Luns, 23 de xullo de 2018
Artemisa e máis eu
mantivemos onte unha conversación moi tensa na que me dixo cousas que me doeron
moitísimo. Agora se supón que todo está ben porque ao o final, onte pola noite,
volvemos falar e o arranxamos dun xeito moi agarimoso e acabamos rindo e todo;
pero pola tarde sei que estivemos moi mal as dúas. Eu estiven case toda a tarde
chorando. Creo que non foi soamente a conversación tan dura que mantiven con
Artemisa o que me facía chorar tanto, senón tamén todo o cansazo que tiña e a
insistente dor de cabeza. Ademais, cando durmo pouquiño, sempre me encontro
moito máis sensíbel e vulnerábel.
Estiven falando coa miña
nai, quen me acougaba coas súas agarimosas caricias e as súas sabias palabras.
Conteille todo o que me pasara o sábado e tamén o que estaba ocorrendo entre
Artemisa e máis eu e ela escoitoume con moitísima atención e deume consellos
moi bonitos que agardo non ter que levar a cabo.
Falei con Artemisa pola
tardiña, pero porque foi ela quen me chamou. Eu non me atrevía a facelo porque
non quería que de novo me falase con tanta frialdade e distancia. Estaba medio
durmida cando me chamou e ao principio parecía que a conversación podería ser
amena e tranquila, malia que eu notaba que ela estaba tragándose o seu orgullo
e os seus celos. Aparentemente, parecíalle ben todo o que lle explicaba, pero
eu sabía que finxía. Expliqueille que estivera nunha festa moi bonita pola
noite, pero ao principio, cando ela me dixo por que aínda estaba durmindo, que
eran as seis e vinte da tarde, eu conteille que tiña resaca e ela non o podía
crer. Preguntoume moitas veces se era certo, preguntoume como era posíbel que
eu estivese así e eu non sabía con que intención me facía esas preguntas, pero
mantívenme acougada todo o tempo, mesmo cando ela comezou a dicirme todas esas
cousas tan horríbeis que tanto me doeron.
Non lembro como foi, pero
de súpeto escoitei que ela me dicía que non entendía como era posíbel que eu puidese
estar eiquí tan tranquila, pasándoo tan ben con outra muller, e que lle parecía
mentira que lle estivese facendo todo iso, que a decepcionara moitísimo, que xa
comprobara que a min me importaba un carallo a nosa vida, que xa comprobara que
ela me importaba unha merda, así mo dixo, e que por ela me podía quedar en
Galicia para sempre, que non entendía como é posíbel que eu fose capaz de
marchar así e que non entende por que non volvín aínda se sabía que ela o
estaba pasando tan mal, que o que tiña que ter feito xa é volver se de verdade
me importaba a nosa relación. Eu o único que lle podía dicir era: “non podo
crer que me esteas dicindo todo isto”, porque a verdade era que non podía crer
que esas verbas saísen dos labios de Artemisa. Doíame tanto o que me dicía que
nin sequera podía pensar. Antes de que me dixese todo iso, eu asegureille
milleiros de veces que non pasara nada raro entre Lúa e máis eu, que era certo
que beberamos máis do que posibelmente tiñamos que beber, pero que non pasara
nada. Non obstante, pola noite, cando xa falabamos máis acougadamente, si lle
recoñecín que bailaramos moito e que pode que eu si sentise algo que non estaba
ben e tamén fun quen de recoñecerlle que Lúa me gustaba. É certo, eu queríallo
dicir mirándoa aos ollos, pero tamén lle asegurei que sabía perfectamente que
non ía pasar nada máis, que ela (Artemisa) era o único amor da miña vida, que
iso o tiña moi claro, máis claro que nada, e que a ela a amo de verdade, que o
outro non ten importancia. Expliqueille que, cando estivemos bailando, si
sentín algunhas cousas raras, pero tamén entendía que o viño axudaba moito a
quitarnos a vergonza e ela, aparentemente, entendíao. Eu quería confesarlle
todo iso porque non lle quero agochar a verdade, pero precisaba que Artemisa estivese
tranquila e que puidese escoitarme e, ata onte pola noite, non notei que ese
intre chegara.
Pero pola tarde todo foi
un desastre. Cando comprobei que o único que me sabía dicir eran cousas tan
duras, díxenlle que, cando se sentise máis acougada, me volvese chamar, que
nese momento non me sentía quen de falar con ela. E entón foi cando me botei a
chorar moito e cando falei coa miña nai dun xeito que me fixo sentir moi
acougada. A miña nai, como tamén o fixera Lúa o sábado pola noite, aconselloume
que regresase a Cataluña para buscar a Artemisa se cría que a nosa relación
estaba en perigo e se de verdade me importaba mantela. Eu nin sequera son quen
de imaxinarme afastándome outra vez de Galicia. Cando o fago, sinto que o meu
interior se racha coma se fose unha tea antiga, pero si sería capaz de volver
para ir buscar a Artemisa sabendo que ela querería voltar comigo despois. Ao
final creo que non fará falla que o faga, pero houbo uns largos momentos nos
que pensei en que si tería que facelo, en que tería que voltar a Cataluña para
amosarlle a Artemisa que só a quero a ela.
A miña nai díxome que o
comprendería perfectamente, que ela si loitaría por alguén que amase, que ela
volvería só para ir buscar a esa persoa, pero que tiña que ser moi sincera con ela
sempre e seica que me dixese iso arengoume a dicirlle a verdade a Artemisa
cando falei con ela pola noite.
Agora me custa escribir
sobre todo isto, non sei por que. É coma se aínda me doese moitísimo todo o que
falamos, malia que agora estea todo ben entre nós. Artemisa díxome que virá a Galicia
a finais desta semana, pero aínda non o creo. Ata que a vexa diante miña, non
crerei que virá comigo.
En realidade, falei con
ela tres veces: esa primeira tan dolorosa, unha segunda na que me chamou para
pedirme perdón (pero nese momento eu non me sentía quen de falar e pedinlle que
me chamase máis tarde) e outra terceira para falar ben de verdade, intimamente.
Todas as chamadas fíxoas diante da súa irmá. Sei que Casandra lle aconsella que
non se deixe levar polos seus celos. Mesmo eu falei con Casandra a terceira vez
que Artemisa me chamou e estiven explicándolle que a min me doía moitísimo esta
situación, que eu non me esperaba para nada que Artemisa fose así e que non
sabía que facer, que eu volvería, pero pensar en voltar faime moito dano.
Casandra entendíame á perfección e dicíame todo o tempo que non tiña por que
volver, que Artemisa tiña que arranxar as cousas ela, que eu estaba facendo o
que tiña que facer, que non me preocupase, que todo sairía ben, pero que quen
tiña que poñer da súa parte era Artemisa, que era quen o estaba enleando todo.
A min abraioume moitísimo que me dixese todo iso porque eu pensaba que se
poñería do lado da súa irmá e que non comprendería a ninguén máis. Mesmo me
dixo que era normal que me puidese gustar Lúa, que vira esa foto nosa que lle
enviei a Artemisa hai uns días e que ata ela recoñece que é unha muller fermosa
e perfecta, pero que iso non ten nada que ver con que eu deixe de amar a
Artemisa, que o feito de que alguén me guste non ten nada que ver co que sinto
por Artemisa e que ela estaba segura de que eu amaba a Artemisa coma sempre.
Acougoume moitísimo que me dixese todo iso e sabía eu que, mentres Casandra
falaba comigo, artemisa non deixou de chorar.
Ao final, acabei falando
con Artemisa con sinceridade e puiden dicirlle que non quería estar así con
ela, que todo isto me sobraba, que non quero que pense que xa non a amo, que eu
a sigo amando coma sempre, que a boto moitísimo de menos e que é certo que Lúa
se está convertendo en alguén especial, pero que sei perfectamente que non
pasará de alí, que non dubide de min, que ela é o meu único amor e moitísimas
máis cousas que non son quen de lembrar agora porque as dixen domeada
totalmente pola desesperación e a tristura que me causa esta situación.
Pero, aínda que onte
parecese que todo se arranxara entre nós, eu non me sentín ben durante todo o
día. Pola noite, quedei durmida axiña, pero despois espertei moitas veces
pensando en todo o que pasara dende que chegara a Galicia. Pola noite, todo
vese distinto, pero nesas horas tan escuras eu sentía que estaba vivindo noutra
realidade, que había moito tempo que non me sentía tan estraña e á vez feliz e
que o que pasara con Artemisa fora como unha puñalada na miña ialma. Se ela non
tivese sospeitado en ningún momento de Lúa e de min, eu seguiría vivindo aínda
nese soño que comezara xusto cando cheguei á miña aldeíña. Onte pola noite, sen
poder durmir, non deixei de pensar en que en realidade Artemisa si tiña motivos
para desconfiar de nós. Cando falaba con ela pola noite, a derradeira vez que
falamos ese día, eu díxenlle que o que sentía por ela estaba por riba de
calquera cousa e nese momento ambas as dúas sabiamos que eu dicía a verdade,
pero, cando estaba tan esperta pensando en todo iso, díxenme que, aínda que iso
fose certo, non podía negar a realidade. Eu non me esperaba que me ocorrese
isto. En ningún momento contaba con que me reencontraría con Lúa e que viviriamos
momentos tan bonitos e inesquecíbeis. É certo que o amor que sento por Artemisa
está coma sempre, non mudou nada de intensidade nin nada, pero si teño que
recoñecer que Lúa me gusta moitísimo, moitísimo, aínda que sigo pensando que
ese sentimento está por debaixo do que sinto por Artemisa e tamén penso que non
ten por que cambiar as cousas. Eu seguirei sendo a mesma, eu non me quero
separar da miña Artemisiña nunca e daría calquera cousa para que ela estivese
ben. Supostamente, virá a finais desta semana e pode que todo se arranxe máis
cando a teña diante, pero non me podo enganar a min mesma nin a ninguén.
Dicindo que non pasa nada, non estou engadando soamente a Artemisa, senón sobre
todo a min mesma e a min gústame ser sincera. Non me gusta agochar as cousas
porque agochándoas non se arranxa nada.
E teño que escribir porque
hoxe vivín cousas moi raras. Dende onte pola noite, xa non volvín falar con
Artemisa. Non me colle o teléfono nin tampouco me contesta ás mensaxes que lle
envío por whatsapp; o cal quere dicir que do todo ben non estarán as cousas. Hei
de confesar que aínda me sinto mal por todo o que me dixo onte. Non podo negar
que durante todo o día estiven lembrando todo o que me dixo. Ela díxome que a
decepcionara e, cando lembraba esas palabras tan ferintes, axiña pensaba que
ela tamén me decepcionara a min ao desconfiar tanto e tanto de min. Seica, se
ela non tivese desconfiado de min, nada disto estaría ocorrendo, as cousas
serían moi distintas e pode que non estivese a lle dar importancia ao que me
pasa con Lúa. Eu sempre pensei que era algo sen importancia e lixeiro, pero
creo que me trabuquei.
Onte, falando coa miña
nai, sentín con moita máis forza que o que eu tiña por dentro non era ningunha
parvada. A miña nai é moi lista e decátase axiña de todo. Cando lle falaba de
Artemisa e cando lle contaba que estaba celosa, non tardou nada en facerme a
mesma pregunta que me fixo Lúa cando chegaramos á aldeíña onde bailamos tanto
(a de que se os celos de Artemisa tiñan fundamento). Eu non souben que dicirlle
e foi entón cando a miña nai contestou por min, pero, en troques de dicirme o
que esperaba que diría, díxome que ninguén tiña dereito a meterse na miña vida,
pero que eu tiña que saber mellor que ninguén o que quería e o que sentía, que
ela estaba segura de que eu non dubido do que sinto e que o único que quere é
que eu sexa feliz. Tamén aproveitou para dicirme que non quería que me fose
nunca, que entendía que eu tivese a miña vida eilí en Cataluña, pero que ela
daría moito de si mesma se así podía evitar que marchase unha vez máis. Díxome
que Galicia era o meu fogar e que podía quedar con ela para sempre se iso é o
que desexo. Eu díxenlle que non me quería ir nunca de eiquí, pero que non sabía
que facer con Artemisa. A miña nai díxome tamén que, se cría que volvendo xunta
ela podía arranxar as cousas, non o pensase dúas veces, que volvese e que
despois, se Artemisa quería, voltase a Galicia con ela, pero entón preguntoume
por Lúa, preguntoume que pasaba con ela. Eu confeseille, sen mirala aos ollos,
que Lúa estaba a se converter en alguén moi especial para min, que non me
esperaba para nada que me pasase iso e que non quería sentir nada máis, que
tiña medo, pero que tiña moi claro que aínda amaba a Artemisa.
A miña nai é moito máis
comprensiva do que eu me esperaba. De verdade, fíxome moito ben falar con ela. E
mesmo me recomendou algo que non sei se está moi ben. Díxome que a mellor
maneira de coñecer o que sentimos é vivindo, vivindo cada intre e sabendo qué
sentimos, analizando o que sentimos e pensando no que non nos fai felices para
desfacernos diso, pero que era vivindo as cousas coma mellor saberiamos que é o
que queremos de verdade.
