miércoles, 25 de marzo de 2020

DIARIO DE AGNES: MARTES, 24 DE MARZO DE 2020


Martes, 24 de marzo de 2020

Ao lonxe parécenme ouvir o eco das badaladas da igrexiña da miña aldea, dende tanto tempo abandonada xa, sen crego nin fieis que asistan ás misas. Cando eu voltei hai case dous anos á aldea, xa era perigoso entrar. Ninguén bota en falla as misas porque realmente nos obrigaron a todos a sermos crentes dunha relixión coa que non nos identificamos xamais e, a medida que ían morrendo as persoas máis maiores, as que sempre creron nesa fe estraña, a relixión foi ficando nun segundo plano, para que cubrisen o seu espazo as crenzas de sempre, que estiveron sempre en nós, século tras século, nunha roda inesgotábel de loita e segredos. Agora paréceme que a aldea queda lonxe mesmo do tempo e do espazo, que fica aboiando nunha dimensión que non ten principio nin fin e que pode existir en calquera corazón ou recuncho da memoria; unha memoria que non pertence a ninguén e que non está chea de recordos, senón de baleiros de cores, de voces sen dono que berran a través das realidades esquecidas.

Boto moitísimo en falla ir á aldea, estar no bosque que sempre foi o meu protector, mirar cara o ceo iluminado da noite e contar as estrelas que alcanzo a ver. Boto de menos pasear pola beiriña do río ouvindo como cantan as súas augas. Boto en falla encerrarme na cociña xunta a lareira e ler sen sentir que o tempo pasa e erguer os ollos das letras e decatarme de que xa vira a anoitecida, ouvir entón a voz da miña nai dicindo: “temos que cear xa”, preparar con ela o pote de caldo, servir as cuncas cheas de alimento, tomalo xuntas, as tres: Lúa, a miña nai e máis eu, con Lailiña pedíndonos que partillemos a nosa cea con ela, pedíndonolo con eses olliños tan fermosos que tanto entenden, que tanta intelixencia amosan. Cear en silencio, sorríndonos, rindo por calquera cousiña sen importancia, sentíndonos unidas neses momentos que ninguén pode estragar; porque na aldeíña non hai perigos, á aldeíña non chegan persoas que queiran facer dano. Na aldeíña estamos protexidas todas.
Mais hai moitos días que non vou á aldeíña. Pasei case trinta anos da miña vida lonxe dese recunchiño do mundo no que nacín e, evidentemente, enfermei por botalo en falla, pero agora sinto que a nostalxia que me enche a ialma polo meu lugar non ten nin principio nin fin, senón que ocupa a miña ialma toda coma se fose a súa pel. Quero voltar á aldeíña, xunta Lúa, camiñar por esas rúas de pedra que tantos anos teñen e sentir que o mundo fica lonxe de nós, lonxe coas súas loucuras e o seu estrés.
Agora teriamos que estar bañando nas Burgas. Perdín a conta do tempo que hai que non imos ás Burgas. Fican onde están, intactas, evidentemente, pero soíñas, cheas de soidade. Non podemos ir e boto moitísimo en falla sentir a súa augüiña quente tirándome da ialma as tensións todas, a tristura que de cando en vez queira desafiar a miña estabilidade, a rabia que algúns feitos me poden facer sentir... Agora, eiquí na casa, só nos queda ducharnos con auga quente. A auga de Ourense segue a ser máxica, aínda que saia da billa, porque está chea de minerais que coidan a nosa pel; pero, evidentemente, non é o mesmo ducharnos que bañar nas Burgas.
Levo tantos días sen escribir porque me sinto bloqueada. Cústame saber que quero contar, sobre que me quero desafogar, con que verbas quero expresar os meus sentimentos e mesmo me custa domear os meus dedos cando tento escribir no ordenador. Se trato de escribir con lapis (nunca me gustou empregar bolígrafos), a miña man fica queda, sen saber como debuxar esas letras coas que os meus pensamentos queren liberarse. Boto moito tempo tentando construír frases lóxicas que teñan a ver coas que escribín antes. Non teño inspiración para nada. estar encerrada na casa durante tantos días está a me tirar a imaxinación e a inspiración. O único que me apetece é ler sen sentir que teño que facer algo máis e escoitar música. Lúa si que está moi inspirada para compoñer cancións e para escribir poemas. Cando mos le, sinto que as súas palabras me levan lonxe desta realidade.
Lúa é unha muller marabillosa. Non sei que faría sen ela. Agora que a recuperei para sempre, non podo imaxinar a miña vida sen ela. Non sería nada sen ela. Non sabería existir nin ser se ela me volvese faltar. Ámoa tanto que sinto que non me cabe no peito tanto amor, que sinto que o meu corazón se fai pequeniño perante ese sentimento que me aperta a ialma. Quéroa máis cá miña vida e sei que iso será así sempre. Non quero vivir sen ela e teño tanto medo a que lle ocorra algo malo que moitas veces non domeo os meus pensamentos nin as miñas reaccións. A semana pasada, parecía estar doente porque non deixaba de tusir. Espertaba na metade da noite suando coma se lle baixase unha febre que nin nos deramos de conta de que lle subira, pero agora está ben. Namentres non sabiamos se estaba ben ou mal, eu non deixei de chorar e de suplicar que estivese ben. Pedíao poñendo a miña ialma toda neses rezos, sentindo que me fallaba o ar, pero non me importaba perder parte da miña vida se así a podía axudar. Non quero que lle pase nada e son quen de darlle a miña enerxía para conseguir que a súa vida dure moitísimos anos, moitos máis dos que nunca pensou ela propia que duraría. Mais agora está ben, menos mal, porque eu non sei como levaría que ela estivese doente, que collese o virus. Non, non o ten, alomenos iso é o que cremos, porque está ben, xa non tose e non ten febre. Está perfectamente. Ela tenta calmarme dicíndome que non me desacougue tanto por ela, dime que, se o colle, non lle vai pasar nada porque agora se encontra moito mellor da súa estraña enfermidade; pero non sei se me di iso porque é verdade ou para me tranquilizar. De todos xeitos, de momento estamos ambas as dúas moi ben.
