Venres, 31 de xaneiro de 2020
Vaise xaneiro entre avelaíñas pingas de auga que caen con
timidez, indecisas e fráxiles. A aldeíña está xeadiña, fría, pero acolledora,
co seu infindo silencio, coa súa escuridade neboenta. Sempre me gustou a
invernía, pero devezo a chegada da primavera, da calor, dos días máis longos.
Xamais me pasara iso. Sempre rexeitei o verán cando vivía fóra de Galiza, pero
agora xa me reconciliei co verán porque eiquí cheire todo doutra maneira. Todo
ten a súa fermosura. Non nego a fermosura doutros lugares, pero a min chégame a
ialma a fermosura da miña terra. Hai beleza en calquera recuncho, pero esa
beleza pode ser indiferente para nós. A nosa ialma non nos pertence de todo.
Vai libre sentindo, termándose ao que a enche de fermosura, de sentimentos que
teñan senso, que esperten algo en nós, como se se alimentase deses sentimentos,
igual que hai certos alimentos que non nos gustan e outros que nos encantan. A
ialma funciona igual, no fondo, e iso non se pode negar. A miña ialma sempre se
expresou con moita fortaleza. Faloume sempre das emocións que a enchían. Nunca
puiden ignorar a súa voz. Non sería acertado dicir que sinto con máis
intensidade dende que voltei a Galiza porque, antes de estar eiquí, xa sentía,
sentía moitísimo, cun vigor que moitas veces me facía pequena; pero sentía
emocións que me afogaban, que me desfacían, que me desorientaban e me
arrincaban a noción de min propia. No canto, eiquí en Galiza, podo sentir todo
tipo de sensacións, de emocións. Móvese por dentro de min un río infindo de
sentimentos. Esa fervenza de emocións, moitas veces, arrástrame, pero gústame
deixarme levar por ela porque, da miña ialma, me poden saír composicións
fermosas. Esas emocións convértense en lírica, en literatura, en arte; o cal me
fai sentir chea, chea de vida, chea de sentido. Todo o que forma a miña vida,
ou que a compón, ten sentido. A miña vida é un mosaico feito de beleza, de
harmonía, de amor, de felicidade, de música, de riso, de sorrisos, de
melancolía, mesmo de tristura, e todo compón unha imaxe brillante, espléndida e
escintilante. Sempre fun eu, sempre, malia rodearme só tristura, soidade,
silencio, odio, rexeitamento, desleixo, sempre fun eu porque sempre sentín
latexar en min a miña identidade, a miña identidade galega que nunca
conseguiron calar nin destruír. Cando un amor é forte e verdadeiro, nada o pode
desfacer. Nunca esquecín a miña lingua por moito que me obrigasen a expresarme
en castelán. Nunca deixaron de soar por dentro de min as cancións que foron
sempre a banda sonora da miña vida. Sempre lembrei a imaxe da miña aldea de
pedra, situada entre as montañas sempre nevadas, a cor das árbores, a forza do
vento, o recendo das follas, dos campos, dos animais. Todo iso sempre ficou
intacto por dentro de min coma se fose unha parte máis do meu corpo, un órgano
máis, coma se fose parte das miñas propias veas. Durante case trinta anos, fun
eu sen selo de todo porque me tiña que agochar do mundo, deses seres que non me
querían coñecer. Agora, a miña verdadeira maneira de ser rexurdiu con forza, á
fin. Sempre estivo en min, calada, agardando o momento de poder volver falar,
expresarse, alzar a súa voz, ser, simplemente. Ser.
Da opresión, da obriga de terme que agochar, do silencio
que me impuñan, das cadeas que me ataban as mans, do esforzo por non ser eu, de
todo iso naceu unha doenza terríbel que tentaron curarme aplicándome terapias horríbeis
que me destruían, que me desfacían, que empeoraban eses síntomas que me esnaquizaban
e me descontrolaban.
E, ultimamente, nestes días, sen saber eu por que, hai
unha lembranza horríbel que me enche a mente, decotío, sen que o poida evitar.
Véxome agochándome en calquera recuncho do cuarto que me obrigaban a ocupar
para tentar fuxir desas enfermeiras que me querían levar a esa sala na que me
aplicaban esas terríbeis terapias que me facían perder a consciencia. Non
quería, non quería perder a noción de min propia, non quería porque me
estarrecía crer que podía desaparecer o que eu era, porque eu quería seguir
vivindo porque tiña catorce anos, estaba chea de vida, vida que eles querían
matar, quería vivir porque devecía por voltar á miña terra, sabía que podería
voltar algún día e, porén, non quería permitir que me fixesen dano, que me
desfixesen. Sinto como tremía daquela, como as ganas de berrar e de chorar me
invadían toda, sinto o pánico que me descontrolaba naqueles momentos, e teño
que respirar profundamente namentres me digo: “iso xa pasou, non é real, nunca
máis te volverá pasar”, e podo acougar, pódome sentir calma, á fin, grazas a
esas frases que me repito como un mantra. Amais, Lúa me está a axudar moitísimo
con estes traumas. Onte, fixemos un exercicio moi bo que me axudou moitísimo.
