Luns, 18 de novembro de 2019
Que mágoa que no ordenador non se
perciban as emocións coas que escribimos. Se fose así, a miña caligrafía
aparecería chea de nervios, sería irregular e o máis seguro é que algunhas
letras serían inintelixíbeis. Escribo sentíndome a piques de estourar de emoción,
de felicidade, de alegría, de algo que nin tan sequera sei como se chama. Sinto
que a miña vida non é real, que máis ben é parte dunha película máxica, dun
soño, dunha historia imaxinada pola mente máis soñadora e fermosa, por unha
ialma chea de luz e amor, moito amor, moita bondade. Choro de felicidade
namentres escribo e sei que, agora, esta felicidade xa vai ser eterna. Ninguén
nola vai arrincar nunca máis. Non sei como comezar a explicar todo o que vivín
esta fin de semana porque me parece que non hai verbas de abondo que poidan
expresar todos estes feitos que tan feliz me fixeron. Son a persoa máis ditosa
do mundo. Sinto con moitísima forza que todo o que sufrín ao longo da miña vida
ten sentido e tivo sentido sempre, pagou a pena, e, se soubese que a recompensa
por tanto sufrimento sería todo isto que vivín, vivo e quédame por vivir, sen
pensalo dúas veces permitiría que a miña vida se enchese de novo de tanta dor.
Agora todo o meu pasado ten un sentido que xamais tivo, agora si, agora si, agora
si entendo a miña existencia, enténdoa porque un feito tan grande e fermoso non
pode formar parte dunha vida que sempre estivese chea de luz, amor e
felicidade.
A viaxe que fixemos a Italia foi tan
bonita que non sei nin como describila, pero fareino, pouquiño a pouco, e seica
teña que escribir máis dun día porque non darei contado todo o que hei de
explicar nun día, nin nunha tarde nin en dúas. É tanto o que teño que contar
que se me amorea todo na ialma e non sei por onde comezar. Empezarei explicando
que, antes da chegada do día da viaxe, vía que todas as persoas que me rodeaban
estaban demasiado emocionadas. Eu entendíaas porque unha viaxe a Italia é algo
moi bonito, pero tamén me preguntaba a que viña tanta emoción, pensaba que
tampouco era para tanto, pois non era a primeira viaxe que facía, pero non llelo
dixen en ningún momento, ao contrario, compartía con todas elas a súa emoción
porque eu tamén estaba moi emocionada, non tanto por facer unha viaxe a Italia,
senón porque era a primeira viaxe que facía coa miña nai na nosa vida, porque
era a primeira vez que iría coa miña nai a outro país, que sairía con ela de
Galiza e para min iso tiña moitísimo valor, iso era incríbel, nunca o
imaxinara. Silvia estaba moi nerviosa e o mesmo xoves veu á cafetaría para
despedirse de min. Deume unha aperta moi forte, coma se aquela fose a
derradeira vez que me podía abrazar, e pediume que gozase moito, que fose moi
feliz, que aproveitase cada momento e que deixase na terra a tristura para
sempre. Eu prometinlle que lle faría caso en todo e despedinme dela tamén a
piques de poñerme a chorar, pero non porque a fose botar moito en falla, senón
porque se me contaxiaba a súa emoción. Silvia tiña os ollos cheos de bágoas.
Nin tan sequera fun quen de preguntarlle por que estaba tan emocionada porque a
súa resposta me poñía medo. Non me sentía capaz de aturar máis emoción e
nervios. Eu tamén estaba moi nerviosa, moitísimo. Había moito tempo que non me
sentía tan nerviosa. Sabía que non era só pola viaxe nin por viaxar coa miña nai
e máis Uxía. Había algo máis que me tiña tan nerviosa, pero non era quen de
saber que me ocorría. Era coma se intuíse algo, coma se algo me dixese que en
Italia me ía ocorrer algo incríbel que faría tremer o chan da miña vida e o
máis importante é que esa intuición era por algo bo, intuía algo positivo, moi
bo, moi fermoso. Non obstante, tentei non facerlle moito caso a esa vociña que
me falaba porque tampouco me quería desconcentrar moito, xa que tiña que
traballar e tiña que estar pendente dos clientes da cafetaría.
O meu tío Damián trouxo á miña nai a
Ourense ás tres da tarde e logo fomos con Uxía a Vigo. O voo a Italia facíase
con escala en Madrid. Dende Galiza non había voos a esas horas ou non sei, o
certo é que nin me interesei polos voos, simplemente aceptei o agasallo que
Uxía me fixera e xa está. Non me importaba nada, só saber que ía viaxar coa
miña nai; unha das persoas máis importantes da miña vida e unha das persoas que
máis quero no mundo; e tamén con Uxía; unha boísima amiga que agardo ter para
sempre.
Cando me reencontrei coa miña nai,
axiña me dei de conta de que ela tamén estaba moi emocionada e nerviosa e,
amais, tiña os ollos cheos de bágoas, como Silvia. A miña nai non era quen de
disimular o nerviosa que estaba e non me deixaba de dicir: “ai, filliña, vas
vivir algo tan grande, tan grande, filliña, xa verás...” pero eu non era capaz
de preguntarlle por que dicía iso, que era o que ela sabía e eu non. Estaba tan
nerviosa que nin tan sequera era quen de preguntar nada. simplemente vivía,
deixábame levar por todo.
Os voos foron excelentes. A miña nai
estivo moi asustada cando o avión despegou. Era a primeira vez que voaba. A
única vez que viaxara fíxoo en tren. Nunca se imaxinara a si mesma collendo un
avión. Apertoume moitísimo a man cando o avión deixou de tocar terra e cando xa
notamos que nos rodeaba o ar. Foi moi emocionante voar con ela. Axiña se
acougou cando eu lle comecei a falar de calquera cousa. Ela confesoume que lle
poñían moito medo os avións e que o simple feito de imaxinar que estabamos a
quilómetros do chan facíaa tremer, pero tamén me dixo que comigo se sentía moi
a gusto e tranquila. Eu confeseille que, había uns anos, a min tamén me daba
moito medo voar e que ese medo se fora viaxando a Galiza porque descubrira que
os avións me podían levar a Galiza nun momento, os avións facían que a
distancia non fose ren.
Mais non sei por que me entreteño tanto
falando disto cando teño que contar algo moito máis grande e importante. A miña
nai non deixaba de dicir que en Italia viviriamos algo marabilloso que máis ben
parecía ser parte dun soño. Eu dáballe a razón decotío porque pensaba que se
refería á morea de experiencias que viviriamos alí, pero nin idea tiña da
verdade, de por que ela non deixaba de dicir iso. Nunca o puiden imaxinar,
nunca o podería imaxinar.
Chegamos a Milán bastante tarde. Xa non
había autobuses que nos levasen á cidade, onde Uxía xa reservara un apartamento
para as tres. Tiñamos que coller un taxi, malia sabermos que nos custaría
bastantes cartos, pero non nos importaba. Estabamos dispostas a vivir esa viaxe
con toda a intensidade posíbel.
Agora, latéxame tan rápido e forte o
corazón que me parece que se me vai deter en calquera momento. O que hei de
contar é tan grande e importante para min que non sei nin explicalo; pero heino
de contar antes de que se me faga tarde, que tiña só unha hora para escribir e
vaise acabar.