E hoxe vivín unha cousa
moi rara. Aínda estou un pouco ida, é dicir, iso que vivín apartoume un pouco
de min e agora mesmo me custa regresar á miña mente, por iso escribo deste xeito
tan desordenado e intenso. Foi pola tarde. Pensaba quedar na miña casa todo o
día porque ía hoxe unha calor de carallo, estaba moi preguizosa e non me
apetecía esforzarme por nada. Prefería quedar na casa para pensar e falar
tranquilamente coa miña nai, que aínda temos moitas conversacións pendentes;
pero, despois de comer, veu Lúa buscarme e propúxome que fósemos dar unha
voltiña. A miña nai sorriulle e díxolle que me sacase, que estaba preguizosa e
estraña e que precisaba que me dese o ar, pero eu queixeime dicindo que ía
moitísima calor e que non tiña ganas de facer nada. Aínda sigo un pouco cansa
pola resaca que tiven e porque onte pola noite non durmín ben e así mesmo llelo
dixen ás dúas, pero entón Lúa propúxome que fósemos bañarnos ao río e non me
puiden negar ao seu ofrecemento, pois iso si que me prestaba moitísimo.
Camiñamos en silencio
durante uns largos momentos. Eu non tiña moitas ganas de falar e Lúa parecía
tamén algo ausente. Non obstante, precisaba falar con ela. Aínda lle tiña que
facer moitas preguntas e non sabía como facelo. Cando chegamos ao río, nos
espimos e nos metemos na auga case sen pensar no fría que estaría, malia que
fixese tanta calor, pero o tacto frío da auga espertoume moitísimo e fíxome
sentir libre e acollida outra vez. Non sei que me pasou durante todo o día de
onte e o de hoxe, pero sobre todo a partir deses momentos sentín que estaba moi
estraña, que tiña unha morea de ideas na miña mente que se mesturaban coas
emocións que me enchían a ialma. Ademais, non o vou negar, non podía deixar de
mirar a Lúa. Miraba como nadaba e parecíame que a súa pel brillaba baixo o sol
da tarde, que quentaba moito e reflectíase nos seus cabelos crenchos e roxos.
Eu deixábame levar pola auga sen pensar en nada, de cando en cando me agarraba
ás pedriñas que crean a beiriña do río e tamén á man de Lúa. Bañámonos en
silencio, só falando cos ollos. Coido que ningunha das dúas precisaba dicir
nada, pero tamén notaba que Lúa me preguntaba moitas cousas coa súa mirada.
Sabía que, cando saísemos da auga, empezaría a falar con ela sen poder reter as
miñas palabras.
Cando saímos, deitámonos
na herba e pechei os ollos. Gustábame moitísimo sentir a calor do sol e tamén o
vento que zoaba entre as pólas das árbores. Cando pasaran uns cantos minutos, entón
abrín os ollos e fixeime no meu redor. Quedei abraiada cando descubrín o
fermosa que estaba a tarde. Cantaba con forza o silencio, xunta voz do río,
sopraba o vento, abaneando as follas das árbores provocando así unha melodía
que me acougaba moitísimo, que me acariñaba a ialma. Estaba todo tan quedo que
me preguntei se algunha vez eilí existira algún son que rompese a paz do
bosque. Entón, comecei a sentir algo moi estraño. Ata entón, sentira que tiña a
ialma chea de inquedanza e de tristura por mor de todo o que pasara con
Artemisa e polo que estaba sentindo con Lúa e, de súpeto, notei que unha man
agarimosa me acariñaba a ialma ata desfacer todo o que me facía sentir
desacougada. Devagariño, íame sentindo cada vez mellor. Non podía arredar os
ollos das verdes follas, debuxadas sobre ese ceo azul tan intenso. Non podía
retirar a miña atención da voz do silencio e do río. Sentíame cada vez máis
fundida coa natureza, coa miña terra. Só sentía esa emoción que cada vez era
máis forte. Ía desaparecendo todo para min e ía quedando esa sensación tan
pracenteira que me afastaba do que vivira ata entón e do que estaba por vivir.
Non quería pechar os ollos, pero sentía que me pesaban as pálpebras e que me
invadía unha sensación de paz que levaba moitísimo tempo sen experimentar, se é
que algunha vez a sentín tan intensamente. Mesmo a miña respiración era cada
vez máis lenta e tranquila. Entón, pensei moitísimas cousiñas á vez: pensei que
non me importaba morrer xusto nese intre, que mesmo me gustaría finar eilí
mesmo, que sentía que xa o vivira todo, que estar coa miña terra sempre foi o
desexo máis intenso da miña vida e que telo cumprido xa me permitía respirar en
paz, que xa non me fallaba nada, sentíame completa, estaba completa, era eu
toda. Aqueles pensamentos intensificaban a paz que me invadira toda, que se
convertera na miña única realidade. Acomodeime máis na herba, abrazándome o
peito, e pechei os ollos desexando que xa non houbese nada máis despois dese
intre. Sentíame tan estraña e á vez tan feliz e satisfeita que xa non me
importaba nada. Xa nin sequera pensaba en Artemisa nin en todo o que me dixera
onte pola noite. Só existiamos a miña terra e máis eu. Eu sabía que estaba
vencellada á miña terra por un vínculo moi intenso e indestrutíbel, pero nese
momento notaba que ela tamén o sentía, notaba a terra por dentro miña, coma se
ela me falase a través do vento, do río e do sol que chovía sobre min. Nunca me
sentira así, nunca, nin sequera cando era cativa, e o máis bonito de todo é que
podía comprender perfectamente o que estaba sentindo, o significado deses
momentos e desas emocións tan perfectas. Non estaba durmida, pero si me atopaba
cada vez máis lonxe do mundo, cada vez máis mergullada na realidade máis máxica
que xamais puiden coñecer.
Pero non quedaba todo na
miña ialma. As emocións que sentía tamén eran físicas. Sentía que no meu corpo
había ondas de satisfacción que me percorrían todos os recunchos do meu ser. É
algo que non podo explicar.
— Agnes, dormes?
—preguntoume Lúa con timidez achegándose a min.
Non me esperaba para nada
ouvir a súa voz. Paseniñamente, abrín os ollos e mireina estrañada e con
agarimo. Ela sorriume e acariñoume con tenrura a fronte e os cabelos.
— Estás ben? —quixo saber
deitándose ao meu lado.
— Lúa, síntome mellor que
nunca, xúrocho.
— De verdade? Hoxe noteite
un poquiño estraña.
— Agora estou ben, moi ben, como
nunca o estiven antes. Non sei que me pasa, pero sinto moitísima paz. Lúa, como
podería conseguir morrer agora mesmo? Gustaríame que a miña vida acabase xusto
agora —confeseille sen pensar nas miñas palabras. A miña voz soaba lenta e
acougada.
— Que dis, Agnes? Por que
queres morrer?
— Porque me sinto tan ben
que creo que nunca máis me poderei sentir así, porque sinto que xa conseguín o
que máis desexei na miña vida e porque sei que non hai nada máis no mundo que
me poida facer sentir tan completa e chea de vida. Síntome en paz, de verdade.
Non estou tristeira nin deprimida, ao contrario.
— Pero... aínda che quedan
moitas cousas por vivir.
— Ah, si? Cales? Eu xa o
fixen todo, de verdade. Xa estou en paz. Xa teño a ialma completa.
— E que pasa con Artemisa?
— Artemisa non entende o que
sinto pola miña terra. Artemisa quere afastarme dela.
— Non é certo.
— Si o é. Todo o que fixo
estes días amosoumo, que ela non entenderá nunca que estea tan unida a Galicia.
E non quero que ninguén me arrede de eiquí, non quero. Agora que a recuperei,
non a quero perder nunca máis, nunca máis.
— Nunca máis, Agnes
—musitoume aínda acariñándome os cabelos.
— Como é posíbel que existan
sensacións tan bonitas e intensas? Como é posíbel que exista un lugar así, tan
máxico?
— Ti quedarías eiquí para
sempre, verdade?
— Quedaría eiquí ata quedar
sen vida. Sabes unha cousa? Son quen de permanecer eiquí deitada para sempre,
sen volver comer nin beber, sen moverme, para que a miña vida fose chegando
devagariño á súa fin.
— E que facemos os que te
queremos? —preguntoume con morriña.
— Se me queredes de verdade,
comprenderedes que queira morrer eiquí, que xa non queira vivir ren máis.
— Pois colle pedras e bótate
ao río —díxome en broma, con tenrura.
— Estiven a piques de facelo
cando a miña nai díxome que me separaría de Galicia —confeseille sen pensar nas
miñas verbas. Lúa quedou detida, abraiada.
— Como? —preguntoume
estremecida.
— Prefería morrer antes que
vivir lonxe de eiquí e... non estaba trabucada. Era preferíbel morrer a vivir
lonxe de Galicia.
— Non é verdade, Agnes.
— Si o é, e agora penso o
mesmo.
— Estás moi estraña...
Discutiches outra vez con Artemisa?
— Onte pola tarde, si, pero pola
noite xa o arranxamos. Pola tardiña tivemos unha conversación moi horríbel na
que me dixo cousas que me doeron moito.
— Que che dixo?
— Que a decepcionara
moitísimo.
— Ti? e logo?
— Porque non volvera con ela
sabendo que está tan mal, porque estou contigo en troques de ir xunta ela...
— Non ten dereito a dicirche
esas cousas.
— Agora creo que si tiña
razóns para estar tan celosa.
— E logo?
— Aínda a amo con toda a
miña ialma, pero non podo seguir negando a realidade —díxenlle mirándoa con
tenrura—. Lúa, ti e máis eu...
— Agnes, non, non —negoume
apartándome a mirada.
— Non teñas medo. Non vai
pasar nada.
— Non quero que o digas
agora. Non me sinto quen de falar disto agora.
— Por que non? Queres que
vaiamos buscar unhas cuncas de viño que nos axuden a falar? —rin mentres me
achegaba máis a ela. Ela tamén botou unha gargallada fermosa.
— Creo que non nos convén.
— Que che pasa? Tes medo?
— Non quero que a túa
relación con Artemisa se estrague por culpa miña.
— Non será por culpa túa. Ti
sempre fuches moi responsábel.
— E ti non?
— Eu tamén, pero quero que
sexamos sinceras. Creo que non nos convén agochar as cousas.
— Xa o sabes, Agnes. Non fai
falla que diga nada máis —quexouse con vergonza.
— Que cres que sei?
— Que... que me gustas
moitísimo, que te quero —confesoume mirándome con dozura—, pero nunca me
atreverei a... porque sei que ti amas a Artemisa e que o único que sentes por
min é atracción.
— E se non fose así?
—pregunteille moi frouxiño.
— Non quero que o pases mal
por culpa miña.
— Non te botes máis a culpa
disto, por favor. Eu quero ser sincera contigo, Lúa. Xa o fun con Artemisa.
Díxenlle que o amor que sinto por ela está por riba de calquera cousa, pero iso
non quería dicir que non sentise nada por ti. Ti tamén me gustas moitísimo e
non o podo evitar, Lúa.
Ao oír as miñas palabras,
Lúa agachou a mirada. Vin que se ruborizaba. Detivo as caricias que non deixara
de darme nos cabelos e nos ombreiros. Entón achegouse máis a min e apertoume
contra ela cun agarimo que me estremeceu.
— Seino, parviña miña,
seino. O que cres, que non sei ler os teus ollos? Sempre o souben facer, pero
non quero que cometas ningunha loucura, Agnes.
— Que loucura podo cometer co
inseguriña que eu son? —pregunteille rindo con vergonza.
Lúa tamén riu, pero nese
momento eu notaba que ela tamén estaba a piques de emocionarse. Mireina con
tenrura e vin que tiña os ollos brillantes.
— Como me gustaría que as cousas
fosen diferentes —musitou pechando os ollos—. Levo toda a vida agardándote e,
cando, por fin, nos reencontramos... pero eu sabía que ti e máis eu nunca...
— Nunca sabemos o que vai pasar,
Lúa —contesteille conmovida, cunha voz case inaudíbel. En realidade non sabía
que dicir.
— Si que o sabemos, Agnes. Ti
sempre estiveches destinada a estar con Artemisa. Levas séculos unida a ela.
Agora paréceche que estades mal, pero eu estou segura de que, en canto vos
teñades unha diante da outra, todo isto quedará atrás e será coma se ti e máis
eu non vivísemos nada disto.
— Non o creo. Eu nunca poderei
esquecer todos os momentos que compartimos. Foron os máis fermosos que vivía en
moitísimo tempo, xa cho dixen. Contigo síntome tan ben... Fasme feliz con moi
pouquiño.
Namentres falabamos, ela
acariñábame con moita dozura, coma se lle dese medo tocar a miña pel; a que
neses momentos ardía, quentada polo sol que brillaba con tanta forza.
— Deberías poñerte protección
solar, Agnes, que es moi branquiña. Vas queimar —recomendoume coma se tivese
lidos os meus pensamentos. Notei que quería fuxir desa conversación—. Queres
que te axude a botarte polas costas?
