Sábado, 3 de
agosto de 2019
Esta fin de semana
comezaron as festas da miña aldea. Un ano máis, volvín vivilas de verdade, coa
miña ialma toda. Este ano é moi especial, pero tamén moi estraño porque é o
primeiro ano que vivo as festas da aldea sen Lúa. O ano pasado, vivímola coma
se non tivese pasado o tempo, aínda que tamén é certo que compartín máis
momentos con Artemisa que con ela. Se tivese sabido que a Lúa lle quedaban tan
pouquiños días de vida, daquela tería gozado con ela moito máis deses momentos.
Estiven máis pendente de Artemisa e de que ela se sentise ben, tamén de poder
arranxar as cousas con ela que de vivir con Lúa esas festas que tanto nos
uniron sempre, nas que tan felices sempre fomos. Este ano sinto que non está,
pero a súa ausencia xa non me pon tan tristeiriña coma outras veces. Agora o
que sinto é unha nostalxia chea de agarimo que me fai sorrirlles ás lembranzas
que teño con ela, que só nos pertencen a nós, nas que só estamos ela e máis eu
gozando da música, dos bailes, dos cantos da nosa terra, dos rituais que
celebrabamos e que se celebraron dende sempre, desa soidade que nos protexía do
ollar dos demais.
Onte á noite,
comezaron realmente as festas e durarán máis ou menos unha semana, pero
tampouco se celebran xa coma antes. Agora non facemos troula todos os días e,
amais, eu non podo ficar eiquí a semana toda. Só podemos estar esta fin de
semana, que é cando se fan as cousas máis importantes. Onte á tarde, empezamos
as festas tocando música, as cancións que tanto nos fan sentir e que estiveron
sempre connosco, e, por primeira vez, eu participei nesas cancións despois de
tantos anos sen facelo. Tamén danzamos ao redor do carballo que sempre estivo
na aldeíña, adornando a praciña central, erguéndose por riba das casas,
deixándonos as súas follas cando xa non as quería, cando estas estaban murchas
xa, o que sempre se encheu de vida cando chegaba a primavera. Segue en pé esa
árbore que estivo sempre eiquí. Danzamos ao seu redor namentres a adornabamos
con cintas de cores, namentres cantabamos: “Niste día, nista noite, contigo
danzamos, contigo cantamos. Niste día, nista noite, os males esquecemos, a vida
vivimos, a morte deixamos. Niste día, nista noite, eiquí cantamos, eiquí
bailamos, eiquí celebramos a túa vida infinda” e ese canto vaise repetindo e
repetindo, mesturándose co son dos pandeiros, co repenicar das pandeiretas, cos
cantos de todos. É un momento sublime que non se pode explicar con verbas
porque as verbas son algo deste mundo que materializan algo espiritual que non
pertence a este plano, que, máis ben, naceu das idades, dos tempos antigos, dos
corazóns de todos aqueles que tamén cantaron eses versos, alá nos confíns da
Historia. É algo que non forma parte desta realidade. Pode que pareza un canto
sinxelo, pero, entoado nese momento, é coma se fose a voz dos tempos pasados.
Conectamos con esa parte de nós que ficou detida na Historia, que sempre
latexou na enerxía do Universo e que volta a nós cando volvemos nacer, porque
os que somos de eiquí de verdade, os que sentimos a terra no noso corazón,
sabemos que sempre estivemos eiquí, que estamos feitos do pasado destes
recunchos que sempre estiveron no noso destino, e, daquela, todos os cantos que
sempre soaron eiquí están no noso sangue, fluíndo polo noso ser, construíndo
eses recordos que, non obstante, xa temos gardados no máis fondo da nosa ialma.
É algo que sabemos sen que ninguén nolo teña que explicar, porque é unha
certeza que forma parte de nós, que crea a nosa maneira de ser. Os que amamos a
terra sentimos un amor demasiado forte como para que teña nacido desta vida
presente. Vén de máis lonxe. E sei que a vida é moito máis máxica do que queren
pensar moitas persoas, persoas que negan que haxa máis planos a maiores deste
no que hai tanto sufrimento, no que xa perdemos o respecto por todo. Hai outras
cousas que non se poden tocar, pero si sentir, e o feito de que as poidamos
sentir xa as fai reais.