Fíxome recuperar esa lembranza sen interromper nada, permitindo que me
invadisen todas as emocións e sensacións que me provocaba. Lúa díxome que,
cando me sentise a piques de perder a calma por completo, imaxinase que a eu do
presente entraba no meu cuarto no canto de imaxinar que entraba a enfermeira
cruel que me levaría a ese lugar horríbel, que imaxinase que era eu quen
entraba, quen se anicaba diante miña, quen me tomaba das mans e me arrastraba
fóra dese cuarto para levarme á aldea a través do aire. Puiden facelo porque eu
sei meditar moi ben e aquel exercicio parecíase moito a unha meditación na que
eu controlaba todas as imaxes que me enchían a mente. Puiden facelo e, de
súpeto, comeceime a sentir moitísimo mellor. Deixei de chorar axiña, a miña
respiración acougou paseniñamente e, entón, deime de conta de que estaba ben,
de que o pánico e a tristura se converteran en ledicia, en tranquilidade, en
amor.
Lúa está a me axudar moitísimo. Escóitame durante longos
minutos, mesmo durante horas, e cóntolle todo o que sinto, o que penso, o que
me ocorreu. Desafógome con ela como xamais me desafoguei con ninguén e o máis
curioso é que, neses momentos, Lúa se converte noutra persoa para min. A
confianza que lle teño me incita a abrirme a ela, pero Lúa ten un poder
distinto cando me axuda eisí. É outra persoa. Segue a ser a miña Luíña, pero
para min é outra persoa. Atopo nela a mellor psicóloga que nunca coñecín e noto
en min a súa sabedoría, a súa profesionalidade. É algo marabilloso que me custa
explicar.
Cando sinto o principio da ansiedade, entón fago
exercicios que Lúa me recomendou, desaparezo por uns momentos do lugar no que
me acho, agóchome da xente porque o preciso, porque hei de estar rodeada de
silencio para sentir que a ansiedade marcha. Por sorte, cada vez teño menos
crises de ansiedade; o cal me fai sentir esperanzada e tamén con ganas de
loitar porque agora teño tácticas que antes non tiña para vencela, para loitar
contra ela. Lúa ten moita paciencia comigo e, se teño ansiedade, non pensa que
non son feliz, como o pensaba Artemisa, quen pensaba que, se eu non estou ben,
quere dicir que xa nada está ben na miña vida. No canto, Lúa sabe perfectamente
que a ansiedade non é máis que un síntoma pasaxeiro que teño que tratar, pero
non é sinal de que non sexa feliz, en absoluto, ao contrario, é coma quen ten
baixadas de tensión ou de azucre. É unha circunstancia, un rescaldo da perigosa
depresión que me atacou durante anos, da que xurdiron tantos medos, tanta
desesperación. Amais, Lúa tamén me di que agora me sae a ansiedade porque estou
tranquila y feliz. Eu síntome feliz, contentísima, sempre estou de bo humor,
risoña, con ganas de facer cousiñas, de vivir, de falar coa xente, de ser eu
sempre. Gozo de todo o que me envolve, mesmo da morriña que sinto cando volto á
aldeíña. É magnífico sentir tanto porque me sinto viva, as emocións fainos
sentir vivas... Nunca as teriamos que reprimir porque son a voz da nosa ialma.
Sei que agora é preciso que saia a ansiedade para que a
poida curar. Se non saíse, posibelmente ficaría encerrada e soterrada na miña
ialma e, de súpeto, un inesperado día, sairía convertida nun río rebordado,
imparábel. Se agora vai saíndo devagariño, é máis sinxelo controlala, curala,
mesmo curala. Eu sei que me curarei definitivamente co paso do tempo. Xa estou
no camiño exacto, axeitado, para curarme, para deixar atrás tanto sufrimento, á
fin. Creo que xa o merezo.
Non sei nada de Artemisa, pero sinto que está mellor. Non
deixei de celebrar eses rituais cos que pretendo axudala e sinto na miña ialma que
ela está cada vez mellor, que vai tendo máis forza e ganas de vivir. Invitamos
a Casandra á nosa voda, pero non nos explicou nada verbo de Artemisa; o cal é
moi bo sinal porque, se estivese peor, nolo diría.
Ultimamente, con Iauga vivo ensaios preciosos,
fermosísimos, que a todas nos removen a ialma. É incríbel sentir con tanta vida
a música. Compoñemos cancións fermosas que, cando convertemos en música, nos
emocionan, fannos sentir que paga a pena sentir tristura ás veces, sentir
ledicia... Eu compoño mellor se sinto morriña. A choiva faime sentir moita
morriña, faime sentir nostálxica, pero non sei por que sinto nostalxia. É coma
se esa emoción tamén chovese do ceo.
Témolo xa case todo preparadiño para a nosa voda. Sabemos
xa que vestidos imos levar. Eu levarei un vestido vermello fermosísimo, con
bordados de flores, cunha saia ampla, de voo, precioso. Será unha voda moi
sinxela. Celebrarémola na aldeíña, cos veciños e cos nosos amigos. Lúa non me
dixo como irá vestida porque prefire que sexa unha sorpresa. Tenme preparadas
moitas sorpresas. Eu tamén lle teño preparada unha moi fermosa. Contactei cunha
amiga súa que vive en Londres, coa que teño unha historia algo triste que logo
contarei, e, sen que Lúa o saiba, vai vir á voda. Lúa invitouna moito despois
de que eu contactase con ela e díxolle que non podía ir. Lúa está certa de que
non vai vir e vaise dar unha sorpresa cando a vexa... casaremos o domingo cinco
de abril. Poderiamos facelo en sábado, pero preferimos o domingo porque é un
día no que a meirande da xente pode vir. Algunhas de nós, ás veces, traballamos
os sábados, aínda que eu menos que Uxía, por exemplo, que abre a súa tenda todos
os días agás o domingo.
