Domingo,22 de xullo de 2018
Dáme vergonza recoñecelo,
pero teño unha resaca terríbel. Dáme por rir cada vez que o penso porque creo
que é a primeira vez que me pasa isto. Hoxe pola madrugada bebín unha morea de
cuncas de auga para intentalo evitar, pero non houbo maneira. Creo que o fixen
demasiado tarde. Lúa díxome que o que tiña que facer era comer un prato de
pasta, pero a esas horas o que menos me apetecía era comer. Dóeme a testa coma
se alguén ma estivese perforando cun cravo e me fallan forzas para mirar ao meu
redor, pero teño tantas ganas de escribir que podo ignorar este malestar. Nunca
me encontrei así de mal, creo eu; pero en realidade non sei por que me sinto
tan mal se tampouco bebín tanto viño, pero o que bebín fíxome un efecto
impresionante, como xamais me pasara antes. Que vergonza. Nin me atrevo a
contarllo a Artemisa, máis que nada porque lle estrañará moitísimo saber que
estou así e tampouco llo quero contar porque non quero que comece a pensar
cousas raras. Está moi, moi celosa. Cando alguén está así de celoso, dá igual o
que digas. Ten unha historia no seu maxín e non hai maneira de desfacer o que
pensa. Xa lle podes dicir que non pasou nada raro, xa lle podes contar toda a
verdade de todo, que dá igual, non te crerá, e iso é o que máis me doe, que non
me crea, que pense que a engano; pero como é posíbel que pense esas cousas? Non
me esperaba para nada que Artemisa fose así de celosa, pero nada. Abraioume
moitísimo descubrir que o é tanto e tanto. E o que máis me doe é que non me cre
cando non lle deixo de enviar mensaxes moi bonitas nas que lle digo que a boto
moitísimo en falla, que me gustaría que estivese eiquí comigo, gozando de todos
estes momentos que tan feliz me fan. Onte pola mañá, cando Lúa e máis eu fomos
a unha fervenza preciosa que queda preto de eiquí, envieille a Artemisa unha
mensaxe de voz dicíndolle que estabamos nun sitio moi bonito, pero que me
gustaría moitísimo que estivese comigo, que a boto moitísimo de menos e que
devezo por que veña dunha vez, que quero compartir con ela todo o que estou
vivindo, que me falla ela e que non me sentirei totalmente chea ata que ela
estea comigo. Nese momento, Lúa estaba facendo unha foto un pouco lonxe de min,
pero xusto veu cando estaba a piques de rematar a mensaxe e saudou a Artemisa
con moita simpatía, dicíndolle: “Ola, Artemisa! Non me coñeces de nada, pero eu
estou desexando coñecerte! A ver cando te animas a vir por eiquí, que temos que
amosarte recunchos fermosísimos que seguro que che encantarán!”. Faloulle en
galego porque lle contei que eu falaba en galego con Artemisa e que o entendía.
Pois a esa mensaxe tan bonita só contestou cun: “pasadlo bien”. E sentoume moi
mal, a verdade, porque sei perfectamente que ela non é así, pero non entendo
por que está a se comportar dese xeito. Despois, pola tarde, antes de que
fósemos a unha festa que facían nunha aldeíña que está pretiño da nosa, chamei
a Artemisa para falar con ela e non deixei de explicarlle cousas con un ánimo
co que pretendía que lle fixese máis ilusión vir a Galicia, pero non me
contestaba case e, cando o facía, só dicía: “muy bien, muy bien”. E, xaora, ao
final xa non sabía que lle podía contar porque tiña a sensación de que non lle
importaba nada do que lle explicase. Ademais, dóeme moitísimo que se comporte
así porque eu pensaba que a ela lle alegraría saber que me sinto tan ben, que
xa non estou tristeira nin teño ansiedade, pero xa vexo que non é así, que a
ela só lle importa que estou pasando as horas con Lúa, xa está, e, por moito
que lle diga que ela só é unha amiga para min, non hai maneira de que se
comporte doutro xeito. E que fago eu, entón? Deixo de falar con Lúa simplemente
porque Artemisa está celosa? Pois non, xaora que non. Non me dá a gana. Non me
da a gana primeiro porque se supón que ela confiaba en min, porque se supón que
ela e máis eu estamos unidas por un vencello que non naceu nesta vida, porque
se supón que ela me ama de verdade e amar de verdade non quere dicir só querer
a esa persoa e estar namorada desa persoa, senón confiar nesa persoa, e noto
que ela non confía en min e iso dóeme tanto que non o podo aturar. Xuro que eu
podería ter feito unha loucura porque tiven milleiros de oportunidades para facelo,
e non o fixen porque eu non son así, porque eu, cando amo, amo de verdade, non
me deixo levar pola primeira debilidade que teña, que si teño, como todos os
seres humanos da Terra, pero esa debilidade só queda dentro miña, non me fai
cometer ningunha cousa que estea mal; pero, carallo, que podo facer? Como podo
convencer a Artemisa de que non pasa nada? O que menos imaxinaba era que
tivésemos estes problemas ao vir eu a Galicia. Claro que tampouco sabía que Lúa
aparecería, pero é que iso dá igual, carallo. É que non podo ter unha amiga de
verdade? Ela é a miña amiga, unha amiga moi boa á que cada vez estou máis
unida, pero xa está. Eu só amo a Artemisa.
Pois todo isto onte púxome
moi tristeira sen que puidese evitalo. Chegaramos xa a aldeíña onde facían a
festa (prefiro reservar o nome) cando caía o solpor, cando xa comezara a
apagarse a luz do día e chegaba xa a anoitecida. Era un momento moi bonito. Esa
aldeíña tamén está rodeada toda de bosque e o ar cheire tan ben... Coma a nosa,
parece que non forme parte do resto do mundo. Queda tan lonxe de calquera
ruído, de calquera ollar... Fomos en coche deica eilí, pero tivemos que camiñar
máis de media hora para chegar á aldea porque non está comunicada con nada
máis. Non hai estrada que leve a ela directamente. Como sabiamos perfectamente
o que ía pasar, Lúa propúxome que quedásemos eilí nunha pensión porque ela non
pensaba conducir despois da festa. Díxome que xa reservara unha habitación para
as dúas e a min todo iso pareceume moi ben, pero había algo por dentro miña que
me musitaba que iso non estaba ben, que o mellor sería que cada unha durmise
nunha habitación, pero a miña razón opinaba que non había ren de malo niso se
non se interpretaba mal, xa está, e entón deixeime levar por todo o que iamos
vivir sen pensar case en nada. Artemisa non confiará en min, pero eu si confío
moitísimo en min mesma e coñézome tan ben que por iso non sento medo, teño as
cousas tan claras que me parece que non estou facendo nada malo, ao contrario,
estou gozando da vida como hai moitísimo tempo que non o fago e creo que mo
merezo despois de todo, non si? Por primeira vez despois de moitísimo tempo (se
é que algunha vez o fixen), estou pensando en min, estou valorando máis que
nunca o que me fai feliz, estou apreciando todo o que estou a vivir cun amor
impresionante. Non obstante, aínda que estea tan segura de todo e que pense que
Artemisa non ten motivos para estar celosa, non podo evitar que esa situación
me poña moi tristeira. Eu non quero que ela se sinta mal por nada. Non quero
que estea mal e saber que non podo facer nada para mudar o seu ánimo dóeme
moito. Ademais, non entendo por que non vén xa comigo se tanto me bota en
falla, se tan celosa está. Que veña e comprobe cos seus ollos que non pasa
nada, que estou coma sempre, que sigo sendo a mesma de sempre, pero sendo feliz
por fin. Xa está. Non cambiou nada máis en min. O único que mudou foi o meu
ánimo, xa está, e, se ela me quere de verdade, terá que sentirse feliz ao verme
así, tan ben, non si? Eu sería a persoa máis feliz do mundo se vise que a miña
Artemisiña é feliz. Non entendo nada, de verdade, non entendo nada.
Cando chegamos á aldeíña
despois de camiñar durante media hora, detívenme para observar a paisaxe que
nos rodeaba. Subiramos un pequeno monte onde estaba a aldea e dende alí parecía
que os campos fosen infindos. Baixo o solpor, brillaban as verdes pólas das
árbores coma se elas tivesen a luz das estrelas lonxanas, as que xa se podían
albiscar no horizonte. A lúa crecente xa refulxía sobre as montañas, tan bonita
coma sempre a vira eu na miña terra. Entón, xusto nese momento, todo o que
sentía cando falaba con Artemisa, toda a impotencia que me fai sentir o seu
xeito de actuar e todo o que a estraño caeu enriba miña. Sentinme de súbito moi
tristeira, pero era unha tristura distinta a toda a que levo experimentando
durante toda a miña vida por estar lonxe da miña terra. Era unha tristura que
máis ben era impotencia, que era unha morriña polo que non tiña nese momento,
que era a aprobación de Artemisa. Esa tristura nacía de non tela comigo, pero
sobre todo de saber que ela está molesta comigo. Nacía de saber que non
estabamos coma sempre, nacía de ser consciente de que algo se está a crebar entre
nós e iso non o podo aturar, non podo.
Non puiden evitar que me
domeasen unhas intensísimas ganas de chorar. Lúa tamén se detivera para facer
unha foto (a ela encántalle a fotografía, fai retratos fermosísimos) e nese
momento non estaba pendente de min, o que agradecín moitísimo.
