jueves, 17 de enero de 2019

DIARIO DE AGNES: XOVES, 17 DE XANEIRO DE 2019

Nota de la editora y de la traductora:
Junto con lo que escribió en su diario, Agnes me envió una copia de los escritos de Lúa sobre los que habla en esta entrada. Me he limitado a copiarlos después de lo que Agnes escribe y he intentado traducirlos lo más fiel posible a lo que ambas escribieron.

Xoves, 17 de xaneiro de 2019

Devecía por escribir para contar moitas cousiñas. Arestora teño moitas emocións amoreadas na miña ialma e non sei se realmente me sinto feliz, tristeiriña, morriñenta ou chea de impotencia. Experimento moitas cousas ao mesmo tempo, pero si teño claro que non estou deprimida, que sigo pensando que teño unha vida fermosa que nunca puiden soñar, que en realidade non se asemella a esa vida coa que tanto soñei, que tanto devecía vivir xunta Artemisa; mais non podo esquecer que na vida hai cousiñas moi tristes que nunca me deixarán de facer dano. Unha desas cousas é que na nosa provincia, precisamente en Ourense, está habendo incendios dende principios do ano. Estou moi preocupada por estes incendios porque están a queimar monte arborado e sinto que non é xusto. Non entendo por que lle queren facer dano á nosa terriña, non sei quen se encarga de destruír a beleza desta terra tan boíña e tan chea de maxia. Artemisa dime que son persoas de eiquí as que provocan os incendios, pero non entendo que beneficio poden obter queimando o monte, non o entendo. Arderon moitas hectáreas xa e o peor é que non chove. Teño medo a que este ano tamén sexa maliño para a nosa terra. Artemisa entende que isto me desacougue tanto, pero tamén me di que non podo permitir que estas cousiñas me fagan sentir tan mal porque sentíndome así non vou conseguir ren e ten razón, pero non o podo evitar. Dóeme moito que lle fagan tanto dano á nosa terra, que queimen os nosos bosques, o noso monte, deixando sen vida a milleiros de animaliños que nunca souberon da maldade e da cobiza das persoas.

Outra cousiña que me pon moi tristeiriña é pensar en todo o que Lúa sufriu por min antes de estarmos xuntas. Eu non sabía que Lúa o pasara tan mal. Non tiña nin idea das emocións que lle enchían a ialma toda neses días nos que gozabamos da beleza da nosa terra con Artemisa. Agora si podo imaxinar un chisquiño todo o que ela sufriu, canto sufriu por sentir que eu non estaba con ela tal como ela desexaba que estivese. Non hai verbas que poidan expresar todo o que ela viviu. Só cómpre lelo para termos unha idea do que ela experimentou. Non se pode describir unha desesperación tan profunda e estarrecedora como a que a ela lle enchía a ialma.

Hoxe Iria veunos ver a Ourense e entregoume máis escritos de Lúa. Díxome que quería que os tivese eu. Son follas cheas de verbas escritas cunha desesperación que case impide comprender o que ela escribiu con tanta dor e tristura. Podo sentir nas súas verbas e sobre todo no aspecto que teñen as letras que as compoñen o inmenso desacougo que a domeaba toda. Non é xusto que ela sufrise desa maneira, pero ninguén lle podía pedir que estivese tranquila. Achábase nun momento na súa existencia no que nin tan sequera ela podía contar os días que lle restaban por vivir.

Ler todos eses escritos fíxome dano. Non só me feriu o contido deses escritos, senón sobre todo a maneira como están redactadas as frases. Son frases cheas de impotencia, de súplicas, de tristura. Ademais, pódese deducir que Lúa escribía ás présas, coma se nese momento xa lle estivese a fallar a vida. Non puiden evitar botarme a chorar cando lin todo o que ela escribira hai uns meses, neses momentos nos que eu sentía que a nosa amizade estaba en perigo e tamén cando xa nos entregamos a unha á outra nesa mañá de agosto tan bonita, na beira do río Miño, quen foi testemuña do momento máis feliz da vida de Lúa e tamén da fin da súa existencia, que curioso. Pobriña Lúa, coitadiña, non é xusto que unha ialma tan boíña e fermosa coma a súa sufrise dese xeito; pero tamén me aleda descubrir o que ela sentiu nese tempo porque así me podo achegar máis a ela e coñecer mellor a súa vida. A súa lembranza agora ten outra cor e coido que é xusto que a lembremos así, con todos os seus recordos, dende os máis bonitiños ata os máis duros. Desa maneira, sabendo o que viviu, a súa vida non cae no esquecemento.

O que tamén me fixo chorar moito foi saber que Lúa e máis eu experimentamos sufrimentos semellantes. Non sufrimos polo mesmo, pero si de modo parecido. Lendo as súas verbas, lembrei axiña do desesperada que me sentía cando me encerraron no hospital a primeira vez, cando aínda era unha rapaciña chea de vida e con tantos soños por cumprir, cando aínda o meu corazón latexaba con forza. Puiden lembrar o inmensamente tristeiriña que me sentía ao lembrar á miña terra e verme encerrada nesas catro paredes brancas que en ren se asemellaban aos campos da miña terra, aos bosques que eu amaba tanto, cando tentaba arrecender o aroma da herba e só podía ulir o noxento cheiro da lixivia, dos desinfectantes e das menciñas. Non podo describir a tristura que me enchía a ialma porque non hai verbas que poidan exteriorizar un sufrimento tan destrutivo. Eu quería ser libre, como Lúa quería ser libre da morte, ceibarse desa morte que a perseguía.

