Mércores, 18 de marzo de 2020
A vida detívose, a medias, xaora, porque non todos
ficamos onde temos que estar, pero para min, para Agnes e para as persoas todas
que coñecemos a vida detívose. Detívose a nosa rutina e os nosos días. Agora
escribo xunta a fiestra aberta e o ar do empardecer me acariña a pel lembrándome
que segue aí para avisarme de que a vida segue máis alá destas paredes que nos encerran.
Seguen a cantar os paxaros. Agora, en Ourense, hai algúns merlos que viñeron
harmonizar o silencio que a cidade mantén co mundo. Segue amencendo, segue brillando
o sol cando as nubes o permiten e segue chegando o solpor entre horas mortas. A
noite suspira entre estrelas lonxanas e o ar zoa entre as pólas renacentes das
árbores. As follas medrarán, saíron flores, recende a vida neste ocaso eterno
que se esvaece entre murmurios interrompidos.
Óese con calma o silencio da harmonía, a melodía dun silencio
in crescendo que se espalla polo ar, tentando calar a desesperanza. As
desilusións voan ao redor da alba. O sol nace tralas montañas coma querendo
berrar con forza, pero veñen as nubes, cóbreno e seguen despois o seu camiño
infindo polos mares do ceo. Hai unha quietude que se esvaece e fica aboiando
nos beizos do mañá.
Agora vin voar un merlo perdido na luz morrente do
solpor, cara a noite que comeza xa entre os cumios nevados, alá lonxe no
silencio das aldeas antergas. O merlo non sabe que algúns xogan co noso
presente e co noso futuro. Non sabe que a vida se detivo, que sufrimos por unha
causa que a el lle é axea, case indescifrábel e incoherente. O merlo voa seguindo
coas súas ás o camiño do mañá. Segue levando no bico o alimento da noite. Segue
a cantarlle aos seus filliños, no seu quente niño, o rechouchío dos momentos
calados. Eles teñen o seu niño, teñen o ceo para voaren, teñen a liberdade
convertida en néboas amencentes. Teñen as estrelas ao alcance dos seus olliños
pequerrechiños. Poden adobiar o silencio co seu canto de auga; canto húmido
coma o leito dun río que flúe entre rochas lisiñas e brillantes, nun bosque
calado que non morre, ano tras ano, século tras século fica en silencio, soando
cos seus cantos antergos que nunca calaron, que nos entregaron a esperanza e a
calma da vida.
Míroo voar, como move acougadamente as súas ás, sen
sentir présa porque non a ten, porque non sabe que hai un mañá, só un momento
que se ten que alongar no futuro, pero do seu futuro ninguén fala. A ninguén
lle importa o futuro dos merlos. Perdeuse na inmensidade das pólas xa
renacidas, baixo o refulxente solpor. E todo ficou en silencio, unha vez máis.
“Préstame as túas ás por un intre”, diríalle ao merlo se
me puidese escoitar, se fose posíbel que me fixese caso, que por un momento me
deixase as súas ás para voar lonxe de eiquí e comprobar que a vida segue igual
nos lugares que un día imaxinei e que deixei atrás no tempo; pero o merlo non
me pode ouvir, non me pode escoitar nin entender porque non falo a súa lingua
de rechouchíos húmidos e calmos. Seica agora se sinta moito máis seguro ao non
ver case xente pola rúa ameazando a súa calma, a súa vida, o seu voar. Talvez
viñese agora a idade dos animais que recuperan a súa liberdade, a súa
tranquilidade e o seu soñar.
Mais eu tamén sei voar. Eu tamén voo. Voo a través dos
meus soños. Voo xunta a música, cos meus dedos, lonxe deste intre infindo. Voo
coa miña música máis alá de calquera fronteira. Voo nas ás do piano que eu
revivo, que eu fago berrar e calar coas miñas mans. Voo pechando os ollos e non
fixándome por onde flúen os meus dedos, entre as teclas brancas, negras, entre
acordes e arpexos que se mesturan cos meus sentimentos, que son os meus
sentimentos, fortes e acougados; entre tristura e esperanza, entre xenreira e
beleza, entre impotencia e ledicia, entre amor e odio, entre frustración e
conformidade. Non hai fronteiras nese mundo que a música me entrega, no que me
encerro xunta a miña ialma. Alí non hai fronteiras, o ar non remataría nunca por
moi forte que respirase.
Sinto que me deslizo por un monte cheo de árbores e
pedras esvaradías, baixo un ceo no que nunca empardece, que mantén unha luz
infinda e forte que me acariña a pel, que vou cara abaixo, deica o mar, que xa
se ve ao lonxe. A súa escuma escintila entre rochas escuras. Podo ouvir xa a
súa voz lonxana e eterna, berrando, dicíndome: “vén xa, vén xa, vén xa”. E
choro, sinto que os meus ollos están asolagados por unha emoción que non cabe
dentro do meu peito. E berro eu tamén dicíndolle que xa vou, xa vou, entre
saloucos que me tiran o ar, namentres corro cada vez máis rápido, máis rápido,
pulando entre raíces que emerxeron da terra, namentres salto por riba das pedras,
das pólas caídas no chan, cara o mar, cara o mar que segue a berrar: “vén xa,
vén xa”, coas súas ondas calmadas, nunha mañá de verán que refulxe, que me
quenta a pel, que me di: “hai esperanza, hai esperanza, todo pasará, lonxe
quedará todo, vive, vive, corre, vén, pula e vive, corre e salta”.
Mais nunca chego á beiriña do mar. Ese chan polo que
corro nunca vira en area. É duro, cheo de pedras, de raíces coas que acabo
tropezando e caio ao chan suspirando, tentando recuperar os meus folgos, sen
case azos para mirar ao meu redor. O meu ollar segue fixo no mar, nas ondas
brancas, de neve esvaecida, na voz do mar: “vén xa, vén xa”.
“Quero ir contigo”, digo chorando sen podelo evitar,
sentindo que esa fermosa emoción que me asolagara os ollos se volvera unha
impotencia inmensa que tampouco cabe no meu peito. “Quero ir contigo”, repito
case sen voz, estendendo as mans para tentar tocar a auga. Non chega a min nin
unha pinga perdida de auga salgada. Non chega a min máis que a voz esvaecente
do mar, perdéndose xa pola realidade.
As miñas mans seguen correndo polas teclas do piano. Elas
non se detiveron, seguen convertendo en música os meus pensamentos, os meus
soños conscientes, pero a miña ialma quere estoupar. Sinto que se inchou por
dentro de min, coma un globo ao que lle dan tanto ar que non pode resistilo e estala
facendo un so incandescente que asusta, que logo fica perdido no repentino
silencio que se apoderou dese intre.
Entón a miña voz escápase polos meus beizos volta un río
rebordado. Non sei que verbas canto porque non domeo o que penso. Só sei que a
miña voz se une vertixinosamente coa melodía que nace das miñas mans e que,
devagariño, sinto que a miña ialma se baleira, que vai quedando acougada
namentres canto e volvo música todo o que levo por dentro.
O mundo desapareceu. O meu redor é música, a miña ialma é
música, e lembro dos merlos que seguen voando ceibes, lembro das formiguiñas que
traballan pola súa vida, continua e delicada. Lembro dos cans que non entenden
nada, dos coellos que corren libres entre as árbores, de todos eses animais que
non teñen fronteiras e que non comprenden, que fican lonxe do perigo, que non
teñen leis nin constitucións.
A miña ialma, como río rebordado, percorre os terreos da
memoria e dos sentimentos levando consigo o rescaldo das emocións e das
lembranzas. Levo agora a lembranza dunha noite estrelada, de luar intenso e
fermoso chovendo entre as pólas verdes das árbores, tan cheas de vida, tanto
como o meu corazón que latexa rápido e emocionado namentres sinto as súas mans
na miña cintura, impulsándome a danzar entre miradas de tenrura e complicidade.
Sorríolle sen saber que dicir, incapaz de confesarlle que levaba anos agardando
ese momento no que puidésemos ser libres entre as nosas mans, sen lembrar que
hai quen quere deternos e conter o noso amor e a nosa paixón. Ela sorrime tamén
con timidez, pero con tanto amor que creo que me derreterei, coma a neve que,
acariñada polo sol da mañá, comeza a sentir que esa caricia temperada e
agarimosa a desfai.
Ela lévame entre a música, baixo o luar, entre caricias
disimuladas que agocha tras movementos que me estremecen. Sorrime lonxanamente,
pero óllame con interese, coma se quixese coñecer nese momento o que nunca
chegou a coñecer de min. Ela é coma un reflexo da lúa na noite. É para min a
aparición da ledicia volta imaxe, fermosa e tenra, misteriosa e agarimosa. E
daquela o tempo tamén se esvaece entre notas sensuais.
