Domingo, 29 de xullo de 2018
Onte tiven unha discusión
horríbel con Artemisa, creo que a peor que tivemos nunca dende que estamos
xuntiñas. Non sei como explicar todo o que pasou porque me parece que eses
momentos no son reais e que pertencen a un soño espantoso, que de súpeto
espertarei e que todo volverá a ser como o foi entre ela e máis eu; pero as
horas pasan e o silencio só me di que seica xa nada poida volver ser como antes
e iso faime tanto dano que non podo aturalo. Non obstante, dou as grazas a que
isto teña pasado eiquí na miña terra e non noutra parte do mundo porque sei
que, se me tivese ocorrido lonxe de Galicia, non sería quen de enfrontar estes
momentos tan estraños. Non sei como poderemos arranxar as cousas, sobre todo
porque Artemisa non está xa eiquí. Marchou enfadadísima onte pola tarde a
Ourense. Díxome que prefería agardar a que todo se arranxase estando soa, aínda
que non se atrevía a partir de eiquí e volver a Cataluña porque, segundo me
dixo, tiña a esperanza de que eu reflexionase e cambiase de opinión e non
quería estar lonxe de min se iso pasaba. Pero eu, sinceramente, non sei que
opinión teño que cambiar, a verdade. E ademais creo que non me dá a gana de
mudar de pensamentos, xa non me dá a gana.
Pero dóeme moitísimo que
isto estea pasando. Non sei como nin cando comezou en verdade. Só sei que onte pola
tarde, cando saímos a dar unha voltiña Artemisa, Lúa e máis eu polo bosque, coa
aspiración de bañarnos as tres no río, Artemisa xa estaba moi seria e case que
non falaba. Lúa e máis si falabamos moito, falabamos todo o tempo e riamos pola
cousiña máis pequena. Non sei por que, cando estou con ela, sinto tantas ganas
de sorrir e calquera cousa faime tanta graza, pero ela tamén me impulsa a rir
cos seus ollos verdes e brillantes. Cando estou con ela, paréceme que a vida é
moito máis sinxela do que mo pareceu sempre, pero, onte pola tarde, cando iamos
camiñando xunta Artemisa, sentía que esa sensación se topaba coa enerxía de
Artemisa e notaba tamén que non podía voar ceibe porque ela o impedía coa súa
actitude. Entón souben que quedaba moi pouco tempo para que todo estoupase e supliquei
que non pasase en presenza de Lúa.
Intentei xogar con
Artemisa na auga, pero ela estaba distante, mesmo parecía asustada polo
movemento do río, así que con quen máis xoguei na auga foi Lúa. Nadamos unha
trala outra, rindo despreocupadas, intentando que Artemisa participase nos
nosos xogos, pero ela estaba agarrada a unha rocha e non se quería ceibar. Eu
cada vez síntome máis lixeira na auga e cada vez esgótome menos cando nado,
pero, evidentemente, non teño tanta resistencia como Lúa, que ela nada moitísimo
e moi ben, por certo.
Despois, cando saímos da
auga, sentamos na herba e deiteime para descansar, pois estaba realmente
esgotada. Sentíame moi ben e feliz e tiña que me esforzar por manter en min
esas emocións tan bonitas que se intensificaban cando sopraba o vento, traendo
a nós o cheiro a humidade da choiva. Sabía que chovera nas montañas de Ourense
e o vento traíanos a súa húmida presenza e iso facíame sentir tan ben, tan
relaxada... Ademais, a voz do río tamén me acougaba, tanto que nin sequera me
decatei de que Lúa e Artemisa empezaran a falar.
Ao principio non lles
prestei moita atención ás palabras que intercambiaban, pero reaccionei cando
ouvín que Artemisa lle dicía a Lúa que en setembro eu voltaría con ela a
Cataluña, que non lle cabía nin a menor dúbida de que ia volver con ela. Lúa
entón preguntoulle se xa falara comigo, preguntoullo sorrindo con agarimo, con
coidado, e Artemisa díxolle que non había nada que falar, que era evidente que
eu voltaría con ela.
Entón, sen poder evitalo,
tras sentar outra vez na herba, díxenlle a Artemisa que non quería volver, así,
sen pensar no que dicía. Pode que non tivese que actuar así, pero ela estaba
falando por min sen preguntarme nada, sen saber realmente o que desexo.
Artemisa quedou calada, mirándome dun xeito estraño que non sei describir. Lúa
tamén nos miraba, sabendo perfectamente o que eu estaba pensando e o que
pensaba Artemisa.
— Creo que tería que vos
deixar falar tranquilamente —dixo namentres se erguía.
— Non fai falla que te
vaias, Lúa —pedinlle asustada. Non me sentía quen de vivir sen ela o momento
que estaba a piques de caer enriba miña—. Podes quedar, de verdade.
— Non, Agnes. É moito mellor
que faledes vós soas, sen que haxa ninguén máis —contradiume con tenrura—.
Despois voute buscar á túa casa e falaremos se queres, pero agora tes que falar
con Artemisa. Creo que tendes moitas cousas que dicirvos.
— Pode que teña razón —dixo
Artemisa con rabia—. Será mellor que te vaias, Lúa, aínda que penso que hai
moito tempo que o terías que ter feito.
— E logo? —preguntoulle ela
estrañada.
— Hai días que terías que
estar desaparecida ou seica non tiveses que ter aparecido nunca —respondeulle
Artemisa mentres tamén se poñía de pé—. Agnes e máis ti nunca teriades que
tervos reencontrado.
— Pero iso son cousas que
non se poden evitar, Artemisa —dixen eu tamén erguéndome—. Artemisa, estás moi
nerviosa, cariño. Será mellor que te acougues.
— Que me acougue? Como me
vou acougar se esta non te deixa en paz? Dende que cheguei, parece que só
existe ela no teu mundo! Non deixas de falar dela, está en todas partes, non
hai maneira de que non me lembres que existe! Pero non é culpa túa, Agnes. É
culpa dela, que se aproveitou de que eu estaba lonxe para engaiolarte!
— Que dis, Artemisa?
—preguntoulle Lúa ofendida—. Iso non é certo!
— Xaora que o é! Es unha
cadela!
Artemisa falaba en
castelán, evidentemente; pero dixo cadela na nosa lingua. Lúa, ao ouvir as súas
palabras, quedou tan abraiada que non sabía mirala, que nin sequera sabía que
tiña que facer.
— Dise así na túa lingua,
verdade? —preguntoulle desafiante—. Cadela! Quéresme quitar a Agnes!
— Artemisa, tranquilízate,
por favor —pedinlle tomándoa do brazo. Pareceume que estaba a piques de botarse
enriba de Lúa, quen aínda estaba paralizada—. Por favor, Artemisa, falemos como
persoas civilizadas.
— Civilizadas? Xa non
aguanto máis, Agnes! O que te cres, que me podes poñer os cornos e despois
estar comigo coma se nada? Pois non! Trabúcaste moitísimo!
— Ti si que estás trabucada
—musitou Lúa con moita mágoa.
— Ti cala! —berroulle achegándose
máis a ela, ignorando que eu a tiña collida do brazo.
— Artemisa, por favor...
— Dime, Agnes, se é certo
que non quererás volver comigo! Dime se é certo que permitirás que me vaia sen
ti!
— Eu, Artemisa...
— Claro, queres quedar eiquí
con ela, verdade? De feito, creo que estás desexando que marche!
— Non é certo, artemisa
—díxenlle a piques de botarme a chorar.
— Si que o é! Estás
desexando que desapareza para poder fochicar con esta cadela eiquí na
herba!
— Artemisa, estás fóra de ti
mesma. Non pensas o que dis. Será mellor que respires e intentes acougarte —recomendeille
tomándoa das mans—. Artemisa, nada do que dis é certo.
— Si o é. Non queres volver
comigo. Dime, Agnes, eu impórtoche de verdade?
— Xaora que si, miña vida.
— Entón, se tanto che
importo, voltemos agora mesmo a Cataluña. Amósame que aínda me queres
regresando agora mesmo á nosa casa, á nosa verdadeira casa, e amósame que sigo
sendo o máis importante para ti no mundo. Non crerei nada do que me digas se
non me xuras que volveremos agora mesmo a Cataluña, xuntas, e que vivirás eilí
comigo sen pensar nunca máis en regresar a Galicia. Só así crerei que o teu
amor é sincero.
— Que estás dicindo,
Artemisa? —pregunteille chorando sen poder evitalo—. Ti estás a te
escoitar?
