jueves, 30 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 1 DE AGOSTO DE 2018


Mércores, 1 de agosto de 2018
Parece imposíbel crer que, hai unha semana, Artemisa estaba eiquí case sen ser el a mesma, parece mentira que, non hai nin dous días, tiñamos as dúas a ialma pendéndonos dun fío que estaba a piques de crebarse. E parece mentira porque toda esa escuridade que ameazaba con cubrir toda a nosa vida esvaeceuse por completo, xa non queda nin a menor pegada de todo ese sufrimento que estivo a piques de separarnos. Agora todo brilla tanto que teño que pechar os ollos para que esa intensa luz non me encandee. Síntome coa ialma chea de esperanza e de ilusión porque, ao fin, presinto que todo vai cambiar favorabelmente na nosa vida. Aínda non hai nada decidido, pero tampouco me fai falla que o estea. Sei que todo irá ben, que xa non volverán eses horríbeis momentos que Artemisa e máis eu tivemos que enfrontar por mor de non conseguir poñernos de acordo. Agora, véxoa tan distinta que me parece imposíbel crer que a muller que perdeu a calma diante miña e de Lúa o sábado sexa a mesma que agora teño comigo, que agora ri con tanta facilidade, que me escoita todo o que necesito, que me conta como se sente sen ter nos ollos o menor ronsel de desacougo. Noto que está distinta, que xa non ten na ialma esas emocións que tanto dano nos fixeron. Agora todo é diferente e sei que esta situación xa non vai cambiar. Agora xa non hai incerteza no ar, agora todo é moi doado.
Gustaríame contar todo o que vivimos dende que escribín por última vez, pero os momentos que compartimos dende entón son tan intensos que non sei nin como convertelos en palabras. Tamén sei que non é preciso que o narre todo. Sei que o máis importante é que estamos todas ben, que podemos estar xuntas sen que ningunha se sinta incómoda e iso é o que máis me importa.
Dende que Artemisa regresou á miña aldeíña o martes, sinto que o único que nos rodea é felicidade, que o único que sentimos é entusiasmo, ilusión, alegría. Nin sequera a Artemisa a inquieta o que vaia pasar despois das nosas vacacións. Si é certo que está feita unha lea, pero non me amosa que está preocupada, ao contrario, o único que intenta é buscar solucións. Xa non me volveu dicir máis que non podemos quedar eiquí porque temos que estar tres anos no piso que temos alugado, non me di que non é posíbel vivir en Galicia porque ela ten a súa praza eilí. Esas palabras xa non volveron saír dos seus beizos nunca máis e parece coma se ela nunca as tivese dito.
A semana que vén, a pesar de sentirnos tan ben eiquí, iremos facer a viaxe que tiñamos planificada porque queremos ir a eses recunchos de Galicia que non vimos nunca. Ademais, préstanos moito estar soíñas por eiquí, facer todas esas cousas que planificamos facer hai xa tantas semanas e tamén temos xa reservados algúns hoteis e mercamos billetes de trens e todo. Iremos ás Cíes, tamén, que Artemisa conseguiu sacar a autorización e o billete de barco, e tamén faremos moitas máis excursións que nos apetece moito facer. Despois, creo que ambas as dúas voltaremos á miña aldeíña e estaremos eiquí ata que rematen as miñas vacacións. Hai momentos nos que penso que, se teño que volver a Cataluña para arranxar algunhas cousas, volverei para facelo. Mesmo poida pedir un traslado na miña empresa con máis urxencia. Xa o teño pedido, pero pode que mo adianten se o pido.
O que máis ilusión me fai de todo isto é que Artemisa se leva moi ben coa miña nai e tamén con Lúa. Eu noto que se sinte moi a gusto con elas, que fala acougadamente de calquera cousa. Con Lúa mesmo ri moito e falan coma se non tivese pasado nada entre elas, e iso faime sentir tan ben... Tamén teño que recoñecer que o que pasou entre Lúa e máis eu parece formar parte doutro momento. Non sei como puiden estar así, non sei como puiden dubidar tanto. É certo que Lúa me parece un encanto, pero iso non inflúe nada no que sinto por Artemisa. Que Artemisa e máis eu puidésemos arranxar as cousas borrou do meu interior todas esas dúbidas que tiña, fíxome saber que é Artemisa o único amor da miña vida e sempre será así. Estou namorada dela como unha adolescente, coma a primeira vez que a vin, aínda que daquela eu non podía aceptar esa emoción que despois me faría tanto dano; pero agora é unhas das cousas máis bonitas que sinto e quero estar con ela ata que a miña vida chegue ao seu fin. Ademais, saber que ela si quere estar eiquí desfixo todas as miñas inseguridades e os meus medos. Saber que ela cambiou de opinión fíxome tan feliz que aínda creo que non recuperei a calma. Non sei que influíu nela para que mudase a súa opinión, pero dou grazas a todo iso que o fixo posíbel. Artemisa contoume que mesmo cre que foi a cidade de Ourense quen a axudou a entender todo iso que lle custaba tanto entender e sabe que, namentres paseaba polas súas rúas, había unha voz que lle musitaba certezas innegábeis, que non podía ignorar, e comprendeu neses intres canto importaba que eu estivese eiquí, comprendeu que a miña saúde depende de estar eiquí na miña terra. Eu sei que non é doado aceptar iso, que non é algo normal, que é algo que pode que pareza unha tolaría, pero é a miña realidade e eu só pido que a vida non me faga máis dano, por favor. Xa non podo aturar máis tristura, máis morriña nin máis impotencia. Eu non podo estar lonxe de Galicia, pero tampouco o podo estar de Artemisa e pensar que a perdía fíxome reaccionar, fíxome esquecer toda a dor que me causara a súa actitude. Dáme igual o que teña pasado entre nós. Eu sei que a miña Artemisiña non é así, non era esa muller que me dedicou esas palabras tan duras. A miña Artemisiña é boíña, ten unha ialma infinda que non lle cabe dentro súa e sei que ela tamén é fráxil; pero agora teño a sensación de que todo irá ben, de que xa non hai máis escuridade. Custaranos moito construír eiquí unha vida, pode ser, pero ambas as dúas temos moitas ganas de facelo e mesmo teño que recoñecer que vexo a Artemisa capaz de deixalo todo eilí.
Pero agora só quero gozar de todo o que a vida está a nos regalar, quero amosarlle que a felicidade plena existe, xaora que existe, existe porque eu a sinto latexar en min, con moita forza, como xamais o sentín antes.
 