Mais de súpeto nos damos de conta de que quedamos soas no
bosque, na aldea, entre as altas e impoñentes montañas que a protexen. Non hai
ninguén ao noso redor. Ambas as dúas detemos a nosa danza eterna e mirámonos
con estrañeza, coma se espertásemos dun soño morno e doce.
“Non hai ninguén, Luíña”, dime ela cun murmurio. A súa
voz pérdese no silencio da noite, tan grande de repente, tan grande que nos
afoga.
“Non hai ninguén, Agnes. Estamos soas”, dígolle eu sen
saber que contestarlle, aínda mergullada nos seus noitébregos ollos, tan fondos
coma o mar máis lonxano. Non quero saír da súa mirada. Síntome protexida, coma
se esta tamén me tivese collida con tenrura.
E non quero saír nunca da súa mirada. Adoro ficar perdida
nos seus ollos negros e profundos sen sentir que me agarda o tempo. Ela
permíteme estar no seu ollar namentres me sostén entre os seus brazos. Non me
di nada, só me mira, permite que a mire. Sinto que de verdade non hai tempo,
penso “xa poden caer as treboadas máis violentas e fortes, a min non me
ocorrerá nada malo namentres ela me mire”, e sinto que as súas mans son o meu
fogar, de onde non terei que saír nunca, porque fóra delas non hai mundo.
Parece que todo rematou. O silencio dime que non respire, pero ela dáme o
alento que preciso para sentirme viva. Ela está a ser a man que me mantén neste
camiñar tremente.
Soñei esta noite que viaxaba nun helicóptero e que, de
súpeto, o helicóptero caía ao mar. Dábanme unha barca moi estraña na que só
cabía sentada e alí tiña que resistir tres días. Era venres. O helicóptero
marchaba en procura de axuda e eu tiña que tentar non caer a auga. Se caía, morrería
xeada porque aquela auga era a máis conxelada do Atlántico. Lembrei nese intre
da película de Titanic, pero eu estaba soa. Agnes non estaba comigo e o mar
infindo e escuro rodeábame, ameazante e profundo. A barca tremía, eu non sabía
como teimarme a ela para non caer. Preguntábame como ía resistir tres días alí
sen comer, sen poder beber auga, baixo unha noite fría, tan fría como a auga
que me agardaba alí, a uns escasos centímetros das miñas mans. Pensaba que, se
nadaba, podería chegar a algunha beiriña e de feito facíao. Non lembro do
momento no que comezaba a nadar, pero facíao porque, de súpeto, cando vía que o
helicóptero me viña rescatar, eu estaba agarrada a unhas rochas, tremendo de
frío. A barca estraña flotaba ao meu lado, esnaquizada.
Baixaban do helicóptero e preguntábanme que facía alí.
Namentres non chegaban, mesmo cheguei a preguntarme se me poderían ver se me
movía do sitio no que me deixaran; pero entón lembraba que os que ían no helicóptero
podían ver dende o alto todo o que había na terra, no mar neste caso, e aquela
idea acougábame.
Preguntábanme como chegara alí. Agnes tamén estaba,
asustada e chorando, queréndome abrazar, pero eu tremía tanto que non me podían
tocar e aqueles enfermeiros que ía no helicóptero dicíanlle que non me tocase
porque podía estar infectada. Eu pedía que me subisen ao helicóptero, dicíalles
que tiña moito frío. Case non podía falar porque tusía decotío; pero parecía
como se eles non me ouvisen. Eu falaba máis forte. Alguén me preguntaba como
fixera para chegar ata a beira do mar. Eu dicía que non estaba en beira
ningunha, que estaba agarrada a unhas rochas que atopara por casualidade no
medio do mar. Tiña medo a que pensasen que eu era o valente de abondo para
poderme salvar a min soa sen que ninguén correse perigo. O helicóptero seguía
no ceo, facendo un ruído inmenso que tragaba as nosas voces.
Mais levábanme a unha casa que non coñecía e Agnes estaba
moi nerviosa, pedíndome continuamente que lle dese algo que eu non tiña, pero
ela insistía, entolecida, desesperada, pedíndome aquilo que eu non comprendía.
Eu estaba moi enferma, tremía e tusía, e non a podía ouvir, nin moito menos
entender, pero entón acababa por comprender o que ela quería. Ela pedíame
desesperada un pano de papel porque tiña que saír á rúa e non tiña máscaras. Eu
entón perdía os nervios con ela e dicíalle a berros que non me falase así, que
non me berrase. Entón ocorría algo que nunca ocorrerá nin ocorreu, que é
completamente irreal. Agnes dábame unha inmensa labazada que case me botou ao
chan. Quedei tremendo, sentindo que a súa man ardía na miña meixela.
Eu corría deica un cuarto no que me quixen encerrar, pero
alguén me perseguía tentando determe e pedíndome que non lle tomase a Agnes en
conta a súa reacción, que estaba moi nerviosa, pero eu estaba moi ferida, tanto
por fóra como por dentro, porque sentía vibrar os seus dedos na miña pel e
sobre todo ardíame a ialma.
Non lembro máis detalles dese soño. Só sei que espertei
suando moitísimo, coma se acabase de estar metida no centro da Terra, coa
respiración axitada e, o peor, con ganas de tusir, de tusir profundamente.
Onte xa tusía. Agnes está histérica. Obrígame a tomarme a
temperatura decotío. Non teño febre, evidentemente, pero non me permite saír á
rúa nin para mercar o pan. Di que nós podemos facer pan perfectamente e mesmo
ela trouxo da cafetaría unha inmensa morea de bólas de pan que facemos ao
forno. É certo que non preciso saír para nada, pero saír a mercar era algo que
me salvaba; mais levo case dous días sen saír e non vou saír en moitísimos
máis. Agnes non pode saír tampouco, pero non porque estea en perigo a súa
saúde, senón porque psicoloxicamente é incapaz de facelo. Non pode, non é quen
de saír e expoñerse ao perigo. Dálle ansiedade axiña. Perde os nervios axiña.
Véxoa fráxil e tremente, sempre a piques de perder a
calma polo detalle máis insignificante; pero non a podo xulgar. Xamais o faría.
Agnes é así, delicada e extremadamente sensíbel. Eu tamén son moi sensíbel e
todo isto aféctame moitísimo, pero tento entornar a miña sensibilidade na
música, na poesía, na beleza da arte. Ela tamén o fai, pero chega un momento no
que comeza a me preguntar ata cando teremos que estar así, cando poderá pasar
todo, que ocorrerá se temos que ficar eiquí pechadas durante meses, se á súa
nai lle pasa algo e non podemos coidala, se non a pode ver en moito tempo, se a
perde sen poderse despedir dela. Eu pídolle que non pense nesas cousas que non
van pasar, pero Agnes xa perdeu a calma e empeza a chorar moito, fondamente,
sentindo que esa desesperación a afoga. E dime que ficar pechada, sen poder
respirar o ar da mañá, nin da tarde nin da noite lémbralle a cando estivo
pechada durante anos no hospital, que non poder saír lle trae recordos
horríbeis, que non o pode aturar, pero sabe que non debemos de saír ningunha
das dúas.
O peor que podía ocorrer era que eu agora me arrefriase
para que a súa calma fose aínda máis fráxil e efémera. Non o collín. Dígollo
decotío, pero ela ten tanto medo que non o pode ouvir. Non me escoita cando lle
falo. Delira, pero eu non lle pido que cale. Permítolle falar e falar, permito
que se desafogue, que o precisa, sei que só precisa falar para botar fóra todo
ese medo, esa impotencia.
O que máis me impacta que diga é que non quere que
morramos soas eiquí, que non quere que a súa nai marche da vida sen que poida
estar ao seu carón sosténdolle a man namentres se esvaece o seu alento. Dime
que nunca pensou que estando eiquí tería que ficar encerrada outra vez, que non
quere lembrar eses anos nos que lle fallou toda a liberdade da súa vida, que
non quere que a súa mente xogue con ela, coa súa calma, enchéndose de
lembranzas que quere esquecer. Quere que pase, só me di que quere que isto pase
e que esteamos ben, que non me quere perder, non me quere perder, que non o podería
aturar, que, se me perde, perderá o seu alento, que, se me perde, o seu corazón
perderá o seu latexar.
Chora tan profundamente que non a podo acougar. Cando alguén
chora así, o único que podemos facer é permitir que chore e chore porque deter
ese pranto sería como pecharlle as portas a un río rebordado, que logo ficaría
detido, pero rexente tras eses diques que o conteñen con dificultade. Logo volvería
saír a auga descontrolada, levándose con furia todo o que atopase ao seu paso.