— Creo que non é consciente
do que di, Agnes —musitoume Lúa con tenrura, intentando acougarme coa súa doce
voz.
— Nin te atrevas a dicir que
non sei o que digo! —berrou Artemisa agarrándoa rapidamente do brazo e mirándoa
con moita xenreira—. Non te achegues a Agnes nunca máis se aínda sentes dó por ela
e por min.
— Artemisa, xa abonda!
—intervín eu tamén chea de impotencia e rabia—. Estás actuando como unha tola!
Xa abonda, Artemisa!
— A tola es ti, que non es
quen de apreciar a fermosísima vida que tiñamos! Ti si es tola, que amas máis a
Galicia ca min! E agora entendo por que amas tamén a Lúa, porque ela forma
parte da túa terra! Se é así, eu xa non teño nada máis que facer!
— Artemisa, pero é que estás
moi trabucada —musitou Lúa con compaixón.
— Non o estou. Agora vexo as
cousas con máis claridade que nunca! Agnes, se de verdade me queres, voltemos
xuntas a Cataluña e esquezamos todo isto —pediume chorando.
Eu non sabía que facer.
Sabía que Artemisa non estaba ben, que me dicía todo iso sen ser consciente do
efecto das súas palabras, pero tampouco podía negar que aquela situación estaba
facéndome moitísimo dano. Nin sequera neses momentos dubidei do que desexaba.
Ademais, o comportamento de Artemisa non só me doía porque fose violento, senón
porque me amosaba que en realidade ela nunca entendera o que eu sentía pola
miña terra. Xa non se trataba só de que eu quixese quedar en Galicia para
sempre, senón de que Artemisa non respectaba un desexo meu, algo que eu desexei
sempre, e nese momento aquela situación estaba a me facer sentir nada, estaba
anulándome.
— Artemisa, cálmate
—pedinlle intentando falar con claridade—. Tes que calmarte, pois o que che vou
dicir é moi importante. Artemisa, se de verdade pensas que, para amosarche que
te amo de verdade, teño que volver a Cataluña e non pensar nunca máis en regresar
á miña terra, quere dicir que non me queres de verdade, que o teu amor non é
san nin sincero. Por favor, dime que todo isto é un erro, que ti non pensas
así...
— Xaora que penso así! Eu xa
non te podo crer, Agnes, agás se vés comigo a Cataluña. Entón si crerei que
aínda me amas. Eu quero que recuperemos a nosa vida, lonxe de eiquí e desta
parva que te enfeitizou tanto.
— Non fales así de Lúa
—advertinlle con mágoa—. E, Artemisa, se volvo contigo a Cataluña, non me terás
xamais como me podes ter agora eiquí. Non serei eu nunca máis e é moi posíbel
que me teñan que encerrar outra vez no hospital porque non poderei aturar estar
lonxe da miña terra, xa non teño folgos para aturar máis distancia, non podo.
Emporiso, se de verdade me amas e queres terme tal como son, non me afastes de
eiquí, por favor.
Non puiden evitar que a
miña voz soase chea de bágoas. Non podía loitar contra a impotencia que sentía.
Tampouco sabía como enfrontar esa situación con fortaleza, pois esta facíame
tanto dano que me parecía que a miña ialma se rachaba coma se fose unha tea
antiga. Non obstante, sentía tamén que a presenza de Lúa e sobre todo a miña
terra arengábanme a falar con claridade e expresar o que eu desexaba.
— Entón, non virías comigo? —preguntoume
Artemisa máis enrabiada que antes.
— Non irei contigo a
ningures se estás así, e menos me arredarei de Galicia outra vez. Eu poderíache
pedir que quedases eiquí comigo para amosarme que o teu amor é sincero, e creo
que ti tes máis motivos ca min para amosarme que me amas de verdade porque o
teu xeito de actuar está facéndome moito dano, Artemisa. Creo que non é xusto.
— Que non é xusto? O que non
é xusto o que ti me fixeches! —gritoume perdendo a calma por completo—. Non che
parece abondo que estea eiquí contigo? E enriba tes a pouca vergonza de dicirme
que aínda che teño que amosar máis que te amo...! Es unha egoísta, Agnes! Está
ben, se non queres vir comigo, queda con esa cadela de merda, queda eiquí e
esquece todo o que vivimos!
Tras dicir esas palabras,
Artemisa marchou cara á aldeíña. Eu quedei detida nese intre sen crer que
aquilo estivese ocorrendo. Non podía aceptar que Artemisa me tivese dito todo o
que me dixo só porque se sentise celosa. Tería que haber algo máis. Seica ela
soubese algunha cousa que eu non sabía, seica alguén lle contase algo que eu
non lle dixen. Non sabía como interpretar todo o que pasara. Só sentía que me
doía, doíame moitísimo que Artemisa estivese así comigo. Non o podía aturar.
Lúa achegouse a min e rodeoume
a cintura co brazo para consolarme, para intentar acougarme, pero eu non podía
aturar a dor que me oprimía a ialma. Estaba chorando cada vez con máis
tristura.
— Teño que falar con ela
—dixen entre saloucos abrazándome a Lúa.
— Agora
non, miña estreliña. Agora non te poderá escoitar. Deixa que se acougue.
— Pero
teño que saber que foi á nosa casa. Ela non coñece moi ben este lugar e non
quero que se perda.
— Pois
vai buscala, Agnes. Non perdas máis tempo. Intenta arranxar as cousas.
— Síntoo
moito, Lúa. Sinto todo o que está a pasar. Eu non quería que ela che dixese
todo o que che dixo. Non é xusto —choraba cada vez más desfeita de dor—. Dixo
cousas que me doeron moitísimo.
— Estou
segura de que axiña se arrepentirá de todo o que dixo, xa verás. Vaina buscar
antes de que sexa máis tarde, Agnes. Todo irá ben, Agnesiña. Todo irá ben, xa
verás.
Lúa
falábame con moitísima tenrura, pero eu notaba que na súa voz había moita nostalxia,
coma se nese momento sentise que estaba a se crebar a nosa realidade.
— Eu non
me quero separar de ti. Estou feita unha lea.
— Polo
momento, o que tes que facer é arranxar as cousas con Artemisa e intentar falar
acougadamente con ela. Despois falaremos ti e máis eu.
— Lúa,
que cres que debo facer? Cres que teño que volver con ela a Cataluña?
—pregunteille con moitísimo medo.
— Non,
xaora que non. Se vas, non estarás ben. Non podes facer algo tan duro para
amosar que queres a unha persoa. Esa persoa tente que crer, Agnes. Non podes
facer algo que vai totalmente en contra do que desexas só porque alguén cho
pida. Non é xusto, cariño —contestoume con moito agarimo limpándome as bágoas
que me esvaraban polas meixelas—. Estou segura de que ela o entenderá, de que
mudará de actitude en canto comprenda o feliz que es eiquí. Non che mereces
sufrir máis, Agnes. Nunca che mereciches sufrir tanto.
— Graciñas,
Lúa.
— Vai
falar con ela, veña. Todo irá ben, Agnes.
Dediqueille
un sorriso moi tenro como despedida e despois comecei a correr polo bosque,
seguindo o camiño polo que Artemisa desaparecera. Cheguei á aldeíña e fun
directamente á miña casa, pero ela non estaba eilí e a miña nai quedou abraiada
cando lle contei que non a atopaba e que discutiramos moi forte. Ela axiña se
decatou de que eu estaba desfeita de dor e apertoume contra ela intentando
tranquilizarme, pero non achar a Artemisa na miña casa púxome moitísimo máis
nerviosa.
— Teño
que atopala, nai —dixen case sen poder falar—. Eu non quería que isto pasase,
naiciña.
— Seino,
miña vida, pero tes que recoñecer que Artemisa non está do todo trabucada
—contestoume con coidado. Sabía que aquelas palabras me podían facer dano.
— Non ten
motivos, naiciña, para se comportar como se comportou. Foi horríbel. Faltoulle
ao respecto a Lúa. Insultouna, sabes?
— Non
domearía o que dicía. Non a xustifico, pero si a entendo. Ela ámate de verdade,
Agnes. Nunca vin nada igual na miña vida. Veu deica eiquí para buscarte...
— Quéreme
levar de volta a Cataluña. Dime que, se non vou con ela, quererá dicir que non
a amo de verdade. Dime que, se a amo, teño que volver con ela e esquecerme da
idea de vivir eiquí.
