lunes, 3 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 18 DE AGOSTO DE 2018


Sábado, 18 de agosto de 2018
Xa estou de volta na miña aldea. Houbo momentos nos que pensei que voltaría soa, sen Artemisa, porque, sobre todo o xoves, ela estaba totalmente convencida de que regresaría a Barcelona para poder ir de vacacións coa súa irmá a unha casa rural nos Perineos, pero ao final non o fixo. Tivemos unha discusión bastante forte o xoves porque ela non me deixaba de pedir que fose con elas, que o fixese por ela, que lle prestaba moito vivir eses días comigo, que o podería facer por ela, que despois podía voltar á miña aldea o sábado que vén, que non entendía por que me abafaba tanto pensar na idea de voltar a Barcelona, que non me estaba a pedir que xa non volvese máis, que só serían uns días... pero a min non me prestaba en absoluto voltar a Barcelona, e menos estes días horríbeis nos que hai tanta xente, nos que hai tanto atraso nos voos. O curioso é que despois estivemos mirando como ía o voo que teriamos que ter collido se tivésemos decidido regresar a Barcelona e ía con moitísimo atraso. En troques de ir ao aeroporto de Vigo, o que fixemos foi ir a Vigo Guixar e coller un tren a Ourense, de volta a Ourense, e despois o meu tío Damián levounos de volta á aldeíña. Houbo momentos nos que parecía que Artemisa estaba enfadada ou mal, pero despois axiña se recuperaba e noto que está feliz por estar eiquí.
O xoves, se non discutimos máis forte, foi por min, porque eu non lle contestaba a todo o que me dicía. Enriba, deulle outro ataque de celos e dicía que tamén quería marchar de eiquí para perder de vista a Lúa, que se decataba de que nos mirabamos dun xeito especial, que non é parva, que ela me come cos ollos cada vez que me poño en bikini diante dela. Referíase sobre todo a ese momento no que nos bañamos no mar das Cíes, que Lúa me mirou dun xeito moi especial, devorábame cos ollos e Artemisa se decatou, pero aí eu non podo facer nada. Que cadaquén mire como queira, eu non lle vou dicir nada. O problema estaría se fose eu a que mirase eisí. Eisí mesmo llo dixen a Artemisa cando ela me preguntou se a min non me amolaría que alguén a mirase eisí e eu lle dixen que non, que me molestaría se ela mirase eisí. Despois, ao día seguinte, cando eu aínda non decidira se ir con ela ou non, díxome que eu tiña razón, que ela me fixo unha promesa que tiña que cumprir. Entendeu que eu non tiña por que ir a ningunha parte se non me prestaba nada facelo, que entendía que eu non quixese voltar. Eu dubidaba, pero si tería ido con ela facendo un inmenso esforzo. Non me apetecía nada, pero, por ela... pero menos mal que ao final non tiven que facelo. Ademais é que ten razón. Ela díxome que podiamos pasar todo o verán na miña aldea. Non sei a que viña mudar de plans eisí, pero xa está. Non vou falar todo o tempo diso.
Vivimos esta semana unha viaxe inesquecíbel. Fixemos todo o que tiñamos planificado coma se non levásemos eiquí xa un mes. E paseino tan ben, gocei tanto de cada momento e fun tan feliz que me parece imposíbel que a felicidade aínda poida continuar eiquí, na miña aldea. Non estou acostumada a non marchar de Galicia despois dunha viaxe tan marabillosa e estar aínda eiquí sabendo que non teño que me ir, que podo quedar eiquí o tempo que queira, mantenme nunha nube que non se desfará nunca. Onte a miña nai recibiume coma se en realidade levásemos sen vernos moitos máis días. Abrazoume con moito agarimo namentres dicía: “filliña, filliña, que ben que esteas eiquí”. Ela tamén tiña medo a que me fose, aínda que tamén me arengaba a que fose de vacacións con Artemisa e maila súa irmá, que tamén habería máis amigas de Casandra, pero menos mal que non fomos eilí. Tan só imaxinarme nesa cidade, nese aeroporto e rodeada de xente que non fala a miña lingua nin co meu acento póñome doentísima.
A fin de semana pasada estivemos con Casandra en Compostela, que veu connosco, veu o venres porque lle prestaba moito estar eiquí uns días e sobre todo en Santiago, pero marchou o domingo polo serán. Pasamos con ela uns días moi divertidos. Fixemos excursións moi chulas e tamén estivemos por Santiago moi ben. Despois, o martes, quedamos en Ourense con Lúa e ela estivo connosco todos os días desta semana. Artemisa díxome o xoves que non entendía por que tivo que estar tanto tempo, que ela quería facer esta viaxe a soas comigo, pero como lle iamos dicir que se fose? Ademais, eu non quería que se fose. Tamén me prestaba moitísimo compartir con ela todo o que iamos facer, carallo. Téñolle moito agarimo a Lúa, aínda que Artemisa non o entenda, e é certo que entre nós hai algo especial, pero non pasa nada máis. Non deixarei nunca a Artemisa por iso e tamén sei que non estou tan namorada de Lúa como para tela de parella, pero si sinto algo especial por ela que sei que non chegará a ningures. Tamén é saber que compartimos os mesmos sentimentos, que sentimos o mesmo. Cando estamos por exemplo por Ourense e nos atopamos nun recuncho que nos gusta moito ás dúas, pois é normal que nos miremos con felicidade. Tamén cando brindamos cos viños que máis nos gustan, cando compartimos un bo xantar, cando estamos nun lugar fermoso que nos enche a ialma de beleza e amor, non podo evitar mirala con felicidade, agarimo e tenrura cando sei que ela está sentindo o mesmo ca min. É certo que ás veces soño con ela, pero queda só niso, en soños, e en miradas, xa está. Pero Artemisa non atura nin que nos falemos, pero iso ten que cambialo ela. Non obstante, teño que recoñecer que está moito mellor do que pensaba que estaría.
Ai, agora teño moito sono. Estou escribindo na cociña da miña casa e teño os ollos case pechados. Non sei por que teño tanto sono. Levo todos estes días durmindo raro porque durmimos en sitios distintos cada vez, e iso nótase. Onte pola noitiña, Artemisa e máis eu fomos durmir bastante tarde. Esta noite hai unha pandeirada na miña aldea e tamén o sábado pasado estiven bailando nunha festa que facían en Santiago, onde tocaba un grupo nun bar, eisí na rúa, e non puiden evitar mesturarme coa xente e danzar. Casandra quedou abraiadísima cando me veu danzar eisí, xunto a xente que non me coñecía nin nada, pero neses momentos coñecémonos todos, somos iguais todos.
Xa seguirei escribindo noutro momento. Só quería contar que xa estou de novo eiquí. Xa contarei todo o que vivimos estes días. Foi marabilloso.
 