Mais hei de confesar que non entendo por que a Agnes lle
afecta tanto esta situación. Si é dura, moito, pero poderemos saír desta e
tampouco é seguro que eu morra se collo o virus. Pode que me afectase moito,
pero sei que non me ocorrerá nada máis grave porque eu estou case de todo
curada. A operación que me tiveron que facer hai un ano en Italia foi decisiva
para a miña doenza. A miña vida xa non corre tanto perigo como antes. Hai un
ano, estiven moi preto da morte. Sentíaa aboiar ao meu redor, ollándome
indecisa, preguntándose se me debía de levar con ela ou me podía permitir vivir
un pouco máis. Sorríame e burlábase de min asemade. Eu víaa, sentíaa, mesmo
sabía que cada vez me quedaba menos ar; pero non morrín. Coido que agora si
podo dicir con seguridade que vivirei moitos anos. Antes non o podía facer.
Non obstante, Agnes ten un medo que non vén deste tempo,
deste momento nin tan sequera desta vida. Coido que o seu pánico é moito máis
antergo e intenso. Ese pánico ten orixes que non podemos saber, nin tan sequera
ela propia. Seica sexa o medo a perder a súa existencia, vida tras vida, o que
tanto berra por dentro dela. Agnes tamén é moi poderosa e ten un sentido de
intuición que moitas veces esquezo. Ela pode saber moito máis do que vemos e
sentimos. Ve máis alá dos feitos e dos momentos. Emporiso non lle podo dicir
que non fale, que non chore, que non se asuste, porque sei que o que ten ela no
seu ser é moito máis do que reflicten os seus ollos, a súa voz desesperada, o
seu pranto infindo.
Cando me di con tanta seguridade que non poderá aturar
que a min me ocorra algo malo, sinto que se me parte a ialma. Sei que di a
verdade. Eu non teño o mesmo poder de intuición que Agnes, pero sei interpretar
moi ben todas as verbas da persoa que máis amo no mundo. Podo escoitar os seus
pensamentos namentres ela me fala e moitas veces noto que a súa voz non expresa
todo o que os seus pensamentos lle din. A súa voz non exterioriza toda a
desesperación que enche a súa mente. Deixo de ouvir a súa voz e sinto os seus
pensamentos fluíndo polo meu corpo namentres ela chora e me fala entre
saloucos, apertándome as mans con forza, con tanta forza que creo que me
desfará a pel; pero esa forza non me doe, ao contrario, anímame a devolverlle a
presión tamén con desesperación, invitándoa a que me oprima máis a man se o
precisa.
Ninguén nos pode dicir que non choremos, que non sexamos
tráxicas, que non berremos de desesperación. Ninguén está ao noso carón para
deter a nosa desesperación. Agnes sabe moi ben que isto que está sucedendo é
moito máis grave do que nos queren facer crer os medios de comunicación, o
goberno, calquera persoa que saia falando querendo informar ou acougar. A Agnes
non lle podo negar nada. Tampouco a podo obrigar a que non lea verbo do tema,
pero si lle digo que arestora non importa de onde procede o virus, quen o
inventou (porque, evidentemente, este virus o inventaron os seres humanos), que
agora o que importa é que esteamos ben; pero Agnes está convencida de que hai
un grupo secreto de persoas conspirando contra a Humanidade. Ela cre nas
teorías da conspiración e moitas veces colle paranoias moi fortes con ese tema.
Ao principio, a min facíame moita graza que me falase desas teorías, do que ela
cría; pero agora asústame porque non me parece unha tolaría o que ela me di,
non me parece imposíbel e estarréceme que sexa verdade, estarréceme pensar que
pode ser verdade.
O que resulta realmente curioso e fermoso é que, nestes
momentos de absoluta histeria e desesperanza, poida existir tanto amor, tanta
paixón, tanta tenrura, tanta confianza. Cando non berran as treboadas anímicas
que nos tiran a calma, hai só amor, complicidade, poesías recitadas en
murmurios, hai conversas que se alongan no tempo ata que de súpeto vén a anoitecida,
hai caricias que non pasan, hai bicos que non rematan, hai sorrisos que
brillan, hai sensacións compartidas, hai emocións entolecidas, hai tanto amor
que sinto que non teño materia, que me desfago como o xeo acariñado polo sol do
verán. Fico detida entre suspiros de ledicia, entre bágoas delicadas de amor,
de emoción, de querer tanto e tanto que noto que me estoupa o corazón, que se
me infla a ialma, que voo lonxe da desesperación. Ela crea para min un refuxio
no que estou protexida, no que son eu e no que me sinto temperada por unha
caricia eterna.
Síntome especial entre os seus brazos, baixo as súas
mans, xunta a súa voz doce, profunda, de beludo, fermosa, agarimosa. Esvara as
súas mans polo meu corpo coma se eu fose de néboa e me puidese esvaecer ao
tocarme. Dime que me ama de mil maneiras distintas, en silencio, coa mirada,
cos beizos, coas mans, co seu corpo todo, cos seus bicos, coa súa escoita, a
súa complicidade. Nunca me sentín tan
amada, tan sinceramente amada, porque, nestes difíciles tempos, estamos máis
xuntas que nunca, malia discutir de cando en vez por non estarmos de acordo
nalgún detalle, pero axiña pasan os desencontros e volve brillar o sol entre
nós. Estamos xuntas as vinte e catro horas do día, durante a noite toda,
durmimos ben abrazadas, nunha aperta que nos resgarda do exterior. O noso fogar
é o escenario dos nosos momentos todos. A min paréceme que as estancias mudan
de cores segundo o momento do día. Na mañá é unha casa distinta, chea de luz,
porque entran libres as raiolas do sol, o ar da mañá, fresco, recendendo a
humidade, a verdor, prestacións todas do xardín do Posío, aínda pechado, pero
máis vivo que nunca, co canto dos seus paxaros todos, da súa vida toda. Á
tardiña, a casa tamén empardece. Cae o solpor tamén dentro dos cuartos, do
salón, das estancias todas que compoñen o noso niño increbantábel. É moi
curioso ver nacer e morrer o día no mesmo lugar sabendo que pasaches todas as
horas do día eiquí, sen saír, sen saber como están os demais, sen miralos aos
ollos.
Falamos moito con Silvia, con Antía, con Uxía, con todas,
polo Skype. Silvia está tristeirísima. Di que se sente moi soa, que non pode
aturar máis sen vernos. Uxía non vive soa, por sorte. Vive cunha irmá súa coa
que se leva ben, pero Silvia vive soa, soísima, moi soa. Di que agora é cando
se decata do soíña que está dende que morreu a súa nai. Nós deixámola falar
porque sabemos que ela precisa desafogarse tamén. Agnes insístelle moitísimo en
que non está soa, que estamos nós, que non importa se precisa ficar falando
durante o día todo, e mesmo facemos iso tamén, ficamos falando durante máis de
seis horas, xantamos xuntas, as tres, coma se quedásemos en persoa, e sei que
imos facer iso durante todos estes días. Eu tamén a boto moitísimo en falla.
Silvia é coma unha irmá para min. É a amiga que máis quero. Xunto con Agnes, é
a persoa que máis quero no mundo.
O meu amigo Daniel, que é médico, explícame cousiñas que
me estarrecen. Coma eiquí en Ourense aínda non hai moitos casos, pedíronlle que
fose para Coruña porque alí é onde máis casos hai e que non deixa de darse de
conta de que isto é moito máis grave do que din; pero eu pídolle que non diga
esas cousas diante de Agnes porque ela xa o sabe de seu e non é preciso que
alguén reforce as súas crenzas.
Mais hei de confesar que de momento eu non levo tan mal o
confinamento. Eu pasei moitos días encerrada na casa por culpa da miña estraña
doenza. Cando me daban brotes, tiña que ficar na casa sen saír, facendo o
mínimo, movéndome o mínimo, para acougar ao meu corazón. Entón procuraba
calquera maneira de divertirme. Agora fago o mesmo. Refúxiome na música, nos
libros, nas películas, nas series. Con Agnes estou a ver moitísimas películas e
series. Vémolas tomándonos da man, comentando todo o que queremos, dicindo todo
o que se nos pasa pola cachola, e son momentos únicos tamén.
Agnes pon incenso todas as mañás para, segundo di ela,
atraer boa enerxía. Agnes esfórzase decotío por encher de boas enerxías esta a
nosa casiña e realmente consígueo, malia ser a máis visceral das dúas, malia
ser a que máis medo ten, a que máis se desespera ollando cara o futuro; pero
tamén é a que máis domea a enerxía que voa entre estas paredes. Agnes ten un
poder infindo que me encolle, que me fai pequena, e, cando a miro aos ollos
neses momentos nos que se concentra para desexar que todo vaia ben, nos que a
vexo respirar tranquilamente o fume do incenso, paréceme que non é a muller que
comparte comigo as sensacións máis íntimas da vida, senón un ser máxico que veu
doutra dimensión para amosarme que a vida é moito máis máxica do que cre moita
xente. Entón é cando está máis perceptiva, cando podemos deitarnos ambas as
dúas no chan e facer posturas de ioga, concentrándonos na nosa respiración,
compartindo ese momento tan único no que non hai ren máis cá nosa enerxía e a
enerxía que invocamos dende a nosa ialma aberta. O tempo dilúese entre
respiracións pausadas, no noso corpo que aboia na dimensión da paz, e parece
que non pasa ren, esquecemos que estamos eiquí, unha mañá normal, entre semana,
porque algo ocorreu coa nosa rutina.
