jueves, 29 de agosto de 2019

DIARIO DE AGNES: MARTES, 6 DE AGOSTO DE 2019


Martes, 6 de agosto de 2019
Cando os anos pasan, as lembranzas comézanse a mesturar na nosa memoria e, cando tentamos lembrar un momento concreto do noso pasado, este aparece envolto en brétemas que lle tiran a súa cor e o seu brillo. O que me sucede cos recordos pertencentes á miña adolescencia é que están claros e, asemade, confusos na miña memoria; mais teño a sorte de que eu deixei reflectida no meu diario persoal unha gran parte deses intres que, se non estivesen escritos, se terían perdido na inmensidade do esquecemento. Tamén me axudaron a lembrar moito os escritos de Lúa que puidemos recuperar, nos que ela fala tan sinceramente da meirande parte dos seus sentimentos e dos momentos que ela e máis eu compartimos. Tamén fala da súa vida, é evidente, pero parece que teñan máis importancia para ela esas tardes de verán que tanto nos uniron, que tanto nos axudaron a coñecernos. E dunha desas tardes quero falar porque agora me parece que eses recordos están máis fortes na miña memoria, confusos e desesperados por saíren á luz, para voaren lonxe do silencio no que os mantiven agochados.
Lúa explicaba que ela marchou a san Xenxo porque a súa nai desexaba pasar os derradeiros días das súas vacacións na praia. Nas últimas verbas que transcribín de Lúa, ela falaba dese momento tan bonito no que nos bicamos por primeira vez. Despois desa noite, ela foise. A escuridade quedou pendendo da súa ausencia e a min parecíame que, de súpeto, chegara a invernía porque un frío moi profundo me domeou cando, ao día seguinte, me dixeron que ela xa non estaba. Por que marchou tan rápido? Nin tan sequera tiven tempo para despedirme dela. Ao saber que non estaba, pecheime no meu cuarto e comecei a chorar de rabia, pois ela non me dixera que se iría. Eu pensaba que poderiamos compartir todos os días de agosto que aínda nos restaban por diante, pero, non, ela foise e eu sentía que tiña moitas cousas que dicirlle. Amais, ese día, miña nai estaba moi estraña comigo. Non me miraba aos ollos. Eu sabía que ela nos vira chegar a noite anterior, pero eu tampouco cría que, polo feito de vernos chegar xuntas, xa tivese que adiviñar todo o que pasara; mais todo comezou a ser distinto a partir desa noite, dese momento.
Miña nai descubriume chorando de impotencia e preguntoume milleiros de veces por que choraba, insistiume en que fose con ela á casa dunha veciña para axudala a facer non sei que, eu negueime con xenreira e corrín ao bosque porque nese momento non quería ver a ninguén. Por primeira vez na miña vida, actuaba coma a adolescente que era. Por primeira vez na miña vida, contesteille de moi malas maneiras á miña nai pedíndolle que me deixase en paz e que nin tan sequera me procurase. Evidentemente, miña nai enfadouse moitísimo comigo e prohibiume saír da casa, pero eu non lle fixen caso e, cando ela estaba despistada, saín sen facer ruído, pulando pola fiestra, escapándome a través da tarde cara ao bosque. E foi o principio da fin.
Eu estaba moi namorada, moitísimo, e dábame rabia sentir ese sentimento porque ese sentimento facíame desexar desesperadamente estar con Lúa, falar con ela, poder compartir con ela todo o que pensabamos, o que nos gustaba, o que sentiamos, e saber que non a vería ata o ano seguinte entolecíame, facíame devecer voar a Ourense para arrincala da súa vida ou a onde quer que estivese, porque a necesitaba, pero non o podía explicar, non llo podía dicir a ninguén, e sabía que non llo podería contar nunca a ningunha das persoas que me coñecían e que me querían. Sentíame rexeitada por todos eles sen dicirlles ren, só porque sabía que eles non me aceptarían. Aquel domingo tan horríbel, fun plenamente consciente de can diferente era, de que a miña vida sería difícil sempre simplemente pola miña maneira de amar. Era diferente, era inaceptábel para todos, e tería que morrer nese silencio que acalaría ao meu corazón. Iso foi o que me fixo sentir tanta xenreira, o que me fixo contestarlle tan mal á miña nai. Eu, que sempre fora tan boíña e silandeira, educada e considerada, de repente me convertera nunha rapaza que non domeaba as súas verbas. E miña nai sabía perfectamente o que me pasaba con Lúa e sei que o soubo sempre sen que ninguén llo tivese que dicir, porque ela tamén sabe ver máis alá dos ollares das persoas, sabe ouvir no silencio esas verbas que se pensan.
