Mércores, 11 de xullo de 2018
Vou de camiño ao traballo. É moi cedo. Estou no tren de
ida. Sinto que eiquí podo escribir con máis intimidade e con máis ganas. Cando
chego á miña casa, o único que quero é ducharme e non facer xa nada máis. Estou
cansísima, fállanme forzas e azos para vivir. Non sei que me pasa. Non estou
realmente desanimadiña como o estiven outras veces na miña vida, pero si é
certo que sinto que me falla algo. Non sei se é axeitado botarlle toda a culpa
ao verán. É verdade que a calor me afoga, pero non creo que esa sexa a única
razón pola que estou así. Ten que haber algo máis. Non me atrevo tampouco a
dicir que estou pasando unha mala época porque tampouco me encontro como todas
esas veces nas que estiven tan afundida, pero si podo recoñecer que esa enerxía
tan bonita que tiña hai unha semana e pouco máis esvaeceuse case por completo.
É certo que o xoves pasado tiven unha crise moi forte que me fixo sentir totalmente
afundida e que me fixo crer que quería que todo rematase, que nin sequera era
feliz na vida que teño agora coa miña Artemisiña; pero eses momentos xa
pasaron. Fóronse, devagariño, pero ao final fóronse, que é o importante. E
agora estou rara. Cando leo o que escribín o outro día, sinto arrepíos de
tristura. Neses momentos parecía como se non me importase nada, nin sequera
estar con Artemisa, pero non é certo. Estaba moi triste e afundida. Non podía
pensar con claridade. Aínda sinto tristura cando penso no que pasou en
realidade na miña vida, pero é coma se xa, pouco a pouco, comezase a me
conformar con todo.
Agora síntome coma se a
vida pesase moito, coma se tivese que sostela e non tivese forzas para facelo.
Nin sequera teño ganas de falar. Artemisa tamén parece algo apagadiña, pero eu
sempre vexo que ten azos para seguir vivindo, para facer moitas cousas, para
calquera cousa que queira facer, para falar cos demais e para sorrir. Non sei de
onde lle sae esa enerxía tan bonita que sempre brilla nos seus ollos. Eu non a
teño. Ela ten moitísima luz no seu interior e ás veces sinto que me encandea,
que non podo mirala porque ela toda me enfeitiza. E dou as grazas porque sexa
así. Se Artemisa perdese a súa luz e a súa enerxía, entón a vida deixaría de
brillar.
Non sei como acabará o día
de hoxe, pero agora, escribindo mentres escoito música, sinto que me gustaría
ter ás para voar lonxe, por riba de este ceo no que o abrente xa comezou a brillar,
e chegar moi lonxe, lonxe de todo, agocharme entre as nubes, onde ninguén poida
mirarme e verme, sentir o frescor da madrugada na miña pel, sentir que estou
soa, saber que non vou ouvir ningunha voz, que todo permanecerá en silencio
durante moito tempo, e descansar, pechar os ollos sen sentir que os teño que
abrir axiña, sentir que por uns largos momentos non son nada, quedei detida eu
tamén, como o tempo, como a vida. E xa está. Non ter que esforzarme tanto,
sacando azos de onde non os teño, de onde só sinto que hai cansazo e morriña.
Eu xa non vou queixarme
máis do de sempre, xa está ben. Entendín que non teño dereito a loitar polos
meus soños. Nunca o tiven, seica sempre me fallou ese dereito e a posibilidade
de que estes se poidan cumprir. Entendín, eu soa, e talvez tamén o aceptei, que
teño que deixar de desexar cousas e deixar que a miña vida me arrastre e punto.
Seica vivir só sexa iso, deixarse levar polo que teña que pasar. Nada máis. E
vivir o que tes diante dos ollos, tocar o que é tanxible e non soñar para que a
ialma non se encha de ilusións que despois non valen para nada, que se esvaecen
axiña como se nunca tivesen existido e deixándoche un baleiro no corazón que non
desaparecerá nunca.
Hai momentos nos que me
sinto chea de vida, con ganas de confiar en todo, e hai outros, como os que
estou vivindo arestora, nos que sinto que vivo porque alguén ou algo turra de
min, coma se eu estivese atada a unha corda cuxo outro cabo alguén ten collido
entre as súas mans e tira e tira para arrastrarme. Iso sinto, que vivo facendo
todo o que fago non porque eu queira facelo, senón porque alguén me arrastra.
