Xoves, 4 de marzo
de 2021
«Se me queres para ti,
báilame, ruliña,
báilame e cántame
para que o teu amor non morra.
Ailalá, ailalelo, ailalá...
Se non queres que te deixe,
miña vida, por outro amor,
cántame e cántame,
que me amola a túa dor.
Ailalá, ailalelo, ailalá...»
Cantaba Agnes pechando os ollos con forza, querendo agochar as bágoas de
emoción que llos encheran. Repenicaba coa ialma posta en cada golpe, en cada
movemento. A súa voz soaba libre, chea de vida e de enerxía. A súa voz doce de
veludo voaba ceibe pola estancia, polo lugar no que sempre ensaiamos. Había
moitos meses que non estabamos xuntas eilí e sentía aboiar polo ar unha
tenrísima sensación de benestar que me acariñaba o corazón. Eu acompañaba as palabras
de Agnes, a súa pandeireta, tamén a de Silvia, a de Uxía e a de Antía co meu
amado piano. Non podía miralas a todas porque estaba a piques de botarme a
chorar. Eu tamén estaba moi emocionada. Era o noso primeiro ensaio despois de
moitos meses sen podernos xuntar. Todas queriamos abrazarnos, pero o medo e a
prudencia nolo impedían. Non podiamos deixarnos levar pola ledicia esquecendo
as medidas de seguridade que nos podían protexer. Tocabamos as unhas lonxe das
outras e tiñamos a fiestra aberta para que o ar se anovase. Ía unha tarde
anubrada e bonita cuxa cor agrisada nos acollía coma se fosen uns brazos
amorosos.
Non quería miralas porque tamén percibía detalles que prefería ignorar.
Uxía non arredaba os ollos de Agnes. Observábaa decotío, fixándose nos seus
movementos todos, nos seus soñadores sorrisos, nos acenos do seu corpo, e
esvaraba os ollos pola forma dos seus cadrís, polo seu van e mesmo se atrevía a
cravar a mirada nos seus pequeniños peitos, tan bonitos que os ten. Non son
celosa, pero dáme rabia que Uxía non se reprima, que a mire eisí sabendo que eu
estou diante. Non son celosa porque sei que Uxía non ten nada que facer con
Agnes. Agnes só a quere como unha amiga e eu iso seino perfectamente, pero
moléstame que a mire eisí e non o podo evitar.
Silvia e Antía mantíñanse lonxe de todo, alleas aos meus ardentes pensamentos;
os que cada vez eran máis fortes. Estaba a piques de desconcentrarme e non
quería trabucarme porque a gravación que estabamos a facer estaba a quedar
perfecta. Por iso cravei os ollos na partitura que tiña diante; a que escribira
coa axuda de Agnes, quen é a principal compositora das canciós que tocamos.
Agnes tamén se encarga de facer versiós de cantigas que lle chegaron á ialma e
a nós parécennos ben todo o que nos trae porque Agnes ten moita sensibilidade
para compoñer e versionar canciós.
Agnes ía vestida de vermello e negro, cuns sinxelos pantalós e unha camisa
que deixaba ao descuberto o seu pescozo fiño e remarcaba o seu escote. Estaba
preciosa. O seu cabelo negro coma a noite e tan longo caíalle polos ombreiros e
as costas ata chegarlle ao van. Non podía deixar de mirala porque os seus ollos
e o seu sorriso me atrapaban, pero debía concentrarme no que tocaba.
«E eisí te quererei, vida miña,
ata a fin dos meus días;
e cantaremos e bailaremos
ata que remate a noitiña.
Miña rula, miña lúa,
miña estrela que me guía...»
Non puiden evitar sorrir cando notei que Agnes cravaba con forza os seus
ollos negros en min. Sabía que me guindaba ises versos coa súa ialma toda.
Sorría. Non a miraba, pero sabía que sorría namentres me cantaba a fin da
canción. Deu o derradeiro repenicar na pandeireta e logo todo quedou en
silencio.
Antía parou a gravación e todas comezamos a aturuxar con intensidade, con
emoción, deixando ir as bágoas, a ilusión e a ledicia de estarmos xuntas.
Silvia achegouse a min e, ignorándoo todo, abrazoume cunha forza que case me
afogou. Boteime a chorar sen podelo evitar namentres eu tamén a apertaba contra
min, acolléndoa entre os meus brazos coma se, ata daquela, Silvia estivese
perdida nun infindo deserto.
De esguello, vin que Uxía quería achegarse a Agnes para abrazala, pero
Agnes limitouse a collela da mao con agarimo namentres me ollaba directamente,
sorrindo ao verme tan emocionada entre os brazos de Silvia.
Uxía ve a Agnes todos os días na cafetaría. Sempre vai almorzar eilí antes
de comezar a traballar. Por iso me custaba entender por que, de todos xeitos, a
quería abrazar. Ises celos estraños aínda me apertaban a ialma e quixen
desfacelos, pero non puiden.
Aparteime de Silvia e mirei a Uxía cun milleiro de interrogantes nos ollos.
Ela sorriume con burla. A min parecíame que me lía os pensamentos e que ría dos
meus sentimentos; pero, finxindo que non se decataba de nada, achegouse a Agnes
e colleuna sensualmente do van. Agnes virouse estrañada e, ao ver a tenra
mirada que Uxía lle dedicaba, sacouse de enriba as súas maos e dirixiuse cara
Silvia e mais eu, quen mirabamos con asombro a Uxía. Notábase moitísimo que buscaba a Agnes, que a
quería tocar e abrazar como fose, e Agnes tamén se dera de conta das súas
intenciós.
— Á fin estamos todas xuntas —dixo Agnes
limpándose unha bágoa rebelde que lle esvaraba pola meixela—. Canto os botaba
en falla, rapaciñas.
— O de rapaciñas diralo por ti, non si? —riu
Silvia mirándome de esguello—, pois eiquí xa temos unha candidata á vellez.