Eu con Lúa tiña falado todo aquilo que nunca chegara a falar con ninguén. Antes de compartirmos eses momentos tan bonitos, falaramos de calquera cousa, entrabamos no muíño para agocharnos dos demais, agochabámonos tamén no meu hórreo e falabamos durante horas, de todo. Ela falábame da súa vida en Ourense, do que pensaba, falábame do que sentía, pero sen dicirme directamente que me quería, só lanzándome indirectas que eu entendía perfectamente. Por tímidas e medorentas, tardamos moito tempo en ser sinceras, pero, ás veces, falaban por nós moito máis os nosos ollos cás nosas verbas, e ficabamos ollándonos en silencio, sorrindo levemente, coma se de súpeto se tivesen esgotado todas as palabras, e aquilo era falar de verdade.
Por que me doe tanto que ela non estea? Porque, índose ela, foise a posibilidade de entenderme con alguén mesmo nos silencios máis ruidosos, porque se foi con ela esa chea de lembranzas temperadas que tanto me acolleron sempre, e foise con ela o vivido, as ganas de seguir vivindo, de seguir soñando, porque, malia non estarmos xuntas como parella, estou segura de que o que compartiriamos sería moito máis intenso que calquera lembranza, e porque marchou con ela esa parte de min que só ela coñeceu, porque se levou consigo a esa rapaza que empezaba a amar, que estaba a aprender a aceptar a súa sexualidade, a descubrir que bonito podía ser gardar un segredo tan importante con outra persoa, porque se levou esa nena que se fixo muller tan rapidamente, case coma se non tivese dereito a ter infancia... porque a ninguén lle podo falar deses momentos porque ninguén os coñece como ela. E, cando o ano pasado nos reencontramos, sentín que recuperabamos esas conversacións que deixaramos no ar había tantos anos.
E aquel agosto si volvín vela, xaora que volvín vela. Pode parecer todo moi confuso, seino. Sei que, hai tempo, dixen que ela me confesou que sabía que a miña nai me afastaría de Galiza porque me quería enviar a estudar fóra. Iso si pasou, pero noutro momento do verán, non na derradeira noite das festas da nosa aldea. Pasou, pero dá igual cando. Ela sempre o soubo, pois era consciente de que miña nai coñecía o noso segredo, pero nunca foi capaz de dicirmo. Non importa xa. O tempo levouse a importancia e a concreción dos feitos.
E eu sempre souben que estaba con ela, malia non termos confesado a verdade, malia agochar o nome do que sentiamos, pero con ela falei como con ninguén. Non volvín falar da vida, da morte, de todo o que hai na vida como falei con ela de todo, absolutamente de todo. Compartín con ela non só verbas, senón tamén momentos de música nos que compoñiamos xuntas. Eu aprendinlle a repenicar mellor na pandeireta. Ela sabía tocar, pero fallábanlle técnicas que eu lle ensinei. Ela falábame de cousas que a min me parecían moi afastadas do meu mundo.