Cando baixamos do avión, pareceume que
nunca estivera nun aeroporto tan grande, pero axiña lembrei que o de Barcelona
tamén me parecera sempre unha cidade toda, mais aquel impresionoume aínda máis
porque sabía que me achaba noutro país e iso pesa moito. Non obstante, as miñas
impresións esvaecéronse apenas saímos do aeroporto e vin, na rúa, a unha muller
vestida de vermello que nos agardaba sorríndonos con dozura. Quedei totalmente
paralizada e xeada, coma se me tivese convertido en neve, cando me dei de conta
de que esa muller era exactamente igual que Lúa, igualiña, eran dúas pingas de
auga. O primeiro que pensei foi que, se non era unha pantasma, se trataba de
alguén que se asemellaba demasiado a Lúa, pero axiña souben que aquela muller
era moi real, tan real coma min, tan real como o noso redor. Entón sentín que o
chan tremía e que de súpeto notaba que eu non tiña materia, que perdera o
ronsel do meu ser, das miñas sensacións físicas. Sentín que perdía o
equilibrio. Aquela muller non se asemellaba moito a Lúa. Aquela muller era Lúa,
era Lúa! Eu tería recoñecido a Lúa no medio dun milleiro de persoas. Teríaa
recoñecido malia estarmos rodeadas de escuridade. Lúa é única, é inconfundíbel.
Amais, se non era Lúa, por que nos miraba con tanto interese, coma se nos
agardase? Ela agardábanos. Tiña os ollos cheos de bágoas e o sorriso que nos
dedicaba era moi bonito, era o sorriso que alguén lle dedicaría a outra persoa
á que agarda coa súa ialma toda.
Non lembro moi ben que dixen e que
fixen neses momentos. O único que sei é que notei que me tremían cada vez máis
as pernas e que estaba a piques de perder o equilibrio. Agarreime moi forte á
man da miña nai namentres lle dicía: “nai, nai, miña naiciña, esa muller é Lúa,
pero non pode ser, ela non está viva...” A miña nai non me contestaba. Só me
apertaba a man tamén, cada vez con máis forza. Entón ouvín que ela me dicía,
namentres a muller se achegaba a nós: “é Lúa, filla. Está viva. Nunca morreu.”
Entón si sentín que me esvaecía, que
perdía a miña respiración e o meu equilibrio. A miña nai tentou collerme con
máis forza da man, pero non me puido soster. Axiña notei que Lúa me acollía entre
os seus brazos. Non podía crer que fose ela. Non o cría. Pensaba que estaba
soñando. Mesmo crin que o avión se estrelara, que estabamos todas mortas e que
nos reencontraramos no mundo dos mortos; pero, apenas me sentín entre os brazos
de Lúa, xunta ese corpo que me daba tanta calor, souben que estaba viva, que
estabamos todas máis vivas que nunca, sobre todo Lúa. De súpeto, fun plenamente
consciente do que significaba aquel momento, aquel feito, do que quería dicir o
que estaba vivindo. Lúa estaba viva. Nunca morrera. Non deixaban de se repetir
na miña mente as palabras que acababa de me dicir a miña nai: “é Lúa, filla.
Está viva. Nunca morreu.”
Notei que se me ía o control da
respiración. Explicar o que sentín nese momento é complicadísimo porque se
amorearon no meu corpo unha chea de sensacións e emocións que parecían non ter
nin principio nin fin, que eran moito máis fortes que calquera pensamento. A
miña mente negábase a aceptar que aquilo fose certo, pero o meu corpo e a miña
ialma si sabían que aquel momento pertencía á realidade, á realidade máis
fermosa que nunca puiden vivir, que xamais puiden imaxinar.
Non podía respirar. Sentía que non
domeaba ren do que me pertencía, que o meu corazón latexaba cada vez máis forte
e máis rápido, que sentía unhas infindas ganas de chorar e de berrar, que non
podía respirar, sobre todo que non podía respirar e que non deixaba de tremer.
Non sentía os meus músculos, nin as miñas pernas nin os meus brazos. Era coma
se perdese o meu corpo, coma se eu só estivese feita de emocións e de
sensacións. Estaba paralizada. Posibelmente aquilo fose un shock. Tardei
moitísimo en reaccionar. Só sentía que Lúa me abrazaba coma sempre o fixo.
Cando estiven entre os seus brazos, entón souben que si era ela, que non podía
ser outra persoa. Era o seu recendo, a calor do seu corpo, a maneira coma ela
me abrazaba, a maneira coma me abrazou sempre, sempre. Protexíame entre os seus
brazos, xunta o seu corpo, coma se eu fose o ser máis fráxil da Terra e
realmente sentíame así neses momentos. Era tan fráxil como unha folerpa de
neve.
De repente, deime de conta de que eu non
deixaba de dicir: “estás viva, estás viva, estás viva, estás viva”. Lúa tampouco
me podía falar. Contestábame abrazándome cada vez con máis agarimo, con máis
forza e tenrura. Aquela aperta falaba máis claramente que calquera verba.
Non sei canto tempo pasou, canto tempo
estivemos así, abrazadas con tanta forza, con tanto amor, chorando e rindo
asemade ambas as dúas. A noción do tempo desaparecera. Só existía ela para min.
Nin tan sequera lembraba de onde me achaba, de onde estabamos. Só importaba
ela.
Custoume moito aceptar que aquilo fose
certo; pero, cando o fixen, separeime un pouquiño do ombreiro de Lúa para
mirala aos ollos, para observala ben. Estaba tan fermosa que cría que a súa
beleza me faría desmaiarme. Era ela, si, era ela. Quen podía ser se non? Quedei
abraiada cando descubrín o fermosísima que estaba. É a muller máis bonita, máis
guapa, máis preciosa que coñezo e vin na miña vida. Medráralle moito o cabelo.
Tíñao tan vermelliño coma sempre, crencho e brillante. Os seus ollos verdes
irradiaban luz e vida e o seu sorriso... O seu sorriso fixo resurxir todo o
amor que sentín sempre por ela, se é que algunha vez quedara calado. Entón
deime de conta de can profunda e tolamente namorada estaba dela. Nunca sentira
un amor tan forte, tan entolecedor. Souben de súpeto que nunca podería ter sido
feliz con ninguén estando tan e tan namorada de Lúa porque ese amor nunca tería
desaparecido. Sempre viviría namorada dela, sen podela esquecer. Souben que
nunca a esquecera nin o podería facer xamais.
E tentarei transcribir a conversación
que mantivemos nese momento e tamén despois, no taxi que nos levou á cidade. Despois
de saudarse con moito agarimo todas, a miña nai e máis Uxía deixáronnos falar
tranquilamente. Uxía axiña me contou que ela o planificara todo, que aquela
viaxe era unha idea que tiveran ela e máis Lúa. Confesoume que ela sempre soubo
que Lúa estaba viva e que nunca perdera o contacto con ela. Tamén me dixo que
fora ela quen lle dixera á miña nai e a Silvia o que ía ocorrer en Italia. Entón
entendín por que todas estiveran tan nerviosas e emocionadas.
Eu non daba recuperado da impresión do
momento. Estaba aboiando nunha nube que non quería que se desfixese nunca. Lúa
estaba viva. Como era posíbel que estivese viva? Só me podía preguntar por que
pensaramos todos que morrera, por que nos enganou a todos. Quería coñecer a
verdade, pero, evidentemente, non para botarlle en cara que me fixese crer que
morrera, pois para min era moitísimo máis importante que ela estivese viva que
o feito de que durante un ano crese que estaba morta. Só quería coñecer o que
ela vivira, o que pasara.
Lúa non me deixaba de sorrir. Non
ceibou a miña man en ningún momento. Apertábama con moito amor, sorríame,
facíame sentir máis viva que nunca. Sentíame tan viva que de súpeto recuperei a
noción do meu corpo. Entón si notei que me latexaba con forza o corazón e que
tremía con intensidade. Custoume moito domear eses tremores. Amais, esa noite
non durmimos ren. Eu non podía durmir, non puiden, e aínda non o fixen de todo.
Non o podo facer. Saber que Lúa está ao meu lado descontrólame e o único que
necesito e desexo é tela moi pretiño para convencerme de que está eiquí de
verdade, de que é ela en corpo e ialma.
De Camiño á cidade, Lúa díxome que mo
quería contar todo, pero que o que máis desexaba era vivir con intensidade
aquela viaxe comigo. Eu estaba de acordo con ela, mais, cando estabamos no
taxi, non puiden evitar preguntarlle: “voltarás comigo a Ourense?” Ela
contestoume: “se mo pides, xaora que si.” Ao que eu lle dixen: “non cho pido,
suplícocho.” E Lúa voltou connosco a Ourense.