— Vai á merda, Silvia! —exclamei rindo con
forza namentres a beliscaba no brazo—. Ti tamén vés comigo cara a vellez, ou é
que non lembras que temos a mesma idade?
— Xa, pero eu aínda podo ter fillos.
— Segue indo á merda, paspana!
Agnes botouse a rir tanto que tivo que sentar no sofá que temos no estudo;
no cal tantos momentos de paixón vivimos Agnes e mais eu antes dos ensaios.
— Haxa paz, rapaciñas —ría ela limpándose as
bágoas—, e non sexas tan cruel, Silvia.
Uxía sorría burlona. Seguía sorrindo eisí, con ise aceno que tanto me
acendía o sangue. Vireime para o piano e, finxindo ledicia, dixen:
— Agnes, toquemos a de “Iste amor é meu”, veña.
Agnes ergueuse do sofá e, namentres collía a pandeireta, miroume estrañada
e preguntándome cos ollos se era o millor momento para tocar esa canción.
Sabía, moi ben, que sentía, como me sentía, que pensaba; pero non me podía
dicir nada porque era consciente de que, se verbalizaba o que me quería
cuestionar, as demais podían mal interpretar aquela cantiga.
Comecei a tocar aquelas notas rápidas e alegres que, para min, nise
momento, eran coma unha labazada na faciana burlona de Uxía. Agnes seguiume coa
pandeireta e, cando entraba xa a primeira estrofa, cantou tentando non rir:
«Moito miras para mine, moito miras para mine,
e non sabes que de ti, eh,
si me podo resistire...
Moito miras para ela, moito miras para ela,
e esqueces, oh parviña,
que nunca fuches dela.
Ailalá, ailalelo, ailalelo...
Moito queres seducila,
moito desexas ti querela;
esqueces, miña vida,
que esta estrela non te alumea.
Moito queres seducila
sen que lle preguntes ren a ela,
e esqueces, rula,
que a ela túa vida ela ignora.
Tanto me ten, tanto me ten
que dela ti queiras lograr un querer,
pois non é de ti;
só me quere min,
e na túa vida a poderás ter...»
Agnes pechaba os ollos namentres cantaba e repenicaba, pois non quería
mirar a ningures nin a ninguén. As demais axiña detectaran o ritmo da canción e
seguían a Agnes coa pandeireta. Silvia ría. Non me facía falta mirala para
saber que se aguantaba o riso, que tentaba agochalo nun sorriso que se
espallaba polo seu rostro todo. Sabía que Uxía se preguntaba por que carallo
estabamos tocando esa canción, a que viñan ises versos; pero tamén percibín que
a ela lle facía graza que aquela canción soase xusto nise momento e enganchouse
ao retrouso, de xeito inesperado, entoando coa mesma melodía que Agnes empregaba...
«Ela é de ti, seino moi ben,
pero a min tamén me puido querer,
me puido querer
cando a ti ela non te podía ver»
Sorrín namentres eu tamén me animaba e seguía:
«Canto sinto que só fose un soño,
que un soño unha noite dura
e vaise cediño co amencer.»
O estudo enchíase de retranca. Aquela emoción que a min me parecera
punxente, indiscreta, como sempre o son os celos, estaba a se converter nunha
ledicia que a todas nos facía sorrir. O malestar que me enchera a ialma íase
pola fiestra aberta, voando coa humidade verdosa de aquela chuviosa tarde de
marzo.
A pel branquiña de Agnes parecía brillar entre aquela luminescencia agrisada.
Non había motivos para sentirme mal. Agnes comíame cos ollos nise momento. A
canción rematara había uns segundos, pero aínda eu ficaba cos dedos nas teclas
do piano. Uxía achegouse a min e empezou a masaxearme os ombreiros namentres se
agachaba e deixaba caer no meu oído unhas verbas que me ruborizaron
profundamente:
— Cando esta noite esteas con ela, lembra de
min e faille todo iso que eu non podo facerlle.
Déronme ganas de darlle unha labazada, pero boteime a rir nerviosa no seu
lugar. Uxía chiscoume un ollo e logo colocouse de novo na súa posición, no
recuncho do estudo que lle correspondía ocupar. Agnes miroume intrigada e, ao
ver que tiña as meixelas tinxidas de vermello, sorriume curiosa e con tanto
amor que nise momento pensei que se achegaría a min e sairía comigo en brazos
para amosarme canto me desexaba, lonxe de todas.
Mais, no canto diso, comezou a repenicar namentres nos pedía que cantásemos
e tocásemos O maneo de Carrión. Como lle gusta esa cantiga. Sempre que
pode, cántaa e tócaa coa súa ialma toda.
Despois do ensaio, sentamos cada unha nun lugar: Agnes e mais fixémolo no
sofá; Silvia, Uxía e Antía, nas cadeiras que temos espalladas polo estudo.
Respiramos fondamente namentres nos mirabamos satisfeitas.
— Quedaron unhas gravaciós perfectas. Van ter
un éxito rotundo na nosa canle de Youtube.
— A xente quere concertos —dixo Uxía namentres
se servía unha cervexa.
— Ogallá pronto os poidamos facer —desexou
Agnes acariñándome a mao.
— Poderiamos facelo eiquí e retransmitilo
—propuxo Silvia tamén servíndose unha cervexa.
— Ai, pois non é mala idea —indiquei eu
pechando os ollos.
— Pois veña, o domingo vindeiro facémolo cando
voltedes da aldeíña —resolveu Antía.
— Rapazas, quería contarvos algo —dixo
Agnes—. Lembrade que quería abrir unha adega? —Todas asentimos—. Ben, pois aínda
o quero facer, pero necesito a vosa axuda. A miña nai pode encargarse de algo,
pero non de todo, e eu non dou feito todo o que quero facer. Na cafetaría, vou
facer mudanzas moi positivas coas que quero anovar o negocio. Xa vos contarei
cales son, pero quero que ti, por exemplo, Antía, fales con clientes que tes a
ver se coñecen a alguén que... que me poida distribuír o viño e todo o
demais... que eu diso pois non che sei moito. Xa falei coas empresas que son
provedoras miñas e hai acordos case pechados, pero preciso a vosa axuda. Non
sei se vos pido algo imposíbel...
