domingo, 2 de febrero de 2020

DIARIO DE LÚA: MARTES, 28 DE XANEIRO DE 2020


Martes, 28 de xaneiro de 2020
Que rápido pasan os días. Paréceme que non hai horas de abondo para desafogar a felicidade que me enche a ialma. A noite vén axiña, cando estou gozando das horas da tarde, e amence sen que me decate de que durmín durante máis de sete horas.
Acabamos de vir das Burgas. Despois dun baño nas Burgas, non queda no corpo nin na ialma a máis pequena pegada de estrés nin de tensión. Sempre imos ás Burgas os martes, non importando se vai sol, se chove, se neva... O baño nas Burgas é algo que precisamos. Hoxe volve chover. O ambiente está inzado dunha melancolía fermosa que enche a ialma de inspiración. Cando bañas nas Burgas sentindo caer a choiva, percíbese perfectamente o contraste entre a auga fría que o ceo chora e a calor da auga da Burga. É unha sensación indescritíbel e moi divertida, certamente.
Paréceme que levo séculos vivindo eisí, eiquí, nesta existencia que semella un soño, que tanto devecín vivir, durante anos, dende a miña adolescencia, cando pensei que o máis sinxelo da vida era deixarse levar polo que o noso corazón nos ditaba e o máis complicado era loitar precisamente por eses desexos tan fondos que eran o sentido da vida toda. Agora, voltando a vista atrás, paréceme que a muller que son agora non se asemella en absoluto á rapaza que soñaba cunha vida que para todos era un pecado, unha falta gravísima, unha razón para que me encerrasen nun lugar no que ninguén me puidese ver. Cando souben o que fixeran con Agnes, crin que eilí, nese hospital horríbel, haberiamos de estar ambas as dúas, xuntas, porque, se crían que ela estaba doente, eu tamén o estaba, pois amabámonos ambas as dúas, non só ela a min. Eu tamén a amaba, queríaa sobre todas as cousas que había no mundo e podía haber. Era a persoa máis especial que xamais coñecera e vira. Estaba rodeada toda dun misterio fermoso que atraía e, asemade, tamén impoñía.
Cando falo con Silvia deses anos tan estraños nos que eu seguía loitando por atopar a Agnes, paréceme que falo dunha película ou dun libro que lin hai moito tempo. Paréceme que esa historia non pode ser real porque me parece demasiado marabilloso que agora esteamos eisí despois de sufrirmos tanto e tanto. Agnes enfermou por culpa de todas esas persoas que a rexeitaron sen coñecela, que a trataron da peor forma posíbel sen deterse nin un intre a coñecela. Sentirte tan soa no mundo, na túa propia vida, cando antes estiveches acompañada por unha inxente cantidade de amor enferma a calquera persoa, a calquera ser.
Eu sempre crin que a doenza de Agnes era unha lenda. Nunca pensei que estivese doente de verdade. Cando, no verán de 2018, ela voltou á aldeíña, a Ourense, á súa terra, e contoume todo o que vivira dende que a arrincaron deste recunchiño do mundo que sempre foi o único mundo para ela, o mundo todo para ela, eu axiña pensei que, cando levase uns cantos meses eiquí, todos eses síntomas que lle facían crer a ela e a todos os que a coñecían que estaba doente desaparecerían, que, de novo, volvería ser ela, a muller que sempre foi, que tanto eu amei. Seguía estando eilí, dentro dela, soterrada por unha infinda tristura, unha enorme desesperación, unha chea de medos que a detiñan... Cando, semanas despois, ela e máis eu viramos en realidade o noso desexo máis antigo e profundo, eu sentía que Agnes xa voltara, que a tiña novamente xunta min, sendo a que foi sempre.
Mais estiven algo trabucadiña. Non sei se o que facía eu era negar a realidade ou crer nunha realidade moito máis sinxela cá que creaba a nosa propia vida. Agnes non está tan doente como pensaron todos sempre, pero aínda ten cousiñas que ten que arranxar. Ten demasiadas feridas na súa ialma que aínda latexan con forza, e que, de súpeto, poden provocarlle síntomas que a desorientan, que lle impiden estar ben; mais eu estou totalmente disposta a facer todo o que estea nas miñas mans para axudala.
Eu non negaba a realidade. Nunca o fixen. Só me baseaba no que ela me contaba e no que eu vía para pensar que nunca estivo doente; pero convencinme de que Agnes aínda precisaba axuda cando me explicou, ao reencontrármonos, que o ano pasado sufrira unha crise horríbel que estivo a piques de desfacela, de novo, sen vir a conto, cando ela máis tranquila se sentía. Non obstante, ela confesoume que nunca se sentira de todo recuperada da miña “morte”, que nunca deixou de pensar en min, que si podía recoñecer que era feliz con Artemisa, pero sentíase baleira, sentía que lle fallaba a meirande parte da súa ialma, e iso fíxome esmorecer, sentín que me esvaecía, que me sentía profundamente culpábel, porque, en parte, eu era responsable da súa recaída. Por moito que ela mo negue, eu sempre me sentirei culpábel de que tivese eses ataques de ansiedade tan horríbeis.
