xoves, 5 de
Setembro de 2019
Aínda teño o susto no corpo. Á noitiña, espertei estarrecida por algo que
non podía lembrar. Tivera un pesadelo que esquecín en canto abrín os ollos.
Tiña o corpo todo cheo dunha sensación moi estraña. Era unha intuición que me
avisaba de que ía ocorrer algo. Ía espertar á miña Artemisiña para compartir
con ela ese desacougo tan forte cando, de súpeto, notei que todo comezaba a
tremer. A cama tremeu levemente, pero foi abondo para que ese estraño medo que
sentía dende que espertara se fixese máis violento. Artemisa espertou nese
momento preguntándome que pasaba, pero eu non lle puiden contestar. Eses
tremores case que non duraron nin dez segundos. Pasaron axiña, coma se a terra
tivese sufrido un arrepío. Foi un tremor que axitou a cidade toda. Por sorte, non
hai danos que lamentar. Non vivira un tremor dende había ben anos, dende unha
noite na que a miña aldea toda tremeu fortemente coma se alguén a tivese
sacudido con mans agresivas. Caeron algunhas árbores e nalgunhas casiñas
apareceron fendas preocupantes, pero ren máis.
Amais, xa hai incendios, aínda que, polo momento, non están a ser moi
destrutivos. Estaban tardando xa en aparecer. Non quero que estas cousas me
afecten porque, realmente, me encontro moi ben, estaba moi tranquila, mesmo
podo aturar os nervios que, de cando en vez, me enchen a ialma toda; pero estes
detalliños pódenme facer caer e non quero. Quérome manter forte e sobre todo
agora, cando Artemisa me necesita tanto. Ela non está tan animadiña coma min.
Non obstante, non podo loitar contra a impotencia e a tristura que me domean
cando sei que algún recuncho da miña terra está ardendo. Non podo facer ren nin
para evitar eses terríbeis sentimentos que tanto dano me fan nin para apagar
eses incendios que tanto destrúen a miña terra.
Hai case dúas
semanas que voltamos á rutina. A rutina non me asusta como me ocorría cando
vivía en Barcelona; ao contrario, atráeme coma se eu fose parte dela e sen min
non puidese existir e eu sen ela tampouco podo existir, pois precísoa para que
os meus días teñan sentido. Esa é a verdadeira razón da vida, que atopemos
sentido aos nosos días grazas á rutina.
Rodéame unha tarde
fermosísima, chea de sol e adornada cun ar fresquiño que zoa traendo o recendo
dos campos. Áchome sentadiña na herba, perante o Miño, e sinto que o tempo se
detivo. Non me parece imposíbel crer que non hai ren máis alá deste intre que
me sostén. Aboio nunha realidade que se asemella a un soño, xa o dixen moitas
veces. Houben de percorrer un longo camiño para chegar deica eiquí, até este
momento da miña vida que xa virou na miña vida toda. Decotío ouzo no ar unha
voz que me asegura que me encontro no momento indicado e preciso. Mesmo a
tristura ten unha cor diferente e máis brillante. Nunca tivo tanto sentido chorar
como agora. Constrúo un refuxio feito de bágoas cando a tristura me aperta o
peito querendo voar lonxe do meu corazón silandeiro. Se choro, sempre teño
algunha razón para facelo. A nostalxia polo que se foi é unha delas. Gustaríame
compartir con aquelas persoas que marcharon para sempre todos estes logros que
agora conseguín. Gustaríame que Lúa escoitase as fermosas versións que fago das
cancións que máis nos gustan. Gustaríame que coñecese ben a Artemisa e puidese
borrar da súa mente a imaxe desa muller celosa que case se tirou a vida por non
poder aturar a existencia do noso amor. Gustaríame verme rodeada, de novo, por
ela, pola miña avoa, pola nai de Lúa, nunha desas noites de foliada que de
tanta vida nos enchían o corazón; pero eses momentos pertencen a unha realidade
que nunca voltará, que sempre ficará detida no esquecemento do tempo, porque
sei que o tempo tamén ten memoria e pode esquecer.
Non obstante,
sinto que, á fin, a miña vida é perfecta, mais nada é para sempre, como di unha
belísima canción que hai tempo me amosou Artemisa. Ren é para sempre e ben o
sei. Esa certeza ponme medo. Non me atrevo a dicir que son feliz porque non
quero que a vida ría de min tirándome algunha das cousiñas que constrúen esta
felicidade. Quero que este presente dure para sempre, que non o leve o vento
nin o destrúa o tempo, que para sempre fiquemos detidas nestas momentos que tan
cheos de felicidade están. Quero permanecer neste momento para sempre, até que
chegue a nosa fin, o momento no que pecharei os ollos para sempre. A morte non
me arrepía. Non sinto medo cando penso en que, algún día, eu deixarei de
existir. Non pensarei máis, non sentirei ren. Apagarase todo para min e nin tan
sequera haberá silencio. Tragarame unha nada que me envolverá coma unha antiga manta
e, daquela, só seguirei vivindo na memoria de quen me coñeceu; pero sei que,
para daquela, ninguén quedará xa nesta vida que me poida lembrar, só a terra, a
miña terra, terame para sempre con ela, na súa antiga memoria.
Mais Artemisa non
é tan feliz coma min. Hai ben días que me di que non lle apetece seguir
traballando na cafetaría. Explicoume que fixera algunhas entrevistas en
colexios concertados e privados para ver se a contratan nalgún deles para poder
recuperar a súa profesión e confesoume que se arrepentía profundamente de non
terse presentado ás oposicións de educación que se convocaron este ano. En
varias ocasións, antes de ir durmir, díxome que botaba moitísimo en falla
cousas da vida que tiñamos en Barcelona como o seu choio. O sábado á noite,
preguntoume, case chorando, se entendía o que significaba ter unha praza propia
nun instituto. Díxome que se arrepentía de telo feito todo tan mal, que só se deixara
levar polo amor que sente por min sen pensar en nada. Ela non o fará
conscientemente, pero a min faime sentir moi culpábel cando me di todo iso.
Cando ela veu eiquí a Ourense coa intención de recuperarme, eu aínda estaba con
Lúa. Porén, non ten moito sentido que me sinta culpábel por algo que Artemisa
fixo porque realmente llo pediu o seu corazón. Deixouse levar por unha
intuición que non foi certa ata que transcorreron dous meses, alomenos, porque
eu tampouco sei se lle tería suplicado que viñese a Ourense se ela era feliz en
Barcelona; pero, neses momentos, Artemisa non era Artemisa, non era a muller
que agora teño ao meu lado. Estaba tan tristeiriña que a tristura lle anubraba
a razón. Tampouco lle atopo sentido a arrepentirse desa maneira por algo que,
en verdade, nos uniu, pero agora Artemisa é incapaz de ver a parte positiva a
todo o que vivimos. Si é certo que lle gusta traballar comigo e que mesmo goza
compartindo comigo todo o que nos ocorre no choio, pero eu non a vexo feliz e
iso dóeme moitísimo. Nin tan sequera vai abrir a herboristaría que tiña
planificado abrir. A súa irmá non se atreve a vir vivir eiquí a Ourense
deixándoo todo e Gabriel aseguroulle que el prefería mudar de vida. É quen de
deixalo todo por ela e ir vivir a Manresa. Mesmo creo que está xestionando o
seu traslado. Iso decepcionou moitísimo a Artemisa. A min tamén me desilusionou
moito, a verdade, porque me facía moitísima ilusión que Casandra vivise preto
de nós; pero ela é a única dona da súa vida e sabe mellor que ninguén o que
máis feliz lle pode facer.
