Mércores, 19 de febreiro de 2020
Aínda latexan en min as notas das cancións que tocamos
esta tarde. Uxía presentounos unha canción composta por ela que a todas nos
fixo sentir tanta forza e tanta emoción que axiña se converteu nunha das nosas
pezas predilectas. Tocámola como mínimo catro veces, perfeccionando cada
repenicar nas pandeiretas, cada nota na zanfona e na gaita e cada palabra entoada
cunha melodía fermosa e chea de decisión. A canción cántaa unha muller cansa de
que a súa parella a maltrate. Pídelle que, se non a sabe querer, que se vaia;
que, se non a sabe entender, que se vaia; que, se só saberá insultala, que se
vaia, que marche coa súa violencia e o seu odio... É unha canción que a todas
nos encolleu o corazón. Hai cancións que che deixan en silencio, sen saber que
dicir, que seguen a soar en ti malia acabaren hai momentos. Así me sentín eu,
así me sinto aínda. Hai máis dunha hora que rematou o ensaio e a miña ialma
aínda pende das melodías que naceron das nosas mans e da nosa voz. Nunca
imaxinei que podería gozar tanto da música como gozo dela dende que formo parte
de Iauga. Cando era cativa, a música era algo tan natural que case que non lle
daba importancia a que estivese nas nosas vidas. Era como a presenza do ceo,
estaba sempre, formando parte da nosa existencia como se fose unha parte máis
do noso ser; pero despois afastáronme do meu mundo, polo tanto da música, e
crin que nunca máis a recuperaría, que nunca máis podería ser libre entre as
notas, entre o repenicar na pandeireta, e mesmo que esquecería todas esas
cantigas que sempre formaran parte da miña vida. Agora, paréceme que recuperei
unha inmensa parte da miña ialma que ata entón ficara oprimida por unha rocha
indestrutíbel.
Hai días que vivo case entolecida por unha forza que vén
da natureza, do clima, da vida que levamos case sen ser conscientes do que
vivimos en cada momento. Ás veces, teño que determe para lembrarme quen son,
para recuperar a voz do meu ser; a que sempre soa, pero ultimamente parece que
me adoitei tanto a ouvila que practicamente non lle presto atención ao que me
di decotío e moitas veces son cousiñas importantes, son avisos que teño que
obedecer. Implícome tanto no meu traballo, en manter impecábel a cafetería, que
moitas veces esquezo de min mesma, aínda que ninguén o podería dicir. O meu
aspecto, arestora, non é o dunha persoa que se esqueza de si propia. Sempre
tento ir o máis adubiada posíbel, discretamente maquillada, o mellor peiteada
posíbel... pero, dentro de min, ás veces, hai silencio porque todo o que me
rodea xa berra de abondo para que poida ouvir a voz da miña memoria, dos meus
recordos, do meu presente, da miña ialma.
Cando me reencontro coa música, entón recupero a miña
voz, entón volvo ser eu, sen que nada sexa máis forte có que eu sinto e penso.
Podería dicir que, creando música, é a maneira de ser máis eu que teño. Tamén
son eu cando comparto con Lúa e tamén coas nosas amigas momentos sinxelos,
cheos de risos, de benestar, de confidencias.
Non hai momentos tristes na miña vida e, se os hai, tento
que non me enchan a ialma de desalento, tento que me aprendan algo; mais si hai
momentos de nervios, de ansiedade. Son momentos absurdos que me posúen sen que
o poida evitar nin prever. De súpeto, algo me trae unha lembranza que non aturo
recuperar e todo se descontrola por dentro de min. Comezo a respirar con
dificultade, a miña mente énchese de imaxes que eu non creo, que nin tan
sequera entendo, e o único que sinto son unhas grandes ganas de desaparecer, de
agocharme de todas esas miradas que penso que caen enriba miña. Non entendo de
todo por que aínda teño eses ataques de pánico tan estraños. Por sorte, cada
vez son menos frecuentes e iso está ocorrendo grazas a Lúa. Lúa está a me
axudar moito. Sempre procura novas maneiras de axudarme, novas técnicas para
domear a miña ansiedade; a cal só ten como orixe a ferida que aínda non acabou
de curar. Trátase dunha ferida demasiado fonda que sangrou moito durante anos e
que ninguén se encargou de tentar curar. É comprensíbel que aínda sangre de
cando en vez, pero Lúa está certa de que cada vez está máis pequeniña.
Ás veces, antes de irmos durmir, cando Lúa me ten entre
os seus brazos, antes de que todo desapareza baixo o sono por ese día, Lúa
pregúntame se son feliz, se son realmente feliz, e pregúntamo con tanta dozura
que sería imposíbel dicirlle que non o son, pero tamén mo pregunta con
seguridade, coa implícita orde de que sexa sincera con ela. Non lle podo dicir
que non o son porque non sería certo, porque son feliz, moi feliz, porque nunca
fun tan feliz como o son agora. Son tan feliz que non o podo crer, que mesmo,
ás veces, choro por sentirme así, tan feliz, porque me custa ser consciente do
profundamente feliz que son, porque hai moito tempo que perdera a capacidade de
sentirme feliz, de crer que eu merezo ser feliz. Hai anos, convencinme de que
eu xa perdera o dereito de ser feliz, de ser ditosa, de ter na miña vida o que
sempre desexei ter. Cústame tanto recoñecer que son feliz porque aínda penso
que non o merezo, que unha persoa así, como son eu, tan estraña e obsesiva, non
merece ser feliz, porque o Universo ou o que sexa que impera por enriba nosa
podería pensar que eu son ese tipo de persoas que, malia teren o mellor do
mundo, nunca se conformarían, pero eu non son así, nunca o fun. O único que
pedín durante anos foi voltar á miña terra porque eiquí fun sempre libre, son
libre, son eu porque eiquí non son a única persoa con esta fala, con este xeito
de ser. No canto, fóra de Galiza, cústame moitísimo encontrar persoas que se
asemellen a min, que me comprendan, que sexan tan profundamente sensíbeis coma
min. A miña sensibilidade é extrema, é mesmo enfermiza, e hai sensibilidades
máis fermosas cá miña, emporiso sempre me custou tanto encontrar persoas que me
comprendesen plenamente, de verdade, e porque, dende sempre, de xeito
inconsciente, comparaba a todo o mundo con Lúa, coas persoas da miña terra,
esas que sempre formaron parte da miña familia. Non podía aturar que a xente
non fose humilde nin asertiva, que non houbese comprensión e moito menos calma
nos corazóns que eu vía máis alá dun ollar. Non se pode vivir sabendo o que
pensan de ti todas as persoas que te miran.
Cústame tanto recoñecer que son feliz porque aínda non me
afixen ao que son, a esta vida tan bonita que me parece un soño. Non é para
nada unha vida doada, pero ser tan fermosa permite que leve mellor as
dificultades. Madrugo moito, érgome ás cinco da mañá porque antes das seis teño
que estar na cafetaría para preparala para ese día, que abro sempre ás sete da
mañá, e hai media hora camiñando dende a nosa casa deica a cafetaría, e tamén
madrugo tanto porque preciso compoñerme antes de entrar a traballar; pero non
me importa levantarme tan cedo porque cada novo día é unha beizón para min,
porque cada novo día é a continuidade desta vida que tanto amo, que tanto me
enche, porque me sinto feliz eiquí, neste lugar, neste tempo, tempo que tantas
cousiñas malas ten, pero non importa que haxa problemas fóra de nós se nós
estamos ben. Se non houbese ningún problema no mundo, pero nós non estivésemos
ben, pareceríanos que o mundo é o lugar máis terríbel do Universo. O segredo é
estar ben por dentro de nós, na terra que temos por dentro; aínda que tamén é
certo que o noso ambiente inflúe moitísimo no noso ánimo, nas nosas ganas de
vivir.
Sentir ganas de vivir é xa unha beizón, sentir que queres
vivir, que podes apreciar as pequenas cousiñas da vida, iso xa é unha beizón.
