Venres, 20 de xullo de 2018
Abráiome moito cando comprobo
que estou escribindo case que todos os días. Había moito tempo que non tiña
tantas ganas de falar da miña vida. Sinto a necesidade de explicar todo o que
vivo e tamén de deixalo escrito para que non o esqueza nunca porque de verdade
que me sinto tan feliz que non o podo crer. Eu pensaba que non podía ser tan
feliz, que xa se me esgotaran as oportunidades para selo. Non se trata soamente
de que me sinta tan leda, senón de que teño por dentro miña unha infinda paz
que me fai esquecer todos eses momentos nos que só devecía por desaparecer.
Menos mal que nunca o conseguín, que aínda estou viva para poder gozar outra
vez da miña terra.
Outra cousa que me sorprende
moito é que teña tantas ganas de facer cousas, de que non me canse tan rápido e
de que poida rir tanto. Non me recoñezo agora. Non sei onde quedou esa Agnes á
que lle custaba tanto ter ilusión por calquera cousa, onde quedou a muller que
tiña máis facilidade para chorar que para rir. Cústame entender como é posíbel
que eu sexa así, que poida ser deste xeito. E entón pregúntome cal é a
verdadeira versión de min mesma. Tamén me pregunto canto inflúe na miña vida
estar con Artemisa. É evidente que con ela son feliz, con ela síntome moi ben e
que a miña vida non brillaría se ela non estivese comigo; pero tamén teño que
recoñecer que agora estou sen ela e síntome como non me sentín nunca na miña
vida, nin sequera cando era cativiña porque agora podo gozar moito máis das
cousas. Non estou dicindo que estea mellor sen Artemisa, iso xamais, e ademais
tamén a boto moitísimo en falla e gustaríame moitísimo que estivese eiquí
comigo, gozando comigo de toda a beleza da miña terra. O que quero dicir é que
me decatei de que o amor non o é todo para min. Poderíame sentir plena só por
estar con ela, e non é así. Aínda estando con ela, síntome algo baleira se
estou lonxe da miña terra. Con Artemisa síntome completa cando estamos xuntas e
nunca se me ocorrería deixala porque a quero, quéroa moitísimo, pero creo que
non son desas persoas que só son felices grazas ao amor. Non sei que pensar en
realidade de min. Síntome perdida en min mesma, pero iso non me fai sentir mal,
non me desanima en absoluto. É algo que me pregunto decotío, pero tampouco me
impaciento se non atopo a resposta.
Pero si teño que recoñecer que
estraño moito a Artemisa. Bótoa moito en falla. Necesítoa, necesito que estea
eiquí comigo, que durma comigo, que me abrace polas noites. Preciso sentila
eiquí, pretiño de min, e gustaríame que ela tamén gozase de todos estes
momentos que estou vivindo. Non deixo de pensar nela, iso si é verdade, e
continuamente, cando me sinto tan plena, penso que a ela tamén lle gustaría
moito todo isto.
Hoxe fun con Lúa a Vigo.
Fixemos moitísimas cousas porque fomos cediño e estivemos pola cidade. Mesmo
subimos ao miradoiro dende onde se ve como se xunta a ría de Vigo coa de
Pontevedra e era unha paisaxe fermosísima. Ela, nese miradoiro, confesoume
algunhas cousas que me deixaron a ialma tremente. Nese momento eu sentía moitas
cousas mesturadas. Sentía que había algo que non estaba ben, que eu non tiña
que permitir que eses momentos existisen, pero a maior parte da miña ialma
estaba enchida por unha sensación de plenitude que me afastaba do mundo. Alí, Lúa
díxome que había moito tempo que non se sentía tan ben con alguén, que en
realidade nunca dubidou de que entre ela e máis eu podía medrar unha conexión
tan bonita. Non era quen de mirarme aos ollos namentres me dicía esas palabras
que soaban tan sinceras. Falaba pausadamente, coma se non me quixese gobiar
coas súas confesións. Eu estaba moi preto dela. Podía recender o aroma dos seus
cabelos e o vento acariñábanos a pel. O vento xogaba no ceo cunhas nubes que se
arremuiñaban diante nosa coma se quixesen facernos rir cos seus movementos.
Despois dun silencio enchido de
nostalxia, ela, mirándome aos ollos ao fin, díxome:
—
Cando souben que te fuches, púxenme tan tristeira
que non quixen ir á aldeíña no verán. A miña nai si ía de cando en cando para
estar coa túa nai. Non sei se lembras que sempre foron moi amigas. —Eu
asentinlle coa cabeza—. Pois a miña nai axiña soubo que ti te foras eu entón
non quixen ir á aldeíña porque non me quería atopar coa túa ausencia por todas
partes. Non fun. Quedei co meu pai, que tampouco podía ir porque tiña moito
traballo ese verán. Estaba comezando a abrir un negocio e non podía marchar.
Foi un dos veráns máis tristes da miña vida. Eu insistinlle moito á miña nai en
que lle pedise á túa que lle dese a maneira de comunicarme contigo, porque eu
tiña a necesidade de escribirche, de saber onde e como estabas; pero ninguén me
dixo nunca onde estabas. Ninguén soubo ren máis de ti nunca. E iso eu non o
podía entender. Agora si o entendo todo, pero sinto que fallan detalles en todo
o que pasou. Quero dicir que si creo todo o que conta a túa nai. Si a creo,
pero falla algo, Agnes. Creo que alguén agocha unha parte da verdade. Eu teño a
intuición de que houbo unha terceira persoa na túa vida que che impediu que te
reencontrases coa túa nai. Eu creo que á túa nai non a enganaron soamente nese
hospital. Non sei por que penso isto. Pode que me trabuque.
—
Eu tamén o penso —confeseille con medo—. Hai unhas
ideas que non deixan de musitar na miña mente e non sei que crer. De todos
xeitos, sei que nunca poderemos coñecer toda a verdade.
—
Pero pódeslle preguntar á túa nai se conseguiu
atopar a alguén que si sabía de ti e que lle dixo que non tiña nin idea de onde
estabas. Preguntácheslle iso á túa nai? —Eu negueille en silencio—. Faino.
—
Fareino, si.
—
Pero agora non quero que pensemos niso —díxome
colléndome das mans—. Agora quero gozar destes momentos que podemos vivir.
Boteite moito en falla sempre, sabes? Eu sabía que algún día volvería verte,
pero non saber cando sería poñíame moi triste. Agora, síntome tan leda de terte
eiquí comigo...
Non sei por que, pero o seu
ollar e a súa maneira de falarme facíanme sentir unha emoción estraña que á vez
me inquietaba e facíame sentir nerviosa e acollida. El Lúa mirábame dun xeito
estraño. Fixábase nos meus ollos, nos meus acenos e en todo o meu corpo dunha
maneira disimulada, pero moi tenra.
—
Imos? —pregunteille inqueda sentindo que me ardían
as meixelas—. Farase tarde.
—
Tes présa? —dixo sorrindo.
—
En realidade non —rin.
—
Podemos comer eiquí e despois imos á praia da
Lanzada. Que che parece? É unha praia preciosa.
—
Si, paréceme perfecto —sorrinlle eu tamén.
Teño que recoñecer que eu me
comportaba coma se non fose dona dos meus pensamentos. Era coma se alguén
turrase de min e me impulsase pola miña vida sen darme a oportunidade de pensar
nos momentos que vivía, nas cousas que facía nin nas cousas que sentía; pero eu
notaba que dentro miña había un remuíño de emocións que non sabía nin sei
nomear aínda. A emoción que máis berraba era a alegría.
Baixamos do miradoiro co seu
coche. Durante o traxecto de volta á cidade, falamos rindo con inocencia de
calquera tema. Sentíame tan cómoda falando con ela que tiña a sensación de que
a miña vida sempre fora así, tan libre, tan chea de felicidade e de inocencia.
—
Téñoche que recoñecer que, dende que dixeches que
non entendías por que á xente lle gustaba ir tanto á praia, xa non vou case
nunca á praia —riu ela cando xa estabamos a piques de chegar abaixo do
miradoiro—. Prefiro bañarme no río.
—
A praia é bonita no inverno —díxenlle con
inocencia—. Creo que non me baño na praia dende que estiven en Muxía por última
vez cando era cativiña.
—
Que dis? —estoupou ela nunha gargallada
fermosísima—. Como é posíbel?
—
Pois non se deu a ocasión —rin eu tamén.
—
Pois iso ten que cambiar agora mesmo! Pero teremos
que ir despois de xantar á praia, xa pola tardiña.