E, ademais, ocorreron outras cousas que Lúa escribe moi ben eiquí nas seguintes verbas, e belaeiquí creo que está a explicación de todo:

Sábado, 12 de agosto de 1989:
Estou escribindo vendo a danza das ondas, ouvindo o ruxido do mar, baixo a luz avelaíña do solpor, tan dourada e tenra, que se afunde no mar. As rochas ao lonxe son a fronteira entre o mundo dos soños e da realidade. Paréceme que o mundo se teña detido. Non hai mundo. O agora é un segundo que non pasa. Síntome retida niste intre que non pasa. Sinto que non hai futuro e que o pasado é unha ilusión. Escribo estas verbas cun horríbel nó na gorxa que me aperta a cachola, pero non quero chorar porque, se choro, non poderei escribir, as bágoas farán distas letras un borrón, unha brétema, e estou cansa de brétemas, de que haxa brétemas na miña vida, brétemas e escuridade, porque agora non sei que poderá ocorrer se todo se estragou dista maneira. E todo foi por culpa miña. Eu desencadeei todo isto, ista lea da que non sei como saír. Só agardo que ela me poida perdoar, que nunca me garde rancor por ren. Non podería aturar que ela estivese decepcionada comigo.
Levo unha semana insistíndolle á miña nai en que volvamos á aldeíña, que eiquí eu me aburro moito e que quero estar cos meus amigos; pero miña nai non me fai caso. Pensa que só teño caprichos de adolescente e que na aldeíña xa estivemos moito. Escribinlle algunhas cartas a Agnes, pero non sei se llas poderei enviar porque me pon medo a que a súa nai as poida abrir e ler. Non ten por que ocorrer, pero ocorrería, seino, e sobre todo agora. Agora sei que ela nunca poderá recibir as miñas cartas e tampouco poderá contestar ás miñas chamadas. Aínda vivirá na aldeíña durante uns meses, ata que cumpra catorce anos e teña rematada a escola. E todo foi porque eu teimei en chamala en falar con ela sen saber que miña nai ouviría a nosa conversación, por insistir en que falásemos malia estar Anxiños preto dela, pero as verbas escapábanse dos nosos beizos sen que as puidésemos reter. E Agnes non podía saber que todo remataría así. Agora sei que ela o intúe, aínda que a súa nai non llo dixo, pero dirao dentro de ren e eu síntome tan culpábel...
Foi o mércores. Eu saín de eiquí e fun a un bar onde tiñan un teléfono. Despois de pedirlle á dona do sitio que me deixase chamar, crendo que estaba protexida pola soidade que me rodeaba, chamei a Agnes suplicando que fose ela quen contestase á miña chamada. Cando ouvín a súa voz, quedei sen azos para falar porque caeu enriba miña toda a nostalxia que sinto por ela dende que nos separamos e, durante uns segundos, non puiden falar, fiquei en silencio, ouvindo o eco que ela deixara na miña memoria ao contestar. A súa voz soaba suave, pero eu ouvín moita tristura nela. Cando a chamei, cando dixen o seu nome, pronunciou o meu nome sorrindo con bágoas. Puiden imaxinar perfectamente como brillarían os seus ollos neses momentos e o sorriso que lle adornaría a faciana. Que bela estaría.
“Ola, Agnes, son eu, si. Podes falar?” Pregunteille tendo medo a que ela me dixese que naquel momento non podía falar, pero díxome que si baixando o volume da súa voz. Díxome que a súa nai estaba na cociña, pero que nos podía ouvir falar e díxomo con medo, pero tamén con ese ton de voz que nace da emoción que sentes cando compartes un momento secreto cunha persoa especial, que sabes que ese momento só é de ti e dela.
“Preciso dicirche moitas cousas, pero non sei por onde comezar e non teño moito tempo” díxenlle a piques de poñerme a chorar. Ela riu suavemente e contestoume: “a min tamén me gustaría dicirche moitas cousas, Luíña.”
“Quero voltar ao teu lado, creme, quero voltar á aldeíña para compartir contigo estes días. Estou a piques de convencer á miña nai de que volvamos á aldeíña, pero non sei se o vou conseguir porque ela di que na aldeíña estivemos moitos días xa. A min non mo parece.”
Ela quedou en silencio durante uns intres. Intuín que algo ocorría ao seu redor, pero non calei, seguín falando, e foi daquela cando habería de ter calado:
“Sei que isto non está ben para ninguén, pero o que importa é o que sente o noso corazón, Agnes, e eu xúroche que, cando poidamos construírmos a nosa vida, entón ti e máis eu viviremos nun recuncho de eiquí, de esta terra, no que ninguén poida ollarnos con desconfianza, no que poidamos ser libres na nosa vida sen sentirmos medo a que nos descubran. Xúroche que loitarei para que poidamos ser felices ti e máis eu. Sei que ti e máis eu temos que estar xuntas, sentino hai ben anos.”
