martes, 7 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 29 DE XULLO DE 2018


Domingo, 29 de xullo de 2018 

Onte tiven unha discusión horríbel con Artemisa, creo que a peor que tivemos nunca dende que estamos xuntiñas. Non sei como explicar todo o que pasou porque me parece que eses momentos no son reais e que pertencen a un soño espantoso, que de súpeto espertarei e que todo volverá a ser como o foi entre ela e máis eu; pero as horas pasan e o silencio só me di que seica xa nada poida volver ser como antes e iso faime tanto dano que non podo aturalo. Non obstante, dou as grazas a que isto teña pasado eiquí na miña terra e non noutra parte do mundo porque sei que, se me tivese ocorrido lonxe de Galicia, non sería quen de enfrontar estes momentos tan estraños. Non sei como poderemos arranxar as cousas, sobre todo porque Artemisa non está xa eiquí. Marchou enfadadísima onte pola tarde a Ourense. Díxome que prefería agardar a que todo se arranxase estando soa, aínda que non se atrevía a partir de eiquí e volver a Cataluña porque, segundo me dixo, tiña a esperanza de que eu reflexionase e cambiase de opinión e non quería estar lonxe de min se iso pasaba. Pero eu, sinceramente, non sei que opinión teño que cambiar, a verdade. E ademais creo que non me dá a gana de mudar de pensamentos, xa non me dá a gana. 

Pero dóeme moitísimo que isto estea pasando. Non sei como nin cando comezou en verdade. Só sei que onte pola tarde, cando saímos a dar unha voltiña Artemisa, Lúa e máis eu polo bosque, coa aspiración de bañarnos as tres no río, Artemisa xa estaba moi seria e case que non falaba. Lúa e máis si falabamos moito, falabamos todo o tempo e riamos pola cousiña máis pequena. Non sei por que, cando estou con ela, sinto tantas ganas de sorrir e calquera cousa faime tanta graza, pero ela tamén me impulsa a rir cos seus ollos verdes e brillantes. Cando estou con ela, paréceme que a vida é moito máis sinxela do que mo pareceu sempre, pero, onte pola tarde, cando iamos camiñando xunta Artemisa, sentía que esa sensación se topaba coa enerxía de Artemisa e notaba tamén que non podía voar ceibe porque ela o impedía coa súa actitude. Entón souben que quedaba moi pouco tempo para que todo estoupase e supliquei que non pasase en presenza de Lúa. 

Intentei xogar con Artemisa na auga, pero ela estaba distante, mesmo parecía asustada polo movemento do río, así que con quen máis xoguei na auga foi Lúa. Nadamos unha trala outra, rindo despreocupadas, intentando que Artemisa participase nos nosos xogos, pero ela estaba agarrada a unha rocha e non se quería ceibar. Eu cada vez síntome máis lixeira na auga e cada vez esgótome menos cando nado, pero, evidentemente, non teño tanta resistencia como Lúa, que ela nada moitísimo e moi ben, por certo. 

Despois, cando saímos da auga, sentamos na herba e deiteime para descansar, pois estaba realmente esgotada. Sentíame moi ben e feliz e tiña que me esforzar por manter en min esas emocións tan bonitas que se intensificaban cando sopraba o vento, traendo a nós o cheiro a humidade da choiva. Sabía que chovera nas montañas de Ourense e o vento traíanos a súa húmida presenza e iso facíame sentir tan ben, tan relaxada... Ademais, a voz do río tamén me acougaba, tanto que nin sequera me decatei de que Lúa e Artemisa empezaran a falar. 

Ao principio non lles prestei moita atención ás palabras que intercambiaban, pero reaccionei cando ouvín que Artemisa lle dicía a Lúa que en setembro eu voltaría con ela a Cataluña, que non lle cabía nin a menor dúbida de que ia volver con ela. Lúa entón preguntoulle se xa falara comigo, preguntoullo sorrindo con agarimo, con coidado, e Artemisa díxolle que non había nada que falar, que era evidente que eu voltaría con ela. 

Entón, sen poder evitalo, tras sentar outra vez na herba, díxenlle a Artemisa que non quería volver, así, sen pensar no que dicía. Pode que non tivese que actuar así, pero ela estaba falando por min sen preguntarme nada, sen saber realmente o que desexo. Artemisa quedou calada, mirándome dun xeito estraño que non sei describir. Lúa tamén nos miraba, sabendo perfectamente o que eu estaba pensando e o que pensaba Artemisa. 

     Creo que tería que vos deixar falar tranquilamente —dixo namentres se erguía. 

     Non fai falla que te vaias, Lúa —pedinlle asustada. Non me sentía quen de vivir sen ela o momento que estaba a piques de caer enriba miña—. Podes quedar, de verdade.

     Non, Agnes. É moito mellor que faledes vós soas, sen que haxa ninguén máis —contradiume con tenrura—. Despois voute buscar á túa casa e falaremos se queres, pero agora tes que falar con Artemisa. Creo que tendes moitas cousas que dicirvos.

     Pode que teña razón —dixo Artemisa con rabia—. Será mellor que te vaias, Lúa, aínda que penso que hai moito tempo que o terías que ter feito. 

     E logo? —preguntoulle ela estrañada.

     Hai días que terías que estar desaparecida ou seica non tiveses que ter aparecido nunca —respondeulle Artemisa mentres tamén se poñía de pé—. Agnes e máis ti nunca teriades que tervos reencontrado.

     Pero iso son cousas que non se poden evitar, Artemisa —dixen eu tamén erguéndome—. Artemisa, estás moi nerviosa, cariño. Será mellor que te acougues. 

     Que me acougue? Como me vou acougar se esta non te deixa en paz? Dende que cheguei, parece que só existe ela no teu mundo! Non deixas de falar dela, está en todas partes, non hai maneira de que non me lembres que existe! Pero non é culpa túa, Agnes. É culpa dela, que se aproveitou de que eu estaba lonxe para engaiolarte! 

     Que dis, Artemisa? —preguntoulle Lúa ofendida—. Iso non é certo!

     Xaora que o é! Es unha cadela! 

Artemisa falaba en castelán, evidentemente; pero dixo cadela na nosa lingua. Lúa, ao ouvir as súas palabras, quedou tan abraiada que non sabía mirala, que nin sequera sabía que tiña que facer.

     Dise así na túa lingua, verdade? —preguntoulle desafiante—. Cadela! Quéresme quitar a Agnes!

     Artemisa, tranquilízate, por favor —pedinlle tomándoa do brazo. Pareceume que estaba a piques de botarse enriba de Lúa, quen aínda estaba paralizada—. Por favor, Artemisa, falemos como persoas civilizadas.

     Civilizadas? Xa non aguanto máis, Agnes! O que te cres, que me podes poñer os cornos e despois estar comigo coma se nada? Pois non! Trabúcaste moitísimo!

     Ti si que estás trabucada —musitou Lúa con moita mágoa.

     Ti cala! —berroulle achegándose máis a ela, ignorando que eu a tiña collida do brazo.

     Artemisa, por favor...

     Dime, Agnes, se é certo que non quererás volver comigo! Dime se é certo que permitirás que me vaia sen ti!

     Eu, Artemisa...

     Claro, queres quedar eiquí con ela, verdade? De feito, creo que estás desexando que marche!

     Non é certo, artemisa —díxenlle a piques de botarme a chorar.

     Si que o é! Estás desexando que desapareza para poder fochicar con esta cadela eiquí na herba! 

     Artemisa, estás fóra de ti mesma. Non pensas o que dis. Será mellor que respires e intentes acougarte —recomendeille tomándoa das mans—. Artemisa, nada do que dis é certo.

     Si o é. Non queres volver comigo. Dime, Agnes, eu impórtoche de verdade?

     Xaora que si, miña vida.

     Entón, se tanto che importo, voltemos agora mesmo a Cataluña. Amósame que aínda me queres regresando agora mesmo á nosa casa, á nosa verdadeira casa, e amósame que sigo sendo o máis importante para ti no mundo. Non crerei nada do que me digas se non me xuras que volveremos agora mesmo a Cataluña, xuntas, e que vivirás eilí comigo sen pensar nunca máis en regresar a Galicia. Só así crerei que o teu amor é sincero.

     Que estás dicindo, Artemisa? —pregunteille chorando sen poder evitalo—. Ti estás a te escoitar? 

