domingo, 22 de julio de 2018

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 11 DE XULLO DE 2018


Mércores, 11 de xullo de 2018

Vou de camiño ao traballo. É moi cedo. Estou no tren de ida. Sinto que eiquí podo escribir con máis intimidade e con máis ganas. Cando chego á miña casa, o único que quero é ducharme e non facer xa nada máis. Estou cansísima, fállanme forzas e azos para vivir. Non sei que me pasa. Non estou realmente desanimadiña como o estiven outras veces na miña vida, pero si é certo que sinto que me falla algo. Non sei se é axeitado botarlle toda a culpa ao verán. É verdade que a calor me afoga, pero non creo que esa sexa a única razón pola que estou así. Ten que haber algo máis. Non me atrevo tampouco a dicir que estou pasando unha mala época porque tampouco me encontro como todas esas veces nas que estiven tan afundida, pero si podo recoñecer que esa enerxía tan bonita que tiña hai unha semana e pouco máis esvaeceuse case por completo. É certo que o xoves pasado tiven unha crise moi forte que me fixo sentir totalmente afundida e que me fixo crer que quería que todo rematase, que nin sequera era feliz na vida que teño agora coa miña Artemisiña; pero eses momentos xa pasaron. Fóronse, devagariño, pero ao final fóronse, que é o importante. E agora estou rara. Cando leo o que escribín o outro día, sinto arrepíos de tristura. Neses momentos parecía como se non me importase nada, nin sequera estar con Artemisa, pero non é certo. Estaba moi triste e afundida. Non podía pensar con claridade. Aínda sinto tristura cando penso no que pasou en realidade na miña vida, pero é coma se xa, pouco a pouco, comezase a me conformar con todo.

Agora síntome coma se a vida pesase moito, coma se tivese que sostela e non tivese forzas para facelo. Nin sequera teño ganas de falar. Artemisa tamén parece algo apagadiña, pero eu sempre vexo que ten azos para seguir vivindo, para facer moitas cousas, para calquera cousa que queira facer, para falar cos demais e para sorrir. Non sei de onde lle sae esa enerxía tan bonita que sempre brilla nos seus ollos. Eu non a teño. Ela ten moitísima luz no seu interior e ás veces sinto que me encandea, que non podo mirala porque ela toda me enfeitiza. E dou as grazas porque sexa así. Se Artemisa perdese a súa luz e a súa enerxía, entón a vida deixaría de brillar.

Non sei como acabará o día de hoxe, pero agora, escribindo mentres escoito música, sinto que me gustaría ter ás para voar lonxe, por riba de este ceo no que o abrente xa comezou a brillar, e chegar moi lonxe, lonxe de todo, agocharme entre as nubes, onde ninguén poida mirarme e verme, sentir o frescor da madrugada na miña pel, sentir que estou soa, saber que non vou ouvir ningunha voz, que todo permanecerá en silencio durante moito tempo, e descansar, pechar os ollos sen sentir que os teño que abrir axiña, sentir que por uns largos momentos non son nada, quedei detida eu tamén, como o tempo, como a vida. E xa está. Non ter que esforzarme tanto, sacando azos de onde non os teño, de onde só sinto que hai cansazo e morriña.

Eu xa non vou queixarme máis do de sempre, xa está ben. Entendín que non teño dereito a loitar polos meus soños. Nunca o tiven, seica sempre me fallou ese dereito e a posibilidade de que estes se poidan cumprir. Entendín, eu soa, e talvez tamén o aceptei, que teño que deixar de desexar cousas e deixar que a miña vida me arrastre e punto. Seica vivir só sexa iso, deixarse levar polo que teña que pasar. Nada máis. E vivir o que tes diante dos ollos, tocar o que é tanxible e non soñar para que a ialma non se encha de ilusións que despois non valen para nada, que se esvaecen axiña como se nunca tivesen existido e deixándoche un baleiro no corazón que non desaparecerá nunca.

Hai momentos nos que me sinto chea de vida, con ganas de confiar en todo, e hai outros, como os que estou vivindo arestora, nos que sinto que vivo porque alguén ou algo turra de min, coma se eu estivese atada a unha corda cuxo outro cabo alguén ten collido entre as súas mans e tira e tira para arrastrarme. Iso sinto, que vivo facendo todo o que fago non porque eu queira facelo, senón porque alguén me arrastra.