— Ai, é que non trouxen.
— Eu si trouxen. Veña, que che
poño —díxome sentándose na herba. Sentín un lixeiro frío cando ela se separou
de min.
Sentei tamén na herba e entón
Lúa comezoume a espallar a crema polas costas con moitísima dozura e coidado,
con perfección, sen deixar nin un só recuncho da miña pel sen protexer baixo os
seus dedos. Non puiden evitar que as súas caricias me estremecesen.
Estremecíame o seu xeito de esvarar os seus dedos pola miña pel, estremeceume como
me apartou o cabelo do pescozo para non lixalo coa crema e tamén como, devagariño,
íase achegando máis a min. Non sabía que pensar nin que sentir, pois aínda
estaba enfeitizada polas intensas sensacións que experimentara antes de manter
con Lúa aquela conversación tan importante (e aínda sigo así), pero si notaba
que o corazón me latexaba cada vez con máis forza, golpeando no meu peito coma
se quixese fuxir do meu corpo.
Sen dicirme nada, Lúa comezou a
botarme crema tamén polos brazos, pola barriga, por todas as partes do meu
corpo con una tenrura que me facía voar. Sabía que me tiña que apartar dela,
pero non me atrevía a moverme. Non entendo por que estaba tan paralizada, por
que as súas caricias me detiveran así.
— Tes unha pel fermosísima e moi
suave —díxome musitando con agarimo. Notei que estabamos moi pretiño, tanto que
podía recender o aroma dos seus cabelos—. A min tamén me gustaría morrer agora,
Agnes. Nunca ninguén expresara tan ben coma ti o que é a felicidade completa,
esa felicidade que xa non pode ser máis intensa, que xa o é todo na vida, esa
paz que todos deberiamos sentir antes de irnos deste mundo.
— De verdade as miñas verbas non
che pareceron tolas? —pregunteille mirándoa aos ollos. Eu tamén tiña a mirada
cristalina.
— Tolas? Parecéronme as máis
románticas e sinceras que escoitaba na vida. Sempre abraia moitísimo escoitar
que a alguén non lle dá medo a morte.
— Si me dá moito medo a morte
—contradina con timidez—. Antes de vir eiquí a Galicia, levaba moitísimo tempo
espertando polas noites sentindo que non quería morrer, sentindo moitísimo medo
a que a miña vida rematase sen que eu o puidese evitar.
— E agora?
— Agora que estou na miña terra,
sinceramente, xa non me dá medo, ao contrario. Agora sei que podería morrer
tranquila.
— Gustaríache desaparecer, entón?
— Desaparecer non, senón fundirme
coa terra, ser parte da terra para sempre, ser a terra —musitei a piques de
botarme a chorar.
— Xa es parte desta terra sen que
teñas que morrer, meu ceíño, miña estreliña. O único que tes que facer é non
marchar de eiquí.
— Xa che dixen que prefiro que me
maten antes que me afasten do meu fogar outra vez.
— E que farás se Artemisa non
quere quedar eiquí contigo? —preguntoume con moito coidado.
— Non o sei. Teño moi claro que
non me quero ir de eiquí nunca máis.
— Se quedas, xa sabes que non
estás soa.
— Seino.
— Pero sei que sufriredes moito
se vos separades.
— Non o sei. Agora non sei nada.
Non entendo nada, Lúa. Onte, Artemisa díxome cousas que me doeron moito e, malia
que pola noite parecía que todo se tivese arranxado, aínda sinto que as súas
verbas me doen moito, coma se non deixasen de resoar na miña mente. E,
ademais...
— Que ocorre?
— Non sei como dicilo... Non podo
aturar que ela pense que a decepcionei. Non o entendo. Díxomo antes de que eu
lle confesase que ti...
— Dixécheslle que eu che gusto?
—exclamou abraiada.
— Xa cho dixen antes, non si?
— Si, pero... que lle dixeches
exactamente?
— Que pode que si sentise
cousiñas que non están ben.
— Cando?
— O sábado, cando estabamos na
festiña.
— Pero, Agnes, tiñas enriba unha
morea de cuncas de viño. Non tiñas que lle dar importancia a iso. Se Artemisa
está tan celosa, non terías que terlle dito iso, Agnes.
— Eu prefiro ser sincera con ela.
— Falaches outra vez con ela
despois desa conversación?
— Esa conversación rematou moi
ben.
— Pero volviches falar?
— Non. Esta mañá deille os bos días,
e non me contestou —conteille ferida.
— Non che contestou?
— Non, e sei que viu a mensaxe.
Ademais, onte díxome unhas cousas moi tristes. Díxome que ela non tiña nada que
facer ao teu lado, que ela non me podía facer tan feliz coma ti, que es galega
coma min e entendes perfectamente o que sinto pola miña terra, pero eu díxenlle
que iso non tiña nada que ver co que sentía por ela.
— E non ten nada que ver. Agnes,
tes que ir buscar a Artemisa. Non quero que esteades así —díxome arredándose un
pouco de min—. Perdóame, eu tampouco me comportei ben contigo nin con ela. Pola
Deusa Nai, fun demasiado irreflexiva, Agnes.
— Pero por que? Non fixemos nada
malo, creo eu.
— De verdade o pensas?
— Non fixemos nada malo.
— Agnes... o mellor será que
volvas canto antes a Cataluña se de verdade che importa Artemisa.
— De verdade? —pregunteille a
piques de chorar—. De verdade ti cres que debería volver?
— Coido que si, Agnes. Paréceme
que, se ti non vas, a ela non lle dará a gana de vir a Galicia. Estou segura de
que ela espera que sexas ti quen a busque.
— Non ten sentido nada disto, Lúa
—chorei sen poder evitalo—. Eu nunca me tería comportado como ela está a se
comportar comigo. Ademais, se tantos celos ten e se tanto lle preocupa que eu
poida facer algo contigo, por que non vén?
— Os celos son unha enfermidade,
xa cho dixen.
— Non sei que facer. Se intento
que entenda que eu a amo e que só penso nela, igualmente está celosa, e ademais
estouche facendo un gran esforzo por domearme, que me custa moitísimo, non
sabes canto.
— De verdade? —sorriume
encantadoramente.
— Parece coma se a vida estivese
poñéndome a proba, tes razón, tiñas razón.
— E cres que eu non me conteño?
Cres que para min isto non é difícil? Pero, entón, que podemos facer, Agnes?
Deixamos de falar? Cres que o mellor é que nos separemos? Cando Artemisa veña,
se é que algunha vez o fai, todo volverá a ser coma sempre entre vós e todo
será moito máis doado, non cres?
— Estás a o pasar mal por culpa
miña, Lúa? Estás sufrindo por culpa miña?
— Non, contigo non podo sufrir
nin sufrirei nunca, miña vida. Contigo son tan feliz... Non quero que Artemisa
veña —confesoume de súpeto—. Non quero que veña porque entón xa non poderei
estar contigo todo o tempo que queira, porque xa tereime que comportar contigo
coma se non me gustases nada, agochando o que sinto; pero non me gusta nada
dicirche iso. Síntome má persoa, síntome egoísta, pero é que xa non podo calar
máis, sabes? —díxome con moito agarimo. Tiña bágoas nos ollos.
— Non es má persoa. Ti poderías ter
ignorado dende o principio que Artemisa existe e dicirme todo o tempo que, se
quedase contigo, ti nunca me afastarías da miña terra. Ti poderías terme dito
moitísimas cousas para intentar condicionarme, e non o fixeches nunca. Ti non
es má persoa. Ti es moi boíña.
— De verdade pensas iso de min?
— Pénsoo, xaora que o penso. Se
non o pensase, xa me tería arredado de ti, non falaría contigo, non tería
pasado tanto tempo contigo, Luíña.
— E que podemos facer, Agnes? Ti
non es para min. Ti es demasiado para min.
— Pero que dis? —rin abraiada—.
Eu non son nada.
— Es moito, es todo o que sempre
soñei —mmusitoume pechando os ollos—. Seica o mellor sería que me fose de eiquí
e que te deixase en paz, que desaparecese antes de que veña Artemisa e descubra
o que eu sinto por ti. Seguro que xa o sabe.
— Lúa, o meu problema con
Artemisa non é só que estea celosa por ti, senón que non entenda o que eu
sinto. Creo que nunca comprendeu de verdade o que vivín na miña vida, o que
sinto por Galicia nin o que tanto desexo. Ese creo que é o noso verdadeiro
problema. Os celos só nacen porque sabe perfectamente que non preciso de moito
máis para quedarme eiquí para sempre. Creo que está tan celosa porque ela ve en
ti o que ela nunca poderá ser para min, segundo ela cre. Non son parva. Sei que
ela se compara decotío contigo e iso faime moito dano. Aínda que onte pola
noite acabamos reconciliadas, sei que os celos non desapareceron, seino. E non
podo aturar que estea tan celosa. Si quero que veña eiquí dunha vez. Teño
moitísimas ganas de vela, pero tamén me pon medo que veña porque non sei que
poderá pasar. Se na distancia foi quen de facer todo iso, de dicirme todo iso, non
sei que pode pasar se está eiquí, se nos ve xuntas...
— Enténdote.
— Esta situación dáme moito medo,
Lúa, sobre todo porque nunca a vivira antes e non sei como enfrontala. Ir a
Cataluña para buscar a Artemisa non é a solución porque, se vou, imos estar mal
as dúas, tanto ela coma min.
— E logo?
— Pois, a ver, se eu volvo para
buscala, ela non se sentirá ben porque saberá que me obrigou a voltar, saberá
que eu volvín por mor do seu comportamento, e eu... se volvo, pois é evidente
que non estarei ben, xa que volvín porque hai algo que non está ben, e creo que
o que está a pasar entre nós non se arranxa renunciando á felicidade dunha das
dúas. Así non se pode arranxar nada, Lúa. As cousas hainas facer de corazón.
— Por que te pon tanto medo
pensar en volver?
— Non o podo aturar. Non vou
volver nunca, Lúa. Xa non me queda ningunha dúbida.
— De verdade?
— Quero quedar eiquí para sempre,
coa miña nai, neste lugar, traballando a terra. Esa é a vida que soñei vivir
sempre.
— Gústame que o teñas tan claro,
pero tamén...
— Non quero pensar máis nisto,
Quero que as cousas flúan. Esta tarde sentín algo moi intenso que había moito
tempo que non sentía. Sentinme totalmente fundida coa terra, sabes? E sei que
iso ten moitísima importancia. Aínda me dura ese feitizo tan fermoso. Síntome
tan acougada, coa ialma tan chea de paz...
— E logo...
— E ti dásme sempre moita paz.
Non sei explicar o que me pasa cando estou contigo. Se o que sinto cando
estamos xuntas non é perfecto, é por mor do que está a pasar con Artemisa. Non
digo que ela empeore as cousas, pero sei que todo podería ser moito máis
intenso. Tamén sei que sentiría algo moi bonito e intenso se ela estivese eiquí
vivindo todo isto comigo, pero ela escolleu non vir. Tampouco digo que ti
esteas substituíndo a Artemisa, para nada é así. Por favor, non o penses nunca.
— Xamais poderei pensar algo así
de ti, co sincera que es, co transparente que es. Os teus ollos falan máis cás
túas palabras, sabes? —díxome sorrindo—. Non penses máis, non sufras máis. Sei
que sempre che digo o mesmo e que é moi difícil esquecer o que estás vivindo
con ela, pero sei que todo acabará ben, non sei como, pero o que pase eiquí
será o que máis che conveña. A terra non permitirá que che fagan máis dano,
Agnes —aseguroume mentres me acariñaba os cabelos.
— Graciñas, Lúa.
— Mereces tanto ser feliz, ser
totalmente feliz...
— Xamais pensei que me pasaría
algo así —rin tímida.
— Eu tampouco, a verdade. Se me
dixesen, hai uns anos, que estaría así contigo, non o podería crer nunca.
— Eu tampouco —rin con ela.
— Non quero renunciar a ti
—bisbou preto do meu oído.
— Eu tampouco. Estou farta de
renunciar ás cousas que me poden facer feliz e que me fan sentir ben. Xa está
ben, carallo —musitei eu tamén.
— Podemos facer que todo sexa
sempre inocente. Nunca farei nada que ti non queiras.
Non souben que dicirlle. O
único que fixen foi sorrir e pechar os ollos. Entón quedamos así, detidas nese
momento, sentindo como o vento movía os nosos cabelos, acariñaba a nosa pel e
secaba a auga que aínda nos mollaba a roupa de baño. O sol tamén nos protexía
na súa calor dourada e o río, co seu musitar, tan quedo, nos acougaba coma se
non quixese que sufrísemos nunca máis, coma se quixese que esquecésemos as
bágoas que brotaran dos nosos ollos había uns intres.
— Ogallá o mundo desaparecese —musitou
Lúa cunha voz moi silandeira—. Ogallá non houbese nada máis que este intre, que
este lugar, que ti. Ogallá todo se detivese agora. Eu pensaba que non podía ser
tan feliz, que non podería sentirme nunca tan ben, tan chea de vida e tan
acougada. Ti tamén me dás moitísima paz, sabelo, verdade?