— Para nada, Agnes. Somos unha familia, xa o
sabes, e eu farei todo o que estea na miña mao para axudarte —aseguroulle
Antía. Notei que Agnes se emocionara.
— Graciñas. A cousiña vai lenta, pero teño
moita esperanza e moitas ganas de conseguir facer realidade iste soño.
— As principais beneficiadas diste novo
negocio teu somos nós —indicou Uxía erguendo o seu vaso de cervexa—. Veña,
servídevos cervexa e brindemos.
Obedecémola e brindamos con ledicia e agarimo. Era unha tarde moi especial
e puiden esquecer, namentres a compartiamos, todas esas cousiñas que me doían ou
me inquietaban.
Falamos de moitas cousas, de como nos sentiamos, do que queriamos facer ise
ano, e eu notaba que o ar estaba cheo de esperanza e ledicia. Uxía pediume
perdón cos ollos cando todas falaban, cando ninguén se daba de conta dos
ollares que me enviaba, e eu sorrinlle, asegurándolle con aquel aceno que non
pasaba nada, que entendía o que sentía. Agnes está máis guapa e preciosa que
nunca e Uxía sempre sentiu moita atracción por ela. En quen teño que confiar é
Agnes e dela non teño ningunha dúbida. Tanto me ten se as demais a miran con
desexo. Quen importa é ela.
Marchamos contra as oito. Estiveramos tres horas xuntas, tres horas cheas
de ledicia, risos e confidencias. Agnes e mais eu camiñamos en silencio pola
rúa, pero eu sentía arder entre nós ise desexo que sempre nos fai perder o
control do noso corpo e da nosa ialma cando estamos xuntiñas. Apenas entramos
na casa, Agnes colleume da mao e guioume deica o noso cuarto, onde, namentres
me chamaba co seu terno acento, me comezaba a bicar e a abrazar. Eu deixeime
levar axiña. Necesitaba sentila comigo, saberme dela, sentirme dela, baixo as
súas maos, co seu corpo, perdéndome nela. Os nosos bicos afastáronnos do mundo
e crearon para nós esa burbulla na que eramos tan libres.
Como a natureza que revive coa chegada da primavera, eu tamén me sinto
rexurdir, coma se na miña ialma tamén estivesen medrando flores que enchen o ar
de recendos que nos dan a vida, que atraen ás bolboretas que voan libres polo
ceo azul. Noto revivir o espírito da esperanza e créome máis capaz de enfrontar
esas andainas da vida que aínda me restan por alcanzar e experimentar. Agnes dáme
folgos sempre cos seus sorrisos, coa súa fermosa maneira de tratarme e de
amarme, coa enerxía que lle mana dos seus movementos todos e da súa preciosa
voz. O ensaio que onte compartimos todas tamén foi unha fonte de inspiración e
ledicia para min. Necesitaba reunirme coas miñas amigas e gozar de estarmos
xuntas, de vivir, de cantar e crear música asemade, sendo libres nesa terra na
que non cabe o desalento.
Hai moitos motivos para sentírmonos felices, para sentirme feliz. Brila o
sol con forza, desfacendo o frío que a invernía se nega a deixar ir, e a
primavera reluce na herba verde que enche a beira dos ríos que tanta vida lle
dan a Ourense. Camiñar xunta iles fai que creas que non hai motivos para
estarmos tristeiriñas, para chorar de mágoa, senón só para sorrirlle á vida.
Un dos motivos que tanto nos animan é que xa podemos voltar á aldeíña.
Fixémolo o sábado pasado. Agnes estaba moi nerviosa, preparando as cousas que
queriamos levar, a piques sempre de botarse a chorar. Necesitaba ir á súa aldea
coma se lle faltase o ar. O sábado pasado tamén foi un día moi bonito, cheo de
luz e vida. Camiñamos por Ourense, antes de marcharmos á aldea, notando a vida
aboiar ao noso redor. Había ledicia nas rúas, na xente e no ar. Aínda levarmos
máscaras todos, eu podía detectar a facilidade coa que a xente sorría.
Cando comezamos a circular polas estreitas estradas, abeiradas todas de
árbores cheos de vida xa, que conducen á aldea de Agnes, notei que o corazón me
ía estalar de ledicia. Agnes baixara o volume da música que escoitabamos,
baixara a súa fiestra para que entrase libremente o ar da mañá, tan azul e
brillante, tan inzado de recendos que nos facían sorrir. Todo era verde e
relucinte, estabamos atravesando a natureza revivida pola próxima primavera,
estabamos felices e o ar tamén o percibía.
Cando apareceron no horizonte as montañas perladas de branco, Agnes
sorriume namentres se lle enchían os ollos de bágoas. A aldea quedaba agochada
entre os bosques que a arrodean, pero xa podiamos detectar a enerxía que sempre
a caracterizou aboiando polo noso arredor, atraéndonos, chamándonos dende a
distancia e dándonos a benvida a coa súa máxica existencia.
— Á fin, Luíña. Cando boto tanto tempo sen
vir á aldeíña, síntome coma se pasasen anos da última vez que estivemos eiquí
—confesoume Agnes coa voz tremente. Eu tamén estaba a piques de poñerme a
chorar, contaxiada pola súa bonita emoción—. Que ganiñas teño de velos a todos,
de ouvir o seu silencio...
Cando baixamos do coche, dispostas a ascender a costiña que nos separaba da
Carballeira de enriba, Agnes tomoume con forza da mao e, sen dicirme nada,
abrazoume forte, moi forte, namentres o ceo brillaba por riba de nós,
acolléndonos, namentres o bosque todo nos daba a benvida co rechouchío dos paxaros
que aniñaran xa nas súas verdes pólas. Había moito tempo que non ouvía unha
melodía tan bonita e, correspondendo á fermosa e fonda aperta que Agnes me
daba, tamén me botei a chorar, xunta ela, por toda a morriña que sentiramos,
polo tanto que deveceramos regresar á aldea, por estarmos vivas nise intre que
nos ataba á terra.