Este ano comezou moi ben. A noite na que entrou foi preciosa, foi fermosa, foi inesquecíbel; pero, días despois, deime de conta de que a enerxía brillante coa que o ano comezara estaba a se converter nunha nube que agochaba o escintilante fulgor dos nosos días. Eu sentía que algo non ía ben, pero tampouco entendía por que percibía iso. Vía que Agnes estaba estraña. Os momentos que compartiamos eran fermosos, non lles fallaba nada, eran incríbeis, sempre, sempre o eran; pero eu detectaba algo no seu ollar, coma unha intranquilidade que lle impedía estar totalmente acougada. Á fin, deime de conta de que estaba nerviosa, de que mesmo lle custaba ter ganiñas de facer cousas, de saír, independentemente do clima que fixese. Si que é certo que tivemos días de moitísima choiva e vento, días horríbeis, pero mesmo neses días Agnes saía igualmente. Eu leveina ao choio varias mañás porque era incapaz de permitir que camiñase durante máis de media hora dende a nosa casa deica a cafetaría coa que caía... e ela agradecíamo moitísimo porque, cando eiquí chove, chove de verdade, e as rúas de Ourense vólvense ríos, ás veces, cando cae tanta auga.
Ao final conseguín que me confesase que non se encontraba ben, que tiña algo de ansiedade, que lle custaba estar tranquila. Eu fago todo o que podo para axudala e sei que estou conseguindo que esa pequeniña crise marche. Sentir que consigo que se acougue coa miña comprensión, co meu saber escoitar, faime sentir algo que nunca sentira antes. Sempre me satisfixo moitísimo e me encheu a ialma de ledicia notar que podo axudar a alguén que non está ben, que ten problemas, que ten a ialma ferida, a mente rompida por algo... pero sentir que axudo á persoa que máis quero no mundo é algo que non ten palabras, que me fai estar certa de que ten sentido que eu estea eiquí no mundo, que ten sentido que eu nacese.
Coido que a nosa vida é completa, está chea de beizóns, agora máis que nunca. Os momentos que vivimos teñen moita luz, son preciosos, todos. Os ensaios con Iauga son cada vez máis fermosos. Agora demos en facer versións preciosas de cancións que a todas nos gustan moito. Hai unhas semanas, merquei un teclado para levalo ao local no que facemos os ensaios e, cando o toco, parece coma se o mundo se detivese. O mércores pasado, fixemos unha versión preciosa de Matriarcas de Guadi Galego co piano na que todas cantamos,. Sentín que esa canción e ese momento nos unían máis que nunca. A canción é unha reclamación á feminidade, é un canto ás mulleres de Galicia, tan loitadoras sempre, tan fortes, e, ao cantala todas xuntas, sentía que, en realidade, lle cantabamos á nosa feminidade, á nosa condición de mulleres. Chorei namentres cantaba, namentres esvaraba os dedos polas teclas, sentindo que aquilo que estabamos vivindo non volvería ocorrer nunca máis, que aquel era un momento único que nos unía, que nos enchía a ialma a todas. Foi tan e tan bonito...
Ademais, Agnes compón cancións preciosas cuxas letras sempre son divertidas e moi profundas. Nunca me canta unha canción a min soa antes de levala aos ensaios. Ten unha ialma tan bonita e máxica que creo que, se quixese, podería escribir os poemas e as historias máis belidas do mundo.
Tamén estamos pensando en converternos nunha asociación. Arestora, só somos un grupo de seis mulleres que se xuntan os mércores para ensaiar esas cancións que, despois, tocarán en foliadas, en festas privadas, mesmo noutras asociacións colaborando con outros grupos. Se nos volvemos unha asociación, entón xa poderemos facer máis actividades, mesmo poderemos recadar cartos para facer concertos máis profesionais e mesmo gravar un disco, que é algo que queremos facer dende hai ben anos. Coa incorporación de Agnes, Iauga gañou moitísimo. Agnes ten unha voz fermosa e é a pandeireteira máis incríbel que xamais puidemos ter. Penso que evolucionamos moitísimo dende que Agnes forma parte do grupo. Ademais, se nos volvemos unha asociación, mesmo poderemos dar clases de baile, de pandeireita... A min gustaríame moitísimo ser mestra de zanfona ou de pandeireta, aínda que iso lle sairía mellor a Agnes. Penso que este ano vai ser moi importante para Iauga.
Vai ser un ano cheo de beizóns, malia vivirmos momentos difíciles, pero non sería lóxico que só vivísemos momentos felices. Na vida ha de haber todo tipo de momentos, de sentimentos, de experiencias, para que saibamos apreciar as que máis fermosas son, para que das malas poidamos aprender. Os momentos difíciles son precisos para que poidamos evolucionar. Hai pouquiño, lin nun libro que as treboadas son necesarias para que despois poida haber evolución. Logo da choiva, o sol brilla, dándolle á terra a calor precisa para que poida absorber a auga que o ceo lle agasallou. Na ialma dunha persoa, tamén hai treboadas precisas. Ha de chover por dentro de nós para que despois poidamos apreciar a luz que tamén nos enche o corazón. Non podería haber equilibrio para ninguén que tivese unha ialma sempre chea de ledicia. Cando a treboada que nos ataca pasa, entón notamos que marcharon con ela eses pensamentos negativos que nos ferían, que nos sentimos máis fortes, máis capaces de loitar pola nosa vida. E unha das cousiñas máis fermosas deste mundo é ver brillar o sol despois de ficar rodeados pola choiva, despois de sentir a humidade da auga e a escuridade que traen as nubes.