E tamén me foi ben ler todo isto porque agora sinto que me desfixen dun peso ao chorar polos tristes recordos de Lúa. E só me queda pensar que foi feliz de verdade como ela tanto desexaba. Iso faime sentir viva a min, faime ter ganas de vivir. Saber que lle fixen feliz, que foi feliz comigo os derradeiros días da súa vida ten moito máis valor que eses momentos nos que ela se sentía morrer de desesperación e impotencia.

Mañá iremos á aldeíña. Canto me apetece volver á aldeíña. Xa non vai tanto frío e choveu algo, pero non é abondo. Ogallá chova de verdade e neve, sobre todo ten que nevar, sobre todo neses lugares que o lume destruíu. Sinto que hoxe non estou tan positiva como os outros días, pero a tristura que agora me enche a ialma non se asemella a esa tristura enfermiza que me esnaquizaba o corazón cando estaba doente. Esta tristura ten senso, brota de feitos que se poden explicar, que a calquera persoa lle poñería tristeiriña. Sinto que a miña tristura ten sentido. Non é destrutiva nin tampouco me vai tirar as ganas de vivir, para nada. Agora temos que seguir avanzando por esta vida tan fermosa coa que a nosa terra nos agasalla a todos.

O que me apetece moito é cantar e tocar a pandeireta namentres a gaitiña me acompaña, porque preciso botar esta tristura que só a música pode curar. Preguntareille ao meu tío Damián se quere que mañá fagamos algo de música despois de cear, para encher de ledicia ese anaquiño de mundo.

 

Escritos de Lúa:

 

Sinto que a vida se me vai, que me restan cada vez menos horas para vivir. Pasei toda a noite no hospital porque, cando onte voltamos de León (que onte pasamos tódolo día alí con Artemisa), empecei a encontrarme moi mal. Levaba encontrándome mal durante tódolo día. Espertei sentindo que me doía o peito moito e que tiña moi pouca enerxía, pero non fun quen de dicirlles a Agnes e a Artemisa que aprazásemos a viaxe a León porque non estaba segura de se a poderiamos facer algunha vez. Non me arrepinto de facela con elas, de levalas á aldea na que naceu Artemisa, pero síntome agora coma se me tivesen arrincado o corazón. Eu mesma me arrincaría este corazón doente que tanto me fai sufrir. Ninguén pode imaxinar o que sinto. A vida marcha de min. Pasei tódala noite no hospital con probas, mesmo estiveron a piques de dicirme que quedase alí porque non me conviña saír e seguir vivindo coma se ren, pero a min ninguén me detén e eu quero vivir igual coma se non estivese doente. Non me quero apagar nun hospital, nun cuarto no que inza a desinfectante e a menciñas. Non quero morrer conectada a milleiros de trebellos que indican o que me queda de vida cun  son horríbel. Non quero. Quero morrer xunta o río Miño, á beiriña dese río que me viu medrar, que sempre estivo comigo, dende que era cativiña, tanto se estaba na aldeíña como en Ourense, sempre estivo comigo, e quero morrer baixo as pólas das árbores, envolta polo silencio que mora na aldea... pero sobre todo quero morrer entre os brazos de Agnes. Iso é o que máis me doe: Agnes, Agnes é o que máis me fai sufrir.

Ninguén imaxina o que sinto agora, tras unha noite enteiriña no hospital pensando que me ía sen lle poder dicir que a quero con toda a miña ialma. Ela sábeo, pero preciso dicirllo para que nunca o esqueza, mais preciso sobre todo estar con ela. Quero saber que é estar con ela antes de morrer. Por favor, se de verdade existe a Deusa na que tanto crin sempre, que me escoite agora máis que nunca, que por favor non me permita irme deste mundo sen ter estado con Agnes. Ámoa máis cá miña vida e non quero marchar sen saber que é estar con ela, pero agora sinto que se vai todo, que se quere apagar todo, todo, e non podo, non o podo aturar. Por favor, non quero marchar sen vela unha vez máis, sen me poder despedir dela. Non é xusto, dempois de tódolo que pasei... de agardala tanto e tanto, por favor, por favor.

O doutor díxome que me resta moi pouquiño tempo de vida, que non é quen de precisar canto vivirei, pero que non cre que dure máis de dous meses. Díxomo así, así, sen poderme mirar aos ollos, cunha voz tremente, porque este doutor me quere moito, tenme consigo dende que era cativa, estivo xunta min en tódalas operacións que me fixeron, para ren, absolutamente para ren, porque o meu corazón nunca sandou nin sandará. Díxome, literalmente, que se me estaba a desfacer o corazón, e si, iso é certo porque estou morrendo de amor. Sinto que non poder estar con Agnes está a me matar, está tirándome a vida. Hai moito tempo que sei que teño unha doenza destas que se chaman “raras” e que non teñen cura, pero a miña ilusión foi sempre reencontrarme con Agnes antes de morrer. Agora non quero marchar da vida sen ter estado con ela. Só poderei morrer acougada e conforme se morro entre os seus brazos, pero sei que é imposíbel, que estar con ela é imposíbel, carallo...

