Martes, 25 de setembro de 2018
Teño que contar moitas
cousas, téñome que desafogar antes de que todo o que teño na miña ialma estoupe
e me converta en po. Síntome tan estraña que non sei nin como pensar, nin que
sentir nin que facer. Teño que falar de moitas cousas. Teño que falar do meu
traballo, de como me foi o primeiro día, tamén de min mesma, do que vivín onte
e sobre todo... de Artemisa.
As primeiras horas do día
de onte foron moi estrañas. Eu tiña algo por dentro; unha voz que me avisaba de
algo que ía ocorrer, algo que me avisaba de que me ía pasar algo moi forte ese
día, pero eu non sabía interpretar ben as silandeiras verbas que me lanzaba esa
voz. Só sentía que ía ocorrer algo, que na miña ialma había unha intuición que
non deixaba de facerme cóxegas no estómago. Sentía que era algo non do todo bo,
pero tampouco era o presentimento dunha catástrofe. Non se trataba de ningunha
morte nin nada. Fun traballar sentíndome moi nerviosa, rogando que todo fose
ben. Era moi cedo cando saín de casa. Había moito tempo que non me erguía tan
cedo. Erguinme ás cinco e media da mañá e, ás seis e media, xa estaba na
cafetería onde ía traballar. Silvia agardábame eilí, na porta, disposta a estar
comigo as primeiras horas da mañá para comprobar se me ía ben todo. Sentinme
moi apoiada por ela, a verdade. Todo foi ben. Recibín ao repartidor, despois ordenei
a mercancía ben, fixen o pan no forno, tamén as pastas que trouxeran... Todo ía
ben, non había ningún problema. Os primeiros clientes tívennos ás oito menos
carto da mañá e atendinnos con moito gusto, moi nerviosa, iso si, pero ben.
Saíame sorrir axiña, sen que me custase nada facelo.
E a mañá foi indo moi ben,
fluía con sinxeleza... ata que, de repente, sentín que entraba na cafetería
alguén cuxo recendo non me resultaba descoñecido, cuxa maneira de camiñar, tan
silenciosa e tranquila, tróuxome recordos que me paralizaron. Non podía crer
que fose certo o que eu pensaba, que fosen certas as intuicións que tiña, que
de súpeto invadiran a miña ialma toda. Eu nese momento estaba a atender a unha
muller cun meniño, pero tíñame que esforzar moito por prestarlles a atención
que se merecían porque o meu ser todo se enchera de nervios. E, cando xa por
fin puiden saber se estaba no certo, quedei totalmente paralizada cando
descubrín que non me trabucara.
Artemisa estaba sentada na
derradeira mesa da cafetería, case agochada nun recuncho, mirándome nerviosa,
sen saber que cara tiña que me pór, e eu... eu sentín que estaba nun soño...
ou, máis ben, nun pesadelo... Si, nun pesadelo, pero non porque non tivese
ganas de vela, senón porque o feito de que ela estivese eilí quería dicir que
tería que me enfrontar a situacións que para nada me prestaba vivir. Non lle
quería facer dano a Artemisa e sabía que sería o único que lle faría, dano,
moitísimo dano. Non lle quería facer sentir que a súa viaxe fora totalmente en
baluto, non quería que se fose tendo a ialma completamente esnaquizada e sabía
que non ocorrería outra cousa. Por iso afectoume tanto vela, por iso sentín
tanto medo cando a descubrín sentadiña eilí, agardando a miña atención. Tiven
que disimular as miñas reaccións e os meus sentimentos porque os clientes
podían decatarse axiña de que en min houbera un cambio moi forte e grave.
Achegueime a Artemisa intentando agochar todo o que sentía e lle servín un té
vermello intentándoa tratar coma unha clienta máis, pero nos nosos ollos había
demasiadas verbas, demasiados sentimentos agochados...
O que máis me abraiou foi
o aspecto de Artemisa. Non estaba coma sempre. Estaba fermosa, iso si, porque
ela sempre o será; pero tiña tanta escuridade no seu ollar e estaba tan magriña
que axiña souben que a muller que tiña diante non era a mesma que tanto me
amara días atrás e coa que tantas cousas vivira, senón un anaquiño dela, algo
que eu podía esnaquizar moito máis ou facer que de novo medrase. Artemisa
estaba nas miñas mans.
