domingo, 19 de enero de 2020

DIARIO DE AGNES: VENRES, 17 DE XANEIRO DE 2020

Venres, 17 de xaneiro de 2020
Eu nacín nunha terra que fala. O son da auga do río aprendeume a expresarme. O silencio que murmura entre as árbores ensinoume a calar. A voz das pólas abaneadas polo vento amosoume a beleza de saber escoitar. Aprendín a bailar co movemento das estacións e coa mudanza de día en noite. A nosa fala, tan profunda e agarimosa como o verdor da primavera, foi sempre a nosa canción de berce. Nunca me sentín soa entre os animais que formaban a miña familia. Nunca me sentín soa porque me sabía acompañada pola natureza; unha forza máis poderosa que calquera ialma, que sempre estivo connosco e en nós, dende o principio de todo. Na miña terra, a natureza ten unha voz que só sabemos ouvir os que nacemos eiquí e sabemos amala. Dende sempre, a miña familia amou este recunchiño do mundo que para min sempre foi o mundo enteiro. Non podía imaxinar que había máis alá desas inmensas montañas cuxos cumes ficaban cubertos de neve durante o ano todo. Coñecía a cidade de Ourense como a palma da miña man porque, sempre que ía pasar eilí o día, aproveitaba cada intre para gravar na miña memoria a súa fermosura, que tanto me impresionaba; pero, a maiores da miña aldea e dos bosques que a rodeaban, para min non había nada máis no mundo.
Aprender a repenicar na pandeireta e a cantar era algo tan natural como aprender a falar e a camiñar. Aprender a traballar a terra tamén era algo natural. Era un coñecemento que levabamos no sangue dende sempre, xeración tras xeración. Era aprender a vivir, simplemente, e vivir era algo tan sinxelo como respirar.
Malia a pobreza que enchía as nosas vidas, eu sentíame rica porque dispoñía da inmensidade da natureza para correr, tiña a amizade dos animais que coidaba, tiña a mellor familia que podía ter, sabíame expresar nunha lingua antiga e especial, tan antiga como os bosques que tan ben coñecía. Sabía cantar, danzar e tocar a pandeireta cunha habelencia que todos admiraban e me aplaudían.
Agora, tantos anos despois dos meus primeiros anos de vida, sinto que vivín un soño; un soño que ficou interrompido durante anos e que reviviu cunha forza abraiante e definitiva, revelándonos a todos co seu vigor que nunca máis permitirá que ninguén o volva silenciar.
A miña infancia era especial, era a infancia dunha cativa que nacera nunha pequena aldea da montaña de Ourense, que medrou entre campos de centeo, de millo e viñedos, entre festas antigas, entre xente loitadora e moi traballadora, xente humilde que apreciaba todo o que tiña, ata a cousiña máis pequena da que dispoñan. Eu sempre fun así. Nunca fun ambiciosa. Amaba o que tiña e o meu desexo era vivir alí sempre, ata a fin dos meus días, entre as montañas, entre ás árbores, nesa aldea de pedra toda, na miña casiña pequena, pero acolledora, xunta a miña nai e mailas todas as persoas que formaban a miña familia, a miña vida. Nunca aspirei a ren máis. Non me conformaba co que tiña, nunca o fixen. Non era conformidade. Era amor o que sentía. Non me conformaba porque para min nunca existira nada mellor. Tampouco coñecía nada mellor e sinceramente estaba certa de que non había nada mellor.
Mais, de súpeto, cando estaba a piques de me converter nunha muller madura disposta a defender a vida que sempre soñara vivir, o meu destino mudou brutalmente, esnaquizaron os meus soños, arrincáronme dese presente e do futuro que devecía vivir, sen que puidese protestar, sen que tivese a oportunidade de berrar, de suplicar que non me afastasen do que máis amaba no mundo. O meu corazón estaba cheo de amor: amor á miña terra, amor ás árbores que tan ben me coñecían, amor á aldeíña, á xente que sempre fora a miña familia e que sempre estivo ao noso lado para axudarnos en todo o que precisásemos... e, sobre todo, amor a unha rapaza que me facía tolear, que lle daba a todo un sentido distinto, que tinxía de cores brillantes o seu redor, que me falaba sempre a través da distancia, que sempre estaba presente nos meus soños e nos meus pensamentos. Foi precisamente ese amor o que me afastou de todo o que quería.
Aquela mañá chea de tristura na que marchei de Ourense, sentindo que se me desfacía a ialma, non era capaz de pensar no futuro porque, neses momentos e durante anos, o futuro non existía para min. Non podía existir para min un futuro que non se asemellaba en absoluto ao que eu tanto soñara. Non podía existir futuro para min se me arrincaban do presente sobre o que eu construiría a miña vida, sobre o que eu quería construír a miña existencia toda. Era coma se esnaquizasen os alicerces dunha casa antes de construíla.
Se, neses momentos, alguén me dixese que, trinta anos despois, podería voltar a ese presente que ficaba interrompido para min e que me reencontraría con esa rapaza que para min significaba tanto, xamais o tería crido, xamais. Pensaría que rían de min, que facían chanza cos meus sentimentos, cos meus soños, con todo o que me enchía a ialma.
Eu fiquei morta durante eses anos todos, durante tanto tempo que, ao final, case non me podía recoñecer a min mesma. Atacoume algo moito máis violento que unha depresión; algo que estivo a piques de desfacerme en moitísimas ocasións. É imposíbel deseñar unha vida sen dedicarlle a esa vida ningún pensamento previo. Non tiña ningunha ferramenta que me axudase a recuperar a esperanza. Non podía atopar algo que me fixese soñar porque me arrincaron todo o que me construía como persoa, que me definía, que me facía saber que eu tiña dereito a existir neste mundo porque, neste mundo enorme gris e cheo de inxustizas, había un recuncho ao que eu pertencía, que me pertencía. Lonxe dese recunchiño que era o meu fogar, non quedaba xa nada para min. Lonxe das persoas que me entendían cando falaba e que me coñecían, eu sentía que non existía ninguén que puidese comprender o que eu era. Lonxe dos bosques que sempre me protexeron, da música que foi sempre a banda sonora da miña vida, sentía que un silencio horríbel e frío enchera a miña vida toda.