E quero deixar de
falar deste presente que para min tan cheo de luz está. Trouxen eiquí, á
beiriña do Miño, o meu diario de adolescente. Pouquiñas verbas me restan para
transcribir, pero non o quero abandonar agora. Este e o derradeiro día que podo
atopar neste libriño que eu escribín con tanto sentimento; o libriño da miña
nenez e da miña adolescencia, feito con verbas que nacían no máis fundo do meu
corazón, ferido e feliz a partes iguais, e sei que escribía sendo consciente de
que, algún día, eu podería recuperar estas verbas que eu deixei agochadas no
máis profundo dun caixón, alí onde ninguén as puidese ler, nin tan sequera a
escuridade, esa escuridade que, tal como eu dicía, “era unha noite que non tiña
abrente.”
Luns, 12 de
febreiro de 1990:
Hoxe non fun á
escola. Non fun porque non quixen. No canto, vin eiquí ao prado con Luceiriña,
que é a vaquiña que temos agora dende que a Terriña morreu hai ben anos. Aínda
lembro dela coma se a vise, pero á Luceiriña tamén a quero moito. Faise querer
porque ten uns olliños moi sinceros. Pero dicía que vin eiquí ao bosque porque
non fun á escola e que non fun porque non quixen. Non vou ir máis. A miña nai
pensa que fun á escola. Saín á hora de sempre, pero, en troques de ir cara a
estrada que me conduce a Carballeira de embaixo, que é onde está a escola, fun
á corte e pedinlle á Luceiriña que me acompañase. Ela enténdeme. Non fala a
miña lingua, pero fala a lingua dos ollares e dos silencios, que moitas veces é
moito máis precisa cá das verbas.
Hai un mes que o
souben e, dende aquela, ren quero saber de ninguén e moito menos da miña nai.
Só me apetece estar eiquí soa entre ás árbores, namentres a Luceiriña come a
herbiña, tan acougadamente, aínda que agora non hai case herba, case que non
hai, porque esta invernía parece de ferro e non se vai. Choveu moito durante
días, durante noites, e a choiva calaba o silencio que se amorea nos recunchos
da aldea. Síntome tristeiriña e estarrecida porque non me poderei despedir da
primavera.
Sinto a pobreza
toda que enche os nosos días. Veu de repente, cando menos a agardaba,
soterrando os sorrisos e as verbas bonitas. Veu de socato arrastrando á nada os
soños. Veu e quedou eiquí ao meu lado, termando da miña man, e non me deixa
moverme, case, porque me afoga nunha desesperación que ningunha cativa debería
de sentir. Mais eu non son unha cativa xa. Síntome moito máis medrada
mentalmente que todos eses cativos que veñen á aldea só no verán unhas dúas
semanas e pensan que só vivimos así eses días que eles están eiquí, fitándonos fixamente
coma se quixesen entender a nosa maneira de vivir. Que van entender eles se non
están cando as festas máis importantes, cando a seitura, cando a malla, cando a
vendima? Pero todo iso agora vai perdendo senso, coma se a tristura lles
arrebatase o sentido ás palabras, porque vai quedando unha soidade precisa que
enche os recantos.
A neve aínda é
dona dos cumes das montañas, das cales vén un vento tan frío como o derradeiro
laio dunha vida. Nunca me sentín tan soa coma nesta invernía que non quere marchar.
Vaime tirar a visión da primavera, seino. Non me dará tempo a vela por
derradeira vez na miña vida.
A miña nai está a
o preparar todo para que eu marche a xalundes onde non vou ir xamais porque
antes morrerei, eu mesma me tirarei a vida antes de que ma tiren os demais
nunha terra que nunca poderá ser o meu fogar. Sentireime pechada coma eses
animais aos que arrincan dos seus lugares para trasladalos aos circos. Nunca
vin un circo, pero parécenme unha aberración e eu serei coma eses elefantiños,
pobriños, aos que obrigan a entreter á xente. Non permitirei que me maten antes
de que eu sinta morrer a miña ialma. Matar unha ialma é moito máis doado que
matar un corpo.
Vén unha noite que
non ten abrente. Vén unha noite longa e fría, profundamente escura, coma a
primeira noite da Historia. Imaxino que non había estrelas, que as estrelas
naceron para alumear a noite. Daquela, que luz primixenia iluminaría o primeiro
ollar do mundo? Hai noites que soño cunha man que me aperta o corazón. Teño
unha man na ialma, unha man xeada, e unha aperta infinda que me atrae, unha voz
que me pregunta: “estás certa de que queres marchar?” Eu non podo contestar
porque non teño voz. Fico en silencio ollando paseniñamente ao meu redor porque
sei que non vou atopar ren. Unha fonda escuridade paralizou a vida. Non hai ren
ao meu redor, só silencio, esa man que me aperta o peito, que ten o meu corazón
ferido entre os seus dedos. Esa man está cada vez máis fría. Sinto que se me
xea o sangue e que me custa respirar. Esperto co estómago baleiro e coa ialma treméndome,
coma se de súpeto notase fisicamente a parte intanxible do meu ser, porque os
seres todos están feitos dunha parte intanxible e outra que se percibe cos
sentidos. Desa parte que non se percibe cos sentidos están feitas as ánimas,
veñen nesa parte súa que a morte non pode desfacer. Porén, sei que non morrerei
definitivamente se me boto ao Miño. O meu corpo incharase, por unha vez na miña
vida, non aparecerei tan magriña perante a xente que me atope, porque sempre
fun tan magriña que os meus ósos semellan de cristal., Aparecerei cos ollos
abertos porque me esforzarei por non pechalos para poder observar o mundo ata o
derradeiro intre da miña vida. Verei a cor da auga, pode que algún peixe se
achegue a min con curiosidade, namentres o peso das pedras que me enchen a miña
roupa toda me afunde. Empurrarame ese peso que non será meu e irame fallando o
ar, cada vez máis, ata que sinta que a desesperación por vivir berrará por dentro
de min, pero eu ficarei queda, sentindo como a vida se me vai. Vai ser
horríbel, seino, pero será un intre, só,. Se non morro, daquela serán anos de
sufrimento que me matarán devagariño, sen que eu mesma poida presentir cal será
o derradeiro salouco da miña ialma.
E, agora, neste
intre eterno, que me gustaría que fose unha vida nova, dende o seu comezo,
quérome dirixir a eses seres todos que me coñecen e que me poden escoitar.
Mesmo a miña vaquiña, que me olla de esguello, saberá interpretar as miñas
verbas silandeiras.