Ademais, víaa tan fráxil,
tan desfeita que case que non me atrevía a mirala. Tiña a sensación de que, se
a miraba, a podía derreter cos meus ollos. Tamén me estarrecía moito a
posibilidade de que ela non soubese domear as súas emocións e quixese falar
xusto nese momento, diante de toda a xente que había na cafetería (que era máis
da que eu me esperaba), pero, por sorte, Artemisa non me dixo nada e aceptou
axiña falar comigo despois, cando saíse do traballo. Eu non quería que ela se
decatase de que a súa presenza me causaba tantos nervios, pero sei que non
puiden evitar que o vise, que percibise todas as miñas emocións, xa que eu son
moi transparente e os meus ollos falan en silencio de todo o que pasa na miña
ialma.
Cando me reencontrei con
ela na praza Maior de Ourense, souben que estabamos a piques de vivir momentos moi
tensos e mesmo tristes, moi tristes. Eu intentaba, todo o tempo, falar de
calquera cousa con Artemisa, por moi simple que esta fose, porque quería encher
como fose o tenso silencio que se apoderaba axiña da nosa voz.
Cando Artemisa me viu
aparecer, ergueuse das escaleiras onde estaba sentada e achegouse a min tendo
xa os ollos cheos de bágoas. Deume unha aperta tan desesperada que eu case que
non sabía como correspondela, pero acollina entre os meus brazos coma se nese
momento Artemisa fose a persoa máis fráxil do mundo.
Coido que Artemisa nunca
me abrazara eisí. Apertábame tanto contra ela que sentía que respiraba a través
de min, choraba cada vez máis desfeita de dor e tristura (o cal me facía
moitísimo dano, moitísimo) e tamén sentía que se estaba desfacendo todo o que
ela era. Eu tamén sentín moitas ganas de chorar ao vela eisí, tan mal, pero
aguanteimas porque sabía que, se choraba, todo podía empeorar moito máis.
Non me quero alongar moito
porque coido que non teño moito tempo para escribir. Agora é pola tardiña, van
dar as cinco da tarde, e teño moitas dúbidas no meu interior. Todo o que vivín
onte con Artemisa deixoume a ialma tremente, sen acougo. Hoxe fun traballar
desexando, de xeito inconsciente, que Artemisa aparecese outra vez. Quedei moi
mal despois de falar con ela onte. Está aloxada no hotel Miño e teño a tentación
de ir visitala, de volvela ver... pero non sei se nos convén volvernos ver.
As conversacións que
mantivemos onte foron tan tristes, tan desesperantes, tan cheas de dor, tan e
tan ferintes... Díxenlle moitas veces que as cousas non ían mudar polo feito de
que ela tivese vido para eiquí, que eu quería a Lúa, que non ía volver con ela
porque estaba namorada de Lúa e porque non podería estar de novo con ela tendo
no meu corazón sentimentos tan fortes por outra muller... pero, se iso é
totalmente certo, por que sinto que non o fixen ben con Artemisa? Por que sinto
unha aguilloada de dor no meu corazón? Por que sinto na miña ialma un baleiro
tan forte que me quita a respiración? O mellor de todo é que, en ningún
momento, lle agochei a Lúa o que sinto. Confeseille como estou e o que penso e
ela dime que todo iso que sinto amosa que do todo non esquecín a Artemisa, que
aínda a quero e que mesmo podería estar con ela de novo como se nada tivese
ocorrido entre nós. Non sei se iso é do todo verdade. O que me abraia moito é
que Lúa me poida dicir todo iso con tanta tranquilidade. Seica ser profesora de
ioga lle permita enfrontar as cousas con moita máis serenidade que calquera
persoa... pero sei que ela ten moito medo a perderme. Díxome, en varias ocasións,
que aceptaría que eu volvese con Artemisa porque mesmo me di que o atoparía lóxico,
que o que non é normal é que poida estar con ela sen estrañar a Artemisa. O
único que sinto agora mesmo é que desexo con todas as miñas forzas volver falar
con ela. Non sei que me pasa, pero non quero que marche, non quero que se vaia
aínda. Esnaquízaseme a ialma cando a imaxino partindo de eiquí eisí, tan
desolada, tan desfeita de dor, tan ferida. Non podo, non podo aturar imaxinala
así, sabela tan mal, tan tristeiriña. Ela díxome onte, en moitísimas ocasións e
con moita desesperación, que era quen de deixalo todo por min, que, por favor,
volvese con ela, que non lle importaba nada do que tiña en Barcelona se non
estaba comigo, que esa vida pola que non quería vir vivir a Galicia non ten
sentido, que non lle importa nada que non sexa eu. É a primeira vez que a vexo
tan capaz de deixalo todo para vivir eiquí en Galicia e iso removeume moitísimo
a ialma. Non sei que me está pasando, pero, sinceramente, xa non estou tan
convencida como antes de que non quero volver con Artemisa.