A amiga de Lúa que vive en Londres chámase Susana e
chámana Sus, Susi... Coñécense porque estudaron xuntas na universidade e sempre
se levaron moi ben, malia non vérense moi a miúdo porque Susi foi traballar a
Londres cando rematou a carreira de psicoloxía, pero sempre mantiveron o
contacto. Pois, no novembro do 2018, cando pensabamos todos que Lúa marchara
para sempre da vida e eu vivía no noso pisiño xa, ela chamou á casa unha tarde.
Non lembro de como fun quen de explicarlle que Lúa non estaba. Ela non o podía
crer. Non entendía nada e enténdoo, entendo que non comprendese nada porque é
incomprensíbel que chames á casa dunha amiga, que che colla o teléfono unha
persoa descoñecida e que, por riba, che diga que esa amiga non vive; pero
Susana foi moi paciente e moi empática. Axiña se deu de conta de que eu estaba
a sufrir moito por Lúa e non me dixo ningunha palabra desacertada nin
desaxeitada, ao contrario, fíxome moito ben falar con ela e, dende aquela, falamos
de cando en vez. Ás veces, chamabámonos para falarmos un pouco. Uníanos que
ambas as dúas perderamos a un ser moi querido. Cando Lúa voltou á nosa vida,
entón eu chamei a Susana para explicarlle o que pasara. Non permitín que Lúa a
chamase porque por teléfono é moito máis delicado facer estas cousiñas. Foi un
momento moi bonito. Susana enfadouse con Lúa, pero axiña se lle pasou.
Tamén quería falar da miña nai. Ultimamente, nótoa máis
avellentada. Parece coma se lle caese enriba súa o infindo esforzo que fixo
sempre por vivir minimamente ben, co básico. Caeron enriba súa todos eses anos
de loita, de soidade, de tristura. Agora lembra máis que nunca das persoas que
non están. Hai un ano que morreu Iria e parece coma se agora a miña nai sentise
máis profundamente a súa morte. Lembra da súa nai (a miña avoa), do seu pai, da
súa nenez, de cando vivían todos na aldeíña... Foron tempos moi felices, malia
que tamén duros. Eu aínda non nacera nese tempo do que ela me fala con tanta
morriña, pero podo imaxinar perfectamente como vivían, como eran as cousas,
porque sinto que sempre estiven eiquí animicamente. Estar fisicamente é unha circunstancia
temporal e efémera, pero animicamente estiven sempre, ano tras ano, século tras
século, estiven eiquí sempre porque a lembranza destas árbores, destes bosques,
do río, das montañas, dos campos, das vendimas, da sega, de todo, téñoa tan
gravada na miña ialma... Tívena sempre, mesmo cando era cativiña podía lembrar
nitidamente como foi sempre a vida eiquí. Teño na ialma sensacións doutros
tempos moi lonxanos.
Noto que a miña nai se sente soa. Só se acompaña dos seus
recordos e das pouquiñas persoas que aínda viven na aldeíña. Está tristeiriña.
Vexo a súa tristura nos ollos. Fálame moito do meu pai. O meu pai... Que
esvaecida teño a súa lembranza. Podo recordar que el me aprendeu moito verbo do
campo, das flores, dos animais, das árbores. Sabía tanto e tanto... Amaba tanto
a súa terra (sen ter nacido eiquí, que iso é o máis curioso) que me resulta
imposíbel crer que puidese marchar así, sen ter previsión de voltar, para sempre.
É certo que eramos pobres, moi pobres, pero eramos ricos en amor, tiñamos moito
amor. A miña nai queríao moitísimo e sei que aínda o quere. Mesmo penso que
sería quen de perdoalo se el volvese pedíndolle perdón. Non entendo por que
marchou eisí. Dinme que marchou xunto os seus pais, que vivían en Arxentina. A
historia dos meus avós paternos é moi estraña. O meu pai tiña dezaoito anos
cando voltou a Ourense porque quería coñecer o lugar no que naceron os seus
pais. Entón coñeceu á miña nai, estivo na casa dos meus avós paternos, a que
levaba deshabitada dende había vinte anos, e namorou profundamente deste
recunchiño do mundo e sobre todo da miña nai. Parece ser que xa tiña unha moza
en Arxentina coa que estaba comprometido. É unha historia á que, para min, lle
fallan detalles. É como incompleta. Eu non coñecín aos meus avós paternos, que
mágoa. O meu pai sempre me contaba que o meu avó era moi sabio, que foi
afiador-paraugueiro e que percorrera moitísimos recunchos de Ourense, de
Galicia toda, cos seus cantos, coa súa xerga (o barallete), coas súas
ferramentas... Percorreu montañas, vales, aldeas, chegando ás cidades, facendo
amigos en todas partes, aprendendo da vida, das persoas. Decidiu marchar coa
súa muller a Arxentina cando casaron porque sabían que eiquí pouquiño ían ter.
Fixeron o mesmo que fixeron moitas persoas: viaxar en procura dun futuro
mellor, máis doado, máis rico. Conseguírono, pero sempre ficou eiquí a ialma
dos dous, vencellada á terra para sempre.
O que me resulta máis incomprensíbel é que o meu pai
casase coa miña nai se tiña xa unha moza en Arxentina. Non sei por que o fixo.
Si, si que o sei, pero cústame aceptar esa razón. O que pasou foi que a miña
nai quedou embarazada, de min, e, entón, era inviábel que el marchase porque,
naquel tempo, era unha profunda deshonra e ofensa que unha muller tivese fillos
sen estar casada e máis nunha aldea de cen habitantes na que todos se coñecían
fondamente. O meu pai viuse obrigado a ficar eiquí ata que eu tivese algún
tempo. Foi paciente, iso creo, e logo marchou crendo que non o necesitariamos.