Preguntábame todo o tempo por
que as cousas non me podían ir sempre do todo ben, por que sempre tiña que
haber algunha espiña que se me cravaba na ialma e que impedía que todo fose
perfecto. Nese momento, á vez que me sentía tristeira e impotente, sentín moita
rabia e mesmo houbo uns intres nos que pensei que o mandaría ao carallo todo e
que faría todo o que me dese a gana, pero eu non son así. Neses momentos, si
sentía con moita forza que botaba moito en falla a Artemisa, como nunca o fixera
antes, nin sequera cando ela se foi á illa e eu quedei soíña nun lugar que para
nada me acollía, sobre todo porque nese momento si estaba nun lugar que era o
meu fogar, nun lugar que máis ben era un paraíso, e porque quería compartir con
ela a beleza dese recuncho tan fermoso; pero non estaba, non estaba porque non
lle dá a gana estar, porque ten unha chea de ideas na cachola que nos están
facendo moitísimo dano e non é xusto, non é xusto que ela pense todo iso de
nós, de Lúa e de min, porque non son só eu a que sabe que debemos facer e que
non, senón tamén ela. Ela devece por coñecer a Artemisa. Di que seguramente lle
caerá moi ben se eu a quero tanto; pero seguro que Artemisa está a pensar
cousas horríbeis dela, dunha muller que de verdade ten un corazón inmenso. Eu
non sabía que Lúa era así. Non sabía que era tan boa. Canto máis a coñezo, máis
boa me parece. É moi agarimosa, comprensiva e paciente. Sabe escoitar como
poucas persoas o fan neste tempo. Sabe comprender, pero tamén che di o que
pensa sen ferirte, sabendo perfectamente que verbas empregar para non facerche
dano. Faiche pensar nas cousas dun xeito intelixente e, ademais, sabe apreciar
o que verdadeiramente importa, sabe distinguir entre o que necesitamos de
verdade e o que sobra. Sabe alongar un momento fermoso ata que este se afunde
na súa existencia, é dicir, non acouta a beleza dun intre, senón que a espreme e
ensínache a que ti tamén saibas facelo. Non sei como explicalo. Dende que me
reencontrei con ela, teño a sensación de que vexo as verdadeiras cores da vida,
de que saboreo moito mellor a comida, de que escoito con máis profundidade todo
o que soa no meu redor, de que teño máis ialma, de que son quen de apreciar
máis todo o que teño na miña vida e debo recoñecer que, grazas a ela, estou
aprendendo a quererme e a respectarme aínda máis. Descubrín grazas a ela que
aínda me gardaba moito rancor por todo o que pasou e fíxome comprender que non
tiña sentido que me culpase de todo o que ocorrera na miña vida. Estou
aprendendo a deixar atrás esas emocións tan negativas que tanto dano me facían,
estou aprendendo a convivir con esas lembranzas tan tristes e tamén a pechar a
porta do pasado para abrila só cando sexa preciso. Non sei como explicar o que
sinto agora. É coma se ela, coa súa comprensión e o seu xeito de escoitar, me tivese
limpado a ialma.
Cando penso en todo isto, entón
entendo moitas cousas. Se Artemisa se sente tan celosa, pode que sexa porque se
sinte pouca cousiña ao lado de Lúa. Os celos só nacen dunha ialma chea de
inseguridade. Por iso seica me abraie tanto que Artemisa estea celosa, porque
eu pensaba que ela non era insegura, porque eu pensaba que ela tiña moita
confianza non só en min, senón sobre todo nela mesma e descubrir que non é así
me doe moito. Ademais, tamén estou entendendo que os celos non nacen da
desconfianza á outra persoa, senón tamén da desconfianza nunha mesma porque, se
Artemisa confiase nela, non se sentiría así. E todo isto tamén o estou a
aprender grazas a Lúa. Nunca me atopara cunha situación así. É a primeira vez
que me enfronto aos celos de Artemisa. Antes si coñecín os celos de Neftis,
pero, sinceramente, os seus celos só me importaban porque nos facían moito dano
a todos, porque foron a causa de todo o que pasou entre Artemisa e máis eu
(algo no que prefiro non pensar); pero é a primeira vez que teño que me enfrontar
aos celos de alguén que me importa de verdade, e non sei como facelo.
Pero vou intentar explicar todo
o que vivimos onte porque, entón, só lle estarei dando voltas ao mesmo e non
contarei nada.
Aínda que Lúa estivese
concentrada facendo esas fotografías tan bonitas que sabe facer, axiña se
decatou de que eu non estaba ben e veu correndo a min. Eu neses momentos aínda
non estaba chorando. Só sentía esa xenreira que nacía de non poder arranxar o
que está a pasar entre Artemisa e máis eu; pero Lúa puido adiviñar
perfectamente o que me pasaba.
— Gustaríache que Artemisa
estivese eiquí, verdade? —preguntoume con dozura namentres me collía da man—. É
comprensíbel.
— O peor non é iso, Lúa
—contesteille intentando agochar a rabia que sentía—. O peor é que ten a cachola
chea de ideas raras que están a nos facer moito dano.
— Son celos —díxome ela sorrindo
con agarimo—. Non é xusto que agora te amargues por iso. Non podes loitar
contra os seus celos. Os celos só morren cando a persoa que os sente os mata.
Ti non podes facer ren se ela non está disposta a mudar a súa actitude.
— Ti que farías?
— Eu non faría nada, é dicir, ti
intentaches xa abondo explicarlle que non pasa nada entre nós, que non ten que preocuparse
por nada, e é coma se ela ouvise chover, non si? —Eu asentín con bágoas nos
ollos. A rabia xa empezara a converterse en tristura—. Pois non podes facer
nada, Agnes. Agora é ela quen ten que reaccionar. E non entendo por que non
está eiquí contigo se tantos celos ten, se tanto lle inquieta o que poida
pasar, se tanto lle importas.
— Eu tampouco o entendo!
—exclamei chorando de xenreira e de impotencia.
— Que lle pon tanto medo a
Artemisa?
— Non che sei.
— Si o sabes. Dimo, que cres que
lle pon tanto medo a Artemisa?
— Que namore de ti —respondinlle
con moita vergonza, retirándolle a mirada.
— E iso é posíbel? Quero dicir...
os seus medos teñen fundamento?
— Non teñen fundamento —dixen
case sen voz.
— De verdade? Porque, Agnes, se
os seus medos teñen fundamento, creo que o mellor é que ti e máis eu deixemos
de falar agora mesmo e volvas canto antes a Cataluña se realmente che importa a
túa relación con Artemisa —díxome moi seria apertándome a man—. Eu aceptarei
todo o que fagas se de verdade o fas porque che sae do corazón, pero quero que
penses moi ben o que tes que facer, Agnes.
— Pero é que isto non ten que
estar pasando —queixeime cada vez máis desfeita de impotencia—. Eu amo a
Artemisa con toda a miña ialma. Eu nunca a deixarei de amar, carallo. Non
entendo por que me está ocorrendo isto.
— A vida está poñéndote a proba
—riu con agarimo namentres me limpaba as bágoas cos seus dedos—. Cres que tes
que volver?
— Eu non penso volver nunca!
—asegurei con forza e impotencia—. Non quero voltar, non quero. Antes prefiro
que me maten a que me arrinquen outra vez da miña terra. Non quero volver, non
me quero ir de eiquí nunca, nunca, nunca!
— Agnes...
— Non quero, Lúa —dicía
salaiando—. Non me quero ir de eiquí. Eu quero quedar eiquí para sempre. Non
podo aturar a idea de afastarme outra vez do meu fogar.
— E agora menos que coñeces o ben
que te sentes cando estás eiquí —bisbou ela abraiada e con moita tenrura—; pero
eu non che digo que marches de eiquí para sempre, senón para ir buscar a
Artemisa e así amosarlle que ela é o único amor da túa vida, para amosarlle que
non hai ninguén máis para ti, que só a amas a ela e que ela é o que máis che
importa do mundo. Despois, regresade eiquí as dúas se ela te quere de verdade e
acepta que ti só podes ser feliz eiquí. Xa está.
— Non é tan doado.
— E logo? Ela está tamén moi
unida á terra onde vivides?
— Eu xa non vivo eilí e non
vivirei eilí nunca máis —rin nerviosa.
— Agnes, Agnes... —riu ela tamén
sen poder evitalo—. Agora o que tes é un ataque de rabia que non che deixa
pensar con claridade. Só quero saber se Artemisa ten tamén un vencello con esa
terra como o que tes ti con Galicia.
— Non o ten para nada. A ela
dálle igual ese lugar. Só ten un vencello coa vida que temos eilí, na que ela é
tan feliz, pero a min fállame case todo... e eiquí sinto que estou completa,
Lúa —seguía chorando case sen poder falar.
— Veña, veña, rapaciña, non
chores eisí, que che fará dano á ialma.
— Ti me dixeches que chorar era
bo —queixeime con mágoa abrazándome a ela.
— Xaora que chorar é bo, pero
este pranto que agora te domea está a che facer dano na ialma. Escóitame,
Agnes, ti non tes que marchar de eiquí nunca se non o queres facer. E agora xa
non te preocupes máis por Artemisa. Reaccionará, xa verás. Reaccionará cando se
decate de que está a se trabucar moitísimo contigo, cando comprobe que os seus
medos non teñen fundamentos... malia que aínda non me dixeches se non o teñen
de verdade.
— Agora xa non —musitei sen voz.
— Que quere dicir iso? —riu.
— Ren. Será mellor que vaiamos
xa... —escuseime intentando separarme dela, pero Lúa colleume con máis forza e
non me deixou escapar.
— Que quere dicir iso, Agnes?
Algunha vez tiveron fundamento os medos de Artemisa?
— Non quero contestar agora, Lúa.
Non podo.
— E logo? —preguntoume colléndome
da cabeza coas súas agarimosas mans e mirándome aos ollos.
Nese momento, pareceume que a
anoitecida facía brillar os seus ollos verdes. Sorríame e o seu sorriso era o
reflexo das estrelas. Quixen arredarme dela, quería arredarme dela, pero había
algo que mo impedía, coma se entre o seu corpo e o meu houbese unha corda que
ataba as nosas ialmas.
— Non teñen fundamento —dixen
pechando os ollos.
— Seguro?
— Seguro.
— Pois nada, xa veremos se me dis
o mesmo cando leves bebidas polo menos dúas cuncas de viño —riu ceibándome e
tomándome do brazo—. Vamos antes de que sexa máis tarde. Creo que a orquestra
está a piques de empezar a tocar.
— Lúa, tesme que axudar, Lúa. Eu
non quero perder a Artemisa —díxenlle intentando non chorar outra vez.
— Non a perderás nunca, Agnes.
Estades unidas por un vencello moi forte que, segundo me dixeches, naceu hai
moitísimos anos, mesmo séculos, así que non te preocupes por nada. Agora
estades pasando unha andaina complicada, pero ides saír disto triunfantes e
queréndovos moitísimo máis, xa verás. O único que pasa é que é a primeira vez
que vos enfrontades a unha situación así; pero, Agnes, por favor, se cres que a
túa relación con Artemisa está en perigo por culpa miña, non dubides en botarme
fóra da túa vida ata que de verdade poidamos manter unha amizade que non lle
faga dano a ninguén. Enténdesme, verdade? —Eu asentinlle con tristura—. Eu non
quero que haxa problemas entre Artemisa e máis ti por culpa miña, de acordo?
— Pero é que non ten sentido que
me separe de ti se non pasa ren estraño. Non creo que te teña que botar fóra da
miña vida porque Artemisa estea celosa —dixen con impotencia—. Os seus celos
son unha cousa de seu, xa está. Non nacen da situación que estamos vivindo,
senón da súa inseguridade, do seu xeito de ver as cousas.
— Niso tes moita razón, pero eu
refírome a que, se cres que a nosa relación porá en perigo a túa con Artemisa,
xa non por ela, senón por ti ou por min...
— Ren está en perigo, e punto.
Non me dá a gana, Lúa. Non me deixo de esforzar para acougar a Artemisa, para
conseguir que entenda que entre nós todo segue igual, para que entenda que eu
sigo sendo a de sempre, e non hai maneira. Eu non me penso amargar por iso,
carallo. Xa abonda. Estou farta de problemas, de negativismo, de sufrimento.
