Luns, 30 de xullo de 2018
Onte pasoume unha cousa
moi rara que non sei explicar, que me custa entender. Non sei se foi tolaría ou
realidade. Eu penso, máis ben, que foi realidade; pero seica os demais, os quen
non entenden destas cousas, pensen que toleei do todo.
Saín pola tarde para ir
dar un paseo polo bosque. Estiven todo o día na casa axudando á miña nai a
facer calquera cousa co gallo de ter a mente entretida, para non pensar, para
non lembrar. Non podía esquecer o que pasara con Artemisa o día anterior e,
cada vez que as súas palabras resoaban na miña mente, sentía que se me
esnaquizaba a ialma. A miña nai estivo moi pendente do que eu sentía para me
acougar axiña, pero eu intentáballe agochar que me sentía tan mal. Por iso,
pola tarde, díxenlle á miña nai que ía ao bosque e que non sabía cando ía
regresar, porque tiña pensado pasar eilí todas as horas que a miña ialma
precisase para se limpar de toda a má enerxía que me fixo sentir todo o que
pasou.
Camiñei moitas horas ata
rematar sentadiña entre ás árbores, nese pequeno val no que xa tantas veces me
protexín. Entón sentín a necesidade de deitarme no chan e pechar os ollos para
sentir con moita máis forza a voz da natureza. Sopraba un vento moi doce que
abaneaba as follas das árbores e a súa voz facíame sentir acougada, cada vez
máis acougada.
Cando me deitei no chan e
pechei os ollos, sentín que a miña materia perdía forza, que o meu corpo se
volvía lixeiro, como se estivese virando en ar. Sentinme coma se alguén me
tivese sostida nos seus brazos e me abanease con dozura e tenrura, coma se
quixese acougarme tras un horríbel pesadelo. Cada vez sentíame máis acollida
por esa aperta invisíbel. Devagariño, os meus pensamentos ían desaparecendo, ía
calando a voz da miña ialma e só ía quedando esa paz tan grande que me
entregaba esa apertiña que, o souben dende o principio, me daba á miña terra.
Si, era a miña terra quen me abrazaba, quen me protexía nos seus eternos e
antigos brazos. Eran as árbores quen me falaban, era o ceo que me cubría o que
me protexía, era a voz do vento, a dos paxaros, a da natureza. Entón pechei con
máis forza os ollos e quedei detida nun estado estraño. Sei que non durmía.
Estaba flotando nunha realidade distinta ao sono e á vixilia. E non sei canto
tempo estiven así. Eu só desexaba que eses momentos non tivesen fin. Sentíame
tan ben, tan protexida e tan estrañamente feliz que quería que todo se
detivese, que non houbese nada máis no mundo.
Mais, lonxanamente, ouvín
que alguén me chamaba. Neses momentos, xa anoitecera. A luz da lúa colábase
entre as follas das árbores e me acariñaba a pel. Sentía o seu feitizo e non
quería fuxir, non quería que ninguén me atopase, queríame cansar eu desa
situación, pero sabía que iso nunca pasaría.
Ouvín o meu nome nunha voz
agarimosa que me chamaba con inquedanza. De lonxe, recoñecín a Lúa, pero nin
sequera saber que ela me procuraba me fixo reaccionar. Seguín eilí, nese estado
estraño entre o sono e a realidade, sen durmir, pero sen estar esperta
tampouco. Non sei describir en que estado me atopaba.
De súpeto, souben que Lúa
entrara na miña soidade e quedara detida perante miña, sen saber que dicir,
seica algo asustada. Sentín que se agachaba e me acariñaba os cabelos con moita
dozura mentres aínda musitaba o meu nome.
— Agnes, Agnes, estás ben,
estreliña? —preguntoume preocupada.
— Lúa...
Tíñaa diante de min, pero
non a quería mirar. Non quería que ela se mergullase nos meus ollos e percibise
todo o que eu sentía. Non sei por que quería agochar o que me pasaba. Seica
pensase que ninguén o entendería.
— Que fas eiquí, Agnesiña?
— Non me quero ir de eiquí.
— Pero se xa é moi tarde,
miña luíña. Tes que voltar á casa.
— Non quero.
— A túa nai está
preocupadiña.
Lúa falábame con emoción.
Seica intuíse todo o que eu sentía. Conmoveume moito ouvir bágoas na súa voz,
pero intentei que os meus ollos non se volvesen cristalinos.
— Agnes, tes que vir comigo.
— Non me quero ir. Quero
quedar eiquí.
— Pero como vas quedar
eiquí, rapaciña? —riu con moitísimo agarimo. Ouvín que se reprimía as ganas de
chorar–. Sei todo o que pasou onte. Ven comigo. Ninguén te obrigará a que
marches de eiquí. Ninguén permitirá que te afasten da túa terra, prométocho;
pero has vir comigo, cariño —pediume tomándome do brazo.
Sabía que eu non estaba
ben, que estaba ida, pero non podía facer nin entender nada. Lúa agardaba a que
eu reaccionase, pero mesmo me custaba moito abrir os ollos. Estaba tan a gusto
no chan que non me quería mover. O chan estaba brandiño. O chan era un leito de
herba, follas vivas aínda e outras murchadas. Era máis brandiño que calquera
cama. Ademais, comezou a acougarme máis sentir a Lúa tan pretiño de min. Notaba
o seu ollar envolvéndome coma se fose unha manta quentada pola lareira.
—
Agnes, que che pasa? Encóntraste ben?
—
Estou moi ben, Lúa.
Sei que a miña voz soaba
lixeira e chea de paz. Sei que falaba coma se a miña voz estivese lonxe de min.
Lembro moi vagamente as palabras que dicía. Non sei que me pasaba. Nunca
estivera así antes, pero xuro que me sentía mellor que nunca, coma se toda a
paz do mundo enchese o meu corpo todo. E sabía que esa tranquilidade ma daba a
terra. Non sei se estou describindo ben o que sentía. Sei que non é algo fácil
de comprender.
—
Temos que volver, cariño. É moi tarde. Non sabes que hora
é, verdade? —Eu negueille paseniñamente coa cabeza, case de xeito
imperceptíbel—. Pois son ás dúas da madrugada, Agnes. Levas oito horas eiquí,
no bosque, e a túa nai, malia saber onde te achabas, está moi desacougada por
ti.
—
E logo? Eiquí non me pasará nada malo —contesteille
sorrindo satisfeita.
—
Agnes... ven comigo, por favor.
—
Non me podo mover. Non me podo erguer —díxenlle
acomodándome no chan, entre a herba.
—
Si podes, miña estreliña.
—
Déitate eiquí comigo —pedinlle tomándoa da man e
impulsándoa a min.
—
Agnes, ti non estás ben —musitou achegándose máis a min e
mirándome con moita emoción. Tiña bágoas nos ollos—. Seica o que pasou con
Artemisa...
—
Non quero pensar niso. Non estou mal, Lúa, xúrocho.
—
Non te sentes mal, pero non estás ben.
—
Estou mellor que nunca —contradina erguéndome con
dificultade.
—
Estás mareada? —preguntoume agarrándome máis forte do
brazo—. Cres que podes camiñar?
—
Podo, pero non me quero ir de eiquí. Mañá pola mañá,
cando chegue o abrente, volverei á miña casa.
—
Non te vou deixar eiquí soa.
—
Non estou soa.
Lembro esa conversación
como se tivese ocorrido noutra realidade, coma se eu estivese manténdoa nun
soño, como cando falamos estando bébedos.
—
Non estás ben. Parece coma se tiveses tomado algunha
cousiña —musitou ela sen poder deter o pranto que a invadía.
