Sábado, 4 de xaneiro de 2020
O ano 2020 comezou moi ben. Creo que non podería comezar
mellor. Comezou entre felicidade, festa, viño Ribeiro, risos, bailes, cantos,
amor, agarimo, fidelidade, promesas de estarmos sempre aí para o que
precisásemos... Que diferenza entre este Cabodano e o Cabodano do ano pasado. O
2019 empezou para min con falla de saúde, de amor, de agarimo e de lealdade.
Comecei o ano rodeada de soidade, de doenza, de malestares anímicos e físicos,
sen esperanza e crendo que principiaba para min un ano baleiro, sen sentido...
Sei que nunca máis me volverei sentir así, tan desfeita de dor, tan soa, tan
desprotexida e fallada de amor namentres Agnes estea comigo. Se Agnes está na
miña vida, xunta min, tamén terei o agarimo das persoas que forman a súa
familia; a que tamén sinto como a miña familia despois de todas as cousiñas que
vivimos xuntos todos. Se Agnes está comigo, entón podo ter un fogar que me
acolle, unha vida que me enche a ialma e, sobre todo, por riba de todo, unha
morea de razóns para vivir, una infinda ducia de motivos para loitar pola vida,
por manter unha vida que si paga a pena vivir, unha vida digna chea de beizóns.
Nunca dependín de ninguén para ser eu mesma, para vivir,
para encher a miña vida das cousas todas que gustaba de facer, pero agora si
que dependo de Agnes para sentir que a miña vida ten sentido, para crer que
paga a pena estar neste mundo que está tan doente. Agora xa si que dependo do
amor para sentirme enchida de vida. Antes non. Seica antes non precisase nada
para saberme viva e feliz porque estaba afeita á idea de que nunca podería ser
feliz con Agnes, porque seica me conformase con vivir sen ela. Xamais pensei
que nos reencontrariamos. Cría que nunca máis nos volveriamos ver, que a súa
vida e maila miña quedaran divididas para sempre despois de todas esas promesas
de amor eterno que nos fixemos; mais sabía que nin ela nin eu tiñamos a culpa
de que non estivésemos xuntas. Sabía que estabamos lonxe a unha da outra porque
así o decidiran as persoas que nos coñecían.
Mais iso queda moi lonxe de nós xa. Non paga a pena xa
mirar cara o pasado. Hai que mirar para o futuro sendo conscientes do fermoso e
valioso que é o noso presente. A noite de Cabodano fun plenamente consciente do
perfecta que é a miña vida, á fin, despois de tantos anos sufrindo e pasándoo
mal, tendo que tirar para adiante sentindo que tiña que tragarme a miña dor
toda. Nese sentido, sei que son moi forte porque seguín coa miña vida,
facéndolles crer aos demais que era a persoa máis feliz e leda do mundo, cando,
en realidade, o único que sentín durante anos foi un inmenso desexo de
agocharme do mundo enteiro, de estar soa, de non falar con ninguén e de chorar
durante horas; pero non me quixen deixar vencer pola tristura e o desalento e
estudei a miña carreira, prepareime unhas oposicións e opositei poñendo a miña
ialma toda nese esforzo. Quitei a miña praza nun instituto de Ourense e alí
sigo traballando. Sinto que todos eses esforzos pagaron a pena porque me deron
como resultado o traballo da miña vida. Éncheme moitísimo ser a confidente
deses rapaces que se encontran mal no mundo, que teñen problemas... Éncheme
moitísimo axudalos, sentir que eles atopan en min unha persoa que os entende.
Volvendo á noite de Cabodano, quero contar que a
celebramos na aldeíña, coa familia toda. Casandra viñera pasar o Nadal á
aldeíña con Gabriel, pero marchou o día vinte e oito porque non se sentía ben
deixando soa á súa irmá durante tantos días. Gabriel quedou en Ourense, co seu
pai, Damián, o tío de Agnes, e volverá a Cataluña despois de Reis. Casandra me
acaeu moi ben. Non a coñecía practicamente. Coñecémonos aquela noite na que ela
veu buscar a Artemisa, aquel día no que Artemisa tentara tirarse a vida. Sempre
sinto arrepíos cando lembro que non morreu grazas a Agnes e tamén grazas a min,
que fun quen a colleu dos brazos antes de que ela se botase ao río dende a
Ponte Vella. Non sei se Artemisa me agradece que lle salvase a vida. Agora ela
está doente. Loita contra unha doenza horríbel que todos sabemos que vai
superar. Agnes leva case tres semanas celebrando rituais para enviarlle saúde e
boa enerxía. Dende que soubo grazas ao seu poder de intuición que Artemisa está
doente, non deixou de celebrar eses rituais que, seguramente, a están a axudar
moito. Segundo nos comentou Casandra, ata que realmente estea curada, Artemisa
non saberá que Agnes a está a axudar. Casandra pensa que non precisa sabelo.
