lunes, 3 de febrero de 2020

DIARIO DE AGNES: VENRES, 31 DE XANEIRO DE 2020


Venres, 31 de xaneiro de 2020
Vaise xaneiro entre avelaíñas pingas de auga que caen con timidez, indecisas e fráxiles. A aldeíña está xeadiña, fría, pero acolledora, co seu infindo silencio, coa súa escuridade neboenta. Sempre me gustou a invernía, pero devezo a chegada da primavera, da calor, dos días máis longos. Xamais me pasara iso. Sempre rexeitei o verán cando vivía fóra de Galiza, pero agora xa me reconciliei co verán porque eiquí cheire todo doutra maneira. Todo ten a súa fermosura. Non nego a fermosura doutros lugares, pero a min chégame a ialma a fermosura da miña terra. Hai beleza en calquera recuncho, pero esa beleza pode ser indiferente para nós. A nosa ialma non nos pertence de todo. Vai libre sentindo, termándose ao que a enche de fermosura, de sentimentos que teñan senso, que esperten algo en nós, como se se alimentase deses sentimentos, igual que hai certos alimentos que non nos gustan e outros que nos encantan. A ialma funciona igual, no fondo, e iso non se pode negar. A miña ialma sempre se expresou con moita fortaleza. Faloume sempre das emocións que a enchían. Nunca puiden ignorar a súa voz. Non sería acertado dicir que sinto con máis intensidade dende que voltei a Galiza porque, antes de estar eiquí, xa sentía, sentía moitísimo, cun vigor que moitas veces me facía pequena; pero sentía emocións que me afogaban, que me desfacían, que me desorientaban e me arrincaban a noción de min propia. No canto, eiquí en Galiza, podo sentir todo tipo de sensacións, de emocións. Móvese por dentro de min un río infindo de sentimentos. Esa fervenza de emocións, moitas veces, arrástrame, pero gústame deixarme levar por ela porque, da miña ialma, me poden saír composicións fermosas. Esas emocións convértense en lírica, en literatura, en arte; o cal me fai sentir chea, chea de vida, chea de sentido. Todo o que forma a miña vida, ou que a compón, ten sentido. A miña vida é un mosaico feito de beleza, de harmonía, de amor, de felicidade, de música, de riso, de sorrisos, de melancolía, mesmo de tristura, e todo compón unha imaxe brillante, espléndida e escintilante. Sempre fun eu, sempre, malia rodearme só tristura, soidade, silencio, odio, rexeitamento, desleixo, sempre fun eu porque sempre sentín latexar en min a miña identidade, a miña identidade galega que nunca conseguiron calar nin destruír. Cando un amor é forte e verdadeiro, nada o pode desfacer. Nunca esquecín a miña lingua por moito que me obrigasen a expresarme en castelán. Nunca deixaron de soar por dentro de min as cancións que foron sempre a banda sonora da miña vida. Sempre lembrei a imaxe da miña aldea de pedra, situada entre as montañas sempre nevadas, a cor das árbores, a forza do vento, o recendo das follas, dos campos, dos animais. Todo iso sempre ficou intacto por dentro de min coma se fose unha parte máis do meu corpo, un órgano máis, coma se fose parte das miñas propias veas. Durante case trinta anos, fun eu sen selo de todo porque me tiña que agochar do mundo, deses seres que non me querían coñecer. Agora, a miña verdadeira maneira de ser rexurdiu con forza, á fin. Sempre estivo en min, calada, agardando o momento de poder volver falar, expresarse, alzar a súa voz, ser, simplemente. Ser.
Da opresión, da obriga de terme que agochar, do silencio que me impuñan, das cadeas que me ataban as mans, do esforzo por non ser eu, de todo iso naceu unha doenza terríbel que tentaron curarme aplicándome terapias horríbeis que me destruían, que me desfacían, que empeoraban eses síntomas que me esnaquizaban e me descontrolaban.
E, ultimamente, nestes días, sen saber eu por que, hai unha lembranza horríbel que me enche a mente, decotío, sen que o poida evitar. Véxome agochándome en calquera recuncho do cuarto que me obrigaban a ocupar para tentar fuxir desas enfermeiras que me querían levar a esa sala na que me aplicaban esas terríbeis terapias que me facían perder a consciencia. Non quería, non quería perder a noción de min propia, non quería porque me estarrecía crer que podía desaparecer o que eu era, porque eu quería seguir vivindo porque tiña catorce anos, estaba chea de vida, vida que eles querían matar, quería vivir porque devecía por voltar á miña terra, sabía que podería voltar algún día e, porén, non quería permitir que me fixesen dano, que me desfixesen. Sinto como tremía daquela, como as ganas de berrar e de chorar me invadían toda, sinto o pánico que me descontrolaba naqueles momentos, e teño que respirar profundamente namentres me digo: “iso xa pasou, non é real, nunca máis te volverá pasar”, e podo acougar, pódome sentir calma, á fin, grazas a esas frases que me repito como un mantra. Amais, Lúa me está a axudar moitísimo con estes traumas. Onte, fixemos un exercicio moi bo que me axudou moitísimo. Fíxome recuperar esa lembranza sen interromper nada, permitindo que me invadisen todas as emocións e sensacións que me provocaba. Lúa díxome que, cando me sentise a piques de perder a calma por completo, imaxinase que a eu do presente entraba no meu cuarto no canto de imaxinar que entraba a enfermeira cruel que me levaría a ese lugar horríbel, que imaxinase que era eu quen entraba, quen se anicaba diante miña, quen me tomaba das mans e me arrastraba fóra dese cuarto para levarme á aldea a través do aire. Puiden facelo porque eu sei meditar moi ben e aquel exercicio parecíase moito a unha meditación na que eu controlaba todas as imaxes que me enchían a mente. Puiden facelo e, de súpeto, comeceime a sentir moitísimo mellor. Deixei de chorar axiña, a miña respiración acougou paseniñamente e, entón, deime de conta de que estaba ben, de que o pánico e a tristura se converteran en ledicia, en tranquilidade, en amor.
