sábado, 4 de enero de 2020

DIARIO DE LÚA: SÁBADO, 4 DE ENERO DE 2020


Sábado, 4 de xaneiro de 2020
O ano 2020 comezou moi ben. Creo que non podería comezar mellor. Comezou entre felicidade, festa, viño Ribeiro, risos, bailes, cantos, amor, agarimo, fidelidade, promesas de estarmos sempre aí para o que precisásemos... Que diferenza entre este Cabodano e o Cabodano do ano pasado. O 2019 empezou para min con falla de saúde, de amor, de agarimo e de lealdade. Comecei o ano rodeada de soidade, de doenza, de malestares anímicos e físicos, sen esperanza e crendo que principiaba para min un ano baleiro, sen sentido... Sei que nunca máis me volverei sentir así, tan desfeita de dor, tan soa, tan desprotexida e fallada de amor namentres Agnes estea comigo. Se Agnes está na miña vida, xunta min, tamén terei o agarimo das persoas que forman a súa familia; a que tamén sinto como a miña familia despois de todas as cousiñas que vivimos xuntos todos. Se Agnes está comigo, entón podo ter un fogar que me acolle, unha vida que me enche a ialma e, sobre todo, por riba de todo, unha morea de razóns para vivir, una infinda ducia de motivos para loitar pola vida, por manter unha vida que si paga a pena vivir, unha vida digna chea de beizóns.
Nunca dependín de ninguén para ser eu mesma, para vivir, para encher a miña vida das cousas todas que gustaba de facer, pero agora si que dependo de Agnes para sentir que a miña vida ten sentido, para crer que paga a pena estar neste mundo que está tan doente. Agora xa si que dependo do amor para sentirme enchida de vida. Antes non. Seica antes non precisase nada para saberme viva e feliz porque estaba afeita á idea de que nunca podería ser feliz con Agnes, porque seica me conformase con vivir sen ela. Xamais pensei que nos reencontrariamos. Cría que nunca máis nos volveriamos ver, que a súa vida e maila miña quedaran divididas para sempre despois de todas esas promesas de amor eterno que nos fixemos; mais sabía que nin ela nin eu tiñamos a culpa de que non estivésemos xuntas. Sabía que estabamos lonxe a unha da outra porque así o decidiran as persoas que nos coñecían.
Mais iso queda moi lonxe de nós xa. Non paga a pena xa mirar cara o pasado. Hai que mirar para o futuro sendo conscientes do fermoso e valioso que é o noso presente. A noite de Cabodano fun plenamente consciente do perfecta que é a miña vida, á fin, despois de tantos anos sufrindo e pasándoo mal, tendo que tirar para adiante sentindo que tiña que tragarme a miña dor toda. Nese sentido, sei que son moi forte porque seguín coa miña vida, facéndolles crer aos demais que era a persoa máis feliz e leda do mundo, cando, en realidade, o único que sentín durante anos foi un inmenso desexo de agocharme do mundo enteiro, de estar soa, de non falar con ninguén e de chorar durante horas; pero non me quixen deixar vencer pola tristura e o desalento e estudei a miña carreira, prepareime unhas oposicións e opositei poñendo a miña ialma toda nese esforzo. Quitei a miña praza nun instituto de Ourense e alí sigo traballando. Sinto que todos eses esforzos pagaron a pena porque me deron como resultado o traballo da miña vida. Éncheme moitísimo ser a confidente deses rapaces que se encontran mal no mundo, que teñen problemas... Éncheme moitísimo axudalos, sentir que eles atopan en min unha persoa que os entende.