Sábado, 18 de agosto de 2018
Ya estoy de vuelta en mi aldea. Hubo momentos en los que pensé que volvería sola, sin Artemisa, porque, sobre todo el jueves, ella estaba totalmente convencida de que regresaría a Barcelona para poder ir de vacaciones con su hermana a una casa rural en los Pirineos, pero al final no lo hizo. Tuvimos una discusión bastante fuerte el jueves porque ella no dejaba de pedirme que fuese con ellas, que lo hiciese por ella, que le apetecía mucho vivir esos días conmigo, que podría hacerlo por ella, que después podía volver a mi aldea el sábado que viene, que no entendía por qué me agobiaba tanto pensar en la idea de volver a Barcelona, que no estaba pidiéndome que ya no volviese más, que sólo serían unos días... pero a mí no me apetecía en absoluto volver a Barcelona, y menos estos días horribles en los que hay tanta gente, en los que hay tanto retraso en los vuelos. Lo curioso es que después estuvimos mirando cómo iba el vuelo que tendríamos que haber cogido si hubiésemos decidido regresar a Barcelona e iba con muchísimo retraso. En vez de ir al aeropuerto de Vigo, lo que hicimos fue ir a Vigo Guixar y coger un tren a Ourense, de vuelta a Ourense, y después mi tío Damián nos llevó de vuelta a la aldeíña. Hubo momentos en los que parecía que Artemisa estaba enfadada o mal, pero después enseguida se recuperaba y noto que está feliz por estar aquí.
El jueves, si no discutimos más fuerte, fue por mí, porque yo no le contestaba a todo lo que me decía. Encima, le dio otro ataque de celos y decía que también quería marcharse de aquí para perder de vista a Lúa, que se percataba de que nos mirábamos de un modo especial, que no es tonta, que ella me come con los ojos cada vez que me pongo en bikini delante de ella. Se refería sobre todo a ese momento en el que nos bañamos en el mar de las Cíes, que Lúa me miró de un modo muy especial, me devoraba con los ojos y Artemisa se dio cuenta, pero ahí yo no puedo hacer nada. Que cada quien mire como quiera, yo no le voy a decir nada. El problema estaría si fuese yo la que mirase así. Así mismo se lo dije a Artemisa cuando ella me preguntó si a mí no me molestaría que alguien la mirase así y yo le dije que no, que me molestaría si ella mirase así. Después, al día siguiente, cuando yo todavía no había decidido si ir con ella o no, me dijo que yo tenía razón, que ella me hizo una promesa que tenía que cumplir. Entendió que yo no tenía por qué ir a ninguna parte si no me apetecía nada hacerlo, que entendía que yo no quisiese volver. Yo dudaba, pero sí habría ido con ella haciendo un inmenso esfuerzo. No me apetecía nada, pero, por ella... pero menos mal que al final no tuve que hacerlo. Además es que tiene razón. Ella me dijo que podíamos pasar todo el verano en mi aldea. No sé a qué venía cambiar de planes así, pero ya está. No voy a hablar todo el tiempo de eso.