— Así se fala —sorriume
encantada.
— Se tanto lle importo, pois que
veña dunha maldita vez a Galicia e comprobe ela mesma que non pasa nada. Eu non
podo facer nada por teléfono se non está disposta a crerme, non si? Pois xa
está. Non hai nada máis que pensar. Vamos. Penso pasalo como xamais o pasei
antes.
— Non te deixes levar polo
resentimento nin pola rabia, Agnes —díxome rindo cando comecei a camiñar decidida—.
Despois pódeste arrepentir do que fixeches.
— Non lle penso facer dano a
ninguén, nin sequera a min mesma. Só quero gozar de todo, xa está. Non quero máis
negativismo nin problemas. Xa non me sinto rabiosa. Acabo de comprender que
estando rabiosa non conseguirei nada e tamén que, actuando pensando todo o
tempo en Artemisa, tampouco consigo nada, así que ao carallo todo.
— Carallo! —riu Lúa botando unha
gargallada que me fixo rir profundamente a min tamén—. Non sabía que tiñas
tanto carácter! Pero gústame moitísimo que o saques, xaora que si!
Lúa non podía deixar de rir, o
que me facía rir tamén moitísimo a min. Comezamos a camiñar deica a aldeíña
onde se celebraba esa festa. Levaban unha semana celebrando festas ao honor do apóstolo
Santiago e remataban xusto o día de Galicia, o vinte e cinco de xullo. Levaban
días facendo concertos fermosísimos e aquela noite tocarían moitos grupos
locais, de música tradicional, e tamén habería comida e viño. Decateime axiña
de que todo estaba moi controlado cando chegamos e a música xa empezara a soar
había moi pouquiños minutos.
Ao principio, ao escoitar o son
da gaita, tan forte e claro, e o repicar dos pandeiros, sentín que a miña ialma
toda se enchía dunha forza que desfacía toda a inquedanza que sentira polo
estado de ánimo de Artemisa. Esquecín nun intre todo o que me fixera chorar e o
único que notei foron ganas de danzar ata que o meu corpo quedase sen folgos.
Collín da man a Lúa en canto sentín toda esa forza que latexaba en min e
arrastreina á praciña da aldea, onde xa bailaban algunhas persoas aquelas
cancións que levaban no seu son a voz da terra. Por sorte, había xente abondo
para que ela e máis eu pasásemos desapercibidas, pero, sinceramente, neses
momentos xa me daba igual todo, mesmo o resto do mundo. Devagariño, desfíxenme de
todo o que me inquietara antes e fundinme coa música, con ese ambiente tan cheo
de felicidade.
— Queres comer ou beber algo?
—propúxome Lúa sorríndome feliz.
— Teño moita fame.
— Vamos ver o que hai!
Comemos empanada de verdura e
de atún. Sinceramente, eu esquecín nese momento que levaba anos sen probar o
atún, pero non pensaba nada nese intre. Tampouco estou dicindo que vaia comer
carne a partir de agora. Sei que a carne non a podo aturar de ningunha maneira,
pero nese momento tiña tanta fame que esquecera un pouquiño os meus costumes.
Ademais, estaba todo tan saboroso que era imposíbel non querer probalo todo.
Tamén había croquetas, tostas con pemento e queixo e con moitas máis cousas que
parecían tan deliciosas... pero o que máis me gustou, sinceramente, foi o viño
branco que había. Era Ribeiro, o que máis me gusta de todos os que probei, e
ademais sabía tan doce que axiña souben que era moi perigoso que estivese tan
bo; pero tampouco me importaba nada nese intre. Non sei que me pasou, pero só
sentía ganas de deixarme levar por todo, sentía ganas de esquecer todo o que
sufrira ata entón e Lúa parecía ter comprendido moi ben as miñas intencións, porque
non me volveu preguntar por Artemisa nin por como me sentía en ningún momento.
Só danzamos e cantamos, pero tamén bebemos. Eu creo que bebín máis ca ela, pero
non o podía evitar. Estaba todo tan bo que parecía imposíbel que aqueles
momentos fosen verdade.
É certo que en ningún momento
deixei de pensar que os medos de Artemisa non tiñan fundamento, tal como o
dixera Lúa; pero si teño que recoñecer que, a partir dun intre que non sei
situar no tempo, esquecín tamén de todo o que declarara sobre o que sentía e
pensaba. O único que me importaba era estar con Lúa, seica satisfacendo todas
esas ganas de estar con ela que tivera cando era máis nova, seica porque
quedara na miña ialma todo ese desexo de estar con ela durante horas e horas
sen que nada rematase. Non sei que me pasaba, pero teño que recoñecer, aínda
que me dea moita vergonza, que houbo un momento no que só comezou a importarme
ela. Non sei se o viño me axudou a percibir así as cousas, pero ela era o único
que vía, o seu corpo xunta o meu era o único que sentía, só quería estar
mergullada nos seus verdes ollos, só quería ver o seu sorriso, só quería sentirme
preto dela, cada vez máis preto, ata que ela me tivese rodeada toda cos seus
brazos, danzando cada vez máis lixeiras. Seica tamén teña que recoñecer que,
nese momento, a nostalxia que sentía por Artemisa se convertera nunha inmensa
necesidade de sentirme protexida, de sentir agarimo e amor; pero tampouco podo
negar que o que máis me facía vibrar era ela, non importaba nada, era ela. Era
a súa beldade, os seus ollos verdes e cheos de agarimo e dozura, o seu sorriso
escintilante, a súa maneira de bailar, tan exacta, tan perfecta, que tanto me
facía voar, o seu xeito de sosterme entre os seus brazos, o seu recendo. E sei
que ela sentía exactamente o mesmo ca min. Eu era lonxanamente consciente de
que estaba traizoando a todo o que dixera, pero tamén pensaba que, se nos
detiñamos eilí, se non pasabamos desa liña que separaba o que estaba permitido
do que non, non ocorrería nada, que todo estaría ben se todo quedaba eilí; pero
tampouco estaba moi convencida diso. Seica esas palabras nacesen dunha parte da
miña ialma que quería escusar o que estaba a pasar.
Ademais, cada vez sentíame máis
mareada e necesitaba agarrarme ben a ela porque o chan estaba desaparecendo. E
iso comezou a pasar xa cando a noite se volveu totalmente profunda e escura. Só
as candeas que alumeaban a praciña da aldea, as estrelas e a lúa nos daban a
luz que precisabamos; pero para min só brillaba ela.
— Ai, Lúa, síntome mareada
—bisbeille no oído. Pensei que ela non escoitara as miñas palabras, pois a
música o invadía todo; pero axiña me amosou que as escoitara perfectamente
apertándome máis contra ela—. Ti estás ben?
— Eu estou mellor que nunca
—musitou achegándose máis a min e acariñándome a meixela e despois os cabelos
cun agarimo que me estremeceu profundamente—, pero seica teñamos que marchar xa
se non te encontras ben.
— Non quero que esta noite remate
nunca —dixen pechando os ollos e apoiándome nela.
— Ten que rematar, Agnes, e o
sabes.
— Fai que non acabe nunca. Fai
que isto sexa eterno.
— Eu faría calquera cousa por ti,
por iso... por iso... —tatexou arredándose devagariño de min—. Temos que irnos,
Agnes. Será o mellor.
— Pero é que eu non me quero ir
—rin mentres a collía con tenrura da cabeza—. Quedémonos un pouquiño máis, por
favor.
— Pero se estás mareadiña! —riu
con moito agarimo mentres outra vez me abrazaba—. Tes unha cariña tan
graciosa... Bríllante moito os ollos.
— Ah, si?
— Moito, tanto que me encandean.
— Ti aínda brillas máis.
— Ao teu lado eu non podo brillar
tanto. Ti eclípsalo todo, Agnes —musitou achegándose máis a min—. Pola Deusa
Nai, como é posíbel que sexas tan fermosa? Perdóame, pero eu xa non podo controlar
o que digo.
— Non o fagas.
Non sei que foi o que máis me
abraiou, se o seu eloxio o a maneira como o pronunciara. Ela non me confesara
aínda que tamén cría no mesmo ca min e nese momento reveloumo dun xeito que me
fixo sentir tanta felicidade... pero nin sequera sabía como podía amosar con
mesura os meus sentimentos.
— Es belísima, Agnes, moitísimo
—musitou con timidez.
— Ti tamén o es, Lúa, Luíña.
— Agora, pódesme dicir se os
medos de Artemisa teñen fundamento? —preguntoume rindo e ruborizándose.
— Seica si —recoñecinlle baixando
os ollos—. Ti gustábasme moitísimo cando eramos noviñas.
— Sabíao. Ti tamén me gustabas
moito. Dábame moita rabia saber que nunca mo dirías e eu non sabía como conseguir
que te decatases de que ti tamén me gustabas. Parecía coma se ti non soubeses
ler nos meus ollos.
— Agora xa non importa nada... Xa
todo quedou moi lonxe.
— Iso si, pero... agora?
— Agora, non che sei.
— Agora tes unha borracheira que
non te permite pensar! —riu ela abrazándome outra vez e danzando.
— Téñoa, iso si é verdade! —rin
con ela—. Pero me sinto tan ben...
— Carallo, e eu tamén, parviña.
— Queres que vaiamos buscar algo
máis?
— Ti queres beber máis? Eu creo
que non che convén, eh?
— Dá igual. Levo toda a vida facendo
cousas que non me conveñen.
— Ah, si? E que cousas son esas?
—preguntoume mentres xa camiñabamos ata onde tiñan as bebidas.
— Pois vivir lonxe da miña terra
durante demasiados anos.
— Só iso?
— Só iso. Paréceche pouco? —rin
con agarimo.
— Paréceme abondo para que agora
queiras recuperar o tempo perdido. Non penses en nada —díxome cando xa tiñamos
unha cunca de viño na man cada unha—. Agora dá igual todo, Agnes, como ti dis.
Creo que nos merecemos as dúas gozar desta noite ata sacarlle todo o seu zume,
non si?
— Iso é o que creo dende o
principio —sorrinlle con travesura.
— Non sabía que eras así! —riu
con ganas.
— Se non che gusto, podo ser
doutro xeito.
— Non quero que sexas de ningunha
outra maneira —declaroume arrastrándome lonxe da xente. Notei que nos envolvían
as árbores e o fresquiño da noite.
— Ti tamén levas moito tempo
reprimindo os teus sentimentos, verdade?
— Si, moitísimo tempo... seica toda a vida.
— E logo? Por que o facías?
— Porque non me aceptaba. A min,
que me ves tan segura co que fago, que me ves tan reconciliada cos sentimentos
e tan comprensiva coas emocións dos demais, custoume sempre moitísimo entender
os meus.
— E nunca...?