     Creo que non é consciente do que di, Agnes —musitoume Lúa con tenrura, intentando acougarme coa súa doce voz.

     Nin te atrevas a dicir que non sei o que digo! —berrou Artemisa agarrándoa rapidamente do brazo e mirándoa con moita xenreira—. Non te achegues a Agnes nunca máis se aínda sentes dó por ela e por min.

     Artemisa, xa abonda! —intervín eu tamén chea de impotencia e rabia—. Estás actuando como unha tola! Xa abonda, Artemisa! 

     A tola es ti, que non es quen de apreciar a fermosísima vida que tiñamos! Ti si es tola, que amas máis a Galicia ca min! E agora entendo por que amas tamén a Lúa, porque ela forma parte da túa terra! Se é así, eu xa non teño nada máis que facer! 

     Artemisa, pero é que estás moi trabucada —musitou Lúa con compaixón. 

     Non o estou. Agora vexo as cousas con máis claridade que nunca! Agnes, se de verdade me queres, voltemos xuntas a Cataluña e esquezamos todo isto —pediume chorando. 

Eu non sabía que facer. Sabía que Artemisa non estaba ben, que me dicía todo iso sen ser consciente do efecto das súas palabras, pero tampouco podía negar que aquela situación estaba facéndome moitísimo dano. Nin sequera neses momentos dubidei do que desexaba. Ademais, o comportamento de Artemisa non só me doía porque fose violento, senón porque me amosaba que en realidade ela nunca entendera o que eu sentía pola miña terra. Xa non se trataba só de que eu quixese quedar en Galicia para sempre, senón de que Artemisa non respectaba un desexo meu, algo que eu desexei sempre, e nese momento aquela situación estaba a me facer sentir nada, estaba anulándome.

     Artemisa, cálmate —pedinlle intentando falar con claridade—. Tes que calmarte, pois o que che vou dicir é moi importante. Artemisa, se de verdade pensas que, para amosarche que te amo de verdade, teño que volver a Cataluña e non pensar nunca máis en regresar á miña terra, quere dicir que non me queres de verdade, que o teu amor non é san nin sincero. Por favor, dime que todo isto é un erro, que ti non pensas así...

     Xaora que penso así! Eu xa non te podo crer, Agnes, agás se vés comigo a Cataluña. Entón si crerei que aínda me amas. Eu quero que recuperemos a nosa vida, lonxe de eiquí e desta parva que te enfeitizou tanto. 

     Non fales así de Lúa —advertinlle con mágoa—. E, Artemisa, se volvo contigo a Cataluña, non me terás xamais como me podes ter agora eiquí. Non serei eu nunca máis e é moi posíbel que me teñan que encerrar outra vez no hospital porque non poderei aturar estar lonxe da miña terra, xa non teño folgos para aturar máis distancia, non podo. Emporiso, se de verdade me amas e queres terme tal como son, non me afastes de eiquí, por favor.

Non puiden evitar que a miña voz soase chea de bágoas. Non podía loitar contra a impotencia que sentía. Tampouco sabía como enfrontar esa situación con fortaleza, pois esta facíame tanto dano que me parecía que a miña ialma se rachaba coma se fose unha tea antiga. Non obstante, sentía tamén que a presenza de Lúa e sobre todo a miña terra arengábanme a falar con claridade e expresar o que eu desexaba.

     Entón, non virías comigo? —preguntoume Artemisa máis enrabiada que antes.

     Non irei contigo a ningures se estás así, e menos me arredarei de Galicia outra vez. Eu poderíache pedir que quedases eiquí comigo para amosarme que o teu amor é sincero, e creo que ti tes máis motivos ca min para amosarme que me amas de verdade porque o teu xeito de actuar está facéndome moito dano, Artemisa. Creo que non é xusto.

     Que non é xusto? O que non é xusto o que ti me fixeches! —gritoume perdendo a calma por completo—. Non che parece abondo que estea eiquí contigo? E enriba tes a pouca vergonza de dicirme que aínda che teño que amosar máis que te amo...! Es unha egoísta, Agnes! Está ben, se non queres vir comigo, queda con esa cadela de merda, queda eiquí e esquece todo o que vivimos!

Tras dicir esas palabras, Artemisa marchou cara á aldeíña. Eu quedei detida nese intre sen crer que aquilo estivese ocorrendo. Non podía aceptar que Artemisa me tivese dito todo o que me dixo só porque se sentise celosa. Tería que haber algo máis. Seica ela soubese algunha cousa que eu non sabía, seica alguén lle contase algo que eu non lle dixen. Non sabía como interpretar todo o que pasara. Só sentía que me doía, doíame moitísimo que Artemisa estivese así comigo. Non o podía aturar.

Lúa achegouse a min e rodeoume a cintura co brazo para consolarme, para intentar acougarme, pero eu non podía aturar a dor que me oprimía a ialma. Estaba chorando cada vez con máis tristura.

     Teño que falar con ela —dixen entre saloucos abrazándome a Lúa.

     Agora non, miña estreliña. Agora non te poderá escoitar. Deixa que se acougue.

     Pero teño que saber que foi á nosa casa. Ela non coñece moi ben este lugar e non quero que se perda.

     Pois vai buscala, Agnes. Non perdas máis tempo. Intenta arranxar as cousas.

     Síntoo moito, Lúa. Sinto todo o que está a pasar. Eu non quería que ela che dixese todo o que che dixo. Non é xusto —choraba cada vez más desfeita de dor—. Dixo cousas que me doeron moitísimo.

     Estou segura de que axiña se arrepentirá de todo o que dixo, xa verás. Vaina buscar antes de que sexa máis tarde, Agnes. Todo irá ben, Agnesiña. Todo irá ben, xa verás.

Lúa falábame con moitísima tenrura, pero eu notaba que na súa voz había moita nostalxia, coma se nese momento sentise que estaba a se crebar a nosa realidade.

     Eu non me quero separar de ti. Estou feita unha lea.

     Polo momento, o que tes que facer é arranxar as cousas con Artemisa e intentar falar acougadamente con ela. Despois falaremos ti e máis eu.

     Lúa, que cres que debo facer? Cres que teño que volver con ela a Cataluña? —pregunteille con moitísimo medo.

     Non, xaora que non. Se vas, non estarás ben. Non podes facer algo tan duro para amosar que queres a unha persoa. Esa persoa tente que crer, Agnes. Non podes facer algo que vai totalmente en contra do que desexas só porque alguén cho pida. Non é xusto, cariño —contestoume con moito agarimo limpándome as bágoas que me esvaraban polas meixelas—. Estou segura de que ela o entenderá, de que mudará de actitude en canto comprenda o feliz que es eiquí. Non che mereces sufrir máis, Agnes. Nunca che mereciches sufrir tanto.

     Graciñas, Lúa.

     Vai falar con ela, veña. Todo irá ben, Agnes.

Dediqueille un sorriso moi tenro como despedida e despois comecei a correr polo bosque, seguindo o camiño polo que Artemisa desaparecera. Cheguei á aldeíña e fun directamente á miña casa, pero ela non estaba eilí e a miña nai quedou abraiada cando lle contei que non a atopaba e que discutiramos moi forte. Ela axiña se decatou de que eu estaba desfeita de dor e apertoume contra ela intentando tranquilizarme, pero non achar a Artemisa na miña casa púxome moitísimo máis nerviosa.

     Teño que atopala, nai —dixen case sen poder falar—. Eu non quería que isto pasase, naiciña.

     Seino, miña vida, pero tes que recoñecer que Artemisa non está do todo trabucada —contestoume con coidado. Sabía que aquelas palabras me podían facer dano.

     Non ten motivos, naiciña, para se comportar como se comportou. Foi horríbel. Faltoulle ao respecto a Lúa. Insultouna, sabes?

     Non domearía o que dicía. Non a xustifico, pero si a entendo. Ela ámate de verdade, Agnes. Nunca vin nada igual na miña vida. Veu deica eiquí para buscarte...

     Quéreme levar de volta a Cataluña. Dime que, se non vou con ela, quererá dicir que non a amo de verdade. Dime que, se a amo, teño que volver con ela e esquecerme da idea de vivir eiquí.