—
A que non está ben es ti —díxenlle acariñándolle as
meixelas, retirando as súas bágoas con moito coidado—. Que che pasa, Luíña? Por
que choras?
En canto ouviu a docísima
maneira como eu lle falaba, Lúa botouse a chorar sen consolo, case sen
respirar. Eu abraceina con moito agarimo e deixei que chorase. Ela non chorara
diante miña case nunca e pensaba que lle iría ben desafogarse. Ela tamén pasara
moita tensión. Namentres ela choraba, eu acariñáballe a cabeza, os cabelos, as
costas, intentando facerlle sentir todo o apoio do mundo, intentando que non se
sentise soa, que soubese que non estaba soa. Non sei quen me impulsaba a
comportarme así, pero sentíame tan acougada que non podía evitar que todos os
meus acenos estivesen cheos de dozura e tenrura; o cal facía chorar máis a Lúa.
—
Síntoo moito, Agnes —dicíame entre saloucos—. Todo o que
pasou con Artemisa só é culpa miña.
—
Iso non é certo, Lúa —contradina con dozura, sen deixar
de acariñala—. Non penses niso. Todo está ben.
—
Non está ben, non está ben, Agnes. Ti... ti estás...
—
eu estou mellor que nunca. De verdade, non te preocupes
por min, cariño. Había moito tempo que non me sentía tan ben. Sei que teño que
vivir esta noite. Aínda a miña ialma ten feridas que só a terra me pode sandar.
Por iso, teño que quedar eiquí esta noite, con ela. Despois, todo estará ben,
todo será moito mellor. Se queres, podes quedar comigo, pero eu agora non me
podo ir, Luíña.
—
Podes vir mañá pola mañá, pero non quedes eiquí soa pola
noite —pediume case sen poder falar.
—
Pero por que choras así, Luíña? —pregunteille con moita
dozura.
Lúa non podía falar.
Deixei que chorase e que fose ela quen falase. Non lle preguntei nada máis,
agardei a que falase e só me dediquei a acougala entre os meus brazos, baixo as
miñas mans. Gustábame acariñala, sentir os seus cabelos nos meus dedos, sentir
a calor e a suavidade da súa pel. Gustábame ser eu quen a acougaba, despois de
ser ela quen o fixo sempre. Lúa parecía tan fráxil, tan delicada...
—
Perdóame —dixo erguendo a cabeza e limpándose as bágoas
cun pano de papel—. Será mellor que volvamos.
—
Por que choraches así, Luíña?
—
Porque me sinto moi mal, Agnes. Síntome morrer. Sei que
todo o que pasou con Artemisa é culpa miña. Eu... eu xamais tería que terche
confesado o que sinto por ti —contestoume cunha voz crebada, chea de pranto.
—
O que pasou xa non se pode cambiar. Podemos cambiar o que
está por vir e o presente, pero non paga a pena lamentarse polo pasado, Luíña.
Todo ocorreu como tiña que ocorrer, e xa está. Non te desacougues máis, Lúa
—pedinlle aínda con tranquilidade e tenrura, malia que o seu pranto me removía
toda a ialma.
—
Tes que ir buscar a Artemisa e falar con ela
—recomendoume case sen poder falar, cunha voz tremente e silandeira.
—
Con Artemisa non se pode falar, Lúa. É inútil que o
intente. Ela non vai mudar de opinión. Ela sabe moi ben o que quere, coma min.
—
E non che doe? Non farás nada para intentala recuperar?
—
Fixen todo o que puiden. O que non me sinto quen de facer
é irme de eiquí só porque para ela iso sexa unha proba de amor. Na nosa vida xa
lle entreguei moitas probas de amor. Xa cho expliquei. Xa non podo máis con
esta situación. Non podo ser eu mesma nun lugar onde me custa tanto respirar.
Eu xa vivín abondo lonxe do meu fogar. Agora quero vivir eiquí toda a miña
vida. Se ela non é quen de aceptalo, eu tampouco a podo obrigar a que viva
eiquí comigo.
—
Pero querédesvos moito. O voso amor é verdadeiro.
—
Non che sei se o será tanto se está pasando isto.
—
Agnes, tes que intentalo unha vez máis.
—
Seica o intente mañá, pero agora quero estar eiquí.
—
Teño a sensación de que non estás comigo do todo, de que
teño diante miña un anaco de ti. Non estás ben.
—
Eu non tomei nada raro, se é iso o que pensas, e síntome
mellor que nunca, Lúa.
—
Pois, entón, ven comigo á túa casa, por favor.
—
Síntoo moito, Lúa, pero esta noite quedarei eiquí.
—
Se volvo á túa casa sen ti, a túa nai vaise preocupar
moitísimo, xa non porque quedes soa eiquí no bosque, senón porque pensará que
non estás ben e llo queres agochar.
—
Eu, agora mesmo, non quero nada máis que estar eiquí, e
contigo se queres quedar comigo —díxenlle acariñándoa de novo. Vin que Lúa pechaba
os ollos—. Non cres que hai unha lúa moi bonita? Aínda case que está chea. Despois
do eclipse, parece que brille máis. Poderiamos ir ao río e sentar na beiriña,
na herba, baixo a luz da lúa.
—
Non, Agnes, non convén que fagamos iso —musitou con vergonza.
—
E logo? A ti préstache facelo? —pregunteille achegándome
máis a ela.
—
Si, pero non debemos... Tes que arranxar as cousas con
Artemisa —insistiu case sen voz.
—
Xa che dixen que Artemisa non vai cambiar de opinión.
Ademais, fixo e dixo cousas que me doeron moitísimo, sabes? —conteille con
calma, malia que sentía que a miña ialma sangraba por dentro miña—. Preciso uns
días de tranquilidade e de pensar para esquecelo.
—
Que che fixo? —preguntoume acariñándome os cabelos.
—
Agora non o quero lembrar. Agora me sinto tan ben que non
quero recordar nada que me poida facer dano. Sabes, lúa? Eu creo que estar
eiquí agora, neste recuncho do mundo no que tantas veces me agochei dos demais,
recompúxome a ialma. Síntome coma se alguén me tivese limpado a ialma con todo
o amor do mundo, malia que aínda me doe o que me pasou con Artemisa, pero
entendo que todo ten un motivo, unha razón para ocorrer, e seica Artemisa nunca
me comprendeu ben, nunca me poderá entender, nunca poderá aceptar o que sinto.
—
Pero ámala moitísimo, Agnes, e estás moi namorada dela
—lembroume sen deixar de esvarar os seus dedos pola miña pel. Xa os tiña no meu
pescozo—. Sei que a amas, que ela che importa de verdade.
—
Impórtame moitísimo, ámoa moito e xaora que estou moi
namoradiña dela, pero... pero pasaron cousas moi duras, Lúa —contesteille agachando
a mirada—, e non sei se poderemos arranxar as cousas se ningunha das dúas está
disposta a dar o seu brazo a torcer. Eu non quero marchar de eiquí nunca e ela
cre que só podemos ser felices eilí en Cataluña. Eu non entendo como pode
pensar iso despois de todo o que viu, se tan ben coñece a miña vida e se de
verdade me ama; pero xa non me quedan folgos para defender perante súa o que
desexo e o que quero. Non podo máis. Estou esgotada de vivir unha vida que non
me pertence de verdade. Agora sinto que recuperei todo o que son, todo o que deixei
eiquí cando me arredaron de Galicia, e non o quero volver perder, sabes?
Enténdesme, Lúa?