Deixouse levar polo seu corazón, que iso é o que deberiamos facer todos. Eu non
lle gardo rancor por iso, pero si que me tería gustado que el estivese máis
tempo comigo, que me vese medrar, aprender a vivir, e non me coñece. Non coñece
á súa filla. Seica, agora que sinto que recuperei todo o que sempre devecín
ter, que non me coñeza ben é o que máis me doe. Nin tan sequera sabemos se está
vivo. Coido que si. Eu sinto en min que si está vivo. Non sei se el pensa en
nós, se lle gustaría coñecernos. Si, dixen coñecernos porque xa non somos as
mesmas persoas que el abandonou hai xa máis de corenta anos. Corenta anos. Dise
axiña, dise rápido. Corenta anos. Nese tempo, a xente muda moito, sobre todo
unha nena que perde ao seu pai cando nin ten catro anos.
Hai moitas cousiñas que non quero esquecer, malia que
doan. Si me doe a marcha do meu pai, pero podo vivir con esa dor. Dálle sentido
á súa ausencia.
O meu pai falaba galego coma se tivese nacido e medrado
eiquí porque os seus pais, os meus avós, nunca lle agocharon cales eran as súas
orixes. Sempre coñeceu a terriña sen ter estado nela. Cando era cativo, botábaa
en falla sen tela visto nunca e, cando veu eiquí por vez primeira, sentiu que
se lle enchía a ialma, que desaparecía ese baleiro que sentira sempre. É moi
curiosa a súa historia, pero tamén moi triste.
Eu lembro que era alto, forte, co cabelo negrísimo, coma
min, cos ollos verdes. Eu quitei os ollos negros, de profunda noite, da miña
nai, da miña avoa, da miña bisavoa... herdei delas a miña voz de veludo, suave,
doce e forte asemade, a miña maneira de ser, os meus dons... Do meu pai herdei
a súa altura, o seu carácter tranquilo e sensíbel. El tamén o era, era tan
sensíbel coma min e posibelmente non puidese xestionar ben a súa sensibilidade
porque era un home, era home, tiña que agocharse, por ser home, porque os homes
non podían chorar, non podían amosar sensibilidade.
Xa veu a anoitecida. Temos que cearmos, conversando sobre
a semana. Gustaríame que a miña nai viñese pasar uns días a Ourense, con Lúa e
comigo, pero di que non quere irse da aldeíña, que prefire estar eiquí, que
eiquí ten o seu fogar... pero non lle pido que abandone a aldeíña, só que veña
a Ourense uns días, pero tamén é certo que pasaría a meirande parte do día soa
porque Lúa e máis eu traballamos ambas as dúas.
Coido que por hoxe xa é abondo. Desafogueime moito
escribindo. Tento escribir en Ourense sobre todo isto, pero non me sae da mesma
maneira que na aldeíña, onde os meus sentimentos e as miñas lembranzas parecen
ter vida propia. Na aldeíña, inspírome moito, inspírame o silencio, as lembranzas
que fican eiquí detidas, para sempre. Na aldeíña, pódome reencontrar mellor co
meu pasado. En Ourense, a vida é moito máis intensa. Non hai case momentos de
silencio, de detérmonos. Imos sempre facendo todo tipo de cousas: as compras os
luns, os baños nas Burgas os martes, os ensaios os mércores, cociñar para toda
a semana os xovess e o venres as viaxes á aldeíña... e o traballo, as oito
horas de choio, e máis se cadra, se é preciso. A min non me custa nada pasar
horas na cafetaría porque é o meu negocio. Téñolle moito agarimo e gústame
traballar eilí, igual que Lúa tamén goza moito co seu traballo.
E iso é todo por hoxe. Agora si, despídome rodeada de
calma, de amor, de silencio, de benestar.
Viernes, 31
de enero de 2020
Se va enero
entre delicadas gotas de agua que caen con timidez, indecisas y frágiles. La
aldeíña está heladiña, fría, pero acogedora, con su infinito silencio, con su
oscuridad brumosa. Siempre me gustó el invierno, pero ansío la llegada de la
primavera, del calor, de los días más largos. Jamás me había pasado eso.
Siempre rechacé el verano cuando vivía fuera de Galicia, pero ahora ya me
reconcilié con el verano porque aquí huele todo de otra manera. Todo tiene su
hermosura. No niego la hermosura de otros lugares, pero a mí me llega al alma
la hermosura de mi tierra. Hay belleza en cualquier rincón, pero esa belleza
puede ser indiferente para nosotros. Nuestra alma no nos pertenece del todo. Va
libre sintiendo, aferrándose a lo que la llena de hermosura, de sentimientos
que tengan sentido, que despierten algo en nosotros, como si se alimentase de
esos sentimientos, igual que hay ciertos alimentos que no nos gustan y otros
que nos encantan. El alma funciona igual, en el fondo, y eso no se puede negar.