     Iso non, iso si que non —declarou a miña nai con severidade—. Se ela te ama, non te pode obrigar a que fagas algo que non queres, a que fagas algo que che pode facer tanto dano. Tes que falar seriamente con ela. Seguro que podedes chegar a algunha solución.

     Nai, ti que farías? Eu non a quero perder. Eu estou moi acostumada a ela, pero isto que pasou doeume moitísimo.

     Só o podes saber ti, corazón. Os demais só che podemos dar algúns consellos, pero ninguén máis que ti sabe o que de verdade desexas e queres. Déixate levar pola túa ialma. Sempre che dixo a verdade sobre as cousas, non si?

     Si, si, sempre ma dixo.

     Pois entón xa che está. Veña, busca a Artemisa.

Busqueina por todos os recunchos da aldeíña, pero non estaba por ningures. Entón volvín ao bosque e camiñei atenta a todos os seus currunchos ata que, ao fin, a atopei sentada no tronco caído dunha árbore, chorando desconsolada, tremendo moitísimo, coma se tivese febre.

     Artemisiña —chameina mentres sentaba au seu lado

     Vaite con esa. Non sei que fas eiquí se a prefires a ela, se prefires a túa terra. Eu non son nada para ti —díxome entre saloucos.

     Sabes que iso non é certo, miña vida —contradina abrazándoa con dozura, pero ela arredouse con brutalidade dos meus brazos—. Artemisa, por favor, escóitame.

     Non quero escoitar nada, Agnes, nada, nada! —dixo case sen poder falar—. Vaite de eiquí! Non te quero ver!

     Artemisa, por favor, tranquilízate, cariño —pedinlle acariñando os seus cabelos; os que aínda estaban molladiños—. Sabes que o que che fai falar son só os celos.

     Quéresme enganar, e eu non o vou permitir! —seguía saloucando.

     Artemisa, eu ámote moitísimo, miña vida —confeseille intentando non chorar—. Non quero que esteamos eisí.

     Non me toques! —berrou con forza quitándose de enriba as miñas mans—. Non quero que me toques se as túas mans estiveron no seu corpo!

     Artemisa, por favor...

Intentei achegarme a ela outra vez, pero entón fixo algo que nunca me esperei que fixese. Empurroume con forza. Estiven a piques de perder o equilibrio e de caer ao chan. Quedei paralizada ao sentir como ela me trataba así, con tanta xenreira.

     Que maldita sorte a miña! Que mala sorte teño! —berraba aínda desfeita de dor—. Que desgraza caeume enriba ao coñecerte! Que rabia que sexas así! Que rabia que estea tan namorada de ti, que merda estar namorada de ti! Tería que saber que estabas tan tola! Se o tivese sabido, xúroche que xamais tería regresado da illa! Es tola! Non podo crer que sexas quen de renunciar a min por unha terra!

     Artemisa, por favor, tesme que escoitar!

     E xa deixa de falarme nunha lingua que non é a miña! Xa estou farta! —gritou máis aínda.

     Se tan farta estás, non sei que fas eiquí —díxenlle con moitísima tristura, en galego, xaora—. Eu non sei que facer para te convencer de que aínda te amo coma sempre.

     Mentira! Es unha mentireira!

     Pero por que non me cres? —pregunteille a piques de perder o control das miñas emocións—. Como podes crer que eu te enganei?

Estabamos as dúas de pé, mirándonos con moitísima impotencia e dor. Artemisa aínda tremía e eu estaba a piques de perder a última pegada de acougo que me quedaba na ialma, pero quería retela comigo para poder seguir falando con esa serenidade tan fráxil.

     Eu xamais pensaría algo así de ti, sabes? —pregunteille mentres a intentaba coller das mans—. Artemisa, por favor, arranxemos isto, meu amor. Non podo aturar que isto estea ocorrendo.

     Díxenche que non me tocases! —berrou golpeando as miñas mans—. Vaite! Déixame soa! —pediume empurrándome de novo. Esta vez non puiden evitar caer ao chan, pero a caída doeume máis na ialma.

Artemisa estaba totalmente descontrolada por unha xenreira que non lle cabía na súa belísima ialma, ou ao menos eu non podía unir esa rabia á súa maneira de ser. Dende o chan, vina forte, valente e impoñente. De súpeto, un pensamento efémero invadiu toda a miña ialma: ela non podía estar no meu mundo se tiña a ialma chea desas emocións tan horríbeis; pero tamén pensei que esa muller que tiña diante e que acababa de me agredir non era Artemisa.

     Non podo crer o que fixeches —díxenlle erguéndome do chan e mirándoa con frialdade—. Atacástesme.

     Quero que desaparezas!

     Artemisa, xa abonda, por favor. Está ben, se non me queres escoitar, non o fagas; pero quero que saibas que estás moi, moi equivocada, e, cando te decates de que te trabucaches tanto, seica xa sexa demasiado tarde para arranxar as cousas.

     Ireime de eiquí. Se verdade queres arranxar as cousas comigo, se de verdade me queres, ven comigo e falaremos cando esteamos fóra de eiquí.

     Artemisa, por favor! —exclamei estoupando en pranto—. Non me fagas isto! Isto non pode estar pasando, Artemisa, cariño.

     Pois está pasando. E só é culpa túa.

     Artemisa... despois de todo o que compartimos e do que vivimos, de verdade tes dúbidas de que te amo, miña vida?

     Parece que ti esqueciches moi rápido todo iso.

     Non o esquecín nunca, nunca.

Case que non podía falar, pero non me importaba. Xa estaba a piques de perdelo todo, pois sabía que Artemisa non me crería e por iso non me importaba rebaixarme para amosarlle que estaba moi trabucada.

     Non me deixes, Artemisa —pedinlle achegándome con medo a ela.

Artemisa estaba detida, sen facer nin un só aceno, só mirándome cos ollos cheos de impotencia, de tristura e de rabia; pero entón decateime de que a frialdade que xeara o seu ollar empezara a desfacerse. Entón pechou os ollos e botouse a chorar sen consolo, case sen poder respirar. Eu, esquecendo o mal que me tratara, achegueime a ela e abraceina contra miña, sentindo que Artemisa se volvía cada vez máis fráxil.

Deixei que chorase. Sabía que o necesitaba moito e eu cría que aquel pranto se levaría os celos e a rabia que ela sentía.

     Chora, miña vida, miña Artemisiña.

     Agnes...

     Tranquila, cariño.

     Eu non te quero deixar... pero... Agnes... Non pode ser.

     Non vai ser se non queres. Queda eiquí uns días e despois xa pensaremos con calma o que temos que facer, miña vida.

     Serás quen de perdoarme? —preguntoume mirándome estrañada.

     Eu si, xaora que si, cariño, só se me prometes que non me obrigarás a facer nada que me poida ferir tanto. Ti sabes que son fráxil e que eiquí me sinto totalmente feliz, Artemisa. Non podo marchar de eiquí así, tan rápido, tan mal, dese xeito tan horríbel. Dáme moitísimo medo irme, cariño. Por favor, enténdeme.

Artemisa non me contestou. Mirábame seria, deixando de chorar devagariño. O seu ollar estaba cheo de incomprensión, o cal me feriu moitísimo máis, o cal me rachou a ialma.

     Se non estás disposta a regresar á nosa vida, entón non hai nada máis que falar, Agnes —díxome desfacendo a nosa aperta—. Eu non quero renunciar á nosa vida, á miña vida. Se queres estar comigo, terá que ser eilí, no noso piso, na vida que levabamos ata agora, ata que a ti che deu a gana de marchar e destruílo todo.

     De verdade? Estás a me falar en serio? —pregunteille estarrecida.

     Moi en serio. Eu non quero vivir eiquí, Agnes. Espero que ti tamén me entendas.

     Tamén? É que ti me entendes a min?

     Enténdote, pero non quero compartir a vida eiquí contigo, ao menos de momento.

     Eu non vou cambiar de opinión, Artemisa.

     Entón, prefires perderme a min antes que á túa terra? De verdade, Agnes?

     Eu non podo vir contigo así, se non entendes algo tan básico e esencial coma a miña maneira de ser.

     Pois entón xa non ten sentido que siga eiquí. Farei unha cousa: agardarei en Ourense uns días por se cambias de opinión, por se decides ser razoable e vir comigo se de verdade che importo. Se non vés en cinco días, se non me dis nada, está ben, entenderei que Galicia está por riba de todo e marcharei de eiquí para non volver buscarte nunca máis. Irei á túa casa a polas miñas cousas.

