jueves, 9 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: MARTES, 31 DE XULLO DE 2018


Martes, 31 de xullo de 2018

Artemisa está de novo na miña casa, ao fin. Hoxe fun falar con ela despois de manter con Lúa unha conversación moi importante na que aclaramos as cousas de verdade, falando con sinceridade y razón. Nunca poderei esquecer esa conversación porque me amosou que podemos falar mesmo das cousas máis tristes cunha serenidade que moi pouca xente me entregaría neses momentos. Fun ver a Lúa pola mañá. Atopeina almorzando, pero fíxome pasar á súa casa dedicándome un sorriso fermosísimo.

     Queres café? —ofreceume.

     Non, graciñas. Eu xa almorcei.

     Remato nun momento e saímos —díxome mordendo unha tosta con queixo.

     Non teñas présa, Luíña. Non a hai.

A nai de Lúa estaba tamén sentada á mesa, almorzando con ela. A nai de Lúa sempre me pareceu unha muller moi tranquila e, ademais, téñolle agarimo porque é a mellor amiga da miña nai. É a amiga que máis a protexeu sempre, a que estivo con ela de verdade.

Cando Lúa rematou de almorzar e lavou os dentes, saímos a dar un paseo polo bosque. Eu queríalle confesar que estaba disposta a ir falar con Artemisa, pero non atopaba as palabras exactas para describir como me sentía. Foi ela quen rompeu ese silencio doce no que nos atopabamos.

     Irás ver a Artemisa?

     Si, creo que si.

     Alégrome moitísimo, Agnes. É o que tes que facer. Tes que arranxar as cousas con ela —arengoume sorríndome con dozura.

     E que pasa connosco?

     Non terías que pensar niso, pero...

     non podemos ignorar que hai algo entre nós, Lúa, aínda que nos doa recoñecelo.

     Non me doe recoñecer que te quero, que estou tola por ti. O que me doe é que esa realidade poida destruír a túa relación con Artemisa. O noso é bonito e sei que podería selo moitísimo máis, pero a túa relación con Artemisa importa moito máis, Agnes. O que sentes por min non é tan forte como o que sentes por ela. O amor que sentes por ela naceu hai séculos. Iso non tes que esquecelo.

     Ti gústasme moitísimo, Lúa —confeseille con moita vergonza.

     gústoche tanto como para deixalo todo por min? Gústoche tanto como para deixar a Artemisa por min?

     Non o sei. Tampouco podo esquecer o que pasou entre nós o sábado. Aínda me doe lembrar como me falou e como me tratou.

     Si, iso pode ser, pero pensa no que sentes. De verdade poderías aturar que Artemisa se fose sen ti?

     Non, xaora que non —contestei botándome a chorar.

     É iso o que máis ten que importarche.

     Pero ela non quere estar eiquí.

     Tendes que falar con tranquilidade —animoume tomándome das mans—. Escoita, Agnes, Artemisa é o amor da túa vida, iso ninguén o dubida, nin ti mesma. Nós podemos seguir sendo amigas e xa está. Non podes esnaquizar unha relación tan forte por min, que acabo de aparecer na túa vida —riu con agarimo.

     Non acabas de aparecer, Lúa —contradina apertándolle as mans—. Ti levas na miña vida moito máis tempo do que pensas.

     Pode ser, pero Artemisa é o amor da túa vida.

     E por que está a pasar isto entre nós?

     Seica si sexa unha proba do destino —sorriume—, pero o que importa é Artemisa agora mesmo.

     Que forte que es, Lúa. Estás a me dicir todo isto coma se non che doese, pero en realidade estás chorando por dentro —díxenlle intentando non chorar.

     Xaora que me doe, miña estreliña, dóeme moito que estea pasando isto. Dóeme moito que esteas así con Artemisa, co unidas que estades. Por min non te preocupes. Estou adoitada a que non me vaia ben no amor —riu, pero tiña bágoas nos ollos—; pero, se ti es feliz, eu poderei aturar mellor non estar contigo como desexo estar. Non quero que volvamos falar disto, pero, antes de pechar esta conversación para sempre, quéroche dicir que nunca amei así, que te quixen sempre, sempre, que nunca deixei de pensar en ti e que faría calquera cousa por ti. Mesmo viviría no centro da Terra se así mo pedises, porque te quero, quérote de verdade, e, se algunha vez sentes que prefires estar comigo, que non podes vivir sen min, entón abramos de novo esta conversación; pero non botes pola borda unha relación tan bonita como a que tendes Artemisa e máis ti, por favor. Non paga a pena destruíla por min, Agnes. Eu estarei sempre ao teu lado, pero sendo a mellor amiga que xamais tiveches.

A voz de Lúa soaba chea de bágoas. Ela intentaba falar con claridade, intentaba que o pranto que a invadía non devorase a súa voz, pero os seus ollos estaban cada vez máis inundados de tristura. Ao escoitar todo o que me dixo, non puiden evitar botarme a chorar e me acheguei a ela para abrazala con moito agarimo, entregándolle a aperta máis doce e amorosa que xamais lle puiden dar. Ela correspondeu á miña aperta desfacéndose nun pranto tenro, case silencioso. Apertoume contra ela con impotencia e á vez con ánimo.

     Veña, veña, vamos a Ourense antes de que sexa máis tarde. Eu levareite —ofreceume separándose de min e mirándome aos ollos—. Todo irá ben.

     Es tan boíña... —musitei estremecida—. Tes un corazón moito máis grande cá Terra enteira.

     Bah, non será para tanto! —riu con timidez.

Sabía onde estaba Artemisa, en que hotel me agardaba; pero, aínda así, chameina antes de baixar do coche de Lúa. Artemisa e máis eu quedamos na porta do hotel para que eu puidese entrar. Cando me despedín de Lúa, ela díxome que a chamase se queriamos voltar á aldeíña e, tras desexarme sorte, bicoume na fronte dun xeito moi agarimoso e apertoume a man dándome ánimo.

     Tranquila, Agnes. Falade con acougo, por favor. Non discutades máis. Non volo merecedes.

Eu contesteille cun sorriso cheo de morriña e de gratitude e despois camiñei deica a porta do hotel. Artemisa xa me agardaba. Notei axiña que estaba moi nerviosa. Toda ela tremía como unha folla a piques de abandonar a póla que a viu nacer.

     Artemisiña —chameina con agarimo. Eu tamén estaba moi nerviosa. Tamén estaba tremendo—. Ola, Artemisa.

     Grazas por vir, Agnes —díxome ela intentando falar con claridade—. Vamos á miña habitación. Alí poderemos falar con máis tranquilidade.

Cando xa estivemos na súa habitación, Artemisa sentou na cama e eu fíxeno ao seu lado. Non sabiamos que dicirnos, pero sei que ambas as dúas estabamos desexando crebar ese silencio que nos oprimía a voz e a ialma.

     Como estás? —pregunteille cun pouquiño de medo. Dábame medo comezar esa conversación.

     Agora un pouquiño mellor —contestoume sen mirarme—, pero a verdade é que o pasei moi mal. Había moito tempo que non me sentía tan destruída.

Artemisa falaba intentando non botarse a chorar. Notaba que os nervios que a domeaban escapábanse da súa voz.

     Síntoo moito, Artemisiña —díxenlle con bágoas na voz.

     Non, Agnes. Son eu quen o sente máis, pois todo isto é culpa miña —chorou sen podelo evitar.

     Eu tamén teño a miña parte de culpa, pero coido que non é axeitado que intentemos descubrir quen ten máis culpa. Iso non nos axudará nada, Artemisiña —indiqueille con agarimo achegándome máis a ela.

     Tes razón, coma sempre. Sempre tes razón —seguía chorando.

     Non sempre, cariño.

     Perdóame, Agnes. Quero que atopemos unha solución. Eu non quero estar así, non te quero perder e estou... estou perdéndote.

