domingo, 19 de enero de 2020

DIARIO DE AGNES: VENRES, 17 DE XANEIRO DE 2020

Venres, 17 de xaneiro de 2020
Eu nacín nunha terra que fala. O son da auga do río aprendeume a expresarme. O silencio que murmura entre as árbores ensinoume a calar. A voz das pólas abaneadas polo vento amosoume a beleza de saber escoitar. Aprendín a bailar co movemento das estacións e coa mudanza de día en noite. A nosa fala, tan profunda e agarimosa como o verdor da primavera, foi sempre a nosa canción de berce. Nunca me sentín soa entre os animais que formaban a miña familia. Nunca me sentín soa porque me sabía acompañada pola natureza; unha forza máis poderosa que calquera ialma, que sempre estivo connosco e en nós, dende o principio de todo. Na miña terra, a natureza ten unha voz que só sabemos ouvir os que nacemos eiquí e sabemos amala. Dende sempre, a miña familia amou este recunchiño do mundo que para min sempre foi o mundo enteiro. Non podía imaxinar que había máis alá desas inmensas montañas cuxos cumes ficaban cubertos de neve durante o ano todo. Coñecía a cidade de Ourense como a palma da miña man porque, sempre que ía pasar eilí o día, aproveitaba cada intre para gravar na miña memoria a súa fermosura, que tanto me impresionaba; pero, a maiores da miña aldea e dos bosques que a rodeaban, para min non había nada máis no mundo.
Aprender a repenicar na pandeireta e a cantar era algo tan natural como aprender a falar e a camiñar. Aprender a traballar a terra tamén era algo natural. Era un coñecemento que levabamos no sangue dende sempre, xeración tras xeración. Era aprender a vivir, simplemente, e vivir era algo tan sinxelo como respirar.
Malia a pobreza que enchía as nosas vidas, eu sentíame rica porque dispoñía da inmensidade da natureza para correr, tiña a amizade dos animais que coidaba, tiña a mellor familia que podía ter, sabíame expresar nunha lingua antiga e especial, tan antiga como os bosques que tan ben coñecía. Sabía cantar, danzar e tocar a pandeireta cunha habelencia que todos admiraban e me aplaudían.
Agora, tantos anos despois dos meus primeiros anos de vida, sinto que vivín un soño; un soño que ficou interrompido durante anos e que reviviu cunha forza abraiante e definitiva, revelándonos a todos co seu vigor que nunca máis permitirá que ninguén o volva silenciar.
A miña infancia era especial, era a infancia dunha cativa que nacera nunha pequena aldea da montaña de Ourense, que medrou entre campos de centeo, de millo e viñedos, entre festas antigas, entre xente loitadora e moi traballadora, xente humilde que apreciaba todo o que tiña, ata a cousiña máis pequena da que dispoñan. Eu sempre fun así. Nunca fun ambiciosa. Amaba o que tiña e o meu desexo era vivir alí sempre, ata a fin dos meus días, entre as montañas, entre ás árbores, nesa aldea de pedra toda, na miña casiña pequena, pero acolledora, xunta a miña nai e mailas todas as persoas que formaban a miña familia, a miña vida. Nunca aspirei a ren máis. Non me conformaba co que tiña, nunca o fixen. Non era conformidade. Era amor o que sentía. Non me conformaba porque para min nunca existira nada mellor. Tampouco coñecía nada mellor e sinceramente estaba certa de que non había nada mellor.
Mais, de súpeto, cando estaba a piques de me converter nunha muller madura disposta a defender a vida que sempre soñara vivir, o meu destino mudou brutalmente, esnaquizaron os meus soños, arrincáronme dese presente e do futuro que devecía vivir, sen que puidese protestar, sen que tivese a oportunidade de berrar, de suplicar que non me afastasen do que máis amaba no mundo. O meu corazón estaba cheo de amor: amor á miña terra, amor ás árbores que tan ben me coñecían, amor á aldeíña, á xente que sempre fora a miña familia e que sempre estivo ao noso lado para axudarnos en todo o que precisásemos... e, sobre todo, amor a unha rapaza que me facía tolear, que lle daba a todo un sentido distinto, que tinxía de cores brillantes o seu redor, que me falaba sempre a través da distancia, que sempre estaba presente nos meus soños e nos meus pensamentos. Foi precisamente ese amor o que me afastou de todo o que quería.
Aquela mañá chea de tristura na que marchei de Ourense, sentindo que se me desfacía a ialma, non era capaz de pensar no futuro porque, neses momentos e durante anos, o futuro non existía para min. Non podía existir para min un futuro que non se asemellaba en absoluto ao que eu tanto soñara. Non podía existir futuro para min se me arrincaban do presente sobre o que eu construiría a miña vida, sobre o que eu quería construír a miña existencia toda. Era coma se esnaquizasen os alicerces dunha casa antes de construíla.
Se, neses momentos, alguén me dixese que, trinta anos despois, podería voltar a ese presente que ficaba interrompido para min e que me reencontraría con esa rapaza que para min significaba tanto, xamais o tería crido, xamais. Pensaría que rían de min, que facían chanza cos meus sentimentos, cos meus soños, con todo o que me enchía a ialma.
Eu fiquei morta durante eses anos todos, durante tanto tempo que, ao final, case non me podía recoñecer a min mesma. Atacoume algo moito máis violento que unha depresión; algo que estivo a piques de desfacerme en moitísimas ocasións. É imposíbel deseñar unha vida sen dedicarlle a esa vida ningún pensamento previo. Non tiña ningunha ferramenta que me axudase a recuperar a esperanza. Non podía atopar algo que me fixese soñar porque me arrincaron todo o que me construía como persoa, que me definía, que me facía saber que eu tiña dereito a existir neste mundo porque, neste mundo enorme gris e cheo de inxustizas, había un recuncho ao que eu pertencía, que me pertencía. Lonxe dese recunchiño que era o meu fogar, non quedaba xa nada para min. Lonxe das persoas que me entendían cando falaba e que me coñecían, eu sentía que non existía ninguén que puidese comprender o que eu era. Lonxe dos bosques que sempre me protexeron, da música que foi sempre a banda sonora da miña vida, sentía que un silencio horríbel e frío enchera a miña vida toda.
Aprendín a ter medo, moitísimo medo; medo a cousas que nin tan sequera entendía. Non puiden facer un dolo polos meus soños porque morreron tan de súpeto que case non daba entendido o que ocorrera. Unha mañá, espertara en Ourense e, horas despois, achábame nun lugar completamente descoñecido, estarrecedor, horríbel; o lugar máis horríbel que xamais vira e vin na miña vida. A noite anterior, sentírame rodeada polas persoas que máis quería do mundo e, ao día seguinte, non había preto de min ninguén que me inspirase confianza, nin amor, nin dozura nin comprensión.
Enganaron á miña nai. Fixéronlle crer que, no lugar ao que me enviaría, eu podería seguir estudando. Fixéronlle crer que eu tería un grande futuro eilí, tan lonxe do meu fogar, de Ourense, de Galiza, da miña familia. Ninguén lle dixo nunca que tipo de residencia era a que se convertería no meu “fogar”. A miña nai non cría de verdade que eu estaba enferma. Nunca o creu. Ela queríame protexer das malas linguas, do rancor, dos perigos que me podería atopar neses momentos da Historia no que aínda non se comprendía a miña maneira de amar.
Axiña se arrepentiu de terme enviado tan lonxe e quíxome procurar, procuroume por ceo, mar e terra, pero ninguén a axudou nunca. O que eu non sabía era que foi precisamente Lúa quen convenceu á miña nai de que me buscase, quen lle fixo entender que se trabucara moitísimo comigo. A miña nai soubo que me tiña que rescatar dese lugar incomprensíbel ao que me enviaran grazas a Lúa. Ata entón, ela creu que fixera ben comigo. Non sei como Lúa soubo a verdade. Seica procurase información verbo do sitio ao que me mandara a miña nai. A mágoa é que a miña nai non me encontrou nese momento, nin ao mes seguinte nin aos anos seguintes. A miña nai enfermou gravemente. A tristura que a atacaba converteuse nunha doenza que estivo a piques de desfacer a súa vida, pero ela nunca se rendeu. Loitou contra a doenza porque sempre tivo a esperanza de que, algún día, eu voltaría á aldeíña, entraría pola porta da nosa casa e a abrazaría dicíndolle dese xeito que non lle gardaba rancor por ren. E ese momento chegou vinte e sete anos despois da mañá de primavera máis fría da Historia para min.
Por que falo agora de todo isto? Porque, cando comezou este ano, soñei que tiña que falar da miña vida perante dunha grande morea de persoas que me escoitaban con atención. Sentía que precisaba desafogar todo o que levaba por dentro, todo o que levo por dentro durante anos. Agora síntome feliz, pero aínda sigo tendo pesadelos horríbeis nos que os meus medos reviven, fortes e violentos. Aínda teño ansiedade de cando en vez precisamente cando mellor me sinto, cando noto que todo o que crea a miña vida é marabilloso, cando me sinto a persoa máis ditosa do mundo. Aínda teño traumas que non marcharon definitivamente da miña ialma.
Nese soño, estaban diante miña todas as persoas que coñecín ao longo da miña vida. Estaban todas as persoas que vivían na aldea cando eu nacín, estaba a miña familia enteira, mesmo o meu pai me escoitaba, estaba Gilbert, Gaya, Artemisa, Neftis... pero non me resultaba incómodo ter que falar de cousiñas tan íntimas, ao contrario, cría que lles debía a todos unha explicación por como fun no pasado, polo doente que moitos deles me viron. Gaya morreu sen verme curada... ou sería mellor dicir que nunca me viu relativamente estábel. Sei que nunca me curarei. Xa o teño aceptado. Sei que, de súpeto, podo sufrir unha crise breve, pero daniña. Sei que eses traumas que me ocasionou todo o que vivín no pasado nunca marcharán definitivamente.
