domingo, 5 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: LUNS, 23 DE XULLO DE 2018


Luns, 23 de xullo de 2018

Artemisa e máis eu mantivemos onte unha conversación moi tensa na que me dixo cousas que me doeron moitísimo. Agora se supón que todo está ben porque ao o final, onte pola noite, volvemos falar e o arranxamos dun xeito moi agarimoso e acabamos rindo e todo; pero pola tarde sei que estivemos moi mal as dúas. Eu estiven case toda a tarde chorando. Creo que non foi soamente a conversación tan dura que mantiven con Artemisa o que me facía chorar tanto, senón tamén todo o cansazo que tiña e a insistente dor de cabeza. Ademais, cando durmo pouquiño, sempre me encontro moito máis sensíbel e vulnerábel.

Estiven falando coa miña nai, quen me acougaba coas súas agarimosas caricias e as súas sabias palabras. Conteille todo o que me pasara o sábado e tamén o que estaba ocorrendo entre Artemisa e máis eu e ela escoitoume con moitísima atención e deume consellos moi bonitos que agardo non ter que levar a cabo.

Falei con Artemisa pola tardiña, pero porque foi ela quen me chamou. Eu non me atrevía a facelo porque non quería que de novo me falase con tanta frialdade e distancia. Estaba medio durmida cando me chamou e ao principio parecía que a conversación podería ser amena e tranquila, malia que eu notaba que ela estaba tragándose o seu orgullo e os seus celos. Aparentemente, parecíalle ben todo o que lle explicaba, pero eu sabía que finxía. Expliqueille que estivera nunha festa moi bonita pola noite, pero ao principio, cando ela me dixo por que aínda estaba durmindo, que eran as seis e vinte da tarde, eu conteille que tiña resaca e ela non o podía crer. Preguntoume moitas veces se era certo, preguntoume como era posíbel que eu estivese así e eu non sabía con que intención me facía esas preguntas, pero mantívenme acougada todo o tempo, mesmo cando ela comezou a dicirme todas esas cousas tan horríbeis que tanto me doeron.

Non lembro como foi, pero de súpeto escoitei que ela me dicía que non entendía como era posíbel que eu puidese estar eiquí tan tranquila, pasándoo tan ben con outra muller, e que lle parecía mentira que lle estivese facendo todo iso, que a decepcionara moitísimo, que xa comprobara que a min me importaba un carallo a nosa vida, que xa comprobara que ela me importaba unha merda, así mo dixo, e que por ela me podía quedar en Galicia para sempre, que non entendía como é posíbel que eu fose capaz de marchar así e que non entende por que non volvín aínda se sabía que ela o estaba pasando tan mal, que o que tiña que ter feito xa é volver se de verdade me importaba a nosa relación. Eu o único que lle podía dicir era: “non podo crer que me esteas dicindo todo isto”, porque a verdade era que non podía crer que esas verbas saísen dos labios de Artemisa. Doíame tanto o que me dicía que nin sequera podía pensar. Antes de que me dixese todo iso, eu asegureille milleiros de veces que non pasara nada raro entre Lúa e máis eu, que era certo que beberamos máis do que posibelmente tiñamos que beber, pero que non pasara nada. Non obstante, pola noite, cando xa falabamos máis acougadamente, si lle recoñecín que bailaramos moito e que pode que eu si sentise algo que non estaba ben e tamén fun quen de recoñecerlle que Lúa me gustaba. É certo, eu queríallo dicir mirándoa aos ollos, pero tamén lle asegurei que sabía perfectamente que non ía pasar nada máis, que ela (Artemisa) era o único amor da miña vida, que iso o tiña moi claro, máis claro que nada, e que a ela a amo de verdade, que o outro non ten importancia. Expliqueille que, cando estivemos bailando, si sentín algunhas cousas raras, pero tamén entendía que o viño axudaba moito a quitarnos a vergonza e ela, aparentemente, entendíao. Eu quería confesarlle todo iso porque non lle quero agochar a verdade, pero precisaba que Artemisa estivese tranquila e que puidese escoitarme e, ata onte pola noite, non notei que ese intre chegara.

Pero pola tarde todo foi un desastre. Cando comprobei que o único que me sabía dicir eran cousas tan duras, díxenlle que, cando se sentise máis acougada, me volvese chamar, que nese momento non me sentía quen de falar con ela. E entón foi cando me botei a chorar moito e cando falei coa miña nai dun xeito que me fixo sentir moi acougada. A miña nai, como tamén o fixera Lúa o sábado pola noite, aconselloume que regresase a Cataluña para buscar a Artemisa se cría que a nosa relación estaba en perigo e se de verdade me importaba mantela. Eu nin sequera son quen de imaxinarme afastándome outra vez de Galicia. Cando o fago, sinto que o meu interior se racha coma se fose unha tea antiga, pero si sería capaz de volver para ir buscar a Artemisa sabendo que ela querería voltar comigo despois. Ao final creo que non fará falla que o faga, pero houbo uns largos momentos nos que pensei en que si tería que facelo, en que tería que voltar a Cataluña para amosarlle a Artemisa que só a quero a ela.

A miña nai díxome que o comprendería perfectamente, que ela si loitaría por alguén que amase, que ela volvería só para ir buscar a esa persoa, pero que tiña que ser moi sincera con ela sempre e seica que me dixese iso arengoume a dicirlle a verdade a Artemisa cando falei con ela pola noite.

Agora me custa escribir sobre todo isto, non sei por que. É coma se aínda me doese moitísimo todo o que falamos, malia que agora estea todo ben entre nós. Artemisa díxome que virá a Galicia a finais desta semana, pero aínda non o creo. Ata que a vexa diante miña, non crerei que virá comigo.

En realidade, falei con ela tres veces: esa primeira tan dolorosa, unha segunda na que me chamou para pedirme perdón (pero nese momento eu non me sentía quen de falar e pedinlle que me chamase máis tarde) e outra terceira para falar ben de verdade, intimamente. Todas as chamadas fíxoas diante da súa irmá. Sei que Casandra lle aconsella que non se deixe levar polos seus celos. Mesmo eu falei con Casandra a terceira vez que Artemisa me chamou e estiven explicándolle que a min me doía moitísimo esta situación, que eu non me esperaba para nada que Artemisa fose así e que non sabía que facer, que eu volvería, pero pensar en voltar faime moito dano. Casandra entendíame á perfección e dicíame todo o tempo que non tiña por que volver, que Artemisa tiña que arranxar as cousas ela, que eu estaba facendo o que tiña que facer, que non me preocupase, que todo sairía ben, pero que quen tiña que poñer da súa parte era Artemisa, que era quen o estaba enleando todo. A min abraioume moitísimo que me dixese todo iso porque eu pensaba que se poñería do lado da súa irmá e que non comprendería a ninguén máis. Mesmo me dixo que era normal que me puidese gustar Lúa, que vira esa foto nosa que lle enviei a Artemisa hai uns días e que ata ela recoñece que é unha muller fermosa e perfecta, pero que iso non ten nada que ver con que eu deixe de amar a Artemisa, que o feito de que alguén me guste non ten nada que ver co que sinto por Artemisa e que ela estaba segura de que eu amaba a Artemisa coma sempre. Acougoume moitísimo que me dixese todo iso e sabía eu que, mentres Casandra falaba comigo, artemisa non deixou de chorar.

Ao final, acabei falando con Artemisa con sinceridade e puiden dicirlle que non quería estar así con ela, que todo isto me sobraba, que non quero que pense que xa non a amo, que eu a sigo amando coma sempre, que a boto moitísimo de menos e que é certo que Lúa se está convertendo en alguén especial, pero que sei perfectamente que non pasará de alí, que non dubide de min, que ela é o meu único amor e moitísimas máis cousas que non son quen de lembrar agora porque as dixen domeada totalmente pola desesperación e a tristura que me causa esta situación.

Pero, aínda que onte parecese que todo se arranxara entre nós, eu non me sentín ben durante todo o día. Pola noite, quedei durmida axiña, pero despois espertei moitas veces pensando en todo o que pasara dende que chegara a Galicia. Pola noite, todo vese distinto, pero nesas horas tan escuras eu sentía que estaba vivindo noutra realidade, que había moito tempo que non me sentía tan estraña e á vez feliz e que o que pasara con Artemisa fora como unha puñalada na miña ialma. Se ela non tivese sospeitado en ningún momento de Lúa e de min, eu seguiría vivindo aínda nese soño que comezara xusto cando cheguei á miña aldeíña. Onte pola noite, sen poder durmir, non deixei de pensar en que en realidade Artemisa si tiña motivos para desconfiar de nós. Cando falaba con ela pola noite, a derradeira vez que falamos ese día, eu díxenlle que o que sentía por ela estaba por riba de calquera cousa e nese momento ambas as dúas sabiamos que eu dicía a verdade, pero, cando estaba tan esperta pensando en todo iso, díxenme que, aínda que iso fose certo, non podía negar a realidade. Eu non me esperaba que me ocorrese isto. En ningún momento contaba con que me reencontraría con Lúa e que viviriamos momentos tan bonitos e inesquecíbeis. É certo que o amor que sento por Artemisa está coma sempre, non mudou nada de intensidade nin nada, pero si teño que recoñecer que Lúa me gusta moitísimo, moitísimo, aínda que sigo pensando que ese sentimento está por debaixo do que sinto por Artemisa e tamén penso que non ten por que cambiar as cousas. Eu seguirei sendo a mesma, eu non me quero separar da miña Artemisiña nunca e daría calquera cousa para que ela estivese ben. Supostamente, virá a finais desta semana e pode que todo se arranxe máis cando a teña diante, pero non me podo enganar a min mesma nin a ninguén. Dicindo que non pasa nada, non estou engadando soamente a Artemisa, senón sobre todo a min mesma e a min gústame ser sincera. Non me gusta agochar as cousas porque agochándoas non se arranxa nada.

E teño que escribir porque hoxe vivín cousas moi raras. Dende onte pola noite, xa non volvín falar con Artemisa. Non me colle o teléfono nin tampouco me contesta ás mensaxes que lle envío por whatsapp; o cal quere dicir que do todo ben non estarán as cousas. Hei de confesar que aínda me sinto mal por todo o que me dixo onte. Non podo negar que durante todo o día estiven lembrando todo o que me dixo. Ela díxome que a decepcionara e, cando lembraba esas palabras tan ferintes, axiña pensaba que ela tamén me decepcionara a min ao desconfiar tanto e tanto de min. Seica, se ela non tivese desconfiado de min, nada disto estaría ocorrendo, as cousas serían moi distintas e pode que non estivese a lle dar importancia ao que me pasa con Lúa. Eu sempre pensei que era algo sen importancia e lixeiro, pero creo que me trabuquei.

Onte, falando coa miña nai, sentín con moita máis forza que o que eu tiña por dentro non era ningunha parvada. A miña nai é moi lista e decátase axiña de todo. Cando lle falaba de Artemisa e cando lle contaba que estaba celosa, non tardou nada en facerme a mesma pregunta que me fixo Lúa cando chegaramos á aldeíña onde bailamos tanto (a de que se os celos de Artemisa tiñan fundamento). Eu non souben que dicirlle e foi entón cando a miña nai contestou por min, pero, en troques de dicirme o que esperaba que diría, díxome que ninguén tiña dereito a meterse na miña vida, pero que eu tiña que saber mellor que ninguén o que quería e o que sentía, que ela estaba segura de que eu non dubido do que sinto e que o único que quere é que eu sexa feliz. Tamén aproveitou para dicirme que non quería que me fose nunca, que entendía que eu tivese a miña vida eilí en Cataluña, pero que ela daría moito de si mesma se así podía evitar que marchase unha vez máis. Díxome que Galicia era o meu fogar e que podía quedar con ela para sempre se iso é o que desexo. Eu díxenlle que non me quería ir nunca de eiquí, pero que non sabía que facer con Artemisa. A miña nai díxome tamén que, se cría que volvendo xunta ela podía arranxar as cousas, non o pensase dúas veces, que volvese e que despois, se Artemisa quería, voltase a Galicia con ela, pero entón preguntoume por Lúa, preguntoume que pasaba con ela. Eu confeseille, sen mirala aos ollos, que Lúa estaba a se converter en alguén moi especial para min, que non me esperaba para nada que me pasase iso e que non quería sentir nada máis, que tiña medo, pero que tiña moi claro que aínda amaba a Artemisa.

A miña nai é moito máis comprensiva do que eu me esperaba. De verdade, fíxome moito ben falar con ela. E mesmo me recomendou algo que non sei se está moi ben. Díxome que a mellor maneira de coñecer o que sentimos é vivindo, vivindo cada intre e sabendo qué sentimos, analizando o que sentimos e pensando no que non nos fai felices para desfacernos diso, pero que era vivindo as cousas coma mellor saberiamos que é o que queremos de verdade.