     Non é verdade. Ti non me estás perdendo. Ti nunca me perderás, aínda que vivamos cada unha nunha punta do mundo —sonrinlle con agarimo. Ela tamén me sorriu.

     Que podemos facer, Agnes?

     Ti que queres facer, meu amor? —pregunteille tomándoa das mans.

     Quero que sexas sincera comigo. Necesito saber que sentes realmente por Lúa. Despois...

     xa o sabes, vidiña.

     Pero dimo, por favor. Sei que che gusta, pero...

     Pero eu ámote a ti, eu quérote a ti, ti é o amor da miña vida. É certo que me gusta, Lúa gústame moito, pero non o vou deixar todo por ela.

     Pero por Galicia si —musitou con medo.

     Non é o mesmo, Artemisiña.

     Agnes, eu non podo vivir eiquí, ao menos de momento, pero si estou disposta a vivir en Ourense se así podo ter comigo á muller que amo, á persoa que máis quero no mundo; pero preciso saber se paga a pena que o deixe todo e me veña eiquí a vivir. Necesito saber se ti estarás comigo sempre... Vou renunciar a moitas cousas por ti, para estar eiquí contigo, e ten que pagar a pena, Agnes.

     Iso só o podes saber ti. Eu si quero estar contigo para sempre, miña vida —confeseille intentando falar con claridade—, pero ti es a única que pode valorar se todo isto paga a pena.

Artemisa permaneceu en silencio durante uns segundos que eu quixen desfacer, pero agardei pacientemente a que me contestase con toda a sinceridade e a calma que coubese na súa ialma.

     Necesito saber tamén se ti es quen de perdoarme. Non me comportei ben contigo e iso non mo podo perdoar a min mesma —confesoume case sen voz.

     Xaora que te perdoo, miña Artemisiña. Sempre o farei.

     Non te tratei ben. Mesmo te golpeei e te empurrei... Xamais tería que ter feito iso, xamais —chorou desfeita de dor.

     Non penses niso. Non controlabas o que dicías nin o que facías.

     Non me xustifiques, Agnes. Non o fagas nunca. Iso non ten xustificación. Sinto que te maltratei e iso é moito peor que calquera cousa —salaiou case sen poder respirar.

     Artemisiña, Artemisiña... —musitei abrazándoa con moito agarimo—. Non sexas tan cruel contigo mesma.

     Non me merezo que me perdoes.

     Todos podemos perder o control algunha vez. O que non sería xusto é que non perdoásemos á persoa que máis queremos se che está tan arrepentidiña. Ti tamén tes moitas cousas que perdoarme. Eu tampouco me comportei ben.

     Ti non tes a culpa. Os sentimentos non se poden domear.

     Artemisiña, non quero que lle deamos máis voltas a isto. Temos que arranxar as cousiñas sen pensar no que pasou, senón no que queremos vivir —díxenlle apertándoa contra min—. Artemisa, o único que quero que saibas é que eu non estou do todo ben. Agora, eiquí na miña terra, síntome ben, sinto que a miña doenza se foi; pero eu son moi fráxil. Podo recaer axiña e sei que non me pasará se quedo eiquí, pero, Artemisiña, tampouco te podo obrigar a que vivas nun lugar no que non queres estar.

     Eu si quero estar eiquí.

     Artemisa, por favor, nunca esquezas que eu non son eu mesma lonxe de eiquí. Pode que pareza estraño e ilóxico, pero é o que sinto. Artemisa, ti estás namorada de min, estás namorada de todo o que son e, en todo o que son, entra a miña identidade.

     Tes razón, cariño. Non tiña dereito a pedirche que viñeses comigo e que non pensases nunca máis en voltar a Galicia. Non tiña dereito a pedirche algo así

     Tampouco pensabas o que dicías. Non pensemos xa niso, cariño.

     Como é posíbel que sexas tan boa?

     O único que pasa é que te quero, quérote moitísimo, e quero que arranxemos as cousas, que todo volva a ser como antes entre nós. Non te quero perder nunca, Artemisiña, miña Artemisiña —díxenlle namentres a abaneaba entre os meus brazos.

     Agnes... de verdade o que sentes por Lúa non desfixo o que sentes por min?

     Xaora que non, artemisa. Se xa non te quixese igual e se xa non estivese tan namorada de ti, non estaría eiquí. Teríache dito que xa non podemos estar xuntas. Eu aínda te amo con toda a miña ialma, vidiña. Estou namorada de ti como o primeiro día, aínda que o estou cada día máis, de verdade.

     Ti es sempre moi sincera... —musitou chorando tenramente—. Nunca me enganarías, verdade?

     Nunca, miña vida, nunca

     Agnes, eu pensei en que me poderías agardar eiquí ata que puidese atopar un traballo en Ourense... ou onde sexa, pero agora non podo estar eiquí. Seica só tarde uns meses... pero non quero que o deixemos.

     Non o imos deixar, cariño, iso nunca, mentres me queiras...

     ti agardaríasme? —preguntoume cada vez máis desfeita en pranto.

     Sempre, miña vida, pero... Artemisiña, tranquila, meu amor. Todo está ben.

     De verdade? De verdade perdóasme?

     Xaora que si, Artemisiña. Veña... vamos xantar algo xuntas. Non tes moi boa cariña e... sei que non comiches ben estes días.

     Non comín nin durmín sen ti. Non podo estar sen ti. Sen ti non teño vida, Agnes. Agnes, por favor, por favor, perdóame, miña vida. Perdóame...

Artemisa choraba cada vez máis desconsolada, case non podía falar e mesmo tremía entre os meus brazos. Apertábase contra min cada vez con máis forza, coma se non quixese que o ar que nos rodeaba fluíse entre nós. O seu pranto desgarraba a ialma. Eu só a vira chorar así cando morreu Gaia e dende entón xa non volvera chorar así diante miña. Eu non podía aturar o seu pranto. O seu pranto collíame do corazón e mo oprimía. Non puiden evitar comezar a chorar eu tamén, aínda que intentaba continuamente acougala con palabras agarimosas, con caricias nos cabelos e con esa aperta que tanto nos unía.

     Agnes, a miña Agnes, eu non podo aturar saber que che fixen tanto dano —dicía saloucando—. Quérote, Agnes, quérote, quérote moito, moito —declaraba abrazándome cada vez con máis forza, cada vez máis desesperada de dor.

     Artemisiña, cálmate, vidiña. Xa está ben todo, miña vida —dicíalle estremecida.

Mais non conseguía acougar a Artemisa, por moi agarimosamente que lle falase, por moito que a protexese nos meus brazos. Artemisa estaba perdendo a pouquiña calma que aínda lle quedaba na ialma. Respiraba con dificultade, pois o pranto que a domeaba estaba a lle quitar a respiración, estaba invadindo todo o seu corpo.

     Artemisiña, cariño... todo está ben, prométocho.

     Non me deixes... —musitaba sen voz.

     Xaora que non, vidiña. Veña, veña —animeina tomándoa da cabeza e limpándolle as bágoas—. Bebe un pouquiño de auga. Farache ben.

Custou moito, pero Artemisa conseguiu acougarse. Cando estivo máis tranquila, malia que aínda tremese, empezou a falar coa voz chea de bágoas, pero xa podía pensar con claridade. A crise pasara.

     O que podemos facer é quedarnos eiquí todo o mes de agosto, que che parece? —preguntoume intentando sorrir, pero as pegadas dese pranto tan forte aínda domeaban os seus acenos—. Quedarémonos na túa aldea, pero tesme que axudar a controlar os celos, a desfacelos. Eu, despois, en setembro, volverei a Cataluña para preparalo todo. De momento non me podo ir, pero todo é cuestión de tempo, Agnes. Se ti non podes volver, está ben, o que máis importa é a túa saúde, que xa abondo tiveches... pois, se non podes regresar, podes quedar eiquí. Non sei que temos que facer, pero pedireille consello á miña irmá. Todo sairá ben, Agnes.

     Grazas, Artemisa —díxenlle chorando sen poder evitalo, chorando de felicidade e de alivio—. Grazas, miña vida. Non imaxinas o que quere dicir isto para min.