Resúltame moi estraño erguerme pola mañá e saber que non vou saír en todo o día. Non saímos para nada. Como moito, sae Lúa para mercar algo de comida, pero a semana pasada fixemos comida para moitos días e así non temos que saír tan a miúdo. Si saímos a mercar froita, pero só unha vez á semana. Non precisamos nada máis e agardamos a non ter practicamente nada na neveira nin na despensa para ir mercar. Hai que saír o mínimo. Ela é a que sae, pero tería que ser eu quen saíse porque a miña saúde non é tan fráxil coma a súa, pero pensar en saír ponme nerviosísima. Visto con mil capas para que non me toque o ar na pel, non aturo tocar nada porque me bloqueo se penso que o teño que facer, polo que non lle queda máis remedio á pobriña que saír ela porque psicoloxicamente eu non son quen de facelo.
Hei de confesar que estou levando moi mal esta situación. Non levo mal o encerro. Levo mal non saber canto vai durar isto. Lúa e máis eu tivemos que cancelar a voda. O luns á noite, espertei de súpeto con esa certeza enchéndome a mente toda. Aínda non falaramos da nosa voda. Estiven esperta un bo anaco tentando tirarme de enriba a tristura que me apertaba a ialma. Sentín entón que Lúa estaba esperta e, sen case controlar o que facía, díxenlle: “teremos que cancelar a nosa voda”. Lúa estaba esperta como eu intuíra e díxome que si, pero que non me preocupase por iso, que axiña atopariamos outra data na que puidésemos casar. Si, seguramente iso será así, pero non saber cando vai ser esa data tenme tan tristeiriña... Todo se cancelou, todo, todo se detivo, e eu quero recuperar a miña vida. Evidentemente, estou moi a gusto na casa con Lúa, compartindo con ela todo o tempo que a nosa rutina non nos permite compartir, pero boto de menos traballar na cafetaría, boto de menos os ensaios, saír coas nosas amigas, compartir unha infusión con Silvia namentres falamos de todo o que nese momento nos presta falar. Boto en falla saír da casa e camiñar polas rúas de Ourense. Imaxino que a beiriña do río xa se encheu de flores. Dende o noso balcón, vemos que o Posío se encheu de vida. Están eiquí xa os merlos, cantando dese xeito tan bonito e relaxante. A maneira de cantar dos merlos sempre me arroubou. É coma se o seu rechouchío me acariñase a ialma.
Con Lúa estou a facer moitísimas cousas. Vemos series e películas que comentamos, logo lemos libros asemade e tamén falamos do que nos parecen, cociñamos xuntas, tocamos música xuntas... pero tamén temos os nosos momentos de soidade nos que a unha se reencontra coa súa ialma para tentar quitar deste encerro algunhas cousiñas bonitas. Eu tamén paso máis de dúas horas correndo na cinta de camiñar que temos. Menos mal que temos iso porque eu tolearía se non puidese camiñar nada, tan nerviosiña que son, aínda que non o pareza.
Non estou levando ben isto porque nunca crin que puidésemos vivir unha situación así. É certo que en Galicia aínda non hai tantos contaxios coma noutras comunidades autónomas, pero tamén a Xunta está a se esforzar para que iso sexa así. Hai medidas que vexo insuficientes, pero agora coido que non é momento de criticarmos nada. Se hai medidas que non nos parecen abondo, o que temos que facer é colaborar nós mesmos para que o parezan, para que o sexan. Non digo que teñamos que escribir regras nós, pero si que podemos colaborar os uns cos outros para que todo poida pasar máis rápido. É evidente que ninguén vai ir cunha pistola detrás túa para convencerte de que non esteas na rúa porque de nós tería que saír non estarmos na rúa máis do preciso. Estou a ver que aínda queda moita xente irresponsábel que sae en grupo á rúa e que parece non tomarse en serio esta situación e iso dáme moita rabia, pero eu non lles podo berrar dende a fiestra que volten á súa casa. Se nas consciencias dos demais hai calma, eu non podo facer ren. A xente parva será sempre parva e eu non son mestra para dar leccións de responsabilidade e colaboración.