Volvendo á noite de Cabodano, quero contar que a celebramos na aldeíña, coa familia toda. Casandra viñera pasar o Nadal á aldeíña con Gabriel, pero marchou o día vinte e oito porque non se sentía ben deixando soa á súa irmá durante tantos días. Gabriel quedou en Ourense, co seu pai, Damián, o tío de Agnes, e volverá a Cataluña despois de Reis. Casandra me acaeu moi ben. Non a coñecía practicamente. Coñecémonos aquela noite na que ela veu buscar a Artemisa, aquel día no que Artemisa tentara tirarse a vida. Sempre sinto arrepíos cando lembro que non morreu grazas a Agnes e tamén grazas a min, que fun quen a colleu dos brazos antes de que ela se botase ao río dende a Ponte Vella. Non sei se Artemisa me agradece que lle salvase a vida. Agora ela está doente. Loita contra unha doenza horríbel que todos sabemos que vai superar. Agnes leva case tres semanas celebrando rituais para enviarlle saúde e boa enerxía. Dende que soubo grazas ao seu poder de intuición que Artemisa está doente, non deixou de celebrar eses rituais que, seguramente, a están a axudar moito. Segundo nos comentou Casandra, ata que realmente estea curada, Artemisa non saberá que Agnes a está a axudar. Casandra pensa que non precisa sabelo. Nin tan sequera Casandra lle confesou á súa irmá que Agnes e máis eu sabemos cal é a doenza que a está a atacar. Falamos con ela o día de Noiteboa e desafogouse moito connosco. Foi un momento moi duro, pero coido que Agnes e máis eu a animamos bastante. Ela díxonos que se sentiu moi apoiada por nós. Casandra paréceme unha muller moi forte á que non lle custa compartir o seu vigor coas persoas que quere.
Estes días de Nadal, de festas, de vacacións, están a pasar moi rapidamente, coma se tivesen présa por marcharen. Gustaríame que Agnes collese algúns días de festa, pero está tan entregada ao seu traballo que nin pensar en descansar pode. Enténdoa, pero non podo evitar insistirlle dicíndolle que nos tocou algo na lotería e que non é preciso que traballe tanto, pero non a convenzo porque ela non traballa por cartos, senón porque realmente lle gusta o seu choio e iso é moi importante. Amais, quere reservar o belisco que nos tocou para facer reformas na casiña da aldea, que boa faltiña lle fai, que xa é moi velliña, e tamén para a nosa voda.
O momento no que lle preguntei a Agnes se quería casar comigo foi un dos máis bonitos que viviamos ultimamente, a maiores do noso reencontro, que iso pareceu un soño; o soño máis máxico que xamais puidemos imaxinar. Todos os que compartían aquela noite connosco quedaron moi abraiados cando me viron achegarme a Agnes logo de pedirlle se quería casar comigo. Nunca poderei esquecer a mirada que Agnes tiña nese momento. Ollábame con tanto amor que crin que me derretería, que non sería quen de seguir falando, que ficaría pegada ao chan sen poderme mover, pois esa mirada facíame sentir tanta calor, tanto amor, tanto agarimo... Non sei describir o que sentín cando ela me dixo que si, cando me abrazou, apertándome con tanto amor contra ela... cando me dei de conta de que estaba chorando da emoción... Foi un momento tan bonito que me custaba crer que fose real, sobre todo despois de tanto sufrimento, despois de pasalo tan mal por mor de estar lonxe dela... Agora estaremos xuntas para sempre e non permitiremos que ninguén nos volva separar. Sei que estaremos xuntas para sempre non só por eses momentos tan bonitos que vivimos, senón polo noso día a día, por como compartimos a vida, polas cousas que partillamos, que facemos xuntas, pola nosa maneira de vivirmos os nosos espertares, o noso durmir, a nosa vida toda, momento a momento. Son os pequenos momentos, os que semellan menos importantes, os que realmente nos amosan se estamos feitos para estar coa persoa que amamos e eses momentos que crean os nosos días e mailas nosas noites amosáronnos dun xeito contundente que nós estamos feitas para estarmos xuntas para sempre, que nacemos para amarnos. A estas alturas da vida, coido que ter dúbidas de se nos amamos ou non é algo que non ten senso.
A Noiteboa deste ano foi moi especial, foron moi especiais todos estes días de festa, pero sobre todo a noite de Cabodano foi marabillosa, inesquecíbel. Nunca a poderei esquecer, sempre a lembrarei cun agarimo inmenso. Pasámolo tan ben que me custa explicar como foi todo porque se me mesturan todos os momentos na mente e cústame distinguir cal vai antes e cal despois. Lembro sobre todo deses momentos previos á cea, nos que o preparamos todo con tanta ilusión. Ía moitísimo frío, pero podíase estar perfectamente na rúa porque a calor de todos se xuntaba e esqueciamos a friaxe que nos rodeaba. Agnes levaba un vestido de tirantes, de cor azul, que lle quedaba tan e tan ben... pero eu insistinlle moitísimo en que se abrigase algo máis, xa que é moi propensa a coller arrefriados; mais non me fixo caso. A que colleu algo na gorxa fun eu. Ao día seguinte, non podía nin falar, pero xa estou ben, por sorte. Tiven algo de febre, pero xa pasou.