Estes días de encerro e os que van vir, os que aínda nos
fallan por vivir, vanme servir para namorar máis de Agnes, ata namorar dela dun
xeito insoportábel, completo, ata volverme a súa ialma. Cada vez síntome máis
unida a ela, coma se a súa ialma e a miña estivesen a estreitarse, uníndose nun
espazo pequeno, diminuto, coma se o lazo que ata o noso destino se fixese
pequeno, coma se os nós que o forman se apertasen cada vez máis. É unha sensación
que non sei converter en verbas.
Evidentemente, non poderemos casar o día cinco de abril se
as cousas van así; pero, cando o fagamos, sei que o faremos realmente unidas,
máis unidas que nunca. Vivirmos estes momentos xuntas fará que nos coñezamos
cada vez máis. Sinto que eu a coñezo dun xeito irreversíbel. É coma se estivese
pechada nun prado cheo de flores e, co tempo que teño, puidese ir observando
cada flor concentradamente, unha trala outra, coñecendo todos os seus pétalos
con exactitude, coma se puidese ulir o seu recendo ata volvelo parte da miña
pel. Agnes é iso para min; un prado cheo de flores, cuberto por un ceo
brillante ás veces, outras treboento, outras neboento, e teño que aprender a
mirar as flores baixo calquera desas luces que o ceo envía. Estou aprendendo a
ler a súa mirada, a entender a súa ialma e a escoitar a voz do seu corazón namentres
ela chora, ri, suspira, canta, namentres é todo o que nese momento quere ser.
Ter a súa ialma nas miñas mans é coma ter unha delicada flor entre os meus
dedos. Heina de observar con coidado, hei de ulila con moito amor e hei de
coidala, coidala sobre todas as cousas, namentres choven ao noso redor bágoas
de desesperación, medo e tristura; pero logo sorrí e todo brilla de novo.
Amence para min porque ela sorrí.
“Eu só sinto que teño algo cando estou contigo”, dígolle
sen descanso, namentres as nosas mans nos descobren, descobren cada recunchiño
do noso ser, do ser da outra, volvéndonos unha. Ela contéstame que, daquela,
sempre o terei todo porque ela sempre estará comigo.
Calquera esforzo é insuficiente namentres se trate de
facela feliz. Debuxei flores no ar para ela. Crei árbores de amor para
protexela da luz da desesperación. Cantei as cancións da esperanza para que
florezan no seu corazón as ilusións perdidas. Pintei as cores do arco da vella
na súa ialma para que volvan as ás do futuro, para que se reflicta no seu
esplendor o ollar do mañá.
Se eu podo crear un camiño de melodías que latexan nas
miñas mans, crearei daquela as corredoiras que percorran o Universo. Se a podo
levar nos meus brazos, protexida no meu colo, ata a fin das dimensións, entón xuntarei
as forzas da miña ialma para levala ata onde o seu corazón soñe, porque nestes
momentos e para sempre somos un só camiño que chega ata o mar, que vai alén dos
universos, que aboia no firmamento, sentindo a brisa do mar, a furia dos
océanos, sobrevoando os países aquietados, a calma dos montes, o alento xeado
dos montes.
Sinto que, se voa comigo, daquela atravesamos os confíns
da razón. Fica latexando no ar a man do porvir para que a collamos e nos
deixemos levar pola súa forza. O porvir agarda entre nubes de algodón que non
se desfán, que fican ollándonos dende a dimensión da esperanza.
E non é mentira, nada diso é mentira, porque nos
queremos. Cando hai amor, haino todo, porque hai cousas que o amor non pode
desfacer, porque fica todo en nós se nos queremos, se non estamos soas, se á
fin nos recuperamos para sempre, para sempre. Longos anos quedaron detrás nosa,
para sempre, porque agora recuperamos o que nunca tivemos, o que nunca nos
deixaron ter. E agora, nestes momentos confusos, síntome máis feliz que nunca,
que nunca, porque estou integramente con ela, intimamente con ela, coma sempre
desexei. E isto non é máis que unha oportunidade para recuperar todo ese tempo
que nos quitaron, que nos arrebataron inxustamente. Véxoo así. Chamádeme inxusta,
egoísta, inconsciente; pero é o que sente o meu corazón. Agnes é o merlo que me
leva nas súas fermosas ás ata os confíns do solpor para que vexa morrer e nacer
o día asemade, morrer o día namentres, detrás nosa, xa nace outra alborada.
Ela préstame as súas ás para que voe a través da
escuridade e creamos xuntas na esperanza, creamos xunta a nosa esperanza,
compartindo as ás da ilusión, crendo que todo será sempre entre nós coma
sempre, un mundo que non se pode derrubar, nunca. Nunca.
Se eu son a súa lúa de prata, ela é o sol que me alumea.
Sendo eu Lúa, a súa lúa, non podería brillar nunca se ela me faltase, se ela
non estivese comigo, porque ela me dá esa luz que me fai brillar. Un luar sen
sol nunca sería luar. Nunca veriamos a lúa se non houbese sol. Se eu sigo
respirando neste momento, despois de tanto sufrimento, é porque sempre souben
que ela seguía existindo. Se non me rendín, foi porque a miña ialma sempre me
dixo que ela chegaría, que ela voltaría a min, que só a debía de agardar con
paciencia e amor, seguíndoa amando coma sempre, porque todo iso tería sentido.
E teno, ten tanto sentido como o brillo do sol.
Sendo Lúa, eu amo o sol e o meu sol é ela. Quen me ía
dicir a min que, aos meus corenta e seis anos, ía volverme tan cursi, pero sono
porque ela mo fai selo. Que amor tan grande e fermoso me empurra a vivir, a ter
esperanzas. “Como non imos saír desta xuntas se nos queremos, Agnes?”,
pregúntolle namentres a aperto contra min, abrazándoa nunha aperta que ninguén
podería desfacer. “Agora somos máis fortes que nunca porque estamos xuntas”. E
que realidade tan grande. Ela ri dándome a razón, ri namentres chora de tenrura,
porque é tan sinxelo facer que se emocione, conseguir que os seus ollos
negrísimos se volvan unha lágoa profunda na que moran os seres máis máxicos do
mundo. Na súa ialma vive o ser máis máxico do mundo: ela, ela para sempre, ela.
E, no medio de bágoas de emoción, sentindo que xa chegou
a anoitecida, deixo hoxe de escribir, de liberar a miña ialma nas mans das
verbas que voan ceibes, coma ese merlo que vin voar polo incendiado ceo hai uns
intres. Este intre volveuse eterno para min.
Miércoles,
18 de marzo de 2020
La vida se
ha detenido, a medias, por supuesto, porque no todos permanecemos donde tenemos
que estar, pero para mí, para Agnes y para todas las personas que conocemos la
vida se ha detenido. Se detuvo nuestra rutina y nuestros días. Ahora escribo
junto a la ventana abierta y el aire del crepúsculo me acaricia la piel
recordándome que sigue ahí para avisarme de que la vida sigue más allá de estas
paredes que nos encierran. Siguen cantando los pájaros. Ahora, en Ourense, hay
algunos mirlos que vinieron a armonizar el silencio que la ciudad mantiene con
el mundo. Sigue amaneciendo, sigue brillando el sol cuando las nubes lo
permiten y sigue llegando el ocaso entre horas muertas. La noche suspira entre
estrellas lejanas y el aire sopla entre las ramas renacientes de los árboles.
Las hojas crecerán, salieron flores, huele la vida en este ocaso eterno que se
desvanece entre murmullos interrumpidos.
Se oye con
calma el silencio de la armonía, la melodía de un silencio in crescendo que se
esparce por el aire, intentando callar la desesperanza. Las desilusiones vuelan
alrededor del alba. El sol nace tras las montañas como queriendo gritar con
fuerza, pero vienen las nubes, lo cubren y siguen después su camino infinito
por los mares del cielo. Hay una quietud que se desvanece y permanece flotando
en los labios del mañana.
