Mércores, 2 de
outubro de 2019
Hai ben días que
non escribo porque realmente non teño tempo para facelo. Ganas non me fallan de
converter en verbas todo o que penso e sinto porque escribir é coma unha
menciña para min. Cando escribo dándolles forma aos meus sentimentos e aos meus
pensamentos, síntome moito mellor e, amais, escribir sérveme tamén para poderme
reencontrar comigo mesma cando no futuro me sinta coma me sentín no pasado. É
unha maneira de me comunicar comigo mesma, coa eu que serei pasado un tempo e
coa eu que fun. Non podería vivir sen escribir, igual que tampouco podería
vivir sen a música.
Escribo despois de
vivir un dos ensaios máis fermosos que fixemos ultimamente. Ensaiei con Iauga
durante dúas horas cancións doutros artistas e tamén cancións que compuxemos
entre todas. Eu ultimamente estou moi inspirada e atopo versos en calquera cor
do ceo, en calquera momento ou recordo. Teño a ialma chea de bonitas
descricións que reflexo na música e non me custa ren darlles melodía a esas
verbas silandeiras que nacen do máis profundo do meu corazón, inspirado sempre
pola beleza do lugar no que vivo. Cada vez estou máis namorada e unida a
Ourense. Sabía que vivir eiquí me faría moi feliz, pero non imaxinaba que
puidese estar tan vencellada coas rúas desta cidade. Tamén amo a miña aldeíña,
as montañas que a protexen, os antigos bosques que sempre foron o meu refuxio.
Síntome moi ditosa por vivir eiquí e por ter unhas orixes tan máxicas. Ser
galega e vivir en Galiza faime ser eu mesma. Nunca estiven tan reconciliada
comigo mesma. Sendo tan galega como son, será imposíbel sempre que poida ser
feliz fóra de Galiza e iso aprendino ben. Nunca máis permitirei que ninguén me
afaste da única terra que pode ser o meu fogar. Eu son parte destes bosques,
destas árbores, da ialma desta terra antiga e chea de bondade e lendas. Son
coma ela en moitos eidos e estar lonxe de eiquí enférmame porque Galiza e máis
eu somos indivisíbeis.
E, despois desta
declaración de amor tan profunda, tentarei confesarme. Levo tempo sentindo
cousas que non sei se están ben, pero non as podo calar e tampouco o quero
facer. Non quero tampouco que todo o que vivo ou a meirande parte diso caia no
esquecemento e que vaian pasando os días sen que eu tente reflectir o que forma
a miña vida.
Vivir eiquí en
Ourense non só me fai feliz porque estea na miña terra, senón porque este lugar
me deu a oportunidade de ter amigas de verdade, amigas que estarán para sempre
ao meu lado e ás que eu nunca abandonarei. Silvia é unha desas amigas coas que
a vida me agasallou. Non só somos amigas porque compartamos o noso amor á
música, senón porque nos entendemos á perfección e temos dores en común. Ambas
as dúas aínda choramos a Lúa e chorámola fondamente. Non podo compartir con
ninguén máis esta dor tan profunda. A Artemisa non lle podo falar de Lúa. Lúa é
para Artemisa coma unha sombra que escurece a nosa vida. Non me perdoa de todo
que estivese namorada dela. Namorar de Lúa non é algo que eu decidise. O amor
non se controla. Artemisa pensa que eu planifiquei estar namorada de Lúa
durante toda a vida. A outra noite, antes de irmos durmir, díxome que pode que
ela fose o amor das miñas vidas pasadas, pero que non dubidaba de que Lúa era o
amor da miña vida, desta miña vida presente. Quedei abraiadísima cando ouvín o
que me dixera, sen saber que lle debía de respostar. O meu silencio foi unha
confirmación para ela.