Dentro de tres meses, Agnes e máis eu á fin casaremos, á fin, despois de tanto soñalo. Lembro que, naquelas tardes que pasabamos agochadas no muíño, falabamos do noso amor, faciámonos promesas de estarmos xuntas para sempre, e soñabamos con que algún día poderiamos casar, sabendo moi ben que, posibelmente, aquilo nunca podería ocorrer. Con moitísima tristura nos ollos, falabamos de amor sabendo que, fóra dese muíño que nos protexía, este non podía existir, que para ninguén era lóxico que nós nos quixésemos desa maneira que ren tiña a ver co amor que dúas amigas podían sentir a unha pola outra.
E, á fin, poderá ser certo, poderá ocorrer. Se naqueles momentos alguén nos tivese dito que algún día poderiamos casar, nós pensariamos que estarían a rir dos nosos sentimentos, que aquilo non podería ser certo nunca. Eramos dúas rapazas cheas de esperanza e de ilusións, pero tamén moi realistas, soñadoras e, asemade, cos pés postos na terra. Soñabamos con estar xuntas para sempre, malia que o mundo enteiro se opuxese ao noso amor; pero tamén coñeciamos demasiado ben a realidade. Naqueles momentos, sempre que estabamos soas no muíño, lonxe dos prexuízos, dos ollares que nos xulgaban, apertabámonos as mans con forza e nostalxia, mirabámonos sabendo que ninguén podería entender aquelas miradas. Falabamos a media voz, coma se non quixésemos que o ar ouvise as nosas verbas, e sobre todo bicabámonos con medo, con dozura e paixón, pero tamén con moito medo; medo a que eses bicos puidesen converterse en verbas e voar ata onde estaban as persoas que non nos entenderían nunca... Mais, moitísimas veces, eramos incapaces de domear o que sentiamos. Eramos dúas rapazas cheas de vida. O noso corpo adolescente acababa de espertar da nenez, estaba cheo de sensacións, de ganas de sentir, de sensibilidade, e uns bicos profundos podíannos facer perder o control cunha facilidade abraiante. Lembro que, nunha das primeiras veces nas que nos bicamos, Agnes me dixo: “á fin medrei abondo para poderte bicar. Levo moitos anos devecendo bicarte”. Canta madurez pode caber nunhas verbas, canta consciencia do mundo. Agnes sempre desexou bicarme, pero sabía que non o podería facer ata que, para todos e sobre todo para min, cumprise os anos precisos para que eu a puidese considerar unha rapaza, xa non unha cativa, senón unha rapaza capaz de saber con certeza o que quere, o que sente.
E a min parecíame que non estaba bicándome cunha rapaza de doce anos, senón cunha muller que levaba vivido o máis duro da vida. Vía en Agnes a unha muller encerrada no corpo dunha adolescente que sente unhas infindas ganas de vivir, que sabe perfectamente cal é a vida que quere, que devece por virar en realidade os seus soños máis antigos, soños que sempre viviron na súa ialma.
Ás veces, pensei en que sería moi boa idea escribir un guión ou unha novela verbo da nosa vida porque coido que podería ser un exemplo de como viviamos antes nas aldeíñas, de como criamos na vida, do que sentiamos, do que desexabamos... e tamén podería ser un exemplo de superación, de loita.
Cústame moito escribir nun diario porque perdín a práctica de facelo. Dende que Agnes marchou, eu perdín cáseque todas as ganas de escribir porque escribir me lembraba a ela. Amais, eu penso en mil cousiñas asemade e cústame moito ordenar os meus pensamentos. Dáseme mellor escoitar que escribir, que falar de min propia. Seica por iso sexa psicóloga, porque prefiro escoitar durante horas á xente antes que falar eu do que sinto e penso. Non teño práctica en escribir sobre o que vivín, o que penso e sinto porque as palabras se me mesturan todas e resúltame case imposíbel saber que podo contar. Comezo a escribir unha tarde, déixoo aos poucos minutos e logo, días despois, retomo a escritura e entón doume de conta de que o que estaba contando xa non pode ir xunto ao que podo contar nese momento porque o que eu cría que podía ter sentido e importancia xa pasou ou ocorreron outras cousiñas despois que me parecen máis importantes. Emporiso, tardo tanto en volver escribir. A Agnes tamén lle custa escribir ultimamente, pero porque se dedica máis a ler e a compoñer cancións. Mañá temos outro ensaio e devezo por escoitar as que compuxo esta semana, que o domingo á tarde mesmo a vin chorar escribindo unha canción. Non me quixo amosar que escribira, díxome que era unha sorpresa, que o mércores xa a escoitaría.
Esta fin de semana non fomos á aldeíña porque Silvia nos propuxo pasar o sábado en Santiago, que había moito tempo que non iamos e creo que eu non voltaba dende que regresei a Ourense este novembro pasado. Santiago está preciosa na invernía. A min paréceme que as súas rúas están máis enchidas de soidade e de silencio. Son máis grises as cores, máis íntimas non obstante, e, cando chove, vólvese todo tan silandeiro e fermoso... Pasamos un día moi agradábel en Santiago, comemos por eilí, paseamos... rimos, rimos moito, e falamos de tantos e tantos temas que me resultaría imposíbel lembrar do que falamos. Levámonos as tres tan ben que todo isto me parece un soño, un fermoso soño do que non quero espertar nunca.