Sempre estarei
eiquí, por moi lonxe que o meu corpo apareza deste lugar, arrastrado pola forza
do Miño. Estarei eiquí porque de eiquí nacín, destas árbores veño, este ar
respirei sempre, con esta auga vivín dende o principio da miña vida. Hai tanto
de min eiquí que sinto que non morrerei se me tiro a vida porque ficarán vivas
as árbores que tanto me protexeron, ficará viva a miña terra. Só pido que nunca
destrúan estas fragas, que nunca corten estes carballos, que nunca lles tiren a
vida a estas maceiras tan raras para este lugar. A sombra das árbores da a
vida. O son da auga é o murmurio do tempo que se vai e este ar tan limpo é a
voz das montañas. A neve seguirá caendo, seguirán sendo de prata as folerpas
que se pousen nas pólas das árbores.
Luceiriña, coida
da miña nai. Segue pastando neste lugar que tanto te pertence e non chores por
min. Nunca unha ialma foi tan feliz como o foi a miña estes anos.
Quérome despedir
desas persoas que me souberon entender, mesmo da miña terra, da música, da
vida, cunhas verbas que me sairán do máis fondo da miña ialma, a que xa treme
pola chegada da morte. Vou morrer e restan só quince días para que me atreva a
facelo. Como despedirme de todos vós se sinto que non hai adeus para tanto
amor? Seguide vendo como pasan as nubes por este ceo, este ceo dunha terra
belida onde naceu tanta fermosura, tanta bondade, tanta humildade, tanto amor,
tanta música e tantas lendas, o ceo deste recunchiño do mundo do que ninguén
lembra, do que ninguén ha lembrar xamais, pois a lembranza dun lugar pode
esnaquizar a súa calma. Que a miña aldea siga sendo invisíbel para todos
aqueles que só pensan en construíren estradas que conduzan a ningures. Non pode
haber terra sen unha árbore que nos dea sombra. Esnaquizaren as árbores é o que
queren eles, que non pensan en ren. Que a miña aldea estea sempre lonxe da
destrución, da maldade, de ambición de todos eses que só pensan nos cartos, non
na terra, no sentimento que encerra unha terra tan forte e valente que loita
contra as treboadas máis agresivas, contra as nevaradas máis violentas.
Non sei se alguén
algunha vez lerá o meu diario, lerá as miñas palabras. Se isto ocorre, só quero
dicir... que vos quero, que vos quero de verdade, que a miña ialma foi
silandeira porque se expresaba mellor coa música, coa miña pandeireta, coas
miñas cancións, porque os meus ollos xa falaban por min. “Din que os meus ollos
negros, ai os meus ollos negros, falan a súa lingua...” Só sei que amei de
verdade porque o amor precisamente me fixo vivir, porque souben o que era vivir
cando aprendín a interpretar ese sentimento que a tantas cousiñas nos une. E
vencellada quedarei sempre a esta terra e a vós, para sempre.
Lúa, non sei se algunha
vez poderei volver falar contigo. Só quero que saibas que o noso foi sincero,
que o meu corazón non tiña doce anos cando me deches o primeiro bico. Tiña
moitos máis. Tiña na ialma unha sabedoría que non me deu esta vida, que viña de
máis lonxe. Aprendín a bicarte lembrando todas esas veces que soñei que o
facía. Souben facelo porque o imaxinei tantas veces que mesmo me parecía que
tiña ocorrido. Non me procures en ninguén máis cando saibas que nunca máis me
verás de novo. Son única coma ti. Emporiso, non poderei estar en ningún lugar,
só na túa memoria, tan cheíña de lembranzas bonitas. Nunca deixes de tocar e
cantar as nosas cancións, miña estrela. Ogallá todo tivese sido diferente, pero
sei que ren poderá ser, que rematou todo moito antes de que puidese comezar,
porque nos tiraron a liberdade, acabaron por nós a nosa loita.
E eu, quen son eu?
Son Agnes, unha rapaza de trece anos que naceu nun recunchiño moi pequeno do
mundo, un recunchiño entre montañas altísimas que, na invernía, se enchen de
neve. Nacín nunha provincia dun pequeno país inzado de lendas e de fermosísimas
cancións, un país que fala unha lingua desprezada pola mesma xente que a fala,
unha lingua fermosa na que se escribiron poesías moi antigas que falaban do
amor agochado. Nacín nunha terra acariñada polo mar, vixiada por milleiros de
árbores que están eiquí dende hai ben anos. Nacín nunha terra fértil que dá
tanta vida que sería imposíbel recollela toda nunha eternidade. Son parte dun pequeno
mundo que para min será sempre o mundo máis grande, o único mundo para min
habitábel. Na miña memoria resoa o nome da cidade máis bonita do mundo,
Ourense, na que, algunha vez, soñei poder estudar algunha carreira que me permitise
ter máis coñecementos; mais eu sempre souben que quería morrer de velliña
eiquí, nestas leiras que dende sempre cultivou a miña familia, nesa casiña que
ten a lareira máis antiga da aldea... A miña aldea está nas montañas de
Ourense. Fica incomunicada na invernía, aínda que, no resto do ano, é moi
difícil chegar deica ela porque a estrada máis próxima se atopa a dous
quilómetros como mínimo de eiquí e así vai ser sempre.
Son Agnes e sei
que vin ao mundo para saber que é vivir de verdade. Non podo seguir neste mundo
porque me van tirar a vida. Non me condenaron a morte por ningún delito. Condenáronme
a morrer lonxe de eiquí sen que ninguén me teña que tirar a vida. Coñezo a
tristura máis fonda, coñezo tamén a morriña, pois sentina aínda que non tivese
marchado nunca de eiquí. Sentina na música, nas historias de quen se foron
lonxe, sentina nas cores do solpor e no murmurio da auga. Sei que a morriña
pode virar nunha doenza se se cala, se se tenta silenciar, e será o que a min
me ocorrerá cando me arrinquen deste lugar. Sei que pensan que non coñezo esa
verdade, pero coñézoa tan ben coma a miña propia existencia. Non vou estudar
lonxe, pois non terei futuro lonxe de eiquí, arredada do que mellor coñezo.
E, como dicía miña
querida Rosalía de Castro: “adiós ríos, adiós fontes, adiós regatos pequenos,
adiós vista dos meus ollos, non sei cando nos veremos. Miña terra, miña terra,
terra onde me criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que plantei, prados,
ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu
contento... Muíño dos castañares, noites claras de luar, campaniñas timbradoras
da igrexiña do lugar, amoriños das silveiras que eu lle daba ao meu amor,
caminiños entre o millo, adiós para sempre adiós. Adiós gloria, adiós contento,
deixo a casa onde nascín, deixo a aldea que coñezo por un mundo que non vin.”
E adiós para
sempre porque eu mesma marcho antes de que me afasten de eiquí. Esa canción
seguramente estaría nos beizos dun emigrante que marchaba lonxe da terra
procurando unha vida mellor (non sei que vida mellor pode haber lonxe de
eiquí), pero a miña ialma cántaa porque tamén me despido da vida e a vida é
para min todo o que van nomeando estes versos que sempre me fixeron chorar.