Nin tan sequera Casandra lle confesou á súa irmá que Agnes e máis eu sabemos
cal é a doenza que a está a atacar. Falamos con ela o día de Noiteboa e
desafogouse moito connosco. Foi un momento moi duro, pero coido que Agnes e
máis eu a animamos bastante. Ela díxonos que se sentiu moi apoiada por nós.
Casandra paréceme unha muller moi forte á que non lle custa compartir o seu
vigor coas persoas que quere.
Estes días de Nadal, de festas, de vacacións, están a pasar
moi rapidamente, coma se tivesen présa por marcharen. Gustaríame que Agnes
collese algúns días de festa, pero está tan entregada ao seu traballo que nin pensar
en descansar pode. Enténdoa, pero non podo evitar insistirlle dicíndolle que
nos tocou algo na lotería e que non é preciso que traballe tanto, pero non a
convenzo porque ela non traballa por cartos, senón porque realmente lle gusta o
seu choio e iso é moi importante. Amais, quere reservar o belisco que nos tocou
para facer reformas na casiña da aldea, que boa faltiña lle fai, que xa é moi
velliña, e tamén para a nosa voda.
O momento no que lle preguntei a Agnes se quería casar comigo
foi un dos máis bonitos que viviamos ultimamente, a maiores do noso reencontro,
que iso pareceu un soño; o soño máis máxico que xamais puidemos imaxinar. Todos
os que compartían aquela noite connosco quedaron moi abraiados cando me viron
achegarme a Agnes logo de pedirlle se quería casar comigo. Nunca poderei
esquecer a mirada que Agnes tiña nese momento. Ollábame con tanto amor que crin
que me derretería, que non sería quen de seguir falando, que ficaría pegada ao
chan sen poderme mover, pois esa mirada facíame sentir tanta calor, tanto amor,
tanto agarimo... Non sei describir o que sentín cando ela me dixo que si, cando
me abrazou, apertándome con tanto amor contra ela... cando me dei de conta de
que estaba chorando da emoción... Foi un momento tan bonito que me custaba crer
que fose real, sobre todo despois de tanto sufrimento, despois de pasalo tan
mal por mor de estar lonxe dela... Agora estaremos xuntas para sempre e non
permitiremos que ninguén nos volva separar. Sei que estaremos xuntas para
sempre non só por eses momentos tan bonitos que vivimos, senón polo noso día a
día, por como compartimos a vida, polas cousas que partillamos, que facemos
xuntas, pola nosa maneira de vivirmos os nosos espertares, o noso durmir, a
nosa vida toda, momento a momento. Son os pequenos momentos, os que semellan
menos importantes, os que realmente nos amosan se estamos feitos para estar coa
persoa que amamos e eses momentos que crean os nosos días e mailas nosas noites
amosáronnos dun xeito contundente que nós estamos feitas para estarmos xuntas
para sempre, que nacemos para amarnos. A estas alturas da vida, coido que ter
dúbidas de se nos amamos ou non é algo que non ten senso.
A Noiteboa deste ano foi moi especial, foron moi
especiais todos estes días de festa, pero sobre todo a noite de Cabodano foi
marabillosa, inesquecíbel. Nunca a poderei esquecer, sempre a lembrarei cun
agarimo inmenso. Pasámolo tan ben que me custa explicar como foi todo porque se
me mesturan todos os momentos na mente e cústame distinguir cal vai antes e cal despois. Lembro sobre todo deses momentos previos á
cea, nos que o preparamos todo con tanta ilusión. Ía moitísimo frío, pero
podíase estar perfectamente na rúa porque a calor de todos se xuntaba e
esqueciamos a friaxe que nos rodeaba. Agnes levaba un vestido de tirantes, de
cor azul, que lle quedaba tan e tan ben... pero eu insistinlle moitísimo en que
se abrigase algo máis, xa que é moi propensa a coller arrefriados; mais non me
fixo caso. A que colleu algo na gorxa fun eu. Ao día seguinte, non podía nin
falar, pero xa estou ben, por sorte. Tiven algo de febre, pero xa pasou.