Entón, ela, baixando aínda máis o volume da súa voz, díxome:
“Eu tamén quero estar contigo, Lúa, pero habemos de ter coidadiño. Habemos de andarnos con tino porque é moi sinxelo que nos descubran e, se nos descobren... Non sei que poderá ocorrer, pero non será nada bo, intúoo. Teño a intuición de que me vai pasar algo, Lúa, e non sei o que é. Coa miña nai non podo falar. Hai algo punxente entrambas e non lle podo falar practicamente de ren. Vexo decepción e tristura nos seus ollos e a súa mirada faime dano. Non me fala igual dende o sábado, dende esa noite na que nos viu chegar xuntas. Teño moito medo, Lúa. Creo que sabe o que pasa entre ti e máis eu e non quero que iso pase. Sinto vergonza e moitísimo medo. Estarréceme a posibilidade de que a miña nai o saiba todo.”
aquelas verbas fixéronme moito dano porque de súpeto sentín que eran as únicas que describían a nosa realidade. Si, Anxiños coñecía o que ocorría entre Agnes e máis eu e xa non había volta atrás. E, nese momento, tamén o estaba a coñecer a miña nai.
Apareceu de repente. Non me mirou practicamente. O único que me pediu foi: “dille a Agnes que chame á súa nai. Preciso falar con ela.”
Miña nai estaba nerviosa e eu non souben que facer. Agnes tamén ouvira as palabras da miña nai e, moi frouxiño, díxome: “faille caso, Lúa. Non lle contestes nin ren.”
Eu deille o teléfono á miña nai e, daquela, os momentos convertéronse nun remuíño de verbas interrompidas, de bágoas agochadas e retidas. Miña nai, cando soubo que Anxiños estaba ao outro lado da liña, díxolle sen perder tempo: “has de facelo, Anxiños. Non podes agardar máis, tes que facer o que tiñas pensado facer. Si, sei que agora é complicado que marche, pero ha de facelo canto antes, non perdas tempo. Si, na primavera é unha boa época, pero eu faríao antes. Que van dicir os veciños? Agnes non pode seguir vivindo alí contigo. Se o sabes ti, axiña o saberán todos porque alí son moi rexoubeiros todos e vante abafar a preguntas. Anxiños, sei que é a túa filla, pero has de vixiar a súa dignidade. Ela non pode estar nun sitio no que a rexeitarán. Ten que curarse antes.”
Esas últimas verbas fixéronme un dano que non se pode describir; un dano que aínda berra por dentro de min. Curarnos? Curarnos de que? Eu non estou doente por amar a Agnes e ela tampouco o está por quererme a min. Non estamos doentes. Sinxelamente querémonos e iso non é ningunha doenza. Non sei de onde quita esa idea a miña nai. Si, si que o sei. Quitouna dos cregos, da Igrexa, da Biblia, de todas esas parvadas que o crego di na misa. Por que? Por que unha relixión que está feita para acollernos a todos nos rexeita desa maneira? Non somos persoas enfermas, carallo! E, se ese deus do que falan tan ben fose realmente un deus de amor, entón non nos rexeitaría, é máis, nunca nos tería creado así, desta maneira. Eu non creo nese deus, non podo crer nun deus que rexeita as súas creacións, os seus fillos. Iso non é un deus de amor.
Entón, cando miña nai colgou o teléfono, colleume con forza do brazo e case que me arrastrou á rúa. Eu queríalle pedir que fósemos á aldeíña para que Agnes e máis eu nos puidésemos despedir, pero non podía falar. Miña nai tampouco me dicía ren. Ambas as dúas tiñamos bágoas nos ollos, pero ningunha se atrevía a romper a chorar. Chegamos á casa e ela ceiboume, pero eu, no canto de quedar falando con ela, corrín ao meu cuarto e boteime a chorar deitada na cama. Sabía moi ben por que choraba. Choraba porque nos descubriran, porque Anxiños enviaría a Agnes a xalundes e xa non nos poderiamos volver ver, morrerían todos os nosos soños, non poderiamos loitar por esa vida que queriamos construír. Rematara todo e eu tiven a culpa.