— Iso
non, iso si que non —declarou a miña nai con severidade—. Se ela te ama, non te
pode obrigar a que fagas algo que non queres, a que fagas algo que che pode
facer tanto dano. Tes que falar seriamente con ela. Seguro que podedes chegar a
algunha solución.
— Nai, ti
que farías? Eu non a quero perder. Eu estou moi acostumada a ela, pero isto que
pasou doeume moitísimo.
— Só o
podes saber ti, corazón. Os demais só che podemos dar algúns consellos, pero
ninguén máis que ti sabe o que de verdade desexas e queres. Déixate levar pola
túa ialma. Sempre che dixo a verdade sobre as cousas, non si?
— Si, si,
sempre ma dixo.
— Pois
entón xa che está. Veña, busca a Artemisa.
Busqueina
por todos os recunchos da aldeíña, pero non estaba por ningures. Entón volvín
ao bosque e camiñei atenta a todos os seus currunchos ata que, ao fin, a atopei
sentada no tronco caído dunha árbore, chorando desconsolada, tremendo
moitísimo, coma se tivese febre.
— Artemisiña
—chameina mentres sentaba au seu lado
— Vaite
con esa. Non sei que fas eiquí se a prefires a ela, se prefires a túa terra. Eu
non son nada para ti —díxome entre saloucos.
— Sabes
que iso non é certo, miña vida —contradina abrazándoa con dozura, pero ela
arredouse con brutalidade dos meus brazos—. Artemisa, por favor, escóitame.
— Non
quero escoitar nada, Agnes, nada, nada! —dixo case sen poder falar—. Vaite de
eiquí! Non te quero ver!
— Artemisa,
por favor, tranquilízate, cariño —pedinlle acariñando os seus cabelos; os que
aínda estaban molladiños—. Sabes que o que che fai falar son só os celos.
— Quéresme
enganar, e eu non o vou permitir! —seguía saloucando.
— Artemisa,
eu ámote moitísimo, miña vida —confeseille intentando non chorar—. Non quero que
esteamos eisí.
— Non me
toques! —berrou con forza quitándose de enriba as miñas mans—. Non quero que me
toques se as túas mans estiveron no seu corpo!
— Artemisa,
por favor...
Intentei
achegarme a ela outra vez, pero entón fixo algo que nunca me esperei que
fixese. Empurroume con forza. Estiven a piques de perder o equilibrio e de caer
ao chan. Quedei paralizada ao sentir como ela me trataba así, con tanta
xenreira.
— Que
maldita sorte a miña! Que mala sorte teño! —berraba aínda desfeita de dor—. Que
desgraza caeume enriba ao coñecerte! Que rabia que sexas así! Que rabia que
estea tan namorada de ti, que merda estar namorada de ti! Tería que saber que
estabas tan tola! Se o tivese sabido, xúroche que xamais tería regresado da
illa! Es tola! Non podo crer que sexas quen de renunciar a min por unha terra!
— Artemisa,
por favor, tesme que escoitar!
— E xa
deixa de falarme nunha lingua que non é a miña! Xa estou farta! —gritou máis
aínda.
— Se tan
farta estás, non sei que fas eiquí —díxenlle con moitísima tristura, en galego,
xaora—. Eu non sei que facer para te convencer de que aínda te amo coma sempre.
— Mentira!
Es unha mentireira!
— Pero
por que non me cres? —pregunteille a piques de perder o control das miñas
emocións—. Como podes crer que eu te enganei?
Estabamos
as dúas de pé, mirándonos con moitísima impotencia e dor. Artemisa aínda tremía
e eu estaba a piques de perder a última pegada de acougo que me quedaba na
ialma, pero quería retela comigo para poder seguir falando con esa serenidade
tan fráxil.
— Eu
xamais pensaría algo así de ti, sabes? —pregunteille mentres a intentaba coller
das mans—. Artemisa, por favor, arranxemos isto, meu amor. Non podo aturar que
isto estea ocorrendo.
— Díxenche
que non me tocases! —berrou golpeando as miñas mans—. Vaite! Déixame soa!
—pediume empurrándome de novo. Esta vez non puiden evitar caer ao chan, pero a
caída doeume máis na ialma.
Artemisa
estaba totalmente descontrolada por unha xenreira que non lle cabía na súa
belísima ialma, ou ao menos eu non podía unir esa rabia á súa maneira de ser.
Dende o chan, vina forte, valente e impoñente. De súpeto, un pensamento efémero
invadiu toda a miña ialma: ela non podía estar no meu mundo se tiña a ialma
chea desas emocións tan horríbeis; pero tamén pensei que esa muller que tiña
diante e que acababa de me agredir non era Artemisa.
— Non
podo crer o que fixeches —díxenlle erguéndome do chan e mirándoa con
frialdade—. Atacástesme.
— Quero
que desaparezas!
— Artemisa,
xa abonda, por favor. Está ben, se non me queres escoitar, non o fagas; pero
quero que saibas que estás moi, moi equivocada, e, cando te decates de que te
trabucaches tanto, seica xa sexa demasiado tarde para arranxar as cousas.
— Ireime
de eiquí. Se verdade queres arranxar as cousas comigo, se de verdade me queres,
ven comigo e falaremos cando esteamos fóra de eiquí.
— Artemisa,
por favor! —exclamei estoupando en pranto—. Non me fagas isto! Isto non pode
estar pasando, Artemisa, cariño.
— Pois
está pasando. E só é culpa túa.
— Artemisa...
despois de todo o que compartimos e do que vivimos, de verdade tes dúbidas de
que te amo, miña vida?
— Parece
que ti esqueciches moi rápido todo iso.
— Non o
esquecín nunca, nunca.
Case
que non podía falar, pero non me importaba. Xa estaba a piques de perdelo todo,
pois sabía que Artemisa non me crería e por iso non me importaba rebaixarme
para amosarlle que estaba moi trabucada.
— Non me
deixes, Artemisa —pedinlle achegándome con medo a ela.
Artemisa
estaba detida, sen facer nin un só aceno, só mirándome cos ollos cheos de
impotencia, de tristura e de rabia; pero entón decateime de que a frialdade que
xeara o seu ollar empezara a desfacerse. Entón pechou os ollos e botouse a
chorar sen consolo, case sen poder respirar. Eu, esquecendo o mal que me
tratara, achegueime a ela e abraceina contra miña, sentindo que Artemisa se
volvía cada vez máis fráxil.
Deixei
que chorase. Sabía que o necesitaba moito e eu cría que aquel pranto se levaría
os celos e a rabia que ela sentía.
— Chora,
miña vida, miña Artemisiña.
— Agnes...
— Tranquila,
cariño.
— Eu non
te quero deixar... pero... Agnes... Non pode ser.
— Non vai
ser se non queres. Queda eiquí uns días e despois xa pensaremos con calma o que
temos que facer, miña vida.
— Serás
quen de perdoarme? —preguntoume mirándome estrañada.
— Eu si,
xaora que si, cariño, só se me prometes que non me obrigarás a facer nada que
me poida ferir tanto. Ti sabes que son fráxil e que eiquí me sinto totalmente
feliz, Artemisa. Non podo marchar de eiquí así, tan rápido, tan mal, dese xeito
tan horríbel. Dáme moitísimo medo irme, cariño. Por favor, enténdeme.
Artemisa
non me contestou. Mirábame seria, deixando de chorar devagariño. O seu ollar
estaba cheo de incomprensión, o cal me feriu moitísimo máis, o cal me rachou a
ialma.
— Se non
estás disposta a regresar á nosa vida, entón non hai nada máis que falar, Agnes
—díxome desfacendo a nosa aperta—. Eu non quero renunciar á nosa vida, á miña
vida. Se queres estar comigo, terá que ser eilí, no noso piso, na vida que levabamos
ata agora, ata que a ti che deu a gana de marchar e destruílo todo.
— De
verdade? Estás a me falar en serio? —pregunteille estarrecida.
— Moi en
serio. Eu non quero vivir eiquí, Agnes. Espero que ti tamén me entendas.
— Tamén?
É que ti me entendes a min?
— Enténdote,
pero non quero compartir a vida eiquí contigo, ao menos de momento.
— Eu non
vou cambiar de opinión, Artemisa.
— Entón,
prefires perderme a min antes que á túa terra? De verdade, Agnes?
— Eu non
podo vir contigo así, se non entendes algo tan básico e esencial coma a miña
maneira de ser.
— Pois
entón xa non ten sentido que siga eiquí. Farei unha cousa: agardarei en Ourense
uns días por se cambias de opinión, por se decides ser razoable e vir comigo se
de verdade che importo. Se non vés en cinco días, se non me dis nada, está ben,
entenderei que Galicia está por riba de todo e marcharei de eiquí para non
volver buscarte nunca máis. Irei á túa casa a polas miñas cousas.
