lunes, 24 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: MARTES, 18 DE SETEMBRO DE 2018


Martes, 18 de setembro de 2018

Teño moitísimas cousas que contar. O primeiro que quero explicar é o soño que tiven esta noite. Foi moi estraño e real. Aínda teño na ialma as sensacións que experimentei nel e tamén, decotío, a mente se me enche das imaxes que vin e do recordo de todo o que pasou. Lembro perfectamente cada intre dese soño, emporiso poderei explicalo ben, sen trabucarme. Lembro que corría por Ourense, pola cidade, polas súas antigas rúas de pedra, pero non era esta época. Ao lonxe, non se vían os edificios dos barrios novos, non se vían as modernas rúas e nin tan sequera estaba construída a estrada que conecta Ourense con Castela. Non había nada, só campos, mesmo había barrancos e casiñas moi pequenas de pedra. Eu corría cara á ponte romana por rúas que non só estaban cheas de lama, senón de sangue. Había moita sangue. Por todas partes, ouvíanse berros, laios, peticións de axuda. Eu estaba completamente estarrecida, pero o medo non me nubraba a mente. Sabía onde tiña que ir, a quen tiña que buscar. Conseguín chegar á ponte intentando que ninguén me vise. Sabía que, se alguén me descubría correndo pola cidade, me podían matar. Cando á fin cheguei á ponte, vin que o río Miño estaba vermello. Había sangue por todas partes. Aquilo horrorizábame tanto que case que non podía respirar. Baixei á parte baixa da ponte para ir á beiriña do río. Cría que, se o desexaba con todas as miñas forzas, podería conseguir que as súas augas de novo fosen azuis. Entón, cando estaba baixo os arcos da ponte, vin que Artemisa estaba asomada á ponte, pero diante súa non había ningunha varanda nin nada que a protexese. Ela queríase lanzar ao baleiro. Chamábame dende a distancia, gritando moito, con desesperación, dicíndome que, se eu non volvía con ela, se botaría ao río. Eu non sabía que facer. Nesa realidade, eu tamén estaba con Lúa. Vivía con ela nunha casiña lonxe do centro da cidade, no bosque, agochadas de calquera ollar. Tiña moi presente que a nosa relación estaba totalmente prohibida e que nos podían matar se a xente sabía que estabamos xuntas. Non sei en que época vivía nese soño, pero, pola roupa que levaba e por como estaba a cidade, coido que era na Idade media ou case na Idade Moderna, a finais do século XV.

Eu, sen importarme que alguén me ouvise, pedinlle a Artemisa que, por favor, non se lanzase, que me agardase, que iría ao seu lado, pero que non fixese ningunha tolaría; pero Artemisa estaba totalmente entolecida e non me escoitaba. Empecei a correr en canto me decatei de que ela cada vez estaba máis preto do bordo da ponte, pero non me deu tempo a salvala. Artemisa lanzouse ao río, sen berrar. O ar da mañá envolveuna nunha aperta agarimosa e Artemisa caeu no río, no río cheo de sangue.

Eu corrín ata a beiriña do río porque cría que aínda a podería salvar, pero Artemisa se afundía sen que nin ela mesma loitase pola súa vida. Antes de desaparecer definitivamente, díxome, cunha voz rota, que nunca podería ser feliz porque sempre cargaría coa culpa que me faría sentir a súa morte e que morrera só por culpa miña, porque a deixara de querer e a abandonara inxustamente.

Quedei detida nun intre eterno vendo como Artemisa se afundía na auga e sentindo que algo se apagaba en min, que só desexaba fuxir, afastarme dese recuncho onde morrera Artemisa. No soño, eu tamén estivera con ela. A situación do soño era moi semellante á que vivo na realidade, pero o ambiente, as circunstancias nas que me atopaba e sobre todo o aspecto de Ourense, como estaban as súas rúas, a guerra que había... iso formaba parte doutro tempo. E sei, con moita certeza, que eu vivín ese tempo. Non sei nin como nin se é verdade que estiven en Ourense naquela época, pero esas imaxes non me resultan do todo descoñecidas. Ao velas no soño, foi como lembralas, como lembrar outro tempo moi lonxano.