Mi alma siempre se ha expresado con mucha fortaleza. Me habló siempre de las
emociones que la llenaban. Nunca pude ignorar su voz. No sería acertado decir
que siento con más intensidad desde que volví a Galicia porque, antes de estar
aquí, ya sentía, sentía muchísimo, con un vigor que muchas veces me hacía
pequeña; pero sentía emociones que me ahogaban, que me deshacían, que me
desorientaban y me arrancaban la noción de mí misma. En cambio, aquí en
Galicia, puedo sentir todo tipo de sensaciones, de emociones. Se mueve por
dentro de mí un río infinito de sentimientos. Esa cascada de emociones, muchas
veces, me arrastra, pero me gusta dejarme llevar por ella porque, de mi alma,
pueden salirme composiciones hermosas. Esas emociones se convierten en lírica,
en literatura, en arte; lo cual me hace sentir llena, llena de vida, llena de
sentido. Todo lo que forma mi vida, o lo que la compone, tiene sentido, mi vida es
un mosaico hecho de belleza, de armonía, de amor, de felicidad, de música, de
risa, de sonrisas, de melancolía, incluso de tristeza, y todo compone una
imagen brillante, espléndida y centelleante. Siempre fui yo, siempre, pese a
rodearme sólo tristeza, soledad, silencio, odio, rechazo, abandono, siempre fui
yo porque siempre sentí latir en mí mi identidad, mi identidad gallega que
nunca consiguieron callar ni destruir. Cuando un amor es fuerte y verdadero,
nada puede deshacerlo. Nunca olvidé mi lengua por mucho que me obligasen a
expresarme en castellano. Nunca dejaron de sonar por dentro de mí las canciones
que fueron siempre la banda sonora de mi vida. Siempre recordé la imagen de mi
aldea de piedra, situada entre las montañas siempre nevadas, el color de los
árboles, la fuerza del viento, el aroma de las hojas, de los campos, de los
animales. Todo eso siempre permaneció intacto por dentro de mí como si fuese
una parte más de mi cuerpo, un órgano más, como si fuese parte de mis propias
venas. Durante casi treinta años, fui yo casi sin serlo del todo porque tenía
que esconderme del mundo, de esos seres que no querían conocerme. Ahora mi
verdadera manera de ser resurgió con fuerza, al fin. Siempre estuvo en mí,
callada, esperando el momento de poder volver a hablar, expresarse, alzar su
voz, ser, simplemente. Ser.
De la
opresión, de la obligación de tener que esconderme, del silencio que me
imponían, de las cadenas que me ataban las manos, del esfuerzo por no ser yo,
de todo eso nació una enfermedad terrible que intentaron curarme aplicándome
terapias horribles que me destruían, que me deshacían, que empeoraban esos síntomas
que me destrozaban y me descontrolaban.
Y,
últimamente, en estos días, sin saber yo por qué, hay un recuerdo horrible que
me llena la mente, continuamente, sin que pueda evitarlo.. me veo escondiéndome
en cualquier rincón del cuarto que me obligaban a ocupar para intentar huir de
esas enfermeras que querían llevarme a esa sala en la que me aplicaban esas
terribles terapias que me hacían perder la consciencia. No quería, no quería
perder la noción de mí misma, no quería porque me aterraba creer que podía desaparecer
lo que yo era, porque yo quería seguir viviendo porque tenía catorce años,
estaba llena de vida, vida que ellos querían matar, quería vivir porque ansiaba
volver a mi tierra, sabía que podría regresar algún día y, por eso, no quería
permitir que me hiciesen daño, que me deshiciesen. Siento cómo temblaba entonces,
cómo las ganas de gritar y de llorar me invadían toda, siento el pánico que me
descontrolaba en aquellos momentos, y tengo que respirar profundamente mientras
me digo: “eso ya pasó, no es real, nunca más volverá a pasarte”, y puedo
sosegarme, puedo sentirme calmada, al fin, gracias a esas frases que me repito
como un mantra. Además, Lúa está ayudándome muchísimo con estos traumas. Ayer,
hicimos un ejercicio muy bueno que me ayudó muchísimo. Me hizo recuperar ese
recuerdo sin interrumpir nada, permitiendo que me invadiesen todas las
emociones y sensaciones que me provocaba. Lúa me dijo que, cuando me sintiese a
punto de perder la calma por completo, me imaginase que la yo del presente entraba
en mi cuarto en vez de imaginarme que entraba la enfermera cruel que me
llevaría a ese lugar horrible, que me imaginase que era yo quien entraba, quien
se agachaba delante de mí, quien me tomaba de las manos y me arrastraba fuera
de ese cuarto para llevarme a la aldea a través del aire. Pude hacerlo porque
yo sé meditar muy bien y aquel ejercicio se parecía mucho a una meditación en
la que yo controlaba todas las imágenes que me llenaban la mente. Pude hacerlo
y, de súbito, comencé a sentirme muchísimo mejor. Dejé de llorar enseguida, mi
respiración se sosegó poquiño a poco y, entonces, me di cuenta de que estaba
bien, de que el pánico y la tristeza se habían convertido en alegría, en
tranquilidad, en amor.
Lúa está
ayudándome muchísimo. Me escucha durante largos minutos, incluso durante horas,
y le cuento todo lo que siento, lo que pienso, lo que me ocurrió. Me desahogo
con ella como jamás me he desahogado con nadie y lo más curioso es que, en esos
momentos, Lúa se convierte en otra persona para mí. La confianza que le tengo
me incita a abrirme a ella, pero Lúa tiene un poder distinto cuando me ayuda
así. Es otra persona. Sigue siendo mi Luíña, pero para mí es otra persona.
Encuentro en ella la mejor psicóloga que nunca conocí y noto en mí su
sabiduría, su profesionalidad. Es algo maravilloso que me cuesta explicar.
