domingo, 15 de Marzo de 2020
Non sei como empezar a explicar todo o que estamos
vivindo e todo o que estamos deixando de vivir. Vivimos sen vivir de todo
porque non vivimos a nosa rutina. Síntome bloqueada, cústame escribir e mesmo
saber o que sinto. Teño unha chea de emocións e pensamentos mesturados en min que
non sei como interpretar. A voz da miña ialma bérrame histérica e murmúrame para
acougarme asemade.
O que non podo negar é que esta situación me está a
afectar moitísimo, moito máis do que xamais pensei que me afectaría, e está
sacando á luz facetas do meu carácter que eu cría durmidas e mesmo soterradas
baixo a fráxil estabilidade anímica que me acompaña dende hai tempo.
Nunca crin que viviriamos algo así. É que mesmo isto me
parece un pesadelo. Non me parece real. Paréceme unha película desas de ciencia
ficción, catastrofistas, da fin do mundo, de epidemias horríbeis que rematan
coa rutina e coa seguridade das persoas, pero isto é real e non sei aceptar que
é real e mesmo me dá rabia ter que aceptar que sexa real porque eu quero seguir
coa miña vida sen sentir este pánico colectivo, sen ter medo, porque teño medo,
e teño medo porque a xente ten medo, porque realmente non sabemos nada. Moitos
cren que o saben todo: “esas máscaras non serven para nada, só serven unhas en
concreto que están esgotadas en todas partes” e milleiros de afirmacións que
circulan por aí e que logo se contradín coma se non importase a realidade. Eu sinto
que hai moitísima información que non nos conta, que saben máis do que nos din,
que isto é moito máis grave do que pensan, pero o que non entendo é por que hai
persoas que si tivemos que deixar de traballar e outras que o poden seguir facendo
cando o seu choio non é para nada esencial nin imprescindíbel. Por que uns si e
outros non? Síntome coma se estivese nun mundo que non entendo, dáme rabia
sentirme así de nerviosa e preocupada no canto de controlar esas emocións para
vivir isto da mellor maneira posíbel.
Todo ía ben, todo ía perfectamente ata o venres, todo ía
ben, si, cos seus momentos de tensión por culpa de certas cousiñas que agora
perderon importancia, pero todo ía ben, carallo, todo ía ben, por que agora non?
Agora as cousas non van ben, eu estou desesperada porque non entendo nada,
porque me parecen que xogan coas nosas vidas e coa nosa saúde, porque si fan
cousas, pero non de todo, porque sinto que estamos a facer as cousas a medias. Se
é tan grave, non teriamos que saír da casa para absolutamente nada, logo si
temos que quedar porque, agás do esencial, non podemos facer nada...
Durante esta semana toda, fomos cancelando cousiñas: o
martes xa non puidemos ir ás Burgas, o mércores non fixemos ensaios, para esta
fin de semana tiñamos pensado ir á aldeíña porque devezo por estar coa miña nai
porque este mes pasado de febreiro e este de marzo case que non puiden estar
con ela e de repente todo se foi á merda, todo, todo. Lúa xa non foi traballar
o venres e estivo comigo na cafetaría. Chegou moito antes de que eu abrise e
deume unha sorpresa moi bonita. Todo parecía ir medianamente ben. Entre ela e
máis eu hai algo que non é deste mundo tolo, pero agora ambas as dúas estamos
moi nerviosas e a unha contradí a que a outra di decotío, coma se ningunha
atopase a verdade en ningures. O venres almorzou comigo, estivemos falando acougadamente
durante esa media hora antes de que eu abrise a cafetaría, estivemos tan ben
xuntiñas, tan tranquilas... tan intimamente xuntas... Parecía coma se non estivese
ocorrendo nada. Ela díxome durante esta semana toda que estivese tranquila, que
non me preocupase, que isto ía pasar, que nada era tan grave, porque
sinceramente estou asustada dende hai ben días e máis traballando onde traballo;
nun lugar no que estou en continuo contacto coa xente, no que falo con todo o
mundo, no que toco mesas, pratos, cuncas, culleriñas, diñeiro, todo o que a
xente toca, e desinfectábao todo obsesivamente milleiros de veces por hora,
pero non me parecía abondo. O xoves á noite fun durmir crendo que o tiña porque
tremía de frío e tusía, pero Lúa dicíame continuamente que non me obsesionase
co tema, que eu non estaba doente, que non o tiña, e leva dicíndome iso dende o
xoves desta semana porque, á mínima que tuso ou me encontro levemente mal, xa
penso que o teño.
Mesmo o venres me deu un pequeno ataque de pánico porque
non podía coa situación, porque me sentía desprotexida e porque tiña medo, pero
Lúa estivo ao meu carón acougándome con tanto amor que crin que nada era grave
e que todo ía mellor do que pensabamos todos, do que pensaba a miña mente
obsesionada e psicótica, pero logo non vai nada tan ben como parece porque me obrigaron
a pechar a miña cafetaría durante estes quince días. Paréceme lóxica a
decisión; pero, se eu non traballo, que non traballe ninguén agás do persoal
sanitario e dos que fan un traballo imprescindíbel para a sociedade. Se non
podemos saír á rúa, non podemos saír para nada, carallo, que isto parece algo
feito a medias.