— Nunca, que? —quixo saber rindo
agarimosamente.
— Nunca estiveches con ninguén
que che gustase de verdade?
— Refíreste a se nunca estiven
cunha muller? —preguntoume musitando.
— Si, a iso refírome.
— Xaora que si, pero nunca me
namorei de ninguén. Só foi...
— E gustouche?
— Que saibas que, mañá, cando che
lembre que me fixeches estas preguntas, vas morrer de vergonza —riu con timidez.
— Pois polo menos non morrerei de
tristura, coma pensei sempre que morrería.
— Mellor, si! Xaora que me
gustou, gustoume moito, pero sei que me gustaría moito máis se fose con alguén de
quen estivese realmente namorada.
— Xaora que si —contesteille sen
saber que dicir. Notaba que o seu ollar falaba moi forte.
— Queres que vaiamos xa á
pensión? Cada vez estarás máis mareadiña e custarache moito camiñar.
— Ti cres?
— Xaora que o creo.
— Que hora é?
— Moi tarde, moitísimo. Polo
menos son as catro da madrugada.
— Como é posíbel?
— O tempo voa cando estou
contigo. Veña, vamos, Agnes.
— Pero é que non me quero ir.
Estou tan ben eiquí falando contigo...
Estabamos sentadas no chan, na
herba, entre ás árbores, e a música soaba de lonxe, tenramente, cada vez máis
lenta. Sabiamos que quedaba moi pouquiño para que a orquestra deixase de tocar,
pero tampouco iso me facía sentir ganas de encerrarme nunha habitación
descoñecida. Quería estar eilí para sempre, nesa noite, baixo as estrelas,
xunta Lúa, sentindo o feitizo da terra, sentindo a voz da natureza.
— Eu son feliz con tan poquiño,
Lúa... Sei que é complicado entender a alguén que se conforma con tan pouco
sobre todo nestes tempos, pero xúroche que eu non preciso nada máis para ser
feliz. E quero vivir eiquí para sempre, traballando a terra, xa está. Non quero
nada máis. Agora síntome tan completa... Agora sinto que o teño todo, todo...
— Agás Artemisa —lembroume ela
con agarimo. AS súas palabras fixéronme sentir ganas de chorar.
— Agás Artemisa... pero teño
medo. Dáme medo que a ela non lle guste esta vida e non queira estar comigo.
Que farei se iso pasa?
— Se iso pasa, entón quererá
dicir que ela non é o amor da túa vida.
— Si o é, Lúa. Eu, esta noite,
sentín cousas estrañas, pero eu... eu amo a Artemisa.
— Unha cousa non ten nada que ver
coa outra —acogoume mentres me acariñaba os cabelos. Eu xa comezara a chorar
sen poder evitalo—. Ti tampouco es de pedra. Eu sei que non che son
indiferente, pero sei perfectamente cales son os teus sentimentos e nunca
xogarei con iso, xa o sabes. Non obstante, hai veces nas que o corpo e as
sensacións son máis fortes cás nosas convicións, sobre todo con polo menos
cinco cuncas de viño enriba! —riu despreocupada mentres me apertaba contra
ela—. Veña, non me chores outra vez, eh? Se choras, fareiche cóxegas —ameazoume
con travesura.
— Non, non, xa non choro máis
—rin sentindo que a súa ameaza chegara demasiado cedo.
— Tes cóxegas? —preguntoume
movendo os seus dedos na miña barriga.
— Si, si, moitas! Para, por
favor! —gritei rindo cada vez con máis forza e caendo no chan—. Lúa, por favor!
— Ao fin ris, ris de verdade!
Devecía por verte rir.
— Ai, pero así non! Non as aturo!
— Non pararei ata que me digas
que todo está ben e que serás sempre feliz, veña.
— Vale, vale, vale, si!
Prométocho!
— E que non dubidarás máis de que
tes que quedar eiquí para sempre pase o que pase.
— Tamén cho prometo, pero iso xa
mo prometín a min mesma hai anos! Ai, para xa!
— Esas bágoas son de riso, non
si?
— Si, si o son!
— Vale, creo que xa abonda —ría
ela tamén con bágoas nos ollos.
— Es moi cruel, Lúa —quexeime
mentres me acomodaba na herba—. Eu quero quedar eiquí, durmindo baixo as
estrelas. Non podemos?
— Mañá espertaremos cheas de
aguilloadas de mosquito.
— Ai, dá igual. Os mosquitos de
eiquí non me poñen medo. Os de Cataluña si son horríbeis.
— Xa, os de eiquí son máis
boíños.
— O de eiquí todo é máis boíño
—musitei pechando os ollos.
— O de durmir eiquí o dicías en
serio? —preguntoume abraiada.
— Moi en serio.
— Agnes, pero... —ría sen parar—.
Como imos quedar eiquí?
— Que pasa? Non hai ninguén e
ninguén nos verá.
— Pero... ai, pola Deusa, es
tola!
— Aínda non o sabías? —rin con
ganas eu tamén—. Non imaxinas canto.
— O único que che pasa é que non
te atreves a erguerte porque sabes que non poderás camiñar.
— Tamén —recoñecinlle rindo—,
pero é que se está tan ben eiquí...
— Si, pero é perigosiño que quedemos
eiquí, Agnesiña. Anda, vamos á pensión. Durmirás moito mellor —propúxome
acariñándome a cabeza e achegándose máis a min.
— Seica teñas razón... pero
quedemos eiquí un poquiño máis.
— Se quedamos eiquí máis tempo,
despois será máis difícil que poidas camiñar con azos. Veña, que eu te axudo.
— É que, se non me axudases, creo
que non podería chegar a ningures —rin con vergonza.
Ao final voltamos camiñando
devagariño, deténdonos de cando en cando por sentirmos incapaces de camiñar con
decisión. Tamén o riso nos detiña, facía que o camiño de ida á pensión se convertese
en algo imposíbel; pero conseguimos chegar e finxir que estabamos perfectamente
cando tivemos que lle pedir a chave da habitación á dona da pensión. Ela
sorriunos con agarimo namentres nos guiaba polo andadeiro deica o carto que nos
asignara e despois desapareceu sen dicirnos nada, seica intuíndo que poucas
palabras poderiamos comprender.
Nese momento, sentín medo ao
preguntarme como sería a habitación. Supliquei que houbese dúas camas. Se só
había unha, entón tería que comezar a sospeitar de Lúa e de que as súas
palabras non eran certas; pero ela reservara unha habitación con dúas camas, o
que me fixo sentir de súpeto moi acougada.
— Veña, temos que durmir, que
mañá terás unha dor de cabeza que non a poderás aturar.
— Non hai ningún remedio para
evitalo?
— Bebe auga, moita auga.
Riamos sen parar, pola máis
pequena parvada; pero, cando me deitei no leito e pechei os ollos, aparte de
sentir que todo me daba voltas, notei que o sono cada vez domeábame máis ata
que quedei profundamente durmida.
Creo que xa vou deixar de
escribir porque a dor de cabeza que teño cada vez é máis intensa. Á miña nai
faille moitísima graza que estea así e mesmo me rifou en broma, dicindo que me
rifaba por todas esas veces que non o fixo cando eu era noviña, por mor de que
eu nunca chegara así á casa, con unha resaca tan grave. Non sei aínda como Lúa
puido conducir, pero ás doce da mañá xa estabamos de volta, ambas as dúas cunha
resaca horríbel. Non sei se poderemos saír hoxe. Eu prefiro quedar eiquí sen
facer absolutamente nada. Nin sequera podo comer. Pensar na comida dáme moito
noxo.
Xa escribirei noutro momento.
Aínda me abraia comprobar que teño tantos azos para escribir.
Domingo, 22 de julio de 2018
Me da vergüenza reconocerlo, pero tengo una
resaca terrible. Me da por reírme cada vez que lo pienso porque creo que es la
primera vez que me pasa esto. Hoy por la madrugada bebí un montón de vasos de
agua para intentar evitarlo, pero no hubo manera. Creo que lo hice demasiado
tarde. Lúa me dijo que lo que tenía que hacer era comer un plato de pasta, pero
a esas horas lo que menos me apetecía era comer. Me duele la cabeza como si
alguien estuviese perforándomela con un clavo y me faltan fuerzas para mirar a
mi alrededor, pero tengo tantas ganas de escribir que puedo ignorar este
malestar. Nunca me encontré así de mal, creo yo; pero en realidad no sé por qué
me siento tan mal si tampoco bebí tanto vino, pero lo que bebí me hizo un
efecto impresionante, como jamás me había pasado antes. Qué vergüenza. Ni me
atrevo a contárselo a Artemisa, más que nada porque le extrañará muchísimo
saber que estoy así y tampoco se lo quiero contar porque no quiero que empiece
a pensar cosas raras. Está muy, muy celosa. Cuando alguien está así de celoso,
da igual lo que digas. Tiene una historia en su imaginación y no hay manera de
deshacer lo que piensa. Ya puedes decirle que no pasó nada raro, ya puedes
contarle toda la verdad de todo, que da igual, no te creerá, y eso es lo que
más me duele, que no me crea, que piense que la engaño; pero ¿cómo es posible
que piense esas cosas? No me esperaba para nada que Artemisa fuese así de
celosa, pero nada. Me asombró muchísimo descubrir que lo es tanto y tanto. Y lo
que más me duele es que no me cree cuando no dejo de enviarle mensajes muy
bonitos en los que le digo que la echo muchísimo de menos, que me gustaría que
estuviese aquí conmigo, disfrutando de todos estos momentos que tan feliz me
hacen. Ayer por la mañana, cuando Lúa y yo fuimos a una cascada preciosa que
queda cerca de aquí, le envié a Artemisa un mensaje de voz diciéndole que
estábamos en un sitio muy bonito, pero que me gustaría muchísimo que estuviese
conmigo, que la echo muchísimo de menos y que ansío que venga de una vez, que
quiero compartir con ella todo lo que estoy viviendo, que me falta ella y que
no me sentiré totalmente llena hasta que ella esté conmigo. En ese momento, Lúa
estaba haciendo una foto un poco lejos de mí, pero justo vino cuando estaba a
punto de acabar el mensaje y saludó a Artemisa con mucha simpatía, diciéndole:
“¡Hola, Artemisa! No me conoces de nada, ¡pero yo estoy deseando conocerte! A
ver cuándo te animas a venir por aquí, ¡que tenemos que enseñarte rincones
hermosísimos que seguro que te encantarán!”. Le habló en gallego porque le
conté que yo hablaba en gallego con Artemisa y que lo entendía. Pues a ese
mensaje tan bonito sólo contestó con un: “pasadlo bien”. Y me sentó muy mal, la
verdad, porque sé perfectamente que ella no es así, pero no entiendo por qué
está comportándose de ese modo. Después, por la tarde, antes de que fuésemos a
una fiesta que hacían en una aldeíña que está cerquiña de la nuestra, llamé a
Artemisa para hablar con ella y no dejé de explicarle cosas con un ánimo con el
que pretendía que le hiciese más ilusión venir a Galicia, pero no me contestaba
casi y, cuando lo hacía, sólo decía: “muy bien, muy bien”. Y, claro, al final
ya no sabía qué podía contarle porque tenía la sensación de que no le importaba
nada de lo que le explicase. Además, me duele muchísimo que se comporte así
porque yo pensaba que a ella le alegraría saber que me siento tan bien, que ya
no estoy triste ni tengo ansiedad, pero ya veo que no es así, que a ella sólo
le importa que estoy pasando las horas con Lúa, ya está, y, por mucho que le
diga que ella sólo es una amiga para mí, no hay manera de que se comporte de
otro modo. ¿Y qué hago yo, entonces? ¿Dejo de hablar con Lúa simplemente porque
Artemisa está celosa? Pues no, claro que no. No me da la gana. No me da la gana
primero porque se supone que ella confiaba en mí, porque se supone que ella y
yo estamos unidas por un vínculo que no nació en esta vida, porque se supone
que ella me ama de verdad y amar de verdad no quiere decir sólo querer a esa
persona y estar enamorada de esa persona, sino confiar en esa persona, y noto
que ella no confía en mí y eso me duele tanto que no puedo soportarlo. Juro que
yo podría haber hecho una locura porque tuve millones de oportunidades para
hacerlo, y no lo hice porque yo no soy así, porque yo, cuando amo, amo de
verdad, no me dejo llevar por la primera debilidad que tenga, que sí tengo,
como todos los seres humanos de la Tierra, pero esa debilidad sólo queda dentro
de mí, no me hace cometer ninguna cosa que esté mal; pero, carallo, ¿qué puedo
hacer? ¿Cómo puedo convencer a Artemisa de que no pasa nada? Lo que menos me
imaginaba era que tuviésemos estos problemas al venir yo a Galicia. Claro que
tampoco sabía que Lúa aparecería, pero es que eso da igual, carallo. ¿Es que no
puedo tener una amiga de verdad? Ella es mi amiga, una amiga muy buena a la que
cada vez estoy más unida, pero ya está. Yo sólo amo a Artemisa.
