Martes,
18 de setembro de 2018
Teño moitísimas cousas que contar. O primeiro que quero
explicar é o soño que tiven esta noite. Foi moi estraño e real. Aínda teño na
ialma as sensacións que experimentei nel e tamén, decotío, a mente se me enche
das imaxes que vin e do recordo de todo o que pasou. Lembro perfectamente cada
intre dese soño, emporiso poderei explicalo ben, sen trabucarme. Lembro que corría
por Ourense, pola cidade, polas súas antigas rúas de pedra, pero non era esta
época. Ao lonxe, non se vían os edificios dos barrios novos, non se vían as
modernas rúas e nin tan sequera estaba construída a estrada que conecta Ourense
con Castela. Non había nada, só campos, mesmo había barrancos e casiñas moi
pequenas de pedra. Eu corría cara á ponte romana por rúas que non só estaban
cheas de lama, senón de sangue. Había moita sangue. Por todas partes, ouvíanse
berros, laios, peticións de axuda. Eu estaba completamente estarrecida, pero o
medo non me nubraba a mente. Sabía onde tiña que ir, a quen tiña que buscar.
Conseguín chegar á ponte intentando que ninguén me vise. Sabía que, se alguén me
descubría correndo pola cidade, me podían matar. Cando á fin cheguei á ponte,
vin que o río Miño estaba vermello. Había sangue por todas partes. Aquilo
horrorizábame tanto que case que non podía respirar. Baixei á parte baixa da
ponte para ir á beiriña do río. Cría que, se o desexaba con todas as miñas
forzas, podería conseguir que as súas augas de novo fosen azuis. Entón, cando
estaba baixo os arcos da ponte, vin que Artemisa estaba asomada á ponte, pero
diante súa non había ningunha varanda nin nada que a protexese. Ela queríase
lanzar ao baleiro. Chamábame dende a distancia, gritando moito, con
desesperación, dicíndome que, se eu non volvía con ela, se botaría ao río. Eu
non sabía que facer. Nesa realidade, eu tamén estaba con Lúa. Vivía con ela
nunha casiña lonxe do centro da cidade, no bosque, agochadas de calquera ollar.
Tiña moi presente que a nosa relación estaba totalmente prohibida e que nos
podían matar se a xente sabía que estabamos xuntas. Non sei en que época vivía
nese soño, pero, pola roupa que levaba e por como estaba a cidade, coido que
era na Idade media ou case na Idade Moderna, a finais do século XV.
Eu, sen importarme que alguén me ouvise, pedinlle a
Artemisa que, por favor, non se lanzase, que me agardase, que iría ao seu lado,
pero que non fixese ningunha tolaría; pero Artemisa estaba totalmente
entolecida e non me escoitaba. Empecei a correr en canto me decatei de que ela
cada vez estaba máis preto do bordo da ponte, pero non me deu tempo a salvala.
Artemisa lanzouse ao río, sen berrar. O ar da mañá envolveuna nunha aperta
agarimosa e Artemisa caeu no río, no río cheo de sangue.
Eu corrín ata a beiriña do río porque cría que aínda a
podería salvar, pero Artemisa se afundía sen que nin ela mesma loitase pola súa
vida. Antes de desaparecer definitivamente, díxome, cunha voz rota, que nunca
podería ser feliz porque sempre cargaría coa culpa que me faría sentir a súa
morte e que morrera só por culpa miña, porque a deixara de querer e a abandonara
inxustamente.
Quedei detida nun intre eterno vendo como Artemisa se
afundía na auga e sentindo que algo se apagaba en min, que só desexaba fuxir,
afastarme dese recuncho onde morrera Artemisa. No soño, eu tamén estivera con
ela. A situación do soño era moi semellante á que vivo na realidade, pero o
ambiente, as circunstancias nas que me atopaba e sobre todo o aspecto de
Ourense, como estaban as súas rúas, a guerra que había... iso formaba parte
doutro tempo. E sei, con moita certeza, que eu vivín ese tempo. Non sei nin
como nin se é verdade que estiven en Ourense naquela época, pero esas imaxes
non me resultan do todo descoñecidas. Ao velas no soño, foi como lembralas,
como lembrar outro tempo moi lonxano.