A última vez que fomos á aldeíña, pareceume que todo estaba moito máis abandonado que nunca. Foi coma se, ata entón, Agnes non se dese de conta de que a aldeíña está tan abandonada e soíña. Foi coma se vise por primeira vez nesa tarde as casiñas case derrubadas, as rúas cheas de soidade, coma se ouvise por vez primeira o profundísimo silencio que o inza todo. Eu vin desaparecer a aldeíña porque sempre tentaba ir xunta a miña nai e Anxiños cando podía e vin como se foron marchando todos os veciños, como eses rapaces cos que xogabamos no verán medraban e procuraban a súa vida lonxe de eilí, fun vendo como se pechaban as casiñas para sempre. Cando alguén marchaba sen saber se algunha vez voltaría, pechábase a porta desa casa que tantas lembranzas contiña, que gardaba tantos momentos, e todos sabiamos que aquela porta nunca máis se volvería abrir. Houbo outros veciños que morreron, que nos dixeron aburiño sabendo que non só marchaban eles da vida, senón tamén toda a súa existencia, marchaba con eles unha vida de loita, un pasado cheo de recordos, de esforzos, e sobre todo, ao pechárense os seus ollos, pechábase tamén o seu fogar. E a aldeíña ía ficando cada vez máis silandeira, a medida que pasaba o tempo, e eu iso vino, vin desaparecer esa intensa e fermosa vida que sempre me abraiara no verán, que tanto me enchía a ialma de ledicia cando voltaba coa miña nai ao lugar no que ela nacera.
Deses momentos tan bonitos e nostálxicos asemade, nos que ambas as dúas ficamos ollando aos cumes das montañas, vendo como morría o día, escoitando ese fondo silencio que calaba os nosos pensamentos, Agnes tirou unha morea de versos que quedarán tan fermosos convertidos en música... Pedinlle que me deixase copiar un fragmento dunha das poesías que escribiu esa noite deixándose levar polo que sentía, polo que sentira, por esa profunda tristura que nacía do silencio, da anoitecida...
«Camiñaba deixándose peitear polo vento,
camiñaba ouvindo como lle falaba o silencio,
sabendo que foi ese silencio quen,
unha noite trala outra,
devorou as verbas do tempo.
Ouvíase a voz do río, alá entre as árbores,
e sentía que lle falaba a terra,
que nada cambiara dende aquela,
dende esa mañá na que marchara.
Voltaba á súa orixe,
a un horizonte detido na noite.
E camiñaba, pasiño a pasiño, cara ao seu destino,
voltaba, devagariño, ao niño do seu amor,
ao niño das súas ilusións.
E camiñaba, sorrindo,
sabendo que, nunca máis, xamais,
tería que voltar a vista atrás
para volver marchar,
Para abandonar o seu berce
nin o seu leito de morte.»
Xa cantamos esta canción nos ensaios. Arranxámola coa zanfona e o meu teclado e máis dunha acabamos chorando. Agnes cantaba coma se aquela canción fose unha declaración de amor, de intencións, e tamén unha desculpa por non ter loitado pola súa vida, polos seus soños, por ela propia. Cantas veces me dixo xa: “se soubese o que me agardaba eiquí, xamais tería permitido que me obrigasen a permanecer tanto tempo lonxe de eiquí. Fun covarde e iso non sei se algunha vez mo poderei perdoar”.
E coido que xa é todo por hoxe. Fíxose algo tarde. Agnes está a preparar a cea e síntome mal se non a axudo. Teño que rematar uns informes para mañá. Estou tan acougada agora, tan feliz, tan agradecida con todo, con todos, coa miña vida. Nunca estiven tan ben, nunca poderei estar mellor porque coido que chegamos á fin dun camiño ao que, non obstante, lle resta moito treito para rematar.

Traducción:

Nota de la traductora:
Dejé sin traducir la poesía que se cita porque, al pasarla al castellano, se perdía la rima, la forma e incluso la belleza que pueden tener esos versos. De todos modos, considero que el lenguaje es bastante sencillo. También dejé sin traducir la palabra “foliada” porque no tiene ninguna equivalente en castellano. “Foliada” es un tipo de fiesta en la que se toca música tradicional de la tierra, en la que se baila, se bebe, y la cual puede durar horas, toda una tarde con su noche hasta el amanecer.

Martes, 28 de enero de 2020
Qué rápido pasan los días. Me parece que no hay suficientes horas para desahogar la felicidad que me llena el alma. La noche viene enseguida, cuando estoy disfrutando de las horas de la tarde, y amanece sin que me entere de que dormí durante más de siete horas.
Acabamos de venir de las Burgas. Después de un baño en las Burgas, no queda en el cuerpo ni en el alma ni la más pequeña huella de estrés ni de tensión. Siempre vamos a las Burgas los martes, no importando si hace sol, si llueve, si nieva... El baño en las Burgas es algo que necesitamos. Hoy vuelve a llover. El ambiente está en chido de una melancolía hermosa que llena el alma de inspiración. Cuando te bañas en las Burgas sintiendo caer la lluvia, se percibe perfectamente el contraste entre el agua fría que el cielo llora y el calor del agua de la Burga. Es una sensación indescriptible y muy divertida, ciertamente.
