sábado, 27 de junio de 2020

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 27 DE XUÑO DE 2020


Sábado, 27 de xuño de 2020
Estaba case un mes sen escribir. Iso é moi estraño en min, pero tamén habitual ultimamente. Non teño tempo para nada. Precisaba escribir, pero tamén estou a me desafogar doutras maneiras. A través da música atopo unha voz que se expresa coas emocións da miña ialma, tamén na escrita sinto que me reencontro coa parte de min que nunca morreu e, na natureza, ouzo o que chega a pensar o meu corazón, tan inquieto e acelerado ás veces. Estou certa de que estes momentos de plenitude espiritual que contrastan tanto cos que están cheos de abafamento e estrés son os que logo forman a identidade das cousas que pasaron. Hai andainas da nosa vida que están feitas dunhas sensacións que só experimentamos cando lembramos eses momentos.
Estou a escribir a miña vida. Custoume moitísimo arrincar a facelo. Os primeiros capítulos saíanme forzadamente, coma se á miña ialma lle puxese medo ceibar todo o que levo por dentro. Custoume moitísimo atopar a maneira axeitada de narrar todo o que ocorreu na miña vida e na vida dos meus familiares; pero agora encontrei esa voz que se pode expresar por todos nós. Teño ordenados unha morea de datos verbo da vida dos meus avós e dos meus pais. Hai moitísimas cousiñas que descoñecía, sobre todo no tocante aos sentimentos da miña nai. Dende que imos á aldea as fins de semana, boto longas horas falando con ela. A miña nai nunca se confesou comigo dese xeito tan profundo e sincero. Reveloume moitísimos pensamentos e sentimentos que ficaban na súa ialma agochados ata de si mesma. Non puiden evitar que algunhas desas cousiñas que me contaba me fixesen chorar. Nunca pensei que a miña nai puidese sentirse tan tristeiriña, tan abandonada e desconsolada durante anos. Falando con ela desa maneira tan fonda, con tanta complicidade, descubrín que eu non son a única muller da miña familia que estivo moi preto de perderse para sempre na terra da tristura máis destrutiva.
Dende a última vez que escribín (que foi a finais de maio), ocorreron moitas cousiñas, algunhas delas moi importantes e outras son pequenos detalles que, xunto con outros, se fixeron esenciais para que outros feitos se desenvolvesen. Sinto que me explico dunha maneira moi confusa e enigmática, pero desexo que quede constancia do intensas que foron estas semanas pasadas. Dende hai moito tempo, teño algo na miña ialma que ocupa case o seu espazo todo, que debería de ser infindo, pero non o é. É coma unha bóla feita de abafamento que non me deixa pensar e que me fai estoupar con nada. Sei que estiven moi susceptíbel, moi irritábel e mesmo insoportábel, agás de cando estamos na aldea, que eiquí na aldea parece que esqueza todo o que me gobia e me fai dano, porque esta época está a ser moi bonita e intensa, pero tamén moi dura. Está a me custar moitísimo acostumarme a esta nova normalidade e non podo evitar que me ferva o sangue cando vexo que a xente non se toma en serio todo isto que está pasando e todo o que sucedeu nos últimos meses. Calo porque non me quero meter en lerias, pero non podo evitar que me suba unha rabia inmensa polo peito que me fai ter ganas de dicirlles catro cousiñas ben ditas a esas persoas ás que parece que todo lles dea igual.
Traballar nunha cafetaría fai que esteas pendente de mil detalles asemade: que non se me queimen as cousiñas que teño no forno, atender aos que entran pedindo cousiñas para levar, estar alerta por se, nas mesas de fóra, hai persoas que sentan nas cadeiras sen agardar a que desinfecte a mesa diante delas, que non collan cadeiras doutras mesas (iso non se pode facer e dáme igual cantos sexan), que a xente leve a máscara cando entre no negocio, que non toquen nada e, se o teñen que facer, que laven antes as mans co xel hidroalcólico... e paro xa porque son tantas cousiñas que non as daría contado todas nin tendo séculos para escribir. E que ocorre? Que non todas as persoas son responsábeis, que hai xente que entra na cafetaría sen máscara, que hai quen pensa que non pasa nada e colle unha mesa e móvea de sitio para sentar xunta outras persoas... e eu estou farta de dicir: “é que non len os carteis?” Ben clariño pon: emprega a máscara, capacidade máxima para dez persoas dentro e dez fóra, usa o xel hidroalcólico, non entres sen máscara, non movas as mesas, agarda a que as desinfecte. Carallo, é que a xente non sabe ler? Esta pandemia tiroulles a capacidade de entender a lingua escrita? É que non podo máis, xuro que non podo máis.