Escribo case rachando o papel co lapis que emprego, escribo con forza porque quero desafogar o que sinto. Choro sen acougo, arreo, sen me poder acougar, porque me sinto moi mal agora mesmo e non podo recibir o consolo de ninguén porque non lle podo explicar a Agnes o que me ocorre, e ela é a única que me pode acougar. Non quero que saiba que estou doente e que estou morrendo, non quero. Quero que me lembre sempre chea de vida, non así, tan feble. A lúa nunca se apagará namentres brile o sol. Eu sinto que o meu sol brila con tanta forza que non podo aturar a súa luz. Eu estou minguando xa e dentro de pouquiño xa ninguén me poderá chamar Lúa, porque non o merecerei, nunca máis.

Xoves, 30 de agosto de 2018.

 

A Deusa ouvíume, ouvíume de verdade, máis que nunca. Agora non sei onde van os ríos da nosa vida. Non sei a que mar se dirixe esta auga que nos leva, pero síntome voar coma se un paxariño me tivese dado as súas ás. Que ledicia, que ledicia. Miña nai preguntoume se estaba ben cando cheguei á casiña porque me brilaban moito os ollos e estaba moi risoña, sen poder deixar de lembrar todo o que vivín esta mañá. A miña intención era marchar a Ourense antes de que Agnes se decatase de que estou moi mal, tanto física como animicamente, pero Agnes veume buscar á miña casa antes de que tivese tempo para me ir. Eu funa buscar á súa casa para despedirme dela, pero a súa nai díxome que estaba durmindo aínda e que lle diría que eu viñera, pero eu non a quería ver xa... mais non me deu tempo a marchar, e menos mal porque Agnes me deu a vida, deume ganas de vivir de novo, de seguir adiante malia ter cada vez menos tempo para gozar da vida, para espertar cada mañá.

Falei con ela esta mañá sen saber que dicirlle porque me sentía impotente e frustrada por pensar que aquela era a derradeira vez que poderiamos falar ben. Eu quería morrer antes que vela marchar para sempre, pero tamén pensaba que non me quería arredar dela tan rápido. Non sabía o que sentía. Só sabía que quería estar con ela eses momentos que parecían tan bonitos e que eran en realidade tan tensos. Non sabiamos que dicirnos porque ambas as dúas nos sentiamos feridas por esa situación que provocaba a miña doenza. Eu non estaba impotente por non poder estar con Agnes. Estaba impotente porque sentía que me ía e que non podía facer ren para deter a miña vida no meu corpo. Eu dicíalle a Agnes que marcharía para sempre despois desa mañá e que nunca máis nos volveriamos ver. Ela cría que o dicía porque non me achegaría nunca máis a ela malia vivirmos no mesmo lugar, en Ourense, pero en realidade eu non falaba de marchar fisicamente do seu lado, senón marchar animicamente, de corazón, de ialma, de pensamento, de vida, porque eu falaba da miña morte, non dunha distancia que eu mesma provocaría. Por iso pedinlle que me dixese que sentía por min e así podería marchar en paz, marchar da vida, non da aldeíña, non do seu carón, da súa vida.

Mais Agnes fíxome vivir de novo, deulle alento ao meu corazón, deulle azos á miña ialma para seguir tendo esperanza. Fixen o amor con ela coma xamais pensei que o podería facer. Foi algo físico que nos uniu animicamente moito máis que calquera outra cousa. Non sei explicar o que vivimos porque non o percibo real. Paréceme que é algo máis propio dunha novela, dunha fermosa película das que che fan soñar. Fun tan feliz entre os seus brazos, tan pegadiña ao seu corpo, baixo as súas mans, con ela... Coido que a miña vida toda ten sentido agora porque estiven con Agnes compartindo moito máis có noso corpo e a nosa ialma. Estou segura de que existe entre nós un vencello moi forte que nos uniu hai moitísimos anos xa. Sentino namentres nos acariñabamos, namentres nos bicabamos e nos amabamos así, con tanta liberdade, dunha maneira tan bonita e entregada.

Sinto que esta entrega abriu unha porta nova á vida e coido que non quedará en ren. Sei que Agnes ama a Artemisa, pero algo me di que non a perderei, que esta vez si a poderei ter comigo durante o pouquiño tempo que dure a miña vida. Non quero que ninguén sufra, pero eu ireime desta vida dentro de pouquiño e non estarei para sempre ao carón de Agnes. Sei que Artemisa e máis Agnes están moi unidas, vencelladas por algo que non é deste mundo nin desta vida, pero tamén sei que entre Agnes e máis eu hai algo moi forte e fermoso tamén. Se non o houbese, non nos teriamos reencontrado, para sempre viviriamos lonxe a unha da outra. Miña nai dime que teña coidado, que me estou a meter nun terreo moi perigoso. Miña nai non sabe ren. Eu non lle contei que estiven con Agnes, pero coñece moi ben os meus sentimentos. Eu sei que á miña nai gustaríalle moito que eu puidese estar con Agnes. Agnes sempre lle pareceu unha muller moi especial, dende sempre pensou que é moi intelixente e boíña, pero tamén é quen de aceptar que seica nunca poidamos estar xuntas, ou si... O certo é que agora non sei que vai pasar coas nosas vidas, pero intúo que ren volverá ser igual para Agnes despois do que vivimos esta mañá. Ela voltará a Barcelona con Artemisa, pero sei que regresará a Galicia moito antes do que planifica porque esta terra e máis Agnes xa non poden vivir separadas. Sei que Agnes estivo doente namentres ficou lonxe de Galicia porque nesta terra se atopa a meirande parte da súa ialma. Ao voltar ela, recompúxose todo por dentro dela e sei que, se queda eiquí para sempre, devagariño a súa doenza irá desaparecendo. Ogallá a miña tamén se esvaecese estando coa outra metade do meu ser, coa muller que máis amei e amo.