Artemisa comezou a camiñar lixeira. Eu fun tras ela, pero non porque me prestase acompañala, senón porque non quería que ela entrase así na miña casa. Xa estaba máis acougada, pero tiña os ollos cheos de rabia e de impotencia. Non quería que Artemisa se encontrase coa miña nai así sen que eu estivese diante.

Cando entramos na miña casa, a miña nai recibiunos con agarimo, crendo que arranxaramos as cousas, pero, en canto viu a mirada de Artemisa e os meus ollos cristalinos, quedou paralizada, sen saber que dicir. Foi Artemisa quen rompeu ese silencio tan cheo de tensión.

     Ireime a Ourense. Alguén pode levarme á cidade? —preguntou con amabilidade. Eu sabía que estaba a se tragar todo o que sentía para que a súa voz soase con educación—. Se non, pois irei camiñando.

     Si, o meu irmanciño creo que te pode levar —contestou a miña nai con agarimo, pero na súa voz había tristura—. Marchas de eiquí? Volves a Cataluña?

     Non, aínda non. Estarei en Ourense uns cinco días, deica o mércores, por se Agnes cambia de opinión.

     Fai o que teñas que facer, filliña, pero pensa moi ben o que necesitas —recomendoulle a miña nai con medo. Seica tamén lle puxesen medo os ollos de Artemisa.

     Agnes non quere marchar de eiquí, non quere vir comigo, pero seica mude de parecer. Eu agardareina. Se cambia de opinión, entón voltaremos as dúas xuntas, que é o que ten que pasar se de verdade lle importo.

     Que mágoa que todo estea indo así —musitou a miña nai cando Artemisa desapareceu. Eu estaba a piques de estoupar en pranto, pero non o quería facer estando aínda Artemisa na miña casa—. Vou avisar ao teu tío. Sería bo que a acompañases, Agnes.

Eu non dixen nada. Agardei a que Artemisa saíse da miña habitación e, cando estivo diante miña, o único que lle preguntei foi se quería que fose con eles. Ela díxome que non e entón saíu da casa sen mirarme sequera.

Sen agardar a saber se Damián recibira a Artemisa, saín da miña casa e corrín deica o bosque para que a maxia da miña terra me axudase a acougarme. Non quería falar con ninguén. Só quería escoitar a voz da natureza. Corrín ata chegar ao val onde sempre me protexía cando era pequena. Seguía estando coma sempre, tan acolledor coma sempre, tan silandeiro e senlleiro coma sempre. Sentei no chan e permitín que todo ese pranto que me invadía a ialma me domease sen remedio. Chorei e chorei ata quedar sen ar, ata sentir que me doía moitísimo a cabeza, ata saber que xa anoitecera. Namentres choraba, lembrei de todas esas veces que, de cativa, chorei por sentir que estaba cada vez máis preto o día no que me separarían da miña terra. Neses momentos, sentíame igual que daquela, pero esta vez sabía que a decisión de marchar ou de quedar só me pertencía a min.

     Non me quero ir —musiteille á terra, á miña ialma—. E creo que non teño que partir se non quero. Non penso permitir que me arreden unha vez máis de ti, miña terra —dixen case sen voz—. Ninguén que me ame de verdade pode afastarme de eiquí, ninguén. Xa abonda, xa abonda, xa vivín demasiados anos lonxe de eiquí...

Ao dicir esas palabras, notei que algo me falaba a través do ar, que na miña ialma entraba unha voz que non era miña, que me pedía silandeiramente que non me fose, que quedase eilí para sempre. Non dubido de que todo o que percibía era real, pois esas son as sensacións que me permite captar ese don que teño, o que me facilita falar cos que xa non están neste mundo, o mesmo don que me permitiu sempre escoitar a voz da miña terra. Quedei queda, agardando máis palabras silandeiras. Entón notei que algo me acariñaba a ialma, coma se quixese sandarme as feridas que aínda me sangraban. Pechei os ollos e deixei que ese feitizo fixese comigo todo o que quixese facer. O único que sentía era que me acariñaba o vento, que unha man invisíbel me acariñaba a ialma. Escoitar a voz da noite acougábame moitísimo. A voz que musitaba en min, esa voz que sabía que non era miña, esa voz que tamén escoitei cando quixeron queimar a miña terra, díxome que tiña que ser paciente, que as cousas se arranxarían, que non me preocupase. Esa voz arengoume a que fixese o que máis desexaba e díxome que eu era moito máis forte do que ninguén sabía, nin sequera eu podía imaxinar can forte podía chegar a ser. Aquelas palabras silenciosas tranquilizáronme moitísimo e déronme folgos para erguer de onde estaba sentada e volver á miña casa.

A miña nai escoitou todo o que lle contei cunha atención que me facía sentir acougada e acollida.

Pero seica xa conte noutro momento como foi todo dende entón porque agora xa non me quedan folgos para seguir escribindo. Quero ir ver a Artemisa, pero non me atrevo nin sequera a chamala. Síntome tan ferida aínda que non sei nin como falarlle.




Domingo, 29 de julio de 2018

Ayer tuve una discusión horrible con Artemisa, creo que la peor que hemos tenido nunca desde que estamos juntiñas. No sé cómo explicar todo lo que pasó porque me parece que esos momentos no son reales y que pertenecen a un sueño espantoso, que de súbito despertaré y que todo volverá a ser como fue entre ella y yo; pero las horas pasan y el silencio sólo me dice que tal vez ya nada pueda volver a ser como antes y eso me hace tanto daño que no puedo soportarlo. No obstante, doy las gracias a que esto haya pasado aquí en mi tierra y no en otra parte del mundo porque sé que, si me hubiese ocurrido lejos de Galicia, no sería capaz de enfrentar estos momentos tan extraños. No sé cómo podremos arreglar las cosas, sobre todo porque Artemisa no está ya aquí. Se marchó enfadadísima ayer por la tarde a Ourense. Me dijo que prefería esperar a que todo se solucionase estando sola, aunque no se atrevía a partir de aquí y volver a Cataluña porque, según me dijo, tenía la esperanza de que yo reflexionase y cambiase de opinión y no quería estar lejos de mí si eso pasaba. Pero yo, sinceramente, no sé qué opinión tengo que cambiar, la verdad. Y además creo que no me da la gana de mudar de pensamientos, ya no me da la gana.

Pero me duele muchísimo que esto esté pasando. No sé cómo ni cuándo comenzó en verdad. Sólo sé que ayer por la tarde, cuando salimos a dar una vueltiña Artemisa, Lúa y yo por el bosque, con la aspiración de bañarnos las tres en el río, Artemisa ya estaba muy seria y casi no hablaba. Lúa y yo sí hablábamos mucho, hablábamos todo el tiempo y nos reíamos por la cosiña más pequeña. No sé por qué, cuando estoy con ella, siento tantas ganas de sonreír y cualquier cosa me hace tanta gracia, pero ella también me impulsa a reír con sus ojos verdes y brillantes. Cuando estoy con ella, me parece que la vida es mucho más sencilla de lo que me lo pareció siempre, pero, ayer por la tarde, cuando íbamos caminando junto a Artemisa, sentía que esa sensación se chocaba con la energía de Artemisa y notaba también que no podía volar libre porque ella lo impedía con su actitud. Entonces supe que quedaba muy poco tiempo para que todo explotase y supliqué que no pasase en presencia de Lúa.

Intenté jugar con Artemisa en el agua, pero ella estaba distante, incluso parecía asustada por el movimiento del río, así que con quien más jugué en el agua fue Lúa. Nadamos una tras la otra, riéndonos despreocupadas, intentando que Artemisa participase en nuestros juegos, pero ella estaba agarrada a una roca y no quería soltarse. Yo cada vez me siento más ligera en el agua y cada vez me agoto menos cuando nado, pero, evidentemente, no tengo tanta resistencia como Lúa, que ella nada muchísimo y muy bien, por cierto.

Después, cuando salimos del agua, nos sentamos en la hierba y me tumbé para descansar, pues estaba realmente agotada. Me sentía muy bien y feliz y tenía que esforzarme por mantener en mí esas emociones tan bonitas que se intensificaban cuando soplaba el viento, trayendo a nosotras el aroma a humedad de la lluvia. Sabía que había llovido en las montañas de Ourense y el viento nos traía su húmeda presencia y eso me hacía sentir tan bien, tan relajada... Además, la voz del río también me serenaba, tanto que ni siquiera me percaté de que Lúa y Artemisa habían empezado a hablar.