E que me pasa despois dun día así, de tanta loita, de tanto estrés? Pois que chego á casa feita unha bóla de nervios. Son de lume, directamente, e o único que quero cando chego á miña casa é espirme, meterme na ducha, sentir a auga caéndome polo corpo todo (mesmo polo pelo, que o lavo case que todos os días), saír de alí, secarme, poñer algún vestidiño fresquiño (que esta semana foi unha calor de carallo que estivo a piques de derreternos a todos) e deitarme no sofá, ficar alí durante horas. Nin comer quero porque é que non podo nin pensar. Só quero pechar os ollos e estar tranquila, porque durante horas me soan na mente as voces de todos, as advertencias, repaso todo o tempo a miña maneira de falar e de actuar por se se me notou que me enfadaba o comportamento da xente (que é moi difícil estar sorrindo todo o tempo, mesmo cando tes ganas de mandar a todos ao carallo). Lúa é moi comprensiva comigo, pero tamén con Lúa tiven algunha discusión pequena e sen importancia esta semana porque non me fai caso, pensa que todo pasou, que non fai falta ser tan coidadosas e mesmo me di que son unha esaxerada. Non podo aturar que me acuse de esaxerada, non podo. Non lembro de cando foi que quería ir mercar coa quirúrxica e, a ver, é certo que esa protexe tamén, pero, se ten que ir a algún sitio no que se amorea moita xente, é moito mellor que poña a FP2 e ela quitábame todo o tempo a razón, dicíame rindo que son unha esaxerada, que xa o virus non está tan presente como antes. Eu tivera un día horríbel, polo que non puiden calar. Estoupei e díxenlle que o virus seguía estando, que me tiñan todos ata a cona (así mesmo llo dixen) coas imprudencias, que estaba farta de que a todo o mundo lle dese igual todo. Como me viu tan nerviosa, Lúa colleu a porta e marchou no canto de tentarme acougar, que seica me tivese abondado cunha aperta, pero foise e iso deume aínda máis rabia porque marchou coa quirúrxica e non me fixo caso. Que fixen eu? Pois puxen a roupa de deporte e, con 39 graos que había, saín a correr pola beiriña do Miño. Dábame igual a calor, dábame igual todo. O único que quería era fuxir do meu inmensísimo malhumor.
Cheguei ás nove á casa, morta de calor, derreténdome. Namentres corría, bebera un litro e medio de auga, pero estaba tan sedenta que polo menos bebín cinco vasos de auga cando cheguei e volvín meterme na ducha. Lúa estaba tocando o piano cando entrei na casa, pero non quixen nin mirala. Só quería quitarme de enriba a calor. Sentía que todo se me pasara xa, pero aínda non quería falar. Non me sentía quen de facelo. Sabía que lle falara moi mal, que non tiña ningún dereito a berrarlle así como lle berrei. Pagara con ela a miña frustración e iso facíame sentir moi mal.
Cando saín da ducha, ela estaba facendo unha pizza para cear. Mesmo estaba elaborando a masa e todo. Entrei na cociña e pregunteille se quería que a axudase nalgunha cousiña. Pregunteillo con medo e sentindo ganas de chorar. Ela díxome: “se queres, ponlle á pizza unha máscara FP2” e, automaticamente, ambas as dúas nos botamos a rir. Deunos un ataque de riso que, de cando en vez, a min se me mesturaba con ganas de chorar que logo desaparecían no seu riso. Abrazoume moi forte, acougándome á fin, que era o que necesitaba dende había horas, e, inevitabelmente, acabei chorando moito, desafogando así ese horríbel malhumor que tivera durante o día todo.
Por sorte, todo acabou así; o cal me amosa que Lúa e mais eu non sabemos estar enfadadas a unha coa outra. Logo xa o pasamos moi ben facendo a cea, ceando e falando. Eu conteille todo o que me pasara aquel día e ela escoitoume, deume consellos moi sabios e prometeume que tería máis coidadiño, confesoume tamén que estaba farta desta situación e que quería vivir normal. Eu enténdoa perfectamente porque me pasa exactamente o mesmo. Quero que isto pase xa. Non podo máis. Ogallá todo isto pase, pero todas temos medo a que volva haber un confinamento. Creo que non o aturariamos. Eu entolecería definitivamente se nos volven obrigar a ficar encerrados na casa saíndo para o esencial. Non poderei aturar non volver ver á miña nai, non poder ir á aldeíña, nin ver o Miño, nin o paseo das Ninfas, nin as rúas de Ourense tan bonitas que están no verán. Por certo, xa a xente pide xeados. É o que máis me piden. Por sorte, onte xa baixaron algo as temperaturas; pero na aldeíña vai unha calor que non parece deste mundo; porén, é a calor de sempre, a que tinxiu todos os veráns da miña nenez e da miña adolescencia.
Eu quero ter a esperanza de que todo irá ben, de que non o volveremos pasar tan mal; pero, para ter esa esperanza brillando na miña ialma, hei de estar tranquila, hei de ver que todo vai ben ao meu redor e teño que saber que todos nos coidamos como é debido, como o temos que facer. Se vexo que a xente pasa de todo, que non seguen as recomendacións, que mesmo na miña propia casa as cousas están a levarse dunha maneira excesivamente relaxada, pois é evidente e comprensíbel que me poña nerviosa, que me dea medo que todo poida ir mal, e todo ha de ir ben, todo ten que ir ben.