—
Eu enténdote mellor ca ninguén —respondeume con un fío de
voz—. Sempre te entendín, mesmo cando eras cativiña, sempre o fixen, Agnes, e
nunca o deixarei de facer.
—
Pode que agora penses que son tola. Seica sexa verdade o
que Artemisa dixo, que toleei do todo. A vida púxome a proba moitas veces, mesmo
xogou coa miña cordura, pero agora non creo que a vida me estea a pór a proba.
Agora só sinto que teño que me manter forte no que penso. Sei perfectamente
que, se volto a Cataluña contra a miña vontade, vou tolear de verdade, Lúa.
Coñézome moi ben. Sei onde están os meus límites, sei que podo aturar e que
non, e sei que non poderei aturar estar lonxe de Galicia unha vez máis, sobre
todo despois de sentirme tan e tan feliz eiquí. Sabes o que é sentir a loucura
pretiño de ti, ameazando a túa cordura, queréndoche quitar a túa mente? Sabes o
que é sentir que non queres facer nada, que che dá igual todo, que non che
importa se o mundo se afunde e todo desaparece? Sabes o que é espertar
lamentando ter que vivir un día máis, espertar non querendo vivir, espertar
desexando que todo desapareza, que esa sexa a derradeira vez que espertas? Eu
non quero estar así de novo. Non quero que a miña doenza se apodere novamente
de min, tanto que me quite todo o que eu son. Non quero sentir que xa non estou
en min. E sei que iso é o que vai pasar se volvo, por moito que estea con
Artemisa, porque o que eu sinto pola miña terra é algo que eu non podo domear,
sabes? É algo que está en min sen que eu poida evitalo e tampouco podo acalar
eses sentimentos con outros. É algo totalmente externo a min, aínda ser algo
tan meu.
Eu falaba con claridade e
moita tranquilidade, pero a miña voz soaba chea de sentimento, de desesperación
e de morriña. Sentía que, ao pronunciar esas palabras, as feridas que tiña na
ialma pechábanse devagariño, coma se aquelas verbas fosen máxicas.
—
Enténdoo perfectamente, Agnes —díxome Lúa acariñándome
con dozura os cabelos—. Se o tes tan clariño, non tes que loitar contra nada.
Son os demais quen teñen que aceptar todo o que sentes e pensas. Non obstante,
eu recoméndoche que vaias falar con Artemisa unha vez máis, que intentes, unha
vez máis, convencela de que non marche sen ti.
—
Intentareino, prométocho.
—
Agora, volvamos á túa casiña, por favor.
—
Non quero que a miña nai estea desacougada —dixen con
culpabilidade—. E tes razón, Lúa, síntome rara. É certo que teño a ialma chea
de paz, pero non estou do todo ben, mais non sei que me pasa. É coma se sentise
cousas que non están no meu corpo, coma se percibise detalles que non captan os
meus sentidos. É algo que non sei explicar. Sei que a calma que me invade vén
da terra. Si, Lúa, sei que é a terra a que me fai estar así, tan ben. É certo
que estou estraña, pero xúroche que nunca me sentín tan e tan ben —conteille
falando cada vez con máis euforia.
—
Agnes, o que me dis é moi bonito, pero...
—
non me cres, verdade? Ti tamén pensas que toleei?
—
Non, xaora que non, cariño —negoume apertándome as mans—.
Eu xamais crerei iso de ti.
—
De verdade?
—
De verdade, miña estreliña.
—
Entón, que pasa?
—
Non pasa nada malo, xúrocho. Só me abraia moito que
poidas sentir cousas tan fermosas... cousas que eu tamén sentín moitas veces.
Eu pensaba que era tola, que todo o que eu sentía sentíao porque estaba tola,
pero...
—
ti tamén sentiches que a terra che fala? —pregunteille
sorprendida.
—
Si, cando estou eiquí na aldeíña, sobre todo, cando baño
no río, cando vou á praia da Lanzada, que tanto me gusta... É algo que só poden
entender quen o sentiron.
—
Si, si... Ai, Lúa, que bonito é que ti tamén o sentises.
—
Si, pero eu non me vou tanto coma ti, é dicir, eu sinto
iso e podo estar ben... Ti pareces ida, coma se... coma se tiveses tomado
algo... Por favor, que non che senten mal as miñas verbas, pero...
—
Non me sentan mal, pero non as entendo agora. Percibo as
cousas coma se ocorresen a medias.
—
Volvamos antes de que te encontres peor.
Non protestei. Permitín
que Lúa me tomase do brazo e me axudase a camiñar. Sentía que o meu equilibrio
era fráxil e ela tamén se decatou de que estaba torpe, de que me sentía coma se
o meu corpo non tivese materia.
—
De verdade non queres ir ao río? —pregunteille apoiándome
máis nela.
—
Hoxe non, Agnes —contestoume con agarimo—. Tes que
descansar. O que pasou con Artemisa deixouche a ialma tremente. Seica tamén
esteas así por iso.
—
Eu xa non estou mal, Lúa. Lúa, eu xa non estou doente,
sabes? Sei que me curei, que xa non me pasará nunca máis nada diso, que a miña
doenza desapareceu e só pode volver xurdir se marcho de eiquí —díxenlle
desesperada—. Coido que pensas que non estou ben, que non estou estábel, que
estou pasando unha crise, pero non é verdade. Eu xa non estou enferma, Lúa. Por
favor, hasme crer, por favor.
—
Agnes, tranquila, cariño —pediume con agarimo detendo o
noso paso. Eu faláralle desesperada, case sen controlar as miñas palabras—. Eu
non penso nada diso, meu ceíño. E tamén penso que enfermarás se marchas de
eiquí. Teste que coidar moito, temos que coidarte moito, porque aínda estás
fráxil, xa que unha doenza coma a túa non desaparece tan doadamente, pero eu
non creo que esteas enferma, miña estreliña. Non desconfíes de min. Non teñas
medo.
—
Lúa, abrázame, por favor —soliciteille case sen voz—.
Preciso que alguén me abrace forte e agarimosamente para sentir que estou
completa, para sentir que estou aínda enteira.
—
Eu abrazareite sempre que mo pidas, sempre que o precises
—musitoume mentres me rodeaba cos seus brazos, moi amorosamente—. Ogallá
puidese facelo sempre, sempre, todos os días, a todas horas, todas as noites,
todos os abrentes... —dicía moi frouxiño namentres me apertaba contra ela, protexéndome
entre os seus brazos, acariñándome as costas, os cabelos—. Agnes, miña Agnes...
a lúa brillaba por riba
nosa, con moita forza, coma se quixese desfacer as sombras da noite, coma se
quixese que o noso redor só fose luz.
Eu sentíame coma se de
súpeto o chan tivese desaparecido, coma se nin Lúa nin eu tivésemos xa materia,
coma se formásemos parte do ar. Abrazábaa cada vez máis forte contra miña, sen
poder evitalo, sentindo que só quería estar así con ela, sentindo que xa case
non tiña equilibrio. Sen prevelo, desexei deitarme no chan con ela, pero non me
atrevín a propoñerllo.
Notaba que ela se
estremecía entre os meus brazos, tan pretiño de min, cada vez máis pretiño.
Nunca nos abrazaramos así, con tanta desesperación, con tanto agarimo e...
tamén, aínda que me dea vergonza recoñecelo, con un desexo moi íntimo que
comezou a medrar sen que puidésemos detelo.
—
Agnes, tes que arranxar as cousiñas —bisboume no oído—,
antes de que sexa máis tarde.
—
Creo que xa o é.