É certo que eu
quero a Artemisa coa miña ialma toda, pero tamén hei de recoñecer que me falla
algo con ela, que, despois de partillar con Lúa unha andaina tan marabillosa,
síntome moi baleira ao non poder estar con ela e non poder compartir todo iso
que compartimos as semanas que estivemos xuntas. Si a boto moitísimo en falla,
moitísimo, tanto que, ás veces, me custa respirar. Evidentemente, tento que esa
nostalxia non me impida ser feliz con Artemisa, pero é que, sinceramente, ela
tampouco colabora moito comigo en que iso sexa posíbel. Ela está moi estraña
dende hai ben meses. Non sei se algunha vez chegou a ser feliz eiquí comigo. Eu
coido que non. Coido que nunca estivo conforme e sempre se sentiu baleira. Se
de veras non pode ser feliz eiquí, non entendo que fai comigo. Pode que
esteamos a perder o tempo. Eu quéroa moito, pero querer a alguén non é razón de
abondo para manter a ese alguén xunta nós. Eu quero ser feliz con ela, pero
cada vez estou máis convencida de que iso non é posíbel e non é posíbel porque
ela non pode esquecer o pasado. Amais, ten unha profunda crise de autoestima
que lle fai pensar que eu me deitarei con calquera muller que me pareza
atractiva. Si é certo que ultimamente me fixo moito nas mulleres e quizais
tivese que disimular algo máis, pero é que non sei que me ocorre con elas. Non
domeo o meu corpo. É coma se o meu sangre se tivese volto combustíbel. Amais,
xa me ocorreu en máis dunha ocasión que me atrae moito algunha clienta da
cafetaría e que precisamente vexa interese no ollar desa clienta. Non invento
esas cousas porque o meu sexto sentido, que é moi indiscreto ás veces, mo
revela. Cústame moito disimular a miña turbación cando me dou de conta de que
esas mulleres corresponden á miña mirada. Evidentemente, nunca sería quen de
facerlle iso a Artemisa, ao menos polo momento... pero dubido de se algunha vez
o farei porque, sinceramente, teño necesidades que non consigo calar. Sinto que
as cousas non van ben con Artemisa e iso fai que animicamente me custe moito
sentirme completa con ela, pero non o consigo porque ela non está ben. Non sei se debemos de casar se me sinto así.
Hoxe falei con
Silvia. Non só falei con ela, senón que lle abrín totalmente o meu corazón e
díxenlle chorando profundamente todo o que sentía e pensaba. Ela escoitoume coma
a mellor confidente e logo aconselloume que pensase moito se quería casar con
Artemisa, pero non son quen de manter unha conversación tan dura con ela. Non
son capaz de preguntarlle se de verdade pensa que casarmos é o mellor agora. Eu
sinto que xa non é o mesmo, que algo se foi apagando devagariño e sei que eu
non teño a culpa de todo diso porque de veras que me esforcei moitísimo para
que o noso puidese seguir brillando. O que noto dende hai ben tempo é que ela
se afasta cada vez máis de min. Non comparte nada comigo. Non vén comigo aos
ensaios, non vén ás miñas pandeiradas, non vén comigo ás ceas que facemos con
Iauga ou con compañeiros do partido. Non colabora en ren comigo. Moi poucas
veces veu comigo a algún evento, pero a súa presenza axiña se esvaecía, sempre
se ía antes de tempo dicíndome que estaba cansa. Non lle interesa o meu mundo
nin a miña vida. O domingo, estopei e boteille en cara todo o que pensaba.
Díxenlle que estaba farta de que nunca vivise a miña felicidade, que nunca me
acompañase a ren, que non lle importase nada do que a min me fai feliz.
Díxenlle todo iso porque se negou rotundamente a me acompañar á vendima. Eu
queríalle aprender un pouquiño o que debía de facer, pero sobre todo quería que
vivise comigo a ledicia que todos sentimos neses momentos, pero negouse. Iso
doeume moitísimo, xa non porque non quixese vivir algo tan importante e fermoso
comigo, senón porque foi unha das moitas cousas que rexeitou. Non puiden máis.