Hoxe viñemos á aldeíña. Nevou un pouquiño eiquí, pero, nas montañas, a neve refulxe coma se de verdade tivese brillo, coma se fose de prata. A neve desfíxose axiña, pero parece ser que mañá nevará aínda máis. Vai moitísimo frío. Agora si vai frío de verdade. Esta semana volve chover moitísimo, con loucura, dunha maneira agresiva e desapiadada.
Cando baixamos do coche, axiña puiden cheirar o recendo das lareiras acesas. Ese recendo a fume trasládame directamente á miña infancia, á miña adolescencia, ás noites de invernía nas que todo ficaba nevado, branco, silandeiro; nas que nos achabamos incomunicados do resto do mundo. A aldeíña, tan pequerrechiña e antiga, aínda era moito máis diminuta. Esta aldeíña, situada entre montañas, entre vales, era un chisquiño de fermosura detido no tempo. Era algo que ficaba arredado da realidade. Era un conto, a aldea toda era un conto, un soño.
Anos despois, a aldea paréceme moito máis chea de soidade e de silencio que nunca. A meirande parte das casiñas están derrubadas, deshabitadas, baleiras, cheas de abandono. A miña é unha das poucas casas de pedra que fican enteiras na aldea, coa súa corte, co seu hórreo, con todo o que tivo sempre, da mesma maneira que sempre. A casiña que fora da nai de Lúa está baleira, pero aínda mantén a vida que sempre desprendeu. A casiña da miña avoa... quixémola recuperar, pero é complicado reformala porque é moi antiga.
Non sei por que, esta vez, me afectou tanto e tanto ver a aldeíña así, tan chea de invernía. Púxoseme un nó na gorxa cando camiñabamos entre as casiñas de pedra, baixo a luz case inexistente das pouquiñas luces artificiais que alumean  as rúas. Había tanto e tanto silencio que me parecía que o mundo enteiro calara. Como pode existir un silencio tan denso, tan profundo, que tanto berra? Subiamos a costiña que accede á praza da aldea, preto da que está a miña casa, cando sentín que unha tristura inmensa me enchía a ialma e non puiden seguir camiñando, Vireime de costas e fiquei detida mirando como morría o día sobre as montañas, como as derradeiras raiolas do sol douraban as leiras durmidas, como a noite se espallaba polo ceo, un ceo anubrado e profundamente cheo de soidade. O sol brillaba tralas nubes, pero a súa beleza e a súa grandeza albiscábanse no horizonte, vermello e forte malia a tristura, malia o paso do tempo, malia a soidade.
«Este recuncho do mundo non ten tempo», pensei namentres me limpaba unha bágoa que me esvaraba pola meixela. Lúa deuse de conta de que me detivera, chegou ata min e preguntoume que me ocorría. Non lle souben explicar que me pasaba, pero non fixo falla que lle dixese ren. Ao observar ela a imaxe que tiñamos diante nosa, entendeu todo o que eu sentía. Ela tamén ouvía ese silencio que parecía nacer da mesma terra e chover do ceo. Non se ouvía absolutamente ren, ren, ren, ren.
     Non se oe ren, Lúa —díxenlle case sen voz, con medo a crebar ese silencio que nos oprimía a ialma.
Lúa apertoume a man. Non era quen de falar. Cando notei que me collía da man e que ma apertaba, entón sentín que ambas as dúas fundiamos os nosos pensamentos e os nosos sentimentos. A través da súa pel, co contacto dos seus dedos envolvendo os meus, sentín nitidamente que ela e máis eu nos achabamos nunha mesma realidade, experimentando exactamente as mesmas emocións. Con ela sempre sinto esa conexión tan fonda que traspasa fronteiras, que non fai falla alimentar con verbas. É coma se unha corda indestrutíbel enlazase as nosas ialmas.
Entón sentín, cunha forza que case me tirou a respiración, que nos achabamos nun intre único na Historia, nun lugar apartado de todo, de todo o que pode facer dano. Aquel silencio tan inmenso protexíanos. No mundo seguía habendo os mesmos problemas de sempre, seguían a morrer persoas de xeito inxusto, seguía habendo violencia, doenzas, horríbeis feitos que destrúen calquera esperanza... pero nós estabamos lonxe de todo iso, tan lonxe que parecía imposíbel crer que aquela paz que nos rodeaba non existise no mundo enteiro.
Non sei canto tempo estivemos así, mirando a beleza do solpor, sentindo o silencio, o frío e a soidade que nos protexían, que nos acariñaban a pel e a ialma. Soubemos que tiñamos que ir á miña casa cunha mirada que nos dedicamos sen dicir ren. Ía moitísimo frío, cada vez máis frío, e estaba a piques de comezar a chover cando nos separamos dese intre sentindo que a anoitecida xa chegara.
Con Lúa paréceme que vivo un soño. A nosa vida é tan fermosa que me custa aceptar que isto sexa real. Si temos problemas. Sen ir máis lonxe, a semana pasada, tiven unha pequena recaída case sen importancia da que creo que xa saín grazas a Lúa. Eu queríalle agochar que non me encontraba ben. O ano comezara moi ben, cunha festiña preciosa, con momentos de tolería que me fan sorrir sempre que os lembro... pero, co paso dos días, algo comezou a ir mal por dentro de min sen eu entender que me ocorría. Síntome tan feliz que mesmo me custa recoñecer a ansiedade. Síntome tan ben que, moitas veces, esquezo que podo estar mal, que, no meu cerebro, quedan pegadas da doenza que me fixo tanto dano. Emporiso, custoume tanto recoñecer que non estaba ben. A semana pasada, non viñemos á aldeíña porque tiñamos un concerto moi especial con Iauga nun centro cívico de eiquí de Ourense e logo habería unha festa á que tiñamos moitísimas ganas de ir. Foi o venres á noite, antes de ir durmir, cando Lúa me dixo que sabía que eu non estaba ben. Eu tentara agocharllo porque non quería que se preocupase. Sabía que aquilo era efémero, que se iría, que axiña volvería estar ben. Encontrábame nerviosa, non me sentía ben estando rodeada de moita xente, case que non me apetecía saír cando chegaba á fin á miña casa despois dunha xornada intensa de traballo... pero sentíame feliz; o cal non entendo porque, nese estado no que me atopaba, non tería que sentir ren positivo; pero sentíame feliz, cómoda...
Lúa díxome que a ela non lle podía agochar que non estaba ben. Cando lle preguntei por que, deume unha resposta que me deixou abraiada e que me fixo sentir parva.. Non entendía como non se me ocorrera antes. Díxome: “porque son psicóloga”. Pois, grazas a iso, está a me axudar moitísimo. Mesmo, ás veces, cando noto o ben que me senta falar con ela e escoitar os seus consellos, cando noto canto me axuda, teño a esperanza de que estas cousiñas que poden facer tremer a miña vida desaparezan para sempre.
O concerto que demos o sábado foi incríbel. Axudoume moitísimo tocar, bailar e cantar diante de toda esa xente que nos vía e nos escoitaba e xunta as compañeiras de Iauga, xunto a Lúa, xunto a Silvia... Sentín que aquela ansiedade que me atacara esa semana marchaba, deixábame, sentía que a música me curaba. Achándome xunta Lúa neses momentos tan especiais, souben que nunca máis me volvería sentir a piques de perderme porque ela está comigo, porque recuperei todo iso que, cando era cativa e adolescente, tanto desexaba ter, todo iso que perdín cando me arrincaron dos brazos da miña terra.
Esta semana foi marabillosa. Síntome en min mesma, síntome ben, feliz e sensíbel, emociónome con cousiñas que para outra persoa poden resultar unha parvada, pero a min gústame a miña sensibilidade. Antes, facíame dano ser tan sensíbel, pero agora entendo a miña ialma mellor que nunca e coido que ser tan sensíbel é algo moi fermoso, é, sinceramente, unha grande sorte.
E, dentro de tres mesiños, Lúa e máis eu casaremos eiquí na aldeíña. Vai ser unha voda fermosísima. Devezo por que chegue xa ese momento, ese día tan especial. Non é o feito de casarmos o que máis me emociona, é saber que poderemos facer un xuramento de amor perante destes bosques, neste recunchiño do mundo que viu nacer o noso amor, que foi testemuña dos nosos prohibidos bicos, dos fermosos momentos que vivimos xuntas, lonxe de todas as miradas que nos podían descubrir. Lúa dime que me ten preparadas moitas sorpresiñas para ese día e eu tamén lle vou preparar algunhas moi especiais. Vai ser tan bonito...
Todo vai mellorando na nosa vida. Mesmo Uxía parece máis tranquila; pero Silvia tivo que intervir para que todo comezase a mellorar. Estando na cafetaría unha mañá da semana pasada, Silvia sentou con Uxía na mesa na que almorzaba e preguntoulle directamente canto tempo pensaba manter esta incómoda situación, se pensaba estar moitos anos desgustada connosco sen motivo. Mesmo, esa mañá, eu dixéralle a Uxía que, se non era quen de falarme agradabelmente, procurase outro lugar no que almorzar e que non a pensaba invitar a ningún almorzo máis namentres non se lle pasase ese rancor que tanto dano me facía. Silvia díxolle a Uxía que eu tiña todas as razóns do mundo para dicirlle iso. Neses momentos, tamén por mor da ansiedade que me fervía por dentro, eu sentíame farta de parvadas, coa paciencia mínima para aturar malas contestacións, malas miradas... pero, a partir dese día, Uxía mudou a súa actitude connosco. Fálanos máis, nos ensaios xa está doutra maneira e mesmo o sábado se implicou moitísimo no concerto que fixemos. Mesmo, esta semana veu connosco ás Burgas, que sempre imos o martes, sempre, todas as semanas. Ese baño para min é totalmente preciso para tirarme de enriba todo o estrés do día, do choio... Custa moito atender e aturar a todo tipo de persoas. O curioso é que son máis impacientes as persoas que máis tempo libre teñen, sobre todo as persoas maiores.
