Mércores, 1 de agosto de 2018
Parece imposíbel crer que,
hai unha semana, Artemisa estaba eiquí case sen ser el a mesma, parece mentira
que, non hai nin dous días, tiñamos as dúas a ialma pendéndonos dun fío que
estaba a piques de crebarse. E parece mentira porque toda esa escuridade que
ameazaba con cubrir toda a nosa vida esvaeceuse por completo, xa non queda nin
a menor pegada de todo ese sufrimento que estivo a piques de separarnos. Agora
todo brilla tanto que teño que pechar os ollos para que esa intensa luz non me encandee.
Síntome coa ialma chea de esperanza e de ilusión porque, ao fin, presinto que
todo vai cambiar favorabelmente na nosa vida. Aínda non hai nada decidido, pero
tampouco me fai falla que o estea. Sei que todo irá ben, que xa non volverán
eses horríbeis momentos que Artemisa e máis eu tivemos que enfrontar por mor de
non conseguir poñernos de acordo. Agora, véxoa tan distinta que me parece
imposíbel crer que a muller que perdeu a calma diante miña e de Lúa o sábado
sexa a mesma que agora teño comigo, que agora ri con tanta facilidade, que me
escoita todo o que necesito, que me conta como se sente sen ter nos ollos o
menor ronsel de desacougo. Noto que está distinta, que xa non ten na ialma esas
emocións que tanto dano nos fixeron. Agora todo é diferente e sei que esta
situación xa non vai cambiar. Agora xa non hai incerteza no ar, agora todo é
moi doado.
Gustaríame contar todo o
que vivimos dende que escribín por última vez, pero os momentos que compartimos
dende entón son tan intensos que non sei nin como convertelos en palabras. Tamén
sei que non é preciso que o narre todo. Sei que o máis importante é que estamos
todas ben, que podemos estar xuntas sen que ningunha se sinta incómoda e iso é
o que máis me importa.
Dende que Artemisa
regresou á miña aldeíña o martes, sinto que o único que nos rodea é felicidade,
que o único que sentimos é entusiasmo, ilusión, alegría. Nin sequera a Artemisa
a inquieta o que vaia pasar despois das nosas vacacións. Si é certo que está
feita unha lea, pero non me amosa que está preocupada, ao contrario, o único
que intenta é buscar solucións. Xa non me volveu dicir máis que non podemos
quedar eiquí porque temos que estar tres anos no piso que temos alugado, non me
di que non é posíbel vivir en Galicia porque ela ten a súa praza eilí. Esas
palabras xa non volveron saír dos seus beizos nunca máis e parece coma se ela
nunca as tivese dito.
A semana que vén, a pesar
de sentirnos tan ben eiquí, iremos facer a viaxe que tiñamos planificada porque
queremos ir a eses recunchos de Galicia que non vimos nunca. Ademais, préstanos
moito estar soíñas por eiquí, facer todas esas cousas que planificamos facer
hai xa tantas semanas e tamén temos xa reservados algúns hoteis e mercamos
billetes de trens e todo. Iremos ás Cíes, tamén, que Artemisa conseguiu sacar a
autorización e o billete de barco, e tamén faremos moitas máis excursións que
nos apetece moito facer. Despois, creo que ambas as dúas voltaremos á miña
aldeíña e estaremos eiquí ata que rematen as miñas vacacións. Hai momentos nos
que penso que, se teño que volver a Cataluña para arranxar algunhas cousas,
volverei para facelo. Mesmo poida pedir un traslado na miña empresa con máis
urxencia. Xa o teño pedido, pero pode que mo adianten se o pido.
O que máis ilusión me fai
de todo isto é que Artemisa se leva moi ben coa miña nai e tamén con Lúa. Eu
noto que se sinte moi a gusto con elas, que fala acougadamente de calquera
cousa. Con Lúa mesmo ri moito e falan coma se non tivese pasado nada entre
elas, e iso faime sentir tan ben... Tamén teño que recoñecer que o que pasou
entre Lúa e máis eu parece formar parte doutro momento. Non sei como puiden
estar así, non sei como puiden dubidar tanto. É certo que Lúa me parece un
encanto, pero iso non inflúe nada no que sinto por Artemisa. Que Artemisa e
máis eu puidésemos arranxar as cousas borrou do meu interior todas esas dúbidas
que tiña, fíxome saber que é Artemisa o único amor da miña vida e sempre será
así. Estou namorada dela como unha adolescente, coma a primeira vez que a vin,
aínda que daquela eu non podía aceptar esa emoción que despois me faría tanto
dano; pero agora é unhas das cousas máis bonitas que sinto e quero estar con
ela ata que a miña vida chegue ao seu fin. Ademais, saber que ela si quere
estar eiquí desfixo todas as miñas inseguridades e os meus medos. Saber que ela
cambiou de opinión fíxome tan feliz que aínda creo que non recuperei a calma.