Eu sei moi ben que é non ter ganas de vivir, non querer vivir, sentir que o
único que desexas é desaparecer, é deixar de sentilo todo, todo, ata a voz da
túa mente. Ese desexo profundo e devastador de querer desaparecer é escurísimo,
é coma un baleiro que che afoga, que te colle dos brazos, das pernas e dos
cabelos e te arrastra ata un abismo fondo sen fondo. Cando ese horríbel desexo
te domea, pensas: “nunca sairei disto, isto nunca acabará” e sentes que nunca
poderás volver experimentar a forza da vida, cres que ese baleiro se alongará
na túa existencia para sempre e que xa non queda esperanza ningunha que poidas
sentir, que che poida encher o corazón. Non hai nada peor que iso. Iso é a peor
das doenzas. Hai doenzas durísimas que nos destrúen; pero, se queremos vivir, a
doenza non é tan terríbel, pódese levar mellor se queremos loitar pola nosa
vida. Artemisa está moi doente, pero ela ten ganas de vivir. Iso foi o que me
confesou a última vez que falamos. Foi o venres pasado. Ela saudoume no serán e
estivemos falando un bo anaco, esta vez, con máis calma que aquela vez na que
lle preguntei como estaba. Mesmo me gravou mensaxes de voz explicándome o que
estaba vivindo. Díxome que estaba mellorando moito, que estaba indo unha calor
que a axudaba a sentirse esperanzada, que a invernía lle facía máis dano, que
ela ama a primavera e que sabe que, na primavera, mellorará moito porque a primavera
lle trae moi boas sensacións. Díxome que aínda estaba moi débil, pero que tiña
ganas de vivir. Si, tiña ganas de vivir. Díxomo sorrindo, con emoción. Ao ouvir
a súa voz despois de tantos meses sen facelo caeu enriba miña unha choiva
inmensa de recordos. Non sentín dor nin tristura cando recuperei todas esas
lembranzas. Sentinme orgullosa de ter vivido con ela todos eses momentos porque
a ela tamén a quixen moito. O único que me inspira moita mágoa é que ela non me
puido ter plenamente, non puido terme tal como son agora, e, cando á fin me
abrín a ela, Artemisa non o soubo apreciar, ao contrario, interpretaba dun
xeito erróneo todo o que eu facía. A súa inseguridade medraba ao tempo que
medraban as miñas ás. Os últimos meses da nosa relación foron moi tristes, a
verdade, e tamén dolorosos, pero agora todo iso queda atrás e agardo de todo
corazón que, algún día, ela e máis eu poidamos ser amigas sen sentir dor. Non
obstante, cando me descubro sentindo ese desexo, axiña me pregunto se é posíbel
que ela e máis eu sexamos amigas porque, en realidade, a nosa maneira de ser xa
non ten case ren que ver. Practicamente xa non compartimos gustos por ren.
Sería unha amizade case baleira, pero tamén sería bonito que nos puidésemos
contar cousiñas verbo das nosas respectivas vidas. Eu aspiro a iso, a compartir
con ela as miñas experiencias e a que ela me conte tamén cousiñas do seu día a
día. Seica iso sexa posíbel de eiquí a uns meses. Cando Artemisa me dicía que
tiña ganas de vivir, eu sabía que o dicía coa intención de facerme entender que
tiña ganas de vivir esa vida sen min que a agardaba despois da doenza, esa vida
que podería ter sen min, á fin. É un pensamento que me custa moito converter en
verbas. Sentir esa esperanza na súa voz fíxome feliz, sinceramente.
Esta fin de semana non fomos á aldeíña porque tivemos que
ficar en Ourense porque celebrabamos o Entroido, aínda que as festas de verdade
son esta fin de semana. Teño moitas ganas de vivir esa festa con Lúa, pero o
que máis faremos todas será tocar música. Temos varias invitacións en Ourense e
en aldeíñas preto de eiquí, a festas nas que nos invitaron como grupo especial
e tamén nas que pensamos divertirnos moitísimo, todo o posíbel. Nin o luns nin
o martes abrirei a cafetaría e iso nos permitirá recuperarnos das inmensas
troulas que nos meteremos esta fin de semana, o luns e o mesmo martes de
Entroido. Que ilusión! É a primeira vez que vivirei un Entroido con Lúa. Ela
nunca veu á aldeíña cando celebramos o Entroido cando era cativa. Ela sempre
ficou en Ourense, perdéndose as divertidísimas cousas que facíamos na miña
aldea. Aínda se me pon a carne de pita cando lembro como soaban todas esas
chocas no val, no medio desas danzas tan ancestrais. Era un son inmenso que se
espallaba polo ceo, polas montañas, que a min me parecía que mesmo podería
chegar ata Ourense. E como bailabamos todos, como tocabamos, como cantabamos,
como, por uns longos días, esqueciamos do dura que podía ser a vida.
Amais, esta fin de semana, como houbo outro temporal, Lúa quixo ir á costa
para ver as ondas de preto. Lúa ama tanto o mar que non lle pon medo velo alporizado.
Eu si sinto arrepíos cando ouzo como roxe, paréceme que o ceo vai caer enriba
nosa, e cando vexo como as ondas tentan rabuñar as rochas, como soben e soben
as ondas cara o ceo... como se quixesen abrazalo. É impresionante.
Aquela forza tan anterga, que existira dende sempre,
inspiroume sensacións que aínda murmuran por dentro de min. Convertinas en
versos que hoxe cantei xunta Iauga. Lúa, namentres mirabamos como o océano
loitaba contra a calma, para destruíla ata que dela non quedase nada,
apertábame a man cunha forza chea de agarimo. Malia non dicirmo, eu sabía que
me agradecía que estivese con ela nese momento, que o vivise e o sentise con
ela. Lúa é tan especial que sempre creo que non poderei estar máis namorada
dela, pero entón, ao día seguinte, doume de conta de que o amor que sinto por
ela medrou, que non deixa de medrar con cada novo día que esperto ao seu lado,
entre os seus brazos, con cada momento que compartimos.
Onte á noite, Lúa confesoume que hai un pensamento que
lle pon algo tristeira. Ese pensamento é que, se eu lle faltase, ela non
podería atopar o senso á súa vida en ningures, que sabe que todo o que fai e
vive ten sentido e é especial porque estou con ela. Con timidez, díxome que
cada vez dependía máis de min, que estaba tan namorada de min que non entendía
como puido vivir sen min ata agora, como puido respirar sen min. Non lle pedín
que tentase non depender de estar comigo para ser feliz porque eu sinto
exactamente o mesmo ca ela. Eu tampouco podería atopar sentido a nada se ela me
volvese faltar, se ela non estivese comigo. Non ten sentido que tentemos evitar
algo que xa non se pode evitar. O vencello que nos une cada vez é máis forte, é
indestrutíbel.
Lúa e máis eu somos conscientes de que hai persoas que
nos teñen algo de envexa. Uxía é unha desas persoas, lamentabelmente. Uxía xa
está moito mellor connosco, pero aínda, de cando en vez, ten comportamentos
algo estraños. Temos a sensación de que nos persegue. Cando Lúa e máis eu imos
pola rúa ou pola beira do Miño camiñando, Uxía aparece de súpeto, coma se
soubese onde encontrarnos. Tamén aparece nas Burgas os martes. Hai algo no seu
ollar que me avisa de que ela está interpretando un papel, que ela non é así de
verdade. Intúo que quere estar preto de nós porque en nós atopa un reflexo do
que ela quere conseguir na súa vida. A min só me pon medo que sufra, que o pase
mal. É a miña amiga, quéroa moito e desexo que sexa feliz e non sei se estar tanto
tempo pendente do que facemos é bo para ela. Coido que non, que isto só a
prexudica, pero non me atrevo a preguntarlle nada e Lúa tampouco. Lúa pídeme
que non me preocupe e dime que se lle pasará co tempo. Ogallá sexa así.