Non obstante, esa
sensación dáme serenidade, dáme acougo, é coma se houbese paz por dentro de
min, coma se o mundo que me rodea e eu mesma non formásemos parte da mesma
vida, da mesma realidade. Podo deixar que todo flúa e flúa sen que nada chegue
a ningures. Podo falar cos demais coma se eu non decidise as miñas palabras. Aínda
así, si é certo que teño que facer un gran esforzo por falar, por formar parte
da realidade que é o meu redor.
Pero non escribo só para
falar de como me sinto, senón para contar unha cousiña moi importante. Onte
conseguín contactar coa miña nai. Ela díxome que estaría pendente do teléfono,
pero non puiden localizala ata onte pola tarde. Chameina antes de chegar a
casa, cando estaba a piques de chegar, porque quería falar con ela a soas, sen
que ninguén estivese pendente dos meus acenos e das miñas palabras. Fun ao
bosque que temos preto da nosa casa e chameina dende alí. Tampouco é un bosque
que me transmita moito porque case non ten árbores, pero a esas horas non había
case ninguén. Moi de cando en cando, pasaba alguén co seu can, pero xa está,
estaba máis ben soíña, e iso era o que eu buscaba.
Foi unha conversación máis
ben curtiña. Cando ouviu a miña voz, axiña comezou a chorar e eu non puiden
evitar que o seu pranto se me contaxiase. Ambas as dúas chorabamos e riamos ao
mesmo tempo, riamos porque ao fin conseguiamos falar despois de tanto tempo sen
oír as nosas voces, e chorabamos porque aquel intre era moi bonito e especial,
porque ambas as dúas levabamos moito tempo desexando vivilo. O primeiro que me
dixo foi que a miña voz era tal como a lembraba, que case non cambiara a miña
maneira de falar, que parecía coma se sempre tivese vivido alí na miña terra,
que ela pensaba que a distancia e o paso do tempo terían mudado o meu acento,
pero non, seguía falando como sempre, e mentres me dicía iso ría e choraba de
emoción. Eu tamén ría porque me facía moita ilusión que me dixese iso, a
verdade. Sabíao, pero que mo dixese ela era moito máis importante, facía que
todo fose máis real, que eu fose máis eu mesma.
Ao escoitar a súa voz,
caeu enriba miña unha choiva de lembranzas. Durante uns largos momentos, non
souben que dicirlle. O único que podía facer era lembrar e lembrar, traer á
miña memoria o cheiro e a calor da lareira, o recendo dos caldos que ela facía,
tan deliciosos, o único que escoitaba eran as cancións de berce que ela me
cantaba cando era cativiña, o único que sentía eran as caricias que ela me daba
nos cabelos cando eu choraba ou non podía durmir. Non ouvía as súas palabras,
só a súa voz, só a súa voz se metía en min, removía todo o que eu tiña por
dentro, tan quedo ata entón. E tamén, sen esperalo, ouvín a voz da miña avoa
nela, no tremor que tiña na voz cando falaba, e sentín que o meu pasado me
rodeaba, que de súpeto o presente que teño que vivir desaparecía e convertíase
nese pasado que eu estraño tanto. Sentinme apertada pola súa voz, polo seu
falar, e, ao fin, ao fin, falaba con alguén da miña terra que tamén formara
parte do meu vivir, do meu pasado. Ata entón, falara con xente de Galicia cando
ía alí ou tamén cando aquí me atopaba con alguén de alí, pero naquel momento
estaba falando con alguén que pertencía á miña historia, e iso era moito máis
forte que calquera outra cousa.