Quería saber que fixera en Italia
durante todo ese ano, quería coñecer como fora a súa vida, pero non me atrevía
a preguntarlle ren. Tamén sabía que non era preciso que lle preguntase ren. Lúa
coñecíame e coñéceme demasiado ben como para intuír que necesito saber en cada
momento.
Cando estivemos no taxi, moi baixiño,
díxome: “espertei cando estaba na ambulancia. Non quería que o soubeses nin ti,
nin a miña nai, nin a túa nai nin Silvia porque me quería tirar do medio da túa
vida. Sabía que era preciso que eu desaparecese para que puideses ser feliz con
Artemisa. Non era xusto nin lóxico que ela quixese matarse por culpa miña.”
Cando ouvín esas verbas, as ganas de
chorar que conseguira acougar voltaron con máis forza aínda. Collina das mans
namentres lle dicía que nunca tería que ter pensado desa maneira, que non o
pensase nunca máis, namentres lle suplicaba que nunca crese que o mellor era
desaparecer da miña vida. Ela tamén estaba chorando. Sabiamos ambas as dúas que
aquel non era o momento axeitado para falarmos de algo tan delicado, pero
tiñamos tantas ganas de botar fóra todo o que pensabamos e o que pasara que non
nos podiamos domear. Sobre todo Lúa sentía unha necesidade indomeábel de
explicarmo todo. Sentía eu que ela cría que me debía unha explicación a todo.
Si que ma debía, pero tamén eu intuía que ela pensaba que eu lle gardaba rancor
polo que fixera. Sóubeno cando ouvín que me pedía perdón. Pedíame que a
perdoase namentres se desfacía en pranto. Eu díxenlle que non tiña ren que
perdoarlle porque o que máis me importaba era que estaba viva. Aquela realidade
era moito máis importante e forte que calquera cousa.
“Sei que non habería de ter feito algo
tan horríbel, pero de verdade que nese momento só pensaba na vosa felicidade.
Cría que o amor que tiñades Artemisa e máis ti era tan forte que nada o podería
desfacer.”
“Pois non é verdade, Lúa”, díxenlle
tenramente. “O amor que tiñamos Artemisa e máis eu deixou de ser forte hai
moito tempo. Seica nunca fose máis forte có que sentín sempre por ti.”
“Seino”, díxome. “Sei todo o que
viviches dende aquela. Uxía foi a máis fiel confidente, mais tiñades que
coñecervos mellor para que eu soubese con máis exactitude o que sentías. Se eu
sabía que ti xa non me lembrabas, que refixeras a túa vida sen case chorarme,
pois non tería aparecido esta noite; pero, en canto souben que Artemisa te
deixara e que aínda seguías falando de min, non dubidei nin un intre, Agnes.
Teño a miña vida detida toda en Ourense. Téñoo detido todo porque sabía que
algunha vez regresaría e non me equivoquei. Non podo entender por que Artemisa
te deixou, pero...”
“Pero iso non importa, non nos ten que
importar” interrompina namentres a abrazaba. “Eu nunca te esquecín, Lúa, nunca.
Xamais puiden deixar de pensar en ti e seguíate chorando con forza, con
desesperación. Era moi feliz na miña vida, pero nunca o puiden ser de todo
porque me faltabas ti, porque nada tiña sentido sen ti, porque nada podía
brillar sen ti” díxenlle chorando cada vez máis fondamente. Precisaba
confesarlle todo iso para desfacerme da tristura que sentira durante ese ano
todo. “Crer que morreras foi o máis horríbel que vivín nos últimos anos e nunca
tería superado a túa morte, nunca.”
“Ámote máis que nunca, Agnes”
confesoume con tolemia.
“Eu a ti tamén, Luíña. Por favor, nunca
máis marches do meu lado, por favor.”
“Nunca o farei” prometeume namentres se
achegaba aos meus beizos; mais eu sentín que se detiña, que estaba tímida e
prudente. “Os italianos son moi... moito máis conservadores cós españois” díxome
rindo agarimosamente. “Será mellor que agarde a que esteamos soas.”
Eu quería saber aínda máis, pero tamén
era consciente de que non estabamos soas. A miña nai e Uxía falaban entre elas
tentando facernos crer que non estaban pendentes da nosa conversación, pero eu
sabía que, sobre todo a miña nai, se estaba decatando de todo. Uxía xa coñecía
a historia toda, pero a miña nai estaba tan impresionada coma min. Eu sabía
tamén que Uxía estaba tristeiriña, pero non me mencionou o noso en ningún
momento. Uxía tamén coñecía o que eu sentía por Lúa. Non obstante, sei que
agora seremos moito mellores amigas que antes.
“Lúa, estás preciosa” confeseille
observándoa a través das luces que pasaban rapidamente polo noso lado, véndose
a través dos cristais do taxi. “Estás moito máis guapa que nunca. Que vestido
tan bonito e... que guapa estás, Luíña.”
“Ti tamén estás preciosa, Agnesiña. Es
a muller máis bonita do mundo.”
“Non, para nada. Ti elo máis, Luíña. O
tempo non pasa para ti. Pareces máis noviña que nunca” rin avergoñada.
“En realidade, para sempre serei
noviña. Lembras do feitizo que fixeches á beiriña do Miño cando eramos novas?
Fixeches un meigallo para que sempre fósemos noviñas, para ter a eterna xuventude”
riu ela agarimosamente.
“Ai, non lembraba diso” rin con sinceridade.
“Eu creo que tamén me enfeitizaches
para que sempre estivese namorada de ti” díxome devecendo bicarme, pero de novo
contívose. “Ai, pois xa che teño corenta e seis anos. Non imaxinas o triste que
foi celebrar soa o meu aniversario. Este ano eiquí en Italia foi moi bonito e
produtivo, pero tamén me sentín moi soíña, moitísimo. Téñoche que contar tantas
cousas...”
“E como conseguiches facernos crer a
todos que...?”
“Agnes, teño amigos ata no Inferno” riu
con vergonza. “O certo é que estivo moi mal, sempre o souben, pero tiven
cómplices moi boíños...”
“Pero para a sociedade estás viva?”
“Xaora que si, Agnes. En ningún sitio
rexistraron a miña suposta morte e menos mal.”
“Por favor, volta comigo a Ourense.”
“Cresme quen de non facelo? Mais... non
sei se ti queres estar comigo... Seica prefiras estar soíña durante un
tempo...”
“En absoluto. Non digas iso nin como
brincadeira. Nunca deixei de desexar estar contigo. Quérote máis do que quixen
a ninguén. Sóubeno sempre, Luíña, pero custoume tanto aceptalo... Non quero
estar sen ti nin un segundiño máis.”
Lúa sorriume, pero notei que se
reprimía unhas tenras ganas de chorar. Ela tamén estaba moi emocionada. Díxonos
á miña nai e a min que o que máis lle doía era saber que a súa nai morrera
crendo que ela non vivía, mais tamén era consciente de que a súa nai non tería
aguantado coñecer a verdade. Había tempo que Iria estaba doente.
“Sei que fixen as cousas moi mal, da
peor forma posíbel. A miña nai non merecía iso, pero non sabía como facelo,
daquela” tentounos explicar.
“Agora non penses niso, Lúa. O que
importa é que estás eiquí connosco” díxolle a miña nai.
E, dende ese momento, todo o que
vivimos foi parte dun soño. Cando chegamos ao apartamento que tiñamos
reservado, todas estivemos falando durante un bo anaco, pero axiña a miña nai e
máis Uxía entenderon que nós precisabamos estar soíñas. Cando nos pechamos no
cuarto que compartiriamos, comezamos a vivir uns momentos cheos de tolemia e
fermosura que nos fixeron entolecer. Nunca fora tan feliz, nunca. Estiven con
ela coma se nese momento rematase a vida, coma se o mundo se estivese a desfacer,
coma se só puidese vivir se estaba con ela, coma se sentise que aqueles eran os
nosos derradeiros suspiros de vida, namentres nós nos reencontrabamos intimamente.