O cinco de abril será un día moi especial e importante
porque, a maiores de que Lúa e máis eu casaremos, son as eleccións autonómicas
de Galiza. É moi importante que votemos nestas eleccións. Eu estou moi
emocionada con estes comicios porque será a primeira vez que votarei nunhas
eleccións autonómicas da miña terra, que poderei expresar a miña opinión, os
meus desexos para a miña terra. Teño postas moitísimas esperanzas nese día.
Quero que haxa un bo cambio para Galiza. Xa merece evolucionar, saír da
escuridade que aínda arrastra... pero tamén son consciente de que é moi posíbel
que as cousas non saian como todos desexamos.
Iremos votar a primeira hora. A nosa voda será no solpor,
cando o ceo brile intensamente antes de apagarse o día nos brazos da noite,
para que logo esa noite siga chea de luz, da luz das nosas vidas convertidas
nunha soa vida. Ao día seguinte, evidentemente, ningunha das dúas traballará e
iso permitiranos preparalo todo para a nosa viaxe de Lúa de mel, que eu pensei
que non facía falta facer ningunha viaxe, pero non porque non me apetecese,
senón porque cría que era mellor deixala para outro momento do ano, pero Lúa
díxome que abril era un mes moi bonito para viaxar, que podiamos agardar a que
pasase a Semana Santa para emprender a nosa viaxe. Aínda non temos moi claro
onde iremos. Eu quero ir a Islandia, pero temos que mirar ben como o podemos
facer. Lúa tamén quere facer unha viaxe polo norte de Europa.
Arestora sinto que brilla moitísimo a vida, que hai no
meu interior un amencer que nunca virará en noite. Estou feliz, síntome calma
agora escribindo xunta a fiestra, sentindo como o frío da noite entra
acariñándome a pel. Vai unha temperatura moi agradábel, á fin; unha temperatura
típica do mes de febreiro. Este mes de febreiro está a ser estrañísimo no
tocante ao clima. Foi estes días pasados unha calor moi atípica e tamén choveu,
choveu moito, de novo, pero agora parece ser que temos un pouquiño de paz,
aínda que non será por moito tempo. Tamén quería contar que Laila vive na
aldeíña dende hai case un mes. Démonos de conta de que alí era moito máis
feliz. Alí, xunta a miña nai, a quen lle fai moita compañía, é libre, pode
correr ceibe polas rúas, sen medo a que a atropele un coche. Eiquí na cidade só
é libre cando imos camiñar pola contorna de Ourense o polo paseo das ninfas,
pero alí na aldea é moito máis feliz, e iso nótase moitísimo.
Lúa está pasando un momento complicadiño no seu choio.
Noto que está máis esgotada que nunca, que lle custa ter ganas de volver ao día
seguinte ao instituto, pero ela é forte e sempre esquece as súas necesidades
para poder axudar a todos eses adolescentes que non están ben, para poderlles
dar nocións de como mellorar, do que deben de facer para encontrarse a si
propios. Eu admiro o seu traballo. Admiro a inmensa paciencia que ten con todos
eles. Non me pode contar moitos detalles do que ocorre alí no seu traballo
porque estaría a crebar unha das normas esenciais da súa profesión, pero si me
explica casos, moi polo miúdo, que me estremecen, que me fan pensar que eu non
fun a única que tivo unha adolescencia complicada... No meu caso, pódese dicir
que eu case que non tiven adolescencia. Paseina pechada nun lugar no que non se
podía ser ren.
Hoxe préstame moito falar da miña aldeíña. Coido que non
falei abondo das súas orixes eiquí, no meu diario, das lendas que envolven a
súa fundación, dos contos que se contaron sempre, século tras século, sempre ao
redor da lareira, en ton baixo, namentres zoaba o vento, namentres a neve caía
amodiño, nesas longuísimas noites de invernía nas que se ouvía os ouveos dos lobos.
Escribirei hoxe unha das lendas que máis me gustan da
miña aldea. Contábama a miña avoa cando eu era moi cativa, pero eu sempre a
entendín completamente, sempre souben que se agochaba tras cada feito. Sempre
lle pedía que ma explicase cando estaba xunta ela nesas tardes de invernía nas
que non apetecía saír ao frío, ía sempre tanto frío antes de nevar... e os
contos que a miña avoa me narraba na beiriña da lareira facían que o frío
virase en calor. Sentíame temperada pola súa voz, pola súa agarimosa maneira de
falar. Ela explicábama así:
“Nun tempo que aínda non era tempo, cando non se sabían
contar os días, nesta fonda e mesta carballeira, unha noite, unha muller
camiñaba en procura de calor, de comida, de auga. Perdérase e non había ninguén
que a puidese guiar. Estaba famenta, tiña moita sede e frío. Levaba varios días
camiñando, desorientada entre as árbores, polos bosques. Non atopara ningún
fogar no que a quixesen acoller para darlle algo de auga. Camiñara sen descanso
durante días. Fuxía dun feitizo que a ninguén lle podía explicar. A lúa
alumeaba o seu camiño e, polo día, o sol a guiaba, pero ela prefería andar
agochada porque non quería que ninguén a vise. Ninguén a podía recoñecer, nin
coñecer. Non podían saber da súa existencia. Estaba maldita. Tiña enriba súa
unha fada que ninguén lle podería tirar xamais, pois non podía falar con
ninguén que comprendese a súas verbas.
Sostivera a súa vida grazas á auga dos ríos, aos froitos
que as árbores lle agasallaban sen que ela o pedise. Ninguén sabía o seu nome.
Mesmo ela o esquecera, non o quería lembrar. Estaba certa de que o mellor que
podía ocorrer era que ata a natureza esquecese de que ela existía, pero non
quería morrer. A morte poñíalle tanto medo que prefería camiñar perdida polo
mundo no canto de entregarse aos brazos da fin. Sabía que despois da vida non
había ren máis. Ninguén llo dixera, pero ela era moi intelixente, moi sabia, e
non precisaba que ninguén respondese ás súas preguntas.
Unha noite, cansa de camiñar, deitouse entre dúas
árbores. As súas densas pólas agochábanlle a luz da lúa. A lúa tamén estaba
tímida aquela noite. Parecía que non quixese brillar, coma se lle puxese medo
que alguén puidese descubrir a aquela estraña muller por culpa da súa intensa
luz.
A muller era pequena como unha cativa. Non medrara o
abondo para que a xente puidese crer que era xa madura, que tiña máis de vinte
anos. Non cortaba os seus cabelos dende que fuxira da súa aldea, xa había tanto
tempo que nin tan sequera ela era quen de contar as noites que pasara lonxe da
súa familia. Un incendio destruíra o seu fogar e matara aos seus pais e aos
seus irmáns. A súa familia xa non eran máis que cinzas, pero ela igualmente
sentíase lonxe deles, aínda que estivesen mortos xa.
Tiña os ollos profundos e negros como a noite que a
envolvía. Estaba segura de que a noite sentía envexa da escuridade dos seus
ollos, nos que non brillaba nin unha soa estrela. Non había luz no seu ollar
porque a tristura que lle enchía a ialma era tan mesta que case non lle
permitía respirar e espallábase polo seu corpo todo coma se fose auga.
Era tan pobre que non tiña nin alento, mais ela non
quería perder a esperanza. Se camiñaba, era posíbel que algún día chegase a
algún lugar no que a poderían coñecer, no que ela podería comezar a ser alguén.
Non quería deixar de andar porque precisaba sentirse cada vez máis lonxe do
recuncho do mundo no que tanto sufrira, no que aquela maldición caera enriba
súa.
O incendio que matara á súa familia era parte desa
horríbel maldición que unha muller cruel lle botara. Aquela muller nunca a
quixo. Sempre lle tivo envexa por ser moito máis fermosa ca ela, por ser ela a
filla querida e recoñecida. Eran irmás, pero aquela irmá era ilexítima. Non a
podían recoñecer como irmá. O seu pai estivera coa súa nai unha noite de festa
e, dende aquela, nunca máis quixo volver saber delas. O seu pai era un home bo
que o único que desexaba era loitar para darlle á súa familia a mellor vida
posíbel; pero aquela nena envexosa converteuse nunha muller vingativa.