Non obstante, esa sensación dáme serenidade, dáme acougo, é coma se houbese paz por dentro de min, coma se o mundo que me rodea e eu mesma non formásemos parte da mesma vida, da mesma realidade. Podo deixar que todo flúa e flúa sen que nada chegue a ningures. Podo falar cos demais coma se eu non decidise as miñas palabras. Aínda así, si é certo que teño que facer un gran esforzo por falar, por formar parte da realidade que é o meu redor.

Pero non escribo só para falar de como me sinto, senón para contar unha cousiña moi importante. Onte conseguín contactar coa miña nai. Ela díxome que estaría pendente do teléfono, pero non puiden localizala ata onte pola tarde. Chameina antes de chegar a casa, cando estaba a piques de chegar, porque quería falar con ela a soas, sen que ninguén estivese pendente dos meus acenos e das miñas palabras. Fun ao bosque que temos preto da nosa casa e chameina dende alí. Tampouco é un bosque que me transmita moito porque case non ten árbores, pero a esas horas non había case ninguén. Moi de cando en cando, pasaba alguén co seu can, pero xa está, estaba máis ben soíña, e iso era o que eu buscaba.

Foi unha conversación máis ben curtiña. Cando ouviu a miña voz, axiña comezou a chorar e eu non puiden evitar que o seu pranto se me contaxiase. Ambas as dúas chorabamos e riamos ao mesmo tempo, riamos porque ao fin conseguiamos falar despois de tanto tempo sen oír as nosas voces, e chorabamos porque aquel intre era moi bonito e especial, porque ambas as dúas levabamos moito tempo desexando vivilo. O primeiro que me dixo foi que a miña voz era tal como a lembraba, que case non cambiara a miña maneira de falar, que parecía coma se sempre tivese vivido alí na miña terra, que ela pensaba que a distancia e o paso do tempo terían mudado o meu acento, pero non, seguía falando como sempre, e mentres me dicía iso ría e choraba de emoción. Eu tamén ría porque me facía moita ilusión que me dixese iso, a verdade. Sabíao, pero que mo dixese ela era moito máis importante, facía que todo fose máis real, que eu fose máis eu mesma.

Ao escoitar a súa voz, caeu enriba miña unha choiva de lembranzas. Durante uns largos momentos, non souben que dicirlle. O único que podía facer era lembrar e lembrar, traer á miña memoria o cheiro e a calor da lareira, o recendo dos caldos que ela facía, tan deliciosos, o único que escoitaba eran as cancións de berce que ela me cantaba cando era cativiña, o único que sentía eran as caricias que ela me daba nos cabelos cando eu choraba ou non podía durmir. Non ouvía as súas palabras, só a súa voz, só a súa voz se metía en min, removía todo o que eu tiña por dentro, tan quedo ata entón. E tamén, sen esperalo, ouvín a voz da miña avoa nela, no tremor que tiña na voz cando falaba, e sentín que o meu pasado me rodeaba, que de súpeto o presente que teño que vivir desaparecía e convertíase nese pasado que eu estraño tanto. Sentinme apertada pola súa voz, polo seu falar, e, ao fin, ao fin, falaba con alguén da miña terra que tamén formara parte do meu vivir, do meu pasado. Ata entón, falara con xente de Galicia cando ía alí ou tamén cando aquí me atopaba con alguén de alí, pero naquel momento estaba falando con alguén que pertencía á miña historia, e iso era moito máis forte que calquera outra cousa.