Artemisa
comezou a camiñar lixeira. Eu fun tras ela, pero non porque me prestase
acompañala, senón porque non quería que ela entrase así na miña casa. Xa estaba
máis acougada, pero tiña os ollos cheos de rabia e de impotencia. Non quería
que Artemisa se encontrase coa miña nai así sen que eu estivese diante.
Cando
entramos na miña casa, a miña nai recibiunos con agarimo, crendo que
arranxaramos as cousas, pero, en canto viu a mirada de Artemisa e os meus ollos
cristalinos, quedou paralizada, sen saber que dicir. Foi Artemisa quen rompeu
ese silencio tan cheo de tensión.
— Ireime
a Ourense. Alguén pode levarme á cidade? —preguntou con amabilidade. Eu sabía
que estaba a se tragar todo o que sentía para que a súa voz soase con
educación—. Se non, pois irei camiñando.
— Si, o
meu irmanciño creo que te pode levar —contestou a miña nai con agarimo, pero na
súa voz había tristura—. Marchas de eiquí? Volves a Cataluña?
— Non,
aínda non. Estarei en Ourense uns cinco días, deica o mércores, por se Agnes
cambia de opinión.
— Fai o
que teñas que facer, filliña, pero pensa moi ben o que necesitas —recomendoulle
a miña nai con medo. Seica tamén lle puxesen medo os ollos de Artemisa.
— Agnes
non quere marchar de eiquí, non quere vir comigo, pero seica mude de parecer.
Eu agardareina. Se cambia de opinión, entón voltaremos as dúas xuntas, que é o
que ten que pasar se de verdade lle importo.
— Que
mágoa que todo estea indo así —musitou a miña nai cando Artemisa desapareceu.
Eu estaba a piques de estoupar en pranto, pero non o quería facer estando aínda
Artemisa na miña casa—. Vou avisar ao teu tío. Sería bo que a acompañases,
Agnes.
Eu non
dixen nada. Agardei a que Artemisa saíse da miña habitación e, cando estivo
diante miña, o único que lle preguntei foi se quería que fose con eles. Ela
díxome que non e entón saíu da casa sen mirarme sequera.
Sen
agardar a saber se Damián recibira a Artemisa, saín da miña casa e corrín deica
o bosque para que a maxia da miña terra me axudase a acougarme. Non quería
falar con ninguén. Só quería escoitar a voz da natureza. Corrín ata chegar ao
val onde sempre me protexía cando era pequena. Seguía estando coma sempre, tan
acolledor coma sempre, tan silandeiro e senlleiro coma sempre. Sentei no chan e
permitín que todo ese pranto que me invadía a ialma me domease sen remedio.
Chorei e chorei ata quedar sen ar, ata sentir que me doía moitísimo a cabeza,
ata saber que xa anoitecera. Namentres choraba, lembrei de todas esas veces
que, de cativa, chorei por sentir que estaba cada vez máis preto o día no que
me separarían da miña terra. Neses momentos, sentíame igual que daquela, pero
esta vez sabía que a decisión de marchar ou de quedar só me pertencía a min.
— Non me
quero ir —musiteille á terra, á miña ialma—. E creo que non teño que partir se
non quero. Non penso permitir que me arreden unha vez máis de ti, miña terra
—dixen case sen voz—. Ninguén que me ame de verdade pode afastarme de eiquí,
ninguén. Xa abonda, xa abonda, xa vivín demasiados anos lonxe de eiquí...
Ao
dicir esas palabras, notei que algo me falaba a través do ar, que na miña ialma
entraba unha voz que non era miña, que me pedía silandeiramente que non me
fose, que quedase eilí para sempre. Non dubido de que todo o que percibía era
real, pois esas son as sensacións que me permite captar ese don que teño, o que
me facilita falar cos que xa non están neste mundo, o mesmo don que me permitiu
sempre escoitar a voz da miña terra. Quedei queda, agardando máis palabras
silandeiras. Entón notei que algo me acariñaba a ialma, coma se quixese
sandarme as feridas que aínda me sangraban. Pechei os ollos e deixei que ese
feitizo fixese comigo todo o que quixese facer. O único que sentía era que me
acariñaba o vento, que unha man invisíbel me acariñaba a ialma. Escoitar a voz
da noite acougábame moitísimo. A voz que musitaba en min, esa voz que sabía que
non era miña, esa voz que tamén escoitei cando quixeron queimar a miña terra,
díxome que tiña que ser paciente, que as cousas se arranxarían, que non me
preocupase. Esa voz arengoume a que fixese o que máis desexaba e díxome que eu
era moito máis forte do que ninguén sabía, nin sequera eu podía imaxinar can
forte podía chegar a ser. Aquelas palabras silenciosas tranquilizáronme
moitísimo e déronme folgos para erguer de onde estaba sentada e volver á miña
casa.
A miña
nai escoitou todo o que lle contei cunha atención que me facía sentir acougada
e acollida.
Pero
seica xa conte noutro momento como foi todo dende entón porque agora xa non me
quedan folgos para seguir escribindo. Quero ir ver a Artemisa, pero non me
atrevo nin sequera a chamala. Síntome tan ferida aínda que non sei nin como
falarlle.
Domingo, 29 de julio de 2018
Ayer
tuve una discusión horrible con Artemisa, creo que la peor que hemos tenido
nunca desde que estamos juntiñas. No sé cómo explicar todo lo que pasó porque
me parece que esos momentos no son reales y que pertenecen a un sueño
espantoso, que de súbito despertaré y que todo volverá a ser como fue entre
ella y yo; pero las horas pasan y el silencio sólo me dice que tal vez ya nada
pueda volver a ser como antes y eso me hace tanto daño que no puedo soportarlo.
No obstante, doy las gracias a que esto haya pasado aquí en mi tierra y no en
otra parte del mundo porque sé que, si me hubiese ocurrido lejos de Galicia, no
sería capaz de enfrentar estos momentos tan extraños. No sé cómo podremos arreglar
las cosas, sobre todo porque Artemisa no está ya aquí. Se marchó enfadadísima
ayer por la tarde a Ourense. Me dijo que prefería esperar a que todo se
solucionase estando sola, aunque no se atrevía a partir de aquí y volver a
Cataluña porque, según me dijo, tenía la esperanza de que yo reflexionase y
cambiase de opinión y no quería estar lejos de mí si eso pasaba. Pero yo,
sinceramente, no sé qué opinión tengo que cambiar, la verdad. Y además creo que
no me da la gana de mudar de pensamientos, ya no me da la gana.
Pero
me duele muchísimo que esto esté pasando. No sé cómo ni cuándo comenzó en
verdad. Sólo sé que ayer por la tarde, cuando salimos a dar una vueltiña
Artemisa, Lúa y yo por el bosque, con la aspiración de bañarnos las tres en el
río, Artemisa ya estaba muy seria y casi no hablaba. Lúa y yo sí hablábamos
mucho, hablábamos todo el tiempo y nos reíamos por la cosiña más pequeña. No sé
por qué, cuando estoy con ella, siento tantas ganas de sonreír y cualquier cosa
me hace tanta gracia, pero ella también me impulsa a reír con sus ojos verdes y
brillantes. Cuando estoy con ella, me parece que la vida es mucho más sencilla
de lo que me lo pareció siempre, pero, ayer por la tarde, cuando íbamos
caminando junto a Artemisa, sentía que esa sensación se chocaba con la energía
de Artemisa y notaba también que no podía volar libre porque ella lo impedía
con su actitud. Entonces supe que quedaba muy poco tiempo para que todo
explotase y supliqué que no pasase en presencia de Lúa.
Intenté
jugar con Artemisa en el agua, pero ella estaba distante, incluso parecía
asustada por el movimiento del río, así que con quien más jugué en el agua fue
Lúa. Nadamos una tras la otra, riéndonos despreocupadas, intentando que
Artemisa participase en nuestros juegos, pero ella estaba agarrada a una roca y
no quería soltarse. Yo cada vez me siento más ligera en el agua y cada vez me
agoto menos cuando nado, pero, evidentemente, no tengo tanta resistencia como
Lúa, que ella nada muchísimo y muy bien, por cierto.
Después,
cuando salimos del agua, nos sentamos en la hierba y me tumbé para descansar,
pues estaba realmente agotada. Me sentía muy bien y feliz y tenía que
esforzarme por mantener en mí esas emociones tan bonitas que se intensificaban
cuando soplaba el viento, trayendo a nosotras el aroma a humedad de la lluvia.
