Mércores, 26 de febreiro de 2020
A memoria é unha terra chea de recunchos que nunca
poderemos coñecer nos que se amorean lembranzas que espertan en nós emocións
que só podemos aturar se somos fortes e non permitimos que esas emocións nos
quiten a calma. A memoria tamén é unha terra feita de labirintos escuros que se
perden na inmensidade dun pasado que nunca poderemos recuperar nitidamente. Só
lembramos unha pequenísima parte do que temos na memoria, pero a meirande parte
dos nosos recordos fica invisíbel, coma se non existise, afundida no máis
profundo da nosa memoria inesgotábel. Hai detalles mínimos que poden espertar
unha lembranza que levaba anos durmida e que se converte nunha violenta treboada
que nos afasta do presente e do que nos ocorre nese momento. A miña memoria
tamén é así. Eu creo sentirme ben cando, de súpeto, unha melodía, un recendo,
unha verba, unha historia que chega accidentalmente a min ou simplemente a cor
do ceo esperta un recordo que ata daquela non recuperara. Entón ese recordo
espállase pola miña mente toda, enchéndome a ialma de sensacións que non sei
experimentar porque hai moito tempo que non as sinto, aínda que tamén viven
comigo, en min, agardando a que algunha lembranza as reviva.
Eu son moito máis sensíbel do que nunca puiden imaxinar. Son
tan sensíbel que me parece que nunca poderei saber ata que punto o son. Non é
preciso que me esforce por recuperar recordos de momentos terríbeis. Parece
como se estes vivisen atentos a calquera estímulo que os esperte. Teño moitos
recordos que me gustaría borrar, desfacer. Non sei por que non podemos esquecer
voluntariamente, por que temos que vivir sempre tendo esas lembranzas pendentes
da nosa estabilidade.
Lúa recomendoume que escribise verbo dos recordos que
máis dano me fan. Non podo falar deles porque algo se me pon na gorxa cando
tento convertelos en palabras, pero seica escribir sobre iso me custe menos.
Non sei como comezar a facelo, non sei que palabras empregar para describilos.
Coido que non existen verbas de abondo para describir uns recordos así, para
min tan horríbeis, escuros, desalentadores, estraños. Para alguén que nunca
viviu algo semellante pode parecer que os invento, que mesmo os soñei ou que me
inspiro en novelas ou películas terríbeis... pero non é certo. Eu vivín todo
iso e gustaríame esquecelo porque, arestora, non sinto que lembrar todo o que
pasou me conveña, ao contrario, coido que me fai dano, que me impide sentir a
felicidade toda que enche os meus días e mesmo me impide ser unha persoa
“normal” e escribo esa verba entre comiñas porque para min ser normal non é
algo posíbel porque ninguén o é. Refírome a “normal” como estábel, a vivir
acougadamente sen medo a que, en calquera momento, a miña serenidade se poida
crebar en mil anacos.
Para unha cativa ou adolescente que sempre viviu entre
montañas, nun val fermoso cheo de árbores, de vida, de campos, de millo, de
viñas, que sempre espertou co rechouchío dos paxaros, que ouviu sempre a voz do
vento zoando entre as pólas das árbores e a voz do río fluíndo entre as pedras,
é completamente destrutivo e terríbel descubrirse encerrada nun lugar no que
non se pode respirar, no que desapareceu todo o que ela coñeceu, no que non
había ni luz, nin natureza, nin liberdade, nada; no que non había absolutamente
nada.
Aínda me pregunto como fun quen de sobrevivir nese lugar
cheo de corredores escuros que a min me parecía que conducían ao mesmo centro
da Terra, onde non se pode respirar nin vivir. Non había practicamente luces
neses andadeiros e as portas dos cuartos nos que nos encerraban estaban
rabuñadas, como se unha besta inmensamente fera quixese deixar a marca das súas
poutas alí, nesa madeira tan antiga e estragada. Non había tampouco moita luz
neses cuartos sen ventás nos que tiñamos que estar encerrados durante horas e
horas sen ter a posibilidade de facer nada, nin ler, nin saír de alí, para
nada. O comedor no que almorzabamos, xantabamos e ceabamos esa comida sen celme
que tiña textura de plástico tampouco estaba iluminado de abondo para poder
saber que había nos recunchos nos que non chegaba a luz desas fráxiles lámpadas.
Mais o que me estarrece de verdade son os berros que
nunca se deixaban de ouvir alí. Eran berros que parecían feitos de ecos. Eu
estremecíame profundamente cada vez que ouvía a alguén gritar desa maneira,
coma se lle estivesen arrincando a pel a tiras. Eu, nese lugar, tamén botei os
berros máis arrepiantes da miña vida. Gritaba tanto que mesmo me parecía que ía
perder a miña voz para sempre. O medo era tan forte que cría que nunca máis me
volvería sentir tranquila. Alí, facían o que querían coa túa vida. Tratábante
coma se non tiveses sentimentos nin puideses sentir sensacións.
Son consciente de que non estou a explicar o que máis me
doe, que divago, que non sei como contar nada. Non podo, non o podo facer, por
moito que o tente. Teño algo na ialma do que non me podo desfacer, coma se fose
unha pedra inmensa que me oprime o corazón. Gustaríame desfacela para poder
tirarme de enriba a posibilidade de volver experimentar outro ataque de pánico.
E dáme rabia querer falar disto cando teño que contar
unha chea de cousiñas positivas, pero agora teño que falar disto, hei de facelo
porque o preciso, porque Lúa me di que despois de escribir sobre todo isto me
sentirei moito mellor; pero como podo explicar o que sinto cada vez que a miña
memoria se enche deses recordos tan estarrecedores? Non hai palabras de abondo
para describir un lugar tan horríbel, tan escuro, non podo describir o que
sentía cada vez que ouvía que alguén se achegaba cun paso lixeiro ao meu cuarto
e eu tentaba agocharme no baño (cando estaba neses cuartos con baño), pechando
a porta con todas as miñas forzas, apertándoa para que non a abrisen dende
fóra, namentres se me aceleraba a respiración, namentres sentía que cada vez
tremía con máis descontrol e namentres me tiña que aguantar as ganas de berrar.
Non podo explicar que sentía cando notaba que a persoa que me viña buscar
conseguía abrir a porta do baño. Eu non o podía evitar porque era débil, porque
non comía abondo para ser forte, porque me fallaban todos eses folgos que
tivera de cativa e que me permitiran traballar no agro sen sentir cansazo. Non
sei explicar que sentía cando esa enfermeira terríbel me collía dos brazos e me
arrastraba a un lugar cheo de máquinas que facían un ruído infernal. Non podo
falar diso. Se tentase falar deses momentos, a miña voz desaparecería, sentiría
unha bóla de ferro no peito que me impediría falar. Agora tremo namentres
escribo porque falar disto é algo que non podo facer sen sentirme mal, sen
sentir que me desfago por dentro.