Ahora vi
volar un mirlo perdido en la luz muriente del ocaso, hacia la noche que
comienza entre las cumbres nevadas, allá lejos en el silencio de las aldeas
antiguas. El mirlo no sabe que algunos juegan con nuestro presente y con
nuestro futuro. No sabe que la vida se ha detenido, que sufrimos por una causa
que a él le es ajena, casi indescifrable e incoherente. El mirlo vuela siguiendo
con sus alas el camino del mañana. Sigue llevando en su pico el alimento de la
noche. Sigue cantándoles a sus hijiños, en su caliente nido, el gorjeo de los
momentos callados. Ellos tienen su nido, tienen el cielo para volar, tienen la
libertad convertida en nieblas amanecientes. Tienen las estrellas al alcance de
sus ojiños pequeniños. Pueden adornar el silencio con su canto de agua; canto
húmedo como el lecho de un río que fluye entre rocas lisiñas y brillantes, en
un bosque callado que no muere, año tras año, siglo tras siglo permanece en
silencio, sonando con sus cantos antiguos que nunca callaron, que nos
entregaron la esperanza y la calma de la vida.
Lo miro
volar, cómo mueve sosegadamente sus alas, sin sentir prisa porque no la tiene, porque
no sabe que hay un mañana, sólo un momento que se tiene que alargar en el futuro,
pero de su futuro nadie habla. A nadie le importa el futuro de los mirlos. Se
perdió en la inmensidad de las ramas ya renacidas, bajo el refulgente ocaso. Y
todo quedó en silencio, una vez más.
“Préstame
tus alas por un instante”, le diría al mirlo se pudiese escucharme, si fuese
posible que me hiciese caso, que por un momento me dejase sus alas para volar
lejos de aquí y comprobar que la vida sigue igual en los lugares que una vez
imaginé y que dejé atrás en el tiempo; pero el mirlo no puede oírme, no puede
escucharme ni puede entenderme porque no hablo su lengua de gorjeos húmedos y
calmados. Tal vez ahora se sienta mucho más seguro al no ver casi gente por la
calle amenazando su calma, su vida, su volar. Tal vez haya venido ahora la edad
de los animales que recuperan su libertad, su tranquilidad y su soñar.
Mas yo
también sé volar. Yo también vuelo. Vuelo a través de mis sueños. Vuelo junto a
la música con mis dedos, lejos de este instante infinito. Vuelo con mi música
más allá de cualquier frontera. Vuelo en las alas del piano que yo revivo, que
yo hago gritar y callar con mis manos. Vuelo cerrando los ojos y no fijándome
por dónde fluyen mis dedos, entre las teclas blancas, negras, entre acordes y arpegios
que se mezclan con mis sentimientos, que son mis sentimientos, fuertes y
sosegados; entre tristeza y esperanza, entre rabia y belleza, entre impotencia y
alegría, entre amor y odio, entre frustración y conformidad. No hay fronteras
en ese mundo que la música me entrega, en el que me encierro junto a mi alma.
Allí no hay fronteras, el aire no se acabaría nunca por muy fuerte que
respirase.
Siento que
me deslizo por un monte lleno de árboles y piedras resbaladizas, bajo un cielo
en el que nunca atardece, que mantiene una luz infinita y fuerte que me
acaricia la piel, que voy hacia abajo, hacia el mar, que ya se ve a lo lejos.
Su espuma destella entre rocas oscuras. Puedo oír ya su voz lejana y eterna,
gritando, diciéndome: “ven ya, ven ya, ven ya”. Y lloro, siento que mis ojos
están inundados por una emoción que no cabe dentro de mi pecho. Y grito yo
también diciéndole que ya voy, ya voy, entre sollozos que me quitan el aire,
mientras corro cada vez más rápido, más rápido, saltando entre raíces que emergieron
de la tierra, mientras salto por encima de las piedras, de las ramas caídas en
el suelo, hacia el mar, hacia el mar que sigue gritando: “ven ya, ven ya”, con
sus olas calmadas, en una mañana de verano que refulge, que me templa la piel,
que me dice: “hay esperanza, hay esperanza, todo pasará, lejos quedará todo,
vive, vive, corre, ven, salta y vive, corre y salta”.
Mas nunca
llego a la orilliña del mar. Ese suelo por el que corro nunca deviene en arena.
Es duro, lleno de piedras, de raíces con las que acabo tropezando y caigo al
suelo suspirando, intentando recuperar mi aliento, sin casi fuerzas para mirar
a mi alrededor. Mi mirada sigue fija en el mar, en las olas blancas, de nieve
desvanecida, en la voz del mar: “ven ya, ven ya”.
“Quiero ir
contigo”, digo llorando sin poder evitarlo, sintiendo que esa hermosa emoción
que me inundara los ojos se había vuelto en una impotencia inmensa que tampoco
cabe en mi pecho. “Quiero ir contigo”, repito casi sin voz, extendiendo las
manos para intentar tocar el agua. No llega a mí ni una gota perdida de agua
salada. No llega a mí más que la voz evanescente del mar, perdiéndose por la
realidad.
Mis manos
siguen corriendo por las teclas del piano. Ellas no se detuvieron, siguen convirtiendo
en música mis pensamientos, mis sueños conscientes, pero mi alma quiere explotar.
Siento que se hinchó por dentro de mí, como un globo al que le dan tanto aire
que no puede resistirlo y estalla haciendo un sonido incandescente que asusta,
que luego permanece perdido en el repentino silencio que se apoderó de ese
instante.
Entonces mi
voz se escapa por mis labios vuelta en un río desbordado. No sé qué palabras
canto porque no domino lo que pienso. Sólo sé que mi voz se une
vertiginosamente con la melodía que nace de mis manos y que, poquiño a poco,
siento que mi alma se vacía, que va quedando sosegada mientras canto y vuelvo
música todo lo que llevo por dentro.
El mundo ha
desaparecido. Mi alrededor es música, mi alma es música, y recuerdo los mirlos
que siguen volando libres, recuerdo las hormiguiñas que trabajan por su vida, continua
y delicada. Me acuerdo de los perros que no entienden nada, de los conejos que
corren libres entre los árboles, de todos esos animales que no tienen fronteras
y que no comprenden, que permanecen lejos del peligro, que no tienen leyes ni
constituciones.
Mi alma,
como río desbordado, recorre los terrenos de la memoria y de los sentimientos
llevando consigo el rescoldo de las emociones y de los recuerdos. Llevo ahora
el recuerdo de una noche estrellada, de “luar” intenso y hermoso lloviendo
entre las ramas verdes de los árboles, tan llenas de vida, tanto como mi
corazón que late rápido y emocionado mientras siento sus manos en mi cintura,
impulsándome a danzar entre miradas de ternura y complicidad. Le sonrío sin
saber qué decir, incapaz de confesarle que llevaba años esperando ese momento
en el que pudiésemos ser libres entre nuestras manos, sin acordarnos de que hay
quien quiere detenernos y contener nuestro amor y nuestra pasión. Ella me
sonríe también con timidez, pero con tanto amor que creo que me derretiré, como
la nieve que, acariciada por el sol de la mañana, comienza a sentir que esa
caricia templada y cariñosa la deshace.
Ella me
lleva entre la música, bajo la luz de la luna, entre caricias disimuladas que
esconde tras movimientos que me estremecen. Me sonríe lejanamente, pero me mira
con interés, como si quisiese conocer en ese momento lo que nunca llegó a
conocer de mí. Ella es como un reflejo de la luna en la noche. Es para mí la
aparición de la felicidad vuelta imagen, hermosa y tierna, misteriosa y
cariñosa. Y entonces el tiempo también se desvanece entre notas sensuales.
Mas de
súbito nos damos cuenta de que nos hemos quedado solas en el bosque, en la
aldea, entre las altas e imponentes montañas que la protegen. No hay nadie a
nuestro alrededor. Ambas detenemos nuestra danza eterna y nos miramos con
extrañeza, como si despertásemos de un sueño tibio y dulce.
“No hay
nadie, Luíña”, me dice ella con un murmullo. Su voz se pierde en el silencio de
la noche, tan grande de repente, tan grande que nos ahoga.
“No hay
nadie, Agnes. Estamos solas”, le digo yo sin saber qué contestarle, aún
sumergida en sus nocturnos ojos, tan hondos como el mar más lejano. No quiero
salir de su mirada. Me siento protegida, como si ésta también me tuviese cogida
con ternura.
Y no quiero
salir nunca de su mirada. Adoro permanecer perdida en sus ojos negros profundos
sin sentir que me espera el tiempo. Ella me permite estar en su mirada mientras
me sostiene entre sus brazos. No me dice nada, sólo me mira, permite que la
mire. Siento que de verdad no hay tiempo, pienso “ya pueden caer las tormentas
más violentas y fuertes, a mí no me ocurrirá nada malo mientras ella me mire”,
y siento que sus manos son mi hogar, de donde no tendré que salir nunca, porque
fuera de ellas no hay mundo. Parece que todo terminó. El silencio me dice que
no respire, pero ella me da el aliento que necesito para sentirme viva. Ella
está siendo la mano que me mantiene en este caminar trémulo.