Desgraciadamente, aquela muller tiña uns poderes escuros cos que facía dano ás
persoas que ela odiaba.
A maldición caeulle enriba unha noite de treboada na que,
con curiosidade, se asomou á fiestra do seu cuarto para ver como os lóstregos
incendiaban o ceo. Entón viuna ollándoa dende o principio da rúa que accedía á
súa casa. Achegouse correndo a ela levando nas súas mans unha cunca de auga.
Botoulle a cunca chea dun líquido que axiña soubo que non era auga namentres
lle dicía que aquela noite sería a derradeira na que se podería sentir
protexida. Daquela, un raio incendiou unha árbore que había no seu xardín. O
incendio, coma unha lingua malévola, propagouse ao seu arredor. A casa ardeu
axiña porque era de madeira toda. Aquela muller cruel ría, cun riso que causaba
arreguizos.
Ela fuxiu baixo a treboada namentres todo ardía ao seu
redor. A maldición perseguíaa sen descanso,. Ela soubo que, onde quer que fose,
aquela maldición a atoparía sempre.
Lembraba todo isto namentres o silencio do bosque lle
cantaba unha canción de berce, pero ela non podía durmir. Unha parte da
maldición consistía en que ela non podía contar a súa historia. Se o facía,
entón morrería todo o que ela era e todo o que a rodeaba nese momento; pero
precisaba contar a súa vida, falar dela, para desfacer a maldición.
Precisaba contarlla a alguén que non lle puidese
contestar. Nunca atopara a ninguén que cumprise co que ela necesitaba. Todos os
seres que se atopaba polo camiño entendían a súa lingua e estarían en perigo se
ela falaba. Algunha vez, pensou en falar cos animais, pero gañaba medo cando
imaxinaba que estes tamén morrerían por culpa súa se lles dirixía algunha
verba.
Aquela noite, sentíase máis soa que nunca. Ata daquela,
fora quen de seguir adiante na señardade sen importarlle ren máis que non fose
seguir vivindo, sobrevivir; pero aquela noite pesábanlle na ialma todos eses
días e esas noites de soidade que tivera que aturar. Estaban a se converter en
rochas que medraban por dentro dela. Miraba ao ceo e non atopaba xa sentido a
que a lúa lle iluminase o seu camiño. A lúa alumeaba o mundo todo. Como fora
quen de crer que a lúa estaba para ela? Ela non tiña ren nin a ninguén que a
tivese en conta.
Mais aquela noite, xunta a desesperación e a tristura,
berraba outra voz que a avisaba de que todo mudaría a partir de entón. Ouviu,
daquela, que alguén falaba con ela a través do silencio, que no silencio había
unha voz que tentaba chamar a súa atención. Ergueuse, quedando sentada na
herba, entre as árbores, e entón escoitou con atención. Si, alguén lle falaba,
estaba dicíndolle que non tivese medo, pedíalle que falase coas árbores. Falar
coas árbores? Nunca se lle ocorrera tal cousa. Mirou ao seu redor, en procura
dalgún sinal que lle fixese saber que soñaba, pero todo o que a rodeaba era
demasiado real.
Falar coas árbores. Aquela idea fíxolle sorrir. Mirou ao
carballo que ficaba inmóbil xunta ela a través da lene luz que a lúa botaba á
terra e entón sentiuse protexida por primeira vez dende que tivera que fuxir da
súa aldea.
Levantouse do chan e acariñou a madeira da árbore con
moito coidado, se como lle puxese medo danala. Entón comezou a falar, sentindo
que algo se crebaba á fin por dentro dela. Comezou a falar sen medo, notando
que aquela árbore acollía as súas verbas:
«Levo días maldita, estou maldita por unha ialma chea de
rancor e envexa. Esa fada non me permite ter amigos, non me deixa estar con
ninguén. Hei de vivir soa porque, se alguén me coñece, ese ser morrerá sen que
ninguén o poida evitar e eu non quero ser a portadora da morte de ningún ser. A
maldición só se esvaecerá se podo falar dela, pero non puiden falar dela nunca
porque a ninguén quixen poñer en perigo. A maldición impedíame falar con seres
que puidesen contestarme, que puidesen entender as miñas verbas. Eu sei que
vós, as árbores, tamén podedes entender o que pasa ao voso redor e mesmo sodes
quenes de detectar a enerxía que vos rodea, pero non podedes contestar con
verbas, non tedes pensamentos que respondan ao que ouvides.»
Seguiu falando ata que notou que xa non había ningún
sentimento horríbel na súa ialma. Sentiuse libre, ceibada desa arrepiante cadea
que a apresara durante días, durante noites, durante semanas. Sentou na terra
sentindo que podía respirar profundamente á fin, que xa era libre. Entón, deuse
de conta de que, por enriba dela, xa clareaba o día. A lúa agochárase tralos
montes e o día chegaba, á fin. Viu daquela que o bosque no que se protexía envolvía
unha pequena aldea de casiñas de pedra, xa esquecidas e abandonadas a meirande
parte delas. Eran casiñas redondas, de pedra todas, moi curiosas, situadas nun
val que quedaba case agochado entre as montañas. Sentiu que, á fin, chegara ao
lugar que podía ser o seu fogar. AS persoas que vivían alí podían coñecela.
Ninguén estaba en perigo xa se ela falaba.”
Aquela lenda gustábame porque me sentía identificada coa
protagonista, pero eu non me vía nela sendo a cativa que era no presente, senón
sendo a muller que sería anos despois. A muller da lenda era eu, a eu que
despois estaría soa, lonxe da súa terra e de todos os que a comprendían e
podían querela, lonxe de si propia, desterrada por unha maldición que só
desaparecería cando voltase ao único lugar que pode ser o meu fogar.
Lúa chámame para que vaiamos cear. Hoxe fíxose algo
tarde, pero non importa. Namentres poida sentir que estou xunta ela, non me
importa que o tempo pase. Todo me enche tanto que nada me preocupa.
Traducción:
Miércoles,
19 de febrero de 2020
Aún laten
en mí las notas de las canciones que tocamos esta tarde. Uxía nos presentó una
canción compuesta por ella misma que a todas nos hizo sentir tanta fuerza y
tanta emoción que enseguida se convirtió en una de nuestras piezas predilectas.
La tocamos como mínimo cuatro veces, perfeccionando cada percutir en las
panderetas, cada nota en la zanfoña y en la gaita y cada palabra entonada con
una melodía hermosa y llena de decisión. La canción la canta una mujer cansada
de que su pareja la maltrate. Le pide que, si no sabe quererla, que se vaya;
que, si no sabe entenderla, que se vaya; que, si sólo sabrá insultarla, que se
marche, que se vaya con su violencia y su odio... Es una canción que a todas
nos encogió el corazón. Hay canciones que te dejan en silencio, sin saber qué
decir, que siguen sonando en ti a pesar de haber acabado hace momentos. Así me
sentí yo, así me siento aún. Hace más de una hora que terminó el ensayo y mi
alma aún pende de las melodías que nacieron de nuestras manos y de nuestra voz.
Nunca imaginé que podría disfrutar tanto de la música como disfruto de ella
desde que formo parte de Iauga. Cuando era niña, la música era algo tan natural
que casi no le daba importancia a que estuviese en nuestras vidas. Era como la
presencia del cielo, estaba siempre, formando parte de nuestra existencia como
si fuese una parte más de nuestro ser; pero después me alejaron de mi mundo,
por lo tanto de la música, y creí que nunca más la recuperaría, que nunca más
podría ser libre entre las notas, entre el percutir en la pandereta, e incluso
que olvidaría todas esas cantigas que siempre habían formado parte de mi vida.
