domingo, 5 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: MARTES, 24 DE XULLO DE 2018


Martes, 24 de xullo de 2018

Estiven toda a noite soñando con Lúa. Aínda non saíu o sol, pero precisaba escribir para contar todo o que vivín neses soños que non remataban nunca, que se alongaban no tempo e no espazo coma se fosen a miña única realidade. Estaba con Lúa na beiriña do noso río. Acababamos de saír da auga e estabamos sentadas na terra. Non sei por que soñei todo isto, pero de súpeto comezabamos a bicarnos moito mentres nos abrazabamos con moita forza, coma se tivésemos medo a que alguén puidese separarnos para sempre. Non sei se algunha vez biquei a alguén así na miña vida, con tanta loucura e desesperación. Si sei que con Artemisa compartín momentos como eses milleiros de veces, pero no soño era coma se nunca tivese bicado así a ninguén. O que máis me facía vibrar era sentir que eses bicos non nos unían só fisicamente, senón sobre todo animicamente, coma se ata entón ningunha das dúas estivese completa, coma se ata entón nos tivese fallado a meirande parte do noso ser. E non podiamos separarnos. Era coma se xa non existise a posibilidade de vivir sen eses bicos tan intensos, tan apaixonados, tan cheos de amor e desexo, sobre todo desexo.

E paréceme que aínda sinto na miña pel as súas caricias. Acariñabámonos coma se esa fose a primeira vez que viviamos eses momentos, coma se nunca tivésemos acariñado a ninguén e descubrísemos neses intres o bonito que era acariñar a alguén que nos gustaba. Sentía as súas caricias por todos os recunchiños do meu ser, coma se fosen auga que se escorrentaba por todo o meu corpo, e eu acariñábaa tamén. O que máis me estremecía era que tomaba consciencia da forma do meu corpo grazas ás súas mans, que o percorrían con moitísimo agarimo mentres non deixaba de bicarme nunca, nunca, e todo desaparecía.

Sei que é un soño, pero síntome tan mal e tan culpable... Síntome coma se tivese traizoado de verdade a Artemisa. Non podo deixar de pensar neses momentos. O que máis me doe seica sexa saber que, se eu estivese con Lúa, sería exactamente como neste soño. Menos mal que non son reais, que só existen na miña memoria. Se o fosen, entón si que tería que me preguntar que querería facer coa miña vida, entón si que todo cambiaría e non sei se quero vivir algo tan intenso. É certo que estes días non estiven ben con Artemisa, pero non estiven ben dende o principio, dende que cheguei á miña aldea. Malia que ela non estivese celosa aínda, eu notaba que estaba moi seria, que non entendera en ningún momento o que eu quería facer e desexaba; pero agora necesito que estea eiquí para saber se de verdade o que sinto por Lúa ten sentido e importancia. Preciso vela para sentir que ela tamén me fai vibrar, que non se crebou nada entre nós, para recuperala, porque eu non a quero perder. E non sei por que, pero sinto que vai pasar algo moi forte hoxe. Non sei por que o sinto, pero dimo a miña ialma, a que nunca se trabuca.

Eu non quero perder a Lúa, non quero. Agora que sei o que é estar con ela, gozar da vida con ela, non podo imaxinar a vida sen ela, e iso faime sentir indefensa porque eu non cría que me puidese pasar algo así. Antes, cando me ía de Galicia porque tiña que regresar á vida que tiña con Artemisa en Cataluña, doíame moitísimo afastarme da miña terra; pero agora teño moitos máis motivos para non querer marchar de eiquí. Xa non é só a terra a que me fai desexar quedarme para sempre, senón tamén a miña nai e Lúa. Non me quero arredar delas nunca, nunca. Agora síntome moi nerviosa porque non sei que será da miña vida, aínda que teño unha pequena intuición de que nada vai ser fácil, de que terei que tomar decisións que pode que nos fagan moito dano a Artemisa e a min, pero eu xa non podo nin quero loitar contra o que sinto pola miña terra. Xa non me quedan folgos para facelo. Saber que podo quedar eiquí para sempre faime sentir un acougo que había moito tempo que non experimentaba. A miña nai díxome onte pola noite mentres ceabamos que non me quería perder outra vez, que, agora que me recuperara, non quería vivir sen min. Díxome que, aínda que fose en Ourense, tiña que vivir eiquí en Galicia, que xa non me imaxinaba lonxe de eiquí. Ela sabe que lonxe de Galicia non podo estar ben, coñece perfectamente qué me pasa cando a miña enfermidade alza a súa voz e non pode aturar a idea de que eu sufra por iso. Di que non ten sentido que me faga tanto dano arredándome de eiquí. Tamén me confesou que ela había moito tempo que non tivera parella e que por iso custáballe tanto aconsellarme ben, pero díxome que sempre tiña que facer o que o meu corazón me mandase e agora o meu corazón pídeme que quede eiquí e me di que, se o amor de Artemisa é sincero, ela acabará vindo ao meu lado. Ademais, dime tamén que eu estiven xa moito tempo amosándolle que a quería non volvendo á miña terra cando tiña tantas oportunidades de facelo. Agardeina aqueles anos sentindo que eu me desfacía toda, sentindo que o meu ser desaparecía, pero xa non quero pensar máis no pasado. Agora só me deixarei levar polas cousas que teñan que pasar, nada máis.