Cando souben que Artemisa desaparecera para sempre,
vireime e comecei a correr cara aos bosques, pero, entón, ouvín que alguén me
lanzaba unha frecha e notei que algo se me cravaba nas costas. Caín ao chan
estremecida de dor. Sentía de verdade esa dor punxente e, daquela, abrín os
ollos. Tiña o corazón entolecido. Latexábame tan rápido que cría que se detería
en calquera momento. Lúa durmía acougadamente ao meu carón, en silencio, pero
entón notei que espertaba. Seica notase algo, aínda que non dixen nada en soños
(sei que, ás veces, falo durmida) nin tampouco fixera ningún ruído; pero agora
sei que hai entre nós unha conexión moito máis forte do que pensaba. Axiña
soubo, sen que eu tivese que lle dicir nada, que tivera un pesadelo e
preguntoume que soñara. Expliqueille o soño sentíndome estremecida e ela díxome
que todo iso soaba moi real, que tiña que facer algunha terapia para recuperar
as lembranzas doutras vidas. Non sei que facer, pero estou totalmente
convencida de que eu estiven eiquí sempre, durante todas as miñas vidas. Emporiso
seica sexa tan forte a conexión que teño coa miña terra, porque non naceu nesta
vida.
Hoxe, cando saín camiñar por Ourense, vía a cidade con
outros ollos, mesmo cun pouquiño de mágoa. Antes de saír, busquei pola internet
información verbo se houbera algunha batalla en Ourense e atopei varias, mesmo
na época na que eu pensaba que estaba ambientado o soño. O que quería contar tamén é que esta mañá tiven unha entrevista de traballo. Ao
final, convencín a Lúa de que chamase á súa amiga e esta mañá mesmo fíxome a
entrevista na cafetería que ten. Esta na outra punta de Ourense. Dende a casa
de Lúa, hai máis de media horiña camiñando, pero non me importa. O mellor de
todo é que, como Lúa e máis ela son moi amigas (é Silvia, por certo, a que
coñece case toda a vida de Lúa), me deu o traballo sen moito esforzo. Ademais,
díxome que eu lle gustaba moito, que, aínda que non me coñecese, tamén me
contrataría porque son o tipo de persoa que procuraba, así que xenial.
Comezarei a traballar o luns. O meu horario está moi ben porque empezo ás sete
da mañá e remato ás tres da tarde, polo que terei toda a tarde libre; aínda que
sempre terei que ir antes das sete porque son eu quen ten que abrir a
cafetería, encargarse dos pedidos e todo iso, que, durante esta semana, Silvia
me ensinará a facer todo o que teño que facer. A verdade é que estou moi
ilusionada. Ademais, teño as fins de semana libres. Sinto que a vida non me
deixa de enviar bendicións. Síntome moi agradecida con todo. Non imaxinaba eu
que todo podería ser tan sinxelo. Non sei por que a xente sempre pensa no peor,
por que sempre me dixeron que sería moi complicado comezar unha nova vida en
Ourense. A min non me está custando absolutamente nada, ao contrario. Todo vai
coma se xa estivese planificado dende hai anos e só fallase eu para que todo
fose posíbel.