     Agora si o sei. Perdóame, Agnes. Seica nunca entendese ben o que sentes. Vin que eiquí non estás enferma —musitou estremecida—. Seino. E tes toda a razón do mundo: se te quero de verdade, téñote que querer coa túa identidade, teño que querer todo o que ti es. E quérote de verdade. Os celos non me permitían ver a realidade, non me permitían sentir con claridade.

     Xa non pensemos máis niso, cariño —pedinlle achegándome a ela—. Penso facer que este verán sexa inesquecíbel, xúrocho. Non te arrepentirás nunca de pasar eiquí todas as nosas vacacións. Escóitame, vidiña. Non é seguro, pero seica tamén volte contigo a Cataluña para arranxar as cousas no tocante ao meu traballo, pero...

     pero despois voltarás eiquí axiña. É lóxico. Non tes por que estar eilí se eilí non es feliz, se te sentes tan mal.

     Graciñas...

     E nunca me arrepentirei de nada. Pasaremos eiquí todo o mes de agosto. E... gustaríame coñecer mellor a Lúa. Sei que é moi boa muller. Non é xusto que a tratase así. Débolle unha desculpa. Téñolle que pedir perdón.

     Faralo, pola tardiña. Non fai falla que quedemos eiquí se podemos estar na miña casa. Xa sabes que tamén é túa.

     Grazas, Agnes. Quero amosarlles a todos que eu non son a muller que viron...

     sábeno, vidiña, sábeno.

     Agora... antes de ir xantar, prefiro... —díxome sorrindo. Non precisei máis palabras.

Empezamos a bicarnos con unha paixón que acendeu o noso sangre axiña, abrazámonos con moita tenrura e, entre os nosos brazos, perdemos a noción de nós mesmas, esquecemos todo o que pasara, fomos felices de súpeto, coma se nunca tivésemos chorado por nada. Todo pasaba moi rápido, coma se levásemos moitísimo tempo sen estar xuntas. Acariñabámonos cada vez con máis dozura e paixón, ata que chegou un momento no que eu esquecín onde me atopaba e só existiu Artemisa para min.

Mais pasou unha cousa na que non podo deixar de pensar, que me tortura, que me fai sentir moi mal e desorientada. Xa había minutos que perderamos o rastro do noso redor. Foi cando o pracer que me facían sentir as caricias de Artemisa fíxome pechar os ollos, cada vez máis derretida de felicidade e de pracer. Entón, de súpeto, deixei de sentir a Artemisa xunta min. De repente, xa non era Artemisa quen estaba comigo, non era ela quen suspiraba entre os meus brazos, baixo as miñas caricias. Non era ela quen me bicaba sen control. Non era ela, senón Lúa. De súpeto sentín que ela estaba comigo, que era a súa pel a que tiña baixo os meus dedos, que eran os seus beizos os que bicaba, que era ela quen suspiraba entre os meus brazos. Mesmo me esforcei por traer á miña mente o recordo do cheiro do seu corpo, o que sempre me gustara tanto. Entón perdín aínda máis o control de min mesma cando sentín todo aquilo, cando a vin a ela tras os meus ollos pechadiños. Mais, sen esperalo, ouvín que Artemisa me preguntaba algo que ao principio me custou entender porque mo preguntou en castelán e eu sabía que, se Lúa e máis eu compartiamos algunha vez eses momentos, ela me falaría na nosa lingua. Ouvir as palabras e a voz de Artemisa fíxome regresar brutalmente á realidade, fíxome ser consciente do que pasara e fíxome saber que acababa de facer algo que estaba moi mal; pero tamén souben que eu non puidera evitar que aquilo ocorrese.

Ser consciente do que pasara deixoume xeada, tan xeada e paralizada que por uns momentos todo desapareceu. Artemisa decatouse axiña de que me pasaba algo e me preguntou con dozura se estaba ben, se me ocorría algunha cousiña; pero, cando abrín os ollos e a vin perante miña, mirándome con tanta dozura, cando a sentín de novo comigo, cando sentín a súa pel nos meus dedos, cando sentín a súa respiración, inevitabelmente o meu sangre converteuse en lume outra vez e volvinme afundir na nosa paixón sen pensar en nada, entregándolle todo o que eu tiña e era. Non sei por que, pero creo que estivemos xuntas cunha desesperación que nos facía tolear continuamente. Non sei cantas horas estivemos así, pero chegou un momento no que nos miramos e ambas as dúas botámonos a rir en canto fomos conscientes de que seica levásemos horas así, estando xuntas, acariñándonos, bicándonos, apertándonos, fundíndonos nun só ser.

     Había moito tempo que non eramos tan libres —díxome Artemisa con agarimo acomodándose entre os meus brazos. Ía moita calor, pero a ningunha das dúas nos importaba—. Na túa casa sentía que nos tiñamos que reprimir... e agora...

     agora foi marabilloso, verdade? —pregunteille acariñándolle os cabelos.

     Marabilloso é dicir pouquísimo... Quérote tanto, miña vida...

     eu tamén, miña Artemisiña. Non permitas que volvamos discutir así, por favor. Non o podo aturar.

     Non o permitirei... pero...

     Que pasa?

     Como podo controlar os celos? Eu non os quero sentir, non me quero sentir así, Agnes.

     Tes que confiar en min. Tes que confiar en min e en Lúa. Ela respéctate moitísimo. Non imaxinas canto, vidiña.

     De verdade?

     Ela podería terme dito que quedase eiquí en Ourense con ela e podería ter aproveitado que estabas lonxe para engaiolarme, para convencerme de que estivese con ela, e non o fixo nunca. Sempre respectou moitísimo a nosa relación. Ela tróuxome eiquí para que falase contigo. Ela insistiume moitísimo en que arranxásemos as cousas... Has de confiar nela, Artemisiña. Creme. Eu nunca sería tan amiga de alguén se non tivese bo corazón, se non fose boa persoa. Xa o sabes.

     Si, iso é verdade.

     Tela que coñecer ben. Estou segura de que poderedes ser moi boas amiguiñas.

     Ti cres? —preguntoume abraiada.

     Si, xaora que si. Ela tamén te quere coñecer ben. Sabe que ti tes un corazón enorme e unha ialma fermosísima.

     Pero comporteime tan mal con ela...

     pero ela era a que máis entendía que non eras ti quen falaba, senón os celos. Dicíao todo o tempo.

     É que eu non son así, Agnes. Agnes, teño medo, cariño.

     e logo?

     Porque non me gusta nada ter perdido os nervios deste xeito, porque me dá medo ser en realidade unha persoa violenta... Non me gusta nada saber que che fixen dano, que te ataquei fisicamente.

     Non lle deas tanta importancia a iso. Estabas fóra de ti mesma.

     Nunca poderei esquecer a mirada que me dedicaches nese momento, cando sentiches que caías ao chan por culpa miña. Dedicáchesme unha mirada tan chea de dor... Nunca me ollaras así, nunca.

     Tes que lembrar todas as miradas cheas de amor que che dediquei ao longo do tempo que levamos xuntiñas, non esa. Todo iso... esquéceo, cariño. Non o lembres máis —pedinlle acariñándoa con moito agarimo nas meixelas.

     Intentareino.

     Queres que vaiamos xantar?

     Primeiro, gustaríame ducharme. Vai moita calor! —riu ela abrazándome máis forte.

     Ui, creo que te ducharás para nada! —rin con ela—. Xa sabes como é a calor de Ourense.

     É intensísima, eh? Pola Deusa, con razón cando dan o tempo na televisión ou na radio sempre resaltan a calor de Ourense —seguía rindo.

     Pero verdade que é unha calor distinta? —pregunteille con inocencia—. A min non me amola tanto como a de Barcelona.