—
E logo?
—
Porque arestora a marea está baixando e pola tarde
comezará a subir. É mellor que vaiamos máis ou menos contra as cinco da tarde.
Agora seguramente estará chea toda de xente.
—
Tes toda a razón.
—
Agora iremos xantar, daquela.
—
Perfecto!Teño moita fame —queixeime.
—
Eu tamén, a verdade. Comeremos preto do porto.
—
Ai, eilí son moi caros os restaurantes.
—
Queres mercar un restaurante? —preguntoume abraiada.
Eu sabía que falaba en broma.
—
Non! Digo que...
—
Xa, entendinte! Non te preocupes por iso. Eu
invítote.
—
E logo? Non fai falla!
—
Si a fai!
O xantar foi moi divertido e
comemos tan ben que crin que xa non precisaría comer nada máis na miña vida,
pero eiquí teño unha fame que nunca acaba de desaparecer definitivamente. Eu
non sei por que teño tanta fame. Atopo que todo está delicioso e demasiado
saboroso.
Paseamos por Vigo, con calma, e
pola tardiña, cando xa se calmaba o brillo do sol, collemos outra vez o coche e
fomos deica a praia da Lanzada. Eu nunca estivera eilí antes. Pensaba que sería
unha praia fermosa, pero non pensaba que me abraiaría tanto a súa beleza. A súa
area é branca, a auga é cristalina, está xea de vexetación verde cuxa cor
contrasta coa luz do ceo. O son de mar é intenso, as ondas van e veñen ceibes.
Xusto cando nós chegamos, a marea xa comezara a subir. Eilí onde había máis
cunchiñas, había cada vez máis auga.
Eu quedei marabillada cando
descubrín o fermoso que era ese lugar. Estrañamente, non había tanta xente como
criamos que habería. Habíaa, pero o silencio cantaba co mar a melodía do acougo
e da paz.
—
A nosa terra está chea toda de recunchos fermosos,
pero a praia da Lanzada parece o escenario dun soño —díxome ela namentres
baixabamos do coche—. Eu vin eiquí moitas veces, mesmo en inverno. O mar está
moito máis bonito cando vai tanto frío.
—
Estou de acordo contigo.
—
Pero no verán tamén é moi fermosa.
O vento que zoaba con calma moveu
a saia do meu vestido e os meus cabelos xusto cando baixei do coche. O recendo
a sal e a herba encheume a ialma e sentinme coma se de súpeto desaparecesen
todas as miñas inquedanzas. Pechei os ollos en canto ouvín de lonxe a voz do
mar e entón notei que o meu corazón comezaba a latir con moita forza á vez que
se me enchían os ollos de bágoas. Non sei por que me emocionara tanto. O único
que sabía era que me sentía moi feliz de escoitar ao fin a voz do mar da miña
terra.
—
Imos? —pregunteille sorrindo emocionada.
—
Si, xaora que si. Que bonito que te emociones tan
doadamente. Es moi sensíbel, Agnes.
—
Non imaxinas canto. Creo que o son demasiado —rin
con timidez limpándome unha bágoa que me esvaraba pola meixela.
—
Nunca tes que avergonzarte de selo.
—
Xa...
—
Vamos.
Cando chegamos á praia,
detivémonos diante do mar. A escuma das ondas brillaba baixo o ceo da tarde coma
se fose o reflexo das estrelas. Que imaxe tan bonita, que calma sentín daquela.
Canta paz, canto amor no son do mar, no tacto da area branca e brandiña na miña
pel. Desexei que o tempo desaparecese, que só existise ese intre.
—
Préstache bañarte? —preguntoume Lúa sorrindo con
travesura.
—
Ai, debe de estar tan fría a auga...
—
Estarao, pero só o notarás ao principio. Veña,
vamos! —animoume quitándose o vestido que levaba.
Eu imiteina e sentín que o ar
mariño me envolvía coma se fose unha apertiña doce. Camiñei pola area notando que
cada vez era máis libre, que algo me ceibaba, coma se ata entón unhas mans me
tivesen collida de todas as partes do meu corpo.
Entón notei que Lúa tiña os
ollos cravados en min. Sentín a súa mirada en toda a miña pel, ardente e
insistente. Mireina e descubrín que me observaba con moita atención. Non era a
primeira vez que me vía coa roupa de baño, un bikini que merquei con Artemisa
hai meses, de cores moi vivas, moi bonito. Xa me vira así cando nos bañamos no
río, pero naquel momento parecía coma se fose a primeira vez que ela se fixaba
en min.
— Ti fas algún deporte?
—preguntoume interesada.
— Eu... non. Odio facer deporte
—rin con timidez. Dábame vergonza saber que ela si o facía. E notábase moito.
Ten un corpo perfecto, sinceramente—. O único que fago é camiñar moito. Por que
o dis?
— Por que o digo? Pois porque es
perfecta.
— Ai, non, iso non é verdade —rin
sentindo que me ardían as meixelas.
— Si o é. Estás para comerte.
— Se me dis iso, vou comezar a
pensar cousas raras de ti —advertinlle en broma sen saber que dicir, sentíndome
cada vez máis estraña.
— Pois pénsaas —díxome sorrindo
sensualmente.
Entón, sen que puidese prevelo
nin evitalo, sentín que o seu ollar me acendía coma se fose lume e eu fose unha
candea que devece por arder. Sentín que a calor que chovía do sol e o meu corpo
fundíanse coma se nacesen do mesmo lugar. Sabía que me ruborizara e que Lúa se
decataba de todo o que me pasaba. Por iso, vireime rapidamente coa intención de
comezar a camiñar ata a auga, pero ela achegouse a min e colleume da man con
moita tenrura, o que me fixo sentir moito máis estremecida.
— Que che pasa? Tesme medo?
— Lúa, eu...
— Ti non queres facer nada que
estea mal, ti estás namorada de Artemisa. Todo iso seino, bonitiña. E eu non
son tan parva como para botar pola borda unha amizade tan bonita con algo que
non chegará a ningures; pero non son de pedra —díxome rindo—. E xa está, xa che
desvelei o meu segredo mellor gardado.
— Ti...
Non podía crer o que ouvira.
Devecía por facerlle unha morea infinda de preguntas, pero non me saía a voz da
gorxa.
— Ven, vamos á auguiña —pediume
con dozura mentres me apertaba a man.
Eu non me podía ceibar dela e
en realidade non o quería facer. Estaba desorientada e a súa man era o único
que me facía sentir no mundo. Nese momento, arremuiñaranse unha chea de
preguntas na miña mente e comezaba a entender moitas cousas que ata entón non
conseguira comprender. Tamén sentín medo, pero desfíxenme desa emoción axiña.
Deixei que as ondas lla levasen deica o fondo do mar.
A auga estaba moi fría, pero
sentoume moi ben que as ondas me envolvesen, arrefriando a miña pel, a que eu
notaba tan ardente. Lúa non ceibou a miña man en ningún momento. Baixo o ceo da
tarde, as ondas xogaban connosco. De cando en cando, ela e máis eu mirabámonos
e sentía que algo se detiña por dentro miña. Custábame lembrar da miña vida, de
todo o que tiña, de todo o que vivira ata entón.
— Estás ben? —preguntoume ela
cunha mirada chea de tenrura. Entón, por primeira vez dende que me reencontrara
con ela, vin outra emoción nos seus ollos. Souben que era amor, pero negueime a
aceptar que fose ese o sentimento que enchía o seu ollar—. O único que me
importa é que esteas ben e que sexas feliz.
— Non podo estar mal eiquí
—contesteille sen saber que dicir—. Hai moito tempo que non era tan feliz.
— Eu tamén o son, moitísimo.
— Temos que falar, Lúa. Hai
moitas cousas que che quero preguntar...
— Si, falaremos, pero agora
non... Agora só quero que sintas o mar, que sintas o feitizo das ondas. Hai
máis xente da que me esperaba na praia, pero para min agora é coma se non
houbese ninguén no mundo, só ti máis eu. E iso é o que máis feliz me fai. Non
me importa nada arestora, Agnes. Ademais, sei que tamén ti sentes que todo
desapareceu... E será mellor que “non ergas o teu ollar, no mires ao ceo, amor,
non ergas o teu ollar, que a lúa non quere estrelas que a poidan eclipsar...”
Sabía que esas palabras
pertencían a unha canción fermosísima. Abraioume moitísimo que ela a coñecese.