Case non falei. Falou ela
sobre todo. Pediume perdón non sei cantas veces, díxome que devecía por facelo,
por pedirme perdón, que sempre tivo moito medo a morrer sen pedirme perdón,
pero que aínda lle fallaba pedirmo mirándome aos ollos, que precisaba moito
verme e apertarme, que quería verme, que cando podería ir vela. Eu expliqueille
que en agosto iría a Galicia, que precisamente pasaría dous días en Ourense,
que faría todo o posíbel para ir vela e que podía que quedase con ela dúas
semanas se todo ía ben. Iso é algo do que tamén teño que falar. Non sei que
facer con iso. Foi algo que me propuxo Artemisa hai dous días, cando eu lle
recoñecín que si tiña pensado quedar en Galicia cando fósemos. Entón Artemisa pediume
que voltase, que, se quería, quedase alí todas as miñas vacacións, pero que
voltase, por favor, e pediumo con bágoas nos ollos. Pero aínda non decidín nada
e creo que non o farei ata que estea alí, ante a obriga de ter que marchar.
Pois tampouco puidemos
falar de moitas cousas... Eu tamén lle pedín perdón, díxenlle que eu tampouco
me comportara ben, e ela negoume iso con forza, díxome que a única responsábel
de todo o que pasou era ela, que foi ela quen se comportou como nunca tería que
facelo unha nai. Díxome que estivo buscándome durante moito tempo, que mesmo
falara coa policía, pero que tampouco puido atoparme. Que me dixese iso acougoume
porque Artemisa me preguntou varias veces por que a miña nai non falara coa
policía nunca, que podería ter feito moito máis por min e que ten a sensación
de que en realidade non fixo todo o que estaba nas súas mans para atoparme. Que
me dixese todo iso doeume moitísimo. E ela o sabe. Por iso, cando a miña nai me
dixo que tamén falara coa policía e que a policía non puido atoparme, pois
sentín que se recompoñía algo por dentro de min.
Ela non entendeu nunca
porque nin sequera a policía puido atoparme, que non o entendía, que a policía
de Cataluña (ela falaba así, diferenciando entre a policía de Galicia e a de
Cataluña, pobriña) non fixo moito, que me buscaron polos hospitais onde podía
estar encerrada, pero que non deron comigo. Nin sequera cando pasaron dez anos
dende a mañá na que eu me fun puideron atoparme. Non o entendo eu tampouco.
Seica non me achasen porque estaba vivindo xa con Gilbert, na miña cabana...
ou... se me atoparon, tería que ter sido a través de Gilbert, porque el era o
meu titor legal, segundo me dixeron todos sempre; pero mesmo agora dubido diso,
de que en realidade el o fose. Hai moitas cousas da miña vida que me fan pensar
que en verdade el nunca o foi e que sempre o foi a miña nai. Cando penso niso,
sinto un arrepío de medo. Hai unha parte de min que pensa que en realidade si
deron comigo, pero que el non mo dixo... pero iso tampouco ten sentido e non o
entendería xamais. Gilbert pensaba que a miña nai fora moi cruel comigo. Eu
tamén o pensaba, pero ninguén sabía a verdade.
Por iso penso que alguén
tivo que se encargar de que ela e máis eu non puidésemos falar nunca máis. Non
o entendo. Non atopo ningunha explicación lóxica nin convincente e seica non a
ache xamais.
Estivemos falando do que
fago todos os días. Conteille en que traballaba e mesmo lle recoñecín que non
estaba soa, que tiña parella, e pasou algo que nunca puiden imaxinar.
Preguntoume: estás cunha muller, verdade? Sen rancor nin estrañeza. Eu
contesteille cun silencio e ela axiña me dixo: sempre o souben, filliña.
Entón díxome que a quería
coñecer, que seguramente sería moi boa muller se eu a quería e máis cousas
bonitiñas que nunca imaxinei ditas por ela.
Foi unha conversación
curtiña porque a min me daba cousiña tardar tanto en chegar á miña casa, pero
foi unha conversación que me deixou a ialma chea de acougo e de ledicia, a
verdade. Quedamos en falar dentro de nada, díxenlle que ela tamén me podía
chamar, pero a ela non lle é de balde chamar, así que terei que chamala eu
sempre, pero non me importa.
Ceando, conteille a
Artemisa que falara coa miña nai e ela alegrouse moito, pero non sei... vexo
algo estraño no seu ollar. É coma se a súa voz e os seus ollos non dixesen o
mesmo, coma se ela pensase algo que non me di.
Xa teño que deixar de
escribir. Xa chego case á miña estación.
Traducción:
Miércoles, 11 de julio de 2018
Voy de camino al trabajo. Es muy temprano.