Vivimos esta semana un viaje inolvidable. Hicimos todo lo que teníamos planificado como si no llevásemos aquí ya un mes. Y me lo pasé tan bien, disfruté tanto de cada momento y fui tan feliz que me parece imposible que la felicidad todavía pueda continuar aquí, en mi aldea. No estoy acostumbrada a no marcharme de Galicia después de un viaje tan maravilloso y estar aquí sabiendo que no me tengo que ir, que me puedo quedar aquí el tiempo que quiera, me mantiene en una nube que no se deshará nunca. Ayer mi madre me recibió como si en realidad llevásemos sin vernos muchos más días. Me abrazó con mucho cariño mientras decía: “filliña, filliña, qué bien que estés aquí”. Ella también tenía miedo a que me fuese, aunque también me animaba a que fuese de vacaciones con Artemisa y su hermana, que también habría más amigas de Casandra, pero menos mal que no fuimos allí. Tan sólo con imaginarme en esa ciudad, en ese aeropuerto y rodeada de gente que no habla mi lengua ni con mi acento me pongo malísima.
El fin de semana pasado estuvimos con Casandra en Compostela, que vino con nosotras, vino el viernes porque le apetecía mucho estar aquí unos días y sobre todo en Santiago, pero se marchó el domingo al atardecer. Pasamos con ella unos días muy divertidos. Hicimos excursiones muy chulas y también estuvimos por Santiago muy bien. Después, el martes, quedamos en Ourense con Lúa y ella estuvo con nosotras todos los días de esta semana. Artemisa me dijo el jueves que no entendía por qué tuvo que estar tanto tiempo, que ella quería hacer este viaje a solas conmigo, pero ¿cómo íbamos a decirle que se fuese? Además, yo no quería que se fuese. También me apetecía muchísimo compartir con ella todo lo que íbamos a hacer, carallo. Le tengo mucho cariño a Lúa, aunque Artemisa no lo entienda, y es cierto que entre nosotras hay algo especial, pero no pasa nada más. No dejaré nunca a Artemisa por eso y también sé que no estoy tan enamorada de Lúa como para tenerla de pareja, pero sí siento algo especial por ella que sé que no llegará a ninguna parte. También es saber que compartimos los mismos sentimientos, que sentimos lo mismo cuando estamos por ejemplo por Ourense y nos encontramos en un rincón que nos gusta mucho a las dos, pues es normal que nos miremos con felicidad. También cuando brindamos con los vinos que más nos gustan, cuando compartimos una buena comida, cuando estamos en un lugar hermoso que nos llena el alma de belleza y amor, no puedo evitar mirarla con felicidad, cariño y ternura cuando sé que ella está sintiendo lo mismo que yo. Es cierto que a veces sueño con ella, pero queda sólo en eso, en sueños, y en miradas, ya está. Pero Artemisa no soporta ni que nos hablemos, pero eso tiene que cambiarlo ella. No obstante, tengo que reconocer que está mucho mejor de lo que pensaba que estaría.
Ay, ahora tengo mucho sueño. Estoy escribiendo en la cocina de mi casa y tengo los ojos casi cerrados. No sé por qué tengo tanto sueño. Llevo todos estos días durmiendo raro porque dormimos en sitios distintos cada vez, y eso se nota. Ayer por la nocheciña, Artemisa y yo nos fuimos a dormir bastante tarde. Esta noche hay una pandeirada en mi aldea y también el sábado pasado estuve bailando en una fiesta que hacían en Santiago, donde tocaba un grupo en un bar, así en la calle, y no pude evitar mezclarme con la gente y danzar. Casandra se quedó asombradísima cuando me vio bailar así, junto a gente que no me conocía de nada, pero en esos momentos nos conocemos todos, somos iguales todos.
Ya seguiré escribiendo en otro momento. Sólo quería contar que ya estoy de nuevo aquí. Ya contaré todo lo que vivimos estos días. Fue maravilloso.