Non podo lembrar que ocorría comigo nese tempo no que o
pánico me domeaba por completo. Non era eu. Berraba, tentaba ceibarme desas
mans de fero que me apresaban, mesmo mordía, rabuñaba coas miñas unllas, sen
conseguir nada e non conseguir nada era o que máis me descontrolaba. Sentíame impotente,
cada vez máis desfeita. Cando tentaba
agocharme no baño, había algúns momentos de marxe nos que eu cría que me
poderían deixar en paz, nos que rogaba que aquela enfermeira marchase sen
min... pero, cando me encerraron nese cuarto que non tiña nada, nin tan sequera
unha fiestra pola que eu vise a luz do día, non había ningún recuncho que me
protexese das mans desas enfermeiras que tanto me odiaban. Odiábanme porque non
falaba, porque elas sabían perfectamente que eu non estaba doente, que o único
que precisaba era que me permitisen voltar á miña terra, nada máis. Odiábanme
porque sabían que me destruirían coas súas horríbeis terapias. Cando eu estaba
nese cuarto que máis ben era un cárcere, non me podía agochar en ningures.
Tentei ocultarme baixo a cama, pero sempre me vían, evidentemente, e entón eran
peores eses momentos nos que me obrigaban a saír do meu refuxio.
Lúa recomendoume que, se non podía botar fóra todo o que
levo na ialma, tentase falar coa eu que fun nese pasado que tanto dano me fai
aínda cando o lembro, que tente escoitar todo o que eu diría neses momentos se
me puidese desafogar con alguén que de verdade me comprendese, pero non podo
mirar a esa adolescente aos ollos porque a súa mirada me arrepía, porque deses
ollos profundamente negros só nace desesperación e eu non podo aturar a súa
fondísima tristura. A súa tristura non é tristura, é algo que a enferma, que me
fai sentir arreguizos. Lembro moi ben que sentimentos me enchían a ialma, toda
esa incomprensión que berraba por dentro de min, ese inmenso pánico a que a
miña vida sempre fose así, ata a fin dos meus días.
Meditei nalgunhas ocasións para reencontrarme con esa
adolescente que aínda vive en min e á que tanto dano fixeron, pero ela foxe
sempre de min cando a tento chamar. Agora, achándome totalmente esperta e
consciente, creo que poderei falarlle, poderei escoitar todo o que ela me quere
dicir, pero sinto medo, non estou cómoda escribindo verbo disto e tampouco sei
se me sentirei mellor despois de facelo, pois intúo que nunca me poderei
desfacer do inmenso terror que me inspiran esas horríbeis lembranzas.
Ela diríame, suplicaríame, que atopase a alguén que a
puidese comprender. Diríame “fai frío, moito frío, e teño medo porque eiquí non
hai luz, porque me sinto desprotexida, porque non hai ao meu redor ningún son
que me acariñe a ialma, porque eiquí non hai ninguén que me queira. Eu quero
voltar ao meu fogar, ao único lugar no que me podo sentir ben, no que me queren
e me comprenden. Non quero estar eiquí. Quero voltar. Non entendo por que estou
eiquí. Por que a miña nai me enviou a este lugar horríbel? É que ela xa non me
quere? É que realmente non me queren todas esas persoas que sempre foron a miña
familia? Por que estou tan lonxe da miña terra? Non quero estar eiquí. Teño
medo, teño moitísimo medo, e non podo durmir, non quero comer, non teño fame,
non quero vivir, non quero vivir eiquí”. Eu arengaríaa a que fose forte, a que
nunca perdese a esperanza, pero ela estaría cada vez máis desfeita de dor, máis
doente por mor de todas esas terapias horríbeis que lle aplicaban sen estar
doente, esas terapias que non eran terapias, que eran torturas, que no canto de
curar enfermaban, que esnaquizaban os poucos anacos de mente sa que lles
quedaban ás persoas que realmente estaban enfermas.
Tamén tento imaxinar que me acho de novo alí, encerrada
nese lugar no que, devagariño, ía morrendo todo o que eu era e fun sempre, todo
iso que eu quería seguir sendo no futuro, nese futuro que me arrincaron das
mans sen piedade nin consideración. Lembro que eu tentaba escribir verbo dos
meus recordos para que ninguén mos tirase nunca, para que alguén que eu cría
que me podería axudar me comprendese, pero o único que había para min nese
lugar era odio, xenreira e desprezo, só iso. Non había ningunha emoción
positiva para min, nin para min nin para ningún deses doentes que formaban parte
do decorado horríbel dese hospital. Por que non me podo quitar de enriba eses
recordos se son tan feliz, se me sinto tan chea, se sinto á fin que a miña vida
se converteu nese soño no que nunca deixei de pensar? Por que non podo esquecer
todo iso que vivín alí se xa transcorreron case trinta anos desa noite na que
cheguei a ese lugar descoñecido no que viviría os peores momentos da miña vida?
Fixen moitas terapias para tentar superar eses traumas que aínda hoxe me
arrincan a respiración, pero estes parecen indelébeis.
Alí sempre tiña frío, sempre. Os peores momentos do día
eran as noites. Estarrecíame saber que tiña que tentar durmir nese lugar no que
realmente non existía o silencio porque ese silencio da noite estaba cheo de
berros terríbeis, de golpes, mesmo me parecía que as paredes renxían dun xeito
insoportábel, coma se de súpeto fosen caer enriba miña. Tiña pesadelos todas as
noites porque non podía durmir sen sentir medo. Sentía un medo que non se pode
describir con verbas. Por moito que tentase cubrirme coa saba ríxida e fría que
inzaba a lixivia, a min parecíame que o ar que me rodeaba me rabuñaba a pel,
que non había nada que me puidese protexer. Soñaba que alguén entraba no meu
cuarto, collíame das mans e me arrastraba polos escuros andadeiros dese lugar
ata levarme a un recuncho no que me golpeaban ata facerme perder a consciencia.
Aqueles soños eran o máis puro reflexo da realidade. Ouvía, en soños, que
alguén daba petos na porta do meu cuarto, esa porta de madeira que a min me
parecía tan fráxil. Pensaba que, se alí zoase o vento, esta se crebaría. Ese
alguén entraba, esnaquizaba a miña soidade, pegábame, berrábame, facíame moito
dano, cravábame agullas, coitelos, facíame tanto dano que eu perdía a cordura
entre arrepíos de dor, entre berros e bágoas. Soñaba todo iso porque na vixilia
non había outros xestos para min. Tanto as enfermeiras coma as demais internas
tratábanme cunha crueldade que ninguén merece, que non debería de existir, que
desfacía calquera sentimento bonito.
E logo ese frío, ese frío que se me metía nos ósos, que
me facía tremer sempre, decotío, por moito que tentase abrigarme con ese
vestido que me viña tan grande, baixo esas roupas frías que tamén cheiraban a lixivia.
Como odiaba ese cheiro. Mesmo agora, cando camiño pola rúa e chega a min o
cheiro a lixivia e a hosspital, ese cheiro a menciñas, a desinfectante, sinto
algo que non podo describir, sinto un rexeitamento inmenso, coma se alguén me
apertase o estómago. Ese cheiro horríbel quedou gravado no máis profundo da
miña ialma, da miña memoria, e son quen de perder a serenidade se me acho
totalmente envolvida por ese horríbel cheiro. Emporiso penso que eu nunca
poderei superar eses traumas que aínda berran en min. O único que me acouga é
saber que estou na miña terra porque eiquí me sinto capaz de enfrontarme a eses
recordos que me arrincan a calma. Eiquí si teño folgos para loitar contra o que
aínda me fai dano. Eiquí son forte. Malia sufrir de cando en vez algún ataque
de pánico, logo síntome disposta a seguir loitando por min mesma, pola miña
felicidade; esa que tanto me custou conseguir.