Acariñeina, aperteina e biqueina namentres ría de felicidade. Ría dunha maneira
nova. Nunca rira dese xeito. Tamén choraba asemade namentres acariñaba a Lúa,
namentres sentía a súa pel baixo os meus dedos, namentres sentía coma ela tamén
me acariñaba, tamén me bicaba, tamén se reencontraba co meu ser todo. Foi algo
tan bonito que non sei nin describilo e tamén hei de confesar que nunca gocei
desas cousiñas tanto como gozo sempre con Lúa. Era coma se o tempo non tivese
pasado. A unha seguía a lembrar todos os recunchos do corpo da outra, non
esqueceramos ren, ren, e aquela noite foi tan impresionante que creo que nunca
puiden sentirme tan feliz, nunca fun tan feliz, tanto e tanto, tanto que notaba
que a partir daquela xa non volvería sufrir nunca máis. Cando aceptei que Lúa
estaba viva, notei que marchaban do meu ser os derradeiros rescaldos da miña
doenza que quedaban en min. Souben que nunca máis volvería ter outra recaída,
que xa rematara vivir con medo a estar mal. Foi coma se vese unhas néboas
retirándose dunha luz que sempre brillara dentro de min e que precisamente esas
néboas ocultaran. Souben que sería feliz para sempre, que a partir daquela a
vida sería vida, á fin, e poñíame medo saberme tan feliz, ser consciente de que
todo brillaría de verdade.
“Nunca crin que puidese sentirme tan
ben, tan feliz” confeseille a Lúa namentres compartiamos tanto.
Nunca sentira tanto amor. Sábeme mal
dicir isto porque con Artemisa tamén fun moi feliz, pero o que sinto por Lúa
desfaime. O que sinto por ela é unha tolemia sa que ren se asemella á que me atacou
cando apareceu Artemisa na miña vida hai tantos anos.
Estabamos tolas de amor, estivemos
tolas de amor durante a noite toda, sen lembrar do tempo nin de ren máis que
non fósemos nós. E estaremos tolas de amor para sempre.
A maiores de recuperarnos tan
intimamente, mantivemos conversacións moi bonitas e importantes das que falarei
máis adiante, con máis tempo; mais contarei que lle confesei a Lúa que, durante
estes meses todos nos que estiveramos separadas, crendo eu que ela nin tan
sequera vivía, eu a vin, ouvina, vin a súa ialma. Entón, Lúa díxome: “eu tamén
sentía que me estaba a comunicar contigo. Non sei como explicalo, pero sabía
que ti me ouvías e eu ouvíate a ti. Sabía que estabamos a falar a través da
distancia. Amais, eu deixeino todo preparado para que nunca dubidases de que
debías de seguir sendo feliz malia non estar eu ao teu lado. Podería terte
deixado e seguir vivindo en Ourense, pero sabía que, se ficaba tan preto de ti,
nunca poderías comezar de novo con Artemisa e mereciádesvos outra oportunidade.
Non sei se fixen ben ou mal. O único que sei é que nunca, nunca, nunca deixei
de pensar en ti. Lembreite sempre día e noite, soñaba contigo todas as noites e
mesmo teño que recoñecer que desexei que non te fose ben con Artemisa. Dáme
moita vergonza confesarche isto porque non é de boa persoa desexar algo así,
pero ámote tanto que non podo domear o que sinto. En máis dunha ocasión,
estiven a piques de voltar a Ourense e aparecer perante túa, pero nunca me
atrevín a facelo. Sabía que debiamos de ter unha boa oportunidade para volvernos
ver; mais eu sempre souben que non estabas de todo ben con Artemisa, que xa
nunca volveu ser o mesmo con ela, e tamén sabía que nunca deixaras de pensar en
min. Coñecín todo o que pasou hai un mes, cando me fixestes esa lembranza tan
bonita no cabodano da miña suposta morte. Uxía contoume canto choraches,
faloume do mal que o pasabas sen min, díxome que eu saía en case todas as túas
conversacións... Todo iso facíame desexar voltar xunta ti sen importarme nada,
pero tamén sabía que tarde ou cedo chegaría o momento axeitado para reencontrarnos.”
Todo o que Lúa me contou aquela noite
parecíame parte dun soño, dunha historia máxica. Lúa apartouse de nós porque
pensaba que, se non estaba preto de min, eu podería ser feliz con Artemisa.
Fixo todo iso por amor. Renunciou á súa vida por min, só crendo que a min me
irían mellor as cousas sen ela. Que trabucada estaba. Non obstante, nunca lle
direi que se trabucou despois do esforzo que fixo por reconstruír a súa vida en
Italia botándonos a todos tanto en falla, estando tan tristeiriña, devecendo
por voltar á súa terra canto antes. Nunca poderei crer que ela foi egoísta, ao
contrario. Lúa é a persoa máis boíña e altruísta que coñezo e sei que o que
sinto por ela é moito máis grande que calquera outro sentimento. O que máis
feliz me fai é saber que a vida nos deu outra oportunidade para estarmos xuntas
e esta vez nada nin ninguén nos separará xamais.
E seguirei contando a viaxe noutro
momento. Lúa chegará dentro de pouquiño á casa. Que bonito é saber que estamos
xuntas. Aínda me custa crelo. Por certo, nunha foto que subín no Instagram na
que nos vemos Lúa e máis eu no Ponte Vecchio de Firenze, Artemisa comentou:
“coooomooooooo?” así, con todos eses os. Evidentemente, ela tamén quedou
abraiadísima. Aínda non lle contei ren. Non sei nin cando nin como o farei,
pero non me apetece para nada falar con ela. Chamoume unhas cantas veces hoxe,
pero non llo collín. Sei que hei de falar con ela, ou seica non, seica xa non
teña por que darlle explicacións, mais quérollas dar porque o merece, porque
segue Sindo Artemisa, a muller coa que compartín tanto, e non quero perder a
posíbel amizade que poidamos manter, aínda que arestora dubido de se algunha
vez poderemos ser amigas. De momento, non penso falar con ela para nada. Cando
realmente queira falar comigo sen rancor, entón recuperaremos o contacto. De
momento, non me apetece nada falar con ela.
E xa o deixo por hoxe.
Traducción:
Lunes, 18 de noviembre de 2019
Qué pena que
en el ordenador no se perciban las emociones con las que escribimos. Si fuese
así, mi caligrafía aparecería llena de nervios, sería irregular y lo más seguro
es que algunas letras serían ininteligibles. Escribo sintiéndome a punto de
explotar de emoción, de felicidad, de alegría, de algo que ni tan siquiera sé
cómo se llama. Siento que mi vida no es real, que más bien es parte de una
película mágica, de un sueño, de una historia imaginada por la mente más
soñadora y hermosa, por un alma llena de luz y amor, mucho amor, mucha bondad.
Lloro de felicidad mientras escribo y sé que, ahora, esta felicidad ya va a ser
eterna. Nadie va a arrancárnosla nunca más. No sé cómo comenzar a explicar todo
lo que viví este fin de semana porque me parece que no hay suficientes palabras
que puedan expresar todos estos hechos que tan feliz me hicieron. Soy la
persona más dichosa del mundo. Siento con muchísima fuerza que todo lo que he
sufrido a lo largo de mi vida tiene sentido y tuvo sentido siempre, mereció la pena,
y, si supiese que la recompensa por tanto sufrimiento sería todo esto que viví,
vivo y me queda por vivir, sin pensarlo dos veces permitiría que mi vida se
llenase de nuevo de tanto dolor. Ahora todo mi pasado tiene un sentido que
jamás tuvo, ahora sí, ahora sí, ahora sí entiendo mi existencia, la entiendo
porque un hecho tan grande y hermoso no puede formar parte de una vida que
siempre haya estado llena de luz, amor y felicidad.