Aprendín a ter medo, moitísimo medo; medo a cousas que nin tan sequera entendía. Non puiden facer un dolo polos meus soños porque morreron tan de súpeto que case non daba entendido o que ocorrera. Unha mañá, espertara en Ourense e, horas despois, achábame nun lugar completamente descoñecido, estarrecedor, horríbel; o lugar máis horríbel que xamais vira e vin na miña vida. A noite anterior, sentírame rodeada polas persoas que máis quería do mundo e, ao día seguinte, non había preto de min ninguén que me inspirase confianza, nin amor, nin dozura nin comprensión.
Enganaron á miña nai. Fixéronlle crer que, no lugar ao que me enviaría, eu podería seguir estudando. Fixéronlle crer que eu tería un grande futuro eilí, tan lonxe do meu fogar, de Ourense, de Galiza, da miña familia. Ninguén lle dixo nunca que tipo de residencia era a que se convertería no meu “fogar”. A miña nai non cría de verdade que eu estaba enferma. Nunca o creu. Ela queríame protexer das malas linguas, do rancor, dos perigos que me podería atopar neses momentos da Historia no que aínda non se comprendía a miña maneira de amar.
Axiña se arrepentiu de terme enviado tan lonxe e quíxome procurar, procuroume por ceo, mar e terra, pero ninguén a axudou nunca. O que eu non sabía era que foi precisamente Lúa quen convenceu á miña nai de que me buscase, quen lle fixo entender que se trabucara moitísimo comigo. A miña nai soubo que me tiña que rescatar dese lugar incomprensíbel ao que me enviaran grazas a Lúa. Ata entón, ela creu que fixera ben comigo. Non sei como Lúa soubo a verdade. Seica procurase información verbo do sitio ao que me mandara a miña nai. A mágoa é que a miña nai non me encontrou nese momento, nin ao mes seguinte nin aos anos seguintes. A miña nai enfermou gravemente. A tristura que a atacaba converteuse nunha doenza que estivo a piques de desfacer a súa vida, pero ela nunca se rendeu. Loitou contra a doenza porque sempre tivo a esperanza de que, algún día, eu voltaría á aldeíña, entraría pola porta da nosa casa e a abrazaría dicíndolle dese xeito que non lle gardaba rancor por ren. E ese momento chegou vinte e sete anos despois da mañá de primavera máis fría da Historia para min.
Por que falo agora de todo isto? Porque, cando comezou este ano, soñei que tiña que falar da miña vida perante dunha grande morea de persoas que me escoitaban con atención. Sentía que precisaba desafogar todo o que levaba por dentro, todo o que levo por dentro durante anos. Agora síntome feliz, pero aínda sigo tendo pesadelos horríbeis nos que os meus medos reviven, fortes e violentos. Aínda teño ansiedade de cando en vez precisamente cando mellor me sinto, cando noto que todo o que crea a miña vida é marabilloso, cando me sinto a persoa máis ditosa do mundo. Aínda teño traumas que non marcharon definitivamente da miña ialma.
Nese soño, estaban diante miña todas as persoas que coñecín ao longo da miña vida. Estaban todas as persoas que vivían na aldea cando eu nacín, estaba a miña familia enteira, mesmo o meu pai me escoitaba, estaba Gilbert, Gaya, Artemisa, Neftis... pero non me resultaba incómodo ter que falar de cousiñas tan íntimas, ao contrario, cría que lles debía a todos unha explicación por como fun no pasado, polo doente que moitos deles me viron. Gaya morreu sen verme curada... ou sería mellor dicir que nunca me viu relativamente estábel. Sei que nunca me curarei. Xa o teño aceptado. Sei que, de súpeto, podo sufrir unha crise breve, pero daniña. Sei que eses traumas que me ocasionou todo o que vivín no pasado nunca marcharán definitivamente.
Hoxe viñemos á aldeíña. Nevou un pouquiño eiquí, pero, nas montañas, a neve refulxe coma se de verdade tivese brillo, coma se fose de prata. A neve desfíxose axiña, pero parece ser que mañá nevará aínda máis. Vai moitísimo frío. Agora si vai frío de verdade. Esta semana volve chover moitísimo, con loucura, dunha maneira agresiva e desapiadada.
Cando baixamos do coche, axiña puiden cheirar o recendo das lareiras acesas. Ese recendo a fume trasládame directamente á miña infancia, á miña adolescencia, ás noites de invernía nas que todo ficaba nevado, branco, silandeiro; nas que nos achabamos incomunicados do resto do mundo. A aldeíña, tan pequerrechiña e antiga, aínda era moito máis diminuta. Esta aldeíña, situada entre montañas, entre vales, era un chisquiño de fermosura detido no tempo. Era algo que ficaba arredado da realidade. Era un conto, a aldea toda era un conto, un soño.
Anos despois, a aldea paréceme moito máis chea de soidade e de silencio que nunca. A meirande parte das casiñas están derrubadas, deshabitadas, baleiras, cheas de abandono. A miña é unha das poucas casas de pedra que fican enteiras na aldea, coa súa corte, co seu hórreo, con todo o que tivo sempre, da mesma maneira que sempre. A casiña que fora da nai de Lúa está baleira, pero aínda mantén a vida que sempre desprendeu. A casiña da miña avoa... quixémola recuperar, pero é complicado reformala porque é moi antiga.
Non sei por que, esta vez, me afectou tanto e tanto ver a aldeíña así, tan chea de invernía. Púxoseme un nó na gorxa cando camiñabamos entre as casiñas de pedra, baixo a luz case inexistente das pouquiñas luces artificiais que alumean  as rúas. Había tanto e tanto silencio que me parecía que o mundo enteiro calara. Como pode existir un silencio tan denso, tan profundo, que tanto berra? Subiamos a costiña que accede á praza da aldea, preto da que está a miña casa, cando sentín que unha tristura inmensa me enchía a ialma e non puiden seguir camiñando, Vireime de costas e fiquei detida mirando como morría o día sobre as montañas, como as derradeiras raiolas do sol douraban as leiras durmidas, como a noite se espallaba polo ceo, un ceo anubrado e profundamente cheo de soidade. O sol brillaba tralas nubes, pero a súa beleza e a súa grandeza albiscábanse no horizonte, vermello e forte malia a tristura, malia o paso do tempo, malia a soidade.