Estoy en el tren de ida. Siento que aquí puedo escribir con más intimidad y con
más ganas. Cuando llego a mi casa, lo único que quiero es ducharme y no hacer
ya nada más. Estoy cansadísima, me faltan fuerzas y aliento para vivir. No sé
qué me pasa. No estoy realmente desanimadiña como lo estuve otras veces en mi
vida, pero sí es cierto que siento que me falta algo. No sé si es adecuado
echarle toda la culpa al verano. Es verdad que el calor me ahoga, pero no creo
que ésa sea la única razón por la que estoy así. Tiene que haber algo más. No
me atrevo tampoco a decir que estoy pasando una mala época porque tampoco me
encuentro como todas esas veces en las que estuve tan hundida, pero sí puedo
reconocer que esa energía tan bonita que tenía hace una semana y poco más se
desvaneció casi por completo. Es cierto que el jueves pasado tuve una crisis
muy fuerte que me hizo sentir totalmente hundida y que me hizo creer que quería
que todo acabase, que ni siquiera era feliz en la vida que tengo ahora con mi Artemisiña,
pero esos momentos ya pasaron. Se fueron, despaciño, pero al final se fueron,
que es lo importante. Y ahora estoy rara. Cuando leo lo que escribí el otro
día, siento escalofríos de tristeza. En esos momentos parecía como si no me
importase nada, ni siquiera estar con Artemisa, pero no es cierto. Estaba muy
triste y hundida. No podía pensar con claridad. Todavía siento tristeza cuando
pienso en lo que pasó en realidad en mi vida, pero es como si ya, poco a poco,
comenzase a conformarme con todo.
Ahora me siento como si la vida pesase mucho,
como si tuviese que sostenerla y no tuviese fuerzas para hacerlo. Ni siquiera
tengo ganas de hablar. Artemisa también parece algo apagadiña, pero yo siempre
veo que tiene aliento para seguir viviendo, para hacer muchas cosas, para
cualquier cosa que quiera hacer, para hablar con los demás y para sonreír. No
sé de dónde le sale esa energía tan bonita que siempre brilla en sus ojos. Yo
no la tengo. Ella tiene muchísima luz en su interior y a veces siento que me
encandila, que no puedo mirarla porque ella toda me hechiza. Y doy las gracias
porque sea así. Si Artemisa perdiese su luz y su energía, entonces la vida
dejaría de brillar.
No sé cómo acabará el día de hoy, pero ahora,
escribiendo mientras escucho música, siento que me gustaría tener alas para
volar lejos, por encima de este cielo en el que el amanecer comenzó a brillar,
y llegar muy lejos, lejos de todo, esconderme entre las nubes, donde nadie
pueda mirarme y verme, sentir el frescor de la madrugada en mi piel, saber que
estoy sola, saber que no voy a oír ninguna voz, que todo permanecerá en
silencio durante mucho tiempo, y descansar, cerrar los ojos sin sentir que
tengo que abrirlos enseguida, sentir que por unos largos momentos no soy nada, me
quedé detenida yo también, como el tiempo, como la vida. Y ya está. No tener
que esforzarme tanto, sacando ánimo de donde no lo tengo, de donde sólo siento
que hay cansancio y morriña.
Yo ya no voy a quejarme más de lo de siempre,
ya está bien. Entendí que no tengo derecho a luchar por mis sueños. Nunca lo
tuve. Quizá siempre me faltó ese derecho y la posibilidad de que éstos se
puedan cumplir. Entendí, yo sola, y tal vez también lo acepté, que tengo que
dejar de desear cosas y dejar que mi vida me arrastre y punto. Quizá vivir sólo
sea eso, dejarse llevar por lo que tenga que pasar. Nada más. Y vivir lo que
tienes delante de los ojos, tocar lo que es tangible y no soñar para que el
alma no se llene de ilusiones que después no valen para nada, que se desvanecen
enseguida como si nunca hubiesen existido y dejándote un vacío en el corazón
que no desaparecerá nunca.
Hay momentos en los que me siento llena de
vida, con ganas de confiar en todo, y hay otros, como los que estoy viviendo
ahora mismo, en los que siento que vivo porque alguien o algo tira de mí, como
si yo estuviese atada a una cuerda cuyo otro cabo alguien tiene cogido entre
sus manos y tira y tira para arrastrarme. Eso siento, que vivo haciendo todo lo
que hago no porque yo quiera hacerlo, sino porque alguien me arrastra.