— Non estou adoitada a que me
digan que eu dou paz, ao contrario.
— E logo? —preguntoume
acariñándome os cabelos de novo—. Si parece que a paz nace de ti.
— A maioría de xente pensa que
son estraña e inaccesíbel.
— Pensa iso a xente que non sabe
comprender a beleza dos tesouros. Quen pense iso de ti non ten corazón nin
ialma.
— Ai, que cousiñas que dis —rin
sentindo que me ruborizaba.
— Isto vai ser difícil, Agnes,
eh? Coido que estaremos fuxindo sempre disto...
— Fuxir sempre tamén esgota.
— Chegará un momento no que xa
non me quedarán folgos para seguir fuxindo —confesoume mirándome aos ollos con
moita tenrura—. Sabes cantas veces te tería bicado xa? Non sei como podo ter
tanta forza de vontade para non facelo.
Nese momento, sentía que me
abandonara a miña razón e que o único que desexaba era que aquel intre se
volvese eterno. Lúa estaba cada vez máis preto de min. Podía sentir a súa
respiración, podía recender o aroma da súa pel e estaba tan mergullada nos seus
ollos que me parecía que todo o que me rodeaba era de cor verde, como o seu
ollar cristalino; pero, entón, antes de que o meu corpo desfixese os meus
pensamentos, vin a Artemisa na miña memoria, mirándome dende a distancia cos
seus ollos cheos de rabia e de tristura. E sentín que toda aquela paz que a
terra me dera se esvaecía e só sentín que algo se me cravaba na miña ialma,
coma se estivese a piques de traizoarme a min mesma.
Devagariño, arredeime de Lúa
sentindo tamén que me rodeaba unha friaxe inmensa. Estaba paralizada pola
mestura de sentimentos que berraban na miña ialma. Tiven moito medo a facerlle
dano a Lúa, quen aínda me miraba con moita tenrura, pero axiña souben que ela
tamén agradecía que eu me tivese afastado dela.
— Non teñas medo, Agnes. Es
forte, es máis forte do que pensas. Xamais serás quen de serlle infiel a
Artemisa, xamais.
— Sinto que xa llo fun —musitei
agachando os ollos—. Sinto que lle son infiel dende hai moitísimo tempo, pero
non contigo, senón coa miña terra, e o peor é que nunca me sentín culpable por
iso.
— Pero non é o mesmo ser infiel a
alguén coa terra que tanto amamos que selo con outra persoa. Iso non se pode
perdoar.
— Non se pode. Ela nunca mo perdoaría.
— E ti tampouco —sorriume con
agarimo, pero eu sabía que se sentía cada vez máis tristeira.
— Perdóame, Lúa. Tamén isto é
culpa miña —díxenlle con moitísima vergonza.
— Non teño nada que perdoarche,
ao contrario, téñoche que agradecer que me fixeches tan feliz. Creo que ao noso
mundo lle queda moi pouquiño tempo de vida.
— Por que dis iso?
— Seino, Agnes.
Entón, xusto nese momento,
ouvín que alguén me chamaba con moito agarimo. Asusteime moitísimo ao escoitar
o meu nome voando polo ar, pero axiña me tranquilicei cando descubrín que era a
miña nai quen me chamaba con moito amor e dozura.
A miña nai estaba diante de
nós, mirándonos con felicidade, cun ollar tan brillante que pensei que o sol
nacía dos seus escuros ollos. Sorríanos con alivio e tamén estaba a piques de
botarse a rir, pero contíñase para podernos falar con claridade.
— A que non imaxinas quen acaba
de chamar agora á nosa casa? —preguntoume con inocencia.
— Quen? —quixen saber con medo.
— Pois Artemisa, a túa Artemisiña.
Estiven falando con ela durante moito ratiño e paréceme tan doce, tan boa
persoa... Sentiuse moi avergonzada cando soubo que era eu quen collera o
teléfono, pero axiña se tranquilizou e ademais díxome que lle podía falar en
galego! Que bonito que ti lle fales a nosa lingua, Agnes —díxome sentando na
herba—. Pois estivemos falando moi acougadamente, sabes? Eu creo que xa non lle
dará vergonza coñecerme cando veña.
— E que che dixo? —preguntoulle
Lúa. Eu non podía falar.
— Pois que viría a finais desta
semana, díxome, e eu díxenlle que viñese canto antes, que me gustaría moito que
vivise connosco o día de Galicia, pero di que prefire vir o xoves. Agnes,
Artemisa ten unha voz moi bonita e nótase moitísimo que está desfeita de
nostalxia por ti, nótase que te estraña moitísimo, miña filla. Sei que agora
non estades ben, pero é normal que esteades pasando por isto. Cando hai amor de
verdade, é moi doadiño que haxa celos. Non lle gardes rancor por iso, miña
filla. Ela quérete con loucura, filla.
A miña nai estaba a piques de
emocionarse;o que intensificou as ganas de chorar que xa se apoderaran de min
sen que puidese evitalo cando escoitara como a miña nai falaba de Artemisa.
— Témolo que preparar todo para a
súa chegada! —díxonos a miña nai animada, pero sabía que algo non estaba ben
nese momento. Había algo no ar que era punxente para as tres—. Agnes, que che
pasa? Non queres que veña? Estiveches toda a semana pasada dicindo que a
botabas moito en falla, que devecías por tela eiquí contigo. Que pasa agora,
filliña? É polo que me contaches onte?
— Seica teñades que falar vós
soíñas —dixo Lúa erguéndose da herba.
— Non, Lúa, por favor, non te
vaias, Luíña —pedinlle asustada—. Non te vaias.
— Tendes que arranxar as cousas,
Agnes —dixo a miña nai con agarimo mentres me acariñaba os cabelos—. Escoita,
sei todo o que está pasando. Seino porque eu teño tamén ese poder de intuición
tan forte que ti tes. Sei que estás confundida por todo o que estás vivindo.
Por iso tes que ver a Artemisa, para que os teus sentimentos se aclaren, non
cres?
— Teño medo, nai —confeseille
case sen voz.
— Medo a que, miña cativiña?
— A que todo poida empeorar entre
nós. Non quero que iso pase.
— Non penses aínda no que pode
pasar. Agora tes que centrarte en que vai vir, por fin, en que dentro de
pouquiño a terás eiquí contigo.
— Pero non me comportei ben e
sinto que non estou facendo as cousas ben.
— Estás facendo as cousas como
mellor sabes. Lúa, fixo algo do que se teña que arrepentir? —preguntou rindo
con tenrura. Lúa negou en silencio—. Eu non teño por que saber nada máis, pero
lamentablemente sei máis do que me dis, filliña. Non me podes agochar nada. O
que estás vivindo é moi intenso e non se trata soamente do que estás vivindo
con Lúa, senón do regreso a Galicia. Reencontrarte comigo e coa túa terra é
algo moi intenso para ti e é normal que agora teñas a ialma chea de emocións
que non sabes domear. Por iso precisades estar xuntiñas ti e máis ela e despois
xa poderás pensar no que queres para ti e no que sentes. Xa verás como todo vai
ben, Agnesiña —aseguroume mentres me abrazaba con moito agarimo.
— Iso é o que eu tamén lle digo
—sorriu Lúa.
— Graciñas ás dúas.
Eu notaba que a miña nai sabía
algo máis que non me quería dicir, que estaba feliz por algo que eu nin podía imaxinar,
pero non me atrevín a preguntarlle nada máis.
Agora, síntome moi estraña. Non
me arrepinto nada de ter volto a Galicia, ao contrario, agora sei máis que
nunca que non me quero ir de eiquí. Tampouco, sinceramente, me arrepinto de
todo o que vivín con Lúa. Creo que había moito tempo que non vivía uns intres
tan bonitos. Seica non estivesen permitidos na miña vida, pero eu tampouco
sabía como loitar contra eles. Arestora, non sei que facer, se sentirme ben
porque Artemisa virá por fin ou sentir ese medo que me invade cada vez que me
pregunto como serán as cousas cando ela estea eiquí. Sexa como sexa,
reencontrarme con Artemisa faime sentir moi nerviosa e aínda non sei por que
sinto algo así.
Xa escribirei noutro momento.
Hoxe non conseguín falar con ela. Chameina dúas veces, pero non mo colleu e
tampouco me contesta ás mensaxes que lle enviei por whatsapp. Agora xa é moi
tarde e creo que tería que descansar. Aínda me dura a sensación fermosísima que
a miña terra me entregou e creo que xa non desaparecerá nunca máis. Sei que esa
sensación nace do vencello que nos une e sei tamén que esa sensación me axudará
a durmir mellor esta noite.
Lunes, 23 de julio de 2018
Artemisa y yo mantuvimos ayer una conversación muy
tensa en la que me dijo cosas que me dolieron muchísimo. Ahora se supone que
todo está bien porque al final, ayer por la noche, volvimos a hablar y lo
arreglamos de un modo muy cariñoso y acabamos riéndonos y todo; pero por la
tarde sé que estuvimos muy mal las dos. Yo estuve casi toda la tarde llorando.
Creo que no fue solamente la conversación tan dura que mantuve con Artemisa lo
que me hacía llorar tanto, sino también todo el cansancio que tenía y el insistente
dolor de cabeza. Además, cuando duermo poquiño, siempre me encuentro mucho más
sensible y vulnerable.
Estuve hablando con mi madre, quien me tranquilizaba
con sus cariñosas caricias y sus sabias palabras. Le conté todo lo que me había
pasado el sábado y también lo que estaba ocurriendo entre Artemisa y yo y ella
me escuchó con muchísima atención y me dio consejos muy bonitos que espero no
tener que llevar a cabo.
Hablé con Artemisa por la tardiña, pero porque fue
ella quien me llamó. Yo no me atrevía a hacerlo porque no quería que de nuevo
me hablase con tanta frialdad y distancia. Estaba medio dormida cuando me llamó
y al principio parecía que la conversación podría ser amena y tranquila, a
pesar de que yo notaba que ella estaba tragándose su orgullo y sus celos.
Aparentemente, le parecía bien todo lo que le explicaba, pero yo sabía que
fingía. Le expliqué que había estado en una fiesta muy bonita por la noche,
pero al principio, cuando ella me dijo por qué aún estaba durmiendo, que eran
las seis y veinte de la tarde, yo le conté que tenía resaca y ella no podía
creérselo. Me preguntó muchas veces si era cierto, me preguntó cómo era posible
que yo estuviese así y yo no sabía con qué intención me hacía esas preguntas,
pero me mantuve serena todo el tiempo, incluso cuando ella comenzó a decirme
todas esas cosas tan horribles que tanto me dolieron.
No recuerdo cómo fue, pero de súbito escuché que
ella me decía que no entendía cómo era posible que yo pudiese estar aquí tan
tranquila, pasándomelo tan bien con otra mujer, y que le parecía mentira que
estuviese haciéndole todo eso, que la había decepcionado muchísimo, que ya
había comprobado que a mí me importaba un carallo nuestra vida, que ya había
comprobado que ella me importaba una mierda, así me lo dijo, y que por ella
podía quedarme en Galicia para siempre, que no entendía cómo es posible que yo
fuese capaz de marcharme así y que no entiende por qué no volví aún si sabía
que ella estaba pasándolo tan mal, que lo que tendría que haber hecho ya es
volver si de verdad me importaba nuestra relación. Yo lo único que podía
decirle era: “no puedo creer que estés diciéndome todo esto”, porque la verdad
era que no podía creerme que esas palabras saliesen de los labios de Artemisa.
Me dolía tanto lo que me decía que ni siquiera podía pensar. Antes de que me
dijese todo eso, yo le aseguré millones de veces que no había pasado nada raro
entre Lúa y yo, que era cierto que habíamos bebido más de lo que posiblemente
teníamos que beber, pero que no había pasado nada. No obstante, por la noche,
cuando ya hablábamos más sosegadamente, sí le reconocí que habíamos bailado
mucho y que puede que yo sí sintiese algo que no estaba bien y también fui
capaz de reconocerle que Lúa me gustaba. Es cierto, yo quería decírselo
mirándola a los ojos, pero también le aseguré que sabía perfectamente que no
iba a pasar nada más, que ella (Artemisa) era el único amor de mi vida, que eso
lo tenía muy claro, más claro que nada, y que a ella la amo de verdad, que lo
otro no tiene importancia. Le expliqué que, cuando estuvimos bailando, sí sentí
algunas cosas raras, pero también entendía que el vino ayudaba mucho a
quitarnos la vergüenza y ella, aparentemente, lo entendía. Yo quería confesarle
todo eso porque no quiero ocultarle la verdad, pero necesitaba que Artemisa
estuviese tranquila y que pudiese escucharme y, hasta ayer por la noche, no
noté que ese instante había llegado.