«Este recuncho do mundo non ten tempo», pensei namentres me limpaba unha bágoa que me esvaraba pola meixela. Lúa deuse de conta de que me detivera, chegou ata min e preguntoume que me ocorría. Non lle souben explicar que me pasaba, pero non fixo falla que lle dixese ren. Ao observar ela a imaxe que tiñamos diante nosa, entendeu todo o que eu sentía. Ela tamén ouvía ese silencio que parecía nacer da mesma terra e chover do ceo. Non se ouvía absolutamente ren, ren, ren, ren.
     Non se oe ren, Lúa —díxenlle case sen voz, con medo a crebar ese silencio que nos oprimía a ialma.
Lúa apertoume a man. Non era quen de falar. Cando notei que me collía da man e que ma apertaba, entón sentín que ambas as dúas fundiamos os nosos pensamentos e os nosos sentimentos. A través da súa pel, co contacto dos seus dedos envolvendo os meus, sentín nitidamente que ela e máis eu nos achabamos nunha mesma realidade, experimentando exactamente as mesmas emocións. Con ela sempre sinto esa conexión tan fonda que traspasa fronteiras, que non fai falla alimentar con verbas. É coma se unha corda indestrutíbel enlazase as nosas ialmas.
Entón sentín, cunha forza que case me tirou a respiración, que nos achabamos nun intre único na Historia, nun lugar apartado de todo, de todo o que pode facer dano. Aquel silencio tan inmenso protexíanos. No mundo seguía habendo os mesmos problemas de sempre, seguían a morrer persoas de xeito inxusto, seguía habendo violencia, doenzas, horríbeis feitos que destrúen calquera esperanza... pero nós estabamos lonxe de todo iso, tan lonxe que parecía imposíbel crer que aquela paz que nos rodeaba non existise no mundo enteiro.
Non sei canto tempo estivemos así, mirando a beleza do solpor, sentindo o silencio, o frío e a soidade que nos protexían, que nos acariñaban a pel e a ialma. Soubemos que tiñamos que ir á miña casa cunha mirada que nos dedicamos sen dicir ren. Ía moitísimo frío, cada vez máis frío, e estaba a piques de comezar a chover cando nos separamos dese intre sentindo que a anoitecida xa chegara.
Con Lúa paréceme que vivo un soño. A nosa vida é tan fermosa que me custa aceptar que isto sexa real. Si temos problemas. Sen ir máis lonxe, a semana pasada, tiven unha pequena recaída case sen importancia da que creo que xa saín grazas a Lúa. Eu queríalle agochar que non me encontraba ben. O ano comezara moi ben, cunha festiña preciosa, con momentos de tolería que me fan sorrir sempre que os lembro... pero, co paso dos días, algo comezou a ir mal por dentro de min sen eu entender que me ocorría. Síntome tan feliz que mesmo me custa recoñecer a ansiedade. Síntome tan ben que, moitas veces, esquezo que podo estar mal, que, no meu cerebro, quedan pegadas da doenza que me fixo tanto dano. Emporiso, custoume tanto recoñecer que non estaba ben. A semana pasada, non viñemos á aldeíña porque tiñamos un concerto moi especial con Iauga nun centro cívico de eiquí de Ourense e logo habería unha festa á que tiñamos moitísimas ganas de ir. Foi o venres á noite, antes de ir durmir, cando Lúa me dixo que sabía que eu non estaba ben. Eu tentara agocharllo porque non quería que se preocupase. Sabía que aquilo era efémero, que se iría, que axiña volvería estar ben. Encontrábame nerviosa, non me sentía ben estando rodeada de moita xente, case que non me apetecía saír cando chegaba á fin á miña casa despois dunha xornada intensa de traballo... pero sentíame feliz; o cal non entendo porque, nese estado no que me atopaba, non tería que sentir ren positivo; pero sentíame feliz, cómoda...
Lúa díxome que a ela non lle podía agochar que non estaba ben. Cando lle preguntei por que, deume unha resposta que me deixou abraiada e que me fixo sentir parva.. Non entendía como non se me ocorrera antes. Díxome: “porque son psicóloga”. Pois, grazas a iso, está a me axudar moitísimo. Mesmo, ás veces, cando noto o ben que me senta falar con ela e escoitar os seus consellos, cando noto canto me axuda, teño a esperanza de que estas cousiñas que poden facer tremer a miña vida desaparezan para sempre.
O concerto que demos o sábado foi incríbel. Axudoume moitísimo tocar, bailar e cantar diante de toda esa xente que nos vía e nos escoitaba e xunta as compañeiras de Iauga, xunto a Lúa, xunto a Silvia... Sentín que aquela ansiedade que me atacara esa semana marchaba, deixábame, sentía que a música me curaba. Achándome xunta Lúa neses momentos tan especiais, souben que nunca máis me volvería sentir a piques de perderme porque ela está comigo, porque recuperei todo iso que, cando era cativa e adolescente, tanto desexaba ter, todo iso que perdín cando me arrincaron dos brazos da miña terra.
Esta semana foi marabillosa. Síntome en min mesma, síntome ben, feliz e sensíbel, emociónome con cousiñas que para outra persoa poden resultar unha parvada, pero a min gústame a miña sensibilidade. Antes, facíame dano ser tan sensíbel, pero agora entendo a miña ialma mellor que nunca e coido que ser tan sensíbel é algo moi fermoso, é, sinceramente, unha grande sorte.
E, dentro de tres mesiños, Lúa e máis eu casaremos eiquí na aldeíña. Vai ser unha voda fermosísima. Devezo por que chegue xa ese momento, ese día tan especial. Non é o feito de casarmos o que máis me emociona, é saber que poderemos facer un xuramento de amor perante destes bosques, neste recunchiño do mundo que viu nacer o noso amor, que foi testemuña dos nosos prohibidos bicos, dos fermosos momentos que vivimos xuntas, lonxe de todas as miradas que nos podían descubrir. Lúa dime que me ten preparadas moitas sorpresiñas para ese día e eu tamén lle vou preparar algunhas moi especiais. Vai ser tan bonito...