A miña nai ultimamente está algo morriñenta. Dime que deu en lembrar aqueles tempos nos que a aldeíña estaba chea de vida. Eu enténdoa, pero tamén lle digo que a aldeíña segue estando chea de vida. Hai moitísimos animais vivindo eiquí, óese sempre o canto dos paxariños, aínda que, na invernía, case todos marcharon; pero voltarán na primavera e o bosque encherase de vida, veremos correr entre as árbores as lebres, aos coellos... Brillará a neve que se nega a desfacerse, que vive nos cumes dos montes, e sairán as flores, as árbores encheranse de froitos, de flores, e xa poderemos comezar a sementar. Si, a invernía é triste, pode parecer moi triste e feita só de soidade e silencio, pero tamén é fermoso que a natureza cale, que poidas conversar co tempo sen empregar verbas, que poidas sentir o poder do frío acariñándote a pel, que poidas respirar pausadamente sen que nada interrompa o teu alento. Este silencio tan fondo faime sentir acollida, cúrame a ialma, éncheme o corazón todo, faime sentir no meu fogar.
Xa veu de todo a anoitecida. Lúa está a falar coa miña nai eilí fóra, cunha veciña tamén que veu saudarnos, e agora cearemos todas xunta a lareira unha cunquiña de caldiño quente, riquísimo, que fixo a miña nai. Síntome arestora tan acollida e feliz que me parece imposíbel que a semana pasada volvese estar mal. Agora todo iso xa queda moi lonxe.
Sigo a celebrar eses rituais máxicos cos que pretendo enviarlle a Artemisa forza, saúde e enerxía positiva. Non sei se esforzarme por celebralos me desgasta, pero, ata que eu saiba que está mellor, non deixarei de facelos. Casandra dime que vai mellorando moi devagariño, pero que se produciu nela unha mudanza moi importante. Contoume que agora ten ganas de saír, de vivir, de loitar pola vida que a agarda máis alá destes días terríbeis, e di que hai moito tempo que non a vía tan positiva, que está segura de que isto lle está a ocorrer grazas a min, pero tamén penso que Artemisa é forte e seica non precise que ninguén lle envíe enerxía positiva dende a distancia. Non obstante, eu non deixarei de facelo ata que de verdade estea curadiña. Non sei se algunha vez coñecerá todo o que fixen por ela... Só agardo que estea ben e que poida ser tan feliz como o son eu. Non me cambiaría por ninguén nin por nada. Xamais pensei que a miña vida puidese ser tan bonita e menos o podía pensar nese tempo no que non quedaba en min nin a máis pequena esperanza, no que só había escuridade e desalento na miña ialma.
Ultimamente estou compoñendo moitas cancións e estamos pensando en gravar un disco, pero non é algo sinxelo porque temos que alugar un estudo, temos que contratar a alguén que nos axude a rexistrar as cancións cun son aceptábel... así que creo que esa idea non poderá virar en realidade ata que pase máis tempo. Temos que aforrar un pouco para levala a cabo.
E creo que iso é todo por hoxe.


Traducción:


Viernes, 17 de enero de 2020
Yo nací en una tierra que habla. El sonido del agua Del Río me enseñó a expresarme. El silencio que murmura entre los árboles me enseñó a callar. La voz de las ramas mecidas por el viento me mostró la belleza de saber escuchar. Aprendí a bailar con el movimiento de las estaciones y con el cambio de día en noche. Nuestro hablar, tan profundo y cariñoso como el verdor de la primavera, fue siempre nuestra canción de cuna. Nunca me sentí sola entre los animales que formaban mi familia. Nunca me sentí sola porque me sabía acompañada por la naturaleza; una fuerza más poderosa que cualquier alma, que siempre estuvo con nosotros y en nosotros, desde el principio de todo. En mi tierra, la naturaleza tiene una voz que sólo sabemos oír los que nacimos aquí y los que sabemos amarla. Desde siempre, mi familia amó este rinconciño del mundo que para mí siempre fue el mundo entero. No podía imaginar qué había más allá de esas inmensas montañas cuyas cumbres permanecían cubiertas de nieve durante todo el año. Conocía la ciudad de Ourense como la palma de mi mano porque, siempre que iba a pasar allí el día, aprovechaba cada instante para grabar en mi memoria su hermosura, que tanto me impresionaba; pero, aparte de mi aldea y de los bosques que la rodeaban, para mí no había nada más en el mundo.
Aprender a percutir en la pandereta y a cantar era algo tan natural como aprender a hablar y a caminar. Aprender a trabajar la tierra también era algo natural. Era un conocimiento que llevábamos en la sangre desde siempre, generación tras generación. Era aprender a vivir, simplemente, y vivir era algo tan sencillo como respirar.
Pese a la pobreza que llenaba nuestras vidas, yo me sentía rica porque disponía de la inmensidad de la naturaleza para correr, tenía la amistad de los animales que cuidaba, tenía la mejor familia que podía tener, sabía expresarme en una lengua antigua y especial, tan antigua como los bosques que tan bien me conocía. Sabía cantar, danzar y tocar la pandereta con una habilidad que todos admiraban y me aplaudían.
Ahora, tantos años después de mis primeros años de vida, siento que viví un sueño; un sueño que permaneció interrumpido durante años y que revivió con una fuerza asombrosa y definitiva, revelándonos a todos con su vigor que nunca más permitirá que nadie vuelva a silenciarlo.
Mi infancia era especial, era la infancia de una niña que había nacido en una pequeña aldea de la montaña de Ourense, que creció entre campos de centeno, de trigo y de viñedos, entre fiestas antiguas, entre gente luchadora y muy trabajadora, gente humilde que apreciaba todo lo que tenía, hasta la cosiña más pequeña de la que disponía. Yo siempre fui así. Nunca fui ambiciosa. Amaba lo que tenía y mi deseo era vivir allí siempre, hasta el fin de mis días, entre las montañas, entre los árboles, en esa aldea toda de piedra, en mi casiña pequeña, pero acogedora, junto a mi madre y todas las personas que formaban mi familia, mi vida. Nunca aspiré a nada más. No me conformaba con lo que tenía, nunca lo hice. No era conformidad. Era amor lo que sentía. No me conformaba porque para mí nunca había existido nada mejor. Tampoco conocía nada mejor y sinceramente estaba segura de que no había nada mejor.
Mas, de súbito, cuando estaba a punto de convertirme en una mujer madura dispuesta a defender la vida que siempre había soñado vivir, mi destino cambió brutalmente, destrozaron mis sueños, me arrancaron de ese presente y de ese futuro que ansiaba vivir, sin que pudiese protestar, sin que tuviese la oportunidad de gritar, de suplicar que no me alejasen de lo que más amaba en el mundo. Mi corazón estaba lleno de amor: amor a mi tierra, amor a los árboles que tan bien me conocían, amor a la aldeíña, a la gente que siempre había sido mi familia y que siempre estuvo a nuestro lado para ayudarnos en todo lo que necesitásemos... y, sobre todo, amor a una chica que me hacía enloquecer, que le daba a todo un sentido distinto, que teñía de colores brillantes su alrededor, que me hablaba siempre a través de la distancia, que siempre estaba presente en mis sueños y en mis pensamientos. Fue precisamente ese amor lo que me alejó de todo lo que quería.
Aquella mañana llena de tristeza en la que me marché de Ourense, sintiendo que se me deshacía el alma, no era capaz de pensar en el futuro porque, en esos momentos y durante años, el futuro no existía para mí. No podía existir para mí un futuro que no se parecía en absoluto al que yo tanto había soñado. No podía existir futuro para mí si me arrancaban del presente sobre el que yo construiría mi vida, sobre el que yo quería construir toda mi existencia. Era como si destrozasen los cimientos de una casa antes de construirla.
Si, en esos momentos, alguien me hubiese dicho que, treinta años después, podría volver a ese presente que permanecía interrumpido para mí y que me reencontraría con esa chica que para mí significaba tanto, jamás lo habría creído, jamás. Habría pensado que se reían de mí, que hacían bromas con mis sentimientos, con mis sueños, con todo lo que me llenaba el alma.
Yo permanecí muerta durante todos esos años, durante tanto tiempo que, al final, casi no podía reconocerme a mí misma. Me atacó algo mucho más violento que una depresión; algo que estuvo a punto de deshacerme en muchísimas ocasiones. Es imposible diseñar una vida sin dedicarle a esa vida ningún pensamiento previo. No tenía ninguna herramienta que me ayudase a recuperar la esperanza. No podía encontrar algo que me hiciese soñar porque me arrancaron todo lo que me construía como persona, que me definía, que me hacía saber que yo tenía derecho a existir en este mundo porque, en este mundo gris y lleno de injusticia, había un rincón al que yo pertenecía, que me pertenecía. Lejos de ese rinconciño que era mi hogar, no quedaba ya nada para mí. Lejos de las personas que me entendían cuando hablaba y que me conocían, yo sentía que no existía nadie que pudiese comprender lo que yo era. Lejos de los bosques que siempre me protegieron, de la música que fue siempre la banda sonora de mi vida, sentía que un silencio horrible y frío había llenado toda mi vida.
Aprendí a tener miedo, muchísimo miedo; miedo a cosas que ni tan siquiera entendía. No pude hacer un duelo por mis sueños porque murieron tan de repente que casi no conseguía entender lo que había ocurrido. Una mañana, me había despertado en Ourense y, horas después, me hallaba en un lugar completamente desconocido, aterrador, horrible; el lugar más horrible que jamás había visto y vi en mi vida. La noche anterior, me había sentido rodeada por las personas que más quería del mundo y, al día siguiente, no había cerca de mí nadie que me inspirase confianza, ni amor, ni dulzura ni comprensión.