Pues todo esto ayer me puso muy triste sin que
pudiese evitarlo. Habíamos llegado ya a la aldeíña donde hacían la fiesta
(prefiero reservar el nombre) cuando caía el atardecer, cuando ya había
comenzado a apagarse la luz del día y llegaba ya la anochecida. Era un momento
muy bonito. Esa aldeíña también está rodeada toda de bosque y el aire huele tan
bien... Como la nuestra, parece que no forme parte del resto del mundo. Queda
tan lejos de cualquier ruido, de cualquier mirada... Fuimos en coche hasta
allí, pero tuvimos que caminar más de media hora para llegar a la aldea porque
no está comunicada con nada más. No hay carretera que lleve a ella
directamente. Como sabíamos perfectamente lo que iba a pasar, Lúa me propuso
que nos quedásemos allí en una pensión porque ella no pensaba conducir después
de la fiesta. Me dijo que ya había reservado una habitación para las dos y a mí
todo eso me parecía muy bien, pero había algo por dentro de mí que me musitaba
que eso no estaba bien, que lo mejor sería que cada una durmiese en una
habitación, pero mi razón opinaba que no había nada de malo en eso si no se
interpretaba mal, ya está, y me dejé llevar por todo lo que íbamos a vivir sin
pensar casi en nada. Artemisa no confiará en mí, pero yo sí confío muchísimo en
mí misma y me conozco tan bien que por eso no siento miedo, tengo las cosas tan
claras que me parece que no estoy haciendo nada malo, al contrario, estoy
disfrutando de la vida como hace muchísimo tiempo que no lo hago y creo que me
lo merezco después de todo, ¿no? Por primera vez después de muchísimo tiempo
(si es que alguna vez lo hice), estoy pensando en mí, estoy valorando más que
nunca lo que me hace feliz, estoy apreciando todo lo que estoy viviendo con un
amor impresionante. No obstante, aunque esté tan segura de todo y piense que
Artemisa no tiene motivos para estar celosa, no puedo evitar que esa situación
me ponga muy triste. Yo no quiero que ella se sienta mal por nada. No quiero
que esté mal y saber que no puedo hacer nada para cambiar su ánimo me duele
mucho. Además, no entiendo por qué no viene ya conmigo si tanto me echa de
menos, si tan celosa está. Que venga y compruebe con sus propios ojos que no
pasa nada, que estoy como siempre, que sigo siendo la misma de siempre, pero
siendo feliz por fin. Ya está. No cambió nada más en mí. Lo único que mudó fue
mi ánimo, ya está, y, si ella me quiere de verdad, tendrá que sentirse feliz al
verme así, tan bien, ¿no? Yo sería la persona más feliz del mundo si viese que
mi Artemisiña es feliz. No entiendo nada, de verdad, no entiendo nada.
Cuando llegamos a la aldeíña después de caminar
durante media hora, me detuve para observar el paisaje que nos rodeaba.
Habíamos subido un pequeño monte donde estaba la aldea y desde allí parecía que
los campos fuesen infinitos. Bajo la puesta de sol, brillaban las verdes ramas
de los árboles como si ellas tuviesen la luz de las estrellas lejanas, las que
ya se podían atisbar en el horizonte. La luna creciente ya refulgía sobre las
montañas, tan bonita como siempre la había visto en mi tierra. Entonces, justo
en ese momento, todo lo que sentía cuando hablaba con Artemisa, toda la
impotencia que me hace sentir su modo de actuar y todo lo que la extraño se me
cayó encima. Me sentí de súbito muy triste, pero era una tristeza distinta a
toda la que llevo experimentando durante toda mi vida por estar lejos de mi
tierra. Era una tristeza que más bien era impotencia, que era una morriña por
lo que no tenía en ese momento, que era la aprobación de Artemisa. Esa tristeza
nacía de no tenerla conmigo, pero sobre todo de saber que ella está molesta
conmigo. Nacía de saber que no estábamos como siempre, nacía de ser consciente
de que algo está quebrándose entre nosotras y eso no puedo soportarlo, no
puedo.
No pude evitar que me dominasen unas
intensísimas ganas de llorar. Lúa también se había detenido para hacer una foto
(a ella le encanta la fotografía, hace retratos hermosísimos) y en ese momento
no estaba pendiente de mí, lo que agradecí muchísimo.
Me preguntaba todo el tiempo por qué las cosas
no podían irme siempre del todo bien, por qué siempre tenía que haber alguna
espina que se me clavaba en el alma y que impidiese que todo fuese perfecto. En
ese momento, a la vez que me sentía triste e impotente, sentí mucha rabia e
incluso hubo unos instantes en los que pensé que lo mandaría todo al carallo y
que haría todo lo que me diese la gana, pero yo no soy así. En esos momentos,
sí sentía con mucha fuerza que echaba mucho de menos a Artemisa, como nunca lo
había hecho antes, ni siquiera cuando ella se fue a la isla y yo me quedé
soliña en un lugar que para nada me acogía, sobre todo porque en ese momento sí
estaba en un lugar que era mi hogar, en un lugar que más bien era un paraíso, y
porque quería compartir con ella la belleza de ese rincón tan hermoso; pero no
estaba, no estaba porque no le da la gana estar, porque tiene una cantidad de
ideas en la cabeza que están haciéndonos muchísimo daño y no es justo, no es
justo que ella piense todo eso de nosotras, de Lúa y de mí, porque no soy sólo
yo la que sabe qué debemos hacer y qué no, sino también ella. Ella anhela
conocer a Artemisa. Dice que seguramente le caerá muy bien si yo la quiero
tanto; pero seguro que Artemisa está pensando cosas horribles de ella, de una
mujer que de verdad tiene un corazón inmenso. Yo no sabía que Lúa era así. No
sabía que era tan buena. Cuanto más la conozco, más buena me parece. Es muy
cariñosa, comprensiva y paciente. Sabe escuchar como pocas personas lo hacen en
este tiempo. Sabe comprender, pero también te dice lo que piensa sin herirte,
sabiendo perfectamente qué palabras emplear para no hacerte daño. Te hace
pensar en las cosas de un modo inteligente y, además, sabe apreciar lo
verdaderamente importante, sabe distinguir entre lo que necesitamos de verdad y
lo que sobra. Sabe alargar un momento hermoso hasta que éste se hunde en su
existencia, es decir, no detiene la belleza de un instante, sino que la exprime
y te enseña a que tú también sepas hacerlo. No sé cómo explicarlo. Desde que me
reencontré con ella, tengo la sensación de que veo los verdaderos colores de la
vida, de que saboreo mucho mejor la comida, de que escucho con más profundidad
todo lo que suena en mi alrededor, de que tengo más alma, de que soy capaz de
apreciar más todo lo que tengo en mi vida y debo reconocer que, gracias a ella,
estoy aprendiendo a quererme y a respetarme aún más. Descubrí gracias a ella
que me guardaba mucho rencor por todo lo que pasó y me hizo comprender que no
tenía sentido que me culpase de todo lo que había ocurrido en mi vida. Estoy
aprendiendo a dejar atrás esas emociones tan negativas que tanto daño me
hacían, estoy aprendiendo a convivir con esos recuerdos tan tristes y también a
cerrar la puerta del pasado para abrirla sólo cuando sea preciso. No sé cómo
explicar lo que siento ahora. Es como si ella, con su comprensión y su modo de
escuchar, me hubiese limpiado el alma.
Cuando pienso en todo esto, entonces entiendo
muchas cosas. Si Artemisa se siente tan celosa, puede que sea porque se siente poca
cosiña al lado de Lúa. Los celos sólo nacen de un alma llena de inseguridad.
Por eso quizá me asombre tanto que Artemisa esté celosa, porque yo pensaba que
ella no era insegura, porque yo pensaba que ella tenía mucha confianza no sólo
en mí, sino sobre todo en ella misma y descubrir que no es así me duele mucho.
Además, también estoy entendiendo que los celos no nacen de la desconfianza a
la otra persona, sino también de la desconfianza en una misma porque, si
Artemisa confiase en ella, no se sentiría así. Y todo esto también estoy
aprendiéndolo gracias a Lúa. Nunca me había encontrado con una situación así.
Es la primera vez que me enfrento a los celos de Artemisa. Antes sí conocí los
celos de Neftis, pero, sinceramente, sus celos sólo me importaban porque nos
hacían mucho daño a todos, porque fueron la causa de todo lo que pasó entre
Artemisa y yo (algo en lo que prefiero no pensar); pero es la primera vez que
tengo que enfrentarme a los celos de alguien que me importa de verdad, y no sé
cómo hacerlo.