Todo vai mellorando na nosa vida. Mesmo Uxía parece máis tranquila; pero Silvia tivo que intervir para que todo comezase a mellorar. Estando na cafetaría unha mañá da semana pasada, Silvia sentou con Uxía na mesa na que almorzaba e preguntoulle directamente canto tempo pensaba manter esta incómoda situación, se pensaba estar moitos anos desgustada connosco sen motivo. Mesmo, esa mañá, eu dixéralle a Uxía que, se non era quen de falarme agradabelmente, procurase outro lugar no que almorzar e que non a pensaba invitar a ningún almorzo máis namentres non se lle pasase ese rancor que tanto dano me facía. Silvia díxolle a Uxía que eu tiña todas as razóns do mundo para dicirlle iso. Neses momentos, tamén por mor da ansiedade que me fervía por dentro, eu sentíame farta de parvadas, coa paciencia mínima para aturar malas contestacións, malas miradas... pero, a partir dese día, Uxía mudou a súa actitude connosco. Fálanos máis, nos ensaios xa está doutra maneira e mesmo o sábado se implicou moitísimo no concerto que fixemos. Mesmo, esta semana veu connosco ás Burgas, que sempre imos o martes, sempre, todas as semanas. Ese baño para min é totalmente preciso para tirarme de enriba todo o estrés do día, do choio... Custa moito atender e aturar a todo tipo de persoas. O curioso é que son máis impacientes as persoas que máis tempo libre teñen, sobre todo as persoas maiores.
A miña nai ultimamente está algo morriñenta. Dime que deu en lembrar aqueles tempos nos que a aldeíña estaba chea de vida. Eu enténdoa, pero tamén lle digo que a aldeíña segue estando chea de vida. Hai moitísimos animais vivindo eiquí, óese sempre o canto dos paxariños, aínda que, na invernía, case todos marcharon; pero voltarán na primavera e o bosque encherase de vida, veremos correr entre as árbores as lebres, aos coellos... Brillará a neve que se nega a desfacerse, que vive nos cumes dos montes, e sairán as flores, as árbores encheranse de froitos, de flores, e xa poderemos comezar a sementar. Si, a invernía é triste, pode parecer moi triste e feita só de soidade e silencio, pero tamén é fermoso que a natureza cale, que poidas conversar co tempo sen empregar verbas, que poidas sentir o poder do frío acariñándote a pel, que poidas respirar pausadamente sen que nada interrompa o teu alento. Este silencio tan fondo faime sentir acollida, cúrame a ialma, éncheme o corazón todo, faime sentir no meu fogar.
Xa veu de todo a anoitecida. Lúa está a falar coa miña nai eilí fóra, cunha veciña tamén que veu saudarnos, e agora cearemos todas xunta a lareira unha cunquiña de caldiño quente, riquísimo, que fixo a miña nai. Síntome arestora tan acollida e feliz que me parece imposíbel que a semana pasada volvese estar mal. Agora todo iso xa queda moi lonxe.
Sigo a celebrar eses rituais máxicos cos que pretendo enviarlle a Artemisa forza, saúde e enerxía positiva. Non sei se esforzarme por celebralos me desgasta, pero, ata que eu saiba que está mellor, non deixarei de facelos. Casandra dime que vai mellorando moi devagariño, pero que se produciu nela unha mudanza moi importante. Contoume que agora ten ganas de saír, de vivir, de loitar pola vida que a agarda máis alá destes días terríbeis, e di que hai moito tempo que non a vía tan positiva, que está segura de que isto lle está a ocorrer grazas a min, pero tamén penso que Artemisa é forte e seica non precise que ninguén lle envíe enerxía positiva dende a distancia. Non obstante, eu non deixarei de facelo ata que de verdade estea curadiña. Non sei se algunha vez coñecerá todo o que fixen por ela... Só agardo que estea ben e que poida ser tan feliz como o son eu. Non me cambiaría por ninguén nin por nada. Xamais pensei que a miña vida puidese ser tan bonita e menos o podía pensar nese tempo no que non quedaba en min nin a máis pequena esperanza, no que só había escuridade e desalento na miña ialma.
Ultimamente estou compoñendo moitas cancións e estamos pensando en gravar un disco, pero non é algo sinxelo porque temos que alugar un estudo, temos que contratar a alguén que nos axude a rexistrar as cancións cun son aceptábel... así que creo que esa idea non poderá virar en realidade ata que pase máis tempo. Temos que aforrar un pouco para levala a cabo.
E creo que iso é todo por hoxe.


Traducción:


Viernes, 17 de enero de 2020
Yo nací en una tierra que habla. El sonido del agua Del Río me enseñó a expresarme. El silencio que murmura entre los árboles me enseñó a callar. La voz de las ramas mecidas por el viento me mostró la belleza de saber escuchar. Aprendí a bailar con el movimiento de las estaciones y con el cambio de día en noche. Nuestro hablar, tan profundo y cariñoso como el verdor de la primavera, fue siempre nuestra canción de cuna. Nunca me sentí sola entre los animales que formaban mi familia. Nunca me sentí sola porque me sabía acompañada por la naturaleza; una fuerza más poderosa que cualquier alma, que siempre estuvo con nosotros y en nosotros, desde el principio de todo. En mi tierra, la naturaleza tiene una voz que sólo sabemos oír los que nacimos aquí y los que sabemos amarla. Desde siempre, mi familia amó este rinconciño del mundo que para mí siempre fue el mundo entero. No podía imaginar qué había más allá de esas inmensas montañas cuyas cumbres permanecían cubiertas de nieve durante todo el año. Conocía la ciudad de Ourense como la palma de mi mano porque, siempre que iba a pasar allí el día, aprovechaba cada instante para grabar en mi memoria su hermosura, que tanto me impresionaba; pero, aparte de mi aldea y de los bosques que la rodeaban, para mí no había nada más en el mundo.
Aprender a percutir en la pandereta y a cantar era algo tan natural como aprender a hablar y a caminar. Aprender a trabajar la tierra también era algo natural. Era un conocimiento que llevábamos en la sangre desde siempre, generación tras generación. Era aprender a vivir, simplemente, y vivir era algo tan sencillo como respirar.
