Martes, 24 de xullo de 2018
Estiven toda a noite soñando
con Lúa. Aínda non saíu o sol, pero precisaba escribir para contar todo o que
vivín neses soños que non remataban nunca, que se alongaban no tempo e no
espazo coma se fosen a miña única realidade. Estaba con Lúa na beiriña do noso
río. Acababamos de saír da auga e estabamos sentadas na terra. Non sei por que
soñei todo isto, pero de súpeto comezabamos a bicarnos moito mentres nos
abrazabamos con moita forza, coma se tivésemos medo a que alguén puidese
separarnos para sempre. Non sei se algunha vez biquei a alguén así na miña
vida, con tanta loucura e desesperación. Si sei que con Artemisa compartín
momentos como eses milleiros de veces, pero no soño era coma se nunca tivese
bicado así a ninguén. O que máis me facía vibrar era sentir que eses bicos non
nos unían só fisicamente, senón sobre todo animicamente, coma se ata entón
ningunha das dúas estivese completa, coma se ata entón nos tivese fallado a meirande
parte do noso ser. E non podiamos separarnos. Era coma se xa non existise a
posibilidade de vivir sen eses bicos tan intensos, tan apaixonados, tan cheos
de amor e desexo, sobre todo desexo.
E paréceme que aínda sinto na
miña pel as súas caricias. Acariñabámonos coma se esa fose a primeira vez que
viviamos eses momentos, coma se nunca tivésemos acariñado a ninguén e
descubrísemos neses intres o bonito que era acariñar a alguén que nos gustaba.
Sentía as súas caricias por todos os recunchiños do meu ser, coma se fosen auga
que se escorrentaba por todo o meu corpo, e eu acariñábaa tamén. O que máis me
estremecía era que tomaba consciencia da forma do meu corpo grazas ás súas
mans, que o percorrían con moitísimo agarimo mentres non deixaba de bicarme
nunca, nunca, e todo desaparecía.
Sei que é un soño, pero síntome
tan mal e tan culpable... Síntome coma se tivese traizoado de verdade a
Artemisa. Non podo deixar de pensar neses momentos. O que máis me doe seica
sexa saber que, se eu estivese con Lúa, sería exactamente como neste soño.
Menos mal que non son reais, que só existen na miña memoria. Se o fosen, entón
si que tería que me preguntar que querería facer coa miña vida, entón si que
todo cambiaría e non sei se quero vivir algo tan intenso. É certo que estes
días non estiven ben con Artemisa, pero non estiven ben dende o principio,
dende que cheguei á miña aldea. Malia que ela non estivese celosa aínda, eu
notaba que estaba moi seria, que non entendera en ningún momento o que eu
quería facer e desexaba; pero agora necesito que estea eiquí para saber se de
verdade o que sinto por Lúa ten sentido e importancia. Preciso vela para sentir
que ela tamén me fai vibrar, que non se crebou nada entre nós, para recuperala,
porque eu non a quero perder. E non sei por que, pero sinto que vai pasar algo
moi forte hoxe. Non sei por que o sinto, pero dimo a miña ialma, a que nunca se
trabuca.
Eu non quero perder a Lúa, non
quero. Agora que sei o que é estar con ela, gozar da vida con ela, non podo
imaxinar a vida sen ela, e iso faime sentir indefensa porque eu non cría que me
puidese pasar algo así. Antes, cando me ía de Galicia porque tiña que regresar
á vida que tiña con Artemisa en Cataluña, doíame moitísimo afastarme da miña
terra; pero agora teño moitos máis motivos para non querer marchar de eiquí. Xa
non é só a terra a que me fai desexar quedarme para sempre, senón tamén a miña
nai e Lúa. Non me quero arredar delas nunca, nunca. Agora síntome moi nerviosa
porque non sei que será da miña vida, aínda que teño unha pequena intuición de
que nada vai ser fácil, de que terei que tomar decisións que pode que nos fagan
moito dano a Artemisa e a min, pero eu xa non podo nin quero loitar contra o
que sinto pola miña terra. Xa non me quedan folgos para facelo. Saber que podo
quedar eiquí para sempre faime sentir un acougo que había moito tempo que non
experimentaba. A miña nai díxome onte pola noite mentres ceabamos que non me
quería perder outra vez, que, agora que me recuperara, non quería vivir sen
min. Díxome que, aínda que fose en Ourense, tiña que vivir eiquí en Galicia,
que xa non me imaxinaba lonxe de eiquí. Ela sabe que lonxe de Galicia non podo
estar ben, coñece perfectamente qué me pasa cando a miña enfermidade alza a súa
voz e non pode aturar a idea de que eu sufra por iso. Di que non ten sentido
que me faga tanto dano arredándome de eiquí. Tamén me confesou que ela había
moito tempo que non tivera parella e que por iso custáballe tanto aconsellarme
ben, pero díxome que sempre tiña que facer o que o meu corazón me mandase e
agora o meu corazón pídeme que quede eiquí e me di que, se o amor de Artemisa é
sincero, ela acabará vindo ao meu lado. Ademais, dime tamén que eu estiven xa
moito tempo amosándolle que a quería non volvendo á miña terra cando tiña
tantas oportunidades de facelo. Agardeina aqueles anos sentindo que eu me
desfacía toda, sentindo que o meu ser desaparecía, pero xa non quero pensar
máis no pasado. Agora só me deixarei levar polas cousas que teñan que pasar,
nada máis.