Que mes de marzo tan estraño. Nevou na montaña de Ourense e non puiden ver a neve. Nevou moito, seguramente. Díxomo a miña nai, pero non sei cando nevou, non sei se a neve fica aínda branqueando os cumios das montañas, calando o silencio, sendo a única imaxe que brilla na noite... pero sei que nevou e sinto moita mágoa por non poder ver a neve, por non poder xogar con ela, con Lúa, mesmo coa miña nai, que tanto viviu loitando coa neve sempre, dende sempre. A miña nai está tan soíña alá na aldeíña, pero tamén tan protexida... Eu dígolle que o que importa arestora é que ela estea ben. Non quero pensar en que ocorrería se ela collese o virus. Non podería ir coidala e, se ese virus acabase coa súa vida, non me podería despedir dela e pensar nesas cousas afógame, quítame o ar e apértame o peito. Lúa rífame cando lle confeso o que penso e dime que non ten ningún sentido que imaxine esas cousas que nin ocorreron, nin están a ocorrer nin ocorrerán porque a miña nai está alí protexidiña na aldeíña; pero non podo evitar preguntarme esas cousiñas porque teño moito medo. Non quero que á miña nai lle pase nada. Quero compartir con ela o tempo que nos queda por vivir e mesmo recuperar ese que non puidemos compartir e, por culpa disto, non podemos estar xuntas. Eu sempre quixen moitísimo á miña nai, malia non poder falar con ela cando era cativa por medo a preocupala coas miñas cousiñas, pero é a miña nai, a nai máis loitadora que houbo nunca. Deuno todo por min sempre, quitouse a comida da boca para darma a min, quixo que eu tivese un futuro distinto lonxe de eiquí crendo que eu podería medrar libre fóra do único mundo que eu podía ter. Si, trabucouse, pero non o fixo con maldade, senón con inxenuidade. Nunca a poderei culpar polo que fixo porque, agora, despois de tantos anos, comprendo por que fixo todo iso, por que me arredou do meu fogar, da miña terra. Nin tan sequera ela podía imaxinar que eu o pasaría tan mal lonxe de eiquí, que eu me podería enfermar como o fixen, pero tampouco hai que esquecer que a ela a enganaron. Fixéronlle crer que o centro ao que me enviaba era un internado no que podería estudar, no que me coidarían e mesmo me poderían curar desa suposta doenza que me facía amar a quen non debía amar. A miña nai imaxinou que ese centro era o lugar perfecto para unha rapaza tan intelixente coma min. Non sei quen lle fixo entender que se equivocara, que me enviara a un hospital no que me farían moito dano. Seica fose Lúa, quen o soubo todo sempre, dende o principio, e a quen nunca puideron enganar facéndolle crer o que a miña nai creu con tanta facilidade. Lúa tamén era moi intelixente; mais ninguén me confesou nunca quen lle revelou a verdade á miña nai. Tampouco ten sentido que agora o saiba. Nada vai mudar se o sei.
Non sei por que acabei falando disto. Seica porque precise afastarme do presente a través da ponte da memoria que conecta co meu pasado, ese que non vivín. Hai moitas lembranzas que non son miñas e que, non obstante, teño gardadas na miña memoria coma se o fosen. Podo imaxinar perfectamente a desolación que experimentou a miña nai cando viaxou a Barcelona para procurarme e tivo que voltar a Galicia coa ialma baleira, sen min, tendo o corazón esnaquizado. Podo ver perfectamente a intensa cor brillante desa mañá de primavera na que a miña nai regresou á aldeíña; a que a recibiu coma se en realidade ela non chegase soa, senón acompañada por min, coma se a aldea se quixese enganar a si propia crendo que eu tamén voltara. Eu voltara no corazón da miña nai, pero a aldeíña sabía que eu non podía volver porque realmente nunca marchara de todo. A miña ialma sempre ficou alí, nesas rúas antigas de pedra, nesas montañas tan altas e impoñentes, neses bosques cheos de soidade. Por iso sempre me sentín tan baleira, coa ialma tan feita anacos, porque nunca tiven a ialma completa estando lonxe de eiquí, porque unha grande parte da miña ialma (a maior parte dela) estivo sempre neste lugar.
Tamén podo ouvir o profundo silencio que se espallaba pola aldea toda e que cubría as montañas coma esa neve que aínda non se desfixera de todo. Ía calor, a calor lene dos primeiros días da primavera, pero esa calor non conseguira esvaecer a neve que refulxía baixo o dourado ceo da mañá. O silencio da aldea sempre foi o son máis bonito para min. Era e é un silencio que se mestura coa voz dos animais, coas ordes dos que segamos, que traballamos a terra, perdéndose pola inmensidade da mañá. É un silencio cheo de sons naturais que sempre estiveron connosco. Tan adoitados estamos todos a eses sons que xa non os ouvimos, que nos parecen parte do silencio. É coma se os sons non tivesen voz e formasen un silencio que nada pode crebar.
O meu tío Damián, sempre tan unido á miña nai, díxolle daquela, cando ela voltara, tan soíña e desfeita de tristura: “Non a puideches atopar, Anxiños?” Ela negoulle sen verbas e meteuse na nosa casa, moito máis baleira que nunca. Pechou a porta tras súa e respirou profundamente coma se a tristura lle tirase o ar que precisaba para vivir. E foi daquela cando comezou a sentirse doente.
A miña nai estaba tan esgotada que non se podía mover. Ficou apoiada na porta de madeira tendo a sensación de que o seu corpo a abandonara. Non podía respirar nin chorar. O cansazo que sentía neses momentos era o resultado de case unha semana sen durmir practicamente, de sentirse desprotexida nun mundo que en nada se asemellaba ao que ela coñecía, de vagar perdida por rúas interminábeis, cheas de xente que non a entendía cando falaba, porque é curioso que, fóra da nosa aldea, custe tanto entender o noso acento, malia falarmos en castelán. É coma se falásemos outra lingua ben distinta que en nada ten que ver coa que aprenden as persoas e moito máis incomprensíbel se volve unha lingua se a persoa que a fala ten a ialma chea de desesperación. Esquecemos as verbas que mellor nos poden comunicar cos demais cando tratamos de pedir axuda.