Dende aquela, síntome distinta, como se estivese decepcionada, e ela nótao. Ela
quedou abraiadísima cando me viu tan enfadada. Non foi quen de contestarme e eu
tampouco lle dixen nada máis. Collín a porta da casa da aldea e marchei e non
voltei ata a tarde. A vendima esta fin de semana foi moi intensa e, por sorte,
foi boísima, malia todas as treboadas que houbo estes meses, pero a ela dálle
totalmente igual iso. Amais, parece que ela non teña ningunha afección e iso
dáme moitísima mágoa. Desanímame que non faga ren, que só se limite a cociñar,
a estar na casa lendo ou vendo a televisión. De verdade vivir eiquí en Ourense
comigo a apaga tanto? Non coido que sexa o lugar no que vive porque me di a
miúdo que lle gusta moito. É algo que ten máis que ver coa súa autoestima, coa
confianza en si mesma. Pode que bote en falla a terra na que viviamos antes,
pero tamén o fai coa illa na que medrou tanto espiritualmente. Calquera tempo
pasado parécelle mellor, aínda que eu estivese doente daquela.
Non sei como
acabará todo isto, pero a min dóeme moito que ela estea así porque tamén me
senta mal notar a enerxía negativa que nace dela. Eu quero ser feliz, preciso
estar positiva para manter a raia a miña doenza; a que, evidentemente, non se
foi definitivamente, e faime dano que alguén estea sempre deprimido ao meu
lado. Non sei que facer xa por ela. Fixen de todo para axudala. Mesmo lle fago
reiki varias veces á semana, pero segue igual e segue igual porque non ten
intencións de se curar. Está afundida nunha dor contra a que non loita e iso é
o peor. Eu estiven así tamén no pasado, pero eu sabía recoñecer os motivos que
me tiñan así. Ela non. Ela só se dedica a criticar todo o
que fago, a botarme indirectas que me fan moito dano e que me amosan que non confía
en min. Hai algo que se crebou entre nós e non sei como se pode arranxar.
Podemos sentirnos ben en moitos momentos, pero sempre hai algo que turra das
miñas emocións; unha sensación que me advirte de que algo non vai ben. Míroa
aos ollos e non atopo neles o ollar dunha muller feliz e iso dóeme moito
porque, inevitabelmente, me sinto culpábel da súa infelicidade.
Dóeme moito dicir
todo isto, pero é o que sinto e xa non podo máis. Sinto que cada vez teño a
ialma máis chea de impotencia. Moitas veces, procuro calquera actividade para
non voltar á casa porque non me apetece para nada encontrarme coa negatividade
de Artemisa. Eu síntome feliz por calquera cousiña porque eiquí vivo plenamente
e a miña enerxía topa coa de Artemisa e iso faime dano. Evidentemente, eu
tamén teño malos momentos. Eu tamén teño que loitar contra a tristura e o medo
que me pon pensar que podo ter outra recaída. Sei que podo recaer en calquera
momento porque a miña doenza é así, maniféstase de súpeto cando menos o agardo,
cando creo que xa non voltará. E este outubro... dáme medo este outubro. Levo
dous anos vivindo cousas horríbeis no outubro e ponme medo que veña o cabodano
de Lúa. Faremos algo especial por ela ese martes 15, pero non o quero vivir.
Non son quen de ter tan presente que ela marchou para sempre. Bótoa tanto en
falla que a súa morte é coma un coitelo que me racha as entrañas e que me fere
a ialma con unha crueldade infinda.
Silvia tamén está
moi tristeiriña por ela e tamén pola súa nai, que precisamente morreu onte. Non
sei que pasa no outubro...
