Martes, 28 de xaneiro de 2020
Que rápido pasan os días. Paréceme que non hai horas de
abondo para desafogar a felicidade que me enche a ialma. A noite vén axiña,
cando estou gozando das horas da tarde, e amence sen que me decate de que
durmín durante máis de sete horas.
Acabamos de vir das Burgas. Despois dun baño nas Burgas,
non queda no corpo nin na ialma a máis pequena pegada de estrés nin de tensión.
Sempre imos ás Burgas os martes, non importando se vai sol, se chove, se
neva... O baño nas Burgas é algo que precisamos. Hoxe volve chover. O ambiente
está inzado dunha melancolía fermosa que enche a ialma de inspiración. Cando
bañas nas Burgas sentindo caer a choiva, percíbese perfectamente o contraste
entre a auga fría que o ceo chora e a calor da auga da Burga. É unha sensación indescritíbel
e moi divertida, certamente.
Paréceme que levo séculos vivindo eisí, eiquí, nesta
existencia que semella un soño, que tanto devecín vivir, durante anos, dende a
miña adolescencia, cando pensei que o máis sinxelo da vida era deixarse levar
polo que o noso corazón nos ditaba e o máis complicado era loitar precisamente
por eses desexos tan fondos que eran o sentido da vida toda. Agora, voltando a
vista atrás, paréceme que a muller que son agora non se asemella en absoluto á
rapaza que soñaba cunha vida que para todos era un pecado, unha falta
gravísima, unha razón para que me encerrasen nun lugar no que ninguén me puidese
ver. Cando souben o que fixeran con Agnes, crin que eilí, nese hospital
horríbel, haberiamos de estar ambas as dúas, xuntas, porque, se crían que ela
estaba doente, eu tamén o estaba, pois amabámonos ambas as dúas, non só ela a
min. Eu tamén a amaba, queríaa sobre todas as cousas que había no mundo e podía
haber. Era a persoa máis especial que xamais coñecera e vira. Estaba rodeada
toda dun misterio fermoso que atraía e, asemade, tamén impoñía.
Cando falo con Silvia deses anos tan estraños nos que eu
seguía loitando por atopar a Agnes, paréceme que falo dunha película ou dun
libro que lin hai moito tempo. Paréceme que esa historia non pode ser real
porque me parece demasiado marabilloso que agora esteamos eisí despois de sufrirmos
tanto e tanto. Agnes enfermou por culpa de todas esas persoas que a rexeitaron
sen coñecela, que a trataron da peor forma posíbel sen deterse nin un intre a
coñecela. Sentirte tan soa no mundo, na túa propia vida, cando antes estiveches
acompañada por unha inxente cantidade de amor enferma a calquera persoa, a
calquera ser.
Eu sempre crin que a doenza de Agnes era unha lenda.
Nunca pensei que estivese doente de verdade. Cando, no verán de 2018, ela
voltou á aldeíña, a Ourense, á súa terra, e contoume todo o que vivira dende
que a arrincaron deste recunchiño do mundo que sempre foi o único mundo para
ela, o mundo todo para ela, eu axiña pensei que, cando levase uns cantos meses
eiquí, todos eses síntomas que lle facían crer a ela e a todos os que a
coñecían que estaba doente desaparecerían, que, de novo, volvería ser ela, a
muller que sempre foi, que tanto eu amei. Seguía estando eilí, dentro dela,
soterrada por unha infinda tristura, unha enorme desesperación, unha chea de
medos que a detiñan... Cando, semanas despois, ela e máis eu viramos en
realidade o noso desexo máis antigo e profundo, eu sentía que Agnes xa voltara,
que a tiña novamente xunta min, sendo a que foi sempre.
Mais estiven algo trabucadiña. Non sei se o que facía eu
era negar a realidade ou crer nunha realidade moito máis sinxela cá que creaba
a nosa propia vida. Agnes non está tan doente como pensaron todos sempre, pero
aínda ten cousiñas que ten que arranxar. Ten demasiadas feridas na súa ialma
que aínda latexan con forza, e que, de súpeto, poden provocarlle síntomas que a
desorientan, que lle impiden estar ben; mais eu estou totalmente disposta a
facer todo o que estea nas miñas mans para axudala.
Eu non negaba a realidade. Nunca o fixen. Só me baseaba
no que ela me contaba e no que eu vía para pensar que nunca estivo doente; pero
convencinme de que Agnes aínda precisaba axuda cando me explicou, ao
reencontrármonos, que o ano pasado sufrira unha crise horríbel que estivo a
piques de desfacela, de novo, sen vir a conto, cando ela máis tranquila se
sentía. Non obstante, ela confesoume que nunca se sentira de todo recuperada da
miña “morte”, que nunca deixou de pensar en min, que si podía recoñecer que era
feliz con Artemisa, pero sentíase baleira, sentía que lle fallaba a meirande
parte da súa ialma, e iso fíxome esmorecer, sentín que me esvaecía, que me
sentía profundamente culpábel, porque, en parte, eu era responsable da súa
recaída. Por moito que ela mo negue, eu sempre me sentirei culpábel de que
tivese eses ataques de ansiedade tan horríbeis.
Este ano comezou moi ben. A noite na que entrou foi
preciosa, foi fermosa, foi inesquecíbel; pero, días despois, deime de conta de
que a enerxía brillante coa que o ano comezara estaba a se converter nunha nube
que agochaba o escintilante fulgor dos nosos días. Eu sentía que algo non ía
ben, pero tampouco entendía por que percibía iso. Vía que Agnes estaba estraña.