Estes recordos son o meu segredo máis profundo. Nunca lle
falo deses anos a ninguén agás de se esa persoa me inspira confianza; pero
practicamente ningunha das persoas que me coñece sabe que estiven encerrada
tanto tempo nun hospital coma ese. Hai pouco que Silvia coñeceu o meu pasado.
Hai meses xa, pero custoume moito contarlle por que, de cando en vez, tiña eses
ataques de pánico tan fortes, por que non podía controlar a miña ansiedade e
por que hai certas cousiñas que non podo aturar por ren do mundo. Nunha desas
ocasións nas que sufría unha das miñas horríbeis crises, tiven que explicarlle
o que me pasara, todo o que vivira dende que a miña nai me enviou fóra de
Galiza pensando que lonxe de eiquí atoparía a liberdade cando atopei todo o
contrario, se é que conseguín atopar algo fóra da miña terra. Aínda me pregunto
como fun quen de medrar con personalidade, con carácter, como é posíbel que
todo o que fun non quedase afundido nesa indestrutíbel desesperación.
Mais creo que por hoxe xa falei abondo de todo isto. Non
sei se me sentirei mellor cando remate de escribir. Coido que non, que non me
poderei desfacer tan facilmente desta dor tan fonda que nin tan sequera eu podo
domear, que me controla sen que o poida prever.
Agora quero falar de cousiñas máis positivas porque a
miña vida está chea de beizóns e de momentos que non quero que caian no
esquecemento. Esta semana está a ser moi estraña e intensa. Nin o luns nin onte
abrín a cafetaría. Onte foi festa na meirande parte da provincia de Ourense e o
luns moitos de nós faciamos ponte. Lúa tampouco foi traballar nin o luns, nin o
martes nin hoxe, pero non porque tivese festiña, senón porque está doente.
Precisamente púxose doente o luns con vómitos e febre. Pensabamos que tiña
resaca, pero trousou demasiadas veces como para que aquilo fose só unha resaca.
Esta fin de semana foi tan intensa que pensabamos que só tiña as consecuencias
daquelas inmensas troulas, pero non é así, pobriña. Hoxe xa se encontra mellor,
pero o luns e onte estivo moi maliña, moi débil. Precisamente púxose enferma
cando quedaramos con Iauga e máis amigas para irmos a Xinzo, para celebrarmos
alí o Entroido ou, mellor dito, para seguirmos celebrándoo porque non fixemos
outra cousa dende o venres.
Esta fin de semana foi impresionante e o luns tamén foi
un día incríbel. Lúa tívome que convencer de que fose con Silvia a Xinzo (que
quedamos en que nos viría buscar co seu coche) porque eu non a quería deixar
soa, pero dicíame que non se podería perdoar que eu quedase encerrada na casa
cando tantas ganas tiña de ir ao Entroido de Xinzo, que é o máis espectacular
do mundo para nós, evidentemente.
A viaxe dende Ourense deica Xinzo no coche de Silvia foi
inesquecíbel, foi un momento que me fixo sentir viva. Silvia é moito máis
espectacular do que xamais imaxinei. Apenas subín no seu coche e comezamos a
circular, preguntoume se me importaba que puxese música a todo volume. Eu
díxenlle que non me importaba crendo que o que soaría serían cancións na nosa
lingua, pero o que Silvia puxo foi música de Héroes Del Silencio, concretamente
a canción Entre dos tierras. Cando saímos á estrada que conduce a Xinzo, Silvia
baixou as fiestras do coche, subiu aínda máis o volume da música e empezou a
cantar namentres iamos entre montañas, entre ás árbores, cada vez máis rápido.
Eu advertinlle de que lle ían poñer unha multa e contestoume: “pois que ma
poñan, que estes momentos non teñen prezo, valen máis que nada”. Nese momento
cantaba a pleno pulmón, entoando con perfección a melodía da canción. Quedei
abraiadísima cando a ouvín cantar en castelán porque non estou adoitada a
ouvila... Foi incríbel vela así, de súpeto parecíame que era moito máis nova do
que era, que voltara á adolescencia. A música soaba namentres entraba pola
fiestra un ar que recendía a humidade, a verdor, a herba, a vida. Sentíame
viva, moi viva, sentíame tan viva que de repente notei que me subía polo peito
unha emoción infinda que me encheu os ollos de bágoas. Entón, comecei a cantar
con Silvia, ambas as dúas cantando como dúas adolescentes namentres iamos rápidas, rápidas, na vida, pola
estrada, vivindo un momento único. Ambas as dúas sabiamos que ese momento era
irrepetíbel. Cando chegamos a Xinzo, deume as grazas por compartir con ela esa
viaxe tan incríbel e confesoume que ouvir esa música cando aprendeu a conducir
foi o que lle fixo descubrir canto lle gustaba ir co seu coche a todas partes.
Foi incríbel e non podería escribir todos os momentos que
vivimos porque me fallarían verbas e páxinas. Rin tanto que aínda teño maniotas
na barriga. O único que ensombrecía eses momentos tan cheos de ledicia e
diversión era que Lúa non estivese comigo. Eu botábaa moitísimo en falla e
sentía que a súa ausencia escurecía o brillo do sol, pero ela insistiume
moitísimo en que non pensase nela, en que o pasase o mellor posíbel porque o
merecía, e iso fixen.
Todos estes días tamén tocamos en moitísimos recunchos da
provincia de Ourense. Fomos a banda sonora deses momentos de diversión, logo
formamos parte das festas que facían, bebemos, rimos, comemos moito, bailamos
moitísimo, cantamos, rimos e rimos, sobre todo rimos. O luns rin tanto con
Silvia e as demais que tiven que saír correndo ao baño porque me mexaba enriba,
que a min me pasa iso con moita facilidade, que incómodo. Non sei por que
riamos tanto, pero o ambiente era tan incribelmente divertido que non podiamos
controlar o noso riso, as ganas de gozar da vida como nunca, de estarmos
xuntas. Somos un grupo fermosísimo. Todas nos levamos tan ben que parecemos
irmás, que parece coma se sempre estivemos xuntas, que medramos xuntas. Eu
síntome tan a gusto con todas elas que me custa crer que houbo un longo tempo
no que estiven convencida de que non tiña habilidades sociais, de que era
incapaz de ter amigos.
Estremézome cando lembro como era hai uns anos. Paréceme
que sempre fun así, tan extravertida, tan divertida, tan alegre, aínda que
tamén teño os meus momentos de timidez, pero traballar nunha cafetaría fíxome
aprender a tragarme a miña vergonza, a falar malia sentirme incapaz de facelo,
a falar sempre ignorando o que sinto e penso, só coa intención de facer que a
persoa coa que falo se sinta o mellor posíbel. Desa maneira estou superando
moitísimo a vergonza, a miña enfermiza timidez, esa que me impedía falar
estando rodeada de persoas que non coñecía. Son distinta, a que son agora non
ten nada que ver coa rapaza á que arrincaron da súa terra. Cando era cativa,
tamén era moi tímida. Custábame moitísimo relacionarme cos demais nenos e era
incapaz de falar con persoas que non coñecía e mesmo coas que me coñecían me
sentía incapaz de falar. Era tan tímida que moitas veces pensaron que eu tiña
algún problema que me impedía falar ou relacionarme cos demais, pero eu nunca
pensei que tivese ningún problema. Só me custaba moito falar, era incapaz de
loitar contra a profundísima vergonza que me enchía a ialma toda e esa timidez
sempre estivo comigo, sempre, ata hai máis dun ano. Hai case dous anos que
voltei á miña terra e dende aquela síntome tan e tan diferente... Emporiso
quero superar todo o que me fai dano, porque sinto que esas lembranzas non
teñen nada que ver coa miña vida actual, coa miña maneira de ser, a que tanto
me gusta.