Lembro tamén deses momentos nos que a música soaba, nacía
das nosas mans, das mans de todos os que tocaban connosco, da voz de Agnes, dos
seus movementos... Sempre gozo moitísimo dos momentos nos que creamos música
xuntas, pero aquela noite parecíame que nunca a ouvira cantar nin tocar antes. Debería
de estar afeita a vela, pois ensaiamos todos os mércores e algúns sábados
tamén, pero aquela noite era todo tan especial que me parecía que nunca ouvira
algo tan fermoso, que non coñecía a voz de Agnes, tan potente e doce asemade...
e parecíame que a súa voz se espallaba pola aldea toda, polo bosque todo, e
chegaba ata as montañas, colándose entre as pedras, facendo nacer máis flores,
máis árbores, no medio da neve que cobre os cumes... Tocaba coma se nese
momento non fose frío, coma se as súas mans tivesen toda a vida do mundo. Ás veces,
eu ficaba detida, sen saber como seguila, do arroubada que quedaba ao vela, ao ouvila...
Ía moitísimo frío, pero eu non o sentía. Non o sentía porque ouvila cantar e
tocar e vela bailar me facía sentir unha calor moi doce e deliciosa polo meu corpo
todo. Acabei deixando a zanfona e achegándome a ela para bailar xuntas. A Agnes
custoulle moito deixar a pandeireta nas mans da súa nai e entregarse a min na
danza, pero, cando a convencín, pareceume que o mundo ficaba detido e lonxe de
nós. Hei de confesar que, nese momento, esquecín todo, todo o que formaba a
nosa vida, e o único que me comezou a importar foi gozar con ela da vida, desa
noite, da música, dos bailes... e non lembrei dos que estaban connosco, tocando
música, véndonos bailar.
Xa beberamos bastante, pero, esquecendo o que podía pasar
despois, enchín máis dunha vez a cunca de Agnes e empurreina a beber, a seguir
bebendo, namentres bailabamos cada vez máis xuntas, máis lonxe de todo. Agnes
dicíame: “coido que non debería de seguir bebendo”, ao que eu lle contestaba
que non se preocupase por ren, que gozase desa noite, que o que importaba era
que o pasásemos ben, que recibísemos cunha felicidade inmensa ese novo ano que
entraba, que non me importaba nada, que só quería pasalo ben con ela.
Canto rimos, cantos bicos nos demos, que mareadiñas
rematamos ambas as dúas... Facíame rir saber que ambas as dúas estabamos a bailar
sentindo que o chan non existía, que voabamos no medio da noite... Rin moito
xunta ela, gocei con ela da música e dos bailes como se de verdade non houbese
mañá, coma se o mundo enteiro rematase esa noite.
Hai un momento no que comezou a ser todo confuso para
min, no que me custa lembrar que ocorreu despois. Sei que Agnes ría de
felicidade, leda e bebediña, ao notar que o baile que estabamos compartindo se volvía
algo comprometido. Lembro que me dixo: “Lúa, Luíña, que non estamos soas”, pero
a min non me importaba. Bailaba con ela acariñándoa por onde podía acariñala, esvaraba
as miñas mans polo seu corpo, acariñaba os seus cabelos, achegábame a ela todo
o que podía... e Agnes estaba tan apetecíbel, tan rica nese momento... Non sei
que me pasou, pero sei que houbo un momento no que non me abondou con esas
caricias tan doces e inocentes. Collina do brazo e corrín como puiden á casiña
de Anxos namentres a música seguía soando tan alegre. Agnes case non podía
camiñar do bébeda que ía, pero tamén porque o riso a detiña. Rimos moitísimo
ambas as dúas tentando correr deica á casiña da aldea polas rúas de pedra,
loitando contra o mareo que nos domeaba e tamén contra os zapatos de taco que levabamos,
que Agnes odia ir con tacos, pero por esa noite fixo unha excepción... e estivo
a piques de esnafrarse contra o chan porque non calculou ben a posición das
pedras da rúa. Eu collina antes de que caese e ao final acabamos ambas as dúas
sentando no chan porque o riso non nos deixaba manternos en pé. Nese momento,
xa ninguén nos vía, o frío desaparecera, estabamos soas na metade da rúa que
conduce á casa de Agnes e de Anxiños, estabamos as dúas sentadas no chan,
colléndonos das mans, rindo como cativas. AS bágoas do riso xa estragaran a
nosa maquillaxe, pero non nos importaba. Riamos e riamos sen saber xa por que
riamos. Tiñamos ambas as dúas un ataque de riso que case nos afogaba. Doíanos a
barriga e as meixelas, case que xa non podiamos respirar, pero foi tan e tan
divertido... Con Agnes río moitísimo de todo. Temos ambas as dúas un sentido do
humor moi bo e calquera cousiña nos pode facer unha graza inmensa; pero aquela
noite creo que rimos como nunca, como se aquela fose a primeira vez que a unha
vía bébeda á outra.