Soñé esta
noche que viajaba en un helicóptero y que, de súbito, el helicóptero caía al
mar. Me daban una barca muy extraña en la que sólo cabía sentada y allí tenía
que resistir tres días. Era viernes. El helicóptero se marchaba en busca de
ayuda y yo tenía que intentar no caerme al agua. Si me caía, moriría helada
porque aquella agua era la más congelada del Atlántico. Me acordé en ese
instante de la película Titanic, pero yo estaba sola. Agnes no estaba conmigo y
el mar infinito y oscuro me rodeaba, amenazante y profundo. La barca temblaba,
yo no sabía cómo agarrarme a ella para no caerme. Me preguntaba cómo iba a
resistir tres días allí sin comer, sin poder beber agua, bajo una noche fría,
tan fría como el agua que me esperaba allí, a unos escasos centímetros de mis
manos. Pensaba que, si nadaba, podría llegar a alguna orilliña y de hecho lo
hacía. No recuerdo el momento en el que comenzaba a nadar, pero lo hacía
porque, de súbito, cuando veía que el helicóptero me venía a rescatar, yo
estaba agarrada a unas rocas, temblando de frío. La barca extraña flotaba a mi
lado, destrozada.
Bajaban del
helicóptero y me preguntaban qué hacía allí. Mientras no llegaban, incluso
llegué a preguntarme si podrían verme si me movía del sitio en el que me habían
dejado; pero entonces recordaba que los que iban en el helicóptero podían ver
desde lo alto todo lo que había en la tierra, en el mar en este caso, y aquella
idea me sosegaba.
Me
preguntaban cómo había llegado allí. Agnes también estaba, asustada y llorando,
queriendo abrazarme, pero yo temblaba tanto que no podían tocarme y aquellos
enfermeros que iban en el helicóptero le decían que no me tocase porque podía
estar infectada. Yo pedía que me subiesen al helicóptero, les decía que tenía
mucho frío. Casi no podía hablar porque tosía continuamente, pero parecía como
si ellos no me oyesen. Yo hablaba más fuerte. Alguien me preguntaba cómo había
hecho para llegar hasta la orilla del mar. Yo decía que no estaba en ninguna
orilla, que estaba agarrada a unas rocas que había encontrado por casualidad en
medio del mar. Tenía miedo a que pensasen que yo era lo suficientemente
valiente para poder salvarme a mí sola sin que nadie corriese peligro. El
helicóptero seguía en el cielo, haciendo un ruido inmenso que tragaba nuestras
voces.
Mas me
llevaban a una casa que no conocía y Agnes estaba muy nerviosa, pidiéndome
continuamente que le diese algo que yo no tenía, pero ella insistía,
enloquecida, desesperada, pidiéndome aquello que yo no comprendía. Yo estaba
muy enferma, temblaba y tosía, y no podía oírla, ni mucho menos entender, pero
entonces acababa por comprender lo que ella quería. Ella me pedía desesperadamente
un pañuelo de papel porque tenía que salir a la calle y no tenía mascarillas.
Yo entonces perdía los nervios con ella y le decía a gritos que no me hablase
así, que no me chillase. Entonces ocurría algo que nunca ocurrirá ni ha
ocurrido, que es completamente irreal. Agnes me daba una inmensa bofetada que
casi me tiró al suelo. Me quedé temblando, sintiendo que su mano ardía en mi
mejilla.
Yo corría
hacia un cuarto en el que quise encerrarme, pero alguien me perseguía
intentando detenerme y pidiéndome que no le tomase a Agnes en cuenta su
reacción, que estaba muy nerviosa, pero yo estaba muy herida, tanto por fuera
como por dentro, porque sentía vibrar sus dedos en mi piel y sobre todo me
ardía el alma.
No recuerdo
más detalles de ese sueño. Sólo sé que me desperté sudando muchísimo, como si
acabase de estar metida en el centro de la Tierra, con la respiración agitada
y, lo peor, con ganas de toser, de toser profundamente.
Ayer ya
tosía. Agnes está histérica. Me obliga a tomarme la temperatura continuamente.
No tengo fiebre, evidentemente, pero no me permite salir a la calle ni para
comprar el pan. Dice que nosotras podemos hacer pan perfectamente e incluso
ella trajo de la cafetería una inmensa cantidad de bolas de pan que hacemos al
horno. Es cierto que no necesito salir para nada, pero salir a comprar era algo
que me salvaba; mas llevo casi dos días sin salir y no voy a salir en
muchísimos más. Agnes no puede salir tampoco, pero no porque esté en peligro su
salud, sino porque psicológicamente es incapaz de hacerlo. No puede, no es
capaz de salir y exponerse al peligro. Le da ansiedad enseguida. Pierde los
nervios enseguida.
La veo
frágil y trémula, siempre a punto de perder la calma por el detalle más
insignificante; pero no puedo juzgarla. Jamás lo haría. Agnes es así, delicada
y extremadamente sensible. Yo también soy muy sensible y todo esto me afecta
muchísimo, pero intento volcar mi sensibilidad en la música, en la poesía, en
la belleza del arte. Ella también lo hace, pero llega un momento en el que
comienza a preguntarme hasta cuándo tendremos que estar así, cuándo podrá pasar
todo, qué ocurrirá si tenemos que permanecer aquí encerradas durante meses, si
a su madre le pasa algo y no podemos cuidarla, si no puede verla en mucho
tiempo, si la pierde sin poder despedirse de ella. Yo le pido que no piense en
esas cosas que no van a pasar, pero Agnes ya ha perdido la calma y empieza a
llorar mucho, hondamente, sintiendo que esa desesperación la ahoga. Y me dice
que permanecer encerrada, sin poder respirar el aire de la mañana, ni de la
tarde ni de la noche le recuerda a cuando estuvo encerrada durante años en el
hospital, que no poder salir le trae recuerdos horribles, que no puede soportarlo,
pero sabe que no debemos salir ninguna de las dos.
Lo peor que
podía ocurrir era que yo ahora me resfriase para que su calma fuese aún más
frágil y efímera. No lo he cogido. Se lo digo continuamente, pero ella tiene
tanto miedo que no puede oírlo. No me escucha cuando le hablo. Delira, pero yo
no le pido que se calle. Le permito hablar y hablar, permito que se desahogue,
que lo necesita, sé que sólo necesita hablar para echar fuera todo ese miedo,
esa impotencia.
lo que más
me impacta que diga es que no quiere que muramos solas aquí, que no quiere que
su madre se marche de la vida sin que pueda estar a su lado sosteniéndole la
mano mientras se desvanece su aliento. Me dice que nunca pensó que estando aquí
tendría que permanecer encerrada otra vez, que no quiere recordar esos años en
los que le faltó toda la libertad de su vida, que no quiere que su mente juegue
con ella, con su calma, llenándose de recuerdos que quiere olvidar. Quiere que
pase, sólo me dice que quiere que esto pase y que estemos bien, que no quiere
perderme, no quiere perderme, que no podría soportarlo, que, si me pierde,
perderá su aliento, que, si me pierde, su corazón perderá su latir.
Llora tan
profundamente que no puedo calmarla. Cuando alguien llora así, lo único que
podemos hacer es permitir que llore y llore porque detener ese llanto sería
como cerrarle las puertas a un río desbordado, que luego permanecería detenido,
pero rugiente tras esos diques que lo contienen con dificultad. Luego volvería
a salir el agua descontrolada, llevándose con furia todo lo que encontrase a su
paso.
Mas he de
confesar que no entiendo por qué a Agnes le afecta tanto esta situación. Sí es
dura, mucho, pero podremos salir de ésta y tampoco es seguro que yo muera si
cojo el virus. Puede que me afectase mucho, pero sé que no me ocurrirá nada más
grave porque yo estoy casi del todo curada. La operación que me tuvieron que
hacer hace un año en Italia fue decisiva para mi enfermedad. Mi vida ya no
corre tanto peligro como antes. Hace un año, estuve muy cerca de la muerte. La
sentía flotar a mi alrededor, mirándome indecisa, preguntándose si debía
llevarme con ella o podía permitirme vivir un poco más. Me sonreía y se burlaba
de mí a la vez. Yo la veía, la sentía, incluso sabía que cada vez me quedaba
menos aire, pero no morí. Creo que ahora sí puedo decir con seguridad que
viviré muchos años. Antes no podía hacerlo.
No
obstante, Agnes tiene un miedo que no viene de este tiempo, de este momento ni
tan siquiera de esta vida. Creo que su pánico es mucho más antiguo e intenso.
Ese pánico tiene orígenes que no podemos saber, ni tan siquiera ella misma.
Quizás sea el miedo a perder su existencia, vida tras vida, lo que tanto grita
por dentro de ella. Agnes también es muy poderosa y tiene un sentido de
intuición que muchas veces olvido. Ella puede saber mucho más de lo que vemos y
sentimos. Ve más allá de los hechos y de los momentos. Por eso no le puedo
decir que no hable, que no llore, que no se asuste, porque sé que lo que tiene
en su ser es mucho más de lo que reflejan sus ojos, su voz desesperada, su
llanto infinito.