 

Martes, 24 de julio de 2018

Estuve toda la noche soñando con Lúa. Aún no ha salido el sol, pero necesitaba escribir para contar todo lo que he vivido en esos sueños que no acababan nunca, que se alargaban en el tiempo y en el espacio como si fuesen mi única realidad. Estaba con Lúa en la orilliña de nuestro río. Acabábamos de salir del agua y estábamos sentadas en la tierra. No sé por qué he soñado todo esto, pero de súbito comenzábamos a besarnos mientras nos abrazábamos con mucha fuerza, como si tuviésemos miedo a que alguien pudiese separarnos para siempre. No sé si alguna vez besé a alguien así en mi vida, con tanta locura y desesperación. Sí sé que con Artemisa compartí momentos como ésos millones de veces, pero en el sueño era como si nunca hubiese besado así a nadie. Lo que más me hacía vibrar era sentir que esos besos no nos unían sólo físicamente, sino sobre todo anímicamente, como si hasta entonces ninguna de las dos hubiese estado completa, como si hasta entonces nos hubiese faltado la mayor parte de nuestro ser. Y no podíamos separarnos. Era como si ya no existiese la posibilidad de vivir sin esos besos tan intensos, tan apasionados, tan llenos de amor y deseo, sobre todo deseo.

Y me parece que aún siento en mi piel sus caricias. Nos acariciábamos como si ésa fuese la primera vez que vivíamos esos momentos, como si nunca hubiésemos acariciado a nadie y descubriésemos en esos instantes lo bonito que era acariciar a alguien que nos gustaba. Sentía sus caricias por todos los rinconciños de mi ser, como si fuesen agua que se deslizaba por todo mi cuerpo, y yo la acariciaba también. Lo que más me estremecía era que tomaba consciencia de la forma de mi cuerpo gracias a sus manos, que lo recorrían con muchísimo cariño mientras no dejaba de besarme nunca, nunca, y todo desaparecía

Sé que es un sueño, pero me siento tan mal y tan culpable... Me siento como si hubiese traicionado de verdad a Artemisa. No puedo dejar de pensar en esos momentos. Lo que más me duele tal vez sea saber que, si yo estuviese con Lúa, sería exactamente como en este sueño. Menos mal que no son reales, que sólo existen en mi memoria. Si lo fuesen, entonces sí que tendría que preguntarme qué querría hacer con mi vida, entonces sí que todo cambiaría y no sé si quiero vivir algo tan intenso. Es cierto que estos días no estuve bien con Artemisa, pero no estuve bien desde el principio, desde que llegué a mi aldea. A pesar de que ella no estuviese celosa todavía, yo notaba que estaba muy seria, que no había entendido en ningún momento lo que yo quería hacer y deseaba; pero ahora necesito que esté aquí para saber si de verdad lo que siento por Lúa tiene sentido e importancia. Preciso verla para sentir que ella también me hace vibrar, que no se quebró nada entre nosotras, para recuperarla, porque yo no quiero perderla. Y no sé por qué, pero siento que va a pasar algo muy fuerte hoy. No sé por qué lo siento, pero me lo dice mi alma, la que nunca se equivoca.