Ahora, me parece que recuperé una inmensa parte de mi alma que hasta entonces
había permanecido aplastada por una roca indestructible.
Hace días
que vivo casi enloquecida por una fuerza que viene de la naturaleza, del clima,
de la vida que llevamos casi sin ser conscientes de lo que vivimos en cada momento.
A veces, tengo que detenerme para recordarme quién soy, para recuperar la voz
de mi ser; la que siempre suena, pero últimamente parece que me habitué tanto a
oírla que prácticamente no le presto atención a lo que me dice continuamente y
muchas veces son cosiñas importantes, son avisos que tengo que obedecer. Me
implico tanto en mi trabajo, en mantener impecable la cafetería, que muchas
veces me olvido de mí misma, aunque nadie podría decirlo. Mi aspecto, ahora
mismo, no es el de una persona que se olvida de sí misma. Siempre intento ir lo
más arreglada posible, discretamente maquillada, lo mejor peinada posible...
pero, dentro de mí, a veces, hay silencio porque todo lo que me rodea ya grita
suficiente para que pueda oír la voz de mi memoria, de mis recuerdos, de mi presente,
de mi alma.
Cuando me
reencuentro con la música, entonces recupero mi voz, entonces vuelvo a ser yo,
sin que nada sea más fuerte que lo que yo siento y pienso. Podría decir que,
creando música, es la manera de ser más yo que tengo. También soy yo cuando
comparto con Lúa y también con nuestras amigas momentos sencillos, llenos de
risas, de bienestar, de confidencias.
No hay
momentos tristes en mi vida y, si los hay, intento que no me llenen el alma de
desaliento, intento que me enseñen algo; mas sí hay momentos de nervios, de
ansiedad. Son momentos absurdos que me poseen sin que lo pueda evitar ni
prever. De súbito, algo me trae un recuerdo que no soporto recuperar y todo se
descontrola por dentro de mí. Comienzo a respirar con dificultad, mi mente se
llena de imágenes que yo no creo, que ni tan siquiera entiendo, y lo único que
siento son unas grandes ganas de desaparecer, de esconderme de todas esas
miradas que pienso que caen sobre mí. No entiendo del todo por qué todavía
tengo esos ataques de pánico tan extraños. Por suerte, cada vez son menos
frecuentes y eso está ocurriendo gracias a Lúa. Lúa está ayudándome mucho.
Siempre busca nuevas maneras de ayudarme, nuevas técnicas para dominar mi
ansiedad; la cual sólo tiene como origen la herida que todavía no acabó de
curarse. Se trata de una herida demasiado honda que sangró mucho durante años y
que nadie se encargó de intentar curar. Es comprensible que aún sangre de vez
en cuando, pero Lúa está convencida de que cada vez está más pequeñina.
A veces,
antes de irnos a dormir, cuando Lúa me tiene entre sus brazos, antes de que
todo desaparezca bajo el sueño por ese día, Lúa me pregunta si soy feliz, si
soy realmente feliz, y me lo pregunta con tanta dulzura que sería imposible
decirle que no lo soy, pero también me lo pregunta con seguridad, con la implícita
orden de que sea sincera con ella. No puedo decirle que no lo soy porque no
sería cierto, porque soy feliz, muy feliz, porque nunca fui tan feliz como lo
soy ahora. Soy tan feliz que no puedo creerlo, que incluso, a veces, lloro por
sentirme así, tan feliz, porque me cuesta ser consciente de lo profundamente
feliz que soy, porque hace mucho tiempo que había perdido la capacidad de
sentirme feliz, de creer que yo merezco ser feliz. Hace años, me convencí de
que yo ya había perdido el derecho de ser feliz, de ser dichosa, de tener en mi
vida lo que siempre deseé tener. Me cuesta tanto reconocer que soy feliz porque
todavía pienso que no lo merezco, que una persona así, como soy yo, tan extraña
y obsesiva, no merece ser feliz, porque el Universo o lo que sea que impera por
encima de nosotros podría pensar que yo soy ese tipo de personas que, a pesar
de tener lo mejor del mundo, nunca se conformarían, pero yo no soy así, nunca
lo fui. Lo único que pedí durante años fue volver a mi tierra porque aquí fui
siempre libre, soy libre, soy yo porque aquí no soy la única persona con este
hablar, con este modo de ser. En cambio, fuera de Galicia, me cuesta muchísimo
encontrar personas que se asemejen a mí, que me comprendan, que sean tan
profundamente sensibles como yo. Mi sensibilidad es extrema, es incluso
enfermiza, y hay sensibilidades más hermosas que la mía, por eso siempre me
costó tanto encontrar personas que me comprendiesen plenamente, de verdad, y
porque, desde siempre, de modo inconsciente, comparaba a todo el mundo con Lúa,
con las personas de mi tierra, ésas que siempre formaron parte de mi familia.
No podía soportar que la gente no fuese humilde ni asertiva, que no hubiese
comprensión y mucho menos calma en los corazones que yo veía más allá de una
mirada. No se puede vivir sabiendo lo que piensan de ti todas las personas que
te miran.
Me cuesta
tanto reconocer que soy feliz porque todavía no me hice a lo que soy, a esta
vida tan bonita que me parece un sueño. No es para nada una vida sencilla, pero
ser tan hermosa permite que lleve mejor las dificultades. Madrugo mucho, me
levanto a las cinco de la mañana porque antes de las seis tengo que estar en la
cafetería para prepararla para ese día, que abro siempre a las siete de la
mañana, y hay media hora caminando desde nuestra casa hasta la cafetería, y
también madrugo tanto porque necesito arreglarme antes de entrar a trabajar,
pero no me importa levantarme tan temprano porque cada nuevo día es una
bendición para mí, porque cada nuevo día es la continuidad de esta vida que
tanto amo, que tanto me llena, porque me siento feliz aquí, en este lugar, en
este tiempo, tiempo que tantas cosiñas malas tiene, pero no importa que haya
problemas fuera de nosotros si nosotros estamos bien. Si no hubiese ningún
problema en el mundo, pero nosotros no estuviésemos bien, nos parecería que el
mundo es el lugar más terrible del Universo. El secreto es estar bien por
dentro de nosotros, en la tierra que tenemos por dentro, aunque también es
cierto que nuestro ambiente influye muchísimo en nuestro ánimo, en nuestras
ganas de vivir.
Sentir
ganas de vivir ya es una bendición, sentir que quieres vivir, que puedes
apreciar las pequeñas cosiñas de la vida, eso ya es una bendición. Yo sé muy
bien qué es no tener ganas de vivir, no querer vivir, sentir que lo único que
deseas es desaparecer, es dejar de sentirlo todo, todo, hasta la voz de tu mente.
Ese deseo profundo y devastador de querer desaparecer es oscurísimo, es como un
vacío que te ahoga, que te coge de los brazos, de las piernas y de los cabellos
y te arrastra hasta un abismo sin fondo. Cuando ese horrible deseo te domina,
piensas: “nunca saldré de esto, esto nunca acabará” y sientes que nunca podrás
volver a experimentar la fuerza de la vida, crees que ese vacío se alargará en
tu existencia para siempre y que ya no queda ninguna esperanza que puedas
sentir, que pueda llenarte el corazón. No hay nada peor que eso. Eso es la peor
de las enfermedades. Hay enfermedades durísimas que nos destruyen; pero, si
queremos vivir, la enfermedad no es tan terrible, se puede llevar mejor si
queremos luchar por nuestra vida. Artemisa está muy enferma, pero ella tiene
ganas de vivir. Eso fue lo que me confesó la última vez que hablamos. Fue el
viernes pasado. Ella me saludó por la tarde. estuvimos hablando un buen rato,
esta vez, con más calma que aquella vez en la que le pregunté cómo estaba.