Me parece que llevo siglos viviendo así, aquí, en esta existencia que parece un sueño, que tanto deseé vivir, durante años, desde mi adolescencia, cuando pensé que lo más sencillo de la vida era dejarse llevar por lo que nuestro corazón nos dictaba y lo más complicado era luchar precisamente por esos deseos tan hondos que eran el sentido de toda la vida. Ahora, volviendo la vista atrás, me parece que la mujer que soy ahora no se asemeja en absoluto a la chica que soñaba con una vida que para todos era un pecado, una falta gravísima, una razón para que me encerrasen en un lugar en el que nadie pudiese verme. Cuando supe lo que habían hecho con Agnes, creí que allí, en ese hospital horrible, habríamos de estar ambas, juntas, porque, si creían que ella estaba enferma, yo también lo estaba, pues nos amábamos las dos, no sólo ella a mí. Yo también la amaba, la quería sobre todas las cosas que había en el mundo y podía haber. Era la persona más especial que jamás había conocido y visto. Estaba rodeada toda de un misterio hermoso que atraía y, a la vez, también imponía.
Cuando hablo con Silvia de esos años tan extraños en los que yo seguía luchando por encontrar a Agnes, me parece que hablo de una película o de un libro que leí hace mucho tiempo. Me parece que esa historia no puede ser real porque me parece demasiado maravilloso que ahora estemos así después de sufrir tanto y tanto. Agnes enfermó por culpa de todas esas personas que la rechazaron sin conocerla, que la trataron de la peor forma posible sin detenerse ni un instante a conocerla. Sentirte tan sola en el mundo en tu propia vida, cuando antes estuviste acompañada por una ingente cantidad de amor enferma a cualquier persona, a cualquier ser.
Yo siempre creí que la enfermedad de Agnes era una leyenda. Nunca pensé que estuviese enferma de verdad. Cuando, en verano de 2018, ella volvió a la aldeíña, a Ourense, a su tierra, y me contó todo lo que había vivido desde que la arrancaron de este rinconciño del mundo que siempre fue el único mundo para ella, todo el mundo para ella, yo enseguida pensé que, cuando llevase unos cuantos meses aquí, todos esos síntomas que le hacían creer a ella y a todos los que la conocían que estaba enferma desaparecerían, que, de nuevo, volvería a ser ella, la mujer que siempre fue, que tanto yo amé. Seguía estando allí, dentro de ella, enterrada por una infinita tristeza, una enorme desesperación, una cantidad de miedos que la detenían... Cuando, semanas después, ella y yo volvimos realidad nuestro deseo más antiguo y profundo, yo sentía que Agnes ya había regresado, que la tenía nuevamente junto a mí, siendo la que fue siempre.
Mas estuve algo equivocada. No sé si lo que hacía yo era negar la realidad o creer en una realidad mucho más sencilla que la que creaba nuestra propia vida. Agnes no está tan enferma como pensaron todos siempre, pero todavía tiene cosiñas que tiene que solucionar. Tiene demasiadas heridas en su alma que aún laten con fuerza, y que, de súbito, pueden provocarle síntomas que la desorientan, que le impiden estar bien; mas yo estoy totalmente dispuesta a hacer todo lo que esté en mis manos para ayudarla.
Yo no negaba la realidad. Nunca lo hice. Sólo me basaba en lo que ella me contaba y en lo que yo veía para pensar que nunca estuvo enferma; pero me convencí de que Agnes aún necesitaba ayuda cuando me explicó, al reencontrarnos, que el año pasado había sufrido una crisis horrible que estuvo a punto de deshacerla, de nuevo, sin venir a cuento, cuando ella más tranquila se sentía. No obstante, ella me confesó que nunca se había sentido del todo recuperada de mi “muerte”, que nunca dejó de pensar en mí, que sí podía reconocer que era feliz con Artemisa, pero se sentía vacía, sentía que le faltaba la mayor parte de su alma, y eso me hizo desfallecer, sentí que me desvanecía, que me sentía profundamente culpable, porque, en parte, yo era responsable de su recaída. Por mucho que ella me lo niegue, yo siempre me sentiré culpable de que tuviese esos ataques de ansiedad tan horribles.
Este año comenzó muy bien. La noche en la que entró fue preciosa, fue hermosa, fue inolvidable; pero, días después, me di cuenta de que la energía brillante con la que el año había comenzado estaba convirtiéndose en una nube que ocultaba el destellante fulgor de nuestros días. Yo sentía que algo no iba bien, pero tampoco entendía por qué percibía eso. Veía que Agnes estaba extraña. Los momentos que compartíamos eran hermosos, no les faltaba nada, eran increíbles, siempre, siempre lo eran; pero yo detectaba algo en su mirada, como una intranquilidad que le impedía estar totalmente sosegada. Al fin, me di cuenta de que estaba nerviosa, de que incluso le costaba tener ganiñas de hacer cosas, de salir, independientemente del clima que hiciese. Sí que es cierto que hemos tenido días de mucha lluvia y viento, días horribles, pero incluso en esos días Agnes salía igualmente. Yo la llevé al trabajo varias mañanas porque era incapaz de permitir que caminase durante más de media hora desde nuestra casa hasta la cafetería con lo que caía... y ella me lo agradecía muchísimo porque, cuando aquí llueve, llueve de verdad, y las calles de Ourense se vuelven ríos, a veces, cuando cae tanta agua.