Estou tentando escribir a miña vida, tento convertela nunha novela porque Lúa me di que a podemos publicar perfectamente, que a miña historia non pode ficar só na miña memoria e na de todos os que me coñeceron; pero está a me custar moito ordenar os capítulos. Non podo escribir durante máis dunha hora porque os capítulos que fago só contan un feito en concreto e sinto que a miña vida está chea de tantos momentos que sinto que é imposíbel que caiban todos nunha novela. Non sei se serei quen de facelo. Escribo moi a miúdo e gustaríame ter a inspiración suficiente para poder escribir durante días para contar todo o que vivín dende que abrín os ollos a esta vida e nas pasadas, se cadra, porque hai momentos da miña vida presente nos que puiden lembrar o que vivira antes de estar eiquí.
Si existe unha novela que parece contar a miña vida, pero esa novela escribiuna Artemisa coa miña axuda. Non sei por que as persoas que me aman teiman en que escriba a miña vida, pero Artemisa tamén mo propuxo e mesmo me axudou a redactala, pero, cando o fixemos, eu aínda estaba moi doente e non quería recoñecer que ficaran atrás no tempo, para sempre lonxe de min, os anos máis felices da miña vida. Non quería recoñecer que na aldea eu fora a cativa e a adolescente máis ditosa do mundo malia ser tan pobre. Daquela, non me sentía quen de falar do meu pasado e terxiversei moito a realidade porque recoñecer que fora todo tan bonito me fería profundamente a ialma. Amais, sentíame incapaz de falarlle de Lúa a Artemisa. Non o puiden facer ata que xa non me quedou máis remedio. Falar de Lúa doíame coma se me estivesen a acoitelar as entrañas.
Seica este ano si o poida facer, pero quédame moito traballo por diante e moitísimas cousas que contar, tantas que me parece que morrerei antes de que dea explicado todo o que vivín antes de chegar eiquí a Ourense. Hai moitos momentos da miña vida que non están narrados en ningures e que si me gustaría converter en verbas para que nunca se esvaezan, pero preciso moita inspiración e sobre todo paciencia para poder levar a cabo unha tarefa tan difícil. Non é sinxelo falar da vida dunha mesma namentres o mundo enteiro está detido. Ogallá o puidese facer, pero non podo. Esta situación tírame a inspiración. Si son capaz de escribir poesías ou contos, pero non podo falar da miña vida desa maneira tan profunda.
Onte falei con Artemisa por teléfono. Pregunteille se lle apetecía que fixésemos unha videochamada, pero díxome que non, que non quería que a vise así, tal como está agora, que non ten para nada un bo aspecto e, por moito que lle asegurase eu que iso non me importaba, non a puiden convencer. Aínda sigo crendo que Artemisa e máis eu podemos ser boas amigas se conseguimos deixar atrás o rancor e a dor que a ela lle provoca non estar comigo. Seica o tempo nos axude a logralo.
Ela está ben, pero moi preocupada. A súa irmá e máis Gabriel cóidana moito e son o seu máis grande apoio. Alégrame que non estea soa vivindo isto. Faloume do terríbeis que foron estes meses para ela e contoume que, agora, cando á fin se curou, ten que ficar encerrada na casa sen saber cando vai poder saír. Di que mesmo a primavera parece lonxana, coma se non quixese que ela a vise chegar para que non sentise envexa das flores e dos paxaros que poden gozar dela, coma se agardase a que poida saír para vivila. A Artemisa gústalle moito a primavera e, por sorte, de momento vai demasiado frío para pensar que a primavera está a chegar. Iso foi o que me contou, que vai moito frío estes días, que chove, vai vento... Dime: “polo menos o tempo non nos invita a saír”.
E coido que iso é todo por hoxe. Non me apetece seguir escribindo. Síntome algo desanimadiña e sei que, se continúo escribindo, vou contar só cousiñas tristes.

Traducción: 

Martes, 24 de marzo de 2020
A lo lejos me parece oír el eco de las campanadas de la iglesiña de mi aldea, desde tanto tiempo abandonada ya, sin cura ni feligreses que asistan a las misas. Cuando yo volví hace casi dos años a la aldea, ya era peligroso entrar. Nadie echa en falta las misas porque realmente nos obligaron a todos a ser creyentes de una religión con la que no nos identificamos jamás y, a medida que iban muriendo las personas más mayores, las que siempre creyeron en esa fe extraña, la religión fue quedando en un segundo plano, para que cubriesen su espacio las creencias de siempre, que estuvieron siempre en nosotros, siglo tras siglo, en una rueda inagotable de lucha y secretos. Ahora me parece que la aldea queda lejos incluso del tiempo y del espacio, que permanece flotando en una dimensión que no tiene ni principio ni fin y que puede existir en cualquier corazón o rincón de la memoria; una memoria que no pertenece a nadie y que no está llena de recuerdos, sino de vacíos de colores, de voces sin dueño que gritan a través de las realidades olvidadas.