Agora síntome estraña, entre feliz e tristeiriña... pero prefiro ficar lembrando todo o que vivimos...

Venres, 31 de agosto de 2018.

 

Agnes foise. Foise. Sei que voltará. Que marchase non é o peor que está a ocorrer. O peor que está a ocorrer é que ela está mal, moi mal, e eu non podo facer ren por ela. Teño medo por ela. Antes de volver a Barcelona, ela estaba ben. Non estaba tristeiriña. Mesmo teño que recoñecer que non se arrepentía de estar comigo. Estivemos xuntas o domingo outra vez e foi marabilloso, tan máxico e fermoso que non podo crer que eses momentos sexan reais. Máis ben, parecen ese soño que eu tiña tódalas noites con Agnes, soños nos que eramos tan libres, nos que nos amabamos ceibes de toda fronteira.

Mais estou estarrecida por Agnes porque agora si noto que está doente de verdade, non só fisicamente (ten algo no estómago e non deixa de trousar), senón sobre todo animicamente porque as súas verbas carecen de luz. Non brila a súa voz e, cando falamos, sinto que lle treme a ialma. Por favor, que volte, que volte antes de que poida empeorar moito máis. Mesmo son quen de ir buscala se non se dan présa en axudala a voltar. Artemisa non se decata de que Agnes non pode estar lonxe de Galicia? Aínda non se deu de conta de que Agnes ten eiquí nesta terra a meirande parte da súa ialma? Como é posíbel que, amándoa como a ama, non pense na súa felicidade, na súa saúde? Non a quero acusar de non pensar en Agnes, pero dóeme moito que ela estea alí agora sentíndose tan mal. E a súa dor síntoa eu na miña ialma, no meu doente corazón, o que non deixa de latexar dun xeito estraño que me desacouga moito. Díxome o doutor que non me estrañase se notaba que me latexaba o corazón dun xeito atípico. Díxome que, cando sinta que se quere deter, vaia decontado ao hospital ou fique tranquila agardando que iso pase ou que veña a fin, porque ese será un sinal que indique a fin, eses latidos estraños e un inmenso cansazo que me fará estar mareadiña.

Que iso ocorra cando Agnes xa volte e poidamos estar xuntas outra vez, soñando na beiriña do Miño, baixo as árbores, coa compaña das lonxanas montañas, protexidas polo fermoso ceo da nosa terra, brilante ás veces e neboento en outras.

Só a agardo a ela, á miña vida, á muller que me pode alongar o tempo de vivir e as ganas de soñar. Quéroa tanto que o meu corazón non pode latexar levando tanto amor.

Venres, 7 de setembro de 2018.

Traducción:


Jueves, 17 de enero de 2019

Ansiaba escribir para contar muchas cosiñas. Ahora mismo tengo muchas emociones acumuladas en el alma y no sé si realmente me siento feliz, tristiña, morriñosa o llena de impotencia. Experimento muchas cosas al mismo tiempo, pero si tengo claro que no estoy deprimida, que sigo pensando que tengo una vida hermosa que nunca pude soñar, que en realidad no se asemeja a esa vida con la que tanto soñé, que tanto ansiaba vivir junto a Artemisa; mas no puedo olvidar que en la vida hay cosiñas muy tristes que nunca dejarán de hacerme daño. Una de esas cosas es que en nuestra provincia, precisamente en Ourense, está habiendo incendios desde principios de año. Estoy muy preocupada por esos incendios porque están quemando monte de árboles y siento que no es justo. No entiendo por qué quieren hacerle daño a nuestra terriña, no sé quién se encarga de destruir la belleza de esta tierra tan bueniña y tan llena de magia. Artemisa me dice que son personas de aquí las que provocan los incendios, pero no entiendo qué beneficio pueden obtener quemando el monte, no lo entiendo. Han ardido muchas hectáreas ya y lo peor es que no llueve. Tengo miedo a que este año también sea maliño para nuestra tierra. Artemisa entiende que esto me desasosiegue tanto, pero también me dice que no puedo permitir que estas cosiñas me hagan sentir tan mal porque sintiéndome así no voy a conseguir nada y tiene razón, pero no puedo evitarlo. Me duele mucho que le hagan tanto daño a nuestra tierra, que quemen nuestros bosques, nuestro monte, dejando sin vida a millones de animaliños que nunca han sabido de la maldad y de la codicia de las personas.

Otra cosiña que me pone muy tristiña es pensar en todo lo que Lúa sufrió por mí antes de estar juntas. Yo no sabía que Lúa lo había pasado tan mal. No tenía ni idea de las emociones que le llenaban el alma toda en esos días en los que disfrutábamos de la belleza de nuestra tierra con Artemisa. Ahora sí puedo imaginar un poquiño todo lo que ella sufrió, cuánto sufrió por sentir que yo no estaba con ella tal como ella deseaba que estuviese. No hay palabras que puedan expresar todo lo que ella vivió. Sólo es preciso leerlo para que podamos tener una idea de lo que ella experimentó. No se puede describir una desesperación tan profunda y aterradora como la que a ella le llenaba el alma.