Os momentos que compartiamos eran fermosos, non lles fallaba nada, eran
incríbeis, sempre, sempre o eran; pero eu detectaba algo no seu ollar, coma
unha intranquilidade que lle impedía estar totalmente acougada. Á fin, deime de
conta de que estaba nerviosa, de que mesmo lle custaba ter ganiñas de facer
cousas, de saír, independentemente do clima que fixese. Si que é certo que
tivemos días de moitísima choiva e vento, días horríbeis, pero mesmo neses días
Agnes saía igualmente. Eu leveina ao choio varias mañás porque era incapaz de
permitir que camiñase durante máis de media hora dende a nosa casa deica a
cafetaría coa que caía... e ela agradecíamo moitísimo porque, cando eiquí
chove, chove de verdade, e as rúas de Ourense vólvense ríos, ás veces, cando
cae tanta auga.
Ao final conseguín que me confesase que non se encontraba
ben, que tiña algo de ansiedade, que lle custaba estar tranquila. Eu fago todo
o que podo para axudala e sei que estou conseguindo que esa pequeniña crise
marche. Sentir que consigo que se acougue coa miña comprensión, co meu saber
escoitar, faime sentir algo que nunca sentira antes. Sempre me satisfixo
moitísimo e me encheu a ialma de ledicia notar que podo axudar a alguén que non
está ben, que ten problemas, que ten a ialma ferida, a mente rompida por
algo... pero sentir que axudo á persoa que máis quero no mundo é algo que non
ten palabras, que me fai estar certa de que ten sentido que eu estea eiquí no
mundo, que ten sentido que eu nacese.
Coido que a nosa vida é completa, está chea de beizóns,
agora máis que nunca. Os momentos que vivimos teñen moita luz, son preciosos,
todos. Os ensaios con Iauga son cada vez máis fermosos. Agora demos en facer
versións preciosas de cancións que a todas nos gustan moito. Hai unhas semanas,
merquei un teclado para levalo ao local no que facemos os ensaios e, cando o
toco, parece coma se o mundo se detivese. O mércores pasado, fixemos unha
versión preciosa de Matriarcas de Guadi Galego co piano na que todas cantamos,.
Sentín que esa canción e ese momento nos unían máis que nunca. A canción é unha
reclamación á feminidade, é un canto ás mulleres de Galicia, tan loitadoras
sempre, tan fortes, e, ao cantala todas xuntas, sentía que, en realidade, lle
cantabamos á nosa feminidade, á nosa condición de mulleres. Chorei namentres
cantaba, namentres esvaraba os dedos polas teclas, sentindo que aquilo que
estabamos vivindo non volvería ocorrer nunca máis, que aquel era un momento
único que nos unía, que nos enchía a ialma a todas. Foi tan e tan bonito...
Ademais, Agnes compón cancións preciosas cuxas letras
sempre son divertidas e moi profundas. Nunca me canta unha canción a min soa
antes de levala aos ensaios. Ten unha ialma tan bonita e máxica que creo que,
se quixese, podería escribir os poemas e as historias máis belidas do mundo.
Tamén estamos pensando en converternos nunha asociación.
Arestora, só somos un grupo de seis mulleres que se xuntan os mércores para
ensaiar esas cancións que, despois, tocarán en foliadas, en festas privadas,
mesmo noutras asociacións colaborando con outros grupos. Se nos volvemos unha
asociación, entón xa poderemos facer máis actividades, mesmo poderemos recadar
cartos para facer concertos máis profesionais e mesmo gravar un disco, que é
algo que queremos facer dende hai ben anos. Coa incorporación de Agnes, Iauga
gañou moitísimo. Agnes ten unha voz fermosa e é a pandeireteira máis incríbel
que xamais puidemos ter. Penso que evolucionamos moitísimo dende que Agnes forma
parte do grupo. Ademais, se nos volvemos unha asociación, mesmo poderemos dar
clases de baile, de pandeireita... A min gustaríame moitísimo ser mestra de zanfona
ou de pandeireta, aínda que iso lle sairía mellor a Agnes. Penso que este ano
vai ser moi importante para Iauga.
Vai ser un ano cheo de beizóns, malia vivirmos momentos
difíciles, pero non sería lóxico que só vivísemos momentos felices. Na vida ha
de haber todo tipo de momentos, de sentimentos, de experiencias, para que
saibamos apreciar as que máis fermosas son, para que das malas poidamos
aprender. Os momentos difíciles son precisos para que poidamos evolucionar. Hai
pouquiño, lin nun libro que as treboadas son necesarias para que despois poida
haber evolución. Logo da choiva, o sol brilla, dándolle á terra a calor precisa
para que poida absorber a auga que o ceo lle agasallou. Na ialma dunha persoa,
tamén hai treboadas precisas. Ha de chover por dentro de nós para que despois
poidamos apreciar a luz que tamén nos enche o corazón. Non podería haber
equilibrio para ninguén que tivese unha ialma sempre chea de ledicia. Cando a
treboada que nos ataca pasa, entón notamos que marcharon con ela eses
pensamentos negativos que nos ferían, que nos sentimos máis fortes, máis
capaces de loitar pola nosa vida. E unha das cousiñas máis fermosas deste mundo
é ver brillar o sol despois de ficar rodeados pola choiva, despois de sentir a
humidade da auga e a escuridade que traen as nubes.