Lúa está a me axudar moitísimo. Escóitame durante longos minutos, mesmo durante horas, e cóntolle todo o que sinto, o que penso, o que me ocorreu. Desafógome con ela como xamais me desafoguei con ninguén e o máis curioso é que, neses momentos, Lúa se converte noutra persoa para min. A confianza que lle teño me incita a abrirme a ela, pero Lúa ten un poder distinto cando me axuda eisí. É outra persoa. Segue a ser a miña Luíña, pero para min é outra persoa. Atopo nela a mellor psicóloga que nunca coñecín e noto en min a súa sabedoría, a súa profesionalidade. É algo marabilloso que me custa explicar.
Cando sinto o principio da ansiedade, entón fago exercicios que Lúa me recomendou, desaparezo por uns momentos do lugar no que me acho, agóchome da xente porque o preciso, porque hei de estar rodeada de silencio para sentir que a ansiedade marcha. Por sorte, cada vez teño menos crises de ansiedade; o cal me fai sentir esperanzada e tamén con ganas de loitar porque agora teño tácticas que antes non tiña para vencela, para loitar contra ela. Lúa ten moita paciencia comigo e, se teño ansiedade, non pensa que non son feliz, como o pensaba Artemisa, quen pensaba que, se eu non estou ben, quere dicir que xa nada está ben na miña vida. No canto, Lúa sabe perfectamente que a ansiedade non é máis que un síntoma pasaxeiro que teño que tratar, pero non é sinal de que non sexa feliz, en absoluto, ao contrario, é coma quen ten baixadas de tensión ou de azucre. É unha circunstancia, un rescaldo da perigosa depresión que me atacou durante anos, da que xurdiron tantos medos, tanta desesperación. Amais, Lúa tamén me di que agora me sae a ansiedade porque estou tranquila y feliz. Eu síntome feliz, contentísima, sempre estou de bo humor, risoña, con ganas de facer cousiñas, de vivir, de falar coa xente, de ser eu sempre. Gozo de todo o que me envolve, mesmo da morriña que sinto cando volto á aldeíña. É magnífico sentir tanto porque me sinto viva, as emocións fainos sentir vivas... Nunca as teriamos que reprimir porque son a voz da nosa ialma.
Sei que agora é preciso que saia a ansiedade para que a poida curar. Se non saíse, posibelmente ficaría encerrada e soterrada na miña ialma e, de súpeto, un inesperado día, sairía convertida nun río rebordado, imparábel. Se agora vai saíndo devagariño, é máis sinxelo controlala, curala, mesmo curala. Eu sei que me curarei definitivamente co paso do tempo. Xa estou no camiño exacto, axeitado, para curarme, para deixar atrás tanto sufrimento, á fin. Creo que xa o merezo.
Non sei nada de Artemisa, pero sinto que está mellor. Non deixei de celebrar eses rituais cos que pretendo axudala e sinto na miña ialma que ela está cada vez mellor, que vai tendo máis forza e ganas de vivir. Invitamos a Casandra á nosa voda, pero non nos explicou nada verbo de Artemisa; o cal é moi bo sinal porque, se estivese peor, nolo diría.
Ultimamente, con Iauga vivo ensaios preciosos, fermosísimos, que a todas nos removen a ialma. É incríbel sentir con tanta vida a música. Compoñemos cancións fermosas que, cando convertemos en música, nos emocionan, fannos sentir que paga a pena sentir tristura ás veces, sentir ledicia... Eu compoño mellor se sinto morriña. A choiva faime sentir moita morriña, faime sentir nostálxica, pero non sei por que sinto nostalxia. É coma se esa emoción tamén chovese do ceo.
Témolo xa case todo preparadiño para a nosa voda. Sabemos xa que vestidos imos levar. Eu levarei un vestido vermello fermosísimo, con bordados de flores, cunha saia ampla, de voo, precioso. Será unha voda moi sinxela. Celebrarémola na aldeíña, cos veciños e cos nosos amigos. Lúa non me dixo como irá vestida porque prefire que sexa unha sorpresa. Tenme preparadas moitas sorpresas. Eu tamén lle teño preparada unha moi fermosa. Contactei cunha amiga súa que vive en Londres, coa que teño unha historia algo triste que logo contarei, e, sen que Lúa o saiba, vai vir á voda. Lúa invitouna moito despois de que eu contactase con ela e díxolle que non podía ir. Lúa está certa de que non vai vir e vaise dar unha sorpresa cando a vexa... casaremos o domingo cinco de abril. Poderiamos facelo en sábado, pero preferimos o domingo porque é un día no que a meirande da xente pode vir. Algunhas de nós, ás veces, traballamos os sábados, aínda que eu menos que Uxía, por exemplo, que abre a súa tenda todos os días agás o domingo.