E, aproveitando
que son as festas da miña aldea, aproveitando tamén que xa descubrín o maior
segredo da miña vida, transcribirei un día do diario de Lúa que fala dunha
desas noites tan especiais que vivimos cando eramos novas, esas noites que
foron o alicerce dos nosos soños. Vivimos todos eses momentos nunha noite de
festa. Eu tiña trece anos. Quedaba moi pouco tempo para que me afastasen da
miña vida, da miña terra, polo tanto da miña vida, enténdese, e eu nin tan
sequera podía imaxinar que aquela era a derradeira noite da miña adolescencia
na que sería realmente feliz. Estaba a piques de perder todo o que nunca
debería de perder unha persoa: a inocencia, as ganas de vivir, o desexo de acharse
no mundo, a capacidade de sorrir e de soñar; pero, naqueles momentos, para min
a vida era a miña terra, a súa música, os ollos e os bicos de Lúa, os seus
brazos, a aperta da terra, que sempre me protexía, era a noite de festa, a luz das
estrelas, a sombra da lúa agochada entre os cumes dos montes, era o son da
gaita e o repenicar dos pandeiros e mailas pandeiretas, era bailar con ela e
soñar con ela, era vivir, simplemente, sentindo que me achaba no meu momento,
no meu mundo, na miña vida, totalmente reconciliada co meu ser, atopándolle
senso á miña maneira de ser máis que nunca.
Falei xa daquela
tarde na que Lúa me confesou entre risos que sabía o que sentía por ela, na que
me prometeu que, o verán vindeiro, recuperariamos esa conversación tan
especial. Aquela tarde fiquei aboiando nunha nube durante horas, pero a
ausencia de Lúa converteu esas nubes de algodón en nubes de treboada que se
desfixeron ao ano seguinte.
Agora xa quedará desvelado completamente o que ocorreu
entre nós porque Lúa o explica moi ben nas seguintes verbas:
Domingo, 6 de
agosto de 1989:
Onte vivín un
soño. Esta tarde cheguei a san Xenxo porque a miña nai quere pasar os
derradeiros días das vacaciós na praia, pero eu ficaría na aldea o verán todo
de boa gana, pois non coido que atope ren interesante noutra parte se en
Ourense está o que máis me importa, que é Agnes. Alégrame ter este costume de
escribir porque eisí podo explicar ben o que vivín onte á noite, que foi
marabilloso.
Istas cousas pode
que as teña que vivir despois, cando teña máis idade, pero as cousas veñen
cando as habemos de vivir, e punto, impedilo sería unha parvada.
O ano pasado todo
quedou no ar. Levaba na aldeíña case dúas semanas e aínda non mantivera con ela
esa conversación tan importante que deixamos pendente dende esa tarde na que
falamos por derradeira vez antes de que eu marchase. Non entendo por que nos
daba tanta vergonza falarnos diso. Ambas as dúas desexabamos recuperar esa
conversación, pero ningunha das dúas se sentía quen de facelo. Agnes é moi
tímida e sei que pensaba que eu esquecera o que lle dixen, pero para nada, se
non pensei noutra cousa durante iste ano todo.
Foi a música, foi
a noite, foi a felicidade que sentiamos o que nos impulsou a falar, o que
turrou da nosa voz. Foi bailar xuntas con tanta complicidade o que nos uniu de
verdade. Pouquiño a pouco, foron esvaecéndose esas néboas e esa vergonza que
nos impedía falar, que tanto nos arredaba á unha da outra. Non sei como comezou
todo porque o único que lembro é estar bailando con ela sen parar, sendo a súa
parella de baile durante horas, unha canción trala outra, é estar mergullada
nos seus negros ollos dende o principio da noite, é estar só con ela, ouvindo a
música e sentíndoa na miña ialma, sen que lembrase do resto do mundo. Só
existiamos a unha para a outra e os demais seica se estrañasen de que non nos
separásemos, pero a ningunha das dúas lle importaba. Sei que todo isto pode
acabar mal, pero non por ise medo imos separarnos.
Devagariño, fun
impulsando a Agnes cara ao bosque, para que, entre as árbores, tivésemos máis
intimidade, porque non quería que ninguén, agás da natureza, ouvise todo o que
lle quería dicir. Agnes ten trece anos, pero nise momento a min parecíame que
medrara vinte anos, que tiña moitos anos máis, pois a súa maneira de ollarme,
de estar na miña mirada, era a propia de alguén que entendía todos os detalles
da vida, todos os sentimentos da vida. E non dubidaba de que ela era de todo
consciente dese momento, sabía o que estabamos vivindo, o que podía pasar, o
que estaba a piques de ocorrer, o que podiamos deixar atrás nise intre.