O venres, cando cheguei á casa, Lúa xa estaba alí, evidentemente,
porque pecharon todos os centros educativos e ela traballa como psicóloga nun instituto,
que, por certo, me dixo esta semana que tiña ganas de mandar ese choio ao
carallo e abrir unha consulta propia porque me dixo que estaba cansa de aturar
aos adolescentes, que antes se sentía máis preto deles e gustáballe máis
axudalos, pero agora séntese lonxe deles e está esgotada de facer un esforzo
inmenso para nada, porque sente que poucos deles colaboran... pero agora non
poderá facer nin unha cousa nin a outra, nin seguir traballando no instituto
nin loitar por abrir a súa propia consulta. Terá que agardar, igual que todo,
ou que case todo.
Cando cheguei o venres á casa, Lúa estaba gardando roupa como
tola nunhas maletas. Díxome que recollese todo o que quixese levar porque iamos
á aldeíña. Eu quedei paralizada no medio da sala na que temos o piano sen
entender nada. Díxome que o pecharían todo, que decretarían que non se podería
saír da casa para practicamente ren e que o mellor que podiamos facer era ir á
aldeíña para pasar alí eses quince días preto da miña nai. Arengábame a que
collese cousiñas que me quixese levar, pero eu non reaccionaba porque a súa
actitude non me acababa de parecer axeitada. Non reaccionaba de todo porque non
sabía como interpretar o que estaba ocorrendo, pero había algo que non me cadraba, que non me
gustaba, que non me parecía ben. De súpeto, iluminóuseme o cerebro e saíu esa
idea que me detiña. Foi cando Lúa dixo que o fixésemos antes de que pechasen as
estradas (que iso non pasou polo de agora), que o mellor que poderiamos facer
era fuxir dun lugar no que seguramente nos acabariamos contaxiando. Entón si
reaccionei e díxenlle que non podiamos ir á aldeíña xunta a miña nai, que tiña sesenta
e seis anos, que estaba xa moi maior, porque realmente non sabiamos se
estabamos sas, se non tiñamos o virus, que o virus tarda en saír. Lúa aseguroume
que non o tiñamos, pero eu insistinlle en que non o sabiamos, que os síntomas
tardan en aparecer. Entón deime de conta de que Lúa estaba extremadamente
asustada. Cando me ouviu dicirlle iso, comezou a desvariar un pouco e ao que
lle dixen contestoume que ela non podía coller o virus porque, se o collía, si
que morrería de verdade, porque ela ten problemas de corazón e non se curaría
se o collía, que ela quería fuxir de Ourense porque nas cidades é moito máis
probábel que o collésemos, que non quería estar eiquí porque tiña moitísimo
medo. O seu medo asustoume moitísimo máis porque Lúa sempre foi a valente da
parella, sempre foi quen me acougou, sempre me dixo o que precisaba ouvir para calmarme
e, nese momento, non tiña nin idea do que lle tiña que dicir para acougala, para
asegurarlle que ficar en Ourense era o mellor que podiamos facer porque, no caso
de que estivésemos infectadas, podiamos ir antes ao hospital (nese momento non
pensaba en que non podemos ir aos hospitais se nos infectamos, pero dicía o
primeiro que se me pasaba pola cachola). Conseguín calmar minimamente a Lúa e convencina
de que non podiamos ir á aldeíña, que o último que tiñamos que facer era ir nós
alí sen saber se estabamos afectadas ou non, que non quería poñer en perigo a vida
da miña nai e dos demais veciños da aldea, que ben veilliños son xa. Ela
entendeuno. Díxome que fora moi egoísta, que o único que pensaba era na súa
saúde esquecendo que na aldeíña só viven persoas maiores... Eu tamén estaba moi
asustada e tiña moitísimas ganas de chorar porque sabía que baixara a persiana
da cafetaría para non volvela abrir ata que todo isto pasase... e iso dáme
moitísima mágoa, moitísima, porque é un sinal que indica que nada vai ben, que
todo pode ir mesmo a peor, e teño medo, teño medo por min e sobre todo por Lúa,
porque agora que a recuperei de verdade non quero que lle pase nada. Sinto que
ningunha precaución é suficiente, que non nos podemos coidar realmente porque o
virus está por todas partes e a min mesmo me parece velo aboiando no ar, rindo
de nós, da nosa inxenuidade.
Polo whatsapp, non deixan de preguntarnos se estamos ben.
Silvia está tamén moi tristeiriña e bótanos moito en falla. Estamos as tres tan
unidas, coma se fósemos irmás, que non vernos é algo que nos ten moi mal.
Precisamos xuntarnos para tocar a nosa música, para esquecer o que está a
ocorrer; pero non nos podemos ver, non podemos quedar. Lúa e máis eu pasamos
moitísimas horas facendo música, pero todas as cancións que tocamos nos saen
tristeiriñas. Lúa non deixa de compoñer cancións co piano que teñen unha letra
tan bonita e tan profunda... O mércores tocoume unha canción que lle compuxo a
un amigo seu que morreu nos atentados de Madrid de 2004 e botámonos a chorar
ambas as dúas sentindo que nese momento tamén estabamos a vivir algo grave e importante.