Echo muchísimo en falta ir a la aldea, estar en el bosque que siempre fue mi protector, mirar hacia el cielo iluminado de la noche y contar las estrellas que alcanzo a ver. Echo de menos pasear por la orilla del río oyendo cómo cantan sus aguas. Echo en falta encerrarme en la cocina junto a la lareira y leer sin sentir que el tiempo pasa y levantar los ojos de las letras y darme cuenta de que ya había venido la anochecida, oír entonces la voz de mi madre diciendo: “tenemos que cenar ya”, preparar con ella el pote de caldo, servir las tazas llenas de alimento, tomarlo juntas, las tres: Lúa, mi madre y yo, con Lailiña pidiéndonos que compartamos nuestra cena con ella, pidiéndonoslo con esos ojiños tan hermosos que tanto entienden, que tanta inteligencia muestran. Cenar en silencio, sonriéndonos, riendo por cualquier cosiña sin importancia, sintiéndonos unidas en esos momentos que nadie puede estropear, porque en la aldeíña no hay peligros, a la aldeíña no llegan personas que quieran hacer daño. En la aldeíña todas estamos protegidas.
Mas hace muchos días que no voy a la aldeíña. Pasé casi treinta años de mi vida lejos de ese rinconciño del mundo en el que nací y, evidentemente, enfermé por echarlo en falta, pero ahora siento que la añoranza que me llena el alma por mi lugar no tiene ni principio ni fin, sino que ocupa toda mi alma como si fuese su piel. Quiero volver a la aldeíña, junto a Lúa, caminar por esas calles de piedra que tantos años tienen y sentir que el mundo queda lejos de nosotras, lejos con sus locuras y su estrés.
Ahora tendríamos que estar bañándonos en las Burgas. Perdí la cuenta del tiempo que hace que no vamos a las Burgas. Permanecen donde están, intactas, evidentemente, pero soliñas, llenas de soledad. No podemos ir y echo muchísimo en falta sentir su agüiña caliente quitándome del alma todas las tensiones, la tristeza que de vez en cuando intenta desafiar mi estabilidad, la rabia que algunos hechos me pueden hacer sentir... Ahora, aquí en la casa, sólo nos queda ducharnos con agua caliente. El agua de Ourense sigue siendo mágica, aunque salga del grifo, porque está llena de minerales que cuidan nuestra piel; pero, evidentemente, no es lo mismo ducharnos que bañarnos en las Burgas.
Llevo tantos días sin escribir porque me siento bloqueada. Me cuesta saber qué quiero contar, sobre qué me quiero desahogar, con qué palabras quiero expresar mis sentimientos e incluso me cuesta dominar mis dedos cuando intento escribir en el ordenador. Si trato de escribir con lápiz (nunca me gustó utilizar bolígrafos), mi mano se queda quieta, sin saber cómo dibujar esas letras con las que mis pensamientos quieren liberarse. Me tiro mucho tiempo intentando construir frases lógicas y que tengan que ver con las que escribí antes. No tengo inspiración para nada. Estar encerrada en casa durante tantos días está quitándome la imaginación y la inspiración. Lo único que me apetece es leer sin sentir que tengo que hacer algo más y escuchar música. Lúa sí   que está muy inspirada para componer canciones y para escribir poemas. Cuando me los lee, siento que sus palabras me llevan lejos de esta realidad.
Lúa es una mujer maravillosa. No sé qué haría sin ella. Ahora que la recuperé para siempre, no puedo imaginar mi vida sin ella. No sería nada sin ella. No sabría existir ni ser si ella volviese a faltarme. La amo tanto que siento que no me cabe en el pecho tanto amor, que siento que mi corazón se hace pequeniño ante ese sentimiento que me aprieta el alma. La quiero más que a mi vida y sé que eso será así siempre. No quiero vivir sin ella y tengo tanto miedo a que le ocurra algo malo que muchas veces no domino mis pensamientos ni mis reacciones. La semana pasada, parecía estar mala porque no dejaba de toser. Se despertaba en mitad de la noche sudando como si le bajase una fiebre que ni nos habíamos dado cuenta de que le había subido, pero ahora está bien. Mientras no sabíamos si estaba bien o mal, yo no dejé de llorar y de suplicar que estuviese bien. Lo pedía poniendo mi alma toda en esos rezos, sintiendo que me faltaba el aire, pero no me importaba perder parte de mi vida si así podía ayudarla. No quiero que le pase nada y soy capaz de darle mi energía para conseguir que su vida dure muchísimos años, muchos más de los que nunca pensó ella misma que duraría. Mas ahora está bien, menos mal, porque yo no sé cómo llevaría que ella estuviese enferma, que cogiese el virus. No, no lo tiene, al menos eso es lo que creemos, porque está bien, ya no tose y no tiene fiebre. Está perfectamente. Ella intenta calmarme diciéndome que no me desasosiegue tanto por ella, me dice que, si lo coge, no va a pasarle nada porque ahora se encuentra mucho mejor de su extraña enfermedad; pero no sé si me dice eso porque es verdad o para tranquilizarme. De todos modos, de momento estamos las dos muy bien.
Me resulta muy extraño levantarme por la mañana y saber que no voy a salir en todo el día. No salimos para nada. Como mucho, sale Lúa para comprar algo de comida, pero la semana pasada hicimos comida para muchos días y así no tenemos que salir tan a menudo. Sí salimos a comprar fruta, pero sólo una vez a la semana. No necesitamos nada más y esperamos a no tener prácticamente nada en la nevera ni en la despensa para ir a comprar. Hay que salir lo mínimo. Ella es la que sale, pero tendría que ser yo quien saliese porque mi salud no es tan frágil como la suya, pero pensar en salir me pone nerviosísima. . Me visto con 1000 capas para que no me toque el aire en la piel, no soporto tocar nada porque me bloqueo si pienso que lo tengo que hacer, por lo que no le queda más remedio a la pobriña que salir ella porque psicológicamente yo no soy capaz de hacerlo.