Eu nacín e medrei en Ourense, pero a Carballeira de enriba é o meu
verdadeiro berce. Nise lugar, hai tanto de min coma o hai en Ourense, pero na
aldea síntome distinta, como máis libre e conectada coas miñas raíces. Na
aldea, son unha muller que non ten preocupaciós, que sabe contar o tempo doutra
maneira, que pode diferenciar o que importa do que é superficial e superfluo.
Na aldea, falo doutro xeito, falo coma Agnes, case como ela, co seu acento
pechado dos da montaña de Ourense. Na aldea exprésome coma se non houbese
motivos para ter présa, coma se o tempo fose infindo e non tivésemos que facer
nada máis despois de cada actividade. Eu non me considero unha muller de
cidade, por moi afeita que estea a vivir en Ourense, por moito que ame a miña
Ourense.
Ascendemos amodiño a costa que conduce á Carballeira de enriba sentíndonos
tan afortunadas que case que non sabiamos experimentalo, sen poder falar, sen
poder dicir nada, só escoitando os sons que chegaban a nós, ulindo os verdes
recendos que nos arrodeaban. Agnes aínda me levaba da mao e apertábama cando
algún estímulo a emocionaba. Cada vez que regresamos á aldea despois dun longo
confinamento, sentimos que o mundo e a vida se abren para nós, que volvemos ao
fogar, que acadamos a felicidade máis indestrutíbel. Sentimos que entramos no
ceo, que as preocupaciós quedan atrás, que, como as sacerdotisas que chegan a
Avalón despois dunha longa tempada lonxe da maxia, notamos que a ialma se nos
enche de solemnidade, de dita e poder.
As rúas da aldea brilaban tamén baixo aquil intenso día, coma se o sol as
cubrise. A pedra temperada pola calor contrastaba co ceo azul que todo o
protexía. Alá lonxe, as montañas que agochaban a aldeíña do resto do mundo
refulxían pola neve que aínda as enchía. Vimos a Damián camiñando acougadamente
entre as rúas, levando á súa vaquiña, e Agnes saudouno con tanta ledicia que
case non podía falar.
Ao ouvir as nosas voces, Anxiños veu correndo cara nós. Traballaba na eira.
Agnes sabía que recollía grelos, pero eu non pensei no que podería estar
facendo cando nós chegásemos. Agnes tivo que detela para que non se lanzase a
ela para abrazala. Anxiños non levaba máscara e, malia levarmos a FFP2, non
queriamos poñela en perigo.
— Pero como non te vou abrazar, miña filla,
se hai meses que non te vexo? —preguntoulle Anxiños a Agnes chorando sen podelo
evitar.
— Non podes, naiciña, alomenos agora. Logo
collereite da mao, cando te protexas ti.
— Maldito becho do carallo —dixo Damián con
rabia.
Agnes non puido evitar rir, pero eu sabía que estaba tan de acordo con
Damián coma Anxiños e mais eu.
Mais non podermos abrazarnos non impediu que a ledicia aboiase ao noso
arredor. A mañá era tan bonita que non podiamos sentirnos tristeiriños nin
decepcionados, por moi lonxe que tivésemos que estar os uns dos outros cando
falabamos.
— Limpeivos a casiña para que esteades
cómodas —informounos Anxiños sorríndonos.
— E eu fíxenche unha bica, naiciña, porque
sempre a fas ti e quero que esta vez comamos unha feita por min —dixo Agnes
alongándolle a bica envolta en papel de cociña Agnes négase a usar papel de
prata—. Saíume moi rica.
— Como o sabes, se está enteira?
— Pois porque recende coma as túas.
Todos rimos. Eran conversas sinxeliñas as que mantiñamos, pero enchíannos
tanto a ialma que nos abondaban xa.
A fin de semana na aldeíña foi incríbel, fermosa, íntima e máxica. Había
moito tempo que non estabamos envoltas en tanta e tanta paz, arrodeadas de tanta
natureza, protexidas por tantas árbores, polo inmenso silencio que o bosque
acubilla... e estou moi feliz por poder compartir con Agnes unhas experiencias
tan bonitas que tanto nos enriquecen. Devezo por voltar xa. Iremos iste venres
e regresaremos o domingo despois de xantar porque, na tarde, temos un concerto
todas.
Agnes abriu xa de todo a cafetaría o venres pasado e moitos dos clientes
que sempre a apoiaron felicitárona por ser forte, por loitar e por non
renderse. Agnes está máis unida que nunca ao seu negocio e asegúrame que nunca
deixará de loitar por mantelo aberto, malia todas as dificultades que iste
virus nos pon polo noso camiño. Iso faime sentir moi orgullosa dela. Traballa
con ganas e ilusión e esas ganas e ilusión que ten contáxianseme a min tamén.
Agora vén outra andaina da miña vida, si, é certo, pode que algo dolorosa,
pero non penso renderme nin desanimarme. Teño ao meu lado unha persoa
marabillosa que me apoia e me acompaña en todo momento, que nunca deixa de
amosarme que me quere, que o son todo para ela. Teño tamén unhas amigas
verdadeiras que me fan rir cando máis afundida me sinto e iso é a verdadeira
amizade, acompañar nos momentos duros converténdoos tamén nun motivo de riso.
Non me imaxino sen elas, nin sen Agnes nin todas as demais... porque son a miña
familia.
Jueves, 4 de marzo de 2021
«Si me quieres para
ti
báilame, ruliña,
báilame y cántame
para que tu amor no muera.
Ailalá, ailalelo,
ailalá...
Si no quieres que te
deje,
vida mía, por otro amor,
cántame y cántame,
que me molesta tu dolor.
Ailalá, ailalelo,
ailalá...»