Martes, 24 de julio de 2018
Estuve toda la noche soñando con Lúa. Aún no ha
salido el sol, pero necesitaba escribir para contar todo lo que he vivido en
esos sueños que no acababan nunca, que se alargaban en el tiempo y en el
espacio como si fuesen mi única realidad. Estaba con Lúa en la orilliña de
nuestro río. Acabábamos de salir del agua y estábamos sentadas en la tierra. No
sé por qué he soñado todo esto, pero de súbito comenzábamos a besarnos mientras
nos abrazábamos con mucha fuerza, como si tuviésemos miedo a que alguien pudiese
separarnos para siempre. No sé si alguna vez besé a alguien así en mi vida, con
tanta locura y desesperación. Sí sé que con Artemisa compartí momentos como
ésos millones de veces, pero en el sueño era como si nunca hubiese besado así a
nadie. Lo que más me hacía vibrar era sentir que esos besos no nos unían sólo físicamente,
sino sobre todo anímicamente, como si hasta entonces ninguna de las dos hubiese
estado completa, como si hasta entonces nos hubiese faltado la mayor parte de
nuestro ser. Y no podíamos separarnos. Era como si ya no existiese la
posibilidad de vivir sin esos besos tan intensos, tan apasionados, tan llenos
de amor y deseo, sobre todo deseo.
Y me parece que aún siento en mi piel sus caricias.
Nos acariciábamos como si ésa fuese la primera vez que vivíamos esos momentos,
como si nunca hubiésemos acariciado a nadie y descubriésemos en esos instantes
lo bonito que era acariciar a alguien que nos gustaba. Sentía sus caricias por
todos los rinconciños de mi ser, como si fuesen agua que se deslizaba por todo
mi cuerpo, y yo la acariciaba también. Lo que más me estremecía era que tomaba
consciencia de la forma de mi cuerpo gracias a sus manos, que lo recorrían con
muchísimo cariño mientras no dejaba de besarme nunca, nunca, y todo desaparecía
Sé que es un sueño, pero me siento tan mal y tan
culpable... Me siento como si hubiese traicionado de verdad a Artemisa. No
puedo dejar de pensar en esos momentos. Lo que más me duele tal vez sea saber
que, si yo estuviese con Lúa, sería exactamente como en este sueño. Menos mal
que no son reales, que sólo existen en mi memoria. Si lo fuesen, entonces sí
que tendría que preguntarme qué querría hacer con mi vida, entonces sí que todo
cambiaría y no sé si quiero vivir algo tan intenso. Es cierto que estos días no
estuve bien con Artemisa, pero no estuve bien desde el principio, desde que
llegué a mi aldea. A pesar de que ella no estuviese celosa todavía, yo notaba
que estaba muy seria, que no había entendido en ningún momento lo que yo quería
hacer y deseaba; pero ahora necesito que esté aquí para saber si de verdad lo
que siento por Lúa tiene sentido e importancia. Preciso verla para sentir que
ella también me hace vibrar, que no se quebró nada entre nosotras, para
recuperarla, porque yo no quiero perderla. Y no sé por qué, pero siento que va
a pasar algo muy fuerte hoy. No sé por qué lo siento, pero me lo dice mi alma,
la que nunca se equivoca.
Yo no quiero perder a Lúa, no quiero. Ahora que sé
lo que es estar con ella, disfrutar de la vida con ella, no puedo imaginarme la
vida sin ella, y eso me hace sentir indefensa porque yo no creía que pudiese
pasarme algo así. Antes, cuando me iba de Galicia porque tenía que regresar a
la vida que tenía con Artemisa en Cataluña, me dolía muchísimo alejarme de mi
tierra; pero ahora tengo muchos más motivos para no querer marcharme de aquí.