He de reconocer que estoy llevando muy mal esta situación. No llevo mal el encierro. Llevo mal no saber cuánto va a durar esto. Lúa y yo tuvimos que cancelar la boda. El lunes por la noche, me desperté de súbito con esa certeza llenándome toda la mente. Todavía no habíamos hablado de nuestra boda. Estuve despierta un buen rato intentando quitarme de encima la tristeza que me apretaba el alma. Sentí entonces que Lúa estaba despierta y, sin casi controlar lo que hacía, le dije: “tendremos que cancelar nuestra boda”. Lúa estaba despierta como yo había intuido y me dijo que sí, pero que no me preocupase por eso, que enseguida encontraríamos otra fecha en la que nos podríamos casar. Sí, seguramente eso será así, pero no saber cuándo va a ser esa fecha me tiene tan tristiña... Todo se canceló, todo, todo se detuvo, y yo quiero recuperar mi vida. Evidentemente, estoy muy a gusto en casa con Lúa, compartiendo con ella todo el tiempo que nuestra rutina no nos permite compartir, pero echo de menos trabajar en la cafetería, echo de menos los ensayos, salir con nuestras amigas, compartir una infusión con Silvia mientras hablamos de todo lo que en ese momento nos apetece hablar. Echo en falta salir de casa y caminar por las calles de Ourense. Imagino que la orilliña del río ya se ha llenado de flores. Desde nuestro balcón, vemos que el Posío se ha henchido de vida. Están aquí ya los Mirlos, cantando de ese modo tan bonito y relajante. La manera de cantar de los Mirlos siempre me embelesó. Es como si su gorjeo me acariciase el alma.
Con Lúa estoy haciendo muchísimas cosas. Vemos series y películas que comentamos, luego leemos libros a la vez y también hablamos de lo que nos parecen, cocinamos juntas, tocamos música juntas... pero también tenemos nuestros momentos de soledad en los que la una se reencuentra con su alma para intentar sacar de este encierro algunas cosiñas bonitas. Yo también paso más de dos horas corriendo en la cinta de caminar que tenemos. Menos mal que tenemos eso porque yo me volvería loca si no pudiese caminar nada, tan nerviosiña que soy, aunque no lo parezca.
No estoy llevando bien esto porque nunca creí que pudiésemos vivir una situación así. Es cierto que en Galicia todavía no hay tantos contagios como en otras comunidades autónomas, pero también la Xunta está esforzándose para que eso sea así. Hay medidas que veo insuficientes, pero ahora creo que no es momento de criticar nada. Si hay medidas que no nos parecen suficiente, lo que tenemos que hacer es colaborar nosotros mismos para que lo parezcan, para que lo sean. No digo que tengamos que escribir reglas nosotros, pero sí que podemos colaborar los unos con los otros para que todo pueda pasar más rápido. Es evidente que nadie va a ir con una pistola detrás de ti para convencerte de que no estés en la calle porque de nosotros tendría que salir no estar en la calle más de lo preciso. Estoy viendo que aún queda mucha gente irresponsable que sale en grupo a la calle y que parece no tomarse en serio esta situación y eso me da mucha rabia, pero yo no puedo chillarles desde la ventana que vuelvan a su casa. Si en las consciencias de los demás hay calma, yo no puedo hacer nada. La gente tonta será siempre tonta y yo no soy maestra para dar lecciones de responsabilidad y colaboración.
Qué mes de marzo tan extraño. Nevó en la montaña de Ourense y no pude ver la nieve. Nevó mucho, seguramente. Me lo dijo mi madre, pero no sé cuándo nevó, no sé si la nieve permanece aún blanqueando las cumbres de las montañas, acallando el silencio, siendo la única imagen que brilla en la noche... pero sé que nevó y siento mucha lástima por no poder ver la nieve, por no poder jugar con ella, con Lúa, incluso con mi madre, que tanto vivió luchando con la nieve siempre, desde siempre. Mi madre está tan soliña allá en la aldeíña, pero también tan protegida... yo le digo que lo que importa ahora mismo es que ella esté bien. No quiero pensar en qué ocurriría si ella cogiese el virus. No podría ir a cuidarla y, si ese virus acabase con su vida, no podría despedirme de ella y pensar en esas cosas me ahoga, me quita el aire y me aprieta el pecho. Lúa me riñe cuando le confieso lo que pienso y me dice que no tiene ningún sentido que imagine esas cosas que ni ocurrieron, ni están ocurriendo ni ocurrirán porque mi madre está allí protegidiña en la aldeíña, pero no puedo evitar preguntarme esas cosiñas porque tengo mucho miedo. No quiero que a mi madre le pase nada. Quiero compartir con ella el tiempo que nos queda por vivir e incluso recuperar ése que no pudimos compartir y, por culpa de esto, no podemos estar juntas. Yo siempre quise muchísimo a mi madre, a pesar de no poder hablar con ella cuando era niña por miedo a preocuparla con mis cosiñas, pero es mi madre, la madre más luchadora que hubo nunca. Lo dio todo por mí siempre, se quitó la comida de la boca para dármela a mí, quiso que yo tuviese un futuro distinto lejos de aquí creyendo que yo podría crecer libre fuera del único mundo que yo podía tener. Sí, se equivocó, pero no lo hizo con maldad, sino con ingenuidad. Nunca podré culparla por lo que hizo porque, ahora, después de tantos años, comprendo por qué hizo todo eso, por qué me alejó de mi hogar, de mi tierra. Ni tan siquiera ella podía imaginar que yo lo pasaría tan mal lejos de aquí, que yo podría enfermarme como lo hice, pero tampoco hay que olvidar que a ella la engañaron. Le hicieron creer que el centro al que me enviaba era un internado en el que podría estudiar, en el que me cuidarían e incluso podrían curarme de esa supuesta enfermedad que me hacía amar a quien no debía amar. Mi madre imaginó que ese centro era el lugar perfecto para una chica tan inteligente como yo. No sé quién le hizo entender que se había equivocado, que me había enviado a un hospital en el que me harían mucho daño. Quizás fuese Lúa, quien lo supo todo siempre, desde el principio, y a quien nunca pudieron engañar haciéndole creer lo que mi madre creyó con tanta facilidad. Lúa también era muy inteligente; mas nadie me confesó nunca quién le reveló la verdad a mi madre. Tampoco tiene sentido que ahora lo sepa. Nada va a cambiar si lo sé.
