. Deja que el sonido del mar acalle tu llanto y lo convierta en sosiego. No me sentiré mal porque llores todo lo que tengas que llorar, de verdad.

     Pero...

     No tengas miedo a que este momento pueda volverse triste si lloras. No va a ser así para nada. Verás que te sentirás muchísimo mejor cuando acabes de llorar. Tienes que hacer un duelo por todo lo que has pasado, como si quisieses despedirte de todo lo que has sufrido, y tienes que dejar atrás toda esa oscuridad. Quiero que lo hagas ahora si tienes la necesidad de hacerlo. No aguardes más el momento de llorar por todo eso, por todo lo que os hicieron a tu madre y a ti, por haber pasado tanto tiempo lejos de tu verdadero hogar —me dijo mientras se acercaba más a mí y me rodeaba con sus brazos. A mí ya me resbalaban las lágrimas por las mejillas—. Llora, meniña, llora. Después, todo estará mucho mejor.

Era la primera vez en muchísimo tiempo que lloraba sin sentir que no tenía que hacerlo, que tenía que esforzarme por detener mi llanto.

Mientras lloraba, ella me acariciaba como si yo fuese frágil, el mar cantaba suavemente su eterna canción y el viento me acariciaba la piel y los cabellos y secaba las lágrimas que me resbalaban lentamente por las mejillas. No me sentí mal llorando, al contrario. Sentía que, despaciño, toda esa morriña que llevaba tanto tiempo sintiendo se deshacía como si el mar la arrastrase hasta su fondo. Cada vez me sentía más libre, más ligera.

No sé cuánto tiempo estuve llorando, pero de súbito sentí que ya no me quedaban más lágrimas y que el corazón me latía más sosegado. Alcé la cara, me limpié las lágrimas y después miré a Lúa sintiendo que me ardían las mejillas. Ella se rió encantada mientras me acariciaba los cabellos, mientras me retiraba el flequillo de la frente.

     ¿Te sientes mejor? —me preguntó sonriendo con cariño.

     Lo cierto es que sí.

     Tienes mejor cara y todo.

     Tienes toda la razón. Ahora me siento como si me hubiese quitado de encima toda la tristeza que sentí siempre. ¿Cómo es posible?

     El llanto puede ser mágico, pero la gente no lo sabe.

     A la gente le da miedo que los demás lloren.

     Eso es fobia a los sentimientos.

Nos quedamos calladiñas durante unos largos momentos. Mirábamos cómo la luz de la tarde se hundía en el mar cristalino. El viento que nos acariciaba la piel cada vez venía más fresquiño.

     Agnes, no tienes que marcharte de aquí. Lo sabes, ¿verdad?

     Pero Artemisa no quiere vivir aquí —le contesté sin mirarla a los ojos.

     Si Artemisa te quiere de verdad, vendrá aquí en cuanto se percate de que tú no quieres volver allí, ¿sabes? Eso es el amor de verdad.

     Pero yo no puedo obligarla a que esté aquí si no quiere.

     Tú no puedes estar en otro lugar del mundo. Ya has visto que te enfermas en cuanto te alejas de Galicia. Eso es muy importante y no tienes que avergonzarte de eso, Agnes. Cada quien encuentra su modo de ser feliz.

     Y qué hago, ¿entonces?

     Pues es muy sencillo, ya te lo dije; pero ahora no te preocupes por eso. Sólo quiero que tengas muy claro que nadie puede obligarte a que renuncies a tu felicidad, ya te lo dije.

     Tienes razón.

     ¿Quieres que volvamos a la aldeíña?

     No me marcharía de aquí nunca —me reí con ternura mirando al mar.

     Yo tampoco, pero tenemos que volver. Si quieres, regresamos aquí mañana, aunque, siendo sábado, habrá muchísima más gente.

     Ya...

     Pero hay muchísimos más rincones hermosos en nuestra tierra. Mañana te llevaré a otro lugar muy mágico. También, si quieres, esta noche podemos ir a un concierto de Carlos Núñez que hace en Baiona. ¿Te apetece ir?