Era unha canción que a Artemisa tamén lle gustaba moitísimo. Sorrinlle para que
comprendese que sabía de onde sacara esas palabras tan bonitas e románticas e
sei que ela soubo interpretar o meu sorriso.
https://www.youtube.com/watch?v=gvKakBdhezo
Nese momento, estaba tan
sorprendida, tan perdida e á vez tan completa que non pensaba en nada, nin
sequera que estaba vivindo momentos que non debía vivir, que me estaba a
comportar dun xeito estraño, que estaba sendo covarde por non fuxir dese intre
que me absorbera tanto, que me enfeitizara tanto.
— Grazas, Lúa —dixen emocionada—.
Non sei que dicir, a verdade. Estou...
— non fai falla que digas nada,
estreliña. Eu amo os teus silencios.
— De verdade?
— Xaora que si. Gústame moito
cando calas —riu con travesura. Eu tamén rin con ela.
Pasamos unha tarde fermosísima
no mar, na praia, na area. Había momentos nos que parecía que non existían as
palabras fermosas que ela me dedicara, pero, noutros, notaba que o seu ollar me
protexía, que me envolvía como unha caricia inmensa e cálida. O son do mar, a
voz do vento, o recendo a sal, a luz do solpor que se achegaba e sobre todo
saber que estaba xunta alguén que amaba coma min a miña terra, que tamén sentía
o que eu sentía, facíame sentir coma se tivese entrado noutro mundo, nun
paraíso do que non quería saír nunca.
— Quero ver o solpor eiquí
—díxome cando nos sentamos lonxe da beiriña do mar. A marea cada vez estaba
máis alta.
— Pero entón volveremos moi tarde
—rinme desorientada.
— Dáme igual. Hai preamar ás dez
da noite. Para entón o sol xa terá desaparecido.
— Eu vin o atardecer en Fisterra
—conteille con morriña—. Lembro que me emocionei tanto que non podía deixar de
chorar. Non me podían separar dese lugar.
— Si, o solpor en Fisterra é algo
moi máxico. Parece que esteas noutra realidade.
— Estás noutra realidade, como
agora –musiteille mirándoa con timidez.
— E sei
que che gustaría que Artemisa estivese eiquí connosco, verdade?
— Gustaríame
moito, si. Ademais...
— Que
ocorre?
— Sei que
ela está un pouquiño celosa —Díxenlle con vergonza e culpabilidade.
— E logo?
Por culpa miña? —Eu asentín coa cabeza—. E, se está tan celosa de min, por que
non vén eiquí dunha vez?
— Non o sei —contesteille
con mágoa—. Só me di que aínda ten que facer moito traballo no instituto, que
non poderá vir deica o trinta de xullo.
— Moito traballo? Pero se eu
teño vacacións durante un mes e medio...
— Non o sei. Creo que non
quere vir.
— E logo?
— Non mo di.
— Non forces a situación.
Agora tampouco te preocupes por iso. Gustaríame desfacer todas as túas
inquedanzas e que só sentises liberdade e felicidade.
— Xa o sinto. Case que non
me sinto inqueda. Agora é imposíbel que me poida sentir mal.
— Enténdoo.
— Como é posíbel que isto
sexa tan bonito? Como é posíbel que existan recunchos tan fermosos no mundo?
—pregunteille con bágoas nos ollos namentres ollaba devagariño ao meu redor. O
mar, o ceo, o brillo da area, o son das ondas: todo parecía ser un soño—. Ai,
perdóame, pensarás que sempre estou chorando.
— Non te preocupes. Eu tamén
estou emocionada.
Entón fixeime que os seus
ollos brillaban coma se neles se reflectise a escuma do mar. O vento abaneaba
os seus crenchos roxos, coma se fosen parte da auga que mollaba a area, cada
vez máis preto de nós.
— Xúroche que nunca me
sentín tan ben, Agnes, e non podo evitar emocionarme eu tamén. Este momento
parece un soño. A vida pode ser tan bonita...
— Éche moi bonita, sobre
todo se podes estar nun lugar tan máxico e fermoso.
— É fermoso porque ti estás
eiquí, porque ti volviches, Agnes. Se non estiveses eiquí, á terra fallaríalle
luz, sabes? —díxome con voz tremente—. Hai persoas que teñen tanta maxia que conseguen
facer un paraíso de calquera recuncho, que irradian tanta luz que trocan en
abrente calquera sombra, e ti es unha desas persoas. Nunca coñecín a ninguén
con tanta luz, que tivese unha ialma tan grande e que fose tan humilde. Estou
segura de que nin sequera ti es consciente de todo o poder que tes en ti.
— Non o sei...
— Superaches cousas que non
todo o mundo podería superar, por iso estás agora eiquí. E o máis abraiante e
fermoso e que, despois de sufrires tanto e tanto, aínda teñas a capacidade de
gozar da vida, de apreciar as pequenas cousas, de ser tan boa e soñadora. Iso
faime sentir tan pequena ao teu lado... Hai xente que por menos xa perde a
capacidade de sorrir, que xa non vive sentindo que a vida pode ser fermosa. Ti,
en cambio... Non sei como o fas, pero, desde que me reencontrei contigo, todo
mudou de cor para min. Sei que non podes estar eiquí para sempre; pero, se
queres quedar, eu pódote axudar, Agnes. Eu pódote axudar a buscar traballo e,
se non atopas nada, podes vivir na miña casa comigo ata que teñas un lugar no
que vivir. Eu recoméndoche que vivas en Ourense e que busques traballo eiquí.
Fai o que sexa, pero non te vaias outra vez, Agnes. Xa non cho digo por min,
senón por ti. Eu non te quero perder outra vez, pero aceptaría que te foses só
se soubese que o fas porque o queres facer e non porque alguén te obriga a
facelo; pero sobre todo dígocho por ti, porque sei que eiquí podes ser feliz,
porque sei que eiquí está o teu fogar.
Lúa falaba con moita
emoción, coma se levase moitísimos anos devecendo por dedicarme esas verbas tan
bonitas que tanto me removían a ialma. Ninguén me falara así nunca, con tanta
sinceridade, entendendo tan ben o que sentía e sinto. Baixo o solpor, a min
parecíame que as súas palabras eran as que máis senso tiñan do mundo.
— Graciñas —díxenlle
intentando non chorar. Cando a mirei, vin que tiña os ollos cheos de bágoas e
que o seu cabelo refulxía baixo as derradeiras raiolas de sol.
— Tes ganas de chorar,
verdade? —Eu asentinlle con timidez—. Pois chora. Non te gardes o pranto. Estou
segura de que aínda non choraches profundamente dende que chegaches eiquí. Creo
que terías que limparte a ialma. Aínda tes demasiada dor e morriña no teu
corazón e haste de desfacer de todo iso. Chora, chora agora e permite que a
beleza deste lugar se leve toda esa tristura que sentiches durante tanto tempo.
Deixa que o son do mar acale o teu pranto e o converta en acougo. Non me
sentirei mal porque chores todo o que teñas que chorar, de verdade.
— Pero...
— Non teñas medo a que este
momento se poida virar triste se choras. Non vai ser así para nada. Verás que
te sentirás moitísimo mellor cando remates de chorar. Tes que facer un dó por
todo o que pasaches, coma se quixeses despedirte de todo o que sufriches, e tes
que deixar atrás toda esa escuridade. Quero que o fagas agora se tes a
necesidade de facelo. Non agardes máis o momento de chorar por todo iso, por
todo o que vos fixeron á túa nai e a ti, por ter pasado tanto tempo lonxe do
teu verdadeiro fogar —díxome mentres se achegaba máis a min e me rodeaba cos
seus brazos. A min xa me esvaraban as bágoas polas meixelas—. Chora, meniña,
chora. Despois, todo estará moito mellor.
Era a primeira vez en
moitísimo tempo que choraba sen sentir que non tiña que facelo, que tiña que me
esforzar por deter o meu pranto. Namentres choraba, ela aloumiñábame coma se eu
fose fráxil, o mar cantaba suavemente a súa eterna canción e o vento
acariñábame a pel e os cabelos e secaba as bágoas que esvaraban paseniñamente polas
miñas meixelas. Non me sentín mal chorando, ao contrario. Sentía que,
devagariño, toda esa morriña que levaba tanto tempo sentindo se desfacía coma
se o mar a arrastrase ata o seu fondo. Cada vez sentíame máis libre, máis
lixeira.
Non sei canto tempo estiven
chorando, pero de súpeto sentín que xa non me quedaban máis bágoas e que o meu
corazón latexaba máis acougado. Erguín a cara, limpeime as bágoas e despois
mirei a Lúa sentindo que me ardían as meixelas. Ela riu encantada mentres me
acariñaba os cabelos, mentres me retiraba o floco da fronte.