No sé por qué he acabado hablando de esto. Tal vez porque necesite alejarme del presente a través del puente de la memoria que conecta con mi pasado, ése que no viví. Hay muchos recuerdos que no son míos y que, no obstante, tengo guardados en mi memoria como si lo fuesen. Puedo imaginar perfectamente la desolación que experimentó mi madre cuando viajó a Barcelona para buscarme y tuvo que volver a Galicia con el alma vacía, sin mí, teniendo el corazón destrozado. Puedo ver perfectamente el intenso color brillante de esa mañana de primavera en la que mi madre regresó a la aldeíña; la que la recibió como si en realidad ella no hubiese llegado sola, sino acompañada por mí, como si la aldea quisiese engañarse a sí misma creyendo que yo también había vuelto. Yo había regresado en el corazón de mi madre, pero la aldeíña sabía que yo no podía volver porque realmente nunca me había marchado del todo. Mi alma siempre permaneció allí, en esas antiguas calles de piedra, en esas montañas tan altas e imponentes, en esos bosques llenos de soledad. Por eso siempre me sentí tan vacía, con el alma tan hecha pedazos, porque nunca tuve el alma completa estando lejos de aquí, porque una gran parte de mi alma (la mayor parte de ella) estuvo siempre en este lugar.
También puedo oír el profundo silencio que se esparcía por toda la aldea y que cubría las montañas como esa nieve que aún no se había deshecho del todo. Hacía calor, el calor leve de los primeros días de primavera; pero ese calor no había conseguido deshacer la nieve que refulgía bajo el dorado cielo de la mañana. El silencio de la aldea siempre fue el sonido más bonito para mí. Era y es un silencio que se mezcla con la voz de los animales, con las órdenes de los que segamos, que trabajamos la tierra, perdiéndose por la inmensidad de la mañana. Es un silencio lleno de sonidos naturales que siempre estuvieron con nosotros. Tan acostumbrados estamos todos a esos sonidos que ya no los oímos, que nos parecen parte del silencio. Es como si los sonidos no tuviesen voz y formasen un silencio que nada puede quebrar.
Mi tío Damián, siempre tan unido a mi madre, le dijo en aquel entonces, cuando ella volviera soliña y deshecha de tristeza: “¿no pudiste encontrarla, Anxiños?” Ella le negó sin palabras y se metió en nuestra casa, mucho más vacía que nunca. Cerró la puerta tras de sí y respiró profundamente como si la tristeza le quitase el aire que necesitaba para vivir. Y fue entonces cuando comenzó a sentirse enferma.
Mi madre estaba tan agotada que no se podía mover. Permaneció apoyada en la puerta de madera teniendo la sensación de que su cuerpo la había abandonado. No podía respirar ni llorar. El cansancio que sentía en esos momentos era el resultado de casi una semana sin dormir prácticamente, de sentirse desprotegida en un mundo que en nada se asemejaba al que ella conocía, de vagar perdida por calles interminables, llenas de gente que no la entendía cuando hablaba, porque es curioso que, fuera de nuestra aldea, cueste tanto entender nuestro acento, a pesar de hablar en castellano. Es como si hablásemos otra lengua bien distinta que en nada tiene que ver con la que aprenden las personas y mucho más incomprensible se vuelve una lengua si la persona que la habla tiene el alma llena desesperación. Olvidamos las palabras que mejor nos pueden comunicar con los demás cuando tratamos de pedir ayuda.
Estoy intentando escribir mi vida, intento convertirla en una novela porque Lúa me dice que podemos publicarla perfectamente, que mi historia no puede permanecer sólo en mi memoria y en la de los que me conocieron; pero está costándome mucho ordenar los capítulos. No puedo escribir durante más de una hora porque los capítulos que hago sólo cuentan un hecho en concreto y siento que mi vida está llena de tantos momentos que siento que es imposible que quepan todos en una novela. No sé si seré capaz de hacerlo. Escribo muy a menudo y me gustaría tener la inspiración suficiente para poder escribir durante días para contar todo lo que viví desde que abrí los ojos a esta vida y en las pasadas, si cabe, porque hay momentos de mi vida presente en los que pude recordar lo que había vivido antes de estar aquí.