Lembro tamén deses momentos nos que a música soaba, nacía das nosas mans, das mans de todos os que tocaban connosco, da voz de Agnes, dos seus movementos... Sempre gozo moitísimo dos momentos nos que creamos música xuntas, pero aquela noite parecíame que nunca a ouvira cantar nin tocar antes. Debería de estar afeita a vela, pois ensaiamos todos os mércores e algúns sábados tamén, pero aquela noite era todo tan especial que me parecía que nunca ouvira algo tan fermoso, que non coñecía a voz de Agnes, tan potente e doce asemade... e parecíame que a súa voz se espallaba pola aldea toda, polo bosque todo, e chegaba ata as montañas, colándose entre as pedras, facendo nacer máis flores, máis árbores, no medio da neve que cobre os cumes... Tocaba coma se nese momento non fose frío, coma se as súas mans tivesen toda a vida do mundo. Ás veces, eu ficaba detida, sen saber como seguila, do arroubada que quedaba ao vela, ao ouvila... Ía moitísimo frío, pero eu non o sentía. Non o sentía porque ouvila cantar e tocar e vela bailar me facía sentir unha calor moi doce e deliciosa polo meu corpo todo. Acabei deixando a zanfona e achegándome a ela para bailar xuntas. A Agnes custoulle moito deixar a pandeireta nas mans da súa nai e entregarse a min na danza, pero, cando a convencín, pareceume que o mundo ficaba detido e lonxe de nós. Hei de confesar que, nese momento, esquecín todo, todo o que formaba a nosa vida, e o único que me comezou a importar foi gozar con ela da vida, desa noite, da música, dos bailes... e non lembrei dos que estaban connosco, tocando música, véndonos bailar.
Xa beberamos bastante, pero, esquecendo o que podía pasar despois, enchín máis dunha vez a cunca de Agnes e empurreina a beber, a seguir bebendo, namentres bailabamos cada vez máis xuntas, máis lonxe de todo. Agnes dicíame: “coido que non debería de seguir bebendo”, ao que eu lle contestaba que non se preocupase por ren, que gozase desa noite, que o que importaba era que o pasásemos ben, que recibísemos cunha felicidade inmensa ese novo ano que entraba, que non me importaba nada, que só quería pasalo ben con ela.
Canto rimos, cantos bicos nos demos, que mareadiñas rematamos ambas as dúas... Facíame rir saber que ambas as dúas estabamos a bailar sentindo que o chan non existía, que voabamos no medio da noite... Rin moito xunta ela, gocei con ela da música e dos bailes como se de verdade non houbese mañá, coma se o mundo enteiro rematase esa noite.
Hai un momento no que comezou a ser todo confuso para min, no que me custa lembrar que ocorreu despois. Sei que Agnes ría de felicidade, leda e bebediña, ao notar que o baile que estabamos compartindo se volvía algo comprometido. Lembro que me dixo: “Lúa, Luíña, que non estamos soas”, pero a min non me importaba. Bailaba con ela acariñándoa por onde podía acariñala, esvaraba as miñas mans polo seu corpo, acariñaba os seus cabelos, achegábame a ela todo o que podía... e Agnes estaba tan apetecíbel, tan rica nese momento... Non sei que me pasou, pero sei que houbo un momento no que non me abondou con esas caricias tan doces e inocentes. Collina do brazo e corrín como puiden á casiña de Anxos namentres a música seguía soando tan alegre. Agnes case non podía camiñar do bébeda que ía, pero tamén porque o riso a detiña. Rimos moitísimo ambas as dúas tentando correr deica á casiña da aldea polas rúas de pedra, loitando contra o mareo que nos domeaba e tamén contra os zapatos de taco que levabamos, que Agnes odia ir con tacos, pero por esa noite fixo unha excepción... e estivo a piques de esnafrarse contra o chan porque non calculou ben a posición das pedras da rúa. Eu collina antes de que caese e ao final acabamos ambas as dúas sentando no chan porque o riso non nos deixaba manternos en pé. Nese momento, xa ninguén nos vía, o frío desaparecera, estabamos soas na metade da rúa que conduce á casa de Agnes e de Anxiños, estabamos as dúas sentadas no chan, colléndonos das mans, rindo como cativas. AS bágoas do riso xa estragaran a nosa maquillaxe, pero non nos importaba. Riamos e riamos sen saber xa por que riamos. Tiñamos ambas as dúas un ataque de riso que case nos afogaba. Doíanos a barriga e as meixelas, case que xa non podiamos respirar, pero foi tan e tan divertido... Con Agnes río moitísimo de todo. Temos ambas as dúas un sentido do humor moi bo e calquera cousiña nos pode facer unha graza inmensa; pero aquela noite creo que rimos como nunca, como se aquela fose a primeira vez que a unha vía bébeda á outra.