Remata o meu
solpor eterno, rematan os intres do meu vivir. Eiquí, este día foise entre
bágoas xeadas e punxentes que me rachan a pel das meixelas, que chegan ao meu
corazón xa viradas nun coitelo que me esnaquiza a ialma. Lonxe de todo quedaron
xa os meus soños e a miña esperanza, pero morrerei feliz porque rematará todo
eiquí, neste lugar que é o meu único fogar. Se estou tola, que ninguén me cure nunca
desta tolemia que me fai amar con tanta forza.
Eiquí escribirei
unha carta para a miña nai, para que saiba o que sentía antes de marchar para
sempre:
Querida miña
naiciña:
Escríboche esta carta como un adeus. Quéroche dicir ata loguiño, ata
pronto, pero a túa vida vai durar moito máis cá miña, seguro. Estou certa de
que nos volveremos ver na morte, pero tampouco o podo asegurar. Ren é seguro
arestora. Nin tan sequera estou convencida de que vos poida dicir adeus. Non
sei se lerás estas verbas algún día. Eu quero pensar que si, que, limpando ou
ordenando o meu cuarto, atoparás algún día o meu diario e poderaste mergullar
en todo o que pensaba e sentía. Levo moitos anos calando os meus sentimentos
máis profundos porque sei que non é doado entendelos, pero eiquí sempre fun
sincera.
Escríboche porque non son quen de dicirche todo isto que che quero dicir
mirándote aos ollos. Non me sae a voz dende hai ben semanas e mesmo meses. Hai
ben meses que sinto que non falo igual xa, que a miña voz perdeu volume e que
non soa. Non podo cantar porque cada canción se me queda atascada na gorxa,
porque teño por dentro de min unha tristura que devora todas as miñas palabras
e que se alimenta da miña voz. Esta tristura naceu cando souben que ti
pretendías arredarme deste o meu fogar. É o meu fogar, naiciña. Por que me
queres afastar do que realmente coñezo e amo? Sei que non poderás contestar a
estas preguntas cando leas estas palabras, pero, igualmente, eu quérocho
preguntar porque non podo gardar por máis tempo estas preguntas en min. Que
futuro cres que podo ter lonxe da miña terra? Pero non existe ese futuro para
min. Eu vou facer que non exista máis futuro para min. Marcharei á morte con este
pasado que non trocaría por ren e con estes anacos de presente nos que vexo a
realidade tal como todos querían que a vise.
Algún día, cando nos volvamos ver na morte, entón poderás entender o fondo
que foi sempre o meu amor, amor a todo, á terra, aos animais que formaron parte
da nosa familia, aos veciños, a todo o que sempre foi o meu mundo, e podereiche
explicar por que preferín a morte antes que o afastamento, antes que vivir
lonxe. Emigrantes galegos de abondo hai xa na terra, non cres? Non quero levar
tanta tristura fóra de Galiza. Prefiro que todo remate, nai.
Quérote moito, iso sempre foi así, quérote porque es a miña nai, porque,
malia non entendéresme en moitas ocasións, sempre loitaches por min, sempre me
deches o mellor, sempre coidaches da miña vida, sempre fuches un anxiño para
min, a miña nai, a muller que me bicaba na fronte antes de durmir, que me explicaba
contos antigos cando tiña medo aos pesadelos, que me cantaba cando estaba
tristeiriña, que me aprendeu a labrar a terra, a segar, a mallar, a sachar o
millo… a vendimar mesmo, a que me aprendeu o valor da comida máis sinxela, a
facer potes deliciosos, a tecer roupiña tamén sinxela que me puidese protexer
do frío da invernía, a que me ensinou a acender a lareira e a coidar dos
animais. Quérote porque levo moito de ti en min e sei que agora estás
trabucada. Pensas que o mellor para min está fóra deste mundo. Queres que
estude para que sexa alguén de proveito na vida, pero eu sei que esa non é a
intención que tes comigo. Non che podo gardar rancor por iso porque coñezo o
que sentes de verdade. Ti nunca me afastarías do teu lado. Obrígante a facelo
as convencións sociais que tanto nos afogan e o que dirán. Non podo estar
enfadada contigo porque só sinto tristura e decepción, pero estou decepcionada
coa vida, non contigo.
E eiquí che dou o meu adeus; un adeus que talvez sexa eterno, pero eu quero
crer que será un ata loguiño porque te quero volver ver noutra vida.
A túa filla que te
quere,
Agnes.
Jueves, 5 de
septiembre de 2019
Todavía tengo el susto en el cuerpo. Anoche, desperté aterrada por
algo que no podía recordar. Había tenido una pesadilla que olvidé en cuanto
abrí los ojos. Tenía todo el cuerpo lleno de una sensación muy extraña. Era una
intuición que me avisaba de que iba a ocurrir algo. Iba a despertar a mi Artemisiña
para compartir con ella ese desasosiego tan fuerte cuando, de súbito, noté que
todo comenzaba a temblar. La cama tembló levemente, pero fue suficiente para
que ese extraño miedo que sentía desde que había despertado se hiciese más
violento. Artemisa despertó en ese momento preguntándome qué pasaba, pero yo no
pude contestarle. Esos temblores apenas duraron diez segundos. Pasaron
enseguida, como si la tierra hubiese sufrido un escalofrío. fue un terremoto
que agitó toda la ciudad. Por suerte, no hay daños que lamentar. No había
vivido un terremoto desde hacía muchos años, desde una noche en la que mi aldea
tembló fuertemente como si alguien la hubiese sacudido con manos agresivas. Se
cayeron algunos árboles y en algunas casiñas aparecieron grietas preocupantes,
pero nada más.
Además, ya hay incendios, aunque, por el momento, no están siendo muy
destructivos. Estaban tardando ya en aparecer. No quiero que estas cosas me
afecten porque, realmente, me encuentro muy bien, estaba muy tranquila, incluso
puedo soportar los nervios que, de vez en cuando, me llenan toda el alma, pero
estos detalliños pueden hacerme caer y no quiero. Quiero mantenerme fuerte y
sobre todo ahora, cuando Artemisa me necesita tanto. Ella no está tan animadiña
como yo. No obstante, no puedo luchar contra la impotencia y la tristeza que me
dominan cuando sé que algún rincón de mi tierra está ardiendo. No puedo hacer
nada ni para evitar esos terribles sentimientos que tanto daño me hacen ni para
apagar esos incendios que tanto destruyen mi tierra.
Hace casi dos semanas que volvimos a la rutina. La rutina no me asusta
como me ocurría cuando vivía en Barcelona; al contrario, me atrae como si yo
fuese parte de ella y sin mí no pudiese existir y yo sin ella tampoco puedo
existir, pues la necesito para que mis días tengan sentido. Ésa es la verdadera
razón de la vida, que encontremos sentido a nuestros días gracias a la rutina.