2 comentarios:

  1. En este capítulo me he dado cuenta de algo. Es que Agnes no puede salir de Galicia. Es feliz allí, pero es triste que se agobie pensando en estar rodeada de gente que no habla su idioma o no tiene su acento, que no pueda disfrutar de un viaje a los pirineos, que es un lugar precioso. Tiene una parte que me entristece, que su felicidad y su salud dependan de estar siempre en un lugar determinado. Menos mal que es Galicia, que es una tierra maravillosa. Por otra parte, parece que ya han saltado los primeros piques después de semanas de completa felicidad. Ya me extrañaba a mi que los celos de Artemisa desapareciesen así, de golpe, y además, si encima Lúa no se corta y mira con deseo a Agnes ante Artemisa...es normal que se disparen sus celos. Es cierto, solamente son miradas, no pasa nada más, pero puede molestar mucho, dependiendo de la personalidad de cada uno. Casandra estará flipando, viendo a Agnes bailar en bares con desconocidos. Eso sería impensable hace unos meses en Catalunya. Ains, a Agnes le da asco Barcelona, se nota por su forma de escribir. Ya le tiene manía. Por cierto, se me olvidó comentar en la otra entrada lo de Gilbert y Gaya. Artemisa tiene razón, si la viesen así, tan feliz y curada, seguro que se arrepentirían por haber sido tan injustos con ella. Aunque hay cosas que no sabemos, secretos ocultos que de momento, no descubriremos.

    ResponderEliminar
  2. Que las personas no somos máquinas lo demuestra este capítulo, donde vemos cómo tendemos a oscilar como péndulos, y tras alcanzar una posición que parece sólida e inamovible, parece como si nos diera vértigo y mirásemos hacia detrás con nostalgia; pero no, a diferencia del péndulo, nuestros retrocesos no son verdaderas vueltas atrás, sino solo expresión de dudas e inseguridades que, en el fondo, reafirman el cambio. Artemisa es el ejemplo justo de todo esto, con su vuelta a Cataluña, sus dudas con Lúa, sus enfados infantiles que no dejan de ser una expresión de miedo porque su vida está cambiando. Pero, en el fondo, ella sabe que quiere a Agnes, que le gusta su nueva vida, aunque no sepa del todo a dónde le va a llevar, espero que tenga la sabiduría suficiente como para ser consciente de todo ello.


    Agnes, en cambio, ha asumido su nueva vida de un modo absoluto, tanto que da miedo su poca flexibilidad a la hora de plantearse una visita fuera de Galicia, y mucho menos a Barcelona. En realidad, eso no deja de ser una muestra de debilidad e inseguridad, como le pasa a Artemisa pero de otro modo, porque renunciar de modo absoluto a salir de Galicia (salvo algún caso extremo, pero nunca por gusto propio), no deja de ser una muestra de pobreza mental, estoy seguro que en algún momento, más adelante, sí será capaz de desear ver otros lugares y otras gentes fuera de su queridísima Galicia.


    De momento Casandra también ha ido de visita, y aunque sea con esas discusiones de enamoradas la vida parece irles bien, la situación se va consolidando, y basta mirar atrás para comprender que el cambio sí ha sido enorme.

    Pensaba en la capacidad de plasmar cosas que tienes con muy pocas palabras; este capítulo se podría decir que es una frase que explota, no es sino el desarrollo de lo que dices inicialmente, y si solo se hubiera leído eso, en el fondo habríamos captado lo esencial: Xa estou de volta na miña aldea.

    ResponderEliminar