Pero por la tarde todo fue un desastre. Cuando
comprobé que lo único que sabía decirme eran cosas tan duras, le dije que,
cuando se sintiese más tranquila, volviese a llamarme, que en ese momento no me
sentía capaz de hablar con ella. Y entonces fue cuando me eché a llorar mucho y
cuando hablé con mi madre de un modo que me hizo sentir muy calmada. Mi madre,
como también lo había hecho Lúa el sábado por la noche, me aconsejó que
regresase a Cataluña para buscar a Artemisa si creía que nuestra relación
estaba en peligro y si de verdad me importaba mantenerla. Yo ni siquiera soy
capaz de imaginarme alejándome otra vez de Galicia. Cuando lo hago, siento que
mi interior se desgarra como si fuese una tela antigua, pero sí sería capaz de
volver para ir a buscar a Artemisa sabiendo que ella querría volver conmigo
después. Al final creo que no hará falta que lo haga, pero hubo unos largos
momentos en los que pensé que sí tendría que hacerlo, en que tendría que volver
a Cataluña para demostrarle a Artemisa que sólo la quiero a ella.
MI madre me dijo que lo comprendería perfectamente,
que ella sí lucharía por alguien que amase, que ella volvería sólo para ir a
buscar a esa persona, pero que tenía que ser muy sincera con ella siempre y
quizá que me dijese eso me animó a decirle la verdad a Artemisa cuando hablé
con ella por la noche.
Ahora me cuesta escribir sobre todo esto, no sé por
qué. Es como si todavía me doliese muchísimo todo lo que hablamos, a pesar de
que ahora esté todo bien entre nosotras. Artemisa me dijo que vendrá a Galicia
a finales de esta semana, pero aún no me lo creo. Hasta que la vea delante de
mí, no creeré que vendrá conmigo.
En realidad, hablé con ella tres veces: esa primera
tan dolorosa, una segunda en la que me llamó para pedirme perdón (pero en ese
momento yo no me sentía capaz de hablar y le pedí que me llamase más tarde) y
otra tercera para hablar bien de verdad, íntimamente. Todas las llamadas las
hizo delante de su hermana. Sé que Casandra le aconseja que no se deje llevar
por sus celos. Incluso yo hablé con Casandra la tercera vez que Artemisa me
llamó y estuve explicándole que a mí me dolía muchísimo esta situación, que yo
no me esperaba para nada que Artemisa fuese así y que no sabía qué hacer, que
yo volvería, pero pensar en regresar me hace mucho daño. Casandra me entendía a
la perfección y me decía todo el tiempo que no tenía por qué volver, que
Artemisa tenía que solucionar las cosas ella, que yo estaba haciendo lo que
tenía que hacer, que no me preocupase, que todo saldría bien, pero que quien
tenía que poner de su parte era Artemisa, que era quien estaba liándolo todo. A
mí me asombró muchísimo que me dijese todo eso porque yo pensaba que se pondría
del lado de su hermana y que no comprendería a nadie más. Incluso me dijo que
era normal que pudiese gustarme Lúa, que había visto la foto nuestra que le
envié a Artemisa hace unos días y que hasta ella reconoce que es una mujer
hermosa y perfecta, pero que eso no tiene nada que ver con que yo deje de amar
a Artemisa, que el hecho de que alguien me guste no tiene nada que ver con lo
que siento por Artemisa y que ella estaba segura de que yo amaba a Artemisa
como siempre. Me tranquilizó mucho que me dijese todo eso y sabía yo que,
mientras Casandra hablaba conmigo, Artemisa no dejó de llorar.
Al final, acabé hablando con Artemisa con sinceridad
y pude decirle que no quería estar así con ella, que todo esto me sobraba, que
no quiero que piense que ya no la amo, que yo sigo amándola como siempre, que
la echo muchísimo de menos y que es cierto que Lúa está convirtiéndose en alguien
especial, pero que sé perfectamente que no pasará de allí, que no dude de mí,
que ella es mi único amor y muchísimas más cosas que no soy capaz de recordar
porque las dije dominada totalmente por la desesperación y la tristeza que me
causa esta situación.
Pero, aunque ayer pareciese que todo se había
arreglado entre nosotras, yo no me he sentido bien durante todo el día. Por la
noche, me quedé dormida enseguida, pero después me desperté muchas veces
pensando en todo lo que había pasado desde que había llegado a Galicia. Por la
noche, todo se ve distinto, pero en esas horas tan oscuras yo sentía que estaba
viviendo en otra realidad, que hacía mucho tiempo que no me sentía tan extraña
y a la vez feliz y que lo que había pasado con Artemisa había sido como una
puñalada en mi alma. Si ella no hubiese sospechado en ningún momento de Lúa y
de mí, yo seguiría viviendo todavía en ese sueño que había comenzado justo
cuando llegué a mi aldeíña. Ayer por la noche, sin poder dormir, no dejé de
pensar en que en realidad Artemisa sí tenía motivos para desconfiar de
nosotras. Cuando hablaba con ella por la noche, la última vez que hablamos ese
día, yo le dije que lo que sentía por ella estaba por encima de cualquier cosa
y en ese momento ambas sabíamos que yo decía la verdad, pero, cuando estaba tan
despierta pensando en todo eso, me dije que, aunque eso fuese cierto, no podía
negar la realidad. Yo no me esperaba que me ocurriese esto. En ningún momento
contaba con que me reencontraría con Lúa y que viviríamos momentos tan bonitos
e inolvidables. Es cierto que el amor que siento por Artemisa está como siempre,
no cambió nada de intensidad ni nada, pero sí tengo que reconocer que Lúa me
gusta muchísimo, muchísimo, aunque sigo pensando que ese sentimiento está por
debajo del que siento por Artemisa y también pienso que no tiene por qué
cambiar las cosas. Yo seguiré siendo la misma, yo no quiero separarme de mi
Artemisiña nunca y daría cualquier cosa para que ella estuviese bien.
Supuestamente, vendrá a finales de esta semana y puede que todo se arregle más
cuando la tenga delante, pero no puedo engañarme a mí misma ni a nadie.
Diciendo que no pasa nada, no estoy engañando solamente a Artemisa, sino sobre
todo a mí misma y a mí me gusta ser sincera. No me gusta ocultar las cosas
porque escondiéndolas no se soluciona nada.
Y tengo que escribir porque ayer viví cosas muy
raras. Desde ayer por la noche, ya no volví a hablar con Artemisa. No me coge
el teléfono ni tampoco me contesta a los mensajes que le envío por whatsapp; lo
cual quiere decir que del todo bien no estarán las cosas. He de confesar que
aún me siento mal por todo lo que me dijo ayer. No puedo negar que durante todo
el día estuve recordando todo lo que me dijo. Ella me dijo que la había decepcionado
y, cuando recordaba esas palabras tan hirientes, enseguida pensaba que ella
también me había decepcionado a mí al desconfiar tanto y tanto de mí. Quizá, si
ella no hubiese desconfiado de mí, nada de esto estaría ocurriendo, las cosas
serían muy distintas y puede que no estuviese dándole importancia a lo que me
pasa con Lúa. Yo siempre pensé que era algo sin importancia y ligero, pero creo
que me equivoqué.
Ayer, hablando con mi madre, sentí con mucha más
fuerza que lo que yo tenía por dentro no era ninguna tontería. MI madre es muy
lista y se da cuenta enseguida de todo. Cuando le hablaba de Artemisa y cuando
le contaba que estaba celosa, no tardó nada en hacerme la misma pregunta que me
hizo Lúa cuando habíamos llegado a la aldeíña donde bailamos tanto (la de que
si los celos de Artemisa tenían fundamento). Yo no supe qué decirle y fue
entonces cuando mi madre contestó por mí, pero, en vez de decirme lo que
esperaba que diría, me dijo que nadie tenía derecho a meterse en mi vida, pero
que yo tenía que saber mejor que nadie lo que quería y sentía, que ella estaba
segura de que yo no dudo de lo que siento y que lo único que quiere es que yo
sea feliz. También aprovechó para decirme que no quería que me fuese nunca, que
entendía que yo tuviese mi vida allí en Cataluña, pero que ella daría mucho de
sí misma si así podía evitar que me marchase una vez más. Me dijo que Galicia
era mi hogar y que podía quedarme con ella para siempre si eso es lo que deseo.
Yo le dije que no quería irme nunca de aquí, pero que no sabía qué hacer con
Artemisa. MI madre me dijo también que, si creía que volviendo junto a ella
podía arreglar las cosas, no lo pensase dos veces, que volviese y que después,
si Artemisa quería, regresase a Galicia con ella, pero entonces me preguntó por
Lúa, me preguntó qué pasaba con ella. Yo le confesé, sin mirarla a los ojos,
que Lúa estaba convirtiéndose en alguien muy especial para mí, que no me
esperaba para nada que me pasase eso y que no quería sentir nada más, que tenía
miedo, pero que tenía muy claro que todavía amaba a Artemisa.
Mi madre es mucho más comprensiva de lo que yo me
esperaba. De verdad, me hizo mucho bien hablar con ella. E incluso me recomendó
algo que no sé si está muy bien. Me dijo que la mejor manera de conocer lo que
sentimos es viviendo, viviendo cada instante y sabiendo lo que sentimos,
analizando lo que sentimos y pensando en lo que no nos hace felices para deshacernos
de eso, pero que era viviendo las cosas cómo mejor sabríamos qué es lo que
queremos de verdad.
Y hoy he vivido una cosa muy rara. Todavía estoy un
poco ida, es decir, eso que he vivido me apartó un poco de mí y ahora me cuesta
regresar a mi mente, por eso escribo de este modo tan desordenado e intenso.
Fue por la tarde. Pensaba quedarme en mi casa todo el día porque hacía hoy un
calor de carallo, estaba muy perezosa y no me apetecía esforzarme por nada.
Prefería quedarme en casa para pensar y hablar tranquilamente con mi madre, que
todavía tenemos muchas conversaciones pendientes; pero, después de comer, vino
Lúa a buscarme y me propuso que fuésemos a dar una vueltiña. MI madre le sonrió
y le dijo que me sacase, que estaba perezosa y extraña y que necesitaba que me
diese el aire, pero yo me quejé diciendo que hacía muchísimo calor y que no
tenía ganas de hacer nada. Aún sigo un poco cansada por la resaca que tuve y
porque ayer por la noche no dormí bien y así mismo se lo dije a las dos, pero
entonces Lúa me propuso que fuésemos a bañarnos al río y no pude negarme a su
ofrecimiento, pues eso sí que me apetecía muchísimo.
Caminamos en silencio durante unos largos momentos.
Yo no tenía muchas ganas de hablar y Lúa parecía también algo ausente. No
obstante, necesitaba hablar con ella. Aún tenía que hacerle muchas preguntas y
no sabía cómo hacerlo. Cuando llegamos al río, nos desvestimos y nos metimos en
el agua casi sin pensar en lo fría que estaría, a pesar de que hiciese tanto
calor, pero el tacto frío del agua me despertó muchísimo y me hizo sentir libre
y acogida otra vez. No sé qué me pasó durante todo el día de ayer y de hoy,
pero sobre todo a partir de esos momentos sentí que estaba muy extraña, que
tenía un montón de ideas en mi mente que se mezclaban con las emociones que me
llenaban el alma. Además, no voy a negarlo, no podía dejar de mirar a Lúa. Miraba
cómo nadaba y me parecía que su piel brillaba bajo el sol de la tarde, que
calentaba mucho y se reflejaba en sus cabellos rizados y rojizos. Yo me dejaba
llevar por el agua sin pensar en nada, de vez en cuando me agarraba a las
piedriñas que crean la orilliña del río y también a la mano de Lúa. Nos bañamos
en silencio, sólo hablando con los ojos. Creo que ninguna de las dos necesitaba
decir nada, pero también notaba que Lúa me preguntaba muchas cosas con su
mirada. Sabía que, cuando saliésemos del agua, empezaría a hablar con ella sin
poder retener mis palabras.