Uxía tamén está a
se converter nunha das mellores amigas que tiven nunca, pero con ela hai algo
máis, por moita vergonza que me dea recoñecelo. Dende hai días, mirámonos dun
xeito estraño, coma sensual e cheo de vergonza, pero ningunha das dúas o recoñecería,
eu porque me metería nunha boa lea e ela porque non me contou nunca que lle
gustasen as mulleres. Mesmo hai pouco rematou unha relación cun mozo co que
levaba tres anos. Ela ten cinco anos menos ca min, pero ela di que eu parezo
menor ca ela pola cantidade de vida que teño no meu corpo, pero ela tamén ten
moita enerxía, unha enerxía moi positiva e fermosa que me fai sentir viva. Sempre
vén á cafetaría nas mañás e bota alí unha hora que é unha das máis agradábeis do
día. Algunha vez, por falta de traballo, quedamos falando namentres eu fago cousiñas
sen importancia e fica na cafetaría ata que chega Artemisa. Artemisa fixouse en
que Uxía e máis eu nos botamos miradas curiosas. Mesmo Uxía, ás veces, cando
paso polo seu lado, me acariña as costas ou cólleme da cintura dicíndome algún
piropiño. Ao principio, eu botábame a rir, pero agora me poño vermella,
directamente, e pásame iso porque a súa actitude... me quenta, quéntame toda,
inevitablemente, e parece que ela o intúa. Cada vez tarda máis en arredar as
súas mans de min e mírame profundamente cun interese que non deixa de medrar.
Amais, a ela síntome capaz de contarlle calquera cousa. Coñéceme cada vez máis
e iso, no canto de asustarme, faime sentir feliz. Teño con ela unha relación
chea de chanzas, de risos, de sorrisos, de bos momentos. Hoxe, no ensaio,
cantamos xuntas unha canción de Leilía que parecía a voz do que tanto agochamos.
Non sei se as demais se deron de conta do que pasaba, pero a min realmente dáme
igual. Preciso pasar o meu tempo con alguén que comparta o meu mundo, que estea
na mesma realidade ca min e Artemisa cada vez parece máis lonxe de min. Xaora
que iso me doe... e non sei se deberiamos casar se sinto estas dúbidas. Terei
que falar con ela. Non a quero deixar. Simplemente penso que deberiamos de
adiar o noso casamento.
Hei de deixar de
escribir porque hei de voltar á casa, pero non me apetece nada. Vai algo de friiño
eiquí á beiriña do Miño, pero estou tan ben, tan relaxada.... Outra cousiña que
me ocorreu o mes pasado é que xa me convertín na dona da cafetaría. Contratei a
unha rapaza para que traballe nas tardes. Chámase Dana e é moi boíña. Estuda
dereito, pero non está nada contenta coa carreira. A min gústame moito como
traballa e como é como persoa.
E seguirei
escribindo noutro momento.
Miércoles, 2
de octubre de 2019
Hace muchos días que no escribo porque realmente no tengo tiempo para
hacerlo. Ganas no me faltan de convertir en palabras todo lo que pienso y
siento porque escribir es como una medicina para mí. Cuando escribo dándoles
forma a mis sentimientos y a mis pensamientos, me siento mucho mejor y, además,
escribir me sirve también para poder reencontrarme conmigo misma cuando en el
futuro me sienta como me sentí en el pasado. Es una manera de comunicarme
conmigo misma, con la yo que seré pasado un tiempo y con la yo que fui. No
podría vivir sin escribir, igual que tampoco podría vivir sin la música.
Escribo después de vivir uno de los ensayos más hermosos que hicimos
últimamente. Ensayé con Iauga durante dos horas canciones de otros artistas y
también canciones que compusimos entre todas. Yo últimamente estoy muy
inspirada y encuentro versos en cualquier color del cielo, en cualquier momento
o recuerdo. Tengo el alma llena de bonitas descripciones que reflejo en la
música y no me cuesta nada darles melodía a esas palabras silentes que nacen de
lo más profundo de mi corazón, inspirado siempre por la belleza del lugar en el
que vivo. Cada vez estoy más enamorada y unida a Ourense. Sabía que vivir aquí
me haría muy feliz, pero no imaginaba que pudiese estar tan vinculada a las
calles de esta ciudad. También amo mi aldeíña, las montañas que la protegen,
los antiguos bosques que siempre fueron mi refugio. Me siento muy dichosa por
vivir aquí y por tener unos orígenes tan mágicos. Ser gallega y vivir en
Galicia me hace ser yo misma. Nunca he estado tan reconciliada conmigo misma.