Al principio no les presté mucha atención a las palabras que intercambiaban, pero reaccioné cuando oí que Artemisa le decía a Lúa que en septiembre yo volvería con ella a Cataluña, que no le cabía ni la menor duda de que iba a volver con ella. Lúa entonces le preguntó si ya había hablado conmigo, se lo preguntó sonriendo con cariño, con cuidado, y Artemisa le dijo que no había nada que hablar, que era evidente que yo volvería con ella.

Entonces, sin poder evitarlo, tras sentarme otra vez en la hierba, le dije a Artemisa que no quería volver, así, sin pensar en lo que decía. Puede que no tuviese que actuar así, pero ella estaba hablando por mí sin preguntarme nada, sin saber realmente lo que deseo. Artemisa se quedó callada, mirándome de un modo extraño que no sé describir. Lúa también nos miraba, sabiendo perfectamente lo que yo estaba pensando y lo que pensaba Artemisa.

     Creo que tendría que dejaros hablar tranquilamente —dijo mientras se erguía.

     No hace falta que te vayas, Lúa —le pedí asustada. No me sentía capaz de vivir sin ella el momento que estaba a punto de venirme encima—. Puedes quedarte, de verdad.

     No, Agnes. Es mucho mejor que habléis vosotras solas, sin que haya nadie más —me contradijo con ternura—. Después voy a buscarte a tu casa y hablaremos si quieres, pero ahora tienes que hablar con Artemisa. Creo que tenéis muchas cosas que deciros.

     Puede que tenga razón —dijo Artemisa con rabia—. Será mejor que te vayas, Lúa, aunque pienso que hace mucho tiempo que tendrías que haberlo hecho.

     E logo? —le preguntó ella extrañada.

     Hace días que tendrías que estar desaparecida o quizá no tendrías que haber aparecido nunca —le respondió Artemisa mientras también se ponía de pie—. Agnes y tú nunca tendríais que haberos reencontrado.

     Pero eso son cosas que no se pueden evitar, Artemisa —dije yo también levantándome—. Artemisa, estás muy nerviosa, cariño. Será mejor que te tranquilices.

     ¿Que me tranquilice? ¿Cómo voy a tranquilizarme si ésta no te deja en paz? Desde que llegué, ¡parece que sólo existe ella en tu mundo! No dejas de hablar de ella, está en todas partes, ¡no hay manera de que no me recuerdes que existe! Pero no es culpa tuya, Agnes. ¡Es culpa de ella, que se aprovechó de que yo estaba lejos para engatusarte!

     ¿Qué dices, Artemisa? —le preguntó Lúa ofendida—. ¡Eso no es cierto!

     ¡Por supuesto que lo es! ¡Eres una cadela!

Artemisa hablaba en castellano, evidentemente; pero dijo perra en nuestra lengua. Lúa, al oír sus palabras, se quedó tan asombrada que no sabía ni mirarla, que ni siquiera sabía qué tenía que hacer.

     ¿Se dice así en tu lengua, verdad? —le preguntó desafiante—. ¡Cadela! ¡Quieres quitarme a Agnes!

     Artemisa, tranquilízate, por favor —le pedí tomándola del brazo. Me pareció que estaba a punto de echarse encima de Lúa, quien todavía estaba paralizada—. Por favor, Artemisa, hablemos como personas civilizadas.

     ¿Civilizadas? ¡Ya no aguanto más, Agnes! ¿O qué te crees, que me puedes poner los cuernos y después estar conmigo como si nada? ¡Pues no! ¡Te equivocas muchísimo!

     Tú sí que estás equivocada —musitó Lúa con mucha lástima.

     ¡Tú calla! —le gritó acercándose más a ella, ignorando que yo la tenía cogida del brazo.

     Artemisa, por favor...

     ¡Dime, Agnes, si es cierto que no querrás volver conmigo! ¡Dime si es cierto que permitirás que me vaya sin ti!

     Yo, Artemisa...

     Claro, quieres quedarte aquí con ella, ¿verdad? De hecho, ¡creo que estás deseando que me marche!

     No es cierto, Artemisa —le dije a punto de echarme a llorar.

     ¡Sí lo es! ¡Estás deseando que desaparezca para poder fornicar con esta perra aquí en la hierba!

     Artemisa, estás fuera de ti misma. No piensas lo que dices. Será mejor que respires e intentes serenarte —le recomendé tomándola de las manos—. Artemisa, nada de lo que dices es cierto.

     Sí lo es. No quieres volver conmigo. Dime, Agnes, ¿yo te importo de verdad?

     Por supuesto que sí, mi vida.

     Entonces, si tanto te importo, volvamos ahora mismo a Cataluña. Demuéstrame que aún me quieres regresando a nuestra casa, a nuestra verdadera casa, y demuéstrame que sigo siendo lo más importante para ti en el mundo. No creeré nada de lo que me digas si no me juras que volveremos ahora mismo a Cataluña, juntas, y que vivirás allí conmigo sin pensar nunca más en regresar a Galicia. Sólo así creeré que tu amor es sincero.

     ¿Qué estás diciendo, Artemisa? —le pregunté llorando sin poder evitarlo—. ¿Tú estás escuchándote?

     Creo que no es consciente de lo que dice, Agnes —me musitó Lúa con ternura, intentando sosegarme con su dulce voz.

     ¡Ni te atrevas a decir que no sé lo que digo! —chilló Artemisa agarrándola rápidamente del brazo y mirándola con mucha rabia—. No te acerques a Agnes nunca más si todavía sientes compasión por ella y por mí.

     ¡Artemisa, ya basta! —intervine yo también llena de impotencia y rabia—. ¡Estás actuando como una loca! ¡Ya basta, Artemisa!

     ¡La loca eres tú, que no eres capaz de apreciar la hermosísima vida que teníamos! ¡Tú sí estás loca, que amas más a Galicia que a mí! Y ahora entiendo por qué amas también a Lúa, ¡porque ella forma parte de tu tierra! ¡Si es así, yo ya no tengo nada más que hacer!

     Artemisa, pero es que estás muy equivocada —musitó Lúa con compasión.

     No lo estoy. ¡Ahora veo las cosas con más claridad que nunca! Agnes, si de verdad me quieres, volvamos juntas a Cataluña y olvidemos todo esto —me pidió llorando.

Yo no sabía qué hacer. Sabía que Artemisa no estaba bien, que me decía todo eso sin ser consciente del efecto de sus palabras, pero tampoco podía negar que aquella situación estaba haciéndome muchísimo daño. Ni siquiera en esos momentos dudé de lo que deseaba. Además, el comportamiento de Artemisa no sólo me dolía porque fuese violento, sino porque me demostraba que en realidad ella nunca había entendido lo que yo sentía por mi tierra. Ya no se trataba sólo de que yo quisiese quedarme en Galicia para siempre, sino de que Artemisa no respetaba un deseo mío, algo que yo deseé siempre, y en ese momento aquella situación estaba haciéndome sentir nada, estaba anulándome.

     Artemisa, cálmate —le pedí intentando hablar con claridad—. Tienes que calmarte, pues lo que voy a decirte es muy importante. Artemisa, si de verdad piensas que, para demostrarte que te amo de verdad, tengo que volver a Cataluña y no pensar nunca más en regresar a mi tierra, quiere decir que no me quieres de verdad, que tu amor no es sano ni sincero. Por favor, dime que todo esto es un error, que tú no piensas así...

     ¡Por supuesto que pienso así! Yo ya no te puedo creer, Agnes, excepto si vienes conmigo a Cataluña. Entonces sí creeré que todavía me amas. Yo quiero que recuperemos nuestra vida, lejos de aquí y de esta tonta que te hechizó tanto.

     No hables así de Lúa —le advertí con pena—. Y, Artemisa, si vuelvo contigo a Cataluña, no me tendrás jamás como puedes tenerme ahora aquí. No seré yo nunca más y es muy posible que tengan que encerrarme otra vez en el hospital porque no podré soportar estar lejos de mi tierra, ya no tengo fuerzas para soportar más distancia, no puedo. Por eso, si de verdad me amas y quieres tenerme tal como soy, no me alejes de aquí, por favor.