Incluso me grabó mensajes de voz explicándome lo que estaba viviendo. Me dijo
que estaba mejorando mucho, que estaba haciendo un calor que la ayudaba a sentirse
esperanzada, que el invierno le hacía más daño, que ella ama la primavera y que
sabe que, en primavera, mejorará mucho porque la primavera le trae muy buenas
sensaciones. Me dijo que aún estaba muy débil, pero que tenía ganas de vivir.
Sí, tenía ganas de vivir. Me lo dijo sonriéndome, con emoción. Al oír su voz
después de tantos meses sin hacerlo cayó sobre mí una lluvia inmensa de
recuerdos. No sentí dolor ni tristeza cuando recuperé todos esos recuerdos. Me
sentí orgullosa de haber vivido con ella todos esos momentos porque a ella
también la quise mucho. Lo único que me inspira mucha pena es que ella no pudo
tenerme plenamente, no pudo tenerme tal como soy ahora, y, cuando al fin me
abrí a ella, Artemisa no supo apreciarlo, al contrario, interpretaba de un modo
erróneo todo lo que yo hacía. Su inseguridad crecía al tiempo que crecían mis
alas. Los últimos meses de nuestra relación fueron muy tristes, la verdad, y
también dolorosos, pero ahora todo eso queda atrás. Espero de todo corazón que,
algún día, ella y yo podamos ser amigas sin sentir dolor. No obstante, cuando
me descubro sintiendo ese deseo, enseguida me pregunto si es posible que ella y
yo seamos amigas porque, en realidad, nuestra manera de ser ya no tiene casi
nada que ver. Prácticamente ya no compartimos gustos por nada. Sería una
amistad casi vacía, pero también sería bonito que pudiésemos contarnos cosiñas
sobre nuestras respectivas vidas. Yo aspiro a eso, a compartir con ella mis
experiencias y a que ella me cuente también cosiñas de su día a día. Tal vez
eso sea posible de aquí a unos meses. Cuando Artemisa me decía que tenía ganas
de vivir, yo sabía que lo decía con la intención de hacerme entender que tenía
ganas de vivir esa vida sin mí que la esperaba después de la enfermedad, esa
vida que podría tener sin mí, al fin. Es un pensamiento que me cuesta mucho
convertir en palabras. Sentir esa esperanza en su voz me hizo feliz,
sinceramente.
Este fin de
semana no fuimos a la aldeíña porque tuvimos que quedarnos en Ourense porque
celebrábamos el Carnaval, aunque las fiestas de verdad son este fin de semana.
Tengo muchas ganas de vivir esa fiesta con Lúa, pero lo que más haremos todas
será tocar música. Tenemos varias invitaciones en Ourense y en aldeíñas cerca
de aquí, a fiestas en las que nos invitaron como grupo especial y también en
las que pensamos divertirnos muchísimo, todo lo posible. Ni el lunes ni el
martes abriré la cafetería y eso nos permitirá recuperarnos de las inmensas fiestas
que nos meteremos este fin de semana, el lunes y el mismo martes de Carnaval.
¡Qué ilusión! Es la primera vez que viviré un Carnaval con Lúa. Ella nunca vino
a la aldeíña cuando celebramos el Carnaval cuando era niña. Ella siempre se
quedó en Ourense, perdiéndose las divertidísimas cosas que hacíamos en mi
aldea. Todavía se me pone la carne de gallina cuando recuerdo cómo sonaban
todos esos cencerros en el valle, en medio de esas danzas tan ancestrales. Era
un sonido inmenso que se esparcía por el cielo, por las montañas, que a mí me
parecía que incluso podría llegar hasta Ourense. Y cómo bailábamos todos, cómo
tocábamos, cómo cantábamos, cómo, por unos largos días, olvidábamos lo dura que
podía ser la vida.
Además,
este fin de semana, como hubo otro temporal, Lúa quiso ir a la costa para ver
las olas de cerca. Lúa ama tanto el mar que no le da miedo verlo embravecido.
Yo sí siento escalofríos cuando oigo como ruge, me parece que el cielo va a
caer sobre nosotras, y cuando veo cómo las olas intentan arañar las rocas, cómo
suben y suben las olas hacia el cielo... como si quisiesen abrazarlo. Es
impresionante.
Aquella
fuerza tan antigua, que existiera desde siempre, me inspiró sensaciones que
todavía murmuran por dentro de mí. Las convertí en versos que hoy canté junto a
Iauga. Lúa, mientras mirábamos cómo el océano luchaba contra la calma, para
destruirla hasta que de ella no quedase nada, me apretaba la mano con una
fuerza llena de cariño. A pesar de no decírmelo, yo sabía que me agradecía que
estuviese con ella en ese momento, que lo viviese y lo sintiese con ella. Lúa
es tan especial que siempre creo que no podré estar más enamorada de ella, pero
entonces, al día siguiente, me doy cuenta de que el amor que siento por ella ha
crecido, que no deja de crecer con cada nuevo día que despierto a su lado,
entre sus brazos, con cada momento que compartimos.
Ayer por la
noche, Lúa me confesó que hay un pensamiento que le pone algo triste. Ese
pensamiento es que, si yo le faltase, ella no podría encontrar el sentido a su
vida en ninguna parte, que sabe que todo lo que hace y vive tiene sentido y es
especial porque estoy con ella. Con timidez, me dijo que cada vez dependía más
de mí, que estaba tan enamorada de mí que no entendía cómo pudo vivir sin mí
hasta ahora, cómo pudo respirar sin mí. No le pedí que intentase no depender de
estar conmigo para ser feliz porque yo siento exactamente lo mismo que ella. Yo
tampoco podría encontrar sentido a nada si ella me volviese a faltar, si ella
no estuviese conmigo. No tiene sentido que intentemos evitar algo que ya no se
puede evitar. El vínculo que nos une cada vez es más fuerte, es indestructible.
Lúa y yo
somos conscientes de que hay personas que nos tienen algo de envidia. Uxía es
una de esas personas, lamentablemente. Uxía ya está mucho mejor con nosotras,
pero todavía, de vez en cuando, tiene comportamientos algo extraños. Tenemos la
sensación de que nos persigue. Cuando Lúa y yo vamos por la calle o por la
orilla del Miño caminando, Uxía aparece de súbito, como si supiese dónde
encontrarnos. También aparece en las Burgas los martes. Hay algo en su mirada
que me avisa de que ella está interpretando un papel, que ella no es así de
verdad. Intuyo que quiere estar cerca de nosotras porque en nosotras encuentra
un reflejo de lo que ella quiere conseguir en su vida. A mí sólo me da miedo
que sufra, que lo pase mal. Es mi amiga, la quiero mucho y deseo que sea feliz
y no sé si estar tanto tiempo pendiente de lo que hacemos es bueno para ella.
Creo que no, que esto sólo la perjudica, pero no me atrevo a preguntarle nada y
Lúa tampoco. Lúa me pide que no me preocupe y me dice que se le pasará con el
tiempo. Ojalá sea así.
El cinco de
abril será un día muy especial e importante porque, aparte de que Lúa y yo nos
casaremos, son las elecciones autonómicas de Galiza. Es muy importante que
votemos en estas elecciones. Yo estoy muy emocionada con estos comicios porque
será la primera vez que votaré en unas elecciones autonómicas de mi tierra, que
podré expresar mi opinión, mis deseos para mi tierra. Tengo puestas muchísimas
esperanzas en ese día. Quiero que haya un buen cambio para Galiza. Ya merece
evolucionar, salir de la oscuridad que aún la arrastra... pero también soy
consciente de que es muy posible que las cosas no salgan como todos deseamos.
Iremos a
votar a primera hora. Nuestra boda será al ocaso, cuando el cielo brille
intensamente antes de apagarse el día en los brazos de la noche, para que luego
esa noche siga llena de luz, de la luz de nuestras vidas convertidas en una
sola vida. Al día siguiente, evidentemente, ninguna de las dos trabajará y eso
nos permitirá prepararlo todo para nuestro viaje de Luna de miel, que yo pensé
que no hacía falta hacer ningún viaje, pero no porque no me apeteciese, sino
porque creía que era mejor dejarlo para otro momento del año, pero Lúa me dijo
que abril era un mes muy bonito para viajar, que podíamos esperar a que pasase
la semana Santa para emprender nuestro viaje. Todavía no tenemos muy claro
dónde iremos. Yo quiero ir a Islandia, pero tenemos que mirar bien cómo podemos
hacerlo. Lúa también quiere hacer un viaje por el norte de Europa.