Pese a la pobreza que llenaba nuestras vidas, yo me sentía rica porque disponía de la inmensidad de la naturaleza para correr, tenía la amistad de los animales que cuidaba, tenía la mejor familia que podía tener, sabía expresarme en una lengua antigua y especial, tan antigua como los bosques que tan bien me conocía. Sabía cantar, danzar y tocar la pandereta con una habilidad que todos admiraban y me aplaudían.
Ahora, tantos años después de mis primeros años de vida, siento que viví un sueño; un sueño que permaneció interrumpido durante años y que revivió con una fuerza asombrosa y definitiva, revelándonos a todos con su vigor que nunca más permitirá que nadie vuelva a silenciarlo.
Mi infancia era especial, era la infancia de una niña que había nacido en una pequeña aldea de la montaña de Ourense, que creció entre campos de centeno, de trigo y de viñedos, entre fiestas antiguas, entre gente luchadora y muy trabajadora, gente humilde que apreciaba todo lo que tenía, hasta la cosiña más pequeña de la que disponía. Yo siempre fui así. Nunca fui ambiciosa. Amaba lo que tenía y mi deseo era vivir allí siempre, hasta el fin de mis días, entre las montañas, entre los árboles, en esa aldea toda de piedra, en mi casiña pequeña, pero acogedora, junto a mi madre y todas las personas que formaban mi familia, mi vida. Nunca aspiré a nada más. No me conformaba con lo que tenía, nunca lo hice. No era conformidad. Era amor lo que sentía. No me conformaba porque para mí nunca había existido nada mejor. Tampoco conocía nada mejor y sinceramente estaba segura de que no había nada mejor.
Mas, de súbito, cuando estaba a punto de convertirme en una mujer madura dispuesta a defender la vida que siempre había soñado vivir, mi destino cambió brutalmente, destrozaron mis sueños, me arrancaron de ese presente y de ese futuro que ansiaba vivir, sin que pudiese protestar, sin que tuviese la oportunidad de gritar, de suplicar que no me alejasen de lo que más amaba en el mundo. Mi corazón estaba lleno de amor: amor a mi tierra, amor a los árboles que tan bien me conocían, amor a la aldeíña, a la gente que siempre había sido mi familia y que siempre estuvo a nuestro lado para ayudarnos en todo lo que necesitásemos... y, sobre todo, amor a una chica que me hacía enloquecer, que le daba a todo un sentido distinto, que teñía de colores brillantes su alrededor, que me hablaba siempre a través de la distancia, que siempre estaba presente en mis sueños y en mis pensamientos. Fue precisamente ese amor lo que me alejó de todo lo que quería.
Aquella mañana llena de tristeza en la que me marché de Ourense, sintiendo que se me deshacía el alma, no era capaz de pensar en el futuro porque, en esos momentos y durante años, el futuro no existía para mí. No podía existir para mí un futuro que no se parecía en absoluto al que yo tanto había soñado. No podía existir futuro para mí si me arrancaban del presente sobre el que yo construiría mi vida, sobre el que yo quería construir toda mi existencia. Era como si destrozasen los cimientos de una casa antes de construirla.
Si, en esos momentos, alguien me hubiese dicho que, treinta años después, podría volver a ese presente que permanecía interrumpido para mí y que me reencontraría con esa chica que para mí significaba tanto, jamás lo habría creído, jamás. Habría pensado que se reían de mí, que hacían bromas con mis sentimientos, con mis sueños, con todo lo que me llenaba el alma.
Yo permanecí muerta durante todos esos años, durante tanto tiempo que, al final, casi no podía reconocerme a mí misma. Me atacó algo mucho más violento que una depresión; algo que estuvo a punto de deshacerme en muchísimas ocasiones. Es imposible diseñar una vida sin dedicarle a esa vida ningún pensamiento previo. No tenía ninguna herramienta que me ayudase a recuperar la esperanza. No podía encontrar algo que me hiciese soñar porque me arrancaron todo lo que me construía como persona, que me definía, que me hacía saber que yo tenía derecho a existir en este mundo porque, en este mundo gris y lleno de injusticia, había un rincón al que yo pertenecía, que me pertenecía. Lejos de ese rinconciño que era mi hogar, no quedaba ya nada para mí. Lejos de las personas que me entendían cuando hablaba y que me conocían, yo sentía que no existía nadie que pudiese comprender lo que yo era. Lejos de los bosques que siempre me protegieron, de la música que fue siempre la banda sonora de mi vida, sentía que un silencio horrible y frío había llenado toda mi vida.
Aprendí a tener miedo, muchísimo miedo; miedo a cosas que ni tan siquiera entendía. No pude hacer un duelo por mis sueños porque murieron tan de repente que casi no conseguía entender lo que había ocurrido. Una mañana, me había despertado en Ourense y, horas después, me hallaba en un lugar completamente desconocido, aterrador, horrible; el lugar más horrible que jamás había visto y vi en mi vida. La noche anterior, me había sentido rodeada por las personas que más quería del mundo y, al día siguiente, no había cerca de mí nadie que me inspirase confianza, ni amor, ni dulzura ni comprensión.
Engañaron a mi madre. Le hicieron creer que, en el lugar al que me enviaría, yo podría seguir estudiando. Le hicieron creer que yo tendría un gran futuro allí, tan lejos de mi hogar, de Ourense, de Galicia, de mi familia. Nadie le dijo nunca qué tipo de residencia era la que se convertiría en mi “hogar”. Mi madre no creía de verdad que yo estaba enferma. Nunca lo creyó. Ella quería protegerme de las malas lenguas, del rencor, de los peligros que podría encontrarme en esos momentos de la Historia en los que aún no se comprendía mi manera de amar.