     Ay, ¡claro que sí! Me gusta mucho Carlos Núñez. No sabía que hacía aquí un concierto.

     Volveremos tarde a casa, pero...

     No importa.

     Pues entonces no hay nada más que hablar —rió mientras se levantaba de la arena y se vestía—. Vayamos antes de que sea más tarde.

Con ella siempre todo es muy sencillo. No lo entiendo. Es como si la vida fuese de agua y pudiese discurrir sin que nada la detenga. Yo tampoco me sentía cansada, al contrario, no dejaba de tener ganas de llenar las horas como fuese. Quería hacer todo lo que durante años no pude hacer en mi tierra.

Y el concierto fue maravilloso. No me detendré a explicar todo lo que viví mientras la música sonaba. Sólo diré que bailamos muchísimo, como hace muchos años hicimos en mi aldea, pero esta vez bailamos sintiendo que ya no nos detenía nada. Nos reímos mucho mientras danzábamos al son de esas canciones que tanta alegría despertaban en nosotras. Hace mucho tiempo que no iba a un concierto porque tan sólo imaginar la cantidad de gente que habría me ponía nerviosa, pero esta vez disfruté de la música como si nadie estuviese a nuestro lado.

Y no entiendo por qué me siento tan bien con ella. Sinceramente, sé que no estoy enamorada de ella. Cuando estamos enamorados de alguien, lo sabemos, no dudamos ni un momento de lo que sentimos. Yo supe enseguida que me había enamorado de Artemisa y, cuando era niña, también podía reconocer que eso que sentía cuando Lúa estaba cerca de mí se asemejaba al amor, pero lo que siento ahora no tiene nada que ver con nada de eso, ni siquiera sé si me gusta. Tengo que reconocer que ella me fascina, que incluso me atrae un poquiño porque es muy hermosa, porque tiene una apariencia perfecta, pero sé que es sólo eso. Es una conexión muy distinta que no tiene nada que ver con el amor. Además, yo sigo amando a mi Artemisiña con toda mi alma y no dejé de ansiar verla, no dejé de desear que esté aquí conmigo; pero, cuando estoy con Lúa, es como si no hubiese tristeza, como si la vida fuese sólo luz y felicidad.

Ahora me siento agotadiña porque fue un día muy largo, lleno de emociones y de risa, de felicidad, de calma también, pero casi no tengo sueño porque no puedo dejar de pensar en todo lo que estoy viviendo. Soy muy feliz, muchísimo, y lo que más me estremece es saber que esta felicidad no tiene nada que ver con mi enfermedad, es decir, antes, cuando me sentía tan bien, enseguida sabía que eso era porque tenía una buena época, pero ahora sé que me siento feliz porque soy feliz, no porque esté pasando por una buena etapa de mi enfermedad. Sé que esto es natural, que todo esto nace en mi alma porque lo siento de verdad, y, por primera vez en mi vida, no tengo miedo a caer porque sé que no vendrá ninguna época oscura, porque sé que la oscuridad ahora ya no existe. Es como si nunca hubiese estado enfermiña, nunca, y eso me estremece porque hace muchísimos años que no me sentía tan libre, tan liberada, tan libre de algo que siempre me hizo sentir tan pequeña, que siempre me despedazó el alma.

Y creo que ya voy a dejar de escribir. Ahora mismo, me siento también muy relajada gracias a la duchiña que me di cuando llegué a mi casa. Mi madre me preguntó riéndose dónde había estado en todo el día y, cuando le conté todo lo que habíamos hecho Lúa y yo, se rió encantada y me dijo que habíamos hecho muy bien, que teníamos que aprovechar el tiempo todo lo que pudiésemos. Y eso es lo que quiero hacer.

