Martes, 31 de xullo de 2018
Artemisa está de novo na
miña casa, ao fin. Hoxe fun falar con ela despois de manter con Lúa unha
conversación moi importante na que aclaramos as cousas de verdade, falando con
sinceridade y razón. Nunca poderei esquecer esa conversación porque me amosou
que podemos falar mesmo das cousas máis tristes cunha serenidade que moi pouca
xente me entregaría neses momentos. Fun ver a Lúa pola mañá. Atopeina almorzando,
pero fíxome pasar á súa casa dedicándome un sorriso fermosísimo.
—
Queres café? —ofreceume.
—
Non, graciñas. Eu xa almorcei.
—
Remato nun momento e saímos —díxome mordendo unha tosta
con queixo.
—
Non teñas présa, Luíña. Non a hai.
A nai de Lúa estaba tamén
sentada á mesa, almorzando con ela. A nai de Lúa sempre me pareceu unha muller
moi tranquila e, ademais, téñolle agarimo porque é a mellor amiga da miña nai.
É a amiga que máis a protexeu sempre, a que estivo con ela de verdade.
Cando Lúa rematou de
almorzar e lavou os dentes, saímos a dar un paseo polo bosque. Eu queríalle
confesar que estaba disposta a ir falar con Artemisa, pero non atopaba as
palabras exactas para describir como me sentía. Foi ela quen rompeu ese
silencio doce no que nos atopabamos.
—
Irás ver a Artemisa?
—
Si, creo que si.
—
Alégrome moitísimo, Agnes. É o que tes que facer. Tes que
arranxar as cousas con ela —arengoume sorríndome con dozura.
—
E que pasa connosco?
—
Non terías que pensar niso, pero...
—
non podemos ignorar que hai algo entre nós, Lúa, aínda
que nos doa recoñecelo.
—
Non me doe recoñecer que te quero, que estou tola por ti.
O que me doe é que esa realidade poida destruír a túa relación con Artemisa. O
noso é bonito e sei que podería selo moitísimo máis, pero a túa relación con
Artemisa importa moito máis, Agnes. O que sentes por min non é tan forte como o
que sentes por ela. O amor que sentes por ela naceu hai séculos. Iso non tes
que esquecelo.
—
Ti gústasme moitísimo, Lúa —confeseille con moita
vergonza.
—
gústoche tanto como para deixalo todo por min? Gústoche
tanto como para deixar a Artemisa por min?
—
Non o sei. Tampouco podo esquecer o que pasou entre nós o
sábado. Aínda me doe lembrar como me falou e como me tratou.
—
Si, iso pode ser, pero pensa no que sentes. De verdade
poderías aturar que Artemisa se fose sen ti?
—
Non, xaora que non —contestei botándome a chorar.
—
É iso o que máis ten que importarche.
—
Pero ela non quere estar eiquí.
—
Tendes que falar con tranquilidade —animoume tomándome
das mans—. Escoita, Agnes, Artemisa é o amor da túa vida, iso ninguén o dubida,
nin ti mesma. Nós podemos seguir sendo amigas e xa está. Non podes esnaquizar
unha relación tan forte por min, que acabo de aparecer na túa vida —riu con
agarimo.
—
Non acabas de aparecer, Lúa —contradina apertándolle as
mans—. Ti levas na miña vida moito máis tempo do que pensas.
—
Pode ser, pero Artemisa é o amor da túa vida.
—
E por que está a pasar isto entre nós?
—
Seica si sexa unha proba do destino —sorriume—, pero o
que importa é Artemisa agora mesmo.
—
Que forte que es, Lúa. Estás a me dicir todo isto coma se
non che doese, pero en realidade estás chorando por dentro —díxenlle intentando
non chorar.
—
Xaora que me doe, miña estreliña, dóeme moito que estea
pasando isto. Dóeme moito que esteas así con Artemisa, co unidas que estades.
Por min non te preocupes. Estou adoitada a que non me vaia ben no amor —riu,
pero tiña bágoas nos ollos—; pero, se ti es feliz, eu poderei aturar mellor non
estar contigo como desexo estar. Non quero que volvamos falar disto, pero,
antes de pechar esta conversación para sempre, quéroche dicir que nunca amei
así, que te quixen sempre, sempre, que nunca deixei de pensar en ti e que faría
calquera cousa por ti. Mesmo viviría no centro da Terra se así mo pedises,
porque te quero, quérote de verdade, e, se algunha vez sentes que prefires
estar comigo, que non podes vivir sen min, entón abramos de novo esta conversación;
pero non botes pola borda unha relación tan bonita como a que tendes Artemisa e
máis ti, por favor. Non paga a pena destruíla por min, Agnes. Eu estarei sempre
ao teu lado, pero sendo a mellor amiga que xamais tiveches.
A voz de Lúa soaba chea de
bágoas. Ela intentaba falar con claridade, intentaba que o pranto que a invadía
non devorase a súa voz, pero os seus ollos estaban cada vez máis inundados de
tristura. Ao escoitar todo o que me dixo, non puiden evitar botarme a chorar e
me acheguei a ela para abrazala con moito agarimo, entregándolle a aperta máis
doce e amorosa que xamais lle puiden dar. Ela correspondeu á miña aperta
desfacéndose nun pranto tenro, case silencioso. Apertoume contra ela con
impotencia e á vez con ánimo.
—
Veña, veña, vamos a Ourense antes de que sexa máis tarde.
Eu levareite —ofreceume separándose de min e mirándome aos ollos—. Todo irá
ben.
—
Es tan boíña... —musitei estremecida—. Tes un corazón
moito máis grande cá Terra enteira.
—
Bah, non será para tanto! —riu con timidez.
Sabía onde estaba
Artemisa, en que hotel me agardaba; pero, aínda así, chameina antes de baixar
do coche de Lúa. Artemisa e máis eu quedamos na porta do hotel para que eu
puidese entrar. Cando me despedín de Lúa, ela díxome que a chamase se queriamos
voltar á aldeíña e, tras desexarme sorte, bicoume na fronte dun xeito moi
agarimoso e apertoume a man dándome ánimo.
—
Tranquila, Agnes. Falade con acougo, por favor. Non
discutades máis. Non volo merecedes.
Eu contesteille cun
sorriso cheo de morriña e de gratitude e despois camiñei deica a porta do
hotel. Artemisa xa me agardaba. Notei axiña que estaba moi nerviosa. Toda ela
tremía como unha folla a piques de abandonar a póla que a viu nacer.
—
Artemisiña —chameina con agarimo. Eu tamén estaba moi
nerviosa. Tamén estaba tremendo—. Ola, Artemisa.
—
Grazas por vir, Agnes —díxome ela intentando falar con
claridade—. Vamos á miña habitación. Alí poderemos falar con máis
tranquilidade.
Cando xa estivemos na súa
habitación, Artemisa sentou na cama e eu fíxeno ao seu lado. Non sabiamos que
dicirnos, pero sei que ambas as dúas estabamos desexando crebar ese silencio
que nos oprimía a voz e a ialma.
—
Como estás? —pregunteille cun pouquiño de medo. Dábame
medo comezar esa conversación.
—
Agora un pouquiño mellor —contestoume sen mirarme—, pero
a verdade é que o pasei moi mal. Había moito tempo que non me sentía tan
destruída.
Artemisa falaba intentando
non botarse a chorar. Notaba que os nervios que a domeaban escapábanse da súa
voz.
—
Síntoo moito, Artemisiña —díxenlle con bágoas na voz.
—
Non, Agnes. Son eu quen o sente máis, pois todo isto é
culpa miña —chorou sen podelo evitar.
—
Eu tamén teño a miña parte de culpa, pero coido que non é
axeitado que intentemos descubrir quen ten máis culpa. Iso non nos axudará
nada, Artemisiña —indiqueille con agarimo achegándome máis a ela.
—
Tes razón, coma sempre. Sempre tes razón —seguía
chorando.
—
Non sempre, cariño.
—
Perdóame, Agnes. Quero que atopemos unha solución. Eu non
quero estar así, non te quero perder e estou... estou perdéndote.
—
Non é verdade. Ti non me estás perdendo. Ti nunca me
perderás, aínda que vivamos cada unha nunha punta do mundo —sonrinlle con
agarimo. Ela tamén me sorriu.