Lúa e mais eu casaremos o día 25 de xullo! Non podo crer que vaiamos casar o día de Galicia! Propuxeramos varios días, entre os cales tamén estaba o dez de xullo, o aniversario de Lúa; pero o destino quixo que casemos ese día tan especial. Durante estes meses, Lúa foime revelando as sorpresiñas que me tiña preparadas, pero hai moitas delas que aínda non sei. Ten preparadas cousiñas moi bonitas que non me quere dicir e penso que é mellor que manteña o segredo. Intúo que vai ser un día moi especial; seica un dos días máis felices da nosa vida. Eu conteille que contactara con Susi, a súa amiga que vive en Londres, e emocionouse moitísimo cando soubo que ela podería ter vido á nosa voda. Desgraciadamente, con todo isto que está pasando, esta vez non poderá vir; pero, axiña que todo isto se calme e sexa posíbel viaxar dende Inglaterra, virá eiquí a Galicia e poderemos vernos todas.
Unha das cousiñas que ían pasar o día da nosa voda (o cinco de abril) era que Artemisa asistiría á cerimonia. Agora tamén virá e o máis especial será que, días antes, xa se terá reencontrado con Uxía. A verdade é que teño moitísimas ganas de que se vexan. Quero saber todo o que pasará entre elas porque me interesa moito que Artemisa e Uxía sexan felices. Sentireime moi calmada se conseguen ser felices. Creo que si que o serán. Cando quedamos para ensaiar, Uxía cóntanos que cada vez está máis namorada de Artemisa, que lle gusta moito, que sente que hai moitísima conexión entrambas e iso a min faime moi feliz. Non obstante, tamén intúo que Artemisa aínda segue sentindo algo por min; pero sei que ese amor irá diminuíndo co paso do tempo e a medida que comparta a vida con Uxía. Creo que son tal para cal. Ambas as dúas son persoas moi inquietas e tranquilas asemade, que nunca se conforman co que teñen, que sempre queren seguir explorando a vida para atopar momentos únicos, sensacións que aínda non experimentaron... e amais a ambas as dúas lles gusta moito a música, tocan o mesmo instrumento. Coido que se poden complementar moito e desexo de todo corazón que Artemisa sexa feliz. Eu son moi feliz. É xusto que ela tamén o sexa despois do mal que o pasou por culpa do cancro e da profunda depresión que sufriu.
Hoxe, Lúa e mais eu fomos á montaña. Sempre imos á montaña os sábados. Erguémonos cedo, collemos a comida e as cousiñas e imos pasar alí o día todo. Regresamos pola noite, cando xa arrefría e o sol agóchase tras os cumes. Na montaña, todos os problemas parecen ficar lonxe. Só se oe o canto dos paxaros e dos grilos que son a voz do verán, tamén o vento abaneando as verdes follas das árbores e, ao lonxe, as fontes que brotan da terra, con esa auga fresquiña e clara que tanto nos quita a sede. Os problemas non existen, na montaña, e o sol quenta a ialma a maiores do noso corpo todo. Durante longos momentos, Lúa e mais eu camiñamos en silencio, guiándonos polo son do vento, mergullándonos na profundísima calma que nace dos vales, que rube connosco esas rochas, que está connosco, acompañándonos ata que abandonamos esas corredoiras que só eu coñecía e que tan felizmente lle amosei a Lúa. non lembro de todas esas cousiñas que tanto me gobiaron durante a semana e síntome fondamente vencellada co meu redor. Noutros momentos, dáme por falar e cóntolle a Lúa moitas cousas da miña vida, comparto con ela moitas lembranzas. Sei que é imposíbel crer que cada árbore poida ter significado para min, pero téñeno todas porque na montaña eu pasei moitas horas, sen que ninguén me molestase, sen que ninguén me mirase, estando en contacto só coa natureza que me arrodeaba e que tanto me protexía. Cada recuncho destes bosques ten unha lembranza. En cada unha destas corredoiras podo reencontrarme con unha parte de min. E síntome libre compartindo con ela todo o que levo na miña memoria; a que resistiu as fortísimas e agresivas terapias que me aplicaron hai tantos anos. Podería ter perdido a miña memoria por culpa deses enfermeiros que quixeron probar comigo uns remedios que non eran solucións, senón unha maneira de empeorar o meu estado, a miña fonda tristura. O que eu tiña chamábase morriña, só, era unha morriña acentuada pola crueldade, polo mal que me trataban todos alí.
Mais todo iso queda lonxe e agora só existe para min a aldea, as montañas, Lúa, a miña nai e todas as persoas que enchen a miña vida; tamén Ourense coas súas limpas rúas, os seus recunchos antigos e tan ben coidadiños, o Miño e a súa fermosa beira; a miña terra, eu, a música... e non hai nada que me poida facer dano se todo isto segue comigo, formando a miña vida.
A semana pasada, Silvia veu á cafetaría e, ao verme tan gobiada, propúxome que traballásemos xuntas. A min a idea fíxome moitísima ilusión porque me gusta moito estar con Silvia. É a mellor amiga que tiven na miña vida, a maiores de Lúa; pero a relación con Lúa sempre foi distinta á dunha amizade. O caso é que Silvia, por desgraza, tivo que pechar o restaurante que abriu o ano pasado cando eu me quedei coa cafetaría, pero agora estamos traballando xuntas. Gañamos máis cartos, aínda que agora teño que pagar dous salarios... pero non me importa porque traballar con ela é xenial. Levámonos moi ben, combinámonos á perfección e é que con ela todo parece máis sinxelo. Non obstante, iso non quere dicir que non haxa momentos abafantes. Xaora que os hai, pero podemos desafogarnos xuntas e criticar á xente parva que pensa que nada ocorreu e que a vida é o que era antes de ser isto no que se converteu.