Hoy Iria ha venido a vernos a Ourense y me entregó más escritos de Lúa. Me dijo que quería que los tuviese yo. Son hojas llenas de palabras escritas con una desesperación que casi impide comprender lo que ella escribió con tanto dolor y tristeza. Puedo sentir en sus palabras y sobre todo en el aspecto que tienen las letras que las componen el inmenso desasosiego que la dominaba toda. No es justo que ella sufriese de esa manera, pero nadie podía pedirle que estuviese tranquila. Se hallaba en un momento en su existencia en el que ni tan siquiera ella podía contar los días que le quedaban por vivir.

Leer todos esos escritos me hizo daño. No solo me hirió el contenido de esos escritos, sino sobre todo la manera como están redactadas las frases. Son frases llenas de impotencia, de súplicas, de tristeza. Además, se puede deducir que Lúa escribía a toda prisa, como si en ese momento ya estuviese faltándole la vida. No he podido evitar ponerme a llorar cuando he leído todo lo que ella había escrito hace unos meses, en esos momentos en los que yo sentía que nuestra amistad estaba en peligro y también cuando ya nos entregamos la una a la otra en esa mañana de agosto tan bonita, a la orilla del río Miño, quien fue testigo del momento más feliz de la vida de Lúa y también del fin de su existencia, qué curioso. Pobriña Lúa, pobriña, no es justo que una alma tan bueniña y hermosa como la suya sufriese de ese modo; pero también me alegra descubrir lo que ella sintió en ese tiempo porque así puedo acercarme más a ella y conocer mejor su vida. Su recuerdo ahora tiene otro color y creo que es justo que la rememoremos así, con todos sus recuerdos, desde los más bonitiños hasta los más duros. De esa manera, sabiendo lo que vivió, su vida no cae en el olvido.

Lo que también me ha hecho llorar mucho ha sido saber que Lúa y yo experimentamos sufrimientos semejantes. No sufrimos por lo mismo, pero sí de modo parecido. Leyendo sus palabras, me he acordado enseguida de lo desesperada que me sentía cuando me encerraron en el hospital la primera vez, cuando todavía era una rapaciña llena de vida y con tantos sueños por cumplir, cuando todavía mi corazón latía con fuerza. He podido recordar lo inmensamente tristiña que me sentía al recordar mi tierra y verme encerrada en esas cuatro paredes blancas que en nada se parecían a los campos de mi tierra, a los bosques que yo amaba tanto, cuando intentaba aspirar el aroma de la hierba y sólo podía oler el asqueroso olor de la lejía, de los desinfectantes y de las medicinas. No puedo describir la tristeza que me llenaba el alma porque no hay palabras que puedan exteriorizar un sentimiento tan destructivo. Yo quería ser libre, como Lúa quería ser libre de la muerte, librarse de esa muerte que la perseguía.

Y también me ha ido bien leer todo esto porque ahora siento que me he deshecho de un peso al llorar por los tristes recuerdos de Lúa. Y sólo me queda pensar que fue feliz de verdad como ella tanto deseaba. Eso me hace sentir viva a mí, tener ganas de vivir. Saber que le hice feliz, que fue feliz conmigo los últimos días de su vida tiene mucho más valor que esos momentos en los que ella se sentía morir de desesperación e impotencia.

Mañana iremos a la aldeíña. Cuánto me apetece volver a la aldeíña. Ya no hace tanto frío y ha llovido algo, pero no es suficiente. Ojalá llueva de verdad y nieve, sobre todo tiene que nevar, sobre todo en esos lugares que el fuego ha destruido. Siento que hoy no estoy tan positiva como los otros días, pero la tristeza que ahora me llena el alma no se asemeja a esa tristeza enfermiza que me destrozaba el corazón cuando estaba enferma. Esta tristeza tiene sentido, brota de hechos que se pueden explicar, que a cualquier persona le pondría tristiña. Siento que mi tristeza tiene sentido. No es destructiva ni tampoco me va a quitar las ganas de vivir, para nada. Ahora tenemos que seguir avanzando por esta vida tan hermosa que nuestra tierra nos regala a todos.

Lo que me apetece ahora mucho es cantar y tocar la pandereta mientras la gaitiña me acompaña, porque necesito expulsar de mí esta tristeza que sólo la música puede curar. Le preguntaré a mi tío Damián si quiere que mañana hagamos algo de música después de cenar, para llenar de alegría ese pedaciño de mundo.