Al final conseguí que me confesase que no se encontraba bien, que tenía algo de ansiedad, que le costaba estar tranquila. Yo hago todo lo que puedo para ayudarla y sé que estoy consiguiendo que esa pequeñina crisis se marche. Sentir que consigo que se sosiegue con mi comprensión, con mi saber escuchar, me hace sentir algo que nunca había sentido antes. Siempre me había satisfecho muchísimo y me llenó el alma de alegría notar que puedo ayudar a alguien que no está bien, que tiene problemas, que tiene el alma herida, la mente rota por algo... pero sentir que ayuda a la persona que más quiero en el mundo es algo que no tiene palabras, que me hace estar segura de que tiene sentido que yo esté aquí en el mundo, que tiene sentido que yo naciese.
Creo que nuestra vida es completa, está llena de bendiciones, ahora más que nunca. Los momentos que vivimos tienen mucha luz, son preciosos, todos. Los ensayos con Iauga son cada vez más hermosos. Ahora nos dio por hacer versiones preciosas de canciones que a todas nos gustan mucho. Hace unas semanas, compré un teclado para llevarlo al local en el que hacemos los ensayos y, cuando lo toco, parece como si el mundo se detuviese. El miércoles pasado, hicimos una versión preciosa de Matriarcas de Guadi Galego con el piano en la que todas cantamos. Sentí que esa canción y ese momento nos unían más que nunca. La canción es una reclamación a la feminidad, es un canto a las mujeres de Galicia, tan luchadoras siempre, tan fuertes, y, al cantarla todas juntas, sentía que, en realidad, le cantábamos a nuestra feminidad, a nuestra condición de mujeres. Lloré mientras cantaba, mientras deslizaba los dedos por las teclas, sintiendo que aquello que estábamos viviendo no volvería a ocurrir nunca más, que aquél era un momento único que nos unía, que nos llenaba el alma a todas. Fue tan y tan bonito...
Además, Agnes compone canciones preciosas cuyas letras son divertidas siempre y muy profundas. Nunca me canta una canción a mí sólo antes de llevarla a los ensayos. Tiene un alma tan bonita y mágica que creo que, si quisiese, podría escribir los poemas y las historias más bellas del mundo.
También estamos pensando en convertirnos en una asociación. Ahora mismo, sólo somos un grupo de seis mujeres que se juntan un miércoles para ensayar esas canciones que, después, tocarán en “foliadas”, en fiestas privadas, incluso en otras asociaciones colaborando con otros grupos. Si nos volvemos una asociación, entonces ya podremos hacer más actividades, incluso podremos recaudar dinero para hacer conciertos más profesionales e incluso grabar un disco, que es algo que queremos hacer desde hace muchos años. Con la incorporación de Agnes, Iauga ha ganado muchísimo. Agnes tiene una voz hermosa y es la panderetera más increíble que jamás pudimos tener. Pienso que hemos evolucionado muchísimo desde que Agnes forma parte del grupo. Además, si nos volvemos una asociación, incluso podremos dar clases de baile, de pandereta... A mí me gustaría muchísimo ser maestra de zanfoña o de pandereta, aunque eso le saldría mejor a Agnes. Pienso que este año va a ser muy importante para Iauga.
Va a ser un año lleno de bendiciones, pese a vivir momentos difíciles, pero no sería lógico que sólo viviésemos momentos felices. En la vida ha de haber todo tipo de momentos, de sentimientos, de experiencias, para que sepamos apreciar las que más hermosas son, para que de las malas podamos aprender. Los momentos difíciles son precisos para que podamos evolucionar. Hace poquiño, leí en un libro que las tormentas son necesarias para que después pueda haber evolución. Tras la lluvia, el sol brilla, dándole a la tierra el calor preciso para que pueda absorber el agua que el cielo le regaló. En el alma de una persona, también hay tormentas necesarias. También ha de llover por dentro de nosotros para que después podamos apreciar la luz que también llena el corazón. No podría haber equilibrio para nadie que tuviese una alma siempre llena de alegría. Cuando la tormenta que nos ataca pasa, entonces notamos que se marcharon con ella esos pensamientos negativos que nos herían, que nos sentimos más fuertes, más capaces de luchar por nuestra vida. Y una de las cosiñas más hermosas de este mundo es ver brillar el sol después de permanecer rodeados por la lluvia, después de sentir la humedad del agua y la oscuridad que traen las nubes.
Dentro de tres meses, Agnes y yo al fin nos casaremos, al fin, después de tanto soñarlo. Recuerdo que, en aquellas tardes que pasábamos escondidas en el molino, hablábamos de nuestro amor, nos hacíamos promesas de estar juntas para siempre, y soñábamos con que algún día podríamos casarnos, sabiendo muy bien que, posiblemente, aquello nunca podría ocurrir. Con muchísima tristeza en los ojos, hablábamos de amor sabiendo que, fuera de ese molino que nos protegía, éste no podía existir, que para nadie era lógico que nosotras nos quisiésemos de esa manera que nada tenía que ver con el amor que dos amigas podían sentir la una por la otra.