Eu pensaba que Galicia quedaría lonxe disto, pero, ao día
de hoxe, xa hai case douscentos casos e seguro que aumentarán cada vez máis.
Non quero ser un deses casos, pero por Lúa, non por min, porque non quero que
lle pase nada, non quero que lle pase nada á miña nai, ás miñas amigas, porque
teño medo, non sei como de grave é este virus, non o coñecemos, hai xente sa
que está morrendo igualmente, sinto que hai moita información que non sabemos,
que non coñecemos ben o que está a ocorrer, e teño tanto medo que non podo
durmir, que estou obsesionada coa miña saúde, que me tomo a temperatura cinco
veces ao día en canto comezo a ter frío... Lúa tenta dicirme que non me
obsesione, pero teño tanto medo que non sei xestionar isto. Lúa abraiouse moito
o xoves cando, antes de irmos durmir, lle comecei a dicir que cría que o tiña
porque tiña moito frío e non me encontraba ben. Mesmo riu agarimosamente de min
preguntándome se de verdade eu era tan paranoica. Eu díxenlle que non o era,
pero si que o son. Sono moito máis do que puiden imaxinar nunca. Só me faltaba
iso, ser así, pero non o podo evitar. Non quero saír á rúa para nada e menos
mal que eiquí temos una cinta de correr porque non camiñar durante tanto tempo
me faría tolear. O venres saímos mercar unha chea de comida para facer
lentellas, garavanzos, chícharos, pasta e máis cousas para podelas conxelar e
ter comida para todos estes días porque non quero saír da casa para
absolutamente nada, nada. Lúa si se atreve a saír para mercar o pan, pero eu
non a deixo saír sen que se poña luvas de látex e unha máscara desas das boas,
que as merquei moito antes de que se esgotasen por todas partes. Lúa ten un
amigo médico que nos mantén informadas a todas horas, pero tamén ten moito
traballo porque el é un deses heroes que están no hospital axudando e coidando
á xente.
Dou en preguntarme que ocorrería se isto non remite, se o
virus fica connosco durante meses, que pasaría se se espalla por todas partes e
non podemos voltar nunca máis á aldeíña, nin a Muxía, nin a ningures, se as
persoas que queremos se contaxian e morren por culpa desta merda que chegou
cando todo estaba ben á fin. Non quero ser egoísta, pero é que non podo evitar sentir
xenreira por isto, porque pase isto xustamente cando conseguira cumprir todos
os meus soños. Lúa dime que non me obsesione con esas cousas, asegúrame que
todo isto pasará e que, dentro de dúas semanas, todo mellorará moito; pero non
a creo, non a creo, e gustaríame matar a voz da miña intuición e dos meus terríbeis
pensamentos, que non entendo por que teño que pensar estas cousas se non serve
para nada pensalas.
Tento poñer incenso a todas horas e música relaxante para
acougarnos porque preciso paz, moita paz, e polo menos consigo crear un ambiente
fermoso na nosa casiña. Lúa e máis eu estamos a facer moitísimas cousiñas
xuntas. Xogamos a xogos de mesa, lemos libros que logo comentamos, e iso que só
levamos dous días pechadas na casa. Mesmo nos deu por querer aprender idiomas,
que ela sabe moitos e me quere aprender a falar italiano. Non discutimos por
nada, pero si nos levamos a contraria nalgúns momentos porque sei que ambas as
dúas temos medo, ela sabe xestionar o medo mellor ca min, logo tamén é verdade
que eu son moito máis paranoica ca ela e, cando me tenta acougar, eu reacciono poñéndome
aínda máis paranoica porque me parece que non me entende, e si que me entende,
xaora que me entende. Consigo ver que me entende cando se me pasa a paranoia e me
dou de conta de que o que pensaba e dicía non é tan real como creo.
Lúa sabe moi ben como enfrontarse ao meu pánico. Esta
semana, perdín a calma de novo por culpa dunha desas lembranzas que tanto dano
me fan. A lembranza volveuse real e eu vía que se achegaba a min unha
enfermeira vestida de branco que me quería levar a ese cuarto no que me facían
tanto dano. Perdín a calma chorando e berrando como tola pedindo que me
deixasen en paz, pedíndolle a Lúa que lle ordenase a esa enfermeira que marchase.
Lúa, no canto de tentarme acougar dicíndome que aquilo que eu vía non era real,
o que fixo foi enfrontarse á miña visión, falarlle con decisión, dicíndolle que
me deixase en paz, que eu estaba ben e que non a precisaba para nada, pediulle
a berros que se fose namentres a empurraba. Eu si vin que a enfermeira
marchaba, que lle facía caso a Lúa. Cando desapareceu, caín ao chan tremendo de
dor, de tristura e de pánico. O único que dicía era que aquela enfermeira
voltaría para collerme, pero Lúa conseguiume convencer de que non volvería, de
que estivese tranquila, de que xa marchara.
Agora con todo isto que está a ocorrer sinto que esas
lembranzas me deixarán en paz porque agora a miña mente ten outra maneira de
facerme perder a calma. Noxo de mente a miña, que me deixe en paz xa! Por que
nunca podo estar tranquila?