E hoxe vivín unha cousa moi rara. Aínda estou un pouco ida, é dicir, iso que vivín apartoume un pouco de min e agora mesmo me custa regresar á miña mente, por iso escribo deste xeito tan desordenado e intenso. Foi pola tarde. Pensaba quedar na miña casa todo o día porque ía hoxe unha calor de carallo, estaba moi preguizosa e non me apetecía esforzarme por nada. Prefería quedar na casa para pensar e falar tranquilamente coa miña nai, que aínda temos moitas conversacións pendentes; pero, despois de comer, veu Lúa buscarme e propúxome que fósemos dar unha voltiña. A miña nai sorriulle e díxolle que me sacase, que estaba preguizosa e estraña e que precisaba que me dese o ar, pero eu queixeime dicindo que ía moitísima calor e que non tiña ganas de facer nada. Aínda sigo un pouco cansa pola resaca que tiven e porque onte pola noite non durmín ben e así mesmo llelo dixen ás dúas, pero entón Lúa propúxome que fósemos bañarnos ao río e non me puiden negar ao seu ofrecemento, pois iso si que me prestaba moitísimo.

Camiñamos en silencio durante uns largos momentos. Eu non tiña moitas ganas de falar e Lúa parecía tamén algo ausente. Non obstante, precisaba falar con ela. Aínda lle tiña que facer moitas preguntas e non sabía como facelo. Cando chegamos ao río, nos espimos e nos metemos na auga case sen pensar no fría que estaría, malia que fixese tanta calor, pero o tacto frío da auga espertoume moitísimo e fíxome sentir libre e acollida outra vez. Non sei que me pasou durante todo o día de onte e o de hoxe, pero sobre todo a partir deses momentos sentín que estaba moi estraña, que tiña unha morea de ideas na miña mente que se mesturaban coas emocións que me enchían a ialma. Ademais, non o vou negar, non podía deixar de mirar a Lúa. Miraba como nadaba e parecíame que a súa pel brillaba baixo o sol da tarde, que quentaba moito e reflectíase nos seus cabelos crenchos e roxos. Eu deixábame levar pola auga sen pensar en nada, de cando en cando me agarraba ás pedriñas que crean a beiriña do río e tamén á man de Lúa. Bañámonos en silencio, só falando cos ollos. Coido que ningunha das dúas precisaba dicir nada, pero tamén notaba que Lúa me preguntaba moitas cousas coa súa mirada. Sabía que, cando saísemos da auga, empezaría a falar con ela sen poder reter as miñas palabras.

Cando saímos, deitámonos na herba e pechei os ollos. Gustábame moitísimo sentir a calor do sol e tamén o vento que zoaba entre as pólas das árbores. Cando pasaran uns cantos minutos, entón abrín os ollos e fixeime no meu redor. Quedei abraiada cando descubrín o fermosa que estaba a tarde. Cantaba con forza o silencio, xunta voz do río, sopraba o vento, abaneando as follas das árbores provocando así unha melodía que me acougaba moitísimo, que me acariñaba a ialma. Estaba todo tan quedo que me preguntei se algunha vez eilí existira algún son que rompese a paz do bosque. Entón, comecei a sentir algo moi estraño. Ata entón, sentira que tiña a ialma chea de inquedanza e de tristura por mor de todo o que pasara con Artemisa e polo que estaba sentindo con Lúa e, de súpeto, notei que unha man agarimosa me acariñaba a ialma ata desfacer todo o que me facía sentir desacougada. Devagariño, íame sentindo cada vez mellor. Non podía arredar os ollos das verdes follas, debuxadas sobre ese ceo azul tan intenso. Non podía retirar a miña atención da voz do silencio e do río. Sentíame cada vez máis fundida coa natureza, coa miña terra. Só sentía esa emoción que cada vez era máis forte. Ía desaparecendo todo para min e ía quedando esa sensación tan pracenteira que me afastaba do que vivira ata entón e do que estaba por vivir. Non quería pechar os ollos, pero sentía que me pesaban as pálpebras e que me invadía unha sensación de paz que levaba moitísimo tempo sen experimentar, se é que algunha vez a sentín tan intensamente. Mesmo a miña respiración era cada vez máis lenta e tranquila. Entón, pensei moitísimas cousiñas á vez: pensei que non me importaba morrer xusto nese intre, que mesmo me gustaría finar eilí mesmo, que sentía que xa o vivira todo, que estar coa miña terra sempre foi o desexo máis intenso da miña vida e que telo cumprido xa me permitía respirar en paz, que xa non me fallaba nada, sentíame completa, estaba completa, era eu toda. Aqueles pensamentos intensificaban a paz que me invadira toda, que se convertera na miña única realidade. Acomodeime máis na herba, abrazándome o peito, e pechei os ollos desexando que xa non houbese nada máis despois dese intre. Sentíame tan estraña e á vez tan feliz e satisfeita que xa non me importaba nada. Xa nin sequera pensaba en Artemisa nin en todo o que me dixera onte pola noite. Só existiamos a miña terra e máis eu. Eu sabía que estaba vencellada á miña terra por un vínculo moi intenso e indestrutíbel, pero nese momento notaba que ela tamén o sentía, notaba a terra por dentro miña, coma se ela me falase a través do vento, do río e do sol que chovía sobre min. Nunca me sentira así, nunca, nin sequera cando era cativa, e o máis bonito de todo é que podía comprender perfectamente o que estaba sentindo, o significado deses momentos e desas emocións tan perfectas. Non estaba durmida, pero si me atopaba cada vez máis lonxe do mundo, cada vez máis mergullada na realidade máis máxica que xamais puiden coñecer.

Pero non quedaba todo na miña ialma. As emocións que sentía tamén eran físicas. Sentía que no meu corpo había ondas de satisfacción que me percorrían todos os recunchos do meu ser. É algo que non podo explicar.

     Agnes, dormes? —preguntoume Lúa con timidez achegándose a min.

Non me esperaba para nada ouvir a súa voz. Paseniñamente, abrín os ollos e mireina estrañada e con agarimo. Ela sorriume e acariñoume con tenrura a fronte e os cabelos.

     Estás ben? —quixo saber deitándose ao meu lado.

     Lúa, síntome mellor que nunca, xúrocho.

     De verdade? Hoxe noteite un poquiño estraña.

     Agora estou ben, moi ben, como nunca o estiven antes. Non sei que me pasa, pero sinto moitísima paz. Lúa, como podería conseguir morrer agora mesmo? Gustaríame que a miña vida acabase xusto agora —confeseille sen pensar nas miñas palabras. A miña voz soaba lenta e acougada.

     Que dis, Agnes? Por que queres morrer?

     Porque me sinto tan ben que creo que nunca máis me poderei sentir así, porque sinto que xa conseguín o que máis desexei na miña vida e porque sei que non hai nada máis no mundo que me poida facer sentir tan completa e chea de vida. Síntome en paz, de verdade. Non estou tristeira nin deprimida, ao contrario.

     Pero... aínda che quedan moitas cousas por vivir.

     Ah, si? Cales? Eu xa o fixen todo, de verdade. Xa estou en paz. Xa teño a ialma completa.

     E que pasa con Artemisa?

     Artemisa non entende o que sinto pola miña terra. Artemisa quere afastarme dela.

     Non é certo.

     Si o é. Todo o que fixo estes días amosoumo, que ela non entenderá nunca que estea tan unida a Galicia. E non quero que ninguén me arrede de eiquí, non quero. Agora que a recuperei, non a quero perder nunca máis, nunca máis.

     Nunca máis, Agnes —musitoume aínda acariñándome os cabelos.

     Como é posíbel que existan sensacións tan bonitas e intensas? Como é posíbel que exista un lugar así, tan máxico?

     Ti quedarías eiquí para sempre, verdade?

     Quedaría eiquí ata quedar sen vida. Sabes unha cousa? Son quen de permanecer eiquí deitada para sempre, sen volver comer nin beber, sen moverme, para que a miña vida fose chegando devagariño á súa fin.

     E que facemos os que te queremos? —preguntoume con morriña.

     Se me queredes de verdade, comprenderedes que queira morrer eiquí, que xa non queira vivir ren máis.

     Pois colle pedras e bótate ao río —díxome en broma, con tenrura.

     Estiven a piques de facelo cando a miña nai díxome que me separaría de Galicia —confeseille sen pensar nas miñas verbas. Lúa quedou detida, abraiada.

     Como? —preguntoume estremecida.

     Prefería morrer antes que vivir lonxe de eiquí e... non estaba trabucada. Era preferíbel morrer a vivir lonxe de Galicia.

     Non é verdade, Agnes.

     Si o é, e agora penso o mesmo.

     Estás moi estraña... Discutiches outra vez con Artemisa?

     Onte pola tarde, si, pero pola noite xa o arranxamos. Pola tardiña tivemos unha conversación moi horríbel na que me dixo cousas que me doeron moito.

     Que che dixo?

     Que a decepcionara moitísimo.

     Ti? e logo?

     Porque non volvera con ela sabendo que está tan mal, porque estou contigo en troques de ir xunta ela...

     Non ten dereito a dicirche esas cousas.

     Agora creo que si tiña razóns para estar tan celosa.

     E logo?

     Aínda a amo con toda a miña ialma, pero non podo seguir negando a realidade —díxenlle mirándoa con tenrura—. Lúa, ti e máis eu...

     Agnes, non, non —negoume apartándome a mirada.

     Non teñas medo. Non vai pasar nada.

     Non quero que o digas agora. Non me sinto quen de falar disto agora.

     Por que non? Queres que vaiamos buscar unhas cuncas de viño que nos axuden a falar? —rin mentres me achegaba máis a ela. Ela tamén botou unha gargallada fermosa.

     Creo que non nos convén.

     Que che pasa? Tes medo?

     Non quero que a túa relación con Artemisa se estrague por culpa miña.

     Non será por culpa túa. Ti sempre fuches moi responsábel.

     E ti non?

     Eu tamén, pero quero que sexamos sinceras. Creo que non nos convén agochar as cousas.

     Xa o sabes, Agnes. Non fai falla que diga nada máis —quexouse con vergonza.

     Que cres que sei?

     Que... que me gustas moitísimo, que te quero —confesoume mirándome con dozura—, pero nunca me atreverei a... porque sei que ti amas a Artemisa e que o único que sentes por min é atracción.

     E se non fose así? —pregunteille moi frouxiño.

     Non quero que o pases mal por culpa miña.

     Non te botes máis a culpa disto, por favor. Eu quero ser sincera contigo, Lúa. Xa o fun con Artemisa. Díxenlle que o amor que sinto por ela está por riba de calquera cousa, pero iso non quería dicir que non sentise nada por ti. Ti tamén me gustas moitísimo e non o podo evitar, Lúa.

Ao oír as miñas palabras, Lúa agachou a mirada. Vin que se ruborizaba. Detivo as caricias que non deixara de darme nos cabelos e nos ombreiros. Entón achegouse máis a min e apertoume contra ela cun agarimo que me estremeceu.

     Seino, parviña miña, seino. O que cres, que non sei ler os teus ollos? Sempre o souben facer, pero non quero que cometas ningunha loucura, Agnes.

     Que loucura podo cometer co inseguriña que eu son? —pregunteille rindo con vergonza.

Lúa tamén riu, pero nese momento eu notaba que ela tamén estaba a piques de emocionarse. Mireina con tenrura e vin que tiña os ollos brillantes.

     Como me gustaría que as cousas fosen diferentes —musitou pechando os ollos—. Levo toda a vida agardándote e, cando, por fin, nos reencontramos... pero eu sabía que ti e máis eu nunca...

     Nunca sabemos o que vai pasar, Lúa —contesteille conmovida, cunha voz case inaudíbel. En realidade non sabía que dicir.

     Si que o sabemos, Agnes. Ti sempre estiveches destinada a estar con Artemisa. Levas séculos unida a ela. Agora paréceche que estades mal, pero eu estou segura de que, en canto vos teñades unha diante da outra, todo isto quedará atrás e será coma se ti e máis eu non vivísemos nada disto.

     Non o creo. Eu nunca poderei esquecer todos os momentos que compartimos. Foron os máis fermosos que vivía en moitísimo tempo, xa cho dixen. Contigo síntome tan ben... Fasme feliz con moi pouquiño.

Namentres falabamos, ela acariñábame con moita dozura, coma se lle dese medo tocar a miña pel; a que neses momentos ardía, quentada polo sol que brillaba con tanta forza.