Non sei canto tempo levo escribindo. Perdín a noción do
tempo, pero é que preciso falar de tantas cousas... Por último, antes de
despedirme, falarei de algo que me ten preocupadiña. Resulta que, neste mes de
marzo, Dana (a rapaza que teño contratada para que traballe polas tardes na
cafetaría) vai deixar o choio porque di que se quere centrar máis nos seus
estudos, que, agora que o seu pai traballa, prefire dedicarse enteiramente á
súa carreira. Eu iso enténdoo perfectamente. O que me sabe moi mal é perdela a
ela porque me gusta moito como traballa, a persoa que é, porque sei que me
custará moitísimo atopar a outra persoa que me inspire tanta confianza coma
ela. Non quero meter a calquera persoa na cafetaría porque é o meu negocio e
téñolle un agarimo moi especial. Non o quero deixar nas mans de calquera.
Emporiso, pensei que mudarei o horario de peche da cafetaría e, no canto de
pechar ás dez da noite como fixemos dende sempre, pecharei ás sete e, desa
maneira, eu poderei traballar unhas horas máis porque por ren do mundo podo
pechar antes das cinco, que a hora das cinco é moi produtiva, vén moita
xente... pero Lúa está a me tentar convencer de que non traballe tantas horas.
A min non me importa facelo porque é o meu negocio e, namentres non atope a
ninguén que me convenza...
A relación que mantemos Lúa e máis eu paréceme propia dun
soño. É incríbel sentir como nos comprendemos, como nos queremos, como podemos
falar de calquera cousiña a unha coa outra... Nunca crin que puidese estar así
con ninguén. Con Artemisa sempre fun feliz, ou case sempre, pero é certo que
houbo momentos moi duros nos que sentín que ela non me entendía como eu
precisaba que me entendese, nos que cría que ela e máis eu non estariamos toda
a vida xuntas... e, no canto, con Lúa é todo tan sinxelo que non é preciso que
nos esforcemos por ren. Entendémonos dun xeito absolutamente natural, sabemos
que lle gusta á outra, que pensamos, o que máis nos presta facer e tamén o que
nos pode ofender. Paréceme que levo máis dunha vida con ela porque a coñezo tan
profundamente que sei que non hai nada dela que fique agochado para min e ela coñéceme
como ninguén me coñeceu antes, comprende todo o que son, acepta todos mis defectos
e ama as miñas virtudes, sempre gabéaas para que eu sexa consciente de cantas
cousiñas boas ten a miña maneira de ser.
Mais son consciente de que, por moito que pasen os anos e
por moi feliz que sexa coa miña Luíña, nunca poderei esquecer todo o que vivín
con Artemisa e nunca poderei negar que para ela sempre haberá un lugar moi
especial no meu corazón. Hoxe entrou na cafetaría unha muller que se asemellaba
moitísimo a Artemisa, tanto que por uns momentos crin que a estaba a ver a ela
e sentinme incapaz de atendela porque estaba vendo a Artemisa nesa muller, pero
non estaba vendo á Artemisa do presente. Era consciente de que estaba vendo á Artemisa
do pasado, esa Artemisa que estivo comigo, porque de súpeto fun consciente de
que esa muller non se asemellaba á Artemisa de agora, xa que a Artemisa de
agora non ten ese cabelo rizo e longo que tan bonito me pareceu sempre, non ten
esa cor de vida nas meixelas, non ten ese ollar cheo de interese e de misterio.
Non vin a Artemisa dende que marchou de eiquí. Só a vin nalgunhas fotografías
que pendurou nas redes sociais, pero, cando esta mañá vin a esa muller que
tanto se asemellaba á Artemisa que eu coñecía, parei mentes en que non tiña nin
idea de cal era o aspecto actual de Artemisa e imaxinala tan distinta desa
muller que eu coñecín fíxome dano, saber que, se a vise agora, seica non a
recoñecería fíxome sentir un nó inmenso na gorxa. Tiven que esforzarme por
repoñerme, por manter a calma, porque non me podía derrubar diante de todas as
persoas que había na cafetaría. Logo,
falei con ela e aínda me parecía que esa muller e Artemisa se asemellaban
moitísimo. Eu sigo querendo moito a Artemisa e dóeme saber que está a o pasar
tan mal. Non deixei de enviarlle forza e enerxía positiva dende a distancia.
Quero que estea ben. Ela tamén merece ser feliz. Non me atrevo a pensar moito
na súa doenza, en que está doente, porque me dá medo sentir todo o que podo
sentir se me mergullo nesa realidade. Só lle quero enviar enerxía e saúde cos
meus rituais.
E iso é todo por hoxe. Morro de sono, péchanseme os ollos
e devezo por acharme entre os brazos de Lúa.
Traducción:
Miércoles,
26 de febrero de 2020
La memoria
es una tierra llena de rincones que nunca podremos conocer en los que se
acumulan recuerdos que despiertan en nosotros emociones que sólo podemos soportar
si somos fuertes y no permitimos que esas emociones nos quiten la calma. La
memoria también es una tierra hecha de laberintos oscuros que se pierden en la
inmensidad de un pasado que nunca podremos recuperar nítidamente. Sólo
recordamos una pequeñísima parte de lo que tenemos en la memoria, pero la mayor
parte de nuestros recuerdos permanece invisible, como si no existiese, hundida
en lo más profundo de nuestra memoria inagotable. Hay detalles mínimos que
pueden despertar un recuerdo que llevaba años dormido y que se convierte en una
violenta tormenta que nos aleja del presente y de lo que nos ocurre en ese
momento. Mi memoria también es así. Yo creo sentirme bien cuando, de súbito,
una melodía, un olor, una palabra, una historia que llega accidentalmente a mí o
simplemente el color del cielo despierta un recuerdo que hasta entonces no
había recuperado. Entonces ese recuerdo se esparce por toda mi mente,
llenándome el alma de sensaciones que no sé experimentar porque hace mucho
tiempo que no las siento, aunque también viven conmigo, en mí, esperando a que
algún recuerdo las reviva.
Yo soy
mucho más sensible de lo que nunca pude imaginar. Soy tan sensible que me
parece que nunca podré saber hasta qué punto lo soy. No es necesario que me
esfuerce por recuperar recuerdos de momentos terribles. Parece como si éstos
viviesen atentos a cualquier estímulo que los despierte. Tengo muchos recuerdos
que me gustaría borrar, deshacer. No sé por qué no podemos olvidar
voluntariamente, por qué tenemos que vivir siempre teniendo esos recuerdos
pendientes de nuestra estabilidad.