Ela díxome que ela era o
verdadeiro amor da miña vida, que non tiña sentido que estivésemos separadas se
nos reencontraramos tantas veces unha vida trala outra, que estiveramos xuntas
en moitas vidas, que o de Lúa era algo pasaxeiro, pero que en realidade nós
eramos inseparábeis, que non tiña sentido que estivésemos eisí se aínda nos
queriamos. Mesmo me dixo que era quen de quedar eiquí xa, sen pensalo dúas
veces, que se quería presentar ao exame do CELGA este outono (que hai unhas
probas extraordinarias) para poder comezar a traballar canto antes eiquí en
Galicia. Vina tan disposta a virar en realidade a vida coa que tanto soñaramos
este verán que, en varias ocasións, estiven a piques de lle pedir que quedase,
que non se fose, que cumprise todo o que estaba dicindo; pero sabía que non lle
podía dicir iso tan rápido, que tiña que pensar ben o que quería facer, que non
podía ser impulsiva. Ademais, o que notei tamén foi que Artemisa estaba
disposta a mesturarse de verdade coa miña terra, é dicir, mesmo percibín que,
nalgunhas ocasións, estivo a piques de falarme en galego, pero non o fixo por
vergonza, porque lle custa moito lanzarse a falalo, aínda que sei que o podería
facer perfectamente. Non sei, sinto que teño que falar outra vez con ela, que
non podo permitir que se vaia aínda, que marche de eiquí... Que me pasa, pola
Deusa? Sei que por Lúa sinto algo moi forte porque me gusta tanto estar con
ela... porque a desexo sempre, sempre, sexa a hora do día que sexa, porque,
cando estamos xuntas, esquezo todo o que non sexa ela e á vez sinto que estou
no mundo con todos os meus sentidos; pero Artemisa... Paréceme que teño a
Artemisa metida no máis profundo do meu corazón, que a levo cravada na ialma,
coma se alguén tivese creado a miña ialma a partir do seu recordo... e é certo
que con ela teño unha unión que non forma parte desta vida nin deste mundo;
pero iso é abondo? Agora si, agora si sinto que a boto de verdade en falla. Ata
antes de volvela ver, eu estaba convencida de que podía vivir sen ela
perfectamente, de que quería estar con Lúa para sempre... e, de feito, non me
podo imaxinar sen Lúa; pero... tampouco sen Artemisa.
Lúa dime que vaia falar
con ela axiña, que non deixe pasar nin un minuto máis, que é unha parvada que
non falemos se as dúas temos tantas ganas de falar, de, segundo ela di, arranxar
as cousas... pero eu non me atrevo a buscala, non me atrevo porque teño medo a
caer de novo nos seus brazos, no seu amor... pero a miña ialma toda pídeme que
a busque xa, que fale con ela, que... que volva con ela.
Ademais, durante todo o
tempo que compartimos, tíñame que esforzar por non mirala decotío e tampouco me
atrevía a rexeitala mirándoa aos ollos. Sentía que non estaba sendo do todo
sincera con ela, pero tampouco era quen de dicirlle que si, que o deixase todo
por min e que quedase eiquí sen falar antes con Lúa. Sinto que a Lúa débolle
tantas cousas, tantas... Devolveume non só a alegría de vivir, senón tamén a seguridade en min mesma, reconcilioume comigo
mesma, recompuxo a miña ialma... e teño medo a que, se volvo con Artemisa,
regresen as dúbidas, os medos, a tristura... pero seica, esta vez, a nosa vida
sexa diferente. Agora si a vexo capaz de construír eiquí esa vida coa que
soñamos as dúas...
Descubrín que Artemisa
tamén é alguén moi fráxil, moito máis do que eu pensaba, e ademais tamén é moi,
moi insegura. Descubrín que non se quere nada, que é quen de arrastrarse polo
chan para que a perdoe, para que volva con ela. Nin sequera ten a dignidade
suficiente para botarme en cara todos os meus erros, non é capaz de enfadarse comigo
por todo o dano que lle estou facendo... ao contrario, está tan desfeita de dor
que o único que lle importa é que volvamos, é estar comigo, sen importarlle
nada do que ocorrese entre nós. E iso non sei se me fai dano o me satisfai
porque non me gusta vela eisí, pero non podo evitar que a miña ialma se encha
de alivio cando vexo canto me quere de verdade, can entolecida de dor está por
min... e, ao vela así, eu sinto que na miña ialma nace un forte desexo de
arranxar as cousas para impedir que ela siga sufrindo; pero, entón, pregúntome
se querería volver con ela porque aínda a quero ou porque non aturo que sufra.