Sabía que había llovido en las montañas de Ourense y el viento nos traía su
húmeda presencia y eso me hacía sentir tan bien, tan relajada... Además, la voz
del río también me serenaba, tanto que ni siquiera me percaté de que Lúa y
Artemisa habían empezado a hablar.
Al
principio no les presté mucha atención a las palabras que intercambiaban, pero
reaccioné cuando oí que Artemisa le decía a Lúa que en septiembre yo volvería
con ella a Cataluña, que no le cabía ni la menor duda de que iba a volver con
ella. Lúa entonces le preguntó si ya había hablado conmigo, se lo preguntó
sonriendo con cariño, con cuidado, y Artemisa le dijo que no había nada que
hablar, que era evidente que yo volvería con ella.
Entonces,
sin poder evitarlo, tras sentarme otra vez en la hierba, le dije a Artemisa que
no quería volver, así, sin pensar en lo que decía. Puede que no tuviese que
actuar así, pero ella estaba hablando por mí sin preguntarme nada, sin saber
realmente lo que deseo. Artemisa se quedó callada, mirándome de un modo extraño
que no sé describir. Lúa también nos miraba, sabiendo perfectamente lo que yo
estaba pensando y lo que pensaba Artemisa.
— Creo que tendría que dejaros hablar
tranquilamente —dijo mientras se erguía.
— No hace falta que te vayas, Lúa —le
pedí asustada. No me sentía capaz de vivir sin ella el momento que estaba a
punto de venirme encima—. Puedes quedarte, de verdad.
— No, Agnes. Es mucho mejor que habléis
vosotras solas, sin que haya nadie más —me contradijo con ternura—. Después voy
a buscarte a tu casa y hablaremos si quieres, pero ahora tienes que hablar con
Artemisa. Creo que tenéis muchas cosas que deciros.
— Puede que tenga razón —dijo Artemisa
con rabia—. Será mejor que te vayas, Lúa, aunque pienso que hace mucho tiempo
que tendrías que haberlo hecho.
— E logo? —le preguntó ella extrañada.
— Hace días que tendrías que estar
desaparecida o quizá no tendrías que haber aparecido nunca —le respondió
Artemisa mientras también se ponía de pie—. Agnes y tú nunca tendríais que haberos
reencontrado.
— Pero eso son cosas que no se pueden
evitar, Artemisa —dije yo también levantándome—. Artemisa, estás muy nerviosa,
cariño. Será mejor que te tranquilices.
— ¿Que me tranquilice? ¿Cómo voy a
tranquilizarme si ésta no te deja en paz? Desde que llegué, ¡parece que sólo
existe ella en tu mundo! No dejas de hablar de ella, está en todas partes, ¡no
hay manera de que no me recuerdes que existe! Pero no es culpa tuya, Agnes. ¡Es
culpa de ella, que se aprovechó de que yo estaba lejos para engatusarte!
— ¿Qué dices, Artemisa? —le preguntó
Lúa ofendida—. ¡Eso no es cierto!
— ¡Por supuesto que lo es! ¡Eres una cadela!
Artemisa
hablaba en castellano, evidentemente; pero dijo perra en nuestra lengua. Lúa,
al oír sus palabras, se quedó tan asombrada que no sabía ni mirarla, que ni siquiera
sabía qué tenía que hacer.
— ¿Se dice así en tu lengua, verdad?
—le preguntó desafiante—. ¡Cadela! ¡Quieres quitarme a Agnes!
— Artemisa, tranquilízate, por favor
—le pedí tomándola del brazo. Me pareció que estaba a punto de echarse encima
de Lúa, quien todavía estaba paralizada—. Por favor, Artemisa, hablemos como
personas civilizadas.
— ¿Civilizadas? ¡Ya no aguanto más,
Agnes! ¿O qué te crees, que me puedes poner los cuernos y después estar conmigo
como si nada? ¡Pues no! ¡Te equivocas muchísimo!
— Tú sí que estás equivocada —musitó
Lúa con mucha lástima.
— ¡Tú calla! —le gritó acercándose más
a ella, ignorando que yo la tenía cogida del brazo.
— Artemisa, por favor...
— ¡Dime, Agnes, si es cierto que no
querrás volver conmigo! ¡Dime si es cierto que permitirás que me vaya sin ti!
— Yo, Artemisa...
— Claro, quieres quedarte aquí con
ella, ¿verdad? De hecho, ¡creo que estás deseando que me marche!
— No es cierto, Artemisa —le dije a
punto de echarme a llorar.
— ¡Sí lo es! ¡Estás deseando que desaparezca
para poder fornicar con esta perra aquí en la hierba!
— Artemisa, estás fuera de ti misma.
No piensas lo que dices. Será mejor que respires e intentes serenarte —le
recomendé tomándola de las manos—. Artemisa, nada de lo que dices es cierto.
— Sí lo es. No quieres volver conmigo.
Dime, Agnes, ¿yo te importo de verdad?
— Por supuesto que sí, mi vida.
— Entonces, si tanto te importo,
volvamos ahora mismo a Cataluña. Demuéstrame que aún me quieres regresando a
nuestra casa, a nuestra verdadera casa, y demuéstrame que sigo siendo lo más
importante para ti en el mundo. No creeré nada de lo que me digas si no me juras
que volveremos ahora mismo a Cataluña, juntas, y que vivirás allí conmigo sin
pensar nunca más en regresar a Galicia. Sólo así creeré que tu amor es sincero.
— ¿Qué estás diciendo, Artemisa? —le
pregunté llorando sin poder evitarlo—. ¿Tú estás escuchándote?
— Creo que no es consciente de lo que
dice, Agnes —me musitó Lúa con ternura, intentando sosegarme con su dulce voz.
— ¡Ni te atrevas a decir que no sé lo
que digo! —chilló Artemisa agarrándola rápidamente del brazo y mirándola con
mucha rabia—. No te acerques a Agnes nunca más si todavía sientes compasión por
ella y por mí.
— ¡Artemisa, ya basta! —intervine yo
también llena de impotencia y rabia—. ¡Estás actuando como una loca! ¡Ya basta,
Artemisa!
— ¡La loca eres tú, que no eres capaz
de apreciar la hermosísima vida que teníamos! ¡Tú sí estás loca, que amas más a
Galicia que a mí! Y ahora entiendo por qué amas también a Lúa, ¡porque ella
forma parte de tu tierra! ¡Si es así, yo ya no tengo nada más que hacer!
— Artemisa, pero es que estás muy
equivocada —musitó Lúa con compasión.
— No lo estoy. ¡Ahora veo las cosas
con más claridad que nunca! Agnes, si de verdad me quieres, volvamos juntas a
Cataluña y olvidemos todo esto —me pidió llorando.
Yo
no sabía qué hacer. Sabía que Artemisa no estaba bien, que me decía todo eso
sin ser consciente del efecto de sus palabras, pero tampoco podía negar que
aquella situación estaba haciéndome muchísimo daño. Ni siquiera en esos
momentos dudé de lo que deseaba. Además, el comportamiento de Artemisa no sólo
me dolía porque fuese violento, sino porque me demostraba que en realidad ella
nunca había entendido lo que yo sentía por mi tierra. Ya no se trataba sólo de
que yo quisiese quedarme en Galicia para siempre, sino de que Artemisa no
respetaba un deseo mío, algo que yo deseé siempre, y en ese momento aquella
situación estaba haciéndome sentir nada, estaba anulándome.
— Artemisa, cálmate —le pedí
intentando hablar con claridad—. Tienes que calmarte, pues lo que voy a decirte
es muy importante. Artemisa, si de verdad piensas que, para demostrarte que te
amo de verdad, tengo que volver a Cataluña y no pensar nunca más en regresar a
mi tierra, quiere decir que no me quieres de verdad, que tu amor no es sano ni
sincero. Por favor, dime que todo esto es un error, que tú no piensas así...
— ¡Por supuesto que pienso así! Yo ya
no te puedo creer, Agnes, excepto si vienes conmigo a Cataluña. Entonces sí
creeré que todavía me amas. Yo quiero que recuperemos nuestra vida, lejos de
aquí y de esta tonta que te hechizó tanto.
— No hables así de Lúa —le advertí con
pena—. Y, Artemisa, si vuelvo contigo a Cataluña, no me tendrás jamás como
puedes tenerme ahora aquí. No seré yo nunca más y es muy posible que tengan que
encerrarme otra vez en el hospital porque no podré soportar estar lejos de mi
tierra, ya no tengo fuerzas para soportar más distancia, no puedo. Por eso, si
de verdad me amas y quieres tenerme tal como soy, no me alejes de aquí, por
favor.