Me rodea una tarde hermosísima, llena de sol y adornada con un aire
fresquiño que sopla trayendo el aroma de los campos. Me hallo sentadiña en la
hierba, delante del Miño, y siento que el tiempo se ha detenido. No me parece
imposible creer que no hay nada más allá de este instante que me sostiene.
Floto en una realidad que se asemeja a un sueño, ya lo he dicho muchas veces.
Hube de recorrer un largo camino para llegar hasta aquí, hasta este momento de
mi vida que ya devino en toda mi vida. Continuamente oigo en el aire una voz
que me asegura que me encuentro en el momento indicado y preciso. Incluso la
tristeza tiene un color diferente y más brillante. Nunca tuvo tanto sentido
llorar como ahora. Construyo un refugio hecho de lágrimas cuando la tristeza me
aprieta el pecho intentando volar lejos de mi corazón silencioso. Si lloro,
siempre tengo alguna razón para hacerlo. La nostalgia por lo que se fue es una
de ellas. Me gustaría compartir con aquellas personas que se marcharon para
siempre todos estos logros que ahora conseguí. Me gustaría que Lúa escuchase
las hermosas versiones que hago de las canciones que más nos gustan. Me
gustaría que conociese bien a Artemisa y pudiese borrar de su mente la imagen
de esa mujer celosa que casi se quitó la vida por no poder soportar la
existencia de nuestro amor. Me gustaría verme rodeada, de nuevo, por ella, por
mi abuela, por la madre de Lúa, en una de esas noches de foliada que de tanta
vida nos llenaban el corazón; pero esos momentos pertenecen a una realidad que
nunca volverá, que siempre permanecerá detenida en el olvido del tiempo, porque
sé que el tiempo también tiene memoria y puede olvidar.
No obstante, siento que, al fin, mi vida es perfecta, pero nada es
para siempre, como dice una bellísima canción que hace tiempo me enseñó
Artemisa. Nada es para siempre y bien lo sé. Esa certeza me da miedo. No me
atrevo a decir que soy feliz porque no quiero que la vida se ría de mí
quitándome alguna de las cosiñas que construyen esta felicidad. Quiero que este
presente dure para siempre, que no se lo lleve el viento ni lo destruya el
tiempo, que para siempre permanezcamos detenidas en estos momentos que tan
llenos de felicidad están. Quiero permanecer en este momento para siempre,
hasta que llegue nuestro fin, el momento en el que cerraré los ojos para
siempre. La muerte no me aterra. No siento miedo cuando pienso en que, algún
día, yo dejaré de existir. No pensaré más, no sentiré nada. Se apagará todo
para mí y ni tan siquiera habrá silencio. Me tragará una nada que me envolverá
como una antigua manta y, entonces, sólo seguiré viviendo en la memoria de
quien me conoció; pero sé que, para entonces, nadie quedará ya en esta vida que
pueda recordarme, sólo la tierra, mi tierra, me tendrá para siempre con ella,
en su antigua memoria.
Mas Artemisa no es tan feliz como yo. Hace muchos días que me dice que
no le apetece seguir trabajando en la cafetería. Me explicó que había hecho
algunas entrevistas en colegios concertados y privados para ver si la contratan
en alguno de ellos para poder recuperar su profesión y me confesó que se
arrepentía profundamente de no haberse presentado a las oposiciones de
educación que se convocaron este año. En varias ocasiones, antes de irnos a
dormir, me dijo que echaba muchísimo de menos cosas de la vida que teníamos en Barcelona
como su trabajo. El sábado por la noche me preguntó, casi llorando, si entendía
qué significaba tener una plaza propia en un instituto. Me dijo que se
arrepentía de haberlo hecho todo tan mal, que sólo se había dejado llevar por
el amor que siente por mí sin pensar en nada. Ella no lo hará conscientemente,
pero a mí me hace sentir muy culpable cuando me dice todo eso. Cuando ella vino
aquí a Ourense con la intención de recuperarme, yo aún estaba con Lúa. Por eso,
no tiene mucho sentido que me sienta culpable por algo que Artemisa hizo porque
realmente se lo pidió su corazón. Se dejó llevar por una intuición que no fue
cierta hasta que transcurrieron dos meses, por lo menos, porque yo tampoco sé
si le habría suplicado que viniese a Ourense si ella era feliz en Barcelona;
pero, en esos momentos, Artemisa no era Artemisa, no era la mujer que ahora
tengo a mi lado. Estaba tan tristiña que la tristeza le nublaba la razón.
Tampoco le encuentro sentido a arrepentirse de esa manera por algo que, en
verdad, nos unió, pero ahora Artemisa es incapaz de ver la parte positiva a
todo lo que vivimos. Sí es cierto que le gusta trabajar conmigo e incluso
disfruta compartiendo conmigo todo lo que nos ocurre en el trabajo, pero yo no
la veo feliz y eso me duele muchísimo. Ni tan siquiera va a abrir la
herboristería que tenía planificado a abrir. Su hermana no se atreve a venir a
vivir aquí a Ourense dejándolo todo y Gabriel le aseguró que él prefería
cambiar de vida. Es capaz de dejarlo todo por ella e ir a vivir a Manresa.
Incluso creo que está gestionando su traslado. Eso decepcionó muchísimo a Artemisa.
A mí también me desilusionó mucho, la verdad, porque me hacía muchísima ilusión
que Casandra viviese cerca de nosotras; pero ella es la única dueña de su vida
y sabe mejor que nadie lo que más feliz puede hacerle.
Y quiero dejar de hablar de este presente que para mí tan lleno de luz
está. He traído aquí, a la orilliña del Miño, mi diario de adolescente.
Poquiñas palabras me quedan por transcribir, pero no quiero abandonarlo ahora.
Éste es el último día que puedo encontrar en este libriño que yo escribí con
tanto sentimiento; el libriño de mi niñez y de mi adolescencia, hecho con
palabras que nacían de lo más hondo de mi corazón, herido y feliz a partes
iguales, y sé que escribía siendo consciente de que, algún día, yo podría
recuperar estas palabras que yo dejé escondidas en lo más profundo de un cajón,
allí donde nadie pudiese leerlas, ni tan siquiera la oscuridad, esa oscuridad
que, tal como yo decía, “era una noche que no tenía amanecer.”
Lunes, 12 de
febrero de 1990:
Hoy no he ido a la escuela. No he ido porque no he querido. En cambio,
he venido aquí al prado con Luceiriña, que es la vaquiña que tenemos ahora
desde que la terriña murió hace tantos años. Aún me acuerdo de ella como si la
viese, pero a la Luceiriña también la quiero mucho. Se hace querer porque tiene
unos ojiños muy sinceros. Pero decía que he venido aquí al bosque porque no he
ido a la escuela y que no he ido porque no he querido. No voy a ir más. Mi
madre piensa que he ido a la escuela. Salí a la hora de siempre, pero, en lugar
de ir hacia la carretera que me conduce a Carballeira de embaixo, que es donde
está la escuela, fui al cobertizo y le pedí a la Luceiriña que me acompañase.
Ella me entiende. No habla mi lengua, pero habla la lengua de las miradas y de
los silencios, que muchas veces es mucho más precisa que la de las palabras.