No medio das nosas gargalladas, Agnes díxome: “ai, Luíña, eu xa non teño azos para facer ren máis”; tralo cal, deitouse en min, protexéndose entre os meus brazos do frío da noite, apoiando a cabeciña no meu colo, e pechou os ollos namentres xa o seu riso se acougaba. E, sinceramente, nese momento, esquecín onde nos achabamos, que había ao noso redor, as horas que eran xa e sobre todo a temperatura, case baixo cero, que nos rodeaba, e fixen o amor con ela alí mesmo, na metade da rúa, coma se fósemos dúas feriñas en procura da súa liberdade. Que tenra vergonza me dá se lembro eses momentos tan deliciosos. Menos mal que ninguén nos viu. Iso si tería sido totalmente vergoñoso! Pero foi tan e tan especial, tan forte facelo alí, sentindo como o frío da noite e a calor que compartiamos loitaban por apoderarse do noso ser todo, como ela compartía comigo todo o que era, todo... Estabamos tan ao noso, tan mergulladas na nosa paixón, que nin tan sequera nos dimos de conta de que as pedras do chan nos rabuñaron algunhas partes da pel. Foi cando fomos durmir aquela madrugada cando Agnes viu que tiña algunha feridiña sen importancia nas costas, nos brazos. Lembro que me dixo: “isto non cho fixen eu, verdade?”, rindo de novo. “Xaora que non, parviña!” díxenlle eu rindo tamén. Como nos afectou beber desa maneira... pero non me arrepinto nada de telo feito.
Non lembro en que momento nos erguemos do chan e corremos a medio vestir deica o cuarto de Agnes, que o compartimos sempre que estamos na aldeíña. Só lembro que, de súpeto, estabamos ambas as dúas no leito, agochándonos baixo as mantas, procurando a calor que o frío da noite nos arrebatara. Era coma se alguén nos tivese levado alí. Agnes tampouco lembra do momento no que entramos na casa despois de facer o que fixemos na rúa. Aínda río cando lembro eses momentos, esa noite tan especial. Non sei se alguén sabe o que pasou entre nós; pero, se alguén o sabe, ninguén nolo dixo,  nin tan sequera Anxiños.
Ao día seguinte, evidentemente, ambas as dúas tiñamos unha dor horríbel de cabeza. Bebemos un litro de café con sal, polo menos, e iso permitiunos poder voltar a Ourense, que Agnes traballaba ao día seguinte. A maiores da resaca, eu tiña unha dor inmensa de gorxa e algunhas décimas de febre; pero, malia poñerme algo doentiña, non me arrepinto de ter vivido o que vivín con Agnes.
E iso é todo por hoxe. Gustaríame contar máis cousiñas, como a viaxe a Madrid e Toledo que fixemos este decembro pasado. Eu teño algúns amigos en Madrid e quería que coñecesen a Agnes. Foron uns días moi bonitos. A Agnes gustoulle moitísimo Madrid, pero sobre todo namorou de Toledo; mais sei que ningún lugar lle roubará o corazón como llo ten roubado a nosa terriña querida. Non obstante, xa non me queda tempo para seguir escribindo, alomenos por hoxe. Xa o seguirei facendo noutro momentiño.

Traducción:



Sábado, 4 de enero de 2020
El año 2020 comenzó muy bien. Creo que no podría haber comenzado mejor. Comenzó entre felicidad, fiesta, vino Ribeiro, risas, bailes, cantos, amor, cariño, fidelidad, promesas de estar siempre ahí para lo que precisásemos... Qué diferencia entre este fin de año y el fin de año del año pasado. El 2019 empezó para mí con falta de salud, de amor, de cariño y de lealtad. Comencé el año rodeada de soledad, de enfermedad, de malestares anímicos y físicos, sin esperanza y creyendo que se iniciaba para mí un año vacío, sin sentido... Sé que nunca más volveré a sentirme así, tan deshecha de dolor, tan sola, tan desprotegida y faltada de amor mientras Agnes esté conmigo. Si Agnes está en mi vida, junto a mí, también tendré el cariño de las personas que forman su familia; la que también siento como mi familia después de todas las cosiñas que vivimos todos juntos. Si Agnes está conmigo, entonces puedo tener un hogar que me acoge, una vida que me llena el alma y sobre todo, por encima de todo, un montón de razones para vivir, una infinita cantidad de motivos para luchar por la vida, por mantener una vida que sí merece la pena vivir, una vida digna llena de bendiciones.