Engañaron a mi madre. Le hicieron creer que, en el lugar al que me enviaría, yo podría seguir estudiando. Le hicieron creer que yo tendría un gran futuro allí, tan lejos de mi hogar, de Ourense, de Galicia, de mi familia. Nadie le dijo nunca qué tipo de residencia era la que se convertiría en mi “hogar”. Mi madre no creía de verdad que yo estaba enferma. Nunca lo creyó. Ella quería protegerme de las malas lenguas, del rencor, de los peligros que podría encontrarme en esos momentos de la Historia en los que aún no se comprendía mi manera de amar.
Enseguida se arrepintió de haberme enviado tan lejos y quiso buscarme, me buscó por cielo, mar y tierra, pero nadie la ayudó nunca. Lo que yo no sabía era que fue precisamente Lúa quien convenció a mi madre de que me buscase, quien le hizo entender que se había equivocado muchísimo conmigo. Mi madre supo que tenía que rescatarme de ese lugar incomprensible al que me habían enviado gracias a Lúa. Hasta entonces, ella creyó que había hecho bien conmigo. No sé cómo Lúa supo la verdad. Quizás buscase información sobre el sitio al que me había mandado mi madre. La pena es que mi madre no me encontró en ese momento, ni al mes siguiente ni a los años siguientes. Mi madre enfermó gravemente. La tristeza que la atacaba se convirtió en una enfermedad que estuvo a punto de deshacer su vida, pero ella nunca se rindió. Luchó contra la enfermedad porque siempre tuvo la esperanza de que, algún día, yo volvería a la aldeíña, entraría por la puerta de nuestra casa y la abrazaría diciéndole de ese modo que no le guardaba rencor por nada. Y ese momento llegó veintisiete años después de la mañana de primavera más fría de la Historia para mí.
¿Por qué hablo ahora de todo esto? Porque, cuando comenzó este año, soñé que tenía que hablar de mi vida ante una gran cantidad de personas que me escuchaban con atención. Sentía que necesitaba desahogar todo lo que llevaba por dentro, todo lo que llevo por dentro durante años. Ahora me siento feliz, pero aún sigo teniendo pesadillas horribles en las que mis miedos reviven, fuertes y violentos. Aún tengo ansiedad de vez en cuando precisamente cuando mejor me siento, cuando noto que todo lo que crea mi vida es maravilloso, cuando me siento la persona más dichosa del mundo. Aún tengo traumas que no se han marchado definitivamente de mi alma.
En ese sueño, estaban delante de mí todas las personas que conocí a lo largo de mi vida. Estaban todas las personas que vivían en la aldea cuando yo nací, estaba mi familia entera, incluso mi padre me escuchaba, estaba Gilbert, Gaya, Artemisa, Neftis... pero no me resultaba incómodo tener que hablar de cosiñas tan íntimas, al contrario, creía que les debía a todos una explicación por cómo fui en el pasado, por lo enferma que muchos de ellos me vieron. Gaya murió sin verme curada... o sería mejor decir que nunca me vio relativamente estable. Sé que nunca me curaré. Ya lo tengo aceptado. Sé que, de súbito, puedo sufrir una crisis breve, pero dañina. Sé que esos traumas que me ocasionó todo lo que viví en el pasado nunca se marcharán definitivamente.
Hoy hemos venido a la aldeíña. Nevó un poquiño aquí, pero, en las montañas, la nieve refulge como si de verdad tuviese brillo, como si fuese de plata. La nieve se deshizo enseguida, pero parece ser que mañana nevará aún más. Hace muchísimo frío. Ahora sí que hace frío de verdad. Esta semana vuelve a llover muchísimo, con locura, de una manera agresiva y despiadada.
Cuando bajamos del coche, enseguida pude aspirar el aroma de las lareiras encendidas. Ese olor a humo me traslada directamente a mi infancia, a mi adolescencia, a las noches de invierno en las que todo permanecía nevado, blanco, silente; en las que nos hallábamos incomunicados del resto del mundo. La aldeíña, tan pequeñina y antigua, aún era mucho más diminuta. Esta aldeíña, situada entre montañas, entre valles, era un pedaciño de hermosura detenido en el tiempo. Era algo que permanecía alejado de la realidad. Era un cuento, la aldea toda era un cuento, un sueño.
Años después, la aldea me parece mucho más llena de soledad y de silencio que nunca. La mayor parte de las casiñas están derrumbadas, deshabitadas, vacías, llenas de abandono. La mía es una de las pocas casas de piedra que permanecen enteras en la aldea, con su cobertizo, con su hórreo, con todo lo que tuvo siempre, de la misma manera que siempre. La casiña que fuera de la madre de Lúa está vacía, pero aún mantiene la vida que siempre desprendió. La casiña de mi abuela... quisimos recuperarla, pero es complicado reformarla porque es muy antigua.
No sé por qué, esta vez, me afectó tanto y tanto ver la aldeíña así, tan llena de invierno. Se me puso un nudo en la garganta cuando caminábamos entre las casiñas de piedra, bajo la luz casi inexistente de las poquiñas farolas que alumbran las calles. Había tanto y tanto silencio que me parecía que el mundo entero se había callado. ¿Cómo puede existir un silencio tan denso, tan profundo, que tanto grita? Subíamos la cuestiña que accede a la plaza de la aldea, cerca de la que está mi casa, cuando sentí que una tristeza inmensa me llenaba el alma y no pude seguir caminando, me volví de espaldas y permanecí detenida mirando cómo moría el día sobre las montañas, cómo los últimos rayos de sol doraban los campos dormidos, cómo la noche se esparcía por el cielo, un cielo nublado y profundamente lleno de soledad. El sol brillaba tras las nubes, pero su belleza y su grandeza se atisbaban en el horizonte, rojo y fuerte pese a la tristeza, pese a paso del tiempo, pese a la soledad.
«Este rincón del mundo no tiene tiempo», pensé mientras me limpiaba una lágrima que me resbalaba por la mejilla. Lúa se dio cuenta de que me había detenido, llegó hasta mí y me preguntó qué me ocurría. No supe explicarle qué me pasaba, pero no hizo falta que le dijese nada. Al observar ella la imagen que teníamos ante nosotras, entendió todo lo que yo sentía. Ella también oía ese silencio que parecía nacer de la misma tierra y llover del cielo. No se oía absolutamente nada, nada, nada, nada.
     No se oye nada, Lúa —le dije casi sin voz, con miedo a quebrar ese silencio que nos oprimía el alma.
Lúa me apretó la mano. No era capaz de hablar. Cuando noté que me cogía de la mano y que me la apretaba, entonces sentí que las dos fundíamos nuestros pensamientos y nuestros sentimientos. A través de su piel, con el contacto de sus dedos envolviendo los míos, sentí nítidamente que ella y yo nos hallábamos en una misma realidad, experimentando exactamente las mismas emociones. Con ella siempre siento esa conexión tan honda que traspasa fronteras, que no hace falta alimentar con palabras. Es como si una cuerda indestructible enlazase nuestras almas.
Entonces sentí, con una fuerza que casi me quitó la respiración, que nos hallábamos en un instante único en la Historia, en un lugar apartado de todo, de todo lo que puede hacer daño. Aquel silencio tan inmenso nos protegía. En el mundo seguía habiendo los mismos problemas de siempre, seguían muriendo personas de modo injusto, seguía habiendo violencia, enfermedades, horribles hechos que destruyen cualquier esperanza... pero nosotras estábamos lejos de todo eso, tan lejos que parecía imposible creer que aquella paz que nos rodeaba no existiese en el mundo entero.
No sé cuánto tiempo estuvimos así, mirando la belleza del ocaso, sintiendo el silencio, el frío y la soledad que nos protegían, que nos acariciaban la piel y el alma. Supimos que teníamos que ir a mi casa con una mirada que nos dedicamos sin decir nada. Hacía muchísimo frío, cada vez más frío, y estaba a punto de comenzar a llover cuando nos separamos de ese instante sintiendo que la anochecida ya había llegado.
Con Lúa me parece que vivo un sueño. Nuestra vida es tan hermosa que me cuesta aceptar que esto sea real. Sí tenemos problemas. Sin ir más lejos, la semana pasada, tuve una pequeña recaída casi sin importancia de la que ya salí gracias a Lúa. Yo quería ocultarle que no me encontraba bien. El año había comenzado muy bien, con una fiestiña preciosa, con momentos de locura que me hacen sonreír siempre que los recuerdo... pero, con El Paso de los días, algo comenzó a ir mal por dentro de mí sin yo entender qué me ocurría. Me siento tan feliz que incluso me cuesta reconocer la ansiedad. Me siento tan bien que, muchas veces, olvido que puedo estar mal, que, en mi cerebro, quedan huellas de la enfermedad que me hizo tanto daño. Por eso, me costó tanto reconocer que no estaba bien. La semana pasada, no vinimos a la aldeíña porque teníamos un concierto muy especial con Iauga en un centro cívico de aquí de Ourense y luego habría una fiesta a la que teníamos muchísimas ganas de ir. Fue el viernes por la noche, antes de ir a dormir, cuando Lúa me dijo que sabía que yo no estaba bien. Yo había intentado escondérselo porque no quería que se preocupase. Sabía que aquello era efímero, que se iría, que enseguida volvería a estar bien. Me encontraba nerviosa, no me sentía bien estando rodeada de mucha gente, casi no me apetecía salir cuando llegaba al fin a mi casa después de una jornada intensa de trabajo... pero me sentía feliz; lo cual no entiendo porque, en ese estado en el que me encontraba, no tendría que sentir nada positivo; pero me sentía feliz, cómoda...
Lúa me dijo que a ella no podía esconderle que no estaba bien. Cuando le pregunté por qué, me dio una respuesta que me dejó asombrada y que me hizo sentir tonta... No entendía cómo no se me había ocurrido antes. Me dijo: “porque soy psicóloga”. Pues, gracias a eso, está ayudándome muchísimo. Incluso, a veces, cuando noto lo bien que me sienta hablar con ella y escuchar sus consejos, cuando noto cuánto me ayuda, tengo la esperanza de que estas cosiñas que pueden hacer temblar mi vida desaparezcan para siempre.