—
Que podemos facer, Agnes?
—
Ti que queres facer, meu amor? —pregunteille tomándoa das
mans.
—
Quero que sexas sincera comigo. Necesito saber que sentes
realmente por Lúa. Despois...
—
xa o sabes, vidiña.
—
Pero dimo, por favor. Sei que che gusta, pero...
—
Pero eu ámote a ti, eu quérote a ti, ti é o amor da miña
vida. É certo que me gusta, Lúa gústame moito, pero non o vou deixar todo por
ela.
—
Pero por Galicia si —musitou con medo.
—
Non é o mesmo, Artemisiña.
—
Agnes, eu non podo vivir eiquí, ao menos de momento, pero
si estou disposta a vivir en Ourense se así podo ter comigo á muller que amo, á
persoa que máis quero no mundo; pero preciso saber se paga a pena que o deixe
todo e me veña eiquí a vivir. Necesito saber se ti estarás comigo sempre... Vou
renunciar a moitas cousas por ti, para estar eiquí contigo, e ten que pagar a
pena, Agnes.
—
Iso só o podes saber ti. Eu si quero estar contigo para
sempre, miña vida —confeseille intentando falar con claridade—, pero ti es a
única que pode valorar se todo isto paga a pena.
Artemisa permaneceu en
silencio durante uns segundos que eu quixen desfacer, pero agardei
pacientemente a que me contestase con toda a sinceridade e a calma que coubese
na súa ialma.
—
Necesito saber tamén se ti es quen de perdoarme. Non me
comportei ben contigo e iso non mo podo perdoar a min mesma —confesoume case
sen voz.
—
Xaora que te perdoo, miña Artemisiña. Sempre o farei.
—
Non te tratei ben. Mesmo te golpeei e te empurrei...
Xamais tería que ter feito iso, xamais —chorou desfeita de dor.
—
Non penses niso. Non controlabas o que dicías nin o que
facías.
—
Non me xustifiques, Agnes. Non o fagas nunca. Iso non ten
xustificación. Sinto que te maltratei e iso é moito peor que calquera cousa
—salaiou case sen poder respirar.
—
Artemisiña, Artemisiña... —musitei abrazándoa con moito
agarimo—. Non sexas tan cruel contigo mesma.
—
Non me merezo que me perdoes.
—
Todos podemos perder o control algunha vez. O que non
sería xusto é que non perdoásemos á persoa que máis queremos se che está tan
arrepentidiña. Ti tamén tes moitas cousas que perdoarme. Eu tampouco me
comportei ben.
—
Ti non tes a culpa. Os sentimentos non se poden domear.
—
Artemisiña, non quero que lle deamos máis voltas a isto.
Temos que arranxar as cousiñas sen pensar no que pasou, senón no que queremos
vivir —díxenlle apertándoa contra min—. Artemisa, o único que quero que saibas
é que eu non estou do todo ben. Agora, eiquí na miña terra, síntome ben, sinto
que a miña doenza se foi; pero eu son moi fráxil. Podo recaer axiña e sei que
non me pasará se quedo eiquí, pero, Artemisiña, tampouco te podo obrigar a que
vivas nun lugar no que non queres estar.
—
Eu si quero estar eiquí.
—
Artemisa, por favor, nunca esquezas que eu non son eu
mesma lonxe de eiquí. Pode que pareza estraño e ilóxico, pero é o que sinto.
Artemisa, ti estás namorada de min, estás namorada de todo o que son e, en todo
o que son, entra a miña identidade.
—
Tes razón, cariño. Non tiña dereito a pedirche que
viñeses comigo e que non pensases nunca máis en voltar a Galicia. Non tiña
dereito a pedirche algo así
—
Tampouco pensabas o que dicías. Non pensemos xa niso,
cariño.
—
Como é posíbel que sexas tan boa?
—
O único que pasa é que te quero, quérote moitísimo, e
quero que arranxemos as cousas, que todo volva a ser como antes entre nós. Non
te quero perder nunca, Artemisiña, miña Artemisiña —díxenlle namentres a
abaneaba entre os meus brazos.
—
Agnes... de verdade o que sentes por Lúa non desfixo o
que sentes por min?
—
Xaora que non, artemisa. Se xa non te quixese igual e se
xa non estivese tan namorada de ti, non estaría eiquí. Teríache dito que xa non
podemos estar xuntas. Eu aínda te amo con toda a miña ialma, vidiña. Estou
namorada de ti como o primeiro día, aínda que o estou cada día máis, de
verdade.
—
Ti es sempre moi sincera... —musitou chorando
tenramente—. Nunca me enganarías, verdade?
—
Nunca, miña vida, nunca
—
Agnes, eu pensei en que me poderías agardar eiquí ata que
puidese atopar un traballo en Ourense... ou onde sexa, pero agora non podo
estar eiquí. Seica só tarde uns meses... pero non quero que o deixemos.
—
Non o imos deixar, cariño, iso nunca, mentres me
queiras...
—
ti agardaríasme? —preguntoume cada vez máis desfeita en
pranto.
—
Sempre, miña vida, pero... Artemisiña, tranquila, meu
amor. Todo está ben.
—
De verdade? De verdade perdóasme?
—
Xaora que si, Artemisiña. Veña... vamos xantar algo
xuntas. Non tes moi boa cariña e... sei que non comiches ben estes días.
—
Non comín nin durmín sen ti. Non podo estar sen ti. Sen
ti non teño vida, Agnes. Agnes, por favor, por favor, perdóame, miña vida.
Perdóame...
Artemisa choraba cada vez
máis desconsolada, case non podía falar e mesmo tremía entre os meus brazos.
Apertábase contra min cada vez con máis forza, coma se non quixese que o ar que
nos rodeaba fluíse entre nós. O seu pranto desgarraba a ialma. Eu só a vira
chorar así cando morreu Gaia e dende entón xa non volvera chorar así diante
miña. Eu non podía aturar o seu pranto. O seu pranto collíame do corazón e mo
oprimía. Non puiden evitar comezar a chorar eu tamén, aínda que intentaba
continuamente acougala con palabras agarimosas, con caricias nos cabelos e con
esa aperta que tanto nos unía.
—
Agnes, a miña Agnes, eu non podo aturar saber que che
fixen tanto dano —dicía saloucando—. Quérote, Agnes, quérote, quérote moito,
moito —declaraba abrazándome cada vez con máis forza, cada vez máis desesperada
de dor.
—
Artemisiña, cálmate, vidiña. Xa está ben todo, miña vida
—dicíalle estremecida.
Mais non conseguía acougar
a Artemisa, por moi agarimosamente que lle falase, por moito que a protexese
nos meus brazos. Artemisa estaba perdendo a pouquiña calma que aínda lle
quedaba na ialma. Respiraba con dificultade, pois o pranto que a domeaba estaba
a lle quitar a respiración, estaba invadindo todo o seu corpo.
—
Artemisiña, cariño... todo está ben, prométocho.
—
Non me deixes... —musitaba sen voz.
—
Xaora que non, vidiña. Veña, veña —animeina tomándoa da
cabeza e limpándolle as bágoas—. Bebe un pouquiño de auga. Farache ben.
Custou moito, pero
Artemisa conseguiu acougarse. Cando estivo máis tranquila, malia que aínda
tremese, empezou a falar coa voz chea de bágoas, pero xa podía pensar con
claridade. A crise pasara.
—
O que podemos facer é quedarnos eiquí todo o mes de
agosto, que che parece? —preguntoume intentando sorrir, pero as pegadas dese
pranto tan forte aínda domeaban os seus acenos—. Quedarémonos na túa aldea,
pero tesme que axudar a controlar os celos, a desfacelos. Eu, despois, en
setembro, volverei a Cataluña para preparalo todo. De momento non me podo ir,
pero todo é cuestión de tempo, Agnes. Se ti non podes volver, está ben, o que
máis importa é a túa saúde, que xa abondo tiveches... pois, se non podes
regresar, podes quedar eiquí. Non sei que temos que facer, pero pedireille
consello á miña irmá. Todo sairá ben, Agnes.
—
Grazas, Artemisa —díxenlle chorando sen poder evitalo,
chorando de felicidade e de alivio—. Grazas, miña vida. Non imaxinas o que
quere dicir isto para min.