Miércoles, 1 de agosto de 2018
Parece imposible creer que, hace una semana, Artemisa estaba aquí casi sin ser ella misma, parece mentira que, no hace ni dos días, teníamos las dos el alma pendiéndonos de un hilo que estaba a punto de quebrarse. Y parece mentira porque toda esa oscuridad que amenazaba con cubrir toda nuestra vida se desvaneció por completo, ya no queda ni la menor huella de ese sufrimiento que estuvo a punto de separarnos. Ahora todo brilla tanto que tengo que cerrar los ojos para que esa intensa luz no me encandile. Me siento con el alma llena de esperanza y de ilusión porque, al fin, presiento que todo va a cambiar favorablemente en nuestra vida. Aún no hay nada decidido, pero tampoco me hace falta que lo esté. Sé que todo irá bien, que ya no volverán esos horribles momentos que Artemisa y yo tuvimos que enfrentar por culpa de no conseguir ponernos de acuerdo. Ahora, la veo tan distinta que me parece imposible creer que la mujer que perdió la calma delante de mí y de Lúa el sábado sea la misma que ahora tengo conmigo, que ahora ríe con tanta facilidad, que me escucha todo lo que necesito, que me cuenta cómo se siente sin tener en los ojos ni el menor rastro de desasosiego. Noto que está distinta, que ya no tiene en el alma esas emociones que tanto daño nos hicieron. Ahora todo es diferente y sé que esta situación ya no va a cambiar. Ahora ya no hay incertidumbre en el aire, ahora todo es muy fácil.
Me gustaría contar todo lo que vivimos desde que escribí por última vez, pero los momentos que compartimos desde entonces son tan intensos que no sé ni cómo convertirlos en palabras. También sé que no es preciso que lo narre todo. Sé que lo más importante es que estamos todas bien, que podemos estar juntas sin que ninguna se sienta incómoda y eso es lo que más me importa.
Desde que Artemisa regresó a mi aldeíña el martes, siento que lo único que nos rodea es felicidad, que lo único que sentimos es entusiasmo, ilusión, alegría. Ni siquiera a Artemisa la inquieta lo que vaya a pasar después de nuestras vacaciones. Sí es cierto que está hecha un lío, pero no me demuestra que está preocupada, al contrario, lo único que intenta es buscar soluciones. Ya no me ha vuelto a decir más que no podemos quedarnos aquí porque tenemos que estar tres años en el piso que tenemos alquilado, no me dice que no es posible vivir en Galicia porque ella tiene su plaza allí. Esas palabras ya no han vuelto a salir de sus labios nunca más y parece como si ella nunca las hubiese dicho.
La semana que viene, a pesar de sentirnos tan bien aquí, iremos a hacer el viaje que teníamos planificado porque queremos ir a esos rincones de Galicia que no hemos visto nunca. Además, nos apetece mucho estar soliñas por aquí, hacer todas esas cosas que planificamos hacer hace ya tantas semanas y también tenemos ya reservados algunos hoteles y compramos billetes de tren y todo. Iremos a As Cíes, también, que Artemisa consiguió sacar la autorización y el billete de barco, y también haremos muchas más excursiones que nos apetece mucho hacer. Después, creo que ambas volveremos a mi aldeíña y estaremos aquí hasta que acaben mis vacaciones. Hay momentos en los que pienso que, si tengo que volver a Cataluña para arreglar algunas cosas, volveré para hacerlo. Incluso es probable que pueda pedir un traslado en mi empresa con más urgencia. Ya lo tengo pedido, pero puede que me lo adelanten si lo pido.
Lo que más ilusión me hace de todo esto es que Artemisa se lleva muy bien con mi madre y también con Lúa. Yo noto que se siente muy a gusto con ellas, que habla calmadamente de cualquier cosa. Con Lúa incluso se ríe mucho y hablan como si no hubiese pasado nada entre ellas, y eso me hace sentir tan bien... También tengo que reconocer que lo que pasó entre Lúa y yo parece formar parte de otro momento. No sé cómo pude estar así, no sé cómo pude dudar tanto. Es cierto que Lúa me parece un encanto, pero eso no influye nada en lo que siento por Artemisa. Que Artemisa y yo hayamos podido arreglar las cosas ha borrado de mi interior todas esas dudas que tenía, me ha hecho saber que es Artemisa el único amor de mi vida y siempre será así. Estoy enamorada de ella como una adolescente, como la primera vez que la vi, aunque entonces yo no podía aceptar esa emoción que después me haría tanto daño; pero ahora es una de las cosas más bonitas que siento y quiero estar con ella hasta que mi vida llegue a su fin. Además, saber que ella sí quiere estar aquí ha deshecho todas mis inseguridades y mis miedos. Saber que ella ha cambiado de opinión me ha hecho tan feliz que todavía creo que no he recuperado la calma. No sé qué influyó en ella para que cambiase de opinión, pero doy gracias a todo eso que lo hizo posible. Artemisa me ha contado que incluso cree que fue la ciudad de Ourense quien la ayudó a entender todo eso que le costaba tanto entender y sabe que, mientras paseaba por sus calles, había una voz que le musitaba certezas innegables, que no podía ignorar, y comprendió en esos instantes que yo estuviese aquí, comprendió que mi salud depende de estar aquí en mi tierra. Yo sé que no es fácil aceptar eso, que no es algo normal, que es algo que puede que parezca una locura, pero es mi realidad y yo sólo pido que la vida no me haga más daño, por favor. Ya no puedo soportar más tristeza, más morriña ni más impotencia. Yo no puedo estar lejos de Galicia, pero tampoco puedo estarlo de Artemisa y pensar que la perdía me hizo reaccionar, me hizo olvidar todo el dolor que me había causado su actitud. Me da igual lo que haya pasado entre nosotras. Yo sé que mi Artemisiña no es así, no era esa mujer que me dedicó esas palabras tan duras. Mi Artemisiña es bueniña, tiene un alma infinita que no le cabe dentro de ella y sé que ella también es frágil; pero ahora tengo la sensación de que todo irá bien, de que ya no hay más oscuridad. Nos costará mucho construir aquí una vida, puede ser, pero ambas tenemos muchas ganas de hacerlo e incluso tengo que reconocer que veo a Artemisa capaz de dejarlo todo allí.
Pero ahora sólo quiero disfrutar de todo lo que la vida está regalándonos, quiero demostrarle que la felicidad plena existe, por supuesto que existe, existe porque yo la siento latir en mí, con mucha fuerza, como jamás lo he sentido antes.