A amiga de Lúa que vive en Londres chámase Susana e chámana Sus, Susi... Coñécense porque estudaron xuntas na universidade e sempre se levaron moi ben, malia non vérense moi a miúdo porque Susi foi traballar a Londres cando rematou a carreira de psicoloxía, pero sempre mantiveron o contacto. Pois, no novembro do 2018, cando pensabamos todos que Lúa marchara para sempre da vida e eu vivía no noso pisiño xa, ela chamou á casa unha tarde. Non lembro de como fun quen de explicarlle que Lúa non estaba. Ela non o podía crer. Non entendía nada e enténdoo, entendo que non comprendese nada porque é incomprensíbel que chames á casa dunha amiga, que che colla o teléfono unha persoa descoñecida e que, por riba, che diga que esa amiga non vive; pero Susana foi moi paciente e moi empática. Axiña se deu de conta de que eu estaba a sufrir moito por Lúa e non me dixo ningunha palabra desacertada nin desaxeitada, ao contrario, fíxome moito ben falar con ela e, dende aquela, falamos de cando en vez. Ás veces, chamabámonos para falarmos un pouco. Uníanos que ambas as dúas perderamos a un ser moi querido. Cando Lúa voltou á nosa vida, entón eu chamei a Susana para explicarlle o que pasara. Non permitín que Lúa a chamase porque por teléfono é moito máis delicado facer estas cousiñas. Foi un momento moi bonito. Susana enfadouse con Lúa, pero axiña se lle pasou.
Tamén quería falar da miña nai. Ultimamente, nótoa máis avellentada. Parece coma se lle caese enriba súa o infindo esforzo que fixo sempre por vivir minimamente ben, co básico. Caeron enriba súa todos eses anos de loita, de soidade, de tristura. Agora lembra máis que nunca das persoas que non están. Hai un ano que morreu Iria e parece coma se agora a miña nai sentise máis profundamente a súa morte. Lembra da súa nai (a miña avoa), do seu pai, da súa nenez, de cando vivían todos na aldeíña... Foron tempos moi felices, malia que tamén duros. Eu aínda non nacera nese tempo do que ela me fala con tanta morriña, pero podo imaxinar perfectamente como vivían, como eran as cousas, porque sinto que sempre estiven eiquí animicamente. Estar fisicamente é unha circunstancia temporal e efémera, pero animicamente estiven sempre, ano tras ano, século tras século, estiven eiquí sempre porque a lembranza destas árbores, destes bosques, do río, das montañas, dos campos, das vendimas, da sega, de todo, téñoa tan gravada na miña ialma... Tívena sempre, mesmo cando era cativiña podía lembrar nitidamente como foi sempre a vida eiquí. Teño na ialma sensacións doutros tempos moi lonxanos.
Noto que a miña nai se sente soa. Só se acompaña dos seus recordos e das pouquiñas persoas que aínda viven na aldeíña. Está tristeiriña. Vexo a súa tristura nos ollos. Fálame moito do meu pai. O meu pai... Que esvaecida teño a súa lembranza. Podo recordar que el me aprendeu moito verbo do campo, das flores, dos animais, das árbores. Sabía tanto e tanto... Amaba tanto a súa terra (sen ter nacido eiquí, que iso é o máis curioso) que me resulta imposíbel crer que puidese marchar así, sen ter previsión de voltar, para sempre. É certo que eramos pobres, moi pobres, pero eramos ricos en amor, tiñamos moito amor. A miña nai queríao moitísimo e sei que aínda o quere. Mesmo penso que sería quen de perdoalo se el volvese pedíndolle perdón. Non entendo por que marchou eisí. Dinme que marchou xunto os seus pais, que vivían en Arxentina. A historia dos meus avós paternos é moi estraña. O meu pai tiña dezaoito anos cando voltou a Ourense porque quería coñecer o lugar no que naceron os seus pais. Entón coñeceu á miña nai, estivo na casa dos meus avós paternos, a que levaba deshabitada dende había vinte anos, e namorou profundamente deste recunchiño do mundo e sobre todo da miña nai. Parece ser que xa tiña unha moza en Arxentina coa que estaba comprometido. É unha historia á que, para min, lle fallan detalles. É como incompleta. Eu non coñecín aos meus avós paternos, que mágoa. O meu pai sempre me contaba que o meu avó era moi sabio, que foi afiador-paraugueiro e que percorrera moitísimos recunchos de Ourense, de Galicia toda, cos seus cantos, coa súa xerga (o barallete), coas súas ferramentas... Percorreu montañas, vales, aldeas, chegando ás cidades, facendo amigos en todas partes, aprendendo da vida, das persoas. Decidiu marchar coa súa muller a Arxentina cando casaron porque sabían que eiquí pouquiño ían ter. Fixeron o mesmo que fixeron moitas persoas: viaxar en procura dun futuro mellor, máis doado, máis rico. Conseguírono, pero sempre ficou eiquí a ialma dos dous, vencellada á terra para sempre.