Pero voy a intentar explicar todo lo que
vivimos ayer porque, entonces, sólo estaré dándole vueltas a lo mismo y no
contaré nada.
Aunque Lúa estuviese concentrada haciendo esas
fotografías tan bonitas que sabe hacer, enseguida se percató de que yo no
estaba bien y vino corriendo a mí. Yo en esos momentos todavía no estaba
llorando. Sólo sentía esa rabia que nacía de no poder arreglar lo que está pasando
entre Artemisa y yo; pero Lúa pudo adivinar perfectamente lo que me pasaba.
—
Te
gustaría que Artemisa estuviese aquí, ¿verdad? —me preguntó con dulzura
mientras me cogía de la mano—. Es comprensible.
—
Lo
peor no es eso, Lúa —le contesté intentando ocultar la rabia que sentía—. Lo
peor es que tiene la cabeza llena de ideas raras que están haciéndonos mucho
daño.
—
Son
celos —me dijo ella sonriéndome con cariño—. No es justo que ahora te amargues por
eso. No puedes luchar contra sus celos. Los celos sólo mueren cuando la persona
que los siente los mata. Tú no puedes hacer nada si ella no está dispuesta a
cambiar su actitud.
—
¿Tú
qué harías?
—
Yo
no haría nada, es decir, tú has intentado ya suficiente explicarle que no pasa
nada entre nosotras, que no tiene que preocuparse por nada, y es como si ella
oyese llover, ¿no? —Yo asentí con lágrimas en los ojos. La rabia ya había
empezado a convertirse en tristeza—. Pues no puedes hacer nada, Agnes. Ahora es
ella quien tiene que reaccionar. Y no entiendo por qué no está aquí contigo si
tantos celos tiene, si tanto le inquieta lo que pueda pasar, si tanto le
importas.
—
¡Yo
tampoco lo entiendo! —exclamé llorando de rabia y de impotencia.
—
¿Qué
le da tanto miedo a Artemisa?
—
No
lo sé...
—
Sí
lo sabes. Dímelo. ¿Qué crees que le da tanto miedo a Artemisa?
—
Que
me enamore de ti —le respondí con mucha vergüenza, retirándole la mirada.
—
¿Y
eso es posible? Quiero decir... ¿sus miedos tienen fundamento?
—
No
tienen fundamento —dije casi sin voz.
—
¿De
verdad? Porque, Agnes, si sus miedos tienen fundamento, creo que lo mejor es
que tú y yo dejemos de hablar ahora mismo y vuelvas cuanto antes a Cataluña si
realmente te importa tu relación con Artemisa —me dijo muy seria apretándome la
mano—. Yo aceptaré todo lo que hagas si de verdad lo haces porque te sale del
corazón, pero quiero que pienses muy bien lo que tienes que hacer, Agnes.
—
Pero
es que esto no tiene que estar pasando —me quejé cada vez más deshecha de
impotencia—. Yo amo a Artemisa con toda mi alma. Yo nunca dejaré de amarla,
carallo. No entiendo por qué está ocurriéndome esto.
—
La
vida está poniéndote a prueba —se rió con cariño mientras me limpiaba las
lágrimas con sus dedos—. ¿Crees que tienes que volver?
—
¡Yo
no pienso volver nunca! —aseguré con fuerza e impotencia—. No quiero volver, no
quiero. Antes prefiero que me maten a que me arranquen otra vez de mi tierra.
No quiero volver, no quiero irme de aquí nunca, nunca, ¡nunca!
—
Agnes...
—
No
quiero, Lúa —decía sollozando—. No quiero irme de aquí. Yo quiero quedarme aquí
para siempre. No puedo soportar la idea de alejarme otra vez de mi hogar.
—
Y
ahora menos que conoces lo bien que te sientes cuando estás aquí —susurró ella
asombrada y con mucha ternura—; pero yo no te digo que te marches de aquí para
siempre, sino para ir a buscar a Artemisa y así demostrarle que ella es el
único amor de tu vida, para demostrarle que no hay nadie más para ti, que sólo
la amas a ella y que ella es lo que más te importa del mundo. Después, regresad
aquí las dos si ella te quiere de verdad y acepta que tú sólo puedes ser feliz
aquí. Ya está.
—
No
es tan fácil.
—
E
logo? ¿Ella está también muy unida a la tierra donde vivís?
—
Yo
ya no vivo allí y no viviré allí nunca más —me reí nerviosa.
—
Agnes,
Agnes... —se rió ella también sin poder evitarlo—. Ahora lo que tienes es un
ataque de rabia que no te deja pensar con claridad. Sólo quiero saber si
Artemisa tiene también un vínculo con esa tierra como el que tienes tú con
Galicia.
—
No
lo tiene para nada. A ella le da igual ese lugar. Sólo tiene un vínculo con la
vida que tenemos allí, en la que ella es tan feliz, pero a mí me falta casi
todo... y aquí siento que estoy completa, Lúa —seguía llorando casi sin poder
hablar.
—
Venga,
venga, rapaciña, no llores así, que te hará daño al alma.
—
Tú
me dijiste que llorar era bueno —me quejé con lástima abrazándome a ella.
—
Por
supuesto que llorar es bueno, pero este llanto que ahora te domina está
haciéndote daño en el alma. Escúchame, Agnes, tú no tienes que marcharte de
aquí nunca si no quieres hacerlo. Y ahora ya no te preocupes más por Artemisa.
Reaccionará, ya verás. Reaccionará cuando se dé cuenta de que está
equivocándose muchísimo contigo, cuando compruebe que sus miedos no tienen
fundamento... a pesar de que todavía no me dijiste si no lo tienen de verdad.
—
Ahora
ya no —musité sin voz.
—
¿Qué
quiere decir eso? —se rió.
—
Nada.
Será mejor que vayamos ya... —me excusé intentando separarme de ella, pero Lúa
me cogió con más fuerza y no me dejó escapar.
—
¿Qué
quiere decir eso, Agnes? ¿Alguna vez tuvieron fundamentos los miedos de
Artemisa?
—
No
quiero contestar ahora, Lúa. No puedo.
—
E
logo? —me preguntó cogiéndome de la cabeza con sus cariñosas manos y mirándome
a los ojos.
En ese momento, me pareció que la anochecida
hacía brillar sus ojos verdes. Me sonreía y su sonrisa era el reflejo de las
estrellas. Quise alejarme de ella, quería alejarme de ella, pero había algo que
me lo impedía, como si entre su cuerpo y el mío hubiese una cuerda que ataba
nuestras almas.
—
No
tienen fundamento —dije cerrando los ojos.
—
¿Seguro?
—
Seguro.
—
Pues
nada, ya veremos si me dices lo mismo cuando lleves bebidos por lo menos dos
vasos de vino —se rió soltándome y tomándome del brazo—. Vayamos antes de que
sea más tarde. Creo que la orquesta está a punto de empezar a tocar.
—
Lúa,
tienes que ayudarme, Lúa. Yo no quiero perder a Artemisa —le dije intentando no
llorar otra vez.
—
No
la perderás nunca, Agnes. Estáis unidas por un vínculo muy fuerte que, según me
dijiste, nació hace muchísimos años, incluso siglos, así que no te preocupes
por nada. Ahora estáis pasando una etapa complicada, pero vais a salir de esto
triunfantes y queriéndoos muchísimo más, ya verás. Lo único que pasa es que es
la primera vez que os enfrentáis a una situación así; pero, Agnes, por favor,
si crees que tu relación con Artemisa está en peligro por culpa mía, no dudes
en echarme fuera de tu vida hasta que de verdad podamos mantener una amistad
que no le haga daño a nadie. Me entiendes, ¿verdad? —Yo le asentí con
tristeza—. Yo no quiero que haya problemas entre Artemisa y tú por culpa mía,
¿de acuerdo?
—
Pero
es que no tiene sentido que me separe de ti si no pasa nada extraño. No creo
que tenga que echarte fuera de mi vida porque Artemisa esté celosa —dije con
impotencia—. Sus celos son una cosa suya, ya está. No nacen de la situación que
estamos viviendo, sino de su inseguridad, de su modo de ver las cosas.
—
En
eso tienes mucha razón, pero yo me refiero a que, si crees que nuestra relación
pondrá en peligro la tuya con Artemisa, ya no por ella, sino por ti o por mí...
—
Nada
está en peligro, y punto. No me da la gana, Lúa. No dejo de esforzarme para
sosegar a Artemisa, para conseguir que entienda que entre nosotras todo sigue igual,
para que entienda que yo sigo siendo la de siempre, y no hay manera. Yo no
pienso amargarme por eso, carallo. Ya basta. Estoy harta de problemas, de
negatividad, de sufrimiento.
—
Así
se habla —me sonrió encantada.
—
Si
tanto le importo, pues que venga de una maldita vez a Galicia y compruebe ella
misma que no pasa nada. Yo no puedo hacer nada por teléfono si no está
dispuesta a creerme, ¿no? Pues ya está. No hay nada más que pensar. Vayamos.
Pienso pasarlo como jamás lo pasé antes.
—
No
te dejes llevar por el resentimiento ni por la rabia, Agnes —me dijo riéndose
cuando comencé a caminar decidida—. Después te puedes arrepentir de lo que has
hecho.
—
No
le pienso hacer daño a nadie, ni siquiera a mí misma. Sólo quiero disfrutar de
todo, ya está. No quiero más negatividad ni problemas. Ya no me siento rabiosa.
Acabo de comprender que estando rabiosa no conseguiré nada y también, actuando
pensando todo el tiempo en Artemisa, tampoco consigo nada, así que al carallo
todo.
—
¡Carallo!
—se rió Lúa lanzando una carcajada que me hizo reír profundamente a mí
también—. ¡No sabía que tenías tanto carácter! Pero me gusta muchísimo que lo
saques, ¡claro que sí!
Lúa no podía dejar de reírse, lo que me hacía
reír también muchísimo a mí. Comenzamos a caminar hasta la aldeíña donde se
celebraba esa fiesta. Llevaban una semana celebrando fiestas al honor del
apóstol Santiago y acababa justo el día de Galicia, el veinticinco de julio.
Llevaban días haciendo conciertos hermosísimos y aquella noche tocarían muchos
grupos locales, de música tradicional, y también habría comida y vino. Me
percaté enseguida de que todo estaba muy controlado y la música ya había empezado
a sonar hacía muy poquiños minutos.
