miércoles, 5 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: VENRES, 24 DE AGOSTO DE 2018


Venres, 24 de agosto de 2018

Hai xa un incendio grave en Ourense, no parque natural do Invernadoiro, en Vilariño de Conso. Ese parque tan fermoso leva ardendo dende o mércores pola tarde. Non entendo por que aínda non deron controlado o lume. Sei que non conseguirei nada desacougándome tanto, pero non o podo evitar. Onte, cando escribín, aínda non o sabía, loxicamente, pero dende a nosa aldeíña pola tardiña vin que, ao lonxe, había un fume moi raro e pouco e pouco ese fume foise espallando polo ceo. Non me coubo ningunha dúbida de que era un incendio e axiña busquei se dicían algo nos xornais. Nós non temos televisión, polo que estamos desconectadas do mundo. Non podo aturar que arda a miña terra, pero tamén teño a esperanza de que isto acabará prontiño. O que xa se queimou non se pode arranxar, por moito que nos doa. O que me calma é saber que non foi provocado. Foi un raio o que prendeu lume. A mesma natureza, ás veces, destrúese a si mesma, como facemos as persoas. E ademais Ourense, con tantos bosques, sempre é a que máis sofre por mor dos lumes. Iso pasou sempre, pero dáme a sensación de que ultimamente hai incendios con moi pouquiño, que non custa tanto que todo arda, e iso faime moitísimo dano. Precisamente hoxe Artemisa espertoume xusto cando estaba empezando a ter un pesadelo horríbel. Contareino porque din que, se explicamos os pesadelos, estes non se fan realidade. Pois Lúa e máis eu estabamos no bosque que rodea a nosa aldea e vía que entre as árbores había lume. O fume de súpeto o enchía todo e non podiamos respirar. Eu quería buscar algún recipiente para enchelo de auga, pero non había nada e o fume agochaba os sendeiros, polo que non podía volver á miña casa. Rapidamente pensei que quería morrer nese intre, que prefería estar morta antes que ver que o lugar que máis amo do mundo desaparecía; pero entón ouvín a voz de Artemisa e esas horríbeis imaxes esvaecéronse.

Artemisa díxome, cando abrín os ollos, que Lúa estaba na miña casa falando coa miña nai. Eran as dez da mañá. Non sei por que durmín tanto, pero levo moitos días espertando tardísimo. Pedinlle a Artemisa que saíse da habitación e dixese que estaba a piques de erguerme, pero non o fixo. Contoume que ouvira que Lúa lle dicía á miña nai que partía a Ourense, que xa non ía voltar á aldeíña, que xa regresaba á súa casa para preparalo todo para o curso que vén. Eu non entendo por que marcha tan cedo, ou si o entendo e o que me pasa é que non o quero aceptar. Ao final, como Artemisa non saíu para dicirlles que estabamos a piques de erguernos, tiven que ir buscar a Lúa despois de almorzar. A miña nai pediulle que me agardase, que cría que non ía tardar moito en ir buscala. Por iso agardoume e porque creo que tampouco tiña moita présa por marchar.

Almorcei sentindo que tiña un nó no estómago e que me custaba moito tragar a comida. Artemisa tampouco me dicía nada. Seica intuíse o nerviosa que eu me sentía e non puidese entender por que me sentía así. Ao final, despois de almorzar, fun buscar a Lúa e fomos xuntas ata o río. Durante o tempo no que camiñamos deica a beiriña do Miño, non nos dixemos nada. Ela estaba tan calada que parecía que nin respirase e eu non me atrevía a crebar ese silencio no que ela se protexía; pero, cando chegamos ao río, ela sentou na herba e pediume que sentase xunta ela.

Intentarei escribir todas as verbas que me dedicou e tamén contarei con claridade todo o que pasou nesta mañá, porque non son só palabras o que compartimos. E Lúa estaba como xamais a vira antes. Estaba estraña, non me miraba cando falaba, cando falaba sentía que o facía cun ton de voz que nunca ouvira nela. Era todo tan distinto... Parecía coma se tivese pasado algo moi grave entre nós. Eu non entendía por que estaba así. Que eu saiba, non pasou nada entre nós, non nos pelexamos, non discutimos, pero ela parecía moi ofendida por algo que eu fixera sen que eu puidese intuír que era. Ao fin, antes de que me puidese dicir nada, pregunteille que lle pasaba, por que estaba así comigo. Entón, axiña me aclarou que non estaba enfadada comigo, que o que lle pasaba era que se decatara de que levaba sendo parva dende o principio. Confesoume que se avergonzaba moitísimo de terse comportado así comigo, que non tería que ter sido tan sincera, que tería que ter agochado o que sentía por min sempre, independentemente de que ela vise que eu tamén sentía algo por ela, independentemente do que vise no meu ollar. Díxome que nada tiña sentido, que vivira nun soño falso, que sentía que a vida a golpeara na ialma, que agora se sentía incapaz de enfrontar a súa vida porque esta lle parecía baleira...

Eu non sabía que dicir. Queríalle preguntar por que estaba tan segura desas cousas tan tristes, pero non me atrevía. Sabía que, se eu falaba, podía meter a zoca e podía empeorar as cousas e tamén sabía que o mellor que podía facer era quedar calada, agardando a que ela me dese permiso para falar, para intervir. Sabía que ela precisaba desafogarse e que non esperaba que eu falase. Por iso estiven en silencio, aturando a dor que se lle escapaba da voz, que me enchía a min a ialma e que se cravaba no meu corazón.

      O peor é que estou totalmente tola por ti, sabes? O peor é que namorei de ti coma nunca estiven namorada de ninguén antes, e este amor está a esnaquizarme a ialma, Agnes, e o peor de todo é que teño que facer coma se nada, coma se só te quixese como unha amiga cando en realidade morro por ti, mataría por ti, e sinto moita rabia porque para ti isto non significa nada. Ti estás con Artemisa como se eu nunca tivese existido para ti, coma se en realidade eu che tivese gustado só cando non estaba ela. De cando en cando sinto que me miras con tenrura, pero non sei que queren dicir as túas miradas e tampouco sei que sentido teñen se tan namorada estás de Artemisa. Se non me queres nada, por que me miras así, Agnes?

Foi entón cando sentín que me tocaba falar, sendo sincera, pero tendo moitísimo coidado co que dicía, porque as miñas palabras podían empeorar moitísimo a situación, tanto con ela como con Artemisa, e eu prefería neses momentos que a terra me tragase, quería desaparecer, non vivir eses intres que tanto me estarrecían e que tanto facían tremer a miña ialma.

      Dime dunha vez que sentes por min, Agnes. Sé sincera comigo, por favor —pediume mirándome con impotencia. Os seus ollos eran espadas que se cravaban na miña ialma—. Dimo, por favor. Preciso sabelo antes de pechar isto para sempre, antes de afastarme de ti para sempre.

      Que? —pregunteille asustada—. Queres arredarte de min, Lúa? Por que?

      Por que? E aínda mo preguntas?

      Pero que pasou, Lúa?

      Quéresme responder cunha resposta en troques de con una pregunta?

Lúa estaba moi nerviosa, tremía e esforzábase moitísimo por non botarse a chorar, esforzábase por manterse forte, pero eu víaa tan fráxil...

      Só quero saber que mudou con respecto aos outros días, Lúa, se non pasou nada entre nós —contesteille con medo.

      Para ti non pasou nada porque vives nunha nube coa túa Artemisa; pero, para min, cada día é un desafío, verte é sentir unha dor que me esnaquiza o corazón, verte e non poder bicarte, non poder abrazarte, non poder estar contigo mátame, Agnes, verte e non terte... terte sen poder sentirte... E iso, día tras día, un día tralo outro... estame matando, Agnes. Para ti é doado aturar isto porque despois podes estar con Artemisa e non lembras de nada, non pensas en min, pódeste protexer entre os brazos de Artemisa e xa está, para ti desaparece todo. Eu non significo para ti o que ti significas para min. Quizais non tivese que ter empezado esta conversación, pero non son de pedra, non podo aturar máis que fagas coma se non pasase ren, Agnes.