     Deberías poñerte protección solar, Agnes, que es moi branquiña. Vas queimar —recomendoume coma se tivese lidos os meus pensamentos. Notei que quería fuxir desa conversación—. Queres que te axude a botarte polas costas?

     Ai, é que non trouxen.

     Eu si trouxen. Veña, que che poño —díxome sentándose na herba. Sentín un lixeiro frío cando ela se separou de min.

Sentei tamén na herba e entón Lúa comezoume a espallar a crema polas costas con moitísima dozura e coidado, con perfección, sen deixar nin un só recuncho da miña pel sen protexer baixo os seus dedos. Non puiden evitar que as súas caricias me estremecesen. Estremecíame o seu xeito de esvarar os seus dedos pola miña pel, estremeceume como me apartou o cabelo do pescozo para non lixalo coa crema e tamén como, devagariño, íase achegando máis a min. Non sabía que pensar nin que sentir, pois aínda estaba enfeitizada polas intensas sensacións que experimentara antes de manter con Lúa aquela conversación tan importante (e aínda sigo así), pero si notaba que o corazón me latexaba cada vez con máis forza, golpeando no meu peito coma se quixese fuxir do meu corpo.

Sen dicirme nada, Lúa comezou a botarme crema tamén polos brazos, pola barriga, por todas as partes do meu corpo con una tenrura que me facía voar. Sabía que me tiña que apartar dela, pero non me atrevía a moverme. Non entendo por que estaba tan paralizada, por que as súas caricias me detiveran así.

     Tes unha pel fermosísima e moi suave —díxome musitando con agarimo. Notei que estabamos moi pretiño, tanto que podía recender o aroma dos seus cabelos—. A min tamén me gustaría morrer agora, Agnes. Nunca ninguén expresara tan ben coma ti o que é a felicidade completa, esa felicidade que xa non pode ser máis intensa, que xa o é todo na vida, esa paz que todos deberiamos sentir antes de irnos deste mundo.

     De verdade as miñas verbas non che pareceron tolas? —pregunteille mirándoa aos ollos. Eu tamén tiña a mirada cristalina.

     Tolas? Parecéronme as máis románticas e sinceras que escoitaba na vida. Sempre abraia moitísimo escoitar que a alguén non lle dá medo a morte.

     Si me dá moito medo a morte —contradina con timidez—. Antes de vir eiquí a Galicia, levaba moitísimo tempo espertando polas noites sentindo que non quería morrer, sentindo moitísimo medo a que a miña vida rematase sen que eu o puidese evitar.

     E agora?

     Agora que estou na miña terra, sinceramente, xa non me dá medo, ao contrario. Agora sei que podería morrer tranquila.

     Gustaríache desaparecer, entón?

     Desaparecer non, senón fundirme coa terra, ser parte da terra para sempre, ser a terra —musitei a piques de botarme a chorar.

     Xa es parte desta terra sen que teñas que morrer, meu ceíño, miña estreliña. O único que tes que facer é non marchar de eiquí.

     Xa che dixen que prefiro que me maten antes que me afasten do meu fogar outra vez.

     E que farás se Artemisa non quere quedar eiquí contigo? —preguntoume con moito coidado.

     Non o sei. Teño moi claro que non me quero ir de eiquí nunca máis.

     Se quedas, xa sabes que non estás soa.

     Seino.

     Pero sei que sufriredes moito se vos separades.

     Non o sei. Agora non sei nada. Non entendo nada, Lúa. Onte, Artemisa díxome cousas que me doeron moito e, malia que pola noite parecía que todo se tivese arranxado, aínda sinto que as súas verbas me doen moito, coma se non deixasen de resoar na miña mente. E, ademais...

     Que ocorre?

     Non sei como dicilo... Non podo aturar que ela pense que a decepcionei. Non o entendo. Díxomo antes de que eu lle confesase que ti...

     Dixécheslle que eu che gusto? —exclamou abraiada.

     Xa cho dixen antes, non si?

     Si, pero... que lle dixeches exactamente?

     Que pode que si sentise cousiñas que non están ben.

     Cando?

     O sábado, cando estabamos na festiña.

     Pero, Agnes, tiñas enriba unha morea de cuncas de viño. Non tiñas que lle dar importancia a iso. Se Artemisa está tan celosa, non terías que terlle dito iso, Agnes.

     Eu prefiro ser sincera con ela.

     Falaches outra vez con ela despois desa conversación?

     Esa conversación rematou moi ben.

     Pero volviches falar?

     Non. Esta mañá deille os bos días, e non me contestou —conteille ferida.

     Non che contestou?

     Non, e sei que viu a mensaxe. Ademais, onte díxome unhas cousas moi tristes. Díxome que ela non tiña nada que facer ao teu lado, que ela non me podía facer tan feliz coma ti, que es galega coma min e entendes perfectamente o que sinto pola miña terra, pero eu díxenlle que iso non tiña nada que ver co que sentía por ela.

     E non ten nada que ver. Agnes, tes que ir buscar a Artemisa. Non quero que esteades así —díxome arredándose un pouco de min—. Perdóame, eu tampouco me comportei ben contigo nin con ela. Pola Deusa Nai, fun demasiado irreflexiva, Agnes.

     Pero por que? Non fixemos nada malo, creo eu.

     De verdade o pensas?

     Non fixemos nada malo.

     Agnes... o mellor será que volvas canto antes a Cataluña se de verdade che importa Artemisa.

     De verdade? —pregunteille a piques de chorar—. De verdade ti cres que debería volver?

     Coido que si, Agnes. Paréceme que, se ti non vas, a ela non lle dará a gana de vir a Galicia. Estou segura de que ela espera que sexas ti quen a busque.

     Non ten sentido nada disto, Lúa —chorei sen poder evitalo—. Eu nunca me tería comportado como ela está a se comportar comigo. Ademais, se tantos celos ten e se tanto lle preocupa que eu poida facer algo contigo, por que non vén?

     Os celos son unha enfermidade, xa cho dixen.

     Non sei que facer. Se intento que entenda que eu a amo e que só penso nela, igualmente está celosa, e ademais estouche facendo un gran esforzo por domearme, que me custa moitísimo, non sabes canto.

     De verdade? —sorriume encantadoramente.

     Parece coma se a vida estivese poñéndome a proba, tes razón, tiñas razón.

     E cres que eu non me conteño? Cres que para min isto non é difícil? Pero, entón, que podemos facer, Agnes? Deixamos de falar? Cres que o mellor é que nos separemos? Cando Artemisa veña, se é que algunha vez o fai, todo volverá a ser coma sempre entre vós e todo será moito máis doado, non cres?

     Estás a o pasar mal por culpa miña, Lúa? Estás sufrindo por culpa miña?

     Non, contigo non podo sufrir nin sufrirei nunca, miña vida. Contigo son tan feliz... Non quero que Artemisa veña —confesoume de súpeto—. Non quero que veña porque entón xa non poderei estar contigo todo o tempo que queira, porque xa tereime que comportar contigo coma se non me gustases nada, agochando o que sinto; pero non me gusta nada dicirche iso. Síntome má persoa, síntome egoísta, pero é que xa non podo calar máis, sabes? —díxome con moito agarimo. Tiña bágoas nos ollos.

     Non es má persoa. Ti poderías ter ignorado dende o principio que Artemisa existe e dicirme todo o tempo que, se quedase contigo, ti nunca me afastarías da miña terra. Ti poderías terme dito moitísimas cousas para intentar condicionarme, e non o fixeches nunca. Ti non es má persoa. Ti es moi boíña.

     De verdade pensas iso de min?

     Pénsoo, xaora que o penso. Se non o pensase, xa me tería arredado de ti, non falaría contigo, non tería pasado tanto tempo contigo, Luíña.

     E que podemos facer, Agnes? Ti non es para min. Ti es demasiado para min.

     Pero que dis? —rin abraiada—. Eu non son nada.

     Es moito, es todo o que sempre soñei —mmusitoume pechando os ollos—. Seica o mellor sería que me fose de eiquí e que te deixase en paz, que desaparecese antes de que veña Artemisa e descubra o que eu sinto por ti. Seguro que xa o sabe.

     Lúa, o meu problema con Artemisa non é só que estea celosa por ti, senón que non entenda o que eu sinto. Creo que nunca comprendeu de verdade o que vivín na miña vida, o que sinto por Galicia nin o que tanto desexo. Ese creo que é o noso verdadeiro problema. Os celos só nacen porque sabe perfectamente que non preciso de moito máis para quedarme eiquí para sempre. Creo que está tan celosa porque ela ve en ti o que ela nunca poderá ser para min, segundo ela cre. Non son parva. Sei que ela se compara decotío contigo e iso faime moito dano. Aínda que onte pola noite acabamos reconciliadas, sei que os celos non desapareceron, seino. E non podo aturar que estea tan celosa. Si quero que veña eiquí dunha vez. Teño moitísimas ganas de vela, pero tamén me pon medo que veña porque non sei que poderá pasar. Se na distancia foi quen de facer todo iso, de dicirme todo iso, non sei que pode pasar se está eiquí, se nos ve xuntas...

     Enténdote.

     Esta situación dáme moito medo, Lúa, sobre todo porque nunca a vivira antes e non sei como enfrontala. Ir a Cataluña para buscar a Artemisa non é a solución porque, se vou, imos estar mal as dúas, tanto ela coma min.

     E logo?

     Pois, a ver, se eu volvo para buscala, ela non se sentirá ben porque saberá que me obrigou a voltar, saberá que eu volvín por mor do seu comportamento, e eu... se volvo, pois é evidente que non estarei ben, xa que volvín porque hai algo que non está ben, e creo que o que está a pasar entre nós non se arranxa renunciando á felicidade dunha das dúas. Así non se pode arranxar nada, Lúa. As cousas hainas facer de corazón.

     Por que te pon tanto medo pensar en volver?

     Non o podo aturar. Non vou volver nunca, Lúa. Xa non me queda ningunha dúbida.

     De verdade?

     Quero quedar eiquí para sempre, coa miña nai, neste lugar, traballando a terra. Esa é a vida que soñei vivir sempre.

     Gústame que o teñas tan claro, pero tamén...

     Non quero pensar máis nisto, Quero que as cousas flúan. Esta tarde sentín algo moi intenso que había moito tempo que non sentía. Sentinme totalmente fundida coa terra, sabes? E sei que iso ten moitísima importancia. Aínda me dura ese feitizo tan fermoso. Síntome tan acougada, coa ialma tan chea de paz...

     E logo...

     E ti dásme sempre moita paz. Non sei explicar o que me pasa cando estou contigo. Se o que sinto cando estamos xuntas non é perfecto, é por mor do que está a pasar con Artemisa. Non digo que ela empeore as cousas, pero sei que todo podería ser moito máis intenso. Tamén sei que sentiría algo moi bonito e intenso se ela estivese eiquí vivindo todo isto comigo, pero ela escolleu non vir. Tampouco digo que ti esteas substituíndo a Artemisa, para nada é así. Por favor, non o penses nunca.

     Xamais poderei pensar algo así de ti, co sincera que es, co transparente que es. Os teus ollos falan máis cás túas palabras, sabes? —díxome sorrindo—. Non penses máis, non sufras máis. Sei que sempre che digo o mesmo e que é moi difícil esquecer o que estás vivindo con ela, pero sei que todo acabará ben, non sei como, pero o que pase eiquí será o que máis che conveña. A terra non permitirá que che fagan máis dano, Agnes —aseguroume mentres me acariñaba os cabelos.

     Graciñas, Lúa.

     Mereces tanto ser feliz, ser totalmente feliz...

     Xamais pensei que me pasaría algo así —rin tímida.

     Eu tampouco, a verdade. Se me dixesen, hai uns anos, que estaría así contigo, non o podería crer nunca.

     Eu tampouco —rin con ela.

     Non quero renunciar a ti —bisbou preto do meu oído.

     Eu tampouco. Estou farta de renunciar ás cousas que me poden facer feliz e que me fan sentir ben. Xa está ben, carallo —musitei eu tamén.

     Podemos facer que todo sexa sempre inocente. Nunca farei nada que ti non queiras.

Non souben que dicirlle. O único que fixen foi sorrir e pechar os ollos. Entón quedamos así, detidas nese momento, sentindo como o vento movía os nosos cabelos, acariñaba a nosa pel e secaba a auga que aínda nos mollaba a roupa de baño. O sol tamén nos protexía na súa calor dourada e o río, co seu musitar, tan quedo, nos acougaba coma se non quixese que sufrísemos nunca máis, coma se quixese que esquecésemos as bágoas que brotaran dos nosos ollos había uns intres.