Teño que dar unha nova moi boa e é que, a semana pasada,
este mércores non, coido que o outro... Perdín a conta dos días... Si, foi o
mércores 4 de marzo, coido, chamoume Artemisa e díxome que xa estaba curada. Non
puiden agochar a emoción que me fixeron sentir as súas palabras e boteime a
chorar nese momento. Estaba na cafetaría e non me importou que alguén me vise. Estaba
feliz por ela e así llo dixen. Onte pregunteille como estaba a vivir todo isto
e contoume que moi mal, que agora que se curara tiña medo de caer outra vez
noutra doenza para a que non estaba preparada, que non sabía como lle podería afectar
o virus se o collía porque ela non está de todo ben fisicamente despois da
quimioterapia e de todas as terapias que lle aplicaron; pero eu sei que ela vai
estar ben porque sería moi inxusto e moi ilóxico que por riba collese o virus
despois de todo o que pasou.
Escribo como unha obsesiva, rapidamente, sen folgos case,
porque quero botar fóra de min esta realidade convertida en verbas
desesperadas, e escribo poemas, contos, escribo todo o que podo para voltar a
min, para non perderme, porque teño moito medo, teño moito medo, e non sei
domear este medo. Non quero que isto siga. Quero que se deteña este pesadelo,
que pasen canto antes estes días, que poida casar con Lúa o día cinco de abril.
Pode que non haxa eleccións, maldita sexa. Porque nos desordenaron a nosa vida desta
maneira?
E por que me afecta así? Por que non podo facer como Lúa
e tomarme as cousas doutra maneira? Si que é certo que ela perdeu a calma o
venres porque tiña moito medo, pero logo recuperouna axiña e non a volveu
perder polo momento, só neses momentos nos que ve que eu estou demasiado
asustada.
Eu quero estar coa miña nai, pero por ren do mundo iría á
aldeíña poñendo en perigo a súa saúde, pero quero estar con ela, non deixo de
chamala para preguntarlle se está ben, se non tose, se non ten febre. É evidente
que a miña nai non está tan en perigo coma nós, pero non me podo conformar con
esa realidade e teño moitísimo medo por ela porque a miña nai pasou unha doenza
moi grave dos pulmóns, do corazón, cando era moi nova, por mor de terme lonxe,
de sentirse culpábel por afastarme da miña terra... e non quero que lle pase
nada. Quero estar coa miña nai todo ese tempo que non estivemos xuntas, recuperalo
para que ninguén nolo quite nunca máis, pero non podo estar con ela e síntome
impotente porque lle quero transmitir serenidade, quérolle dicir que por eiquí
as cousas están ben, pero non o podo facer porque non o sinto e eu non sei mentir,
nunca aprendín a mentir. Se digo unha cousa que non penso, axiña se me nota na
voz, no ollar... pero sobre todo na voz porque non amoso seguridade ao falar e
a miña nai coñéceme moito mellor que ninguén... agás Lúa, evidentemente, porque
vivirmos esta situación tan extrema xuntas tamén está facendo que nos coñezamos
mellor. Ás veces, dou en pensar que, cando pase todo isto, ela me mandará ao
carallo porque non pode estar con alguén tan paranoica coma min, pero, cando
llo digo, bótase enriba miña para facerme cóxegas, para facerme rir e ordenarme
entre gargalladas que nin se me ocorra pensar dese xeito, que, como o volva
facer, as cóxegas se converterán nalgo moito máis preocupante, e créoa porque
sinto que me di a verdade, que me quere de verdade, coa súa ialma toda, coma
ninguén me quixo antes...
Coido que xa debería de deixar de escribir porque, se
sigo convertendo en verbas os meus pensamentos, o único que vou facer é poñerme
peor e tampouco creo que sexa bo deixar constancia do que está ocorrendo dun
xeito tan desesperado. Agardo que, a seguinte vez que escriba, todo teña
pasado, que poida dar boas novas. Agardo non perder a calma nin a cordura
definitivamente por isto.
Traducción:
Domingo, 15
de marzo de 2020
No sé cómo
explicar todo lo que estamos viviendo y todo lo que estamos dejando de vivir.
Vivimos sin vivir del todo porque no vivimos nuestra rutina. Me siento
bloqueada, me cuesta escribir e incluso saber lo que siento. Tengo una cantidad
de emociones y pensamientos mezclados en mí que no sé cómo interpretar. La voz
de mi alma me grita histérica y me murmura para serenarme al mismo tiempo.
Lo que no
puedo negar es que esta situación está afectándome muchísimo, mucho más de lo
que jamás pensé que me afectaría, y está sacando a la luz facetas de mi
carácter que yo creía dormidas e incluso enterradas bajo la frágil estabilidad
anímica que me acompaña desde hace tiempo.
Nunca creí
que viviríamos algo así. Es que incluso esto me parece una pesadilla. No me parece
real. Me parece una película de ésas de ciencia ficción, catastrofistas, del
fin del mundo, de epidemias horribles que acaban con la cotidianidad y con la
seguridad de las personas, pero esto es real y no sé aceptar que es real e
incluso me da rabia tener que aceptar que sea real porque yo quiero seguir con
mi vida sin sentir este pánico colectivo, sin tener miedo, porque tengo miedo,
y tengo miedo porque la gente tiene miedo, porque realmente no sabemos nada.