Case non falei. Falou ela sobre todo. Pediume perdón non sei cantas veces, díxome que devecía por facelo, por pedirme perdón, que sempre tivo moito medo a morrer sen pedirme perdón, pero que aínda lle fallaba pedirmo mirándome aos ollos, que precisaba moito verme e apertarme, que quería verme, que cando podería ir vela. Eu expliqueille que en agosto iría a Galicia, que precisamente pasaría dous días en Ourense, que faría todo o posíbel para ir vela e que podía que quedase con ela dúas semanas se todo ía ben. Iso é algo do que tamén teño que falar. Non sei que facer con iso. Foi algo que me propuxo Artemisa hai dous días, cando eu lle recoñecín que si tiña pensado quedar en Galicia cando fósemos. Entón Artemisa pediume que voltase, que, se quería, quedase alí todas as miñas vacacións, pero que voltase, por favor, e pediumo con bágoas nos ollos. Pero aínda non decidín nada e creo que non o farei ata que estea alí, ante a obriga de ter que marchar.

Pois tampouco puidemos falar de moitas cousas... Eu tamén lle pedín perdón, díxenlle que eu tampouco me comportara ben, e ela negoume iso con forza, díxome que a única responsábel de todo o que pasou era ela, que foi ela quen se comportou como nunca tería que facelo unha nai. Díxome que estivo buscándome durante moito tempo, que mesmo falara coa policía, pero que tampouco puido atoparme. Que me dixese iso acougoume porque Artemisa me preguntou varias veces por que a miña nai non falara coa policía nunca, que podería ter feito moito máis por min e que ten a sensación de que en realidade non fixo todo o que estaba nas súas mans para atoparme. Que me dixese todo iso doeume moitísimo. E ela o sabe. Por iso, cando a miña nai me dixo que tamén falara coa policía e que a policía non puido atoparme, pois sentín que se recompoñía algo por dentro de min.

Ela non entendeu nunca porque nin sequera a policía puido atoparme, que non o entendía, que a policía de Cataluña (ela falaba así, diferenciando entre a policía de Galicia e a de Cataluña, pobriña) non fixo moito, que me buscaron polos hospitais onde podía estar encerrada, pero que non deron comigo. Nin sequera cando pasaron dez anos dende a mañá na que eu me fun puideron atoparme. Non o entendo eu tampouco. Seica non me achasen porque estaba vivindo xa con Gilbert, na miña cabana... ou... se me atoparon, tería que ter sido a través de Gilbert, porque el era o meu titor legal, segundo me dixeron todos sempre; pero mesmo agora dubido diso, de que en realidade el o fose. Hai moitas cousas da miña vida que me fan pensar que en verdade el nunca o foi e que sempre o foi a miña nai. Cando penso niso, sinto un arrepío de medo. Hai unha parte de min que pensa que en realidade si deron comigo, pero que el non mo dixo... pero iso tampouco ten sentido e non o entendería xamais. Gilbert pensaba que a miña nai fora moi cruel comigo. Eu tamén o pensaba, pero ninguén sabía a verdade.

Por iso penso que alguén tivo que se encargar de que ela e máis eu non puidésemos falar nunca máis. Non o entendo. Non atopo ningunha explicación lóxica nin convincente e seica non a ache xamais.

Estivemos falando do que fago todos os días. Conteille en que traballaba e mesmo lle recoñecín que non estaba soa, que tiña parella, e pasou algo que nunca puiden imaxinar. Preguntoume: estás cunha muller, verdade? Sen rancor nin estrañeza. Eu contesteille cun silencio e ela axiña me dixo: sempre o souben, filliña.

Entón díxome que a quería coñecer, que seguramente sería moi boa muller se eu a quería e máis cousas bonitiñas que nunca imaxinei ditas por ela.

Foi unha conversación curtiña porque a min me daba cousiña tardar tanto en chegar á miña casa, pero foi unha conversación que me deixou a ialma chea de acougo e de ledicia, a verdade. Quedamos en falar dentro de nada, díxenlle que ela tamén me podía chamar, pero a ela non lle é de balde chamar, así que terei que chamala eu sempre, pero non me importa.

Ceando, conteille a Artemisa que falara coa miña nai e ela alegrouse moito, pero non sei... vexo algo estraño no seu ollar. É coma se a súa voz e os seus ollos non dixesen o mesmo, coma se ela pensase algo que non me di.

Xa teño que deixar de escribir. Xa chego case á miña estación.