No pude evitar que mi voz sonase llena de lágrimas. No podía luchar contra la impotencia que sentía. Tampoco sabía cómo enfrentar esa situación con fortaleza, pues ésta me hacía tanto daño que me parecía que mi alma se desgarraba como si fuese una tela antigua. No obstante, sentía también que la presencia de Lúa y sobre todo mi tierra me animaban a hablar con claridad y expresar lo que yo deseaba.

     Entonces, ¿no vendrías conmigo? —me preguntó Artemisa más enrabiada que antes.

     No iré contigo a ninguna parte si estás así, y menos me alejaré de Galicia otra vez. Yo podría pedirte que te quedases aquí conmigo para demostrarme que tu amor es sincero, y creo que tú tienes más motivos que yo para demostrarme que me amas de verdad porque tu modo de actuar está haciéndome mucho daño, Artemisa. Creo que no es justo.

     ¿Que no es justo? ¡Lo que no es justo es lo que tú me has hecho! —me gritó perdiendo la calma por completo—. ¿No te parece suficiente que esté aquí contigo? ¡Y encima tienes la poca vergüenza de decirme que aún tengo que demostrarte más que te amo...! ¡Eres una egoísta, Agnes! Está bien, si no quieres venir conmigo, quédate con esa perra de mierda, ¡quédate aquí y olvida todo lo que vivimos!

Tras decir esas palabras, Artemisa se marchó hacia la aldeíña. Yo me quedé detenida en ese instante sin creer que aquello estuviese ocurriendo. No podía aceptar que Artemisa me hubiese dicho todo lo que me había dicho sólo porque se sintiese celosa. Tendría que haber algo más. Quizás ella supiese alguna cosa que yo no sabía, tal vez alguien le contase algo que yo no le había dicho. No sabía cómo interpretar todo lo que había pasado. Sólo sentía que me dolía, me dolía muchísimo que Artemisa estuviese así conmigo. No podía soportarlo.

Lúa se acercó a mí y me rodeó la cintura con el brazo para consolarme, para intentar tranquilizarme, pero yo no podía soportar el dolor que me oprimía el alma. Estaba llorando cada vez con más tristeza.

     Tengo que hablar con ella —dije entre sollozos abrazándome a Lúa.

     Ahora no, mi estrelliña. Ahora no podrá escucharte. Deja que se tranquilice.

     Pero tengo que saber que ha ido a nuestra casa. Ella no conoce muy bien este lugar y no quiero que se pierda.

     Pues ve a buscarla, Agnes. No pierdas más tiempo. Intenta arreglar las cosas.

     Lo siento mucho, Lúa. Siento mucho lo que está pasando. Yo no quería que ella te dijese todo lo que te ha dicho. No es justo —lloraba cada vez más deshecha de dolor—. Ha dicho cosas que me dolieron muchísimo.

     Estoy segura de que enseguida se arrepentirá de todo lo que dijo, ya verás. Ve a buscarla antes de que sea más tarde, Agnes. Todo irá bien, Agnesiña. Todo irá bien, ya verás.

Lúa me hablaba con muchísima ternura, pero yo notaba que en su voz había mucha nostalgia, como si en ese momento sintiese que estaba quebrándose nuestra realidad.

     Yo no quiero separarme de ti. Estoy hecha un lío.

     Por el momento, lo que tienes que hacer es arreglar las cosas con Artemisa e intentar hablar tranquilamente con ella. Después hablaremos tú y yo.

     Lúa, ¿qué crees que debo hacer? ¿Crees que tengo que volver con ella a Cataluña? —le pregunté con muchísimo miedo.


     No, por supuesto que no. Si vas, no estarás bien. No puedes hacer algo tan duro para demostrar que quieres a esa persona. Esa persona tiene que creerte, Agnes. No puedes hacer algo que va totalmente en contra de lo que deseas sólo porque alguien te lo pida. No es justo, cariño —me contestó con mucho cariño limpiándome las lágrimas que me resbalaban por las mejillas—. Estoy segura de que ella lo entenderá, de que mudará de actitud en cuanto comprenda lo feliz que eres aquí. No te mereces sufrir más, Agnes. Nunca te has merecido sufrir tanto.

     Graciñas, Lúa.

     Ve a hablar con ella, venga. Todo irá bien, Agnes.

Le dediqué una sonrisa muy tierna como despedida y después comencé a correr por el bosque, siguiendo el camino por el que Artemisa había desaparecido. Llegué a la aldeíña y fui directamente a mi casa, pero ella no estaba allí y mi madre se quedó asombrada cuando le conté que no la encontraba y que habíamos discutido muy fuerte. Ella enseguida se percató de que yo estaba deshecha de dolor y me apretó contra ella intentando tranquilizarme, pero no hallar a Artemisa en mi casa me puso muchísimo más nerviosa.

     Tengo que encontrarla, nai —dije casi sin poder hablar—. Yo no quería que esto pasase, naiciña.

     Lo sé, mi vida, pero tienes que reconocer que Artemisa no está del todo equivocada —me contestó con cuidado. Sabía que aquellas palabras podían hacerme daño.

     No tiene motivos, naiciña, para comportarse como se ha comportado. Ha sido horrible. Le ha faltado al respeto a Lúa. La ha insultado, ¿sabes?

     No dominaría lo que decía. No la justifico, pero sí la entiendo. Ella te ama de verdad, Agnes. Nunca vi nada igual en mi vida. Ha venido hasta aquí para buscarte...

     Quiere llevarme de vuelta a Cataluña. Me dice que, si no voy con ella, querrá decir que no la amo de verdad. Me dice que, si la amo, tengo que volver con ella y olvidarme de la idea de vivir aquí.

     Eso no, eso sí que no —declaró mi madre con severidad—. Si ella te ama, no puede obligarte a que hagas algo que no quieres, a que hagas algo que puede hacerte tanto daño. Tienes que hablar seriamente con ella. Seguro que podéis llegar a alguna solución.

     Nai, ¿tú qué harías? Yo no quiero perderla. Yo estoy muy acostumbrada a ella, pero esto que ha pasado me ha dolido muchísimo.

     Sólo puedes saberlo tú, corazón. Los demás sólo podemos darte algunos consejos, pero nadie más que tú sabe lo que de verdad deseas y quieres. Déjate llevar por tu alma. Siempre te dijo la verdad sobre las cosas, ¿no?

     Sí, sí, siempre me la dijo.

     Pues entonces ya está. Venga, busca a Artemisa.

La busqué por todos los rincones de la aldeíña, pero no estaba por ninguna parte. Entonces volví al bosque y caminé atenta a todos sus recovecos hasta que, al fin, la encontré sentada en el tronco caído de un árbol, llorando desconsolada, temblando muchísimo, como si tuviese fiebre.

     Artemisiña —la llamé mientras me sentaba a su lado.

     Vete con esa. No sé qué haces aquí si la prefieres a ella, si prefieres a tu tierra. Yo no soy nada para ti —me dijo entre sollozos.

     Sabes que eso no es cierto, vida mía —la contradije abrazándola con dulzura, pero ella se alejó con brutalidad de mis brazos—. Artemisa, por favor, escúchame.

     ¡No quiero escuchar nada, Agnes, nada, nada! —dijo casi sin poder hablar—. ¡Vete de aquí! ¡No quiero verte!

     Artemisa, por favor, tranquilízate, cariño —le pedí acariciándole los cabellos; los que todavía estaban mojadiños—. Sabes que lo que te hace hablar son sólo los celos.

     ¡Quieres engañarme, y yo no voy a permitirlo! —seguía sollozando.

     Artemisa, yo te amo muchísimo, vida mía —le confesé intentando no llorar—. No quiero que estemos así.

     ¡No me toques! —chilló con fuerza quitándose mis manos de encima—. ¡No quiero que me toques si tus manos han estado en su cuerpo!

     Artemisa, por favor...

Intenté acercarme a ella otra vez, pero entonces hizo algo que nunca me esperé que hiciese. Me empujó con fuerza. Estuve a punto de perder el equilibrio y de caerme al suelo. Me quedé paralizada al sentir cómo ella me trataba así, con tanta rabia.