      Ti cres que para min non significas nada, Lúa? De verdade cres iso?

      Se tivese significado algo para ti, teríasme defendido diante de Artemisa cada vez que ela me mirase coma se me quixese matar cos seus ollos —chorou sen podelo evitar.

      Xa discutín con Artemisa varias veces por mor diso, Lúa.

      Ah, si?

      Si, e si te defendín diante dela, pero esas cousas non se poden contar.

      E logo?

      Pois porque son algo entre ela e máis eu.

      Ela o único que sabe facer é poñerte na miña contra. Non quere nin que falemos nin que nos miremos.

      Xa discutín con ela por iso, Lúa. Non é coma ti pensas...

      E que sentes por min? Pódesmo dicir, por favor?

      E por que o precisas saber? Nada vai cambiar porque eu cho diga.

      Quero que mo digas. Despois, xa veremos que facemos.

      Estás cunha actitude que non me invita a falar, Lúa. Pareces ofendida comigo.

      Non estou ofendida contigo, senón esgotada de que me fagas crer cos teus ollos que sentes algo por min e despois esteas con Artemisa coma se esas miradas nunca tivesen existido, que a biques diante miña coma se eu non puidese sentir... e, cando estabamos en Vigo, que non fixeses nada para impedir que ela te abrazase así diante miña, que te bicase así, coma se eu non estivese diante.

      Xa, iso non está ben —recoñecinlle con vergonza—, pero Artemisa tamén estaba tan estraña ese día... Calquera lle dicía nada.

      Non tes valor para nada, Agnes. Eu pensaba que eras máis valente.

      E que queres que faga, Lúa, que deixe a Artemisa por ti? Xa sabes que a amo de verdade, con toda a miña ialma. Precisamente ti arengábasme a que arranxase as cousas con Artemisa. A que vén isto agora? Tesme perdida, Lúa.

      Pois eu pensaba que sería quen de aturar isto, Agnes. Pensaba que podería vivir sen terte, aturando que Artemisa me refregue pola cara que está contigo, que é con ela con quen estás todas as noites, non eu. Cres que non sei ler os seus ollos? Podo saber perfectamente o que pensa cada vez que me mira.

      Non lle fagas caso, Lúa. Ela tamén é moi inseguriña. Non é contra ti, senón contra a situación.

      Enriba, deféndela...

      Non quero que esteas así. Non pares mentes no que fai, Lúa. Simplemente está celosa.

      Pero celosa de que? —riu nerviosa.

      Xa o sabes.

      Pero se non ten motivos para estalo! E non ten motivos porque para ti eu son invisíbel.

      Iso non é certo, Lúa —contradina con moita mágoa.

      Daquela, dime dunha vez que son para ti, por favor. Preciso sabelo, Agnes, aínda que isto non vaia chegar a ningures.

      Non lembras todo o que falamos antes de que chegase Artemisa?

      Iso queda moi lonxe. Ademais penso que sentías iso por min porque Artemisa non estaba contigo e...

      Non é certo, Luíña.

      Ah, non? Entón...

      Eu non quero nin podo vivir sen ti. Se te afastas de min, sentireime baleira para sempre.

      Non podes ser egoísta.

      “Que non brile máis a Lúa nin luceiro da mañá se a miña amiga perto de min non está... Que sequen todas as fontes e quede sen auga o mar se a miña amiga perto de min non está...” —canteille con dozura mirándoa aos ollos, sabendo que esa canción era unha das que máis lle gustaban do mundo.

      “A máis belida das flores... esa é a miña amada...” —cantoume ela tamén achegándose a min.

      “Miña amiga, feiticeira e agarimosa como unha noite de verán...” —musiteille máis preto dela.

       Quéresme, Agnes? Dime se me queres, por favor. Entón... xa poderei marchar en paz.

      A onde vas marchar, Lúa? —pregunteille acariñándolle os cabelos. Estabamos moi pretiño, tanto que xa compartiamos o ar que respirabamos.

      Lonxe de ti, de todo —contestoume pechando os ollos.

      Non, non... por favor, non te vaias —pedinlle a piques de botarme a chorar.

      Non quero escurecer máis a túa vida, miña amada. Téñome que quitar de en medio.

      Pero ti...

      Só dime iso, por favor. Contéstame, Agnes. Dáme este momento, que só sexa para min, por favor —chorou tremendo delicadamente.

      E despois que pasará?

      Non quero que exista futuro, só este intre...

Sentín de súpeto que estaba a piques de perder a Lúa. Souben que ela falaba moi en serio, que ía desaparecer de verdade. Estaría en Ourense, preto de nós, pero souben tamén que ela faría todo o posíbel para non vernos, para que non nos cruzásemos polas rúas, para que non nos vísemos nunca máis. Esas certezas fixeron que sentise de repente unha inmensa desesperación que me impulsou a lembrar todo o que vivira con ela dende que chegara a Galicia. Lembrei a primeira tarde na beiriña do Miño, lembrei a tarde na Praia da Lanzada, lembrei o bonito que foi bañarme con ela no Atlántico despois de tanto tempo sen facelo, lembrei todos os momentos que vivimos nas festas que compartimos, lembrei o feliz que fora con ela, lembrei todo o que rira con ela, todo o que falara con ela, todo o que choraramos xuntas... e sentín que o mundo se detiña, que todo quedaba en silencio, que desaparecía a mañá, o río, as árbores, e só existiu ela para min. A desesperación que sentía quitoume a miña razón e só desexei que ela non se esvaecese nunca, que sempre estivese comigo. Sentín que devagariño se abría un baleiro na miña ialma, que a súa inminente ausencia estaba xa facéndome un burato no corazón. Entón, sen pensar en nada, sen dicirlle nada, pechei os ollos, aferreime a ela e biqueina, biqueina sen pensar en nada, só sentindo os seus beizos, só sentindo que ela me apertaba contra o seu corpo, que respondía aos meus bicos cunha desesperación moito máis grande cá que me enchía a ialma. Biqueina poñendo neses bicos todo o desexo que sentía por ela, que levaba sentindo por ela dende que nos reencontramos, sentindo que eu tampouco aturaba máis estar lonxe dela sen saber a que sabían os seus beizos, sen saber como sería compartirnos. Entón souben que ningunha palabra podería ter expresado mellor a resposta que ela agardaba.

Os nosos bicos eran moi doces, eran delicados, eran tenros como unha mañá de inverno, tímidos e á vez desesperados. Non esperaba que ela me puidese bicar así, que ela me puidese abrazar desa maneira namentres desfacía o ar que nos separaba, namentres me bicaba coma se non puidese respirar sen sentir os meus beizos. Notei que compartiamos a nosa respiración, que ela respiraba a través de min e que eu respiraba a través dela. Sentín a humidade dos seus beizos, sentín como a calor do seu corpo se mesturaba coa miña, sentina cada vez máis preto de min, cada vez máis preto, ata que chegou un momento no que devecín por fundirme máis con ela, sen que nada tocase a súa pel se non acariñaba a miña. Por iso, abraceina con máis paixón namentres sentía que ela me impulsaba ao chan, facéndome perder docemente o equilibrio. Sentín que me protexía entre os seus brazos, co seu corpo, co seu amor. Sentía que o amor que lle enchía a ialma latexaba en min, sentía que o ceo era ela, que a terra estaba na súa pel. Notei que a miña pel se desfacía, que eu toda me volvía de ar, que non tiña materia, que estaba perdendo o que me ataba a min mesma.