 

Traducción:

 

Miércoles, 11 de julio de 2018

Voy de camino al trabajo. Es muy temprano. Estoy en el tren de ida. Siento que aquí puedo escribir con más intimidad y con más ganas. Cuando llego a mi casa, lo único que quiero es ducharme y no hacer ya nada más. Estoy cansadísima, me faltan fuerzas y aliento para vivir. No sé qué me pasa. No estoy realmente desanimadiña como lo estuve otras veces en mi vida, pero sí es cierto que siento que me falta algo. No sé si es adecuado echarle toda la culpa al verano. Es verdad que el calor me ahoga, pero no creo que ésa sea la única razón por la que estoy así. Tiene que haber algo más. No me atrevo tampoco a decir que estoy pasando una mala época porque tampoco me encuentro como todas esas veces en las que estuve tan hundida, pero sí puedo reconocer que esa energía tan bonita que tenía hace una semana y poco más se desvaneció casi por completo. Es cierto que el jueves pasado tuve una crisis muy fuerte que me hizo sentir totalmente hundida y que me hizo creer que quería que todo acabase, que ni siquiera era feliz en la vida que tengo ahora con mi Artemisiña, pero esos momentos ya pasaron. Se fueron, despaciño, pero al final se fueron, que es lo importante. Y ahora estoy rara. Cuando leo lo que escribí el otro día, siento escalofríos de tristeza. En esos momentos parecía como si no me importase nada, ni siquiera estar con Artemisa, pero no es cierto. Estaba muy triste y hundida. No podía pensar con claridad. Todavía siento tristeza cuando pienso en lo que pasó en realidad en mi vida, pero es como si ya, poco a poco, comenzase a conformarme con todo.

Ahora me siento como si la vida pesase mucho, como si tuviese que sostenerla y no tuviese fuerzas para hacerlo. Ni siquiera tengo ganas de hablar. Artemisa también parece algo apagadiña, pero yo siempre veo que tiene aliento para seguir viviendo, para hacer muchas cosas, para cualquier cosa que quiera hacer, para hablar con los demás y para sonreír. No sé de dónde le sale esa energía tan bonita que siempre brilla en sus ojos. Yo no la tengo. Ella tiene muchísima luz en su interior y a veces siento que me encandila, que no puedo mirarla porque ella toda me hechiza. Y doy las gracias porque sea así. Si Artemisa perdiese su luz y su energía, entonces la vida dejaría de brillar.

No sé cómo acabará el día de hoy, pero ahora, escribiendo mientras escucho música, siento que me gustaría tener alas para volar lejos, por encima de este cielo en el que el amanecer comenzó a brillar, y llegar muy lejos, lejos de todo, esconderme entre las nubes, donde nadie pueda mirarme y verme, sentir el frescor de la madrugada en mi piel, saber que estoy sola, saber que no voy a oír ninguna voz, que todo permanecerá en silencio durante mucho tiempo, y descansar, cerrar los ojos sin sentir que tengo que abrirlos enseguida, sentir que por unos largos momentos no soy nada, me quedé detenida yo también, como el tiempo, como la vida. Y ya está. No tener que esforzarme tanto, sacando ánimo de donde no lo tengo, de donde sólo siento que hay cansancio y morriña.

Yo ya no voy a quejarme más de lo de siempre, ya está bien. Entendí que no tengo derecho a luchar por mis sueños. Nunca lo tuve. Quizá siempre me faltó ese derecho y la posibilidad de que éstos se puedan cumplir. Entendí, yo sola, y tal vez también lo acepté, que tengo que dejar de desear cosas y dejar que mi vida me arrastre y punto. Quizá vivir sólo sea eso, dejarse llevar por lo que tenga que pasar. Nada más. Y vivir lo que tienes delante de los ojos, tocar lo que es tangible y no soñar para que el alma no se llene de ilusiones que después no valen para nada, que se desvanecen enseguida como si nunca hubiesen existido y dejándote un vacío en el corazón que no desaparecerá nunca.

Hay momentos en los que me siento llena de vida, con ganas de confiar en todo, y hay otros, como los que estoy viviendo ahora mismo, en los que siento que vivo porque alguien o algo tira de mí, como si yo estuviese atada a una cuerda cuyo otro cabo alguien tiene cogido entre sus manos y tira y tira para arrastrarme. Eso siento, que vivo haciendo todo lo que hago no porque yo quiera hacerlo, sino porque alguien me arrastra.