Siendo tan gallega como soy, será imposible siempre que pueda ser feliz fuera
de Galicia y eso lo aprendí bien. Nunca más permitiré que nadie me aleje de la
única tierra que puede ser mi hogar. Yo soy parte de estos bosques, de estos
árboles, del alma de esta tierra antigua y llena de bondad y leyendas. Soy como
ella en muchos aspectos y estar lejos de aquí me enferma porque Galicia y yo
somos indivisibles.
Y, después de esta declaración de amor tan profunda, intentaré
confesarme. Llevo tiempo sintiendo cosas que no sé si están bien, pero no puedo
callarlas y tampoco quiero hacerlo. No quiero tampoco que todo lo que vivo o la
mayor parte de eso caiga en el olvido y que vayan pasando los días sin que yo
intente reflejar lo que forma mi vida.
Vivir aquí en Ourense no sólo me hace feliz porque esté en mi tierra,
sino porque este lugar me ha dado la oportunidad de tener amigas de verdad,
amigas que estarán para siempre a mi lado y a las que yo nunca abandonaré.
Silvia es una de esas amigas con las que la vida me agasajó. No sólo somos
amigas porque compartamos nuestro amor a la música, sino porque nos entendemos
a la perfección y tenemos dolores en común. Ambas todavía lloramos a Lúa y la
lloramos hondamente. No puedo compartir con nadie más este dolor tan profundo.
A Artemisa no puedo hablarle de Lúa. Lúa es para Artemisa como una sombra que
oscurece nuestra vida. No me perdona del todo que estuviese enamorada de ella.
Enamorarme de Lúa no es algo que yo decidiese. El amor no se controla. Artemisa
piensa que yo planifiqué estar enamorada de Lúa durante toda la vida. La otra
noche, antes de irnos a dormir, me dijo que puede que ella fuese el amor de mis
vidas pasadas, pero que no dudaba de que Lúa era el amor de mi vida, de esta
vida presente. Me quedé asombradísima cuando oí lo que me había dicho, sin
saber qué debía responderle. Mi silencio fue una confirmación para ella.
Es cierto que yo quiero a Artemisa con toda mi alma, pero también he
de reconocer que me falta algo con ella, que, después de compartir con Lúa una
etapa tan maravillosa, me siento muy vacía al no poder estar con ella y no
poder compartir todo eso que compartimos las semanas que estuvimos juntas. Sí
la echo muchísimo en falta, muchísimo, tanto que, a veces, me cuesta respirar.
Evidentemente, intento que esa nostalgia no me impida ser feliz con Artemisa,
pero es que, sinceramente, ella tampoco colabora mucho conmigo en que eso sea
posible. Ella está muy extraña desde hace muchos meses. No sé si alguna vez
llegó a ser feliz aquí conmigo. Yo creo que no. Creo que nunca ha estado conforme y siempre se ha sentido vacía. Si de veras no puede ser feliz aquí, no
entiendo qué hace conmigo. Puede que estemos perdiendo el tiempo. Yo la quiero
mucho, pero querer a alguien no es razón suficiente para mantener a ese alguien
a nuestro lado. Yo quiero ser feliz con ella, pero cada vez estoy más
convencida de que eso no es posible y no es posible porque ella no puede
olvidar el pasado. Además, tiene una profunda crisis de autoestima que le hace
pensar que yo me acostaré con cualquier mujer que me parezca atractiva. Sí es
cierto que últimamente me fijo mucho en las mujeres y quizás tuviese que
disimular algo más, pero es que no sé qué me ocurre con ellas. No domino mi
cuerpo. Es como si mi sangre se hubiese vuelto combustible. Además, ya me ha
ocurrido en más de una ocasión que me atrae mucho alguna clienta de la
cafetería y que precisamente vea interés en la mirada de esa clienta. No
invento esas cosas porque mi sexto sentido, que es muy indiscreto a veces, me
lo revela. Me cuesta mucho disimular mi turbación cuando me doy cuenta de que
esas mujeres corresponden a mi mirada. Evidentemente, nunca sería capaz de
hacerle eso a Artemisa, al menos por el momento.. pero dudo de si alguna vez lo
haré porque, sinceramente, tengo necesidades que no consigo callar. Siento que
las cosas no van bien con Artemisa y eso hace que anímicamente me cueste mucho
sentirme completa con ella, pero no lo consigo porque ella no está bien. No sé
si debemos casarnos si me siento así.