Mais hai algo que me doe moito, que me gustaría arranxar
e contra o que, non obstante, non podo facer nada. Ese algo é a tristura de
Artemisa. Onte pola noite chameina para saber como estaba porque, dende o
xoves, non sabía nada dela. Non nos dixeramos nada nin por whatsapp e moito
menos nos chamamos. Contestoume axiña á chamada, pero... pola Deusa, nunca a ouvira
falar así. A súa voz non tiña vida. Non sorría, notábase que se esforzaba moito
por falarme con claridade... e non sei por que, pero ouvila así púxome moi, moi
tristeiriña e ademais desacougoume moito saber que estaba tan mal. Confesoume
que o estaba a pasar moi mal, que non se encontraba ben, que non tiña ánimo
para nada, que o único que sentía durante o día todo eran ganas de chorar, que
mesmo estaba pensando coller a baixa porque nin sequera se sentía quen de dar
clases, que na metade das clases sentía moitísimas ganas de chorar e que moitas
veces tiña que saír para que non a visen chorar... Díxome, tamén, que sabía que
isto só eran uns días, que dentro de pouquiño estaría mellor, pero non sei como
poderá estar ben se non ten folgos para coidarse. Eu non sabía que dicirlle.
Mesmo Artemisa me dixo que era capaz de vir a Ourense para falar comigo, para
que lle dixese na cara que non quería estar con ela, que non entendía por que
eu estaba tan ben cando ela estaba morrendo, cando ela se sentía morrer. Díxome
que lle gustaría desaparecer, pero tampouco quería morrer porque a morte a
estarrecía, pero tampouco quería estar así. Eu enténdoo, pero non sei que facer
para que se sinta ben. Xa nin se alegra polas cousas boas que me ocorren, pero
tamén o entendo.
Agora teño que ir á cafetería de Silvia, que tamén ten xeados,
por certo, o mellor que temos, e despois irei con Lúa coas mulleres das
pandeiradas.
Traducción:
Martes, 18 de septiembre de 2018
Tengo muchísimas cosas que contar. Lo primero
que quiero explicar es el sueño que he tenido esta noche. Fue muy extraño y
real. Aún tengo en el alma las sensaciones que experimenté en él y,
continuamente, la mente se me llena de las imágenes que vi y del recuerdo de
todo lo que pasó. Recuerdo perfectamente cada instante de ese sueño, por eso
podré explicarlo bien, sin equivocarme. Me acuerdo de que corría por Ourense,
por la ciudad, por sus antiguas calles de piedra, pero no era esta época. A lo
lejos, no se veían los edificios de los barrios nuevos, no se veían las
modernas calles y ni tan siquiera estaba construida la carretera que conecta
Ourense con Castilla. No había nada, sólo campos, incluso había barrancos y casiñas
muy pequeñas de piedra. Yo corría hacia el puente romano por calles que no sólo
estaban llenas de barro, sino de sangre. Había mucha sangre. Por todas partes,
se oían gritos, lamentos, peticiones de ayuda. Yo estaba completamente
aterrada, pero el miedo no me nublaba la mente. Sabía a dónde tenía que ir, a
quién tenía que buscar. Conseguí llegar al puente intentando que nadie me
viese. Sabía que, si alguien me descubría corriendo por la ciudad, podían
matarme. Cuando al fin llegué al puente, vi que el río Miño estaba rojo. Había
sangre por todas partes. Aquello me horrorizaba tanto que casi no podía
respirar. Bajé a la parte baja del puente para ir a la orilliña del río. Creía
que, si lo deseaba con todas mis fuerzas, podría conseguir que sus aguas de
nuevo fuesen azules. Entonces, cuando estaba bajo los arcos del puente, vi que
Artemisa estaba asomada al puente, pero delante de ella no había ninguna barandilla
ni nada que la protegiese. Ella quería lanzarse al vacío. Me llamaba desde la
distancia, gritando mucho, con desesperación, diciéndome que, si yo no volvía
con ella, se tiraría al río. Yo no sabía qué hacer. En esa realidad, yo también
estaba con Lúa. Vivía con ella en una casiña lejos del centro de la ciudad, en
el bosque, ocultas de cualquier mirada. Tenía muy presente que nuestra relación
estaba totalmente prohibida y que podían matarnos si la gente sabía que
estábamos juntas. No sé en qué época vivía en ese sueño, pero, por la ropa que
llevaba y por cómo estaba la ciudad, creo que era en la Edad Media o casi en la
Edad Moderna, a finales del siglo XV.