Muchos creen que lo saben todo: “esas mascarillas no sirven para nada, sólo
sirven unas en concreto que están agotadas en todas partes” y millones de
afirmaciones que circulan por ahí y que luego se contradicen como si no
importase la realidad. Yo siento que hay muchísima información que no nos cuentan,
que saben más de lo que dicen, que esto es mucho más grave de lo que piensan,
pero lo que no entiendo es por qué hay personas que sí tuvimos que dejar de
trabajar y otras que pueden seguir haciéndolo cuando su curro no es para nada
esencial ni imprescindible. ¿Por qué unos sí y otros no? Me siento como si
estuviese en un mundo que no entiendo, me da rabia sentirme así de nerviosa y
preocupada en vez de controlar esas emociones para vivir esto de la mejor
manera posible.
Todo iba
bien, todo iba perfectamente hasta el viernes, todo iba bien, sí, con sus
momentos de tensión por culpa de ciertas cosiñas que ahora han perdido
importancia, pero todo iba bien, carallo, todo iba bien, ¿por qué ahora no?
Ahora las cosas no van bien, yo estoy desesperada porque no entiendo nada,
porque me parece que juegan con nuestras vidas y con nuestra salud, porque sí
hacen cosas, pero no del todo, porque siento que estamos haciendo las cosas a
medias. Si es tan grave, no tendríamos que salir de casa para absolutamente nada,
luego sí tenemos que quedarnos porque, excepto de lo esencial, no podemos hacer
nada...
durante
toda esta semana, hemos ido cancelando cosiñas. El martes ya no pudimos ir a
las Burgas, el miércoles no hicimos ensayos, para este fin de semana teníamos pensado
ir a la aldeíña porque ansío estar con mi madre porque este mes pasado de
febrero y éste de marzo casi no pude estar con ella y de repente todo se fue a
la mierda, todo, todo. Lúa ya no fue a trabajar el viernes y estuvo conmigo en
la cafetería. Llegó mucho antes de que yo abriese y me dio una sorpresa muy
bonita. Todo parecía ir medianamente bien. Entre ella y yo hay algo que no es
de este mundo loco, pero ahora las dos estamos muy nerviosas y la una
contradice lo que la otra dice continuamente, como si ninguna encontrase la
verdad en ninguna parte. El viernes almorzó conmigo, estuvimos hablando
sosegadamente durante esa media hora antes de que yo abriese la cafetería,
estuvimos tan bien juntiñas... tan tranquilas... tan íntimamente juntas...
Parecía como si no estuviese ocurriendo nada. Ella me ha dicho durante toda
esta semana que estuviese tranquila, que no me preocupase, que esto iba a
pasar, que nada era tan grave, porque sinceramente estoy asustada desde hace
muchos días y más trabajando donde trabajo; en un lugar en el que estoy en
continuo contacto con la gente, en el que hablo con todo el mundo, en el que toco
mesas, platos, tazas, cuchariñas, dinero, todo lo que la gente toca, y lo
desinfectaba todo obsesivamente millones de veces por hora, pero no me parecía
suficiente. El jueves por la noche me fui a dormir creyendo que lo tenía porque
temblaba de frio y tosía, pero Lúa me decía continuamente que no me obsesionase
con el tema, que yo no estaba enferma, que no lo tenía, y lleva diciéndome eso
desde el jueves de esta semana porque, a la mínima que toso o me encuentro
levemente mal, ya pienso que lo tengo.
Incluso el
viernes me dio un pequeño ataque de pánico porque no podía con la situación,
porque me sentía desprotegida y porque tenía miedo, pero Lúa estuvo a mi lado
serenándome con tanto amor que creí que nada era grave y que todo era mejor de
lo que pensábamos todos, de lo que pensaba mi mente obsesionada y psicótica,
pero luego no va nada tan bien como parece porque me obligaron a cerrar mi
cafetería durante estos quince días. Me parece lógica la decisión, pero, si yo
no trabajo, que no trabaje nadie excepto el personal sanitario y los que hacen un
trabajo imprescindible para la sociedad. Si no podemos salir a la calle, no
podemos salir para nada, carallo, que esto parece hecho a medias.
El viernes,
cuando llegué a casa, Lúa ya estaba allí, evidentemente, porque cerraron todos
los centros educativos y ella trabaja como psicóloga en un instituto, que, por
cierto, me dijo esta semana que tenía ganas de mandar ese trabajo al carallo y
abrir una consulta propia porque me dijo que estaba cansada de soportar a los
adolescentes, que antes se sentía más cerca de ellos y le gustaba más
ayudarlos, pero ahora se siente lejos de ellos y está agotada de ahcer un
esfuerzo inmenso para nada, porque siente que pocos de ellos colaboran... pero
ahora no podrá hacer ni una cosa ni la otra, ni seguir trabajando en el
instituto ni luchar por abrir su propia consulta. Tendrá que esperar, igual que
todo, o que casi todo.
Cuando
llegué el viernes a casa, Lúa estaba guardando ropa como loca en unas maletas.
Me dijo que recogiese todo lo que quisiese llevar porque íbamos a la aldeíña.