     Iso pasa pola humidade. Esta calor é seca, pero esgota moito tamén, eh? Que sexa a calor de Ourense non quere dicir que xa sexa marabillosa! —díxome rindo mentres me facía cóxegas—. O que pasa é que ti estás tan namorada deste lugar que che parece ben todo o que ten e o que pasa eiquí.

     Pois igual que nos gustan tamén as debilidades da persoa que amamos, non si? —respondinlle rindo e devolvéndolle as cóxegas.

     Ah, e as miñas debilidades tamén che gustan?

     Moito. Cando estás celosiña, poste moi guapa —díxenlle antes de bicala con tenrura.

     Ai, pois entón non sei se quero que me axudes a desfacer os celos —musitou rendéndose de novo entre os meus brazos—. Quero facelo outra vez, Agnes —bisboume no oído—. Non deixo de ter ganas.

     Iso tamén é a calor de Ourense —rin abrazándoa aínda con máis paixón.

     Iso es ti, só ti —suspirou de felicidade devolvéndome a preciosa aperta que nos unía.

Parecía como se nunca tivésemos estado tan xuntas antes, coma se estivésemos descubrindo nese momento o noso corpo. Cada vez sentíame máis feliz con ela, xunta ela, unida a ela. Devagariño, desaparecía o recordo triste de todo o que pasara.

Saímos a xantar máis ben tardiño, pero non nos importaba. Despois de xantar, eu propúxenlle volver á aldeíña camiñando, malia que fixese tanta calor. A ela pareceulle unha idea boísima, pero díxome que non se sentía quen de camiñar tanto transportando a súa maleta. E tiña razón. Ía demasiada calor para camiñar durante polo menos catro horas ás cinco da tarde.

Polo tanto, chamei a Lúa e ela veu buscarnos. Aproveitamos para tomar con ela un xeado e despois as tres regresamos á aldeíña. Neses momentos, a min parecíame que nunca existiran eses horríbeis intres nos que Artemisa nin sequera podía aturar o nome de Lúa. Cando estivemos as tres tomando un xeado en Ourense, falamos de calquera cousa, rimos, rimos despreocupadamente, sen tensión. Xusto entón Artemisa, ollando a Lúa con tenrura, pediulle perdón con moita timidez.

     Non me comportei ben contigo, non te tratei ben, Lúa. Perdóame. Síntoo moito. Non controlaba o que pensaba e dicía. Sei que ti nunca quixeches separarnos.

     Nunca —confirmoulle ela con bágoas nos ollos—. Ao contrario, quero que esteades xuntas sempre. Estades destinadas a envellecer xuntiñas, a estar xuntas toda a vida. Isto que vivistes foi unha proba moi forte ao voso amor... pero agora xa todo pasou, verdade?

     Si, eu creo que si, malia que aínda non está moi claro o que fará Agnes cando rematen as vacacións. En principio, tería que volver ao seu traballo, pero só ela ten que decidir o que quere facer —sorriu con agarimo.

     Pode que Artemisa teña razón, Agnes. Sabemos todos que non queres estar lonxe de Galicia, pero tes que facer as cousas o mellor posíbel —recomendoume Lúa con tranquilidade—. Que voltos con Artemisa a Cataluña non quere dicir que xa non vaias volver a Galicia nin que non poidas vivir eiquí nunca. A vida é duriña, Agnes. Poderías vivir na aldea para sempre, pero entón terías que ter coche e... tes que traballar para poder vivir máis ou menos ben, sabes? Iso é moi importante. Terías que pedir un traslado na empresa onde traballas, se teñen algo eiquí en Galicia.

     Téñeno, seino, e xa presentei a miña carta pedindo un traslado —contesteilles nerviosa.

     Entón, só tes que agardar a que chegue o momento de volver —prosiguiu Lúa.

     Pero non é seguro que poida vivir eiquí. Se volvo a Cataluña, non saberei cando poderei volver con seguridade, non teño nada seguro, e iso é o que me mata —confeseilles a piques de poñerme a chorar—. Non podo estar eilí máis tempo. Uns días si, pero...

     agora non te desacougues por iso, cariño —pediume Artemisa con agarimo tomándome das mans—. Xa haberá tempo para pensar niso. Agora, gocemos destes momentos tan bonitos.

     Graciñas, Artemisiña —díxenlle sorrindo.

     Teriamos que voltar á aldeíña. A túa nai está moi intrigada, Agnes —riu Lúa con dozura—. Está desexando que arranxedes as cousas.

     Pois entón vamos xa —dixen rindo tamén.

E agora parece coma se nunca tivese pasado nada entre as tres. Lúa e Artemisa cada vez falan con máis acougo. Eu podo mirar a Lúa e falar con ela sen que a Artemisa se lle enchen os ollos de rabia. Só pido que esta situación non se crebe, que non remate nunca. Paseniñamente, cada vez síntome máis tranquila, a pesar de que non podo deixar de pensar no que me pasou cando estaba con Artemisa. Eu xamais pensei en ninguén estando con ela; pero seica sexa algo ao que non lle teño que dar moita importancia.

Xa vou deixar de escribir. Agora iremos durmir. Estamos as dúas moi cansas. Ningunha das dúas descansou ben os últimos días.