— Sénteste mellor?
—preguntoume sorrindo con agarimo.
— O certo é que si.
— Tes mellor cara e todo.
— Tes toda a razón. Agora
síntome coma se me tivese quitado de enriba toda a tristura que sentín sempre.
Como é posíbel?
— O pranto tamén pode ser
máxico, pero a xente non o sabe.
— Á xente ponlle medo que os
demais choren.
— Iso é fobia aos
sentimentos.
Quedamos caladiñas durante
uns largos momentos. Mirabamos como a luz da tarde se afundía no mar cristalino.
O vento que nos acariñaba a pel cada vez viña máis fresquiño.
— Agnes, non tes que marchar
de eiquí. Sábelo, verdade?
— Pero Artemisa non quere
vivir eiquí —contesteille sen mirala aos ollos.
— Se Artemisa te quere de
verdade, virá eiquí axiña que se decate que ti non queres voltar eilí, sabes?
Iso é o amor de verdade.
— Pero eu non podo obrigala
a que estea eiquí se non quere.
— Ti non podes estar noutro
lugar do mundo. Xa viches que te enfermas en canto te afastas de Galicia. Iso é
moi importante e non tes que avergonzarte diso, Agnes. Cada quen atopa o seu
xeito de ser feliz.
— E que fago, daquela?
— Pois é moi sinxelo, xa cho
dixen; pero agora non te preocupes por iso. Só quero que teñas moi claro que
ninguén te pode obrigar a que renuncies á túa felicidade, xa cho dixen.
— Tes razón.
— Queres que voltemos á
aldeíña?
— Non marcharía de eiquí
nunca —rin con tenrura mirando ao mar.
— Eu tampouco, pero temos
que volver. Se queres, regresamos eiquí mañá, aínda que, sendo sábado, haberá
moitísima máis xente.
— Xa...
— Pero hai moitísimos máis
recunchos fermosos na nosa terra. Mañá levareite a outro lugar moi máxico. Tamén,
se queres, esta noite podemos ir a un concerto de Carlos Núñez que fai en
Baiona. Préstache ir?
— Ai, xaora que si! Gústame
moito Carlos Núñez. Non sabía que facía eiquí un concerto.
— Volveremos tarde a casa,
pero...
— Non importa.
— Pois entón non hai nada
máis que falar —riu mentres se levantaba da area e vestía—. Vamos antes de que
sexa máis tarde.
Con ela sempre todo é moi
sinxelo. Non o entendo. É coma se a vida fose de auga e puidese discorrer sen
que nada a deteña. Eu tampouco me sentía cansa, ao contrario, non deixaba de
ter ganas de encher as horas como fose. Quería facer todo o que durante anos non
puiden facer na miña terra.
E o concerto foi
marabilloso. Non me deterei a explicar todo o que vivín mentres a música soaba.
Só direi que bailamos moitísimo, coma hai moitos anos fixemos na miña aldea,
pero esta vez bailamos sentindo que xa non nos detiña nada. Rimos moito mentres
danzabamos ao son desas cancións que tanta alegría espertaban en nós. Hai moito
tempo que non ía a un concerto porque tan só imaxinar a cantidade de xente que
habería poñíame nerviosa, pero esta vez gocei da música coma se ninguén
estivese ao noso lado.
E non entendo por que me
sinto tan ben con ela. Sinceramente, sei que non estou namorada dela. Cando
estamos namorados de alguén, sabémolo, non dubidamos nin un momento do que
sentimos. Eu souben axiña que namorara de Artemisa e, cando era cativa, tamén
podía recoñecer que iso que sentía cando Lúa estaba preto de min se asemellaba
ao amor, pero o que sinto agora non ten nada que ver con nada diso, nin sequera
sei se me gusta. Teño que recoñecer que ela me fascina, que mesmo me atrae un
poquiño porque é moi fermosa, porque ten un aspecto perfecto, pero sei que é só
iso. É unha conexión moi distinta que non ten nada que ver co amor. Ademais, eu
sigo amando á miña Artemisiña con toda a miña ialma e non deixei de devecer por
vela, non deixei de desexar que estea eiquí comigo; pero, cando estou con Lúa,
é coma se non houbese tristura, coma se a vida fose só luz e felicidade.
Agora síntome esgotadiña
porque foi un día moi largo, cheo de emocións e de riso, de felicidade, de
acougo tamén; pero case non teño soño porque non podo deixar de pensar en todo
o que estou vivindo. Son moi feliz, moitísimo, e o que máis me estremece é
saber que esta felicidade non ten nada que ver coa miña doenza, é dicir, antes,
cando me sentía tan ben, axiña sabía que iso era porque tiña unha boa época,
pero agora sei que me sinto feliz porque son feliz, non porque estea pasando
por unha boa etapa da miña enfermidade. Sei que isto é natural, que todo isto
nace na miña ialma porque o sinto de verdade, e, por primeira vez na miña vida,
non teño medo a caer porque sei que non virá ningunha época escura, porque sei
que a escuridade agora xa non existe. É coma se nunca tivese estado doentiña,
nunca, e iso estreméceme porque hai moitísimos anos que non me sentía tan
libre, tan ceibe, tan liberada de algo que sempre me fixo sentir tan pequena,
que sempre me esnaquizou a ialma.
E creo que xa vou deixar
de escribir. Arestora, síntome tamén moi relaxada grazas á duchiña que me dei
cando cheguei á miña casa. A miña nai preguntoume rindo onde estivera todo o
día e, cando lle contei todo o que fixéramos Lúa e máis eu, riu encantada e
díxome que fixeramos moi ben, que tiñamos que aproveitar o tempo todo o que
puidésemos. E iso é o único que quero facer.
Viernes, 20 de julio de 2018
Me sorprendo mucho cuando compruebo que estoy
escribiendo casi todos los días. Hacía mucho tiempo que no tenía tantas ganas
de hablar de mi vida. Siento la necesidad de explicar todo lo que vivo y
también de dejarlo escrito para que no lo olvide nunca porque de verdad que me
siento tan feliz que no me lo puedo creer. Yo pensaba que no podía ser tan
feliz, que ya se me habían agotado las oportunidades para serlo. No se trata
solamente de que me sienta tan alegre, sino de que tengo por dentro de mí una
infinita paz que me hace olvidar todos esos momentos en los que sólo deseaba
desaparecer. Menos mal que nunca lo conseguí, que aún estoy viva para poder
disfrutar otra vez de mi tierra.
Otra cosa que me sorprende mucho es que tenga
tantas ganas de hacer cosas, de que no me canse tan rápido y de que pueda
reírme tanto. No me reconozco ahora. No sé dónde quedó esa Agnes a la que le
costaba tanto tener ilusión por cualquier cosa, dónde quedó la mujer que tenía
más facilidad para llorar que para reír. Me cuesta entender cómo es posible que
yo sea así, que pueda ser de este modo. Y entonces me pregunto cuál es la
verdadera versión de mí misma. También me pregunto cuánto influye en mi vida
estar con Artemisa. Es evidente que con ella soy feliz, con ella me siento muy
bien y que mi vida no brillaría si ella no estuviese conmigo; pero también
tengo que reconocer que ahora estoy sin ella y me siento como no me he sentido
nunca en mi vida, ni siquiera cuando era pequeniña porque ahora puedo disfrutar
más de las cosas. No estoy diciendo que esté mejor sin Artemisa, eso jamás, y
además también la echo muchísimo de menos y me gustaría muchísimo que estuviese
aquí conmigo, disfrutando conmigo de toda la belleza de mi tierra. Lo que
quiero decir es que me he dado cuenta de que el amor no lo es todo para mí.
Podría sentirme plena sólo por estar con ella, y no es así. Aun estando con
ella, me siento algo vacía si estoy lejos de mi tierra. Con Artemisa me siento
completa cuando estamos juntas y nunca se me ocurriría dejarla porque la
quiero, la quiero muchísimo, pero creo que no soy de esas personas que sólo son
felices gracias al amor. No sé qué pensar en realidad de mí. Me siento perdida
en mí misma, pero eso no me hace sentir mal, no me desanima en absoluto. Es
algo que me pregunto continuamente, pero tampoco me impaciento si no encuentro
la respuesta.