Cando souben que Artemisa desaparecera para sempre, vireime e comecei a correr cara aos bosques, pero, entón, ouvín que alguén me lanzaba unha frecha e notei que algo se me cravaba nas costas. Caín ao chan estremecida de dor. Sentía de verdade esa dor punxente e, daquela, abrín os ollos. Tiña o corazón entolecido. Latexábame tan rápido que cría que se detería en calquera momento. Lúa durmía acougadamente ao meu carón, en silencio, pero entón notei que espertaba. Seica notase algo, aínda que non dixen nada en soños (sei que, ás veces, falo durmida) nin tampouco fixera ningún ruído; pero agora sei que hai entre nós unha conexión moito máis forte do que pensaba. Axiña soubo, sen que eu tivese que lle dicir nada, que tivera un pesadelo e preguntoume que soñara. Expliqueille o soño sentíndome estremecida e ela díxome que todo iso soaba moi real, que tiña que facer algunha terapia para recuperar as lembranzas doutras vidas. Non sei que facer, pero estou totalmente convencida de que eu estiven eiquí sempre, durante todas as miñas vidas. Emporiso seica sexa tan forte a conexión que teño coa miña terra, porque non naceu nesta vida.

Hoxe, cando saín camiñar por Ourense, vía a cidade con outros ollos, mesmo cun pouquiño de mágoa. Antes de saír, busquei pola internet información verbo se houbera algunha batalla en Ourense e atopei varias, mesmo na época na que eu pensaba que estaba ambientado o soño. O que quería contar tamén é que esta mañá tiven unha entrevista de traballo. Ao final, convencín a Lúa de que chamase á súa amiga e esta mañá mesmo fíxome a entrevista na cafetería que ten. Esta na outra punta de Ourense. Dende a casa de Lúa, hai máis de media horiña camiñando, pero non me importa. O mellor de todo é que, como Lúa e máis ela son moi amigas (é Silvia, por certo, a que coñece case toda a vida de Lúa), me deu o traballo sen moito esforzo. Ademais, díxome que eu lle gustaba moito, que, aínda que non me coñecese, tamén me contrataría porque son o tipo de persoa que procuraba, así que xenial. Comezarei a traballar o luns. O meu horario está moi ben porque empezo ás sete da mañá e remato ás tres da tarde, polo que terei toda a tarde libre; aínda que sempre terei que ir antes das sete porque son eu quen ten que abrir a cafetería, encargarse dos pedidos e todo iso, que, durante esta semana, Silvia me ensinará a facer todo o que teño que facer. A verdade é que estou moi ilusionada. Ademais, teño as fins de semana libres. Sinto que a vida non me deixa de enviar bendicións. Síntome moi agradecida con todo. Non imaxinaba eu que todo podería ser tan sinxelo. Non sei por que a xente sempre pensa no peor, por que sempre me dixeron que sería moi complicado comezar unha nova vida en Ourense. A min non me está custando absolutamente nada, ao contrario. Todo vai coma se xa estivese planificado dende hai anos e só fallase eu para que todo fose posíbel.

Mais hai algo que me doe moito, que me gustaría arranxar e contra o que, non obstante, non podo facer nada. Ese algo é a tristura de Artemisa. Onte pola noite chameina para saber como estaba porque, dende o xoves, non sabía nada dela. Non nos dixeramos nada nin por whatsapp e moito menos nos chamamos. Contestoume axiña á chamada, pero... pola Deusa, nunca a ouvira falar así. A súa voz non tiña vida. Non sorría, notábase que se esforzaba moito por falarme con claridade... e non sei por que, pero ouvila así púxome moi, moi tristeiriña e ademais desacougoume moito saber que estaba tan mal. Confesoume que o estaba a pasar moi mal, que non se encontraba ben, que non tiña ánimo para nada, que o único que sentía durante o día todo eran ganas de chorar, que mesmo estaba pensando coller a baixa porque nin sequera se sentía quen de dar clases, que na metade das clases sentía moitísimas ganas de chorar e que moitas veces tiña que saír para que non a visen chorar... Díxome, tamén, que sabía que isto só eran uns días, que dentro de pouquiño estaría mellor, pero non sei como poderá estar ben se non ten folgos para coidarse. Eu non sabía que dicirlle. Mesmo Artemisa me dixo que era capaz de vir a Ourense para falar comigo, para que lle dixese na cara que non quería estar con ela, que non entendía por que eu estaba tan ben cando ela estaba morrendo, cando ela se sentía morrer. Díxome que lle gustaría desaparecer, pero tampouco quería morrer porque a morte a estarrecía, pero tampouco quería estar así. Eu enténdoo, pero non sei que facer para que se sinta ben. Xa nin se alegra polas cousas boas que me ocorren, pero tamén o entendo.

Agora teño que ir á cafetería de Silvia, que tamén ten xeados, por certo, o mellor que temos, e despois irei con Lúa coas mulleres das pandeiradas.