Yo no quiero perder a Lúa, no quiero. Ahora que sé lo que es estar con ella, disfrutar de la vida con ella, no puedo imaginarme la vida sin ella, y eso me hace sentir indefensa porque yo no creía que pudiese pasarme algo así. Antes, cuando me iba de Galicia porque tenía que regresar a la vida que tenía con Artemisa en Cataluña, me dolía muchísimo alejarme de mi tierra; pero ahora tengo muchos más motivos para no querer marcharme de aquí. Ya no es sólo la tierra la que me hace desear quedarme para siempre, sino también mi madre y Lúa. No quiero alejarme de ellas nunca, nunca. Ahora me siento muy nerviosa porque no sé qué será de mi vida, aunque tengo una pequeña intuición de que nada va a ser fácil, de que tendré que tomar decisiones que puede que nos hagan mucho daño a Artemisa y a mí, pero yo ya no puedo ni quiero luchar contra lo que siento por mi tierra. Ya no me quedan fuerzas para hacerlo. Saber que puedo quedarme aquí para siempre me hace sentir una calma que hace mucho tiempo que no experimentaba. Mi madre me dijo ayer por la noche mientras cenábamos que no quería perderme otra vez, que, ahora que me había recuperado, no quería vivir sin mí. Me dijo que, aunque fuese en Ourense, tenía que vivir aquí en Galicia, que ya no me imaginaba lejos de aquí. Ella sabe que lejos de Galicia no puedo estar bien, conoce perfectamente qué me pasa cuando mi enfermedad alza su voz y no puede soportar la idea de que yo sufra por eso. Dice que no tiene sentido que me haga tanto daño alejándome de aquí. También me confesó que ella hacía mucho tiempo que no tenía pareja y que por eso le costaba tanto aconsejarme bien, pero me dijo que siempre tenía que hacer lo que mi corazón me mandase y ahora mi corazón me pide que me quede aquí y me dice que, si el amor de Artemisa es sincero, ella acabará viniendo a mi lado. Además, me dice también que yo estuve ya mucho tiempo demostrándole que la quería no volviendo a mi tierra cuando tenía tantas oportunidades de hacerlo. La aguardé aquellos años sintiendo que yo me deshacía toda, sintiendo que mi ser desaparecía, pero ya no quiero pensar más en el pasado. Ahora sólo me dejaré llevar por las cosas que tengan que pasar, nada más.

 

2 comentarios:

  1. Un sueño que espero que no sea premonitorio (aunque una parte de mi desea que se cumpla, Lúa me gusta también mucho, pero me da mucha pena Artemisa). Quizás sea el reflejo de sus deseos, de lo que realmente le gustaría hacer. Son deseos ocultos (o no tanto) y que quedan para ella. ¡¡Que no le cuente el sueño a Artemisa!! Si no, ya se volverá loca jajaja.

    Está liada, pero por las emociones que está sintiendo ahora. Necesita a Artemisa para aclarar ideas y que su corazón hable. Su madre tiene toda la razón del mundo. Ella ya le demostró durante muchos años que la quiere, permaneciendo alejada de Galicia, aguantando a su lado por hacerle feliz, reprimiendo sus deseos. No hablamos de un par de meses, hablamos de años. No podemos olvidarnos de su salud, que lleva años enferma (por no decir prácticamente toda su vida) por estar alejada de Galicia. Aunque Artemisa sepa que entre ellas hay química, no es motivo para montar todo esto, por muchos celos que tenga. Es ella la que tiene que moverse, ir a su lado y ver con sus propios ojos que no está pasando nada entre ellas, aunque se gusten. La respetan, Lúa también. No sé, pero yo también intuyo que se avecina una gran tormenta...y no precisamente de las que nos gustan. Un capítulo corto, pero revelador. Agnes siente una unión muy especial con Lúa, ¿será más fuerte que su amor por Artemisa? ¿Podrán aclarar las cosas al verse o empeorará todo? ¡¡Está muy interesante!!

    ResponderEliminar
  2. Lo que pasa con los sueños es que al contarlos ya los estamos interpretando en parte. Cuanto Agnes nos dice que el beso con Lúa fue maravilloso y diferente de los que le ha dado a Agnes tantas veces en parte es porque ella así desea que suceda, además, el sueño no es sino una proyección del inconsciente, así que por todos lados queda claro que Agnes está lo que se dice coladita por Lúa. Sabe que no la quiere perder, que ahora es importante en su vida... y eso va a ser un grandísimo problema, qué duda cabe.

    Ella misma es consciente de que estos pensamientos son suyos, y de ahí su sentimiento de culpabilidad … Sei que é un soño, pero síntome tan mal e tan culpable... Síntome coma se tivese traizoado de verdade a Artemisa. Non podo deixar de pensar neses momentos.


    Y en lo íntimo de su ser ha puesto la pelota en el tejado de Artemisa: ella se contuvo para no volver antes a Galicia, y lo hizo por ella; ahora es Artemisa quien tendrá que claudicar y visitarla... sí, eso va a pasar antes o después (salvo que Artemisa se rinda, que espero que no), sí que ya tenemos ahí la tormenta perfecta... ¡veremos!

    ResponderEliminar