Pero sí tengo que reconocer que extraño mucho a
Artemisa. La echo mucho de menos. La necesito, necesito que esté aquí conmigo,
que duerma conmigo, que me abrace por las noches. Necesito sentirla aquí,
cerquiña de mí, y me gustaría que ella también disfrutase de todos estos
momentos que estoy viviendo. No dejo de pensar en ella, eso sí es verdad, y
continuamente, cuando me siento tan plena, pienso que a ella también le
gustaría mucho todo esto.
Hoy fui con Lúa a Vigo. Hicimos muchísimas
cosas porque fuimos tempraniño y estuvimos por la ciudad. Incluso subimos al mirador
desde donde se ve cómo se junta la ría de Vigo con la de Pontevedra y era un
paisaje hermosísimo. Ella, en ese mirador, me confesó algunas cosas que me dejaron
el alma temblorosa. En ese momento yo sentía muchas cosas mezcladas. Sentía que
había algo que no estaba bien, que yo no tenía que permitir que esos momentos existiesen,
pero la mayor parte de mi alma estaba henchida por una sensación de plenitud
que me alejaba del mundo. Allí, Lúa me dijo que hacía mucho tiempo que no se
sentía tan bien con alguien, que en realidad nunca dudó de que entre ella y yo
podía crecer una conexión tan bonita. No era capaz de mirarme a los ojos
mientras me decía esas palabras que sonaban tan sinceras. Hablaba pausadamente,
como si no quisiese agobiarme con sus confesiones. Yo estaba muy cerca de ella.
Podía aspirar el aroma de sus cabellos y el viento nos acariciaba la piel. El
viento jugaba en el cielo con unas nubes que se arremolinaban delante de
nosotras como si quisiesen hacernos reír con sus movimientos.
Después de un silencio henchido de nostalgia,
ella, mirándome a los ojos al fin, me dijo:
—
Cuando
supe que te fuiste, me puse tan triste que no quise ir a la aldeíña en verano.
Mi madre sí iba de vez en cuando para estar con tu madre. No sé si recuerdas
que siempre fueron muy amigas. —Yo le asentí con la cabeza—. Pues mi madre
enseguida supo que tú te habías ido y entonces no quise ir a la aldeíña porque
no quería encontrarme con tu ausencia por todas partes. No fui. Me quedé con mi
padre, que tampoco podía ir porque tenía mucho trabajo ese verano. Estaba
empezando a abrir un negocio y no podía marcharse. Fue uno de los veranos más
tristes de mi vida. Yo le insistí muchísimo a mi madre en que le pidiese a la
tuya que le diese la manera de comunicarme contigo, porque yo tenía la
necesidad de escribirte, de saber dónde y cómo estabas; pero nadie me dijo
nunca dónde estabas. Nadie supo nada más de ti nunca. Y eso yo no lo podía
entender. Ahora sí lo entiendo todo, pero siento que faltan detalles en todo lo
que pasó. Quiero decir que sí creo todo lo que cuenta tu madre, sí la creo,
pero falta algo, Agnes. Creo que alguien esconde una parte de la verdad. Yo
tengo la intuición de que hubo una tercera persona en tu vida que te impidió
que te reencontrases con tu madre. Yo creo que a tu madre no la engañaron
solamente en ese hospital. No sé por qué pienso esto. Puede que me equivoque.
—
Yo
también lo pienso —le confesé con miedo—. Hay unas ideas que no dejan de
musitar en mi mente y no sé qué creer. De todos modos, sé que nunca podremos
conocer toda la verdad.
—
Pero
puedes preguntarle a tu madre si consiguió encontrar a alguien que sí sabía de
ti y que le dijo que no tenía ni idea de dónde estabas. ¿le has preguntado eso
a tu madre? —Yo le negué en silencio—. Hazlo.
—
Lo
haré, sí.
—
Pero
ahora no quiero que pensemos en eso —me dijo cogiéndome de las manos—. Ahora
quiero disfrutar de estos momentos que podemos vivir. Te eché mucho de menos
siempre, ¿sabes? Yo sabía que algún día volvería a verte, pero no saber cuándo
sería me ponía muy triste. Ahora, me siento tan feliz de tenerte aquí
conmigo...
No sé por qué, pero su mirada y su manera de
hablarme me hacían sentir una emoción extraña que a la vez me inquietaba y me
hacía sentir nerviosa y acogida. Y Lúa me miraba de un modo extraño. Se fijaba
en mis ojos, en mis gestos y en todo mi cuerpo de una manera disimulada, pero
muy tierna.
—
¿Vamos?
—le pregunté inquieta sintiendo que me ardían las mejillas—. Se hará tarde.
—
¿Tienes
prisa? —dijo sonriendo.
—
En
realidad no —me reí.
—
Podemos
comer aquí y luego vamos a la playa de La Lanzada. Es una playa preciosa.
—
Sí,
me parece perfecto —le sonreí yo también.
Tengo que reconocer que yo me comportaba como
si no fuese dueña de mis pensamientos. Era como si alguien tirase de mí y me
impulsase por mi vida sin darme la oportunidad de pensar en los momentos que
vivía, en las cosas que hacía ni en las cosas que sentía; pero yo notaba que
dentro de mí había un remolino de emociones que no sabía ni sé nombrar aún. La
emoción que más gritaba era la alegría.
Bajamos del mirador con su coche. Durante el
trayecto de vuelta a la ciudad, hablamos riéndonos con inocencia de cualquier
tema. Me sentía tan cómoda hablando con ella que tenía la sensación de que mi
vida siempre había sido así, tan libre, tan llena de felicidad e inocencia.
—
Tengo
que reconocerte que, desde que dijiste que no entendías por qué a la gente le
gustaba tanto ir a la playa, ya no voy casi nunca a la playa —rió ella cuando
ya estábamos a punto de llegar abajo del mirador—. Prefiero bañarme en el río.
—
La
playa es bonita en invierno —le dije con inocencia—. Creo que no me baño en la
playa desde que estuve en Muxía por última vez cuando era pequeniña.
—
¿Qué
dices? —estalló ella en una carcajada hermosísima—. ¿Cómo es posible?
—
Pues
no se ha dado la ocasión —reí yo también.
—
¡Pues
eso tiene que cambiar ahora mismo! Pero tendremos que ir después de comer a la
playa, ya por la tardiña.
—
E
logo?
—
Porque
ahora mismo la marea está bajando y por la tarde comenzará a subir. Es mejor
que vayamos más o menos hacia las cinco de la tarde. Ahora seguramente estará llena
toda de gente.
—
Tienes
toda la razón.
—
Ahora
iremos a comer, entonces.
—
¡Perfecto!
Tengo mucha hambre —me quejé.
—
Yo
también, la verdad. Comeremos cerca del puerto.
—
Ay,
allí son muy caros los restaurantes.
—
¿Quieres
comprar un restaurante? —me preguntó asombrada. Yo sabía que bromeaba.
—
¡No!
Digo que...
—
¡Ya,
te he entendido! No te preocupes por eso. Yo te invito.
—
E
logo? ¡No hace falta!
—
¡Sí
la hace!
La comida fue muy divertida y comimos tan bien
que creí que ya no necesitaría comer nada más en mi vida, pero aquí tengo un
hambre que nunca acaba de desaparecer definitivamente. Yo no sé por qué tengo
tanta hambre. Encuentro que todo está delicioso y demasiado sabroso.
Paseamos por Vigo, con calma, y por la tardiña,
cuando ya se calmaba el brillo del sol, cogimos otra vez el coche y fuimos
hacia la playa de La Lanzada. Yo nunca había estado allí antes. Pensaba que
sería una playa hermosa, pero no pensaba que me sorprendería tanto su belleza.
Su arena es blanca, el agua es cristalina, está llena de vegetación verde cuyo
color contrasta con la luz del cielo. El sonido del mar es intenso, las olas
van y vienen libres. Justo cuando nosotras llegamos, la marea ya había
comenzado a subir. Allí donde había conchiñas, había cada vez más agua.
Yo me quedé maravillada cuando descubrí lo hermoso
que era ese lugar. Extrañamente, no había tanta gente como creíamos que habría.
La había, pero el silencio cantaba con el mar la melodía del sosiego y la paz.
—
Nuestra
tierra está llena toda de rincones hermosos, pero la playa de La Lanzada parece
el escenario de un sueño —me dijo ella mientras bajábamos del coche—. Yo he
venido aquí muchas veces, incluso en invierno. El mar está mucho más bonito
cuando hace tanto frío.
—
Estoy
de acuerdo contigo.
—
Pero
en verano también es muy hermosa.