Dentro de tres meses, Agnes e máis eu á fin casaremos, á
fin, despois de tanto soñalo. Lembro que, naquelas tardes que pasabamos
agochadas no muíño, falabamos do noso amor, faciámonos promesas de estarmos
xuntas para sempre, e soñabamos con que algún día poderiamos casar, sabendo moi
ben que, posibelmente, aquilo nunca podería ocorrer. Con moitísima tristura nos
ollos, falabamos de amor sabendo que, fóra dese muíño que nos protexía, este
non podía existir, que para ninguén era lóxico que nós nos quixésemos desa
maneira que ren tiña a ver co amor que dúas amigas podían sentir a unha pola
outra.
E, á fin, poderá ser certo, poderá ocorrer. Se naqueles
momentos alguén nos tivese dito que algún día poderiamos casar, nós pensariamos
que estarían a rir dos nosos sentimentos, que aquilo non podería ser certo
nunca. Eramos dúas rapazas cheas de esperanza e de ilusións, pero tamén moi
realistas, soñadoras e, asemade, cos pés postos na terra. Soñabamos con estar
xuntas para sempre, malia que o mundo enteiro se opuxese ao noso amor; pero
tamén coñeciamos demasiado ben a realidade. Naqueles momentos, sempre que
estabamos soas no muíño, lonxe dos prexuízos, dos ollares que nos xulgaban,
apertabámonos as mans con forza e nostalxia, mirabámonos sabendo que ninguén
podería entender aquelas miradas. Falabamos a media voz, coma se non quixésemos
que o ar ouvise as nosas verbas, e sobre todo bicabámonos con medo, con dozura
e paixón, pero tamén con moito medo; medo a que eses bicos puidesen converterse
en verbas e voar ata onde estaban as persoas que non nos entenderían nunca... Mais,
moitísimas veces, eramos incapaces de domear o que sentiamos. Eramos dúas
rapazas cheas de vida. O noso corpo adolescente acababa de espertar da nenez,
estaba cheo de sensacións, de ganas de sentir, de sensibilidade, e uns bicos
profundos podíannos facer perder o control cunha facilidade abraiante. Lembro
que, nunha das primeiras veces nas que nos bicamos, Agnes me dixo: “á fin medrei
abondo para poderte bicar. Levo moitos anos devecendo bicarte”. Canta madurez
pode caber nunhas verbas, canta consciencia do mundo. Agnes sempre desexou
bicarme, pero sabía que non o podería facer ata que, para todos e sobre todo
para min, cumprise os anos precisos para que eu a puidese considerar unha
rapaza, xa non unha cativa, senón unha rapaza capaz de saber con certeza o que
quere, o que sente.
E a min parecíame que non estaba bicándome cunha rapaza
de doce anos, senón cunha muller que levaba vivido o máis duro da vida. Vía en
Agnes a unha muller encerrada no corpo dunha adolescente que sente unhas
infindas ganas de vivir, que sabe perfectamente cal é a vida que quere, que
devece por virar en realidade os seus soños máis antigos, soños que sempre
viviron na súa ialma.
Ás veces, pensei en que sería moi boa idea escribir un
guión ou unha novela verbo da nosa vida porque coido que podería ser un exemplo
de como viviamos antes nas aldeíñas, de como criamos na vida, do que sentiamos,
do que desexabamos... e tamén podería ser un exemplo de superación, de loita.
Cústame moito escribir nun diario porque perdín a
práctica de facelo. Dende que Agnes marchou, eu perdín cáseque todas as ganas
de escribir porque escribir me lembraba a ela. Amais, eu penso en mil cousiñas
asemade e cústame moito ordenar os meus pensamentos. Dáseme mellor escoitar que
escribir, que falar de min propia. Seica por iso sexa psicóloga, porque prefiro
escoitar durante horas á xente antes que falar eu do que sinto e penso. Non
teño práctica en escribir sobre o que vivín, o que penso e sinto porque as palabras
se me mesturan todas e resúltame case imposíbel saber que podo contar. Comezo a
escribir unha tarde, déixoo aos poucos minutos e logo, días despois, retomo a
escritura e entón doume de conta de que o que estaba contando xa non pode ir
xunto ao que podo contar nese momento porque o que eu cría que podía ter
sentido e importancia xa pasou ou ocorreron outras cousiñas despois que me
parecen máis importantes. Emporiso, tardo tanto en volver escribir. A Agnes
tamén lle custa escribir ultimamente, pero porque se dedica máis a ler e a
compoñer cancións. Mañá temos outro ensaio e devezo por escoitar as que compuxo
esta semana, que o domingo á tarde mesmo a vin chorar escribindo unha canción.
Non me quixo amosar que escribira, díxome que era unha sorpresa, que o mércores
xa a escoitaría.
Esta fin de semana non fomos á aldeíña porque Silvia nos
propuxo pasar o sábado en Santiago, que había moito tempo que non iamos e creo
que eu non voltaba dende que regresei a Ourense este novembro pasado. Santiago
está preciosa na invernía. A min paréceme que as súas rúas están máis enchidas
de soidade e de silencio. Son máis grises as cores, máis íntimas non obstante,
e, cando chove, vólvese todo tan silandeiro e fermoso... Pasamos un día moi
agradábel en Santiago, comemos por eilí, paseamos... rimos, rimos moito, e
falamos de tantos e tantos temas que me resultaría imposíbel lembrar do que
falamos. Levámonos as tres tan ben que todo isto me parece un soño, un fermoso
soño do que non quero espertar nunca.