Non sei que influíu nela para que mudase a súa opinión, pero dou grazas a todo
iso que o fixo posíbel. Artemisa contoume que mesmo cre que foi a cidade de
Ourense quen a axudou a entender todo iso que lle custaba tanto entender e sabe
que, namentres paseaba polas súas rúas, había unha voz que lle musitaba
certezas innegábeis, que non podía ignorar, e comprendeu neses intres canto
importaba que eu estivese eiquí, comprendeu que a miña saúde depende de estar
eiquí na miña terra. Eu sei que non é doado aceptar iso, que non é algo normal,
que é algo que pode que pareza unha tolaría, pero é a miña realidade e eu só
pido que a vida non me faga máis dano, por favor. Xa non podo aturar máis
tristura, máis morriña nin máis impotencia. Eu non podo estar lonxe de Galicia,
pero tampouco o podo estar de Artemisa e pensar que a perdía fíxome reaccionar,
fíxome esquecer toda a dor que me causara a súa actitude. Dáme igual o que teña
pasado entre nós. Eu sei que a miña Artemisiña non é así, non era esa muller
que me dedicou esas palabras tan duras. A miña Artemisiña é boíña, ten unha
ialma infinda que non lle cabe dentro súa e sei que ela tamén é fráxil; pero
agora teño a sensación de que todo irá ben, de que xa non hai máis escuridade.
Custaranos moito construír eiquí unha vida, pode ser, pero ambas as dúas temos
moitas ganas de facelo e mesmo teño que recoñecer que vexo a Artemisa capaz de
deixalo todo eilí.
Pero agora só quero gozar
de todo o que a vida está a nos regalar, quero amosarlle que a felicidade plena
existe, xaora que existe, existe porque eu a sinto latexar en min, con moita
forza, como xamais o sentín antes.
Miércoles, 1 de agosto de 2018
Parece imposible creer que, hace una semana,
Artemisa estaba aquí casi sin ser ella misma, parece mentira que, no hace ni
dos días, teníamos las dos el alma pendiéndonos de un hilo que estaba a punto
de quebrarse. Y parece mentira porque toda esa oscuridad que amenazaba con cubrir
toda nuestra vida se desvaneció por completo, ya no queda ni la menor huella de
ese sufrimiento que estuvo a punto de separarnos. Ahora todo brilla tanto que
tengo que cerrar los ojos para que esa intensa luz no me encandile. Me siento
con el alma llena de esperanza y de ilusión porque, al fin, presiento que todo
va a cambiar favorablemente en nuestra vida. Aún no hay nada decidido, pero
tampoco me hace falta que lo esté. Sé que todo irá bien, que ya no volverán
esos horribles momentos que Artemisa y yo tuvimos que enfrentar por culpa de no
conseguir ponernos de acuerdo. Ahora, la veo tan distinta que me parece
imposible creer que la mujer que perdió la calma delante de mí y de Lúa el
sábado sea la misma que ahora tengo conmigo, que ahora ríe con tanta facilidad,
que me escucha todo lo que necesito, que me cuenta cómo se siente sin tener en
los ojos ni el menor rastro de desasosiego. Noto que está distinta, que ya no
tiene en el alma esas emociones que tanto daño nos hicieron. Ahora todo es
diferente y sé que esta situación ya no va a cambiar. Ahora ya no hay
incertidumbre en el aire, ahora todo es muy fácil.
Me gustaría contar todo lo que vivimos desde
que escribí por última vez, pero los momentos que compartimos desde entonces
son tan intensos que no sé ni cómo convertirlos en palabras. También sé que no
es preciso que lo narre todo. Sé que lo más importante es que estamos todas
bien, que podemos estar juntas sin que ninguna se sienta incómoda y eso es lo
que más me importa.
Desde que Artemisa regresó a mi aldeíña el
martes, siento que lo único que nos rodea es felicidad, que lo único que
sentimos es entusiasmo, ilusión, alegría. Ni siquiera a Artemisa la inquieta lo
que vaya a pasar después de nuestras vacaciones. Sí es cierto que está hecha un
lío, pero no me demuestra que está preocupada, al contrario, lo único que
intenta es buscar soluciones. Ya no me ha vuelto a decir más que no podemos
quedarnos aquí porque tenemos que estar tres años en el piso que tenemos
alquilado, no me dice que no es posible vivir en Galicia porque ella tiene su
plaza allí. Esas palabras ya no han vuelto a salir de sus labios nunca más y
parece como si ella nunca las hubiese dicho.
La semana que viene, a pesar de sentirnos tan
bien aquí, iremos a hacer el viaje que teníamos planificado porque queremos ir
a esos rincones de Galicia que no hemos visto nunca. Además, nos apetece mucho
estar soliñas por aquí, hacer todas esas cosas que planificamos hacer hace ya
tantas semanas y también tenemos ya reservados algunos hoteles y compramos
billetes de tren y todo. Iremos a As Cíes, también, que Artemisa consiguió
sacar la autorización y el billete de barco, y también haremos muchas más
excursiones que nos apetece mucho hacer. Después, creo que ambas volveremos a
mi aldeíña y estaremos aquí hasta que acaben mis vacaciones. Hay momentos en
los que pienso que, si tengo que volver a Cataluña para arreglar algunas cosas,
volveré para hacerlo. Incluso es probable que pueda pedir un traslado en mi empresa con más
urgencia. Ya lo tengo pedido, pero puede que me lo adelanten si lo pido.