No
pude evitar que mi voz sonase llena de lágrimas. No podía luchar contra la
impotencia que sentía. Tampoco sabía cómo enfrentar esa situación con
fortaleza, pues ésta me hacía tanto daño que me parecía que mi alma se
desgarraba como si fuese una tela antigua. No obstante, sentía también que la presencia
de Lúa y sobre todo mi tierra me animaban a hablar con claridad y expresar lo
que yo deseaba.
— Entonces, ¿no vendrías conmigo? —me
preguntó Artemisa más enrabiada que antes.
— No iré contigo a ninguna parte si estás
así, y menos me alejaré de Galicia otra vez. Yo podría pedirte que te quedases
aquí conmigo para demostrarme que tu amor es sincero, y creo que tú tienes más
motivos que yo para demostrarme que me amas de verdad porque tu modo de actuar
está haciéndome mucho daño, Artemisa. Creo que no es justo.
— ¿Que no es justo? ¡Lo que no es
justo es lo que tú me has hecho! —me gritó perdiendo la calma por completo—.
¿No te parece suficiente que esté aquí contigo? ¡Y encima tienes la poca
vergüenza de decirme que aún tengo que demostrarte más que te amo...! ¡Eres una
egoísta, Agnes! Está bien, si no quieres venir conmigo, quédate con esa perra
de mierda, ¡quédate aquí y olvida todo lo que vivimos!
Tras
decir esas palabras, Artemisa se marchó hacia la aldeíña. Yo me quedé detenida
en ese instante sin creer que aquello estuviese ocurriendo. No podía aceptar
que Artemisa me hubiese dicho todo lo que me había dicho sólo porque se
sintiese celosa. Tendría que haber algo más. Quizás ella supiese alguna cosa
que yo no sabía, tal vez alguien le contase algo que yo no le había dicho. No
sabía cómo interpretar todo lo que había pasado. Sólo sentía que me dolía, me
dolía muchísimo que Artemisa estuviese así conmigo. No podía soportarlo.
Lúa
se acercó a mí y me rodeó la cintura con el brazo para consolarme, para
intentar tranquilizarme, pero yo no podía soportar el dolor que me oprimía el
alma. Estaba llorando cada vez con más tristeza.
— Tengo que hablar con ella —dije
entre sollozos abrazándome a Lúa.
— Ahora no, mi estrelliña. Ahora no
podrá escucharte. Deja que se tranquilice.
— Pero tengo que saber que ha ido a
nuestra casa. Ella no conoce muy bien este lugar y no quiero que se pierda.
— Pues ve a buscarla, Agnes. No
pierdas más tiempo. Intenta arreglar las cosas.
— Lo siento mucho, Lúa. Siento mucho
lo que está pasando. Yo no quería que ella te dijese todo lo que te ha dicho.
No es justo —lloraba cada vez más deshecha de dolor—. Ha dicho cosas que me
dolieron muchísimo.
— Estoy segura de que enseguida se
arrepentirá de todo lo que dijo, ya verás. Ve a buscarla antes de que sea más
tarde, Agnes. Todo irá bien, Agnesiña. Todo irá bien, ya verás.
Lúa
me hablaba con muchísima ternura, pero yo notaba que en su voz había mucha
nostalgia, como si en ese momento sintiese que estaba quebrándose nuestra
realidad.
— Yo no quiero separarme de ti. Estoy
hecha un lío.
— Por el momento, lo que tienes que
hacer es arreglar las cosas con Artemisa e intentar hablar tranquilamente con
ella. Después hablaremos tú y yo.
— Lúa, ¿qué crees que debo hacer?
¿Crees que tengo que volver con ella a Cataluña? —le pregunté con muchísimo
miedo.
— No, por supuesto que no. Si vas, no
estarás bien. No puedes hacer algo tan duro para demostrar que quieres a esa
persona. Esa persona tiene que creerte, Agnes. No puedes hacer algo que va
totalmente en contra de lo que deseas sólo porque alguien te lo pida. No es
justo, cariño —me contestó con mucho cariño limpiándome las lágrimas que me resbalaban
por las mejillas—. Estoy segura de que ella lo entenderá, de que mudará de
actitud en cuanto comprenda lo feliz que eres aquí. No te mereces sufrir más,
Agnes. Nunca te has merecido sufrir tanto.
— Graciñas, Lúa.
— Ve a hablar con ella, venga. Todo
irá bien, Agnes.
Le
dediqué una sonrisa muy tierna como despedida y después comencé a correr por el
bosque, siguiendo el camino por el que Artemisa había desaparecido. Llegué a la
aldeíña y fui directamente a mi casa, pero ella no estaba allí y mi madre se
quedó asombrada cuando le conté que no la encontraba y que habíamos discutido
muy fuerte. Ella enseguida se percató de que yo estaba deshecha de dolor y me
apretó contra ella intentando tranquilizarme, pero no hallar a Artemisa en mi
casa me puso muchísimo más nerviosa.
— Tengo que encontrarla, nai —dije
casi sin poder hablar—. Yo no quería que esto pasase, naiciña.
— Lo sé, mi vida, pero tienes que
reconocer que Artemisa no está del todo equivocada —me contestó con cuidado.
Sabía que aquellas palabras podían hacerme daño.
— No tiene motivos, naiciña, para
comportarse como se ha comportado. Ha sido horrible. Le ha faltado al respeto a
Lúa. La ha insultado, ¿sabes?
— No dominaría lo que decía. No la
justifico, pero sí la entiendo. Ella te ama de verdad, Agnes. Nunca vi nada
igual en mi vida. Ha venido hasta aquí para buscarte...
— Quiere llevarme de vuelta a
Cataluña. Me dice que, si no voy con ella, querrá decir que no la amo de
verdad. Me dice que, si la amo, tengo que volver con ella y olvidarme de la
idea de vivir aquí.
— Eso no, eso sí que no —declaró mi
madre con severidad—. Si ella te ama, no puede obligarte a que hagas algo que
no quieres, a que hagas algo que puede hacerte tanto daño. Tienes que hablar
seriamente con ella. Seguro que podéis llegar a alguna solución.
— Nai, ¿tú qué harías? Yo no quiero
perderla. Yo estoy muy acostumbrada a ella, pero esto que ha pasado me ha
dolido muchísimo.
— Sólo puedes saberlo tú, corazón. Los
demás sólo podemos darte algunos consejos, pero nadie más que tú sabe lo que de
verdad deseas y quieres. Déjate llevar por tu alma. Siempre te dijo la verdad
sobre las cosas, ¿no?
— Sí, sí, siempre me la dijo.
— Pues entonces ya está. Venga, busca
a Artemisa.
La
busqué por todos los rincones de la aldeíña, pero no estaba por ninguna parte.
Entonces volví al bosque y caminé atenta a todos sus recovecos hasta que, al
fin, la encontré sentada en el tronco caído de un árbol, llorando desconsolada,
temblando muchísimo, como si tuviese fiebre.
— Artemisiña —la llamé mientras me
sentaba a su lado.
— Vete con esa. No sé qué haces aquí
si la prefieres a ella, si prefieres a tu tierra. Yo no soy nada para ti —me
dijo entre sollozos.
— Sabes que eso no es cierto, vida mía
—la contradije abrazándola con dulzura, pero ella se alejó con brutalidad de
mis brazos—. Artemisa, por favor, escúchame.
— ¡No quiero escuchar nada, Agnes,
nada, nada! —dijo casi sin poder hablar—. ¡Vete de aquí! ¡No quiero verte!
— Artemisa, por favor, tranquilízate,
cariño —le pedí acariciándole los cabellos; los que todavía estaban mojadiños—.
Sabes que lo que te hace hablar son sólo los celos.
— ¡Quieres engañarme, y yo no voy a
permitirlo! —seguía sollozando.
— Artemisa, yo te amo muchísimo, vida
mía —le confesé intentando no llorar—. No quiero que estemos así.
— ¡No me toques! —chilló con fuerza
quitándose mis manos de encima—. ¡No quiero que me toques si tus manos han
estado en su cuerpo!
— Artemisa, por favor...
Intenté
acercarme a ella otra vez, pero entonces hizo algo que nunca me esperé que
hiciese. Me empujó con fuerza. Estuve a punto de perder el equilibrio y de
caerme al suelo. Me quedé paralizada al sentir cómo ella me trataba así, con
tanta rabia.