A última vez que fomos á aldeíña, pareceume que todo
estaba moito máis abandonado que nunca. Foi coma se, ata entón, Agnes non se dese
de conta de que a aldeíña está tan abandonada e soíña. Foi coma se vise por
primeira vez nesa tarde as casiñas case derrubadas, as rúas cheas de soidade,
coma se ouvise por vez primeira o profundísimo silencio que o inza todo. Eu vin
desaparecer a aldeíña porque sempre tentaba ir xunta a miña nai e Anxiños cando
podía e vin como se foron marchando todos os veciños, como eses rapaces cos que
xogabamos no verán medraban e procuraban a súa vida lonxe de eilí, fun vendo
como se pechaban as casiñas para sempre. Cando alguén marchaba sen saber se
algunha vez voltaría, pechábase a porta desa casa que tantas lembranzas
contiña, que gardaba tantos momentos, e todos sabiamos que aquela porta nunca
máis se volvería abrir. Houbo outros veciños que morreron, que nos dixeron aburiño
sabendo que non só marchaban eles da vida, senón tamén toda a súa existencia,
marchaba con eles unha vida de loita, un pasado cheo de recordos, de esforzos,
e sobre todo, ao pechárense os seus ollos, pechábase tamén o seu fogar. E a
aldeíña ía ficando cada vez máis silandeira, a medida que pasaba o tempo, e eu
iso vino, vin desaparecer esa intensa e fermosa vida que sempre me abraiara no
verán, que tanto me enchía a ialma de ledicia cando voltaba coa miña nai ao
lugar no que ela nacera.
Deses momentos tan bonitos e nostálxicos asemade, nos que
ambas as dúas ficamos ollando aos cumes das montañas, vendo como morría o día,
escoitando ese fondo silencio que calaba os nosos pensamentos, Agnes tirou unha
morea de versos que quedarán tan fermosos convertidos en música... Pedinlle que
me deixase copiar un fragmento dunha das poesías que escribiu esa noite
deixándose levar polo que sentía, polo que sentira, por esa profunda tristura
que nacía do silencio, da anoitecida...
«Camiñaba deixándose peitear polo vento,
camiñaba ouvindo como lle falaba o silencio,
sabendo que foi ese silencio quen,
unha noite trala outra,
devorou as verbas do tempo.
camiñaba ouvindo como lle falaba o silencio,
sabendo que foi ese silencio quen,
unha noite trala outra,
devorou as verbas do tempo.
Ouvíase a voz do río, alá entre as
árbores,
e sentía que lle falaba a terra,
que nada cambiara dende aquela,
dende esa mañá na que marchara.
e sentía que lle falaba a terra,
que nada cambiara dende aquela,
dende esa mañá na que marchara.
Voltaba á súa orixe,
a un horizonte detido na noite.
a un horizonte detido na noite.
E camiñaba, pasiño a pasiño, cara ao seu
destino,
voltaba, devagariño, ao niño do seu amor,
ao niño das súas ilusións.
voltaba, devagariño, ao niño do seu amor,
ao niño das súas ilusións.
E camiñaba, sorrindo,
sabendo que, nunca máis, xamais,
tería que voltar a vista atrás
para volver marchar,
sabendo que, nunca máis, xamais,
tería que voltar a vista atrás
para volver marchar,
Para abandonar o seu berce
nin o seu leito de morte.»
nin o seu leito de morte.»
Xa cantamos esta canción nos ensaios. Arranxámola coa zanfona
e o meu teclado e máis dunha acabamos chorando. Agnes cantaba coma se aquela
canción fose unha declaración de amor, de intencións, e tamén unha desculpa por
non ter loitado pola súa vida, polos seus soños, por ela propia. Cantas veces
me dixo xa: “se soubese o que me agardaba eiquí, xamais tería permitido que me obrigasen
a permanecer tanto tempo lonxe de eiquí. Fun covarde e iso non sei se algunha
vez mo poderei perdoar”.
E coido que xa é todo por hoxe. Fíxose algo tarde. Agnes está
a preparar a cea e síntome mal se non a axudo. Teño que rematar uns informes
para mañá. Estou tan acougada agora, tan feliz, tan agradecida con todo, con
todos, coa miña vida. Nunca estiven tan ben, nunca poderei estar mellor porque
coido que chegamos á fin dun camiño ao que, non obstante, lle resta moito
treito para rematar.
Nota de la
traductora:
Dejé sin
traducir la poesía que se cita porque, al pasarla al castellano, se perdía la
rima, la forma e incluso la belleza que pueden tener esos versos. De todos
modos, considero que el lenguaje es bastante sencillo. También dejé sin
traducir la palabra “foliada” porque no tiene ninguna equivalente en
castellano. “Foliada” es un tipo de fiesta en la que se toca música tradicional
de la tierra, en la que se baila, se bebe, y la cual puede durar horas, toda
una tarde con su noche hasta el amanecer.
Martes, 28
de enero de 2020
Qué rápido
pasan los días. Me parece que no hay suficientes horas para desahogar la
felicidad que me llena el alma. La noche viene enseguida, cuando estoy
disfrutando de las horas de la tarde, y amanece sin que me entere de que dormí
durante más de siete horas.
Acabamos de
venir de las Burgas. Después de un baño en las Burgas, no queda en el cuerpo ni
en el alma ni la más pequeña huella de estrés ni de tensión. Siempre vamos a
las Burgas los martes, no importando si hace sol, si llueve, si nieva... El
baño en las Burgas es algo que necesitamos. Hoy vuelve a llover. El ambiente
está en chido de una melancolía hermosa que llena el alma de inspiración.
Cuando te bañas en las Burgas sintiendo caer la lluvia, se percibe
perfectamente el contraste entre el agua fría que el cielo llora y el calor del
agua de la Burga. Es una sensación indescriptible y muy divertida, ciertamente.