Yo, sin importarme que alguien me oyese, le
pedí a Artemisa que, por favor, no se lanzase, que me esperase, que iría a su
lado, pero que no hiciese ninguna locura; pero Artemisa estaba totalmente
enloquecida y no me escuchaba. Empecé a correr en cuanto me percaté de que ella
cada vez estaba más cerca del borde del puente, pero no me dio tiempo a salvarla.
Artemisa se lanzó al río, sin gritar. El aire de la mañana la envolvió en un
abrazo cariñoso y Artemisa cayó en el río, en el río lleno de sangre.
Yo corrí hacia la orilliña del río porque creía
que aún podría salvarla, pero Artemisa se hundía sin que ni ella misma luchase
por su vida. Antes de desaparecer definitivamente, me dijo, con una voz rota,
que nunca podría ser feliz porque siempre cargaría con la culpa que me haría
sentir su muerte y que había muerto por culpa mía, porque había dejado de quererla
y la había abandonado injustamente.
Me quedé detenida en un instante eterno viendo
cómo Artemisa se hundía en el agua y sintiendo que algo se apagaba en mí, que
sólo deseaba huir, alejarme de ese rincón donde había muerto Artemisa. En el
sueño, yo también había estado con ella. La situación del sueño era muy
parecida a la que vivo en la realidad, pero el ambiente, las circunstancias en
las que me encontraba y sobre todo el aspecto de Ourense, cómo estaban sus
calles, la guerra que había... eso formaba parte de otro tiempo. Y sé, con
mucha certeza, que yo viví ese tiempo. No sé ni cómo ni si es verdad que estuve
en Ourense en aquella época, pero esas imágenes no me resultan del todo desconocidas.
Al verlas en el sueño, fue como recordarlas, como rememorar otro tiempo muy
lejano.
Cuando supe que Artemisa había desaparecido
para siempre, me volteé y empecé a correr hacia los bosques, pero, entonces, oí
que alguien me lanzaba una flecha y noté que algo se me clavaba en la espalda.
Caí al suelo estremecida de dolor. Sentía de verdad ese dolor punzante y,
entonces, abrí los ojos. Tenía el corazón enloquecido. Me latía tan rápido que
creía que se detendría en cualquier momento. Lúa dormía serenamente a mi lado,
en silencio, pero entonces noté que se despertaba. Tal vez notase algo, aunque
no dije nada en sueños (sé que, a veces, hablo dormida) ni tampoco había hecho
ningún ruido; pero ahora sé que hay entre nosotras una conexión mucho más
fuerte de lo que pensaba. Enseguida supo, sin que yo tuviese que decirle nada, que
había tenido una pesadilla y me preguntó qué había soñado. Le expliqué el sueño
sintiéndome estremecida y ella me dijo que todo eso sonaba muy real, que tenía
que hacer alguna terapia para recuperar los recuerdos de otras vidas. No sé qué
hacer, pero estoy totalmente convencida de que yo estuve aquí siempre, durante
todas mis vidas. Por eso quizás sea tan fuerte la conexión que tengo con mi
tierra, porque no nació en esta vida.