Cando a gaita soa,
énchese de vida todo, parece que non haxa tempo, que as fronteiras entre a vida
e a morte se esvaeceron, pois a alegría que nace do seu son é tan grande, a
nostalxia que encerran as súas notas é tan profunda e a vida que se desprende
da súa melodía é inmensa, tanto que non é posíbel imaxinar a fin de calquera
existencia. Nises momentos, namentres ela e máis eu danzabamos esquecendo do
mundo enteiro, eu cría que non había ren máis alá dise intre; pero, de súpeto,
entendín que a ledicia que nos enchía a ialma nises momentos era finita, si
tiña fin, pero tamén podía ser moito máis intensa.
Díxenlle a Agnes
que non quería agardar máis, que fallaban moi poucas horas para que marchase, e
ela entendeu axiña a que me refería. Agochámonos entre as árbores para que
ninguén puidese ouvir as nosas verbas, pero ambas as dúas sabiamos que o son da
gaita e mailo repenicar dos pandeiros e as pandeiretas protexerían as nosas
frases. Ambas as dúas sentiámonos protexidas entre as árbores. Por iso fomos
capaces de falar, aínda que me custou moito convencer a Agnes de que podía ser
sincera. Esgotábasenos o tempo. Aquela noite acabábase todo, todo remataría se
non nos dabamos présa, se non nos concentrabamos no que de verdade nos
interesaba.
Díxenlle: “sei que
che custa, pero tes que facer un esforzo, temos que ser valentes e fortes e
loitar por isto. Aínda somos moi novas, pero iso non ten nada que ver co que
sentimos. Sei que o que sentimos é real e eu quero loitar por isto, para que,
cando pasen os anos, poidamos vivir xuntas para sempre; pero, para conseguir
iso, temos que ser valentes, ter paciencia, ser fortes. Seralo, Agnes? Eu
agardareite sempre, sempre. Sabes que estamos unidas por algo que ninguén
acepta, pero ninguén ha coñecer este segredo, verdade?”
Vin que os ollos
se lle enchían de bágoas e apertoume as mans coma se tivese medo a que ise
momento se esvaecese coma un soño, como un dises soños que se perden na
madrugada cando espertas empurrada pola realidade; pero aquel intre era noso e
non ía acabar, nunca, se nós non queriamos que rematase.
Ela díxome: “eu
tamén te agardarei sempre, pero teño medo. Non quero que ninguén saiba isto
porque sei que non é o que se agarda de nós”.
“E que máis dá o
que se agarde de nós, Agnes, se os nosos sentimentos son sinceros?”
Pregunteille, pero eu sei que Agnes estaba moi asustada e avergonzada, por iso
non agardei a que respondese. Sabía moi ben o que había de facer e tiña que ser
valente, non me podía deixar levar pola inseguridade e mailo medo. Tiña que
esquecer as dificultades que nos podían separar. Sei que parece imposíbel que
ambas as dúas teñamos mantido esa conversación sendo tan novas, pero ocorre que
Agnes é moito máis intelixente e sabia que calquera persoa que coñezo e ela
sabe escoitar a voz do corazón moito máis profundamente que ninguén. A maiores
de todo iso, sei que os que nacemos cunha orientación sexual distinta medramos
moito máis rápido.
Eu son moito máis
atrevida e ousada ca ela, por iso fun quen de abrazala con tenrura e de
procurar os seus beizos na escuridade. Ela non se arredou de min, senón que se
deixou bicar, rendeuse entre os meus brazos e respondeu axiña aos bicos que lle
daba eu con tanta timidez. Nunca bicara a ninguén antes, evidentemente, aínda
que en soños si o fixen moitas veces con Agnes, pero aquela vez era real, era a
máis real de todas, e quixen que aqueles momentos durasen para sempre.
Foi moi estraño e
doce bicala. Non imaxinei que bicar a Agnes fose algo tan bonito. Había moita
dozura nos nosos bicos e tamén vergonza, pois sei que ela tampouco sabía como o
tiñamos que facer, pero gustábanos, sei que nos gustaba moito, pois ningunha
das dúas se arredaba da outra, ao contrario, eu cada vez sentíame máis preto
dela, coma se o seu corpo e o meu estivesen a se converter nun mesmo corpo. Era
algo moi bonito, sobre todo cando os nosos bicos se volveron moito máis
intensos e atrevidos. Acabamos sentada xuntas na herba, compartindo máis que
uns bicos, compartíndoo todo, os nosos segredos todos nises momentos que non
podo dicir canto duraron, pero, nun intre, decateime de que a música xa calara,
de que só o silencio da natureza nos rodeaba, protexíanos de todo, e entón
souben que tiñamos que voltar, que non poidamos seguir lonxe das persoas que
nos coñecían porque axiña nos procurarían e ningunha das dúas quería que nos
atopasen así.