Nunca dependí de nadie para ser yo misma, para vivir, para llenar mi vida de todas las cosas que me gustaba hacer, pero ahora sí que dependo de Agnes para sentir que mi vida tiene sentido, para creer que merece la pena estar en este mundo que está tan enfermo. Ahora sí que ya dependo del amor para sentirme llena de vida. Antes no. Quizás antes no precisase nada para saberme viva y feliz porque estaba hecha a la idea de que nunca podría ser feliz con Agnes, porque tal vez me hubiese conformado con vivir sin ella. Jamás pensé que nos reencontraríamos. Creía que nunca más volveríamos a vernos, que su vida y la mía habían quedado divididas para siempre después de todas esas promesas de amor eterno que nos hicimos; mas sabía que ni ella ni yo teníamos la culpa de que no estuviésemos juntas. Sabía que estábamos lejos la una de la otra porque así lo habían decidido las personas que nos conocían.
Mas eso queda muy lejos de nosotras ya. No merece la pena mirar ya hacia el pasado. Hay que mirar para el futuro siendo conscientes de lo hermoso y valioso que es nuestro presente. La noche de fin de año fui plenamente consciente de lo perfecta que es mi vida, al fin, después de tantos años sufriendo y pasándolo mal, teniendo que tirar para adelante sintiendo que tenía que tragarme todo mi dolor. En ese sentido, sé que soy muy fuerte porque seguí con mi vida, haciéndoles creer a los demás que era la persona más feliz y alegre del mundo, cuando, en realidad, lo único que sentí durante años fue un inmenso deseo de esconderme del mundo entero, de estar sola, de no hablar con nadie y de llorar durante horas; pero no quise dejarme vencer por la tristeza y el desaliento y estudié mi carrera, me preparé unas oposiciones y oposité poniendo toda mi alma en ese esfuerzo. Saqué mi plaza en un instituto de Ourense y allí sigo trabajando. Siento que todos esos esfuerzos merecieron la pena porque me dieron como resultado el trabajo de mi vida. Me llena muchísimo ser la confidente de esos chicos que se encuentran mal en el mundo, que tienen problemas... Me llena muchísimo ayudarlos, sentir que ellos encuentran en mí una persona que los entiende.
Volviendo a la noche de fin de año, quiero contar que la celebramos en la aldeíña, con toda la familia. Casandra había venido a pasar las Navidades a la aldeíña con Gabriel, pero se marchó el día veintiocho porque no se sentía bien dejando sola a su hermana durante tantos días. Gabriel se ha quedado en Ourense, con su padre, Damián, el tío de Agnes, y volverá a Cataluña después de Reyes. Casandra me cayó muy bien. No la conocía prácticamente. Nos conocimos aquella noche en la que ella vino a buscar a Artemisa, aquel día en el que Artemisa había intentado quitarse la vida. Siempre siento escalofríos cuando recuerdo que no murió gracias a Agnes y también gracias a mí, que fui quien la cogió de los brazos antes de que ella se lanzase al río desde el Puente Viejo. No sé si Artemisa me agradece que le salvase la vida. Ahora ella está enferma. Lucha contra una enfermedad horrible que todos sabemos que va a superar. Agnes lleva casi tres semanas celebrando rituales para enviarle salud y buena energía. Desde que supo gracias a su poder de intuición que Artemisa está enferma, no ha dejado de celebrar esos rituales que, seguramente, están ayudándola mucho. Según nos comentó Casandra, hasta que realmente esté curada, Artemisa no sabrá que Agnes está ayudándola. Casandra piensa que no necesita saberlo. Ni tan siquiera Casandra le ha confesado a su hermana que Agnes y yo sabemos cuál es la enfermedad que está atacándola. Hablamos con ella el día de Nochebuena y se desahogó mucho con nosotras. Fue un momento muy duro, pero creo que Agnes y yo la animamos bastante. Ella nos dijo que se sintió muy apoyada por nosotras. Casandra me parece una mujer muy fuerte a la que no le cuesta compartir su vigor con las personas que quiere.