Enseguida se arrepintió de haberme enviado tan lejos y quiso buscarme, me buscó por cielo, mar y tierra, pero nadie la ayudó nunca. Lo que yo no sabía era que fue precisamente Lúa quien convenció a mi madre de que me buscase, quien le hizo entender que se había equivocado muchísimo conmigo. Mi madre supo que tenía que rescatarme de ese lugar incomprensible al que me habían enviado gracias a Lúa. Hasta entonces, ella creyó que había hecho bien conmigo. No sé cómo Lúa supo la verdad. Quizás buscase información sobre el sitio al que me había mandado mi madre. La pena es que mi madre no me encontró en ese momento, ni al mes siguiente ni a los años siguientes. Mi madre enfermó gravemente. La tristeza que la atacaba se convirtió en una enfermedad que estuvo a punto de deshacer su vida, pero ella nunca se rindió. Luchó contra la enfermedad porque siempre tuvo la esperanza de que, algún día, yo volvería a la aldeíña, entraría por la puerta de nuestra casa y la abrazaría diciéndole de ese modo que no le guardaba rencor por nada. Y ese momento llegó veintisiete años después de la mañana de primavera más fría de la Historia para mí.
¿Por qué hablo ahora de todo esto? Porque, cuando comenzó este año, soñé que tenía que hablar de mi vida ante una gran cantidad de personas que me escuchaban con atención. Sentía que necesitaba desahogar todo lo que llevaba por dentro, todo lo que llevo por dentro durante años. Ahora me siento feliz, pero aún sigo teniendo pesadillas horribles en las que mis miedos reviven, fuertes y violentos. Aún tengo ansiedad de vez en cuando precisamente cuando mejor me siento, cuando noto que todo lo que crea mi vida es maravilloso, cuando me siento la persona más dichosa del mundo. Aún tengo traumas que no se han marchado definitivamente de mi alma.
En ese sueño, estaban delante de mí todas las personas que conocí a lo largo de mi vida. Estaban todas las personas que vivían en la aldea cuando yo nací, estaba mi familia entera, incluso mi padre me escuchaba, estaba Gilbert, Gaya, Artemisa, Neftis... pero no me resultaba incómodo tener que hablar de cosiñas tan íntimas, al contrario, creía que les debía a todos una explicación por cómo fui en el pasado, por lo enferma que muchos de ellos me vieron. Gaya murió sin verme curada... o sería mejor decir que nunca me vio relativamente estable. Sé que nunca me curaré. Ya lo tengo aceptado. Sé que, de súbito, puedo sufrir una crisis breve, pero dañina. Sé que esos traumas que me ocasionó todo lo que viví en el pasado nunca se marcharán definitivamente.
Hoy hemos venido a la aldeíña. Nevó un poquiño aquí, pero, en las montañas, la nieve refulge como si de verdad tuviese brillo, como si fuese de plata. La nieve se deshizo enseguida, pero parece ser que mañana nevará aún más. Hace muchísimo frío. Ahora sí que hace frío de verdad. Esta semana vuelve a llover muchísimo, con locura, de una manera agresiva y despiadada.
Cuando bajamos del coche, enseguida pude aspirar el aroma de las lareiras encendidas. Ese olor a humo me traslada directamente a mi infancia, a mi adolescencia, a las noches de invierno en las que todo permanecía nevado, blanco, silente; en las que nos hallábamos incomunicados del resto del mundo. La aldeíña, tan pequeñina y antigua, aún era mucho más diminuta. Esta aldeíña, situada entre montañas, entre valles, era un pedaciño de hermosura detenido en el tiempo. Era algo que permanecía alejado de la realidad. Era un cuento, la aldea toda era un cuento, un sueño.
Años después, la aldea me parece mucho más llena de soledad y de silencio que nunca. La mayor parte de las casiñas están derrumbadas, deshabitadas, vacías, llenas de abandono. La mía es una de las pocas casas de piedra que permanecen enteras en la aldea, con su cobertizo, con su hórreo, con todo lo que tuvo siempre, de la misma manera que siempre. La casiña que fuera de la madre de Lúa está vacía, pero aún mantiene la vida que siempre desprendió. La casiña de mi abuela... quisimos recuperarla, pero es complicado reformarla porque es muy antigua.
No sé por qué, esta vez, me afectó tanto y tanto ver la aldeíña así, tan llena de invierno. Se me puso un nudo en la garganta cuando caminábamos entre las casiñas de piedra, bajo la luz casi inexistente de las poquiñas farolas que alumbran las calles. Había tanto y tanto silencio que me parecía que el mundo entero se había callado. ¿Cómo puede existir un silencio tan denso, tan profundo, que tanto grita? Subíamos la cuestiña que accede a la plaza de la aldea, cerca de la que está mi casa, cuando sentí que una tristeza inmensa me llenaba el alma y no pude seguir caminando, me volví de espaldas y permanecí detenida mirando cómo moría el día sobre las montañas, cómo los últimos rayos de sol doraban los campos dormidos, cómo la noche se esparcía por el cielo, un cielo nublado y profundamente lleno de soledad. El sol brillaba tras las nubes, pero su belleza y su grandeza se atisbaban en el horizonte, rojo y fuerte pese a la tristeza, pese a paso del tiempo, pese a la soledad.
«Este rincón del mundo no tiene tiempo», pensé mientras me limpiaba una lágrima que me resbalaba por la mejilla. Lúa se dio cuenta de que me había detenido, llegó hasta mí y me preguntó qué me ocurría. No supe explicarle qué me pasaba, pero no hizo falta que le dijese nada. Al observar ella la imagen que teníamos ante nosotras, entendió todo lo que yo sentía. Ella también oía ese silencio que parecía nacer de la misma tierra y llover del cielo. No se oía absolutamente nada, nada, nada, nada.
     No se oye nada, Lúa —le dije casi sin voz, con miedo a quebrar ese silencio que nos oprimía el alma.
Lúa me apretó la mano. No era capaz de hablar. Cuando noté que me cogía de la mano y que me la apretaba, entonces sentí que las dos fundíamos nuestros pensamientos y nuestros sentimientos. A través de su piel, con el contacto de sus dedos envolviendo los míos, sentí nítidamente que ella y yo nos hallábamos en una misma realidad, experimentando exactamente las mismas emociones. Con ella siempre siento esa conexión tan honda que traspasa fronteras, que no hace falta alimentar con palabras. Es como si una cuerda indestructible enlazase nuestras almas.