No obstante, esa sensación me da serenidad, me da sosiego, es como si hubiese paz por dentro de mí, como si el mundo que me rodea y yo misma no formásemos parte de la misma vida, de la misma realidad. Puedo dejar que todo fluya y fluya sin que nada llegue a ninguna parte. Puedo hablar con los demás como si yo no decidiese mis palabras. Aún así, sí es cierto que tengo que hacer un gran esfuerzo por hablar, por formar parte de la realidad que es mi alrededor.

Pero no escribo sólo para hablar de cómo me siento, sino para contar una cosiña muy importante. Ayer conseguí contactar con mi madre. Ella me dijo que estaría pendiente del teléfono, pero no pude localizarla hasta ayer por la tarde. La llamé antes de llegar a casa, cuando estaba a punto de llegar, porque quería hablar con ella a solas, sin que nadie estuviese pendiente de mis gestos y de mis palabras. Fui al bosque que tenemos cerca de nuestra casa y la llamé desde allí. Tampoco es un bosque que me transmita mucho porque casi no tiene árboles, pero a esas horas no había casi nadie. Muy de vez en cuando, pasaba alguien con su perro, pero ya está, estaba más bien soliña, y eso era lo que yo buscaba.

Fue una conversación más bien cortiña. Cuando oyó mi voz, enseguida comenzó a llorar y yo no pude evitar que su llanto se me contagiase. Ambas llorábamos y nos reíamos al mismo tiempo, nos reíamos porque al fin conseguíamos hablar después de tanto tiempo sin oír nuestras voces, y llorábamos porque aquel instante era muy bonito y especial, porque ambas llevábamos mucho tiempo deseando vivirlo. Lo primero que me dijo fue que mi voz era tal como la recordaba, que casi no había cambiado mi manera de hablar, que parecía como si siempre hubiese vivido allí en mi tierra, que ella pensaba que la distancia y el paso del tiempo habrían mudado mi acento, pero no, seguía hablando como siempre, y mientras me decía eso se reía y lloraba de emoción. Yo también me reía porque me hacía mucha ilusión que me dijese eso, la verdad. Lo sabía, pero que me lo dijese ella era mucho más importante, hacía que todo fuese más real, que yo fuese más yo misma.

Al escuchar su voz, cayó sobre mí una lluvia de recuerdos. Durante unos largos momentos, no supe qué decirle. Lo único que podía hacer era recordar y recordar, traer a mi memoria el olor y el calor de la lumbre, el aroma de los caldos que ella hacía, tan deliciosos, lo único que escuchaba eran las canciones de cuna que ella me cantaba cuando era pequeniña, lo único que sentía eran las caricias que ella me daba en los cabellos cuando yo lloraba o no podía dormir. No oía sus palabras, sólo su voz, sólo su voz se metía en mí, removía todo lo que yo tenía por dentro, tan quieto hasta entonces. Y también, sin esperarlo, oí la voz de mi abuela en ella, el temblor que tenía en la voz cuando hablaba, y sentí que mi pasado me rodeaba, que de súbito el presente que tengo que vivir desaparecía y se convertía en ese pasado que yo extraño tanto. Me sentí abrazada por su voz, por su hablar, y, al fin, al fin, hablaba con alguien de mi tierra que también había formado parte de mi vivir, de mi pasado. Hasta entonces, había hablado con gente de Galicia cuando iba allí o también cuando aquí me encontraba con alguien de allí, pero en aquel momento estaba hablando con alguien que pertenecía a mi historia, y eso era mucho más fuerte que cualquier otra cosa.