Cantaba Agnes cerrando los ojos
con fuerza, queriendo esconder las lágrimas de emoción que se los habían
llenado. Tañía con el alma puesta en cada golpe, en cada movimiento. Su voz
sonaba libre, llena de vida y de energía. Su voz dulce de terciopelo volaba
libre por la estancia, por el lugar en el que siempre ensayamos. Hacía muchos
meses que no estábamos juntas allí y sentía flotar por el aire una tiernísima
sensación de bienestar que me acariciaba el corazón. Yo acompañaba las palabras
de Agnes, su pandereta, también la de Silvia, la de Uxía y también la de Antía
con mi amado piano. No podía mirarlas a todas porque estaba a punto de echarme
a llorar. Yo también estaba muy emocionada. Era nuestro primer ensayo después
de muchos meses sin poder juntarnos. Todas queríamos abrazarnos, pero el miedo
y la prudencia nos lo impedían. No podíamos dejarnos llevar por la alegría
olvidando las medidas de seguridad que podían protegernos. Tocábamos las unas
lejos de las otras y teníamos la ventana abierta para que el aire se renovase.
Hacía una tarde nublada y bonita cuyo color grisáceo nos acogía como si fuesen
unos brazos amorosos.
No quería mirarlas porque también
percibía detalles que prefería ignorar. Uxía no retiraba los ojos de Agnes. La
observaba continuamente, fijándose en todos sus movimientos, en sus soñadoras
sonrisas, en los ademanes de su cuerpo, y resbalaba los ojos por la forma de
sus caderas, por su cintura e incluso se atrevía a clavar la mirada en sus
pequeñiños pechos, tan bonitos que los tiene. No soy celosa, pero me da rabia
que Uxía no se reprima, que la mire así sabiendo que yo estoy delante. No soy
celosa porque sé que Uxía no tiene nada que hacer con Agnes. Agnes sólo la
quiere como una amiga y yo eso lo sé perfectamente, pero me molesta que la mire
así y no puedo evitarlo.
Silvia y Antía se mantenían lejos
de todo, ajenas a mis ardientes pensamientos; los que cada vez eran más
fuertes. Estaba a punto de desconcentrarme y no quería equivocarme porque la
grabación que estábamos haciendo estaba quedando perfecta. Por eso clavé los
ojos en la partitura que tenía delante; la que había escrito con la ayuda de
Agnes, quien es la principal compositora de las canciones que tocamos. Agnes
también se encarga de hacer versiones de cantigas que le llegaron al alma y a
nosotras nos parece bien todo lo que nos trae porque Agnes tiene mucha
sensibilidad para componer y versionar canciones.
Agnes iba vestida de rojo y
negro, con unos sencillos pantalones y una camisa que dejaba al descubierto su cuello
fino y remarcaba su escote. Estaba preciosa. Su cabello negro como la noche y
tan largo le caía por los hombros y la espalda hasta llegarle a la cintura. No
podía dejar de mirarla porque sus ojos y su sonrisa me atrapaban, pero debía
concentrarme en lo que tocaba.
«Y así te querré,
vida mía,
hasta el fin de mis días;
y cantaremos y bailaremos
hasta que termine la nocheciña.
Mi rula, mi luna,
mi estrella que me guía...»
No pude evitar sonreír cuando
noté que Agnes clavaba con fuerza sus ojos negros en mí. Sabía que me lanzaba
esos versos con toda su alma. No la miraba, pero sabía que sonreía mientras me
cantaba el fin de la canción. Dio el último percutir en la pandereta y luego
todo quedó en silencio.
Antía paró la grabación y todas
comenzamos a aturuxar con intensidad, con emoción, dejando ir las lágrimas, la
ilusión y la alegría de estar juntas. Silvia se acercó a mí e, ignorándolo
todo, me abrazó con una fuerza que casi me ahogó. Me eché a llorar sin poder
evitarlo mientras yo también la apretaba contra mí, acogiéndola entre mis
brazos como si, hasta entonces, Silvia hubiese estado perdida en un infinito
desierto.
De soslayo, vi que Uxía quería
acercarse a Agnes para abrazarla, pero Agnes se limitó a cogerla de la mano con
cariño mientras me miraba directamente, sonriendo al verme tan emocionada entre
los brazos de Silvia.
Uxía ve a Agnes todos los días en
la cafetería. Siempre va a desayunar allí antes de comenzar a trabajar. Por eso
me costaba entender por qué, de todos modos, quería abrazarla. Esos celos
extraños todavía me presionaban el alma y quise deshacerlos, pero no pude.
Me aparté de Silvia y miré a Uxía
con mil interrogantes en los ojos. Ella me sonrió con burla. A mí me pareció
que me leía los pensamientos y que se reía de mis sentimientos; pero, fingiendo
que no se enteraba de nada, se acercó a Agnes y la cogió sensualmente de la
cintura. Agnes se volvió extrañada y, al ver la tierna mirada que Uxía le
dedicaba, se sacó de encima sus manos y se dirigió hacia Silvia y yo, quienes
mirábamos con asombro a Uxía. Se notaba muchísimo que buscaba a Agnes, que la
quería tocar y abrazar como fuese, y Agnes también se había dado cuenta de sus
intenciones.
— Al
fin estamos todas juntas —dijo Agnes limpiándose una lágrima rebelde que le
resbalaba por la mejilla—. Cuánto os echaba en falta, rapaciñas.
— Lo
de rapaciñas lo dirás por ti, ¿no? —rió Silvia mirándome de reojo—, pues aquí
ya tenemos una candidata a la vejez.
— ¡Vete
a la mierda, Silvia! —exclamé riendo con fuerza mientras la pellizcaba en el
brazo—. Tú también vienes conmigo hacia la vejez, ¿o es que no te acuerdas de
que tenemos la misma edad?
— Ya,
pero yo aún puedo tener hijos.
— ¡Sigue
yéndote a la mierda, capulla!