     ¡Qué maldita suerte la mía! ¡Qué mala suerte tengo! —chillaba todavía deshecha de dolor—. ¡Qué desgracia me cayó encima al conocerte! ¡Qué rabia que seas así! Qué rabia que esté tan enamorada de ti, ¡qué mierda estar enamorada de ti! ¡Tendría que saber que estabas tan loca! Si lo hubiese sabido, ¡te juro que jamás habría regresado de la isla! ¡No puedo creer que seas capaz de renunciar a mí por una tierra!

     Artemisa, por favor, ¡tienes que escucharme!

     ¡Y ya deja de hablarme en una lengua que no es la mía! ¡Ya estoy harta! —gritó más todavía.

     Si tan harta estás, no sé qué haces aquí —le dije con muchísima tristeza, en gallego, por supuesto—. Yo no sé qué hacer para convencerte de que aún te amo como siempre.

     ¡Mentira! ¡Eres una mentirosa!

     Pero ¿por qué no me crees? —le pregunté a punto de perder el control de mis emociones—. ¿Cómo puedes creer que yo te he engañado?

Estábamos las dos de pie, mirándonos con muchísima impotencia y dolor. Artemisa todavía temblaba y yo estaba a punto de perder la última huella de sosiego que me quedaba en el alma, pero quería retenerla conmigo para poder seguir hablando con esa serenidad tan frágil.

     Yo jamás pensaría algo así de ti, ¿sabes? —le pregunté mientras intentaba cogerla de las manos—. Artemisa, por favor, solucionemos esto, amor mío. No puedo soportar que esto esté ocurriendo.

     ¡Te he dicho que no me toques! —chilló golpeando mis manos—. ¡Vete! ¡Déjame sola! —me pidió empujándome de nuevo. Esta vez no pude evitar caerme al suelo, pero la caída me dolió más en el alma.

Artemisa estaba totalmente descontrolada por una rabia que no le cabía en su bellísima alma, o al menos yo no podía unir esa rabia a su manera de ser. Desde el suelo, la vi fuerte, valiente e impotente. De súbito, un pensamiento efímero invadió toda mi alma. Ella no podía estar en mi mundo si tenía el alma llena de esas emociones tan horribles; pero también pensé que esa mujer que tenía delante y que acababa de agredirme no era Artemisa.

     No puedo creer lo que has hecho —le dije levantándome del suelo y mirándola con frialdad—. Me has atacado.

     ¡Quiero que desaparezcas!

     Artemisa, ya basta, por favor. Está bien, si no quieres escucharme, no lo hagas; pero quiero que sepas que estás muy, muy equivocada, y, cuando te des cuenta de que te equivocaste tanto, tal vez ya sea demasiado tarde para arreglar las cosas.

     Me iré de aquí. Si de verdad quieres arreglar las cosas conmigo, si de verdad me quieres, ven conmigo y hablaremos cuando estemos lejos de aquí.

     ¡Artemisa, por favor! —exclamé explotando en llanto—. ¡No me hagas esto! Esto no puede estar pasando, Artemisa, cariño.

     Pues está pasando. Y sólo es culpa tuya.

     Artemisa... después de todo lo que compartimos y de lo que vivimos, ¿de verdad tienes dudas de que te amo, vida mía?

     Parece que tú has olvidado muy rápido eso.

     No lo he olvidado nunca, nunca.

Casi no podía hablar, pero no me importaba. Ya estaba a punto de perderlo todo, pues sabía que Artemisa no me creería y por eso no me importaba rebajarme para demostrarle que estaba muy equivocada.

     No me dejes, Artemisa —le pedí acercándome con miedo a ella.

Artemisa estaba detenida, sin hacer ni un solo gesto, sólo mirándome con los ojos llenos de impotencia, de tristeza y de rabia; pero entonces me percaté de que la frialdad que había helado su mirada había empezado a deshacerse. Entonces cerró los ojos y se echó a llorar sin consuelo, casi sin poder respirar. Yo, olvidando lo mal que me había tratado, me acerqué a ella y la abracé contra mí, sintiendo que Artemisa se volvía cada vez más frágil.

Dejé que llorase. Sabía que lo necesitaba mucho y yo creía que aquel llanto se llevaría los celos y la rabia que ella sentía.

     Llora, vida mía, mi Artemisiña.

     Agnes...

     Tranquila, cariño.

     Yo no quiero dejarte... pero... Agnes... No puede ser.

     No va a ser si no quieres. Quédate aquí unos días y después ya pensaremos con calma lo que tenemos que hacer, vida mía.

     ¿Serás capaz de perdonarme? —me preguntó mirándome extrañada.

     Yo sí, por supuesto que sí, cariño, sólo si me prometes que no me obligarás a hacer nada que pueda herirme tanto. Tú sabes que soy frágil y que aquí me siento totalmente feliz, Artemisa. No puedo marcharme de aquí así, tan rápido, tan mal, de ese modo tan horrible. Me da muchísimo miedo irme, cariño. Por favor, entiéndeme.

Artemisa no me contestó. Me miraba seria, dejando de llorar despaciño. Su mirada estaba llena de incomprensión, lo cual me hirió muchísimo más, lo cual me rasgó el alma.

     Si no estás dispuesta a regresar a nuestra vida, entonces no hay nada más que hablar, Agnes —me dijo deshaciendo nuestro abrazo—. Yo no quiero renunciar a nuestra vida, a mi vida. Si quieres estar conmigo, tendrá que ser allí, en nuestro piso, en la vida que llevábamos hasta ahora, hasta que a ti te dio la gana de marcharte y destruirlo todo.

     ¿De verdad? ¿Estás hablándome en serio? —le pregunté aterrada.

     Muy en serio. Yo no quiero vivir aquí, Agnes. Espero que tú también me entiendas.

     ¿También? ¿Es que tú me entiendes a mí?

     Te entiendo, pero no quiero compartir la vida aquí contigo, al menos de momento.

     Yo no voy a cambiar de opinión, Artemisa.

     Entonces, ¿prefieres perderme a mí antes que a tu tierra? ¿De verdad, Agnes?

     Yo no puedo venir contigo así, si no entiendes algo tan básico y esencial como mi manera de ser.

     Pues entonces ya no tiene sentido que siga aquí. Haré una cosa: aguardaré en Ourense unos días por si cambias de opinión, por si decides ser razonable y venir conmigo si de verdad te importo. Si no vienes en cinco días, si no me dices nada, está bien, entenderé que Galicia está por encima de todo y me marcharé de aquí para no volver a buscarte nunca más. Iré a tu casa a por mis cosas.

Artemisa comenzó a caminar ligera. Yo fui tras ella, pero no porque me apeteciese acompañarla, sino porque no quería que ella entrase así en mi casa. Ya estaba más tranquila, pero tenía los ojos llenos de rabia y de impotencia. No quería que Artemisa se encontrase con mi madre así sin que yo estuviese delante.

Cuando entramos en mi casa, mi madre nos recibió con cariño, creyendo que habíamos solucionado las cosas; pero, en cuanto vio la mirada de Artemisa y mis ojos cristalinos, se quedó paralizada, sin saber qué decir. Fue Artemisa quien rompió ese silencio tan lleno de tensión.

     Me iré a Ourense. ¿Alguien puede llevarme a la ciudad? —preguntó con amabilidad. Yo sabía que estaba tragándose todo lo que sentía para que su voz sonase con educación—. Si no, pues iré caminando.

     Sí, mi hermanciño creo que puede llevarte —contestó mi madre con cariño, pero en su voz había tristeza—. ¿Te marchas de aquí? ¿Vuelves a Cataluña?

     No, todavía no. Estaré en Ourense unos cinco días, hasta el miércoles, por si Agnes cambia de opinión.

     Haz lo que tengas que hacer, filliña, pero piensa muy bien lo que necesitas —le recomendó mi madre con miedo. Quizás también le diesen miedo los ojos de Artemisa.

     Agnes no quiere marcharse de aquí, no quiere venir conmigo, pero tal vez cambie de parecer. Yo la esperaré. Si cambia de opinión, entonces volveremos las dos juntas, que es lo que tiene que pasar si de verdad le importo.

     Qué lástima que todo esté yendo así —musitó mi madre cuando Artemisa desapareció. Yo estaba a punto de estallar en llanto, pero no quería hacerlo estando aún Artemisa en mi casa—. Voy a avisar a tu tío. Sería bueno que la acompañases, Agnes.