El viaje que
hemos hecho a Italia ha sido tan bonito que no sé ni cómo describirlo, pero lo
haré, poquiño a poco, y quizás tenga que escribir más de un día porque no habré
contado todo lo que he de explicar en un día, ni en una tarde ni en dos. Es
tanto lo que tengo que contar que se me acumula todo en el alma y no sé por dónde
comenzar. Empezaré explicando que, antes de la llegada del día del viaje, veía
que todas las personas que me rodeaban estaban demasiado emocionadas. Yo las
entendía porque un viaje a Italia es algo muy bonito, pero también me
preguntaba a qué venía tanta emoción, pensaba que tampoco era para tanto, pues
no era el primer viaje que hacía, pero no se lo dije en ningún momento, al
contrario, compartía con todas ellas su emoción porque yo también estaba muy
emocionada, no tanto por hacer un viaje a Italia, sino porque era el primer
viaje que hacía con mi madre en mi vida, porque era la primera vez que iría con
mi madre a otro país, que saldría con ella de Galicia y para mí eso tenía
muchísimo valor, eso era increíble, nunca lo había imaginado. Silvia estaba muy
nerviosa y el mismo jueves vino a la cafetería para despedirse de mí. Me dio un
abrazo muy fuerte, como si aquélla fuese la última vez que podía abrazarme, y
me pidió que disfrutase mucho, que fuese muy feliz, que aprovechase cada
momento y que dejase en la tierra la tristeza para siempre. Yo le prometí que
le haría caso en todo y me despedí de ella también a punto de ponerme a llorar,
pero no porque fuese a echarla muchísimo en falta, sino porque se me contagiaba
su emoción. Silvia tenía los ojos llenos de lágrimas. Ni tan siquiera fui capaz
de preguntarle por qué estaba tan emocionada porque su respuesta me daba miedo.
No me sentía capaz de soportar más emoción y nervios. Yo también estaba muy
nerviosa, muchísimo. Hacía mucho tiempo que no me sentía tan nerviosa. Sabía
que no era sólo por el viaje ni por viajar con mi madre y Uxía. Había algo más
que me tenía tan nerviosa, pero no era capaz de saber qué me ocurría. Era como
si intuyese algo, como si algo me dijese que en Italia me iba a ocurrir algo
increíble que haría temblar el suelo de mi vida y lo más importante es que esa
intuición era por algo bueno, intuía algo positivo, muy bueno, muy hermoso. No
obstante, intenté no hacerle mucho caso a esa voceciña que me hablaba porque
tampoco quería desconcentrarme mucho, ya que tenía que trabajar y tenía que
estar pendiente de los clientes de la cafetería.
Mi tío Damián
trajo a mi madre a Ourense a las tres de la tarde y luego fuimos con Uxía a
Vigo. El vuelo a Italia se hacía con escala en Madrid. Desde Galicia no había vuelos
a esas horas o no sé, lo cierto es que ni me interesé por los vuelos,
simplemente acepté el regalo que Uxía me había hecho y ya está. No me importaba
nada, sólo saber que iba a viajar con mi madre; una de las personas más
importantes de mi vida y una de las personas que más quiero en el mundo; y
también con Uxía; una buenísima amiga que espero tener para siempre.
Cuando me
reencontré con mi madre, enseguida me di cuenta de que ella también estaba muy
emocionada y nerviosa y, además, tenía los ojos llenos de lágrimas, como
Silvia. Mi madre no era capaz de disimular lo nerviosa que estaba y no dejaba
de decirme: “ay, filliña, vas a vivir algo tan grande, tan grande, filliña, ya
verás...” pero yo no era capaz de preguntarle por qué decía eso, qué era lo que
ella sabía y yo no. Estaba tan nerviosa que ni tan siquiera era capaz de
preguntar nada. Simplemente vivía, me dejaba llevar por todo.
Los vuelos
fueron excelentes. Mi madre estuvo muy asustada cuando el avión despegó. Era la
primera vez que volaba. La única vez que había viajado lo hizo en tren. Nunca
se había imaginado a sí misma cogiendo un avión. Me apretó muchísimo la mano cuando
el avión dejó de tocar tierra y cuando ya notamos que nos rodeaba el aire. Fue
muy emocionante volar con ella. Enseguida se serenó cuando yo empecé a hablarle
de cualquier cosa. Ella me confesó que le daban mucho miedo los aviones y que
el simple hecho de imaginar que estábamos a kilómetros del suelo la hacía
temblar, pero también me dijo que conmigo se sentía muy a gusto y tranquila. Yo
le confesé que, hacía unos años, a mí también me daba mucho miedo volar y que
ese miedo se había ido viajando a Galicia porque había descubierto que los
aviones podían llevarme a Galicia en un momento, los aviones hacían que la distancia
no fuese nada.
Mas no sé por
qué me entretengo tanto hablando de esto cuando tengo que contar algo mucho más
grande e importante. Mi madre no dejaba de decir que en Italia viviríamos algo
maravilloso que más bien parecía ser parte de un sueño. Yo le daba la razón
continuamente porque pensaba que se refería a la cantidad de experiencias que
viviríamos allí, pero ni idea tenía de la verdad, de por qué ella no dejaba de
decir eso. Nunca pude imaginarlo, nunca habría podido imaginarlo.
Llegamos a
Milán bastante tarde. Ya no había autobuses que nos llevasen a la ciudad, donde
Uxía ya había reservado un apartamento para las tres. Teníamos que coger un
taxi, a pesar de saber que nos costaría bastante dinero, pero no nos importaba.
Estábamos dispuestas a vivir ese viaje con toda la intensidad posible.
Ahora, me
late tan rápido y tan fuerte el corazón que me parece que se me va a detener en
cualquier momento. Lo que he de contar es tan grande e importante para mí que
no sé ni explicarlo; pero he de contarlo antes de que se me haga tarde, que
tenía sólo una hora para escribir y se va a acabar.
Cuando
bajamos del avión, me pareció que nunca había estado en un aeropuerto tan
grande, pero enseguida recordé que el de Barcelona también me había parecido
siempre una ciudad toda, mas aquél me impresionó todavía más porque sabía que
me hallaba en otro país y eso pesa mucho. No obstante, mis impresiones se
desvanecieron en cuanto salimos del aeropuerto y vi, en la calle, a una mujer
vestida de rojo que nos esperaba sonriéndonos con dulzura. Me quedé totalmente
paralizada y helada, como si me hubiese convertido en nieve, cuando me di
cuenta de que esa mujer era exactamente igual que Lúa, igualiña, eran dos gotas
de agua. Lo primero que pensé fue que, si no era un fantasma, se trataba de
alguien que se asemejaba demasiado a Lúa, pero enseguida supe que aquella mujer
era muy real, tan real como yo, tan real como nuestro alrededor. Entonces sentí
que el suelo temblaba y que de súbito notaba que yo no tenía materia, que había
perdido el rastro de mi ser, de mis sensaciones físicas. Sentí que perdía el
equilibrio. Aquella mujer no se asemejaba mucho a Lúa. Aquella mujer era Lúa,
¡era Lúa! Yo habría reconocido a Lúa en medio de un millón de personas. La
habría reconocido pese a estar rodeadas de oscuridad. Lúa es única, es
inconfundible. Además, si no era Lúa, ¿por qué nos miraba con tanto interés,
como si nos esperase? Ella nos aguardaba. Tenía los ojos llenos de lágrimas y
la sonrisa que nos dedicaba era muy bonita, era la sonrisa que alguien le
dedicaría a otra persona a la que espera con toda su alma.
No recuerdo
muy bien qué dije y qué hice en esos momentos. Lo único que sé es que noté que
me temblaban cada vez más las piernas y que estaba a punto de perder el
equilibrio. Me agarré muy fuerte a la mano de mi madre mientras le decía: “nai,
nai, miña naiciña, esa mujer es Lúa, pero no puede ser, ella no está viva...”
mi madre no me contestaba. Sólo me apretaba la mano también, cada vez con más
fuerza. Entonces oí que ella me decía, mientras la mujer se acercaba a
nosotras: “es Lúa, hija. Está viva. Nunca murió.”