No medio das nosas gargalladas, Agnes díxome: “ai, Luíña,
eu xa non teño azos para facer ren máis”; tralo cal, deitouse en min,
protexéndose entre os meus brazos do frío da noite, apoiando a cabeciña no meu
colo, e pechou os ollos namentres xa o seu riso se acougaba. E, sinceramente, nese
momento, esquecín onde nos achabamos, que había ao noso redor, as horas que
eran xa e sobre todo a temperatura, case baixo cero, que nos rodeaba, e fixen o
amor con ela alí mesmo, na metade da rúa, coma se fósemos dúas feriñas en
procura da súa liberdade. Que tenra vergonza me dá se lembro eses momentos tan
deliciosos. Menos mal que ninguén nos viu. Iso si tería sido totalmente vergoñoso!
Pero foi tan e tan especial, tan forte facelo alí, sentindo como o frío da
noite e a calor que compartiamos loitaban por apoderarse do noso ser todo, como
ela compartía comigo todo o que era, todo... Estabamos tan ao noso, tan
mergulladas na nosa paixón, que nin tan sequera nos dimos de conta de que as
pedras do chan nos rabuñaron algunhas partes da pel. Foi cando fomos durmir
aquela madrugada cando Agnes viu que tiña algunha feridiña sen importancia nas
costas, nos brazos. Lembro que me dixo: “isto non cho fixen eu, verdade?”,
rindo de novo. “Xaora que non, parviña!” díxenlle eu rindo tamén. Como nos
afectou beber desa maneira... pero non me arrepinto nada de telo feito.
Non lembro en que momento nos erguemos do chan e corremos
a medio vestir deica o cuarto de Agnes, que o compartimos sempre que estamos na
aldeíña. Só lembro que, de súpeto, estabamos ambas as dúas no leito, agochándonos
baixo as mantas, procurando a calor que o frío da noite nos arrebatara. Era
coma se alguén nos tivese levado alí. Agnes tampouco lembra do momento no que
entramos na casa despois de facer o que fixemos na rúa. Aínda río cando lembro
eses momentos, esa noite tan especial. Non sei se alguén sabe o que pasou entre
nós; pero, se alguén o sabe, ninguén nolo dixo,
nin tan sequera Anxiños.
Ao día seguinte, evidentemente, ambas as dúas tiñamos unha
dor horríbel de cabeza. Bebemos un litro de café con sal, polo menos, e iso
permitiunos poder voltar a Ourense, que Agnes traballaba ao día seguinte. A
maiores da resaca, eu tiña unha dor inmensa de gorxa e algunhas décimas de
febre; pero, malia poñerme algo doentiña, non me arrepinto de ter vivido o que
vivín con Agnes.
E iso é todo por hoxe. Gustaríame contar máis cousiñas,
como a viaxe a Madrid e Toledo que fixemos este decembro pasado. Eu teño algúns
amigos en Madrid e quería que coñecesen a Agnes. Foron uns días moi bonitos. A
Agnes gustoulle moitísimo Madrid, pero sobre todo namorou de Toledo; mais sei
que ningún lugar lle roubará o corazón como llo ten roubado a nosa terriña
querida. Non obstante, xa non me queda tempo para seguir escribindo, alomenos
por hoxe. Xa o seguirei facendo noutro momentiño.
Sábado, 4
de enero de 2020
El año 2020
comenzó muy bien. Creo que no podría haber comenzado mejor. Comenzó entre
felicidad, fiesta, vino Ribeiro, risas, bailes, cantos, amor, cariño,
fidelidad, promesas de estar siempre ahí para lo que precisásemos... Qué
diferencia entre este fin de año y el fin de año del año pasado. El 2019 empezó
para mí con falta de salud, de amor, de cariño y de lealtad. Comencé el año
rodeada de soledad, de enfermedad, de malestares anímicos y físicos, sin
esperanza y creyendo que se iniciaba para mí un año vacío, sin sentido... Sé
que nunca más volveré a sentirme así, tan deshecha de dolor, tan sola, tan
desprotegida y faltada de amor mientras Agnes esté conmigo. Si Agnes está en mi
vida, junto a mí, también tendré el cariño de las personas que forman su familia;
la que también siento como mi familia después de todas las cosiñas que vivimos
todos juntos. Si Agnes está conmigo, entonces puedo tener un hogar que me acoge,
una vida que me llena el alma y sobre todo, por encima de todo, un montón de
razones para vivir, una infinita cantidad de motivos para luchar por la vida,
por mantener una vida que sí merece la pena vivir, una vida digna llena de
bendiciones.