Díxenlle a Agnes
que tiñamos que voltar e ela abrazoume con máis forza pedíndome que non me
separase dela, que non marchase, que fixese que aquela noite durase para
sempre, pedíndome que ficase na aldeíña con ela para sempre, durante os nosos
anos todos, e que non permitise que o futuro chegase. Confesoume que ela quería
estar comigo na aldea para sempre, que o seu soño era vivirmos xuntas nunha
casiña e coidarmos da terra, colleitar as nosas cousiñas, coidarmos dos nosos
animais... Eu quero chegar máis lonxe na vida, pero, por ela, sería capaz de
facer calquera cousa, seino.
Mais agora xa non
estou con ela, nin tan sequera estou na aldeíña, estou lonxe, e sinto que me
falla o ar, que non podo deixar de lembrala, de lembrar todos os momentos que
compartimos, e teño medo tamén porque non estou de todo certa de que ninguén
saiba o que ocorreu onte á noite entre nós. Estivemos moito tempo xuntas e
fíxose moi tarde, tanto que nin tan sequera sabiamos que hora era cando voltamos
á aldea. Gustoume tanto estar con ela que ises detalles parecen perder
importancia, pero téñena, e moito. Cando decidimos voltar ás nosas casas, antes
de entrarmos na primeira rúa da aldeíña, vimos que a nai de Agnes entraba na
súa casa despois de mirarnos tentando que non nos désemos de conta de que nos
ollaba de tan lonxe, pero sei que Agnes a viu perfectamente. Ceibouse da miña
man, deume as boas noitiñas e marchou cara á súa casa sen perder tempo. Vin
medo nos seus ollos. Sei que estaba asustada, que lle puxo medo saber que a súa
nai nos vira chegar xuntas, tomadas da man. Non sei ata que punto Anxiños
coñece o que ocorre entre nós, pero a nai de Agnes tamén ten un poder de
intuición moi forte, coma a súa filla. De feito, Agnes herdou ese poder da súa
nai e ela herdouno de Rosiña e estou certa de que todas as mulleres da familia
de Agnes tiveron ese poder tan bonito que tanto estarrece á xente que non o
entende.
Quero falar con
ela, pero non teño xeito de facelo, pois a miña nai non me tira o ollo de
enriba e está pendente de todo o que fago, xa que, ultimamente, tiven moitas
recaídas, dóeme nmoito o peito de repente e maréome moito, sen vir a conto. Non
quero que me volvan operar, pero paréceme que dentro de pouco a miña vida estará
en perigo outra vez. E coido que por hoxe xa escribín abondo. Miña nai quere
que vaiamos dar un paseo pola praia. O mar tamén me fai sentir tristeiriña,
pero amo o mar, ámoo coa toda miña ialma toda. Paréceme tan bonito que as ondas
veñan e vaian, interminabelmente, sen fin, bailando unha danza moito máis antiga
có tempo. Botaría séculos ollando cara o mar, ollando como as ondas arrastran a
area dourada e lévanse ao fondo o que na beiriña xa non fai falla. Ogallá as
ondas fixesen o mesmo cos sentimentos que a xente non debería de ter na ialma.
Traducción:
Sábado, 3 de
agosto de 2019
Este fin de semana comenzaron las fiestas de mi aldea. Un año más,
volví a vivirlas de verdad, con mi alma toda. Este año es muy especial, pero
también muy extraño porque es el primer año que vivo las fiestas de la aldea
sin Lúa. El año pasado, las vivimos como si no hubiese pasado el tiempo, aunque
también es cierto que compartí más momentos con Artemisa que con ella. Si
hubiese sabido que a Lúa le quedaban tan poquiños días de vida, entonces habría
disfrutado con ella mucho más de esos momentos. Estuve muy pendiente de
Artemisa y de que ella se sintiese bien, también de poder arreglar las cosas
con ella que de vivir con Lúa esas fiestas que tanto nos unieron siempre, en
las que tan felices siempre fuimos. Este año siento que no está, pero su
ausencia ya no me pone tan tristiña como otras veces. Ahora lo que siento es
una nostalgia llena de cariño que me hace sonreírles a los recuerdos que tengo
con ella, que sólo nos pertenecen a nosotras, en los que sólo estamos ella y yo
disfrutando de la música, de los bailes, de los cantos de nuestra tierra, de
los rituales que celebrábamos y que se celebraron desde siempre, de esa soledad
que nos protegía de la mirada de los demás.