Sí existe una novela que parece contar mi vida, pero esa novela la escribió Artemisa con mi ayuda. No sé por qué las personas que me aman insisten en que escriba mi vida, pero Artemisa también me lo propuso e incluso me ayudó a redactarla; pero, cuando lo hicimos, yo aún estaba muy enferma y no quería reconocer que habían quedado atrás en el tiempo, para siempre lejos de mí, los años más felices de mi vida. No quería reconocer que en la aldea yo había sido la niña y la adolescente más dichosa del mundo pese a ser tan pobre. En aquel entonces, no me sentía capaz de hablar de mi pasado y tergiversé mucho la realidad porque reconocer que había sido todo tan bonito me hería profundamente el alma. Además, me sentía incapaz de hablarle de Lúa a Artemisa. No pude hacerlo hasta que ya no me quedó más remedio. Hablar de Lúa me dolía como si me estuviesen acuchillando las entrañas.
Tal vez este año sí pueda hacerlo, pero me queda mucho trabajo por delante y muchísimas cosas que contar, tantas que me parece que me moriré antes de que consiga explicar todo lo que viví antes de llegar aquí a Ourense. Hay muchos momentos de mi vida que no están narrados en ninguna parte y que sí me gustaría convertir en palabras para que nunca se desvanezcan, pero preciso mucha inspiración y sobre todo paciencia para poder llevar a cabo una tarea tan difícil. No es sencillo hablar de la vida de una misma mientras el mundo entero está detenido. Ojalá pudiese hacerlo, pero no puedo. Esta situación me quita la inspiración. Sí soy capaz de escribir poesías o cuentos, pero no puedo hablar de mi vida de esa manera tan profunda.
Ayer hablé con Artemisa por teléfono. Le pregunté si le apetecía que hiciésemos una videollamada, pero me dijo que no, que no quería que la viese así, tal como está ahora, que no tiene para nada un buen aspecto y, por mucho que le asegurase yo que eso no me importaba, no pude convencerla. Aún sigo creyendo que Artemisa y yo podemos ser buenas amigas si conseguimos dejar atrás el rencor y lo que a ella le provoca no estar conmigo. Quizás el tiempo nos ayude a lograrlo.
Ella está bien, pero muy preocupada. Su hermana y Gabriel la cuidan mucho y son su más grande apoyo. Me alegra que no esté sola viviendo esto. Me habló de lo terribles que fueron estos meses para ella y me contó que, ahora, cuando al fin se curó, tiene que quedarse encerrada sin saber cuándo va a poder salir. Dice que incluso la primavera parece lejana, como si no quisiese que ella la viese llegar para que no sintiese envidia de las flores y los pájaros que pueden disfrutar de ella, como si aguardase a que pueda salir para vivir. A Artemisa le gusta mucho la primavera y, por suerte, de momento hace demasiado frío para pensar que la primavera está llegando. Eso fue lo que me contó, que hace mucho frío estos días, que llueve, hace viento... Me dice: “por lo menos el tiempo no nos invita a salir”.
Y creo que eso es todo por hoy. No me apetece seguir escribiendo. Me siento algo desanimadiña y sé que, si continúo escribiendo, voy a contar sólo cosiñas tristes.

1 comentario:

  1. Agnes no está llevando muy bien el confinamiento. Como es normal, echa de menos muchas cosas, como las burgas o pasear por las calles de Ourense. No solamente eso, también le aterra la enfermedad, pues se pone 1000 capas de ropa para que no le toque el aire en la piel jajajaja. Luego la preocupación por Lúa, de que tenga que salir a por suministros estando delicada, pero ahora está fuerte y tiene mucho cuidado. Lúa sin embargo lo lleva bastante mejor. Juntas lo van sobrellevando. Viendo películas, series, leyendo, cocinando, con la música.. Habla de los irresponsables que salen a la calle, que parece que nada de esto va con ellos. La gente tonta será siempre tonta, eso es verdad. También le preocupa su madre, sola allí en la aldea. Aunque sea duro no poder verla, sabe que allí está en el lugar más seguro del mundo. Aprovecha para hablar de ella, de todo lo que pasó cuando la envió al psiquiátrico. En mi caso, yo también la he perdonado como lector/seguidor de tus historias, pero reconozco que me cuesta deshacerme, olvidar sus memorias escritas hasta ahora, de todo lo que nos contó en tantos capítulos y pensar que todo era mentira, que su madre es buena, que la gente del pueblo no la insultaba ni la llamaba Meiga ... Es como pulsar el botón de reinicio y me cuesta deshacerme de todas aquellas cosas que contó, aunque ya te digo que a su madre la tengo más que perdonada, se ha ganado un hueco en mi corazón. Lo de Lúa también fue un shock. De estar enamorada de Artemisa y de repente que exista Lúa y ella quede en un segundo plano, también me costó aceptarlo (al principio no me gustaba Lúa, la pobre), al igual que le sucedía a Artemisa, pero ahora mismo Lúa es imprescindible para mi y al igual que su madre, ya tiene un hueco en mi corazón. Por eso, quizás sea una buena idea reescribir su vida, la real, sin ocultar información. Es una pena que hayan tenido que cancelar la boda...es algo que esperaba con mucha ilusión desde hace tiempo, joooo. Quizás para septiembre, en otoño, no es mala época y a ella le encanta esa estación.Artemisa parece que está bien, aunque no quiere hacer videollamada, no quiere que la vea así. No sé si podrán ser amigas, pero creo que al menos llevarse bien lo conseguirán, al menos eso espero. Espero que poco a poco vaya sobrellevando mejor el confinamiento, pero sé que no será nada fácil para ella.¡Otro capítulo genial, ntoch!

    ResponderEliminar