Silvia, moitas veces, a maiores de ser a miña mellor amiga, é coma unha irmá maior que se preocupa por min, que me aconsella cando o necesito e tamén cando non, que me rifa se fago algo mal. Se me desacougo en exceso, ela cálmame coas súas verbas positivas e agarimosas. Non sei que faría sen ela. Agradezo que Artemisa namorase de Uxía, que a súa próxima relación a vaia manter con Uxía. Non podería soportar que fose Silvia quen marchase de eiquí. Uxía vai acabar índose a León con Artemisa tarde ou cedo se as cousiñas lles saen ben. Con Uxía lévome moi ben, pero non manteño a mesma relación que teño con Silvia. Unímonos moitísimo nestes dous anos. Parece mentira que antes puidese estar sen ela. Nunca experimentei un sentimento de amizade tan forte e sincero.
Mais sería imposíbel que Silvia namorase de Artemisa porque a ela lle gustan os homes, pero non se quere comprometer con ninguén. Di que todos teñen algún defecto, que aínda non coñeceu a ese home co que queira pasar a súa vida toda, que prefire estar soa antes que compartir a súa vida con alguén que non se coida, que mesmo a pode enganar con outra. Tivo tan mala sorte no amor que non confía en ninguén, pero, igualmente, esmérase en coñecer a xente, en quedar e pasar os seus momentos agradábeis; aínda que, con todo isto do becho, hai moito tempo que non ten ningunha cita e di que nin falla que lle fai.
Silvia falará na nosa voda. Contoume que o seu discurso tratará verbo da relación que tivo sempre con Lúa, que sacará á luz moitas das lembranzas que comparte con ela e que seguramente Lúa nin recorda, que está certa de que lle fará chorar coas cousas que dirá. E, aínda que pareza mentira, non sei quen falará de min.
Eu tamén teño preparadiño un discurso verbo de Lúa e de min, pero Lúa non o sabe. Devezo por casar xa con ela, por vivir ese día tan especial. Sinto na miña ialma que vai ser moi máxico polo que significa, pero tamén polas persoas que estarán xunta nós nun momento tan especial e tamén porque ocorrerán cousiñas moi fermosas. Será unha voda sinxela, pero chea de detalles moi bonitiños e emotivos.
Coido que iso é todo o que podo contar por hoxe. Imos cear xa. Esta semana non celebraremos nada porque xa o fixemos en san Xoán. Evidentemente, fixémolo tomando as medidas precisas e celebrámolo na casa de Silvia, que é moi grande e puidemos estar todas sen perigo. Foi unha noite moi bonita na que cantamos, tocamos música, danzamos, comemos e bebemos, na que pedimos desexos namentres queimabamos as herbas de san Xoán. Foi moi especial todo, a verdade, pero pasou moi rápido para o meu gusto. había moito tempo que non celebrabamos unha festiña así e botábaas moito en falla. Na aldeíña si fixemos algunha foliada na que estivemos todas as de Iauga e os veciños de eiquí e foi tamén moi bonito e emotivo. A primeira vez que tocamos música na aldea, a min custoume moito cantar porque continuamente tiña un nó na gorxa.
Este ano, si haberá festas na aldeíña, pero temos que planificalo todo minuciosamente para que non haxa ningún perigo. Non queremos crebar ningunha recomendación.
E iso si que é todiño o que podo contar. Agardo non botar tanto tempo sen escribir.


Traducción:


Sábado, 27 de junio de 2020
Estaba casi un mes sin escribir. Eso es muy extraño en mí, pero también habitual últimamente. No tengo tiempo para nada. Necesitaba escribir, pero también estoy desahogándome de otras maneras. A través de la música hallo una voz que se expresa con las emociones de mi alma, también en la escritura siento que me reencuentro con la parte de mí que nunca murió y, en la naturaleza, oigo lo que llega a pensar mi corazón, tan inquieto y acelerado a veces. Estoy convencida de que estos momentos de plenitud que contrastan tanto con los que están llenos de agobio y estrés son los que luego forman la identidad de las cosas que pasaron. Hay etapas de nuestra vida que están hechas de una sensación que sólo experimentamos cuando recordamos esos momentos.
Estoy escribiendo mi vida. Me costó muchísimo arrancar a hacerlo. Los primeros capítulos me salían forzadamente, como si a mi alma le diese miedo liberar todo lo que llevo por dentro. Me costó muchísimo encontrar la manera adecuada de narrar todo lo que ocurrió en mi vida y en la vida de mis familiares; pero ahora he encontrado la voz que se puede expresar por todos nosotros. Tengo ordenados una cantidad de datos sobre la vida de mis abuelos y de mis padres. Hay muchísimas cosiñas que desconocía, sobre todo con respecto a los sentimientos de mi madre. Desde que vamos a la aldea los fines de semana, echo largas horas hablando con ella. Mi madre nunca se confesó conmigo de ese modo tan profundo y sincero. Me ha revelado muchísimos pensamientos y sentimientos que permanecían en su alma ocultos hasta de sí misma. No pude evitar que algunas de esas cosiñas que me contaba me hiciesen llorar. Nunca pensé que mi madre pudiese sentirse tan tristiña, tan abandonada y desconsolada durante años. Hablando con ella de esa manera tan honda, con tanta complicidad, he descubierto que yo no soy la única mujer de mi familia que ha estado muy cerca de perderse para siempre en la tierra de la tristeza más destructiva.