3 comentarios:

  1. Descubrimos una nueva Agnes. Vimos unas pinceladas de ella cuando iba a Galicia, pero ahora es cuando la podemos ver plenamente, sin tapujos. Ahora es feliz, y ya está. Muchos renuncian a cosas por su propia felicidad, dejan atrás amores y vidas para encontrar eso que de verdad les hace felices. Unos se van por un trabajo lejos, otros por amor a otra tierra, por amor, por encontrarse a si mismos...Agnes ahora es feliz, y hasta es posible que renuncie a Artemisa por su propia felicidad. Ahora es optimista, alegre y tiene ganas de vivir. No tiene etapas oscuras y la enfermedad ha desaparecido. Tiene que pensar en si misma. Lúa ama a Agnes, no hay vuelta de hoja. Artemisa está celosa, con razón. Agnes la desea y ha despertado en ella atracción y curiosidad. Esas palabras que le dedica en la playa...esos halagos...Aunque vaya con buenas intenciones, confesando esas cosas, lo complica todo, sobretodo sabiendo lo que ocurre con Agnes, y abre una senda de nuevos sentimientos entre ellas. Eso que le dice "no quiero perderte otra vez" es una frase muy significativa. La playa a la que van es preciosa, como se nota que amas Galicia, la describes muy bien, con mucho amor y cariño. Hasta meterse en agua muy fría me apetece jijiji. Ah, y yo creo que esa tercera persona de la que hablan es Gilbert. Estoy deseando que Agnes hable con su madre y desvele todos estos misterios. Con Lúa está en la gloria, visitando lugares preciosos, en conciertos, playas paradisíacas y encima, con halagos y palabras bonitas. A ver cómo termina todo esto, espero que al final su amistad no se pierda. Otro capítulo intenso y muy interesante. ¡¡Estoy enganchadoooo!! Ahora me voy a beber agua y me largo de aquí, ¡el cuarto es una sauna!

    ResponderEliminar
  2. * "Sobretodo sabiendo lo que ocurre con Artemisa", que puse Agnes. Ayy, este calor no me deja pensar con claridad.

    ResponderEliminar
  3. Pues qué quieres que te diga... cuanto más leo menos me gusta Lúa. No es que sea mala, que eso no lo sé (aunque tampoco lo descarte, por más que nada en ella apunte en esa dirección), pero algo dentro de mí me hace rehuirla, no me gusta cómo presiona a Agnes, bueno, no es presionar, en realidad es manipular, que yo creo que es peor, porque ella tiene la impresión de tomar las decisiones libremente cuando está siendo claramente presionada.

    Por cierto, no hay mucho humor en esta historia, por eso me ha gustado justamente el pequeño chiste que se gastan, porque es de los me gustan, jajajajaja,

    - Ai, eilí son moi caros os restaurantes.

    — Queres mercar un restaurante? —preguntoume abraiada.

    Ya les vale, jajajajaja, parece de Les Luthiers. Bueno, pero dejando eso aparte, es indudable que Agnes está en su ambiente, redescubriendo todo lo que dejó, y viviéndolo incluso de un modo más intenso, porque ahora no necesita permisos y puede disfrutar en plenitud, sin miedos, sabiendo mucho más lo que quiere y cómo es. Por eso precisamente puede disfrutar tanto con Lúa, y apreciar sus halagos, que aunque muy bonitos no me parecen para nada inocentes ni casuales. A Agnes muchas veces la han insultado, ella está preparada para eso, para el desprecio, para la agresión; pero el halago es algo nuevo que baja sus barreras; intuitiva o calculadamente, Lúa lo sabe y lo emplea.

    Eso sí, tiene razón en que, si tantos celos siente, a ver por qué no está ahí, que yo me iría con exámenes o sin ellos.

    Ciertamente es muy hermoso disfrutar de este recorrido por Galicia acompañando a estas dos mujeres, más allá de la peripecia en concreto que cuenta la historia de esta novela, es indudable que apetece mucho chapotear, comer, beber, bailar, escuchar música como ellas lo hacen. Eso sí que es magia, y no la de Merlín.

    ResponderEliminar