Non sei o que sinto, de verdade, non o sei. Lúa non me resulta indiferente,
evidentemente, pois estou namorada dela e iso non se pode negar, pero non é
certo que só a teña a ela no meu corazón, como lle dixen a Artemisa onte. Ela
preguntoume se só quería a Lúa, se xa non a quería a ela, se xa non sentía nada
por ela, se no meu corazón só estaba Lúa e eu díxenlle que si, pero fíxeno sen
mirala aos ollos, sentindo que o meu corazón me dicía: “mentireira”.
Hei de confesar que levo
chorado moito por Artemisa e o peor é que o fixen diante de Lúa. Ela foi quen
me fixo ver que aínda quería a Artemisa, que en realidade non a esquecera. Lúa
é tan comprensiva comigo que moitas veces me pregunto se ela tamén se quere a
si mesma... Por que as dúas mulleres que me queren pensan máis en min ca nelas?
Aínda así, sei que Artemisa arestora só é quen de pensar en si mesma, pero dun
xeito case ofensivo porque cre que non pode ser ninguén, que non é ninguén, se
non está comigo. En cambio, Lúa pensa que o máis importante é que eu sexa
feliz, que non me trabuque, que saiba perfectamente o que quero. Unha cousiña
si teño clara e é que, se volvo con Artemisa, non poderei aturar que Lúa
desapareza da miña vida. Agora, sinceramente, malia que isto poida soar moi
mal, estaría coas dúas. Por que non se pode facer iso? Por que teño que
renunciar a algunha das dúas? A alternativa que vexo a esa situación tan...
estraña é que non estea con ninguén, pero iso tampouco me faría ben. Carallo,
que hei de facer?
O que non podo aturar
agora é que Artemisa marche. Non a quero perder. Sei que estou sendo moi
egoísta, que tería que deixar que Artemisa partise de Ourense e fixese a súa
vida, pero nin tan só ela se quere ir. Non quere volver a Cataluña. Díxome que
non tiña xa nada que facer eilí nese lugar, que quedaría en Galicia para
sempre, que non se quere ir. Mesmo a vin quen de quedar eiquí, aínda que eu non
volvese con ela... Teño que falar con ela xa. Vouna chamar e irei ao hotel para
que falemos.
Lúa dime que faga o que de
verdade me saia do corazón, pero o meu corazón está tan confundido, tan
enleado... O que si é certo é que lle teño que dar importancia ao feito de que
non queira que Artemisa se vaia e que a queira ver. Se tivese tan claro que non
quero estar con ela, non me doería tanto que ela marchase.
Traducción:
Martes,
25 de septiembre de 2018
Tengo que contar muchas cosas, tengo que
desahogarme antes de que todo lo que tengo en mi alma explote y me convierta en
polvo. Me siento tan extraña que no sé ni cómo pensar, ni qué sentir ni qué
hacer. Tengo que hablar de muchas cosas. Tengo que hablar de mi trabajo, de
cómo me fue el primer día, también de mí misma, de lo que viví ayer y sobre
todo... de Artemisa.
Las primeras horas del día de ayer fueron muy
extrañas. Yo tenía algo por dentro; una voz que me avisaba de algo que iba a
ocurrir, algo que me avisaba de que iba a pasarme algo muy fuerte ese día, pero
yo no sabía interpretar bien las silenciosas palabras que me lanzaba esa voz.
Sólo sentía que iba a ocurrir algo, que en mi alma había una intuición que no
dejaba de hacerme cosquillas en el estómago. Sentía que era algo no del todo
bueno, pero tampoco era el presentimiento de una catástrofe. No se trataba de
ninguna muerte ni nada. Fui a trabajar sintiéndome muy nerviosa, rogando que
todo fuese bien. Era muy temprano cuando salí de casa. Hacía mucho tiempo que
no me levantaba tan temprano. Me levanté a las cinco y media de la mañana y, a
las seis y media, ya estaba en la cafetería donde iba a trabajar. Silvia me
esperaba allí, en la puerta, dispuesta a estar conmigo las primeras horas de la
mañana para comprobar si me iba bien todo. Me sentí muy apoyada por ella, la
verdad. Todo fue bien. Recibí al repartidor, después ordené la mercancía bien,
hice el pan en el horno, también las pastas que habían traído... Todo iba bien,
no había ningún problema. Los primeros clientes los tuve a las ocho menos
cuarto de la mañana y los atendí con mucho gusto, muy nerviosa, eso sí, pero
bien. Me salía sonreír enseguida, sin que me costase nada hacerlo.