Desde la última vez que escribí (que fue a finales de mayo), han ocurrido muchas cosiñas, algunas de ellas muy importantes y otras son pequeños detalles que, junto con otros, se hicieron esenciales para que otros hechos se desenvolviesen. Siento que me explico de una manera muy liosa y enigmática, pero deseo que quede constancia de lo intensas que han sido estas semanas pasadas. Desde hace mucho tiempo, tengo algo en mi alma que ocupa casi todo su espacio, que debería ser infinito, pero no lo es. Es como una bola de agobio que no me deja pensar y que me hace explotar con nada. Sé que he estado muy susceptible, muy irritable e incluso insoportable, excepto cuando estamos en la aldea, que aquí en la aldea parece que olvide todo lo que me estresa y me hace daño, porque esta época está siendo muy bonita e intensa, pero también muy dura. Está costándome muchísimo acostumbrarme a esta nueva normalidad y no puedo evitar que me hierva la sangre cuando veo que la gente no se toma en serio todo esto que está pasando y todo lo que ha sucedido en los últimos meses. Me callo porque no quiero meterme en jaleos, pero no puedo evitar que me suba una rabia inmensa por el pecho que me hace tener ganas de decirles cuatro cosiñas bien dichas a esas personas a las que parece que todo les dé igual.
Trabajar en una cafetería hace que estés pendiente de mil detalles a la vez: que no se me quemen las cosiñas que tengo en el horno, atender a los que entran pidiendo cosiñas para llevar, estar alerta por si, en las mesas de fuera, hay personas que se sientan en las sillas sin esperar a que desinfecte la mesa delante de ellas, que no cojan sillas de otras mesas (eso no se puede hacer y me da igual cuántos sean), que la gente lleve la mascarilla cuando entre en el negocio, que no toquen nada y, si tienen que hacerlo, que se laven antes las manos con el gel hidroalcohólico... y paro ya porque son tantas cosiñas que no las habría contado todas ni teniendo siglos para escribir. ¿Y qué ocurre? Que no todas las personas son responsables, que hay gente que entra en la cafetería sin mascarilla, que hay quien piensa que no pasa nada y coge una mesa y la mueve de sitio para sentarse junto a otras personas... y yo estoy harta de decir: “¿es que no leen los carteles?” bien clariño pone: utiliza la mascarilla, capacidad máxima para diez personas dentro y diez fuera, usa el gel hidroalcohólico, no entres sin mascarilla, no muevas las mesas, espera a que las desinfecte. Carallo, ¿es que la gente no sabe leer? ¿Esta pandemia les ha quitado la capacidad de entender la lengua escrita? Es que no puedo más, juro que no puedo más.
¿Y qué me pasa después de un día así, de tanta lucha, de tanto estrés? Pues que llego a casa hecha una bola de nervios. Soy de fuego, directamente, y lo único que quiero cuando llego a mi casa es desnudarme, meterme en la ducha, sentir el agua cayéndome por todo el cuerpo (incluso por el pelo, que me lo lavo casi todos los días), salir de allí, secarme, ponerme algún vestidiño fresquiño (que esta semana ha hecho un calor de carallo que estuvo a punto de derretirnos a todos) y tumbarme en el sofá, permanecer allí durante horas. Ni comer quiero porque es que no puedo ni pensar. Sólo quiero cerrar los ojos y estar tranquila, porque durante horas me suenan en la mente las voces de todos, las advertencias, repaso todo el tiempo mi manera de hablar y de actuar por si se me notó que me enfadaba el comportamiento de la gente (que es muy difícil estar sonriendo todo el tiempo, incluso cuando tienes ganas de mandar a todos al carallo). Lúa es muy comprensiva conmigo, pero con Lúa también he tenido alguna discusión pequeña y sin importancia esta semana porque no me hace caso, piensa que todo ha pasado, que no hace falta ser tan cuidadosas e incluso me dice que soy una exagerada. No puedo soportar que me acuse de exagerada, no puedo. No me acuerdo de cuándo quería ir a comprar con la quirúrgica y, a ver, es cierto que ésa protege también, pero, si tiene que ir a algún sitio en el que se acumula mucha gente, es mucho mejor que se ponga la FP2 y ella me quitaba todo el tiempo la razón, me decía riéndose que soy una exagerada, que el virus ya no está tan presente como antes. Yo había tenido un día horrible, por lo que no me pude callar. Exploté y le dije que el virus seguía estando, que me tenían todos hasta el coño (así mismo se lo dije) con las imprudencias, que estaba harta de que a todo el mundo le diese igual todo. Como me vio tan nerviosa, Lúa cogió la puerta y se marchó en vez de intentar calmarme, que tal vez me habría bastado con un abrazo, pero se fue y eso me dio aún más rabia porque se marchó con la quirúrgica y no me hizo caso. ¿Qué hice yo? Pues me puse la ropa de deporte y, con 39 grados que había, salí a correr por la orilliña del Miño. Me daba igual el calor, me daba igual todo. Lo único que quería era huir de mi inmensísimo malhumor.