     Ogallá o mundo desaparecese —musitou Lúa cunha voz moi silandeira—. Ogallá non houbese nada máis que este intre, que este lugar, que ti. Ogallá todo se detivese agora. Eu pensaba que non podía ser tan feliz, que non podería sentirme nunca tan ben, tan chea de vida e tan acougada. Ti tamén me dás moitísima paz, sabelo, verdade?

     Non estou adoitada a que me digan que eu dou paz, ao contrario.

     E logo? —preguntoume acariñándome os cabelos de novo—. Si parece que a paz nace de ti.

     A maioría de xente pensa que son estraña e inaccesíbel.

     Pensa iso a xente que non sabe comprender a beleza dos tesouros. Quen pense iso de ti non ten corazón nin ialma.

     Ai, que cousiñas que dis —rin sentindo que me ruborizaba.

     Isto vai ser difícil, Agnes, eh? Coido que estaremos fuxindo sempre disto...

     Fuxir sempre tamén esgota.

     Chegará un momento no que xa non me quedarán folgos para seguir fuxindo —confesoume mirándome aos ollos con moita tenrura—. Sabes cantas veces te tería bicado xa? Non sei como podo ter tanta forza de vontade para non facelo.

Nese momento, sentía que me abandonara a miña razón e que o único que desexaba era que aquel intre se volvese eterno. Lúa estaba cada vez máis preto de min. Podía sentir a súa respiración, podía recender o aroma da súa pel e estaba tan mergullada nos seus ollos que me parecía que todo o que me rodeaba era de cor verde, como o seu ollar cristalino; pero, entón, antes de que o meu corpo desfixese os meus pensamentos, vin a Artemisa na miña memoria, mirándome dende a distancia cos seus ollos cheos de rabia e de tristura. E sentín que toda aquela paz que a terra me dera se esvaecía e só sentín que algo se me cravaba na miña ialma, coma se estivese a piques de traizoarme a min mesma.

Devagariño, arredeime de Lúa sentindo tamén que me rodeaba unha friaxe inmensa. Estaba paralizada pola mestura de sentimentos que berraban na miña ialma. Tiven moito medo a facerlle dano a Lúa, quen aínda me miraba con moita tenrura, pero axiña souben que ela tamén agradecía que eu me tivese afastado dela.

     Non teñas medo, Agnes. Es forte, es máis forte do que pensas. Xamais serás quen de serlle infiel a Artemisa, xamais.

     Sinto que xa llo fun —musitei agachando os ollos—. Sinto que lle son infiel dende hai moitísimo tempo, pero non contigo, senón coa miña terra, e o peor é que nunca me sentín culpable por iso.

     Pero non é o mesmo ser infiel a alguén coa terra que tanto amamos que selo con outra persoa. Iso non se pode perdoar.

     Non se pode. Ela nunca mo perdoaría.

     E ti tampouco —sorriume con agarimo, pero eu sabía que se sentía cada vez máis tristeira.

     Perdóame, Lúa. Tamén isto é culpa miña —díxenlle con moitísima vergonza.

     Non teño nada que perdoarche, ao contrario, téñoche que agradecer que me fixeches tan feliz. Creo que ao noso mundo lle queda moi pouquiño tempo de vida.

     Por que dis iso?

     Seino, Agnes.

Entón, xusto nese momento, ouvín que alguén me chamaba con moito agarimo. Asusteime moitísimo ao escoitar o meu nome voando polo ar, pero axiña me tranquilicei cando descubrín que era a miña nai quen me chamaba con moito amor e dozura.

A miña nai estaba diante de nós, mirándonos con felicidade, cun ollar tan brillante que pensei que o sol nacía dos seus escuros ollos. Sorríanos con alivio e tamén estaba a piques de botarse a rir, pero contíñase para podernos falar con claridade.

     A que non imaxinas quen acaba de chamar agora á nosa casa? —preguntoume con inocencia.

     Quen? —quixen saber con medo.

     Pois Artemisa, a túa Artemisiña. Estiven falando con ela durante moito ratiño e paréceme tan doce, tan boa persoa... Sentiuse moi avergonzada cando soubo que era eu quen collera o teléfono, pero axiña se tranquilizou e ademais díxome que lle podía falar en galego! Que bonito que ti lle fales a nosa lingua, Agnes —díxome sentando na herba—. Pois estivemos falando moi acougadamente, sabes? Eu creo que xa non lle dará vergonza coñecerme cando veña.

     E que che dixo? —preguntoulle Lúa. Eu non podía falar.

     Pois que viría a finais desta semana, díxome, e eu díxenlle que viñese canto antes, que me gustaría moito que vivise connosco o día de Galicia, pero di que prefire vir o xoves. Agnes, Artemisa ten unha voz moi bonita e nótase moitísimo que está desfeita de nostalxia por ti, nótase que te estraña moitísimo, miña filla. Sei que agora non estades ben, pero é normal que esteades pasando por isto. Cando hai amor de verdade, é moi doadiño que haxa celos. Non lle gardes rancor por iso, miña filla. Ela quérete con loucura, filla.

A miña nai estaba a piques de emocionarse;o que intensificou as ganas de chorar que xa se apoderaran de min sen que puidese evitalo cando escoitara como a miña nai falaba de Artemisa.

     Témolo que preparar todo para a súa chegada! —díxonos a miña nai animada, pero sabía que algo non estaba ben nese momento. Había algo no ar que era punxente para as tres—. Agnes, que che pasa? Non queres que veña? Estiveches toda a semana pasada dicindo que a botabas moito en falla, que devecías por tela eiquí contigo. Que pasa agora, filliña? É polo que me contaches onte?

     Seica teñades que falar vós soíñas —dixo Lúa erguéndose da herba.

     Non, Lúa, por favor, non te vaias, Luíña —pedinlle asustada—. Non te vaias.

     Tendes que arranxar as cousas, Agnes —dixo a miña nai con agarimo mentres me acariñaba os cabelos—. Escoita, sei todo o que está pasando. Seino porque eu teño tamén ese poder de intuición tan forte que ti tes. Sei que estás confundida por todo o que estás vivindo. Por iso tes que ver a Artemisa, para que os teus sentimentos se aclaren, non cres?

     Teño medo, nai —confeseille case sen voz.

     Medo a que, miña cativiña?

     A que todo poida empeorar entre nós. Non quero que iso pase.

     Non penses aínda no que pode pasar. Agora tes que centrarte en que vai vir, por fin, en que dentro de pouquiño a terás eiquí contigo.

     Pero non me comportei ben e sinto que non estou facendo as cousas ben.

     Estás facendo as cousas como mellor sabes. Lúa, fixo algo do que se teña que arrepentir? —preguntou rindo con tenrura. Lúa negou en silencio—. Eu non teño por que saber nada máis, pero lamentablemente sei máis do que me dis, filliña. Non me podes agochar nada. O que estás vivindo é moi intenso e non se trata soamente do que estás vivindo con Lúa, senón do regreso a Galicia. Reencontrarte comigo e coa túa terra é algo moi intenso para ti e é normal que agora teñas a ialma chea de emocións que non sabes domear. Por iso precisades estar xuntiñas ti e máis ela e despois xa poderás pensar no que queres para ti e no que sentes. Xa verás como todo vai ben, Agnesiña —aseguroume mentres me abrazaba con moito agarimo.

     Iso é o que eu tamén lle digo —sorriu Lúa.

     Graciñas ás dúas.

Eu notaba que a miña nai sabía algo máis que non me quería dicir, que estaba feliz por algo que eu nin podía imaxinar, pero non me atrevín a preguntarlle nada máis.

Agora, síntome moi estraña. Non me arrepinto nada de ter volto a Galicia, ao contrario, agora sei máis que nunca que non me quero ir de eiquí. Tampouco, sinceramente, me arrepinto de todo o que vivín con Lúa. Creo que había moito tempo que non vivía uns intres tan bonitos. Seica non estivesen permitidos na miña vida, pero eu tampouco sabía como loitar contra eles. Arestora, non sei que facer, se sentirme ben porque Artemisa virá por fin ou sentir ese medo que me invade cada vez que me pregunto como serán as cousas cando ela estea eiquí. Sexa como sexa, reencontrarme con Artemisa faime sentir moi nerviosa e aínda non sei por que sinto algo así.

Xa escribirei noutro momento. Hoxe non conseguín falar con ela. Chameina dúas veces, pero non mo colleu e tampouco me contesta ás mensaxes que lle enviei por whatsapp. Agora xa é moi tarde e creo que tería que descansar. Aínda me dura a sensación fermosísima que a miña terra me entregou e creo que xa non desaparecerá nunca máis. Sei que esa sensación nace do vencello que nos une e sei tamén que esa sensación me axudará a durmir mellor esta noite.


Lunes, 23 de julio de 2018

Artemisa y yo mantuvimos ayer una conversación muy tensa en la que me dijo cosas que me dolieron muchísimo. Ahora se supone que todo está bien porque al final, ayer por la noche, volvimos a hablar y lo arreglamos de un modo muy cariñoso y acabamos riéndonos y todo; pero por la tarde sé que estuvimos muy mal las dos. Yo estuve casi toda la tarde llorando. Creo que no fue solamente la conversación tan dura que mantuve con Artemisa lo que me hacía llorar tanto, sino también todo el cansancio que tenía y el insistente dolor de cabeza. Además, cuando duermo poquiño, siempre me encuentro mucho más sensible y vulnerable.

Estuve hablando con mi madre, quien me tranquilizaba con sus cariñosas caricias y sus sabias palabras. Le conté todo lo que me había pasado el sábado y también lo que estaba ocurriendo entre Artemisa y yo y ella me escuchó con muchísima atención y me dio consejos muy bonitos que espero no tener que llevar a cabo.

Hablé con Artemisa por la tardiña, pero porque fue ella quien me llamó. Yo no me atrevía a hacerlo porque no quería que de nuevo me hablase con tanta frialdad y distancia. Estaba medio dormida cuando me llamó y al principio parecía que la conversación podría ser amena y tranquila, a pesar de que yo notaba que ella estaba tragándose su orgullo y sus celos. Aparentemente, le parecía bien todo lo que le explicaba, pero yo sabía que fingía. Le expliqué que había estado en una fiesta muy bonita por la noche, pero al principio, cuando ella me dijo por qué aún estaba durmiendo, que eran las seis y veinte de la tarde, yo le conté que tenía resaca y ella no podía creérselo. Me preguntó muchas veces si era cierto, me preguntó cómo era posible que yo estuviese así y yo no sabía con qué intención me hacía esas preguntas, pero me mantuve serena todo el tiempo, incluso cuando ella comenzó a decirme todas esas cosas tan horribles que tanto me dolieron.

No recuerdo cómo fue, pero de súbito escuché que ella me decía que no entendía cómo era posible que yo pudiese estar aquí tan tranquila, pasándomelo tan bien con otra mujer, y que le parecía mentira que estuviese haciéndole todo eso, que la había decepcionado muchísimo, que ya había comprobado que a mí me importaba un carallo nuestra vida, que ya había comprobado que ella me importaba una mierda, así me lo dijo, y que por ella podía quedarme en Galicia para siempre, que no entendía cómo es posible que yo fuese capaz de marcharme así y que no entiende por qué no volví aún si sabía que ella estaba pasándolo tan mal, que lo que tendría que haber hecho ya es volver si de verdad me importaba nuestra relación. Yo lo único que podía decirle era: “no puedo creer que estés diciéndome todo esto”, porque la verdad era que no podía creerme que esas palabras saliesen de los labios de Artemisa. Me dolía tanto lo que me decía que ni siquiera podía pensar. Antes de que me dijese todo eso, yo le aseguré millones de veces que no había pasado nada raro entre Lúa y yo, que era cierto que habíamos bebido más de lo que posiblemente teníamos que beber, pero que no había pasado nada. No obstante, por la noche, cuando ya hablábamos más sosegadamente, sí le reconocí que habíamos bailado mucho y que puede que yo sí sintiese algo que no estaba bien y también fui capaz de reconocerle que Lúa me gustaba. Es cierto, yo quería decírselo mirándola a los ojos, pero también le aseguré que sabía perfectamente que no iba a pasar nada más, que ella (Artemisa) era el único amor de mi vida, que eso lo tenía muy claro, más claro que nada, y que a ella la amo de verdad, que lo otro no tiene importancia. Le expliqué que, cuando estuvimos bailando, sí sentí algunas cosas raras, pero también entendía que el vino ayudaba mucho a quitarnos la vergüenza y ella, aparentemente, lo entendía. Yo quería confesarle todo eso porque no quiero ocultarle la verdad, pero necesitaba que Artemisa estuviese tranquila y que pudiese escucharme y, hasta ayer por la noche, no noté que ese instante había llegado.