—
Agora si o sei. Perdóame, Agnes. Seica nunca entendese
ben o que sentes. Vin que eiquí non estás enferma —musitou estremecida—. Seino.
E tes toda a razón do mundo: se te quero de verdade, téñote que querer coa túa
identidade, teño que querer todo o que ti es. E quérote de verdade. Os celos
non me permitían ver a realidade, non me permitían sentir con claridade.
—
Xa non pensemos máis niso, cariño —pedinlle achegándome a
ela—. Penso facer que este verán sexa inesquecíbel, xúrocho. Non te
arrepentirás nunca de pasar eiquí todas as nosas vacacións. Escóitame, vidiña.
Non é seguro, pero seica tamén volte contigo a Cataluña para arranxar as cousas
no tocante ao meu traballo, pero...
—
pero despois voltarás eiquí axiña. É lóxico. Non tes por
que estar eilí se eilí non es feliz, se te sentes tan mal.
—
Graciñas...
—
E nunca me arrepentirei de nada. Pasaremos eiquí todo o
mes de agosto. E... gustaríame coñecer mellor a Lúa. Sei que é moi boa muller.
Non é xusto que a tratase así. Débolle unha desculpa. Téñolle que pedir perdón.
—
Faralo, pola tardiña. Non fai falla que quedemos eiquí se
podemos estar na miña casa. Xa sabes que tamén é túa.
—
Grazas, Agnes. Quero amosarlles a todos que eu non son a
muller que viron...
—
sábeno, vidiña, sábeno.
—
Agora... antes de ir xantar, prefiro... —díxome sorrindo.
Non precisei máis palabras.
Empezamos a bicarnos con
unha paixón que acendeu o noso sangre axiña, abrazámonos con moita tenrura e,
entre os nosos brazos, perdemos a noción de nós mesmas, esquecemos todo o que
pasara, fomos felices de súpeto, coma se nunca tivésemos chorado por nada. Todo
pasaba moi rápido, coma se levásemos moitísimo tempo sen estar xuntas. Acariñabámonos
cada vez con máis dozura e paixón, ata que chegou un momento no que eu esquecín
onde me atopaba e só existiu Artemisa para min.
Mais pasou unha cousa na
que non podo deixar de pensar, que me tortura, que me fai sentir moi mal e
desorientada. Xa había minutos que perderamos o rastro do noso redor. Foi cando
o pracer que me facían sentir as caricias de Artemisa fíxome pechar os ollos,
cada vez máis derretida de felicidade e de pracer. Entón, de súpeto, deixei de
sentir a Artemisa xunta min. De repente, xa non era Artemisa quen estaba
comigo, non era ela quen suspiraba entre os meus brazos, baixo as miñas
caricias. Non era ela quen me bicaba sen control. Non era ela, senón Lúa. De
súpeto sentín que ela estaba comigo, que era a súa pel a que tiña baixo os meus
dedos, que eran os seus beizos os que bicaba, que era ela quen suspiraba entre
os meus brazos. Mesmo me esforcei por traer á miña mente o recordo do cheiro do
seu corpo, o que sempre me gustara tanto. Entón perdín aínda máis o control de
min mesma cando sentín todo aquilo, cando a vin a ela tras os meus ollos
pechadiños. Mais, sen esperalo, ouvín que Artemisa me preguntaba algo que ao
principio me custou entender porque mo preguntou en castelán e eu sabía que, se
Lúa e máis eu compartiamos algunha vez eses momentos, ela me falaría na nosa
lingua. Ouvir as palabras e a voz de Artemisa fíxome regresar brutalmente á realidade,
fíxome ser consciente do que pasara e fíxome saber que acababa de facer algo
que estaba moi mal; pero tamén souben que eu non puidera evitar que aquilo
ocorrese.
Ser consciente do que
pasara deixoume xeada, tan xeada e paralizada que por uns momentos todo
desapareceu. Artemisa decatouse axiña de que me pasaba algo e me preguntou con
dozura se estaba ben, se me ocorría algunha cousiña; pero, cando abrín os ollos
e a vin perante miña, mirándome con tanta dozura, cando a sentín de novo
comigo, cando sentín a súa pel nos meus dedos, cando sentín a súa respiración,
inevitabelmente o meu sangre converteuse en lume outra vez e volvinme afundir
na nosa paixón sen pensar en nada, entregándolle todo o que eu tiña e era. Non
sei por que, pero creo que estivemos xuntas cunha desesperación que nos facía
tolear continuamente. Non sei cantas horas estivemos así, pero chegou un
momento no que nos miramos e ambas as dúas botámonos a rir en canto fomos
conscientes de que seica levásemos horas así, estando xuntas, acariñándonos,
bicándonos, apertándonos, fundíndonos nun só ser.
—
Había moito tempo que non eramos tan libres —díxome
Artemisa con agarimo acomodándose entre os meus brazos. Ía moita calor, pero a
ningunha das dúas nos importaba—. Na túa casa sentía que nos tiñamos que
reprimir... e agora...
—
agora foi marabilloso, verdade? —pregunteille
acariñándolle os cabelos.
—
Marabilloso é dicir pouquísimo... Quérote tanto, miña
vida...
—
eu tamén, miña Artemisiña. Non permitas que volvamos
discutir así, por favor. Non o podo aturar.
—
Non o permitirei... pero...
—
Que pasa?
—
Como podo controlar os celos? Eu non os quero sentir, non
me quero sentir así, Agnes.
—
Tes que confiar en min. Tes que confiar en min e en Lúa.
Ela respéctate moitísimo. Non imaxinas canto, vidiña.
—
De verdade?
—
Ela podería terme dito que quedase eiquí en Ourense con
ela e podería ter aproveitado que estabas lonxe para engaiolarme, para
convencerme de que estivese con ela, e non o fixo nunca. Sempre respectou moitísimo
a nosa relación. Ela tróuxome eiquí para que falase contigo. Ela insistiume
moitísimo en que arranxásemos as cousas... Has de confiar nela, Artemisiña.
Creme. Eu nunca sería tan amiga de alguén se non tivese bo corazón, se non fose
boa persoa. Xa o sabes.
—
Si, iso é verdade.
—
Tela que coñecer ben. Estou segura de que poderedes ser
moi boas amiguiñas.
—
Ti cres? —preguntoume abraiada.
—
Si, xaora que si. Ela tamén te quere coñecer ben. Sabe
que ti tes un corazón enorme e unha ialma fermosísima.
—
Pero comporteime tan mal con ela...
—
pero ela era a que máis entendía que non eras ti quen
falaba, senón os celos. Dicíao todo o tempo.
—
É que eu non son así, Agnes. Agnes, teño medo, cariño.
—
e logo?
—
Porque non me gusta nada ter perdido os nervios deste
xeito, porque me dá medo ser en realidade unha persoa violenta... Non me gusta
nada saber que che fixen dano, que te ataquei fisicamente.
—
Non lle deas tanta importancia a iso. Estabas fóra de ti
mesma.
—
Nunca poderei esquecer a mirada que me dedicaches nese
momento, cando sentiches que caías ao chan por culpa miña. Dedicáchesme unha
mirada tan chea de dor... Nunca me ollaras así, nunca.
—
Tes que lembrar todas as miradas cheas de amor que che
dediquei ao longo do tempo que levamos xuntiñas, non esa. Todo iso... esquéceo,
cariño. Non o lembres máis —pedinlle acariñándoa con moito agarimo nas
meixelas.
—
Intentareino.
—
Queres que vaiamos xantar?
—
Primeiro, gustaríame ducharme. Vai moita calor! —riu ela abrazándome
máis forte.
—
Ui, creo que te ducharás para nada! —rin con ela—. Xa
sabes como é a calor de Ourense.
—
É intensísima, eh? Pola Deusa, con razón cando dan o
tempo na televisión ou na radio sempre resaltan a calor de Ourense —seguía
rindo.
—
Pero verdade que é unha calor distinta? —pregunteille con
inocencia—. A min non me amola tanto como a de Barcelona.