Casi no hablé. Habló ella sobre todo. Me pidió perdón no sé cuántas veces, me dijo que moría por hacerlo, por pedirme perdón, que siempre tuvo mucho miedo a morir sin pedirme perdón, pero que aún le faltaba pedírmelo mirándome a los ojos, que necesitaba mucho verme y abrazarme, que quería verme, que cuándo podría ir a verla. Yo le expliqué que en agosto iría a Galicia, que precisamente pasaría dos días en Ourense, que haría todo lo posible para ir a verla y que podía que me quedase con ella dos semanas si todo iba bien. Eso es algo de lo que también tengo que hablar. No sé qué hacer con eso. Fue algo que me propuso Artemisa hace dos días, cuando yo le reconocí que sí tenía pensado quedarme en Galicia cuando fuésemos. Entonces Artemisa me pidió que volviese, que, si quería, me quedase allí todas mis vacaciones, pero que volviese, por favor, y me lo pidió con lágrimas en los ojos. Pero aún no decidí nada y creo que no lo haré hasta que esté allí, ante la obligación de tener que marcharme.

Pues tampoco pudimos hablar de muchas cosas... Yo también le pedí perdón, le dije que yo tampoco me había comportado bien, y ella me negó eso con fuerza, dijo que la única responsable de todo lo que pasó era ella, que fue ella quien se comportó como no tendría que hacerlo nunca una madre. Me dijo que estuvo buscándome durante mucho tiempo, que incluso había hablado con la policía, pero que tampoco pudo encontrarme. Que me dijese eso me serenó porque Artemisa me preguntó varias veces por qué mi madre no había hablado con la policía nunca, que podría haber hecho más por mí y que tiene la sensación de que en realidad no hizo todo lo que estaba en sus manos para encontrarme. Que me dijese todo eso me dolió muchísimo. Y ella lo sabe. Por eso, cuando mi madre me dijo que también había hablado con la policía y que la policía no pudo encontrarme, pues sentí que se recomponía algo por dentro de mí.

Ella no entendió nunca por qué ni siquiera la policía pudo encontrarme, que no lo entendía, que la policía de Cataluña (ella hablaba así, diferenciando entre la policía de Galicia y la de Cataluña, pobriña) no hizo mucho, que me buscaron por los hospitales donde podía estar encerrada, pero que no dieron conmigo. Ni siquiera cuando pasaron diez años desde la mañana en la que yo me fui pudieron encontrarme. No lo entiendo tampoco. Quizá no me hallasen porque estaba viviendo ya con Gilbert, en mi cabaña... o... si me encontraron, tendría que haber sido a través de Gilbert, porque él era mi tutor legal, según me dijeron todos siempre, pero incluso ahora dudo de eso, de que en realidad él lo fuese. Hay muchas cosas de mi vida que me hacen pensar que en verdad él nunca lo fue y que siempre lo fue mi madre. Cuando pienso en eso, siento un escalofrío de miedo. Hay una parte de mí que piensa que en realidad sí dieron conmigo, pero que él no me lo dijo... pero eso tampoco tiene sentido y no lo entendería jamás. Gilbert pensaba que mi madre había sido muy cruel conmigo. Yo también lo pensaba, pero nadie sabía la verdad.

Por eso pienso que alguien tuvo que encargarse de que ella y yo no pudiésemos hablar nunca más. No lo entiendo. No encuentro ninguna explicación lógica ni convincente y quizá no la halle jamás.

Estuvimos hablando de lo que hago todos los días. Le conté en qué trabajaba e incluso le reconocí que no estaba sola, que tenía pareja, y pasó algo que nunca pude imaginar. Me preguntó: estás con una mujer, ¿verdad? Sin rencor ni extrañeza. Yo le contesté con un silencio y ella enseguida me dijo: siempre lo supe, filliña.

Entonces me dijo que quería conocerla, que seguramente sería muy buena mujer si yo la quería y más cosas bonitiñas que nunca imaginé dichas por ella.

Fue una conversación cortiña porque a mí me daba cosiña tardar tanto en llegar a mi casa, pero fue una conversación que me dejó el alma llena de sosiego y de felicidad, la verdad. Quedamos en hablar dentro de nada, le dije que ella también me podía llamar, pero a ella no le sale gratis llamar, así que tendré que llamarla yo siempre, pero no me importa.

Cenando, le conté a Artemisa que había hablado con mi madre y ella se alegró mucho, pero no sé... veo algo extraño en su mirada. Es como si su voz y sus ojos no dijesen lo mismo, como si ella pensase algo que no me dice.