El concierto que dimos el sábado fue increíble. Me ayudó muchísimo tocar, bailar y cantar ante toda esa gente que nos veía y nos escuchaba y junto a las compañeras de Iauga, junto a Lúa, junto a Silvia... Sentí que aquella ansiedad que me había atacado esa semana se marchaba, me dejaba, sentía que la música me curaba. Hallándome junto a Lúa en esos momentos tan especiales, supe que nunca más volvería a sentirme a punto de perderme porque ella está conmigo, porque recuperé todo eso que, cuando era niña y adolescente, tanto deseaba tener, todo eso que perdí cuando me arrancaron de los brazos de mi tierra.
Esta semana fue maravillosa. Me siento en mí misma, me siento bien, feliz y sensible, me emociono con cosiñas que para otra persona pueden resultar una tontería, pero a mí me gusta mi sensibilidad. Antes, me hacía daño ser tan sensible, pero ahora entiendo mi alma mejor que nunca y creo que ser tan sensible es algo muy hermoso, es, sinceramente, una gran suerte.
Y, dentro de tres meseciños, Lúa y yo nos casaremos aquí en la aldeíña. Va a ser una boda hermosísima. Ansío que llegue ya ese momento, ese día tan especial. No es el hecho de casarnos lo que más me emociona, es saber que podremos hacer un juramento de amor ante estos bosques, en este rinconciño del mundo que vio nacer nuestro amor, que fue testigo de nuestros prohibidos besos, de los hermosos momentos que vivimos juntas, lejos de todas las miradas que podían descubrirnos. Lúa me dice que me tiene preparadas muchas sorpresiñas para ese día y yo también voy a prepararle algunas muy especiales. Va a ser tan bonito...
Todo va mejorando en nuestra vida. Incluso Uxía parece más tranquila; pero Silvia tuvo que intervenir para que todo comenzase a mejorar. Estando en la cafetería una mañana de la semana pasada, Silvia se sentó con Uxía en la mesa en la que almorzaba y le preguntó directamente cuánto tiempo pensaba mantener esta incómoda situación, si pensaba estar muchos años disgustada con nosotras sin motivo. Incluso, esa mañana, yo le había dicho a Uxía que, si no era capaz de hablarme agradablemente, buscase otro lugar en el que almorzar y que no pensaba invitarla a ningún almuerzo más mientras no se le pasase ese rencor que tanto daño me hacía. Silvia le dijo a Uxía que yo tenía todas las razones del mundo para decirle eso. En esos momentos, también por culpa de la ansiedad que me hervía por dentro, yo me sentía harta de tonterías, con la paciencia mínima para soportar malas contestaciones, malas miradas... pero, a partir de ese día, Uxía cambió su actitud con nosotras. Nos habla más, en los ensayos ya está de otra manera e incluso el sábado se implicó muchísimo en el concierto que hicimos. Incluso, esta semana vino con nosotras a las Burgas, que siempre vamos los martes, siempre, todas las semanas. Ese baño para mí es totalmente preciso para quitarme de encima todo el estrés del día, del trabajo... Cuesta mucho atender y aguantar a todo tipo de personas. Lo curioso es que son más impacientes las personas que más tiempo libre tienen, sobre todo las personas mayores.
Mi madre últimamente está algo morriñosa. Me dice que le ha dado por recordar aquellos tiempos en los que la aldeíña estaba llena de vida. Yo la entiendo, pero también le digo que la aldeíña sigue estando llena de vida. Hay muchísimos animales viviendo aquí, se oye siempre el canto de los pajariños, aunque, en invierno, casi todos se marcharon; pero volverán en primavera y el bosque se llenará de vida, veremos correr entre los árboles a las liebres, a los conejos... Brillará la nieve que se niega a deshacerse, que vive en las cumbres de los montes, y saldrán las flores, los árboles se llenarán de frutos, de flores, y ya podremos comenzar a sementar. Sí, el invierno es triste, puede parecer muy triste y hecho sólo de soledad y silencio, pero también es hermoso que la naturaleza calle, que puedas conversar con el tiempo sin utilizar palabras, que puedas sentir el poder del frío acariciándote la piel, que puedas respirar pausadamente sin que nada interrumpa tu aliento. Este silencio tan hondo me hace sentir acogida, me cura el alma, me llena todo el corazón, me hace sentir en mi hogar.
Ya llegó del todo la anochecida. Lúa está hablando con mi madre allí fuera, con una vecina también que vino a saludarnos, y ahora cenaremos todas junto a la lareira una cunquiña de caldiño caliente, riquísimo, que hizo mi madre. Me siento ahora mismo tan acogida y feliz que me parece imposible que la semana pasada volviese a estar mal. Ahora todo eso ya queda muy lejos.
Sigo celebrando esos rituales mágicos con los que pretendo enviarle a Artemisa fuerza, salud y energía positiva. No sé si esforzarme por celebrarlos me desgasta, pero, hasta que yo sepa que está mejor, no dejaré de hacerlos. Casandra me dice que va mejorando muy poquiño a poco, pero que se ha producido en ella un cambio muy importante. Me contó que ahora tiene ganas de salir, de vivir, de luchar por la vida que la aguarda más allá de estos días terribles, y dice que hace mucho tiempo que no la veía tan positiva, que está segura de que esto está ocurriéndole gracias a mí, pero también pienso que Artemisa es fuerte y quizás no necesite que nadie le envíe energía positiva desde la distancia. No obstante, yo no dejaré de hacerlo hasta que de verdad esté curadiña. No sé si alguna vez conocerá todo lo que hice por ella... Sólo espero que esté bien y que pueda ser tan feliz como lo soy yo. No me cambiaría por nadie ni por nada. Jamás pensé que mi vida pudiese ser tan bonita y menos podía pensarlo en ese tiempo en el que no quedaba en mí ni la más pequeña esperanza, en el que sólo había oscuridad y desaliento en mi alma.
Últimamente estoy componiendo muchas canciones y estamos pensando en grabar un disco, pero no es algo sencillo porque tenemos que alquilar un estudio, tenemos que contratar a alguien que nos ayude a registrar las canciones con un sonido aceptable... así que creo que esa idea no podrá devenir en realidad hasta que pase más tiempo. Tenemos que ahorrar un poco para llevarla a cabo.
Y creo que eso es todo por hoy.


sábado, 4 de enero de 2020

DIARIO DE LÚA: SÁBADO, 4 DE ENERO DE 2020


Sábado, 4 de xaneiro de 2020
O ano 2020 comezou moi ben. Creo que non podería comezar mellor. Comezou entre felicidade, festa, viño Ribeiro, risos, bailes, cantos, amor, agarimo, fidelidade, promesas de estarmos sempre aí para o que precisásemos... Que diferenza entre este Cabodano e o Cabodano do ano pasado. O 2019 empezou para min con falla de saúde, de amor, de agarimo e de lealdade. Comecei o ano rodeada de soidade, de doenza, de malestares anímicos e físicos, sen esperanza e crendo que principiaba para min un ano baleiro, sen sentido... Sei que nunca máis me volverei sentir así, tan desfeita de dor, tan soa, tan desprotexida e fallada de amor namentres Agnes estea comigo. Se Agnes está na miña vida, xunta min, tamén terei o agarimo das persoas que forman a súa familia; a que tamén sinto como a miña familia despois de todas as cousiñas que vivimos xuntos todos. Se Agnes está comigo, entón podo ter un fogar que me acolle, unha vida que me enche a ialma e, sobre todo, por riba de todo, unha morea de razóns para vivir, una infinda ducia de motivos para loitar pola vida, por manter unha vida que si paga a pena vivir, unha vida digna chea de beizóns.
Nunca dependín de ninguén para ser eu mesma, para vivir, para encher a miña vida das cousas todas que gustaba de facer, pero agora si que dependo de Agnes para sentir que a miña vida ten sentido, para crer que paga a pena estar neste mundo que está tan doente. Agora xa si que dependo do amor para sentirme enchida de vida. Antes non. Seica antes non precisase nada para saberme viva e feliz porque estaba afeita á idea de que nunca podería ser feliz con Agnes, porque seica me conformase con vivir sen ela. Xamais pensei que nos reencontrariamos. Cría que nunca máis nos volveriamos ver, que a súa vida e maila miña quedaran divididas para sempre despois de todas esas promesas de amor eterno que nos fixemos; mais sabía que nin ela nin eu tiñamos a culpa de que non estivésemos xuntas. Sabía que estabamos lonxe a unha da outra porque así o decidiran as persoas que nos coñecían.
Mais iso queda moi lonxe de nós xa. Non paga a pena xa mirar cara o pasado. Hai que mirar para o futuro sendo conscientes do fermoso e valioso que é o noso presente. A noite de Cabodano fun plenamente consciente do perfecta que é a miña vida, á fin, despois de tantos anos sufrindo e pasándoo mal, tendo que tirar para adiante sentindo que tiña que tragarme a miña dor toda. Nese sentido, sei que son moi forte porque seguín coa miña vida, facéndolles crer aos demais que era a persoa máis feliz e leda do mundo, cando, en realidade, o único que sentín durante anos foi un inmenso desexo de agocharme do mundo enteiro, de estar soa, de non falar con ninguén e de chorar durante horas; pero non me quixen deixar vencer pola tristura e o desalento e estudei a miña carreira, prepareime unhas oposicións e opositei poñendo a miña ialma toda nese esforzo. Quitei a miña praza nun instituto de Ourense e alí sigo traballando. Sinto que todos eses esforzos pagaron a pena porque me deron como resultado o traballo da miña vida. Éncheme moitísimo ser a confidente deses rapaces que se encontran mal no mundo, que teñen problemas... Éncheme moitísimo axudalos, sentir que eles atopan en min unha persoa que os entende.