Y la mañana fue yendo muy bien, fluía con
sencillez... hasta que, de repente, sentí que entraba en la cafetería alguien
cuyo olor no me resultaba desconocido, cuya manera de caminar, tan silenciosa y
tranquila, me trajo recuerdos que me paralizaron. No podía creer que fuese
cierto lo que yo pensaba, que fuesen ciertas las intuiciones que tenía, que de
súbito habían invadido mi alma toda. Yo en ese momento estaba atendiendo a una
mujer con un bebé, pero tenía que esforzarme mucho por prestarles la atención
que se merecían porque mi ser todo se había llenado de nervios. Y, cuando ya
por fin pude saber si estaba en lo cierto, me quedé totalmente paralizada cuando
descubrí que no me había equivocado.
Artemisa estaba sentada en la última mesa de la
cafetería, casi escondida en un rincón, mirándome nerviosa, sin saber qué cara
tenía que ponerme, y yo... yo sentí que estaba en un sueño... o, más bien, en
una pesadilla... Sí, en una pesadilla, pero no porque no tuviese ganas de
verla, sino porque el hecho de que ella estuviese allí quería decir que tendría
que enfrentarme a situaciones que para nada me apetecía vivir. No quería
hacerle daño a Artemisa y sabía que sería lo único que le haría, daño,
muchísimo daño. No quería hacerle sentir que su viaje había sido totalmente en balde,
no quería que se fuese teniendo el alma completamente destrozada y sabía que no
ocurriría otra cosa. Por eso me afectó tanto verla, por eso sentí tanto miedo
cuando la descubrí sentadiña allí, aguardando mi atención. Tuve que disimular
mis reacciones y mis sentimientos porque los clientes podían percatarse
enseguida de que en mí había habido un cambio muy fuerte y grave. Me acerqué a
Artemisa intentando esconder todo lo que sentía y le serví un té rojo
intentando tratarla como una clienta más, pero en nuestros ojos había
demasiadas palabras, demasiados sentimientos ocultos...
Lo que más me asombró fue el aspecto de
Artemisa. No estaba como siempre. Estaba hermosa, eso sí, porque ella siempre
lo será; pero tenía tanta oscuridad en su mirada y estaba tan delgadiña que
enseguida supe que la mujer que tenía delante no era la misma que tanto me
había amado días atrás y con la que tantas cosas había vivido, sino un pedaciño
de ella, algo que yo podía destruir mucho más o hacer que de nuevo creciese.
Artemisa estaba en mis manos.
Además, la veía tan frágil, tan deshecha que
casi que no me atrevía a mirarla. Tenía la sensación de que, si la miraba, podía
derretirla con mis ojos. También me asustaba mucho la posibilidad de que ella
no supiese dominar sus emociones y que quisiese hablar justo en ese momento,
delante de toda la gente que había en la cafetería (que era más de la que yo me
esperaba), pero, por suerte, Artemisa no me dijo nada y aceptó enseguida hablar
conmigo después, cuando saliese del trabajo. Yo no quería que ella se percatase
de que su presencia me causaba tantos nervios, pero sé que no pude evitar que
lo viese, que percibiese todas mis emociones, ya que yo soy muy transparente y
mis ojos hablan en silencio de todo lo que pasa en mi alma.
Cuando me reencontré con ella en la plaza Mayor
de Ourense, supe que estábamos a punto de vivir momentos muy tensos e incluso
tristes, muy tristes. Yo intentaba, todo el tiempo, hablar de cualquier cosa
con Artemisa, por muy simple que ésta fuese, porque quería llenar como fuese el
tenso silencio que se apoderaba enseguida de nuestra voz.
Cuando Artemisa me vio aparecer, se levantó de
las escaleras donde estaba sentada y se acercó a mí teniendo ya los ojos llenos
de lágrimas. Me dio un abrazo tan desesperado que yo casi que no sabía cómo
corresponderla, pero la acogí entre mis brazos como si en ese momento Artemisa
fuese la persona más frágil del mundo.
Creo que Artemisa nunca me había abrazado así.