Hace un mes que lo supe y, desde entonces, nada quiero saber de nadie
y mucho menos de mi madre. Sólo me apetece estar aquí sola entre los árboles,
mientras la Luceiriña come la hierbiña, tan sosegadamente, aunque ahora no hay
casi hierba, casi no hay, porque este invierno parece de hierro y no se va.
Llovió mucho durante días, durante noches, y la lluvia acallaba el silencio que
se acumula en los rincones de la aldea. Me siento tristiña y asustada porque no
podré despedirme de la primavera.
Siento toda la pobreza que llena nuestros días. Vino de repente,
cuando menos la esperaba, enterrando las sonrisas y las palabras bonitas. Vino
de súbito arrastrando a la nada los sueños. Vino y se quedó aquí a mi lado,
aferrándose a mi mano, y no me deja moverme, casi, porque me ahoga en una
desesperación que ninguna niña debería sentir. Mas yo no soy una niña ya. Me
siento mucho más crecida mentalmente que todos esos niños que vienen a la aldea
sólo en verano unas dos semanas y piensan que sólo vivimos así esos días que
ellos están aquí, observándonos fijamente como si quisiesen entender nuestra
manera de vivir. ¿Qué van a entender ellos si no están cuando las fiestas más
importantes, cuando la siega, cuando la malla, cuando la vendimia? Pero todo
eso ahora va perdiendo sentido, como si la tristeza les arrebatase el sentido a
las palabras, porque va quedando una soledad precisa que llena los recodos.
La nieve aún es dueña de las cimas de las montañas, de las cuales
viene un viento tan frío como el último lamento de una vida. Nunca me sentí tan
sola como en este invierno que no quiere marcharse. Va a quitarme la visión de
la primavera, lo sé. No me dará tiempo a verla por última vez en mi vida.
Mi madre está preparándolo todo para que yo marche a alguna parte a la
que no voy a ir jamás porque antes moriré, yo misma me quitaré la vida antes de
que me la quiten los demás en una tierra que nunca podrá ser mi hogar. Me
sentiré encerrada como esos animales a los que arrancan de sus lugares para
trasladarlos a los circos. Nunca he visto un circo, pero me parece una
aberración y yo seré como esos elefantiños, pobriños, a los que obligan a
entretener a la gente. No permitiré que me maten antes de que yo sienta morir
mi alma. Matar un alma es mucho más sencillo que matar un cuerpo.
Viene una noche que no tiene amanecer. Viene una noche larga y fría,
profundamente oscura, como la primera noche de la Historia. Imagino que no
había estrellas, que las estrellas nacieron para alumbrar la noche. Entonces,
¿qué luz primigenia iluminaría la primera mirada del mundo? Hace noches que
sueño con una mano que me aprieta el corazón. Tengo una mano en el alma, una
mano helada, y un abrazo infinito que me atrae, una voz que me pregunta: “¿estás
segura de que quieres marcharte?” Yo no puedo contestar porque no tengo voz.
Permanezco en silencio mirando lentamente a mi alrededor porque sé que no voy a
encontrar nada. Una honda oscuridad paralizó la vida. No hay nada a mi
alrededor, sólo silencio, esa mano que me aprieta el pecho, que tiene mi
corazón herido entre sus dedos. Esa mano está cada vez más fría. Siento que se
me hiela la sangre y que me cuesta respirar. Despierto con el estómago vacío y
con el alma temblándome, como si de súbito notase físicamente la parte
intangible de mi ser, porque todos los seres están hechos de una parte
intangible y otra que se percibe con los sentidos. De esa parte que no se
percibe con los sentidos están hechas las ánimas, vienen en esa parte suya que
la muerte no puede deshacer. Por eso, sé que no moriré definitivamente si me
lanzo al Miño. Mi cuerpo se hinchará, por una vez en mi vida, no apareceré tan
delgadiña delante de la gente que me encuentre, porque siempre he sido tan
delgadiña que mis huesos parecen de cristal. Apareceré con los ojos abiertos
porque me esforzaré por no cerrarlos para poder observar el mundo hasta el
último instante de mi vida. Veré el color del agua, puede que algún pez se
acerque a mí con curiosidad, mientras el peso de las piedras que me llenan toda
mi ropa me hunde. Me empujará ese peso que no será mío y me irá faltando el
aire, cada vez más, hasta que sienta que la desesperación por vivir chillará
por dentro de mí, pero yo permaneceré quieta, sintiendo que la vida se me va.
Va a ser horrible, lo sé, pero será un instante, sólo. Si no muero, entonces
serán años de sufrimiento que me matarán despaciño, sin que yo misma pueda
presentir cuál será el último suspiro de mi alma.
Y, ahora, en este instante eterno, que me gustaría que fuese una vida
nueva, desde su comienzo, quiero dirigirme a todos esos seres que me conocen y
que pueden escucharme. Incluso mi vaquiña, que me mira de reojo, sabrá
interpretar mis palabras silenciosas.
Siempre estaré aquí, por muy lejos que mi cuerpo aparezca de este
lugar, arrastrado por la fuerza del Miño. Estaré aquí porque de aquí nací, de
estos árboles vengo, este aire respiré siempre, con esta agua viví desde el
principio de mi vida. Hay tanto de mí aquí que siento que no moriré si me quito
la vida porque permanecerán vivos los árboles que tanto me protegieron,
permanecerá viva mi tierra. Sólo pido que nunca destruyan estas arboledas, que
nunca talen estos robles, que nunca les quiten la vida a estos manzanos tan
raros para este lugar. La sombra de los árboles da la vida. El sonido del agua
es el murmullo del tiempo que se va y este aire tan limpio es la voz de las
montañas. La nieve seguirá cayendo, seguirán siendo de plata los copos que se posen
en las copas de los árboles.
Luceiriña, cuida de mi madre. Sigue pastando en este lugar que tanto
te pertenece y no llores por mí. Nunca un alma fue tan feliz como lo fue la mía
estos años.
Quiero despedirme de esas personas que supieron entenderme, incluso de
mi tierra, de la música, de la vida, con unas palabras que me saldrán de lo más
hondo de mi alma, la que ya tiembla por la llegada de la muerte. Voy a morir y
faltan sólo quince días para que me atreva a hacerlo. ¿Cómo despedirme de todos
vosotros si siento que no hay adiós para tanto amor? Seguid viendo cómo pasan
las nubes por este cielo, este cielo de una tierra bella donde nació tanta
hermosura, tanta bondad, tanta humildad, tanto amor, tanta música y tantas
leyendas, el cielo de este rinconciño del mundo del que nadie se acuerda, del
que nadie ha de acordarse jamás, pues el recuerdo de un lugar puede destrozar
su calma. Que mi aldea siga siendo invisible para todos aquéllos que sólo
piensan en construir carreteras que conduzcan a ninguna parte. No puede haber
tierra sin un árbol que nos dé sombra. Destrozar los árboles es lo que quieren
ellos, que no piensan en nada. Que mi aldea esté siempre lejos de la
destrucción, de la maldad, de la ambición de todos ésos que sólo piensan en el
dinero, no en la tierra, en el sentimiento que encierra una tierra tan fuerte y
valiente que lucha contra las tormentas más agresivas, contra las nevadas más
violentas.