Só quería saber como era a súa pel, como sería a súa pel baixo os meus dedos. Non a quería deixar de bicar, non me quería arredar dos seus beizos, queríaa sentir en min, comigo, quería que fosen certas todas esas veces que a imaxinara comigo; pero tamén sabía que estaba facendo moi mal, que me estaba a trabucar moitísimo, pero nada diso me importaba neses momentos, nada. Ía perder a Lúa. Ela marcharía despois daqueles momentos e eu non quería quedar sen sentila, non quería vivir sen poder lembrar o tacto e o recendo do seu corpo. Non quería.

      Non podo máis, Agnes —musitoume arredándose un pouquiño dos meus beizos, falándome moi frouxiño, pero puiden ouvila perfectamente—. Quero... quero facer o amor contigo, Agnes, con dozura, con moito amor, miña vida.

      Lúa...

      Bícame, abrázame, acaríñame, amor... Déixame sentirte —suspiraba namentres me espía con moitísima tenrura e coidado—. Quérote ter toda, quérote sentir comigo... Quérote, Agnes, ámote con toda a miña ialma...

Lúa musitaba esas palabras tan bonitas no meu oído, facéndome estremecer, facéndome desaparecer. Sentía que a súa voz me derretía, me desfacía coma se eu toda fose de azucre e ela fose o sol que quentaba a mañá. Devagariño, estaba perdendo a miña razón, estaba desfacéndose a miña mente, estaban afastándose de min os meus pensamentos... e só sentía que o desexo que latexaba en min medraba sen fin, sen parar, medraba con forza ao sentir a Lúa cada vez máis unida a min, ao sentila comigo, ao ouvir a súa voz, tan sensual e fermosa, musitando tan pretiño de min, ao sentir como ela comezaba a acariñarme con moitísima dozura, saboreando coas súas mans os recunchos do meu corpo. Sentía que ela esvaraba as súas mans pola miña pel, sentía que me acariñaba coma se tivese medo a desfacerme coas súas caricias, e o único que eu podía desexar era acariñala así, tamén, facer que ela perdese o ronsel dos seus últimos pensamentos. Devecía por dicirlle tantas cousas... pero perdera a miña voz, xa non tiña palabras, e prefería morrer antes que sentir que aqueles momentos se mesturaban co pasado.

Lúa non deixaba de dicirme que me amaba, que me quería, que me desexaba. Cada vez que a ouvía dicirme que me quería e me desexaba, con esa voz tan fermosa, tan doce e desfeita de paixón e desexo, me parecía que o ceo se desfacía e caía enriba nosa, envolvéndonos coa súa calor. Mesmo me parecía que o río e as árbores nos protexían, arredando de nós calquera cousa que nos puidese facer dano.

Só me facía pensar o desexo, ese desexo que se volveu tan forte ao sentir a pel de Lúa baixo os meus dedos, ao saber que a podía acariñar por todos os recunchos do seu ser. Sabía que Lúa era fermosa, que era perfecta; pero, cando puiden descubrir coas miñas mans a súa beleza, crin que nunca puiden imaxinar de verdade o bonita que é, o perfecta que é. Quería acariñar ata morrer cada recunchiño do seu corpo, memorizalo para non esquecelo nunca; por iso non controlei as miñas caricias, por iso non pensaba, deixei de pensar en canto souben que podía facer que todo desaparecese para ela cunha facilidade que xamais puiden imaxinar. Parecíame que aquela era a primeira vez que estaba cunha muller, gozando de verdade de todo o que me podían dar eses momentos; aínda que tamén me sentía experta, seica un pouquiño máis que Lúa, pois xa sabía que caricias podían ser as máis fermosas e pracenteiras, sabía como podía conseguir que ela se perdese no pracer, sabía que tiña que facer para que o mundo se desfixese e só existísemos nós.

Si recoñezo que houbo un momento no que desexei que todo se detivese, desexei fuxir, no que fun consciente do que estaba facendo; pero axiña pensei que xa me trabucara, que non tiña sentido que nos separásemos se xa empezaramos a acariñarnos e a bicarnos. Non habería diferenza entre deternos nese intre e seguir ata o final, e prefería que o mundo desaparecese antes que afastarme dela. Quería compartir con ela o pracer máis intenso, queríame despedir ben dela. En ningún momento dubidei de que amaba e sigo amando a Artemisa, pero tampouco podía negar que Lúa e máis eu nos mereciamos vivir eses momentos despois de tanto tempo pensando unha na outra, despois de desexarnos tanto e tanto, despois de non poder esquecernos. E, se ela ía desaparecer, eu non quería perder a oportunidade de amosarlle que para min tamén foi unha das mulleres máis importantes da miña vida. Cría que era xusto que ela se levase esa lembranza tan bonita. Non tiña sentido que se fose sen o meu amor, sen ese anaquiño de amor que tanto lle pertencía.

Sentíame rara sabendo que estaba con ela, sentíndome con ela, sentindo que era o seu corpo o que estaba a se fundir comigo, sabendo que era ela quen suspiraba comigo, quen me entregaba todo o que ela era, todo o que foi sempre. E non podo describir eses momentos nos que fomos un só ser, nos que voamos xuntas por ese ceo prohibido que, non obstante, tanto nos protexía, que tanto nos arengaba a que perdésemos o control de nós mesmas, que tanto nos animaba a que non tivésemos vergonza, a que fósemos libres, a que nos amásemos ceibes de todo, cada vez con máis intensidade, que nos impulsaba a apertarnos cada vez con máis forza unha contra a outra para que non quedase nin unha soa parte do noso corpo sen compartir coa outra, sen que a outra a acariñase e a coñecese. E non deixamos de mirarnos durante todo ese tempo, durante eses momentos nos que fomos tan unha da outra, sen que nada importase. Mirámonos con tenrura en todo momento, Lúa sorríame, facíame sentir protexida no seu ollar, non deixaba de dicirme que me amaba, que quería morrer entre os meus brazos, que me quería, que non imaxinaba canto me desexara... Non deixaba de chamarme meu amor, miña estreliña, miña luíña, continuamente me acollía coa súa voz, coas súas caricias. Non rematara de sentir cando, de novo, conseguía que o ceo se abrise outra vez para min e me acollese esa calor tan tenra que quentaba as follas das árbores. Sentía que o meu corpo era seu, que se mesturara xa para sempre con ela. Non deixei de sentir amor en ningún momento. Lúa deume tanto amor que me parecía que non podía caber tanto sentimento nunhas caricias, neses bicos tan bonitos, nesas apertas que nos fundían, que nos mesturaban tanto...

E, cando todo estaba a piques de rematar, Lúa conseguiu, con moitísima facilidade, que perdese a última pegada de razón que me quedaba. Só sentín que algo moi forte estoupaba por dentro nosa, algo que nos fundía irrevogabelmente, só sentín a humidade e a calor do seu corpo sendo miñas, só a sentín sendo miña, só me sentín sendo dela, só dela, e esas sensacións que nos unían facíanse cada vez máis fortes, cada vez máis fortes, ata que notei que o meu sangre era de lume, só de lume, e lle entreguei a miña respiración, a miña voz, o meu ser, a miña ialma. Sentín que me derretía e souben que durante uns intres eu non estaría en min mesma. Só sentía a herba baixo o meu corpo e sobre todo a Lúa, a Lúa comigo, só a vía a ela, só ela brilaba, só era ela, ela... e eu nela.