Pero por la tarde todo fue un desastre. Cuando comprobé que lo único que sabía decirme eran cosas tan duras, le dije que, cuando se sintiese más tranquila, volviese a llamarme, que en ese momento no me sentía capaz de hablar con ella. Y entonces fue cuando me eché a llorar mucho y cuando hablé con mi madre de un modo que me hizo sentir muy calmada. Mi madre, como también lo había hecho Lúa el sábado por la noche, me aconsejó que regresase a Cataluña para buscar a Artemisa si creía que nuestra relación estaba en peligro y si de verdad me importaba mantenerla. Yo ni siquiera soy capaz de imaginarme alejándome otra vez de Galicia. Cuando lo hago, siento que mi interior se desgarra como si fuese una tela antigua, pero sí sería capaz de volver para ir a buscar a Artemisa sabiendo que ella querría volver conmigo después. Al final creo que no hará falta que lo haga, pero hubo unos largos momentos en los que pensé que sí tendría que hacerlo, en que tendría que volver a Cataluña para demostrarle a Artemisa que sólo la quiero a ella.

MI madre me dijo que lo comprendería perfectamente, que ella sí lucharía por alguien que amase, que ella volvería sólo para ir a buscar a esa persona, pero que tenía que ser muy sincera con ella siempre y quizá que me dijese eso me animó a decirle la verdad a Artemisa cuando hablé con ella por la noche.

Ahora me cuesta escribir sobre todo esto, no sé por qué. Es como si todavía me doliese muchísimo todo lo que hablamos, a pesar de que ahora esté todo bien entre nosotras. Artemisa me dijo que vendrá a Galicia a finales de esta semana, pero aún no me lo creo. Hasta que la vea delante de mí, no creeré que vendrá conmigo.

En realidad, hablé con ella tres veces: esa primera tan dolorosa, una segunda en la que me llamó para pedirme perdón (pero en ese momento yo no me sentía capaz de hablar y le pedí que me llamase más tarde) y otra tercera para hablar bien de verdad, íntimamente. Todas las llamadas las hizo delante de su hermana. Sé que Casandra le aconseja que no se deje llevar por sus celos. Incluso yo hablé con Casandra la tercera vez que Artemisa me llamó y estuve explicándole que a mí me dolía muchísimo esta situación, que yo no me esperaba para nada que Artemisa fuese así y que no sabía qué hacer, que yo volvería, pero pensar en regresar me hace mucho daño. Casandra me entendía a la perfección y me decía todo el tiempo que no tenía por qué volver, que Artemisa tenía que solucionar las cosas ella, que yo estaba haciendo lo que tenía que hacer, que no me preocupase, que todo saldría bien, pero que quien tenía que poner de su parte era Artemisa, que era quien estaba liándolo todo. A mí me asombró muchísimo que me dijese todo eso porque yo pensaba que se pondría del lado de su hermana y que no comprendería a nadie más. Incluso me dijo que era normal que pudiese gustarme Lúa, que había visto la foto nuestra que le envié a Artemisa hace unos días y que hasta ella reconoce que es una mujer hermosa y perfecta, pero que eso no tiene nada que ver con que yo deje de amar a Artemisa, que el hecho de que alguien me guste no tiene nada que ver con lo que siento por Artemisa y que ella estaba segura de que yo amaba a Artemisa como siempre. Me tranquilizó mucho que me dijese todo eso y sabía yo que, mientras Casandra hablaba conmigo, Artemisa no dejó de llorar.

Al final, acabé hablando con Artemisa con sinceridad y pude decirle que no quería estar así con ella, que todo esto me sobraba, que no quiero que piense que ya no la amo, que yo sigo amándola como siempre, que la echo muchísimo de menos y que es cierto que Lúa está convirtiéndose en alguien especial, pero que sé perfectamente que no pasará de allí, que no dude de mí, que ella es mi único amor y muchísimas más cosas que no soy capaz de recordar porque las dije dominada totalmente por la desesperación y la tristeza que me causa esta situación.

Pero, aunque ayer pareciese que todo se había arreglado entre nosotras, yo no me he sentido bien durante todo el día. Por la noche, me quedé dormida enseguida, pero después me desperté muchas veces pensando en todo lo que había pasado desde que había llegado a Galicia. Por la noche, todo se ve distinto, pero en esas horas tan oscuras yo sentía que estaba viviendo en otra realidad, que hacía mucho tiempo que no me sentía tan extraña y a la vez feliz y que lo que había pasado con Artemisa había sido como una puñalada en mi alma. Si ella no hubiese sospechado en ningún momento de Lúa y de mí, yo seguiría viviendo todavía en ese sueño que había comenzado justo cuando llegué a mi aldeíña. Ayer por la noche, sin poder dormir, no dejé de pensar en que en realidad Artemisa sí tenía motivos para desconfiar de nosotras. Cuando hablaba con ella por la noche, la última vez que hablamos ese día, yo le dije que lo que sentía por ella estaba por encima de cualquier cosa y en ese momento ambas sabíamos que yo decía la verdad, pero, cuando estaba tan despierta pensando en todo eso, me dije que, aunque eso fuese cierto, no podía negar la realidad. Yo no me esperaba que me ocurriese esto. En ningún momento contaba con que me reencontraría con Lúa y que viviríamos momentos tan bonitos e inolvidables. Es cierto que el amor que siento por Artemisa está como siempre, no cambió nada de intensidad ni nada, pero sí tengo que reconocer que Lúa me gusta muchísimo, muchísimo, aunque sigo pensando que ese sentimiento está por debajo del que siento por Artemisa y también pienso que no tiene por qué cambiar las cosas. Yo seguiré siendo la misma, yo no quiero separarme de mi Artemisiña nunca y daría cualquier cosa para que ella estuviese bien. Supuestamente, vendrá a finales de esta semana y puede que todo se arregle más cuando la tenga delante, pero no puedo engañarme a mí misma ni a nadie. Diciendo que no pasa nada, no estoy engañando solamente a Artemisa, sino sobre todo a mí misma y a mí me gusta ser sincera. No me gusta ocultar las cosas porque escondiéndolas no se soluciona nada.

Y tengo que escribir porque ayer viví cosas muy raras. Desde ayer por la noche, ya no volví a hablar con Artemisa. No me coge el teléfono ni tampoco me contesta a los mensajes que le envío por whatsapp; lo cual quiere decir que del todo bien no estarán las cosas. He de confesar que aún me siento mal por todo lo que me dijo ayer. No puedo negar que durante todo el día estuve recordando todo lo que me dijo. Ella me dijo que la había decepcionado y, cuando recordaba esas palabras tan hirientes, enseguida pensaba que ella también me había decepcionado a mí al desconfiar tanto y tanto de mí. Quizá, si ella no hubiese desconfiado de mí, nada de esto estaría ocurriendo, las cosas serían muy distintas y puede que no estuviese dándole importancia a lo que me pasa con Lúa. Yo siempre pensé que era algo sin importancia y ligero, pero creo que me equivoqué.

Ayer, hablando con mi madre, sentí con mucha más fuerza que lo que yo tenía por dentro no era ninguna tontería. MI madre es muy lista y se da cuenta enseguida de todo. Cuando le hablaba de Artemisa y cuando le contaba que estaba celosa, no tardó nada en hacerme la misma pregunta que me hizo Lúa cuando habíamos llegado a la aldeíña donde bailamos tanto (la de que si los celos de Artemisa tenían fundamento). Yo no supe qué decirle y fue entonces cuando mi madre contestó por mí, pero, en vez de decirme lo que esperaba que diría, me dijo que nadie tenía derecho a meterse en mi vida, pero que yo tenía que saber mejor que nadie lo que quería y sentía, que ella estaba segura de que yo no dudo de lo que siento y que lo único que quiere es que yo sea feliz. También aprovechó para decirme que no quería que me fuese nunca, que entendía que yo tuviese mi vida allí en Cataluña, pero que ella daría mucho de sí misma si así podía evitar que me marchase una vez más. Me dijo que Galicia era mi hogar y que podía quedarme con ella para siempre si eso es lo que deseo. Yo le dije que no quería irme nunca de aquí, pero que no sabía qué hacer con Artemisa. MI madre me dijo también que, si creía que volviendo junto a ella podía arreglar las cosas, no lo pensase dos veces, que volviese y que después, si Artemisa quería, regresase a Galicia con ella, pero entonces me preguntó por Lúa, me preguntó qué pasaba con ella. Yo le confesé, sin mirarla a los ojos, que Lúa estaba convirtiéndose en alguien muy especial para mí, que no me esperaba para nada que me pasase eso y que no quería sentir nada más, que tenía miedo, pero que tenía muy claro que todavía amaba a Artemisa.

Mi madre es mucho más comprensiva de lo que yo me esperaba. De verdad, me hizo mucho bien hablar con ella. E incluso me recomendó algo que no sé si está muy bien. Me dijo que la mejor manera de conocer lo que sentimos es viviendo, viviendo cada instante y sabiendo lo que sentimos, analizando lo que sentimos y pensando en lo que no nos hace felices para deshacernos de eso, pero que era viviendo las cosas cómo mejor sabríamos qué es lo que queremos de verdad.

Y hoy he vivido una cosa muy rara. Todavía estoy un poco ida, es decir, eso que he vivido me apartó un poco de mí y ahora me cuesta regresar a mi mente, por eso escribo de este modo tan desordenado e intenso. Fue por la tarde. Pensaba quedarme en mi casa todo el día porque hacía hoy un calor de carallo, estaba muy perezosa y no me apetecía esforzarme por nada. Prefería quedarme en casa para pensar y hablar tranquilamente con mi madre, que todavía tenemos muchas conversaciones pendientes; pero, después de comer, vino Lúa a buscarme y me propuso que fuésemos a dar una vueltiña. MI madre le sonrió y le dijo que me sacase, que estaba perezosa y extraña y que necesitaba que me diese el aire, pero yo me quejé diciendo que hacía muchísimo calor y que no tenía ganas de hacer nada. Aún sigo un poco cansada por la resaca que tuve y porque ayer por la noche no dormí bien y así mismo se lo dije a las dos, pero entonces Lúa me propuso que fuésemos a bañarnos al río y no pude negarme a su ofrecimiento, pues eso sí que me apetecía muchísimo.

Caminamos en silencio durante unos largos momentos. Yo no tenía muchas ganas de hablar y Lúa parecía también algo ausente. No obstante, necesitaba hablar con ella. Aún tenía que hacerle muchas preguntas y no sabía cómo hacerlo. Cuando llegamos al río, nos desvestimos y nos metimos en el agua casi sin pensar en lo fría que estaría, a pesar de que hiciese tanto calor, pero el tacto frío del agua me despertó muchísimo y me hizo sentir libre y acogida otra vez. No sé qué me pasó durante todo el día de ayer y de hoy, pero sobre todo a partir de esos momentos sentí que estaba muy extraña, que tenía un montón de ideas en mi mente que se mezclaban con las emociones que me llenaban el alma. Además, no voy a negarlo, no podía dejar de mirar a Lúa. Miraba cómo nadaba y me parecía que su piel brillaba bajo el sol de la tarde, que calentaba mucho y se reflejaba en sus cabellos rizados y rojizos. Yo me dejaba llevar por el agua sin pensar en nada, de vez en cuando me agarraba a las piedriñas que crean la orilliña del río y también a la mano de Lúa. Nos bañamos en silencio, sólo hablando con los ojos. Creo que ninguna de las dos necesitaba decir nada, pero también notaba que Lúa me preguntaba muchas cosas con su mirada. Sabía que, cuando saliésemos del agua, empezaría a hablar con ella sin poder retener mis palabras.