Ya no es sólo la tierra la que me hace desear quedarme para siempre, sino
también mi madre y Lúa. No quiero alejarme de ellas nunca, nunca. Ahora me
siento muy nerviosa porque no sé qué será de mi vida, aunque tengo una pequeña
intuición de que nada va a ser fácil, de que tendré que tomar decisiones que
puede que nos hagan mucho daño a Artemisa y a mí, pero yo ya no puedo ni quiero
luchar contra lo que siento por mi tierra. Ya no me quedan fuerzas para
hacerlo. Saber que puedo quedarme aquí para siempre me hace sentir una calma
que hace mucho tiempo que no experimentaba. Mi madre me dijo ayer por la noche
mientras cenábamos que no quería perderme otra vez, que, ahora que me había
recuperado, no quería vivir sin mí. Me dijo que, aunque fuese en Ourense, tenía
que vivir aquí en Galicia, que ya no me imaginaba lejos de aquí. Ella sabe que
lejos de Galicia no puedo estar bien, conoce perfectamente qué me pasa cuando
mi enfermedad alza su voz y no puede soportar la idea de que yo sufra por eso.
Dice que no tiene sentido que me haga tanto daño alejándome de aquí. También me
confesó que ella hacía mucho tiempo que no tenía pareja y que por eso le
costaba tanto aconsejarme bien, pero me dijo que siempre tenía que hacer lo que
mi corazón me mandase y ahora mi corazón me pide que me quede aquí y me dice
que, si el amor de Artemisa es sincero, ella acabará viniendo a mi lado.
Además, me dice también que yo estuve ya mucho tiempo demostrándole que la
quería no volviendo a mi tierra cuando tenía tantas oportunidades de hacerlo.
La aguardé aquellos años sintiendo que yo me deshacía toda, sintiendo que mi
ser desaparecía, pero ya no quiero pensar más en el pasado. Ahora sólo me
dejaré llevar por las cosas que tengan que pasar, nada más.
Un sueño que espero que no sea premonitorio (aunque una parte de mi desea que se cumpla, Lúa me gusta también mucho, pero me da mucha pena Artemisa). Quizás sea el reflejo de sus deseos, de lo que realmente le gustaría hacer. Son deseos ocultos (o no tanto) y que quedan para ella. ¡¡Que no le cuente el sueño a Artemisa!! Si no, ya se volverá loca jajaja.
ResponderEliminarEstá liada, pero por las emociones que está sintiendo ahora. Necesita a Artemisa para aclarar ideas y que su corazón hable. Su madre tiene toda la razón del mundo. Ella ya le demostró durante muchos años que la quiere, permaneciendo alejada de Galicia, aguantando a su lado por hacerle feliz, reprimiendo sus deseos. No hablamos de un par de meses, hablamos de años. No podemos olvidarnos de su salud, que lleva años enferma (por no decir prácticamente toda su vida) por estar alejada de Galicia. Aunque Artemisa sepa que entre ellas hay química, no es motivo para montar todo esto, por muchos celos que tenga. Es ella la que tiene que moverse, ir a su lado y ver con sus propios ojos que no está pasando nada entre ellas, aunque se gusten. La respetan, Lúa también. No sé, pero yo también intuyo que se avecina una gran tormenta...y no precisamente de las que nos gustan. Un capítulo corto, pero revelador. Agnes siente una unión muy especial con Lúa, ¿será más fuerte que su amor por Artemisa? ¿Podrán aclarar las cosas al verse o empeorará todo? ¡¡Está muy interesante!!
Lo que pasa con los sueños es que al contarlos ya los estamos interpretando en parte. Cuanto Agnes nos dice que el beso con Lúa fue maravilloso y diferente de los que le ha dado a Agnes tantas veces en parte es porque ella así desea que suceda, además, el sueño no es sino una proyección del inconsciente, así que por todos lados queda claro que Agnes está lo que se dice coladita por Lúa. Sabe que no la quiere perder, que ahora es importante en su vida... y eso va a ser un grandísimo problema, qué duda cabe.
ResponderEliminarElla misma es consciente de que estos pensamientos son suyos, y de ahí su sentimiento de culpabilidad … Sei que é un soño, pero síntome tan mal e tan culpable... Síntome coma se tivese traizoado de verdade a Artemisa. Non podo deixar de pensar neses momentos.
Y en lo íntimo de su ser ha puesto la pelota en el tejado de Artemisa: ella se contuvo para no volver antes a Galicia, y lo hizo por ella; ahora es Artemisa quien tendrá que claudicar y visitarla... sí, eso va a pasar antes o después (salvo que Artemisa se rinda, que espero que no), sí que ya tenemos ahí la tormenta perfecta... ¡veremos!