Xusto cando sabía que aquelas sensacións tan fortes comezarían a esvaecerse, desexei que non rematasen eses intres, desexei que o pracer volvese empezar, desexei sentir outra vez dende o principio esa sensación que tanto nos fundira; pero esta foi apagándose pouco e pouco, paseniñamente, deixando pasar os sons do bosque, devolvéndonos a noción do noso corpo, da nosa respiración, dos nosos sentimentos. Entón Lúa deitouse no meu peito, acomodándose entre os meus brazos, respirando aínda rapidamente, pechando os ollos con forza e apertándome feliz contra ela, sorrindo satisfeita e emocionada. Entón souben que aquela era a primeira vez que de verdade ela gozara do amor. Seica tivese estado con outras persoas antes, pero non dubidei de que aquela mañá ela fixera o amor por primeira vez na súa vida. Tamén souben que, despois daquela primeira vez, nunca máis ninguén lle faría o amor como llo acababa de facer eu. Aquelas certezas estremecéronme profundamente e fixéronme comezar a acariñala polos cabelos, coma se quixese acougala e devolverlle a paz da vida.

      Oh, Agnes... Agnes... —musitou agochándose entre os meus brazos, rindo con vergonciña—. Pola Deusa, Agnes...

      Que pasa? —rin eu tamén namentres collía a súa cariña entre as miñas mans—. Estás ben?

      Ben? Estou... estou como nunca. Que me maten xa, eu xa vivín o mellor da vida —riu suspirando namentres se volvía deitar no meu peito—. Fai que se deteña o tempo para sempre, que non desaparezan os ecos destas sensacións tan deliciosas...

      Lúa... —rin libre sen poder evitalo.

      Como es así? Non imaxinaba que foses así, Agnes.

      Ah, non? E que imaxinabas?

      Non me fagas falar, Agnes, que, entón, che sacarei as cores —riu con agarimo mirándome sensualmente—. Daría a vida por terte todas as noites así comigo, todos os días... Se puidese, estaría todo o día facendo o amor contigo, todo o día, sen parar.

      Lúa!

      Estar contigo é o máis marabilloso que vivín nunca. Sabía que o sería, pero non tanto...

      Para min tamén o foi, Lúa.

      Es marabillosa, Agnes. Grazas por isto, graciñas. Nunca o esquecerei.

Entón, de súpeto, si fun consciente do que acababamos de facer; pero, non obstante, non sentín arrepentimento, en absoluto. Se tivese sido horríbel, se estar con ela non me tivese gustado tanto e tanto, entón si que me arrepentiría de terme deixado levar tanto, sen pensar en nada; pero estar con Lúa gustoume demasiado, gustoume tanto que sinto que me desfago tan só lembrando todo o que vivimos. Sei que fixen moi mal, que lle fun infiel a Artemisa, pero xa llo fun co pensamento antes. Isto que vivín con Lúa foi como un soño, foi algo que sempre será noso, e ninguén o saberá xamais, xamais. O meu amor por Artemisa non mudou nada, nin un chisquiño. Sígoa amando coma sempre, coma se non tivese ocorrido nada con Lúa. É certo que, cando a miro aos ollos, sinto unha aguilloada de dor, de vergonza e de culpabilidade; pero sei que non paga a pena contarlle o que pasou. Non a quero perder. Seica llo explique cando pase un pouco de tempo, cando isto estea lonxe, cando xa Lúa e máis eu poidamos mirarnos aos ollos sen lembrar o que vivimos; pero de momento quero que sexa algo entre nós, un segrediño que só nos pertence a nós.

      Non llo digas a ninguén, Agnes. Non llo contes a ninguén —pediume con moito agarimo namentres me acariñaba os cabelos—. Quero que sexa un segredo entre ti e máis eu. Agnes, eu sei que nunca deixarás a Artemisa. Querédesvos moitísimo. O noso, o de ti e máis eu, é algo moi bonito, pero non ten forza para ti.

      Pero o que acabamos de facer...

      O que acabamos de facer é marabilloso e me gustaría tanto que o puidésemos repetir sempre que queiramos... pero teño que ser realista, Agnes. Graciñas por esta despedida. Quérote, miña vida. Se algunha vez sentes que non podes vivir sen min, búscame. Xa sabes onde estou; pero creo que, polo momento, é moito mellor que deixemos de vernos, ao menos para ti.

      Pero...

      Agora sei o que sentes por min, seino. Ogallá te puidese levar comigo... pero...

      Non te quero perder, Lúa. Es moi importante para min.

      Eu tampouco te quero perder, Agnesiña... Só serán unhas semanas. Preciso despexarme, aclararme... Chamareite, xúrocho. Ademais, creo que entre Artemisa e ti ten que haber algo de tranquilidade e iso non será posíbel se eu non me afasto de vós.

      Como queiras...

      Quérote, miña vida —musitoume antes de bicarme.

E despois regresamos á miña casa coma se nada tivese ocorrido, finxindo que tiñamos a ialma chea de felicidade e á vez de estrañeza. Conteille a Artemisa que Lúa volvería a Ourense e que estariamos unhas semanas sen falar, sobre todo por ela, e a Artemisa brilláronlle tanto os ollos de felicidade que sentín que aínda me arrepentía menos do que fixera con Lúa.

Agora non podo deixar de lembrar como unha parva todo o que sentín con Lúa. Sinto que me derreto cada vez que lembro como nos acariñamos, como nos bicamos, como o fixemos todo, todo, como nos entregamos a unha á outra... E só me presta pensar niso, deixarme levar por esas lembranzas, mergullarme neses recordos, lembrar como ela suspiraba comigo, como me miraba, como eramos unha soa neses intres tan intensos, como sentiamos... Sei que isto perderá forza co paso dos días, por iso quero aproveitar o que me gusta lembrar todo iso, sen un chisquiño de culpabilidade nin de desacougo, só con ledicia...

 

Viernes, 24 de agosto de 2018

Hay ya un incendio grave en Ourense, en el parque natural do Invernadoiro, en Vilariño de Conso. Ese parque tan hermoso lleva ardiendo desde el miércoles por la tarde. No entiendo por qué todavía no han podido controlar el fuego. Sé que no conseguiré nada desasosegándome tanto, pero no puedo evitarlo. Ayer, cuando escribí, aún no lo sabía, lógicamente, pero desde nuestra aldeíña por la tardiña vi que, a lo lejos, había un humo muy raro y poco a poco ese humo fue esparciéndose por el cielo. No me cupo ninguna duda de que era un incendio y enseguida busqué si decían algo en los periódicos. Nosotras no tenemos televisión, por lo que estamos desconectadas del mundo. No puedo soportar que arda mi tierra, pero también tengo la esperanza de que esto acabará prontiño. Lo que ya se quemó ya no se puede arreglar, por mucho que nos duela. Lo que me calma es saber que no fue provocado. Fue un rayo lo que prendió fuego. La misma naturaleza, a veces, se destruye a sí misma, como hacemos las personas. Y además Ourense, con tantos bosques, siempre es la que más sufre por culpa de los incendios. Eso ha pasado siempre, pero me da la sensación de que últimamente hay incendios con muy poquiño, que no cuesta tanto que todo arda, y eso me hace muchísimo daño. Precisamente hoy Artemisa me despertó justo cuando estaba empezando a tener una pesadilla horrible. La contaré porque dicen que, si explicamos las pesadillas, éstas no se cumplen. Pues Lúa y yo estábamos en el bosque que rodea nuestra aldea y veía que entre los árboles había fuego. El humo de súbito lo llenaba todo y no podíamos respirar. Yo quería buscar algún recipiente para llenarlo de agua, pero no había nada y el humo ocultaba los caminos, por lo que no podía volver a mi casa. Rápidamente pensé que quería morir en ese momento, que prefería estar muerta antes que ver que el lugar que más amo del mundo desaparecía; pero entonces oí la voz de Artemisa y esas horribles imágenes se desvanecieron.