—
Iso pasa pola humidade. Esta calor é seca, pero esgota
moito tamén, eh? Que sexa a calor de Ourense non quere dicir que xa sexa
marabillosa! —díxome rindo mentres me facía cóxegas—. O que pasa é que ti estás
tan namorada deste lugar que che parece ben todo o que ten e o que pasa eiquí.
—
Pois igual que nos gustan tamén as debilidades da persoa
que amamos, non si? —respondinlle rindo e devolvéndolle as cóxegas.
—
Ah, e as miñas debilidades tamén che gustan?
—
Moito. Cando estás celosiña, poste moi guapa —díxenlle
antes de bicala con tenrura.
—
Ai, pois entón non sei se quero que me axudes a desfacer
os celos —musitou rendéndose de novo entre os meus brazos—. Quero facelo outra
vez, Agnes —bisboume no oído—. Non deixo de ter ganas.
—
Iso tamén é a calor de Ourense —rin abrazándoa aínda con
máis paixón.
—
Iso es ti, só ti —suspirou de felicidade devolvéndome a
preciosa aperta que nos unía.
Parecía como se nunca
tivésemos estado tan xuntas antes, coma se estivésemos descubrindo nese momento
o noso corpo. Cada vez sentíame máis feliz con ela, xunta ela, unida a ela.
Devagariño, desaparecía o recordo triste de todo o que pasara.
Saímos a xantar máis ben
tardiño, pero non nos importaba. Despois de xantar, eu propúxenlle volver á
aldeíña camiñando, malia que fixese tanta calor. A ela pareceulle unha idea
boísima, pero díxome que non se sentía quen de camiñar tanto transportando a
súa maleta. E tiña razón. Ía demasiada calor para camiñar durante polo menos
catro horas ás cinco da tarde.
Polo tanto, chamei a Lúa e
ela veu buscarnos. Aproveitamos para tomar con ela un xeado e despois as tres
regresamos á aldeíña. Neses momentos, a min parecíame que nunca existiran eses
horríbeis intres nos que Artemisa nin sequera podía aturar o nome de Lúa. Cando
estivemos as tres tomando un xeado en Ourense, falamos de calquera cousa,
rimos, rimos despreocupadamente, sen tensión. Xusto entón Artemisa, ollando a
Lúa con tenrura, pediulle perdón con moita timidez.
—
Non me comportei ben contigo, non te tratei ben, Lúa.
Perdóame. Síntoo moito. Non controlaba o que pensaba e dicía. Sei que ti nunca
quixeches separarnos.
—
Nunca —confirmoulle ela con bágoas nos ollos—. Ao contrario,
quero que esteades xuntas sempre. Estades destinadas a envellecer xuntiñas, a
estar xuntas toda a vida. Isto que vivistes foi unha proba moi forte ao voso
amor... pero agora xa todo pasou, verdade?
—
Si, eu creo que si, malia que aínda non está moi claro o
que fará Agnes cando rematen as vacacións. En principio, tería que volver ao
seu traballo, pero só ela ten que decidir o que quere facer —sorriu con
agarimo.
—
Pode que Artemisa teña razón, Agnes. Sabemos todos que
non queres estar lonxe de Galicia, pero tes que facer as cousas o mellor
posíbel —recomendoume Lúa con tranquilidade—. Que voltos con Artemisa a
Cataluña non quere dicir que xa non vaias volver a Galicia nin que non poidas
vivir eiquí nunca. A vida é duriña, Agnes. Poderías vivir na aldea para sempre,
pero entón terías que ter coche e... tes que traballar para poder vivir máis ou
menos ben, sabes? Iso é moi importante. Terías que pedir un traslado na empresa
onde traballas, se teñen algo eiquí en Galicia.
—
Téñeno, seino, e xa presentei a miña carta pedindo un
traslado —contesteilles nerviosa.
—
Entón, só tes que agardar a que chegue o momento de
volver —prosiguiu Lúa.
—
Pero non é seguro que poida vivir eiquí. Se volvo a
Cataluña, non saberei cando poderei volver con seguridade, non teño nada
seguro, e iso é o que me mata —confeseilles a piques de poñerme a chorar—. Non
podo estar eilí máis tempo. Uns días si, pero...
—
agora non te desacougues por iso, cariño —pediume
Artemisa con agarimo tomándome das mans—. Xa haberá tempo para pensar niso.
Agora, gocemos destes momentos tan bonitos.
—
Graciñas, Artemisiña —díxenlle sorrindo.
—
Teriamos que voltar á aldeíña. A túa nai está moi intrigada,
Agnes —riu Lúa con dozura—. Está desexando que arranxedes as cousas.
—
Pois entón vamos xa —dixen rindo tamén.
E agora parece coma se
nunca tivese pasado nada entre as tres. Lúa e Artemisa cada vez falan con máis
acougo. Eu podo mirar a Lúa e falar con ela sen que a Artemisa se lle enchen os
ollos de rabia. Só pido que esta situación non se crebe, que non remate nunca.
Paseniñamente, cada vez síntome máis tranquila, a pesar de que non podo deixar
de pensar no que me pasou cando estaba con Artemisa. Eu xamais pensei en
ninguén estando con ela; pero seica sexa algo ao que non lle teño que dar moita
importancia.
Xa vou deixar de escribir.
Agora iremos durmir. Estamos as dúas moi cansas. Ningunha das dúas descansou
ben os últimos días.
Traducción
Martes, 31 de julio de 2018
Artemisa está de nuevo en mi casa, al fin. Hoy
fui a hablar con ella después de mantener con Lúa una conversación muy
importante en la que aclaramos las cosas de verdad, hablando con sinceridad y
razón. Nunca podré olvidar esa conversación porque me demostró que podemos
hablar incluso de las cosas más tristes con una serenidad que muy poca gente me
entregaría en esos momentos. Fui a ver a Lúa por la mañana. La encontré
desayunando, pero me hizo pasar a su casa dedicándome una sonrisa hermosísima.
—
¿Quieres
café? —me ofreció.
—
No,
graciñas. Yo ya he desayunado.
—
Acabo
en un momento y salimos —me dijo mordiendo una tostada con queso.
—
No
tengas prisa, Luíña. No la hay.
La madre de Lúa estaba también sentada a la
mesa, desayunando con ella. La madre de Lúa siempre me ha parecido una mujer
muy tranquila y, además, le tengo cariño porque es la mejor amiga de mi madre.
Es la amiga que más la protegió siempre, la que estuvo con ella de verdad.
Cuando Lúa acabó de desayunar y se lavó los
dientes, salimos a dar un paseo por el bosque. Yo quería confesarle que estaba
dispuesta a ir a hablar con Artemisa, pero no encontraba las palabras exactas
para describir cómo me sentía. Fue ella quien rompió ese silencio dulce en el
que nos hallábamos.
—
¿Irás
a ver a Artemisa?
—
Sí,
creo que sí.
—
Me
alegro muchísimo, Agnes. Es lo que tienes que hacer. Tienes que arreglar las
cosas con ella —me animó sonriéndome con dulzura.
—
¿Y
qué pasa con nosotras?
—
No
tendrías que pensar en eso, pero...
—
No
podemos ignorar que hay algo entre nosotras, Lúa, aunque nos duela reconocerlo.
—
No
me duele reconocer que te quiero, que estoy loca por ti. Lo que me duele es que
esa realidad pueda destruir tu relación con Artemisa. Lo nuestro es bonito y sé
que podría serlo muchísimo más, pero tu relación con Artemisa importa mucho
más, Agnes. Lo que sientes por mí no es tan fuerte como lo que sientes por
ella. El amor que sientes por ella nació hace siglos. Eso no tienes que
olvidarlo.
—
Tú
me gustas muchísimo, Lúa —le confesé con mucha vergüenza.
—
¿Te
gusto tanto como para dejarlo todo por mí? ¿Te gusto tanto como para dejar a
Artemisa por mí?
—
No
lo sé. Tampoco puedo olvidar lo que pasó entre nosotras el sábado. Todavía me
duele recordar cómo me habló y cómo me trató.
—
Sí,
eso puede ser, pero piensa en lo que sientes. ¿De verdad podrías soportar que
Artemisa se fuese sin ti?
—
No,
por supuesto que no —contesté echándome a llorar.
—
Es
eso lo que más tiene que importarte.
—
Pero
ella no quiere estar aquí.