Cuando
siento el principio de la ansiedad, entonces hago ejercicios que Lúa me ha
recomendado, desaparezco por unos momentos del lugar en el que me hallo, me
escondo de la gente porque lo necesito, porque he de estar rodeada de silencio
para sentir que la ansiedad se marcha. Por suerte, cada vez tengo menos crisis
de ansiedad; lo cual me hace sentir esperanzada y también con ganas de luchar
porque ahora tengo tácticas que antes no tenía para vencerla, para luchar
contra ella. Lúa tiene mucha paciencia conmigo y, si tengo ansiedad, no piensa
que no soy feliz, como lo pensaba Artemisa, quien pensaba que, si yo no estoy
bien, quiere decir que ya nada está bien en mi vida. En cambio, Lúa sabe perfectamente
que la ansiedad no es más que un síntoma pasajero que tengo que tratar, pero no
es señal de que no sea feliz, en absoluto, al contrario, es como quien tiene
bajadas de tensión o de azúcar. Es una circunstancia, un rescoldo de la
peligrosa depresión que me atacó durante años, de la que surgieron tantos
miedos, tanta desesperación. Además, Lúa también me dice que ahora me sale la
ansiedad porque estoy tranquila y feliz. Yo me siento feliz, contentísima,
siempre estoy de buen humor, sonriente, con ganas de hacer cosiñas, de vivir,
de hablar con la gente, de ser yo siempre. Disfruto de todo lo que me envuelve,
incluso de la morriña que siento cuando vuelvo a la aldeíña. Es magnífico sentir
tanto porque me siento viva, las emociones nos hacen sentir vivas... Nunca
tendríamos que reprimirlas porque son la voz de nuestra alma.
Sé que
ahora es necesario que salga la ansiedad para que la pueda curar. Si no
saliese, posiblemente permanecería encerrada y enterrada en mi alma y, de
súbito, un inesperado día, saldría convertida en un río desbordado, imparable.
Si ahora va saliendo poquiño a poco, es más sencillo controlarla, curarla,
incluso curarla. Yo sé que me curaré definitivamente con el paso del tiempo. Ya
estoy en el camino exacto, adecuado, para curarme, para dejar atrás tanto
sufrimiento, al fin. Creo que ya me lo merezco.
No sé nada
de Artemisa, pero siento que está mejor. No he dejado de celebrar esos rituales
con los que pretendo ayudarla y siento en mi alma que ella está cada vez mejor,
que va teniendo más fuerza y ganas de vivir. Invitamos a Casandra a nuestra
boda, pero no nos ha explicado nada sobre Artemisa; lo cual es muy buena señal
porque, si estuviese peor, nos lo diría.
Últimamente,
con Iauga vivo ensayos preciosos, hermosísimos, que a todas nos remueven el
alma. Es increíble sentir con tanta vida la música. Componemos canciones
hermosas que, cuando convertimos en música, nos emocionan, nos hacen sentir que
merece la pena sentir tristeza a veces, sentir alegría... Yo compongo mejor si
siento morriña. La lluvia me hace sentir mucha morriña, me hace sentir
nostálgica, pero no sé por qué siento nostalgia. Es como si esa emoción también
lloviese del cielo.
Lo tenemos
casi todo preparadiño para nuestra boda. Sabemos ya qué vestidos vamos a llevar.
Yo llevaré un vestido rojo hermosísimo, con bordados de flores, con una falda
amplia, de vuelo, precioso. Será una boda muy sencilla. La celebraremos en la
aldeíña, con los vecinos y con nuestros amigos. Lúa no me ha dicho cómo irá
vestida porque prefiere que sea una sorpresa. Me tiene preparadas muchas
sorpresas. Yo también le tengo preparada una muy hermosa. Contacté con una
amiga suya que vive en Londres, con la que tengo una historia algo triste que
luego contaré, y, sin que Lúa lo sepa, va a venir a la boda. Lúa la invitó
mucho después de que yo contactase con ella y le dijo que no podría ir. Lúa
está convencida de que no va a venir y se va a dar una sorpresa cuando la
vea... Nos casaremos el domingo cinco de abril. Podríamos hacerlo en sábado,
pero preferimos el domingo porque es un día en el que la mayor parte de la
gente puede venir. Algunas de nosotras, a veces, trabajamos los sábados, aunque
yo menos que Uxía, por ejemplo, que abre su tienda todos los días excepto el
domingo.
La amiga de
Lúa que vive en Londres se llama Susana y la llaman Sus, Susi... se conocen
porque estudiaron juntas en la universidad y siempre se llevaron muy bien, a
pesar de no verse muy a menudo porque Susi fue a trabajar a Londres cuando
terminó la carrera de psicología, pero siempre mantuvieron el contacto. Pues,
en noviembre de 2018, cuando pensábamos todos que Lúa se había marchado para
siempre de la vida y yo vivía en nuestro pisiño ya, ella llamó a casa una
tarde. No me acuerdo de cómo fui capaz de explicarle que Lúa no estaba. Ella no
podía creerlo. No entendía nada y lo entiendo, entiendo que no comprendiese
nada porque es incomprensible que llames a casa de una amiga, que te coja el
teléfono una persona desconocida y que, encima, te diga que esa amiga no vive;
pero Susana fue muy paciente y empática. Enseguida se dio cuenta de que yo
estaba sufriendo mucho por Lúa y no me dijo ninguna palabra desacertada ni
inadecuada, al contrario, me hizo mucho bien hablar con ella y, desde entonces,
hablamos de vez en cuando. A veces, nos llamábamos para hablar un poco. Nos
unía que ambas habíamos perdido a un ser muy querido. Cuando Lúa volvió a
nuestra vida, entonces yo llamé a Susana para explicarle lo que había pasado.
No permití que Lúa la llamase porque por teléfono es mucho más delicado hacer
estas cosiñas. Fue un momento muy bonito. Susana se enfadó con Lúa, pero
enseguida se le pasó.