Lo que más ilusión me hace de todo esto es que
Artemisa se lleva muy bien con mi madre y también con Lúa. Yo noto que se
siente muy a gusto con ellas, que habla calmadamente de cualquier cosa. Con Lúa
incluso se ríe mucho y hablan como si no hubiese pasado nada entre ellas, y eso
me hace sentir tan bien... También tengo que reconocer que lo que pasó entre
Lúa y yo parece formar parte de otro momento. No sé cómo pude estar así, no sé
cómo pude dudar tanto. Es cierto que Lúa me parece un encanto, pero eso no
influye nada en lo que siento por Artemisa. Que Artemisa y yo hayamos podido
arreglar las cosas ha borrado de mi interior todas esas dudas que tenía, me ha
hecho saber que es Artemisa el único amor de mi vida y siempre será así. Estoy
enamorada de ella como una adolescente, como la primera vez que la vi, aunque
entonces yo no podía aceptar esa emoción que después me haría tanto daño; pero
ahora es una de las cosas más bonitas que siento y quiero estar con ella hasta
que mi vida llegue a su fin. Además, saber que ella sí quiere estar aquí ha
deshecho todas mis inseguridades y mis miedos. Saber que ella ha cambiado de
opinión me ha hecho tan feliz que todavía creo que no he recuperado la calma.
No sé qué influyó en ella para que cambiase de opinión, pero doy gracias a todo
eso que lo hizo posible. Artemisa me ha contado que incluso cree que fue la
ciudad de Ourense quien la ayudó a entender todo eso que le costaba tanto
entender y sabe que, mientras paseaba por sus calles, había una voz que le
musitaba certezas innegables, que no podía ignorar, y comprendió en esos
instantes que yo estuviese aquí, comprendió que mi salud depende de estar aquí
en mi tierra. Yo sé que no es fácil aceptar eso, que no es algo normal, que es
algo que puede que parezca una locura, pero es mi realidad y yo sólo pido que
la vida no me haga más daño, por favor. Ya no puedo soportar más tristeza, más
morriña ni más impotencia. Yo no puedo estar lejos de Galicia, pero tampoco
puedo estarlo de Artemisa y pensar que la perdía me hizo reaccionar, me hizo
olvidar todo el dolor que me había causado su actitud. Me da igual lo que haya
pasado entre nosotras. Yo sé que mi Artemisiña no es así, no era esa mujer que
me dedicó esas palabras tan duras. Mi Artemisiña es bueniña, tiene un alma
infinita que no le cabe dentro de ella y sé que ella también es frágil; pero
ahora tengo la sensación de que todo irá bien, de que ya no hay más oscuridad.
Nos costará mucho construir aquí una vida, puede ser, pero ambas tenemos muchas
ganas de hacerlo e incluso tengo que reconocer que veo a Artemisa capaz de
dejarlo todo allí.
Pero ahora sólo quiero disfrutar de todo lo que
la vida está regalándonos, quiero demostrarle que la felicidad plena existe,
por supuesto que existe, existe porque yo la siento latir en mí, con mucha
fuerza, como jamás lo he sentido antes.
Agnes también está feliz por el cambio de actitud de Artemisa. Es que era lo único que fallaba, sus celos y su cabezonería con que volviese a Catalunya. Ahora las cosas son muy diferentes, como si aquello formase parte de una etapa muy lejana de sus vidas. Es muy mágico que haya sido la propia Ourense la que haya hecho ver las cosas con claridad a Artemisa. Quizás no utilizase palabras, pero con sus calles, su ambiente y la calidad de vida que se respira allí, fue más que suficiente para hacerle comprender que Agnes debe vivir allí, y que ella misma puede hacerlo, que será feliz. Ahora Agnes ve aquello que vivió con Lúa, aquellos sentimientos, lejanos y desde otra perspectiva. Tiene las cosas mucho más claras. Después de haber leído a Artemisa y ahora Agnes, no cabe duda de que están viviendo uno de los momentos más dulces en sus vidas. Ojalá dure mucho. Una entrada cortita, pero preciosa.
ResponderEliminarComo en un péndulo la situación ahora se has desplazado al otro extremo... bueno, creo que cuando pasan estas cosas lo mejor es aprovecharlas, incluso aunque sepamos que no va a durar. La misma Agnes da la clave de la situación: Eu non podo estar lonxe de Galicia, pero tampouco o podo estar de Artemisa. Es curioso que ahora lo diga desde un punto de vista positivo, porque igual valdría para un momento de desesperación, ya que ese es exactamente el estado de la cuestión. Artemisa parece que se ha olvidado de todo, pero ¿realmente es así? Es decir, me encanta que Agnes esté tan bien con Artemisa, tan enamorada y segura, pero ¿cómo se resolverá la situación? Realmente es mejor siempre partir de lo positivo, así que más fácil es pensar desde el sosiego que desde la desesperación, pero no me queda claro que el asunto vaya a salir bien... habrá que ir leyendo más...
ResponderEliminar