Entonces sí
sentí que me desvanecía, que perdía mi respiración y mi equilibrio. Mi madre
intentó cogerme con más fuerza de la mano, pero no pudo sostenerme. Enseguida
noté que Lúa me acogía entre sus brazos. No podía creer que fuese ella. No lo
creía. Pensaba que estaba soñando. Incluso creí que el avión se había
estrellado, que estábamos todas muertas y que nos habíamos reencontrado en el
mundo de los muertos; pero, en cuanto me sentí entre los brazos de Lúa, junto a
ese cuerpo que me daba tanto calor, supe que estaba viva, que estábamos todas
más vivas que nunca, sobre todo Lúa. De súbito, fui plenamente consciente de lo
que significaba aquel momento, aquel hecho, de lo que quería decir lo que
estaba viviendo. Lúa estaba viva. Nunca había muerto. No dejaban de repetirse
en mi mente las palabras que acababa de decirme mi madre: “es Lúa, hija. Está
viva. Nunca murió.”
Noté que se
me iba el control de la respiración. Explicar lo que sentí en ese momento es
complicadísimo porque se acumularon en mi cuerpo un montón de sensaciones y
emociones que parecían no tener ni principio ni fin, que eran mucho más fuertes
que cualquier pensamiento. Mi mente se negaba aceptar que aquello fuese cierto,
pero mi cuerpo y mi alma sí sabían que aquel momento pertenecía a la realidad,
a la realidad más hermosa que nunca pude vivir, que jamás pude imaginar.
No podía
respirar. Sentía que no dominaba nada de lo que me pertenecía, que mi corazón
latía cada vez más fuerte y más rápido, que sentía unas infinitas ganas de
llorar y de gritar, que no podía respirar, sobre todo que no podía respirar y
que no dejaba de temblar. No sentía mis músculos, ni mis piernas ni mis brazos.
Era como si hubiese perdido mi cuerpo, como si yo sólo estuviese hecha de
emociones y de sensaciones. Estaba paralizada. Posiblemente aquello fuese un
shock. Tardé muchísimo en reaccionar. Sólo sentía que Lúa me abrazaba como
siempre lo hizo. Cuando estuve entre sus brazos, entonces supe que sí era ella,
que no podía ser otra persona. Era su olor, el calor de su cuerpo, la manera
como ella me abrazaba, la manera como me abrazó siempre, siempre. Me protegía
entre sus brazos, junto a su cuerpo, como si yo fuese el ser más frágil de la
Tierra y realmente me sentía así en esos momentos. Era tan frágil como un copo
de nieve.
De repente,
me di cuenta de que yo no dejaba de decir: “estás viva, estás viva, estás viva,
estás viva.” Lúa tampoco podía hablarme. Me contestaba abrazándome cada vez con
más cariño, con más fuerza y ternura. Aquel abrazo hablaba más claramente que
cualquier palabra.
No sé cuánto
tiempo pasó, cuánto tiempo estuvimos así, abrazadas con tanta fuerza, con tanto
amor, llorando y riendo a la vez las dos. La noción del tiempo había desaparecido.
Sólo existía ella para mí. Ni tan siquiera recordaba dónde me hallaba, dónde
estábamos. Sólo importaba ella.
Me costó
mucho aceptar que aquello fuese cierto; pero, cuando lo hice, me separé un
poquiño del hombro de Lúa para mirarla a los ojos, para observarla bien. Estaba
tan hermosa que creía que su belleza me haría desmayarme. Era ella, sí, era
ella. ¿Quién podía ser si no? Me quedé asombrada cuando descubrí lo hermosísima
que estaba. Es la mujer más bonita, más guapa, más preciosa que conozco y vi en
mi vida. Le había crecido mucho el cabello. Lo tenía tan rojiño como siempre,
rizado y brillante. Sus ojos verdes irradiaban luz y vida y su sonrisa... Su
sonrisa hizo resurgir todo el amor que sentí siempre por ella, si es que alguna
vez había quedado callado. Entonces me di cuenta de cuán profunda y locamente
enamorada estaba de ella. Nunca había sentido un amor tan fuerte, tan
enloquecedor. Supe de súbito que nunca habría podido ser feliz con nadie
estando tan y tan enamorada de Lúa porque ese amor nunca habría desaparecido.
Siempre viviría enamorada de ella, sin poder olvidarla. Supe que nunca la había
olvidado ni podría hacerlo jamás.
E intentaré
transcribir la conversación que mantuvimos en ese momento y también después, en
el taxi que nos llevó a la ciudad. Después de saludarse con mucho cariño todas,
mi madre y Uxía nos dejaron hablar tranquilamente. Uxía enseguida me contó que
ella lo había planificado todo, que aquel viaje era una idea que habían tenido
ella y Lúa. Me confesó que ella siempre supo que Lúa estaba viva y que nunca
había perdido el contacto con ella. También me dijo que había sido ella quien
le había dicho a mi madre y a Silvia lo que iba a ocurrir en Italia. Entonces
entendí por qué todas habían estado tan nerviosas y emocionadas.
Yo no me
recuperaba de la impresión del momento. Estaba flotando en una nube que no
quería que se deshiciese nunca. Lúa estaba viva. ¿Cómo era posible que
estuviese viva? Sólo podía preguntarme por qué habíamos pensado todos que había
muerto, por qué nos había engañado a todos. Quería conocer la verdad, pero,
evidentemente, no para echarle en cara que me hubiese hecho creer que había
muerto, pues para mí era muchísimo más importante que ella estuviese viva que
el hecho de que durante un año hubiese creído que estaba muerta. Sólo quería
conocer lo que ella había vivido, lo que había pasado.
Lúa no dejaba
de sonreírme. No soltó mi mano en ningún momento. Me la apretaba con mucho
amor, me sonreía, me hacía sentir más viva que nunca. Me sentía tan viva que de
súbito recuperé la noción de mi cuerpo. Entonces sí noté que me latía con
fuerza el corazón y que temblaba con intensidad. Me costó mucho dominar esos
temblores. Además, esa noche no dormimos nada. Yo no podía dormir, no pude, y
todavía no lo he hecho del todo. No puedo hacerlo. Saber que Lúa está a mi lado
me descontrola y lo único que necesito y deseo es tenerla muy cerquiña para
convencerme de que esta aquí de verdad, de que es ella en cuerpo y alma.
De camino a
la ciudad, Lúa me dijo que quería contármelo todo, pero que lo que más deseaba
era vivir con intensidad aquel viaje conmigo. Yo estaba de acuerdo con ella,
mas, cuando estábamos en el taxi, no pude evitar preguntarle: “¿volverás
conmigo a Ourense?” Ella me contestó: “si me lo pides, por supuesto que sí.” A
lo que yo le dije: “no te lo pido, te lo suplico.” Y Lúa volvió con nosotras a
Ourense.
Quería saber
qué había hecho en Italia durante todo ese año, quería conocer cómo había sido
su vida, pero no me atrevía a preguntarle nada. También sabía que no era
preciso que le preguntase nada. Lúa me conocía y me conoce demasiado bien como
para intuir qué necesito saber en cada momento.