Hyo me quedé paralizada en medio de la sala en la que tenemos el piano sin entender
nada. Me dijo que lo cerrarían todo, que decretarían que no se podría salir de
casa para prácticamente nada y que lo mejor que podíamos hacer era ir a la
aldeíña para pasar allí esos quince días cerca de mi madre. Me arengaba a que
cogiese cosiñas que quisiese llevarme, pero yo no reaccionaba porque su actitud
no me acababa de parecer adecuada. No reaccionaba del todo porque no sabía cómo
interpretar lo que estaba ocurriendo, pero había algo que no me cuadraba, que
no me gustaba, que no me parecía bien. De súbito, se me iluminó el cerebro y
salió esa idea que me detenía. Fue cuando Lúa me dijo que lo hiciésemos antes
de que cerrasen las carreteras (que eso no ha pasado por lo de ahora), que lo
mejor que podríamos ahcer era huir de un lugar en el que seguramente
acabaríamos contagiándonos. Entonces sí reaccioné y le dije que no podíamos ir
a la aldeíña junto a mi madre, que tenía sesenta y seis años, que estaba ya muy mayor, porque realmente no
sabíamos si estábamos sanas, si no teníamos el virus, que el virus tarda en
salir. Lúa me aseguró que no lo teníamos, pero yo le insistí en que no lo
sabíamos, que los síntomas tardan en aparecer. Entonces me di cuenta de que Lúa
estaba extremadamente asustada. Cuando me oyó decirle eso, comenzó a desvariar
un poco y a lo que le dije me contestó que ella no podía coger el virus porque,
si lo cogía, sí que se moriría de verdad, porque ella tiene problemas de
corazón y no se curaría si lo cogía, que ella quería huir de Ourense porque en
las ciudades es mucho más probable que lo cogiésemos, que no quería estar aquí porque
tenía muchísimo miedo. Su miedo me asustó muchísimo más porque Lúa siempre fue
la valiente de la pareja, siempre fue quien me sosegó, siempre me dijo lo que
necesitaba oír para calmarme y, en ese momento, no tenía ni idea de lo que le
tenía que decir para tranquilizarla, para asegurarle que permanecer en Ourense
era lo mejor que podíamos hacer porque, en el caso de que estuviésemos
infectadas, podíamos ir antes al hospital (en ese momento no pensaba en que no
podemos ir a los hospitales si nos infectamos, pero decía lo primero que se me
pasaba por la cabeza). Conseguí calmar mínimamente a Lúa y la convencí de que
no podíamos ir a la aldeíña, que lo último que teníamos que hacer era ir nosotras
allí sin saber si estábamos afectadas o no, que no quería poner en peligro la
vida de mi madre y de los demás vecinos de la aldea, que bien viejiños son ya.
Ella lo entendió. Me dijo que había sido muy egoísta, que lo único que pensaba
era en su salud olvidando que en la aldeíña sólo viven personas mayores... Yo
también estaba muy asustada y tenía muchísimas ganas de llorar porque sabía que
había bajado la persiana de la cafetería para no volver a abrirla hasta que
todo esto pasase... y eso me da muchísima pena, muchísima, porque es una señal
que indica que nada va bien, que todo puede ir incluso a peor, y tengo miedo,
tengo miedo por mí y sobre todo por Lúa, porque ahora que la recuperé de verdad
no quiero que le pase nada. Siento que ninguna precaución es suficiente, que no
podemos cuidarnos realmente porque el virus está por todas partes y a mí
incluso me parece verlo flotando en el aire riéndose de nosotros, de nuestra
ingenuidad.
Por el
whatsapp, no dejan de preguntarnos si estamos bien. Silvia está también muy tristiña
y nos echa mucho en falta. Estamos las tres tan unidas, como si fuésemos
hermanas, que no vernos es algo que nos tiene muy mal. Necesitamos juntarnos
para tocar nuestra música, para olvidar lo que está ocurriendo; pero no podemos
vernos, no podemos quedar. Lúa y yo pasamos muchísimas horas haciendo música,
pero todas las canciones que tocamos nos salen tristiñas. Lúa no deja de
componer canciones con el piano que tienen una letra tan bonita y tan
profunda... El miércoles me tocó una canción que le compuso a un amigo suyo que
murió en los atentados de Madrid de 2004 y nos echamos a llorar las dos
sintiendo que en ese momento también estábamos viviendo algo grave e
importante.