Hoy, cuando salí a caminar por Ourense, veía la
ciudad con otros ojos, incluso con un poquiño de lástima. Antes de salir,
busqué por Internet información sobre si había habido una batalla en Ourense y
encontré varias, incluso en la época en la que yo pensaba que estaba ambientado
el sueño. Lo que quería contar también es que esta mañana he tenido una
entrevista de trabajo. Al final, convencí a Lúa de que llamase a su amiga y
esta mañana incluso me hizo la entrevista en la cafetería que tiene. Está en la
otra punta de Ourense. Desde la casa de Lúa, hay más de media horiña caminando,
pero no me importa. Lo mejor de todo es que, como Lúa y ella son muy amigas (es
Silvia, por cierto, la que conoce casi toda la vida de Lúa), me ha dado el
trabajo sin mucho esfuerzo. Además, me dijo que yo le gustaba mucho, que,
aunque no me conociese, también me contrataría porque soy el tipo de persona
que buscaba, así que genial. Comenzaré a trabajar el lunes. Mi horario está muy
bien porque empiezo a las siete de la mañana y termino a las tres de la tarde,
por lo que tendré toda la tarde libre; aunque siempre tendré que ir antes de
las siete porque soy yo quien tiene que abrir la cafetería, encargarse de los
pedidos y todo eso, que, durante esta semana, Silvia me enseñará a hacer todo
lo que tengo que hacer. La verdad es que estoy muy ilusionada. Además, tengo
los fines de semana libres. Siento que la vida no deja de enviarme bendiciones.
Me siento muy agradecida con todo. No me imaginaba yo que todo podía ser tan
sencillo. No sé por qué la gente siempre piensa en lo peor, por qué siempre me
dijeron que sería muy complicado comenzar una nueva vida en Ourense. A mí no
está costándome absolutamente nada, al contrario. Todo va como si ya estuviese planificado
desde hace años y sólo faltase yo para que todo fuese posible.
Mas hay algo que me duele mucho, que me
gustaría arreglar y contra lo que, no obstante, no puedo hacer nada. Ese algo
es la tristeza de Artemisa. Ayer por la noche la llamé para saber cómo estaba
porque, desde el jueves, no sabía nada de ella. No nos habíamos dicho nada ni
por whatsapp y mucho menos nos llamamos. Me contestó enseguida a la llamada,
pero... por la Diosa, nunca la había oído hablar así. Su voz no tenía vida. No
sonreía, se notaba que se esforzaba mucho por hablarme con claridad... y no sé
por qué, pero oírla así me puso muy, muy tristiña y además me desasosegó mucho
saber que estaba tan mal. Me confesó que estaba pasándolo muy mal, que no se
encontraba bien, que no tenía ánimo para nada, que lo único que sentía durante
el día todo eran ganas de llorar, que incluso estaba pensando coger la baja
porque ni siquiera se sentía capaz de dar clases, que en la mitad de las clases
sentía muchísimas ganas de llorar y que muchas veces tenía que salir para que
no la viesen llorar... Me dijo, también, que sabía que esto sólo eran unos
días, que dentro de poquiño estaría mejor, pero no sé cómo podrá estar bien si
no tiene fuerzas para cuidarse. Yo no sabía qué decirle. Incluso Artemisa me
dijo que era capaz de venir a Ourense para hablar conmigo, para que le dijese
en la cara que no quería estar con ella, que no entendía por qué yo estaba tan
bien cuando ella estaba muriendo, cuando ella se sentía morir. Me dijo que le
gustaría desaparecer, pero tampoco quería morir porque la muerte la aterroriza,
pero tampoco quería estar así. Yo lo entiendo, pero no sé qué hacer para que se
sienta bien. Ya ni se alegra por las cosas buenas que me ocurren, pero también
lo entiendo.
Ahora tengo que ir a la cafetería de Silvia,
que también tiene helados, por cierto, lo mejor que tenemos, y después iré con
Lúa con las mujeres de las pandeiradas.
Un sueño terrible el de Agnes. Como bien dice Lúa, esa pesadilla tiene que significar algo, quizás de vidas pasadas, incluso, de vidas pasadas en las que ocurría exactamente lo mismo, que abandonaba a Artemisa por Lúa. Es sorprendente, la conexión entre Agnes y Galicia es de siempre, de otras vidas, de muchas vidas. Siempre arraigada al mismo lugar en el mundo, enamorada de su tierra. Por lo que parece, es posible que haya ocurrido, que esa terrible batalla sea real (tiene que dar miedo revivir algo así, viviendo justamente el momento de tu muerte).