Artemisa me dijo, cuando abrí los ojos, que Lúa estaba en mi casa hablando con mi madre. Eran las diez de la mañana. No sé por qué dormí tanto, pero llevo muchos días despertándome tardísimo. Le pedí a Artemisa que saliese de la habitación y dijese que estaba a punto de levantarme, pero no lo hizo. Me contó que había oído que Lúa le decía a mi madre que partía a Ourense, que ya no iba a volver a la aldeíña, que ya regresaba a su casa para prepararlo todo para el curso que viene. Yo no entiendo por qué se marcha tan pronto, o sí lo entiendo y lo que me pasa es que no quiero aceptarlo. Al final, como Artemisa no salió para decirles que estábamos a punto de levantarnos, tuve que ir a buscar a Lúa después de almorzar. Mi madre le pidió que me esperase, que creía que no iba a tardar mucho en ir a buscarla. Por eso me aguardó y porque creo que tampoco tenía mucha prisa por marcharse.

Almorcé sintiendo que tenía un nudo en el estómago y que me costaba mucho tragar la comida. Artemisa tampoco me decía nada. Tal vez intuyese lo nerviosa que yo me sentía y no pudiese entender por qué me sentía así. Al final, después de almorzar, fui a buscar a Lúa y fuimos juntas hasta el río. Durante el tiempo en el que caminamos hacia la orilliña del Miño, no nos dijimos nada. Ella estaba tan callada que parecía que ni respirase y yo no me atrevía a quebrar ese silencio en el que ella se protegía; pero, cuando llegamos al río, ella se sentó en la hierba y me pidió que me sentase junto a ella.

Intentaré escribir todas las palabras que me dedicó y también contaré con claridad todo lo que pasó en esta mañana, porque no son sólo palabras lo que compartimos. Y Lúa estaba como jamás la había visto antes. Estaba extraña, no me miraba cuando hablaba, cuando hablaba sentía que lo hacía con un tono de voz que nunca había oído en ella. Era todo tan distinto... Parecía como si hubiese pasado algo muy grave entre nosotras. Yo no entendía por qué estaba así. Que yo sepa, no pasó nada entre nosotras, no nos peleamos, no discutimos, pero ella parecía muy ofendida por algo que yo había hecho sin que yo pudiese intuir qué era. Al fin, antes de que pudiese decirme nada, le pregunté qué le pasaba, por qué estaba así conmigo. Entonces, enseguida me aclaró que no estaba enfadada conmigo, que lo que le pasaba era que se había dado cuenta de que llevaba siendo tonta desde el principio. Me confesó que se avergonzaba muchísimo de haberse comportado así conmigo, que no tendría que haber sido tan sincera, que tendría que haber escondido lo que sentía por mí siempre, independientemente de que ella viese que yo también sentía algo por ella, independientemente de lo que viese en mi mirada. Me dijo que nada tenía sentido, que había vivido en un sueño falso, que sentía que la vida la había golpeado en el alma, que ahora se sentía incapaz de afrontar su vida porque ésta le parecía vacía...

Yo no sabía qué decir. Quería preguntarle por qué estaba tan segura de esas cosas tan tristes, pero no me atrevía. Sabía que, si yo hablaba, podía meter la pata y podía empeorar las cosas y también sabía que lo mejor que podía hacer era quedarme callada, esperando a que ella me diese permiso para hablar, para intervenir. Sabía que ella necesitaba desahogarse y que no esperaba que yo hablase. Por eso estuve en silencio, soportando el dolor que se le escapaba de la voz, que me llenaba a mí el alma y que se me clavaba en el corazón.

      Lo peor es que estoy totalmente loca por ti, ¿sabes? Lo peor es que me he enamorado de ti como nunca he estado enamorada de nadie antes, y este amor está destrozándome el alma, Agnes, y lo peor de todo es que tengo que hacer como si nada, como si sólo te quisiese como una amiga cuando en realidad me muero por ti, mataría por ti, y siento mucha rabia porque para ti esto no significa nada. Tú estás con Artemisa como si yo nunca hubiese existido para ti, como si en realidad yo te hubiese gustado sólo cuando no estaba ella. De vez en cuando siento que me miras con ternura, pero no sé qué quieren decir tus miradas y tampoco sé qué sentido tienen si tan enamorada estás de Artemisa. Si no me quieres nada, ¿por qué me miras así, Agnes?

Fue entonces cuando sentí que me tocaba hablar, siendo sincera, pero teniendo mucho cuidado con lo que decía, porque mis palabras podían empeorar muchísimo la situación, tanto con ella como con Artemisa, y yo prefería en esos momentos que la tierra me tragase, quería desaparecer, no vivir esos instantes que tanto me asustaban y que tanto hacían temblar mi alma.

       Dime de una vez qué sientes por mí, Agnes. Sé sincera conmigo, por favor —me pidió mirándome con impotencia. Sus ojos eran espadas que se me clavaban en el alma—. Dímelo, por favor. Necesito saberlo antes de cerrar esto para siempre, antes de alejarme de ti para siempre.

      ¿Qué? —le pregunté asustada—. ¿Quieres alejarte de mí, Lúa? ¿Por qué?

      ¿Por qué? ¿Y todavía me lo preguntas?

      Pero ¿qué ha pasado, Lúa?

      ¿Quieres responderme con una respuesta en vez de con una pregunta?

Lúa estaba muy nerviosa, temblaba y se esforzaba muchísimo por no echarse a llorar, se esforzaba por mantenerse fuerte, pero yo la veía tan frágil...

      Sólo quiero saber qué ha cambiado con respecto a los otros días, Lúa, si no ha pasado nada entre nosotras —le contesté con miedo.

      Para ti no ha pasado nada porque vives en una nube con tu Artemisa, pero, para mí, cada día es un desafío, verte es sentir un dolor que me destroza el corazón, verte y no poder besarte, no poder abrazarte, no poder estar contigo me mata, Agnes, verte y no tenerte... tenerte sin poder sentirte... y eso, día tras día, un día tras otro... está matándome, Agnes. Para ti es fácil soportar esto porque después puedes estar con Artemisa y no te acuerdas de nada, no piensas en mí, puedes protegerte entre los brazos de Artemisa y ya está, para ti desaparece todo. Yo no significo para ti lo que tú significas para mí. Quizás no tuviese que haber empezado esta conversación, pero no soy de piedra, no puedo soportar más que hagas como si no pasase nada, Agnes.

      ¿Tú crees que para mí no significas nada, Lúa? ¿De verdad crees eso?

      Si hubiese significado algo para ti, me habrías defendido delante de Artemisa cada vez que ella me mirase como si quisiese matarme con sus ojos —lloró sin poder evitarlo.

      Ya he discutido con Artemisa varias veces por culpa de eso, Lúa.

      Ah, ¿sí?

      Sí, y sí te he defendido delante de ella, pero esas cosas no se pueden contar.

      E logo?

      Pues porque son algo entre ella y yo.

      Ella lo único que sabe hacer es ponerte en mi contra. No quiere ni que hablemos ni que nos miremos.

      Ya he discutido con ella por eso, Lúa. No es como tú piensas...

      ¿Y qué sientes por mí? ¿Puedes decírmelo, por favor?

      ¿Y por qué necesitas saberlo? Nada va a cambiar porque yo te lo diga.

      Quiero que me lo digas. Después, ya veremos lo que hacemos.

      Estás con una actitud que no me invita a hablar, Lúa. Pareces ofendida conmigo.

      No estoy ofendida contigo, sino agotada de que me hagas creer con tus ojos que sientes algo por mí y después estés con Artemisa como si esas miradas nunca hubiesen existido, que la beses delante de mí como si yo no pudiese sentir... y, cuando estábamos en Vigo, que no hicieses nada para impedir que ella te abrazase así delante de mí, que te besase así, como si yo no estuviese delante.

      Ya, eso no está bien —le reconocí con vergüenza—, pero Artemisa también estaba tan extraña ese día... Cualquiera le decía nada.