— ¡Qué maldita suerte la mía! ¡Qué
mala suerte tengo! —chillaba todavía deshecha de dolor—. ¡Qué desgracia me cayó
encima al conocerte! ¡Qué rabia que seas así! Qué rabia que esté tan enamorada
de ti, ¡qué mierda estar enamorada de ti! ¡Tendría que saber que estabas tan
loca! Si lo hubiese sabido, ¡te juro que jamás habría regresado de la isla! ¡No
puedo creer que seas capaz de renunciar a mí por una tierra!
— Artemisa, por favor, ¡tienes que
escucharme!
— ¡Y ya deja de hablarme en una lengua
que no es la mía! ¡Ya estoy harta! —gritó más todavía.
— Si tan harta estás, no sé qué haces
aquí —le dije con muchísima tristeza, en gallego, por supuesto—. Yo no sé qué
hacer para convencerte de que aún te amo como siempre.
— ¡Mentira! ¡Eres una mentirosa!
— Pero ¿por qué no me crees? —le
pregunté a punto de perder el control de mis emociones—. ¿Cómo puedes creer que
yo te he engañado?
Estábamos
las dos de pie, mirándonos con muchísima impotencia y dolor. Artemisa todavía
temblaba y yo estaba a punto de perder la última huella de sosiego que me quedaba
en el alma, pero quería retenerla conmigo para poder seguir hablando con esa
serenidad tan frágil.
— Yo jamás pensaría algo así de ti,
¿sabes? —le pregunté mientras intentaba cogerla de las manos—. Artemisa, por
favor, solucionemos esto, amor mío. No puedo soportar que esto esté ocurriendo.
— ¡Te he dicho que no me toques!
—chilló golpeando mis manos—. ¡Vete! ¡Déjame sola! —me pidió empujándome de
nuevo. Esta vez no pude evitar caerme al suelo, pero la caída me dolió más en
el alma.
Artemisa
estaba totalmente descontrolada por una rabia que no le cabía en su bellísima
alma, o al menos yo no podía unir esa rabia a su manera de ser. Desde el suelo,
la vi fuerte, valiente e impotente. De súbito, un pensamiento efímero invadió
toda mi alma. Ella no podía estar en mi mundo si tenía el alma llena de esas
emociones tan horribles; pero también pensé que esa mujer que tenía delante y
que acababa de agredirme no era Artemisa.
— No puedo creer lo que has hecho —le
dije levantándome del suelo y mirándola con frialdad—. Me has atacado.
— ¡Quiero que desaparezcas!
— Artemisa, ya basta, por favor. Está
bien, si no quieres escucharme, no lo hagas; pero quiero que sepas que estás
muy, muy equivocada, y, cuando te des cuenta de que te equivocaste tanto, tal
vez ya sea demasiado tarde para arreglar las cosas.
— Me iré de aquí. Si de verdad quieres
arreglar las cosas conmigo, si de verdad me quieres, ven conmigo y hablaremos
cuando estemos lejos de aquí.
— ¡Artemisa, por favor! —exclamé
explotando en llanto—. ¡No me hagas esto! Esto no puede estar pasando,
Artemisa, cariño.
— Pues está pasando. Y sólo es culpa
tuya.
— Artemisa... después de todo lo que
compartimos y de lo que vivimos, ¿de verdad tienes dudas de que te amo, vida
mía?
— Parece que tú has olvidado muy rápido
eso.
— No lo he olvidado nunca, nunca.
Casi
no podía hablar, pero no me importaba. Ya estaba a punto de perderlo todo, pues
sabía que Artemisa no me creería y por eso no me importaba rebajarme para
demostrarle que estaba muy equivocada.
— No me dejes, Artemisa —le pedí
acercándome con miedo a ella.
Artemisa
estaba detenida, sin hacer ni un solo gesto, sólo mirándome con los ojos llenos
de impotencia, de tristeza y de rabia; pero entonces me percaté de que la
frialdad que había helado su mirada había empezado a deshacerse. Entonces cerró
los ojos y se echó a llorar sin consuelo, casi sin poder respirar. Yo,
olvidando lo mal que me había tratado, me acerqué a ella y la abracé contra mí,
sintiendo que Artemisa se volvía cada vez más frágil.
Dejé
que llorase. Sabía que lo necesitaba mucho y yo creía que aquel llanto se
llevaría los celos y la rabia que ella sentía.
— Llora, vida mía, mi Artemisiña.
— Agnes...
— Tranquila, cariño.
— Yo no quiero dejarte... pero...
Agnes... No puede ser.
— No va a ser si no quieres. Quédate
aquí unos días y después ya pensaremos con calma lo que tenemos que hacer, vida
mía.
— ¿Serás capaz de perdonarme? —me
preguntó mirándome extrañada.
— Yo sí, por supuesto que sí, cariño,
sólo si me prometes que no me obligarás a hacer nada que pueda herirme tanto.
Tú sabes que soy frágil y que aquí me siento totalmente feliz, Artemisa. No
puedo marcharme de aquí así, tan rápido, tan mal, de ese modo tan horrible. Me
da muchísimo miedo irme, cariño. Por favor, entiéndeme.
Artemisa
no me contestó. Me miraba seria, dejando de llorar despaciño. Su mirada estaba
llena de incomprensión, lo cual me hirió muchísimo más, lo cual me rasgó el
alma.
— Si no estás dispuesta a regresar a
nuestra vida, entonces no hay nada más que hablar, Agnes —me dijo deshaciendo
nuestro abrazo—. Yo no quiero renunciar a nuestra vida, a mi vida. Si quieres
estar conmigo, tendrá que ser allí, en nuestro piso, en la vida que llevábamos
hasta ahora, hasta que a ti te dio la gana de marcharte y destruirlo todo.
— ¿De verdad? ¿Estás hablándome en
serio? —le pregunté aterrada.
— Muy en serio. Yo no quiero vivir
aquí, Agnes. Espero que tú también me entiendas.
— ¿También? ¿Es que tú me entiendes a
mí?
— Te entiendo, pero no quiero
compartir la vida aquí contigo, al menos de momento.
— Yo no voy a cambiar de opinión,
Artemisa.
— Entonces, ¿prefieres perderme a mí
antes que a tu tierra? ¿De verdad, Agnes?
— Yo no puedo venir contigo así, si no
entiendes algo tan básico y esencial como mi manera de ser.
— Pues entonces ya no tiene sentido
que siga aquí. Haré una cosa: aguardaré en Ourense unos días por si cambias de
opinión, por si decides ser razonable y venir conmigo si de verdad te importo.
Si no vienes en cinco días, si no me dices nada, está bien, entenderé que
Galicia está por encima de todo y me marcharé de aquí para no volver a buscarte
nunca más. Iré a tu casa a por mis cosas.
Artemisa
comenzó a caminar ligera. Yo fui tras ella, pero no porque me apeteciese
acompañarla, sino porque no quería que ella entrase así en mi casa. Ya estaba
más tranquila, pero tenía los ojos llenos de rabia y de impotencia. No quería
que Artemisa se encontrase con mi madre así sin que yo estuviese delante.
Cuando
entramos en mi casa, mi madre nos recibió con cariño, creyendo que habíamos
solucionado las cosas; pero, en cuanto vio la mirada de Artemisa y mis ojos
cristalinos, se quedó paralizada, sin saber qué decir. Fue Artemisa quien
rompió ese silencio tan lleno de tensión.
— Me iré a Ourense. ¿Alguien puede
llevarme a la ciudad? —preguntó con amabilidad. Yo sabía que estaba tragándose
todo lo que sentía para que su voz sonase con educación—. Si no, pues iré
caminando.
— Sí, mi hermanciño creo que puede
llevarte —contestó mi madre con cariño, pero en su voz había tristeza—. ¿Te
marchas de aquí? ¿Vuelves a Cataluña?
— No, todavía no. Estaré en Ourense
unos cinco días, hasta el miércoles, por si Agnes cambia de opinión.
— Haz lo que tengas que hacer,
filliña, pero piensa muy bien lo que necesitas —le recomendó mi madre con
miedo. Quizás también le diesen miedo los ojos de Artemisa.
— Agnes no quiere marcharse de aquí,
no quiere venir conmigo, pero tal vez cambie de parecer. Yo la esperaré. Si
cambia de opinión, entonces volveremos las dos juntas, que es lo que tiene que
pasar si de verdad le importo.