2 comentarios:

  1. Agnes también está feliz por el cambio de actitud de Artemisa. Es que era lo único que fallaba, sus celos y su cabezonería con que volviese a Catalunya. Ahora las cosas son muy diferentes, como si aquello formase parte de una etapa muy lejana de sus vidas. Es muy mágico que haya sido la propia Ourense la que haya hecho ver las cosas con claridad a Artemisa. Quizás no utilizase palabras, pero con sus calles, su ambiente y la calidad de vida que se respira allí, fue más que suficiente para hacerle comprender que Agnes debe vivir allí, y que ella misma puede hacerlo, que será feliz. Ahora Agnes ve aquello que vivió con Lúa, aquellos sentimientos, lejanos y desde otra perspectiva. Tiene las cosas mucho más claras. Después de haber leído a Artemisa y ahora Agnes, no cabe duda de que están viviendo uno de los momentos más dulces en sus vidas. Ojalá dure mucho. Una entrada cortita, pero preciosa.

    ResponderEliminar
  2. Como en un péndulo la situación ahora se has desplazado al otro extremo... bueno, creo que cuando pasan estas cosas lo mejor es aprovecharlas, incluso aunque sepamos que no va a durar. La misma Agnes da la clave de la situación: Eu non podo estar lonxe de Galicia, pero tampouco o podo estar de Artemisa. Es curioso que ahora lo diga desde un punto de vista positivo, porque igual valdría para un momento de desesperación, ya que ese es exactamente el estado de la cuestión. Artemisa parece que se ha olvidado de todo, pero ¿realmente es así? Es decir, me encanta que Agnes esté tan bien con Artemisa, tan enamorada y segura, pero ¿cómo se resolverá la situación? Realmente es mejor siempre partir de lo positivo, así que más fácil es pensar desde el sosiego que desde la desesperación, pero no me queda claro que el asunto vaya a salir bien... habrá que ir leyendo más...

    ResponderEliminar