Cuando salimos, me tumbé en la hierba y cerré los ojos. Me gustaba muchísimo sentir el calor del sol y también el viento que soplaba entre las ramas de los árboles. Cuando habían pasado unos cuantos minutos, entonces abrí los ojos y me fijé en mi alrededor. Me quedé asombrada cuando descubrí lo hermosa que estaba la tarde. Cantaba con fuerza el silencio, junto a la voz del río, soplaba el viento, meciendo las hojas de los árboles provocando así una melodía que me serenaba muchísimo, que me acariciaba el alma. Estaba todo tan quedo que me pregunté si alguna vez había existido allí un sonido que rompiese la paz del bosque. Entonces, comencé a sentir algo muy extraño. Hasta entonces, había sentido que tenía el alma llena de inquietud y de tristeza por todo lo que había pasado con Artemisa y por lo que estaba sintiendo con Lúa y, de súbito, noté que una mano cariñosa me acariciaba el alma hasta deshacer todo lo que me hacía sentir desasosegada. Despaciño, iba sintiéndome cada vez mejor. No podía apartar los ojos de las verdes hojas, dibujadas sobre ese cielo azul tan intenso. No podía retirarme de la voz del silencio y del río. Me sentía cada vez más fundida con la naturaleza, con mi tierra. Sólo sentía esa emoción que cada vez era más fuerte. Iba desapareciendo para mí e iba quedando esa sensación tan placentera que me alejaba de lo que había vivido hasta entonces y de lo que estaba por vivir. No quería cerrar los ojos, pero sentía que me pesaban los párpados y que me invadía una sensación de paz que llevaba muchísimo tiempo sin experimentar, si es que alguna vez la sentí tan intensamente. Incluso mi respiración era cada vez más lenta y tranquila. Entonces, pensé muchísimas cosiñas a la vez: pensé que no me importaba morir justo en ese instante, que incluso me gustaría morir ahí mismo, que sentía que ya lo había vivido todo, que estar con mi tierra siempre fue el deseo más intenso de mi vida y que haberlo cumplido ya me permitía respirar en paz, que ya no me faltaba nada, me sentía completa, estaba completa, era yo toda. Aquellos pensamientos intensificaban la paz que me había invadido toda, que se había convertido en mi única realidad. Me acomodé más en la hierba, abrazándome el pecho, y cerré los ojos deseando que ya no hubiese nada más después de ese instante. Me sentía tan extraña y a la vez tan feliz y satisfecha que ya no me importaba nada. Ya ni siquiera pensaba en Artemisa ni en todo lo que me había dicho ayer por la noche. Sólo existíamos mi tierra y yo. Yo sabía que estaba unida a mi tierra por un vínculo muy intenso e indestructible, pero en ese momento notaba que ella también lo sentía, notaba la tierra por dentro de mí, como si ella me hablase a través del viento, del río y del sol que llovía sobre mí. Nunca me había sentido así, nunca, ni siquiera cuando era niña, y lo más bonito de todo es que podía comprender perfectamente lo que estaba sintiendo, el significado de esos momentos y de esas emociones tan perfectas. No estaba dormida, pero sí me encontraba cada vez más lejos del mundo, cada vez más sumergida en la realidad más mágica que jamás pude conocer.

Pero no quedaba todo en mi alma. Las emociones que sentía también eran físicas. Sentía que en mi cuerpo había olas de satisfacción que me recorrían todos los rincones de mi ser. Es algo que no puedo explicar.

     ¿Agnes, duermes? —me preguntó Lúa con timidez acercándose a mí.

No me esperaba para nada oír su voz. Lentamente, abrí los ojos y la miré extrañada y con cariño. Ella me sonrió y me acarició con ternura la frente y los cabellos.

     Estás bien? —quiso saber acostándose a mi lado.

     Lúa, me siento mejor que nunca, te lo juro.

     ¿De verdad? Hoy te he notado un poquiño extraña.

     Ahora estoy bien, muy bien, como nunca lo estuve antes. No sé qué me pasa, pero siento muchísima paz. Lúa, ¿cómo podría conseguir morirme ahora mismo? Me gustaría que mi vida acabase justo ahora —le confesé sin pensar en mis palabras. MI voz sonaba lenta y serena.

     ¿Qué dices, Agnes? ¿Por qué quieres morir?

     Porque me siento tan bien que creo que nunca más podré sentirme así, porque siento que ya he conseguido lo que más he deseado en mi vida y porque sé que no hay nada más en el mundo que pueda hacerme sentir tan completa y llena de vida. Me siento en paz, de verdad. No estoy triste ni deprimida, al contrario.

     Pero... todavía te quedan muchas cosas por vivir.

     ¿Ah, sí? ¿Cuáles? Yo ya lo he hecho todo, de verdad. Ya estoy en paz. Ya tengo el alma completa.

     ¿Y qué pasa con Artemisa?

     Artemisa no entiende lo que siento por mi tierra. Artemisa quiere separarme de ella.

     No es cierto.

     Sí lo es. Todo lo que ha hecho estos días me lo demostró, que ella no entenderá nunca que esté tan unida a Galicia. Y no quiero que nadie me aleje de aquí, no quiero. Ahora que la he recuperado, no quiero perderla nunca más, nunca más.

     Nunca más, Agnes —me musitó aún acariciándome los cabellos.

     ¿Cómo es posible que existan sensaciones tan bonitas e intensas? ¿Cómo es posible que exista un lugar así, tan mágico?

     Tú te quedarías aquí para siempre, ¿verdad?

     Me quedaría aquí hasta quedarme sin vida. ¿Sabes una cosa? Soy capaz de permanecer aquí tumbada para siempre, sin volver a comer ni a beber, sin moverme, para que mi vida fuese llegando despaciño a su fin.

     ¿Y qué hacemos los que te queremos? —me preguntó con morriña.

     Si me queréis de verdad, comprenderéis que quiera morir aquí, que ya no quiera vivir nada más.

     Pues coge piedras y tírate al río —bromeó con ternura.

     Estuve a punto de hacerlo cuando mi madre me dijo que me separaría de Galicia —le confesé sin pensar en mis palabras. Lúa se quedó detenida, asombrada.

     ¿Cómo? —me preguntó estremecida.

     Prefería morir antes que vivir lejos de aquí y... no estaba equivocada. Era preferible morir a vivir lejos de Galicia.

     No es verdad, Agnes.

     Sí lo es, y ahora pienso lo mismo.

     Estás muy extraña. ¿Has discutido otra vez con Artemisa?

     Ayer por la tarde, sí, pero por la noche ya lo arreglamos. Por la tardiña tuvimos una conversación muy horrible en la que me dijo cosas que me dolieron mucho.

     ¿Qué te dijo?

     Que la había decepcionado muchísimo.

     ¿Tú? E logo?

     Porque no había vuelto con ella sabiendo que está tan mal, porque estoy contigo en vez de ir junto a ella...

     No tiene derecho a decirte esas cosas.

     Ahora creo que sí tenía razones para estar tan celosa.

     E logo?

     Todavía la amo con toda mi alma, pero no puedo seguir negando la realidad —le dije mirándola con ternura—. Lúa, tú y yo...

     Agnes, no, no —me negó apartándome la mirada.

     No tengas miedo. No va a pasar nada.

     No quiero que lo digas ahora. No me siento capaz de hablar de esto ahora.

     ¿Por qué no? ¿Quieres que vayamos a buscar unos vasos de vino que nos ayuden a hablar? —me reí mientras me acercaba más a ella. Ella también lanzó una carcajada hermosa.

     Creo que no nos conviene.

     ¿Qué te pasa? ¿Tienes miedo?

     No quiero que tu relación con Artemisa se estropee por culpa mía.

     No será por culpa tuya. Tú siempre has sido muy responsable.

     ¿Y tú no?

     Yo también, pero quiero que seamos sinceras. Creo que no nos conviene ocultar las cosas.

     Ya lo sabes, Agnes. No hace falta que diga nada más —se quejó con vergüenza.

     ¿Qué crees que sé?

     Que... que me gustas muchísimo, que te quiero —me confesó mirándome con dulzura—, pero nunca me atreveré a... porque sé que tú amas a Artemisa y que lo único que sientes por mí es atracción.

     ¿Y si no fuese así? —le pregunté muy flojiño.

     No quiero que lo pases mal por culpa mía.

     No te eches más la culpa de esto, por favor. Yo quiero ser sincera contigo, Lúa. Ya lo fui con Artemisa. Le dije que el amor que siento por ella está por encima de cualquier cosa, pero eso no quería decir que no sintiese nada por ti. Tú también me gustas muchísimo y no puedo evitarlo, Lúa.

Al oír mis palabras, Lúa agachó la mirada. Vi que se ruborizaba. Detuvo las caricias que no había dejado de darme en los cabellos y en los hombros. Entonces se acercó más a mí y me apretó contra ella con un cariño que me estremeció.

     Lo sé, tontiña mía, lo sé. ¿O qué crees, que no sé leer tus ojos? Siempre supe hacerlo, pero no quiero que cometas ninguna locura, Agnes.

     ¿Qué locura puedo cometer con lo inseguriña que yo soy? —le pregunté riéndome con vergüenza.

Lúa también se rió, pero en ese momento notaba que ella estaba a punto de emocionarse. La miré con ternura y vi que tenía los ojos brillantes.

     Cómo me gustaría que las cosas fuesen diferentes —musitó cerrando los ojos—. Llevo toda la vida esperándote y cuando, por fin, nos reencontramos... pero yo sabía que tú y yo nunca...

     Nunca sabemos lo que va a pasar, Lúa —le contesté conmovida, con una voz casi inaudible. En realidad no sabía qué decir.

     Sí lo sabemos, Agnes. Tú siempre has estado destinada a estar con Artemisa. Llevas siglos unida a ella. Ahora te parece que estáis mal, pero yo estoy segura de que, en cuanto os tengáis una delante de la otra, todo esto quedará atrás y será como si tú y yo no hubiésemos vivido nada de esto.

     No lo creo. Yo nunca podré olvidar todos los momentos que hemos compartido. Han sido los más bonitos que vivía en muchísimo tiempo, ya te lo dije. Contigo me siento bien... Me haces feliz con muy poquiño.

Mientras hablábamos, ella me acariciaba con mucha dulzura, como si le diese miedo tocar mi piel; la que en esos momentos ardía, templada por el sol que brillaba con tanta fuerza.

     Deberías ponerte protección solar, Agnes, que eres muy blanquiña. Vas a quemarte —me recomendó como si hubiese leído mis pensamientos. Noté que quería huir de esa conversación—. ¿Quieres que te ayude a echarte por la espalda?

     Ay, es que no he traído.

     Yo sí he traído. Venga, que te pongo —me dijo sentándose en la hierba. Sentí un ligero frío cuando ella se separó de mí.

Me senté también en la hierba y entonces Lúa comenzó a esparcirme la crema por la espalda con muchísima dulzura y cuidado, con perfección, sin dejar ni un solo rincón de mi piel sin proteger bajo sus dedos. No pude evitar que sus caricias me estremeciesen. Me estremecía su modo de deslizar sus dedos por mi piel, me estremeció cómo me apartó el cabello del cuello para no ensuciarlo con la crema y también cómo, despaciño, iba acercándose más a mí. No sabía qué pensar ni qué sentir, pues todavía estaba hechizada por las intensas sensaciones que había experimentado antes de mantener con Lúa aquella conversación tan importante (y todavía sigo así), pero sí notaba que el corazón me latía cada vez con más fuerza, golpeando en mi pecho como si quisiese huir de mi cuerpo.

Sin decirme nada, Lúa comenzó a echarme crema también por los brazos, por la barriga, por todas las partes de mi cuerpo con una ternura que me hacía volar. Sabía que tenía que apartarme de ella, pero no me atrevía a moverme. No entendía por qué estaba tan paralizada, por qué sus caricias me habían detenido así.

     Tienes una piel hermosísima y muy suave —me dijo musitando con cariño. Noté que estábamos muy cerquiña, tanto que podía aspirar el aroma de sus cabellos—. A mí también me gustaría morir ahora, Agnes. Nunca nadie había expresado tan bien qué es la felicidad completa, esa felicidad que ya no puede ser más intensa, que ya lo es todo en la vida, esa paz que todos deberíamos sentir antes de irnos de este mundo.

     ¿De verdad mis palabras no te parecieron locas? —le pregunté mirándola a los ojos. Yo también tenía la mirada cristalina.

     ¿Locas? Me parecieron las más románticas y sinceras que escuchaba en la vida. Siempre asombra muchísimo escuchar que a alguien no le da miedo la muerte.

     Sí me da mucho miedo la muerte —la contradije con timidez—. Antes de venir aquí a Galicia, llevaba muchísimo tiempo despertando por las noches sintiendo que no quería morir, sintiendo muchísimo miedo a que mi vida acabase sin que yo pudiese evitarlo.

     ¿Y ahora?

     Ahora que estoy en mi tierra, sinceramente, ya no me da miedo, al contrario. Ahora sé que podría morir tranquila.

     ¿Te gustaría desaparecer, entonces?

     Desaparecer no, sino fundirme con la tierra, ser parte de la tierra para siempre, ser la tierra —musité a punto de ponerme a llorar.

     Ya eres parte de esta tierra sin que tengas que morir, mi cieliño, mi estrelliña. Lo único que tienes que hacer es no marcharte de aquí.

     Ya te dije que prefiero que me maten antes que me alejen de mi hogar otra vez.

     ¿Y qué harás si Artemisa no quiere quedarse aquí contigo? —me preguntó con mucho cuidado.

     No lo sé. Tengo muy claro que no quiero irme de aquí nunca más.

     Si te quedas, ya sabes que no estás sola.

     Lo sé.

     Pero sé que sufriréis mucho si os separáis.