O que me resulta máis incomprensíbel é que o meu pai casase coa miña nai se tiña xa unha moza en Arxentina. Non sei por que o fixo. Si, si que o sei, pero cústame aceptar esa razón. O que pasou foi que a miña nai quedou embarazada, de min, e, entón, era inviábel que el marchase porque, naquel tempo, era unha profunda deshonra e ofensa que unha muller tivese fillos sen estar casada e máis nunha aldea de cen habitantes na que todos se coñecían fondamente. O meu pai viuse obrigado a ficar eiquí ata que eu tivese algún tempo. Foi paciente, iso creo, e logo marchou crendo que non o necesitariamos. Deixouse levar polo seu corazón, que iso é o que deberiamos facer todos. Eu non lle gardo rancor por iso, pero si que me tería gustado que el estivese máis tempo comigo, que me vese medrar, aprender a vivir, e non me coñece. Non coñece á súa filla. Seica, agora que sinto que recuperei todo o que sempre devecín ter, que non me coñeza ben é o que máis me doe. Nin tan sequera sabemos se está vivo. Coido que si. Eu sinto en min que si está vivo. Non sei se el pensa en nós, se lle gustaría coñecernos. Si, dixen coñecernos porque xa non somos as mesmas persoas que el abandonou hai xa máis de corenta anos. Corenta anos. Dise axiña, dise rápido. Corenta anos. Nese tempo, a xente muda moito, sobre todo unha nena que perde ao seu pai cando nin ten catro anos.
Hai moitas cousiñas que non quero esquecer, malia que doan. Si me doe a marcha do meu pai, pero podo vivir con esa dor. Dálle sentido á súa ausencia.
O meu pai falaba galego coma se tivese nacido e medrado eiquí porque os seus pais, os meus avós, nunca lle agocharon cales eran as súas orixes. Sempre coñeceu a terriña sen ter estado nela. Cando era cativo, botábaa en falla sen tela visto nunca e, cando veu eiquí por vez primeira, sentiu que se lle enchía a ialma, que desaparecía ese baleiro que sentira sempre. É moi curiosa a súa historia, pero tamén moi triste.
Eu lembro que era alto, forte, co cabelo negrísimo, coma min, cos ollos verdes. Eu quitei os ollos negros, de profunda noite, da miña nai, da miña avoa, da miña bisavoa... herdei delas a miña voz de veludo, suave, doce e forte asemade, a miña maneira de ser, os meus dons... Do meu pai herdei a súa altura, o seu carácter tranquilo e sensíbel. El tamén o era, era tan sensíbel coma min e posibelmente non puidese xestionar ben a súa sensibilidade porque era un home, era home, tiña que agocharse, por ser home, porque os homes non podían chorar, non podían amosar sensibilidade.
Xa veu a anoitecida. Temos que cearmos, conversando sobre a semana. Gustaríame que a miña nai viñese pasar uns días a Ourense, con Lúa e comigo, pero di que non quere irse da aldeíña, que prefire estar eiquí, que eiquí ten o seu fogar... pero non lle pido que abandone a aldeíña, só que veña a Ourense uns días, pero tamén é certo que pasaría a meirande parte do día soa porque Lúa e máis eu traballamos ambas as dúas.
Coido que por hoxe xa é abondo. Desafogueime moito escribindo. Tento escribir en Ourense sobre todo isto, pero non me sae da mesma maneira que na aldeíña, onde os meus sentimentos e as miñas lembranzas parecen ter vida propia. Na aldeíña, inspírome moito, inspírame o silencio, as lembranzas que fican eiquí detidas, para sempre. Na aldeíña, pódome reencontrar mellor co meu pasado. En Ourense, a vida é moito máis intensa. Non hai case momentos de silencio, de detérmonos. Imos sempre facendo todo tipo de cousas: as compras os luns, os baños nas Burgas os martes, os ensaios os mércores, cociñar para toda a semana os xovess e o venres as viaxes á aldeíña... e o traballo, as oito horas de choio, e máis se cadra, se é preciso. A min non me custa nada pasar horas na cafetaría porque é o meu negocio. Téñolle moito agarimo e gústame traballar eilí, igual que Lúa tamén goza moito co seu traballo.
E iso é todo por hoxe. Agora si, despídome rodeada de calma, de amor, de silencio, de benestar.

Traducción:


Viernes, 31 de enero de 2020
Se va enero entre delicadas gotas de agua que caen con timidez, indecisas y frágiles. La aldeíña está heladiña, fría, pero acogedora, con su infinito silencio, con su oscuridad brumosa. Siempre me gustó el invierno, pero ansío la llegada de la primavera, del calor, de los días más largos. Jamás me había pasado eso. Siempre rechacé el verano cuando vivía fuera de Galicia, pero ahora ya me reconcilié con el verano porque aquí huele todo de otra manera. Todo tiene su hermosura. No niego la hermosura de otros lugares, pero a mí me llega al alma la hermosura de mi tierra. Hay belleza en cualquier rincón, pero esa belleza puede ser indiferente para nosotros. Nuestra alma no nos pertenece del todo. Va libre sintiendo, aferrándose a lo que la llena de hermosura, de sentimientos que tengan sentido, que despierten algo en nosotros, como si se alimentase de esos sentimientos, igual que hay ciertos alimentos que no nos gustan y otros que nos encantan. El alma funciona igual, en el fondo, y eso no se puede negar. Mi alma siempre se ha expresado con mucha fortaleza. Me habló siempre de las emociones que la llenaban. Nunca pude ignorar su voz. No sería acertado decir que siento con más intensidad desde que volví a Galicia porque, antes de estar