Lúa me
recomendó que escribiese sobre los recuerdos que más daño me hacen. No puedo
hablar de ellos porque algo se me pone en la garganta cuando intento
convertirlos en palabras, pero quizás escribir sobre ello me cueste menos. No
sé cómo empezar a hacerlo, no sé qué palabras emplear para describirlos. Creo
que no existen palabras suficientes para describir unos recuerdos así, para mí
tan horribles, oscuros, desalentadores, extraños. Para alguien que nunca ha vivido
algo semejante puede parecer que los invento, que incluso los soñé o que me
inspiro en novelas o películas terribles... pero no es cierto. Yo viví todo eso
y me gustaría olvidarlo porque, ahora mismo, no siento que recordar todo lo que
pasó me convenga, al contrario, creo que me hace daño, que me impide sentir
toda la felicidad que llena mis días e incluso me impide ser una persona
“normal” y escribo esa palabra entre comillas porque para mí ser normal no es
algo posible porque nadie lo es. Me refiero a "normal" como estable, a vivir
sosegadamente sin miedo a que, en cualquier momento, mi serenidad pueda
quebrarse en mil pedazos.
Para una
niña o adolescente que siempre vivió entre montañas, en un valle hermoso lleno
de árboles, de vida, de campos, de trigo, de viñas, que siempre despertó con el
gorjeo de los pájaros, que oyó siempre la voz del viento soplando entre las
ramas de los árboles y el río fluyendo entre las piedras, es completamente
destructivo y terrible descubrirse encerrada en un lugar en el que no se puede
respirar, en el que desapareció todo lo que ella conoció, en el que no había ni
luz, ni naturaleza, ni libertad, nada; en el que no había absolutamente nada.
Todavía me
pregunto cómo fui capaz de sobrevivir en ese lugar lleno de corredores oscuros
que a mí me parecía que conducían al mismo centro de la Tierra, donde no se
puede respirar ni vivir. No había prácticamente luces en esos pasadizos y las
puertas de las habitaciones en las que nos encerraban estaban arañadas, como si
una bestia inmensamente fiera hubiese querido dejar la marca de sus zarpas
allí, en esa madera tan antigua y estropeada. No había tampoco mucha luz en
esos cuartos sin ventanas en los que teníamos que estar encerrados durante
horas y horas sin tener la posibilidad de hacer nada, ni leer, ni salir de
allí, para nada. El comedor en el que desayunábamos, comíamos y cenábamos esa
comida sin sabor que tenía textura de plástico tampoco estaba suficientemente iluminado
para poder saber qué había en los rincones en los que no llegaba la luz de esas
frágiles bombillas.
Mas lo que
me aterra de verdad son los gritos que nunca se dejaban de oír allí. Eran
gritos que parecían hechos de ecos. Yo me estremecía profundamente cada vez que
oía a alguien gritar de esa manera, como si le estuviesen arrancando la piel a
tiras. Yo, en ese lugar, también lancé los gritos más escalofriantes de mi
vida. Gritaba tanto que incluso me parecía que iba a perder mi voz para
siempre. El miedo era tan fuerte que creía que nunca más volvería a sentirme
tranquila. Allí, hacían lo que querían con tu vida. Te trataban como si no
tuvieses sentimientos ni pudieses sentir sensaciones.
Soy
consciente de que no estoy explicando lo que más me duele, que divago, que no
sé cómo contar nada. No puedo, no puedo hacerlo, por mucho que lo intente.
Tengo algo en el alma de lo que no puedo deshacerme, como si fuese una piedra
inmensa que me oprime el corazón. Me gustaría deshacerla para poder quitarme de
encima la posibilidad de volver a experimentar otro ataque de pánico.
Y me da
rabia querer hablar de esto cuando tengo que contar un montón de cosiñas
positivas, pero ahora tengo que hablar de esto, he de hacerlo porque lo
necesito, porque Lúa me dice que después de escribir sobre todo esto me sentiré
mucho mejor; pero ¿cómo puedo explicar lo que siento cada vez que mi memoria se
llena de esos recuerdos tan aterradores? No hay suficientes palabras para describir
un lugar tan horrible, tan oscuro, no puedo describir lo que sentía cada vez
que oía que alguien se acercaba con un paso ligero a mi cuarto y yo intentaba
esconderme en el baño (cuando estaba en esas habitaciones con baño), cerrando
la puerta con todas mis fuerzas, presionándola para que no la abriesen desde
fuera, mientras se me aceleraba la respiración, mientras sentía que cada vez
temblaba con más descontrol y mientras tenía que aguantarme las ganas de
gritar. No puedo explicar qué sentía cuando notaba que la persona que venía a
buscarme conseguía abrir la puerta del baño. Yo no podía evitarlo porque era
débil, porque no comía lo suficiente para ser fuerte, porque me faltaban todas
esas fuerzas que tenía de niña y que me había permitido trabajar en el campo
sin sentir cansancio. No sé explicar qué sentía cuando esa enfermera terrible
me cogía de los brazos y me arrastraba a un lugar lleno de máquinas que hacían
un ruido infernal. No puedo hablar de eso. Si intentase hablar de esos
momentos, mi voz desaparecería, sentiría una bola de hierro en el pecho que me
impediría hablar. Ahora tiemblo mientras escribo porque hablar de esto es algo
que no puedo hacer sin sentirme mal, sin sentir que me deshago por dentro.
No puedo
recordar qué ocurría conmigo en ese tiempo en el que el pánico me dominaba por
completo. No era yo. Gritaba, intentaba liberarme de esas manos de hierro que
me apresaban, incluso mordía, arañaba con mis uñas, sin conseguir nada y no
conseguir nada era lo que más me descontrolaba. Me sentía impotente, cada vez
más deshecha. Cuando intentaba esconderme en el baño, había algunos momentos de
margen en los que yo creía que podrían dejarme en paz, en los que rogaba que
aquella enfermera se marchase sin mí... pero, cuando me encerraron en ese
cuarto que no tenía nada, ni tan siquiera una ventana por la que yo viese la
luz del día, no había ningún rincón que me protegiese de las manos de esas
enfermeras que tanto me odiaban. Me odiaban porque no hablaba, porque ellas
sabían perfectamente que yo no estaba enferma, que lo único que necesitaba era
que me permitiesen regresar a mi tierra, nada más. Me odiaban porque sabían que
me destruirían con sus horribles terapias. Cuando yo estaba en ese cuarto que
más bien era una cárcel, no podía esconderme en ninguna parte. Intenté
ocultarme debajo de la cama, pero siempre me veían, evidentemente, y entonces
eran peores esos momentos en los que me obligaban a salir de mi escondite.
Lúa me
recomendó que, si no podía echar fuera todo lo que llevo en el alma, intentase
hablar con la yo que fui en ese pasado que tanto daño me hace aún cuando lo
recuerdo, que intente escuchar todo lo que yo diría en esos momentos si pudiese
desahogarme con alguien que de verdad me comprendiese, pero no puedo mirar a
esa adolescente a los ojos porque su mirada me hace sentir escalofríos, porque
de esos ojos profundamente negros sólo nace desesperación y yo no puedo
soportar su hondísima tristeza. Su tristeza no es tristeza, es algo que la
enferma, que me hace sentir escalofríos. Recuerdo muy bien qué sentimientos me
llenaban el alma, toda esa incomprensión que gritaba por dentro de mí, ese
inmenso pánico a que mi vida siempre fuese así, hasta el fin de mis días.