Volvendo á noite de Cabodano, quero contar que a celebramos na aldeíña, coa familia toda. Casandra viñera pasar o Nadal á aldeíña con Gabriel, pero marchou o día vinte e oito porque non se sentía ben deixando soa á súa irmá durante tantos días. Gabriel quedou en Ourense, co seu pai, Damián, o tío de Agnes, e volverá a Cataluña despois de Reis. Casandra me acaeu moi ben. Non a coñecía practicamente. Coñecémonos aquela noite na que ela veu buscar a Artemisa, aquel día no que Artemisa tentara tirarse a vida. Sempre sinto arrepíos cando lembro que non morreu grazas a Agnes e tamén grazas a min, que fun quen a colleu dos brazos antes de que ela se botase ao río dende a Ponte Vella. Non sei se Artemisa me agradece que lle salvase a vida. Agora ela está doente. Loita contra unha doenza horríbel que todos sabemos que vai superar. Agnes leva case tres semanas celebrando rituais para enviarlle saúde e boa enerxía. Dende que soubo grazas ao seu poder de intuición que Artemisa está doente, non deixou de celebrar eses rituais que, seguramente, a están a axudar moito. Segundo nos comentou Casandra, ata que realmente estea curada, Artemisa non saberá que Agnes a está a axudar. Casandra pensa que non precisa sabelo. Nin tan sequera Casandra lle confesou á súa irmá que Agnes e máis eu sabemos cal é a doenza que a está a atacar. Falamos con ela o día de Noiteboa e desafogouse moito connosco. Foi un momento moi duro, pero coido que Agnes e máis eu a animamos bastante. Ela díxonos que se sentiu moi apoiada por nós. Casandra paréceme unha muller moi forte á que non lle custa compartir o seu vigor coas persoas que quere.
Estes días de Nadal, de festas, de vacacións, están a pasar moi rapidamente, coma se tivesen présa por marcharen. Gustaríame que Agnes collese algúns días de festa, pero está tan entregada ao seu traballo que nin pensar en descansar pode. Enténdoa, pero non podo evitar insistirlle dicíndolle que nos tocou algo na lotería e que non é preciso que traballe tanto, pero non a convenzo porque ela non traballa por cartos, senón porque realmente lle gusta o seu choio e iso é moi importante. Amais, quere reservar o belisco que nos tocou para facer reformas na casiña da aldea, que boa faltiña lle fai, que xa é moi velliña, e tamén para a nosa voda.
O momento no que lle preguntei a Agnes se quería casar comigo foi un dos máis bonitos que viviamos ultimamente, a maiores do noso reencontro, que iso pareceu un soño; o soño máis máxico que xamais puidemos imaxinar. Todos os que compartían aquela noite connosco quedaron moi abraiados cando me viron achegarme a Agnes logo de pedirlle se quería casar comigo. Nunca poderei esquecer a mirada que Agnes tiña nese momento. Ollábame con tanto amor que crin que me derretería, que non sería quen de seguir falando, que ficaría pegada ao chan sen poderme mover, pois esa mirada facíame sentir tanta calor, tanto amor, tanto agarimo... Non sei describir o que sentín cando ela me dixo que si, cando me abrazou, apertándome con tanto amor contra ela... cando me dei de conta de que estaba chorando da emoción... Foi un momento tan bonito que me custaba crer que fose real, sobre todo despois de tanto sufrimento, despois de pasalo tan mal por mor de estar lonxe dela... Agora estaremos xuntas para sempre e non permitiremos que ninguén nos volva separar. Sei que estaremos xuntas para sempre non só por eses momentos tan bonitos que vivimos, senón polo noso día a día, por como compartimos a vida, polas cousas que partillamos, que facemos xuntas, pola nosa maneira de vivirmos os nosos espertares, o noso durmir, a nosa vida toda, momento a momento. Son os pequenos momentos, os que semellan menos importantes, os que realmente nos amosan se estamos feitos para estar coa persoa que amamos e eses momentos que crean os nosos días e mailas nosas noites amosáronnos dun xeito contundente que nós estamos feitas para estarmos xuntas para sempre, que nacemos para amarnos. A estas alturas da vida, coido que ter dúbidas de se nos amamos ou non é algo que non ten senso.
A Noiteboa deste ano foi moi especial, foron moi especiais todos estes días de festa, pero sobre todo a noite de Cabodano foi marabillosa, inesquecíbel. Nunca a poderei esquecer, sempre a lembrarei cun agarimo inmenso. Pasámolo tan ben que me custa explicar como foi todo porque se me mesturan todos os momentos na mente e cústame distinguir cal vai antes e cal despois. Lembro sobre todo deses momentos previos á cea, nos que o preparamos todo con tanta ilusión. Ía moitísimo frío, pero podíase estar perfectamente na rúa porque a calor de todos se xuntaba e esqueciamos a friaxe que nos rodeaba. Agnes levaba un vestido de tirantes, de cor azul, que lle quedaba tan e tan ben... pero eu insistinlle moitísimo en que se abrigase algo máis, xa que é moi propensa a coller arrefriados; mais non me fixo caso. A que colleu algo na gorxa fun eu. Ao día seguinte, non podía nin falar, pero xa estou ben, por sorte. Tiven algo de febre, pero xa pasou.
Lembro tamén deses momentos nos que a música soaba, nacía das nosas mans, das mans de todos os que tocaban connosco, da voz de Agnes, dos seus movementos... Sempre gozo moitísimo dos momentos nos que creamos música xuntas, pero aquela noite parecíame que nunca a ouvira cantar nin tocar antes. Debería de estar afeita a vela, pois ensaiamos todos os mércores e algúns sábados tamén, pero aquela noite era todo tan especial que me parecía que nunca ouvira algo tan fermoso, que non coñecía a voz de Agnes, tan potente e doce asemade... e parecíame que a súa voz se espallaba pola aldea toda, polo bosque todo, e chegaba ata as montañas, colándose entre as pedras, facendo nacer máis flores, máis árbores, no medio da neve que cobre os cumes... Tocaba coma se nese momento non fose frío, coma se as súas mans tivesen toda a vida do mundo. Ás veces, eu ficaba detida, sen saber como seguila, do arroubada que quedaba ao vela, ao ouvila... Ía moitísimo frío, pero eu non o sentía. Non o sentía porque ouvila cantar e tocar e vela bailar me facía sentir unha calor moi doce e deliciosa polo meu corpo todo. Acabei deixando a zanfona e achegándome a ela para bailar xuntas. A Agnes custoulle moito deixar a pandeireta nas mans da súa nai e entregarse a min na danza, pero, cando a convencín, pareceume que o mundo ficaba detido e lonxe de nós. Hei de confesar que, nese momento, esquecín todo, todo o que formaba a nosa vida, e o único que me comezou a importar foi gozar con ela da vida, desa noite, da música, dos bailes... e non lembrei dos que estaban connosco, tocando música, véndonos bailar.
Xa beberamos bastante, pero, esquecendo o que podía pasar despois, enchín máis dunha vez a cunca de Agnes e empurreina a beber, a seguir bebendo, namentres bailabamos cada vez máis xuntas, máis lonxe de todo. Agnes dicíame: “coido que non debería de seguir bebendo”, ao que eu lle contestaba que non se preocupase por ren, que gozase desa noite, que o que importaba era que o pasásemos ben, que recibísemos cunha felicidade inmensa ese novo ano que entraba, que non me importaba nada, que só quería pasalo ben con ela.
Canto rimos, cantos bicos nos demos, que mareadiñas rematamos ambas as dúas... Facíame rir saber que ambas as dúas estabamos a bailar sentindo que o chan non existía, que voabamos no medio da noite... Rin moito xunta ela, gocei con ela da música e dos bailes como se de verdade non houbese mañá, coma se o mundo enteiro rematase esa noite.
Hai un momento no que comezou a ser todo confuso para min, no que me custa lembrar que ocorreu despois. Sei que Agnes ría de felicidade, leda e bebediña, ao notar que o baile que estabamos compartindo se volvía algo comprometido. Lembro que me dixo: “Lúa, Luíña, que non estamos soas”, pero a min non me importaba. Bailaba con ela acariñándoa por onde podía acariñala, esvaraba as miñas mans polo seu corpo, acariñaba os seus cabelos, achegábame a ela todo o que podía... e Agnes estaba tan apetecíbel, tan rica nese momento... Non sei que me pasou, pero sei que houbo un momento no que non me abondou con esas caricias tan doces e inocentes. Collina do brazo e corrín como puiden á casiña de Anxos namentres a música seguía soando tan alegre. Agnes case non podía camiñar do bébeda que ía, pero tamén porque o riso a detiña. Rimos moitísimo ambas as dúas tentando correr deica á casiña da aldea polas rúas de pedra, loitando contra o mareo que nos domeaba e tamén contra os zapatos de taco que levabamos, que Agnes odia ir con tacos, pero por esa noite fixo unha excepción... e estivo a piques de esnafrarse contra o chan porque non calculou ben a posición das pedras da rúa. Eu collina antes de que caese e ao final acabamos ambas as dúas sentando no chan porque o riso non nos deixaba manternos en pé. Nese momento, xa ninguén nos vía, o frío desaparecera, estabamos soas na metade da rúa que conduce á casa de Agnes e de Anxiños, estabamos as dúas sentadas no chan, colléndonos das mans, rindo como cativas. AS bágoas do riso xa estragaran a nosa maquillaxe, pero non nos importaba. Riamos e riamos sen saber xa por que riamos. Tiñamos ambas as dúas un ataque de riso que case nos afogaba. Doíanos a barriga e as meixelas, case que xa non podiamos respirar, pero foi tan e tan divertido... Con Agnes río moitísimo de todo. Temos ambas as dúas un sentido do humor moi bo e calquera cousiña nos pode facer unha graza inmensa; pero aquela noite creo que rimos como nunca, como se aquela fose a primeira vez que a unha vía bébeda á outra.