     No lo sé. Ahora no sé nada. No entiendo nada, Lúa. Ayer, Artemisa me dijo cosas que me dolieron mucho y, a pesar de que por la noche parecía que todo se hubiese solucionado, todavía siento que sus palabras me duelen mucho, como si no dejasen de resonar en mi mente. Y, además...

     ¿Qué ocurre?

     No sé cómo decirlo... No puedo soportar que ella piense que la he decepcionado. No lo entiendo. Me lo dijo antes de que yo le confesase que tú...

     ¿Le has dicho que yo te gusto? —exclamó sorprendida.

     Ya te lo he dicho antes, ¿no?

     Sí, pero... ¿qué le dijiste exactamente?

     Que puede que sí haya sentido cosiñas que no están bien.

     ¿Cuándo?

     El sábado, cuando estábamos en la fiestiña.

     Pero, Agnes, tenías encima un montón de vasos de vino. No tenías que darle importancia a eso. Si Artemisa está tan celosa, no tendrías que haberle dicho eso, Agnes.

     Yo prefiero ser sincera con ella.

     ¿Has hablado otra vez con ella después de esa conversación?

     Esa conversación acabó muy bien.

     Pero ¿habéis vuelto a hablar?

     No. Esta mañana le di los buenos días, y no me contestó —le conté herida.

     ¿No te ha contestado?

     No, y sé que ha visto el mensaje. Además, ayer me dijo unas cosas muy tristes. Me dijo que ella no tenía nada que hacer a tu lado, que ella no podía hacerme tan feliz como tú, que eres gallega como yo y entiendes perfectamente lo que siento por mi tierra, pero yo le dije que eso no tenía nada que ver con lo que sentía por ella.

     Y no tiene nada que ver. Agnes, tienes que ir a buscar a Artemisa. No quiero que estéis así —me dijo retirándose un poco de mí—. Perdóname, yo tampoco me he comportado bien contigo ni con ella. Por la Diosa Madre, he sido demasiado irreflexiva, Agnes.

     Pero ¿por qué? No hemos hecho nada malo, creo yo.

     ¿De verdad lo piensas?

     No hemos hecho nada malo.

     Agnes... lo mejor será que vuelvas cuanto antes a Cataluña si de verdad te importa Artemisa.

     ¿De verdad? —le pregunté a punto de llorar—. ¿De verdad tú crees que debería volver?

     Creo que sí, Agnes. Me parece que, si tú no vas, a ella no le dará la gana de venir a Galicia. Estoy segura de que ella espera que seas tú quien la busque.

     No tiene sentido nada de esto, Lúa —lloré sin poder evitarlo—. Yo nunca me habría comportado como ella está comportándose conmigo. Además, si tantos celos tiene y si tanto le preocupa que yo pueda hacer algo contigo, ¿por qué no viene?

     Los celos son una enfermedad, ya te lo dije.

     No sé qué hacer. Si intento que entienda que yo la amo y que sólo pienso en ella, igualmente está celosa, y además estoy haciendo un gran esfuerzo por dominarme, que me cuesta muchísimo, no sabes cuánto.

     ¿De verdad? —me sonrió encantadoramente.

     Parece como si la vida estuviese poniéndome a prueba, tienes razón, tenías razón.

     ¿Y crees que yo no me contengo? ¿Crees que para mí esto no es difícil? Pero, entonces, ¿qué podemos hacer, Agnes? ¿Dejamos de hablar? ¿Crees que lo mejor es que nos separemos? Cuando Artemisa venga, si es que alguna vez lo hace, todo volverá a ser como siempre entre vosotras y todo será mucho más fácil, ¿no crees?

     ¿Estás pasándolo mal por culpa mía, Lúa? ¿Estás sufriendo por culpa mía?

     No, contigo no puedo sufrir ni sufriré nunca, vida mía. Contigo soy tan feliz... No quiero que Artemisa venga —me confesó de súbito—. No quiero que venga porque entonces ya no podré estar contigo todo el tiempo que quiera, porque ya tendré que comportarme contigo como si no me gustases nada, escondiendo lo que siento; pero no me gusta nada decirte esto. Me siento mala persona, me siento egoísta, pero es que ya no puedo callar más, ¿sabes? —me dijo con mucho cariño. Tenía lágrimas en los ojos.

     No eres mala persona. Tú podrías haber ignorado desde el principio que Artemisa existe y decirme todo el tiempo que, si me quedase contigo, tú nunca me alejarías de mi tierra. Tú podrías haberme dicho muchísimas cosas para intentar condicionarme, y no lo has hecho nunca. Tú no eres mala persona. Tú eres muy bueniña.

     ¿De verdad piensas eso de mí?

     Lo pienso, por supuesto que lo pienso. Si no lo pensase, ya me habría alejado de ti, no hablaría contigo, no habría pasado tanto tiempo contigo, Luíña.

     ¿Y qué podemos hacer, Agnes? Tú no eres para mí. Tú eres demasiado para mí.

     Pero ¿qué dices? —me reí asombrada—. Yo no soy nada.

     Eres mucho, eres todo lo que siempre soñé —me musitó cerrando los ojos—. Quizá lo mejor sería que me fuese de aquí y que te dejase en paz, que desapareciese antes de que venga Artemisa y descubra lo que yo siento por ti. Seguro que ya lo sabe.

     Lúa, mi problema con Artemisa no es sólo que esté celosa por ti, sino que no entienda lo que yo siento. Creo que nunca comprendió de verdad lo que yo viví en mi vida, lo que siento por Galicia ni lo que tanto deseo. Ése creo que es nuestro verdadero problema. Los celos sólo nacen porque sabe perfectamente que no preciso de mucho más para quedarme aquí para siempre. Creo que está tan celosa porque ella ve en ti lo que ella nunca podrá ser para mí, según ella cree. No soy tonta. Sé que ella se compara continuamente contigo y eso me hace mucho daño. Aunque ayer por la noche acabamos reconciliadas, sé que los celos no han desaparecido, lo sé. Y no puedo soportar que esté tan celosa. Sí quiero que venga aquí de una vez. Tengo muchísimas ganas de verla, pero también me da miedo que venga porque no sé qué podrá pasar. Si en la distancia fue capaz de hacer todo eso, de decirme todo eso, no sé qué puede pasar si está aquí, si nos ve juntas...

     Te entiendo.

     Esta situación me da mucho miedo, Lúa, sobre todo porque no la había vivido antes y no sé cómo enfrentarla. Ir a Cataluña para buscar a Artemisa no es la solución porque, si voy, vamos a estar mal las dos, tanto ella como yo.

     E logo?

     Pues, a ver, si yo vuelvo para buscarla, ella no se sentirá bien porque sabrá que me ha obligado a volver, sabrá que yo volví por causa de su comportamiento, y yo... si vuelvo, pues es evidente que no estaré bien, ya que volví porque hay algo que no está bien, y creo que lo que está pasando entre nosotras no se soluciona renunciando a la felicidad de una de las dos. Así no se puede arreglar nada, Lúa. Las cosas hay que hacerlas de corazón.

     ¿Por qué te da tanto miedo pensar en volver?

     No puedo soportarlo. No voy a volver nunca, Lúa. Ya no me queda ninguna duda.

     ¿De verdad?

     Quiero quedarme aquí para siempre, con mi madre, en este lugar, trabajando la tierra. Ésa es la vida que soñé vivir siempre.

     Me gusta que lo tengas tan claro, pero también...

     No quiero pensar más en esto, quiero que las cosas fluyan. Esta tarde he sentido algo muy intenso que hacía mucho tiempo que no sentía. Me he sentido totalmente fundida con la tierra, ¿sabes? Y sé que eso tiene muchísima importancia. Todavía me dura ese hechizo tan hermoso. Me siento tan serena, con el alma tan llena de paz...

     E logo...

     Y tú me das siempre mucha paz. No sé explicar lo que me pasa cuando estoy contigo. Si lo que siento cuando estamos juntas no es perfecto, es por culpa de lo que está pasando con Artemisa. No digo que ella empeore las cosas, pero sé que todo podría ser mucho más intenso. También sé que sentiría algo muy bonito e intenso si ella estuviese aquí viviendo todo esto conmigo, pero ella escogió no venir. Tampoco digo que tú estés sustituyendo a Artemisa, para nada es así. Por favor, no lo pienses nunca.

     Jamás podré pensar algo así de ti, con lo sincera que eres, con lo transparente que eres. Tus ojos hablan más que tus palabras, ¿sabes? —me dijo sonriendo—. No pienses más, no sufras más. Sé que siempre te digo lo mismo y que es muy difícil olvidar lo que estás viviendo con ella, pero sé que todo acabará bien, no sé cómo, pero lo que pase aquí será lo que más te convenga. La tierra no permitirá que te hagan más daño, Agnes —me aseguró mientras me acariciaba los cabellos.

     Graciñas, Lúa.

     Mereces tanto ser feliz, ser totalmente feliz...

     Jamás pensé que me pasaría algo así—me reí tímida.

     Yo tampoco, la verdad. Si me dijesen, hace unos años, que estaría así contigo, no me lo habría podido creer nunca.

     Yo tampoco —me reí con ella.

     No quiero renunciar a ti —susurró cerca de mi oído.

     Yo tampoco. Estoy harta de renunciar a las cosas que pueden hacerme feliz y que me hacen sentir bien. Ya está bien, carallo —musité yo también.

     Podemos hacer que todo sea siempre inocente. Nunca haré nada que tú no quieras.

No supe qué decirle. Lo único que hice fue sonreír y cerrar los ojos. Entonces nos quedamos así, detenidas en ese momento, sintiendo cómo el viento movía nuestros cabellos, nos acariciaba la piel y secaba el agua que todavía nos mojaba la ropa de baño. El sol también nos protegía en su calor dorado y el río, con su musitar, tan quieto, nos calmaba como si no quisiese que sufriésemos nunca más, como si quisiese que olvidásemos las lágrimas que habían brotado de nuestros ojos hacía unos instantes.

     Ojalá el mundo desapareciese —musitó Lúa con una voz muy silenciosa—. Ojalá no hubiese nada más que este instante, que este lugar, que tú. Ojalá todo se detuviese ahora. Yo pensaba que no podía ser tan feliz, que no podría sentirme nunca tan bien, tan llena de vida y tan calmada. Tú también me das muchísima paz, ¿lo sabes, verdad?

     No estoy acostumbrada a que me digan que yo doy paz, al contrario.

     E logo? —me preguntó acariciándome los cabellos de nuevo—. Si parece que la paz nace de ti.

     La mayoría de gente piensa que soy extraña e inaccesible.

     Piensa eso la gente que no sabe comprender la belleza de los tesoros. Quien piense eso de ti no tiene corazón ni alma.

     Ay, qué cosiñas que dices —me reí sintiendo que me ruborizaba.

     Esto va a ser difícil, Agnes, ¿eh? Creo que estaremos huyendo siempre de esto...

     Huir siempre también agota.

     Llegará un momento en el que ya no me quedarán fuerzas para seguir huyendo —me confesó mirándome a los ojos con mucha ternura—. ¿Sabes cuántas veces te habría besado ya? No sé cómo puedo tener tanta fuerza de voluntad para no hacerlo.

En ese momento, sentía que me había abandonado mi razón y que lo único que deseaba era que aquel instante se volviese eterno. Lúa estaba cada vez más cerca de mí. Podía sentir su respiración, podía aspirar el aroma de su piel y estaba tan sumergida en sus ojos que me parecía que todo lo que me rodeaba era de color verde, como su mirada cristalina; pero, entonces, antes de que mi cuerpo deshiciese mis pensamientos, vi a Artemisa en mi memoria, mirándome desde la distancia con sus ojos llenos de rabia y de tristeza y sentí que toda aquella paz que la tierra me había dado se desvanecía y sólo sentí que algo se me clavaba en el alma, como si estuviese a punto de traicionarme a mí misma.

Despaciño, me alejé de Lúa sintiendo también que me rodeaba un frío inmenso. Estaba paralizada por la mezcla de sentimientos que gritaban en mi alma. Tuve mucho miedo a hacerle daño a Lúa, quien todavía me miraba con mucha ternura, pero enseguida supe que ella también agradecía que yo me hubiese alejado de ella.

     No tengas miedo, Agnes. Eres fuerte, eres más fuerte de lo que piensas. Jamás serás capaz de serle infiel a Artemisa, jamás.

     Siento que ya se lo he sido —musité agachando los ojos—. Siento que le soy infiel desde hace muchísimo tiempo, pero no contigo, sino con mi tierra, y lo peor es que nunca me sentí culpable por eso.

     Pero no es lo mismo ser infiel a alguien con la tierra que tanto amamos que serlo con otra persona. Eso no se puede perdonar.