Hoy he hablado con Silvia. No sólo hablé con ella, sino que le abrí
totalmente mi corazón y le dije llorando profundamente todo lo que sentía y
pensaba. Ella me escuchó como la mejor confidente y luego me aconsejó que
pensase mucho si quería casarme con Artemisa, pero no soy capaz de mantener una
conversación tan dura con ella. No soy capaz de preguntarle si de verdad piensa
que casarnos es lo mejor ahora. Yo siento que ya no es lo mismo, que algo se
fue apagando poquiño a poco y sé que yo no tengo la culpa de eso porque de
veras que me esforcé muchísimo para que lo nuestro pudiese seguir brillando. Lo
que noto desde hace tiempo es que ella se aleja cada vez más de mí. No comparte
nada conmigo. No viene conmigo a los ensayos, no viene a mis pandeiradas, no
viene conmigo a las cenas que hacemos con Iauga o con compañeros del partido.
No colabora en nada conmigo. Muy pocas veces vino conmigo a algún evento, pero
su presencia enseguida se desvanecía, siempre se iba antes de tiempo diciéndome
que estaba cansada. No le interesa mi mundo ni mi vida. El domingo, exploté y
le eché en cara todo lo que pensaba. Le dije que estaba harta de que nunca
viviese mi felicidad, que nunca me acompañase a nada, que no le importase nada
de lo que a mí me hace feliz. Le dije todo eso porque se negó rotundamente a
acompañarme a la vendimia. Yo quería enseñarle un poquiño lo que debía hacer,
pero sobre todo quería que viviese conmigo la felicidad que todos sentimos en
esos momentos, pero se negó. Eso me dolió muchísimo, ya no porque no quisiese
vivir algo tan importante y hermoso conmigo, sino porque fue una de las muchas
cosas que rechazó. No pude más. Desde entonces, me siento distinta, como si
estuviese decepcionada, y ella lo nota. Ella se quedó sorprendidísima cuando me
vio tan enfadada. No fue capaz de contestarme y yo tampoco le dije nada más.
Cogí la puerta de la casa de la aldea y me marché y no volví hasta la tarde. La
vendimia este fin de semana ha sido muy intensa y, por suerte, fue buenísima, a
pesar de todas las tormentas que hubo estos meses, pero a ella le da totalmente
igual eso. Además, parece que ella no tenga ninguna afición y eso me da
muchísima pena. Me desanima que no haga nada, que sólo se limite a cocinar, a
estar en casa leyendo o viendo la televisión. ¿De verdad vivir aquí en Ourense
conmigo la apaga tanto? No creo que sea el lugar en el que vive porque me dice
a menudo que le gusta mucho. Es algo que tiene más que ver con su autoestima,
con la confianza en sí misma. Puede que eche en falta la tierra en la que
vivíamos antes, pero también lo hace con la isla en la que creció tanto
espiritualmente. Cualquier tiempo pasado le parece mejor, aunque yo estuviese
enferma entonces.