—
Tenéis
que hablar con tranquilidad —me animó tomándome de las manos—. Escucha, Agnes,
Artemisa es el amor de tu vida, eso nadie lo duda, ni tú misma. Nosotras
podemos seguir siendo amigas y ya está. No puedes destrozar una relación tan
fuerte por mí, que acabo de aparecer en tu vida —se rió con cariño.
—
No
acabas de aparecer, Lúa —la contradije presionándole las manos—. Tú llevas en
mi vida mucho más tiempo de lo que piensas.
—
Puede
ser, pero Artemisa es el amor de tu vida.
—
¿Y
por qué está pasando esto entre nosotras?
—
Tal
vez sí sea una prueba del destino —me sonrió—, pero lo que importa es Artemisa
ahora mismo.
—
Qué
fuerte que eres, Lúa. Estás diciéndome todo esto como si no te doliese, pero en
realidad estás llorando por dentro —le dije intentando no llorar.
—
Por
supuesto que me duele, mi estrelliña, me duele mucho que esté pasando esto. Me
duele mucho que estés así con Artemisa, con lo unidas que estáis. Por mí no te
preocupes. Estoy acostumbrada a que no me vaya bien en el amor —se rió, pero
tenía lágrimas en los ojos—; pero, si tú eres feliz, yo podré soportar mejor no
estar contigo como deseo estar. No quiero que volvamos a hablar de esto, pero,
antes de cerrar esta conversación para siempre, quiero decirte que nunca he
amado así, que te he querido siempre, siempre, que nunca he dejado de pensar en
ti y que haría cualquier cosa por ti. Incluso viviría en el centro de la Tierra
si así me lo pidieses, porque te quiero, te quiero de verdad, y, si alguna vez
sientes que prefieres estar conmigo, que no puedes vivir sin mí, entonces
abramos de nuevo esta conversación; pero no eches por la borda una relación tan
bonita como la que tenéis Artemisa y tú, por favor. No merece la pena
destruirla por mí, Agnes. Yo estaré siempre a tu lado, pero siendo la mejor
amiga que jamás has tenido.
La voz de Lúa sonaba llena de lágrimas. Ella
intentaba hablar con claridad, intentaba que el llanto que la invadía no
devorase su voz, pero sus ojos estaban cada vez más inundados de tristeza. Al
escuchar todo lo que me dijo, no pude evitar echarme a llorar y me acerqué a
ella para abrazarla con muchísimo cariño, entregándole el abrazo más dulce y
amoroso que jamás pude darle. Ella correspondió a mi abrazo deshaciéndose en un
llanto tierno, casi silencioso. Me presionó contra ella con impotencia y a la
vez con ánimo.
—
Venga,
venga, vayamos a Ourense antes de que sea más tarde. Yo te llevaré —me ofreció
separándose de mí y mirándome a los ojos—. Todo irá bien.
—
Eres
tan bueniña... —musité estremecida—. Tienes un corazón mucho más grande que la
Tierra entera.
—
Bah,
¡no será para tanto! —se rió con timidez.
Sabía dónde estaba Artemisa, en qué hotel me esperaba;
pero, aún así, la llamé antes de bajar del coche de Lúa. Artemisa y yo quedamos
en la puerta del hotel para que yo pudiese entrar. Cuando me despedí de Lúa,
ella me dijo que la llamase si queríamos volver a la aldeíña y, tras desearme
suerte, me besó en la frente de un modo muy cariñoso y me apretó la mano
dándome ánimo.
—
Tranquila,
Agnes. Hablad con serenidad, por favor. No discutáis más. No os lo merecéis.
Yo le contesté con una sonrisa llena de morriña
y de gratitud y después caminé hacia la puerta del hotel. Artemisa ya me
esperaba. Noté enseguida que estaba muy nerviosa. Toda ella temblaba como una
hoja a punto de abandonar la rama que la vio nacer.
—
Artemisiña
—la llamé con cariño. Yo también estaba muy nerviosa. También estaba
temblando—. Hola, Artemisa.
—
Gracias
por venir, Agnes —me dijo ella intentando hablar con claridad—. Vayamos a mi
habitación. Allí podremos hablar con más tranquilidad.
Cuando ya estuvimos en su habitación, Artemisa
se sentó en la cama y yo lo hice a su lado. No sabíamos qué decirnos, pero sé
que las dos estábamos deseando quebrar ese silencio que nos oprimía la voz y el
alma.
—
¿Cómo
estás? —le pregunté con un poquiño de miedo. Me daba miedo comenzar esa
conversación.
—
Ahora
un poquito mejor —me contestó sin mirarme—, pero la verdad es que lo he pasado
muy mal. Hacía mucho tiempo que no me sentía tan destruida.
Artemisa hablaba intentando no ponerse a
llorar. Notaba que los nervios que la dominaban se escapaban de su voz.
—
Lo
siento mucho, Artemisiña —le dije con lágrimas en la voz.
—
No,
Agnes. Soy yo quien lo siente más, pues todo esto es culpa mía —lloró sin poder
evitarlo.
—
Yo
también tengo mi parte de culpa, pero creo que no es adecuado que intentemos
descubrir quién tiene más culpa. Eso no nos ayudará nada, Artemisiña —le
indiqué con cariño acercándome más a ella.
—
Tienes
razón, como siempre. Siempre tienes razón —seguía llorando.
—
No
siempre, cariño.
—
Perdóname,
Agnes. Quiero que encontremos una solución. Yo no quiero estar así, no quiero
perderte y estoy... estoy perdiéndote.
—
No
es verdad. Tú no estás perdiéndome. Tú nunca me perderás, aunque vivamos cada
una en una punta del mundo —le sonreí con cariño. Ella también me sonrió.
—
¿Qué
podemos hacer, Agnes?
—
¿tú
qué quieres hacer, amor mío? —le pregunté tomándola de las manos.
—
Quiero
que seas sincera conmigo. Necesito saber qué sientes realmente por Lúa.
Después...
—
Ya
lo sabes, vidiña.
—
Pero
dímelo, por favor. Sé que te gusta, pero...
—
Pero
te amo a ti, yo te quiero a ti, tú eres el amor de mi vida. Es cierto que me
gusta, Lúa me gusta mucho, pero no voy a dejarlo todo por ella.
—
Pero
por Galicia sí —musitó con miedo.
—
No
es lo mismo, Artemisiña.
—
Agnes,
yo no puedo vivir aquí, al menos de momento, pero sí estoy dispuesta a vivir en
Ourense si así puedo tener conmigo a la mujer que amo, a la persona que más
quiero en el mundo; pero necesito saber si vale la pena que lo deje todo y me
venga aquí a vivir. Necesito saber si tú estarás conmigo siempre... Voy a
renunciar a muchas cosas por ti, para estar aquí contigo, y tiene que merecer
la pena, Agnes.
—
Eso
sólo puedes saberlo tú. Yo sí quiero estar contigo para siempre, vida mía —le
confesé intentando hablar con claridad—, pero tú eres la única que puede valorar
si todo esto merece la pena.
Artemisa permaneció en silencio durante unos
segundos que yo quise deshacer, pero aguardé pacientemente a que me contestase
con toda la sinceridad y la calma que cupiese en su alma.
—
Necesito
saber también si tú eres capaz de perdonarme. No me he comportado bien contigo
y eso no puedo perdonármelo a mí misma —me confesó casi sin voz.
—
Por
supuesto que te perdono, mi Artemisiña. Siempre lo haré.
—
No
te he tratado bien. Incluso te golpeé y te empujé... Jamás tendría que haber
hecho eso, jamás —lloró deshecha de dolor.
—
No
pienses en eso. No controlabas lo que decías ni lo que hacías.
—
No
me justifiques, Agnes. No lo hagas nunca. Eso no tiene justificación. Siento
que te maltraté y eso es mucho peor que cualquier cosa —sollozó casi sin poder
respirar.
—
Artemisiña,
Artemisiña... —musité abrazándola con mucho cariño—. No seas tan cruel contigo
misma.
—
No
me merezco que me perdones.
—
Todos
podemos perder el control alguna vez. Lo que no sería justo es que no
perdonásemos a la persona que más queremos si está tan arrepentidiña. Tú
también tienes muchas cosas que perdonarme. Yo tampoco me he comportado bien.