Yo pensaba
que Galicia quedaría lejos de esto, pero, a día de hoy, ya hay casi doscientos
casos y seguro que aumentarán cada vez más. No quiero ser uno de esos casos,
pero por Lúa, no por mí, porque no quiero que le pase nada, no quiero que le
pase nada a mi madre, a mis amigas, porque tengo miedo, no sé cómo de grave es
este virus, no lo conocemos, hay gente sana que está muriendo igualmente,
siento que hay mucha información que no sabemos, que no conocemos bien lo que
está ocurriendo, y tengo tanto miedo que no puedo dormir, que estoy obsesionada
con mi salud, que me tomo la temperatura cinco veces al día en cuanto comienzo
a tener frío... Lúa intenta decirme que no me obsesione, pero tengo tanto miedo
que no sé gestionar esto. Lúa se sorprendió mucho el jueves cuando, antes de
irnos a dormir, comencé a decirle que creía que lo tenía porque tenía mucho
frío y no me encontraba bien. Incluso se rió cariñosamente de mí preguntándome
si de verdad yo era tan paranoica. Yo le dije que no lo era, pero sí que lo
soy. Lo soy mucho más de lo que pude imaginar nunca. Sólo me faltaba eso, ser
así, pero no puedo evitarlo. No qiero salir a la calle para nada y menos mal
que aquí tenemos una cinta de correr porque no caminar durante tanto tiempo me
enloquecería. El viernes salimos a comprar un montón de comida para hacer
lentejas, garbanzos, guisantes y más cosas para poder congelarlas y tener
comida para todos estos días porque no quiero salir de casa para absolutamente nnada,
nada. Lúa sí se atreve a salir para comprar el pan, pero yo no la dejo salir
sin que se ponga guantes de látex y una mascarilla de ésas de las buenas, que
las compré mucho antes de que se agotasen por todas partes. Lúa tiene un amigo
médico que nos mantiene informadas a todas horas, pero también tiene mucho
trabajo porque él es uno de esos héroes que están en el hospital ayudando y
cuidando a la gente.
Me da por
preguntarme qué ocurriría si esto no remite, si el virus permanece con nosotros
durante meses, qué pasaría si se extiende por todas partes y no podemos volver
nunca más a la aldeíña, ni a Muxía, ni a ninguna parte, si las personas que
queremos se contagian y mueren por culpa de esta mierda que llegó cuando todo estaba
bien al fin. No quiero ser egoísta, pero es que no puedo evitar sentir rabia
por esto, porque pase esto justamente cuando había conseguido cumplir todos mis
sueños. Lúa me dice que no me obsesione con esas cosas, me asegura que todo
esto pasará y que, dentro de dos semanas, todo mejorará mucho; pero no la creo,
no la creo, y me gustaría matar la voz de mi intuición y de mis terribles
pensamientos, que no entiendo por qué tengo que pensar estas cosas si no sirve
para nada pensarlas.
Intento
poner incienso a todas horas y música relajante para serenarnos porque necesito
paz, mucha paz, y por lo menos consigo crear un ambiente hermoso en nuestra casiña.
Lúa y yo estamos haciendo muchísimas cosiñas juntas. Jugamos a juegos de mesas,
leemos libros que luego comentamos, y eso que sólo llevamos dos días encerradas
en casa. Incluso nos dio por querer aprender idiomas, que ella sabe muchos y
quiere enseñarme a hablar italiano. No discutimos por nada, pero sí nos
llevamos la contraria en algunos momentos porque sé que las dos tenemos miedo,
ella sabe gestionar el miedo mejor que yo, luego también es verdad que yo soy
mucho más paranoica que ella y, cuando intenta serenarme, yo reacciono
poniéndome aún más paranoica porque me parece que no me entiende, y sí que me
entiende, por supuesto que me entiende. Consigo ver que me entiende cuando se
me pasa la paranoia y me doy cuenta de que lo que pensaba y decía no es tan
real como creo.
Lúa sabe
muy bien cómo enfrentarse a mi pánico. Esta semana, perdí la calma de nuevo por
culpa de uno de esos recuerdos que tanto daño me ahcen. El recuerdo se volvió
real y yo veía que se acercaba a mí una enfermera vestida de blanco que quería
llevarme a esa habitación en la que me hacían tanto daño. Perdí la calma
llorando y chillando como loca pidiendo que me dejasen en paz, pidiéndole a Lúa
que le ordenase a la enfermera que se marchase. Lúa, en vez de intentar
sosegarme diciéndome que aquello que yo veía no era real, lo que hizo fue
enfrentarse a mi visión, hablarle con decisión, diciéndole que me dejase en
paz, que yo estaba bien y que no la necesitaba para nada, le pidió a gritos que
se fuese mientras la empujaba. Yo sí vi que la enfermera se marchaba, que le
ahcía caso a Lúa. Cuando desapareció, caí al suelo temblando de dolor, de
tristeza y de pánico. Lo único que decía era que aquella enfermera regresaría
para cogerme, pero Lúa consiguió convencerme de que no volvería, de que estuviese
tranquila, de que ya se había marchado.
Ahora con
todo esto que está ocurriendo siento que esos recuerdos me dejarán en paz porque
ahora mi mente tiene otra manera de hacerme perder la calma. Asco de mente la
mía, ¡que me deje en paz ya! ¿Por qué nunca puedo estar tranquila?
Tengo que
dar una noticia muy buena y es que, la semana pasada, este miércoles no, creo
que el otro... He perdido la cuenta de los días... Sí, fue el miércoles 4 de
marzo, creo, me llamó Artemisa y me dijo que ya estaba curada. No pude ocultar la
emoción que me hicieron sentir sus palabras y me eché a llorar en ese momento. Estaba
en la cafetería y no me importó que alguien me viese. Estaba feliz por ella y
así se lo dije. Ayer le pregunté cómo estaba viviendo todo esto y me contó que
muy mal, que ahora que se había curado tenía miedo de caer otra vez en otra
enfermedad para la que no estaba preparada, que no sabía cómo podría afectarle
el virus si lo cogía porque ella no está del todo bien físicamente después de
la quimioterapia y de todas las terapias que le aplicaron; pero yo sé que ella
va a estar bien porque sería muy injusto y muy ilógico que encima cogiese el
virus después de todo lo que ha pasado.