Choraba porque non podía saber que estaba a ocorrer na casa de Agnes, porque sabía que ela non podería aturar a tensión que sentía a súa nai, porque a ela precisamente, a ela, que ama tanto a súa aldea e é tan feliz alí, a enviaría lonxe, lonxe de eiquí. Nese momento era plenamente consciente de que estaban a piques de esnaquizar a vida de Agnes, e non sabía como o podía impedir. Tiven medo por ela, polo que lle puidese ocorrer fóra de Galiza, lonxe do lugar no que ela é parte da terra, lonxe do seu único fogar. Non lle podían facer iso, non. Foi esa certeza a que me fixo erguerme da cama e correr deica a miña nai e comezar a pedirlle case a berros que impedise que Anxiños enviase lonxe de Galiza a Agnes. Miña nai ollábame coma se non me coñecese, abraiada e tristeiriña, pero non me contestaba con verbas, só cos ollos cheos de interrogantes; mais eu non calaba e seguín pedíndolle que o evitase, dicíndolle que Agnes non podería estar ben se a afastaban do seu fogar. Á fin, miña nai, incapaz de mirarme aos ollos, díxome: “iso é decisión de Anxiños. Se Anxiños quere enviar a estudar fóra a Agnes, nin ti nin eu nos podemos meter. É a súa nai e ela saberá o que máis lle convén á súa filla.”
Estudar fóra? Despois de todo, a miña nai pretendíame enganar? Eu sabía perfectamente que aquilo non era certo. Non a enviarían a estudar fóra, non; pero tampouco lle podía dicir á miña nai por que sabía que aquilo non era certo. Entón, sen case pensar no que dicía, pedinlle que me levase á aldea para que me puidese despedir dela. Rogueille que me levase á aldeíña e me permitise estar alí uns días para despedirme dela. Miña nai negoumo enerxeticamente coa testa, pero, máis tarde, díxome que poderiamos ir á aldeíña a fin de semana vindeira coa escusa de vivirmos unha festiña que van celebrar polo aniversario dunha veciña, pero que marchariamos ao día seguinte. Non obstante, miña nai advertiume de que vixiaría todos os meus movementos, que non me deixaría soa en ningún momento; mais iso non me estarrece. Sei que Agnes e máis eu conseguiremos atopar un recuncho no que ninguén nos poida ver nin ouvir. Non sei se ela coñece o que vai ocorrer, pero eu téñoo que dicir, téñolle que contar o que pensan facer con ela para que poida planificar unha maneira de evitalo.
Síntome tan estraña na miña propia vida... Dóeme o peito e coido que estas experiencias están a me facer máis dano; mais non quero morrer sen ter bicado a Agnes por derradeira vez. Pode que a xente pense que o noso é un amor de adolescentes, pero eu sei que iso non é certo. É un amor antigo que traspasa fronteiras, que vai máis alá do físico. Con ela teño vivido os mellores momentos da miña vida, con ela teño mantido as conversacións máis fermosas e profundas que puiden manter con ninguén. Ela enténdeme como ninguén. Ninguén me puido comprender como ela e sei que ela sente que eu a entendo mellor que ninguén. Coido que, dende que a súa avoa marchou, nunca se volveu sentir tan comprendida como comigo. E, seica, se un amor é forte e verdadeiro, nin o tempo nin a distancia conseguirán desfacelo; pero arestora cústame moitísimo ter esperanzas. A sociedade toda está na nosa contra. O noso é o que está mal, cando o mundo enteiro está cheo de guerras, de inimizades, de odio... Cando ninguén se quere. Nun mundo así, o amor entre dúas persoas do mesmo sexo xamais se tería que rexeitar, xamais.