No sé cómo acabará todo esto, pero a mí me duele mucho que ella esté
así porque también me sienta mal notar la energía negativa que nace de ella. Yo
quiero ser feliz, necesito estar positiva para mantener a raya mi enfermedad;
la que, evidentemente, no se ha ido definitivamente, y me hace daño que alguien
esté siempre deprimido a mi lado. No sé qué hacer ya por ella. He hecho de todo
para ayudarla. Incluso le hago Reiki varias veces a la semana, pero sigue igual
y sigue igual porque no tiene intenciones de curarse. Está hundida en un dolor
contra el que no lucha y eso es lo peor. Yo he estado también así en el pasado,
pero sabía reconocer los motivos que me tenían así. Ella no. Ella sólo se
dedica a criticar todo lo que hago, a echarme indirectas que me hacen mucho daño
y que me demuestran que no confía en mí. Hay algo que se quebró entre nosotras
y no sé cómo se puede solucionar. Podemos sentirnos bien en muchos momentos,
pero siempre hay algo que tira de mis emociones; una sensación que me advierte
de que algo no va bien. La miro a los ojos y no encuentro en ellos la mirada de
una mujer feliz y eso me duele mucho porque, inevitablemente, me siento
culpable de su infelicidad.
Me duele mucho decir todo esto, pero es lo que siento y ya no puedo
más. Siento que cada vez tengo el alma más llena de impotencia. Muchas veces,
busco cualquier actividad para no volver a casa porque no me apetece para nada
encontrarme con la negatividad de Artemisa. Yo me siento feliz por cualquier
cosiña porque aquí vivo plenamente y mi energía choca con la de Artemisa y eso
me hace daño. Evidentemente, yo también tengo malos momentos. Yo también tengo
que luchar contra la tristeza y el miedo que me da pensar que puedo tener otra
recaída. Sé que puedo recaer en cualquier momento porque mi enfermedad es así,
se manifiesta de repente cuando menos lo espero, cuando pienso que ya no
volverá. Y este octubre... Me da miedo este octubre. Llevo dos años viviendo
cosas horribles en octubre y me da miedo que venga el aniversario de la muerte
de Lúa. Haremos algo especial por ella ese martes 15, pero no quiero vivirlo.
No soy capaz de tener tan presente que ella se marchó para siempre. La echo
tanto de menos que su muerte es como un cuchillo que me rasga las entrañas y
que me lacera el alma con una crueldad infinita.
Silvia también está muy tristiña por ella y también por su madre, que
precisamente murió ayer. No sé qué pasa en octubre...
uxía también está convirtiéndose en una de las mejores amigas que he
tenido nunca, pero con ella hay algo más, por mucha vergüenza que me dé
reconocerlo. Desde hace días, nos miramos de un modo extraño, como sensual y
lleno de vergüenza, pero ninguna de las dos lo reconocería, yo porque me
metería en un buen lío y ella porque no me contó nunca que le gustasen las
mujeres. Incluso hace poco acabó una relación con un novio con el que llevaba
tres años. Ella tiene cinco años menos que yo, pero ella dice que yo parezco
menor que ella por la cantidad de vida que tengo en mi cuerpo, pero ella
también tiene mucha energía, una energía muy positiva y hermosa que me hace
sentir viva. Siempre viene a la cafetería por las mañanas y echa allí una hora
que es una de las más agradables del día. Alguna vez, por falta de trabajo, nos
quedamos hablando mientras yo hago cosiñas sin importancia y permanece en la
cafetería hasta que llega Artemisa. Artemisa se ha fijado en que Uxía y yo nos
echamos miradas curiosas. Incluso Uxía, a veces, cuando paso por su lado, me
acaricia la espalda o me coge de la cintura diciéndome algún piropiño. Al
principio, yo me echaba a reír, pero ahora me pongo roja, directamente, y me
pasa eso porque su actitud... me calienta, me calienta toda, inevitablemente, y
parece que ella lo intuya. Cada vez tarda más en alejar las manos de mí y me
mira profundamente con un interés que no deja de crecer. Además, a ella me
siento capaz de contarle cualquier cosa. Me conoce cada vez más y eso, en vez
de asustarme, me hace sentir feliz. Tengo con ella una relación llena de
bromas, de risas, de sonrisas, de buenos momentos. Hoy, en el ensayo, cantamos
juntas una canción de Leilía que parecía la voz de lo que tanto escondemos. No
sé si las demás se dieron cuenta de lo que pasaba, pero a mí realmente me da
igual. Necesito pasar mi tiempo con alguien que comparta mi mundo, que esté en
la misma realidad que yo y Artemisa cada vez parece más lejos de mí. Por
supuesto que eso me duele... y no sé si deberíamos casarnos si siento estas
dudas. Tendré que hablar con ella. No quiero dejarla. Simplemente pienso que
deberíamos aplazar nuestro casamiento.