Entonces sentí, con una fuerza que casi me quitó la respiración, que nos hallábamos en un instante único en la Historia, en un lugar apartado de todo, de todo lo que puede hacer daño. Aquel silencio tan inmenso nos protegía. En el mundo seguía habiendo los mismos problemas de siempre, seguían muriendo personas de modo injusto, seguía habiendo violencia, enfermedades, horribles hechos que destruyen cualquier esperanza... pero nosotras estábamos lejos de todo eso, tan lejos que parecía imposible creer que aquella paz que nos rodeaba no existiese en el mundo entero.
No sé cuánto tiempo estuvimos así, mirando la belleza del ocaso, sintiendo el silencio, el frío y la soledad que nos protegían, que nos acariciaban la piel y el alma. Supimos que teníamos que ir a mi casa con una mirada que nos dedicamos sin decir nada. Hacía muchísimo frío, cada vez más frío, y estaba a punto de comenzar a llover cuando nos separamos de ese instante sintiendo que la anochecida ya había llegado.
Con Lúa me parece que vivo un sueño. Nuestra vida es tan hermosa que me cuesta aceptar que esto sea real. Sí tenemos problemas. Sin ir más lejos, la semana pasada, tuve una pequeña recaída casi sin importancia de la que ya salí gracias a Lúa. Yo quería ocultarle que no me encontraba bien. El año había comenzado muy bien, con una fiestiña preciosa, con momentos de locura que me hacen sonreír siempre que los recuerdo... pero, con El Paso de los días, algo comenzó a ir mal por dentro de mí sin yo entender qué me ocurría. Me siento tan feliz que incluso me cuesta reconocer la ansiedad. Me siento tan bien que, muchas veces, olvido que puedo estar mal, que, en mi cerebro, quedan huellas de la enfermedad que me hizo tanto daño. Por eso, me costó tanto reconocer que no estaba bien. La semana pasada, no vinimos a la aldeíña porque teníamos un concierto muy especial con Iauga en un centro cívico de aquí de Ourense y luego habría una fiesta a la que teníamos muchísimas ganas de ir. Fue el viernes por la noche, antes de ir a dormir, cuando Lúa me dijo que sabía que yo no estaba bien. Yo había intentado escondérselo porque no quería que se preocupase. Sabía que aquello era efímero, que se iría, que enseguida volvería a estar bien. Me encontraba nerviosa, no me sentía bien estando rodeada de mucha gente, casi no me apetecía salir cuando llegaba al fin a mi casa después de una jornada intensa de trabajo... pero me sentía feliz; lo cual no entiendo porque, en ese estado en el que me encontraba, no tendría que sentir nada positivo; pero me sentía feliz, cómoda...
Lúa me dijo que a ella no podía esconderle que no estaba bien. Cuando le pregunté por qué, me dio una respuesta que me dejó asombrada y que me hizo sentir tonta... No entendía cómo no se me había ocurrido antes. Me dijo: “porque soy psicóloga”. Pues, gracias a eso, está ayudándome muchísimo. Incluso, a veces, cuando noto lo bien que me sienta hablar con ella y escuchar sus consejos, cuando noto cuánto me ayuda, tengo la esperanza de que estas cosiñas que pueden hacer temblar mi vida desaparezcan para siempre.
El concierto que dimos el sábado fue increíble. Me ayudó muchísimo tocar, bailar y cantar ante toda esa gente que nos veía y nos escuchaba y junto a las compañeras de Iauga, junto a Lúa, junto a Silvia... Sentí que aquella ansiedad que me había atacado esa semana se marchaba, me dejaba, sentía que la música me curaba. Hallándome junto a Lúa en esos momentos tan especiales, supe que nunca más volvería a sentirme a punto de perderme porque ella está conmigo, porque recuperé todo eso que, cuando era niña y adolescente, tanto deseaba tener, todo eso que perdí cuando me arrancaron de los brazos de mi tierra.
Esta semana fue maravillosa. Me siento en mí misma, me siento bien, feliz y sensible, me emociono con cosiñas que para otra persona pueden resultar una tontería, pero a mí me gusta mi sensibilidad. Antes, me hacía daño ser tan sensible, pero ahora entiendo mi alma mejor que nunca y creo que ser tan sensible es algo muy hermoso, es, sinceramente, una gran suerte.
Y, dentro de tres meseciños, Lúa y yo nos casaremos aquí en la aldeíña. Va a ser una boda hermosísima. Ansío que llegue ya ese momento, ese día tan especial. No es el hecho de casarnos lo que más me emociona, es saber que podremos hacer un juramento de amor ante estos bosques, en este rinconciño del mundo que vio nacer nuestro amor, que fue testigo de nuestros prohibidos besos, de los hermosos momentos que vivimos juntas, lejos de todas las miradas que podían descubrirnos. Lúa me dice que me tiene preparadas muchas sorpresiñas para ese día y yo también voy a prepararle algunas muy especiales. Va a ser tan bonito...
Todo va mejorando en nuestra vida. Incluso Uxía parece más tranquila; pero Silvia tuvo que intervenir para que todo comenzase a mejorar. Estando en la cafetería una mañana de la semana pasada, Silvia se sentó con Uxía en la mesa en la que almorzaba y le preguntó directamente cuánto tiempo pensaba mantener esta incómoda situación, si pensaba estar muchos años disgustada con nosotras sin motivo. Incluso, esa mañana, yo le había dicho a Uxía que, si no era capaz de hablarme agradablemente, buscase otro lugar en el que almorzar y que no pensaba invitarla a ningún almuerzo más mientras no se le pasase ese rencor que tanto daño me hacía. Silvia le dijo a Uxía que yo tenía todas las razones del mundo para decirle eso. En esos momentos, también por culpa de la ansiedad que me hervía por dentro, yo me sentía harta de tonterías, con la paciencia mínima para soportar malas contestaciones, malas miradas... pero, a partir de ese día, Uxía cambió su actitud con nosotras. Nos habla más, en los ensayos ya está de otra manera e incluso el sábado se implicó muchísimo en el concierto que hicimos. Incluso, esta semana vino con nosotras a las Burgas, que siempre vamos los martes, siempre, todas las semanas. Ese baño para mí es totalmente preciso para quitarme de encima todo el estrés del día, del trabajo... Cuesta mucho atender y aguantar a todo tipo de personas. Lo curioso es que son más impacientes las personas que más tiempo libre tienen, sobre todo las personas mayores.