 

Escritos de Lúa:

Siento que la vida se me va, que me quedan cada vez menos horas para vivir. Me he pasado toda la noche en el hospital porque, cuando ayer volvimos de León (que pasamos todo el día allí con Artemisa), empecé a encontrarme muy mal. Llevaba encontrándome mal durante todo el día. Me desperté sintiendo que me dolía el pecho mucho y que tenía muy poca energía, pero no fui capaz de decirles a Agnes y a Artemisa que aplazásemos el viaje a León porque no estaba segura de si podríamos hacerlo alguna vez. No me arrepiento de haberlo hecho con ellas, de haberlas llevado a la aldea en la que nació Artemisa, pero me siento ahora como si me hubiesen arrancado el corazón. Yo misma me arrancaría este corazón enfermo que tanto me hace sufrir. Nadie puede imaginar lo que siento. La vida se marcha de mí. He pasado toda la noche en el hospital con pruebas, incluso estuvieron a punto de decirme que me quedase allí porque no me convenía salir y seguir viviendo como si nada, pero a mí nadie me detiene y yo quiero vivir igual como si no estuviese enferma. No quiero apagarme en un hospital, en una habitación en la que apesta a desinfectante y a medicinas. No quiero morir conectada a millones de aparatos que indican lo que me queda de vida con un sonido horrible. No quiero. Quiero morir junto al río Miño, a la orilliña de ese río que me vio crecer, que siempre ha estado conmigo, desde que era niña, tanto si estaba en la aldeíña como en Ourense, siempre estuvo conmigo, y quiero morir bajo las ramas de los árboles, envuelta por el silencio que mora en la aldea... pero sobre todo quiero morir entre los brazos de Agnes. Eso es lo que más me duele: Agnes, Agnes es lo que más me hace sufrir.

Nadie imagina lo que siento ahora, tras una noche enteriña en el hospital pensando que me iba sin poder decirle que la quiero con toda mi alma. Ella lo sabe, pero necesito decírselo para que nunca lo olvide, mas preciso sobre todo estar con ella. Quiero saber qué es estar con ella antes de morir. Por favor, si de verdad existe la Diosa en la que tanto he creído siempre, que me escuche ahora más que nunca, que por favor no me permita irme de este mundo sin haber estado con Agnes. La amo más que a mi vida y no quiero marcharme sin saber qué es estar con ella, pero ahora siento que se va todo, que quiere apagarse todo, todo, y no puedo, no puedo soportarlo. Por favor, no quiero marcharme sin verla una vez más, sin poder despedirme de ella. No es justo, después de todo lo que he pasado... de aguardarla tanto y tanto, por favor, por favor.

El doctor me ha dicho que me queda muy poquiño tiempo de vida, que no es capaz de precisar cuánto viviré, pero que no cree que dure más de dos meses. Me lo dijo así, así, sin poder mirarme a los ojos, con una voz trémula, porque este doctor me quiere mucho, me tiene consigo desde que era niña, ha estado junto a mí en todas las operaciones que me han hecho, para nada, absolutamente para nada, porque mi corazón nunca sanó ni sanará. Me dijo, literalmente, que estaba deshaciéndoseme el corazón, y sí, eso es cierto porque estoy muriendo de amor. Siento que no poder estar con Agnes está matándome, está quitándome la vida. Hace mucho tiempo que sé que tengo una enfermedad de éstas que se llaman “raras” y que no tienen cura, pero mi ilusión ha sido siempre reencontrarme con Agnes antes de morir. Ahora no quiero marcharme de la vida sin haber estado con ella. Sólo podré morir tranquila y conforme si muero entre sus brazos, pero sé que es imposible, que estar con ella es imposible, carallo...

Escribo casi rasgando el papel con el lápiz que utilizo, escribo con fuerza porque quiero desahogar lo que siento. Lloro sin sosiego, continuamente, sin poder calmarme, porque me siento muy mal ahora mismo y no puedo recibir el consuelo de nadie porque no puedo explicarle a Agnes lo que me ocurre, y ella es la única que puede tranquilizarme. No quiero que sepa que estoy enferma y que me estoy muriendo, no quiero. Quiero que me recuerde siempre llena de vida, no así, tan débil. La luna nunca se apagará mientras brille el sol. Yo siento que mi sol brilla con tanta fuerza que no puedo soportar su luz. Yo estoy menguando ya y dentro de poquiño nadie podrá llamarme Lúa, porque no me lo mereceré, nunca más.

Jueves, 30 de agosto de 2018.
 

La Diosa me ha oído, me ha oído de verdad, más que nunca. Ahora no sé a dónde van los ríos de nuestra vida. No sé a qué mar se dirige esta agua que nos lleva, pero me siento volar como si un pajariño me hubiese dado sus alas. Qué alegría, qué alegría. Mi madre me preguntó si estaba bien cuando llegué a la casiña porque me brillaban mucho los ojos y estaba muy risueña, sin poder dejar de recordar todo lo que he vivido esta mañana. Mi intención era marcharme a Ourense antes de que Agnes se percatase de que estoy muy mal, tanto física como anímicamente, pero Agnes vino a buscarme a mi casa antes de que tuviese tiempo para irme. Yo fui a buscarla a su casa para despedirme de ella, pero su madre me dijo que estaba durmiendo aún y que le diría que yo había venido, pero yo no quería verla ya... mas no me dio tiempo a marcharme, y menos mal porque Agnes me ha dado la vida, me ha dado ganas de vivir de nuevo, de seguir adelante a pesar de tener cada vez menos tiempo para disfrutar de la vida, para despertar cada mañana.