Llegué a las nueve a casa, muerta de calor, derritiéndome. Mientras corría, me había bebido un litro y medio de agua, pero estaba tan sedienta que por lo menos me bebí cinco vasos de agua cuando llegué y volví a meterme en la ducha. Lúa estaba tocando el piano cuando entré en casa, pero no quise ni mirarla. Sólo quería quitarme de encima el calor. Sentía que todo se me había pasado ya, pero todavía no quería hablar. No me sentía capaz de hacerlo. Sabía que le había hablado muy mal, que no tenía ningún derecho a gritarle así como le grité. Había pagado con ella mi frustración y eso me hacía sentir muy mal.
Cuando salí de la ducha, ella estaba haciendo una pizza para cenar. Incluso estaba elaborando la masa y todo. Entré en la cocina y le pregunté si quería que la ayudase en alguna cosiña. Se lo pregunté con miedo y sintiendo ganas de llorar. Ella me dijo: “si quieres, ponle a la pizza una mascarilla FP2” y, automáticamente, las dos nos echamos a reír. Nos dio un ataque de risa que, de vez en cuando, a mí se me mezclaba con ganas de llorar que luego desaparecían en su risa. Me abrazó muy fuerte, calmándome al fin, que era lo que necesitaba desde hacía horas, e, inevitablemente, acabé llorando mucho, desahogando así ese horrible malhumor que había tenido durante todo el día.
Por suerte, todo acabó así; lo cual me demuestra que Lúa y yo no sabemos estar enfadadas la una con la otra. Luego ya lo pasamos muy bien haciendo la cena, cenando y hablando. Yo le conté todo lo que me había pasado aquel día y ella me escuchó, me dio consejos muy sabios y me prometió que tendría más cuidadiño, me confesó también que estaba harta de esta situación y que quería vivir normal. Yo la entiendo perfectamente porque me pasa exactamente lo mismo. Quiero que esto pase ya. No puedo más. Ojalá todo esto pase, pero todas tenemos miedo a que vuelva a haber un confinamiento. Creo que no lo soportaríamos. Yo enloquecería definitivamente si nos vuelven a obligar a permanecer encerrados en casa saliendo para lo esencial. No podré soportar no volver a ver a mi madre, no poder ir a la aldeíña, ni ver el Miño, ni el paseo de las Ninfas, ni las calles de Ourense tan bonitas que están en verano. Por cierto, ya la gente pide helados. Es lo que más me piden. Por suerte, ayer ya bajaron algo las temperaturas; pero en la aldeíña hace un calor que no parece de este mundo; sin embargo, es el calor de siempre, el que tiñó todos los veranos de mi niñez y de mi adolescencia.
Yo quiero tener la esperanza de que todo irá bien, de que no volveremos a pasarlo tan mal; pero, para tener esa esperanza brillando en mi alma, he de estar tranquila, he de ver que todo va bien a mi alrededor y tengo que saber que todos nos cuidamos como es debido, como tenemos que hacerlo. Si veo que la gente pasa de todo, que no siguen las recomendaciones, que incluso en mi propia casa las cosas están llevándose de una manera excesivamente relajada, pues es evidente y comprensible que me ponga nerviosa, que me dé miedo que todo pueda ir mal, y todo ha de ir bien, todo tiene que ir bien.
¡Lúa y yo nos casaremos el 25 de julio! ¡No puedo creerme que vayamos a casarnos el día de Galicia! Habíamos propuesto varios días, entre los cuales también estaba el diez de julio, el aniversario de Lúa; pero el destino quiso que nos casemos ese día tan especial. Durante todos estos meses, Lúa fue revelándome las sorpresiñas que me tenía preparadas, pero hay muchas de ellas que todavía no sé. Tiene preparadas cosiñas muy bonitas que no quiere decirme y pienso que es mejor que mantenga el secreto. Intuyo que va a ser un día muy especial; quizás uno de los días más felices de nuestra vida. Yo le conté que había contactado con Susi, su amiga que vive en Londres, y se emocionó muchísimo cuando supo que ella podría haber venido a nuestra boda. Desgraciadamente, con todo esto que está pasando, esta vez no podrá venir; pero, enseguida que todo esto se calme y sea posible viajar desde Inglaterra, vendrá aquí a Galicia y podremos vernos todas.