Traducción
Martes, 31 de julio de 2018
Artemisa está de nuevo en mi casa, al fin. Hoy fui a hablar con ella después de mantener con Lúa una conversación muy importante en la que aclaramos las cosas de verdad, hablando con sinceridad y razón. Nunca podré olvidar esa conversación porque me demostró que podemos hablar incluso de las cosas más tristes con una serenidad que muy poca gente me entregaría en esos momentos. Fui a ver a Lúa por la mañana. La encontré desayunando, pero me hizo pasar a su casa dedicándome una sonrisa hermosísima.
     ¿Quieres café? —me ofreció.
     No, graciñas. Yo ya he desayunado.
     Acabo en un momento y salimos —me dijo mordiendo una tostada con queso.
     No tengas prisa, Luíña. No la hay.
La madre de Lúa estaba también sentada a la mesa, desayunando con ella. La madre de Lúa siempre me ha parecido una mujer muy tranquila y, además, le tengo cariño porque es la mejor amiga de mi madre. Es la amiga que más la protegió siempre, la que estuvo con ella de verdad.
Cuando Lúa acabó de desayunar y se lavó los dientes, salimos a dar un paseo por el bosque. Yo quería confesarle que estaba dispuesta a ir a hablar con Artemisa, pero no encontraba las palabras exactas para describir cómo me sentía. Fue ella quien rompió ese silencio dulce en el que nos hallábamos.
     ¿Irás a ver a Artemisa?
     Sí, creo que sí.
     Me alegro muchísimo, Agnes. Es lo que tienes que hacer. Tienes que arreglar las cosas con ella —me animó sonriéndome con dulzura.
     ¿Y qué pasa con nosotras?
     No tendrías que pensar en eso, pero...
     No podemos ignorar que hay algo entre nosotras, Lúa, aunque nos duela reconocerlo.
     No me duele reconocer que te quiero, que estoy loca por ti. Lo que me duele es que esa realidad pueda destruir tu relación con Artemisa. Lo nuestro es bonito y sé que podría serlo muchísimo más, pero tu relación con Artemisa importa mucho más, Agnes. Lo que sientes por mí no es tan fuerte como lo que sientes por ella. El amor que sientes por ella nació hace siglos. Eso no tienes que olvidarlo.
     Tú me gustas muchísimo, Lúa —le confesé con mucha vergüenza.
     ¿Te gusto tanto como para dejarlo todo por mí? ¿Te gusto tanto como para dejar a Artemisa por mí?
     No lo sé. Tampoco puedo olvidar lo que pasó entre nosotras el sábado. Todavía me duele recordar cómo me habló y cómo me trató.
     Sí, eso puede ser, pero piensa en lo que sientes. ¿De verdad podrías soportar que Artemisa se fuese sin ti?
     No, por supuesto que no —contesté echándome a llorar.
     Es eso lo que más tiene que importarte.
     Pero ella no quiere estar aquí.
     Tenéis que hablar con tranquilidad —me animó tomándome de las manos—. Escucha, Agnes, Artemisa es el amor de tu vida, eso nadie lo duda, ni tú misma. Nosotras podemos seguir siendo amigas y ya está. No puedes destrozar una relación tan fuerte por mí, que acabo de aparecer en tu vida —se rió con cariño.
     No acabas de aparecer, Lúa —la contradije presionándole las manos—. Tú llevas en mi vida mucho más tiempo de lo que piensas.
     Puede ser, pero Artemisa es el amor de tu vida.
     ¿Y por qué está pasando esto entre nosotras?
     Tal vez sí sea una prueba del destino —me sonrió—, pero lo que importa es Artemisa ahora mismo.
     Qué fuerte que eres, Lúa. Estás diciéndome todo esto como si no te doliese, pero en realidad estás llorando por dentro —le dije intentando no llorar.
     Por supuesto que me duele, mi estrelliña, me duele mucho que esté pasando esto. Me duele mucho que estés así con Artemisa, con lo unidas que estáis. Por mí no te preocupes. Estoy acostumbrada a que no me vaya bien en el amor —se rió, pero tenía lágrimas en los ojos—; pero, si tú eres feliz, yo podré soportar mejor no estar contigo como deseo estar. No quiero que volvamos a hablar de esto, pero, antes de cerrar esta conversación para siempre, quiero decirte que nunca he amado así, que te he querido siempre, siempre, que nunca he dejado de pensar en ti y que haría cualquier cosa por ti. Incluso viviría en el centro de la Tierra si así me lo pidieses, porque te quiero, te quiero de verdad, y, si alguna vez sientes que prefieres estar conmigo, que no puedes vivir sin mí, entonces abramos de nuevo esta conversación; pero no eches por la borda una relación tan bonita como la que tenéis Artemisa y tú, por favor. No merece la pena destruirla por mí, Agnes. Yo estaré siempre a tu lado, pero siendo la mejor amiga que jamás has tenido.
La voz de Lúa sonaba llena de lágrimas. Ella intentaba hablar con claridad, intentaba que el llanto que la invadía no devorase su voz, pero sus ojos estaban cada vez más inundados de tristeza. Al escuchar todo lo que me dijo, no pude evitar echarme a llorar y me acerqué a ella para abrazarla con muchísimo cariño, entregándole el abrazo más dulce y amoroso que jamás pude darle. Ella correspondió a mi abrazo deshaciéndose en un llanto tierno, casi silencioso. Me presionó contra ella con impotencia y a la vez con ánimo.
     Venga, venga, vayamos a Ourense antes de que sea más tarde. Yo te llevaré —me ofreció separándose de mí y mirándome a los ojos—. Todo irá bien.
     Eres tan bueniña... —musité estremecida—. Tienes un corazón mucho más grande que la Tierra entera.
     Bah, ¡no será para tanto! —se rió con timidez.
Sabía dónde estaba Artemisa, en qué hotel me esperaba; pero, aún así, la llamé antes de bajar del coche de Lúa. Artemisa y yo quedamos en la puerta del hotel para que yo pudiese entrar. Cuando me despedí de Lúa, ella me dijo que la llamase si queríamos volver a la aldeíña y, tras desearme suerte, me besó en la frente de un modo muy cariñoso y me apretó la mano dándome ánimo.
     Tranquila, Agnes. Hablad con serenidad, por favor. No discutáis más. No os lo merecéis.
Yo le contesté con una sonrisa llena de morriña y de gratitud y después caminé hacia la puerta del hotel. Artemisa ya me esperaba. Noté enseguida que estaba muy nerviosa. Toda ella temblaba como una hoja a punto de abandonar la rama que la vio nacer.
     Artemisiña —la llamé con cariño. Yo también estaba muy nerviosa. También estaba temblando—. Hola, Artemisa.
     Gracias por venir, Agnes —me dijo ella intentando hablar con claridad—. Vayamos a mi habitación. Allí podremos hablar con más tranquilidad.
Cuando ya estuvimos en su habitación, Artemisa se sentó en la cama y yo lo hice a su lado. No sabíamos qué decirnos, pero sé que las dos estábamos deseando quebrar ese silencio que nos oprimía la voz y el alma.
     ¿Cómo estás? —le pregunté con un poquiño de miedo. Me daba miedo comenzar esa conversación.
     Ahora un poquito mejor —me contestó sin mirarme—, pero la verdad es que lo he pasado muy mal. Hacía mucho tiempo que no me sentía tan destruida.
Artemisa hablaba intentando no ponerse a llorar. Notaba que los nervios que la dominaban se escapaban de su voz.
     Lo siento mucho, Artemisiña —le dije con lágrimas en la voz.
     No, Agnes. Soy yo quien lo siente más, pues todo esto es culpa mía —lloró sin poder evitarlo.
     Yo también tengo mi parte de culpa, pero creo que no es adecuado que intentemos descubrir quién tiene más culpa. Eso no nos ayudará nada, Artemisiña —le indiqué con cariño acercándome más a ella.
     Tienes razón, como siempre. Siempre tienes razón —seguía llorando.
     No siempre, cariño.
     Perdóname, Agnes. Quiero que encontremos una solución. Yo no quiero estar así, no quiero perderte y estoy... estoy perdiéndote.
     No es verdad. Tú no estás perdiéndome. Tú nunca me perderás, aunque vivamos cada una en una punta del mundo —le sonreí con cariño. Ella también me sonrió.
     ¿Qué podemos hacer, Agnes?
     ¿tú qué quieres hacer, amor mío? —le pregunté tomándola de las manos.
     Quiero que seas sincera conmigo. Necesito saber qué sientes realmente por Lúa. Después...
     Ya lo sabes, vidiña.
     Pero dímelo, por favor. Sé que te gusta, pero...
     Pero te amo a ti, yo te quiero a ti, tú eres el amor de mi vida. Es cierto que me gusta, Lúa me gusta mucho, pero no voy a dejarlo todo por ella.
     Pero por Galicia sí —musitó con miedo.
     No es lo mismo, Artemisiña.
     Agnes, yo no puedo vivir aquí, al menos de momento, pero sí estoy dispuesta a vivir en Ourense si así puedo tener conmigo a la mujer que amo, a la persona que más quiero en el mundo; pero necesito saber si vale la pena que lo deje todo y me venga aquí a vivir. Necesito saber si tú estarás conmigo siempre... Voy a renunciar a muchas cosas por ti, para estar aquí contigo, y tiene que merecer la pena, Agnes.
     Eso sólo puedes saberlo tú. Yo sí quiero estar contigo para siempre, vida mía —le confesé intentando hablar con claridad—, pero tú eres la única que puede valorar si todo esto merece la pena.
Artemisa permaneció en silencio durante unos segundos que yo quise deshacer, pero aguardé pacientemente a que me contestase con toda la sinceridad y la calma que cupiese en su alma.
     Necesito saber también si tú eres capaz de perdonarme. No me he comportado bien contigo y eso no puedo perdonármelo a mí misma —me confesó casi sin voz.
     Por supuesto que te perdono, mi Artemisiña. Siempre lo haré.
     No te he tratado bien. Incluso te golpeé y te empujé... Jamás tendría que haber hecho eso, jamás —lloró deshecha de dolor.
     No pienses en eso. No controlabas lo que decías ni lo que hacías.
     No me justifiques, Agnes. No lo hagas nunca. Eso no tiene justificación. Siento que te maltraté y eso es mucho peor que cualquier cosa —sollozó casi sin poder respirar.
     Artemisiña, Artemisiña... —musité abrazándola con mucho cariño—. No seas tan cruel contigo misma.
     No me merezco que me perdones.
     Todos podemos perder el control alguna vez. Lo que no sería justo es que no perdonásemos a la persona que más queremos si está tan arrepentidiña. Tú también tienes muchas cosas que perdonarme. Yo tampoco me he comportado bien.
     Tú no tienes la culpa. Los sentimientos no se pueden dominar.
     Artemisiña, no quiero que le demos más vueltas a esto. Tenemos que solucionar las cosiñas sin pensar en lo que pasó, sino en lo que queremos vivir —le dije apretándola contra mí—. Artemisa, lo único que quiero que sepas es que yo no estoy del todo bien. Ahora, aquí en mi tierra, me siento bien, siento que mi enfermedad se ha ido; pero yo soy muy frágil. Puedo recaer enseguida y sé que no me pasará si me quedo aquí, pero, Artemisiña, tampoco puedo obligarte a que vivas en un lugar en el que no quieres estar.
     Yo sí quiero estar aquí.
     Artemisa, por favor, nunca olvides que yo no soy yo misma lejos de aquí. Puede que parezca extraño e ilógico, pero es lo que siento. Artemisa, tú estás enamorada de mí, estás enamorada de lo que soy y, en todo lo que soy, entra mi identidad.
     Tienes razón, cariño. No tenía derecho a pedirte que vinieses conmigo y que no pensases nunca más en volver a Galicia. No tenía derecho a pedirte algo así.
     Tampoco pensabas lo que decías. No pensemos ya en eso, cariño.
     ¿Cómo es posible que seas tan buena?
     Lo único que pasa es que te quiero, te quiero muchísimo, y quiero que arreglemos las cosas, que todo vuelva a ser como antes entre nosotras. No quiero perderte nunca, Artemisiña, mi Artemisiña —le dije mientras la mecía entre mis brazos.
     Agnes... ¿de verdad lo que sientes por Lúa no ha deshecho lo que sientes por mí?
     Claro que no, Artemisa. Si ya no te quisiese igual y si ya no estuviese tan enamorada de ti, no estaría aquí. Te habría dicho que ya no podemos estar juntas. Yo todavía te amo con toda mi alma, vidiña. Estoy enamorada de ti como el primer día, aunque lo estoy cada día más, de verdad.
     Tú eres siempre muy sincera... —musitó llorando tiernamente—. Nunca me engañarías, ¿verdad?
     Nunca, vida mía, nunca.
     Agnes, yo pensé en que podrías esperarme aquí hasta que pudiese encontrar un trabajo en Ourense... o donde sea, pero ahora no puedo estar aquí. Tal vez sólo tarde unos meses... pero no quiero que lo dejemos.
     No lo vamos a dejar, cariño, eso nunca, mientras me quieras...
     ¿Tú me esperarías? —me preguntó cada vez más deshecha en llanto.
     Siempre, vida mía, pero... Artemisiña, tranquila, amor mío. Todo está bien.
     ¿De verdad? ¿De verdad me perdonas?
     Por supuesto que sí, Artemisiña. Venga... vayamos a comer algo juntas. No tienes muy buena cariña y... sé que no has comido bien estos días.
     No he comido ni dormido sin ti. No puedo estar sin ti. Sin ti no tengo vida, Agnes. Agnes, por favor, por favor, perdóname, vida mía. Perdóname...
Artemisa lloraba cada vez más desconsolada, casi no podía hablar e incluso temblaba entre mis brazos. Se apretaba contra mí cada vez con más fuerza, como si no quisiese que el aire que nos rodeaba fluyese entre nosotras. Su llanto desgarraba el alma. Yo sólo la había visto llorar así cuando murió Gaya y desde entonces ya no había vuelto a llorar así delante de mí. Yo no podía soportar su llanto. Su llanto me cogía del corazón y me lo oprimía. No pude evitar comenzar a llorar yo también, aunque intentaba continuamente serenarla con palabras cariñosas, con caricias en los cabellos y con ese abrazo que tanto nos unía.
     Agnes, mi Agnes, yo no puedo soportar saber que te he hecho tanto daño —decía sollozando—. Te quiero, Agnes, te quiero, te quiero mucho, mucho —declaraba abrazándome cada vez con más fuerza, cada vez más desesperada de dolor.
     Artemisiña, cálmate, vida mía. Ya está bien todo, vida mía —le decía estremecida.
Mas no conseguía tranquilizar a Artemisa, por muy cariñosamente que le hablase, por mucho que la protegiese en mis brazos. Artemisa estaba perdiendo la poquiña calma que aún le quedaba en el alma. Respiraba con dificultad, pues el llanto que la dominaba estaba quitándole la respiración, estaba invadiendo todo su cuerpo.