     No se puede. Ella nunca me lo perdonaría.

     Y tú tampoco —me sonrió con cariño, pero yo sabía que se sentía cada vez más triste.

     Perdóname, Lúa. También esto es culpa mía —le dije con muchísima vergüenza.

     No tengo nada que perdonarte, al contrario, tengo que agradecerte que me hayas hecho tan feliz. Creo que a nuestro mundo le queda muy poquiño tiempo de vida.

     ¿Por qué dices eso?

     Lo sé, Agnes.

Entonces, justo en ese momento, oí que alguien me llamaba con mucho cariño. Me asusté muchísimo al escuchar mi nombre volando por el aire, pero enseguida me tranquilicé cuando descubrí que era mi madre quien me llamaba con mucho amor y dulzura.

Mi madre estaba delante de nosotras, mirándonos con felicidad, con una mirada tan brillante que pensé que el sol nacía de sus oscuros ojos. Nos sonreía con alivio y también estaba a punto de echarse a reír, pero se contenía para poder hablarnos con claridad.

     ¿A que no imaginas quien acaba de llamar ahora a nuestra casa? —me preguntó con inocencia.

     ¿Quién? —quise saber con miedo.

     Pues Artemisa, tu Artemisiña. He estado hablando con ella durante mucho ratiño y me parece tan dulce, tan buena persona... Se sintió muy avergonzada cuando supo que era yo quien había cogido el teléfono, ¡pero enseguida se tranquilizó y además me dijo que podía hablarle en gallego! Qué bonito que tú le hables nuestra lengua, Agnes —dijo sentándose en la hierba—. Pues hemos estado hablando muy tranquilamente, ¿sabes? Yo creo que ya no le dará vergüenza conocerme cuando venga.

     ¿Y qué te ha dicho? —le preguntó Lúa. Yo no podía hablar.

     Pues que vendría a finales de esta semana, me dijo, y yo le dije que viniese cuanto antes, que me gustaría mucho que viviese con nosotras el día de Galicia, pero dice que prefiere venir el jueves. Agnes, Artemisa tiene una voz muy bonita y se nota muchísimo que está deshecha de nostalgia por ti, se nota que te extraña muchísimo, hija mía. Sé que ahora no estáis bien, pero es normal que estéis pasando por esto. Cuando hay amor de verdad, es muy faciliño que haya celos. No le guardes rencor por eso, hija mía. Ella te quiere con locura, hija.

Mi madre estaba a punto de emocionarse, lo que intensificó las ganas de llorar que ya se habían apoderado de mí sin que pudiese evitarlo cuando había escuchado cómo mi madre hablaba de Artemisa.

     ¡Tenemos que prepararlo todo para su llegada! —nos dijo mi madre animada, pero sabía que algo no estaba bien en ese momento. Había algo en el aire que era punzante para las tres—. Agnes, ¿qué te pasa? ¿No quieres que venga? Estuviste toda la semana pasada diciendo que la echabas mucho en falta, que ansiabas tenerla aquí contigo. ¿Qué pasa ahora, filliña? ¿Es por lo que me contaste ayer?

     Tal vez tengáis que hablar vosotras soliñas —dijo Lúa levantándose de la hierba.

     No, Lúa, por favor, no te vayas, Luíña —le pedí asustada—. No te vayas.

     Tenéis que solucionar las cosas, Agnes —dijo mi madre con cariño mientras me acariciaba los cabellos—. Escucha, sé todo lo que está pasando. Lo sé porque yo también tengo ese poder de intuición tan fuerte que tú tienes. Sé que estás confundida por todo lo que estás viviendo. Por eso tienes que ver a Artemisa, para que tus sentimientos se aclaren, ¿no crees?

     Tengo miedo, nai —le confesé casi sin voz.

     ¿Miedo a qué, miña cativiña?

     A que todo pueda empeorar entre nosotras. No quiero que eso pase.

     No pienses aún en lo que puede pasar. Ahora tienes que centrarte en que va a venir, por fin, en que dentro de poquiño la tendrás aquí contigo.

     Pero no me he comportado bien y siento que no estoy haciendo las cosas bien.

     Estás haciendo las cosas como mejor sabes. Lúa, ¿ha hecho algo de lo que tenga que arrepentirse? —preguntó riéndose con ternura. Lúa negó en silencio—. Yo no tengo por qué saber nada más, pero lamentablemente sé más de lo que me dices, filliña. No puedes esconderme nada. Lo que estás viviendo es muy intenso y no se trata solamente de lo que estás viviendo con Lúa, sino del regreso a Galicia. Reencontrarte conmigo y con tu tierra es algo muy intenso para ti y es normal que ahora tengas el alma llena de emociones que no sabes dominar. Por eso necesitáis estar juntiñas tú y ella y después ya podrás pensar en lo que quieres para ti y en lo que sientes. Ya verás cómo todo va bien, Agnesiña —me aseguró mientras me abrazaba con mucho cariño.

     Eso es lo que yo también le digo —sonrió Lúa.

     Graciñas a las dos.

Yo notaba que mi madre sabía algo más que no quería decirme, que estaba feliz por algo que yo no podía ni imaginar, pero no me atreví a preguntarle nada más.

Ahora, me siento muy extraña. No me arrepiento nada de haber vuelto a Galicia, al contrario, ahora sé más que nunca que no quiero irme de aquí. Tampoco, sinceramente, me arrepiento de todo lo que he vivido con Lúa. Creo que hacía mucho tiempo que no vivía unos instantes tan bonitos. Quizás no estuviesen permitidos en mi vida, pero yo tampoco sabía cómo luchar contra ellos. Ahora mismo, no sé qué hacer, si sentirme bien porque Artemisa vendrá por fin o sentir ese miedo que me invade cada vez que me pregunto cómo serán las cosas cuando ella esté aquí. Sea como sea, reencontrarme con Artemisa me hace sentir muy nerviosa y aún no sé por qué siento algo así.

Ya escribiré en otro momento. Hoy no he conseguido hablar con ella. La llamé dos veces, pero no me lo cogió y tampoco me contesta a los mensajes que le he enviado por whatsapp. Ahora ya es muy tarde y creo que tendría que descansar. Aún me dura la sensación hermosísima que mi tierra me entregó y creo que ya no desaparecerá nunca más. Sé que esa sensación nace del vínculo que nos une y sé también que esa sensación me ayudará a dormir mejor esta noche.

2 comentarios:

  1. A Artemisa la dominan los celos, está claro. Sus celos tienen un fino fundamento, pero está llevando la situación al límite. Le ha dicho cosas horribles a Agnes, y esas cosas ya no se pueden borrar, ya están dichas. Si son palabras tan duras, permanecen en tu memoria por mucho tiempo, sobretodo si provienen de la persona a la que amas. Creo que se arrepentirá cuando pasen sus celos, cuando tenga a Agnes cara a cara (creo jajaja). Me parece una tontería muy grande que Agnes tenga que volver a Catalunya para tranquilizarla. ¡Si ella está a punto de ir a Galicia! Lo peor es que Agnes le confesó que le gusta Lúa...gran error. Ahora sus celos han aumentado y con ellos su desconfianza. Los celos son irracionales, olvidan la lógica, son salvajes. Eso debería comprenderlo Agnes y no tomarle todo en cuenta. Pero hay que reconocer que tiene motivos para preocuparse, esas conversaciones que tienen Agnes y Lúa pueden explotar en cualquier momento. Recordemos que son dos personas de carne y hueso, no de piedra. Yo creo que su amistad tiene fecha de caducidad. Una de dos, o dan el paso y se consolidan como pareja, olvidando a Artemisa, o deben dejar su amistad. Me parece que será imposible ser amigas nada más, y encima, con Artemisa por ahí. Me da pena, porque si la vida las ha reunido otra vez, tiene que significar algo. Así que Artemisa tiene sus motivos para estar celosa pero exagera. Es como ver a un niño con una piedra en la mano y regañarle por si te la piensa tirar. Es cierto, hay fuego en el ambiente, pero todavía no ha ocurrido nada. Además, justo cuando Agnes podría ser feliz, cuando no tendría que tener preocupaciones, Artemisa la martiriza más que nunca...no es justo. Me sorprende mucho las palabras de Casandra, a pesar de ser su hermana, se posiciona a favor de Agnes y le otorga un voto de confianza. Agnes me ha sorprendido con las palabras "cómo hacer para morirme ahora", de lo feliz que es en ese momento. Yo habría dicho "Dime alguna forma para detener el tiempo", en una situación así, ojalá se pudiese hacer. Yo creo que si no existiese Artemisa, Lúa y Agnes ya serían pareja, no tengo la menor duda. La madre es muy comprensiva y parece que sabe muy bien lo que siente su hija. Ah! Y me sorprende de las palabras de Artemisa, se parecen mucho a las que le dice en mi historia, que claro, Lúa/Asunción es gallega y yo no, a las dos os une vuestra tierra y yo no puedo hacerte feliz. Ntoch, estamos conectadooos. En definitiva, que Agnes está cada vez más liada, no tiene nada claro, Artemisa sigue enfadada (a pesar de haber hablado con la madre) y el reencuentro se prevé frío y muy tenso. !!!!Está muuy interesanteeee!!!!

    ResponderEliminar
  2. Me ha encantado cada personaje de este capítulo, porque encarnan a la perfección nuestra vida, las situaciones que se nos presentan y que son a veces tan contradictorias. Es especialmente significativa para mí la reacción de Artemisa, una persona inteligente, sensible, delicada, equilibrada... con todo lo bueno que se pueda desear para alguien, y sin embargo, cuando llega el demonio de los celos, salta todo por los aires y los instintos se adueñan de todo. La verdad es que, ¡qué mal! Sí, dan ganas de pensar que la que sobra en esta situación es Artemisa, ahora Agnes podría ser feliz con su madre, con Lúa, estar en Galicia... pero por otro lado esa lectura sería muy injusta, porque sin el amor de Artemisa no creo que Agnes hubiera podido nunca regresar a su casa, no se puede hacer una lectura de lo que hay ahora desconociendo todo el pasado. También me ha sobrecogido la idea de Agnes de morirse precisamente porque todo está bien y en paz, me acordé de ese padre griego que vio ganar los juegos olímpicos a sus dos hijos y la gente lo vitoreó y le decían "tienes que morirte ahora", porque nunca habría un momento más dichoso para él... y se murió realmente. Por otra parte la presencia de la madre de Agnes es muy importante, parece mentira que en tan poco tiempo se haya vuelto tan relevante su presencia, y el caso es que no hace nada concreto, no decide, pero es la madre, sus motivos quedan fuera de toda duda, solo desea ayudar a Agnes a ser feliz. No creo que volver a Cataluña ahora sea una buena idea, claro que no, en cambio la presencia de Artemisa es totalmente necesaria, porque incluso si se retirase de escena su ausencia seguiría pesando en la historia, sería un boquete que Agnes nunca podría cerrar; es curioso cómo entre Artemisa y Lúa hay pocos punto de encuentro, no sé si podrían ser buenas amigas siquiera (tal vez sí), pero el caso es que Agnes sí que es capaz de conectar con ambas. Lúa tal vez es Galicia, y como tal es intermitente, escurridiza, fácil y difícil; Artemisa es la realización de un sueño, la inspiración, es más sublime pero también quizá más dura... Y, ¿qué pasará si se juntan las tres en un mismo lugar? Agnes las quiere a ambas, en ese sentido me hacía gracia porque es una situación que se suele dar más con hombres, o al menos así me lo parece, ahora Agnes está sintiendo que las quiere a las dos, incluso que puede llegar a necesitarlas... ¿se podría concebir un equilibrio a tres? Yo creo que no, antes o después va a tener que elegir... tal vez ella también lo intuye y de ahí esa idea fugaz de escaparse, como el estudiante que antes de un examen se suicida para escapar de él, pero claro eso es matar pulgas a cañonazos... Es curioso, pero las escenas en Galicia me las imagino siempre en sombra, no en oscuridad, a la sombra de árboles, para mí eso es Galicia, y ya ves qué tontería, como si no hubiera lugares abiertos, pero no sé... ese baño en el río, la aldea... siempre lo pienso así. Y se nos queda Agnes así, perpleja, indecisa... no me extraña...Agora, síntome moi estraña. Non me arrepinto nada de ter volto a Galicia, ao contrario, agora sei máis que nunca que non me quero ir de eiquí. Tampouco, sinceramente, me arrepinto de todo o que vivín con Lúa. Creo que había moito tempo que non vivía uns intres tan bonitos. Seica non estivesen permitidos na miña vida, pero eu tampouco sabía como loitar contra eles.

    Por suerte está el capítulo siguiente ahí... qué bonita esta entrada, la verdad.

    ResponderEliminar