Nunca
dependí de nadie para ser yo misma, para vivir, para llenar mi vida de todas
las cosas que me gustaba hacer, pero ahora sí que dependo de Agnes para sentir
que mi vida tiene sentido, para creer que merece la pena estar en este mundo
que está tan enfermo. Ahora sí que ya dependo del amor para sentirme llena de
vida. Antes no. Quizás antes no precisase nada para saberme viva y feliz porque
estaba hecha a la idea de que nunca podría ser feliz con Agnes, porque tal vez
me hubiese conformado con vivir sin ella. Jamás pensé que nos reencontraríamos.
Creía que nunca más volveríamos a vernos, que su vida y la mía habían quedado
divididas para siempre después de todas esas promesas de amor eterno que nos
hicimos; mas sabía que ni ella ni yo teníamos la culpa de que no estuviésemos
juntas. Sabía que estábamos lejos la una de la otra porque así lo habían
decidido las personas que nos conocían.
Mas eso
queda muy lejos de nosotras ya. No merece la pena mirar ya hacia el pasado. Hay
que mirar para el futuro siendo conscientes de lo hermoso y valioso que es
nuestro presente. La noche de fin de año fui plenamente consciente de lo
perfecta que es mi vida, al fin, después de tantos años sufriendo y pasándolo
mal, teniendo que tirar para adelante sintiendo que tenía que tragarme todo mi
dolor. En ese sentido, sé que soy muy fuerte porque seguí con mi vida, haciéndoles
creer a los demás que era la persona más feliz y alegre del mundo, cuando, en
realidad, lo único que sentí durante años fue un inmenso deseo de esconderme
del mundo entero, de estar sola, de no hablar con nadie y de llorar durante
horas; pero no quise dejarme vencer por la tristeza y el desaliento y estudié
mi carrera, me preparé unas oposiciones y oposité poniendo toda mi alma en ese
esfuerzo. Saqué mi plaza en un instituto de Ourense y allí sigo trabajando.
Siento que todos esos esfuerzos merecieron la pena porque me dieron como
resultado el trabajo de mi vida. Me llena muchísimo ser la confidente de esos
chicos que se encuentran mal en el mundo, que tienen problemas... Me llena
muchísimo ayudarlos, sentir que ellos encuentran en mí una persona que los
entiende.
Volviendo a
la noche de fin de año, quiero contar que la celebramos en la aldeíña, con toda
la familia. Casandra había venido a pasar las Navidades a la aldeíña con
Gabriel, pero se marchó el día veintiocho porque no se sentía bien dejando sola
a su hermana durante tantos días. Gabriel se ha quedado en Ourense, con su
padre, Damián, el tío de Agnes, y volverá a Cataluña después de Reyes. Casandra
me cayó muy bien. No la conocía prácticamente. Nos conocimos aquella noche en
la que ella vino a buscar a Artemisa, aquel día en el que Artemisa había
intentado quitarse la vida. Siempre siento escalofríos cuando recuerdo que no
murió gracias a Agnes y también gracias a mí, que fui quien la cogió de los
brazos antes de que ella se lanzase al río desde el Puente Viejo. No sé si
Artemisa me agradece que le salvase la vida. Ahora ella está enferma. Lucha
contra una enfermedad horrible que todos sabemos que va a superar. Agnes lleva
casi tres semanas celebrando rituales para enviarle salud y buena energía.
Desde que supo gracias a su poder de intuición que Artemisa está enferma, no ha
dejado de celebrar esos rituales que, seguramente, están ayudándola mucho.
Según nos comentó Casandra, hasta que realmente esté curada, Artemisa no sabrá
que Agnes está ayudándola. Casandra piensa que no necesita saberlo. Ni tan
siquiera Casandra le ha confesado a su hermana que Agnes y yo sabemos cuál es
la enfermedad que está atacándola. Hablamos con ella el día de Nochebuena y se
desahogó mucho con nosotras. Fue un momento muy duro, pero creo que Agnes y yo
la animamos bastante. Ella nos dijo que se sintió muy apoyada por nosotras.