Estos días de Navidad, de fiestas, de vacaciones, están pasando muy rápidamente, como si tuviesen prisa por marcharse. Me gustaría que Agnes cogiese algunos días de fiesta, pero está tan entregada a su trabajo que ni pensar en descansar puede. La entiendo, pero no puedo evitar insistirle diciéndole que nos ha tocado algo en la lotería y que no es preciso que trabaje tanto, pero no la convenzo porque ella no trabaja por dinero, sino porque realmente le gusta su trabajo y eso es muy importante. Además, quiere reservar el pellizco que nos ha tocado para hacer reformas en la casiña de la aldea, que buena falta le hace, que ya es muy viejiña, y también para nuestra boda.
El momento en el que le pregunté a Agnes si quería casarse conmigo fue uno de los más bonitos que vivíamos últimamente, aparte de nuestro reencuentro, que eso pareció un sueño; el sueño más mágico que jamás pudimos imaginar. Todos los que compartían aquella noche con nosotras se quedaron muy asombrados cuando me vieron acercarme a Agnes después de pedirle si quería casarse conmigo. Nunca podré olvidar la mirada que Agnes tenía en ese momento. Me miraba con tanto amor que creí que me derretiría, que no sería capaz de seguir hablando, que permanecería pegada al suelo sin poder moverme, pues esa mirada me hacía sentir tanto calor, tanto amor, tanto cariño... No sé describir lo que sentí cuando ella me dijo que sí, cuando me abrazó, apretándome con tanto amor contra ella... cuando me di cuenta de que estaba llorando de la emoción... Fue un momento tan bonito que me costaba creer que fuese real, sobre todo después de tanto sufrimiento, después de pasarlo tan mal por mor de estar lejos de ella... Ahora estaremos juntas para siempre y no permitiremos que nadie nos vuelva a separar. Sé que estaremos juntas para siempre no sólo por esos momentos tan bonitos que vivimos, sino por nuestro día a día, por cómo compartimos la vida, por las cosas que compartimos, que hacemos juntas, por nuestra manera de vivir nuestros despertares, nuestro dormir, nuestra vida toda, momento a momento. Son los pequeños momentos, los que parecen menos importantes, los que realmente nos demuestran si estamos hechos para estar con la persona que amamos y esos momentos que crean nuestros días y nuestras noches nos demostraron de un modo contundente que nosotras estamos hechas para estar juntas para siempre, que nacimos para amarnos. A estas alturas de la vida, creo que tener dudas de si nos amamos o no es algo que no tiene sentido.
La Nochebuena de este año fue muy especial, fueron muy especiales todos estos días de fiesta, pero sobre todo la noche de fin de año fue maravillosa, inolvidable. Nunca podré olvidarla, siempre la recordaré con un cariño inmenso. Nos lo pasamos tan bien que me cuesta explicar cómo fue todo porque se me mezclan todos los momentos en la mente y me cuesta distinguir cuál va antes y cuál después. Recuerdo sobre todo esos momentos previos a la cena, en los que lo preparamos todo con tanta ilusión. Hacía muchísimo frío, pero se podía estar perfectamente en la calle porque el calor de todos se juntaba y olvidábamos la frialdad que nos rodeaba. Agnes llevaba un vestido de tirantes, de color azul, que le quedaba tan y tan bien... pero yo le insistí muchísimo en que se abrigase algo más, ya que es muy propensa a coger resfriados; mas no me hizo caso. La que cogió algo en la garganta fui yo. Al día siguiente, no podía ni hablar, pero ya estoy bien, por suerte., tuve algo de fiebre, pero ya pasó.