Escribo
como una obsesiva, rápidamente, sin aliento casi, porque quiero echar fuera de
mí esta realidad convertida en palabras desesperadas, y escribo poemas,
cuentos, escribo todo lo que puedo para regresar a mí, para no perderme, porque
tengo mucho miedo, tengo mucho miedo, y no sé dominar este miedo. No quiero que
esto siga. Quiero que se detenga esta pesadilla, que pasen cuanto antes estos
días, que me pueda casar con Lúa el día cinco de abril. Puede que no haya
elecciones, maldita sea. ¿Por qué nos trastocaron nuestra vida de esta manera?
¿Y por qué
me afecta así? ¿Por qué no puedo hacer como Lúa y tomarme las cosas de otra
manera? Sí que es cierto que ella perdió la calma el viernes porque tenía mucho
miedo, pero luego la recuperó enseguida y no volvió a perderla por el momento,
sólo en esos momentos en los que ve que yo estoy demasiado asustada.
Yo quiero
estar con mi madre, pero por nada del mundo iría a la aldeíña poniendo en
peligro su salud, pero quiero estar con ella, no dejo de llamarla para
preguntarle si está bien, si no tose, si no tiene fiebre. Es evidente que mi madre
no está tan en peligro como nosotras, pero no puedo conformarme con esa
realidad y tengo muchísimo miedo por ella porque mi madre pasó una enfermedad
muy grave de los pulmones, del corazón, cuando era muy joven, por culpa de
tenerme lejos, de sentirse culpable por alejarme de mi tierra... y no qiero que
le pase nada. Quiero estar con mi madre todo ese tiempo que no estuvimos
juntas, recuperarlo para que nadie nos lo quite nunca más, pero no puedo estar
con ella y me siento impotente porque quiero transmitirle serenidad, quiero
decirle que por aquí las cosas están bien, pero no puedo ahcerlo porque no lo
siento y yo no sé mentir, nunca aprendí a mentir. Si digo una cosa que no
pienso, enseguida se me nota en la voz, en la mirada... pero sobre todo en la
voz porque no muestro seguridad al hablar y mi madre me conoce mucho mejor que
nadie... excepto Lúa, evidentemente, porque vivir esta situación tan extrema
juntas también está haciendo que nos conozcamos mejor. A veces, me da por pensar que, cuando pase todo esto,
ella me mandará al carallo porque no puede estar con alguien tan paranoica como
yo, pero, cuando se lo digo, se tira encima de mí para hacerme cosquillas, para
hacerme reír y ordenarme entre carcajadas que ni se me ocurra pensar de ese
modo, que, como vuelva a hacerlo, las cosquillas se convertirán en algo mucho más
preocupante, y la creo porque siento que me dice la verdad, que me quiere de
verdad, con toda su alma, como nadie me ha querido antes...
creo que ya
debería dejar de escribir porque, si sigo convirtiendo en palabras mis
pensamientos, lo único que voy a hacer es ponerme peor y tampoco creo que sea
bueno dejar constancia de lo que está ocurriendo de un modo tan desesperado.
Espero que, la siguiente vez que escriba, todo haya pasado, que pueda dar
buenas noticias. Espero no perder la calma ni la cordura definitivamente por
esto.
No esperaba en absoluto una entrada así, me ha sobrecogido. Has mezclado nuestra realidad con la ficción de una forma magistral. Es imposible no sentirse identificado con lo que siente Agnes, con todo lo que vive. Tiene al igual que nosotros, miedo a lo que ocurre. Miedo lógico y racional, pero también irracional. Me ocurre, eso de pensar que tengo el virus y que te entre el pánico. Todas las personas que conozco han pasado por lo mismo. A eso le añades las contradicciones en los políticos, en lo que hay que hacer o lo que no, y te vuelves más loco. Ella estaba muy expuesta al virus al trabajar de cara al público, por lo que entiendo y aplaudo que no vaya a la aldea a ver a su madre. La tiene que proteger, a ella y todos los vecinos que allí viven. Duele, pero es mejor sufrir esta pequeña herida que vivir una situación traumática. Ha sido inteligente y muy rápida actuando así. Lúa le ayuda mucho, aunque ella misma también pierda un poco los papeles con esta situación, es lo más normal. Lúa debe tener mucho cuidado a la hora de salir a la calle, pues está enferma del corazón y es más vulnerable. Dice que es paranoica, que pensaba que no lo era pero ha descubierto que sí. Pues a mi me a sucedido algo parecido. No pensaba que podía vencerme el miedo en una situación así y ser catastrofista. Espera poder casarse con Lúa el día 5 de abril, ojalá. Yo temo no poder celebrar mi cumpleaños, que no nos podamos reunir, pero quiero ser positivo. Al menos Artemisa está curada (crucemos los dedos para que no se contagie), eso lo positivo de todo esto. A mi me invade la misma sensación que a Agnes. Pienso que viene lo peor, que esto no es más que la punta del iceberg...ojalá nos equivoquemos. Habrá que ser positivo y aprovechar el tiempo en casa para dar rienda suelta a nuestra imaginación. Seguro que Agnes y Lúa no se aburrirán.
ResponderEliminar