Cuando
estuvimos en el taxi, muy bajiño, me dijo: “desperté cuando estaba en la
ambulancia. No quería que lo supieses ni tú, ni mi madre, ni tu madre ni Silvia
porque quería quitarme del medio de tu vida. Sabía que era preciso que yo
desapareciese para que pudieses ser feliz con Artemisa. No era justo ni lógico
que ella quisiese matarse por culpa mía”
Cuando oí
esas palabras, las ganas de llorar que había conseguido serenar volvieron con
más fuerza aún. La cogí de las manos mientras le decía que nunca tendría que
haber pensado de esa manera, que no lo pensase nunca más, mientras le suplicaba
que nunca creyese que lo mejor era desaparecer de mi vida. Ella también estaba
llorando. sabíamos las dos que aquél no era el momento adecuado para hablar de
algo tan delicado, pero teníamos tantas ganas de echar fuera todo lo que
pensábamos y lo que había pasado que no podíamos dominarnos. Sobre todo Lúa
sentía una necesidad indomable de explicármelo todo. Sentía yo que ella creía
que me debía una explicación a todo. Sí que me la debía, pero también yo intuía
que ella pensaba que yo le guardaba rencor por lo que había hecho. Lo supe cuando
oí que me pedía perdón. Me pedía que la perdonase mientras se deshacía en
llanto. Yo le dije que no tenía nada que perdonarle porque lo que más me
importaba era que estaba viva. Aquella realidad era mucho más importante y
fuerte que cualquier cosa.
“Sé que no
tendría que haber hecho algo tan horrible, pero de verdad que en ese momento
sólo pensaba en vuestra felicidad. Creía que el amor que teníais Artemisa y tú
era tan fuerte que nada podría deshacerlo.”
“Pues no es
verdad, Lúa”, le dije tiernamente. “El amor que teníamos Artemisa y yo dejó de
ser fuerte hace mucho tiempo. Quizás nunca fuese más fuerte que el que sentí siempre
por ti.”
“Lo sé”, me
dijo. “Sé todo lo que has vivido desde entonces. Uxía ha sido la más fiel
confidente, mas teníais que conoceros mejor para que yo supiese con más
exactitud lo que sentías. Si yo sabía que tú ya no me recordabas, que habías rehecho
tu vida sin casi llorarme, pues no habría aparecido esta noche; pero, en cuanto
supe que Artemisa te había dejado y que todavía seguías hablando de mí, no dudé
ni un instante, Agnes. Tengo mi vida detenida toda en Ourense. Lo tengo todo
detenido porque sabía que alguna vez regresaría y no me he equivocado. No puedo
entender por qué Artemisa te ha dejado, pero...”
“Pero eso no
importa, no tiene que importarnos” la interrumpí mientras la abrazaba. “Yo
nunca te he olvidado, Lúa, nunca. Jamás he podido dejar de pensar en ti y
seguía llorándote con fuerza, con desesperación. Era muy feliz en mi vida, pero
nunca pude serlo del todo porque me faltabas tú, porque nada tenía sentido sin
ti, porque nada podía brillar sin ti” le dije llorando cada vez más hondamente.
Necesitaba confesarle todo eso para deshacerme de la tristeza que había sentido
durante todo ese año. “Creer que habías muerto ha sido lo más horrible que he
vivido en los últimos años y nunca habría superado tu muerte, nunca.”
“Te amo más
que nunca, Agnes” me confesó con locura.
“Yo a ti
también, Luíña. Por favor, nunca más te marches de mi lado, por favor.”
“Nunca lo
haré” me prometió mientras se acercaba a mis labios, mas yo sentí que se
detenía, que estaba tímida y prudente. “Los italianos son muy... mucho más
conservadores que los españoles” me dijo riéndose cariñosamente. “Será mejor
que espere a que estemos solas.”
Yo quería
saber aún más, pero también era consciente de que no estábamos solas. Mi madre
y Uxía hablaban entre ellas intentando hacernos creer que no estaban pendientes
de nuestra conversación, pero yo sabía que, sobre todo mi madre, estaba
enterándose de todo. Uxía ya conocía toda la historia, pero mi madre estaba tan
impresionada como yo. Yo sabía también que Uxía estaba tristiña, pero no me
mencionó lo nuestro en ningún momento. Uxía también conocía lo que yo sentía
por Lúa. No obstante, sé que ahora seremos mucho mejores amigas que antes.
“Lúa, estás
preciosa” le confesé observándola a través de las luces que pasaban rápidamente
por nuestro lado, viéndose a través de los cristales del taxi. “Estás mucho más
guapa que nunca. Qué vestido tan bonito... y qué guapa estás, Luíña.”
“Tú también
estás preciosa, Agnesiña. Eres la mujer más bonita del mundo.”
“No, para
nada. Tú lo eres más, Luíña. El tiempo no pasa para ti. Pareces más jovenciña
que nunca” me reí avergonzada.
“En realidad,
para siempre seré jovenciña. ¿Te acuerdas del hechizo que hiciste a la orilliña
del Miño cuando éramos adolescentes? Hiciste un conjuro para que siempre
fuésemos jovenciñas, para tener la eterna juventud” rió ella cariñosamente.
“Ay, no me
acordaba de eso” me reí con sinceridad.
“Yo creo que
también me hechizaste para que siempre estuviese enamorada de ti” me dijo
ansiando besarme, pero de nuevo se contuvo. “Ay, pues ya tengo cuarenta y seis
años. No imaginas lo triste que fue celebrar sola mi cumpleaños. Este año aquí
en Italia ha sido muy bonito y productivo, pero también me he sentido muy
soliña, muchísimo. Tengo que contarte tantas cosas...”
“¿Y cómo nos
hiciste creer a todos que...?”
“Agnes, tengo
amigos hasta en el Infierno” rió con vergüenza. “Lo cierto es que estuvo muy
mal, siempre lo supe, pero tuve cómplices muy bueniños...”
“Pero ¿para
la sociedad estás viva?”
“Por supuesto
que sí, Agnes. En ningún sitio registraron mi supuesta muerte y menos mal.”
“Por favor,
vuelve conmigo a Ourense.”
“¿Me crees
capaz de no hacerlo? Mas... no sé si tú quieres estar conmigo... Quizás
prefieras estar soliña durante un tiempo...”
“En absoluto.
No digas eso ni en broma. Nunca dejé de desear estar contigo. Te quiero más de
lo que he querido a nadie. Lo he sabido siempre, Luíña, pero me costó tanto
aceptarlo... No quiero estar sin ti ni un segundiño más.”
Lúa me
sonrió, pero noté que se reprimía unas tiernas ganas de llorar. Ella también
estaba muy emocionada. Nos dijo a mi madre y a mí que lo que más le dolía era
saber que su madre había muerto creyendo que ella no vivía, pero también era consciente
de que su madre no habría aguantado conocer la verdad. Hacía tiempo que Iria
estaba enferma.
“Sé que hice
las cosas muy mal, de la peor forma posible. Mi madre no se merecía eso, pero
no sabía cómo hacerlo entonces” intentó explicarnos.
“Ahora no
pienses en eso, Lúa. Lo que importa es que estás aquí con nosotras” le dijo mi
madre.
Y, desde ese
momento, todo lo que vivimos fue parte de un sueño. Cuando llegamos al
apartamento que teníamos reservado, todas estuvimos hablando durante un buen
rato, pero enseguida mi madre y Uxía entendieron que nosotras precisábamos
estar soliñas. Cuando nos encerramos en el cuarto que compartiríamos,
comenzamos a vivir unos momentos llenos de locura y hermosura que nos hicieron
enloquecer. Nunca había sido tan feliz, nunca. Estuve con ella como si en ese
momento se terminase la vida, como si el mundo estuviese deshaciéndose, como si
sólo pudiese vivir si estaba con ella, como si sintiese que aquéllos eran
nuestros últimos suspiros de vida, mientras nosotras nos reencontrábamos íntimamente.
La acaricié, la abracé y la besé mientras reía de felicidad. Reía de una manera
nueva. Nunca había reído de ese modo. También lloraba al mismo tiempo mientras
acariciaba a Lúa, mientras sentía su piel bajo mis dedos, mientras sentía cómo
ella también me acariciaba, también me besaba, también se reencontraba con todo
mi ser. Fue algo tan bonito que no sé ni describirlo y también he de confesar
que nunca he disfrutado de esas cosiñas tanto como disfruto siempre con Lúa.
Era como si el tiempo no hubiese pasado. La una seguía recordando todos los
rincones del cuerpo de la otra, no habíamos olvidado nada, nada, y aquella
noche fue tan impresionante que creo que nunca pude sentirme tan feliz, nunca.