No obstante, esa sensación me da serenidad, me
da sosiego, es como si hubiese paz por dentro de mí, como si el mundo que me
rodea y yo misma no formásemos parte de la misma vida, de la misma realidad.
Puedo dejar que todo fluya y fluya sin que nada llegue a ninguna parte. Puedo
hablar con los demás como si yo no decidiese mis palabras. Aún así, sí es
cierto que tengo que hacer un gran esfuerzo por hablar, por formar parte de la
realidad que es mi alrededor.
Pero no escribo sólo para hablar de cómo me
siento, sino para contar una cosiña muy importante. Ayer conseguí contactar con
mi madre. Ella me dijo que estaría pendiente del teléfono, pero no pude
localizarla hasta ayer por la tarde. La llamé antes de llegar a casa, cuando
estaba a punto de llegar, porque quería hablar con ella a solas, sin que nadie
estuviese pendiente de mis gestos y de mis palabras. Fui al bosque que tenemos
cerca de nuestra casa y la llamé desde allí. Tampoco es un bosque que me
transmita mucho porque casi no tiene árboles, pero a esas horas no había casi
nadie. Muy de vez en cuando, pasaba alguien con su perro, pero ya está, estaba
más bien soliña, y eso era lo que yo buscaba.
Fue una conversación más bien cortiña. Cuando
oyó mi voz, enseguida comenzó a llorar y yo no pude evitar que su llanto se me
contagiase. Ambas llorábamos y nos reíamos al mismo tiempo, nos reíamos porque
al fin conseguíamos hablar después de tanto tiempo sin oír nuestras voces, y
llorábamos porque aquel instante era muy bonito y especial, porque ambas
llevábamos mucho tiempo deseando vivirlo. Lo primero que me dijo fue que mi voz
era tal como la recordaba, que casi no había cambiado mi manera de hablar, que
parecía como si siempre hubiese vivido allí en mi tierra, que ella pensaba que
la distancia y el paso del tiempo habrían mudado mi acento, pero no, seguía
hablando como siempre, y mientras me decía eso se reía y lloraba de emoción. Yo
también me reía porque me hacía mucha ilusión que me dijese eso, la verdad. Lo
sabía, pero que me lo dijese ella era mucho más importante, hacía que todo
fuese más real, que yo fuese más yo misma.
Al escuchar su voz, cayó sobre mí una lluvia de
recuerdos. Durante unos largos momentos, no supe qué decirle. Lo único que
podía hacer era recordar y recordar, traer a mi memoria el olor y el calor de
la lumbre, el aroma de los caldos que ella hacía, tan deliciosos, lo único que
escuchaba eran las canciones de cuna que ella me cantaba cuando era pequeniña,
lo único que sentía eran las caricias que ella me daba en los cabellos cuando
yo lloraba o no podía dormir. No oía sus palabras, sólo su voz, sólo su voz se
metía en mí, removía todo lo que yo tenía por dentro, tan quieto hasta
entonces. Y también, sin esperarlo, oí la voz de mi abuela en ella, el temblor
que tenía en la voz cuando hablaba, y sentí que mi pasado me rodeaba, que de
súbito el presente que tengo que vivir desaparecía y se convertía en ese pasado
que yo extraño tanto. Me sentí abrazada por su voz, por su hablar, y, al fin,
al fin, hablaba con alguien de mi tierra que también había formado parte de mi
vivir, de mi pasado. Hasta entonces, había hablado con gente de Galicia cuando
iba allí o también cuando aquí me encontraba con alguien de allí, pero en aquel
momento estaba hablando con alguien que pertenecía a mi historia, y eso era
mucho más fuerte que cualquier otra cosa.