—
Tú
no tienes la culpa. Los sentimientos no se pueden dominar.
—
Artemisiña,
no quiero que le demos más vueltas a esto. Tenemos que solucionar las cosiñas
sin pensar en lo que pasó, sino en lo que queremos vivir —le dije apretándola
contra mí—. Artemisa, lo único que quiero que sepas es que yo no estoy del todo
bien. Ahora, aquí en mi tierra, me siento bien, siento que mi enfermedad se ha
ido; pero yo soy muy frágil. Puedo recaer enseguida y sé que no me pasará si me
quedo aquí, pero, Artemisiña, tampoco puedo obligarte a que vivas en un lugar
en el que no quieres estar.
—
Yo
sí quiero estar aquí.
—
Artemisa,
por favor, nunca olvides que yo no soy yo misma lejos de aquí. Puede que
parezca extraño e ilógico, pero es lo que siento. Artemisa, tú estás enamorada
de mí, estás enamorada de lo que soy y, en todo lo que soy, entra mi identidad.
—
Tienes
razón, cariño. No tenía derecho a pedirte que vinieses conmigo y que no
pensases nunca más en volver a Galicia. No tenía derecho a pedirte algo así.
—
Tampoco
pensabas lo que decías. No pensemos ya en eso, cariño.
—
¿Cómo
es posible que seas tan buena?
—
Lo
único que pasa es que te quiero, te quiero muchísimo, y quiero que arreglemos
las cosas, que todo vuelva a ser como antes entre nosotras. No quiero perderte
nunca, Artemisiña, mi Artemisiña —le dije mientras la mecía entre mis brazos.
—
Agnes...
¿de verdad lo que sientes por Lúa no ha deshecho lo que sientes por mí?
—
Claro
que no, Artemisa. Si ya no te quisiese igual y si ya no estuviese tan enamorada
de ti, no estaría aquí. Te habría dicho que ya no podemos estar juntas. Yo
todavía te amo con toda mi alma, vidiña. Estoy enamorada de ti como el primer
día, aunque lo estoy cada día más, de verdad.
—
Tú
eres siempre muy sincera... —musitó llorando tiernamente—. Nunca me engañarías,
¿verdad?
—
Nunca,
vida mía, nunca.
—
Agnes,
yo pensé en que podrías esperarme aquí hasta que pudiese encontrar un trabajo
en Ourense... o donde sea, pero ahora no puedo estar aquí. Tal vez sólo tarde
unos meses... pero no quiero que lo dejemos.
—
No
lo vamos a dejar, cariño, eso nunca, mientras me quieras...
—
¿Tú
me esperarías? —me preguntó cada vez más deshecha en llanto.
—
Siempre,
vida mía, pero... Artemisiña, tranquila, amor mío. Todo está bien.
—
¿De
verdad? ¿De verdad me perdonas?
—
Por
supuesto que sí, Artemisiña. Venga... vayamos a comer algo juntas. No tienes
muy buena cariña y... sé que no has comido bien estos días.
—
No
he comido ni dormido sin ti. No puedo estar sin ti. Sin ti no tengo vida,
Agnes. Agnes, por favor, por favor, perdóname, vida mía. Perdóname...
Artemisa lloraba cada vez más desconsolada,
casi no podía hablar e incluso temblaba entre mis brazos. Se apretaba contra mí
cada vez con más fuerza, como si no quisiese que el aire que nos rodeaba
fluyese entre nosotras. Su llanto desgarraba el alma. Yo sólo la había visto
llorar así cuando murió Gaya y desde entonces ya no había vuelto a llorar así
delante de mí. Yo no podía soportar su llanto. Su llanto me cogía del corazón y
me lo oprimía. No pude evitar comenzar a llorar yo también, aunque intentaba
continuamente serenarla con palabras cariñosas, con caricias en los cabellos y
con ese abrazo que tanto nos unía.
—
Agnes,
mi Agnes, yo no puedo soportar saber que te he hecho tanto daño —decía
sollozando—. Te quiero, Agnes, te quiero, te quiero mucho, mucho —declaraba
abrazándome cada vez con más fuerza, cada vez más desesperada de dolor.
—
Artemisiña,
cálmate, vida mía. Ya está bien todo, vida mía —le decía estremecida.
Mas no conseguía tranquilizar a Artemisa, por
muy cariñosamente que le hablase, por mucho que la protegiese en mis brazos.
Artemisa estaba perdiendo la poquiña calma que aún le quedaba en el alma.
Respiraba con dificultad, pues el llanto que la dominaba estaba quitándole la
respiración, estaba invadiendo todo su cuerpo.
—
Artemisiña,
cariño, todo está bien, te lo prometo.
—
No
me dejes... —musitaba sin voz.
—
Claro
que no, vidiña. Venga, venga —la animé tomándola de la cabeza y limpiándole las
lágrimas—. Bebe un poquiño de agua. Te hará bien.
Costó mucho, pero Artemisa consiguió serenarse.
Cuando estuvo más tranquila, aunque todavía temblase, empezó a hablar con la
voz llena de lágrimas, pero ya podía pensar con claridad. La crisis había pasado.
—
Lo
que podemos hacer es quedarnos aquí todo el mes de agosto, ¿qué te parece? —me
preguntó intentando sonreír, pero las huellas de ese llanto tan fuerte aún
dominaban sus gestos—. Nos quedaremos en tu aldea, pero tienes que ayudarme a
controlar los celos, a deshacerlos. Yo, después, en septiembre, volveré a
Cataluña para prepararlo todo. De momento no puedo irme, pero todo es cuestión
de tiempo. Agnes. Si tú no puedes volver, está bien, lo que más importa es tu
salud, que ya suficiente has tenido... Pues, si no puedes regresar, puedes
quedarte aquí. No sé qué tenemos que hacer, pero le pediré consejo a mi
hermana. Todo saldrá bien, Agnes.
—
Gracias,
Artemisa —le dije llorando sin poder evitarlo, llorando de felicidad y de
alivio—. Gracias, vida mía. No te imaginas lo que quiere decir esto para mí.
—
Ahora
sí lo sé. Perdóname, Agnes. Quizá nunca haya entendido bien lo que sientes. Vi
que aquí no estás enferma —musitó estremecida—. Lo sé. Y tienes toda la razón
del mundo: si te quiero de verdad, tengo que quererte con tu identidad, tengo
que querer todo lo que tú eres. Y te quiero de verdad. Los celos no me
permitían ver la realidad, no me permitían sentir con claridad.
—
Ya
no pensemos más en eso, cariño —le pedí acercándome a ella—. Pienso hacer que
este verano sea inolvidable, te lo juro. No te arrepentirás nunca de pasar aquí
todas nuestras vacaciones. Escúchame, vidiña. No es seguro, pero tal vez
también vuelva contigo a Cataluña para arreglar las cosas con respecto a mi
trabajo, pero...
—
Pero
después volverás aquí enseguida. Es lógico. No tienes por qué estar allí si
allí no eres feliz, si te sientes tan mal.
—
Graciñas...
—
Y
nunca me arrepentiré de nada. Pasaremos aquí todo el mes de agosto. Y... me
gustaría conocer mejor a Lúa. Sé que es muy buena mujer. No es justo que la
haya tratado así. Le debo una disculpa. Tengo que pedirle perdón.
—
Lo
harás, por la tardiña. No hace falta que nos quedemos aquí si podemos estar en
mi casa. Ya sabes que también es tuya.
—
Gracias,
Agnes. Quiero demostrarles a todos que yo no soy la mujer que han visto...
—
Lo
saben, vidiña, lo saben.
—
Ahora...
antes de ir a comer, prefiero... —me dijo sonriendo. No necesité más palabras.
Empezamos a besarnos con una pasión que nos
encendió la sangre enseguida, nos abrazamos con mucha ternura y, entre nuestros
brazos, perdimos la noción de nosotras mismas, olvidamos todo lo que había pasado,
fuimos felices de súbito, como si nunca hubiésemos llorado con nada. Todo
pasaba muy rápido, como si llevásemos muchísimo tiempo sin estar juntas. Nos
acariciábamos cada vez con más dulzura y pasión, hasta que llegó un momento en
el que yo olvidé dónde me encontraba y sólo existió Artemisa para mí.