Cuando salimos, me tumbé en la hierba y cerré los
ojos. Me gustaba muchísimo sentir el calor del sol y también el viento que
soplaba entre las ramas de los árboles. Cuando habían pasado unos cuantos
minutos, entonces abrí los ojos y me fijé en mi alrededor. Me quedé asombrada
cuando descubrí lo hermosa que estaba la tarde. Cantaba con fuerza el silencio,
junto a la voz del río, soplaba el viento, meciendo las hojas de los árboles
provocando así una melodía que me serenaba muchísimo, que me acariciaba el
alma. Estaba todo tan quedo que me pregunté si alguna vez había existido allí
un sonido que rompiese la paz del bosque. Entonces, comencé a sentir algo muy
extraño. Hasta entonces, había sentido que tenía el alma llena de inquietud y
de tristeza por todo lo que había pasado con Artemisa y por lo que estaba
sintiendo con Lúa y, de súbito, noté que una mano cariñosa me acariciaba el
alma hasta deshacer todo lo que me hacía sentir desasosegada. Despaciño, iba
sintiéndome cada vez mejor. No podía apartar los ojos de las verdes hojas,
dibujadas sobre ese cielo azul tan intenso. No podía retirarme de la voz del
silencio y del río. Me sentía cada vez más fundida con la naturaleza, con mi
tierra. Sólo sentía esa emoción que cada vez era más fuerte. Iba desapareciendo
para mí e iba quedando esa sensación tan placentera que me alejaba de lo que
había vivido hasta entonces y de lo que estaba por vivir. No quería cerrar los
ojos, pero sentía que me pesaban los párpados y que me invadía una sensación de
paz que llevaba muchísimo tiempo sin experimentar, si es que alguna vez la
sentí tan intensamente. Incluso mi respiración era cada vez más lenta y
tranquila. Entonces, pensé muchísimas cosiñas a la vez: pensé que no me
importaba morir justo en ese instante, que incluso me gustaría morir ahí mismo,
que sentía que ya lo había vivido todo, que estar con mi tierra siempre fue el
deseo más intenso de mi vida y que haberlo cumplido ya me permitía respirar en
paz, que ya no me faltaba nada, me sentía completa, estaba completa, era yo
toda. Aquellos pensamientos intensificaban la paz que me había invadido toda,
que se había convertido en mi única realidad. Me acomodé más en la hierba,
abrazándome el pecho, y cerré los ojos deseando que ya no hubiese nada más
después de ese instante. Me sentía tan extraña y a la vez tan feliz y
satisfecha que ya no me importaba nada. Ya ni siquiera pensaba en Artemisa ni
en todo lo que me había dicho ayer por la noche. Sólo existíamos mi tierra y
yo. Yo sabía que estaba unida a mi tierra por un vínculo muy intenso e
indestructible, pero en ese momento notaba que ella también lo sentía, notaba
la tierra por dentro de mí, como si ella me hablase a través del viento, del
río y del sol que llovía sobre mí. Nunca me había sentido así, nunca, ni
siquiera cuando era niña, y lo más bonito de todo es que podía comprender
perfectamente lo que estaba sintiendo, el significado de esos momentos y de
esas emociones tan perfectas. No estaba dormida, pero sí me encontraba cada vez
más lejos del mundo, cada vez más sumergida en la realidad más mágica que jamás
pude conocer.
Pero no quedaba todo en mi alma. Las emociones que
sentía también eran físicas. Sentía que en mi cuerpo había olas de satisfacción
que me recorrían todos los rincones de mi ser. Es algo que no puedo explicar.
—
¿Agnes,
duermes? —me preguntó Lúa con timidez acercándose a mí.
No me esperaba para nada oír su voz. Lentamente,
abrí los ojos y la miré extrañada y con cariño. Ella me sonrió y me acarició
con ternura la frente y los cabellos.
—
Estás
bien? —quiso saber acostándose a mi lado.
—
Lúa,
me siento mejor que nunca, te lo juro.
—
¿De
verdad? Hoy te he notado un poquiño extraña.
—
Ahora
estoy bien, muy bien, como nunca lo estuve antes. No sé qué me pasa, pero
siento muchísima paz. Lúa, ¿cómo podría conseguir morirme ahora mismo? Me
gustaría que mi vida acabase justo ahora —le confesé sin pensar en mis
palabras. MI voz sonaba lenta y serena.
—
¿Qué
dices, Agnes? ¿Por qué quieres morir?
—
Porque
me siento tan bien que creo que nunca más podré sentirme así, porque siento que
ya he conseguido lo que más he deseado en mi vida y porque sé que no hay nada
más en el mundo que pueda hacerme sentir tan completa y llena de vida. Me
siento en paz, de verdad. No estoy triste ni deprimida, al contrario.
—
Pero...
todavía te quedan muchas cosas por vivir.
—
¿Ah,
sí? ¿Cuáles? Yo ya lo he hecho todo, de verdad. Ya estoy en paz. Ya tengo el
alma completa.
—
¿Y
qué pasa con Artemisa?
—
Artemisa
no entiende lo que siento por mi tierra. Artemisa quiere separarme de ella.
—
No
es cierto.
—
Sí
lo es. Todo lo que ha hecho estos días me lo demostró, que ella no entenderá
nunca que esté tan unida a Galicia. Y no quiero que nadie me aleje de aquí, no
quiero. Ahora que la he recuperado, no quiero perderla nunca más, nunca más.
—
Nunca
más, Agnes —me musitó aún acariciándome los cabellos.
—
¿Cómo
es posible que existan sensaciones tan bonitas e intensas? ¿Cómo es posible que
exista un lugar así, tan mágico?
—
Tú
te quedarías aquí para siempre, ¿verdad?
—
Me
quedaría aquí hasta quedarme sin vida. ¿Sabes una cosa? Soy capaz de permanecer
aquí tumbada para siempre, sin volver a comer ni a beber, sin moverme, para que
mi vida fuese llegando despaciño a su fin.
—
¿Y
qué hacemos los que te queremos? —me preguntó con morriña.
—
Si
me queréis de verdad, comprenderéis que quiera morir aquí, que ya no quiera
vivir nada más.
—
Pues
coge piedras y tírate al río —bromeó con ternura.
—
Estuve
a punto de hacerlo cuando mi madre me dijo que me separaría de Galicia —le confesé
sin pensar en mis palabras. Lúa se quedó detenida, asombrada.
—
¿Cómo?
—me preguntó estremecida.
—
Prefería
morir antes que vivir lejos de aquí y... no estaba equivocada. Era preferible
morir a vivir lejos de Galicia.
—
No
es verdad, Agnes.
—
Sí
lo es, y ahora pienso lo mismo.
—
Estás
muy extraña. ¿Has discutido otra vez con Artemisa?
—
Ayer
por la tarde, sí, pero por la noche ya lo arreglamos. Por la tardiña tuvimos
una conversación muy horrible en la que me dijo cosas que me dolieron mucho.
—
¿Qué
te dijo?
—
Que
la había decepcionado muchísimo.
—
¿Tú?
E logo?
—
Porque
no había vuelto con ella sabiendo que está tan mal, porque estoy contigo en vez
de ir junto a ella...
—
No
tiene derecho a decirte esas cosas.
—
Ahora
creo que sí tenía razones para estar tan celosa.
—
E
logo?
—
Todavía
la amo con toda mi alma, pero no puedo seguir negando la realidad —le dije
mirándola con ternura—. Lúa, tú y yo...
—
Agnes,
no, no —me negó apartándome la mirada.
—
No
tengas miedo. No va a pasar nada.
—
No
quiero que lo digas ahora. No me siento capaz de hablar de esto ahora.
—
¿Por
qué no? ¿Quieres que vayamos a buscar unos vasos de vino que nos ayuden a
hablar? —me reí mientras me acercaba más a ella. Ella también lanzó una
carcajada hermosa.
—
Creo
que no nos conviene.
—
¿Qué
te pasa? ¿Tienes miedo?
—
No
quiero que tu relación con Artemisa se estropee por culpa mía.
—
No
será por culpa tuya. Tú siempre has sido muy responsable.
—
¿Y
tú no?
—
Yo
también, pero quiero que seamos sinceras. Creo que no nos conviene ocultar las
cosas.
—
Ya
lo sabes, Agnes. No hace falta que diga nada más —se quejó con vergüenza.
—
¿Qué
crees que sé?
—
Que...
que me gustas muchísimo, que te quiero —me confesó mirándome con dulzura—, pero
nunca me atreveré a... porque sé que tú amas a Artemisa y que lo único que
sientes por mí es atracción.
—
¿Y
si no fuese así? —le pregunté muy flojiño.
—
No
quiero que lo pases mal por culpa mía.
—
No
te eches más la culpa de esto, por favor. Yo quiero ser sincera contigo, Lúa.
Ya lo fui con Artemisa. Le dije que el amor que siento por ella está por encima
de cualquier cosa, pero eso no quería decir que no sintiese nada por ti. Tú
también me gustas muchísimo y no puedo evitarlo, Lúa.
Al oír mis palabras, Lúa agachó la mirada. Vi que se
ruborizaba. Detuvo las caricias que no había dejado de darme en los cabellos y
en los hombros. Entonces se acercó más a mí y me apretó contra ella con un
cariño que me estremeció.
—
Lo
sé, tontiña mía, lo sé. ¿O qué crees, que no sé leer tus ojos? Siempre supe
hacerlo, pero no quiero que cometas ninguna locura, Agnes.
—
¿Qué
locura puedo cometer con lo inseguriña que yo soy? —le pregunté riéndome con
vergüenza.
Lúa también se rió, pero en ese momento notaba que
ella estaba a punto de emocionarse. La miré con ternura y vi que tenía los ojos
brillantes.
—
Cómo
me gustaría que las cosas fuesen diferentes —musitó cerrando los ojos—. Llevo
toda la vida esperándote y cuando, por fin, nos reencontramos... pero yo sabía
que tú y yo nunca...
—
Nunca
sabemos lo que va a pasar, Lúa —le contesté conmovida, con una voz casi
inaudible. En realidad no sabía qué decir.
—
Sí
lo sabemos, Agnes. Tú siempre has estado destinada a estar con Artemisa. Llevas
siglos unida a ella. Ahora te parece que estáis mal, pero yo estoy segura de
que, en cuanto os tengáis una delante de la otra, todo esto quedará atrás y
será como si tú y yo no hubiésemos vivido nada de esto.
—
No
lo creo. Yo nunca podré olvidar todos los momentos que hemos compartido. Han
sido los más bonitos que vivía en muchísimo tiempo, ya te lo dije. Contigo me
siento bien... Me haces feliz con muy poquiño.
Mientras hablábamos, ella me acariciaba con mucha
dulzura, como si le diese miedo tocar mi piel; la que en esos momentos ardía,
templada por el sol que brillaba con tanta fuerza.
—
Deberías
ponerte protección solar, Agnes, que eres muy blanquiña. Vas a quemarte —me
recomendó como si hubiese leído mis pensamientos. Noté que quería huir de esa
conversación—. ¿Quieres que te ayude a echarte por la espalda?
—
Ay,
es que no he traído.
—
Yo
sí he traído. Venga, que te pongo —me dijo sentándose en la hierba. Sentí un
ligero frío cuando ella se separó de mí.
Me senté también en la hierba y entonces Lúa comenzó
a esparcirme la crema por la espalda con muchísima dulzura y cuidado, con perfección,
sin dejar ni un solo rincón de mi piel sin proteger bajo sus dedos. No pude
evitar que sus caricias me estremeciesen. Me estremecía su modo de deslizar sus
dedos por mi piel, me estremeció cómo me apartó el cabello del cuello para no
ensuciarlo con la crema y también cómo, despaciño, iba acercándose más a mí. No
sabía qué pensar ni qué sentir, pues todavía estaba hechizada por las intensas
sensaciones que había experimentado antes de mantener con Lúa aquella
conversación tan importante (y todavía sigo así), pero sí notaba que el corazón
me latía cada vez con más fuerza, golpeando en mi pecho como si quisiese huir
de mi cuerpo.
Sin decirme nada, Lúa comenzó a echarme crema
también por los brazos, por la barriga, por todas las partes de mi cuerpo con
una ternura que me hacía volar. Sabía que tenía que apartarme de ella, pero no
me atrevía a moverme. No entendía por qué estaba tan paralizada, por qué sus
caricias me habían detenido así.
—
Tienes
una piel hermosísima y muy suave —me dijo musitando con cariño. Noté que
estábamos muy cerquiña, tanto que podía aspirar el aroma de sus cabellos—. A mí
también me gustaría morir ahora, Agnes. Nunca nadie había expresado tan bien
qué es la felicidad completa, esa felicidad que ya no puede ser más intensa,
que ya lo es todo en la vida, esa paz que todos deberíamos sentir antes de
irnos de este mundo.
—
¿De
verdad mis palabras no te parecieron locas? —le pregunté mirándola a los ojos.
Yo también tenía la mirada cristalina.
—
¿Locas?
Me parecieron las más románticas y sinceras que escuchaba en la vida. Siempre
asombra muchísimo escuchar que a alguien no le da miedo la muerte.
—
Sí
me da mucho miedo la muerte —la contradije con timidez—. Antes de venir aquí a
Galicia, llevaba muchísimo tiempo despertando por las noches sintiendo que no
quería morir, sintiendo muchísimo miedo a que mi vida acabase sin que yo
pudiese evitarlo.
—
¿Y
ahora?
—
Ahora
que estoy en mi tierra, sinceramente, ya no me da miedo, al contrario. Ahora sé
que podría morir tranquila.
—
¿Te
gustaría desaparecer, entonces?
—
Desaparecer
no, sino fundirme con la tierra, ser parte de la tierra para siempre, ser la
tierra —musité a punto de ponerme a llorar.
—
Ya
eres parte de esta tierra sin que tengas que morir, mi cieliño, mi estrelliña.
Lo único que tienes que hacer es no marcharte de aquí.
—
Ya
te dije que prefiero que me maten antes que me alejen de mi hogar otra vez.
—
¿Y
qué harás si Artemisa no quiere quedarse aquí contigo? —me preguntó con mucho
cuidado.
—
No
lo sé. Tengo muy claro que no quiero irme de aquí nunca más.
—
Si
te quedas, ya sabes que no estás sola.
—
Lo
sé.
—
Pero
sé que sufriréis mucho si os separáis.