Ayer por la noche, comenzaron realmente las fiestas y durarán más o
menos una semana, pero tampoco se celebran ya como antes. Ahora no hacemos
fiesta todos los días y, además, yo no puedo permanecer aquí la semana toda.
Sólo podemos estar este fin de semana, que es cuando se hacen las cosas más
importantes. Ayer por la tarde, empezamos las fiestas tocando música, las
canciones que tanto nos hacen sentir y que estuvieron con nosotros siempre, y,
por primera vez, yo participé en esas canciones después de tantos años sin
hacerlo. También danzamos alrededor del roble que siempre estuvo en la aldeíña,
adornando la placiña, irguiéndose por encima de las casas, dejándonos sus hojas
cuando ya no las quería, cuando éstas estaban marchitas ya, el que siempre se
llenó de vida cuando llegaba la primavera. Sigue en pie ese árbol que estuvo
siempre aquí. Danzamos a su alrededor mientras lo adornábamos con cintas de
colores, mientras cantábamos: “Niste día, nista noite, contigo danzamos, contigo
cantamos. Niste día, nista noite, os males esquecemos, a vida vivimos, a morte
deixamos. Niste día, nista noite, eiquí cantamos, eiquí bailamos, eiquí
celebramos a túa vida infinda” y ese canto se va repitiendo y repitiendo,
mezclándose con el son de los panderos, con el tañer de las panderetas, con los
cantos de todos. Es un momento sublime que no se puede explicar con palabras
porque las palabras son algo de este mundo que materializan algo espiritual que
no pertenece a este plano, que, más bien, nació de las edades, de los tiempos
antiguos, de los corazones de todos aquéllos que también cantaron esos versos,
allá en los confines de la Historia. Es algo que no forma parte de esta
realidad. Puede que parezca un canto sencillo, pero, entonado en ese momento,
es como si fuese la voz de los tiempos pasados. Conectamos con esa parte de
nosotros que quedó detenida en la Historia, que siempre latió en la energía del
Universo y que regresa a nosotros cuando volvemos a nacer, porque los que somos
de aquí de verdad, los que sentimos la tierra en nuestro corazón, sabemos que
siempre estuvimos aquí, que estamos hechos del pasado de estos rincones que
siempre estuvieron en nuestro destino, y, entonces, todos los cantos que
siempre sonaron aquí están en nuestra sangre, fluyendo por nuestro ser,
construyendo esos recuerdos que, no obstante, ya tenemos guardados en lo más
hondo de nuestra alma. Es algo que sabemos sin que nadie nos lo tenga que
explicar, porque es una certeza que forma parte de nosotros, que crea nuestra
manera de ser. Los que amamos la tierra sentimos un amor demasiado fuerte como
para que haya nacido en esta vida presente. Viene de más lejos. Y sé que la
vida es mucho más mágica de lo que quieren pensar muchas personas, personas que
niegan que haya más planos aparte de este en el que hay tanto sufrimiento, en
el que ya perdimos el respeto por todo. Hay otras cosas que no se pueden tocar,
pero sí sentir, y el hecho de que las podamos sentir ya las hace reales.
Y, aprovechando que son las fiestas de mi aldea, aprovechando también
que ya he descubierto el mayor secreto de mi vida, transcribiré un día del
diario de Lúa que habla de una de esas noches tan especiales que vivimos cuando
éramos jóvenes, esas noches que fueron los cimientos de nuestros sueños.
Vivimos todos esos momentos en una noche de fiesta. Yo tenía trece años.
Quedaba muy poco tiempo para que me alejasen de mi vida, de mi tierra, por lo
tanto de mi vida, se entiende, y yo ni tan siquiera podía imaginar que aquélla
era la última noche de mi adolescencia en la que sería realmente feliz. Estaba
a punto de perder todo lo que nunca debería perder una persona: la inocencia,
las ganas de vivir, el deseo de hallarse en el mundo, la capacidad de sonreír y
de soñar; pero, en aquellos momentos, para mí la vida era mi tierra, su música,
los ojos y los besos de Lúa, sus brazos, el abrazo de la tierra, que siempre me
protegía, era la noche de fiesta, la luz de las estrellas, la sombra de la luna
escondida entre las cimas de los montes, era el sonido de la gaita y el tañer
de los panderos y las panderetas, era bailar con ella y soñar con ella, era
vivir, simplemente, sintiendo que me hallaba en mi momento, en mi mundo, en mi
vida, totalmente reconciliada con mi ser, encontrándole sentido a mi manera de
ser más que nunca.