No medio das nosas gargalladas, Agnes díxome: “ai, Luíña, eu xa non teño azos para facer ren máis”; tralo cal, deitouse en min, protexéndose entre os meus brazos do frío da noite, apoiando a cabeciña no meu colo, e pechou os ollos namentres xa o seu riso se acougaba. E, sinceramente, nese momento, esquecín onde nos achabamos, que había ao noso redor, as horas que eran xa e sobre todo a temperatura, case baixo cero, que nos rodeaba, e fixen o amor con ela alí mesmo, na metade da rúa, coma se fósemos dúas feriñas en procura da súa liberdade. Que tenra vergonza me dá se lembro eses momentos tan deliciosos. Menos mal que ninguén nos viu. Iso si tería sido totalmente vergoñoso! Pero foi tan e tan especial, tan forte facelo alí, sentindo como o frío da noite e a calor que compartiamos loitaban por apoderarse do noso ser todo, como ela compartía comigo todo o que era, todo... Estabamos tan ao noso, tan mergulladas na nosa paixón, que nin tan sequera nos dimos de conta de que as pedras do chan nos rabuñaron algunhas partes da pel. Foi cando fomos durmir aquela madrugada cando Agnes viu que tiña algunha feridiña sen importancia nas costas, nos brazos. Lembro que me dixo: “isto non cho fixen eu, verdade?”, rindo de novo. “Xaora que non, parviña!” díxenlle eu rindo tamén. Como nos afectou beber desa maneira... pero non me arrepinto nada de telo feito.
Non lembro en que momento nos erguemos do chan e corremos a medio vestir deica o cuarto de Agnes, que o compartimos sempre que estamos na aldeíña. Só lembro que, de súpeto, estabamos ambas as dúas no leito, agochándonos baixo as mantas, procurando a calor que o frío da noite nos arrebatara. Era coma se alguén nos tivese levado alí. Agnes tampouco lembra do momento no que entramos na casa despois de facer o que fixemos na rúa. Aínda río cando lembro eses momentos, esa noite tan especial. Non sei se alguén sabe o que pasou entre nós; pero, se alguén o sabe, ninguén nolo dixo,  nin tan sequera Anxiños.
Ao día seguinte, evidentemente, ambas as dúas tiñamos unha dor horríbel de cabeza. Bebemos un litro de café con sal, polo menos, e iso permitiunos poder voltar a Ourense, que Agnes traballaba ao día seguinte. A maiores da resaca, eu tiña unha dor inmensa de gorxa e algunhas décimas de febre; pero, malia poñerme algo doentiña, non me arrepinto de ter vivido o que vivín con Agnes.
E iso é todo por hoxe. Gustaríame contar máis cousiñas, como a viaxe a Madrid e Toledo que fixemos este decembro pasado. Eu teño algúns amigos en Madrid e quería que coñecesen a Agnes. Foron uns días moi bonitos. A Agnes gustoulle moitísimo Madrid, pero sobre todo namorou de Toledo; mais sei que ningún lugar lle roubará o corazón como llo ten roubado a nosa terriña querida. Non obstante, xa non me queda tempo para seguir escribindo, alomenos por hoxe. Xa o seguirei facendo noutro momentiño.

Traducción:



Sábado, 4 de enero de 2020
El año 2020 comenzó muy bien. Creo que no podría haber comenzado mejor. Comenzó entre felicidad, fiesta, vino Ribeiro, risas, bailes, cantos, amor, cariño, fidelidad, promesas de estar siempre ahí para lo que precisásemos... Qué diferencia entre este fin de año y el fin de año del año pasado. El 2019 empezó para mí con falta de salud, de amor, de cariño y de lealtad. Comencé el año rodeada de soledad, de enfermedad, de malestares anímicos y físicos, sin esperanza y creyendo que se iniciaba para mí un año vacío, sin sentido... Sé que nunca más volveré a sentirme así, tan deshecha de dolor, tan sola, tan desprotegida y faltada de amor mientras Agnes esté conmigo. Si Agnes está en mi vida, junto a mí, también tendré el cariño de las personas que forman su familia; la que también siento como mi familia después de todas las cosiñas que vivimos todos juntos. Si Agnes está conmigo, entonces puedo tener un hogar que me acoge, una vida que me llena el alma y sobre todo, por encima de todo, un montón de razones para vivir, una infinita cantidad de motivos para luchar por la vida, por mantener una vida que sí merece la pena vivir, una vida digna llena de bendiciones.
Nunca dependí de nadie para ser yo misma, para vivir, para llenar mi vida de todas las cosas que me gustaba hacer, pero ahora sí que dependo de Agnes para sentir que mi vida tiene sentido, para creer que merece la pena estar en este mundo que está tan enfermo. Ahora sí que ya dependo del amor para sentirme llena de vida. Antes no. Quizás antes no precisase nada para saberme viva y feliz porque estaba hecha a la idea de que nunca podría ser feliz con Agnes, porque tal vez me hubiese conformado con vivir sin ella. Jamás pensé que nos reencontraríamos. Creía que nunca más volveríamos a vernos, que su vida y la mía habían quedado divididas para siempre después de todas esas promesas de amor eterno que nos hicimos; mas sabía que ni ella ni yo teníamos la culpa de que no estuviésemos juntas. Sabía que estábamos lejos la una de la otra porque así lo habían decidido las personas que nos conocían.
Mas eso queda muy lejos de nosotras ya. No merece la pena mirar ya hacia el pasado. Hay que mirar para el futuro siendo conscientes de lo hermoso y valioso que es nuestro presente. La noche de fin de año fui plenamente consciente de lo perfecta que es mi vida, al fin, después de tantos años sufriendo y pasándolo mal, teniendo que tirar para adelante sintiendo que tenía que tragarme todo mi dolor. En ese sentido, sé que soy muy fuerte porque seguí con mi vida, haciéndoles creer a los demás que era la persona más feliz y alegre del mundo, cuando, en realidad, lo único que sentí durante años fue un inmenso deseo de esconderme del mundo entero, de estar sola, de no hablar con nadie y de llorar durante horas; pero no quise dejarme vencer por la tristeza y el desaliento y estudié mi carrera, me preparé unas oposiciones y oposité poniendo toda mi alma en ese esfuerzo. Saqué mi plaza en un instituto de Ourense y allí sigo trabajando. Siento que todos esos esfuerzos merecieron la pena porque me dieron como resultado el trabajo de mi vida. Me llena muchísimo ser la confidente de esos chicos que se encuentran mal en el mundo, que tienen problemas... Me llena muchísimo ayudarlos, sentir que ellos encuentran en mí una persona que los entiende.
Volviendo a la noche de fin de año, quiero contar que la celebramos en la aldeíña, con toda la familia. Casandra había venido a pasar las Navidades a la aldeíña con Gabriel, pero se marchó el día veintiocho porque no se sentía bien dejando sola a su hermana durante tantos días. Gabriel se ha quedado en Ourense, con su padre, Damián, el tío de Agnes, y volverá a Cataluña después de Reyes. Casandra me cayó muy bien. No la conocía prácticamente. Nos conocimos aquella noche en la que ella vino a buscar a Artemisa, aquel día en el que Artemisa había intentado quitarse la vida. Siempre siento escalofríos cuando recuerdo que no murió gracias a Agnes y también gracias a mí, que fui quien la cogió de los brazos antes de que ella se lanzase al río desde el Puente Viejo. No sé si Artemisa me agradece que le salvase la vida. Ahora ella está enferma. Lucha contra una enfermedad horrible que todos sabemos que va a superar. Agnes lleva casi tres semanas celebrando rituales para enviarle salud y buena energía. Desde que supo gracias a su poder de intuición que Artemisa está enferma, no ha dejado de celebrar esos rituales que, seguramente, están ayudándola mucho. Según nos comentó Casandra, hasta que realmente esté curada, Artemisa no sabrá que Agnes está ayudándola. Casandra piensa que no necesita saberlo. Ni tan siquiera Casandra le ha confesado a su hermana que Agnes y yo sabemos cuál es la enfermedad que está atacándola. Hablamos con ella el día de Nochebuena y se desahogó mucho con nosotras. Fue un momento muy duro, pero creo que Agnes y yo la animamos bastante. Ella nos dijo que se sintió muy apoyada por nosotras. Casandra me parece una mujer muy fuerte a la que no le cuesta compartir su vigor con las personas que quiere.
Estos días de Navidad, de fiestas, de vacaciones, están pasando muy rápidamente, como si tuviesen prisa por marcharse. Me gustaría que Agnes cogiese algunos días de fiesta, pero está tan entregada a su trabajo que ni pensar en descansar puede. La entiendo, pero no puedo evitar insistirle diciéndole que nos ha tocado algo en la lotería y que no es preciso que trabaje tanto, pero no la convenzo porque ella no trabaja por dinero, sino porque realmente le gusta su trabajo y eso es muy importante. Además, quiere reservar el pellizco que nos ha tocado para hacer reformas en la casiña de la aldea, que buena falta le hace, que ya es muy viejiña, y también para nuestra boda.
El momento en el que le pregunté a Agnes si quería casarse conmigo fue uno de los más bonitos que vivíamos últimamente, aparte de nuestro reencuentro, que eso pareció un sueño; el sueño más mágico que jamás pudimos imaginar. Todos los que compartían aquella noche con nosotras se quedaron muy asombrados cuando me vieron acercarme a Agnes después de pedirle si quería casarse conmigo. Nunca podré olvidar la mirada que Agnes tenía en ese momento. Me miraba con tanto amor que creí que me derretiría, que no sería capaz de seguir hablando, que permanecería pegada al suelo sin poder moverme, pues esa mirada me hacía sentir tanto calor, tanto amor, tanto cariño... No sé describir lo que sentí cuando ella me dijo que sí, cuando me abrazó, apretándome con tanto amor contra ella... cuando me di cuenta de que estaba llorando de la emoción... Fue un momento tan bonito que me costaba creer que fuese real, sobre todo después de tanto sufrimiento, después de pasarlo tan mal por mor de estar lejos de ella... Ahora estaremos juntas para siempre y no permitiremos que nadie nos vuelva a separar. Sé que estaremos juntas para siempre no sólo por esos momentos tan bonitos que vivimos, sino por nuestro día a día, por cómo compartimos la vida, por las cosas que compartimos, que hacemos juntas, por nuestra manera de vivir nuestros despertares, nuestro dormir, nuestra vida toda, momento a momento. Son los pequeños momentos, los que parecen menos importantes, los que realmente nos demuestran si estamos hechos para estar con la persona que amamos y esos momentos que crean nuestros días y nuestras noches nos demostraron de un modo contundente que nosotras estamos hechas para estar juntas para siempre, que nacimos para amarnos. A estas alturas de la vida, creo que tener dudas de si nos amamos o no es algo que no tiene sentido.