Fui tan feliz, tanto y tanto, tanto que notaba que a partir de entonces ya no volvería
a sufrir nunca más. Cuando acepté que Lúa estaba viva, noté que se marchaban de
mi ser los últimos rescoldos de mi enfermedad que quedaban en mí. Supe que
nunca más volvería a tener otra recaída, que ya había acabado vivir con miedo a
estar mal. Fue como si viese unas nieblas retirándose de una luz que siempre
había brillado dentro de mí y que precisamente esas nieblas habían ocultado.
Supe que sería feliz para siempre, que a partir de entonces la vida sería vida,
al fin, y me daba miedo saberme tan feliz, ser consciente de que todo brillaría
de verdad.
“Nunca creí
que pudiese sentirme tan bien, tan feliz” le confesé a Lúa mientras
compartíamos tanto.
Nunca había
sentido tanto amor. Me sabe mal decir esto porque con Artemisa también fui muy
feliz, pero lo que siento por Lúa me deshace. Lo que siento por ella es una
locura sana que nada se asemeja a la que me atacó cuando apareció Artemisa en
mi vida hace tantos años.
Estábamos
locas de amor, estuvimos locas de amor durante toda la noche, sin acordarnos
del tiempo ni de nada más que no fuésemos nosotras. Y estaremos locas de amor
para siempre.
Aparte de
recuperarnos tan íntimamente, mantuvimos conversaciones muy bonitas e
importantes de las que hablaré más adelante, con más tiempo, mas contaré que le
confesé a Lúa que, durante todos estos meses en los que habíamos estado
separadas, creyendo yo que ella ni tan siquiera vivía, yo la vi, la oí, vi su
alma. Entonces, Lúa me dijo: “yo también sentía que estaba comunicándome
contigo. No sé cómo explicarlo, pero sabía que tú me oías y yo te oía a ti.
Sabía que estábamos hablando a través de la distancia. Además, yo lo dejé todo
preparado para que nunca dudases de que debías seguir siendo feliz a pesar de
no estar yo a tu lado. Podría haberte dejado y seguir viviendo en Ourense, pero
sabía que, si permanecía tan cerca de ti, nunca podrías comenzar de nuevo con
Artemisa y os merecíais otra oportunidad. No sé si hice bien o mal. Lo único
que sé es que nunca, nunca, nunca dejé de pensar en ti. Te recordé siempre día
y noche, soñaba contigo todas las noches e incluso tengo que reconocer que
deseé que no te fuese bien con Artemisa. Me da mucha vergüenza confesarte esto
porque no es de buena persona desear algo así, pero te amo tanto que no puedo dominar
lo que siento. En más de una ocasión, estuve a punto de volver a Ourense y
aparecer ante ti, pero nunca me atreví a hacerlo. Sabía que debíamos
tener una buena oportunidad para volver a vernos; mas yo siempre supe que no
estabas del todo bien con Artemisa, que ya nunca volvió a ser lo mismo con
ella, y también sabía que nunca habías dejado de pensar en mí. Conocí todo lo
que pasó hace un mes, cuando me hicisteis ese recuerdo tan bonito en el
aniversario de mi supuesta muerte. Uxía me contó cuánto lloraste, me habló de
lo mal que lo pasabas sin mí, me dijo que yo salía en casi todas tus
conversaciones... Todo eso me hacía desear volver junto a ti sin importarme
nada, pero también sabía que tarde o temprano llegaría el momento adecuado para
reencontrarnos.”
Todo lo que
Lúa me contó aquella noche me parecía parte de un sueño, de una historia
mágica. Lúa se apartó de nosotras porque pensaba que, si no estaba cerca de mí,
yo podría ser feliz con Artemisa. Hizo todo eso por amor. Renunció a su vida por
mí, sólo creyendo que a mí me irían mejor las cosas sin ella. Qué equivocada
estaba. No obstante, nunca le diré que se equivocó después del esfuerzo que
hizo por reconstruir su vida en Italia echándonos a todos tanto en falta,
estando tan tristiña, ansiando volver a su tierra cuanto antes. Nunca podré
creer que ella fue egoísta, al contrario. Lúa es la persona más bueniña y
altruista que conozco y sé que lo que siento por ella es mucho más grande que
cualquier otro sentimiento. Lo que más feliz me hace es saber que la vida nos
ha dado otra oportunidad para estar juntas y esta vez nada ni nadie nos
separará jamás.
Y seguiré
contando el viaje en otro momento. Lúa llegará dentro de poquiño a casa. Qué
bonito es saber que estamos juntas. Aún me cuesta creerlo. Por cierto, en una
foto que subí al Instagram en la que nos vemos Lúa y yo en el Ponte Vecchio de
Firenze, Artemisa comentó: “¿cóooomooooooo?” así, con todas esas os. Evidentemente, ella también se
quedó sorprendidísima. Todavía no le he contado nada. No sé ni cuándo ni cómo
lo haré, pero no me apetece para nada hablar con ella. Me ha llamado unas
cuantas veces hoy, pero no se lo he cogido. Sé que he de hablar con ella, o
quizás no, quizás ya no tenga por qué darle explicaciones, mas quiero dárselas
porque se lo merece, porque sigue siendo Artemisa, la mujer con la que compartí
tanto, y no quiero perder la posible amistad que podamos mantener, aunque ahora
mismo dudo de si alguna vez podremos ser amigas. De momento, no pienso hablar
con ella para nada. Cuando realmente quiera hablar conmigo sin rencor, entonces
recuperaremos el contacto. De momento, no me apetece nada hablar con ella.
Y ya lo dejo
por hoy.
¡¡¡Lúa está viva!!! Ya te comenté que esa idea se paseaba por mi cabeza desde la entrada anterior, pero leerlo es mucho más sorprendente y emocionante que imaginarlo. Ha sido un momento histórico en lo que llevas de entradas de diarios, ha sido espectacular. He sentido un reboltijo de sensaciones, sorpresa, alegría, emoción y también indignación. Como bien dice Agnes, lo importante es que está viva, lo demás es secundario, pero es verdad que si nos ponemos a valorar lo que hizo, hay que reconocer que fue una putada en mayúsculas, una jugada muy cruel, aunque no fuese su intención, hacia todos sus seres queridos. Su madre falleció rota del dolor por su pérdida, Agnes ha llorado tanto que se podría llenar un estanque con sus lágrimas, sus amigas también han sufrido mucho...fue algo terrible, un acto que creo le perseguirá toda la vida. Saber que tu madre ha fallecido pensando que estás muerta, rota del dolor y sumida en la más absoluta tristeza...y que la mujer a la que amas está sufriendo tantísimo, durante tanto tiempo...eso hay que superarlo, hay que aceptarlo...luego el tonto que hacían todos al ir a hacerle homenajes (en una tumba vacía) mientras ella estaba en Italia...son muchas cosas a tener en cuenta. Pero como ya hemos dicho antes, lo que de verdad importa es que está viva, haya cometido errores o no, todo tiene solución en la vida menos la muerte, todo se puede solucionar menos eso. Por suerte, ella está viva y ahora Agnes por fin, podrá dejar de llorar. Está en Galicia, en Ourense, con Lúa que está viva, Artemisa lejos haciendo su vida junto a su hermana y todo está bien (bueno, Artemisa está rabiando como una loca jajaja, pobre). ¡Es el momento de ser plenamente feliz! En esta segunda oportunidad, tienen que aprovechar cada segundo juntas. El momento en el que se encuentran es precioso, describes muy bien el encuentro, lo que siente Agnes y lo que en su lugar, una persona podría sentir. Yo quizás me desmayaría jajaja. Se abre ante ellas una nueva etapa y un camino de felicidad. Sorprendente entrada, Ntoch. Estos vuelcos en las historias me encantan, cosas inesperadas, diferentes que te pillan por sorpresa. ¡¡¡Capitulazo!!!
ResponderEliminar