     Artemisiña, cariño, todo está bien, te lo prometo.
     No me dejes... —musitaba sin voz.
     Claro que no, vidiña. Venga, venga —la animé tomándola de la cabeza y limpiándole las lágrimas—. Bebe un poquiño de agua. Te hará bien.
Costó mucho, pero Artemisa consiguió serenarse. Cuando estuvo más tranquila, aunque todavía temblase, empezó a hablar con la voz llena de lágrimas, pero ya podía pensar con claridad. La crisis había pasado.
     Lo que podemos hacer es quedarnos aquí todo el mes de agosto, ¿qué te parece? —me preguntó intentando sonreír, pero las huellas de ese llanto tan fuerte aún dominaban sus gestos—. Nos quedaremos en tu aldea, pero tienes que ayudarme a controlar los celos, a deshacerlos. Yo, después, en septiembre, volveré a Cataluña para prepararlo todo. De momento no puedo irme, pero todo es cuestión de tiempo. Agnes. Si tú no puedes volver, está bien, lo que más importa es tu salud, que ya suficiente has tenido... Pues, si no puedes regresar, puedes quedarte aquí. No sé qué tenemos que hacer, pero le pediré consejo a mi hermana. Todo saldrá bien, Agnes.
     Gracias, Artemisa —le dije llorando sin poder evitarlo, llorando de felicidad y de alivio—. Gracias, vida mía. No te imaginas lo que quiere decir esto para mí.
     Ahora sí lo sé. Perdóname, Agnes. Quizá nunca haya entendido bien lo que sientes. Vi que aquí no estás enferma —musitó estremecida—. Lo sé. Y tienes toda la razón del mundo: si te quiero de verdad, tengo que quererte con tu identidad, tengo que querer todo lo que tú eres. Y te quiero de verdad. Los celos no me permitían ver la realidad, no me permitían sentir con claridad.
     Ya no pensemos más en eso, cariño —le pedí acercándome a ella—. Pienso hacer que este verano sea inolvidable, te lo juro. No te arrepentirás nunca de pasar aquí todas nuestras vacaciones. Escúchame, vidiña. No es seguro, pero tal vez también vuelva contigo a Cataluña para arreglar las cosas con respecto a mi trabajo, pero...
     Pero después volverás aquí enseguida. Es lógico. No tienes por qué estar allí si allí no eres feliz, si te sientes tan mal.
     Graciñas...
     Y nunca me arrepentiré de nada. Pasaremos aquí todo el mes de agosto. Y... me gustaría conocer mejor a Lúa. Sé que es muy buena mujer. No es justo que la haya tratado así. Le debo una disculpa. Tengo que pedirle perdón.
     Lo harás, por la tardiña. No hace falta que nos quedemos aquí si podemos estar en mi casa. Ya sabes que también es tuya.
     Gracias, Agnes. Quiero demostrarles a todos que yo no soy la mujer que han visto...
     Lo saben, vidiña, lo saben.
     Ahora... antes de ir a comer, prefiero... —me dijo sonriendo. No necesité más palabras.
Empezamos a besarnos con una pasión que nos encendió la sangre enseguida, nos abrazamos con mucha ternura y, entre nuestros brazos, perdimos la noción de nosotras mismas, olvidamos todo lo que había pasado, fuimos felices de súbito, como si nunca hubiésemos llorado con nada. Todo pasaba muy rápido, como si llevásemos muchísimo tiempo sin estar juntas. Nos acariciábamos cada vez con más dulzura y pasión, hasta que llegó un momento en el que yo olvidé dónde me encontraba y sólo existió Artemisa para mí.
Mas pasó una cosa en la que no puedo dejar de pensar, que me tortura, que me hace sentir muy mal y desorientada. Ya hacía minutos que habíamos perdido el rastro de nuestro alrededor. Fue cuando el placer que me hacían sentir las caricias de Artemisa me hizo cerrar los ojos, cada vez más derretida de felicidad y de placer. Entonces, de pronto, dejé de sentir a Artemisa junto a mí. De repente, ya no era Artemisa quien estaba conmigo, no era ella quien suspiraba entre mis brazos, bajo mis caricias. No era ella quien me besaba sin control. No era ella, sino Lúa. De súbito sentí que ella estaba conmigo, que era su piel la que tenía bajo mis dedos, que eran sus labios los que besaba, que era ella quien suspiraba entre mis brazos. Incluso me esforcé por traer a mi mente el recuerdo del olor de su cuerpo, el que siempre me había gustado tanto. Entonces perdí aún más el control de mí misma cuando sentí todo aquello, cuando la vi a ella tras mis ojos cerradiños. Mas, sin esperarlo, oí que Artemisa me preguntaba algo que al principio me costó entender porque me lo preguntó en castellano y yo sabía que, si Lúa y yo compartíamos alguna vez esos momentos, ella me hablaría en nuestra lengua. Oír las palabras y la voz de Artemisa me hizo regresar brutalmente a la realidad, me hizo ser consciente de lo que había pasado y me hizo saber que acababa de hacer algo que estaba muy mal; pero también supe que yo no había podido evitar que aquello ocurriese.
Ser consciente de lo que había pasado me dejó helada, tan helada y paralizada que por unos momentos todo desapareció. Artemisa se percató enseguida de que me pasaba algo y me preguntó con dulzura si estaba bien, si me ocurría alguna cosiña; pero, cuando abrí los ojos y la vi delante de mí, mirándome con tanta dulzura, cuando la sentí de nuevo conmigo, cuando sentí su piel en mis dedos, cuando sentí su respiración, inevitablemente mi sangre se convirtió en fuego otra vez y volví a hundirme en nuestra pasión sin pensar en nada, entregándole todo lo que yo tenía y era. No sé por qué, pero creo que estuvimos juntas con una desesperación que nos enloquecía continuamente. No sé cuántas horas estuvimos así, pero llegó un momento en el que nos miramos y las dos nos echamos a reír en cuanto fuimos conscientes de que tal vez llevásemos horas así, estando juntas, acariciándonos, besándonos, abrazándonos, fundiéndonos en un solo ser.
     Hacía mucho tiempo que no éramos tan libres —me dijo Artemisa con cariño acomodándose entre mis brazos. Hacía mucho calor, pero a ninguna de las dos nos importaba—. En tu casa sentía que teníamos que reprimirnos... y ahora...
     Ahora ha sido maravilloso, ¿verdad? —le pregunté acariciándole los cabellos.
     Maravilloso es decir poquísimo... Te quiero tanto, vida mía...
     Yo también, mi Artemisiña. No permitas que volvamos a discutir así, por favor. No puedo soportarlo.
     No lo permitiré... pero...
     ¿Qué pasa?
     ¿Cómo puedo controlar los celos? Yo no quiero sentirlos, no quiero sentirme así, Agnes.
     Tienes que confiar en mí. Tienes que confiar en mí y en Lúa. Ella te respeta muchísimo. No te imaginas cuanto, vidiña.
     ¿De verdad?
     Ella podría haberme dicho que me quedase aquí en Ourense con ella y podría haber aprovechado que estabas lejos para engatusarme, para convencerme de que estuviese con ella, y no lo ha hecho nunca. Siempre respetó muchísimo nuestra relación. Ella me ha traído aquí para que hablase contigo. Ella me ha insistido muchísimo en que arreglásemos las cosas... Has de confiar en ella, Artemisiña. Créeme. Yo nunca sería tan amiga de alguien si no tuviese buen corazón, si no fuese buena persona. Ya lo sabes.
     Sí, eso es verdad.
     Tienes que conocerla bien. Estoy segura de que podréis ser muy buenas amiguiñas.
     ¿Tú crees? —me preguntó sorprendida.
     Sí, por supuesto. Ella también quiere conocerte bien. Sabe que tú tienes un corazón enorme y un alma hermosísima.
     Pero me he comportado tan mal con ella...
     Pero ella era la que más entendía que no eras tú quien hablaba, sino los celos. Lo decía todo el tiempo.
     Es que yo no soy así, Agnes. Agnes, tengo miedo, cariño.
     E logo?
     Porque no me gusta nada haber perdido los nervios de este modo, porque me da miedo ser en realidad una persona violenta... No me gusta nada saber que te hice daño, que te ataqué físicamente.
     No le des tanta importancia a eso. Estabas fuera de ti misma.
     Nunca podré olvidar la mirada que me dedicaste en ese momento, cuando sentiste que te caías al suelo por culpa mía. Me dedicaste una mirada tan llena de dolor... Nunca me habías mirado así, nunca.
     Tienes que recordar todas las miradas llenas de amor que te he dedicado a lo largo del tiempo que llevamos juntiñas, no esa. Todo eso... olvídalo, cariño. No lo recuerdes más —le pedí acariciándole con mucho cariño en las mejillas.
     Lo intentaré.
     ¿Quieres que vayamos a comer?
     Primero, me gustaría ducharme. ¡Hace mucho calor! —se rió ella abrazándome más fuerte.
     ¡Huy, creo que te ducharás para nada! —me reí con ella—. Ya sabes cómo es el calor de Ourense.
     Es intensísimo, ¿eh? Por la Diosa, con razón cuando dan el tiempo en la televisión o en la radio siempre resaltan el calor de Ourense —seguía riéndose.
     Pero ¿verdad que es un calor distinto? —le pregunté con inocencia—. A mí no me fastidia tanto como el de Barcelona.
     Eso pasa por la humedad. Este calor es seco, pero agota mucho también, ¿eh? ¡Que sea el calor de Ourense no quiere decir que ya sea maravilloso! —me dijo riéndose mientras me hacía cosquillas—. Lo que pasa es que tú estás tan enamorada de este lugar que te parece bien todo lo que tiene y lo que pasa aquí.
     Pues igual que nos gustan también las debilidades de la persona que amamos, ¿no? —le respondí riéndome y devolviéndole las cosquillas.
     Ah, ¿y mis debilidades también te gustan?
     Mucho. Cuando estás celosiña, te pones muy guapa —le dije antes de besarla con ternura.
     Ay, pues entonces no sé si quiero que me ayudes a deshacer los celos —musitó rindiéndose de nuevo entre mis brazos—. Quiero hacerlo otra vez, Agnes —me susurró en el oído—. No dejo de tener ganas.
     Eso también es el calor de Ourense —me reí abrazándola aún con más pasión.
     Eso eres tú, sólo tú —suspiró de felicidad devolviéndome el precioso abrazo que nos unía.
Parecía como si nunca hubiésemos estado tan juntas antes, como si estuviésemos descubriendo en ese momento nuestro cuerpo. Cada vez me sentía más feliz con ella, junto a ella, unida a ella. Despaciño, desaparecía el recuerdo triste de todo lo que había pasado.
Salimos a comer más bien tardiño, pero no nos importaba. Después de comer, yo le propuse volver a la aldeíña caminando, a pesar de que hiciese tanto calor. A ella le pareció una idea buenísima, pero me dijo que no se sentía capaz de caminar tanto transportando su maleta. Y tenía razón. Hacía demasiado calor para caminar por lo menos cuatro horas a las cinco de la tarde.
Por lo tanto, llamé a Lúa y ella vino a buscarnos. Aprovechamos para tomar con ella un helado y después las tres regresamos a la aldeíña. En esos momentos, a mí me parecía que nunca habían existido esos horribles instantes en los que Artemisa ni siquiera podía soportar el nombre de Lúa. Cuando estuvimos las tres tomando un helado en Ourense, hablamos de cualquier cosa, nos reímos despreocupadamente, sin tensión. Justo entonces Artemisa, mirando a Lúa con ternura, le pidió perdón con mucha timidez.
     No me he comportado bien contigo, no te he tratado bien, Lúa. Perdóname. Lo siento mucho. No controlaba lo que pensaba y decía. Sé que tú nunca has querido separarnos.
     Nunca —le confirmó ella con lágrimas en los ojos—. Al contrario, quiero que estéis juntas siempre. Estáis destinadas a envejecer juntiñas, a estar juntas toda la vida. Esto que habéis vivido ha sido una prueba muy fuerte a vuestro amor... pero ahora ya todo ha pasado, ¿verdad?
     Sí, yo creo que sí, aunque todavía no está muy claro lo que hará Agnes cuando acaben las vacaciones. En principio, tendría que volver a su trabajo, pero sólo ella tiene que decidir lo que quiere hacer —sonrió con cariño.
     Puede que Artemisa tenga razón, Agnes. Sabemos todos que no quieres estar lejos de Galicia, pero tienes que hacer las cosas lo mejor posible —me recomendó Lúa con tranquilidad—. Que vuelvas con Artemisa a Cataluña no quiere decir que ya no vayas a volver a Galicia ni que no puedas vivir aquí nunca. La vida es duriña, Agnes. Podrías vivir en la aldea para siempre, pero entonces tendrías que tener coche y... tienes que trabajar para poder vivir más o menos bien, ¿sabes? Eso es muy importante. Tendrías que pedir un traslado en la empresa donde trabajas, si tienen algo aquí en Galicia.
     Lo tienen, lo sé, y ya presenté mi carta pidiendo un traslado —les contesté nerviosa.
     Entonces, sólo tienes que aguardar a que llegue el momento de volver —prosiguió Lúa.
     Pero no es seguro que pueda vivir aquí. Si vuelvo a Cataluña, no sabré cuándo podré volver con seguridad, no tengo nada seguro, y eso es lo que me mata —les confesé a punto de ponerme a llorar—. No puedo estar allí más tiempo. Unos días sí, pero...
     Ahora no te preocupes por eso, cariño —me pidió Artemisa con cariño tomándome de las manos—. Ya habrá tiempo para pensar en eso. Ahora, disfrutemos de estos momentos tan bonitos.
     Graciñas, Artemisiña —le dije sonriendo.
     Tendríamos que volver a la aldeíña. Tu madre está muy intrigada, Agnes —se rió Lúa con dulzura—. Está deseando que arregléis las cosas.
     Pues entonces vayamos ya —dije riendo también.
Y ahora parece como si nunca hubiese pasado nada entre las tres. Lúa y Artemisa cada vez hablan con más tranquilidad. Yo puedo mirar a Lúa y hablar con ella sin que a Artemisa se le llenen los ojos de rabia. Sólo pido que esta situación no se quiebre, que no acabe nunca. Lentamente, cada vez me siento más tranquila, a pesar de que no puedo dejar de pensar en lo que me pasó cuando estaba con Artemisa. Yo jamás he pensado en nadie estando con ella; pero tal vez sea algo a lo que no tengo que darle mucha importancia.
Ya voy a dejar de escribir. Ahora iremos a dormir. Estamos las dos muy cansadas. Ninguna de las dos ha descansado bien los últimos días.