Hablé con ella esta mañana sin saber qué decirle porque me sentía impotente y frustrada por pensar que aquélla era la última vez que podríamos hablar bien. Yo quería morir antes que verla marchar para siempre, pero también pensaba que no quería alejarme de ella tan rápido. No sabía lo que sentía. Sólo sabía que quería estar con ella esos momentos que parecían tan bonitos y que eran en realidad tan tensos. No sabíamos qué decirnos porque ambas nos sentíamos heridas por esa situación que provocaba mi enfermedad. Yo no estaba impotente por no poder estar con Agnes. Estaba impotente porque sentía que me iba y que no podía hacer nada para detener mi vida en mi cuerpo. Yo le decía a Agnes que me marcharía para siempre después de esa mañana y que nunca más volveríamos a vernos. Ella creía que lo decía porque no me acercaría nunca más a ella a pesar de vivir las dos en el mismo lugar, en Ourense, pero en realidad yo no hablaba de marcharme físicamente de su lado, sino marcharme anímicamente, de corazón, de alma, de pensamiento, de vida, porque yo hablaba de mi muerte, no de una distancia que yo misma provocaría. Por eso le pedí que me dijese qué sentía por mí y así podría marcharme en paz, marcharme de la vida, no de la aldeíña, no de su vera, de su vida.

Mas Agnes me ha hecho vivir de nuevo, le ha dado aliento a mi corazón, le ha dado fuerzas a mi alma para seguir teniendo esperanza. He hecho el amor con ella como jamás pensé que podría hacerlo. Fue algo físico que nos unió anímicamente mucho más que cualquier otra cosa. No sé explicar lo que hemos vivido porque no lo percibo real. Me parece que es algo más propio de una novela, de una hermosa película de las que te hacen soñar. He sido tan feliz entre sus brazos, tan pegadiña a su cuerpo, bajo sus manos, con ella... Creo que mi vida toda tiene sentido ahora porque he estado con Agnes compartiendo mucho más que nuestro cuerpo y nuestra alma. Estoy segura de que existe entre nosotras un vínculo muy fuerte que nos unió hace muchísimos años. Lo sentí mientras nos acariciábamos, mientras nos besábamos y nos amábamos así, con tanta libertad, de una manera tan bonita y entregada.

Siento que esta entrega ha abierto una puerta nueva a la vida y creo que no quedará en nada. Sé que Agnes ama a Artemisa, pero algo me dice que no la perderé, que esta vez sí podré tenerla conmigo durante el poquiño tiempo que dure mi vida. No quiero que nadie sufra, pero yo me iré de esta vida dentro de poquiño y no estaré para siempre junto a Agnes. Sé que Artemisa y Agnes están muy unidas, enlazadas por algo que no es de este mundo ni de esta vida, pero también sé que entre Agnes y yo hay algo muy fuerte y hermoso también. Si no lo hubiese, no nos habríamos reencontrado, para siempre habríamos vivido lejos la una de la otra. Mi madre dice que tenga cuidado, que estoy metiéndome en un terreno muy peligroso. Mi madre no sabe nada. Yo no le he contado que he estado con Agnes, pero conoce muy bien mis sentimientos. Yo sé que a mi madre le gustaría mucho que yo pudiese estar con Agnes. Agnes siempre le pareció una mujer muy especial, desde siempre pensó que es muy inteligente y bueniña, pero también es capaz de aceptar que tal vez nunca podamos estar juntas, o sí... Lo cierto es que ahora no sé qué va a pasar con nuestras vidas, pero intuyo que nada volverá a ser igual para Agnes después de lo que vivimos esta mañana. Ella volverá a Barcelona con Artemisa, pero sé que regresará a Galicia mucho antes de lo que planifica porque esta tierra y Agnes ya no pueden vivir separadas. Sé que Agnes estuvo enferma mientras permaneció lejos de Galicia porque en esta tierra se encuentra la mayor parte de su alma. Al volver ella, se recompuso todo por dentro de ella y sé que, si se queda aquí para siempre, poquiño a poco su enfermedad irá desapareciendo. Ojalá la mía también se desvaneciese estando con la otra mitad de mi ser, con la mujer que más amé y amo.

Ahora me siento extraña, entre feliz y tristiña... pero prefiero permanecer recordando todo lo que hemos vivido...

Viernes, 31 de agosto de 2018.

 
Agnes se ha ido. Se ha ido. Sé que volverá. Que se marchase no es lo peor que está ocurriendo. Lo peor que está ocurriendo es que ella está mal, muy mal, y yo no puedo hacer nada por ella. Tengo miedo por ella. Antes de volver a Barcelona, ella estaba bien. No estaba tristiña. Incluso tengo que reconocer que no se arrepentía de haber estado conmigo. Estuvimos juntas el domingo otra vez y fue maravilloso, tan mágico y hermoso que no puedo creer que esos momentos sean reales. Más bien, parecen ese sueño que yo tenía todas las noches con Agnes, sueños en los que éramos tan libres, en los que nos amábamos libres de toda frontera.

Mas estoy aterrada por Agnes porque ahora sí noto que está enferma de verdad, no sólo físicamente (tiene algo en el estómago y no deja de vomitar), sino sobre todo anímicamente porque sus palabras carecen de luz. No brilla su voz y, cuando hablamos, siento que le tiembla el alma. Por favor, que vuelva, que vuelva antes de que pueda empeorar mucho más. Incluso soy capaz de ir a buscarla si no se dan prisa en ayudarla a volver. ¿Artemisa no se entera de que Agnes no puede estar lejos de Galicia? ¿Todavía no se ha dado cuenta de que Agnes tiene aquí en esta tierra la mayor parte de su alma? ¿Cómo es posible que, amándola como la ama, no piense en su felicidad, en su salud? No quiero acusarla de no pensar en Agnes, pero me duele mucho que ella esté allí ahora sintiéndose tan mal. Y su dolor lo siento yo en mi alma, en mi enfermo corazón, el que no deja de latir de un modo extraño que me desasosiega mucho. Me dijo el doctor que no me extrañase si notaba que me latía el corazón de un modo inusual. Me dijo que, cuando sienta que se quiere detener, vaya inmediatamente al hospital o permanezca tranquila esperando que eso pase o que venga el fin, porque ésa será una señal que indique el fin, esos latidos extraños y un inmenso cansancio que me hará estar mareadiña.