Una de las cosiñas que iban a pasar el día de nuestra boda (el 5 de abril) era que Artemisa asistiría a nuestra ceremonia. Ahora también vendrá y lo más especial será que, días antes, ya se habrá reencontrado con Uxía. La verdad es que tengo muchísimas ganas de que se vean. Quiero saber todo lo que pasará entre ellas porque me interesa mucho que Artemisa y Uxía sean felices. Me sentiré muy calmada si consiguen ser felices. Creo que sí que lo serán. Cuando quedamos para ensayar, Uxía nos cuenta que cada vez está más enamorada de Artemisa, que le gusta mucho, que siente que hay mucha conexión entre ambas y eso a mí me hace muy feliz. No obstante, también intuyo que Artemisa sigue sintiendo algo por mí, pero sé que ese amor irá disminuyendo con el paso del tiempo y a medida que comparta la vida con Uxía. Creo que son tal para cual. Ambas son personas muy inquietas y tranquilas a la vez, que nunca se conforman con lo que tienen, que siempre quieren seguir explorando la vida para encontrar momentos únicos, sensaciones que aún no han experimentado... y además a las dos les gusta mucho la música, tocan el mismo instrumento. Creo que se pueden complementar mucho y deseo de todo corazón que Artemisa sea feliz. Yo soy muy feliz. Es justo que ella también lo sea después de lo mal que lo pasó por culpa del cáncer y de la profunda depresión que sufrió.
Hoy Lúa y yo fuimos a la montaña. Siempre vamos a la montaña los sábados. Nos levantamos temprano, cogemos la comida y las cosiñas y vamos a pasar allí todo el día. Regresamos por la noche, cuando ya refresca y el sol se esconde tras las cumbres. En la montaña, todos los problemas parecen permanecer lejos. Sólo se oye el canto de los pájaros y de los grillos que son la voz del verano, también el viento meciendo las verdes hojas de los árboles y, a lo lejos, las fuentes que brotan de la tierra, con esa agua fresquiña y clara que tanto nos quita la sed. Los problemas no existen, en la montaña, y el sol calienta el alma además de todo nuestro cuerpo. Durante largos momentos, Lúa y yo caminamos en silencio, guiándonos por el sonido del viento, sumergiéndonos en la profundísima calma que nace de los valles, que asciende con nosotras esas rocas, que está con nosotras, acompañándonos hasta que abandonamos esos vericuetos que sólo yo conocía y que tan felizmente le enseñé a Lúa. No me acuerdo de todas esas cosiñas que tanto me estresaron durante la semana y me siento hondamente conectada a mi alrededor. En otros momentos, me da por hablar y le cuento a Lúa muchas cosas de mi vida, comparto con ella muchos recuerdos. Sé que es imposible creer que cada árbol pueda tener significado para mí, pero lo tienen todos porque en la montaña yo pasé muchas horas, sin que nadie me molestase, sin que nadie me mirase, estando en contacto sólo con la naturaleza que me rodeaba y que tanto me protegía. Cada rincón de estos bosques tiene un recuerdo. En cada uno de estos caminos puedo reencontrarme con una parte de mí. Y me siento libre compartiendo con ella todo lo que llevo en mi memoria; la que resistió las fortísimas y agresivas terapias que me aplicaron hace ya tantos años. Podría haber perdido mi memoria por culpa de esos enfermeros que quisieron probar conmigo unos remedios que no eran soluciones, sino una manera de empeorar mi estado, mi honda tristeza. Lo que yo tenía se llamaba morriña, sólo, era una morriña acentuada por la crueldad, por lo mal que me trataban todos allí.
Mas todo eso queda lejos y ahora sólo existe para mí la aldea, las montañas, Lúa, mi madre y todas las personas que llenan mi vida, también Ourense con sus limpias calles, sus rincones antiguos y tan bien cuidadiños, el Miño y su hermosa orilla; mi tierra, yo, la música... y no hay nada que pueda hacerme daño si todo esto sigue conmigo, formando mi vida.
La semana pasada, Silvia vino a la cafetería y, al verme tan estresada, me propuso que trabajásemos juntas. A mí la idea me hizo muchísima ilusión porque me gusta mucho estar con Silvia. Es la mejor amiga que he tenido en mi vida, además de Lúa; pero la relación con Lúa siempre fue distinta a la de una amistad. El caso es que Silvia, por desgracia, tuvo que cerrar el restaurante que abrió el año pasado cuando yo me quedé con la cafetería, pero ahora estamos trabajando juntas. Ganamos más dinero, aunque ahora tengo que pagar dos salarios... pero no me importa porque trabajar con ella es genial. Nos llevamos muy bien, nos combinamos a la perfección y es que con ella todo parece más sencillo. No obstante, eso no quiere decir que no haya momentos agobiantes. Por supuesto que los hay, pero podemos desahogarnos juntas y criticar a la gente tonta que piensa que nada ha ocurrido y que la vida es lo que era antes de ser esto en lo que se ha convertido.
Silvia, muchas veces, además de ser mi mejor amiga, es como una hermana mayor que se preocupa por mí, que me aconseja cuando lo necesito y también cuando no, que me riñe si hago algo mal. Cuando me desasosiego en exceso, ella me calma con sus palabras positivas y cariñosas. No sé qué haría sin ella. Agradezco que Artemisa se enamorase de Uxía, que su próxima relación vaya a mantenerla con Uxía. No podría soportar que fuese Silvia quien se marchase de aquí. Uxía va a acabar yéndose a León con Artemisa tarde o temprano si las cosiñas les salen bien. Con Uxía me llevo muy bien, pero no mantengo la misma relación que tengo con Silvia. Nos hemos unido muchísimo en estos dos años. Parece mentira que antes pudiese estar sin ella. Nunca he experimentado un sentimiento de amistad tan fuerte y sincero.