Mas pasó una cosa en la que no puedo dejar de
pensar, que me tortura, que me hace sentir muy mal y desorientada. Ya hacía
minutos que habíamos perdido el rastro de nuestro alrededor. Fue cuando el placer
que me hacían sentir las caricias de Artemisa me hizo cerrar los ojos, cada vez
más derretida de felicidad y de placer. Entonces, de pronto, dejé de sentir a
Artemisa junto a mí. De repente, ya no era Artemisa quien estaba conmigo, no
era ella quien suspiraba entre mis brazos, bajo mis caricias. No era ella quien
me besaba sin control. No era ella, sino Lúa. De súbito sentí que ella estaba
conmigo, que era su piel la que tenía bajo mis dedos, que eran sus labios los
que besaba, que era ella quien suspiraba entre mis brazos. Incluso me esforcé
por traer a mi mente el recuerdo del olor de su cuerpo, el que siempre me había
gustado tanto. Entonces perdí aún más el control de mí misma cuando sentí todo
aquello, cuando la vi a ella tras mis ojos cerradiños. Mas, sin esperarlo, oí
que Artemisa me preguntaba algo que al principio me costó entender porque me lo
preguntó en castellano y yo sabía que, si Lúa y yo compartíamos alguna vez esos
momentos, ella me hablaría en nuestra lengua. Oír las palabras y la voz de
Artemisa me hizo regresar brutalmente a la realidad, me hizo ser consciente de
lo que había pasado y me hizo saber que acababa de hacer algo que estaba muy
mal; pero también supe que yo no había podido evitar que aquello ocurriese.
Ser consciente de lo que había pasado me dejó
helada, tan helada y paralizada que por unos momentos todo desapareció.
Artemisa se percató enseguida de que me pasaba algo y me preguntó con dulzura
si estaba bien, si me ocurría alguna cosiña; pero, cuando abrí los ojos y la vi
delante de mí, mirándome con tanta dulzura, cuando la sentí de nuevo conmigo,
cuando sentí su piel en mis dedos, cuando sentí su respiración, inevitablemente
mi sangre se convirtió en fuego otra vez y volví a hundirme en nuestra pasión
sin pensar en nada, entregándole todo lo que yo tenía y era. No sé por qué,
pero creo que estuvimos juntas con una desesperación que nos enloquecía
continuamente. No sé cuántas horas estuvimos así, pero llegó un momento en el
que nos miramos y las dos nos echamos a reír en cuanto fuimos conscientes de
que tal vez llevásemos horas así, estando juntas, acariciándonos, besándonos,
abrazándonos, fundiéndonos en un solo ser.
—
Hacía
mucho tiempo que no éramos tan libres —me dijo Artemisa con cariño acomodándose
entre mis brazos. Hacía mucho calor, pero a ninguna de las dos nos importaba—.
En tu casa sentía que teníamos que reprimirnos... y ahora...
—
Ahora
ha sido maravilloso, ¿verdad? —le pregunté acariciándole los cabellos.
—
Maravilloso
es decir poquísimo... Te quiero tanto, vida mía...
—
Yo
también, mi Artemisiña. No permitas que volvamos a discutir así, por favor. No
puedo soportarlo.
—
No
lo permitiré... pero...
—
¿Qué
pasa?
—
¿Cómo
puedo controlar los celos? Yo no quiero sentirlos, no quiero sentirme así,
Agnes.
—
Tienes
que confiar en mí. Tienes que confiar en mí y en Lúa. Ella te respeta
muchísimo. No te imaginas cuanto, vidiña.
—
¿De
verdad?
—
Ella
podría haberme dicho que me quedase aquí en Ourense con ella y podría haber
aprovechado que estabas lejos para engatusarme, para convencerme de que
estuviese con ella, y no lo ha hecho nunca. Siempre respetó muchísimo nuestra
relación. Ella me ha traído aquí para que hablase contigo. Ella me ha insistido
muchísimo en que arreglásemos las cosas... Has de confiar en ella, Artemisiña.
Créeme. Yo nunca sería tan amiga de alguien si no tuviese buen corazón, si no
fuese buena persona. Ya lo sabes.
—
Sí,
eso es verdad.
—
Tienes
que conocerla bien. Estoy segura de que podréis ser muy buenas amiguiñas.
—
¿Tú
crees? —me preguntó sorprendida.
—
Sí,
por supuesto. Ella también quiere conocerte bien. Sabe que tú tienes un corazón
enorme y un alma hermosísima.
—
Pero
me he comportado tan mal con ella...
—
Pero
ella era la que más entendía que no eras tú quien hablaba, sino los celos. Lo
decía todo el tiempo.
—
Es
que yo no soy así, Agnes. Agnes, tengo miedo, cariño.
—
E
logo?
—
Porque
no me gusta nada haber perdido los nervios de este modo, porque me da miedo ser
en realidad una persona violenta... No me gusta nada saber que te hice daño,
que te ataqué físicamente.
—
No
le des tanta importancia a eso. Estabas fuera de ti misma.
—
Nunca
podré olvidar la mirada que me dedicaste en ese momento, cuando sentiste que te
caías al suelo por culpa mía. Me dedicaste una mirada tan llena de dolor...
Nunca me habías mirado así, nunca.
—
Tienes
que recordar todas las miradas llenas de amor que te he dedicado a lo largo del
tiempo que llevamos juntiñas, no esa. Todo eso... olvídalo, cariño. No lo
recuerdes más —le pedí acariciándole con mucho cariño en las mejillas.
—
Lo
intentaré.
—
¿Quieres
que vayamos a comer?
—
Primero,
me gustaría ducharme. ¡Hace mucho calor! —se rió ella abrazándome más fuerte.
—
¡Huy,
creo que te ducharás para nada! —me reí con ella—. Ya sabes cómo es el calor de
Ourense.
—
Es
intensísimo, ¿eh? Por la Diosa, con razón cuando dan el tiempo en la televisión
o en la radio siempre resaltan el calor de Ourense —seguía riéndose.
—
Pero
¿verdad que es un calor distinto? —le pregunté con inocencia—. A mí no me fastidia
tanto como el de Barcelona.
—
Eso
pasa por la humedad. Este calor es seco, pero agota mucho también, ¿eh? ¡Que
sea el calor de Ourense no quiere decir que ya sea maravilloso! —me dijo
riéndose mientras me hacía cosquillas—. Lo que pasa es que tú estás tan
enamorada de este lugar que te parece bien todo lo que tiene y lo que pasa
aquí.
—
Pues
igual que nos gustan también las debilidades de la persona que amamos, ¿no? —le
respondí riéndome y devolviéndole las cosquillas.
—
Ah,
¿y mis debilidades también te gustan?
—
Mucho.
Cuando estás celosiña, te pones muy guapa —le dije antes de besarla con
ternura.
—
Ay,
pues entonces no sé si quiero que me ayudes a deshacer los celos —musitó
rindiéndose de nuevo entre mis brazos—. Quiero hacerlo otra vez, Agnes —me
susurró en el oído—. No dejo de tener ganas.
—
Eso
también es el calor de Ourense —me reí abrazándola aún con más pasión.
—
Eso
eres tú, sólo tú —suspiró de felicidad devolviéndome el precioso abrazo que nos
unía.
Parecía como si nunca hubiésemos estado tan
juntas antes, como si estuviésemos descubriendo en ese momento nuestro cuerpo.
Cada vez me sentía más feliz con ella, junto a ella, unida a ella. Despaciño,
desaparecía el recuerdo triste de todo lo que había pasado.
Salimos a comer más bien tardiño, pero no nos
importaba. Después de comer, yo le propuse volver a la aldeíña caminando, a pesar
de que hiciese tanto calor. A ella le pareció una idea buenísima, pero me dijo
que no se sentía capaz de caminar tanto transportando su maleta. Y tenía razón.
Hacía demasiado calor para caminar por lo menos cuatro horas a las cinco de la
tarde.