Ya tengo que dejar de escribir. Ya llego casi a mi estación.

2 comentarios:

  1. Es una momento muy importante, por fin han podido hablar. La madre se deshace en disculpas una y otra vez. Es lógico, cometió muchos errores pero por todo lo que cuenta, hay otros factores en todo lo que pasó que desencadenaron el horror que vivió. Que la engañasen, en vez de llevarla a un psiquiátrico normal (no sé si los había normales), la llevaron al centro del mismísimo infierno. Los médicos, enfermeras y compañeros eran demonios. La policía era incompetente y lo peor, es posible que Gilbert la ocultase para que nadie la pudiese localizar. Hay muchas lagunas en lo que ocurrió, como lo de que Gilbert era su tutor legal, eso era una prueba gigante para poder encontrarla, la cuenta en la que se le ingresa el dinero. Algo raro hay en todo esto. Artemisa tiene miedo, eso es lo raro que ve Agnes en ella. Ve con más temor que llega el momento en el que se marchará, que la puede perder. Si no toma una decisión y lo deja todo por ella, la perderá. Su madre tira mucho, es lógico. Lo que no me gusta es la actitud de Agnes, que ahora sea tan derrotista, que piense que no puede conseguir su sueño, que se de por vencida. Es verdad que se pasaba todo el tiempo quejándose, de que esto no le gusta y ama Galicia (me hace gracia la aclaración que hace, que el bosque al lado de su casa que no tiene casi árboles y no vale nada jajaja), pero es su anhelo por su tierra, su ilusión, y eso es bonito. No sé cuanto le durará esta fase de desilusión, de dejarse llevar hacia no sabe dónde, pero espero que dure poco. Su madre se está comportando muy bien, e incluso acepta que su pareja sea una mujer. Yo creo que le encantaría Artemisa. A lo mejor van las dos para allá y Artemisa se enamora del lugar, le encanta su suegra y es ella quién da el paso de quedarse. A ver que ocurre, veo las aguas muy revueltas y es posible que se avecine una tormenta. ¡¡Que siga pronto!!

    ResponderEliminar
  2. Qué miedo tiene Agnes. Es curioso que ahora, que tiene a su alcance lo que siempre ha deseado, tenga pensamientos tan negativos. En realidad ahora no hay nada que se oponga a lo que tanto tiempo ha anhelado, podría marcharse en un tren o en un avión cualquier día, incluso aunque fuera para regresar al día siguiente, o no sé, ir un fin de semana nada más a su casa, hablar con su madre... pero ella misma se pone un muro que lo impide, "no tengo derecho a alcanzar mis sueños", me pregunto hasta qué punto ese muro autoimpuesto no es sino una protección, porque una vez que alcance lo que quiere, ¿qué le va a quedar? Agnes es persona de altibajos, y sin duda este momento lo vive desde el desánimo. A mí me parece que las cosas no van tan mal, la conversación con su madre es preciosa, me encanta las cosas que se dicen, el cariño que ella le expresa constantemente, para mí eso es tan valioso que todo lo demás queda en un segundo plano; y, como suele pasar en estos casos, ya sabía ella que le tiraban las chicas, jejejejeje, lo cual tampoco es problema... claro, es terrible ver las cosas con otra perspectiva, yo también me hago muchas preguntas sobre Gilbert, parece imposible que no interviniera para que Agnes no contactara antes con su madre, durante su internamiento, pero por otro lado eso no tiene mucho sentido, después de todo su encuentro fue casual, y creo que, a su modo, trató siempre de ayudarla, atinase con ello o no.

    La impresión que me queda es que Agnes está paralizada, como un conejo iluminado por los faros de un coche, tiene tan cerca sus sueños que tal vez le da miedo alcanzarlos, es como el final del capítulo, está contando que Artemisa parece que se calla algo, y cuando me estaba interesando saber qué dice "Xa teño que deixar de escribir. Xa chego case á miña estación", que viene a ser un "lo siento, te fastidias"; no quiere terminar.

    Pero Agnes siempre ha sido muy valiente, así que estoy seguro que va a meditar con todo esto, y elegirá bien. Al menos es lo que a mí me gustaría.

    ResponderEliminar