—
Nunca o é... Vamos xa á túa casa, cariño —díxome
separándose un poquiño de min. Entón notei que precisaba que non se fose, que
estivese comigo, coma se non puidese respirar se non me abrazaba—. Agnes, non
me fagas isto. Cada vez teño menos vontade para...
—
Necesítote, Lúa. Non sei por que, pero non podo estar sen
ti. Síntome chea de frío se me deixas...
—
eu non te deixaría nunca, pero aínda non... Tes que falar
unha vez máis con Artemisa.
—
Creo que xa a perdín, Lúa. Non podo facer nada. Amosoume
que non me quere coa miña terra, senón sen a miña terra, e iso non é posíbel.
—
Creo que cambiará de opinión. Imos, tes que descansar.
Mañá acompañareite a Ourense para que poidas falar con ela. Veña, miña
estreliña... Tes que facelo.
—
Síntome tan rara... —musitei volvendo a camiñar, tomada
do seu brazo—. Non podo explicar o que sinto. Si me dá moitísima mágoa e me doe
moito que Artemisa e máis eu esteamos así, pero a terra dáme tanta e tanta
forza... e ti...
—
eu non tiña que ter aparecido nunca. Esnaquicei a túa
vida —murmurou con mágoa.
—
Iso non o digas nunca máis, vale? Iso non é verdade, Lúa.
—
Non o sei.
—
Eu si o sei. Non o volvas dicir nunca máis, xamais.
—
Se ti o dis...
—
non quero que penses iso, non quero que penses en cousas
que non son verdade. Non te fagas tanto dano, Luíña. Non hai culpables nesta
situación e, se os hai, só son eu a única culpable de todo, se é que hai algún
culpable, pero eu penso que todo xa está escrito e que todo isto ten un
significado e unha razón de ser que dentro de pouquiño descubriremos. Agora
todo doe demasiado...
Estabamos chegando á
aldeíña. Xa viamos as súas primeiras casas na distancia.
Lúa non me dixo nada máis.
Só me apertou a man e despois camiñamos máis rápido, pese a que eu sentía que
estaba a piques de perder o equilibrio. Sentíame débil, e non sei por que
estaba así.
Cando chegamos á miña
casa, a miña nai agardábanos con impaciencia. Abrazoume con moito agarimo cando
me viu e bicoume na fronte con unha tenrura que estivo a piques de facerme
chorar.
—
Agnes, filliña, estás ben?
—
Precisa descansar, Anxiños —díxolle Lúa con agarimo.
—
Miña coitadiña...
—
estou ben, nai. Só quedei durmidiña no bosque —enganeina,
pero sabía que a miña nai non me crería.
—
Grazas por ir buscala, Lúa.
—
Mañá iremos a Ourense para que poida falar con Artemisa.
—
Está ben. Agora vai descansar ti tamén. Graciñas por
todo, Lúa.
—
Non tes que darmas, Anxiños.
—
Seino. Sei que ti farías calquera cousa por ela.
—
Calquera, calquera...
—
ata mañá, daquela.
—
Ata mañá.
Elas falaban coma se
estivesen noutra realidade. Eu quedara detida no medio da cociña, sen saber que
facer, pero sentindo moitas ganas de ir á miña habitación para deitarme na cama
e descansar.
Non fun aínda a Ourense.
Díxenlle a Lúa que prefería ir mañá porque aínda me sinto moi estraña. Estou
voando noutra realidade, estou triste e á vez feliz, feliz por estar eiquí, tan
feliz que case non podo lamentar o que pasou, e non sei se son tola ou non, non
sei se o que sinto é normal o é unha doenza, pero non me importa. Non me
importa porque son feliz, porque me sinto feliz. Seica estar eiquí, na miña
terra, sexa algo demasiado grande para que poida seguir tendo o que tiven
sempre. Seica, aínda que Artemisa e máis eu nos amemos, non poidamos estar
xuntas porque na vida non se pode ter todo. A min gustaríame moitísimo que
estivese eiquí comigo, pero creo que iso xa non depende de min, sobre todo
porque, se marcho de eiquí, a distancia que me separará da miña terra volverá
virarse nunha doenza horríbel que non poderei superar xamais. Xa non está en
xogo o meu desexo de vivir eiquí, senón a miña saúde, e iso téñoo moi claro.
Por iso digo que xa non depende de min vivir eiquí con Artemisa.
E agora só me apetece
voltar ao bosque e descansar eilí, xunta o río.
Traducción:
Lunes, 30 de julio de 2018
Ayer me pasó una cosa muy rara que no sé
explicar, que me cuesta entender. No sé si fue locura o realidad. Yo pienso,
más bien, que fue realidad; pero quizás los demás, los que no entienden de
estas cosas, piensen que me volví totalmente loca.
Salí por la tarde para dar un paseo por el
bosque. Estuve todo el día en casa ayudando a mi madre a hacer cualquier cosa
con el propósito de tener la mente entretenida, para no pensar, para no
recordar. No podía olvidar lo que había pasado con Artemisa el día anterior y,
cada vez que sus palabras resonaban en mi mente, sentía que se me despedazaba
el alma. Mi madre estuvo muy pendiente de lo que yo sentía para calmarme
enseguida, pero yo intentaba esconderle que me sentía tan mal. Por eso, por la
tarde, le dije a mi madre que iba al bosque y que no sabía cuándo iba a
regresar, porque tenía pensado pasar allí todas las horas que mi alma precisase
para limpiarse de toda la mala energía que me hizo sentir todo lo que pasó.
Caminé muchas horas hasta acabar sentadiña
entre los árboles, en ese pequeño valle en el que ya tantas veces me protegí.
Entonces sentí la necesidad de tumbarme en el suelo y cerrar los ojos para
sentir con mucha más fuerza la voz de la naturaleza. Soplaba un viento muy
dulce que mecía las hojas de los árboles y su voz me hacía sentir serena, cada
vez más serena.
Cuando me tumbé en el suelo y cerré los ojos,
sentí que mi materia perdía fuerza, que mi cuerpo se volvía ligero, como si
estuviese convirtiéndose en aire. Me sentí como si alguien me tuviese sostenida
en sus brazos y me meciese con dulzura y ternura, como si quisiese
tranquilizarme tras una horrible pesadilla. Cada vez me sentía más acogida por
ese abrazo invisible. Poquiño a poco, mis pensamientos iban desapareciendo, iba
callando la voz de mi alma y sólo iba quedando esa paz tan grande que me
entregaba ese abrazo que, lo supe desde el principio, me daba mi tierra. Sí,
era mi tierra quien me abrazaba, quien me protegía en sus eternos y antiguos
brazos. Eran los árboles quienes me hablaban, era el cielo que me cubría el que
me protegía, era la voz del viento, la de los pájaros, la de la naturaleza.
Entonces cerré con más fuerza los ojos y me quedé detenida en un estado
extraño. Sé que no dormía. Estaba flotando en una realidad distinta al sueño y
a la vigilia. Y no sé cuánto tiempo estuve así. Yo sólo deseaba que esos
momentos no tuviesen fin. Me sentía tan bien, tan protegida y tan extrañamente
feliz que quería que todo se detuviese, que no hubiese nada más en el mundo.
Mas, lejanamente, oí que alguien me llamaba. En
esos momentos, ya había anochecido. La luz de la luna se colaba entre las hojas
de los árboles y me acariciaba la piel. Sentía su hechizo y no quería huir, no
quería que nadie me encontrase, quería cansarme yo de esa situación, pero sabía
que eso nunca pasaría.