aquí, ya sentía, sentía muchísimo, con un vigor que muchas veces me hacía pequeña; pero sentía emociones que me ahogaban, que me deshacían, que me desorientaban y me arrancaban la noción de mí misma. En cambio, aquí en Galicia, puedo sentir todo tipo de sensaciones, de emociones. Se mueve por dentro de mí un río infinito de sentimientos. Esa cascada de emociones, muchas veces, me arrastra, pero me gusta dejarme llevar por ella porque, de mi alma, pueden salirme composiciones hermosas. Esas emociones se convierten en lírica, en literatura, en arte; lo cual me hace sentir llena, llena de vida, llena de sentido. Todo lo que forma mi vida, o lo que la compone, tiene sentido, mi vida es un mosaico hecho de belleza, de armonía, de amor, de felicidad, de música, de risa, de sonrisas, de melancolía, incluso de tristeza, y todo compone una imagen brillante, espléndida y centelleante. Siempre fui yo, siempre, pese a rodearme sólo tristeza, soledad, silencio, odio, rechazo, abandono, siempre fui yo porque siempre sentí latir en mí mi identidad, mi identidad gallega que nunca consiguieron callar ni destruir. Cuando un amor es fuerte y verdadero, nada puede deshacerlo. Nunca olvidé mi lengua por mucho que me obligasen a expresarme en castellano. Nunca dejaron de sonar por dentro de mí las canciones que fueron siempre la banda sonora de mi vida. Siempre recordé la imagen de mi aldea de piedra, situada entre las montañas siempre nevadas, el color de los árboles, la fuerza del viento, el aroma de las hojas, de los campos, de los animales. Todo eso siempre permaneció intacto por dentro de mí como si fuese una parte más de mi cuerpo, un órgano más, como si fuese parte de mis propias venas. Durante casi treinta años, fui yo casi sin serlo del todo porque tenía que esconderme del mundo, de esos seres que no querían conocerme. Ahora mi verdadera manera de ser resurgió con fuerza, al fin. Siempre estuvo en mí, callada, esperando el momento de poder volver a hablar, expresarse, alzar su voz, ser, simplemente. Ser.
De la opresión, de la obligación de tener que esconderme, del silencio que me imponían, de las cadenas que me ataban las manos, del esfuerzo por no ser yo, de todo eso nació una enfermedad terrible que intentaron curarme aplicándome terapias horribles que me destruían, que me deshacían, que empeoraban esos síntomas que me destrozaban y me descontrolaban.
Y, últimamente, en estos días, sin saber yo por qué, hay un recuerdo horrible que me llena la mente, continuamente, sin que pueda evitarlo.. me veo escondiéndome en cualquier rincón del cuarto que me obligaban a ocupar para intentar huir de esas enfermeras que querían llevarme a esa sala en la que me aplicaban esas terribles terapias que me hacían perder la consciencia. No quería, no quería perder la noción de mí misma, no quería porque me aterraba creer que podía desaparecer lo que yo era, porque yo quería seguir viviendo porque tenía catorce años, estaba llena de vida, vida que ellos querían matar, quería vivir porque ansiaba volver a mi tierra, sabía que podría regresar algún día y, por eso, no quería permitir que me hiciesen daño, que me deshiciesen. Siento cómo temblaba entonces, cómo las ganas de gritar y de llorar me invadían toda, siento el pánico que me descontrolaba en aquellos momentos, y tengo que respirar profundamente mientras me digo: “eso ya pasó, no es real, nunca más volverá a pasarte”, y puedo sosegarme, puedo sentirme calmada, al fin, gracias a esas frases que me repito como un mantra. Además, Lúa está ayudándome muchísimo con estos traumas. Ayer, hicimos un ejercicio muy bueno que me ayudó muchísimo. Me hizo recuperar ese recuerdo sin interrumpir nada, permitiendo que me invadiesen todas las emociones y sensaciones que me provocaba. Lúa me dijo que, cuando me sintiese a punto de perder la calma por completo, me imaginase que la yo del presente entraba en mi cuarto en vez de imaginarme que entraba la enfermera cruel que me llevaría a ese lugar horrible, que me imaginase que era yo quien entraba, quien se agachaba delante de mí, quien me tomaba de las manos y me arrastraba fuera de ese cuarto para llevarme a la aldea a través del aire. Pude hacerlo porque yo sé meditar muy bien y aquel ejercicio se parecía mucho a una meditación en la que yo controlaba todas las imágenes que me llenaban la mente. Pude hacerlo y, de súbito, comencé a sentirme muchísimo mejor. Dejé de llorar enseguida, mi respiración se sosegó poquiño a poco y, entonces, me di cuenta de que estaba bien, de que el pánico y la tristeza se habían convertido en alegría, en tranquilidad, en amor.
Lúa está ayudándome muchísimo. Me escucha durante largos minutos, incluso durante horas, y le cuento todo lo que siento, lo que pienso, lo que me ocurrió. Me desahogo con ella como jamás me he desahogado con nadie y lo más curioso es que, en esos momentos, Lúa se convierte en otra persona para mí. La confianza que le tengo me incita a abrirme a ella, pero Lúa tiene un poder distinto cuando me ayuda así. Es otra persona. Sigue siendo mi Luíña, pero para mí es otra persona. Encuentro en ella la mejor psicóloga que nunca conocí y noto en mí su sabiduría, su profesionalidad. Es algo maravilloso que me cuesta explicar.