Recuerdo también esos momentos en los que la música sonaba, nacía de nuestras manos, de las manos de todos los que tocaban con nosotros, de la voz de Agnes, de sus movimientos... Siempre disfruto muchísimo de los momentos en los que creamos música juntas, pero aquella noche me parecía que nunca la había oído cantar ni tocar antes. Debería estar acostumbrada a verla, pues ensayamos todos los miércoles y algunos sábados también, pero aquella noche era todo tan especial que me parecía que nunca había oído algo tan hermoso, que no conocía la voz de Agnes, tan potente y dulce a la vez... y me parecía que su voz se esparcía por toda la aldea, por todo el bosque, y llegaba hasta las montañas, colándose entre las piedras, haciendo nacer más flores, más árboles, en medio de la nieve que cubre las cumbres... Tocaba como si en ese momento no hiciese frío, como si sus manos tuviesen toda la vida del mundo. A veces, yo permanecía detenida, sin saber cómo seguirla, de lo arrobada que quedaba al verla, al oírla... Hacía muchísimo frío, pero yo no lo sentía. No lo sentía porque oírla tocar y cantar y verla bailar me hacía sentir un calor muy dulce y delicioso por todo mi cuerpo. Acabé dejando la zanfoña y acercándome a ella para bailar juntas. A Agnes le costó mucho dejar la pandereta en las manos de su madre y entregarse a mí en la danza, pero, cuando la convencí, me pareció que el mundo quedaba detenido y lejos de nosotras. He de confesar que, en ese momento, me olvidé de todo, todo lo que formaba nuestra vida, y lo único que me comenzó a importar fue disfrutar con ella de la vida, de esa noche, de la música, de los bailes... y no me acordé de los que estaban con nosotras, tocando música, viéndonos bailar.
Habíamos bebido bastante, pero, olvidando lo que podía pasar después, llené más de una vez la cunca de Agnes y la empujé a beber, a seguir bebiendo, mientras bailábamos cada vez más juntas, más lejos de todo. Agnes me decía: “creo que no debería seguir bebiendo”, a lo que yo le contestaba que no se preocupase por nada, que disfrutase de esa noche, que lo que importaba era que lo pasásemos bien, que recibiésemos con una felicidad inmensa ese nuevo año que entraba, que no me importaba nada, que sólo quería pasarlo bien con ella.
Cuánto nos reímos, cuántos besos nos dimos, qué mareadiñas acabamos las dos... Me hacía reír saber que las dos estábamos bailando sintiendo que el suelo no existía, que volábamos en medio de la noche... Me reí muchísimo junto a ella, disfruté con ella de la música y de los bailes como si de verdad no hubiese mañana, como si el mundo entero acabase esa noche.
Hay un momento en el que comenzó a ser todo confuso para mí, en el que me cuesta recordar qué ocurrió después. Sé que Agnes se reía de felicidad, alegre y bebidiña, al notar que el baile que estábamos compartiendo se volvía algo comprometido. Recuerdo que me dijo: “Lúa, Luíña, que no estamos solas”, pero a mí no me importaba. Bailaba con ella acariciándola por donde podía acariciarla, deslizaba las manos por su cuerpo, le acariciaba los cabellos, me acercaba a ella todo lo que podía... y Agnes estaba tan apetecible, tan rica en ese momento... No sé qué me pasó, pero sé que hubo un momento en el que no me bastó con esas caricias tan dulces e inocentes. La cogí del brazo y corrí como pude a la casiña de Anxos mientras la música seguía sonando tan alegre. Agnes casi no podía caminar de lo ebria que iba, pero también porque la risa la detenía. Nos reímos muchísimo las dos intentando correr hacia la casiña de la aldea por las calles de piedra, luchando contra el mareo que nos dominaba y también contra los zapatos de tacón que llevábamos, que Agnes odia ir con tacones, pero por esa noche hizo una excepción... y estuvo a punto de estamparse contra el suelo porque no calculó bien la posición de las piedras de la calle. Yo la cogí antes de que se cayese y al final acabamos las dos sentándonos en el suelo porque la risa no nos dejaba mantenernos en pie. En ese momento, ya nadie nos veía, el frío había desaparecido, estábamos solas en mitad de la calle que conduce a la casa de Agnes y de Anxiños, estábamos las dos sentadas en el suelo, cogiéndonos de las manos, riéndonos como niñas. Las lágrimas de risa ya habían estropeado nuestro maquillaje, pero no nos importaba. Nos reíamos y reíamos sin saber ya por qué nos reíamos. Teníamos las dos un ataque de risa que casi nos ahogaba. Nos dolía la barriga y las mejillas, casi ya no podíamos respirar, pero fue tan y tan divertido... Con Agnes me río muchísimo de todo. Tenemos las dos un sentido del humor muy bueno y cualquier cosiña puede hacernos una gracia inmensa; pero aquella noche creo que nos reímos como nunca, como si aquélla fuese la primera vez que la una veía ebria a la otra.