He de dejar de escribir porque he de regresar a casa, pero no me
apetece nada. Hace algo de friíño aquí en la orilliña del Miño, pero estoy tan
bien, tan relajada... Otra cosiña que me ocurrió el mes pasado es que ya me
convertí en la dueña de la cafetería. Contraté a una chica para que trabaje por
las tardes. Se llama Dana y es muy bueniña. Estudia derecho, pero no está nada
contenta con la carrera. A mí me gusta mucho como trabaja y como es como
persona.
Y seguiré escribiendo en otro momento.
Como se suele decir, ¿problemas en el paraíso? Cuando una pareja está pasando por un mal momento. Está claro que Agnes y Artemisa se encuentran justamente en una crisis, y no una crisis cualquiera. No es un problema reciente, creo que son muchas heridas que se van uniendo y juntas, están creando una situación casi insostenible. De sobras conocemos lo celosa que es Artemisa. Aunque en realidad ese no fue el problema de su ruptura, pues al final los celos estaban justificados y Agnes terminó por dejarla, volvieron pero Artemisa no sabe perdonar. Las cosas no han vuelto a ser igual que antes para Artemisa, pero es que sin querer, Agnes tiene parte de “culpa” de que esto ocurra. Su amor por Lúa, pensar tanto en ella y siempre tenerla tan presente, hace que los celos de Artemisa no desaparezcan y sigan en aumento. La amaba, no podía acallar lo que sentía y siente por ella, y eso daña a Artemisa, a su autoestima, a lo que sienten. Creo que ambas han cometido errores, pero lo que importa es el ahora, el presente, y si hay que valorar la situación, para mi, Artemisa es actualmente el verdugo de la relación. Con su actitud derrotista, pasando de ella y con ese comportamiento, aleja a Agnes cada vez más y la empuja a los brazos de otra persona. Es normal que si en casa no tienes pasteles, pues no te los dan, te fijes en los que hay por la calle. Si no te dan cariño y no comparten contigo las cosas buenas de la vida, al final te vas apartando, se va apagando la llama. Aparece Uxía, que es todo lo contrario a Artemisa, alegre y segura de si misma, y Agnes no puede evitar sentirse atraída. Quizás sean demasiadas cosas acumuladas, la infidelidad, dejar su trabajo, Lúa, el traslado a Galicia...parece que todo eso le pesa más y ha perdido la magia, la alegría. Soy de los que piensan que si perdonas, hazlo de verdad. Nunca reproches una actitud que perdonaste en su momento, eso debe quedar en el pasado. Artemisa se equivocó mucho, tres años en esa isla, la abandonó, pero Agnes la perdonó, y lo hizo de verdad, nunca se lo reprocha. Creo que ahora están en ondas muy diferentes y como no sean capaces de reconducir la situación, su relación está perdida. Agnes no puede dejar de pensar en Lúa, Artemisa no puede dejar de pensar en que lo dejó todo por ella, en que sigue amando a Lúa, a pesar de estar muerta. Espero que sepan arreglarlo, me daría pena que al final se separasen. En cuanto pueda me leeré otro capítulo!!!!
ResponderEliminar