Y, al fin, podrá ser cierto, podrá ocurrir. Si en aquellos momentos alguien nos hubiese dicho que algún día podríamos casarnos, nosotras pensaríamos que estarían riéndose de nuestros sentimientos, que aquello no podría ser cierto nunca. Éramos dos chicas llenas de esperanza y de ilusiones, pero también muy realistas, soñadoras y, a la vez, con los pies puestos en la tierra. Soñábamos con estar juntas para siempre, a pesar de que el mundo entero se opusiese a nuestro amor; pero también conocíamos demasiado bien la realidad. En aquellos momentos, siempre que estábamos solas en el molino, lejos de los prejuicios, de las miradas que nos juzgaban, nos apretábamos las manos con fuerza y nostalgia, nos mirábamos sabiendo que nadie podría entender aquellas miradas. Hablábamos a media voz, como si no quisiésemos que el aire oyese nuestras palabras, y sobre todo nos besábamos con miedo, con dulzura y pasión, pero también con mucho miedo; miedo a que esos besos pudiesen convertirse en palabras y volar hasta donde estaban las personas que no nos entenderían nunca... mas, muchísimas veces, éramos incapaces de dominar lo que sentíamos. Éramos dos chicas llenas de vida. Nuestro cuerpo adolescente acababa de despertar de la niñez, estaba lleno de sensaciones, de ganas de sentir, de sensibilidad, y unos besos profundos podían hacernos perder el control con una facilidad asombrosa. Recuerdo que, en una de las primeras veces en las que nos besamos, Agnes me dijo: “al fin he crecido lo suficiente para poder besarte. Llevo muchos años ansiando besarte”. Cuánta madurez puede caber en unas palabras, cuánta consciencia del mundo. Agnes siempre deseó besarme, pero sabía que no podría hacerlo hasta que, para todos y sobre todo para mí, cumpliese los años precisos para que yo pudiese considerarla una chica, ya no una niña, sino una chica capaz de saber con certeza lo que quiere, lo que siente.
Y a mí me parecía que no estaba besándome con una chica de doce años, sino con una mujer que llevaba vivido lo más duro de la vida. Veía en Agnes a una mujer encerrada en el cuerpo de una adolescente que siente unas infinitas ganas de vivir, que sabe perfectamente cuál es la vida que quiere, que ansía devenir en realidad sus sueños más antiguos, sueños que siempre vivieron en su alma.
A veces, pensé que sería muy buena idea escribir un guion o una novela sobre nuestra vida porque creo que podría ser un ejemplo de cómo vivíamos antes en las aldeíñas, de cómo creíamos en la vida, de lo que sentíamos, de lo que deseábamos... y también podría ser un ejemplo de superación, de lucha.
Me cuesta mucho escribir en un diario porque perdí la práctica de hacerlo. Desde que Agnes se marchó, perdí casi todas las ganas de escribir porque escribir me recordaba a ella. Además, yo pienso en mil cosas a la vez y me cuesta mucho ordenar mis pensamientos. Se me da mejor escuchar que escribir, que hablar de mí misma. Tal vez por eso sea psicóloga, porque prefiero escuchar durante horas a la gente antes que hablar yo de lo que siento y pienso. No tengo práctica en escribir sobre lo que he vivido, lo que pienso y siento porque las palabras se me mezclan todas y me resulta casi imposible saber qué puedo contar. Comienzo a escribir una tarde, lo dejo a unos pocos minutos y luego, días después, retomo la escritura y entonces me doy cuenta de que lo que estaba contando ya no puede ir junto a lo que puedo contar en ese momento porque lo que yo creía que podía tener sentido e importancia ya pasó u ocurrieron otras cosiñas después que me parecen más importantes. Por eso, tardo tanto en volver a escribir. A Agnes también le cuesta escribir últimamente, pero porque se dedica más a leer y a componer canciones. Mañana tenemos otro ensayo y ansío escuchar las que compuso esta semana, que el domingo por la tarde incluso la vi llorar escribiendo una canción. No quiso mostrarme lo que había escrito, me dijo que era una sorpresa, que el miércoles ya la escucharía.
Este fin de semana no hemos ido a la aldeíña porque Silvia nos propuso pasar el sábado en Santiago, que hacía mucho tiempo que no íbamos y creo que yo no volvía desde que regresé a Ourense este noviembre pasado. Santiago está preciosa en invierno. A mí me parece que sus calles están más henchidas de soledad y de silencio. Son más grises los colores, más íntimos no obstante, y, cuando llueve, se vuelve todo tan silencioso y hermoso... Pasamos un día muy agradable en Santiago, comimos por allí, paseamos... Nos reímos, nos reímos mucho, y hablamos de tantos y tantos temas que me resultaría imposible acordarme de lo que hablamos. Nos llevamos las tres tan bien que todo esto me parece un sueño, un hermoso sueño del que no quiero despertar nunca.