Casandra me parece una mujer muy fuerte a la que no le cuesta compartir su
vigor con las personas que quiere.
Estos días
de Navidad, de fiestas, de vacaciones, están pasando muy rápidamente, como si
tuviesen prisa por marcharse. Me gustaría que Agnes cogiese algunos días de
fiesta, pero está tan entregada a su trabajo que ni pensar en descansar puede.
La entiendo, pero no puedo evitar insistirle diciéndole que nos ha tocado algo
en la lotería y que no es preciso que trabaje tanto, pero no la convenzo porque
ella no trabaja por dinero, sino porque realmente le gusta su trabajo y eso es
muy importante. Además, quiere reservar el pellizco que nos ha tocado para
hacer reformas en la casiña de la aldea, que buena falta le hace, que ya es muy
viejiña, y también para nuestra boda.
El momento
en el que le pregunté a Agnes si quería casarse conmigo fue uno de los más
bonitos que vivíamos últimamente, aparte de nuestro reencuentro, que eso
pareció un sueño; el sueño más mágico que jamás pudimos imaginar. Todos los que
compartían aquella noche con nosotras se quedaron muy asombrados cuando me
vieron acercarme a Agnes después de pedirle si quería casarse conmigo. Nunca
podré olvidar la mirada que Agnes tenía en ese momento. Me miraba con tanto
amor que creí que me derretiría, que no sería capaz de seguir hablando, que
permanecería pegada al suelo sin poder moverme, pues esa mirada me hacía sentir
tanto calor, tanto amor, tanto cariño... No sé describir lo que sentí cuando
ella me dijo que sí, cuando me abrazó, apretándome con tanto amor contra
ella... cuando me di cuenta de que estaba llorando de la emoción... Fue un
momento tan bonito que me costaba creer que fuese real, sobre todo después de
tanto sufrimiento, después de pasarlo tan mal por mor de estar lejos de ella...
Ahora estaremos juntas para siempre y no permitiremos que nadie nos vuelva a
separar. Sé que estaremos juntas para siempre no sólo por esos momentos tan
bonitos que vivimos, sino por nuestro día a día, por cómo compartimos la vida,
por las cosas que compartimos, que hacemos juntas, por nuestra manera de vivir
nuestros despertares, nuestro dormir, nuestra vida toda, momento a momento. Son
los pequeños momentos, los que parecen menos importantes, los que realmente nos
demuestran si estamos hechos para estar con la persona que amamos y esos
momentos que crean nuestros días y nuestras noches nos demostraron de un modo
contundente que nosotras estamos hechas para estar juntas para siempre, que
nacimos para amarnos. A estas alturas de la vida, creo que tener dudas de si
nos amamos o no es algo que no tiene sentido.
La
Nochebuena de este año fue muy especial, fueron muy especiales todos estos días
de fiesta, pero sobre todo la noche de fin de año fue maravillosa, inolvidable.
Nunca podré olvidarla, siempre la recordaré con un cariño inmenso. Nos lo
pasamos tan bien que me cuesta explicar cómo fue todo porque se me mezclan
todos los momentos en la mente y me cuesta distinguir cuál va antes y cuál
después. Recuerdo sobre todo esos momentos previos a la cena, en los que lo
preparamos todo con tanta ilusión. Hacía muchísimo frío, pero se podía estar
perfectamente en la calle porque el calor de todos se juntaba y olvidábamos la
frialdad que nos rodeaba. Agnes llevaba un vestido de tirantes, de color azul,
que le quedaba tan y tan bien... pero yo le insistí muchísimo en que se
abrigase algo más, ya que es muy propensa a coger resfriados; mas no me hizo
caso. La que cogió algo en la garganta fui yo. Al día siguiente, no podía ni
hablar, pero ya estoy bien, por suerte., tuve algo de fiebre, pero ya pasó.