Ahora mismo
siento que brilla muchísimo la vida, que hay en mi interior un amanecer que nunca
devendrá en noche. Estoy feliz, me siento calmada ahora escribiendo junto a la
ventana, sintiendo cómo el frío de la noche entra acariciándome la piel. Hace
una temperatura muy agradable, al fin; una temperatura típica del mes de
febrero. Este mes de febrero está siendo extrañísimo en cuanto al clima. Hizo
estos días pasados un calor muy atípico y también llovió, llovió mucho de
nuevo, pero ahora parece ser que tenemos un poquiño de paz, aunque no será por
mucho tiempo. También quería contar que Laila vive en la aldeíña desde hace
casi un mes. Nos dimos cuenta de que allí era mucho más feliz. Allí, junto a mi
madre, a quien le hace mucha compañía, es libre, puede correr libre por las
calles, sin miedo a que la atropelle un coche. Aquí en la ciudad sólo es libre
cuando vamos a caminar por los alrededores de Ourense o por el paseo de las
ninfas, pero allí en la aldea es mucho más feliz, y eso se nota muchísimo.
Lúa está
pasando un momento complicadiño en su trabajo. Noto que está más agotada que
nunca, que le cuesta tener ganas de volver al día siguiente al instituto, pero ella
es fuerte y siempre olvida sus necesidades para poder ayudar a todos esos
adolescentes que no están bien, para poder darles nociones de cómo mejorar, de
lo que deben hacer para encontrarse a sí mismos. Yo admiro su trabajo. Admiro
la inmensa paciencia que tiene con todos ellos. No puede contarme muchos
detalles de lo que ocurre allí en su trabajo porque estaría quebrando una de
las normas esenciales de su profesión, pero sí me explica casos, muy por
encima, que me estremecen, que me hacen pensar que yo no fui la única que tuvo
una adolescencia complicada... En mi caso, puede decirse que yo apenas tuve
adolescencia. La pasé encerrada en un lugar en el que no se podía ser nada.
Hoy me
apetece mucho hablar de mi aldeíña. Creo que no he hablado suficiente de sus
orígenes aquí, en mi diario, de las leyendas que envuelven su fundación, de los
cuentos que se contaron siempre, siglo tras siglo, siempre alrededor de la
lareira, en tono bajo, mientras soplaba el viento, mientras la nieve caía
lentamente, en esas larguísimas noches de invierno en las que se oía el aullar
de los lobos.
Escribiré
hoy una de las leyendas que más me gustan de mi aldea. Me la contaba mi abuela
cuando yo era muy niña, pero siempre la entendí completamente, siempre supe qué
se escondía tras cada hecho. Siempre le pedía que me la explicase cuando estaba
junto a ella en esas tardes de invierno en las que no apetecía salir al frío,
hacía siempre tanto frío antes de nevar... y los cuentos que mi abuela me
narraba a la orilliña de la lareira hacían que el frío se volviese calor. Me
sentía templada por su voz, por su cariñosa manera de hablar. Ella me la
explicaba así:
“En un
tiempo que aún no era tiempo, cuando no se sabían contar los días, en este
fondo y espeso robledal, una noche, una mujer caminaba en busca de calor, de
comida, de agua. Se había perdido y no había nadie que pudiese guiarla. Estaba
hambrienta, tenía mucha sed y frío. Llevaba varios días caminando, desorientada
entre los árboles, por los bosques. No había encontrado ningún hogar en el que
quisiesen acogerla para darle algo de agua. Había caminado sin descanso durante
días. Huía de un hechizo que a nadie podía explicarle. La luna alumbraba su
camino y, por el día, el sol la guiaba, pero ella prefería andar escondida
porque no quería que nadie la viese. Nadie podía reconocerla, ni conocer. Nadie
sabía de su existencia. Estaba maldita. Tenía sobre ella un embrujo que nadie
podría quitarle jamás, pues no podía hablar con nadie que comprendiese sus
palabras.
Había
sostenido su vida gracias al agua de los ríos, a los frutos que los árboles le
regalaban sin que ella lo pidiese. Nadie sabía su nombre. Incluso ella lo había
olvidado, no quería recordarlo. Estaba segura de que lo mejor que podía ocurrir
era que hasta la naturaleza se olvidase de que ella existía, pero no quería
morir. La muerte le daba tanto miedo que prefería caminar perdida por el mundo
en vez de entregarse a los brazos del fin. Sabía que después de la vida no había
nada más. Nadie se lo había dicho, pero ella era muy inteligente, muy sabia, y
no necesitaba que nadie respondiese a sus preguntas.
Una noche,
cansada de caminar, se tumbó entre dos árboles. Sus densas ramas le ocultaban
la luz de la luna. La luna también estaba tímida aquella noche. Parecía que no
quisiese brillar, como si le diese miedo que alguien pudiese descubrir a
aquella extraña mujer por culpa de su intensa luz.
La mujer
era pequeña como una niña. No había crecido lo suficiente para que la gente
pudiese creer que era ya madura, que tenía más de 20 años. No se cortaba los
cabellos desde que huyera de su aldea, ya hacía tanto tiempo que ni tan
siquiera ella era capaz de contar las noches que había pasado lejos de su
familia. Un incendio había destruido su hogar y había matado a sus padres y a
sus hermanos. Su familia ya no eran más que cenizas, pero ella igualmente se
sentía lejos de ellos, aunque estuviesen muertos ya.
Tenía los
ojos profundos y negros como la noche que la envolvía. Estaba segura de que la
noche sentía envidia de la oscuridad de sus ojos, en los que no brillaba ni una
sola estrella. No había luz en su mirada porque la tristeza que le llenaba el
alma era tan densa que casi no le permitía respirar y se esparcía por todo su
cuerpo como si fuese agua.
Era tan
pobre que no tenía ni aliento, mas ella no quería perder la esperanza. Si
caminaba, era posible que algún día llegase a algún lugar en el que podrían
conocerla, en el que ella podría comenzar a ser alguien. No quería dejar de
andar porque precisaba sentirse cada vez más lejos del rincón del mundo en el
que tanto había sufrido, en el que aquella maldición había caído sobre ella.
El incendio
que había matado a su familia era parte de esa horrible maldición que una mujer
cruel le había echado. Aquella mujer nunca la quiso. Siempre le tuvo envidia
por ser mucho más hermosa que ella, por ser ella la hija querida y reconocida.
Eran hermanas, pero aquella hermana era ilegítima. No podían reconocerla como
hermana. Su padre había estado con su madre una noche de fiesta y, desde
entonces, nunca más quiso volver a saber de ellas. Su padre era un hombre bueno
que lo único que deseaba era luchar para darle a su familia la mejor vida
posible; pero aquella niña envidiosa se convirtió en una mujer vengativa.
Desgraciadamente, aquella mujer tenía unos poderes oscuros con los que hacía
daño a las personas que ella odiaba.
La
maldición le cayó encima una noche de tormenta en la que, con curiosidad, se
asomó a la ventana de su cuarto para ver cómo los relámpagos incendiaban el
cielo. Entonces la vio mirándola desde el principio de la calle que accedía a
su casa. Se acercó corriendo a ella portando en las manos una taza llena de
agua. Le echó encima la taza llena de un líquido que supo enseguida que no era
agua mientras le decía que aquella noche sería la última en la que podría
sentirse protegida. Entonces, un rayo incendió un árbol que había en su jardín.
El incendio, como una lengua malévola, se propagó a su alrededor. La casa ardió
enseguida porque era toda de madera. Aquella mujer cruel se reía, con una risa
que causaba escalofríos.