 

Traducción:

Martes, 18 de septiembre de 2018

Tengo muchísimas cosas que contar. Lo primero que quiero explicar es el sueño que he tenido esta noche. Fue muy extraño y real. Aún tengo en el alma las sensaciones que experimenté en él y, continuamente, la mente se me llena de las imágenes que vi y del recuerdo de todo lo que pasó. Recuerdo perfectamente cada instante de ese sueño, por eso podré explicarlo bien, sin equivocarme. Me acuerdo de que corría por Ourense, por la ciudad, por sus antiguas calles de piedra, pero no era esta época. A lo lejos, no se veían los edificios de los barrios nuevos, no se veían las modernas calles y ni tan siquiera estaba construida la carretera que conecta Ourense con Castilla. No había nada, sólo campos, incluso había barrancos y casiñas muy pequeñas de piedra. Yo corría hacia el puente romano por calles que no sólo estaban llenas de barro, sino de sangre. Había mucha sangre. Por todas partes, se oían gritos, lamentos, peticiones de ayuda. Yo estaba completamente aterrada, pero el miedo no me nublaba la mente. Sabía a dónde tenía que ir, a quién tenía que buscar. Conseguí llegar al puente intentando que nadie me viese. Sabía que, si alguien me descubría corriendo por la ciudad, podían matarme. Cuando al fin llegué al puente, vi que el río Miño estaba rojo. Había sangre por todas partes. Aquello me horrorizaba tanto que casi no podía respirar. Bajé a la parte baja del puente para ir a la orilliña del río. Creía que, si lo deseaba con todas mis fuerzas, podría conseguir que sus aguas de nuevo fuesen azules. Entonces, cuando estaba bajo los arcos del puente, vi que Artemisa estaba asomada al puente, pero delante de ella no había ninguna barandilla ni nada que la protegiese. Ella quería lanzarse al vacío. Me llamaba desde la distancia, gritando mucho, con desesperación, diciéndome que, si yo no volvía con ella, se tiraría al río. Yo no sabía qué hacer. En esa realidad, yo también estaba con Lúa. Vivía con ella en una casiña lejos del centro de la ciudad, en el bosque, ocultas de cualquier mirada. Tenía muy presente que nuestra relación estaba totalmente prohibida y que podían matarnos si la gente sabía que estábamos juntas. No sé en qué época vivía en ese sueño, pero, por la ropa que llevaba y por cómo estaba la ciudad, creo que era en la Edad Media o casi en la Edad Moderna, a finales del siglo XV.

Yo, sin importarme que alguien me oyese, le pedí a Artemisa que, por favor, no se lanzase, que me esperase, que iría a su lado, pero que no hiciese ninguna locura; pero Artemisa estaba totalmente enloquecida y no me escuchaba. Empecé a correr en cuanto me percaté de que ella cada vez estaba más cerca del borde del puente, pero no me dio tiempo a salvarla. Artemisa se lanzó al río, sin gritar. El aire de la mañana la envolvió en un abrazo cariñoso y Artemisa cayó en el río, en el río lleno de sangre.

Yo corrí hacia la orilliña del río porque creía que aún podría salvarla, pero Artemisa se hundía sin que ni ella misma luchase por su vida. Antes de desaparecer definitivamente, me dijo, con una voz rota, que nunca podría ser feliz porque siempre cargaría con la culpa que me haría sentir su muerte y que había muerto por culpa mía, porque había dejado de quererla y la había abandonado injustamente.

Me quedé detenida en un instante eterno viendo cómo Artemisa se hundía en el agua y sintiendo que algo se apagaba en mí, que sólo deseaba huir, alejarme de ese rincón donde había muerto Artemisa. En el sueño, yo también había estado con ella. La situación del sueño era muy parecida a la que vivo en la realidad, pero el ambiente, las circunstancias en las que me encontraba y sobre todo el aspecto de Ourense, cómo estaban sus calles, la guerra que había... eso formaba parte de otro tiempo. Y sé, con mucha certeza, que yo viví ese tiempo. No sé ni cómo ni si es verdad que estuve en Ourense en aquella época, pero esas imágenes no me resultan del todo desconocidas. Al verlas en el sueño, fue como recordarlas, como rememorar otro tiempo muy lejano.