He hablado ya de aquella tarde en la que Lúa me confesó entre risas
que sabía lo que sentía por ella, en la que me prometió que, el verano
siguiente, recuperaríamos esa conversación tan especial. Aquella tarde
permanecí flotando en una nube durante horas, pero la ausencia de Lúa convirtió
esas nubes de algodón en nubes de tormenta que se deshicieron al año siguiente.
Ahora ya quedará desvelado completamente lo que ocurrió entre nosotras
porque Lúa lo explica muy bien en las siguientes palabras:
Domingo, 6 de
agosto de 1989:
Ayer viví un sueño. Esta tarde llegué a San Xenxo porque mi madre
quiere pasar los últimos días de las vacaciones en la playa, pero yo
permanecería en la aldea todo el verano de buena gana, pues no creo que
encuentre nada interesante en otra parte si en Ourense está lo que más me
importa, que es Agnes. Me alegra tener esta costumbre de escribir porque así
puedo explicar bien lo que viví ayer por la noche, que fue maravilloso.
Estas cosas puede que tenga que vivirlas después, cuando tenga más
edad, pero las cosas vienen cuando las hemos de vivir, y punto, impedirlo sería
una tontería.
El año pasado todo quedó en el aire. Llevaba en la aldeíña casi dos
semanas y todavía no había mantenido con ella esa conversación tan importante
que dejamos pendiente desde esa tarde en la que hablamos por última vez antes
de que yo me marchase. No entiendo por qué nos daba tanta vergüenza hablar de
eso. Ambas deseábamos recuperar esa conversación, pero ninguna de las dos se
sentía capaz de hacerlo. Agnes es muy tímida y sé que pensaba que yo había
olvidado lo que le dije, pero para nada, si no he pensado en otra cosa durante
todo este año.
Fue la música, fue la noche, fue la felicidad que sentíamos lo que nos
impulsó a hablar, lo que tiró de nuestra voz. Fue bailar juntas con tanta
complicidad lo que nos unió de verdad. Poquiño a poco, fueron desvaneciéndose
esas nieblas y esa vergüenza que nos impedía hablar, que tanto nos alejaba la
una de la otra. No sé cómo comenzó todo porque lo único que recuerdo es estar
bailando con ella sin parar, siendo su pareja de baile durante horas, una
canción tras la otra, es estar sumergida en sus negros ojos desde el principio
de la noche, es estar sólo con ella, oyendo la música y sintiéndola en mi alma,
sin que me acordase del resto del mundo. Sólo existíamos la una para la otra y
los demás quizás se extrañasen de que no nos separásemos, pero a ninguna de las
dos le importaba. Sé que todo esto puede acabar mal, pero no por ese miedo
vamos a separarnos.
Despaciño, fui impulsando a Agnes hacia el bosque, para que, entre los
árboles, tuviésemos más intimidad, porque no quería que nadie, excepto la
naturaleza, oyese todo lo que le quería decir. Agnes tiene trece años, pero en
ese momento a mí me parecía que había crecido veinte años, que tenía muchos
años más, pues su manera de mirarme, de estar en mi mirada, era la propia de
alguien que entendía todos los detalles de la vida, todos los sentimientos de
la vida. Y no dudaba de que ella era del todo consciente de ese momento, sabía
lo que estábamos viviendo, lo que podía pasar, lo que estaba a punto de
ocurrir, lo que podíamos dejar atrás en ese instante.
Cuando la gaita suena, se llena de vida todo, parece que no haya
tiempo, que las fronteras entre la vida y la muerte se han desvanecido, pues la
alegría que nace de su sonido es tan grande, la nostalgia que encierran sus notas
es tan profunda y la vida que se desprende de su melodía es inmensa, tanto que
no es posible imaginar el fin de cualquier existencia. En esos momentos,
mientras ella y yo danzábamos olvidando el mundo entero, yo creía que no había
nada más allá de ese instante; pero, de repente, entendí que la felicidad que
nos llenaba el alma en ese momento era finita, sí tenía fin, pero también podía
ser mucho más intensa.
Le dije a Agnes que no quería esperar más, que faltaban muy pocas
horas para que me marchase, y ella entendió enseguida a qué me refería. Nos
escondimos entre los árboles para que nadie pudiese oír nuestras palabras, pero
ambas sabíamos que el sonido de la gaita y el percutir de los panderos y las
panderetas protegerían nuestras frases. Las dos nos sentíamos protegidas entre
los árboles. Por eso fuimos capaces de hablar, aunque me costó mucho convencer
a Agnes de que podía ser sincera. Se nos agotaba el tiempo. Aquella noche se
acababa todo, todo terminaría si no nos dábamos prisa, si no nos concentrábamos
en lo que de verdad nos interesaba.