Me parece
que llevo siglos viviendo así, aquí, en esta existencia que parece un sueño,
que tanto deseé vivir, durante años, desde mi adolescencia, cuando pensé que lo
más sencillo de la vida era dejarse llevar por lo que nuestro corazón nos
dictaba y lo más complicado era luchar precisamente por esos deseos tan hondos
que eran el sentido de toda la vida. Ahora, volviendo la vista atrás, me parece
que la mujer que soy ahora no se asemeja en absoluto a la chica que soñaba con una
vida que para todos era un pecado, una falta gravísima, una razón para que me encerrasen
en un lugar en el que nadie pudiese verme. Cuando supe lo que habían hecho con
Agnes, creí que allí, en ese hospital horrible, habríamos de estar ambas,
juntas, porque, si creían que ella estaba enferma, yo también lo estaba, pues
nos amábamos las dos, no sólo ella a mí. Yo también la amaba, la quería sobre
todas las cosas que había en el mundo y podía haber. Era la persona más
especial que jamás había conocido y visto. Estaba rodeada toda de un misterio
hermoso que atraía y, a la vez, también imponía.
Cuando
hablo con Silvia de esos años tan extraños en los que yo seguía luchando por
encontrar a Agnes, me parece que hablo de una película o de un libro que leí
hace mucho tiempo. Me parece que esa historia no puede ser real porque me
parece demasiado maravilloso que ahora estemos así después de sufrir tanto y
tanto. Agnes enfermó por culpa de todas esas personas que la rechazaron sin
conocerla, que la trataron de la peor forma posible sin detenerse ni un
instante a conocerla. Sentirte tan sola en el mundo en tu propia vida, cuando
antes estuviste acompañada por una ingente cantidad de amor enferma a cualquier
persona, a cualquier ser.
Yo siempre
creí que la enfermedad de Agnes era una leyenda. Nunca pensé que estuviese
enferma de verdad. Cuando, en verano de 2018, ella volvió a la aldeíña, a
Ourense, a su tierra, y me contó todo lo que había vivido desde que la
arrancaron de este rinconciño del mundo que siempre fue el único mundo para
ella, todo el mundo para ella, yo enseguida pensé que, cuando llevase unos
cuantos meses aquí, todos esos síntomas que le hacían creer a ella y a todos
los que la conocían que estaba enferma desaparecerían, que, de nuevo, volvería
a ser ella, la mujer que siempre fue, que tanto yo amé. Seguía estando allí,
dentro de ella, enterrada por una infinita tristeza, una enorme desesperación,
una cantidad de miedos que la detenían... Cuando, semanas después, ella y yo
volvimos realidad nuestro deseo más antiguo y profundo, yo sentía que Agnes ya
había regresado, que la tenía nuevamente junto a mí, siendo la que fue siempre.
Mas estuve
algo equivocada. No sé si lo que hacía yo era negar la realidad o creer en una
realidad mucho más sencilla que la que creaba nuestra propia vida. Agnes no
está tan enferma como pensaron todos siempre, pero todavía tiene cosiñas que
tiene que solucionar. Tiene demasiadas heridas en su alma que aún laten con
fuerza, y que, de súbito, pueden provocarle síntomas que la desorientan, que le
impiden estar bien; mas yo estoy totalmente dispuesta a hacer todo lo que esté
en mis manos para ayudarla.
Yo no
negaba la realidad. Nunca lo hice. Sólo me basaba en lo que ella me contaba y
en lo que yo veía para pensar que nunca estuvo enferma; pero me convencí de que
Agnes aún necesitaba ayuda cuando me explicó, al reencontrarnos, que el año
pasado había sufrido una crisis horrible que estuvo a punto de deshacerla, de
nuevo, sin venir a cuento, cuando ella más tranquila se sentía. No obstante,
ella me confesó que nunca se había sentido del todo recuperada de mi “muerte”, que
nunca dejó de pensar en mí, que sí podía reconocer que era feliz con Artemisa,
pero se sentía vacía, sentía que le faltaba la mayor parte de su alma, y eso me
hizo desfallecer, sentí que me desvanecía, que me sentía profundamente
culpable, porque, en parte, yo era responsable de su recaída. Por mucho que
ella me lo niegue, yo siempre me sentiré culpable de que tuviese esos ataques
de ansiedad tan horribles.
Este año
comenzó muy bien. La noche en la que entró fue preciosa, fue hermosa, fue
inolvidable; pero, días después, me di cuenta de que la energía brillante con
la que el año había comenzado estaba convirtiéndose en una nube que ocultaba el
destellante fulgor de nuestros días. Yo sentía que algo no iba bien, pero
tampoco entendía por qué percibía eso. Veía que Agnes estaba extraña. Los
momentos que compartíamos eran hermosos, no les faltaba nada, eran increíbles,
siempre, siempre lo eran; pero yo detectaba algo en su mirada, como una
intranquilidad que le impedía estar totalmente sosegada. Al fin, me di cuenta
de que estaba nerviosa, de que incluso le costaba tener ganiñas de hacer cosas,
de salir, independientemente del clima que hiciese. Sí que es cierto que hemos
tenido días de mucha lluvia y viento, días horribles, pero incluso en esos días
Agnes salía igualmente. Yo la llevé al trabajo varias mañanas porque era
incapaz de permitir que caminase durante más de media hora desde nuestra casa
hasta la cafetería con lo que caía... y ella me lo agradecía muchísimo porque,
cuando aquí llueve, llueve de verdad, y las calles de Ourense se vuelven ríos,
a veces, cuando cae tanta agua.