— Qué lástima que todo esté yendo así
—musitó mi madre cuando Artemisa desapareció. Yo estaba a punto de estallar en
llanto, pero no quería hacerlo estando aún Artemisa en mi casa—. Voy a avisar a
tu tío. Sería bueno que la acompañases, Agnes.
Yo
no dije nada. Esperé a que Artemisa saliese de mi habitación y, cuando estuvo
delante de mí, lo único que le pregunté fue si quería que fuese con ellos. Ella
me dijo que no y salió de la casa sin mirarme siquiera.
Sin
aguardar a saber si Damián había recibido a Artemisa, salí de mi casa y corrí
hacia el bosque para que la magia de mi tierra me ayudase a serenarme. No
quería hablar con nadie. Sólo quería escuchar la voz de la naturaleza. Corrí
hasta llegar al valle donde siempre me protegía cuando era pequeña. Seguía
estando como siempre, tan acogedor como siempre, tan silencioso y solitario como
siempre. Me senté en el suelo y permití que todo ese llanto que me invadía el
alma me dominase sin remedio. Lloré y lloré hasta quedar sin aire, hasta sentir
que me dolía muchísimo la cabeza, hasta saber que ya había anochecido. Mientras
lloraba, me acordé de todas esas veces que, de niña, lloré por sentir que
estaba cada vez más cerca el día en el que me separarían de mi tierra. En esos
momentos, me sentía igual que entonces, pero esta vez sabía que la decisión de marcharme
o de quedarme sólo me pertenecía a mí.
— No quiero irme —le musité a la
tierra, a mi alma—. Y creo que no tengo que partir si no quiero. No pienso
permitir que me alejen una vez más de ti, miña terra —dije casi sin voz—. Nadie
que me ame de verdad puede alejarme de aquí, nadie. Ya basta, ya basta, ya he
vivido demasiados años lejos de aquí...
Al
decir esas palabras, noté que algo me hablaba a través del aire, que en mi alma
entraba una voz que no era mía, que me pedía silenciosamente que no me fuese,
que me quedase allí para siempre. No dudo de que todo lo que percibía era real,
pues ésas son las sensaciones que me permite captar ese don que tengo, el que
me facilita hablar con los que ya no están en este mundo, el mismo don que me
permitió siempre escuchar la voz de mi tierra. Me quedé quieta, aguardando más
palabras silenciosas. Entonces noté que algo me acariciaba el alma, como si
quisiese sanarme las heridas que aún me sangraban. Cerré los ojos y dejé que
ese hechizo hiciese conmigo todo lo que quisiese hacer. Lo único que sentía era
que me acariciaba el viento, que una mano invisible me acariciaba el alma.
Escuchar la voz de la noche me serenaba muchísimo. La voz que musitaba en mí,
esa voz que sabía que no era mía, esa voz que también escuché cuando quisieron
quemar mi tierra, me dijo que tenía que ser paciente, que las cosas se
arreglarían, que no me preocupase. Esa voz me animó a que hiciese lo que más
deseaba y me dijo que yo era mucho más fuerte de lo que nadie sabía, ni
siquiera yo sabía cuán fuerte podía llegar a ser. Aquellas palabras silenciosas
me tranquilizaron muchísimo y me dieron fuerzas para levantarme de donde estaba
sentada y volver a mi casa.
Mi
madre escuchó todo lo que le conté con una atención que me hacía sentir calmada
y acogida.
Pero
tal vez cuente en otro momento cómo fue todo desde entonces porque ahora ya no
me quedan fuerzas para seguir escribiendo. Quiero ir a ver a Artemisa, pero no
me atrevo ni siquiera a llamarla. Me siento tan herida aún que no sé ni cómo
hablarle.
… Y estalló la tragedia. Era demasiada tensión, y como pasa siempre, la cosa se rompe por el lugar más débil, en este caso Artemisa, porque, después de todo, Agnes y Lúa se encontraban relativamente cómodas donde estaban. La lectura del capítulo me ha producido mucha tensión, porque todo el tiempo pensaba que Agnes iba a tirar la toalla, y si ella lo hacía, se acabó. En cierto modo Artemisa la está desafiando todo el tiempo para que lo haga, le está diciendo sin decírselo que diga que no la quiere, que prefiere a Lúa, que se marche. En cierto modo sería una solución cómoda para Artemisa, porque así podría salvarse ante sus propios ojos, sería Agnes quien la estaba echando, habría sido traicionada, ella se habría comportado bien y Agnes mal. Pero por suerte eso no es lo que pasa, es increíble cómo Agnes se controla y le demuestra, siempre que la quiere. Y claro, contra eso es muy difícil revolverse. Posiblemente por eso Artemisa hace lo único razonable: abandonar el campo de batalla pero sin retirarse definitivamente; no deja de ser una tregua, una esperanza de que la situación pueda recomponerse más tarde, no se sabe cómo, pero es que a veces situaciones que parecen sin salida tras un tiempo razonable las vemos de otro modo, como nos pasa cuando pensamos en algo por la noche y a la mañana siguiente, sin haber cambiado nada nosotros las vemos de un modo diferente. En fin, que se va a Orense. También tengo que decir que Lúa se ha comportado muy bien, tenía todo el derecho del mundo a defenderse, y a sentirse profundamente ofendida por los insultos injustos de Artemisa; era parte de lo mismo, una estrategia que buscaba consciente o inconscientemente el ser rechazada por Agnes, y conseguir así dejar absolutamente claro que la víctima es ella. Lúa ha sido discreta y generosa, no lo puedo negar.
ResponderEliminarAl final Agnes tiene esa especie de revelación que le hace afirmarse en que no quiere irse de su casa, de su pueblo, de su Galicia. Lo comprendo. Y también comprendo que eso pone a Artemisa en una situación muy dura, pues aceptar eso como un hecho no es lo mismo que comprender el sentimiento, es decir, creo que ella entiende de sobra que Agnes se encuentra perfectamente bien donde está, pero creo que piensa que el hecho que sea ella, Artemisa, quien tiene un puesto fijo que no puede trasladar merecería que Agnes no cediera a su deseo de vivir en Galicia... y no, ahora Agnes sabe lo que quiere y no va a renunciar a ello, ni siquiera por el amor de Artemisa. Antes pienso que aceptaría ser su pareja a distancia, o algo así, aunque la verdad es que resulta un poco quimérico teniendo a Lúa tan cerca... en definitiva, la situación creo que ha avanzado, porque por lo menos todos han dejado claras sus posturas, y la tensión se ha roto. ¿Que va a pasar? La verdad es que no me lo imagino, pero seguro que tú ya tienes pensado lo que viene así que... ¡a leer!
Por fin puedo reiniciar la lectura de la historia. Me he leído este capítulo muy rápido, con ansias jajaja. Es que no esperaba algo así, tan fuerte. Artemisa definitivamente ha perdido el juicio. Vale, hay una atracción entre ellas, pero ese no eso no es motivo para montar todo eso. Las cosas horribles que le ha dicho a Lúa y a ella, es espantoso.
ResponderEliminarNo la reconozco. He leído la historia de Artemisa y vivido con ella todo tipo de momentos, de toca clase, y jamás la había visto así. Claro está, es que hasta este momento no había vivido una situación así y no conocíamos esta faceta celosa de ella. Pero es que esto no son celos normales, son patológicos, de esos enfermizos y peligrosos. Aunque los celos no solamente son por Lúa, también son por Galicia. Se nota que le duele que se quiera quedar y por eso le amenaza. Lo único que está consiguiendo es alejar a Agnes de ella. Agnes lo pensaba cuando la veía así, tan desquiciada, que quizás no podría estar con ella si se comporta así. Parece mentira que Artemisa se comporte así. Tenía en ella el gran apoyo y ahora resulta que es su peor enemiga, la que le destruye los sueños y le pone todo patas arriba.
Me da pena, hacen una pareja preciosa y llevan muchos años juntas, pero eso es inaceptable. No sé que pasará, si realmente se irá para Catalunya o se arrepentirá de todo. A lo mejor Agnes regresa con ella a Catalunya, pero ese sería un gran error por su parte. Las cosas que le dice a Lúa...vale, hay atracción, pero no puedes penalizar la atracción y justificar tus insultos. Encima, ¡empuja a Agnes! Ya llega hasta la agresión. No, esta no es la Artemisa que tanto nos gustaba...estoy decepcionado con ella. A ver que ocurre en el próximo capítulo, más tensión y emoción es imposible. ¡Qué nervioooos!
Por cierto, me encanta la actitud de la madre. No se mete y respeta la decisión de Artemisa.