Le dije: “sé que te cuesta, pero tienes que hacer un esfuerzo, tenemos
que ser valientes y luchar por esto. Todavía somos muy jóvenes, pero eso no
tiene nada que ver con lo que sentimos. Sé que lo que sentimos es real y yo
quiero luchar por esto, para que, cuando pasen los años, podamos vivir juntas
para siempre; pero, para conseguir eso, tenemos que ser valientes, tener
paciencia. ¿Lo serás, Agnes? Yo te esperaré siempre, siempre. Sabes que estamos
unidas por algo que nadie acepta, pero nadie ha de conocer este secreto,
¿verdad?”
Vi que los ojos se le llenaban de lágrimas y me apretó las manos como
si tuviese miedo a que ese momento se desvaneciese como un sueño, como uno de esos
sueños que se pierden en la madrugada cuando despiertas empujada por la
realidad, pero aquel instante era nuestro y no iba a acabar, nunca, si nosotras
no queríamos que terminase.
Ella me dijo: “yo también te esperaré siempre, pero tengo miedo. No
quiero que nadie sepa esto porque sé que no es lo que se espera de nosotras.”
“¿Y qué más da lo que se espere de nosotras, Agnes, si nuestros
sentimientos son sinceros?” Le pregunté, pero yo sé que Agnes estaba muy
asustada y avergonzada, por eso no esperé a que respondiese. Sabía muy bien lo
que había de hacer y tenía que ser valiente, no podía dejarme llevar por la
inseguridad y el miedo. Tenía que olvidar las dificultades que nos podían
separar. Sé que parece imposible que ambas hayamos mantenido esa conversación
siendo tan jóvenes, pero ocurre que Agnes es mucho más inteligente y sabia que
cualquier persona que conozco y ella sabe escuchar la voz del corazón mucho más
profundamente que nadie. Aparte de todo eso, sé que los que nacemos con una
orientación sexual distinta crecemos mucho más rápido.
Yo soy mucho más atrevida y osada que ella, por eso fui capaz de
abrazarla con ternura y de buscar sus labios en la oscuridad. Ella no se apartó
de mí, sino que se dejó besar, se rindió entre mis brazos y respondió enseguida
a los besos que le daba yo con tanta timidez. Nunca había besado a nadie antes,
evidentemente, aunque en sueños sí lo hice muchas veces con Agnes, pero aquella
vez era real, era la más real de todas, y quise que aquellos momentos durasen
para siempre.
Fue muy extraño y dulce besarla. No imaginé que besar a Agnes fuese
algo tan bonito. Había mucha dulzura en nuestros besos y también vergüenza,
pues sé que ella tampoco sabía cómo teníamos que hacerlo, pero nos gustaba, sé
que nos gustaba mucho, pues ninguna de las dos se apartaba de la otra, al contrario,
yo cada vez me sentía más cerca de ella, como si su cuerpo y el mío estuviesen
convirtiéndose en un mismo cuerpo. Era algo muy bonito, sobre todo cuando
nuestros besos se volvieron mucho más intensos y atrevidos. Acabamos sentadas
juntas en la hierba, compartiendo más que unos besos, compartiéndolo todo,
todos nuestros secretos en esos momentos que no puedo decir cuánto duraron,
pero, en un instante, me percaté de que la música ya había callado, de que sólo
el silencio de la naturaleza nos rodeaba, nos protegía de todo, y entonces supe
que teníamos que volver, que no podíamos seguir lejos de las personas que nos
conocían porque enseguida nos buscarían y ninguna de las dos quería que nos
encontrasen así.
Le dije a Agnes que teníamos que volver y ella me abrazó con más
fuerza pidiéndome que no me separase de ella, que no me marchase, que hiciese
que aquella noche durase para siempre, pidiéndome que permaneciese en la
aldeíña con ella para siempre, durante todos nuestros años, y que no permitiese
que el futuro llegase. Me confesó que ella quería estar conmigo en la aldea
para siempre, que su sueño era vivir juntas en una casiña y cuidar de la
tierra, cosechar nuestras cosiñas, cuidar de nuestros animales... Yo quiero
llegar más lejos en la vida, pero, por ella, sería capaz de hacer cualquier
cosa, lo sé.