Agnes se echó a reír tanto que
tuvo que sentarse en el sofá que tenemos en el estudio; en el cual tantos
momentos de pasión vivimos Agnes y yo antes de los ensayos.
— Haya
paz, rapaciñas —reía ella limpiándose las lágrimas—, y no seas tan cruel,
Silvia.
Uxía sonreía burlona. Seguía
sonriendo así, con ese gesto que tanto me encendía la sangre. Me volví para el
piano y, fingiendo alegría, dije:
— Agnes,
toquemos la de “Ese amor es mío”, venga.
Agnes se levantó del sofá y,
mientras cogía la pandereta, me miró extrañada y preguntándome con los ojos si
era el mejor momento para tocar esa canción. Sabía, muy bien, qué sentía, cómo
me sentía, qué pensaba; pero no podía decirme nada porque era consciente de
que, si verbalizaba lo que quería cuestionarme, las demás podían malinterpretar
aquella cantiga.
Comencé a tocar aquellas notas
rápidas y alegres que, para mí, en ese momento, eran como una bofetada en la
cara de Uxía. Agnes me siguió con la pandereta y, cuando entraba ya la primera
estrofa, cantó intentando no reírse:
«Mucho miras para mí,
mucho miras para mí,
y no sabes que de ti, eh,
sí me puedo resistir...
Mucho miras para
ella, mucho miras para ella,
y olvidas, o tontiña,
que nunca fuiste de ella.
Ailalá, ailalelo,
ailalelo...
Mucho quieres
seducirla,
mucho deseas tú quererla;
olvidas, vida mía,
que esta estrella no te ilumina.
Mucho quieres
seducirla
sin que le preguntes nada a ella,
y olvidas, rula,
que ella tu vida ignora.
Tanto me da, tanto me
da
que de ella tú quieras lograr un querer,
pues no es de ti;
sólo me quiere a mí,
y en tu vida la podrás tener...»
Agnes cerraba los ojos mientras
cantaba y percutía, pues no quería mirar a ninguna parte ni a nadie. Las demás
enseguida habían detectado el ritmo de la canción y seguían a Agnes con la
pandereta. Silvia reía. No me hacía falta mirarla para saber que se aguantaba
la risa, que intentaba ocultarla en una sonrisa que se esparcía por todo su
rostro. Sabía que Uxía se preguntaba por qué carallo estábamos tocando esa
canción, a qué venían esos versos; pero también percibí que a ella le hacía
gracia que aquella canción sonase justo en ese momento y se enganchó al
estribillo, de modo inesperado, entonando con la melodía que Agnes empleaba...
«Ella es de ti, lo sé
muy bien,
pero a mí también me pudo querer,
me pudo querer
cuando a ti ella no te podía ver»
Sonreí mientras yo también me
animaba y seguía:
«Cuánto siento que
sólo fuese un sueño,
que un sueño una noche dura
y se va tempraniño con el amanecer»
El estudio se llenaba de
retranca. Aquella emoción que a mí me había parecido punzante, indiscreta, como
siempre lo son los celos, estaba convirtiéndose en una alegría que a todas nos
hacía sonreír. El malestar que me había henchido el alma se iba por la ventana
abierta, volando con la humedad verdosa de aquella lluviosa tarde de marzo.
La piel blanquiña de Agnes parecía
brillar entre aquella luminiscencia grisácea. No había motivos para sentirme
mal. Agnes me comía con los ojos en ese momento. La canción había acabado hacía
algunos segundos, pero todavía yo permanecía con los dedos en las teclas del
piano. Uxía se acercó a mí y empezó a masajearme los hombros mientras se
agachaba y dejaba caer en mi oído unas palabras que me ruborizaron
profundamente:
— Cuando
esta noche estés con ella, acuérdate de mí y hazle todo eso que yo no puedo hacerle.
Me dieron ganas de darle una
bofetada, pero me eché a reír nerviosa en su lugar. Uxía me guiñó un ojo y se
colocó de nuevo en su posición, en el rincón del estudio que le correspondía
ocupar. Agnes me miró intrigada y, al ver que tenía las mejillas teñidas de
rojo, me sonrió curiosa y con tanto amor que en ese momento pensé que se
acercaría a mí y saldría conmigo en brazos para demostrarme cuánto me deseaba,
lejos de todas.
Mas, en vez de eso, comenzó a
percutir mientras nos pedía que cantásemos y tocásemos O maneo de Carrión.
Cómo le gusta esa cantiga. Siempre que puede, la canta y la toca con toda su
alma.
Después del ensayo, nos sentamos
cada una en un lugar. Agnes y yo lo hicimos en el sofá; Silvia, Uxía y Antía,
en las sillas que tenemos esparcidas por el estudio. Respiramos hondamente
mientras nos mirábamos satisfechas.
— Han
quedado unas grabaciones perfectas. Van a tener un éxito rotundo en nuestro
canal de YouTube.
— La
gente quiere conciertos —dijo Uxía mientras se servía una cerveza.
— Ojalá
pronto podamos hacerlos —deseó Agnes acariciándome la mano.
— Podríamos
hacerlo aquí y retransmitirlo —propuso Silvia también sirviéndose una cerveza.
— Ay,
pues no es mala idea —indiqué yo cerrando los ojos.
— Pues
venga, el domingo que viene lo hacemos cuando regreséis de la aldeíña —resolvió
Antía.
— Rapazas,
quería contaros algo —dijo Agnes—. ¿Os acordáis de que quería abrir una bodega?
—Todas asentimos—. Bien, pues todavía quiero hacerlo, pero necesito vuestra
ayuda. Mi madre puede encargarse de algo, pero no de todo, y yo no consigo
hacer todo lo que quiero hacer. En la cafetería, voy a hacer cambios muy
positivos con los que quiero renovar el negocio. Ya os contaré cuáles son, pero
quiero que tú, por ejemplo, Antía, hables con clientes que tienes a ver si
conocen a alguien que... que pueda distribuirme el vino y todo lo demás... que
yo de eso pues no te sé mucho. Ya hablé con las empresas que son proveedoras
mías y hay acuerdos casi cerrados, pero requiero de vuestra ayuda. No sé si os
pido algo imposible...