Oí mi nombre en una voz cariñosa que me llamaba
con inquietud. De lejos, reconocí a Lúa, pero ni siquiera saber que ella me
buscaba me hizo reaccionar. Seguí allí, en ese estado extraño entre el sueño y
la realidad, sin dormir, pero sin estar despierta tampoco. No sé describir en
qué estado me encontraba.
De súbito, supe que Lúa había entrado en mi
soledad y se había quedado detenida delante de mí, sin saber qué decir, quizás
algo asustada. Sentí que se agachaba y me acariciaba los cabellos con mucha
dulzura mientras aún musitaba mi nombre.
—
Agnes,
Agnes, ¿estás bien, estrelliña? —me preguntó preocupada.
—
Lúa...
La tenía delante de mí, pero no quería mirarla.
No quería que ella se sumergiese en mis ojos y percibiese todo lo que yo
sentía. No sé por qué quería esconder lo que me pasaba. Tal vez pensase que
nadie lo entendería.
—
¿Qué
haces aquí, Agnesiña?
—
No
quiero irme de aquí.
—
Pero
si ya es muy tarde, luniña mía. Tienes que volver a casa.
—
No
quiero.
—
Tu
madre está preocupadiña.
Lúa me hablaba con emoción. Tal vez intuyese
todo lo que yo sentía. Me conmovió mucho oír lágrimas en su voz, pero intenté
que mis ojos no se volviesen cristalinos.
—
Agnes,
tienes que venir conmigo.
—
No
quiero irme. Quiero quedarme aquí.
—
Pero
¿cómo vas a quedarte aquí, rapaciña? —se rió con mucho cariño. Oí que se
reprimía las ganas de llorar—. Sé todo lo que pasó ayer. Ven conmigo. Nadie te
obligará a que te marches de aquí. Nadie permitirá que te alejen de tu tierra,
te lo prometo; pero has de venir conmigo, cariño —me pidió tomándome del brazo.
Sabía que yo no estaba bien, que estaba ida, pero
no podía hacer ni entender nada. Lúa aguardaba a que yo reaccionase, pero
incluso me costaba mucho abrir los ojos. Estaba tan a gusto en el suelo que no
quería moverme. El suelo estaba blandiño. El suelo era un lecho de hierba,
hojas vivas aún y otras marchitas. Era más blandiño que cualquier cama. Además,
comenzó a calmarme más sentir a Lúa tan cerquiña de mí. Notaba su mirada
envolviéndome como si fuese una manta calentada por la lumbre.
—
Agnes,
¿qué te pasa? ¿Te encuentras bien?
—
Estoy
muy bien, Lúa.
Sé que mi voz sonaba ligera y llena de paz. Sé
que hablaba como si mi voz estuviese lejos de mí. Recuerdo muy vagamente las
palabras que decía. No sé qué me pasaba. Nunca había estado así antes, pero
juro que me sentía mejor que nunca, como si toda la paz del mundo llenase mi
cuerpo todo. Y sabía que esa tranquilidad me la daba la tierra. No sé si estoy
describiendo bien lo que sentía. Sé que no es algo fácil de comprender.
—
Tenemos
que volver, cariño. Es muy tarde. No sabes qué hora es, ¿verdad? —Yo le negué
despaciño con la cabeza, casi de modo imperceptible—. Pues son las dos de la
madrugada, Agnes. Llevas ocho horas aquí, en el bosque, y tu madre, a pesar de
saber dónde te hallabas, está muy preocupada por ti.
—
E
logo? Aquí no me pasará nada malo —le contesté sonriendo satisfecha.
—
Agnes...
ven conmigo, por favor.
—
No
puedo moverme. No puedo levantarme —le dije acomodándome en el suelo, entre la
hierba.
—
Sí
puedes, mi estrelliña.
—
Túmbate
aquí conmigo —le pedí tomándola de la mano e impulsándola hacia mí.
—
Agnes,
tú no estás bien —musitó acercándose más a mí y mirándome con mucha emoción.
Tenía lágrimas en los ojos—. Quizá lo que ha pasado con Artemisa...
—
No
quiero pensar en eso. No estoy mal, Lúa, te lo juro.
—
No
te sientes mal, pero no estás bien.
—
Estoy
mejor que nunca —la contradije incorporándome con dificultad.
—
¿Estás
mareada? —me preguntó agarrándome más fuerte del brazo—. ¿Crees que puedes
caminar?
—
Puedo,
pero no quiero irme de aquí. Mañana por la mañana, cuando llegue el alba,
volveré a mi casa.
—
No
voy a dejarte aquí sola.
—
No
estoy sola.
Recuerdo esa conversación como si hubiese
ocurrido en otra realidad, como si yo estuviese manteniéndola en un sueño, como
cuando hablamos estando ebrios.
—
No
estás bien. Parece como si hubieses tomado alguna cosiña —musitó ella sin poder
detener el llanto que la invadía.
—
La
que no está bien eres tú —le dije acariciándole las mejillas, retirándole las
lágrimas con mucho cuidado—. ¿Qué te pasa, Luíña? ¿Por qué lloras?
En cuanto oyó la dulcísima manera como le
hablaba, Lúa se echó a llorar desconsoladamente, casi sin respirar. Yo la
abracé con mucho cariño y dejé que llorase. Ella no había llorado delante de mí
casi nunca y pensaba que le iría bien desahogarse. Ella también había pasado
mucha tensión. Mientras ella lloraba, yo le acariciaba la cabeza, los cabellos,
la espalda, intentando hacerle sentir todo el apoyo del mundo, intentando que
no se sintiese sola, que supiese que no estaba sola. No sé quién me impulsaba a
comportarme así, pero me sentía tan serena que no podía evitar que todos mis
gestos estuviesen llenos de dulzura y de ternura; lo cual hacía llorar más a
Lúa.
—
Lo
siento mucho, Agnes —me decía entre sollozos—. Todo lo que ha pasado con
Artemisa sólo es culpa mía.
—
Eso
no es cierto, Lúa —la contradije con dulzura, sin dejar de acariciarla—. No
pienses en eso. Todo está bien.
—
No
está bien, no está bien, Agnes. Tú... tú estás...
—
Yo
estoy mejor que nunca. De verdad, no te preocupes por mí, cariño. Hacía mucho
tiempo que no me sentía tan bien. Sé que tengo que vivir esta noche. Aún mi
alma tiene heridas que sólo la tierra puede sanarme. Por eso, tengo que
quedarme aquí esta noche, con ella. Después, todo estará bien, todo será mucho
mejor. Si quieres, puedes quedarte conmigo, pero yo ahora no puedo irme, Luíña.
—
Puedes
venir mañana por la mañana, pero no te quedes aquí sola por la noche —me pidió
casi sin poder hablar.
—
Pero
¿por qué lloras así, Luíña? —le pregunté con mucha dulzura.
Lúa no podía hablar. Dejé que llorase y que
fuese ella quien hablase. No le pregunté nada más, aguardé a que hablase y sólo
me dediqué a serenarla entre mis brazos, bajo mis manos. Me gustaba
acariciarla, sentir sus cabellos en mis dedos, sentir el calor y la suavidad de
su piel. Me gustaba ser yo quien la tranquilizaba, después de ser ella quien lo
hizo siempre. Lúa parecía tan frágil, tan delicada...
—
Perdóname
—dijo irguiendo la cabeza y limpiándose las lágrimas con un pañuelo de papel—.
Será mejor que volvamos.
—
¿Por
qué has llorado así, Luíña?
—
Porque
me siento muy mal, Agnes. Me siento morir. Sé que todo lo que ha pasado con
Artemisa es culpa mía. Yo... yo jamás tendría que haberte confesado lo que
siento por ti —me contestó con una voz quebrada, llena de llanto.