Cuando me
dice con tanta seguridad que no podrá soportar que a mí me ocurra algo malo,
siento que se me parte el alma. Sé que dice la verdad. Yo no tengo el mismo
poder de intuición que Agnes, pero sé interpretar muy bien las palabras de la
persona que más amo en el mundo. Puedo escuchar sus pensamientos mientras ella
me habla y muchas veces noto que su voz no expresa todo lo que sus pensamientos
le dicen. Su voz no exterioriza toda la desesperación que llena su mente. Dejo
de oír su voz y siento sus pensamientos fluyendo por mi cuerpo mientras ella
llora y me habla entre sollozos, apretándome las manos con fuerza, con tanta
fuerza que creo que me deshará la piel; pero esa fuerza no me duele, al contrario,
me anima a devolverle la presión también con desesperación, invitándola a que
me apriete más la mano si lo necesita.
nadie puede
decirnos que no lloremos, que no seamos trágicas, que no gritemos de
desesperación. Nadie está a nuestro lado para detener nuestra desesperación.
Agnes sabe muy bien que esto que está sucediendo es mucho más grave de lo que
quieren hacernos creer los medios de comunicación, el gobierno, cualquier
persona que salga hablando queriendo informar o tranquilizar. A Agnes no puedo negarle
nada. Tampoco puedo obligarla a que no lea sobre el tema, pero sí le digo que
ahora mismo no importa de dónde procede el virus, quién lo inventó (porque,
evidentemente, este virus lo inventaron los seres humanos), que ahora lo que importa
es que estemos bien; pero Agnes está convencida de que hay un grupo secreto de
personas conspirando contra la Humanidad. Ella cree en las teorías de la
conspiración y muchas veces coge paranoias muy fuertes con ese tema. Al
principio, a mí me hacía mucha gracia que me hablase de esas teorías, de lo que
ella creía; pero ahora me asusta porque no me parece una locura lo que ella me
dice, no me parece imposible y me aterroriza que sea verdad, me aterra pensar
que pueda ser verdad.
Lo que
resulta realmente curioso y hermoso es que, en estos momentos de absoluta
histeria y desesperanza, pueda existir tanto amor, tanta pasión, tanta ternura,
tanta confianza. Cuando no chillan las tormentas anímicas que nos quitan la
calma, hay sólo amor, complicidad, poesías recitadas en susurros, hay
conversaciones que se alargan en el tiempo hasta que de súbito viene la
anochecida, hay caricias que no pasan, hay besos que no terminan, hay sonrisas
que brillan, hay sensaciones compartidas, hay emociones enloquecidas, hay tanto
amor que siento que no tengo materia, que me deshago como el hielo acariciado
por el sol del verano. Permanezco detenida entre suspiros de felicidad, entre
lágrimas delicadas de amor, de emoción, de querer tanto y tanto que noto que me
explota el corazón, que se me infla el alma, que vuelo lejos de la
desesperación. Ella crea para mí un refugio en el que estoy protegida, en el
que soy yo y en el que me siento templada por una caricia eterna.
Me siento
especial entre sus brazos, bajo sus manos, junto a su voz dulce, profunda,
aterciopelada, hermosa, cariñosa. Desliza sus manos por mi cuerpo como si yo
fuese de niebla y pudiese desvanecerme al tocarme. Me dice que me ama de mil
maneras distintas, en silencio, con la mirada, con los labios, con las manos,
con todo su cuerpo, con sus besos, con su escucha, su complicidad. Nunca me he
sentido tan amada, tan sinceramente amada, porque, en estos difíciles tiempos,
estamos más juntas que nunca, a pesar de discutir de vez en cuando por no estar
de acuerdo en algún detalle, pero enseguida pasan los desencuentros y vuelve a
brillar el sol entre nosotras. Estamos juntas las veinticuatro horas del día,
durante toda la noche, dormimos bien abrazadas, en un abrazo que nos resguarda
del exterior. Nuestro hogar es el escenario de todos nuestros momentos. A mí me
parece que las estancias cambian de colores según el momento del día. Por la
mañana es una casa distinta, llena de luz, porque entran libres los rayos del
sol, el aire de la mañana, fresco, oliendo a humedad, a verdor, prestaciones
todas del jardín del Posío, todavía cerrado, pero más vivo que nunca, con el
canto de todos sus pájaros, de toda su vida. Por la tardiña, la casa también
atardece. Cae el ocaso también dentro de los cuartos, del salón, de todas las
estancias que componen nuestro nido inquebrantable. Es muy curioso ver nacer y
morir el día en el mismo lugar sabiendo que pasaste todas las horas del día
aquí, sin salir, sin saber cómo están los demás, sin mirarlos a los ojos.
Hablamos
mucho con Silvia, con Antía, con Uxía, con todas, por el Skype. Silvia está
tristísima. Dice que se siente muy sola, que no puede aguantar más sin vernos.
Uxía no vive sola, por suerte. Vive con una hermana suya con la que se lleva
bien, pero Silvia vive sola, solísima, muy sola. Dice que ahora es cuando se da
cuenta de lo soliña que está desde que murió su madre. Nosotras la dejamos
hablar porque sabemos que ella necesita desahogarse también. Agnes le insiste
muchísimo en que no está sola, que estamos nosotras, que no importa si necesita
permanecer hablando durante todo el día, e incluso hacemos eso también,
permanecemos hablando durante más de seis horas, comemos juntas, las tres, como
si quedásemos en persona, y sé que vamos a hacer eso durante todos estos días.
Yo también la echo muchísimo en falta. Silvia es como una hermana para mí. Es
la amiga que más quiero. Junto con Agnes, es la persona que más quiero en el
mundo.
Mi amigo
Daniel, que es médico, me explica cosiñas que me aterrorizan. Como aquí en
Ourense todavía no hay muchos casos, le pidieron que fuese para Coruña porque
allí es donde más casos hay y que no deja de darse cuenta de que esto es mucho
más grave de lo que dicen; pero yo le pido que no diga esas cosas delante de
Agnes porque ella ya lo sabe por sí misma y no es necesario que alguien
refuerce sus creencias.
Mas he de
confesar que de momento yo no llevo tan mal el confinamiento. Yo he pasado
muchos días encerrada en casa por culpa de mi extraña enfermedad. Cuando me
daban brotes, tenía que quedarme en casa sin salir, haciendo lo mínimo,
moviéndome lo mínimo, para serenar a mi corazón. Entonces buscaba cualquier
manera de divertirme. Ahora hago lo mismo. Me refugio en la música, en los
libros, en las películas, en las series. Con Agnes estoy viendo muchísimas
películas y series. Las vemos tomándonos de la mano, comentando todo lo que queremos,
diciendo todo lo que se nos pasa por la cabeza, y son momentos únicos también.
Agnes pone
incienso todas las mañanas para, según dice ella, atraer buena energía. Agnes
se esfuerza continuamente por llenar de buenas energías esta nuestra casiña y realmente
lo consigue, a pesar de ser la más visceral de las dos, pese a ser la que más
miedo tiene, la que más se desespera mirando hacia el futuro; pero también es
la que más domina la energía que vuela entre estas paredes. Agnes tiene un
poder infinito que me encoge, que me hace pequeña, y, cuando la miro a los ojos
en esos momentos en los que se concentra para desear que todo vaya bien, en los
que la veo respirar tranquilamente el humo del incienso, me parece que no es la
mujer que comparte conmigo las sensaciones más íntimas de la vida, sino un ser
mágico que vino de otra dimensión para demostrarme que la vida es mucho más
mágica de lo que cree mucha gente. Entonces es cuando está más perceptiva,
cuando podemos acostarnos las dos en el suelo y hacer posturas de yoga,
concentrándonos en nuestra respiración, compartiendo ese momento tan único en
el que no hay nada más que nuestra energía y la energía que invocamos desde
nuestra alma abierta. El tiempo se diluye entre respiraciones pausadas, en
nuestro cuerpo que flota en la dimensión de la paz, y parece que no pasa nada,
olvidamos que estamos aquí, una mañana normal, entre semana, porque algo ha
ocurrido con nuestra rutina.
Estos días
de encierro y los que van a venir, los que todavía nos faltan por vivir, van a
servirme para enamorarme más de Agnes, hasta enamorarme de ella de un modo
insoportable, completo, hasta volverme su alma. Cada vez me siento más unida a
ella, como si su alma y la mía estuviesen estrechándose, uniéndose en un
espacio pequeño, diminuto, como si el lazo que ata nuestro destino se hiciese
pequeño, como si los nudos que lo forman se apretasen cada vez más. Es una
sensación que no sé convertir en palabras.