Al final
conseguí que me confesase que no se encontraba bien, que tenía algo de
ansiedad, que le costaba estar tranquila. Yo hago todo lo que puedo para
ayudarla y sé que estoy consiguiendo que esa pequeñina crisis se marche. Sentir
que consigo que se sosiegue con mi comprensión, con mi saber escuchar, me hace
sentir algo que nunca había sentido antes. Siempre me había satisfecho muchísimo
y me llenó el alma de alegría notar que puedo ayudar a alguien que no está
bien, que tiene problemas, que tiene el alma herida, la mente rota por algo...
pero sentir que ayuda a la persona que más quiero en el mundo es algo que no
tiene palabras, que me hace estar segura de que tiene sentido que yo esté aquí en
el mundo, que tiene sentido que yo naciese.
Creo que
nuestra vida es completa, está llena de bendiciones, ahora más que nunca. Los
momentos que vivimos tienen mucha luz, son preciosos, todos. Los ensayos con
Iauga son cada vez más hermosos. Ahora nos dio por hacer versiones preciosas de
canciones que a todas nos gustan mucho. Hace unas semanas, compré un teclado
para llevarlo al local en el que hacemos los ensayos y, cuando lo toco, parece
como si el mundo se detuviese. El miércoles pasado, hicimos una versión
preciosa de Matriarcas de Guadi Galego con el piano en la que todas cantamos.
Sentí que esa canción y ese momento nos unían más que nunca. La canción es una
reclamación a la feminidad, es un canto a las mujeres de Galicia, tan
luchadoras siempre, tan fuertes, y, al cantarla todas juntas, sentía que, en
realidad, le cantábamos a nuestra feminidad, a nuestra condición de mujeres.
Lloré mientras cantaba, mientras deslizaba los dedos por las teclas, sintiendo
que aquello que estábamos viviendo no volvería a ocurrir nunca más, que aquél
era un momento único que nos unía, que nos llenaba el alma a todas. Fue tan y
tan bonito...
Además,
Agnes compone canciones preciosas cuyas letras son divertidas siempre y muy
profundas. Nunca me canta una canción a mí sólo antes de llevarla a los
ensayos. Tiene un alma tan bonita y mágica que creo que, si quisiese, podría
escribir los poemas y las historias más bellas del mundo.
También
estamos pensando en convertirnos en una asociación. Ahora mismo, sólo somos un
grupo de seis mujeres que se juntan un miércoles para ensayar esas canciones
que, después, tocarán en “foliadas”, en fiestas privadas, incluso en otras
asociaciones colaborando con otros grupos. Si nos volvemos una asociación,
entonces ya podremos hacer más actividades, incluso podremos recaudar dinero
para hacer conciertos más profesionales e incluso grabar un disco, que es algo
que queremos hacer desde hace muchos años. Con la incorporación de Agnes, Iauga
ha ganado muchísimo. Agnes tiene una voz hermosa y es la panderetera más
increíble que jamás pudimos tener. Pienso que hemos evolucionado muchísimo
desde que Agnes forma parte del grupo. Además, si nos volvemos una asociación,
incluso podremos dar clases de baile, de pandereta... A mí me gustaría muchísimo
ser maestra de zanfoña o de pandereta, aunque eso le saldría mejor a Agnes.
Pienso que este año va a ser muy importante para Iauga.
Va a ser un
año lleno de bendiciones, pese a vivir momentos difíciles, pero no sería lógico
que sólo viviésemos momentos felices. En la vida ha de haber todo tipo de
momentos, de sentimientos, de experiencias, para que sepamos apreciar las que
más hermosas son, para que de las malas podamos aprender. Los momentos
difíciles son precisos para que podamos evolucionar. Hace poquiño, leí en un
libro que las tormentas son necesarias para que después pueda haber evolución.
Tras la lluvia, el sol brilla, dándole a la tierra el calor preciso para que
pueda absorber el agua que el cielo le regaló. En el alma de una persona,
también hay tormentas necesarias. También ha de llover por dentro de nosotros
para que después podamos apreciar la luz que también llena el corazón. No
podría haber equilibrio para nadie que tuviese una alma siempre llena de
alegría. Cuando la tormenta que nos ataca pasa, entonces notamos que se marcharon
con ella esos pensamientos negativos que nos herían, que nos sentimos más
fuertes, más capaces de luchar por nuestra vida. Y una de las cosiñas más
hermosas de este mundo es ver brillar el sol después de permanecer rodeados por
la lluvia, después de sentir la humedad del agua y la oscuridad que traen las
nubes.
Dentro de
tres meses, Agnes y yo al fin nos casaremos, al fin, después de tanto soñarlo.
Recuerdo que, en aquellas tardes que pasábamos escondidas en el molino, hablábamos
de nuestro amor, nos hacíamos promesas de estar juntas para siempre, y
soñábamos con que algún día podríamos casarnos, sabiendo muy bien que,
posiblemente, aquello nunca podría ocurrir. Con muchísima tristeza en los ojos,
hablábamos de amor sabiendo que, fuera de ese molino que nos protegía, éste no
podía existir, que para nadie era lógico que nosotras nos quisiésemos de esa
manera que nada tenía que ver con el amor que dos amigas podían sentir la una
por la otra.
Y, al fin,
podrá ser cierto, podrá ocurrir. Si en aquellos momentos alguien nos hubiese
dicho que algún día podríamos casarnos, nosotras pensaríamos que estarían
riéndose de nuestros sentimientos, que aquello no podría ser cierto nunca.