—
Lo
que pasó ya no se puede cambiar. Podemos cambiar lo que está por venir y el
presente, pero no merece la pena lamentarse por el pasado, Luíña. Todo pasó
como tenía que ocurrir, y ya está. No te preocupes más, Lúa —le pedí todavía
con tranquilidad y ternura, aunque su llanto me removía toda el alma.
—
Tienes
que ir a buscar a Artemisa y hablar con ella —me recomendó casi sin poder
hablar, con una voz trémula y silente.
—
Con
Artemisa no se puede hablar, Lúa. Es inútil que lo intente. Ella no va a
cambiar de opinión. Ella sabe muy bien lo que quiere, como yo.
—
¿Y
no te duele? ¿No harás nada para intentar recuperarla?
—
Hice
todo lo que pude. Lo que no me siento capaz de hacer es irme de aquí sólo
porque para ella eso sea una prueba de amor. En nuestra vida ya le entregué
muchas pruebas de amor. Ya te lo expliqué. Ya no puedo más con esta situación.
No puedo ser yo misma en un lugar donde me cuesta tanto respirar. Yo ya viví
suficiente lejos de mi hogar. Ahora quiero vivir aquí toda mi vida. Si ella no
es capaz de aceptarlo, yo tampoco puedo obligarla a que viva aquí conmigo.
—
Pero
os queréis mucho. Vuestro amor es verdadero.
—
No
sé si lo será si está pasando esto.
—
Agnes,
tienes que intentarlo una vez más.
—
Quizás
lo intente mañana, pero ahora quiero estar aquí.
—
Tengo
la sensación de que no estás conmigo del todo, de que tengo delante de mí un
fragmento de ti. No estás bien.
—
Yo
no he tomado nada raro, si es eso lo que piensas, y me siento mejor que nunca,
Lúa.
—
Pues,
entonces, ven conmigo a tu casa, por favor.
—
Lo
siento mucho, Lúa, pero esta noche me quedaré aquí.
—
Si
vuelvo a tu casa sin ti, tu madre se va a preocupar muchísimo, ya no porque te
quedes sola aquí en el bosque, sino porque pensará que no estás bien y quieres
escondérselo.
—
Yo,
ahora mismo, no quiero nada más que estar aquí, y contigo si quieres quedarte
conmigo —le dije acariciándola de nuevo. Vi que Lúa cerraba los ojos—. ¿No
crees que hay una luna muy bonita? Aún casi está llena. Después del eclipse,
parece que brille más. Podríamos ir al río y sentarnos en la orilliña, en la
hierba, bajo la luz de la luna.
—
No,
Agnes, no conviene que hagamos eso —musitó con vergüenza.
—
E
logo? ¿A ti te apetece hacerlo? —le pregunté acercándome más a ella.
—
Sí,
pero no debemos... Tienes que arreglar las cosas con Artemisa —insistió casi
sin voz.
—
Ya
te he dicho que Artemisa no va a cambiar de opinión. Además, ha hecho y dicho
cosas que me dolieron muchísimo, ¿sabes? —le conté con calma, a pesar de que
sentía que mi alma sangraba por dentro de mí—. Necesito unos días de
tranquilidad y de pensar para olvidarlo.
—
¿Qué
te ha hecho? —me preguntó acariciándome los cabellos.
—
Ahora
no quiero recordarlo. Ahora me siento tan bien que no quiero recordar nada que
pueda hacerme daño. ¿Sabes, Lúa? Yo creo que estar aquí ahora, en este rincón
del mundo en el que tantas veces me escondí de los demás, me recompuso el alma.
Me siento como si alguien me hubiese limpiado el alma con todo el amor del
mundo, a pesar de que todavía me duele lo que me ha pasado con Artemisa, pero
entiendo que todo tiene un motivo, una razón para ocurrir, y tal vez Artemisa nunca
me ha comprendido bien, nunca podrá entenderme, nunca podrá aceptar lo que
siento.
—
Pero
la amas muchísimo, Agnes, y estás muy enamorada de ella —me recordó sin dejar
de deslizar sus dedos por mi piel. Ya los tenía en mi cuello—. Sé que la amas,
que ella te importa de verdad.
—
Me
importa muchísimo, la amo mucho y por supuesto que estoy muy enamoradiña de
ella, pero... pero han pasado cosas muy duras, Lúa —le contesté agachando la
mirada—, y no sé si podremos arreglar las cosas si ninguna de las dos está
dispuesta a dar su brazo a torcer. Yo no quiero marcharme de aquí nunca y ella
cree que sólo podemos ser felices allí en Cataluña. Yo no entiendo cómo puede
pensar eso después de todo lo que ha visto, si tan bien conoce mi vida y si de
verdad me ama; pero ya no me quedan fuerzas para defender delante de ella lo
que deseo y lo que quiero. No puedo más. Estoy agotada de vivir una vida que no
me pertenece de verdad. Ahora siento que recuperé todo lo que soy, todo lo que
dejé aquí cuando me alejaron de Galicia, y no quiero volver a perderlo, ¿sabes?
¿Me entiendes, Lúa?
—
Yo
te entiendo mejor que nadie —me respondió con un hilo de voz—. Siempre te entendí,
incluso cuando eras cativiña, siempre lo he hecho, Agnes, y nunca dejaré de
hacerlo.
—
Puede
que ahora pienses que estoy loca. Tal vez sea verdad lo que Artemisa ha dicho,
que me volví loca del todo. La vida me puso a prueba muchas veces, incluso jugó
con mi cordura, pero ahora no creo que la vida esté poniéndome a prueba. Ahora
sólo siento que tengo que mantenerme fuerte en lo que pienso. Sé perfectamente
que, si vuelvo a Cataluña contra mi voluntad, voy a enloquecer de verdad, Lúa.
Me conozco muy bien. Sé dónde están mis límites, sé qué puedo soportar y qué
no, y sé que no podré soportar estar lejos de Galicia una vez más, sobre todo
después de sentirme tan y tan feliz aquí. ¿Sabes lo que es sentir la locura
cerquiña de ti, amenazando tu cordura, queriendo quitarte tu mente? ¿Sabes lo
que es sentir que no quieres hacer nada, que te da igual todo, que no te
importa si el mundo se hunde y todo desaparece? ¿Sabes lo que es despertar
lamentando tener que vivir un día más, despertar no queriendo vivir, despertar
deseando que todo desaparezca, que ésa sea la última vez que despiertas? Yo no
quiero estar así de nuevo. No quiero que mi enfermedad se apodere nuevamente de
mí, tanto que me quite todo lo que soy. No quiero sentir que ya no estoy en mí.
Y sé que eso es lo que va a pasar si vuelvo, por mucho que esté con Artemisa,
porque lo que yo siento por mi tierra es algo que yo no puedo dominar, ¿sabes?
Es algo que está en mí sin que yo pueda evitarlo y tampoco puedo acallar ese
sentimiento con otros. Es algo totalmente externo a mí, aunque sea algo tan
mío.
Yo hablaba con claridad y mucha tranquilidad,
pero mi voz sonaba llena de sentimiento, de desesperación y de morriña. Sentía
que, al pronunciar esas palabras, las heridas que tenía en el alma se cerraban
despaciño, como si aquellas palabras fuesen mágicas.
—
Lo
entiendo perfectamente, Agnes —me dijo Lúa acariciándome con dulzura los
cabellos—. Si lo tienes tan clariño, no tienes que luchar contra nada. Son los
demás quienes tienen que aceptar todo lo que sientes y piensas. No obstante, yo
te recomiendo que vayas a hablar con Artemisa una vez más, que intentes, una
vez más, convencerla de que no se marche sin ti.