No sé si alguien alguna vez leerá mi diario, leerá mis palabras. Si
esto ocurre, sólo quiero decir... que os quiero, que os quiero de verdad, que
mi alma fue silenciosa porque se expresaba mejor con la música, con mi
pandereta, con mis canciones, porque mis ojos ya hablaban por mí. “Din que os
meus ollos negros, ai os meus ollos negros, falan a súa lingua...” Sólo sé que
amé de verdad porque el amor precisamente me hizo vivir, porque supe lo que era
vivir cuando aprendí a interpretar ese sentimiento que a tantas cosiñas nos
une. Y vinculada quedaré siempre a esta tierra y a vosotros, para siempre.
Lúa, no sé si alguna vez podré volver a hablar contigo. Sólo quiero
que sepas que lo nuestro fue sincero, que mi corazón no tenía doce años cuando
me diste el primer beso. Tenía muchos más. Tenía en el alma una sabiduría que
no me dio esta vida, que venía de más lejos. Aprendí a besarte recordando todas
esas veces que soñé que lo hacía. Supe hacerlo porque lo imaginé tantas veces
que incluso me parecía que había ocurrido. No me busques en nadie más cuando
sepas que nunca más me verás de nuevo. Soy única como tú. Por eso, no podré
estar en ningún lugar, sólo en tu memoria, tan lleniña de recuerdos bonitos.
Nunca dejes de tocar y cantar nuestras canciones, mi estrella. Ojalá todo
hubiese sido diferente, pero sé que nada podrá ser, que acabó todo mucho antes
de que pudiese comenzar, porque nos quitaron la libertad, acabaron por nosotras
nuestra lucha.
Y yo, ¿quién soy yo? Soy Agnes, una rapaza de trece años que nació en
un rinconciño muy pequeño del mundo, un rinconciño entre montañas altísimas
que, en invierno, se llenan de nieve. Nací en una provincia de un pequeño país
lleno de leyendas y de hermosísimas canciones, un país que habla una lengua
despreciada por la misma gente que la habla, una lengua hermosa en la que se
escribieron poesías muy antiguas que hablaban del amor escondido. Nací en una
tierra acariciada por el mar, vigilada por millones de árboles que están aquí
desde hace muchos años. Nací en una tierra fértil que da tanta vida que sería
imposible recogerla toda en una eternidad. Soy parte de un pequeño mundo que
para mí será siempre el mundo más grande, el único mundo para mí habitable. En
mi memoria resuena el nombre de la ciudad más bonita del mundo, Ourense, en la
que, alguna vez, soñé poder estudiar alguna carrera que me permitiese tener más
conocimientos; mas yo siempre supe que quería morir de viejeciña aquí, en estas
eras que desde siempre cultivó mi familia, en esa casiña que tiene la lareira
más antigua de la aldea... Mi aldea está en las montañas de Ourense. Queda
incomunicada en invierno, aunque, en el resto del año, es muy difícil llegar
hasta ella porque la carretera más cercana se encuentra a dos kilómetros como
mínimo de aquí y así va a ser siempre.
Soy Agnes y sé que vine al mundo para saber qué es vivir de verdad. No
puedo seguir en este mundo porque me van a quitar la vida. No me condenaron a
muerte por ningún delito. Me condenaron a morir lejos de aquí sin que nadie
tenga que quitarme la vida. Conozco la tristeza más honda, conozco también la
morriña, pues la sentí aunque no me hubiese marchado nunca de aquí. La sentí en
la música, en las historias de quienes se fueron lejos, la sentí en los colores
del ocaso y en el murmullo del agua. Sé que la morriña puede devenir en una
enfermedad si se calla, si se intenta silenciar, y será lo que a mí me ocurrirá
cuando me arranquen de este lugar. Sé que piensan que no conozco esa verdad,
pero la conozco tan bien como mi propia existencia. No voy a estudiar lejos,
pues no tendré futuro lejos de aquí, alejada de lo que mejor conozco.
Y, como decía mi querida Rosalía de Castro: “adiós ríos, adiós fontes, adiós regatos pequenos, adiós
vista dos meus ollos, non sei cando nos veremos. Miña terra, miña terra, terra
onde me criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que plantei, prados, ríos,
arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu
contento... Muíño dos castañares, noites claras de luar, campaniñas timbradoras
da igrexiña do lugar, amoriños das silveiras que eu lle daba ao meu amor,
caminiños entre o millo, adiós para sempre adiós. Adiós gloria, adiós contento,
deixo a casa onde nascín, deixo a aldea que coñezo por un mundo que non vin.”
Y adiós para siempre porque yo misma me marcho antes de que me alejen
de aquí. Esa canción seguramente estaría en los labios de un emigrante que
marchaba lejos de la tierra buscando una vida mejor (no sé qué vida mejor puede
haber lejos de aquí), pero mi alma la canta porque también me despido de la
vida y la vida es para mí todo lo que van nombrando esos versos que siempre me
hicieron llorar.
Termina mi ocaso eterno, acaban los instantes de mi vivir. Aquí, este
día se fue entre lágrimas heladas y punzantes que me rasgan la piel de las
mejillas, que llegan a mi corazón ya convertidas en un cuchillo que me destroza
el alma. Lejos de todo quedaron ya mis sueños y mi esperanza, pero moriré feliz
porque acabará todo aquí, en este lugar que es mi único hogar. Si estoy loca,
que nadie me cure de esta insania que me hace amar con tanta fuerza.
Aquí escribiré una carta para mi madre, para que sepa lo que sentía
antes de marcharme para siempre:
Querida madreciña mía:
Te escribo esta carta como un adiós. Quiero decirte hasta lueguiño,
hasta pronto, pero tu vida va a durar mucho más que la mía, seguro. Estoy
convencida de que volveremos a vernos en la muerte, pero tampoco puedo
asegurarlo. Nada es seguro ahora mismo. Ni tan siquiera estoy convencida de que
pueda deciros adiós. No sé si leerás estas palabras algún día. Yo quiero pensar
que sí, que, limpiando u ordenando mi cuarto, encontrarás algún día mi diario y
podrás sumergirte en todo lo que pensaba y sentía. Llevo muchos años callando
mis sentimientos más profundos porque sé que no es sencillo entenderlos, pero
aquí siempre fui sincera.
Te escribo porque no soy capaz de decirte todo esto que quiero decirte
mirándote a los ojos. No me sale la voz desde hace muchas semanas e incluso
meses. Hace muchos meses que siento que no hablo igual ya, que mi voz ha
perdido volumen y que no suena. No puedo cantar porque cada canción se me queda
atascada en la garganta, porque tengo por dentro de mí una tristeza que devora
todas mis palabras y que se alimenta de mi voz. Esta tristeza nació cuando supe
que tú pretendías alejarme de éste mi hogar. Es mi hogar, madreciña. ¿Por qué
quieres separarme de lo que realmente conozco y amo? Sé que no podrás contestar
a estas preguntas cuando leas estas palabras, pero, igualmente, yo quiero
preguntártelo porque no puedo guardar por más tiempo estas preguntas en mí. ¿Qué
futuro crees que puedo tener lejos de mi tierra? Pero no existe ese futuro para
mí. Yo voy a hacer que no exista más futuro para mí. Me marcharé a la muerte
con este pasado que no cambiaría por nada y con estos pedazos de presente en
los que veo la realidad tal como todos querían que la viese.