Ella huyó
bajo la tormenta mientras todo ardía a su alrededor. La maldición la perseguía
sin descanso. Ella supo que, dondequiera que fuese, aquella maldición la encontraría
siempre.
Recordaba
todo esto mientras el silencio del bosque le cantaba una canción de cuna, pero
ella no podía dormir. Una parte de la maldición consistía en que ella no podía
contar su historia. Si lo hacía, entonces moriría todo lo que ella era y todo
lo que la rodeaba en ese momento; pero necesitaba contar su vida, hablar de
ella, para deshacer la maldición.
Necesitaba contársela
a alguien que no pudiese contestarle. Nunca había encontrado a nadie que
cumpliese con lo que ella requería. Todos los seres que se encontraba por el
camino entendían su lengua y estarían en peligro si ella hablaba. Alguna vez,
pensó en hablar con los animales, pero le daba miedo imaginarse que éstos
también morirían por culpa suya si les dirigía alguna palabra.
Aquella
noche, se sentía más sola que nunca. Hasta entonces, había sido capaz de seguir
adelante en la soledad sin importarle nada más que no fuese seguir viviendo,
sobrevivir; pero aquella noche le pesaban en el alma todos esos días y esas
noches de soledad que había tenido que soportar. Estaban convirtiéndose en
rocas que crecían por dentro de ella. Miraba al cielo y no encontraba ya
sentido a que la luna le iluminase su camino. La luna iluminaba el mundo entero.
¿Cómo había sido capaz de creer que la luna estaba para ella? Ella no tenía
nada ni a nadie que la tuviese en cuenta.
Mas aquella
noche, junto a la desesperación y la tristeza, gritaba otra voz que la avisaba
de que todo cambiaría a partir de entonces. Oyó, entonces, que alguien hablaba
con ella a través del silencio, que en el silencio había una voz que intentaba
llamar su atención. Se incorporó, quedándose sentada en la hierba, entre los
árboles, y entonces escuchó con atención. Sí, alguien le hablaba, estaba
diciéndole que no tuviese miedo, le pedía que hablase con los árboles. ¿Hablar
con los árboles? Nunca se le había ocurrido tal cosa. Miró a su alrededor, en busca
de alguna señal que le hiciese saber que soñaba, pero todo lo que la rodeaba
era demasiado real.
Hablar con
los árboles. Aquella idea le hizo sonreír. Miró al roble que permanecía inmóvil
junto a ella a través de la leve luz que la luna lanzaba a la tierra y entonces
se sintió protegida por primera vez desde que había tenido que huir de su
aldea.
Se levantó
del suelo y acarició la madera del árbol con mucho cuidado, como si le diese
miedo dañarla. Entonces comenzó a hablar, sintiendo que algo se quebraba al fin
por dentro de ella. Comenzó a hablar sin miedo, notando que aquel árbol acogía
sus palabras:
«Llevo días
maldita, estoy maldita por una alma llena de rencor y envidia. Ese hechizo no
me permite tener amigos, no me deja estar con nadie. He de vivir sola porque,
si alguien me conoce, ese ser morirá sin que nadie pueda evitarlo y yo no
quiero ser la portadora de la muerte de ningún ser. La maldición sólo se desvanecerá
si puedo hablar de ella, pero no he podido hablar de ella nunca porque a nadie
quise poner en peligro. La maldición me impedía hablar con seres que pudiesen
contestarme, que pudiesen entender mis palabras. Yo sé que vosotros, los
árboles, también podéis entender lo que pasa a vuestro alrededor e incluso sois
capaces de detectar la energía que os rodea, pero no podéis contestar con
palabras, no tenéis pensamientos que respondan a lo que oís.»
Siguió hablando
hasta que notó que ya no había ningún sentimiento horrible en su alma. Se
sintió libre, liberada de esa escalofriante cadena que la había apresado
Durante días, durante noches, durante semanas. Se sentó en la tierra sintiendo
que podía respirar profundamente al fin, que ya era libre. Entonces, se dio cuenta
de que, sobre ella, ya clareaba el día. La luna se había escondido tras los
montes y el día llegaba, al fin. Vio entonces que el bosque en el que se
protegía envolvía una pequeña aldea de casiñas de piedra, ya olvidadas y
abandonadas la mayor parte de ellas. Eran casiñas redondas, de piedra todas,
muy curiosas, situadas en un valle que quedaba casi escondido entre las
montañas. Sintió que, al fin, había llegado al lugar que podía ser su hogar.
Las personas que vivían allí podían conocerla. Nadie estaba en peligro ya si
ella hablaba.”
Aquella
leyenda me gustaba porque me sentía identificada con la protagonista, pero yo
no me veía en ella siendo la niña que era en el presente, sino siendo la mujer
que sería años después. La mujer de la leyenda era yo, la yo que después
estaría sola, lejos de su tierra y de todos los que la comprendía y podían
quererla, lejos de sí misma, desterrada por una maldición que sólo
desaparecería cuando volviese al único lugar que puede ser mi hogar.
Lúa me
llama para que vayamos a cenar. Hoy se izo algo tarde, pero no importa.
Mientras pueda sentir que estoy junto a ella, no me importa que el tiempo pase.
Todo me llena tanto que nada me preocupa.
Es una entrada repleta de momentos maravillosos, mágicos y muy entrañables. Por ejemplo, lo que cuenta sobre la música. Es verdad que la música tiene la capacidad de remover tu alma, de transmitirte todo tipo de sensaciones y sentimientos. No es descabellado decir que la música nos puede transportar al pasado, a momentos que nos gustaría vivir, a la tristeza más absoluta o a la alegría más intensa. Agnes sabe muy bien todo esto y la vive al máximo. No como nosotros lo podemos vivir, que es escuchando y poco más, ella canta, toca y consigue emocionar a todos con lo que hace. Eso es otro nivel que yo creo que nunca viviré (lo de ser DJ se le parece un poco, pero no es lo mismo). Lúa le ayuda con la ansiedad y entre eso y lo extremadamente feliz que es (que no se lo cree y que casi piensa que no es merecedora de la vida que tiene), puede superar/sobrellevarlo. Imagino que es un trabajo diario, luchar con la ansiedad, pero si tienes buenas herramientas para hacerlo, se supera. Artemisa tiene ganas de vivir, aunque sigue enferma. Agnes tiene claro que con ella el amor se acabó, pero también cree que a lo mejor también la amistad, pues no tienen nada que ver acutalmente. Por otro lado es Carnaval y lo vivirá por primera vez con Lúa. Debe ser divertido disfrutarlo de esa forma, con las costumbres de la aldea y con la gente que quieres. Uxía sigue envidiosa...aunque lo intenta ocultar...y eso de que las persiga...espero que se le pase, da un poco de yuyu que alguien te siga. Para Agnes el día 5 de abril es doblemente importante. Por un lado se casa, pero también son las elecciones en Galicia. Siente la necesidad de votar para ayudar a que se provoque el cambio y será algo especial, pues será la primera que lo pueda hacer. Quieren ir de viaje de novias a Islandia, un buen lugar al que ir. Mejor que el Caribe (al menos para mi). Cuenta también que Laila se traslada a la aldea con su madre, pues allí será más feliz. Qué casualidad, precisamente hoy Javi me decía que pensaba en hacer lo mismo con su perra y que se quede con su madre.
ResponderEliminarPor último, comentar la leyenda que cuenda de la aldea, que le contaba su abuela. Es bonita, ¿te la has inventado o te has inspirado en una original? Es muy bonita y el final, cuando al final puede contar lo que le sucede a los árboles, es inesperado y muy bonito. Se siente identificada con la protagonista de la leyenda, pues es un poco lo que vivió durante años, perdida, como maldita y condenada a sufrir lejos de su tierra. En fin, ha sido una entrada intensa y a mi me ha parecido preciosa, fácil de leer y que te engancha de principio a fin.