Me apretaba tanto contra ella que sentía que respiraba a través de mí,
respiraba cada vez más deshecha de dolor y tristeza (lo cual me hacía muchísimo
daño, muchísimo) y también sentía que estaba deshaciéndose todo lo que ella
era. Yo también sentí muchas ganas de llorar al verla así, tan mal, pero me las
aguanté porque sabía que, si lloraba, todo podía empeorar mucho más.
No quiero alargarme mucho porque creo que no
tengo mucho tiempo para escribir. Ahora es por la tardiña, van a dar las cinco
de la tarde, y tengo muchas dudas en mi interior. Todo lo que viví ayer con
Artemisa me dejó el alma trémula, sin sosiego. Hoy fui a trabajar deseando, de
modo inconsciente, que Artemisa apareciese otra vez. Me quedé muy mal después
de hablar con ella ayer. Está alojada en el hotel Miño y tengo la tentación de
ir a visitarla, de volver a verla... pero no sé si nos conviene volvernos a
ver.
Las conversaciones que mantuvimos ayer fueron
tan tristes, tan desesperantes, tan llenas de dolor, tan y tan hirientes... Le
dije muchas veces que las cosas no iban a cambiar por el hecho de que ella
hubiese venido para aquí, que yo quería a Lúa, que no iba a volver con ella
porque estaba enamorada de Lúa y porque no podría estar de nuevo con ella
teniendo en mi corazón sentimientos tan fuertes por otra mujer... pero, si eso
es totalmente cierto, ¿por qué siento que no lo hice bien con Artemisa? ¿Por
qué siento una punzada de dolor en mi corazón? ¿Por qué siento en mi alma un
vacío tan fuerte que me quita la respiración? LO mejor de todo es que, en
ningún momento, le he escondido a Lúa lo que siento. Le he confesado cómo estoy
y ella me dice que todo eso que siento demuestra que del todo no he olvidado a
Artemisa, que todavía la quiero y que incluso podría estar con ella de nuevo
como si nada hubiese ocurrido entre nosotras. No sé si eso es del todo verdad.
Lo que me sorprende mucho es que Lúa pueda decirme todo eso con tanta
tranquilidad. Tal vez ser profesora de yoga le permita enfrentar las cosas con
mucha más serenidad que cualquier persona... pero sé que ella tiene mucho miedo
a perderme. Me dijo, en varias ocasiones, que aceptaría que yo volviese con
Artemisa porque incluso me dice que lo encontraría lógico, que lo que no es
normal es que pueda estar con ella sin extrañar a Artemisa. Lo único que siento
ahora mismo es que deseo con todas mis fuerzas volver a hablar con ella. No sé
qué me pasa, pero no quiero que se marche, no quiero que se vaya todavía. Se me
destroza el alma cuando la imagino partiendo de aquí así, tan desolada, tan
deshecha de dolor, tan herida. No puedo, no puedo soportar imaginarla así,
saberla tan mal, tan tristiña. Ella me dijo ayer, en muchísimas ocasiones y con
mucha desesperación, que era capaz de dejarlo todo por mí, que, por favor,
volviese con ella, que no le importaba nada de lo que tenía en Barcelona si no
estaba conmigo, que esa vida por la que no quería venir a vivir a Galicia no
tiene sentido, que no le importa nada que no sea yo. Es la primera vez que la
veo tan capaz de dejarlo todo para vivir aquí en Galicia y eso me removió
muchísimo el alma. No sé qué está pasando, pero, sinceramente, ya no estoy tan
convencida como antes de que no quiero volver con Artemisa.