La Nochebuena de este año fue muy especial, fueron muy especiales todos estos días de fiesta, pero sobre todo la noche de fin de año fue maravillosa, inolvidable. Nunca podré olvidarla, siempre la recordaré con un cariño inmenso. Nos lo pasamos tan bien que me cuesta explicar cómo fue todo porque se me mezclan todos los momentos en la mente y me cuesta distinguir cuál va antes y cuál después. Recuerdo sobre todo esos momentos previos a la cena, en los que lo preparamos todo con tanta ilusión. Hacía muchísimo frío, pero se podía estar perfectamente en la calle porque el calor de todos se juntaba y olvidábamos la frialdad que nos rodeaba. Agnes llevaba un vestido de tirantes, de color azul, que le quedaba tan y tan bien... pero yo le insistí muchísimo en que se abrigase algo más, ya que es muy propensa a coger resfriados; mas no me hizo caso. La que cogió algo en la garganta fui yo. Al día siguiente, no podía ni hablar, pero ya estoy bien, por suerte., tuve algo de fiebre, pero ya pasó.
Recuerdo también esos momentos en los que la música sonaba, nacía de nuestras manos, de las manos de todos los que tocaban con nosotros, de la voz de Agnes, de sus movimientos... Siempre disfruto muchísimo de los momentos en los que creamos música juntas, pero aquella noche me parecía que nunca la había oído cantar ni tocar antes. Debería estar acostumbrada a verla, pues ensayamos todos los miércoles y algunos sábados también, pero aquella noche era todo tan especial que me parecía que nunca había oído algo tan hermoso, que no conocía la voz de Agnes, tan potente y dulce a la vez... y me parecía que su voz se esparcía por toda la aldea, por todo el bosque, y llegaba hasta las montañas, colándose entre las piedras, haciendo nacer más flores, más árboles, en medio de la nieve que cubre las cumbres... Tocaba como si en ese momento no hiciese frío, como si sus manos tuviesen toda la vida del mundo. A veces, yo permanecía detenida, sin saber cómo seguirla, de lo arrobada que quedaba al verla, al oírla... Hacía muchísimo frío, pero yo no lo sentía. No lo sentía porque oírla tocar y cantar y verla bailar me hacía sentir un calor muy dulce y delicioso por todo mi cuerpo. Acabé dejando la zanfoña y acercándome a ella para bailar juntas. A Agnes le costó mucho dejar la pandereta en las manos de su madre y entregarse a mí en la danza, pero, cuando la convencí, me pareció que el mundo quedaba detenido y lejos de nosotras. He de confesar que, en ese momento, me olvidé de todo, todo lo que formaba nuestra vida, y lo único que me comenzó a importar fue disfrutar con ella de la vida, de esa noche, de la música, de los bailes... y no me acordé de los que estaban con nosotras, tocando música, viéndonos bailar.
Habíamos bebido bastante, pero, olvidando lo que podía pasar después, llené más de una vez la cunca de Agnes y la empujé a beber, a seguir bebiendo, mientras bailábamos cada vez más juntas, más lejos de todo. Agnes me decía: “creo que no debería seguir bebiendo”, a lo que yo le contestaba que no se preocupase por nada, que disfrutase de esa noche, que lo que importaba era que lo pasásemos bien, que recibiésemos con una felicidad inmensa ese nuevo año que entraba, que no me importaba nada, que sólo quería pasarlo bien con ella.
Cuánto nos reímos, cuántos besos nos dimos, qué mareadiñas acabamos las dos... Me hacía reír saber que las dos estábamos bailando sintiendo que el suelo no existía, que volábamos en medio de la noche... Me reí muchísimo junto a ella, disfruté con ella de la música y de los bailes como si de verdad no hubiese mañana, como si el mundo entero acabase esa noche.
Hay un momento en el que comenzó a ser todo confuso para mí, en el que me cuesta recordar qué ocurrió después. Sé que Agnes se reía de felicidad, alegre y bebidiña, al notar que el baile que estábamos compartiendo se volvía algo comprometido. Recuerdo que me dijo: “Lúa, Luíña, que no estamos solas”, pero a mí no me importaba. Bailaba con ella acariciándola por donde podía acariciarla, deslizaba las manos por su cuerpo, le acariciaba los cabellos, me acercaba a ella todo lo que podía... y Agnes estaba tan apetecible, tan rica en ese momento... No sé qué me pasó, pero sé que hubo un momento en el que no me bastó con esas caricias tan dulces e inocentes. La cogí del brazo y corrí como pude a la casiña de Anxos mientras la música seguía sonando tan alegre. Agnes casi no podía caminar de lo ebria que iba, pero también porque la risa la detenía. Nos reímos muchísimo las dos intentando correr hacia la casiña de la aldea por las calles de piedra, luchando contra el mareo que nos dominaba y también contra los zapatos de tacón que llevábamos, que Agnes odia ir con tacones, pero por esa noche hizo una excepción... y estuvo a punto de estamparse contra el suelo porque no calculó bien la posición de las piedras de la calle. Yo la cogí antes de que se cayese y al final acabamos las dos sentándonos en el suelo porque la risa no nos dejaba mantenernos en pie. En ese momento, ya nadie nos veía, el frío había desaparecido, estábamos solas en mitad de la calle que conduce a la casa de Agnes y de Anxiños, estábamos las dos sentadas en el suelo, cogiéndonos de las manos, riéndonos como niñas. Las lágrimas de risa ya habían estropeado nuestro maquillaje, pero no nos importaba. Nos reíamos y reíamos sin saber ya por qué nos reíamos. Teníamos las dos un ataque de risa que casi nos ahogaba. Nos dolía la barriga y las mejillas, casi ya no podíamos respirar, pero fue tan y tan divertido... Con Agnes me río muchísimo de todo. Tenemos las dos un sentido del humor muy bueno y cualquier cosiña puede hacernos una gracia inmensa; pero aquella noche creo que nos reímos como nunca, como si aquélla fuese la primera vez que la una veía ebria a la otra.
En medio de nuestras carcajadas, Agnes me dijo: “ay, Luíña, yo ya no tengo fuerzas para hacer nada más”; tras lo cual, se recostó en mí, protegiéndose entre mis brazos del frío de la noche, apoyando la cabeciña en mi regazo, y cerró los ojos mientras su risa ya se sosegaba. Y, sinceramente, en ese momento, me olvidé de dónde nos hallábamos, qué había a nuestro alrededor, las horas que eran ya y sobre todo la temperatura, casi bajo cero, que nos rodeaba, e hice el amor con ella allí mismo, en mitad de la calle, como si fuésemos dos fiereciñas en busca de su libertad. Qué tierna vergüenza me da si recuerdo esos momentos tan deliciosos. Menos mal que nadie nos vio. ¡Eso sí habría sido totalmente vergonzoso! Pero fue tan y tan especial, tan fuerte hacerlo allí, sintiendo cómo el frío de la noche y el calor que compartíamos luchaban por apoderarse de todo nuestro ser, cómo ella compartía conmigo todo lo que era, todo... Estábamos tan a lo nuestro, tan sumergidas en nuestra pasión, que ni tan siquiera nos dimos cuenta de que las piedras del suelo nos arañaron algunas partes de la piel. Fue cuando nos fuimos a dormir aquella madrugada cuando Agnes vio que tenía alguna heridiña sin importancia en la espalda, en los brazos. Me acuerdo de que me dijo: “esto no te lo he hecho yo, ¿verdad?” Riéndose de nuevo. “¡Claro que no, tontiña!” Le dije yo riéndome también. Cómo nos afectó beber de esa manera... pero no me arrepiento nada de haberlo hecho.
No recuerdo en qué momento nos levantamos del suelo y corrimos a medio vestir hacia el cuarto de Agnes, que lo compartimos siempre que estamos en la aldeíña. Sólo recuerdo que, de súbito, estábamos las dos en la cama, escondiéndonos bajo las mantas, buscando el calor que el frío de la noche nos había arrebatado. Era como si alguien nos hubiese llevado allí. Agnes tampoco se acuerda del momento en el que entramos en la casa después de hacer lo que hicimos en la calle. Todavía me río cuando rememoro esos momentos, esa noche tan especial. No sé si alguien sabe lo que pasó entre nosotras; pero, si alguien lo sabe, nadie nos lo dijo, ni tan siquiera Anxiños.
Al día siguiente, evidentemente, ambas teníamos un dolor horrible de cabeza. Bebimos un litro de café con sal, por lo menos, y eso nos permitió poder volver a Ourense, que Agnes trabajaba al día siguiente. Además de la resaca, yo tenía un dolor inmenso de garganta y algunas décimas de fiebre; pero, a pesar de ponerme algo maliña, no me arrepiento de haber vivido lo que viví con Agnes.
Y eso es todo por hoy. Me gustaría contar más cosiñas, como el viaje a Madrid y Toledo que hicimos este diciembre pasado. Yo tengo algunos amigos en Madrid y quería que conociesen a Agnes. Fueron unos días muy bonitos. A Agnes le gustó mucho Madrid, pero sobre todo se enamoró de Toledo; mas sé que ningún lugar le robará el corazón como se lo tiene robado nuestra tierriña querida. No obstante, ya no me queda tiempo para seguir escribiendo, al menos por hoy. Ya seguiré haciéndolo en otro momentiño.