      No tienes valor para nada, Agnes. Yo pensaba que eras más valiente.

      ¿Y qué quieres que haga, Lúa, que deje a Artemisa por ti? Ya sabes que la amo de verdad, con toda mi alma. Precisamente tú me animabas a que arreglase las cosas con Artemisa. ¿A qué viene esto ahora? Me tienes perdida, Lúa.

      Pues yo pensaba que sería capaz de soportar esto, Agnes. Pensaba que podría vivir sin tenerte, aguantando que Artemisa me restregase por la cara que está contigo, que es con ella con quien estás todas las noches, no yo. ¿Crees que no sé leer sus ojos? Puedo saber perfectamente qué piensa cada vez que me mira.

      No le hagas caso, Lúa. Ella también es muy inseguriña. No es contra ti, sino contra la situación.

      Encima, la defiendes...

      No quiero que estés así. No tengas en cuenta lo que hace, Lúa. Simplemente está celosa.

      Pero ¿celosa de qué? —se rió nerviosa.

      Ya lo sabes.

      ¡Pero si no tiene motivos para estarlo! Y no tiene motivos porque yo para ti soy invisible.

      Eso no es cierto, Lúa —la contradije con mucha pena.

      Entonces, dime de una vez qué soy para ti, por favor. Necesito saberlo, Agnes, aunque esto no vaya a llegar a ninguna parte.

      ¿No recuerdas todo lo que hablamos antes de que llegase Artemisa?

      Eso queda muy lejos. Además pienso que sentías eso por mí porque Artemisa no estaba contigo y...

      No es cierto, Luíña.

      Ah, ¿no? Entonces...

      Yo no quiero ni puedo vivir sin ti. Si te alejas de mí, me sentiré vacía para siempre.

      No puedes ser egoísta.

      “Que non brile máis a lúa nin luceiro da mañá se a miña amiga perto de min non está... Que sequen todas as fontes e quede sen auga o mar se a miña amiga perto de min non está...” —le canté con dulzura mirándola a los ojos, sabiendo que esa canción era una de las que más le gustaban del mundo.

      “A máis belida das flores... esa é a miña amada...” —me cantó ella también acercándose a mí.

      “Miña amiga, feiticeira e agarimosa como una noite de verán...” —le musité más cerca de ella.

      ¿Me quieres, Agnes? Dime si me quieres, por favor. Entonces... ya podré marcharme en paz.

      ¿A dónde vas a marcharte, Lúa? —le pregunté acariciándole los cabellos. Estábamos muy cerquiña, tanto que ya compartíamos el aire que respirábamos.

      Lejos de ti, de todo —me contestó cerrando los ojos.

      No, no... por favor, no te vayas —le pedí a punto de echarme a llorar.

      No quiero oscurecer más tu vida, amada mía. Tengo que quitarme de en medio.

      Pero tú...

      Sólo dime eso, por favor. Contéstame, Agnes. Dame este momento, que sólo sea para mí, por favor —lloró temblando delicadamente.

      ¿Y después qué pasará?

      No quiero que exista futuro, sólo este instante...

Sentí de súbito que estaba a punto de perder a Lúa. Supe que ella hablaba muy en serio, que iba a desaparecer de verdad. Estaría en Ourense, cerca de nosotras, pero supe también que ella haría todo lo posible para no vernos, para que no nos cruzásemos por las calles, para que no nos viésemos nunca más. Esas certezas hicieron que sintiese de repente una inmensa desesperación que me impulsó a rememorar todo lo que había vivido con ella desde que había llegado a Galicia. Recordé la primera tarde en la orilliña del Miño, recordé la tarde en la playa Da Lanzada, recordé lo bonito que fue bañarme con ella en el Atlántico después de tanto tiempo sin hacerlo, recordé todos los momentos que vivimos en las fiestas que compartimos, recordé lo feliz que había sido con ella, recordé todo lo que había reído con ella, todo lo que había hablado con ella, todo lo que habíamos llorado juntas... y sentí que el mundo se detenía, que todo se quedaba en silencio, que desaparecía la mañana, los árboles, el río, y sólo existió ella para mí. La desesperación que sentía me quitó la razón y sólo deseé que ella no se desvaneciese nunca, que siempre estuviese conmigo. Sentí que poquiño a poco se abría un vacío en mi alma, que su viniente ausencia estaba ya haciéndome un agujero en el corazón. Entonces, sin pensar en nada, sin decirle nada, cerré los ojos, me aferré a ella y la besé, la besé sin pensar en nada, sólo sintiendo sus labios, sólo sintiendo que ella me apretaba contra su cuerpo, que respondía a mis besos con una desesperación mucho más grande que la que me llenaba el alma. La besé poniendo en esos besos todo el deseo que sentía por ella, que llevaba sintiendo por ella desde que nos reencontramos, sintiendo que yo tampoco soportaba más estar lejos de ella sin saber a qué sabían sus labios, sin saber cómo sería compartirnos. Entonces supe que ninguna palabra podría haber expresado mejor la respuesta que ella esperaba.

Nuestros besos eran muy dulces, eran delicados, eran tiernos como una mañana de invierno, tímidos y a la vez desesperados. No esperaba que ella pudiese besarme así, que ella pudiese abrazarme de esa manera mientras deshacía el aire que nos separaba, mientras me besaba como si no pudiese respirar sin sentir mis labios. Noté que compartíamos nuestra respiración, que ella respiraba a través de mí y que yo respiraba a través de ella. Sentí la humedad de sus labios, sentí cómo el calor de su cuerpo se mezclaba con el mío, la sentí cada vez más cerca de mí, cada vez más cerca, hasta que llegó un momento en el que ansié fundirme más con ella, sin que nada tocase su piel si no acariciaba la mía. Por eso, la abracé con más pasión mientras sentía que ella me impulsaba hacia el suelo, haciéndome perder dulcemente el equilibrio. Sentí que me protegía entre sus brazos, con su cuerpo, con su amor. Sentía que el amor que le llenaba el alma latía en mí, sentía que el cielo era ella, que la tierra estaba en su piel. Noté que mi piel se deshacía, que yo toda me volvía de aire, que no tenía materia, que estaba perdiendo lo que me ataba a mí misma.

Sólo quería saber cómo era su piel, cómo sería su piel bajo mis dedos. No quería dejar de besarla, no quería alejarme de sus besos, quería sentirla en mí, conmigo, quería que fuesen ciertas todas esas veces que la había imaginado conmigo; pero también sabía que estaba haciendo muy mal, que estaba equivocándome muchísimo, pero nada de eso me importaba en esos momentos, nada. Iba a perder a Lúa. Ella se marcharía después de aquellos momentos y yo no quería quedarme sin sentirla, no quería vivir sin poder recordar el tacto y el olor de su cuerpo. No quería.

      No puedo más, Agnes —me musitó separándose un poquiño de mis labios, hablándome muy flojiño, pero pude oírla perfectamente—. Quiero... quiero hacer el amor contigo, Agnes, con dulzura, con mucho amor, vida mía.

      Lúa...

      Bésame, abrázame, acaríciame, amor... Déjame sentirte —suspiraba mientras me desnudaba con muchísima ternura y cuidado—. Quiero tenerte toda, quiero sentirte conmigo... Te quiero, Agnes, te amo con toda mi alma...