Éramos dos chicas llenas de esperanza y de ilusiones, pero también muy
realistas, soñadoras y, a la vez, con los pies puestos en la tierra. Soñábamos
con estar juntas para siempre, a pesar de que el mundo entero se opusiese a
nuestro amor; pero también conocíamos demasiado bien la realidad. En aquellos
momentos, siempre que estábamos solas en el molino, lejos de los prejuicios, de
las miradas que nos juzgaban, nos apretábamos las manos con fuerza y nostalgia,
nos mirábamos sabiendo que nadie podría entender aquellas miradas. Hablábamos a
media voz, como si no quisiésemos que el aire oyese nuestras palabras, y sobre
todo nos besábamos con miedo, con dulzura y pasión, pero también con mucho
miedo; miedo a que esos besos pudiesen convertirse en palabras y volar hasta
donde estaban las personas que no nos entenderían nunca... mas, muchísimas
veces, éramos incapaces de dominar lo que sentíamos. Éramos dos chicas llenas
de vida. Nuestro cuerpo adolescente acababa de despertar de la niñez, estaba
lleno de sensaciones, de ganas de sentir, de sensibilidad, y unos besos profundos
podían hacernos perder el control con una facilidad asombrosa. Recuerdo que, en
una de las primeras veces en las que nos besamos, Agnes me dijo: “al fin he
crecido lo suficiente para poder besarte. Llevo muchos años ansiando besarte”.
Cuánta madurez puede caber en unas palabras, cuánta consciencia del mundo.
Agnes siempre deseó besarme, pero sabía que no podría hacerlo hasta que, para
todos y sobre todo para mí, cumpliese los años precisos para que yo pudiese
considerarla una chica, ya no una niña, sino una chica capaz de saber con
certeza lo que quiere, lo que siente.
Y a mí me
parecía que no estaba besándome con una chica de doce años, sino con una mujer
que llevaba vivido lo más duro de la vida. Veía en Agnes a una mujer encerrada
en el cuerpo de una adolescente que siente unas infinitas ganas de vivir, que
sabe perfectamente cuál es la vida que quiere, que ansía devenir en realidad
sus sueños más antiguos, sueños que siempre vivieron en su alma.
A veces,
pensé que sería muy buena idea escribir un guion o una novela sobre nuestra
vida porque creo que podría ser un ejemplo de cómo vivíamos antes en las
aldeíñas, de cómo creíamos en la vida, de lo que sentíamos, de lo que
deseábamos... y también podría ser un ejemplo de superación, de lucha.
Me cuesta
mucho escribir en un diario porque perdí la práctica de hacerlo. Desde que
Agnes se marchó, perdí casi todas las ganas de escribir porque escribir me
recordaba a ella. Además, yo pienso en mil cosas a la vez y me cuesta mucho
ordenar mis pensamientos. Se me da mejor escuchar que escribir, que hablar de
mí misma. Tal vez por eso sea psicóloga, porque prefiero escuchar durante horas
a la gente antes que hablar yo de lo que siento y pienso. No tengo práctica en
escribir sobre lo que he vivido, lo que pienso y siento porque las palabras se
me mezclan todas y me resulta casi imposible saber qué puedo contar. Comienzo a
escribir una tarde, lo dejo a unos pocos minutos y luego, días después, retomo
la escritura y entonces me doy cuenta de que lo que estaba contando ya no puede
ir junto a lo que puedo contar en ese momento porque lo que yo creía que podía
tener sentido e importancia ya pasó u ocurrieron otras cosiñas después que me
parecen más importantes. Por eso, tardo tanto en volver a escribir. A Agnes
también le cuesta escribir últimamente, pero porque se dedica más a leer y a
componer canciones. Mañana tenemos otro ensayo y ansío escuchar las que compuso
esta semana, que el domingo por la tarde incluso la vi llorar escribiendo una
canción. No quiso mostrarme lo que había escrito, me dijo que era una sorpresa,
que el miércoles ya la escucharía.
Este fin de
semana no hemos ido a la aldeíña porque Silvia nos propuso pasar el sábado en
Santiago, que hacía mucho tiempo que no íbamos y creo que yo no volvía desde
que regresé a Ourense este noviembre pasado. Santiago está preciosa en
invierno. A mí me parece que sus calles están más henchidas de soledad y de
silencio. Son más grises los colores, más íntimos no obstante, y, cuando
llueve, se vuelve todo tan silencioso y hermoso... Pasamos un día muy agradable
en Santiago, comimos por allí, paseamos... Nos reímos, nos reímos mucho, y
hablamos de tantos y tantos temas que me resultaría imposible acordarme de lo
que hablamos. Nos llevamos las tres tan bien que todo esto me parece un sueño,
un hermoso sueño del que no quiero despertar nunca.
La última
vez que fuimos a la aldeíña, me pareció que todo estaba mucho más abandonado
que nunca. Fue como si, hasta entonces, Agnes no se hubiese dado cuenta de que
la aldeíña está tan abandonada y soliña. Fue como si viese por primera vez en
esa tarde las casiñas casi derrumbadas, las calles llenas de soledad, como si
oyese por vez primera el profundísimo silencio que lo invade todo. Yo he visto
desaparecer la aldeíña porque siempre intentaba ir junto a mi madre y Anxiños
cuando podía y vi cómo se fueron marchando todos los vecinos, cómo esos chicos
con los que jugaba en verano crecían y buscaban su vida lejos de allí, fui
viendo cómo se cerraban las casiñas para siempre. Cuando alguien se marchaba
sin saber si alguna vez volvería, se cerraba la puerta de esa casa que tantos
recuerdos contenía, que guardaba tantos momentos, y todos sabíamos que aquella
puerta nunca más volvería a abrirse. Hubo otros vecinos que murieron, que nos
dijeron adiosiño sabiendo que no sólo se marchaban ellos de la vida, sino también
toda su existencia, se marchaba con ellos una vida de lucha, un pasado lleno de
recuerdos, de esfuerzos, y sobre todo, al cerrarse sus ojos, se cerraba también
su hogar. Y la aldeíña iba quedándose cada vez más silenciosa, a medida que
pasaba el tiempo, y yo eso lo vi, vi desaparecer esa intensa y hermosa vida que
siempre me había asombrado en verano, que tanto me llenaba el alma de felicidad
cuando regresaba con mi madre al lugar en el que ella había nacido.