En medio de nuestras carcajadas, Agnes me dijo: “ay, Luíña, yo ya no tengo fuerzas para hacer nada más”; tras lo cual, se recostó en mí, protegiéndose entre mis brazos del frío de la noche, apoyando la cabeciña en mi regazo, y cerró los ojos mientras su risa ya se sosegaba. Y, sinceramente, en ese momento, me olvidé de dónde nos hallábamos, qué había a nuestro alrededor, las horas que eran ya y sobre todo la temperatura, casi bajo cero, que nos rodeaba, e hice el amor con ella allí mismo, en mitad de la calle, como si fuésemos dos fiereciñas en busca de su libertad. Qué tierna vergüenza me da si recuerdo esos momentos tan deliciosos. Menos mal que nadie nos vio. ¡Eso sí habría sido totalmente vergonzoso! Pero fue tan y tan especial, tan fuerte hacerlo allí, sintiendo cómo el frío de la noche y el calor que compartíamos luchaban por apoderarse de todo nuestro ser, cómo ella compartía conmigo todo lo que era, todo... Estábamos tan a lo nuestro, tan sumergidas en nuestra pasión, que ni tan siquiera nos dimos cuenta de que las piedras del suelo nos arañaron algunas partes de la piel. Fue cuando nos fuimos a dormir aquella madrugada cuando Agnes vio que tenía alguna heridiña sin importancia en la espalda, en los brazos. Me acuerdo de que me dijo: “esto no te lo he hecho yo, ¿verdad?” Riéndose de nuevo. “¡Claro que no, tontiña!” Le dije yo riéndome también. Cómo nos afectó beber de esa manera... pero no me arrepiento nada de haberlo hecho.
No recuerdo en qué momento nos levantamos del suelo y corrimos a medio vestir hacia el cuarto de Agnes, que lo compartimos siempre que estamos en la aldeíña. Sólo recuerdo que, de súbito, estábamos las dos en la cama, escondiéndonos bajo las mantas, buscando el calor que el frío de la noche nos había arrebatado. Era como si alguien nos hubiese llevado allí. Agnes tampoco se acuerda del momento en el que entramos en la casa después de hacer lo que hicimos en la calle. Todavía me río cuando rememoro esos momentos, esa noche tan especial. No sé si alguien sabe lo que pasó entre nosotras; pero, si alguien lo sabe, nadie nos lo dijo, ni tan siquiera Anxiños.
Al día siguiente, evidentemente, ambas teníamos un dolor horrible de cabeza. Bebimos un litro de café con sal, por lo menos, y eso nos permitió poder volver a Ourense, que Agnes trabajaba al día siguiente. Además de la resaca, yo tenía un dolor inmenso de garganta y algunas décimas de fiebre; pero, a pesar de ponerme algo maliña, no me arrepiento de haber vivido lo que viví con Agnes.
Y eso es todo por hoy. Me gustaría contar más cosiñas, como el viaje a Madrid y Toledo que hicimos este diciembre pasado. Yo tengo algunos amigos en Madrid y quería que conociesen a Agnes. Fueron unos días muy bonitos. A Agnes le gustó mucho Madrid, pero sobre todo se enamoró de Toledo; mas sé que ningún lugar le robará el corazón como se lo tiene robado nuestra tierriña querida. No obstante, ya no me queda tiempo para seguir escribiendo, al menos por hoy. Ya seguiré haciéndolo en otro momentiño.



1 comentario:

  1. Lúa recuerda algunos momentos terribles, de lo mal que lo pasó sin Agnes, de que disimulaba que era feliz. Ahora despide el año repleta de felicidad, junto a la mujer que ama. Es imposible empezar el año de mejor forma. Bailan, ríen, cantan y hacen el amor en la calle jajaja, aunque con alguna heridita (heridas de guerra jajaja, menos mal que nadie las vio, ¡muchísima pasión!), ha sido todo perfecto. Le pidió matrimonio a Agnes, ella aceptó y sabe que dentro de poco se casarán. Tiene razón en afirmar que no hay lugar a dudas, se aman de verdad. Además, le ha caído muy bien Casandra. Me parece muy bien que se haya vuelto antes a casa para estar con su hermana. Se sorprenderá al verla tan animada y ella misma comprobará que los rituales de Agnes están funcionando. Ha sido bonito leer la visión de Lúa de la nochevieja, saber más detalles, algunos muy íntimos, que demuestran que se aman de verdad y que lo que hay entre ellas, es algo para siempre.

    ResponderEliminar