El viento que soplaba con calma movió la falda
de mi vestido y mis cabellos justo cuando bajé del coche. El aroma a sal y a
hierba me llenó el alma y me sentí como si de súbito desapareciesen todas mis
inquietudes. Cerré los ojos en cuanto oí de lejos la voz del mar y entonces
noté que el corazón comenzaba a latirme con mucha fuerza a la vez que se me
llenaban los ojos de lágrimas. No sé por qué me había emocionado tanto. Lo
único que sabía era que me sentía muy feliz de escuchar al fin la voz del mar
de mi tierra.
—
¿Vamos?
—le pregunté sonriéndole emocionada.
—
Sí,
claro que sí. Qué bonito que te emociones tan fácilmente. Eres muy sensible,
Agnes.
—
No
te imaginas cuánto. Creo que lo soy demasiado —me reí con timidez limpiándome
una lágrima que me resbalaba por la mejilla.
—
Nunca
tienes que avergonzarte de serlo.
—
Ya...
—
Vayamos.
Cuando llegamos a la playa, nos detuvimos ante
el mar. La espuma de las olas brillaba bajo el cielo de la tarde como si fuese
el reflejo de las estrellas. Qué imagen tan bonita, qué calma sentí entonces.
Cuánta paz, cuánto amor en el sonido del mar, en el tacto de la arena blanca y
blandiña en mi piel. Deseé que el tiempo desapareciese, que sólo existiese ese
instante...
—
¿Te
apetece bañarte? —me preguntó Lúa sonriéndome con travesura.
—
Ay,
debe de estar tan fría el agua...
—
Lo
estará, pero sólo lo notarás al principio. ¡Venga, vayamos! —me animó
quitándose el vestido que llevaba.
Yo la imité y sentí que el aire marino me
envolvía como si fuese un abrazo dulce. Caminé por la arena notando que cada
vez era más libre, que algo me liberaba, como si hasta entonces unas manos me
hubiesen tenido cogida de todas las partes de mi cuerpo.
Entonces noté que Lúa tenía los ojos clavados
en mí. Sentí su mirada en toda mi piel, ardiente e insistente. La miré y
descubrí que me observaba con mucha atención. No era la primera vez que me veía
con la ropa de baño, un bikini que compré con Artemisa hace meses, de colores
muy vivos, muy bonito. Ya me había visto así cuando nos bañamos en el río, pero
en aquel momento parecía como si fuese la primera vez que ella se fijaba en mí.
—
¿Tú
haces algún deporte? —me preguntó interesada.
—
Yo...
no. Odio hacer deporte —me reí con timidez. Me daba vergüenza saber que ella sí
lo hacía. Y se notaba mucho. Tiene un cuerpo perfecto, sinceramente—. Lo único
que hago es caminar mucho. ¿Por qué lo dices?
—
¿Por
qué lo digo? Pues porque eres perfecta.
—
Ay,
no, eso no es verdad —me reí sintiendo que me ardían las mejillas.
—
Sí
lo es. Estás para comerte.
—
Si
me dices eso, voy a empezar a pensar cosas raras de ti —bromeé con ella sin
saber qué decir, sintiéndome cada vez más extraña.
—
Pues
piénsalas —me dijo sonriendo sensualmente.
Entonces, sin que pudiese preverlo ni evitarlo,
sentí que su mirada me encendía como si fuese fuego y yo fuese una vela que
ansía arder. Sentí que el calor que llovía del sol y mi cuerpo se fundían como
si naciesen del mismo lugar. Sabía que me había ruborizado y que Lúa advertía
todo lo que me pasaba. Por eso, me volví rápidamente con la intención de
comenzar a caminar hacia el agua, pero ella se acercó a mí y me cogió de la
mano con mucha ternura, lo que me hizo sentir mucho más estremecida.
—
¿Qué
te pasa? ¿Me tienes miedo?
—
Lúa,
yo...
—
Tú
no quieres hacer nada que esté mal, tú estás enamorada de Artemisa. Todo eso lo
sé, bonitiña. Y yo no soy tan tonta como para echar por la borda una amistad
tan bonita con algo que no llegará a ninguna parte; pero no soy de piedra —me
dijo riendo—. Y ya está, ya te desvelé mi secreto mejor guardado.
—
Tú...
No podía creer lo que había oído. Ansiaba
hacerle una cantidad infinita de preguntas, pero no me salía la voz de la
garganta.
—
Ven,
vayamos a la agüiña —me pidió con dulzura mientras me apretaba la mano.
Yo no podía soltarme de ella y en realidad no
quería hacerlo. Estaba desorientada y su mano era lo único que me hacía sentir
en el mundo. En ese momento, se habían arremolinado un montón de preguntas en
mi mente y empezaba a entender muchas cosas que hasta entonces no había conseguido
comprender. También sentí miedo, pero me deshice de esa emoción enseguida. Dejé
que las olas se la llevasen al fondo del mar.
El agua estaba muy fría, pero me sentó muy bien
que las olas me envolviesen, enfriando mi piel, la que yo notaba tan ardiente.
Lúa no soltó mi mano en ningún momento. Bajo el cielo de la tarde, las olas
jugaban con nosotras. De vez en cuando, ella y yo nos mirábamos y sentía que
algo se detenía por dentro de mí. Me costaba acordarme de mi vida, de todo lo
que tenía, de todo lo que había vivido hasta entonces.
—
¿Estás
bien? —me preguntó ella con una mirada llena de ternura. Entonces, por primera
vez desde que me había reencontrado con ella, vi otra emoción en sus ojos. Supe
que era amor, pero me negué a aceptar que fuese ése el sentimiento que henchía
su mirada—. Lo único que me importa es que estés bien y que seas feliz.
—
No
puedo estar mal aquí —le contesté sin saber qué decir—. Hace mucho tiempo que
no era tan feliz.
—
Yo
también lo soy, muchísimo.
—
Tenemos
que hablar, Lúa. Hay muchas cosas que quiero preguntarte...
—
Sí,
hablaremos, pero ahora no... Ahora sólo quiero que sientas el mar, que sientas
el hechizo de las olas. Hay más gente de la que me esperaba en la playa, pero
para mí ahora es como si no hubiese nadie en el mundo, sólo tú y yo. Y eso es
lo que más feliz me hace. No me importa nada ahora mismo, Agnes. Además, sé que
también tú sientes que todo ha desaparecido... Y será mejor que “no alces tu
mirada, no mires al cielo, amor, no alces tu mirada, que la luna no quiere
estrellas que la puedan eclipsar...”
Sabía que esas palabras pertenecían a una
canción hermosísima. Me asombró muchísimo que ella la conociese. Era una
canción que a Artemisa también le gustaba muchísimo. Le sonreí para que
comprendiese que sabía de dónde había sacado esas palabras tan bonitas y
románticas y sé que ella supo interpretar mi sonrisa.
En ese momento, estaba tan sorprendida, tan
perdida y a la vez tan completa que no pensaba en nada, ni siquiera que estaba
viviendo momentos que no debía vivir, que estaba comportándome de un modo
extraño, que estaba siendo cobarde por no huir de ese instante que me había
absorbido tanto, que me había hechizado tanto.
—
Gracias,
Lúa —dije emocionada—. No sé qué decir, la verdad. Estoy...
—
No
hace falta que digas nada, estrelliña. Yo amo tus silencios.
—
¿De
verdad?
—
Claro
que sí. Me gusta mucho cuando callas —rió con travesura. Yo también me reí con
ella.
Pasamos una tarde hermosísima en el mar, en la
playa, en la arena. Había momentos en los que parecía que no existían las
palabras hermosas que ella me había dedicado, pero, en otros, notaba que su
mirada me protegía, que me envolvía como una caricia inmensa y cálida. El
sonido del mar, la voz del viento, el aroma a sal, la luz del atardecer que se
aproximaba y sobre todo saber que estaba junto a alguien que amaba como yo mi
tierra, que también sentía lo que yo sentía, me hacía sentir como si hubiese
entrado en otro mundo, en un paraíso del que no quería salir nunca.
—
Quiero
ver la puesta de sol aquí —me dijo cuando nos sentamos lejos de la orilliña del
mar. La marea cada vez estaba más alta.
—
Pero
entonces volveremos muy tarde —me reí desorientada.
—
Me
da igual. Hay plenamar a las diez de la noche. Para entonces el sol ya habrá
desaparecido.
—
Yo
vi el atardecer en Fisterra —le conté con morriña—. Me acuerdo de que me
emocioné tanto que no podía dejar de llorar. No podían separarme de ese lugar.
—
Sí,
la puesta de sol en Fisterra es algo muy mágico. Parece que estés en otra
realidad.