2 comentarios:

  1. Es un avance, tal y como pensaba tras una reflexión las cosas se han puesto un poco menos negras, aunque los nubarrones de tormenta siguen amenazantes en el panorama. La visita de Agnes a Artemisa por una parte es como un bálsamo, porque las dos tienen grandes deseos de reconciliarse, y el que vayan a estar juntas todo el mes de agosto una buena manera de seguir adelante; pero hay algo que no me cuadra, la relación con Lúa. Es cierto que ella se está portando muy bien, la escena final en la que las tres son capaces de hablarlo todo con sinceridad me parece un modelo y un ejemplo de lo que habitualmente debería suceder y no lo hace; Lúa misma parece resumir las cosas cuando dice que claro que hay atracción entre ella y Agnes (de hecho Lúa reconoce que está enamoradísima), pero le parece que la relación entre Agnes y Artemisa está destinada a durar, e incluso le parece que el que lidien con ella puede ser incluso una prueba de amor... pero no lo veo, no sé, ya digo que no me cuadra. Y la razón es que, cuando están Agnes y Artemisa juntas y a solas, Ages no puede evitar fantasear con Lúa, y eso me parece extremadamente importante. Además, Artemisa no es tonta cuando saca a relucir que tal vez Agnes sí sea capaz de renunciar a Lúa por su amor, pero ¿y a Galicia? Esa sí es una rival imposible de vencer. Y ahí es donde la cosa empieza a no estar clara... ¿un traslado? ¿cómo y cuándo? Por otro lado la vida de Agnes en su aldea tampoco la veo clara, una cosa son unas vacaciones y otra vivir para siempre, ¿de qué, de la nada, de lo que saque su madre? Tampoco sabemos eso, cómo se gana la vida, tal vez tiene alguna pensión, y se mantiene con algún tipo de producto artesano, pero eso como mucho le dará para cubrir sus gastos, ¿qué pasaría con Agnes? Por otra parte Lúa sí que trabaja, ahí sí se daría un modo "natural" de seguir adelante... no sé. Ahora mismo Lúa parece que es una elección muchísimo más sencilla que Artemisa, lo tiene todo, es gallega, tiene una situación económica que puede garantizar la estabilidad, está sinceramente enamorada, es buena y noble... pero entonces ¿qué pasa con Artemisa? Si finalmente es rechazada se sentirá utilizada, y hasta cierto punto me parecerá razonable ese sentimiento.