También
quería hablar de mi madre. Últimamente, la noto más envejecida. Parece como si
le hubiese caído encima el infinito esfuerzo que hizo siempre por vivir
mínimamente bien, con lo básico. Le han caído encima todos esos años de lucha,
de soledad, de tristeza. Ahora se acuerda más que nunca de las personas que no
están. Hace un año que murió Iria y parece como si ahora mi madre sintiese más
profundamente su muerte. Se acuerda de su madre (mi abuela), de su abuelo, de
su niñez, de cuando vivían todos en la aldeíña... Fueron tiempos muy felices,
aunque también duros. Yo aún no había nacido en ese tiempo del que ella me
habla con tanta morriña, pero puedo imaginar perfectamente como vivían, cómo
eran las cosas, porque siento que siempre estuve aquí anímicamente. Estar
físicamente es una circunstancia temporal y efímera, pero anímicamente estuve
siempre, año tras año, siglo tras siglo, estuve aquí siempre porque el recuerdo
de estos árboles, de estos bosques, Del Río, de las montañas, de los campos, de
las vendimias, de la siega, de todo, lo tengo tan grabado en mi alma... Lo tuve
siempre, incluso cuando era niña podía recordar nítidamente cómo fue siempre la
vida aquí. Tengo en el alma sensaciones de otros tiempos muy lejanos.
Noto que mi
madre se siente sola. Sólo se acompaña de sus recuerdos y de las pouquiñas
personas que aún viven en la aldeíña. Está tristiña. Veo su tristeza en sus
ojos. Me habla mucho de mi padre. Mi padre... Qué desvanecido tengo su
recuerdo. Puedo recordar que él me enseñó mucho sobre el campo, las flores, los
animales, los árboles. Sabía tanto y tanto... Amaba tanto su tierra (sin haber
nacido aquí, que eso es lo más curioso) que me resulta imposible creer que
pudiese marcharse así, sin tener previsión de volver, para siempre. Es cierto
que éramos pobres, muy pobres, pero éramos ricos en amor, teníamos mucho amor.
Mi madre lo quería muchísimo y sé que todavía lo quiere. Incluso pienso que
sería capaz de perdonarlo si él volviese pidiéndole perdón. No entiendo por qué
se marchó así. Me dicen que se marchó junto a sus padres, que vivían en Argentina.
La historia de mis abuelos paternos es muy extraña. Mi padre tenía dieciocho años
cuando volvió a Ourense porque quería conocer el lugar en el que nacieron sus
padres. Entonces conoció a mi madre, estuvo en la casa de mis abuelos
paternos, la que llevaba deshabitada desde hacía veinte años, y se enamoró
profundamente de este rinconciño del mundo y sobre todo de mi madre. Parece ser
que ya tenía una novia en Argentina con la que estaba comprometido. Es una
historia a la que, para mí, le faltan detalles. Es como incompleta. Yo no
conocí a mis abuelos paternos, qué lástima. Mi padre siempre me contaba que mi
abuelo era muy sabio, que fue afilador-paragüero y que había recorrido
muchísimos rincones de Ourense, de Galicia toda, con sus cantos, con su jerga
(el barallete), con sus herramientas... Recorrió montañas, valles, aldeas,
llegando a las ciudades, haciendo amigos en todas partes, aprendiendo de la
vida, de las personas. Decidió marcharse con su mujer a Argentina cuando se
casaron porque sabían que aquí poquiño iban a tener. Hicieron lo mismo que
hicieron muchas personas: viajar en busca de un futuro mejor, más fácil, más
rico. Lo consiguieron, pero siempre permaneció aquí el alma de los dos,
enlazada a la tierra para siempre.
Lo que me
resulta más incomprensible es que mi padre se casase con mi madre teniendo ya
una novia en Argentina. No sé por qué lo hizo. Sí, sí que lo sé, pero me cuesta
aceptar esa razón. Lo que pasó fue que mi madre se quedó embarazada, de mí, y,
entonces, era inviable que él se marchase porque, en aquel tiempo, era una
profunda deshonra y afrenta que una mujer tuviese hijos sin estar casada y más
en una aldea de cien habitantes en la que todos se conocían hondamente. Mi
padre se vio obligado a permanecer aquí hasta que yo tuviese algún tiempo. Fue
paciente, eso creo, y luego se marchó creyendo que no lo necesitaríamos. Se
dejó llevar por su corazón, que eso es lo que deberíamos hacer todos. Yo no le
guardo rencor por eso, pero sí me habría gustado que él hubiese estado más
tiempo conmigo, que me hubiese visto crecer, aprender a vivir, y no me conoce.
No conoce a su hija. Quizás, ahora que siento que recuperé todo lo que siempre
ansié tener, que no me conozca bien es lo que más me duele. Ni tan siquiera
sabemos si está vivo, creo que sí. Yo siento en mí que sí está vivo. No sé si
él piensa en nosotras, si le gustaría conocernos. Sí, dije conocernos porque ya
no somos las mismas personas que él abandonó hace ya más de cuarenta años.
Cuarenta años. Se dice pronto, se dice rápido. Cuarenta años. En ese tiempo, la
gente cambia muchísimo, sobre todo una niña que pierde a su padre cuando ni
tiene cuatro años.
Hay muchas
cosiñas que no quiero olvidar, aunque duelan. Sí me duele la marcha de mi
padre, pero puedo vivir con ese dolor. Le da sentido a su ausencia.