—
Estás
en otra realidad, como ahora —le musité mirándola con timidez.
—
Y
sé que te gustaría que Artemisa estuviese aquí con nosotras, ¿verdad?
—
Me
gustaría mucho, sí. Además...
—
¿Qué
ocurre?
—
Sé
que ella está un poquiño celosa —le dije con vergüenza y culpabilidad.
—
E
logo? ¿Por culpa mía? —Yo le asentí con la cabeza—. Y, si está tan celosa de
mí, ¿por qué no viene aquí de una vez?
—
No
lo sé —le contesté con pena—. Sólo me dice que todavía tiene que hacer mucho
trabajo en el instituto, que no podrá venir hasta el treinta de julio.
—
¿Mucho
trabajo? Pero si yo tengo vacaciones durante un mes y medio...
—
No
lo sé. Creo que no quiere venir.
—
E
logo?
—
No
me lo dice.
—
No
fuerces la situación. Ahora tampoco te preocupes por eso. me gustaría deshacer
todas tus inquietudes y que sólo sintieses libertad y felicidad.
—
Ya
lo siento. Casi que no me siento inquieta. Ahora es imposible que pueda
sentirme mal.
—
Lo
entiendo.
—
¿Cómo
es posible que esto sea tan bonito? ¿Cómo es posible que existan rincones tan
hermosos en el mundo? —le pregunté con lágrimas en los ojos mientras observaba
despaciño a mi alrededor. El mar, el cielo, el brillo de la arena, el sonido de
las olas. Todo parecía ser un sueño—. Ay, perdóname, pensarás que siempre estoy
llorando.
—
No
te preocupes. Yo también estoy emocionada.
Entonces me fijé en que sus ojos brillaban como
si en ellos se reflejase la espuma del mar. El viento mecía sus rizos rojizos,
como si fuesen parte del agua que mojaba la arena, cada vez más cerca de
nosotras.
—
Te
juro que nunca me sentí tan bien, Agnes, y no puedo evitar emocionarme yo
también. Este momento parece un sueño. La vida puede ser tan bonita...
—
Es
muy bonita, sobre todo si puedes estar en un lugar tan mágico y hermoso.
—
Es
hermoso porque tú estás aquí, porque tú has vuelto, Agnes. Si no estuvieses
aquí, a la tierra le faltaría luz, ¿sabes? —me dijo con voz trémula—. Hay
personas que tienen tanta magia que consiguen hacer un paraíso de cualquier
rincón, que irradian tanta luz que devienen en amanecer cualquier sombra, y tú
eres una de esas personas. Nunca conocí a nadie con tanta luz, que tuviese un
alma tan grande y que fuese tan humilde. Estoy segura de que ni siquiera tú
eres consciente de todo el poder que tienes en ti.
—
No
lo sé...
—
Has
superado cosas que no todo el mundo podría superar, por eso estás ahora aquí. Y
lo más asombroso y hermoso es que, después de sufrir tanto y tanto, todavía
tengas la capacidad de disfrutar de la vida, de apreciar las pequeñas cosas, de
ser tan buena y soñadora. Eso me hace sentir tan pequeña a tu lado... Hay gente
que por menos ya pierde la capacidad de sonreír, que ya no vive sintiendo que
la vida puede ser hermosa. Tú, en cambio... No sé cómo lo haces, pero, desde
que me reencontré contigo, todo mudó de color para mí. Sé que no puedes estar
aquí para siempre, pero, si quieres quedarte, yo puedo ayudarte, Agnes. Yo
puedo ayudarte a buscar trabajo y, si no encuentras nada, puedes vivir en mi
casa conmigo hasta que tengas un lugar en el que vivir. Yo te recomiendo que
vivas en Ourense y que busques trabajo aquí. Haz lo que sea, pero no te vayas
otra vez, Agnes. Ya no te lo digo por mí, sino por ti. Yo no quiero perderte
otra vez, pero aceptaría que te fueses sólo si supiese que lo haces porque
quieres hacerlo y no porque alguien te obliga a hacerlo; pero sobre todo te lo
digo por ti, porque sé que aquí puedes ser feliz, porque sé que aquí está tu
hogar.
Lúa hablaba con mucha emoción, como si llevase
muchísimos años anhelando dedicarme esas palabras tan bonitas que tanto me
removían el alma. Nadie me había hablado así antes, con tanta sinceridad,
entendiendo tan bien lo que sentía y siento. Bajo el atardecer, a mí me parecía
que sus palabras eran las que más sentido tenían del mundo.
—
Graciñas
—le dije intentando no llorar. Cuando la miré, vi que tenía los ojos llenos de
lágrimas y que su cabello refulgía bajo los últimos rayos de sol.
—
Tienes
ganas de llorar, ¿verdad? —Yo le asentí con timidez—. Pues llora. No te guardes
el llanto. Estoy segura de que todavía no has llorado profundamente desde que
llegaste aquí. Creo que tendrías que limpiarte el alma. Aún tienes demasiado
dolor y morriña en tu corazón y has de deshacerte de todo eso. Llora, llora
ahora y permite que la belleza de este lugar se lleve toda esa tristeza que has
sentido durante tanto tiempo. Deja que el sonido del mar acalle tu llanto y lo
convierta en sosiego. No me sentiré mal porque llores todo lo que tengas que
llorar, de verdad.
—
Pero...
—
No
tengas miedo a que este momento pueda volverse triste si lloras. No va a ser
así para nada. Verás que te sentirás muchísimo mejor cuando acabes de llorar.
Tienes que hacer un duelo por todo lo que has pasado, como si quisieses
despedirte de todo lo que has sufrido, y tienes que dejar atrás toda esa
oscuridad. Quiero que lo hagas ahora si tienes la necesidad de hacerlo. No aguardes
más el momento de llorar por todo eso, por todo lo que os hicieron a tu madre y
a ti, por haber pasado tanto tiempo lejos de tu verdadero hogar —me dijo
mientras se acercaba más a mí y me rodeaba con sus brazos. A mí ya me
resbalaban las lágrimas por las mejillas—. Llora, meniña, llora. Después, todo
estará mucho mejor.
Era la primera vez en muchísimo tiempo que
lloraba sin sentir que no tenía que hacerlo, que tenía que esforzarme por
detener mi llanto.
Mientras lloraba, ella me acariciaba como si yo
fuese frágil, el mar cantaba suavemente su eterna canción y el viento me
acariciaba la piel y los cabellos y secaba las lágrimas que me resbalaban
lentamente por las mejillas. No me sentí mal llorando, al contrario. Sentía
que, despaciño, toda esa morriña que llevaba tanto tiempo sintiendo se deshacía
como si el mar la arrastrase hasta su fondo. Cada vez me sentía más libre, más
ligera.
No sé cuánto tiempo estuve llorando, pero de
súbito sentí que ya no me quedaban más lágrimas y que el corazón me latía más
sosegado. Alcé la cara, me limpié las lágrimas y después miré a Lúa sintiendo
que me ardían las mejillas. Ella se rió encantada mientras me acariciaba los
cabellos, mientras me retiraba el flequillo de la frente.
—
¿Te
sientes mejor? —me preguntó sonriendo con cariño.
—
Lo
cierto es que sí.
—
Tienes
mejor cara y todo.
—
Tienes
toda la razón. Ahora me siento como si me hubiese quitado de encima toda la
tristeza que sentí siempre. ¿Cómo es posible?
—
El
llanto puede ser mágico, pero la gente no lo sabe.
—
A
la gente le da miedo que los demás lloren.
—
Eso
es fobia a los sentimientos.
Nos quedamos calladiñas durante unos largos
momentos. Mirábamos cómo la luz de la tarde se hundía en el mar cristalino. El
viento que nos acariciaba la piel cada vez venía más fresquiño.
—
Agnes,
no tienes que marcharte de aquí. Lo sabes, ¿verdad?
—
Pero
Artemisa no quiere vivir aquí —le contesté sin mirarla a los ojos.
—
Si
Artemisa te quiere de verdad, vendrá aquí en cuanto se percate de que tú no
quieres volver allí, ¿sabes? Eso es el amor de verdad.
—
Pero
yo no puedo obligarla a que esté aquí si no quiere.
—
Tú
no puedes estar en otro lugar del mundo. Ya has visto que te enfermas en cuanto
te alejas de Galicia. Eso es muy importante y no tienes que avergonzarte de
eso, Agnes. Cada quien encuentra su modo de ser feliz.
—
Y
qué hago, ¿entonces?