ResponderEliminarLas cosas le van bien a Agnes. Al contrario de lo que opinaban todos, ha sido extremadamente fácil rehacer su vida allí. Ahora ya tiene trabajo, y parece encantada, con el horario y lo que tendrá que hacer. Yo creo que disfrutará mucho en su trabajo, espero que no engorde comiendo helado y dulces sin parar jajaja.
Lo que ocurre con Artemisa, es triste. Me ha venido a la mente una canción de Fangoria, de lo que podría pensar Artemisa de su relación con Agnes. No es que sea igual, pero me he acordado de ella y creo que Artemisa puede pensar así:
Éramos transparentes, éramos transparentes los dos, como el agua de la lluvia,
que golpea la ventana, éramos tan fuertes,
éramos tan fuertes los dos, que creímos que nada dolía, que creímos que no moriría
¿Dónde fue todo eso a parar?, ¿Cuándo se empezó a estropear?
Quiero ser inocente, prácticamente, inconsciente, para creer que podría tenerte a mi lado eternamente
Éramos tan perfectos, éramos tan perfectos tu y yo, que apostábamos y jugábamos, a parecer como el resto.
Éramos tan valientes, éramos tan valientes tu y yo, que retamos al mismo diablo,
a atreverse algún día a separarnos.
¿Dónde fue todo eso a parar?, ¿Cuándo se empezó a estropear?
Quiero ser inocente, prácticamente inconsciente, para creer que podría tenerte a mi lado eternamente,
Quiero ser inocente, prácticamente inconsciente, para creer que podría quedarme a tú lado eternamente.
Creíamos que éramos tan diferentes, que nuestro amor iba a ser para siempre, que nunca nos pasaría como a la gente, que no acabaría, que nunca te irías.
¿Dónde fue tu buena voluntad?, ¿Cuándo me empezaste a engañar?
Voy a seguir leyendo, que tengo que aprovechar que tengo tiempo libre. Tengo muchas ganas de descubrir que es lo que va a pasar, la locura que dijiste que iba a cometer Artemisa. Espero que no sea suicidarse, como en la pesadilla. ¡¡Me muero como le pase algo!!
Para mí, la novedad de este capítulo es que sitúa a Lúa en el pasado remoto de Agnes, y eso sí me sorprende de verdad, porque con lo que yo sí contaba era con la unión de Agnes y Artemisa, pero no con la de Lúa. En un principio he pensado que, después de todo, un sueño no tiene por qué ser una verdad absoluta, y que tal vez se estaba mezclando a Lúa en la historia porque tenía su relación ahora con Agnes, pero luego creo más bien que no, que sí que hay algo más que una pasión moderna, por así decir, entre Lúa y Agnes, y eso por lo que dice ella misma... Lúa durmía acougadamente ao meu carón, en silencio, pero entón notei que espertaba. Seica notase algo, aínda que non dixen nada en soños (sei que, ás veces, falo durmida) nin tampouco fixera ningún ruído; pero agora sei que hai entre nós unha conexión moito máis forte do que pensaba.
ResponderEliminarEsa conexión parece algo que tiene profundas raíces... Desde luego, no me extraña que ahora Agnes mire Orense con otros ojos, y también me ha impresionado mucho que en ese pasado lejano la historia se estuviera repitiendo... ¡pobre Artemisa, pobre dos veces al menos! Y yo que pensaba que lo raro era que ahora no estuvieran juntas... todo esto me desmonta un poco mis ideas, ¿es entonces una relación a tres? ¿una especie de baile o de juego de las sillas? Qué terrible idea esa. Y Artemisa mal, claro, como no podía ser de otro modo. Está lastrada, no sabe dar un paso, ¿qué se le podría aconsejar, pasar página? No me lo creo ni yo... en fin... sigamos leyendo esta hermosísima historia...