Casi no hablé. Habló ella sobre todo. Me pidió
perdón no sé cuántas veces, me dijo que moría por hacerlo, por pedirme perdón,
que siempre tuvo mucho miedo a morir sin pedirme perdón, pero que aún le
faltaba pedírmelo mirándome a los ojos, que necesitaba mucho verme y abrazarme,
que quería verme, que cuándo podría ir a verla. Yo le expliqué que en agosto
iría a Galicia, que precisamente pasaría dos días en Ourense, que haría todo lo
posible para ir a verla y que podía que me quedase con ella dos semanas si todo
iba bien. Eso es algo de lo que también tengo que hablar. No sé qué hacer con
eso. Fue algo que me propuso Artemisa hace dos días, cuando yo le reconocí que
sí tenía pensado quedarme en Galicia cuando fuésemos. Entonces Artemisa me
pidió que volviese, que, si quería, me quedase allí todas mis vacaciones, pero
que volviese, por favor, y me lo pidió con lágrimas en los ojos. Pero aún no
decidí nada y creo que no lo haré hasta que esté allí, ante la obligación de
tener que marcharme.
Pues tampoco pudimos hablar de muchas cosas...
Yo también le pedí perdón, le dije que yo tampoco me había comportado bien, y
ella me negó eso con fuerza, dijo que la única responsable de todo lo que pasó
era ella, que fue ella quien se comportó como no tendría que hacerlo nunca una
madre. Me dijo que estuvo buscándome durante mucho tiempo, que incluso había
hablado con la policía, pero que tampoco pudo encontrarme. Que me dijese eso me
serenó porque Artemisa me preguntó varias veces por qué mi madre no había
hablado con la policía nunca, que podría haber hecho más por mí y que tiene la
sensación de que en realidad no hizo todo lo que estaba en sus manos para
encontrarme. Que me dijese todo eso me dolió muchísimo. Y ella lo sabe. Por
eso, cuando mi madre me dijo que también había hablado con la policía y que la
policía no pudo encontrarme, pues sentí que se recomponía algo por dentro de
mí.
Ella no entendió nunca por qué ni siquiera la
policía pudo encontrarme, que no lo entendía, que la policía de Cataluña (ella
hablaba así, diferenciando entre la policía de Galicia y la de Cataluña,
pobriña) no hizo mucho, que me buscaron por los hospitales donde podía estar
encerrada, pero que no dieron conmigo. Ni siquiera cuando pasaron diez años
desde la mañana en la que yo me fui pudieron encontrarme. No lo entiendo tampoco.
Quizá no me hallasen porque estaba viviendo ya con Gilbert, en mi cabaña...
o... si me encontraron, tendría que haber sido a través de Gilbert, porque él
era mi tutor legal, según me dijeron todos siempre, pero incluso ahora dudo de
eso, de que en realidad él lo fuese. Hay muchas cosas de mi vida que me hacen
pensar que en verdad él nunca lo fue y que siempre lo fue mi madre. Cuando pienso
en eso, siento un escalofrío de miedo. Hay una parte de mí que piensa que en
realidad sí dieron conmigo, pero que él no me lo dijo... pero eso tampoco tiene
sentido y no lo entendería jamás. Gilbert pensaba que mi madre había sido muy
cruel conmigo. Yo también lo pensaba, pero nadie sabía la verdad.
Por eso pienso que alguien tuvo que encargarse
de que ella y yo no pudiésemos hablar nunca más. No lo entiendo. No encuentro
ninguna explicación lógica ni convincente y quizá no la halle jamás.
Estuvimos hablando de lo que hago todos los
días. Le conté en qué trabajaba e incluso le reconocí que no estaba sola, que
tenía pareja, y pasó algo que nunca pude imaginar. Me preguntó: estás con una
mujer, ¿verdad? Sin rencor ni extrañeza. Yo le contesté con un silencio y ella
enseguida me dijo: siempre lo supe, filliña.
Entonces me dijo que quería conocerla, que
seguramente sería muy buena mujer si yo la quería y más cosas bonitiñas que
nunca imaginé dichas por ella.
Fue una conversación cortiña porque a mí me
daba cosiña tardar tanto en llegar a mi casa, pero fue una conversación que me
dejó el alma llena de sosiego y de felicidad, la verdad. Quedamos en hablar
dentro de nada, le dije que ella también me podía llamar, pero a ella no le
sale gratis llamar, así que tendré que llamarla yo siempre, pero no me importa.
Cenando, le conté a Artemisa que había hablado
con mi madre y ella se alegró mucho, pero no sé... veo algo extraño en su
mirada. Es como si su voz y sus ojos no dijesen lo mismo, como si ella pensase
algo que no me dice.