Ella me dijo que ella era el verdadero amor de
mi vida, que no tenía sentido que estuviésemos separadas si nos habíamos
reencontrado tantas veces una vida tras la otra, que habíamos estado juntas en
muchas vidas, que lo de Lúa era algo pasajero, pero que en realidad nosotras
éramos inseparables, que no tenía sentido que estuviésemos así si todavía nos
queríamos. Incluso me dijo que era capaz de quedarse aquí ya, sin pensarlo dos
veces, que quería presentarse al examen del CELGA este otoño (que hay unas
pruebas extraordinarias) para poder comenzar a trabajar cuanto antes aquí en
Galicia. La vi tan dispuesta a convertir en realidad la vida que tanto habíamos
soñado este verano que, en varias ocasiones, estuve a punto de pedirle que se
quedase, que no se fuese, que cumpliese todo lo que estaba diciendo; pero sabía
que no podía decirle eso tan rápido, que tenía que pensar bien lo que quería
hacer, que no podía ser impulsiva. Además, lo que noté también fue que Artemisa
estaba dispuesta a mezclarse de verdad con mi tierra, es decir, incluso percibí
que, en algunas ocasiones, estuvo a punto de hablarme en gallego, pero no lo
hizo por vergüenza, porque le cuesta mucho lanzarse a hablarlo, aunque sé que
podría hacerlo perfectamente. No sé, siento que tengo que hablar otra vez con
ella, que no puedo permitir que se vaya todavía, que se marche de aquí... ¿Qué
me pasa, por la Diosa? Sé que por Lúa siento algo muy fuerte porque me gusta
tanto estar con ella... porque la deseo siempre, siempre, sea la hora del día
que sea, porque, cuando estamos juntas, olvido todo lo que no sea ella y a la
vez siento que estoy en el mundo con todos mis sentidos; pero Artemisa... Me
parece que tengo a Artemisa metida en lo más profundo de mi corazón, que la
llevo clavada en el alma, como si alguien hubiese creado mi alma a partir de su
recuerdo... y es cierto que con ella tengo una unión que no forma parte de esta
vida ni de este mundo; pero ¿eso es suficiente? Ahora sí, ahora sí siento que
la echo de verdad en falta. Hasta antes de volver a verla, yo estaba convencida
de que podía vivir sin ella perfectamente, de que quería estar con Lúa para
siempre... y, de hecho, no puedo imaginarme sin Lúa; pero... tampoco sin
Artemisa.
Lúa me dice que vaya a hablar con ella
enseguida, que no deje pasar ni un minuto más, que es una tontería que no
hablemos si las dos tenemos tantas ganas de hablar, de, según ella dice,
arreglar las cosas... pero yo no me atrevo a buscarla, no me atrevo porque
tengo miedo a caer de nuevo en sus brazos, en su amor... pero mi alma toda me
pide que la busque ya, que hable con ella, que... que vuelva con ella.
Además, durante todo el tiempo que compartimos,
tenía que esforzarme por no mirarla continuamente y tampoco me atrevía a
rechazarla mirándola a los ojos. Sentía que no estaba siendo del todo sincera
con ella, pero tampoco era capaz de decirle que sí, que lo dejase todo por mí y
que se quedase aquí sin hablar antes con Lúa. Siento que a Lúa le debo tantas
cosas, tantas... Me devolvió no sólo la alegría de vivir, sino también la
seguridad en mí misma, me reconcilió conmigo misma, recompuso mi alma... y
tengo miedo a que, si vuelvo con Artemisa, regresen las dudas, los miedos, la
tristeza... pero, quizás, esta vez, nuestra vida sea diferente. Ahora sí la veo
capaz de construir aquí esa vida con la que soñamos las dos...
Descubrí que Artemisa también es alguien muy
frágil, mucho más de lo que yo pensaba, y además también es muy, muy insegura.
Descubrí que no se quiere nada, que es capaz de arrastrarse por el suelo para
que la perdone, para que vuelva con ella. Ni siquiera tiene la dignidad
suficiente para echarme en cara todos mis errores, no es capaz de enfadarse
conmigo por todo el daño que estoy haciéndole... al contrario, está tan
deshecha de dolor que lo único que le importa es que volvamos, es estar conmigo,
sin importarle nada de lo que haya ocurrido entre nosotras, y eso no sé si me
hace daño o me satisface porque no me gusta verla así, pero no puedo evitar que
mi alma se llene de alivio cuando veo cuánto me quiere de verdad, cuán
enloquecida de dolor está por mí... y, al verla así, yo siento que en mi alma
nace un fuerte deseo de arreglar las cosas para impedir que ella siga
sufriendo; pero, entonces, me pregunto si querría volver con ella porque
todavía la quiero o porque no soporto que sufra. No sé lo que siento, de
verdad, no lo sé. Lúa no me resulta indiferente, evidentemente, pues estoy
enamorada de ella y eso no se puede negar, pero no es cierto que sólo la tenga
a ella en mi corazón, como le dije a Artemisa ayer. Ella me preguntó si sólo
quería a Lúa, si ya no la quería a ella, si ya no sentía nada por ella, si en
mi corazón sólo estaba Lúa y yo le dije que sí, pero lo hice sin mirarla a los
ojos, sintiendo que mi corazón me decía: “mentirosa”.