He meditado
en algunas ocasiones para reencontrarme con esa adolescente que todavía vive en
mí y a la que tanto daño hicieron, pero ella huye siempre de mí cuando intento
llamarla. Ahora, hallándome totalmente despierta y consciente, creo que podré
hablarle, podré escuchar todo lo que ella quiere decirme, pero siento miedo, no
estoy cómoda escribiendo acerca de esto y tampoco sé si me sentiré mejor
después de hacerlo, pues intuyo que nunca podré deshacerme del inmenso terror
que me inspiran esos horribles recuerdos.
Ella me
diría, me suplicaría, que encontrase a alguien que pudiese comprenderla. Me
diría “hace frío, mucho frío, y tengo miedo porque aquí no hay luz, porque me
siento desprotegida, porque no hay a mi alrededor ningún sonido que me acaricie
el alma, porque aquí no hay nadie que me quiera. Yo quiero volver a mi hogar,
al único lugar en el que puedo sentirme bien, en el que me quieren y me
comprenden. No quiero estar aquí. Quiero regresar. No entiendo por qué estoy aquí.
¿Por qué mi madre me ha enviado a este lugar horrible? ¿Es que ella ya no me
quiere? ¿Es que realmente no me quieren todas esas personas que siempre fueron
mi familia? ¿Por qué estoy tan lejos de mi tierra? No quiero estar aquí. Tengo
miedo, tengo muchísimo miedo, y no puedo dormir, no quiero comer, no tengo
hambre, no quiero vivir, no quiero vivir aquí”. Yo la animaría a que fuese
fuerte, a que nunca perdiese la esperanza, pero ella estaría cada vez más
deshecha de dolor, más enferma por culpa de todas esas terapias horribles que
le aplicaban sin estar enferma, esas terapias que no eran terapias, que eran
torturas, que en vez de curar enfermaban, que destrozaban los pocos pedazos de
mente sana que les quedaban a las personas que realmente estaban enfermas.
También
intento imaginarme que me hallo de nuevo allí, encerrada en ese lugar en el
que, poquiño a poco, iba muriendo todo lo que yo era y fui siempre, todo eso
que yo quería seguir siendo en el futuro, en ese futuro que me arrancaron de
las manos sin piedad ni consideración. Recuerdo que yo intentaba escribir
acerca de mis recuerdos para que nadie me los quitase nunca, para que alguien
que yo creía que podría ayudarme me comprendiese, pero lo único que había para
mí en ese lugar era odio, rabia y desprecio, sólo eso. No había ninguna emoción
positiva para mí, ni para mí ni para ninguno de esos enfermos que formaban
parte del decorado horrible de ese hospital. ¿Por qué no puedo quitarme de
encima esos recuerdos si soy tan feliz, si me siento tan llena, si siento al
fin que mi vida se ha convertido en ese sueño en el que nunca dejé de pensar?
¿Por qué no puedo olvidar todo eso que viví allí si ya transcurrieron casi
treinta años de esa noche en la que llegué a ese lugar desconocido en el que
viviría los peores momentos de mi vida? He hecho muchas terapias para intentar
superar esos traumas que aún hoy me arrancan la respiración, pero éstos parecen
imborrables.
Allí
siempre tenía frío, siempre. Los peores momentos del día eran las noches. Me
aterraba saber que tenía que intentar dormir en ese lugar en el que realmente
no existía el silencio porque ese silencio de la noche estaba lleno de gritos
terribles, de golpes, incluso me parecía que las paredes crujían de un modo
insoportable, como si de súbito fuesen a caerse sobre mí. Tenía pesadillas
todas las noches porque no podía dormir sin sentir miedo. Sentía un miedo que
no se puede describir con palabras. Por mucho que intentase cubrirme con la sábana
rígida y fría que apestaba a lejía, a mí me parecía que el aire que me rodeaba
me arañaba la piel, que no había nada que pudiese protegerme. Soñaba que
alguien entraba en mi cuarto, me cogía de las manos y me arrastraba por los
oscuros pasillos de ese lugar hasta llevarme a un rincón en el que me golpeaban
hasta hacerme perder la consciencia. Aquellos sueños eran el más puro reflejo
de la realidad. Oía, en sueños, que alguien daba golpes en la puerta de mi
cuarto, esa puerta de madera que a mí me parecía tan frágil. Pensaba que, si
allí soplase el viento, ésta se quebraría. Ese alguien entraba, destrozaba mi
soledad, me pegaba, me chillaba, me hacía mucho daño, me clavaba agujas,
cuchillos, me hacía tanto daño que yo perdía la cordura entre escalofríos de
dolor, entre gritos y lágrimas. Soñaba todo eso porque en la vigilia no había
otros gestos para mí. Tanto las enfermeras como las demás internas me trataban
con una crueldad que nadie merece, que no debería existir, que deshacía
cualquier sentimiento bonito.
Y luego ese
frío, ese frío que se me metía en los huesos, que me hacía temblar siempre,
continuamente, por mucho que intentase abrigarme con ese vestido que me venía
tan grande, bajo esas ropas frías que también olían a lejía. Cómo odiaba ese
olor. Incluso ahora, cuando camino por la calle y llega a mí el olor a lejía y
a hospital, ese olor a medicinas, a desinfectante, siento algo que no puedo
describir, siento un rechazo inmenso, como si alguien me apretase el estómago.
Ese olor horrible quedó grabado en lo más profundo de mi alma, de mi memoria, y
soy capaz de perder la serenidad si me hallo totalmente envuelta por ese
horrible olor. Por eso pienso que yo nunca podré superar esos traumas que
todavía gritan en mí. Lo único que me sosiega es saber que estoy en mi tierra
porque aquí me siento capaz de enfrentarme a esos recuerdos que me arrancan la
calma. Aquí sí tengo fuerzas para luchar contra lo que aún me hace daño. Aquí
soy fuerte. A pesar de sufrir de vez en cuando algún ataque de pánico, luego me
siento dispuesta a seguir luchando por mí misma, por mi felicidad; ésa que
tanto me ha costado conseguir.
Estos
recuerdos son mi secreto más profundo. Nunca le hablo de esos años a nadie
excepto si esa persona me inspira confianza; pero prácticamente ninguna de las
personas que me conoce sabe que estuve encerrada tanto tiempo en un hospital
como ése. Hace poco que Silvia conoció mi pasado. Hace meses ya, pero me costó
mucho contarle por qué, de vez en cuando, tenía esos ataques de pánico tan
fuertes, por qué no podía controlar mi ansiedad y por qué hay ciertas cosiñas
que no puedo soportar por nada del mundo. En una de esas ocasiones en las que
sufría una de mis horribles crisis, tuve que explicarle lo que me había pasado,
todo lo que había vivido desde que mi madre me envió fuera de Galicia pensando
que lejos de aquí encontraría la libertad cuando encontré todo lo contrario, si
es que conseguí encontrar algo fuera de mi tierra. Aún me pregunto cómo fui
capaz de crecer con personalidad, con carácter, cómo es posible que todo lo que
fui no quedase hundido en esa indestructible desesperación.