Cuando supe que Artemisa había desaparecido para siempre, me volteé y empecé a correr hacia los bosques, pero, entonces, oí que alguien me lanzaba una flecha y noté que algo se me clavaba en la espalda. Caí al suelo estremecida de dolor. Sentía de verdad ese dolor punzante y, entonces, abrí los ojos. Tenía el corazón enloquecido. Me latía tan rápido que creía que se detendría en cualquier momento. Lúa dormía serenamente a mi lado, en silencio, pero entonces noté que se despertaba. Tal vez notase algo, aunque no dije nada en sueños (sé que, a veces, hablo dormida) ni tampoco había hecho ningún ruido; pero ahora sé que hay entre nosotras una conexión mucho más fuerte de lo que pensaba. Enseguida supo, sin que yo tuviese que decirle nada, que había tenido una pesadilla y me preguntó qué había soñado. Le expliqué el sueño sintiéndome estremecida y ella me dijo que todo eso sonaba muy real, que tenía que hacer alguna terapia para recuperar los recuerdos de otras vidas. No sé qué hacer, pero estoy totalmente convencida de que yo estuve aquí siempre, durante todas mis vidas. Por eso quizás sea tan fuerte la conexión que tengo con mi tierra, porque no nació en esta vida.

Hoy, cuando salí a caminar por Ourense, veía la ciudad con otros ojos, incluso con un poquiño de lástima. Antes de salir, busqué por Internet información sobre si había habido una batalla en Ourense y encontré varias, incluso en la época en la que yo pensaba que estaba ambientado el sueño. Lo que quería contar también es que esta mañana he tenido una entrevista de trabajo. Al final, convencí a Lúa de que llamase a su amiga y esta mañana incluso me hizo la entrevista en la cafetería que tiene. Está en la otra punta de Ourense. Desde la casa de Lúa, hay más de media horiña caminando, pero no me importa. Lo mejor de todo es que, como Lúa y ella son muy amigas (es Silvia, por cierto, la que conoce casi toda la vida de Lúa), me ha dado el trabajo sin mucho esfuerzo. Además, me dijo que yo le gustaba mucho, que, aunque no me conociese, también me contrataría porque soy el tipo de persona que buscaba, así que genial. Comenzaré a trabajar el lunes. Mi horario está muy bien porque empiezo a las siete de la mañana y termino a las tres de la tarde, por lo que tendré toda la tarde libre; aunque siempre tendré que ir antes de las siete porque soy yo quien tiene que abrir la cafetería, encargarse de los pedidos y todo eso, que, durante esta semana, Silvia me enseñará a hacer todo lo que tengo que hacer. La verdad es que estoy muy ilusionada. Además, tengo los fines de semana libres. Siento que la vida no deja de enviarme bendiciones. Me siento muy agradecida con todo. No me imaginaba yo que todo podía ser tan sencillo. No sé por qué la gente siempre piensa en lo peor, por qué siempre me dijeron que sería muy complicado comenzar una nueva vida en Ourense. A mí no está costándome absolutamente nada, al contrario. Todo va como si ya estuviese planificado desde hace años y sólo faltase yo para que todo fuese posible.

Mas hay algo que me duele mucho, que me gustaría arreglar y contra lo que, no obstante, no puedo hacer nada. Ese algo es la tristeza de Artemisa. Ayer por la noche la llamé para saber cómo estaba porque, desde el jueves, no sabía nada de ella. No nos habíamos dicho nada ni por whatsapp y mucho menos nos llamamos. Me contestó enseguida a la llamada, pero... por la Diosa, nunca la había oído hablar así. Su voz no tenía vida. No sonreía, se notaba que se esforzaba mucho por hablarme con claridad... y no sé por qué, pero oírla así me puso muy, muy tristiña y además me desasosegó mucho saber que estaba tan mal. Me confesó que estaba pasándolo muy mal, que no se encontraba bien, que no tenía ánimo para nada, que lo único que sentía durante el día todo eran ganas de llorar, que incluso estaba pensando coger la baja porque ni siquiera se sentía capaz de dar clases, que en la mitad de las clases sentía muchísimas ganas de llorar y que muchas veces tenía que salir para que no la viesen llorar... Me dijo, también, que sabía que esto sólo eran unos días, que dentro de poquiño estaría mejor, pero no sé cómo podrá estar bien si no tiene fuerzas para cuidarse. Yo no sabía qué decirle. Incluso Artemisa me dijo que era capaz de venir a Ourense para hablar conmigo, para que le dijese en la cara que no quería estar con ella, que no entendía por qué yo estaba tan bien cuando ella estaba muriendo, cuando ella se sentía morir. Me dijo que le gustaría desaparecer, pero tampoco quería morir porque la muerte la aterroriza, pero tampoco quería estar así. Yo lo entiendo, pero no sé qué hacer para que se sienta bien. Ya ni se alegra por las cosas buenas que me ocurren, pero también lo entiendo.

Ahora tengo que ir a la cafetería de Silvia, que también tiene helados, por cierto, lo mejor que tenemos, y después iré con Lúa con las mujeres de las pandeiradas.