La última vez que fuimos a la aldeíña, me pareció que todo estaba mucho más abandonado que nunca. Fue como si, hasta entonces, Agnes no se hubiese dado cuenta de que la aldeíña está tan abandonada y soliña. Fue como si viese por primera vez en esa tarde las casiñas casi derrumbadas, las calles llenas de soledad, como si oyese por vez primera el profundísimo silencio que lo invade todo. Yo he visto desaparecer la aldeíña porque siempre intentaba ir junto a mi madre y Anxiños cuando podía y vi cómo se fueron marchando todos los vecinos, cómo esos chicos con los que jugaba en verano crecían y buscaban su vida lejos de allí, fui viendo cómo se cerraban las casiñas para siempre. Cuando alguien se marchaba sin saber si alguna vez volvería, se cerraba la puerta de esa casa que tantos recuerdos contenía, que guardaba tantos momentos, y todos sabíamos que aquella puerta nunca más volvería a abrirse. Hubo otros vecinos que murieron, que nos dijeron adiosiño sabiendo que no sólo se marchaban ellos de la vida, sino también toda su existencia, se marchaba con ellos una vida de lucha, un pasado lleno de recuerdos, de esfuerzos, y sobre todo, al cerrarse sus ojos, se cerraba también su hogar. Y la aldeíña iba quedándose cada vez más silenciosa, a medida que pasaba el tiempo, y yo eso lo vi, vi desaparecer esa intensa y hermosa vida que siempre me había asombrado en verano, que tanto me llenaba el alma de felicidad cuando regresaba con mi madre al lugar en el que ella había nacido.
De esos momentos tan bonitos y nostálgicos a la vez, en los que ambas permanecimos observando las cumbres de las montañas, viendo cómo moría el día, escuchando ese hondo silencio que acallaba nuestros pensamientos, Agnes sacó un montón de versos que quedarán tan hermosos convertidos en música... Le pedí que me dejase copiar un fragmento de una de las poesías que escribió esa noche dejándose llevar por lo que sentía, por lo que había sentido, por esa profunda tristeza que nacía del silencio, de la anochecida...
«Camiñaba deixándose peitear polo vento,
camiñaba ouvindo como lle falaba o silencio,
sabendo que foi ese silencio quen,
unha noite trala outra,
devorou as verbas do tempo.
Ouvíase a voz do río, alá entre as árbores,
e sentía que lle falaba a terra,
que nada cambiara dende aquela,
dende esa mañá na que marchara.
Voltaba á súa orixe,
a un horizonte detido na noite.
E camiñaba, pasiño a pasiño, cara ao seu destino,
voltaba, devagariño, ao niño do seu amor,
ao niño das súas ilusións.
E camiñaba, sorrindo,
sabendo que, nunca máis, xamais,
tería que voltar a vista atrás
para volver marchar,
Para abandonar o seu berce
nin o seu leito de morte.»
Ya hemos cantado esta canción en los ensayos. La arreglamos con la zanfoña y mi teclado y más de una acabamos llorando. Agnes cantaba como si aquella canción fuese una declaración de amor, de intenciones, y también una disculpa por no haber luchado por su vida, por sus sueños, por ella misma. Cuántas veces me dijo ya: “si hubiese sabido lo que me esperaba aquí, jamás habría permitido que me obligasen a permanecer tanto tiempo lejos de aquí. Fui cobarde y no sé si eso alguna vez podré perdonármelo”.

Y creo que ya es todo por hoy. Se ha hecho algo tarde. Agnes está preparando la cena y me siento mal si no la ayudo. Tengo que acabar unos informes para mañana. Estoy tan tranquila ahora, tan feliz, tan agradecida con todo, con todos, con mi vida. Nunca he estado tan bien, nunca podré estar mejor porque creo que llegamos al fin de un camino al que, no obstante, le queda mucho trecho para terminar.  

1 comentario:

  1. Después de mucho tiempo sin saber de ellas, por fin publicas una nueva entrada, estaba vez de Lúa. Empiezo recalcando Las Burgas. Para ellas es algo esencial en sus vidas, un lugar mágico al que acuden siempre que pueden. Otros van a la piscina o al gimnasio, pero Las Burgas es algo mucho más mágico y beneficioso. Creo que incluso purifica el espíritu. Ellas lo viven al máximo y lo transmiten con sus palabras. Luego, recuerda la etapa en la que buscaba a Agnes, el tiempo que pasó con la incertidumbre de saber dónde estaba y si la volvería a verla alguna vez. Fue un tiempo terrible para ambas, aunque me atrevería a decir que más duro para Agnes, pues lo que ella vivió uno no lo desea ni a su peor enemigo. También nos cuenta que Agnes le confesó que no estaba bien, pero que la está ayudando. Lo maravilloso que debe ser ayudar a los demás, pero mucho más si se trata de alguien al que quieres, a la persona que más quieres en el mundo. Hace un repaso por lo que están viviendo en el grupo, incluso pensando en crear una asociación y grabar un disco. Agnes está aportando mucho al grupo, con su voz, por la forma de tocar, por sus letras y su energía. Hace una reflexiones muy bonitas y profundas. Viven un buen momento, a pesar de que Agnes no esté al 100%. En tres meses se casarán, dejará de ser un sueño y será realidad, una realidad muy deseada. A veces en esta vida, se cumplen los sueños, no hay que tirar la toalla. Cuenta que la aldea está más vacía y es muy triste, y más si lees la poesía de Agnes, que es muy bonita...y profunda. Es una realidad, pero si no vives ahí, si no lo ves con tus propios ojos, no te percatas de lo que supone. Son historias y vidas que desaparecen. Esas casas abandonadas encierran muchas historias, algunas condenadas al olvido. Al menos ellas no abandonan la aldea y no piensan hacerlo. Serán pocos, pero seguro que mucho más unidos que los que vivamos en una gran ciudad. En fin, una entrada muy bonita, que nos pone al día sobre sus vidas. Estoy deseando que llegue el día de la boda. Felicidades por la entrada, Ntoch.

    ResponderEliminar