Por lo tanto, llamé a Lúa y ella vino a
buscarnos. Aprovechamos para tomar con ella un helado y después las tres
regresamos a la aldeíña. En esos momentos, a mí me parecía que nunca habían
existido esos horribles instantes en los que Artemisa ni siquiera podía
soportar el nombre de Lúa. Cuando estuvimos las tres tomando un helado en
Ourense, hablamos de cualquier cosa, nos reímos despreocupadamente, sin
tensión. Justo entonces Artemisa, mirando a Lúa con ternura, le pidió perdón
con mucha timidez.
—
No
me he comportado bien contigo, no te he tratado bien, Lúa. Perdóname. Lo siento
mucho. No controlaba lo que pensaba y decía. Sé que tú nunca has querido
separarnos.
—
Nunca
—le confirmó ella con lágrimas en los ojos—. Al contrario, quiero que estéis
juntas siempre. Estáis destinadas a envejecer juntiñas, a estar juntas toda la
vida. Esto que habéis vivido ha sido una prueba muy fuerte a vuestro amor...
pero ahora ya todo ha pasado, ¿verdad?
—
Sí,
yo creo que sí, aunque todavía no está muy claro lo que hará Agnes cuando
acaben las vacaciones. En principio, tendría que volver a su trabajo, pero sólo
ella tiene que decidir lo que quiere hacer —sonrió con cariño.
—
Puede
que Artemisa tenga razón, Agnes. Sabemos todos que no quieres estar lejos de
Galicia, pero tienes que hacer las cosas lo mejor posible —me recomendó Lúa con
tranquilidad—. Que vuelvas con Artemisa a Cataluña no quiere decir que ya no
vayas a volver a Galicia ni que no puedas vivir aquí nunca. La vida es duriña,
Agnes. Podrías vivir en la aldea para siempre, pero entonces tendrías que tener
coche y... tienes que trabajar para poder vivir más o menos bien, ¿sabes? Eso
es muy importante. Tendrías que pedir un traslado en la empresa donde trabajas,
si tienen algo aquí en Galicia.
—
Lo
tienen, lo sé, y ya presenté mi carta pidiendo un traslado —les contesté
nerviosa.
—
Entonces,
sólo tienes que aguardar a que llegue el momento de volver —prosiguió Lúa.
—
Pero
no es seguro que pueda vivir aquí. Si vuelvo a Cataluña, no sabré cuándo podré
volver con seguridad, no tengo nada seguro, y eso es lo que me mata —les
confesé a punto de ponerme a llorar—. No puedo estar allí más tiempo. Unos días
sí, pero...
—
Ahora
no te preocupes por eso, cariño —me pidió Artemisa con cariño tomándome de las
manos—. Ya habrá tiempo para pensar en eso. Ahora, disfrutemos de estos
momentos tan bonitos.
—
Graciñas,
Artemisiña —le dije sonriendo.
—
Tendríamos
que volver a la aldeíña. Tu madre está muy intrigada, Agnes —se rió Lúa con
dulzura—. Está deseando que arregléis las cosas.
—
Pues
entonces vayamos ya —dije riendo también.
Y ahora parece como si nunca hubiese pasado nada
entre las tres. Lúa y Artemisa cada vez hablan con más tranquilidad. Yo puedo
mirar a Lúa y hablar con ella sin que a Artemisa se le llenen los ojos de
rabia. Sólo pido que esta situación no se quiebre, que no acabe nunca.
Lentamente, cada vez me siento más tranquila, a pesar de que no puedo dejar de
pensar en lo que me pasó cuando estaba con Artemisa. Yo jamás he pensado en
nadie estando con ella; pero tal vez sea algo a lo que no tengo que darle mucha
importancia.
Ya voy a dejar de escribir. Ahora iremos a
dormir. Estamos las dos muy cansadas. Ninguna de las dos ha descansado bien los
últimos días.
Es un avance, tal y como pensaba tras una reflexión las cosas se han puesto un poco menos negras, aunque los nubarrones de tormenta siguen amenazantes en el panorama. La visita de Agnes a Artemisa por una parte es como un bálsamo, porque las dos tienen grandes deseos de reconciliarse, y el que vayan a estar juntas todo el mes de agosto una buena manera de seguir adelante; pero hay algo que no me cuadra, la relación con Lúa. Es cierto que ella se está portando muy bien, la escena final en la que las tres son capaces de hablarlo todo con sinceridad me parece un modelo y un ejemplo de lo que habitualmente debería suceder y no lo hace; Lúa misma parece resumir las cosas cuando dice que claro que hay atracción entre ella y Agnes (de hecho Lúa reconoce que está enamoradísima), pero le parece que la relación entre Agnes y Artemisa está destinada a durar, e incluso le parece que el que lidien con ella puede ser incluso una prueba de amor... pero no lo veo, no sé, ya digo que no me cuadra. Y la razón es que, cuando están Agnes y Artemisa juntas y a solas, Ages no puede evitar fantasear con Lúa, y eso me parece extremadamente importante. Además, Artemisa no es tonta cuando saca a relucir que tal vez Agnes sí sea capaz de renunciar a Lúa por su amor, pero ¿y a Galicia? Esa sí es una rival imposible de vencer. Y ahí es donde la cosa empieza a no estar clara... ¿un traslado? ¿cómo y cuándo? Por otro lado la vida de Agnes en su aldea tampoco la veo clara, una cosa son unas vacaciones y otra vivir para siempre, ¿de qué, de la nada, de lo que saque su madre? Tampoco sabemos eso, cómo se gana la vida, tal vez tiene alguna pensión, y se mantiene con algún tipo de producto artesano, pero eso como mucho le dará para cubrir sus gastos, ¿qué pasaría con Agnes? Por otra parte Lúa sí que trabaja, ahí sí se daría un modo "natural" de seguir adelante... no sé. Ahora mismo Lúa parece que es una elección muchísimo más sencilla que Artemisa, lo tiene todo, es gallega, tiene una situación económica que puede garantizar la estabilidad, está sinceramente enamorada, es buena y noble... pero entonces ¿qué pasa con Artemisa? Si finalmente es rechazada se sentirá utilizada, y hasta cierto punto me parecerá razonable ese sentimiento.
ResponderEliminarEste es uno de esos momentos donde hace falta un elemento especial, una sacudida, otro personaje, un terremoto, que les toque la lotería, qué sé yo... Con razón Agnes se siente cansada, es que de este laberinto no parece fácil encontrar la salida... ¿qué nos reservas para el futuro? Nos tocará leerlo más tarde...
Me sigue gustando mucho el estilo, le has pillado el punto al hilo narrativo, la forma es muy bella pero se devoran las frases para ver qué ocurre, al tiempo hay siempre referencias olfativas, gustativas, y desde luego sonoras y visuales, tus novelas siempre son un gustazo para los sentidos.
Me alegra muchísimo que hayan podido arreglar las cosas. Es verdad que una parte de mi deseaba que la mandase a la porra, pero es que le tengo cariño a Artemisa. Aunque yo no me fiaría. Esos celos tan enfermizos son peligrosos y llegan a la violencia física...esperemos que no vuelva a ocurrir. Me gusta como lo solucionan y quedan de acuerdo en no seguir dando vueltas a quién tiene razón o quién tiene más culpa. Borrón y cuenta nueva e intentar olvidar lo ocurrido (aunque mucho me temo que Artemisa le costará, está muy arrepentida).
ResponderEliminarLúa es un encanto, sigue pensando en Agnes y no en sus propios sentimientos y deseos. Me gusta que ahora sean amigas, que puedan hablar tranquilamente sin resentimientos, pero pienso igual que Vicente, hay nubes de tormenta por ahí, y se puede desatar cuando menos lo esperemos.
Muy significativo es que pensase en Lúa mientras estaba con Artemisa...temía que dijese Lúa mientras estaban juntas...eso si que habría vuelto loca a Artemisa pufff. Esto es lo que no me cuadra del todo, lo que hace que no me quede del todo tranquilo con este tema.
Agnes volverá a BCN para arreglar las cosas. Eso me da mal rollo, no sé. Espero que eso no se alargue en el tiempo y no pueda regresar. Da cosa, ya que está ahí con su madre...casa no le falta. La estaría cuidando y mientras, podría buscar trabajo.
Un capítulo que nos devuelve la esperanza pero con inseguridad. No sé que es lo que ocurrirá, pero no creo que la cosa se quede así entre ellas...ayy que intriga. Me está encantando, Ntoch, como siempre!!!