Algún día, cuando volvamos a vernos en la muerte, entonces podrás
entender lo hondo que fue siempre mi amor, amor a todo, a la tierra, a los
animales que formaron parte de nuestra familia, a los vecinos, a todo lo que
siempre fue mi mundo, y podré explicarte por qué preferí la muerte antes que el
alejamiento, antes que vivir lejos. Suficientes emigrantes gallegos hay ya en
la tierra, ¿no crees? No quiero llevar tanta tristeza fuera de Galicia.
Prefiero que todo acabe, madre.
Te quiero mucho, eso siempre ha sido así, te quiero porque eres mi
madre, porque, a pesar de no entenderme en muchas ocasiones, siempre luchaste
por mí, siempre me diste lo mejor, siempre cuidaste de mi vida, siempre fuiste
un angeliño para mí, mi madre, la mujer que me besaba en la frente antes de
dormir, que me explicaba cuentos
antiguos cuando tenía miedo a las pesadillas, que me cantaba cuando estaba
tristiña, que me enseñó a labrar la tierra, a segar, a mallar, a sachar el
trigo... a vendimiar incluso, la que me enseñó el valor de la comida más
sencilla, a hacer potajes deliciosos, a tejer ropiña también sencilla que me
pudiese proteger del frío del invierno, la que me enseñó a encender la lareira
y a cuidar de los animales. Te quiero porque llevo mucho de ti en mí y sé que
ahora estás equivocada. Piensas que lo mejor para mí está fuera de este mundo.
Quieres que estudie para que sea alguien de provecho en la vida, pero yo sé que
ésa no es la intención que tienes conmigo. No puedo guardarte rencor por eso
porque conozco lo que sientes de verdad. Tú nunca me alejarías de tu lado. Te
obligan a hacerlo las convenciones sociales que tanto nos ahogan y lo que
dirán. No puedo estar enfadada contigo porque sólo siento tristeza y decepción,
pero estoy decepcionada con la vida, no contigo.
Y aquí te doy mi adiós, un adiós que tal vez sea eterno, pero yo
quiero creer que será un hasta lueguiño porque quiero volver a verte en otra
vida.
Tu hija que
te quiere,
Agnes.
Este capítulo es realmente sobrecogedor, y diría que algo espeluznante, por lo del suicidio. Es horrible que alguien piense de esa forma...por mucho que lo disfrace con palabras bonitas. Pero empezamos desde el principio.
ResponderEliminarAgnes habla del terremoto, que por suerte no ha sido muy fuerte y de los incendios, que justo en esta época estamos viviendo unos cuantos, algo como siempre incomprensible , dan ganas de meter a toda esa gente piromana, asesina, materialista y malvada en una isla y quemarlos a todos juntos, para que tomen de su propia medicina. Lo bueno es que Agnes lo está sobrellevando mejor que otras veces y su felicidad actual le ayuda para no recaer en la tristeza. Le gusta su rutina, la disfruta y se siente completamente realizada. No como en Barcelona, que estaba realmente mal. Piensa mucho en las personas que se fueron, y las recuerda con cariño. Es curioso, es feliz, pero triste en su felicidad. Es tan feliz, que está triste por miedo a que esa felicidad desaparezca. Piensa en el final, en la muerte, en que en un futuro todo lo que ama se habrá ido, y que nada importará. Son pensamientos tristísimos que empañan su felicidad, o su casi felicidad. Ay, es complejo jajaja. Una cosa está clara, es mucho más feliz que hace unos años, no cabe la menor duda.
Artemisa sigue añorando su vida en BCN y se lo dice a Agnes. Lo peor son esas frases que le suelta, que se arrepiente de no haber pensando las cosas, que solamente pensó en su amor por ella...de eso no hay que arrepentirse, es como una antideclaración de amor, no me gusta. Pobre Agnes, ella no la obligó y además, le ocultó que pasaba de su carrera, que lo dejaba todo. Se lo ocultó sabiendo que Agnes le habría dicho que no, que debía intentar luchar por lo suyo. Ains, Artemisa está muy negativa y yo creo que tiene mucho que ver por lo de su hermana.
El diario de adolescencia de Agnes es para mi terrorífico. Me ha sorprendido mucho, poniéndome la piel de gallina. Utiliza palabras preciosas, pero habla de un suicidio, de que su cuerpo se hincha, con los ojos abiertos...espantoso. La sola imagen de ese suceso me ha dado mucha pena y miedo. Estaba realmente mal, pero, ¿para llegar a pensar así? Su madre estaba a punto de cometer un error colosal, del que se arrepentiría toda su vida, Agnes adora su tierra y su vida, pero para encontrar que la única solución a sus problemas sea la muerte...da miedo. Los adolescentes muchas veces no ven más allá, se creen que un problema es el fin del mundo, y eso es lo que le ocurrió a ella. Entiendo el amor por su tierra, pero, ¿hasta ese punto tan radical? ¡¡Incluso le deja una carta de despedida a su madre!! Menos mal que no la llegó a leer, o al menos eso creo. No sé, pero esto me recuerda a esas personas que aman a otras, que no son correspondidas o que se alejan y pierden la cabeza, se suicidan y no quieren vivir, y yo eso lo veo como un amor enfermizo, nada sano. “Si estoy loca, que nadie me cure de esta insania que me hace amar con tanta fuerza”, esta frase dice mucho de lo mal que estaba, pero parece que en el fondo se daba cuenta que a lo mejor algo raro le pasaba. A pesar de ser una adolescente muy madura, le quedaba mucho por madurar y llegar a ser la mujer que es ahora, la Agnes actual. Al menos en esos momentos tenía con ella a Luceriña, esa vaquita tan adorable que la acompañó en esos momentos tan terribles en su vida. Cuanto bien le habría hecho un psicólogo a ella y su madre. Yo creo que faltó comunicación entre ellas, sobretodo por parte de su madre.
Me he quedado helado, de esas cosas que leen y te afectan, sobretodo por lo bien escrito que está, que te metes de lleno en la historia, pero que te dejan mal cuerpo. Luego, del cariño que tienes al personaje, lo pasas mal, viendo los pensamientos tan horribles que tiene, por mucho que los disfrace con palabras bonitas, y no te gusta, no quieres que piense así y ni mucho menos que lo haga realidad. Menudo capítulo, es como el terremoto que cuentas al inicio de la entrada, que te deja en shock. Menos mal que esa época ya pasó para ella, que ahora Agnes es otra, que es feliz. Escribe la boda, que me he quedado con muy mal cuerpo, Ntoooch.
ResponderEliminar