Mas creo
que por hoy ya he hablado suficiente de todo esto. No sé si me sentiré mejor
cuando termine de escribir. Creo que no, que no podré deshacerme tan fácilmente
de este dolor tan hondo que ni tan siquiera yo puedo dominar, que me controla
sin que pueda preverlo.
Ahora quiero
hablar de cosiñas más positivas porque mi vida está llena de bendiciones y de
momentos que no quiero que caigan en el olvido. Esta semana está siendo muy extraña
e intensa. Ni el lunes ni ayer abrí la cafetería. Ayer fue fiesta en la mayor
parte de la provincia de Ourense y el lunes muchas de nosotras hacíamos puente.
Lúa tampoco fue a trabajar ni el lunes, ni el martes ni hoy, pero no porque
tuviese fiestiña, sino porque está enferma. Precisamente se puso enferma el
lunes con vómitos y fiebre. Pensábamos que tenía resaca, pero vomitó demasiadas
veces como para que aquello fuese sólo una resaca. Este fin de semana fue tan
intenso que pensábamos que sólo tenía las consecuencias de aquellas inmensas
fiestas, pero no es así, pobriña. Hoy ya se encuentra mejor, pero el lunes y
ayer estuvo muy maliña, muy débil. Precisamente se puso enferma cuando habíamos
quedado con Iauga y más amigas para ir a Xinzo, para celebrar allí el Carnaval
o, mejor dicho, para seguir celebrándolo porque no hicimos otra cosa desde el viernes.
Este fin de
semana fue impresionante y el lunes también fue un día increíble. Lúa tuvo que
convencerme de que fuese con Silvia a Xinzo (que quedamos en que vendría a
buscarnos con su coche) porque yo no quería dejarla sola, pero me decía que no
podría perdonarse que yo me quedase encerrada en casa cuando tantas ganas tenía
de ir al Carnaval de Xinzo, que es el más espectacular del mundo para nosotros,
evidentemente.
El viaje
desde Ourense hasta Xinzo en el coche de Silvia fue inolvidable, fue un momento
que me hizo sentir viva. Silvia es mucho más espectacular de lo que jamás
imaginé. En cuanto subí en su coche y empezamos a circular, me preguntó si me
importaba que pusiese música a todo volumen. Yo le dije que no me importaba
creyendo que lo que sonaría serían canciones en nuestra lengua, pero lo que
Silvia puso fue música de Héroes Del Silencio, concretamente la canción Entre
dos tierras. Cuando salimos a la carretera que conduce a Xinzo, Silvia bajó las
ventanas del coche, subió aún más el volumen de la música y empezó a cantar
mientras íbamos entre montañas, entre los árboles, cada vez más rápido. Yo le
advertí de que iban a ponerle una multa y me contestó: “pues que me la pongan,
que estos momentos no tienen precio, valen más que nada”. En ese momento cantaba
a pleno pulmón, entonando con perfección la melodía de la canción. Me quedé
asombradísima cuando la oí cantar en castellano porque no estoy habituada a
oírla... Fue increíble verla así, de súbito me parecía mucho más joven de lo
que era, que había vuelto a la adolescencia. La música sonaba mientras entraba
por la ventana un aire que olía a humedad, a verdor, a hierba, a vida. Me
sentía viva, muy viva, me sentía tan viva que de repente noté que me subía por
el pecho una emoción infinita que me llenó los ojos de lágrimas. Entonces,
comencé a cantar con Silvia, ambas cantando como dos adolescentes mientras
íbamos rápidas, rápidas, en la vida, por la carretera, viviendo un momento
único. Las dos sabíamos que ese momento era irrepetible. Cuando llegamos a
Xinzo, me dio las gracias por compartir con ella ese viaje tan increíble y me
confesó que oír esa música cuando aprendió a conducir fue lo que le hizo
descubrir cuánto le gustaba ir con su coche a todas partes.
Fue
increíble y no podría escribir todos los momentos que vivimos porque me
faltarían palabras y páginas. Me reí tanto que todavía tengo agujetas en la
barriga. Lo único que ensombrecía esos momentos tan llenos de felicidad y
diversión era que Lúa no estuviese conmigo. Yo la echaba muchísimo en falta y
sentía que su ausencia oscurecía el brillo del sol, pero ella me insistió
muchísimo en que no pensase en ella, en que lo pasase lo mejor posible porque
lo merecía, y eso hice.
Todos estos
días también tocamos en muchísimos rincones de la provincia de Ourense. Fuimos
la banda sonora de esos momentos de diversión, luego formamos parte de las
fiestas que hacían, bebimos, reímos, comimos mucho, bailamos muchísimo,
cantamos, reímos y reímos, sobre todo reímos. El lunes me reí tanto con Silvia
y las demás que tuve que salir corriendo al baño porque me orinaba encima, que
a mí me pasa eso con mucha facilidad, qué incómodo. No sé por qué nos reíamos
tanto, pero el ambiente era tan increíblemente divertido que no podíamos
controlar nuestra risa, las ganas de disfrutar de la vida como nunca, de estar
juntas. Somos un grupo hermosísimo. Todas nos llevamos tan bien que parecemos
hermanas, que parece como si siempre hayamos estado juntas, que hayamos crecido
juntas. Yo me siento tan a gusto con todas ellas que me cuesta creer que hubo
un largo tiempo en el que estuve convencida de que no tenía habilidades
sociales, de que era incapaz de tener amigos.
Me
estremezco cuando recuerdo cómo era hace unos años. Me parece que siempre fui
así, tan extrovertida, tan divertida, tan alegre, aunque también tengo mis
momentos de timidez, pero trabajar en una cafetería me ha hecho aprender a
tragarme mi vergüenza, a hablar a pesar de sentirme incapaz de hacerlo, a
hablar siempre ignorando lo que siento y pienso, sólo con la intención de hacer
que la persona con la que hablo se sienta lo mejor posible. De esa manera estoy
superando muchísimo la vergüenza, mi enfermiza timidez, ésa que me impedía
hablar estando rodeada de personas que no conocía. Soy distinta, la que soy ahora
no tiene nada que ver con la chica a la que arrancaron de su tierra. Cuando era
niña, también era muy tímida. Me costaba muchísimo relacionarme con los demás
niños y era incapaz de hablar con personas que no conocía e incluso con las que
me conocían me sentía incapaz de hablar. Era tan tímida que muchas veces
pensaron que yo tenía algún problema que me impedía hablar o interactuar con
los demás, pero yo nunca pensé que tuviese ningún problema. Sólo me costaba
mucho hablar, era incapaz de luchar contra la profundísima vergüenza que me
llenaba el alma toda y esa timidez siempre estuvo conmigo, siempre, hasta hace
más de un año. Hace casi dos años que regresé a mi tierra y desde entonces me
siento tan y tan diferente... Por eso quiero superar todo lo que me hace daño,
porque siento que esos recuerdos no tienen nada que ver con mi vida actual, con
mi manera de ser, la que tanto me gusta.