Ya tengo que dejar de escribir. Ya llego casi a
mi estación.
Es una momento muy importante, por fin han podido hablar. La madre se deshace en disculpas una y otra vez. Es lógico, cometió muchos errores pero por todo lo que cuenta, hay otros factores en todo lo que pasó que desencadenaron el horror que vivió. Que la engañasen, en vez de llevarla a un psiquiátrico normal (no sé si los había normales), la llevaron al centro del mismísimo infierno. Los médicos, enfermeras y compañeros eran demonios. La policía era incompetente y lo peor, es posible que Gilbert la ocultase para que nadie la pudiese localizar. Hay muchas lagunas en lo que ocurrió, como lo de que Gilbert era su tutor legal, eso era una prueba gigante para poder encontrarla, la cuenta en la que se le ingresa el dinero. Algo raro hay en todo esto. Artemisa tiene miedo, eso es lo raro que ve Agnes en ella. Ve con más temor que llega el momento en el que se marchará, que la puede perder. Si no toma una decisión y lo deja todo por ella, la perderá. Su madre tira mucho, es lógico. Lo que no me gusta es la actitud de Agnes, que ahora sea tan derrotista, que piense que no puede conseguir su sueño, que se de por vencida. Es verdad que se pasaba todo el tiempo quejándose, de que esto no le gusta y ama Galicia (me hace gracia la aclaración que hace, que el bosque al lado de su casa que no tiene casi árboles y no vale nada jajaja), pero es su anhelo por su tierra, su ilusión, y eso es bonito. No sé cuanto le durará esta fase de desilusión, de dejarse llevar hacia no sabe dónde, pero espero que dure poco. Su madre se está comportando muy bien, e incluso acepta que su pareja sea una mujer. Yo creo que le encantaría Artemisa. A lo mejor van las dos para allá y Artemisa se enamora del lugar, le encanta su suegra y es ella quién da el paso de quedarse. A ver que ocurre, veo las aguas muy revueltas y es posible que se avecine una tormenta. ¡¡Que siga pronto!!
ResponderEliminarQué miedo tiene Agnes. Es curioso que ahora, que tiene a su alcance lo que siempre ha deseado, tenga pensamientos tan negativos. En realidad ahora no hay nada que se oponga a lo que tanto tiempo ha anhelado, podría marcharse en un tren o en un avión cualquier día, incluso aunque fuera para regresar al día siguiente, o no sé, ir un fin de semana nada más a su casa, hablar con su madre... pero ella misma se pone un muro que lo impide, "no tengo derecho a alcanzar mis sueños", me pregunto hasta qué punto ese muro autoimpuesto no es sino una protección, porque una vez que alcance lo que quiere, ¿qué le va a quedar? Agnes es persona de altibajos, y sin duda este momento lo vive desde el desánimo. A mí me parece que las cosas no van tan mal, la conversación con su madre es preciosa, me encanta las cosas que se dicen, el cariño que ella le expresa constantemente, para mí eso es tan valioso que todo lo demás queda en un segundo plano; y, como suele pasar en estos casos, ya sabía ella que le tiraban las chicas, jejejejeje, lo cual tampoco es problema... claro, es terrible ver las cosas con otra perspectiva, yo también me hago muchas preguntas sobre Gilbert, parece imposible que no interviniera para que Agnes no contactara antes con su madre, durante su internamiento, pero por otro lado eso no tiene mucho sentido, después de todo su encuentro fue casual, y creo que, a su modo, trató siempre de ayudarla, atinase con ello o no.
ResponderEliminarLa impresión que me queda es que Agnes está paralizada, como un conejo iluminado por los faros de un coche, tiene tan cerca sus sueños que tal vez le da miedo alcanzarlos, es como el final del capítulo, está contando que Artemisa parece que se calla algo, y cuando me estaba interesando saber qué dice "Xa teño que deixar de escribir. Xa chego case á miña estación", que viene a ser un "lo siento, te fastidias"; no quiere terminar.
Pero Agnes siempre ha sido muy valiente, así que estoy seguro que va a meditar con todo esto, y elegirá bien. Al menos es lo que a mí me gustaría.