2 comentarios:

  1. Un sueño terrible el de Agnes. Como bien dice Lúa, esa pesadilla tiene que significar algo, quizás de vidas pasadas, incluso, de vidas pasadas en las que ocurría exactamente lo mismo, que abandonaba a Artemisa por Lúa. Es sorprendente, la conexión entre Agnes y Galicia es de siempre, de otras vidas, de muchas vidas. Siempre arraigada al mismo lugar en el mundo, enamorada de su tierra. Por lo que parece, es posible que haya ocurrido, que esa terrible batalla sea real (tiene que dar miedo revivir algo así, viviendo justamente el momento de tu muerte).

    Las cosas le van bien a Agnes. Al contrario de lo que opinaban todos, ha sido extremadamente fácil rehacer su vida allí. Ahora ya tiene trabajo, y parece encantada, con el horario y lo que tendrá que hacer. Yo creo que disfrutará mucho en su trabajo, espero que no engorde comiendo helado y dulces sin parar jajaja.

    Lo que ocurre con Artemisa, es triste. Me ha venido a la mente una canción de Fangoria, de lo que podría pensar Artemisa de su relación con Agnes. No es que sea igual, pero me he acordado de ella y creo que Artemisa puede pensar así:

    Éramos transparentes, éramos transparentes los dos, como el agua de la lluvia,
    que golpea la ventana, éramos tan fuertes,
    éramos tan fuertes los dos, que creímos que nada dolía, que creímos que no moriría
    ¿Dónde fue todo eso a parar?, ¿Cuándo se empezó a estropear?
    Quiero ser inocente, prácticamente, inconsciente, para creer que podría tenerte a mi lado eternamente
    Éramos tan perfectos, éramos tan perfectos tu y yo, que apostábamos y jugábamos, a parecer como el resto.
    Éramos tan valientes, éramos tan valientes tu y yo, que retamos al mismo diablo,
    a atreverse algún día a separarnos.
    ¿Dónde fue todo eso a parar?, ¿Cuándo se empezó a estropear?
    Quiero ser inocente, prácticamente inconsciente, para creer que podría tenerte a mi lado eternamente,
    Quiero ser inocente, prácticamente inconsciente, para creer que podría quedarme a tú lado eternamente.
    Creíamos que éramos tan diferentes, que nuestro amor iba a ser para siempre, que nunca nos pasaría como a la gente, que no acabaría, que nunca te irías.
    ¿Dónde fue tu buena voluntad?, ¿Cuándo me empezaste a engañar?


    Voy a seguir leyendo, que tengo que aprovechar que tengo tiempo libre. Tengo muchas ganas de descubrir que es lo que va a pasar, la locura que dijiste que iba a cometer Artemisa. Espero que no sea suicidarse, como en la pesadilla. ¡¡Me muero como le pase algo!!

    ResponderEliminar
  2. Para mí, la novedad de este capítulo es que sitúa a Lúa en el pasado remoto de Agnes, y eso sí me sorprende de verdad, porque con lo que yo sí contaba era con la unión de Agnes y Artemisa, pero no con la de Lúa. En un principio he pensado que, después de todo, un sueño no tiene por qué ser una verdad absoluta, y que tal vez se estaba mezclando a Lúa en la historia porque tenía su relación ahora con Agnes, pero luego creo más bien que no, que sí que hay algo más que una pasión moderna, por así decir, entre Lúa y Agnes, y eso por lo que dice ella misma... Lúa durmía acougadamente ao meu carón, en silencio, pero entón notei que espertaba. Seica notase algo, aínda que non dixen nada en soños (sei que, ás veces, falo durmida) nin tampouco fixera ningún ruído; pero agora sei que hai entre nós unha conexión moito máis forte do que pensaba.

    Esa conexión parece algo que tiene profundas raíces... Desde luego, no me extraña que ahora Agnes mire Orense con otros ojos, y también me ha impresionado mucho que en ese pasado lejano la historia se estuviera repitiendo... ¡pobre Artemisa, pobre dos veces al menos! Y yo que pensaba que lo raro era que ahora no estuvieran juntas... todo esto me desmonta un poco mis ideas, ¿es entonces una relación a tres? ¿una especie de baile o de juego de las sillas? Qué terrible idea esa. Y Artemisa mal, claro, como no podía ser de otro modo. Está lastrada, no sabe dar un paso, ¿qué se le podría aconsejar, pasar página? No me lo creo ni yo... en fin... sigamos leyendo esta hermosísima historia...

    ResponderEliminar