Cuando siento el principio de la ansiedad, entonces hago ejercicios que Lúa me ha recomendado, desaparezco por unos momentos del lugar en el que me hallo, me escondo de la gente porque lo necesito, porque he de estar rodeada de silencio para sentir que la ansiedad se marcha. Por suerte, cada vez tengo menos crisis de ansiedad; lo cual me hace sentir esperanzada y también con ganas de luchar porque ahora tengo tácticas que antes no tenía para vencerla, para luchar contra ella. Lúa tiene mucha paciencia conmigo y, si tengo ansiedad, no piensa que no soy feliz, como lo pensaba Artemisa, quien pensaba que, si yo no estoy bien, quiere decir que ya nada está bien en mi vida. En cambio, Lúa sabe perfectamente que la ansiedad no es más que un síntoma pasajero que tengo que tratar, pero no es señal de que no sea feliz, en absoluto, al contrario, es como quien tiene bajadas de tensión o de azúcar. Es una circunstancia, un rescoldo de la peligrosa depresión que me atacó durante años, de la que surgieron tantos miedos, tanta desesperación. Además, Lúa también me dice que ahora me sale la ansiedad porque estoy tranquila y feliz. Yo me siento feliz, contentísima, siempre estoy de buen humor, sonriente, con ganas de hacer cosiñas, de vivir, de hablar con la gente, de ser yo siempre. Disfruto de todo lo que me envuelve, incluso de la morriña que siento cuando vuelvo a la aldeíña. Es magnífico sentir tanto porque me siento viva, las emociones nos hacen sentir vivas... Nunca tendríamos que reprimirlas porque son la voz de nuestra alma.
Sé que ahora es necesario que salga la ansiedad para que la pueda curar. Si no saliese, posiblemente permanecería encerrada y enterrada en mi alma y, de súbito, un inesperado día, saldría convertida en un río desbordado, imparable. Si ahora va saliendo poquiño a poco, es más sencillo controlarla, curarla, incluso curarla. Yo sé que me curaré definitivamente con el paso del tiempo. Ya estoy en el camino exacto, adecuado, para curarme, para dejar atrás tanto sufrimiento, al fin. Creo que ya me lo merezco.
No sé nada de Artemisa, pero siento que está mejor. No he dejado de celebrar esos rituales con los que pretendo ayudarla y siento en mi alma que ella está cada vez mejor, que va teniendo más fuerza y ganas de vivir. Invitamos a Casandra a nuestra boda, pero no nos ha explicado nada sobre Artemisa; lo cual es muy buena señal porque, si estuviese peor, nos lo diría.
Últimamente, con Iauga vivo ensayos preciosos, hermosísimos, que a todas nos remueven el alma. Es increíble sentir con tanta vida la música. Componemos canciones hermosas que, cuando convertimos en música, nos emocionan, nos hacen sentir que merece la pena sentir tristeza a veces, sentir alegría... Yo compongo mejor si siento morriña. La lluvia me hace sentir mucha morriña, me hace sentir nostálgica, pero no sé por qué siento nostalgia. Es como si esa emoción también lloviese del cielo.
Lo tenemos casi todo preparadiño para nuestra boda. Sabemos ya qué vestidos vamos a llevar. Yo llevaré un vestido rojo hermosísimo, con bordados de flores, con una falda amplia, de vuelo, precioso. Será una boda muy sencilla. La celebraremos en la aldeíña, con los vecinos y con nuestros amigos. Lúa no me ha dicho cómo irá vestida porque prefiere que sea una sorpresa. Me tiene preparadas muchas sorpresas. Yo también le tengo preparada una muy hermosa. Contacté con una amiga suya que vive en Londres, con la que tengo una historia algo triste que luego contaré, y, sin que Lúa lo sepa, va a venir a la boda. Lúa la invitó mucho después de que yo contactase con ella y le dijo que no podría ir. Lúa está convencida de que no va a venir y se va a dar una sorpresa cuando la vea... Nos casaremos el domingo cinco de abril. Podríamos hacerlo en sábado, pero preferimos el domingo porque es un día en el que la mayor parte de la gente puede venir. Algunas de nosotras, a veces, trabajamos los sábados, aunque yo menos que Uxía, por ejemplo, que abre su tienda todos los días excepto el domingo.
La amiga de Lúa que vive en Londres se llama Susana y la llaman Sus, Susi... se conocen porque estudiaron juntas en la universidad y siempre se llevaron muy bien, a pesar de no verse muy a menudo porque Susi fue a trabajar a Londres cuando terminó la carrera de psicología, pero siempre mantuvieron el contacto. Pues, en noviembre de 2018, cuando pensábamos todos que Lúa se había marchado para siempre de la vida y yo vivía en nuestro pisiño ya, ella llamó a casa una tarde. No me acuerdo de cómo fui capaz de explicarle que Lúa no estaba. Ella no podía creerlo. No entendía nada y lo entiendo, entiendo que no comprendiese nada porque es incomprensible que llames a casa de una amiga, que te coja el teléfono una persona desconocida y que, encima, te diga que esa amiga no vive; pero Susana fue muy paciente y empática. Enseguida se dio cuenta de que yo estaba sufriendo mucho por Lúa y no me dijo ninguna palabra desacertada ni inadecuada, al contrario, me hizo mucho bien hablar con ella y, desde entonces, hablamos de vez en cuando. A veces, nos llamábamos para hablar un poco. Nos unía que ambas habíamos perdido a un ser muy querido. Cuando Lúa volvió a nuestra vida, entonces yo llamé a Susana para explicarle lo que había pasado. No permití que Lúa la llamase porque por teléfono es mucho más delicado hacer estas cosiñas. Fue un momento muy bonito. Susana se enfadó con Lúa, pero enseguida se le pasó.