Recuerdo
también esos momentos en los que la música sonaba, nacía de nuestras manos, de
las manos de todos los que tocaban con nosotros, de la voz de Agnes, de sus
movimientos... Siempre disfruto muchísimo de los momentos en los que creamos
música juntas, pero aquella noche me parecía que nunca la había oído cantar ni
tocar antes. Debería estar acostumbrada a verla, pues ensayamos todos los
miércoles y algunos sábados también, pero aquella noche era todo tan especial
que me parecía que nunca había oído algo tan hermoso, que no conocía la voz de
Agnes, tan potente y dulce a la vez... y me parecía que su voz se esparcía por
toda la aldea, por todo el bosque, y llegaba hasta las montañas, colándose
entre las piedras, haciendo nacer más flores, más árboles, en medio de la nieve
que cubre las cumbres... Tocaba como si en ese momento no hiciese frío, como si
sus manos tuviesen toda la vida del mundo. A veces, yo permanecía detenida, sin
saber cómo seguirla, de lo arrobada que quedaba al verla, al oírla... Hacía
muchísimo frío, pero yo no lo sentía. No lo sentía porque oírla tocar y cantar
y verla bailar me hacía sentir un calor muy dulce y delicioso por todo mi
cuerpo. Acabé dejando la zanfoña y acercándome a ella para bailar juntas. A
Agnes le costó mucho dejar la pandereta en las manos de su madre y entregarse a
mí en la danza, pero, cuando la convencí, me pareció que el mundo quedaba
detenido y lejos de nosotras. He de confesar que, en ese momento, me olvidé de
todo, todo lo que formaba nuestra vida, y lo único que me comenzó a importar
fue disfrutar con ella de la vida, de esa noche, de la música, de los bailes...
y no me acordé de los que estaban con nosotras, tocando música, viéndonos
bailar.
Habíamos
bebido bastante, pero, olvidando lo que podía pasar después, llené más de una
vez la cunca de Agnes y la empujé a beber, a seguir bebiendo, mientras
bailábamos cada vez más juntas, más lejos de todo. Agnes me decía: “creo que no
debería seguir bebiendo”, a lo que yo le contestaba que no se preocupase por
nada, que disfrutase de esa noche, que lo que importaba era que lo pasásemos
bien, que recibiésemos con una felicidad inmensa ese nuevo año que entraba, que
no me importaba nada, que sólo quería pasarlo bien con ella.
Cuánto nos
reímos, cuántos besos nos dimos, qué mareadiñas acabamos las dos... Me hacía
reír saber que las dos estábamos bailando sintiendo que el suelo no existía,
que volábamos en medio de la noche... Me reí muchísimo junto a ella, disfruté
con ella de la música y de los bailes como si de verdad no hubiese mañana, como
si el mundo entero acabase esa noche.
Hay un
momento en el que comenzó a ser todo confuso para mí, en el que me cuesta
recordar qué ocurrió después. Sé que Agnes se reía de felicidad, alegre y
bebidiña, al notar que el baile que estábamos compartiendo se volvía algo
comprometido. Recuerdo que me dijo: “Lúa, Luíña, que no estamos solas”, pero a mí
no me importaba. Bailaba con ella acariciándola por donde podía acariciarla,
deslizaba las manos por su cuerpo, le acariciaba los cabellos, me acercaba a
ella todo lo que podía... y Agnes estaba tan apetecible, tan rica en ese
momento... No sé qué me pasó, pero sé que hubo un momento en el que no me bastó
con esas caricias tan dulces e inocentes. La cogí del brazo y corrí como pude a
la casiña de Anxos mientras la música seguía sonando tan alegre. Agnes casi no
podía caminar de lo ebria que iba, pero también porque la risa la detenía. Nos
reímos muchísimo las dos intentando correr hacia la casiña de la aldea por las
calles de piedra, luchando contra el mareo que nos dominaba y también contra
los zapatos de tacón que llevábamos, que Agnes odia ir con tacones, pero por
esa noche hizo una excepción... y estuvo a punto de estamparse contra el suelo
porque no calculó bien la posición de las piedras de la calle. Yo la cogí antes
de que se cayese y al final acabamos las dos sentándonos en el suelo porque la
risa no nos dejaba mantenernos en pie. En ese momento, ya nadie nos veía, el
frío había desaparecido, estábamos solas en mitad de la calle que conduce a la
casa de Agnes y de Anxiños, estábamos las dos sentadas en el suelo, cogiéndonos
de las manos, riéndonos como niñas. Las lágrimas de risa ya habían estropeado nuestro
maquillaje, pero no nos importaba. Nos reíamos y reíamos sin saber ya por qué nos
reíamos. Teníamos las dos un ataque de risa que casi nos ahogaba. Nos dolía la
barriga y las mejillas, casi ya no podíamos respirar, pero fue tan y tan
divertido... Con Agnes me río muchísimo de todo. Tenemos las dos un sentido del
humor muy bueno y cualquier cosiña puede hacernos una gracia inmensa; pero
aquella noche creo que nos reímos como nunca, como si aquélla fuese la primera
vez que la una veía ebria a la otra.