No sé
cuánto tiempo llevo escribiendo. He perdido la noción del tiempo, pero es que
necesito hablar de tantas cosas... Por último, antes de despedirme, hablaré de
algo que me tiene preocupadiña. Resulta que, en este mes de marzo, Dana (la
chica que tengo contratada para que trabaje por las tardes en la cafetería) va
a dejar el trabajo porque dice que quiere centrarse más en sus estudios, que,
ahora que su padre trabaja, prefiere dedicarse enteramente a su carrera. Yo eso
lo entiendo perfectamente. Lo que me sabe muy mal es perderla a ella porque me
gusta mucho cómo trabaja, la persona que es, porque sé que me costará muchísimo
encontrar a otra persona que me inspire tanta confianza como ella. No quiero
meter a cualquier persona en la cafetería porque es mi negocio y le tengo un
cariño muy especial. No quiero dejarlo en las manos de cualquiera. Por eso,
pensé en que cambiaré el horario de cierre de la cafetería y, en vez de cerrar
a las diez de la noche como hicimos desde siempre, cerraré a las siete y, de
esa manera, yo podré trabajar unas horas más porque por nada del mundo puedo
cerrar antes de las cinco, que la hora de las cinco es muy productiva, viene
mucha gente... pero Lúa está intentando convencerme de que no trabaje tantas
horas. A mí no me importa hacerlo porque es mi negocio y, mientras no encuentre
a nadie que me convenza...
la relación
que mantenemos Lúa y yo me parece propia de un sueño. Es increíble sentir cómo
nos comprendemos, cómo nos queremos, cómo podemos hablar de cualquier cosiña la
una con la otra... Nunca creí que pudiese estar así con nadie. Con Artemisa
siempre fui feliz, o casi siempre, pero es cierto que hubo momentos muy duros
en los que sentí que ella no me entendía como yo precisaba que me entendiese, en
los que creía que ella y yo no estaríamos toda la vida juntas... y, en cambio,
con Lúa es todo tan sencillo que no es necesario que nos esforcemos por nada.
Nos entendemos de un modo absolutamente natural, sabemos qué le gusta a la
otra, qué pensamos, lo que más nos apetece hacer y también lo que nos puede ofender.
Me parece que llevo más de una vida con ella porque la conozco tan profundamente
que sé que no hay nada de ella que permanezca escondido y ella me conoce como
nadie me ha conocido antes, comprende todo lo que soy, acepta todos mis
defectos y ama mis virtudes, siempre las alaba para que yo sea consciente de
cuántas cosiñas buenas tiene mi manera de ser.
Mas soy
consciente de que, por mucho que pasen los años y por muy feliz que sea con mi
Luíña, nunca podré olvidar todo lo que viví con Artemisa y nunca podré negar
que para ella siempre habrá un lugar muy especial en mi corazón. Hoy entró en
la cafetería una mujer que se parecía muchísimo a Artemisa, tanto que por unos
momentos creí que estaba viéndola a ella y me sentí incapaz de atenderla porque
estaba viendo a Artemisa en esa mujer, pero no estaba viendo a la Artemisa del
presente. Era consciente de que estaba viendo a la Artemisa del pasado, esa
Artemisa que estuvo conmigo, porque de súbito fui consciente de que esa mujer
no se parecía a la Artemisa de ahora, ya que la Artemisa de ahora no tiene ese
cabello rizado y largo que tan bonito me pareció siempre, no tiene ese color de
vida en las mejillas, no tiene esa mirada llena de interés y de misterio. No he
visto a Artemisa desde que se marchó de aquí. Sólo la he visto en algunas
fotografías que colgó en las redes sociales, pero, cuando esta mañana vi a esa
mujer que tanto se parecía a la Artemisa que yo conocía, caí en la cuenta de
que no tenía ni idea de cuál era el aspecto actual de Artemisa e imaginarla tan
distinta de esa mujer que yo conocí me hizo daño, saber que, si la viese ahora,
tal vez no la reconocería me hizo sentir un nudo inmenso en la garganta. Tuve
que esforzarme por reponerme, por mantener la calma, porque no podía
derrumbarme delante de todas las personas que había en la cafetería. Luego,
hablé con ella y aún me parecía que esa mujer y Artemisa se parecían muchísimo.
Yo sigo queriendo a Artemisa y me duele saber que está pasándolo tan mal. No he
dejado de enviarle fuerza y energía positiva desde la distancia. Quiero que
esté bien. Ella también merece ser feliz. No me atrevo a pensar mucho en su
enfermedad, en que está enferma, porque me da miedo sentir todo lo que puedo
sentir si me sumerjo en esa realidad. Sólo quiero enviarle energía y salud con
mis rituales.
Y eso es
todo por hoy. Me muero de sueño, se me cierran los ojos y deseo hallarme entre
los brazos de Lúa.
Es una entrada agridulce por las cosas que cuenta. Relata momentos de felicidad absoluta y otros de auténtico terror. Aunque la entrada es perfecta, pues transmite toda clase de sensaciones, y como siempre, con tu impresionante forma de escribir. Lúa aconseja a Agnes que escriba sobre esos recuerdos que tanto daño le hacen, esos que cuando vuelven a su mente, destrozan su corazón. Le hace caso y nos cuenta algunas cosas que vivió en el psiquiátrico. Es triste, que su adolescencia haya sido así, tan brutal, tan extremadamente cruda. A merced de seres tan salvajes y sin ningún tipo de humanidad. Solamente sabían hacer una cosa, y era odiar. La odiaban, por la simple razón de ser una chica sana, por no hablar. Sabían que era buena chica y su intención era destruirla. Eran personas sádicas. Fue horrible y esos traumas la persiguen y aparecen cuando menos se lo espera. Menos mal que está en Galicia y que cuenta con el amor y apoyo incondicional y verdadero de Lúa. Con ella, esos momentos que vive con tanta ansiedad se suavizan y desaparecen. Es curioso lo de la memoria. Un olor, un color, una canción o un objeto te pueden transportar a momentos que creíamos olvidados, momentos que habían desaparecido sin dejar rastro. Eso te puede traer muy buenos recuerdos, pero también muy malos...la lejía, el olor a hospital...esas cosas siempre las relacionará con aquella época. Cree que nunca podrá superar esos traumas. No lo sé, quizás no, pero creo que conforme pasen los años, irán perdiendo fuerza, y más si es feliz. Lúa estaba enferma (¡he pensando en el coronavirus jajaja!), pero mejoró. Agnes se fue con Silvia de conciertos, en su coche y cantando a pleno pulmón canciones de Héroes del Silencio jajaja, vaya tela. Con Silvia desde luego que tiene una conexión preciosa. Vivió momentos entrañables tocando por muchos rincones de Ourense y viviendo los carnavales como solamente allí se viven. Dana deja la cafetería y ahora se las tiene que ingeniar para no cerrar y ocuparse ella sola del negocio. Creo que necesitaría encontrar ayuda, contratar a alguien de confianza, quizás de la banda o alguna persona de la aldea. Lúa tiene razón, tantas horas trabajando no creo que sean buenas...incluso se puede quemar de estar todo el día ahí, por mucho que le guste. Por otra parte, sigue teniendo claro que ama a Lúa, que ella la entiende más y mejor que Artemisa y que es inmensamente feliz. Las dudas que tuvo en su día han desaparecido, y eso, es algo muy positivo. Sigue enviándole energía positiva a Artemisa y desea que sea feliz. Esperemos que pronto se recupere. En fin, ha sido una entrada muy intensa y la he disfrutado muchísimo. Como siempre, es un placer leerte!!!!
ResponderEliminar