Traducción:


Martes, 6 de agosto de 2019
Cuando los años pasan, los recuerdos comienzan a mezclarse en nuestra memoria y, cuando intentamos rememorar un momento concreto de nuestro pasado, éste aparece envuelto en brumas que le quitan su color y su brillo. Lo que me sucede con los recuerdos pertenecientes a mi adolescencia es que están claros y, a la vez, confusos en mi memoria; mas tengo la suerte de que yo dejé reflejada en mi diario personal una gran parte de esos instantes que, si no estuviesen escritos, se habrían perdido en la inmensidad del olvido. También me ayudaron a recordar mucho los escritos de Lúa que pudimos recuperar, en los que ella habla tan sinceramente de la mayor parte de sus sentimientos y de los momentos que ella y yo compartimos. También habla de su vida, es evidente, pero parece que tengan más importancia para ella esas tardes de verano que tanto nos unieron, que tanto nos ayudaron a conocernos. Y de una de esas tardes quiero hablar porque ahora me parece que esos recuerdos están más fuertes en mi memoria, confusos y desesperados por salir a la luz, para volar lejos del silencio en el que los mantuve escondidos.
Lúa explicaba que ella se marchó a san Xenxo porque su madre deseaba pasar los últimos días de sus vacaciones en la playa. En las últimas palabras que transcribí de Lúa, ella hablaba de ese momento tan bonito en el que nos besamos por primera vez. Después de esa noche, ella se fue. La oscuridad se quedó pendiendo de su ausencia y a mí me parecía que, de súbito, había llegado el invierno porque un frío muy profundo me dominó cuando, al día siguiente, me dijeron que ella ya no estaba. ¿Por qué se marchó tan rápido? Ni tan siquiera tuve tiempo para despedirme de ella. Al saber que no estaba, me encerré en mi cuarto y comencé a llorar de rabia, pues ella no me había dicho que se iría. Yo pensaba que podríamos compartir todos los días de agosto que aún nos quedaban por delante, pero, no, ella se fue y yo sentía que tenía muchas cosas que decirle. Además, ese día, mi madre estaba muy extraña conmigo. No me miraba a los ojos. Yo sabía que ella nos había visto llegar la noche anterior, pero yo tampoco creía que, por el hecho de vernos llegar juntas, ya tuviese que adivinar lo que había pasado; mas todo comenzó a ser distinto a partir de esa noche, de ese momento.
Mi madre me descubrió llorando de impotencia y me preguntó millones de veces por qué lloraba, me insistió en que fuese a casa de una vecina para ayudarla a hacer no sé qué, yo me negué con rabia y corrí al bosque porque en ese momento no quería ver a nadie. Por primera vez en mi vida, actuaba como la adolescente que era. Por primera vez en mi vida, le contesté de muy malas maneras a mi madre pidiéndole que me dejase en paz y que ni tan siquiera me buscase. Evidentemente, mi madre se enfadó muchísimo conmigo y me prohibió salir de casa, pero yo no le hice caso y, cuando ella estaba despistada, salí sin hacer ruido, saltando por la ventana, escapándome a través de la tarde hacia el bosque. Y fue el principio del fin.
Yo estaba muy enamorada, muchísimo, y me daba rabia sentir ese sentimiento porque ese sentimiento me hacía desear desesperadamente estar con Lúa, hablar con ella, poder compartir con ella todo lo que pensábamos, lo que nos gustaba, lo que sentíamos, y saber que no la vería hasta el año siguiente me enloquecía, me hacía ansiar volar a Ourense para arrancarla de su vida o a dondequiera que estuviese, porque la necesitaba, pero no podía explicarlo, no podía decírselo a nadie, y sabía que no podría contárselo nunca a ninguna de las personas que me conocían y que me querían. Me sentía rechazada por todos ellos sin decirles nada, sólo porque sabía que ellos no me aceptarían. Aquel domingo tan horrible, fui plenamente consciente de cuán diferente era, de que mi vida sería difícil simplemente por mi manera de amar. Era diferente, era inaceptable para todos, y tendría que morir en ese silencio que acallaría mi corazón. Eso fue lo que me hizo sentir tanta rabia, lo que me hizo contestarle tan mal a mi madre. Yo, que siempre había sido tan bueniña y silenciosa, tan educada y considerada, de repente me había convertido en una chica que no dominaba sus palabras. Y mi madre sabía perfectamente lo que me pasaba con Lúa y sé que lo supo siempre sin que nadie tuviese que decírselo, porque ella también sabe ver más allá de las miradas de las personas, sabe oír en el silencio esas palabras que se piensan.