Mi madre últimamente está algo morriñosa. Me dice que le ha dado por recordar aquellos tiempos en los que la aldeíña estaba llena de vida. Yo la entiendo, pero también le digo que la aldeíña sigue estando llena de vida. Hay muchísimos animales viviendo aquí, se oye siempre el canto de los pajariños, aunque, en invierno, casi todos se marcharon; pero volverán en primavera y el bosque se llenará de vida, veremos correr entre los árboles a las liebres, a los conejos... Brillará la nieve que se niega a deshacerse, que vive en las cumbres de los montes, y saldrán las flores, los árboles se llenarán de frutos, de flores, y ya podremos comenzar a sementar. Sí, el invierno es triste, puede parecer muy triste y hecho sólo de soledad y silencio, pero también es hermoso que la naturaleza calle, que puedas conversar con el tiempo sin utilizar palabras, que puedas sentir el poder del frío acariciándote la piel, que puedas respirar pausadamente sin que nada interrumpa tu aliento. Este silencio tan hondo me hace sentir acogida, me cura el alma, me llena todo el corazón, me hace sentir en mi hogar.
Ya llegó del todo la anochecida. Lúa está hablando con mi madre allí fuera, con una vecina también que vino a saludarnos, y ahora cenaremos todas junto a la lareira una cunquiña de caldiño caliente, riquísimo, que hizo mi madre. Me siento ahora mismo tan acogida y feliz que me parece imposible que la semana pasada volviese a estar mal. Ahora todo eso ya queda muy lejos.
Sigo celebrando esos rituales mágicos con los que pretendo enviarle a Artemisa fuerza, salud y energía positiva. No sé si esforzarme por celebrarlos me desgasta, pero, hasta que yo sepa que está mejor, no dejaré de hacerlos. Casandra me dice que va mejorando muy poquiño a poco, pero que se ha producido en ella un cambio muy importante. Me contó que ahora tiene ganas de salir, de vivir, de luchar por la vida que la aguarda más allá de estos días terribles, y dice que hace mucho tiempo que no la veía tan positiva, que está segura de que esto está ocurriéndole gracias a mí, pero también pienso que Artemisa es fuerte y quizás no necesite que nadie le envíe energía positiva desde la distancia. No obstante, yo no dejaré de hacerlo hasta que de verdad esté curadiña. No sé si alguna vez conocerá todo lo que hice por ella... Sólo espero que esté bien y que pueda ser tan feliz como lo soy yo. No me cambiaría por nadie ni por nada. Jamás pensé que mi vida pudiese ser tan bonita y menos podía pensarlo en ese tiempo en el que no quedaba en mí ni la más pequeña esperanza, en el que sólo había oscuridad y desaliento en mi alma.
Últimamente estoy componiendo muchas canciones y estamos pensando en grabar un disco, pero no es algo sencillo porque tenemos que alquilar un estudio, tenemos que contratar a alguien que nos ayude a registrar las canciones con un sonido aceptable... así que creo que esa idea no podrá devenir en realidad hasta que pase más tiempo. Tenemos que ahorrar un poco para llevarla a cabo.
Y creo que eso es todo por hoy.


1 comentario:

  1. Agnes le dedica unas palabras preciosas a su tierra. Es maravillosa la conexión tan brutal que siente por ella. Gracias a su tierra es lo que es, se lo debe todo. Aunque pasó una etapa terrible fuera, en uno de los peores lugares del mundo, ella habla de un sueño interrumpido por mucho tiempo, pero que volvió con más fuerza. Recuerda esos momentos terribles lejos de Galicia, alejada de todo lo que ama. Ella pide algo sencillo, vivir para siempre en su tierra, todo lo demás es secundario. No pide imposibles, pide algo que le da la vida, junto a las personas que quiere. También pide seguir viviendo su amor con Lúa, pues ese tiempo que pasó fuera también fue una interrupción de su amor, un paréntesis forzado del que por fin ha podido salir. Es que para ella, mientras estuvo en el psiquiátrico (y diría que en otros lugares cuando salió), no existía el futuro, no existía la vida tal y como ella la entendía. Vivía sin vivir tan lejos de Lúa y Galicia. Justifica a su madre, por el error tan terrible que cometió, sabe que se arrepintió y que le pasó factura. Aunque todo eso es pasado, terrible, pero pasado y superado. Necesitaba desahogarse, contarlo todo. Ay, cuantos personajes han pasado por su vida...y ninguno de ellos pudo verla nunca tan feliz y recuperada. Ha tenido una recaída, pero gracias a Lúa, que es psicóloga, lo ha superado. No creo que sea solamente por eso, también por el amor que le transmite y que la comprende muy bien. Le cuesta aceptar que la vida sea tan bonita ahora, pero es lógico, vivió momentos tan horribles que le parece imposible que esto sea real. «Este rincón del mundo no tiene tiempo». Diría que es estremecedor, el momento en el que contempla la aldea junto a Lúa. Ese silencio tan absoluto, esa paz tan inmensa que sobrecoge...un momento muy mágico y especial, una experiencia extrasensorial. Hasta su madre se percata del silencio, de la ausencia de gente. En 3 meses se casa, ¡ya queda poco! Será un momento inolvidable. Luego, las cosas con Uxía van a mejor (gracias a la intervención de Silvia) y eso me alegra, pues eran muy amigas y era una pena que se perdiese la relación. Sigue celebrando rituales para que Artemisa se mejore y yo creo que le está haciendo mucho efecto. Casandra lo cree y no se equivoca. Es verdad que Artemisa es fuerte, pero esta ayuda extra ha sido vital para que levantase cabeza. Ahora está más animada y con ganas de luchar. Ojalá se recupere pronto. Para completar esa felicidad, es posible que graben un disco. ¡Un disco! Seguro que les quedará un disco precioso su finalmente sale a delante el proyecto. En fin, una entrada preciosa, repleta de reflexiones muy bonitas y de momentos muy mágicos. Siempre es un inmenso placer leerte. ¡Ya echaba de menos tus entradas!

    ResponderEliminar