—
No
lo sé. Ahora no sé nada. No entiendo nada, Lúa. Ayer, Artemisa me dijo cosas
que me dolieron mucho y, a pesar de que por la noche parecía que todo se
hubiese solucionado, todavía siento que sus palabras me duelen mucho, como si
no dejasen de resonar en mi mente. Y, además...
—
¿Qué
ocurre?
—
No
sé cómo decirlo... No puedo soportar que ella piense que la he decepcionado. No
lo entiendo. Me lo dijo antes de que yo le confesase que tú...
—
¿Le
has dicho que yo te gusto? —exclamó sorprendida.
—
Ya
te lo he dicho antes, ¿no?
—
Sí,
pero... ¿qué le dijiste exactamente?
—
Que
puede que sí haya sentido cosiñas que no están bien.
—
¿Cuándo?
—
El
sábado, cuando estábamos en la fiestiña.
—
Pero,
Agnes, tenías encima un montón de vasos de vino. No tenías que darle
importancia a eso. Si Artemisa está tan celosa, no tendrías que haberle dicho
eso, Agnes.
—
Yo
prefiero ser sincera con ella.
—
¿Has
hablado otra vez con ella después de esa conversación?
—
Esa
conversación acabó muy bien.
—
Pero
¿habéis vuelto a hablar?
—
No.
Esta mañana le di los buenos días, y no me contestó —le conté herida.
—
¿No
te ha contestado?
—
No,
y sé que ha visto el mensaje. Además, ayer me dijo unas cosas muy tristes. Me
dijo que ella no tenía nada que hacer a tu lado, que ella no podía hacerme tan
feliz como tú, que eres gallega como yo y entiendes perfectamente lo que siento
por mi tierra, pero yo le dije que eso no tenía nada que ver con lo que sentía
por ella.
—
Y
no tiene nada que ver. Agnes, tienes que ir a buscar a Artemisa. No quiero que
estéis así —me dijo retirándose un poco de mí—. Perdóname, yo tampoco me he
comportado bien contigo ni con ella. Por la Diosa Madre, he sido demasiado
irreflexiva, Agnes.
—
Pero
¿por qué? No hemos hecho nada malo, creo yo.
—
¿De
verdad lo piensas?
—
No
hemos hecho nada malo.
—
Agnes...
lo mejor será que vuelvas cuanto antes a Cataluña si de verdad te importa
Artemisa.
—
¿De
verdad? —le pregunté a punto de llorar—. ¿De verdad tú crees que debería
volver?
—
Creo
que sí, Agnes. Me parece que, si tú no vas, a ella no le dará la gana de venir
a Galicia. Estoy segura de que ella espera que seas tú quien la busque.
—
No
tiene sentido nada de esto, Lúa —lloré sin poder evitarlo—. Yo nunca me habría
comportado como ella está comportándose conmigo. Además, si tantos celos tiene
y si tanto le preocupa que yo pueda hacer algo contigo, ¿por qué no viene?
—
Los
celos son una enfermedad, ya te lo dije.
—
No
sé qué hacer. Si intento que entienda que yo la amo y que sólo pienso en ella,
igualmente está celosa, y además estoy haciendo un gran esfuerzo por dominarme,
que me cuesta muchísimo, no sabes cuánto.
—
¿De
verdad? —me sonrió encantadoramente.
—
Parece
como si la vida estuviese poniéndome a prueba, tienes razón, tenías razón.
—
¿Y
crees que yo no me contengo? ¿Crees que para mí esto no es difícil? Pero,
entonces, ¿qué podemos hacer, Agnes? ¿Dejamos de hablar? ¿Crees que lo mejor es
que nos separemos? Cuando Artemisa venga, si es que alguna vez lo hace, todo
volverá a ser como siempre entre vosotras y todo será mucho más fácil, ¿no
crees?
—
¿Estás
pasándolo mal por culpa mía, Lúa? ¿Estás sufriendo por culpa mía?
—
No,
contigo no puedo sufrir ni sufriré nunca, vida mía. Contigo soy tan feliz... No
quiero que Artemisa venga —me confesó de súbito—. No quiero que venga porque
entonces ya no podré estar contigo todo el tiempo que quiera, porque ya tendré
que comportarme contigo como si no me gustases nada, escondiendo lo que siento;
pero no me gusta nada decirte esto. Me siento mala persona, me siento egoísta,
pero es que ya no puedo callar más, ¿sabes? —me dijo con mucho cariño. Tenía
lágrimas en los ojos.
—
No
eres mala persona. Tú podrías haber ignorado desde el principio que Artemisa
existe y decirme todo el tiempo que, si me quedase contigo, tú nunca me
alejarías de mi tierra. Tú podrías haberme dicho muchísimas cosas para intentar
condicionarme, y no lo has hecho nunca. Tú no eres mala persona. Tú eres muy
bueniña.
—
¿De
verdad piensas eso de mí?
—
Lo
pienso, por supuesto que lo pienso. Si no lo pensase, ya me habría alejado de
ti, no hablaría contigo, no habría pasado tanto tiempo contigo, Luíña.
—
¿Y
qué podemos hacer, Agnes? Tú no eres para mí. Tú eres demasiado para mí.
—
Pero
¿qué dices? —me reí asombrada—. Yo no soy nada.
—
Eres
mucho, eres todo lo que siempre soñé —me musitó cerrando los ojos—. Quizá lo
mejor sería que me fuese de aquí y que te dejase en paz, que desapareciese
antes de que venga Artemisa y descubra lo que yo siento por ti. Seguro que ya
lo sabe.
—
Lúa,
mi problema con Artemisa no es sólo que esté celosa por ti, sino que no
entienda lo que yo siento. Creo que nunca comprendió de verdad lo que yo viví
en mi vida, lo que siento por Galicia ni lo que tanto deseo. Ése creo que es
nuestro verdadero problema. Los celos sólo nacen porque sabe perfectamente que
no preciso de mucho más para quedarme aquí para siempre. Creo que está tan celosa
porque ella ve en ti lo que ella nunca podrá ser para mí, según ella cree. No
soy tonta. Sé que ella se compara continuamente contigo y eso me hace mucho
daño. Aunque ayer por la noche acabamos reconciliadas, sé que los celos no han
desaparecido, lo sé. Y no puedo soportar que esté tan celosa. Sí quiero que
venga aquí de una vez. Tengo muchísimas ganas de verla, pero también me da
miedo que venga porque no sé qué podrá pasar. Si en la distancia fue capaz de
hacer todo eso, de decirme todo eso, no sé qué puede pasar si está aquí, si nos
ve juntas...
—
Te
entiendo.
—
Esta
situación me da mucho miedo, Lúa, sobre todo porque no la había vivido antes y
no sé cómo enfrentarla. Ir a Cataluña para buscar a Artemisa no es la solución
porque, si voy, vamos a estar mal las dos, tanto ella como yo.
—
E
logo?
—
Pues,
a ver, si yo vuelvo para buscarla, ella no se sentirá bien porque sabrá que me ha
obligado a volver, sabrá que yo volví por causa de su comportamiento, y yo...
si vuelvo, pues es evidente que no estaré bien, ya que volví porque hay algo
que no está bien, y creo que lo que está pasando entre nosotras no se soluciona
renunciando a la felicidad de una de las dos. Así no se puede arreglar nada,
Lúa. Las cosas hay que hacerlas de corazón.
—
¿Por
qué te da tanto miedo pensar en volver?
—
No
puedo soportarlo. No voy a volver nunca, Lúa. Ya no me queda ninguna duda.
—
¿De
verdad?
—
Quiero
quedarme aquí para siempre, con mi madre, en este lugar, trabajando la tierra.
Ésa es la vida que soñé vivir siempre.
—
Me
gusta que lo tengas tan claro, pero también...
—
No
quiero pensar más en esto, quiero que las cosas fluyan. Esta tarde he sentido
algo muy intenso que hacía mucho tiempo que no sentía. Me he sentido totalmente
fundida con la tierra, ¿sabes? Y sé que eso tiene muchísima importancia.
Todavía me dura ese hechizo tan hermoso. Me siento tan serena, con el alma tan
llena de paz...
—
E
logo...
—
Y
tú me das siempre mucha paz. No sé explicar lo que me pasa cuando estoy
contigo. Si lo que siento cuando estamos juntas no es perfecto, es por culpa de
lo que está pasando con Artemisa. No digo que ella empeore las cosas, pero sé
que todo podría ser mucho más intenso. También sé que sentiría algo muy bonito
e intenso si ella estuviese aquí viviendo todo esto conmigo, pero ella escogió no
venir. Tampoco digo que tú estés sustituyendo a Artemisa, para nada es así. Por
favor, no lo pienses nunca.
—
Jamás
podré pensar algo así de ti, con lo sincera que eres, con lo transparente que
eres. Tus ojos hablan más que tus palabras, ¿sabes? —me dijo sonriendo—. No
pienses más, no sufras más. Sé que siempre te digo lo mismo y que es muy
difícil olvidar lo que estás viviendo con ella, pero sé que todo acabará bien,
no sé cómo, pero lo que pase aquí será lo que más te convenga. La tierra no
permitirá que te hagan más daño, Agnes —me aseguró mientras me acariciaba los
cabellos.
—
Graciñas,
Lúa.
—
Mereces
tanto ser feliz, ser totalmente feliz...
—
Jamás
pensé que me pasaría algo así—me reí tímida.
—
Yo
tampoco, la verdad. Si me dijesen, hace unos años, que estaría así contigo, no
me lo habría podido creer nunca.
—
Yo
tampoco —me reí con ella.
—
No
quiero renunciar a ti —susurró cerca de mi oído.
—
Yo
tampoco. Estoy harta de renunciar a las cosas que pueden hacerme feliz y que me
hacen sentir bien. Ya está bien, carallo —musité yo también.
—
Podemos
hacer que todo sea siempre inocente. Nunca haré nada que tú no quieras.
No supe qué decirle. Lo único que hice fue sonreír y
cerrar los ojos. Entonces nos quedamos así, detenidas en ese momento, sintiendo
cómo el viento movía nuestros cabellos, nos acariciaba la piel y secaba el agua
que todavía nos mojaba la ropa de baño. El sol también nos protegía en su calor
dorado y el río, con su musitar, tan quieto, nos calmaba como si no quisiese
que sufriésemos nunca más, como si quisiese que olvidásemos las lágrimas que
habían brotado de nuestros ojos hacía unos instantes.
—
Ojalá
el mundo desapareciese —musitó Lúa con una voz muy silenciosa—. Ojalá no
hubiese nada más que este instante, que este lugar, que tú. Ojalá todo se
detuviese ahora. Yo pensaba que no podía ser tan feliz, que no podría sentirme
nunca tan bien, tan llena de vida y tan calmada. Tú también me das muchísima
paz, ¿lo sabes, verdad?
—
No
estoy acostumbrada a que me digan que yo doy paz, al contrario.
—
E
logo? —me preguntó acariciándome los cabellos de nuevo—. Si parece que la paz
nace de ti.
—
La
mayoría de gente piensa que soy extraña e inaccesible.
—
Piensa
eso la gente que no sabe comprender la belleza de los tesoros. Quien piense eso
de ti no tiene corazón ni alma.
—
Ay,
qué cosiñas que dices —me reí sintiendo que me ruborizaba.
—
Esto
va a ser difícil, Agnes, ¿eh? Creo que estaremos huyendo siempre de esto...
—
Huir
siempre también agota.
—
Llegará
un momento en el que ya no me quedarán fuerzas para seguir huyendo —me confesó
mirándome a los ojos con mucha ternura—. ¿Sabes cuántas veces te habría besado
ya? No sé cómo puedo tener tanta fuerza de voluntad para no hacerlo.
En ese momento, sentía que me había abandonado mi
razón y que lo único que deseaba era que aquel instante se volviese eterno. Lúa
estaba cada vez más cerca de mí. Podía sentir su respiración, podía aspirar el
aroma de su piel y estaba tan sumergida en sus ojos que me parecía que todo lo
que me rodeaba era de color verde, como su mirada cristalina; pero, entonces,
antes de que mi cuerpo deshiciese mis pensamientos, vi a Artemisa en mi
memoria, mirándome desde la distancia con sus ojos llenos de rabia y de
tristeza y sentí que toda aquella paz que la tierra me había dado se desvanecía
y sólo sentí que algo se me clavaba en el alma, como si estuviese a punto de
traicionarme a mí misma.
Despaciño, me alejé de Lúa sintiendo también que me
rodeaba un frío inmenso. Estaba paralizada por la mezcla de sentimientos que
gritaban en mi alma. Tuve mucho miedo a hacerle daño a Lúa, quien todavía me
miraba con mucha ternura, pero enseguida supe que ella también agradecía que yo
me hubiese alejado de ella.
—
No
tengas miedo, Agnes. Eres fuerte, eres más fuerte de lo que piensas. Jamás
serás capaz de serle infiel a Artemisa, jamás.
—
Siento
que ya se lo he sido —musité agachando los ojos—. Siento que le soy infiel
desde hace muchísimo tiempo, pero no contigo, sino con mi tierra, y lo peor es
que nunca me sentí culpable por eso.