En medio de
nuestras carcajadas, Agnes me dijo: “ay, Luíña, yo ya no tengo fuerzas para
hacer nada más”; tras lo cual, se recostó en mí, protegiéndose entre mis brazos
del frío de la noche, apoyando la cabeciña en mi regazo, y cerró los ojos
mientras su risa ya se sosegaba. Y, sinceramente, en ese momento, me olvidé de
dónde nos hallábamos, qué había a nuestro alrededor, las horas que eran ya y
sobre todo la temperatura, casi bajo cero, que nos rodeaba, e hice el amor con
ella allí mismo, en mitad de la calle, como si fuésemos dos fiereciñas en busca
de su libertad. Qué tierna vergüenza me da si recuerdo esos momentos tan
deliciosos. Menos mal que nadie nos vio. ¡Eso sí habría sido totalmente
vergonzoso! Pero fue tan y tan especial, tan fuerte hacerlo allí, sintiendo
cómo el frío de la noche y el calor que compartíamos luchaban por apoderarse de
todo nuestro ser, cómo ella compartía conmigo todo lo que era, todo...
Estábamos tan a lo nuestro, tan sumergidas en nuestra pasión, que ni tan
siquiera nos dimos cuenta de que las piedras del suelo nos arañaron algunas
partes de la piel. Fue cuando nos fuimos a dormir aquella madrugada cuando
Agnes vio que tenía alguna heridiña sin importancia en la espalda, en los
brazos. Me acuerdo de que me dijo: “esto no te lo he hecho yo, ¿verdad?”
Riéndose de nuevo. “¡Claro que no, tontiña!” Le dije yo riéndome también. Cómo
nos afectó beber de esa manera... pero no me arrepiento nada de haberlo hecho.
No recuerdo
en qué momento nos levantamos del suelo y corrimos a medio vestir hacia el
cuarto de Agnes, que lo compartimos siempre que estamos en la aldeíña. Sólo
recuerdo que, de súbito, estábamos las dos en la cama, escondiéndonos bajo las
mantas, buscando el calor que el frío de la noche nos había arrebatado. Era
como si alguien nos hubiese llevado allí. Agnes tampoco se acuerda del momento
en el que entramos en la casa después de hacer lo que hicimos en la calle.
Todavía me río cuando rememoro esos momentos, esa noche tan especial. No sé si
alguien sabe lo que pasó entre nosotras; pero, si alguien lo sabe, nadie nos lo
dijo, ni tan siquiera Anxiños.
Al día
siguiente, evidentemente, ambas teníamos un dolor horrible de cabeza. Bebimos
un litro de café con sal, por lo menos, y eso nos permitió poder volver a
Ourense, que Agnes trabajaba al día siguiente. Además de la resaca, yo tenía un
dolor inmenso de garganta y algunas décimas de fiebre; pero, a pesar de ponerme
algo maliña, no me arrepiento de haber vivido lo que viví con Agnes.
Y eso es
todo por hoy. Me gustaría contar más cosiñas, como el viaje a Madrid y Toledo
que hicimos este diciembre pasado. Yo tengo algunos amigos en Madrid y quería
que conociesen a Agnes. Fueron unos días muy bonitos. A Agnes le gustó mucho Madrid,
pero sobre todo se enamoró de Toledo; mas sé que ningún lugar le robará el
corazón como se lo tiene robado nuestra tierriña querida. No obstante, ya no me
queda tiempo para seguir escribiendo, al menos por hoy. Ya seguiré haciéndolo
en otro momentiño.
Lúa recuerda algunos momentos terribles, de lo mal que lo pasó sin Agnes, de que disimulaba que era feliz. Ahora despide el año repleta de felicidad, junto a la mujer que ama. Es imposible empezar el año de mejor forma. Bailan, ríen, cantan y hacen el amor en la calle jajaja, aunque con alguna heridita (heridas de guerra jajaja, menos mal que nadie las vio, ¡muchísima pasión!), ha sido todo perfecto. Le pidió matrimonio a Agnes, ella aceptó y sabe que dentro de poco se casarán. Tiene razón en afirmar que no hay lugar a dudas, se aman de verdad. Además, le ha caído muy bien Casandra. Me parece muy bien que se haya vuelto antes a casa para estar con su hermana. Se sorprenderá al verla tan animada y ella misma comprobará que los rituales de Agnes están funcionando. Ha sido bonito leer la visión de Lúa de la nochevieja, saber más detalles, algunos muy íntimos, que demuestran que se aman de verdad y que lo que hay entre ellas, es algo para siempre.
ResponderEliminar