Al principio, al escuchar el sonido de la
gaita, tan fuerte y claro, y el repicar de los tambores, sentí que mi alma toda
se llenaba de una fuerza que deshacía toda la inquietud que había sentido por
el estado de ánimo de Artemisa. Olvidé en un instante todo lo que me había
hecho llorar y lo único que noté fueron ganas de bailar hasta que mi cuerpo se quedase
sin aliento. Cogí de la mano a Lúa en cuanto sentí toda esa fuerza que latía en
mí y la arrastré a la placiña de la aldea, donde ya bailaban algunas personas
aquellas canciones que llevaban en su sonar la voz de la tierra. Por suerte,
había gente suficiente para que ella y yo pasásemos desapercibidas, pero,
sinceramente, en esos momentos ya me daba igual todo, incluso el resto del
mundo. Despaciño, me deshice de todo lo que me había inquietado antes y me
fundí con la música, con ese ambiente tan lleno de felicidad.
—
¿Quieres
comer o beber algo? —me propuso Lúa sonriéndome feliz.
—
Tengo
mucha hambre.
—
¡Vayamos
a ver lo que hay!
Comimos empanada de verdura y de atún.
Sinceramente, yo olvidé en ese momento que llevaba años sin probar el atún,
pero no pensaba nada en ese instante. Tampoco estoy diciendo que vaya a comer
carne a partir de ahora. Sé que la carne no puedo tolerarla de ninguna manera,
pero en ese momento tenía tanta hambre que había olvidado un poquiño mis
costumbres. Además, estaba todo tan sabroso que era imposible no querer
probarlo todo. También había croquetas, tostadas con pimiento y queso y con
muchas más cosas que parecían tan deliciosas... pero lo que más me gustó,
sinceramente, fue el vino blanco que había. Era Ribeiro, el que más me gusta de
todos los que probé, y además sabía tan dulce que enseguida supe que era muy
peligroso que estuviese tan bueno; pero tampoco me importaba nada en ese
instante. No sé lo que me pasó, pero sólo sentía ganas de dejarme llevar por
todo, sentía ganas de olvidar todo lo que había sufrido hasta entonces y Lúa
parecía haber comprendido muy bien mis intenciones, porque no volvió a
preguntarme por Artemisa ni por cómo me sentía en ningún momento. Sólo danzamos
y cantamos, pero también bebimos. Yo creo que bebí más que ella, pero no podía
evitarlo. Estaba todo tan bueno que parecía imposible que aquellos momentos
fuesen verdad.
Es cierto que en ningún momento dejé de pensar
que los miedos de Artemisa no tenían fundamento, tal como lo había dicho Lúa;
pero sí tengo que reconocer que, a partir de un instante que no sé situar en el
tiempo, me olvidé también de todo lo que había declarado sobre lo que sentía y
pensaba. Lo único que me importaba era estar con Lúa, quizá satisfaciendo todas
esas ganas de estar con ella que había tenido cuando era más joven, tal vez
porque había quedado en mi alma todo ese deseo de estar con ella durante horas
y horas sin que nada acabase. No sé qué me pasaba, pero tengo que reconocer,
aunque me dé mucha vergüenza, que hubo un momento en el que sólo comenzó a
importarme ella. No sé si el vino me ayudó a percibir así las cosas, pero ella
era lo único que veía, su cuerpo junto al mío era lo único que sentía, sólo
quería estar sumergida en sus verdes ojos, sólo quería ver su sonrisa, sólo
quería sentirme cerca de ella, cada vez más cerca, hasta que ella me hubiese
rodeado toda con sus brazos, danzando cada vez más ligeras. Quizá también tenga
que reconocer que, en ese momento, la nostalgia que sentía por Artemisa se
había convertido en una inmensa necesidad de sentirme protegida, de sentir
cariño y amor; pero tampoco puedo negar que lo que más me hacía vibrar era
ella, no importaba nada, era ella. Era su beldad, sus ojos verdes y llenos de
cariño y dulzura, su sonrisa destellante, su manera de bailar, tan exacta, tan
perfecta, que tanto me hacía volar, su modo de sostenerme entre sus brazos, su
olor. Y sé que ella sentía exactamente lo mismo que yo. Yo era lejanamente
consciente de que estaba traicionando a todo lo que había dicho, pero también
pensaba que, si nos deteníamos allí, si no pasábamos de esa línea que separaba lo
que estaba permitido de lo que no, no ocurriría nada, que todo estaría bien si
todo quedaba allí; pero tampoco estaba muy convencida de eso. Tal vez esas
palabras naciesen de una parte de mi alma que quería excusar lo que estaba
pasando.
Además, cada vez me sentía más mareada y
necesitaba agarrarme bien a ella porque el suelo estaba desapareciendo. Y eso
comenzó a pasar ya cuando la noche se había vuelto totalmente profunda y oscura.
Sólo las velas que iluminaban la placiña de la aldea, las estrellas y la luna
nos daban la luz que necesitábamos; pero para mí sólo brillaba ella.
—
Ay,
Lúa, me siento mareada —le susurré en el oído. Pensé que ella no había
escuchado mis palabras, pues la música lo invadía todo; pero enseguida me
demostró que las había escuchado perfectamente apretándome más contra ella—.
¿Tú estás bien?
—
Yo
estoy mejor que nunca —musitó acercándose más a mí y acariciándome la mejilla y
después los cabellos con un cariño que me estremeció profundamente—, pero tal
vez tengamos que irnos ya si no te encuentras bien.
—
No
quiero que esta noche termine nunca —dije cerrando los ojos y apoyándome en
ella.
—
Tiene
que acabar, Agnes, y lo sabes.
—
Haz
que esto no acabe nunca. Haz que esto sea eterno.
—
Yo
haría cualquier cosa por ti, por eso... por eso... —tartamudeó alejándose
despaciño de mí—. Tenemos que irnos, Agnes. Será lo mejor.
—
Pero
es que yo no quiero irme —me reí mientras la cogía con ternura de la cabeza—.
Quedémonos un poquiño más, por favor.
—
¡Pero
si estás mareadiña! —se rió con mucho cariño mientras otra vez me abrazaba—.
Tienes una cariña tan graciosa... Te brillan mucho los ojos.
—
¿Ah,
sí?
—
Mucho,
tanto que me encandilan.
—
Tú
aún brillas más.
—
A
tu lado yo no puedo brillar tanto. Tú lo eclipsas todo, Agnes —musitó
acercándose más a mí—. Por la Diosa Madre, ¿cómo es posible que seas tan
hermosa? Perdóname, pero yo ya no puedo controlar lo que digo.
—
No
lo hagas.
No sé qué fue lo que más me asombró, si su
halago o la manera como lo había pronunciado. Ella no me había confesado
todavía que también creía en lo mismo que yo y en ese momento me lo reveló de
un modo que me hizo sentir tanta felicidad... pero ni siquiera sabía cómo podía
demostrar con mesura mis sentimientos.
—
Eres
bellísima, Agnes, muchísimo —musitó con timidez.
—
Tú
también lo eres, Lúa, Luíña.
—
Ahora,
¿me puedes decir si los miedos de Artemisa tienen fundamento? —me preguntó
riéndose y ruborizándose.
—
Quizás
sí —le reconocí bajando los ojos—. Tú me gustabas muchísimo cuando éramos
jovenciñas.
—
Lo
sabía. Tú también me gustabas mucho. Me daba mucha rabia saber que nunca me lo
dirías y yo no sabía cómo conseguir que te dieses cuenta de que tú también me
gustabas. Parecía como si tú no supieses leer en mis ojos.
—
Ahora
ya no importa nada... Ya todo quedó muy lejos.
—
Eso
sí, pero... ¿ahora?
—
¡Ahora,
no sé.
—
¡Ahora
tienes una borrachera que no te permite pensar! —se rió ella abrazándome otra
vez y bailando.
—
La
tengo, ¡eso sí es verdad! —me reí con ella—. Pero me siento tan bien...
—
Carallo,
y yo también, tontiña.
—
¿Quieres
que vayamos a buscar algo más?
—
¿Tú
quieres beber más? Yo creo que no te conviene, ¿eh?
—
DA
igual. Llevo toda la vida haciendo cosas que no me convienen.
—
¿Ah,
sí? ¿Y qué cosas son ésas? —me preguntó mientras ya caminábamos hasta donde
tenían las bebidas.
—
Pues
vivir lejos de mi tierra durante demasiados años.
—
¿Sólo
eso?
—
Sólo
eso. ¿Te parece poco? —me reí con cariño.
—
Me
parece suficiente para que ahora quieras recuperar el tiempo perdido. No
pienses en nada —me dijo cuando ya teníamos un vaso de vino en la mano cada
una—. Ahora da igual todo, Agnes, como tú dices. Creo que nos merecemos las dos
disfrutar de esta noche hasta sacarle todo su jugo, ¿no?
—
Eso
es lo que creo desde el principio —le sonreí con travesura.
—
¡No
sabía que eras así! —se rió con ganas.
—
Si
no te gusto, puedo ser de otro modo.
—
No
quiero que seas de ninguna otra manera —me declaró arrastrándome lejos de la
gente. Noté que nos envolvían los árboles y el fresquiño de la noche.
—
Tú
también llevas mucho tiempo reprimiendo tus sentimientos, ¿verdad?
—
Sí,
muchísimo tiempo... tal vez toda mi vida.
—
E
logo? ¿Por qué lo hacías?
—
Porque
no me aceptaba. A mí, que me ves tan segura con lo que hago, que me ves tan reconciliada
con los sentimientos y tan comprensiva con las emociones de los demás, me costó
siempre muchísimo entender los míos.
—
¿Y
nunca...?
—
Nunca,
¿qué? —quiso saber riéndose cariñosamente.
—
¿Nunca
estuviste con nadie que te gustase de verdad?
—
¿Te
refieres a si nunca estuve con una mujer? —me preguntó musitando.
—
Sí,
a eso me refiero.
—
Claro
que sí, pero nunca me enamoré de nadie. Sólo fue...
—
¿Y
te gustó?
—
Que
sepas que, mañana, cuando te recuerde que me hiciste estas preguntas, vas a
morirte de vergüenza —se rió con timidez.
—
Pues
por lo menos no moriré de tristeza, como pensé siempre que moriría.
—
¡Mejor,
sí! Por supuesto que me gustó, me gustó mucho, pero sé que me gustaría mucho más
si fuese con alguien de quien estuviese realmente enamorada.
—
Claro
que sí —le contesté sin saber qué decir. Notaba que su mirada hablaba muy
fuerte.
—
¿Quieres
que vayamos ya a la pensión? Cada vez estarás más mareadiña y te costará mucho
caminar.
—
¿Tú
crees?
—
Por
supuesto que lo creo.
—
¿Qué
hora es?
—
Muy
tarde, muchísimo. Por lo menos son las cuatro de la madrugada.
—
¿Cómo
es posible?
—
El
tiempo vuela cuando estoy contigo. Venga, vayamos, Agnes.
—
Pero
es que no quiero irme. Estoy tan bien aquí hablando contigo...