—
Pues
es muy sencillo, ya te lo dije; pero ahora no te preocupes por eso. Sólo quiero
que tengas muy claro que nadie puede obligarte a que renuncies a tu felicidad,
ya te lo dije.
—
Tienes
razón.
—
¿Quieres
que volvamos a la aldeíña?
—
No
me marcharía de aquí nunca —me reí con ternura mirando al mar.
—
Yo
tampoco, pero tenemos que volver. Si quieres, regresamos aquí mañana, aunque,
siendo sábado, habrá muchísima más gente.
—
Ya...
—
Pero
hay muchísimos más rincones hermosos en nuestra tierra. Mañana te llevaré a
otro lugar muy mágico. También, si quieres, esta noche podemos ir a un
concierto de Carlos Núñez que hace en Baiona. ¿Te apetece ir?
—
Ay,
¡claro que sí! Me gusta mucho Carlos Núñez. No sabía que hacía aquí un
concierto.
—
Volveremos
tarde a casa, pero...
—
No
importa.
—
Pues
entonces no hay nada más que hablar —rió mientras se levantaba de la arena y se
vestía—. Vayamos antes de que sea más tarde.
Con ella siempre todo es muy sencillo. No lo
entiendo. Es como si la vida fuese de agua y pudiese discurrir sin que nada la detenga.
Yo tampoco me sentía cansada, al contrario, no dejaba de tener ganas de llenar
las horas como fuese. Quería hacer todo lo que durante años no pude hacer en mi
tierra.
Y el concierto fue maravilloso. No me detendré
a explicar todo lo que viví mientras la música sonaba. Sólo diré que bailamos
muchísimo, como hace muchos años hicimos en mi aldea, pero esta vez bailamos
sintiendo que ya no nos detenía nada. Nos reímos mucho mientras danzábamos al
son de esas canciones que tanta alegría despertaban en nosotras. Hace mucho
tiempo que no iba a un concierto porque tan sólo imaginar la cantidad de gente
que habría me ponía nerviosa, pero esta vez disfruté de la música como si nadie
estuviese a nuestro lado.
Y no entiendo por qué me siento tan bien con
ella. Sinceramente, sé que no estoy enamorada de ella. Cuando estamos
enamorados de alguien, lo sabemos, no dudamos ni un momento de lo que sentimos.
Yo supe enseguida que me había enamorado de Artemisa y, cuando era niña,
también podía reconocer que eso que sentía cuando Lúa estaba cerca de mí se
asemejaba al amor, pero lo que siento ahora no tiene nada que ver con nada de
eso, ni siquiera sé si me gusta. Tengo que reconocer que ella me fascina, que
incluso me atrae un poquiño porque es muy hermosa, porque tiene una apariencia
perfecta, pero sé que es sólo eso. Es una conexión muy distinta que no tiene
nada que ver con el amor. Además, yo sigo amando a mi Artemisiña con toda mi
alma y no dejé de ansiar verla, no dejé de desear que esté aquí conmigo; pero,
cuando estoy con Lúa, es como si no hubiese tristeza, como si la vida fuese
sólo luz y felicidad.
Ahora me siento agotadiña porque fue un día muy
largo, lleno de emociones y de risa, de felicidad, de calma también, pero casi
no tengo sueño porque no puedo dejar de pensar en todo lo que estoy viviendo.
Soy muy feliz, muchísimo, y lo que más me estremece es saber que esta felicidad
no tiene nada que ver con mi enfermedad, es decir, antes, cuando me sentía tan
bien, enseguida sabía que eso era porque tenía una buena época, pero ahora sé
que me siento feliz porque soy feliz, no porque esté pasando por una buena
etapa de mi enfermedad. Sé que esto es natural, que todo esto nace en mi alma
porque lo siento de verdad, y, por primera vez en mi vida, no tengo miedo a
caer porque sé que no vendrá ninguna época oscura, porque sé que la oscuridad
ahora ya no existe. Es como si nunca hubiese estado enfermiña, nunca, y eso me
estremece porque hace muchísimos años que no me sentía tan libre, tan liberada,
tan libre de algo que siempre me hizo sentir tan pequeña, que siempre me
despedazó el alma.
Y creo que ya voy a dejar de escribir. Ahora
mismo, me siento también muy relajada gracias a la duchiña que me di cuando
llegué a mi casa. Mi madre me preguntó riéndose dónde había estado en todo el
día y, cuando le conté todo lo que habíamos hecho Lúa y yo, se rió encantada y
me dijo que habíamos hecho muy bien, que teníamos que aprovechar el tiempo todo
lo que pudiésemos. Y eso es lo que quiero hacer.
Descubrimos una nueva Agnes. Vimos unas pinceladas de ella cuando iba a Galicia, pero ahora es cuando la podemos ver plenamente, sin tapujos. Ahora es feliz, y ya está. Muchos renuncian a cosas por su propia felicidad, dejan atrás amores y vidas para encontrar eso que de verdad les hace felices. Unos se van por un trabajo lejos, otros por amor a otra tierra, por amor, por encontrarse a si mismos...Agnes ahora es feliz, y hasta es posible que renuncie a Artemisa por su propia felicidad. Ahora es optimista, alegre y tiene ganas de vivir. No tiene etapas oscuras y la enfermedad ha desaparecido. Tiene que pensar en si misma. Lúa ama a Agnes, no hay vuelta de hoja. Artemisa está celosa, con razón. Agnes la desea y ha despertado en ella atracción y curiosidad. Esas palabras que le dedica en la playa...esos halagos...Aunque vaya con buenas intenciones, confesando esas cosas, lo complica todo, sobretodo sabiendo lo que ocurre con Agnes, y abre una senda de nuevos sentimientos entre ellas. Eso que le dice "no quiero perderte otra vez" es una frase muy significativa. La playa a la que van es preciosa, como se nota que amas Galicia, la describes muy bien, con mucho amor y cariño. Hasta meterse en agua muy fría me apetece jijiji. Ah, y yo creo que esa tercera persona de la que hablan es Gilbert. Estoy deseando que Agnes hable con su madre y desvele todos estos misterios. Con Lúa está en la gloria, visitando lugares preciosos, en conciertos, playas paradisíacas y encima, con halagos y palabras bonitas. A ver cómo termina todo esto, espero que al final su amistad no se pierda. Otro capítulo intenso y muy interesante. ¡¡Estoy enganchadoooo!! Ahora me voy a beber agua y me largo de aquí, ¡el cuarto es una sauna!
ResponderEliminar* "Sobretodo sabiendo lo que ocurre con Artemisa", que puse Agnes. Ayy, este calor no me deja pensar con claridad.
ResponderEliminarPues qué quieres que te diga... cuanto más leo menos me gusta Lúa. No es que sea mala, que eso no lo sé (aunque tampoco lo descarte, por más que nada en ella apunte en esa dirección), pero algo dentro de mí me hace rehuirla, no me gusta cómo presiona a Agnes, bueno, no es presionar, en realidad es manipular, que yo creo que es peor, porque ella tiene la impresión de tomar las decisiones libremente cuando está siendo claramente presionada.
ResponderEliminarPor cierto, no hay mucho humor en esta historia, por eso me ha gustado justamente el pequeño chiste que se gastan, porque es de los me gustan, jajajajaja,
- Ai, eilí son moi caros os restaurantes.
— Queres mercar un restaurante? —preguntoume abraiada.
Ya les vale, jajajajaja, parece de Les Luthiers. Bueno, pero dejando eso aparte, es indudable que Agnes está en su ambiente, redescubriendo todo lo que dejó, y viviéndolo incluso de un modo más intenso, porque ahora no necesita permisos y puede disfrutar en plenitud, sin miedos, sabiendo mucho más lo que quiere y cómo es. Por eso precisamente puede disfrutar tanto con Lúa, y apreciar sus halagos, que aunque muy bonitos no me parecen para nada inocentes ni casuales. A Agnes muchas veces la han insultado, ella está preparada para eso, para el desprecio, para la agresión; pero el halago es algo nuevo que baja sus barreras; intuitiva o calculadamente, Lúa lo sabe y lo emplea.
Eso sí, tiene razón en que, si tantos celos siente, a ver por qué no está ahí, que yo me iría con exámenes o sin ellos.
Ciertamente es muy hermoso disfrutar de este recorrido por Galicia acompañando a estas dos mujeres, más allá de la peripecia en concreto que cuenta la historia de esta novela, es indudable que apetece mucho chapotear, comer, beber, bailar, escuchar música como ellas lo hacen. Eso sí que es magia, y no la de Merlín.