— Para
nada, Agnes. Somos una familia, ya lo sabes, y yo haré todo lo que esté en mi
mano para ayudarte —le aseguró Antía. Noté que Agnes se había emocionado.
— Graciñas.
La cosiña va lenta, pero tengo mucha esperanza y muchas ganas de conseguir
hacer realidad este sueño.
— Las
principales beneficiadas de este nuevo negocio tuyo somos nosotras —indicó Uxía
levantando su vaso de cerveza—. Venga, servíos cerveza y brindemos.
La obedecimos y brindamos con
alegría y cariño. Era una tarde muy especial y pude olvidar, mientras la
compartíamos, todas esas cosiñas que me dolían o me inquietaban.
Hablamos de muchas cosas, de cómo
nos sentíamos, de lo que queríamos hacer ese año, y yo notaba que el aire
estaba lleno de esperanza y alegría. Uxía me pidió perdón con los ojos cuando
todas hablaban, cuando nadie se daba cuenta de las miradas que me enviaba, y yo
le sonreí, asegurándole con aquel ademán que no pasaba nada, que entendía lo
que sentía. Agnes está más guapa y preciosa que nunca y Uxía siempre sintió
mucha atracción por ella. En quien tengo que confiar es Agnes y de ella no
tengo ninguna duda. Tanto me da si las demás la miran con deseo. Quien importa
es ella.
Nos marchamos cerca de las ocho.
Habíamos estado tres horas juntas, tres horas llenas de alegría, risas y
confidencias. Agnes y yo caminamos en silencio por la calle, pero yo sentía
arder entre nosotras ese deseo que siempre nos hace perder el control de
nuestro cuerpo y de nuestra alma cuando estamos juntiñas. Apenas entramos en
casa, Agnes me cogió de la mano y me guio hacia nuestro cuarto, donde, mientras
me llamaba con su tierno acento, me comenzaba a besar y a abrazar. Yo me dejé
llevar enseguida. Necesitaba sentirla conmigo, saberme de ella, sentirme de
ella, bajo sus manos, con su cuerpo, perdiéndome en ella. Nuestros besos nos
alejaron del mundo y crearon para nosotras esa burbuja en la que éramos tan
libres.
Como la naturaleza que revive con
la llegada de la primavera, yo también me siento resurgir, como si en mi alma
también estuviesen creciendo flores que llenan el aire de aromas que nos dan la
vida, que atraen a las mariposas que vuelan libres por el cielo azul. Noto
revivir el espíritu de la esperanza y me creo más capaz de afrontar esas etapas
de la vida que aún me quedan por alcanzar y experimentar. Agnes me da fuerzas
siempre con sus sonrisas, con su hermosa manera de tratarme y de amarme, con la
energía que le mana de todos sus movimientos y de su preciosa voz. El ensayo
que ayer compartimos todas también fue una fuente de inspiración y alegría para
mí. Necesitaba reunirme con mis amigas y disfrutar de estar juntas, de vivir,
de cantar y crear música a la vez, siendo libres en esa tierra en la que no
cabe el desaliento.
Hay muchos motivos para sentirnos
felices, para sentirme feliz. Brilla el sol con fuerza, deshaciendo el frío que
la invernía se niega a dejar ir, y la primavera reluce en la hierba verde que
llena la orilla de los ríos que tanta vida le dan a Ourense. Caminar junto a
ellos hace que creas que no hay motivos para estar tristiñas, para llorar de
lástima, sino sólo para sonreírle a la vida.
Uno de los motivos que tanto nos
animan es que ya podemos regresar a la aldeíña. Lo hicimos el sábado pasado.
Agnes estaba muy nerviosa, preparando las cosas que queríamos llevar, a punto
siempre de echarse a llorar. Necesitaba ir a su aldea como si le faltase el
aire. El sábado pasado también fue un día muy bonito, lleno de luz y vida.
Caminamos por Ourense, antes de marcharnos a la aldea, notando flotar la vida a
nuestro alrededor. Había alegría en las calles, en la gente y en el aire. Aun
llevar mascarillas todos, yo podía detectar la facilidad con la que la gente
sonreía.
Cuando comenzamos a circular por
las estrechas carreteras, orilladas todas por árboles llenos de vida ya, que
conducen a la aldea de Agnes, noté que el corazón me iba a estallar de alegría.
Agnes había bajado el volumen de la música que escuchábamos, había bajado su
ventana para que entrase libremente el aire de la mañana, tan azul y brillante,
tan henchido de aromas que nos hacían sonreír. Todo era verde y reluciente,
estábamos atravesando la naturaleza revivida por la próxima primavera,
estábamos felices y el aire también lo percibía.
Cuando aparecieron en el
horizonte las montañas perladas de blanco, Agnes me sonrió mientras se le
llenaban los ojos de lágrimas. La aldea quedaba escondida entre los bosques que
la rodean, pero ya podíamos detectar la energía que siempre la caracterizó
flotando a nuestro alrededor, atrayéndonos, llamándonos desde la distancia y dándonos
la bienvenida con su mágica existencia.
— Al
fin, Luíña. Cuando estoy tanto tiempo sin venir a la aldeíña, me siento como si
hubiesen pasado años de la última vez que estuvimos aquí —me confesó Agnes con
la voz trémula. Yo también estaba a punto de ponerme a llorar, contagiada por
su bonita emoción—. Qué ganiñas tengo de verlos a todos, de oír su silencio...