También quería hablar de mi madre. Últimamente, la noto más envejecida. Parece como si le hubiese caído encima el infinito esfuerzo que hizo siempre por vivir mínimamente bien, con lo básico. Le han caído encima todos esos años de lucha, de soledad, de tristeza. Ahora se acuerda más que nunca de las personas que no están. Hace un año que murió Iria y parece como si ahora mi madre sintiese más profundamente su muerte. Se acuerda de su madre (mi abuela), de su abuelo, de su niñez, de cuando vivían todos en la aldeíña... Fueron tiempos muy felices, aunque también duros. Yo aún no había nacido en ese tiempo del que ella me habla con tanta morriña, pero puedo imaginar perfectamente como vivían, cómo eran las cosas, porque siento que siempre estuve aquí anímicamente. Estar físicamente es una circunstancia temporal y efímera, pero anímicamente estuve siempre, año tras año, siglo tras siglo, estuve aquí siempre porque el recuerdo de estos árboles, de estos bosques, Del Río, de las montañas, de los campos, de las vendimias, de la siega, de todo, lo tengo tan grabado en mi alma... Lo tuve siempre, incluso cuando era niña podía recordar nítidamente cómo fue siempre la vida aquí. Tengo en el alma sensaciones de otros tiempos muy lejanos.
Noto que mi madre se siente sola. Sólo se acompaña de sus recuerdos y de las pouquiñas personas que aún viven en la aldeíña. Está tristiña. Veo su tristeza en sus ojos. Me habla mucho de mi padre. Mi padre... Qué desvanecido tengo su recuerdo. Puedo recordar que él me enseñó mucho sobre el campo, las flores, los animales, los árboles. Sabía tanto y tanto... Amaba tanto su tierra (sin haber nacido aquí, que eso es lo más curioso) que me resulta imposible creer que pudiese marcharse así, sin tener previsión de volver, para siempre. Es cierto que éramos pobres, muy pobres, pero éramos ricos en amor, teníamos mucho amor. Mi madre lo quería muchísimo y sé que todavía lo quiere. Incluso pienso que sería capaz de perdonarlo si él volviese pidiéndole perdón. No entiendo por qué se marchó así. Me dicen que se marchó junto a sus padres, que vivían en Argentina. La historia de mis abuelos paternos es muy extraña. Mi padre tenía dieciocho años cuando volvió a Ourense porque quería conocer el lugar en el que nacieron sus padres. Entonces conoció a mi madre, estuvo en la casa de mis abuelos paternos, la que llevaba deshabitada desde hacía veinte años, y se enamoró profundamente de este rinconciño del mundo y sobre todo de mi madre. Parece ser que ya tenía una novia en Argentina con la que estaba comprometido. Es una historia a la que, para mí, le faltan detalles. Es como incompleta. Yo no conocí a mis abuelos paternos, qué lástima. Mi padre siempre me contaba que mi abuelo era muy sabio, que fue afilador-paragüero y que había recorrido muchísimos rincones de Ourense, de Galicia toda, con sus cantos, con su jerga (el barallete), con sus herramientas... Recorrió montañas, valles, aldeas, llegando a las ciudades, haciendo amigos en todas partes, aprendiendo de la vida, de las personas. Decidió marcharse con su mujer a Argentina cuando se casaron porque sabían que aquí poquiño iban a tener. Hicieron lo mismo que hicieron muchas personas: viajar en busca de un futuro mejor, más fácil, más rico. Lo consiguieron, pero siempre permaneció aquí el alma de los dos, enlazada a la tierra para siempre.
Lo que me resulta más incomprensible es que mi padre se casase con mi madre teniendo ya una novia en Argentina. No sé por qué lo hizo. Sí, sí que lo sé, pero me cuesta aceptar esa razón. Lo que pasó fue que mi madre se quedó embarazada, de mí, y, entonces, era inviable que él se marchase porque, en aquel tiempo, era una profunda deshonra y afrenta que una mujer tuviese hijos sin estar casada y más en una aldea de cien habitantes en la que todos se conocían hondamente. Mi padre se vio obligado a permanecer aquí hasta que yo tuviese algún tiempo. Fue paciente, eso creo, y luego se marchó creyendo que no lo necesitaríamos. Se dejó llevar por su corazón, que eso es lo que deberíamos hacer todos. Yo no le guardo rencor por eso, pero sí me habría gustado que él hubiese estado más tiempo conmigo, que me hubiese visto crecer, aprender a vivir, y no me conoce. No conoce a su hija. Quizás, ahora que siento que recuperé todo lo que siempre ansié tener, que no me conozca bien es lo que más me duele. Ni tan siquiera sabemos si está vivo, creo que sí. Yo siento en mí que sí está vivo. No sé si él piensa en nosotras, si le gustaría conocernos. Sí, dije conocernos porque ya no somos las mismas personas que él abandonó hace ya más de cuarenta años. Cuarenta años. Se dice pronto, se dice rápido. Cuarenta años. En ese tiempo, la gente cambia muchísimo, sobre todo una niña que pierde a su padre cuando ni tiene cuatro años.
Hay muchas cosiñas que no quiero olvidar, aunque duelan. Sí me duele la marcha de mi padre, pero puedo vivir con ese dolor. Le da sentido a su ausencia.
Mi padre hablaba gallego como si hubiese nacido y crecido aquí porque sus padres, mis abuelos, nunca le ocultaron cuáles eran sus orígenes. Siempre conoció la tierriña sin haber estado en ella. Cuando era niño, la echaba de menos sin haberla visto nunca y, cuando vino aquí por primera vez, sintió que se le llenaba el alma, que desaparecía ese vacío que había sentido siempre. Es muy curiosa su historia, pero también muy triste.