Lúa musitaba esas palabras tan bonitas en mi oído, haciéndome estremecer, haciéndome desaparecer. Sentía que su voz me derretía, me deshacía como si yo toda fuese de azúcar y ella fuese el sol que calentaba la mañana. Poquiño a poco, estaba perdiendo mi razón, estaba deshaciéndose mi mente, estaban alejándose de mí mis pensamientos... y sólo sentía que el deseo que latía en mí crecía sin fin, sin parar, crecía con fuerza al sentir a Lúa cada vez más unida a mí, al sentirla conmigo, al oír su voz, tan sensual y hermosa, musitando tan cerquiña de mí, al sentir cómo ella comenzaba a acariciarme con muchísima dulzura, saboreando con sus manos los rincones de mi cuerpo. Sentía que ella resbalaba sus manos por mi piel, sentía que me acariciaba como si tuviese miedo a deshacerme con sus caricias. Y lo único que yo podía desear era acariciarla así, también, hacer que ella perdiese el rastro de sus últimos pensamientos. Ansiaba decirle tantas cosas... pero había perdido mi voz, ya no tenía palabras, y prefería morir antes que sentir que aquellos momentos se mezclaban con el pasado.

Lúa no dejaba de decirme que me amaba, que me quería, que me deseaba. Cada vez que la oía decirme que me quería y me deseaba, con esa voz tan hermosa, tan dulce y deshecha de pasión y deseo, me parecía que el cielo se deshacía y caía sobre nosotras, envolviéndonos con su calor. Incluso me parecía que el río y los árboles nos protegían, alejando de nosotras cualquier cosa que pudiese hacernos daño.

Sólo me hacía pensar el deseo, ese deseo que se volvió tan fuerte al sentir la piel de Lúa bajo mis dedos, al saber que podía acariciarla por todos los rincones de su ser. Sabía que Lúa era hermosa, que era perfecta; pero, cuando pude descubrir con mis manos su belleza, creí que nunca pude imaginar de verdad lo bonita que es, lo perfecta que es. Quería acariciar hasta morir cada rinconciño de su cuerpo, memorizarlo para no olvidarlo nunca; por eso no controlé mis caricias, por eso no pensaba, dejé de pensar en cuanto supe que podía hacer que todo desapareciese para ella con una facilidad que jamás pude imaginar. Me parecía que aquélla era la primera vez que estaba con una mujer, gozando de verdad de todo lo que podían darme esos momentos; aunque también me sentía experta, quizás un poquiño más que Lúa, pues ya sabía qué caricias podían ser las más hermosas y placenteras, sabía cómo podía conseguir que ella se perdiese en el placer, sabía qué tenía que hacer para que el mundo se deshiciese y sólo existiésemos nosotras.

Sí reconozco que hubo un momento en el que deseé que todo se detuviese, deseé huir, en el que fui consciente de lo que estaba haciendo; pero enseguida pensé que ya me había equivocado, que ya no tenía sentido que nos separásemos si ya habíamos empezado a acariciarnos y a besarnos. No habría diferencia entre detenernos en ese instante y seguir hasta el final, y prefería que el mundo desapareciese antes que alejarme de ella. Quería compartir con ella el placer más intenso, quería despedirme bien de ella. En ningún momento dudé de que amaba y sigo amando a Artemisa, pero tampoco podía negar que Lúa y yo nos merecíamos vivir esos momentos después de tanto tiempo pensando una en la otra, después de desearnos tanto y tanto, después de no poder olvidarnos. Y, si ella iba a desaparecer, yo no quería perder la oportunidad de demostrarle que para mí también fue una de las mujeres más importantes de mi vida. Creía que era justo que ella se llevase ese recuerdo tan bonito. No tenía sentido que se fuese sin mi amor, sin ese pedaciño de amor que tanto le pertenecía.

Me sentía rara sabiendo que estaba con ella, sintiéndome con ella, sintiendo que era su cuerpo el que estaba fundiéndose conmigo, sabiendo que era ella quien suspiraba conmigo, quien me entregaba todo lo que ella era, todo lo que fue siempre. Y no puedo describir esos momentos en los que fuimos un solo ser, en los que volamos juntas por ese cielo prohibido que, no obstante, nos protegía, que tanto nos alentaba a que perdiésemos el control de nosotras mismas, que tanto nos animaba a que no tuviésemos vergüenza, a que fuésemos libres, a que nos amásemos liberadas de todo, cada vez con más intensidad, que nos impulsaba a apretarnos cada vez con más fuerza una contra la otra para que no quedase ni una sola parte de nuestro cuerpo sin compartir con la otra, sin que la otra la acariciase y la conociese. Y no dejamos de mirarnos durante todo ese tiempo, durante esos momentos en los que fuimos tan una de la otra, sin que nada importase. Nos miramos con ternura en todo momento, Lúa me sonreía, me hacía sentir protegida en su mirada, no dejaba de decirme que me amaba, que quería morir entre mis brazos, que me quería, que no me imaginaba cuánto me había deseado... No dejaba de llamarme meu amor, miña estreliña, miña luíña, continuamente me acogía con su voz, con sus caricias. No había terminado de sentir cuando, de nuevo, conseguía que el cielo se abriese otra vez para mí y me acogiese ese calor tan tierno que calentaba las hojas de los árboles. Sentía que mi cuerpo era suyo, que se había mezclado ya para siempre con ella. No dejé de sentir amor en ningún momento. Lúa me dio tanto amor que me parecía que no podía caber tanto sentimiento en unas caricias, en esos besos tan bonitos, en esos abrazos que nos fundían, que nos mezclaban tanto...

Y, cuando todo estaba a punto de acabar, Lúa consiguió, con muchísima facilidad, que perdiese la última huella de razón que me quedaba. Sólo sentí que algo muy fuerte estallaba por dentro de nosotras, algo que nos fundía irrevocablemente, sólo sentí la humedad y el calor de su cuerpo siendo míos, sólo la sentí siendo mía, sólo me sentí siendo de ella, sólo de ella, y esas sensaciones que nos unían se hacían cada vez más fuertes, cada vez más fuertes, hasta que noté que mi sangre era de fuego, sólo de fuego, y le entregué mi respiración, mi voz, mi ser, mi alma. Sentí que me derretía y supe que durante unos instantes yo no estaría en mí misma. Sólo sentía la hierba bajo mi cuerpo y sobre todo a Lúa, a Lúa conmigo, sólo la veía a ella, sólo ella brillaba, sólo era ella, ella... yo en ella.

Justo cuando sabía que aquellas sensaciones tan fuertes comenzarían a desvanecerse, deseé que no terminasen esos instantes, deseé que el placer volviese a empezar, deseé sentir desde el principio esa sensación que tanto nos había fundido; pero ésta fue apagándose poco a poco, lentamente, dejando pasar los sonidos del bosque, devolviéndonos la noción de nuestro cuerpo, de nuestra respiración, de nuestros sentimientos. Entonces Lúa se recostó en mi pecho, acomodándose entre mis brazos, respirando aún rápidamente, cerrando los ojos con fuerza y apretándome feliz contra ella, sonriendo satisfecha y emocionada. Entonces supe que aquélla era la primera vez que de verdad ella había gozado del amor. Tal vez hubiese estado con otras personas antes, pero no dudé de que aquella mañana ella había hecho el amor por primera vez en su vida. También supe que, después de aquella primera vez, nunca más nadie le haría el amor como acababa de hacérselo yo. Aquellas certezas me estremecieron profundamente y me hicieron comenzar a acariciarla por los cabellos, como si quisiese calmarla y devolverle la paz de la vida.

      Oh, Agnes... Agnes... —musitó escondiéndose entre mis brazos, riéndose con vergüenciña—. Por la Diosa, Agnes...

      ¿Qué pasa? —me reí yo también mientras cogía su cariña entre mis manos—. ¿Estás bien?

      ¿Bien? Estoy... estoy como nunca. Que me maten ya, yo ya he vivido lo mejor de la vida —rió suspirando mientras volvía a recostarse en mi pecho—. Haz que se detenga el tiempo para siempre, que no desaparezcan los ecos de estas sensaciones tan deliciosas...

      Lúa... —me reí libre sin poder evitarlo.