De esos
momentos tan bonitos y nostálgicos a la vez, en los que ambas permanecimos observando
las cumbres de las montañas, viendo cómo moría el día, escuchando ese hondo
silencio que acallaba nuestros pensamientos, Agnes sacó un montón de versos que
quedarán tan hermosos convertidos en música... Le pedí que me dejase copiar un
fragmento de una de las poesías que escribió esa noche dejándose llevar por lo
que sentía, por lo que había sentido, por esa profunda tristeza que nacía del
silencio, de la anochecida...
«Camiñaba deixándose peitear polo vento,
camiñaba ouvindo como lle falaba o silencio,
sabendo que foi ese silencio quen,
unha noite trala outra,
devorou as verbas do tempo.
camiñaba ouvindo como lle falaba o silencio,
sabendo que foi ese silencio quen,
unha noite trala outra,
devorou as verbas do tempo.
Ouvíase a voz do río, alá entre as
árbores,
e sentía que lle falaba a terra,
que nada cambiara dende aquela,
dende esa mañá na que marchara.
e sentía que lle falaba a terra,
que nada cambiara dende aquela,
dende esa mañá na que marchara.
Voltaba á súa orixe,
a un horizonte detido na noite.
a un horizonte detido na noite.
E camiñaba, pasiño a pasiño, cara ao seu
destino,
voltaba, devagariño, ao niño do seu amor,
ao niño das súas ilusións.
voltaba, devagariño, ao niño do seu amor,
ao niño das súas ilusións.
E camiñaba, sorrindo,
sabendo que, nunca máis, xamais,
tería que voltar a vista atrás
para volver marchar,
sabendo que, nunca máis, xamais,
tería que voltar a vista atrás
para volver marchar,
Para abandonar o seu berce
nin o seu leito de morte.»
nin o seu leito de morte.»
Ya hemos
cantado esta canción en los ensayos. La arreglamos con la zanfoña y mi teclado
y más de una acabamos llorando. Agnes cantaba como si aquella canción fuese una
declaración de amor, de intenciones, y también una disculpa por no haber
luchado por su vida, por sus sueños, por ella misma. Cuántas veces me dijo ya:
“si hubiese sabido lo que me esperaba aquí, jamás habría permitido que me
obligasen a permanecer tanto tiempo lejos de aquí. Fui cobarde y no sé si eso
alguna vez podré perdonármelo”.
Y creo que
ya es todo por hoy. Se ha hecho algo tarde. Agnes está preparando la cena y me
siento mal si no la ayudo. Tengo que acabar unos informes para mañana. Estoy
tan tranquila ahora, tan feliz, tan agradecida con todo, con todos, con mi
vida. Nunca he estado tan bien, nunca podré estar mejor porque creo que
llegamos al fin de un camino al que, no obstante, le queda mucho trecho para
terminar.
Después de mucho tiempo sin saber de ellas, por fin publicas una nueva entrada, estaba vez de Lúa. Empiezo recalcando Las Burgas. Para ellas es algo esencial en sus vidas, un lugar mágico al que acuden siempre que pueden. Otros van a la piscina o al gimnasio, pero Las Burgas es algo mucho más mágico y beneficioso. Creo que incluso purifica el espíritu. Ellas lo viven al máximo y lo transmiten con sus palabras. Luego, recuerda la etapa en la que buscaba a Agnes, el tiempo que pasó con la incertidumbre de saber dónde estaba y si la volvería a verla alguna vez. Fue un tiempo terrible para ambas, aunque me atrevería a decir que más duro para Agnes, pues lo que ella vivió uno no lo desea ni a su peor enemigo. También nos cuenta que Agnes le confesó que no estaba bien, pero que la está ayudando. Lo maravilloso que debe ser ayudar a los demás, pero mucho más si se trata de alguien al que quieres, a la persona que más quieres en el mundo. Hace un repaso por lo que están viviendo en el grupo, incluso pensando en crear una asociación y grabar un disco. Agnes está aportando mucho al grupo, con su voz, por la forma de tocar, por sus letras y su energía. Hace una reflexiones muy bonitas y profundas. Viven un buen momento, a pesar de que Agnes no esté al 100%. En tres meses se casarán, dejará de ser un sueño y será realidad, una realidad muy deseada. A veces en esta vida, se cumplen los sueños, no hay que tirar la toalla. Cuenta que la aldea está más vacía y es muy triste, y más si lees la poesía de Agnes, que es muy bonita...y profunda. Es una realidad, pero si no vives ahí, si no lo ves con tus propios ojos, no te percatas de lo que supone. Son historias y vidas que desaparecen. Esas casas abandonadas encierran muchas historias, algunas condenadas al olvido. Al menos ellas no abandonan la aldea y no piensan hacerlo. Serán pocos, pero seguro que mucho más unidos que los que vivamos en una gran ciudad. En fin, una entrada muy bonita, que nos pone al día sobre sus vidas. Estoy deseando que llegue el día de la boda. Felicidades por la entrada, Ntoch.
ResponderEliminar