Yo recuerdo que era alto, fuerte, con el cabello negrísimo, con los ojos verdes. Yo saqué los ojos negros, de profunda noche, de mi madre, de mi abuela, de mi bisabuela... Heredé de ellas mi voz de terciopelo, suave, dulce y fuerte a la vez, mi manera de ser, mis dones... De mi padre heredé su altura, su carácter tranquilo y sensible. Él también lo era, era tan sensible como yo y posiblemente no pudiese gestionar bien su sensibilidad porque era un hombre, era hombre, tenía que esconderse, por ser hombre, porque los hombres no podían llorar, no podían mostrar sensibilidad.
Ya vino la anochecida. Tenemos que cenar, conversando sobre la semana. Me gustaría que mi madre viniese a pasar unos días a Ourense, con Lúa y conmigo, pero dice que no quiere irse de la aldeíña, que prefiere estar aquí, que aquí tiene su hogar... pero no le pido que abandone la aldeíña, sólo que venga a Ourense unos días, pero también es cierto que pasaría la mayor parte del día sola porque Lúa y yo trabajamos las dos.
Creo que por hoy ya es suficiente. Me he desahogado mucho escribiendo. Intento escribir en Ourense sobre todo esto, pero no me sale de la misma manera que en la aldeíña, donde mis sentimientos y mis recuerdos parecen tener vida propia. En la aldeíña, me inspiro mucho, me inspira el silencio, los recuerdos que permanecen aquí detenidos, para siempre. En la aldeíña, puedo reencontrarme mejor con mi pasado. En Ourense, la vida es mucho más intensa. No hay casi momentos de silencio, de detenernos. Vamos siempre haciendo todo tipo de cosas: las compras los lunes, los baños en las Burgas los martes, los ensayos los miércoles, cocinar para toda la semana los jueves y los viernes los viajes a la aldeíña... y el trabajo, las ocho horas de trabajo, y más si cabe, si es preciso. A mí no me cuesta nada pasar horas en la cafetería porque es mi negocio. Le tengo mucho cariño y me gusta trabajar allí, igual que Lúa también disfruta mucho con su trabajo.
Y eso es todo por hoy. Ahora sí, me despido rodeada de calma, de amor, de silencio, de bienestar.

2 comentarios:

  1. Agnes por fin se muestra como es. No es que lo haga justo ahora, pero es cuando reflexiona sobre ello. Su verdadera identidad siempre estuvo oculta en su interior, luchando por sobrevivir. Ella sabía muy bien quién era y de dónde venía y yo creo que eso, la salvó. Ahora esa yo que estuvo tanto tiempo escondida, vive a plena luz, feliz, deslumbrante. Recuerda su paso por el psiquiátrico. Ahí es justo cuando su identidad más se vio amenazada, por muy poco se libró de perderse para siempre. Lúa le está ayudando mucho con la ansiedad, ¡tiene mucha suerte por contar con ella! No solo por su comprensión y cariño, también por su profesionalidad. Eso de imaginarse a ella viajando al pasado y ayudando a aquella Agnes atormentada es sin duda una gran ayuda. La está ayudando mucho y de ahí que sus crisis de ansiedad vayan disminuyendo. No es fácil, pero cuenta con la mejor ayuda y está en el mejor lugar. Sabe que si sigue luchando, si sigue pensando en las cosas buenas que tiene, se curará. No sabe nada de Artemisa, imagino que estará algo mejor. Es verdad lo que dice, si estuviese pero, Casandra le habría dicho algo. ¿Irá Casandra a la boda? Ayyy y la boda, que ya queda menos. ¡Se casan el 5 de abril! Mejor fecha imposible, ¡el día de mi cumple! Doble celebración. Hay muchas sorpresas preparadas para la boda, aunque yo ya me he llevado una impresionante. ¡Una amiga que se llama Susana y que la llaman Sus! Quizás me equivoque, pero creo que has tenido un detallito conmigo, con Sus. He tenido que releer para convencerme que entendido bien. Ayy, quiero saber más sobre ella. Está claro que Lúa se llevará una sorpresa muy bonita. Su madre está triste, y dice que más envejecida. Hay momentos en la vida que miras atrás y te das cuenta de lo que han cambiado las cosas, de la gente que no está, y eso, cuando has sufrido muchas pérdidas es muy doloroso. Debería marcharse unos días con ellas, estar un tiempo desconectada, haciendo otras cosas fuera de su rutina, yo creo que le iría muy bien. ¿Irá Casandra a la boda? Por último, hablar del padre de Agnes. Por fin sabemos parte de lo que ocurrió, cual fue su historia y de que forma se marchó. Todavía hay muchos interrogantes que rodean lo que pasó, pero al menos nos podemos hacer un poco a la idea. Su historia es bonita, pero triste...¿Sabía la madre de Agnes que tenía novia en Argentina? ¿Seguirá vivo? ¿¿¡¡Tendrá Agnes hermanastros!!?? Esto puede dar mucho de si... Muy interesante la entrada, voy a por la otra!!

    ResponderEliminar
  2. He puesto dos veces si irá Casandra a la boda jajaja y en la frase: Es verdad lo que dice, si estuviese "pero", quería decir peor.

    ResponderEliminar