Yo no dije nada. Esperé a que Artemisa saliese de mi habitación y, cuando estuvo delante de mí, lo único que le pregunté fue si quería que fuese con ellos. Ella me dijo que no y salió de la casa sin mirarme siquiera.

Sin aguardar a saber si Damián había recibido a Artemisa, salí de mi casa y corrí hacia el bosque para que la magia de mi tierra me ayudase a serenarme. No quería hablar con nadie. Sólo quería escuchar la voz de la naturaleza. Corrí hasta llegar al valle donde siempre me protegía cuando era pequeña. Seguía estando como siempre, tan acogedor como siempre, tan silencioso y solitario como siempre. Me senté en el suelo y permití que todo ese llanto que me invadía el alma me dominase sin remedio. Lloré y lloré hasta quedar sin aire, hasta sentir que me dolía muchísimo la cabeza, hasta saber que ya había anochecido. Mientras lloraba, me acordé de todas esas veces que, de niña, lloré por sentir que estaba cada vez más cerca el día en el que me separarían de mi tierra. En esos momentos, me sentía igual que entonces, pero esta vez sabía que la decisión de marcharme o de quedarme sólo me pertenecía a mí.

     No quiero irme —le musité a la tierra, a mi alma—. Y creo que no tengo que partir si no quiero. No pienso permitir que me alejen una vez más de ti, miña terra —dije casi sin voz—. Nadie que me ame de verdad puede alejarme de aquí, nadie. Ya basta, ya basta, ya he vivido demasiados años lejos de aquí...

Al decir esas palabras, noté que algo me hablaba a través del aire, que en mi alma entraba una voz que no era mía, que me pedía silenciosamente que no me fuese, que me quedase allí para siempre. No dudo de que todo lo que percibía era real, pues ésas son las sensaciones que me permite captar ese don que tengo, el que me facilita hablar con los que ya no están en este mundo, el mismo don que me permitió siempre escuchar la voz de mi tierra. Me quedé quieta, aguardando más palabras silenciosas. Entonces noté que algo me acariciaba el alma, como si quisiese sanarme las heridas que aún me sangraban. Cerré los ojos y dejé que ese hechizo hiciese conmigo todo lo que quisiese hacer. Lo único que sentía era que me acariciaba el viento, que una mano invisible me acariciaba el alma. Escuchar la voz de la noche me serenaba muchísimo. La voz que musitaba en mí, esa voz que sabía que no era mía, esa voz que también escuché cuando quisieron quemar mi tierra, me dijo que tenía que ser paciente, que las cosas se arreglarían, que no me preocupase. Esa voz me animó a que hiciese lo que más deseaba y me dijo que yo era mucho más fuerte de lo que nadie sabía, ni siquiera yo sabía cuán fuerte podía llegar a ser. Aquellas palabras silenciosas me tranquilizaron muchísimo y me dieron fuerzas para levantarme de donde estaba sentada y volver a mi casa.

Mi madre escuchó todo lo que le conté con una atención que me hacía sentir calmada y acogida.

Pero tal vez cuente en otro momento cómo fue todo desde entonces porque ahora ya no me quedan fuerzas para seguir escribiendo. Quiero ir a ver a Artemisa, pero no me atrevo ni siquiera a llamarla. Me siento tan herida aún que no sé ni cómo hablarle.

2 comentarios:

  1. … Y estalló la tragedia. Era demasiada tensión, y como pasa siempre, la cosa se rompe por el lugar más débil, en este caso Artemisa, porque, después de todo, Agnes y Lúa se encontraban relativamente cómodas donde estaban. La lectura del capítulo me ha producido mucha tensión, porque todo el tiempo pensaba que Agnes iba a tirar la toalla, y si ella lo hacía, se acabó. En cierto modo Artemisa la está desafiando todo el tiempo para que lo haga, le está diciendo sin decírselo que diga que no la quiere, que prefiere a Lúa, que se marche. En cierto modo sería una solución cómoda para Artemisa, porque así podría salvarse ante sus propios ojos, sería Agnes quien la estaba echando, habría sido traicionada, ella se habría comportado bien y Agnes mal. Pero por suerte eso no es lo que pasa, es increíble cómo Agnes se controla y le demuestra, siempre que la quiere. Y claro, contra eso es muy difícil revolverse. Posiblemente por eso Artemisa hace lo único razonable: abandonar el campo de batalla pero sin retirarse definitivamente; no deja de ser una tregua, una esperanza de que la situación pueda recomponerse más tarde, no se sabe cómo, pero es que a veces situaciones que parecen sin salida tras un tiempo razonable las vemos de otro modo, como nos pasa cuando pensamos en algo por la noche y a la mañana siguiente, sin haber cambiado nada nosotros las vemos de un modo diferente. En fin, que se va a Orense. También tengo que decir que Lúa se ha comportado muy bien, tenía todo el derecho del mundo a defenderse, y a sentirse profundamente ofendida por los insultos injustos de Artemisa; era parte de lo mismo, una estrategia que buscaba consciente o inconscientemente el ser rechazada por Agnes, y conseguir así dejar absolutamente claro que la víctima es ella. Lúa ha sido discreta y generosa, no lo puedo negar.

    Al final Agnes tiene esa especie de revelación que le hace afirmarse en que no quiere irse de su casa, de su pueblo, de su Galicia. Lo comprendo. Y también comprendo que eso pone a Artemisa en una situación muy dura, pues aceptar eso como un hecho no es lo mismo que comprender el sentimiento, es decir, creo que ella entiende de sobra que Agnes se encuentra perfectamente bien donde está, pero creo que piensa que el hecho que sea ella, Artemisa, quien tiene un puesto fijo que no puede trasladar merecería que Agnes no cediera a su deseo de vivir en Galicia... y no, ahora Agnes sabe lo que quiere y no va a renunciar a ello, ni siquiera por el amor de Artemisa. Antes pienso que aceptaría ser su pareja a distancia, o algo así, aunque la verdad es que resulta un poco quimérico teniendo a Lúa tan cerca... en definitiva, la situación creo que ha avanzado, porque por lo menos todos han dejado claras sus posturas, y la tensión se ha roto. ¿Que va a pasar? La verdad es que no me lo imagino, pero seguro que tú ya tienes pensado lo que viene así que... ¡a leer!

    ResponderEliminar
  2. Por fin puedo reiniciar la lectura de la historia. Me he leído este capítulo muy rápido, con ansias jajaja. Es que no esperaba algo así, tan fuerte. Artemisa definitivamente ha perdido el juicio. Vale, hay una atracción entre ellas, pero ese no eso no es motivo para montar todo eso. Las cosas horribles que le ha dicho a Lúa y a ella, es espantoso.

    No la reconozco. He leído la historia de Artemisa y vivido con ella todo tipo de momentos, de toca clase, y jamás la había visto así. Claro está, es que hasta este momento no había vivido una situación así y no conocíamos esta faceta celosa de ella. Pero es que esto no son celos normales, son patológicos, de esos enfermizos y peligrosos. Aunque los celos no solamente son por Lúa, también son por Galicia. Se nota que le duele que se quiera quedar y por eso le amenaza. Lo único que está consiguiendo es alejar a Agnes de ella. Agnes lo pensaba cuando la veía así, tan desquiciada, que quizás no podría estar con ella si se comporta así. Parece mentira que Artemisa se comporte así. Tenía en ella el gran apoyo y ahora resulta que es su peor enemiga, la que le destruye los sueños y le pone todo patas arriba.

    Me da pena, hacen una pareja preciosa y llevan muchos años juntas, pero eso es inaceptable. No sé que pasará, si realmente se irá para Catalunya o se arrepentirá de todo. A lo mejor Agnes regresa con ella a Catalunya, pero ese sería un gran error por su parte. Las cosas que le dice a Lúa...vale, hay atracción, pero no puedes penalizar la atracción y justificar tus insultos. Encima, ¡empuja a Agnes! Ya llega hasta la agresión. No, esta no es la Artemisa que tanto nos gustaba...estoy decepcionado con ella. A ver que ocurre en el próximo capítulo, más tensión y emoción es imposible. ¡Qué nervioooos!

    Por cierto, me encanta la actitud de la madre. No se mete y respeta la decisión de Artemisa.

    ResponderEliminar