—
Lo
intentaré, te lo prometo.
—
Ahora,
volvamos a tu casiña, por favor.
—
No
quiero que mi madre esté desasosegada —dije con culpabilidad—. Y tienes razón,
Lúa, me siento rara. Es cierto que tengo el alma llena de paz, pero no estoy
del todo bien, mas no sé qué me pasa. Es como si sintiese cosas que no están en
mi cuerpo, como si percibiese detalles que no captan mis sentidos. Es algo que
no sé explicar. Sé que la calma que me invade viene de la tierra. Sí, Lúa, sé
que es la tierra la que me hace estar así, tan bien. Es cierto que estoy
extraña, pero te juro que nunca me he sentido tan y tan bien —le conté hablando
cada vez con más euforia.
—
Agnes,
lo que me dices es muy bonito, pero...
—
No
me crees, ¿verdad? ¿Tú también piensas que me he vuelto loca?
—
No,
por supuesto que no, cariño —me negó presionándome las manos—. Yo jamás creeré
eso de ti.
—
¿De
verdad?
—
De
verdad, mi estrelliña.
—
Entonces,
¿qué pasa?
—
No
pasa nada malo, te lo juro. Sólo me asombra mucho que puedas sentir cosas tan
hermosas... cosas que yo también he sentido muchas veces. Yo pensaba que estaba
loca, que todo lo que yo sentía lo sentía porque estaba loca, pero...
—
¿Tú
también has sentido que la tierra te habla? —le pregunté sorprendida.
—
Sí,
cuando estoy aquí en la aldeíña, sobre todo, cuando me baño en el río, cuando
voy a la playa Da Lanzada, que tanto me gusta... Es algo que sólo pueden
entender quienes lo han sentido.
—
Sí,
sí... Ay, Lúa, qué bonito es que tú también lo hayas sentido.
—
Sí,
pero yo no me voy tanto como tú, es decir, yo siento eso y puedo estar bien...
Tú pareces ida, como si... como si te hubieses tomado algo... Por favor, que no
te sienten mal mis palabras, pero...
—
No
me sientan mal, pero no las entiendo ahora. Percibo las cosas como si
ocurriesen a medias.
—
Volvamos
antes de que te encuentres peor.
No protesté. Permití que Lúa me tomase del
brazo y me ayudase a caminar. Sentía que mi equilibrio era frágil y ella
también se percató de que estaba torpe, de que me sentía como si mi cuerpo no
tuviese materia.
—
¿De
verdad no quieres ir al río? —le pregunté apoyándome más en ella.
—
Hoy
no, Agnes —me contestó con cariño—. Tienes que descansar. Lo que ha pasado con
Artemisa te dejó el alma trémula. Quizás también estés así por eso.
—
Yo
ya no estoy mal, Lúa. Lúa, yo ya no estoy enferma, ¿sabes? Sé que me curé, que
ya no me pasará nunca más nada de eso, que mi enfermedad ha desaparecido y sólo
puede volver a surgir si me marcho de aquí —le dije desesperada—. Creo que
piensas que no estoy bien, que no estoy estable, que estoy pasando una crisis,
pero no es verdad. Yo ya no estoy enferma, Lúa. Por favor, has de creerme, por
favor.
—
Agnes,
tranquila, cariño —me pidió con cariño deteniendo nuestro paso. Yo le había
hablado desesperada, casi sin controlar mis palabras—. Yo no pienso nada de
eso, mi cieliño, y también pienso que enfermarás si te marchas de aquí. Tienes
que cuidarte mucho, tenemos que cuidarte mucho, porque aún estás frágil, ya que
una enfermedad como la tuya no desaparece tan fácilmente, pero yo no creo que
estés enferma, mi estrelliña. No desconfíes de mí. No tengas miedo.
—
Lúa,
abrázame, por favor —le solicité casi sin voz—. Necesito que alguien me abrace
fuerte y cariñosamente para sentir que estoy completa, para sentir que estoy
todavía entera.
—
Yo
te abrazaré siempre que me lo pidas, siempre que lo necesites —me musitó
mientras me rodeaba con sus brazos, muy amorosamente—. Ojalá pudiese hacerlo
siempre, siempre, todos los días, a todas horas, todas las noches, todos los
amaneceres... —decía muy flojiño mientras me apretaba contra ella,
protegiéndome entre sus brazos, acariciándome la espalda, los cabellos—. Agnes,
mi Agnes...
La luna brillaba por encima de nosotras, con
mucha fuerza, como si quisiese deshacer las sombras de la noche, como si
quisiese que nuestro alrededor sólo fuese luz.
Yo me sentía como si de súbito el suelo hubiese
desaparecido, como si ni Lúa ni yo tuviésemos ya materia, como si formásemos
parte del aire. La abrazaba cada vez más fuerte contra mí, sin poder evitarlo,
sintiendo que sólo quería estar así con ella, sintiendo que ya casi no tenía
equilibrio. Sin preverlo, deseé tumbarme en el suelo con ella, pero no me
atreví a proponérselo.
Notaba que ella se estremecía entre mis brazos,
tan cerquiña de mí, cada vez más cerquiña. Nunca nos habíamos abrazado así, con
tanta desesperación, con tanto cariño y... también, aunque me dé vergüenza reconocerlo,
con un deseo muy íntimo que comenzó a crecer sin que pudiésemos detenerlo.
—
Agnes,
tienes que arreglar las cosiñas —me susurró en el oído—, antes de que sea más
tarde.
—
Creo
que ya lo es.
—
Nunca
lo es. Vayamos ya a tu casa, cariño —me dijo separándose un poquiño de mí.
Entonces noté que necesitaba que no se fuese, que estuviese conmigo, como si no
pudiese respirar si no me abrazaba—. Agnes, no me hagas esto. Cada vez tengo
menos voluntad para...
—
Te
necesito, Lúa. No sé por qué, pero no puedo estar sin ti. Me siento llena de
frío si me dejas...
—
Yo
no te dejaría nunca, pero aún no... Tienes que hablar una vez más con Artemisa.
—
Creo
que ya la perdí, Lúa. No puedo hacer nada. Me demostró que no me quiere con mi
tierra, sino sin mi tierra, y eso no es posible.
—
Creo
que cambiará de opinión. Vayamos, tienes que descansar. Mañana te acompañaré a
Ourense para que puedas hablar con ella. Venga, mi estrelliña... Tienes que
hacerlo.
—
Me
siento tan rara... —musité volviendo a caminar, tomada de su brazo—. No puedo
explicar lo que siento. Sí me da muchísima pena y me duele mucho que Artemisa y
yo estemos así, pero la tierra me da tanta y tanta fuerza... y tú...
—
Yo
no tenía que haber aparecido nunca. Te he destrozado la vida —murmuró con
lástima.
—
Eso
no lo digas nunca más, ¿vale? Eso no es verdad, Lúa.
—
No
lo sé.
—
Yo
sí lo sé. No vuelvas a decirlo nunca más, jamás.
—
Si
tú lo dices...
—
No
quiero que pienses eso, no quiero que pienses en cosas que no son verdad. No te
hagas tanto daño, Luíña. No hay culpables en esta situación y, si los hay, sólo
soy yo la única culpable de todo, si es que hay algún culpable, pero yo pienso
que todo ya está escrito y que todo esto tiene un significado y una razón de
ser que dentro de poquiño descubriremos. Ahora todo duele demasiado...