—
Pero
no es lo mismo ser infiel a alguien con la tierra que tanto amamos que serlo
con otra persona. Eso no se puede perdonar.
—
No
se puede. Ella nunca me lo perdonaría.
—
Y
tú tampoco —me sonrió con cariño, pero yo sabía que se sentía cada vez más
triste.
—
Perdóname,
Lúa. También esto es culpa mía —le dije con muchísima vergüenza.
—
No
tengo nada que perdonarte, al contrario, tengo que agradecerte que me hayas
hecho tan feliz. Creo que a nuestro mundo le queda muy poquiño tiempo de vida.
—
¿Por
qué dices eso?
—
Lo
sé, Agnes.
Entonces, justo en ese momento, oí que alguien me
llamaba con mucho cariño. Me asusté muchísimo al escuchar mi nombre volando por
el aire, pero enseguida me tranquilicé cuando descubrí que era mi madre quien
me llamaba con mucho amor y dulzura.
Mi madre estaba delante de nosotras, mirándonos con
felicidad, con una mirada tan brillante que pensé que el sol nacía de sus oscuros
ojos. Nos sonreía con alivio y también estaba a punto de echarse a reír, pero
se contenía para poder hablarnos con claridad.
—
¿A
que no imaginas quien acaba de llamar ahora a nuestra casa? —me preguntó con
inocencia.
—
¿Quién?
—quise saber con miedo.
—
Pues
Artemisa, tu Artemisiña. He estado hablando con ella durante mucho ratiño y me
parece tan dulce, tan buena persona... Se sintió muy avergonzada cuando supo
que era yo quien había cogido el teléfono, ¡pero enseguida se tranquilizó y
además me dijo que podía hablarle en gallego! Qué bonito que tú le hables
nuestra lengua, Agnes —dijo sentándose en la hierba—. Pues hemos estado
hablando muy tranquilamente, ¿sabes? Yo creo que ya no le dará vergüenza
conocerme cuando venga.
—
¿Y
qué te ha dicho? —le preguntó Lúa. Yo no podía hablar.
—
Pues
que vendría a finales de esta semana, me dijo, y yo le dije que viniese cuanto
antes, que me gustaría mucho que viviese con nosotras el día de Galicia, pero
dice que prefiere venir el jueves. Agnes, Artemisa tiene una voz muy bonita y
se nota muchísimo que está deshecha de nostalgia por ti, se nota que te extraña
muchísimo, hija mía. Sé que ahora no estáis bien, pero es normal que estéis
pasando por esto. Cuando hay amor de verdad, es muy faciliño que haya celos. No
le guardes rencor por eso, hija mía. Ella te quiere con locura, hija.
Mi madre estaba a punto de emocionarse, lo que
intensificó las ganas de llorar que ya se habían apoderado de mí sin que
pudiese evitarlo cuando había escuchado cómo mi madre hablaba de Artemisa.
—
¡Tenemos
que prepararlo todo para su llegada! —nos dijo mi madre animada, pero sabía que
algo no estaba bien en ese momento. Había algo en el aire que era punzante para
las tres—. Agnes, ¿qué te pasa? ¿No quieres que venga? Estuviste toda la semana
pasada diciendo que la echabas mucho en falta, que ansiabas tenerla aquí
contigo. ¿Qué pasa ahora, filliña? ¿Es por lo que me contaste ayer?
—
Tal
vez tengáis que hablar vosotras soliñas —dijo Lúa levantándose de la hierba.
—
No,
Lúa, por favor, no te vayas, Luíña —le pedí asustada—. No te vayas.
—
Tenéis
que solucionar las cosas, Agnes —dijo mi madre con cariño mientras me
acariciaba los cabellos—. Escucha, sé todo lo que está pasando. Lo sé porque yo
también tengo ese poder de intuición tan fuerte que tú tienes. Sé que estás
confundida por todo lo que estás viviendo. Por eso tienes que ver a Artemisa,
para que tus sentimientos se aclaren, ¿no crees?
—
Tengo
miedo, nai —le confesé casi sin voz.
—
¿Miedo
a qué, miña cativiña?
—
A
que todo pueda empeorar entre nosotras. No quiero que eso pase.
—
No
pienses aún en lo que puede pasar. Ahora tienes que centrarte en que va a
venir, por fin, en que dentro de poquiño la tendrás aquí contigo.
—
Pero
no me he comportado bien y siento que no estoy haciendo las cosas bien.
—
Estás
haciendo las cosas como mejor sabes. Lúa, ¿ha hecho algo de lo que tenga que
arrepentirse? —preguntó riéndose con ternura. Lúa negó en silencio—. Yo no
tengo por qué saber nada más, pero lamentablemente sé más de lo que me dices,
filliña. No puedes esconderme nada. Lo que estás viviendo es muy intenso y no
se trata solamente de lo que estás viviendo con Lúa, sino del regreso a
Galicia. Reencontrarte conmigo y con tu tierra es algo muy intenso para ti y es
normal que ahora tengas el alma llena de emociones que no sabes dominar. Por
eso necesitáis estar juntiñas tú y ella y después ya podrás pensar en lo que
quieres para ti y en lo que sientes. Ya verás cómo todo va bien, Agnesiña —me
aseguró mientras me abrazaba con mucho cariño.
—
Eso
es lo que yo también le digo —sonrió Lúa.
—
Graciñas
a las dos.
Yo notaba que mi madre sabía algo más que no quería
decirme, que estaba feliz por algo que yo no podía ni imaginar, pero no me
atreví a preguntarle nada más.
Ahora, me siento muy extraña. No me arrepiento nada
de haber vuelto a Galicia, al contrario, ahora sé más que nunca que no quiero
irme de aquí. Tampoco, sinceramente, me arrepiento de todo lo que he vivido con
Lúa. Creo que hacía mucho tiempo que no vivía unos instantes tan bonitos.
Quizás no estuviesen permitidos en mi vida, pero yo tampoco sabía cómo luchar
contra ellos. Ahora mismo, no sé qué hacer, si sentirme bien porque Artemisa
vendrá por fin o sentir ese miedo que me invade cada vez que me pregunto cómo
serán las cosas cuando ella esté aquí. Sea como sea, reencontrarme con Artemisa
me hace sentir muy nerviosa y aún no sé por qué siento algo así.
Ya escribiré en otro momento. Hoy no he conseguido hablar
con ella. La llamé dos veces, pero no me lo cogió y tampoco me contesta a los
mensajes que le he enviado por whatsapp. Ahora ya es muy tarde y creo que
tendría que descansar. Aún me dura la sensación hermosísima que mi tierra me
entregó y creo que ya no desaparecerá nunca más. Sé que esa sensación nace del
vínculo que nos une y sé también que esa sensación me ayudará a dormir mejor
esta noche.
A Artemisa la dominan los celos, está claro. Sus celos tienen un fino fundamento, pero está llevando la situación al límite. Le ha dicho cosas horribles a Agnes, y esas cosas ya no se pueden borrar, ya están dichas. Si son palabras tan duras, permanecen en tu memoria por mucho tiempo, sobretodo si provienen de la persona a la que amas. Creo que se arrepentirá cuando pasen sus celos, cuando tenga a Agnes cara a cara (creo jajaja). Me parece una tontería muy grande que Agnes tenga que volver a Catalunya para tranquilizarla. ¡Si ella está a punto de ir a Galicia! Lo peor es que Agnes le confesó que le gusta Lúa...gran error. Ahora sus celos han aumentado y con ellos su desconfianza. Los celos son irracionales, olvidan la lógica, son salvajes. Eso debería comprenderlo Agnes y no tomarle todo en cuenta. Pero hay que reconocer que tiene motivos para preocuparse, esas conversaciones que tienen Agnes y Lúa pueden explotar en cualquier momento. Recordemos que son dos personas de carne y hueso, no de piedra. Yo creo que su amistad tiene fecha de caducidad. Una de dos, o dan el paso y se consolidan como pareja, olvidando a Artemisa, o deben dejar su amistad. Me parece que será imposible ser amigas nada más, y encima, con Artemisa por ahí. Me da pena, porque si la vida las ha reunido otra vez, tiene que significar algo. Así que Artemisa tiene sus motivos para estar celosa pero exagera. Es como ver a un niño con una piedra en la mano y regañarle por si te la piensa tirar. Es cierto, hay fuego en el ambiente, pero todavía no ha ocurrido nada. Además, justo cuando Agnes podría ser feliz, cuando no tendría que tener preocupaciones, Artemisa la martiriza más que nunca...no es justo. Me sorprende mucho las palabras de Casandra, a pesar de ser su hermana, se posiciona a favor de Agnes y le otorga un voto de confianza. Agnes me ha sorprendido con las palabras "cómo hacer para morirme ahora", de lo feliz que es en ese momento. Yo habría dicho "Dime alguna forma para detener el tiempo", en una situación así, ojalá se pudiese hacer. Yo creo que si no existiese Artemisa, Lúa y Agnes ya serían pareja, no tengo la menor duda. La madre es muy comprensiva y parece que sabe muy bien lo que siente su hija. Ah! Y me sorprende de las palabras de Artemisa, se parecen mucho a las que le dice en mi historia, que claro, Lúa/Asunción es gallega y yo no, a las dos os une vuestra tierra y yo no puedo hacerte feliz. Ntoch, estamos conectadooos. En definitiva, que Agnes está cada vez más liada, no tiene nada claro, Artemisa sigue enfadada (a pesar de haber hablado con la madre) y el reencuentro se prevé frío y muy tenso. !!!!Está muuy interesanteeee!!!!
ResponderEliminarMe ha encantado cada personaje de este capítulo, porque encarnan a la perfección nuestra vida, las situaciones que se nos presentan y que son a veces tan contradictorias. Es especialmente significativa para mí la reacción de Artemisa, una persona inteligente, sensible, delicada, equilibrada... con todo lo bueno que se pueda desear para alguien, y sin embargo, cuando llega el demonio de los celos, salta todo por los aires y los instintos se adueñan de todo. La verdad es que, ¡qué mal! Sí, dan ganas de pensar que la que sobra en esta situación es Artemisa, ahora Agnes podría ser feliz con su madre, con Lúa, estar en Galicia... pero por otro lado esa lectura sería muy injusta, porque sin el amor de Artemisa no creo que Agnes hubiera podido nunca regresar a su casa, no se puede hacer una lectura de lo que hay ahora desconociendo todo el pasado. También me ha sobrecogido la idea de Agnes de morirse precisamente porque todo está bien y en paz, me acordé de ese padre griego que vio ganar los juegos olímpicos a sus dos hijos y la gente lo vitoreó y le decían "tienes que morirte ahora", porque nunca habría un momento más dichoso para él... y se murió realmente. Por otra parte la presencia de la madre de Agnes es muy importante, parece mentira que en tan poco tiempo se haya vuelto tan relevante su presencia, y el caso es que no hace nada concreto, no decide, pero es la madre, sus motivos quedan fuera de toda duda, solo desea ayudar a Agnes a ser feliz. No creo que volver a Cataluña ahora sea una buena idea, claro que no, en cambio la presencia de Artemisa es totalmente necesaria, porque incluso si se retirase de escena su ausencia seguiría pesando en la historia, sería un boquete que Agnes nunca podría cerrar; es curioso cómo entre Artemisa y Lúa hay pocos punto de encuentro, no sé si podrían ser buenas amigas siquiera (tal vez sí), pero el caso es que Agnes sí que es capaz de conectar con ambas. Lúa tal vez es Galicia, y como tal es intermitente, escurridiza, fácil y difícil; Artemisa es la realización de un sueño, la inspiración, es más sublime pero también quizá más dura... Y, ¿qué pasará si se juntan las tres en un mismo lugar? Agnes las quiere a ambas, en ese sentido me hacía gracia porque es una situación que se suele dar más con hombres, o al menos así me lo parece, ahora Agnes está sintiendo que las quiere a las dos, incluso que puede llegar a necesitarlas... ¿se podría concebir un equilibrio a tres? Yo creo que no, antes o después va a tener que elegir... tal vez ella también lo intuye y de ahí esa idea fugaz de escaparse, como el estudiante que antes de un examen se suicida para escapar de él, pero claro eso es matar pulgas a cañonazos... Es curioso, pero las escenas en Galicia me las imagino siempre en sombra, no en oscuridad, a la sombra de árboles, para mí eso es Galicia, y ya ves qué tontería, como si no hubiera lugares abiertos, pero no sé... ese baño en el río, la aldea... siempre lo pienso así. Y se nos queda Agnes así, perpleja, indecisa... no me extraña...Agora, síntome moi estraña. Non me arrepinto nada de ter volto a Galicia, ao contrario, agora sei máis que nunca que non me quero ir de eiquí. Tampouco, sinceramente, me arrepinto de todo o que vivín con Lúa. Creo que había moito tempo que non vivía uns intres tan bonitos. Seica non estivesen permitidos na miña vida, pero eu tampouco sabía como loitar contra eles.
ResponderEliminarPor suerte está el capítulo siguiente ahí... qué bonita esta entrada, la verdad.