Cuando bajamos del coche,
dispuestas a ascender la cuestiña que nos separaba de la Carballeira de enriba,
Agnes me tomó con fuerza de la mano y, sin decirme nada, me abrazó fuerte, muy
fuerte, mientras el cielo brillaba por encima de nosotras, acogiéndonos,
mientras todo el bosque nos daba la bienvenida con el gorjeo de los pájaros que
habían anidado ya en sus verdes ramas. Hacía mucho tiempo que no oía una
melodía tan bonita y, correspondiendo al hermoso y hondo abrazo que Agnes me
daba, también me eché a llorar, junto a ella, por toda la morriña que habíamos
sentido, por lo tanto que habíamos ansiado regresar a la aldea, por estar vivas
en ese instante que nos ataba a la tierra.
Yo nací y crecí en Ourense, pero
la Carballeira de enriba es mi verdadera cuna. En ese lugar, hay tanto de mí
como lo hay en Ourense, pero en la aldea me siento distinta, como más libre y
conectada con mis raíces. En la aldea, soy una mujer que no tiene
preocupaciones, que sabe contar el tiempo de otra manera, que puede diferenciar
lo que importa de lo que es superficial y superfluo. En la aldea, hablo de otro
modo, hablo como Agnes, casi como ella, con su acento cerrado de los de la
montaña de Ourense. En la aldea me expreso como si no hubiese motivos para
tener prisa, como si el tiempo fuese infinito y no tuviésemos que hacer nada
más después de cada actividad. Yo no me considero una mujer de ciudad, por muy
hecha que esté a vivir en Ourense, por mucho que ame mi Ourense.
Ascendemos despaciño la cuesta
que conduce a la Carballeira de enriba sintiéndonos tan afortunadas que casi no
sabíamos experimentarlo, sin poder hablar, sin poder decir nada, sólo
escuchando los sonidos que llegaban a nosotras, oliendo los verdes aromas que
nos rodeaban. Agnes aún me llevaba de la mano y me la apretaba cuando algún
estímulo la emocionaba. Cada vez que regresamos a la aldea después de un largo
confinamiento, sentimos que el mundo y la vida se abren para nosotras, que
volvemos al hogar, que alcanzamos la felicidad más indestructible. Sentimos que
entramos en el cielo, que las preocupaciones quedan atrás, que, como las
sacerdotisas que llegan a Avalón después de una larga temporada lejos de la
magia, notamos que el alma se nos llena de solemnidad, de dicha y poder.
Las calles de la aldea brillaban
también bajo aquel intenso día, como si el sol las cubriese. La piedra templada
por el calor contrastaba con el cielo azul que todo lo protegía. Allá lejos,
las montañas que ocultaban la aldeíña del resto del mundo refulgían por la
nieve que aún las llenaba. Vimos a Damián caminando sosegadamente entre las
calles, llevando a su vaquiña, y Agnes lo saludó con tanta alegría que casi no
podía hablar.
Al oír nuestras voces, Anxiños
vino corriendo hacia nosotras. Trabajaba en la era. Agnes sabía que recogía
grelos, pero yo no pensé en lo que podría estar haciendo cuando nosotras
llegásemos. Agnes tuvo que detenerla para que no se lanzase a ella para
abrazarla. Anxiños no llevaba mascarilla y, pese a llevar la FFP2, no queríamos
ponerla en peligro.
— Pero
¿cómo no voy a abrazarte, hija mía, si hace meses que no te veo? —le preguntó
Anxiños a Agnes llorando sin poder evitarlo.
— No
puedes, naiciña, al menos ahora. Luego te cogeré de la mano, cuando te protejas
tú.
— Maldito
bicho del carallo —dijo Damián con rabia.
Agnes no pudo evitar reír, pero
yo sabía que estaba tan de acuerdo con Damián como Anxiños y yo.
Mas no poder abrazarnos no
impidió que la alegría flotase a nuestro alrededor. La mañana era tan bonita
que no podíamos sentirnos tristiños ni decepcionados, por muy lejos que
tuviésemos que estar los unos de los otros cuando hablábamos.
— Os
he limpiado la casiña para que estéis cómodas —nos informó Anxiños
sonriéndonos.
— Yo
te he hecho una bica, naiciña, porque siempre la haces tú y quiero que esta vez
comamos una hecha por mí —dijo Agnes alargándole la bica envuelta en servilletas.
Agnes se niega a usar papel de plata—. Me ha salido muy rica.
— ¿Cómo
lo sabes, si está entera’
— Pues
porque huele como las tuyas.
Todos reímos. Eran conversaciones
sencillas las que manteníamos, pero nos llenaban tanto el alma que nos bastaban
ya.
El fin de la semana en la aldeíña
fue increíble, hermoso, íntimo y mágico. Hacía mucho tiempo que no estábamos
envueltas en tanta y tanta paz, rodeadas de tanta naturaleza, protegidas por
tantos árboles, por el inmenso silencio que el bosque acobija... y estoy muy
feliz por poder compartir con Agnes unas experiencias tan bonitas que tanto nos
enriquecen. Ansío regresar ya. Iremos este viernes y volveremos el domingo
después de comer porque, por la tarde, tenemos un concierto todas.
Agnes abrió ya del todo la
cafetería el viernes pasado y muchos de los clientes que siempre la apoyaron la
felicitaron por ser fuerte, por luchar y por no rendirse. Agnes está más unida
que nunca a su negocio y me asegura que nunca dejará de luchar por mantenerlo
abierto, pese a todas las dificultades que este virus nos pone por nuestro
camino. Eso me hace sentir muy orgullosa de ella. Trabaja con ganas e ilusión y
esas ganas e ilusión que tiene se me contagian a mí también.
Ahora viene otra etapa de mi
vida, sí, es cierto, puede que algo dolorosa, pero no pienso rendirme ni
desanimarme. Tengo a mi lado una persona maravillosa que me apoya y me acompaña
en todo momento, que nunca deja de demostrarme que me quiere, que lo soy todo
para ella. Tengo también unas amigas verdaderas que me hacen reír cuando más
hundida me siento y eso es la verdadera amistad, acompañar en los momentos
duros convirtiéndolos también en un motivo de risa. No me imagino sin ellas, ni
sin Agnes ni sin todas las demás... porque son mi familia.