Estábamos sentadas en el suelo, en la hierba,
entre los árboles, y la música sonaba a lo lejos, tiernamente, cada vez más
lenta. Sabíamos que quedaba muy poquiño para que la orquesta dejase de tocar,
pero tampoco eso me hacía sentir ganas de encerrarme en una habitación
desconocida. Quería estar allí para siempre, en esa noche, bajo las estrellas,
junto a Lúa, sintiendo el hechizo de la tierra, sintiendo la voz de la
naturaleza.
—
Yo
soy tan feliz con tan poquiño, Lúa... Sé que es complicado entender a alguien
que se conforma con tan poco sobre todo en estos tiempos, pero te juro que yo
no necesito nada más para ser feliz. Y quiero vivir aquí para siempre,
trabajando la tierra, ya está. No quiero nada más. Ahora me siento tan
completa... Ahora siento que lo tengo todo, todo...
—
Excepto
a Artemisa —me recordó ella con cariño. Sus palabras me hicieron sentir ganas
de llorar.
—
Excepto
a Artemisa... pero tengo miedo. Me da miedo que a ella no le guste esta vida y
no quiera estar conmigo. ¿Qué haré si eso pasa?
—
Si
eso pasa, entonces querrá decir que ella no es el amor de tu vida.
—
Sí
lo es, Lúa. Yo, esta noche, sentí cosas extrañas, pero yo... yo amo a Artemisa.
—
Una
cosa no tiene nada que ver con la otra —me tranquilizó mientras me acariciaba
los cabellos. Yo ya había comenzado a llorar sin poder evitarlo—. Tú tampoco eres
de piedra. Yo sé que no te soy indiferente, pero sé perfectamente cuáles son
tus sentimientos y nunca jugaré con eso, ya lo sabes. No obstante, hay veces en
las que el cuerpo y las sensaciones son más fuertes que nuestras convicciones,
¡sobre todo con por lo menos cinco vasos de vino encima! —se rió despreocupada
mientras me apretaba contra ella—. Venga, no me llores otra vez, ¿eh? Si
lloras, te haré cosquillas —me amenazó con travesura.
—
No,
no, ya no lloro más —me reí sintiendo que su amenaza había llegado demasiado
pronto.
—
¿Tienes
cosquillas? —me preguntó moviendo sus dedos en mi barriga.
—
¡Sí,
sí, muchas! ¡Para, por favor! —grité riéndome cada vez con más fuerza y
cayéndome al suelo—. ¡Lúa, por favor!
—
¡Al
fin te ríes, te ríes de verdad! Ansiaba verte reír.
—
¡Ay,
pero así no! No las soporto.
—
No
pararé hasta que me digas que todo está bien y que serás siempre feliz, venga.
—
Vale,
vale, vale, ¡Sí! ¡Te lo prometo!
—
Y
que no dudarás más de que tienes que quedarte aquí para siempre pase lo que
pase.
—
¡También
te lo prometo, pero eso ya me lo prometí a mí misma hace años! ¡Ay, para ya!
—
Esas
lágrimas son de risa, ¿no?
—
¡Sí,
sí lo son!
—
Vale,
creo que ya es suficiente —se reía ella también con lágrimas en los ojos.
—
Eres
muy cruel, Lúa —me quejé mientras me acomodaba en la hierba—. Yo quiero
quedarme aquí, durmiendo bajo las estrellas. ¿No podemos?
—
Mañana
despertaremos llenas de picaduras de mosquito.
—
Ay,
da igual. Los mosquitos de aquí no me dan miedo. Los de Cataluña sí son
horribles.
—
Ya,
los de aquí son más bueniños.
—
Lo
de aquí todo es más bueniño —musité cerrando los ojos.
—
¿Lo
de dormir aquí lo decías en serio? —me preguntó asombrada.
—
Muy
en serio.
—
Agnes,
pero... —se reía sin parar—. ¿Cómo vamos a quedarnos aquí?
—
¿Qué
pasa? No hay nadie y nadie nos verá.
—
Pero...
Ay, por la Diosa, ¡estás loca!
—
¿Aún
no lo sabías? —me reí con ganas yo también—. No te imaginas cuánto.
—
Lo
único que te pasa es que no te atreves a levantarte porque sabes que no podrás
caminar.
—
También
—le reconocí riéndome—, pero es que se está tan bien aquí...
—
Sí,
pero es peligrosiño que nos quedemos aquí, Agnesiña. Anda, vayamos a la
pensión. Dormirás mucho mejor —me propuso acariciándome la cabeza y acercándose
más a mí.
—
Tal
vez tengas razón... pero quedémonos aquí un poquiño más.
—
Si
nos quedamos aquí más tiempo, después será más difícil que puedas caminar con
fuerzas. Venga, que yo te ayudo.
—
Es
que, si no me ayudases, creo que no podría llegar a ninguna parte —me reí con
vergüenza.
Al final volvimos caminando despaciño,
deteniéndonos de vez en cuando por sentirnos incapaces de caminar con decisión.
También la risa nos detenía, hacía que el camino de ida a la pensión se
convirtiese en algo imposible, pero conseguimos llegar y fingir que estábamos
perfectamente cuando tuvimos que pedirle la llave de la habitación a la dueña
de la pensión. Ella nos sonrió con cariño mientras nos guiaba por el pasillo
hacia el cuarto que nos había asignado y después desapareció sin decirnos nada,
tal vez intuyendo que pocas palabras podríamos comprender.
En ese momento, sentí miedo al preguntarme cómo
sería la habitación. Supliqué que hubiese dos camas. Si sólo había una,
entonces tendría que comenzar a sospechar de Lúa y de que sus palabras no eran
ciertas; pero ella había reservado una habitación con dos camas, lo que me hizo
sentir de súbito muy tranquila.
—
Venga,
tenemos que dormir, que mañana tendrás un dolor de cabeza que no podrás
soportarlo.
—
¿No
hay ningún remedio para evitarlo?
—
Bebe
agua, mucha agua.
Nos reíamos sin parar, por la más pequeña
tontería; pero, cuando me tumbé en la cama y cerré los ojos, aparte de sentir
que todo me daba vueltas, noté que el sueño cada vez me dominaba más hasta que
me quedé profundamente dormida.
Creo que ya voy a dejar de escribir porque el
dolor de cabeza que tengo cada vez es más intenso. A mi madre le hace muchísima
gracia que esté así e incluso me regañó en broma, diciendo que me reñía por
todas esas veces que no lo hizo cuando era jovenciña, por causa de que yo nunca
había llegado así a casa, con una resaca tan grave. No sé aún cómo Lúa pudo
conducir, pero a las doce de la mañana ya estábamos de vuelta, ambas con una
resaca horrible. No sé si podremos salir hoy. Yo prefiero quedarme aquí sin
hacer absolutamente nada. Ni siquiera puedo comer. Pensar en la comida me da
mucho asco.
Ya escribiré en otro momento. Aún me asombra
comprobar que tengo tanto ánimo para escribir.
Está claro que hay cosas muy tuyas en tus historias, y lo del Ribeiro es una de ellas, jajaja. A Agnes le sube igual que a ti, aunque sean un par de copas. Pues es un capítulo al que yo definiría como "tensión sexual no resulta". Empezamos por Artemisa y el gran problema, sus celos. He de decir que me he reído al ver lo que coincide con la historia del crucero, ¡nos pusimos de acuerdo sin pretenderlo! Jajajajaja. Está claro, Artemisa es celosa, los dos lo hemos decidido jajaja. Y además, está celosa y aunque quizás exagera un poco, tiene sus razones. En el barco supo ver que Asunción sentía mucha atracción por Agnes, y ahora, yo creo que ella es capaz de captar lo mismo, que algo hay entre ellas. No se equivoca, aunque se precipite y se enfade sin fundamento. Agnes le miente, le dice que no hay nada entre ellas, que es solamente una amiga, pero no es así. Se gustan, y mucho. Puede ocurrir algo en cualquier momento y hasta me temía que ocurriese en el último momento. Me sorprende que incluso sea más bien Lúa la que ponga más freno y saque a reflote a Artemisa que la propia Agnes. Yo creo que Agnes está cansada ya de tantos problemas, quiere disfrutar y que la dejen en paz. Pues oye, ya le toca y hace bien pensando así, aunque hará sufrir a Artemisa, que la ama de verdad. Luego, se confirma que no piensa volver. Se quiere quedar, y eso, también lo intuyó Artemisa, sabía que no regresaría. No debería culparla, yo creo que se merece ser feliz y estar sana. Una pregunta tonta, ¿Lúa cree en la Diosa? No recuerdo si lo has llegado a decir, lo digo por su frase "Por la Diosa". Es que si cree, todavía hay más unión. En esos momentos de fiesta, Agnes se deja llevar y olvida todos sus problemas, aunque ahora solamente tiene uno, Artemisa. No debería regresar, es Artemisa la que tiene que viajar y mover ficha. Estas son consecuencias por la pasividad de Artemisa. Ocurren cosas, Agnes persigue sus sueños, vuelve a su pasado que se convierte en futuro, y ella, que era su futuro, se está convirtiendo en pasado. Si no se mueve, la perderá. Con ella no justifico que Agnes le sea infiel, ni mucho menos, pero que la está perdiendo por no hacer nada, está más que claro.
ResponderEliminarUn capítulo intenso y muy tenso (incluso diría que erótico jajaja). Estoy deseando leer más, ¡¡¡está muuuuy interesanteeee!!!
Ay, ay, ay, que Agnes está jugando con fuego. Mi idea sobre Lúa sigue siendo la misma, no es que sea una mala persona, pero tampoco es la amiga desinteresada que intenta dar a entender, porque me parece sospechoso cómo le va poniendo a Agnes las cosas de modo que parece que ella es la que toma las decisiones cuando, en el fondo, es ella quien va guiando la cosa; por ejemplo, cuando le sugiere que tal vez se debería ir a Cataluña para no perder a Artemisa, cuando perfectamente conoce el hecho de que en ese momento de su vida Agnes está en las antípodas de ese modo de pensar.
ResponderEliminarLuego está el asunto de la pensión, que es muy sugerente; claro, contrata dos camas, pero no sé muy bien si no es para no hacer algo tan evidente que lo arruine todo.
Y tenemos claro, la actitud de Artemisa, que solo conocemos de rebote por lo que Agnes nos cuenta, pero que creo es tal y como ella lo percibe; está muerta de celos, y no se equivoca. Pero tiene que tomar una decisión: o da a Agnes por perdida, y se retira del campo de juego, o toma cartas en el asunto, va por fin a Galicia y pone a prueba los sentimientos de Agnes. La verdad es que en esta historia no puedo evitar estar de parte de Artemisa, pero es que estoy completamente seguro de que la unión entre Agnes y Artemisa va mucho más allá de la que pueda tener con Lúa... no comprendo cómo Artemisa es tan retraída y no toma la iniciativa, ¿le hará falta un pinchacito? Me quedo con ganas de saber lo que sigue, eso tiene solución...