Mi padre
hablaba gallego como si hubiese nacido y crecido aquí porque sus padres, mis
abuelos, nunca le ocultaron cuáles eran sus orígenes. Siempre conoció la
tierriña sin haber estado en ella. Cuando era niño, la echaba de menos sin
haberla visto nunca y, cuando vino aquí por primera vez, sintió que se le
llenaba el alma, que desaparecía ese vacío que había sentido siempre. Es muy
curiosa su historia, pero también muy triste.
Yo recuerdo
que era alto, fuerte, con el cabello negrísimo, con los ojos verdes. Yo saqué
los ojos negros, de profunda noche, de mi madre, de mi abuela, de mi bisabuela...
Heredé de ellas mi voz de terciopelo, suave, dulce y fuerte a la vez, mi manera
de ser, mis dones... De mi padre heredé su altura, su carácter tranquilo y
sensible. Él también lo era, era tan sensible como yo y posiblemente no pudiese
gestionar bien su sensibilidad porque era un hombre, era hombre, tenía que
esconderse, por ser hombre, porque los hombres no podían llorar, no podían
mostrar sensibilidad.
Ya vino la
anochecida. Tenemos que cenar, conversando sobre la semana. Me gustaría que mi
madre viniese a pasar unos días a Ourense, con Lúa y conmigo, pero dice que no
quiere irse de la aldeíña, que prefiere estar aquí, que aquí tiene su hogar...
pero no le pido que abandone la aldeíña, sólo que venga a Ourense unos días,
pero también es cierto que pasaría la mayor parte del día sola porque Lúa y yo
trabajamos las dos.
Creo que
por hoy ya es suficiente. Me he desahogado mucho escribiendo. Intento
escribir en Ourense sobre todo esto, pero no me sale de la misma manera que en
la aldeíña, donde mis sentimientos y mis recuerdos parecen tener vida propia.
En la aldeíña, me inspiro mucho, me inspira el silencio, los recuerdos que
permanecen aquí detenidos, para siempre. En la aldeíña, puedo reencontrarme
mejor con mi pasado. En Ourense, la vida es mucho más intensa. No hay casi
momentos de silencio, de detenernos. Vamos siempre haciendo todo tipo de cosas:
las compras los lunes, los baños en las Burgas los martes, los ensayos los
miércoles, cocinar para toda la semana los jueves y los viernes los viajes a la
aldeíña... y el trabajo, las ocho horas de trabajo, y más si cabe, si es
preciso. A mí no me cuesta nada pasar horas en la cafetería porque es mi
negocio. Le tengo mucho cariño y me gusta trabajar allí, igual que Lúa también
disfruta mucho con su trabajo.
Y eso es
todo por hoy. Ahora sí, me despido rodeada de calma, de amor, de silencio, de
bienestar.
Agnes por fin se muestra como es. No es que lo haga justo ahora, pero es cuando reflexiona sobre ello. Su verdadera identidad siempre estuvo oculta en su interior, luchando por sobrevivir. Ella sabía muy bien quién era y de dónde venía y yo creo que eso, la salvó. Ahora esa yo que estuvo tanto tiempo escondida, vive a plena luz, feliz, deslumbrante. Recuerda su paso por el psiquiátrico. Ahí es justo cuando su identidad más se vio amenazada, por muy poco se libró de perderse para siempre. Lúa le está ayudando mucho con la ansiedad, ¡tiene mucha suerte por contar con ella! No solo por su comprensión y cariño, también por su profesionalidad. Eso de imaginarse a ella viajando al pasado y ayudando a aquella Agnes atormentada es sin duda una gran ayuda. La está ayudando mucho y de ahí que sus crisis de ansiedad vayan disminuyendo. No es fácil, pero cuenta con la mejor ayuda y está en el mejor lugar. Sabe que si sigue luchando, si sigue pensando en las cosas buenas que tiene, se curará. No sabe nada de Artemisa, imagino que estará algo mejor. Es verdad lo que dice, si estuviese pero, Casandra le habría dicho algo. ¿Irá Casandra a la boda? Ayyy y la boda, que ya queda menos. ¡Se casan el 5 de abril! Mejor fecha imposible, ¡el día de mi cumple! Doble celebración. Hay muchas sorpresas preparadas para la boda, aunque yo ya me he llevado una impresionante. ¡Una amiga que se llama Susana y que la llaman Sus! Quizás me equivoque, pero creo que has tenido un detallito conmigo, con Sus. He tenido que releer para convencerme que entendido bien. Ayy, quiero saber más sobre ella. Está claro que Lúa se llevará una sorpresa muy bonita. Su madre está triste, y dice que más envejecida. Hay momentos en la vida que miras atrás y te das cuenta de lo que han cambiado las cosas, de la gente que no está, y eso, cuando has sufrido muchas pérdidas es muy doloroso. Debería marcharse unos días con ellas, estar un tiempo desconectada, haciendo otras cosas fuera de su rutina, yo creo que le iría muy bien. ¿Irá Casandra a la boda? Por último, hablar del padre de Agnes. Por fin sabemos parte de lo que ocurrió, cual fue su historia y de que forma se marchó. Todavía hay muchos interrogantes que rodean lo que pasó, pero al menos nos podemos hacer un poco a la idea. Su historia es bonita, pero triste...¿Sabía la madre de Agnes que tenía novia en Argentina? ¿Seguirá vivo? ¿¿¡¡Tendrá Agnes hermanastros!!?? Esto puede dar mucho de si... Muy interesante la entrada, voy a por la otra!!
ResponderEliminarHe puesto dos veces si irá Casandra a la boda jajaja y en la frase: Es verdad lo que dice, si estuviese "pero", quería decir peor.
ResponderEliminar