Mas sería imposible que Silvia se enamorase de Artemisa porque a ella le gustan los hombres, pero no quiere comprometerse con nadie. Dice que todos tienen algún defecto, que todavía no ha conocido a ese hombre con el que quiera pasar toda su vida, que prefiere estar sola antes que compartir su vida con alguien que no se cuida, que incluso puede engañarla con otra. Ha tenido tan mala suerte en el amor que no confía en nadie, pero, igualmente, se esmera en conocer a gente, en quedar y pasar sus momentos agradables; aunque, con todo esto del bicho, hace mucho tiempo que no tiene ninguna cita y dice que ni falta que le hace.
Silvia hablará en nuestra boda. Me ha contado que su discurso tratará sobre la relación que ha tenido siempre con Lúa, que sacará a la luz muchos de los recuerdos que comparte con ella de los que seguramente Lúa ni se acuerda, que está segura de que le hará llorar con las cosas que dirá. Y, aunque parezca mentira, no sé quién hablará de mí.
Yo también tengo preparadiño un discurso acerca de Lúa y de mí, pero Lúa no lo sabe. Ansío ya casarme con ella, vivir ese día tan especial. Siento en mi alma que va a ser muy mágico por lo que significa, pero también por las personas que estarán junto a nosotras en un momento tan especial y también porque ocurrirán cosiñas muy hermosas. Será una boda sencilla, pero llena de detalles muy bonitiños y emotivos.
Creo que eso es todo lo que puedo contar por hoy. Vamos a cenar ya. Esta semana no celebraremos nada porque ya lo hicimos en san Juan. Evidentemente, lo hicimos tomando las medidas precisas y lo celebramos en la casa de Silvia, que es muy grande y pudimos estar todas sin peligro. Fue una noche muy bonita en la que cantamos, tocamos música, danzamos, comimos y bebimos, en la que pedimos deseos mientras quemábamos las hierbas de san Juan. Fue muy especial todo, la verdad, pero pasó muy rápido para mi gusto. Hacía mucho tiempo que no celebrábamos una fiestiña así y las echaba mucho en falta. En la aldeíña sí hicimos alguna foliada en la que estuvimos todas las de Iauga y los vecinos de aquí y fue también muy bonito y emotivo. La primera vez que tocamos música en la aldea, a mí me costó mucho cantar porque continuamente tenía un nudo en la garganta.
Este año, sí habrá fiestas en la aldeíña, pero tenemos que planificarlo todo minuciosamente para que no haya ningún peligro. No queremos quebrar ninguna recomendación.
Y eso sí que es todiño lo que puedo contar. Espero no estar tanto tiempo sin escribir.


1 comentario:


  1. Agnes está escribiendo su vida. No se trata de una vida sencilla, pues han ocurrido muchas cosas en ella que merecen ser contadas. Creo que será una biografía muy interesante y que nos revelará muchas cosas que no conocíamos de ella, su familia y las personas que le rodean. Aunque no debe ser nada fácil recordar algunos de los momentos más difíciles de su vida, como el momento que su madre la mandó a BCN o en el psiquiátrico. Esto le está sirviendo para estrechar todavía más la relación con su madre y conocer cosas sobre ella que no conocía. Está muy alterada con la gente irresponsable que no cumple con las normas de seguridad. Le hierve la sangre ya la tienen “hasta el coño”, así, tal cual jajaja. Es normal perder la paciencia si lo estás viendo en cada momento, y más si es en tu negocio y eres la que se ocupa de que se cumplan las normas. Lo malo es que ese estrés afecta a su relación con Lúa, pues han llegado a discutir. Menos mal que sus enfados son suaves y no saben estar enfadadas. Muy bueno cuando Lúa le dice que le ponga la mascarilla a la pizza jajaja. Ains, yo también temo un nuevo confinamiento, ojalá no ocurra. También habla de la boda, que será el 25 de julio. Les queda poquito, justo el día de Galicia. Es una pena que Susi no pueda acudir a la boda, pero lo que cuenta es la intención y eso a Lúa le emocionó. Artemisa acudirá a la boda y sigo pensando que muy buena idea no es. Es verdad que ahora estará con Uxía, pero sigue enamorada de Agnes, incluso ella misma es consciente de ello. Espero equivocarme y que Artemisa sepa sobrellevar la boda. Agnes pasea mucho por las montañas, con Lúa, y pasa momentos mágicos en conexión con la naturaleza. Esos momentos la llenan de vida y hacen que olvide el estrés. También comenta lo mucho que quiere a Silvia, la mejor amiga que ha tenido nunca (con Lúa es amor), y que no soportaría que fuese ella la que se marchase, en vez de Uxía. No hay mal que por bien no venga, y creo que puedan trabajar juntas les irá genial a las dos. Incluso Silvia hablará en su boda, seguro que serán palabras preciosas, pues ella las conoce muy bien, a las dos.
    Y por último, la noche de San Juan. Lo pasaron genial. Yo también, en tu casa. Luego fue infernal. Ains, es la fiesta que más odio, la que se celebra aquí. Las cosas le van bien a Agnes, es una entrada positiva, pese a las quejas por los incívicos y su miedo a que Lúa enferme. ¡¡Estoy deseando leer la boda!!

    ResponderEliminar