      ¿Cómo eres así? No imaginaba que fueses así, Agnes.

      Ah, ¿no? ¿Y qué imaginabas?

      No me hagas hablar, Agnes, que, entonces, te sacaré los colores —se rió con cariño mirándome sensualmente—. Daría la vida por tenerte todas las noches así conmigo, todos los días... Si pudiese, estaría todo el día haciendo el amor contigo, todo el día, sin parar.

      ¡Lúa!

      Estar contigo es lo más maravilloso que he vivido nunca. Sabía que lo sería, pero no tanto…

      Para mí también lo ha sido, Lúa.

      Eres maravillosa, Agnes. Gracias por esto, graciñas. Nunca lo olvidaré.

Entonces, de súbito, sí fui consciente de lo que acabábamos de hacer; pero, no obstante, no sentí arrepentimiento, en absoluto. Si hubiese sido horrible, si estar con ella no me hubiese gustado tanto y tanto, entonces sí que me arrepentiría de haberme dejado llevar tanto, sin pensar en nada; pero estar con Lúa me gustó demasiado, me gustó tanto que siento que me deshago tan sólo recordando todo lo que vivimos. Sé que he hecho muy mal, que le he sido infiel a Artemisa, pero ya se lo fui con el pensamiento antes. Esto que he vivido con Lúa ha sido como un sueño, fue algo que sólo será nuestro, y nadie lo sabrá jamás, jamás. Mi amor por Artemisa no ha mudado nada, ni un poquiño. Sigo amándola como siempre, como si no hubiese ocurrido nada con Lúa. Es cierto que, cuando la miro a los ojos, siento una punzada de dolor, de vergüenza y de culpabilidad; pero sé que no merece la pena contarle lo que ha pasado. No quiero perderla. Tal vez se lo explique cuando pase un poco de tiempo, cuando esto esté lejos, cuando ya Lúa y yo podamos mirarnos a los ojos sin recordar lo que vivimos; pero de momento quiero que sea algo entre nosotras, un secretiño que nos pertenece a nosotras.

      No se lo digas a nadie, Agnes. No se lo cuentes a nadie —me pidió con mucho cariño mientras me acariciaba los cabellos—. Quiero que sea un secreto entre tú y yo. Agnes, yo sé que nunca dejarás a Artemisa. Os queréis muchísimo. Lo nuestro, lo de tú y yo, es algo muy bonito, pero no tiene fuerza para ti.

      Pero lo que acabamos de hacer...

      Lo que acabamos de hacer es maravilloso y me gustaría tanto que pudiésemos repetirlo siempre que quisiésemos... pero tengo que ser realista, Agnes. Graciñas por esta despedida. Te quiero, vida mía. Si alguna vez sientes que no puedes vivir sin mí, búscame. Ya sabes dónde estoy; pero creo que, por el momento, es mucho mejor que dejemos de vernos, al menos para ti.

      Pero...

      Ahora sé lo que sientes por mí, lo sé. Ojalá pudiese llevarte conmigo... pero...

      No quiero perderte, Lúa. Eres muy importante para mí.

      Yo tampoco quiero perderte, Agnesiña... Sólo serán unas semanas. Necesito despejarme, aclararme... Te llamaré, te lo juro. Además, creo que entre Artemisa y tú tiene que haber algo de tranquilidad y eso no será posible si yo no me alejo de vosotras.

      Como quieras...

      Te quiero, vida mía —me musitó antes de besarme.

Y después regresamos a mi casa como si nada hubiese ocurrido, fingiendo que teníamos el alma llena de felicidad y a la vez de extrañeza. Le conté a Artemisa que Lúa volvería a Ourense y que estaríamos unas semanas sin hablar, sobre todo por ella, y a Artemisa le brillaron tanto los ojos de felicidad que sentí que aún me arrepentía menos de lo que había hecho con Lúa.

Ahora no puedo dejar de recordar como una tonta todo lo que sentí con Lúa. Siento que me derrito cada vez que recuerdo cómo nos acariciamos, cómo nos besamos, cómo lo hicimos todo, todo, cómo nos entregamos la una a la otra... Y sólo me apetece pensar en eso, dejarme llevar por esos recuerdos, sumergirme en esos recuerdos, recordar cómo ella suspiraba conmigo, cómo me miraba, cómo éramos una sola en esos instantes tan intensos, cómo sentíamos... Sé que esto perderá fuerza con el paso de los días, por eso quiero aprovechar lo que me gusta recordar todo eso, sin un poquiño de culpabilidad ni de desasosiego, sólo con delicia…

 

2 comentarios:

  1. Virgen del amor hermoso de los cielos caídos y los bolígrafos encarnados, ¡le ha sido infiel a Artemisa! Me imaginaba algo así, eso de que pensase en ella cuando se acostaba con Artemisa...pero tenía mis dudas, pues ama mucho a Artemisa y pensaba que no pasaría de unos besos. Ahora surgen muchas cuestiones, ¿será capaz de hacer como si nada? ¿Le ocultará este secreto a Artemisa? ¿Artemisa no se dará cuenta? ¿Esto no cambiará las cosas para ella?

    Empiezas el capítulo con un incendio pero lo terminas con otro, este mucho más demoledor (para la relación entre Agnes y Artemisa). Me ha dado pena por una parte, aunque Artemisa ha sido muy tonta, al final con esto, Agnes le ha dado toda la razón, sus celos eran un aviso, Artemisa es muy intuitiva. Hay una frase demoledora, "me parecía que aquella era la primera vez que estaba con una mujer", buaaah, pobre Artemisa jajajaja. No sé, pongo en duda que las cosas puedan seguir como siempre, como si nada...Artemisa es muy intuitiva y Agnes...es poco dada a la mentira y le gusta poner siempre las cartas sobre la mesa, abrirse en canal, y si eso no lo puede hacer con Artemisa... Ains, imaginaba, pero no me lo esperaba, sobretodo así, de golpe. Esto lo cambia todo. A lo mejor es que es el momento de que le proponga a Artemisa una relación abierta jajajaja, precisamente hablemos de esto este verano jajaja. Me has dejado impresionado y con muchas ganas de saber lo que ocurrirá a continuación. Lúa se quita de en medio por un tiempo, pero no creo que eso solucione nada. Y hay algo que es muy significativo...Agnes no está arrepentida. Aquí hay mucha plancha, nos queda mucho por descubrir. Un capitulazo, histórico. ¡¡¡Bravoooo!!!

    ResponderEliminar
  2. Finalmente Lúa ha conseguido un gran avance, algo que lo cambia todo. Para conseguirlo la verdad es que se ha arriesgado mucho, porque si Agnes no hubiera estado receptiva a ella podría haberse visto obligada a abandonar el campo de batalla, por así decir. Pero le ha salido bien la jugada, ya lo creo, porque el resultado de lo que podría haber quedado en un simple escarceo sexual finalmente es más, muchísimo más...


    Sentía que o meu corpo era seu, que se mesturara xa para sempre con ela. Non deixei de sentir amor en ningún momento. Lúa deume tanto amor que me parecía que non podía caber tanto sentimento nunhas caricias, neses bicos tan bonitos, nesas apertas que nos fundían, que nos mesturaban tanto...

    Sin embargo, le pide discreción para que Artemisa no se entere, ahora bien, ¿esto es porque no quiere que sepa que ha cambiado su sentimiento o porque no está totalmente segura de querer a Lúa en lugar de a Artemisa? Pues tendremos que verlo... a mí me gustaría que siguiera con Artemisa, pero eso no va a depender solo de Agnes, creo yo, la respuesta decidida o la indiferencia de Artemisa van a ser determinantes, me gustaría que luchase por el amor de Agnes, pero no sé... ¡tengo que leer lo que viene! Un capítulo rompedor, me ha encantado.

    ResponderEliminar