    Este es uno de esos momentos donde hace falta un elemento especial, una sacudida, otro personaje, un terremoto, que les toque la lotería, qué sé yo... Con razón Agnes se siente cansada, es que de este laberinto no parece fácil encontrar la salida... ¿qué nos reservas para el futuro? Nos tocará leerlo más tarde...

    Me sigue gustando mucho el estilo, le has pillado el punto al hilo narrativo, la forma es muy bella pero se devoran las frases para ver qué ocurre, al tiempo hay siempre referencias olfativas, gustativas, y desde luego sonoras y visuales, tus novelas siempre son un gustazo para los sentidos.

    ResponderEliminar
  2. Me alegra muchísimo que hayan podido arreglar las cosas. Es verdad que una parte de mi deseaba que la mandase a la porra, pero es que le tengo cariño a Artemisa. Aunque yo no me fiaría. Esos celos tan enfermizos son peligrosos y llegan a la violencia física...esperemos que no vuelva a ocurrir. Me gusta como lo solucionan y quedan de acuerdo en no seguir dando vueltas a quién tiene razón o quién tiene más culpa. Borrón y cuenta nueva e intentar olvidar lo ocurrido (aunque mucho me temo que Artemisa le costará, está muy arrepentida).

    Lúa es un encanto, sigue pensando en Agnes y no en sus propios sentimientos y deseos. Me gusta que ahora sean amigas, que puedan hablar tranquilamente sin resentimientos, pero pienso igual que Vicente, hay nubes de tormenta por ahí, y se puede desatar cuando menos lo esperemos.

    Muy significativo es que pensase en Lúa mientras estaba con Artemisa...temía que dijese Lúa mientras estaban juntas...eso si que habría vuelto loca a Artemisa pufff. Esto es lo que no me cuadra del todo, lo que hace que no me quede del todo tranquilo con este tema.

    Agnes volverá a BCN para arreglar las cosas. Eso me da mal rollo, no sé. Espero que eso no se alargue en el tiempo y no pueda regresar. Da cosa, ya que está ahí con su madre...casa no le falta. La estaría cuidando y mientras, podría buscar trabajo.

    Un capítulo que nos devuelve la esperanza pero con inseguridad. No sé que es lo que ocurrirá, pero no creo que la cosa se quede así entre ellas...ayy que intriga. Me está encantando, Ntoch, como siempre!!!

    ResponderEliminar