He de confesar que he llorado mucho por
Artemisa y lo peor es que lo hice delante de Lúa. Ella fue quien me hizo ver
que todavía quería a Artemisa, que en realidad no la había olvidado. Lúa es tan
comprensiva conmigo que muchas veces me pregunto si ella también se quiere a sí
misma... ¿Por qué las dos mujeres que me quieren piensan más en mí que en
ellas? Aún así, sé que Artemisa ahora mismo sólo es capaz de pensar en sí
misma, pero de un modo casi ofensivo porque cree que no puede ser nadie, que no
es nadie, si no está conmigo. En cambio, Lúa piensa que lo más importante es
que yo sea feliz, que no me equivoque, que sepa perfectamente lo que quiero.
Una cosiña sí tengo clara y es que, si vuelvo con Artemisa, no podré soportar
que Lúa desaparezca de mi vida. Ahora mismo, sinceramente, a pesar de que esto
pueda sonar muy mal, estaría con las dos. ¿Por qué no se puede hacer eso? ¿Por
qué tengo que renunciar a alguna de las dos? La alternativa que veo a esa
situación tan... extraña es que no esté con nadie, pero eso tampoco me haría
bien. Carallo, ¿qué he de hacer?
Lo que no puedo soportar ahora es que Artemisa
se marche. No quiero perderla. Sé que estoy siendo muy egoísta, que tendría que
dejar que Artemisa partiese de Ourense e hiciese su vida, pero ni tan sólo ella
quiere irse. No quiere volver a Cataluña. Me dijo que no tenía ya nada que
hacer en ese lugar, que se quedaría en Galicia para siempre, que no quiere
irse. Incluso la vi capaz de quedarse aquí, aunque yo no volviese con ella...
Tengo que hablar con ella ya. Voy a llamarla e iré al hotel para que hablemos.
Lúa me dice que haga lo que de verdad me salga
del corazón, pero mi corazón está tan confundido, tan liado... Lo que sí es
cierto es que tengo que darle importancia al hecho de que no quiera que
Artemisa se vaya y que quiera verla. Si tuviese tan claro que no quiero estar
con ella, no me dolería tanto que ella se marchase.
¡Ahhh! Entonces, ¿todavía la ama? Yo pensaba que ese tren había pasado, que ahora amaba a Lúa sin ninguna duda. Esto me vuelve a confundir y ya no sé lo que pensar, simplemente dejarme llevar y leer hasta saber que es lo que decide. Está claro que en sus manos tiene a Lúa y Artemisa, de ella depende lo que ocurra con sus vidas. Estoy ahora mismo perdido, muy perdido. Es como si alguien me hubiese zarandeado con mucha fuerza y no supiese ni como me llamo jajajaja. Has dado un golpe de efecto, y has conseguido despistarme por completo.
ResponderEliminarLúa es muy buena, es capaz de anteponer la vida que tienen en común, su relación, sus sentimientos...por ella. Es capaz de reprimir lo que le duele, por la felicidad de Agnes, y quizás eso no sea muy bueno. Al igual que hizo Artemisa en su momento, que la dejó elegir, pero sin mostrar lo que le dolía, ocultando sus sentimientos. Esto está cada vez más interesante. ¡¡Estoy deseando seguir leyendo!!
Ay ay ay Agnesiña… cuánto dolor puede causar tu actitud. Lo peor que puedes hacerle a Artemisa es darle ahora ilusiones... cuántas veces he visto situaciones como esta. Artemisa y Lúa no se pueden ver, no en el sentido de que se detesten, sino en el literal de que estar juntas en cualquier sitio es una fuente posible de conflictos y segura de dolor... pero claro, desde el punto de vista de Agnes esto no es así, es más, si por ella fuera... Agora, sinceramente, malia que isto poida soar moi mal, estaría coas dúas. Por que non se pode facer iso? Por que teño que renunciar a algunha das dúas?
ResponderEliminarEso sería muy bueno y tentador para ella, y desastroso para Lúa y Artemisa. No, si quiere a Artemisa tiene que hacerle ver que no puede estar ahora con ella, tal vez puede hablarle de amistad, pero amistad a distancia, y Agnes ha de ser capaz de admitir que Artemisa tal vez elija el camino de la ausencia como mejor modo de restañar sus heridas... Pero no, no quiere perder a Artemisa. Lo tiene todo con Lúa (se supone), pero su actitud pone todo en cuestión, lo podríamos decir al revés: si no quiere perder a Artemisa, ¿realmente es cierto que Lúa es el amor de su vida? La duda, por lo menos, está ahí. Lúa y Artemisa, cada una a su modo, la aman y harán cualquier cosa por ella, ahora está por ver que Agnes merezca tanto amor y sea valiente; y eso quiere decir elegir. ¡Excelente trama!