Evidentemente,
no nos podremos casar el día cinco de abril si las cosas van así; pero, cuando
lo hagamos, sé que lo haremos realmente unidas, más unidas que nunca. Vivir
estos momentos juntas hará que nos conozcamos cada vez más. Siento que la
conozco de un modo irreversible. Es como si estuviese encerrada en un prado
lleno de flores y, con el tiempo que tengo, pudiese ir observando cada flor
concentradamente, una tras otra, conociendo todos sus pétalos con exactitud,
como si pudiese oler su aroma hasta volverlo parte de mi piel. Agnes es eso
para mí; un prado lleno de flores, cubierto por un cielo brillante a veces,
otras tormentoso, otras nebuloso, y tengo que aprender a mirar las flores bajo
cualquiera de esas luces que el cielo envía. Estoy aprendiendo a leer su
mirada, a entender su alma y a escuchar la voz de su corazón mientras ella
llora, ríe, suspira, mientras es todo lo que en ese momento quiere ser. Tener
su alma en mis manos es como tener una delicada flor entre mis dedos. He de
observarla con cuidado, he de olerla con mucho amor y he de cuidarla, cuidarla
sobre todas las cosas, mientras llueven a nuestro alrededor lágrimas de
desesperación, miedo y tristeza; pero luego sonríe y todo brilla de nuevo.
Amanece para mí porque ella sonríe.
“Yo sólo
siento que tengo algo cuando estoy contigo”, le digo sin descanso, mientras
nuestras manos nos descubren, descubren cada rinconciño de nuestro ser, del ser
de la otra, volviéndonos una. Ella me contesta que, entonces, siempre lo tendré
todo porque ella siempre estará conmigo.
Cualquier
esfuerzo es suficiente mientras se trate de hacerle feliz. Dibujé flores en el
aire para ella. Creé árboles de amor para protegerla de la luz de la
desesperación. Canté las canciones de la esperanza para que florezcan en su
corazón las ilusiones perdidas. Pinté los colores del arco iris en su alma para
que vuelvan las alas del futuro, para que se refleje en su esplendor la mirada
del mañana.
Si puedo
crear un camino de melodías que laten en mis manos, crearé entonces los vericuetos
que recorran el Universo. Si puedo llevarla en mis brazos, protegida junto a mi
pecho, hasta el fin de las dimensiones, entonces reuniré las fuerzas de mi alma
para llevarla hasta donde su corazón sueñe, porque en estos momentos y para
siempre somos un solo camino que llega hasta el mar, que va más allá de los
universos, que flota en el firmamento, sintiendo la brisa del mar, la furia de
los océanos, sobrevolando los países aquietados, la calma de los montes, el
aliento helado de los montes.
Siento que,
si vuela conmigo, entonces atravesamos los confines de la razón. Permanece
latiendo en el aire la mano del porvenir para que la cojamos y nos dejemos
llevar por su fuerza. El porvenir aguarda entre nubes de algodón que no se
deshacen, que permanecen observándonos desde la dimensión de la esperanza.
Y no es
mentira, nada de eso es mentira, porque nos queremos. Cuando hay amor, lo hay
todo, porque hay cosas que el amor no puede deshacer, porque permanece todo en
nosotras si nos queremos, si no estamos solas, si al fin nos recuperamos para
siempre, para siempre. Largos años quedaron detrás de nosotras, para siempre,
porque ahora recuperamos lo que nunca tuvimos, lo que nunca nos dejaron tener.
Y ahora, en estos momentos confusos, me siento más feliz que nunca, que nunca,
porque estoy íntegramente con ella, íntimamente con ella, como siempre deseé. Y
esto no es más que una oportunidad para recuperar todo ese tiempo que nos
quitaron, que nos arrebataron injustamente. Lo veo así. Llamadme injusta,
egoísta, inconsciente; pero es lo que siente mi corazón. Agnes es el mirlo que
me lleva en sus hermosas alas hasta los confines del ocaso para que vea morir y
nacer el día a la vez, morir el día mientras, detrás de nosotras, ya nace otra
alborada.
Ella me
presta sus alas para que vuele a través de la oscuridad y creamos juntas en la
esperanza, creamos juntas nuestra esperanza, compartiendo las alas de la
ilusión, creyendo que todo será siempre entre nosotras como siempre, un mundo
que no se puede derribar, nunca. Nunca.
Si yo soy
su luna de plata, ella es el sol que me ilumina. Siendo yo Lúa, su luna, no podría
brillar nunca si ella me faltase, si ella no estuviese conmigo, porque ella me
da esa luz que me hace brillar. Un “luar” sin sol nunca sería “luar”. Nunca
veríamos la luna si no hubiese sol. Si yo sigo respirando en este momento,
después de tanto sufrimiento, es porque siempre supe que ella seguía
existiendo. Si no me rendí, fue porque mi alma siempre me dijo que ella
llegaría, que ella volvería a mí, que sólo debía aguardarla con paciencia y amor
siguiendo amándola como siempre, porque todo eso tendría sentido. Y lo tiene,
tiene tanto sentido como el brillo del sol.
Siendo Lúa,
yo amo el sol y mi sol es ella. Quién me iba a decir a mí que, a mis cuarenta y
seis años, iba a volverme tan cursi, pero lo soy porque ella me hace serlo. Qué
amor tan grande y hermoso me empuja a vivir, a tener esperanzas. “¿Cómo no
vamos a salir de ésta juntas si nos queremos, Agnes?”, le pregunto mientras la
aprieto contra mí, abrazándola en un abrazo que nadie podría deshacer. “Ahora
somos más fuertes que nunca porque estamos juntas”. Y qué realidad tan grande.
Ella ríe dándome la razón, ríe mientras llora de ternura, porque es tan
sencillo hacer que se emocione, conseguir que sus ojos negrísimos se vuelvan
una laguna profunda en la que moran los seres más mágicos del mundo. En su alma
vive el ser más mágico del mundo: ella, ella para siempre, ella.
No esperaba una entrada con tanta poesía, con tanta delicadeza. Has escrito una realidad real, pero con una mirada optimista y bonita. Lúa sigue viendo las cosas buenas de la vida, tiene esperanza y se siente muy afortunada. Agnes está más preocupada, por suerte cuenta con ella para superar todo esto. Es muy bonito lo que escribes, como lo del Mirlo,es una pasada. Esa frase que dice “Préstame tus alas por un instante”, para así poder volar me gusta mucho. Es que justamente el otro día pensaba igual. Si pudiese, volaría. Nada me podría detener, no existirían barreras y podría ser totalmente libre. Yo también vuelo a través de mis sueños, y de mi imaginación. También la música me ayuda a volar. Tenemos muchas cosas en común. Es una entrada bonita, a pesar de que el marco de circunstancias sea tan crudo. Lo de querer ir con el agua, querer tocarla, me encanta. El darse cuenta de que están solas, que no hay nadie en la calle, que el mundo parece haber desaparecido, sobrecoge. Por otro parte, la pesadilla del helicóptero es terrible...lo peor, la bofetada de Agnes...¡menos mal que eso no podría ocurrir nunca!
ResponderEliminarDice que tose y Agnes se pone histérica. Le preocupa mucho que enferme y se obsesiona, pero creo que es algo normal. Ahora dice que no sale a la calle,(yo preferiría no salir, me siento más seguro y las medidas de seguridad son tan estrictas que me agobio) y que eso le gustaba. Agnes tampoco sale, pero por miedo, se siente incapaz. La pobre, está atormentada por los recuerdos tan horribles que vivió, encerrada en aquel lugar infernal del que no podía salir y luego la preocupación por su madre. Eso yo creo que lo está sufriendo mucha gente...menos mal que nos queda el teléfono para poder hablar y tranquilizarnos. Llora tan profundamente que no logra calmarla. Esta situación está siendo muy dura para Agnes...Lúa está intentando ser la fuerte en todo esto, disimular sus miedos y angustia para no alarmarla. También habla del virus,que si ha sido inventado por humanos. Yo llega un momento que me colapso y que casi paso de pensar en ello. Te vuelves loco con tantas teorías y nunca llegas a una conclusión definitiva. Cree que no se podrán casar el 5 de abril...ni yo celebrar mi cumpleaños, creo. Espero que nos equivoquemos y que para ese día, todo vuelva a la normalidad,o al menos se tranquilicen un poco las cosas. Dice que no imaginaba que a sus cuarenta y seis años se volvería tan cursi jajaja. ¡Es una suerte serlo! La vida te da bofetadas y esa faceta cursi/romántica va desapareciendo casi sin darnos cuenta. Recuperar eso, es una suerte. En fin, ha sido una entrada preciosa, escrita con delicadeza, desde el corazón y eso se nota en cada una de las palabras que has escrito. Enhorabuena, al menos esta situación saca tu lado más mágico (y más tiempo), y se transmite en tus historias.
cuarenta y seis años, iba a volverme tan cursi, pero lo soy porque ella me hace serlo.