Estábamos llegando a la aldeíña. Ya veíamos sus
primeras casas en la distancia.
Lúa no me dijo nada más. Sólo me apretó la mano
y después caminamos más rápido, pese a que yo sentía que estaba a punto de
perder el equilibrio. Me sentía débil, y no sé por qué estaba así.
Cuando llegamos a mi casa, mi madre nos
aguardaba con impaciencia. Me abrazó con mucho cariño cuando me vio y me besó
en la frente con una ternura que estuvo a punto de hacerme llorar.
—
Agnes,
filliña, ¿estás bien?
—
Necesita
descansar, Anxiños —le dijo Lúa con cariño.
—
Miña
coitadiña...
—
Estoy
bien, nai. Sólo me he quedado dormidiña en el bosque —la engañé, pero sabía que
mi madre no me creería.
—
Gracias
por ir a buscarla, Lúa.
—
Mañana
iremos a Ourense para que pueda hablar con Artemisa.
—
Está
bien. Ahora ve a descansar tú también. Graciñas por todo, Lúa.
—
No
tienes que dármelas, Anxiños.
—
Lo
sé. Sé que tú harías cualquier cosa por ella.
—
Cualquiera,
cualquiera...
—
Hasta
mañana, entonces.
—
Hasta
mañana.
Ellas hablaban como si estuviesen en otra
realidad. Yo me había quedado detenida en medio de la cocina, sin saber qué
hacer, pero sintiendo muchas ganas de ir a mi habitación para tumbarme en la
cama y descansar.
No fui aún a Ourense. Le dije a Lúa que
prefería ir mañana porque todavía me siento muy extraña. Estoy volando en otra
realidad, estoy triste y a la vez feliz, feliz por estar aquí, tan feliz que
casi no puedo lamentar lo que pasó, y no sé si estoy loca o no, no sé si lo que
siento es normal o es una enfermedad, pero no me importa. No me importa porque
soy feliz, porque me siento feliz. Tal vez estar aquí, en mi tierra, sea algo
demasiado grande para que pueda seguir teniendo lo que he tenido siempre.
Quizás, aunque Artemisa y yo nos amemos, no podamos estar juntas porque en la
vida no se puede tener todo. A mí me gustaría muchísimo que estuviese aquí
conmigo, pero creo que eso ya no depende de mí, sobre todo porque, si me marcho
de aquí, la distancia que me separará de mi tierra volverá a convertirse en una
enfermedad horrible que no podré superar jamás. Ya no está en juego sólo mi
deseo de vivir aquí, sino mi salud, y eso lo tengo muy claro. Por eso digo que
ya no depende de mí vivir aquí con Artemisa.
Y ahora sólo me apetece volver al bosque y
descansar allí, junto al río.
Agnes parece que se va convenciendo de que tal vez deba renunciar al amor de Artemisa, qué pena...
ResponderEliminarSeica estar eiquí, na miña terra, sexa algo demasiado grande para que poida seguir tendo o que tiven sempre. Seica, aínda que Artemisa e máis eu nos amemos, non poidamos estar xuntas porque na vida non se pode ter todo.
Me he quedado con eso dando vueltas... ojalá mañana vaya efectivamente a Orense y hablando con Artemisa lo vea de otro modo. Es verdad también que Lúa se ha portado muy bien y desinteresadamente con Agnes, al insistir en que se tienen que ver en Orense y que nunca es tarde para arreglar las cosas, algo que yo pienso también, todo se puede revertir si se pone la voluntad suficiente.
El capítulo empezó con esa ensoñación de Agnes en la que se siente acogida, mecida por la naturaleza de su tierra, me parece una bonita metáfora de cómo sus problemas parecen desaparecer simplemente por estar allí. Es una idea que por un lado me gusta pero por otro me da miedo, porque ella está ahora como cuando te acabas de enamorar, con un chute de endorfinas que le hacen ver todo maravilloso, pero ¿qué ocurrirá si esa sensación con el tiempo se le pasa? Antes o después empezará a acostumbrarse a lo que ahora ve como portentoso, y lo natural es que asuntos que ahora no le preocupan le empiecen a rondar la cabeza, no tienen por qué ser grandes cuestiones, sencillamente las cuestiones del día a día; pero bueno, me estoy adelantando a algo que puede que no ocurra, y lo mismo Agnes sí puede vivir toda su vida extasiada con el disfrute de su tierra, si es así la verdad es que me da una sana envidia.
También me ha estremecido cómo Agnes se defiende de la idea de que esté enferma, aunque en realidad nadie ha dicho que lo esté, es curioso porque la forma en que se defiende casi apunta a que efectivamente no está bien del todo, como luego le dice Lúa hablando de su fragilidad y necesidad de cuidados:
Sei que me curei, que xa non me pasará nunca máis nada diso, que a miña doenza desapareceu e só pode volver xurdir se marcho de eiquí —díxenlle desesperada—. Coido que pensas que non estou ben, que non estou estábel, que estou pasando unha crise, pero non é verdade. Eu xa non estou enferma, Lúa. Por favor, hasme crer, por favor.
Después de todo, ¿qué es estar bien? ¿qué es estar sano? ¿qué es ser normal? Ya sabemos que se trata de preguntas sin respuesta, pero lo cierto es que en el capítulo vemos oscilar a Agnes desde el nirvana absoluto del principio hasta casi la crisis de nervios...
Bueno, lo principal ahora es que hable con Artemisa, ¿qué estará pensando ella mientras tanto? Imagino que lo sabré en el siguiente capítulo...
Las drogas son malas, eso lo sabemos todos. Ahora, ir a Galicia y que tenga ese efecto en ti, que es como volar, sentirte en otra dimensión, dónde nada te afecta, dónde eres plenamente feliz...es mejor que cualquier droga y encima, no perjudica la salud jajaja. Aunque crea adicción, de eso estoy seguro. Lo que entiendo es que la tierra le habla, la tranquiliza. Se comunica con ella y le alivia ese dolor, dejándola en ese estado, como un poco ida o extasiada. Recuerda que te pida las coordenadas de ese lugar para ir inmediatamente jajaja. Fuera bromas, ahí se ve la conexión tan especial que tiene con su tierra, es algo profunda que incluso se escapa a la comprensión de la mayoría de los mortales. Al menos Lúa la comprende y siente lo mismo que ella, aunque no a ese nivel. Por un momento he pensado que iba a pasar algo entre ellas, sobretodo por parte de Agnes. Por estar en ese estado, dejándose llevar por la pasión del momento. Parece que medio renuncia a Artemisa, pero Lúa la convence para que intente solucionarlo una vez más, aunque se haya portado tan mal con ella. La verdad es que Lúa es todo amor, se preocupa por ella y muy a pesar de sus propios intereses, busca la felicidad de Agnes. Aunque, entiendo que se muere por estar con ella y una vocecita muy pequeña en su interior quiera que Agnes se quede con ella y olvide a Artemisa, eso es muy natural y no se le podría reprochar. Su actitud es intachable, de eso no cabe duda. Su madre la pobre, es lógico que esté preocupada. Ahí tirada, medio zombie entre los árboles más de 8 horas y queriendo pasar ahí toda la noche...jajajaja, ay pobre. Menos mal que Lúa la convence. A ver que pasa en el siguiente capítulo, espero que vaya a hablar con Artemisa y esta, entre en razón. Aunque una parte de mi desea que la mande al cuerno, por portarse así de mal...aunque en el fondo me da pena y sé que Artemisa es buena. Aiins, a ver que ocurre a continuación!!!
ResponderEliminar