Mas ahora ya no estoy con ella, ni tan siquiera estoy en la aldeíña,
estoy lejos, y siento que me falta el aire, que no puedo dejar de recordarla,
de recordar todos los momentos que compartimos, y tengo miedo también porque no
estoy del todo segura de que nadie sepa lo que ocurrió ayer por la noche entre
nosotras. Estuvimos mucho tiempo juntas y se hizo muy tarde, tanto que ni tan
siquiera sabíamos qué hora era cuando volvimos a la aldea. Me gustó tanto estar
con ella que esos detalles parecen perder importancia, pero la tienen, y mucho.
Cuando decidimos volver a nuestras casas, antes de entrar en la primera calle
de la aldeíña, vimos que la madre de Agnes entraba en su casa después de
mirarnos intentando que no nos diésemos cuenta de que nos oteaba desde tan
lejos, pero sé que Agnes la vio perfectamente. Se soltó de mi mano, me dio las
buenas “noitiñas” y se marchó hacia su casa sin perder tiempo. Vi miedo en sus
ojos. Sé que estaba asustada, que le dio miedo saber que su madre nos había
visto llegar juntas, tomadas de la mano. No sé hasta qué punto Anxiños conoce
lo que ocurre entre nosotras, pero la madre de Agnes también tiene un poder de
intuición muy fuerte, como su hija. De hecho, Agnes ha heredado ese poder de su
madre y ella lo heredó de Rosiña y estoy convencida de que todas las mujeres de
la familia de Agnes tuvieron ese poder tan bonito que tanto aterra a la gente
que no lo entiende.
Quiero hablar con ella, pero no tengo modo de hacerlo, pues mi madre
no me quita el ojo de encima y está pendiente de todo lo que hago, ya que,
últimamente, tuve muchas recaídas, me duele mucho el pecho de repente y me
mareo mucho, sin venir a cuento. No quiero que me vuelvan a operar, pero me
parece que dentro de poco mi vida estará en peligro otra vez. Y creo que por
hoy ya he escrito suficiente. Mi madre quiere que vayamos a dar un paseo por la
playa. El mar también me hace sentir tristiña, pero amo el mar, lo amo con toda
mi alma. Me parece tan bonito que las olas vengan y vayan, interminablemente,
sin fin, bailando una danza mucho más antigua que el tiempo. Estaría siglos
mirando hacia el mar, mirando cómo las solas arrastran la arena dorada y se llevan
al fondo lo que en la orilliña ya no hace falta. Ojalá las olas hiciesen lo
mismo con los sentimientos que la gente no debería tener en el alma.
Agnes relata las fiestas con alegría, comentando todos los momentos mágicos que vivió. La música y los bailes no podían faltar y ella, lo vive intensamente. A pesar de todas las cosas bonitas y de sus profundas reflexiones, había una cosa que no se podía quitar de la cabeza, la ausencia de Lúa. Recordaba los momentos vividos con ella y que al menos, esos momentos son de ellas y nadie se los podrá arrebatar jamás.
ResponderEliminarEse año 89, en el que Lúa relata lo que vivió con Agnes, nos descubre algo que desconocíamos, un momento crucial en la vida de ambas. Fue su último momento juntas en el que prometieron esperarse. Cada una llevó su vida, aunque se añoraban, y Galicia las volvió a unir, aunque fuese por un corto periodo de tiempo. Fue intenso y mágico, de eso no cabe duda. Recuerdo que un año me despedí de una amiga en Murcia, nos llevábamos genial. Decíamos que seguro que nos daría vergüenza vernos al año siguiente pero que lo superaríamos. Pues cual fue mi sorpresa que ella había cambiado, era otra persona, me miraba distinto y ya no quería estar conmigo. Era una falsa amistad, nada que ver con lo que tenían Agnes y Lúa.
Sorprende que tan jovencitas, se enamorasen tanto, que llegasen tan lejos, con besos e incluso otras cosas, pero es que el amor no entiende de edades, es así de caprichoso. Además, no eran niñas corrientes, eran mucho más inteligentes y crecidas que las demás. Su amor, tan bonito y mágico, fue la causa (injusta) de que su madre hiciese lo que hizo, separarla para siempre de su tierra, de su vida, de lo que sentía. ¿Que habría ocurrido si Agnes nunca se hubiese marchado? Nunca lo sabremos, pero ese camino tan terrible que vivió la llevó hasta Artemisa y a conocer gente maravillosa.
Es una entrada feliz, pero que conociendo todo lo que viene después, es inevitable sentir tristeza e impotencia. Dan ganas de advertirles, de decirles que tengan cuidado, que están jugando con fuego, pero quién le pone barreras al amor. Una entrada preciosa, Ntoch. Me ha encantado!!