Que eso ocurra cuando Agnes haya vuelto y podamos estar juntas otra vez, soñando en la orilliña del Miño, bajo los árboles, con la compañía de las lejanas montañas, protegidas por el hermoso cielo de nuestra tierra,  brillante a veces y nebuloso en otras.

Sólo la espero a ella, a mi vida, a la mujer que puede alargarme el tiempo de vivir y las ganas de soñar. La quiero tanto que mi corazón no puede latir llevando tanto amor.

Viernes, 7 de septiembre de 2018.

2 comentarios:

  1. Agnes está muy preocupada por los incendios. A cualquier persona (con corazón y conciencia), le preocupa lo que le ocurra al planeta tierra, pues es nuestra casa, es la única que tenemos y si no la cuidamos (que no lo hacemos), terminaremos por destruirla. El caso de Agnes es distinto. Sufre como es lógico por cualquier desastre natural en cualquier parte del mundo, pero lo sufre mucho más si ocurre en Galicia, es su tierra, pero no es solamente eso, es su amada. Es algo así como
    si a tu novia se le quema el pelo de la cabeza (o cualquier otra parte jajajaja), que lo pasas mal, pues es algo parecido. Lo sufre el doble. No entiende que la gente disfrute haciendo daño a la tierra, pero mucho menos que sean paisanos, gallegos. Hay gente mala, codiciosa y sin corazón que solamente les importa el dinero. Es como esos dibujos, que siempre está el malo de turno, que quiere destruir el mundo y nos parece exagerado, pero es que si lo piensas bien, no está tan lejos de la realidad como pensamos.

    Sigue pasándolo mal por Lúa, pero es que con esos escritos que dejó (son casi unas memorias), es imposible no llorar por ella. Sus escritos, que bien podrían ser sus memorias (aunque de sus últimos días), son muy tristes, es normal sabiendo lo poco que le queda de vida, intentando exprimir cada segundo, disfrutando de todo. Agnes ha sido fundamental en sus últimas semanas de vida, su fuerza para luchar hasta el final. Ella, sin saberlo, hizo que Lúa fuese inmensamente feliz, cumpliendo su sueño de amor. Eso le debe reconfortar, ella la ayudó, mucho más de lo que podría haber imaginado. Y ya no sé si fue la Diosa, o lo que sea, pero marcharse de este mundo como ella deseaba, junto a Agnes, a la orilla del río, fue muy mágico, justo como ella quería. Agnes no lo sabía, pero al leer esto, debe sentir muchas cosas, entre una tristeza enorme por perderla, por saber que ella fue tan importante, que la amó mucho y no la pudo apoyar en esos momentos tan duros, pero feliz al saber que se fue justo como deseaba, junto a ella. Debe ser tan duro leer esas palabras...es duro leerlo sobre personas que no conocemos, pues es imposible no sentir empatía por su dolor, cuanto más por una persona a la que amas. Un capítulo precioso, aunque muy triste. Pobre Lúa, lo mal que lo pasó...esto nos sirve para reflexionar, para analizar las cosas y valorar mucho más la vida, nuestra más querida joya.

    ResponderEliminar
  2. No se puede rectificar la vida, y sobre todo, no se puede rectificar la muerte. Cuando un ser querido se va creemos que estamos comprendiendo lo que pasa durante los días posteriores a su muerte, pero en realidad no es cierto, no nos damos cuenta cabal de lo que está pasando hasta que aparece algo que nos sume en la impotencia de no poder hablar con quien ha muerto. Agnes está conociendo ahora cosas de Lúa que no sabía ¡ahora! ¿cómo puede ser eso? ¿cómo es posible que después de que alguien no existe completemos nuestro saber sobre ese alguien? ¡Y ya es tarde para reaccionar! Eso descoloca a cualquiera. En el caso de Agnes ha sido por los escritos que le han llegado, pero a veces es incluso la reflexión, recuerdos de infancia que luego son reinterpretados... "ah, claro... por eso mi padre o mi abuela decía tal cosa... AHORA lo comprendo", cuando ya hace posiblemente mucho tiempo que esa persona murió. Y de ahí la impotencia de la muerte, ¿por qué no puedo rectificar? ¡qué rabia!

    Técnicamente, el recurso del escrito dentro del escrito, del relato dentro del relato, que ya se usó profusamente en el pasado (en Las Mil y Una noches, por ejemplo), lo usas perfectamente, porque nos obliga a pensar doblemente, sentimos no solo lo que Lua nos cuenta, sino que también estamos pensando todo el tiempo que eso está afectando a Agnes, así que la repercusión es doble: la directa de Lúa sobre nosotros, y la repercutida a través de Agnes. Y ese efecto envolvente nos zambulle más en los sentimientos, nos atrapa, al menos conmigo es lo que ocurre. Unas palabras preciosas, muy sentidas, literatura en estado puro.

    ResponderEliminar