Yo con Lúa había hablado de todo aquello que nunca había llegado a hablar con nadie. Antes de compartir esos momentos tan bonitos, habíamos hablado de cualquier cosa, habíamos entrado en el molino para escondernos de los demás, nos escondíamos también en mi hórreo y hablábamos durante horas, de todo. Ella me hablaba de su vida en Ourense, de lo que pensaba, me hablaba de lo que sentía, pero sin decirme directamente que me quería, sólo lanzándome indirectas que yo entendía perfectamente. Por tímidas y miedosas, tardamos mucho tiempo en ser sinceras, pero, a veces, hablaban por nosotras mucho más nuestros ojos que nuestras palabras, y permanecíamos mirándonos en silencio, sonriéndonos levemente, como si de súbito se hubiesen agotado todas las palabras, y aquello era hablar de verdad.
¿Por qué me duele tanto que ella no esté? Porque, yéndose ella, se fue la posibilidad de entenderme con alguien incluso en los silencios más ruidosos, porque se fue con ella esa cantidad de recuerdos templados que tanto me acogieron siempre, y se fue con ella lo vivido, las ganas de seguir viviendo, de seguir soñando, porque, a pesar de que no estuviésemos juntas como pareja, estoy segura de que lo que compartiríamos sería mucho más intenso que cualquier recuerdo, y porque se marchó con ella esa parte de mí que sólo ella conoció, porque se llevó consigo a esa chica que empezaba a amar, que estaba aprendiendo a aceptar su sexualidad, a descubrir qué bonito podía ser guardar un secreto tan importante con otra persona, porque se llevó esa niña que se hizo mujer tan rápidamente, casi como si no tuviese derecho a tener infancia... porque a nadie puedo hablarle de esos momentos porque nadie los conoce como ella. Y, cuando el año pasado nos reencontramos, sentí que recuperábamos esas conversaciones        que habíamos dejado en el aire hacía tantos años.
 Y aquel agosto sí volví a verla, por supuesto que volví a verla. Puede parecer todo muy confuso, lo sé. Sé que, hace tiempo, dije que ella me confesó que sabía que mi madre me alejaría de Galicia porque quería enviarme a estudiar fuera. Eso sí pasó, pero en otro momento del verano, no en la última noche de las fiestas de nuestra aldea. Pasó, pero da igual cuándo. Ella siempre lo supo, pues era consciente de que mi madre conocía nuestro secreto, pero nunca fue capaz de decírmelo. No importa ya. El tiempo se llevó la importancia y la concreción de los hechos.
Y yo siempre supe que estaba con ella, a pesar de no habernos confesado la verdad, a pesar de esconder el nombre de lo que sentíamos, pero con ella hablé como con nadie. No volví a hablar de la vida, de la muerte, de todo lo que hay en la vida como hablé con ella de todo, absolutamente de todo. Compartí con ella no sólo palabras, sino también momentos de música en los que componíamos juntas. Yo le enseñé a tañer mejor la pandereta. Ella sabía tocar, pero le faltaban técnicas que yo le mostré. Ella me hablaba de cosas que a mí me parecían muy alejadas de mi mundo.
Y, además, ocurrieron otras cosas que Lúa escribe muy bien aquí en las siguientes palabras, y aquí creo que está la explicación de todo:

Sábado, 12 de agosto de 1989:
Estoy escribiendo viendo la danza de las olas, oyendo el rugido del mar, bajo la luz tenue del atardecer, tan dorada y tierna, que se hunde en el mar. Las rocas a lo lejos son la frontera entre el mundo de los sueños y de la realidad. Me parece que el mundo se ha detenido. No hay mundo. El ahora es un segundo que no pasa. Me siento retenida en este instante que no pasa. Siento que no hay futuro y que el pasado es una ilusión. Escribo estas palabras con un horrible nudo en la garganta que me aprieta la cabeza, pero no quiero llorar porque, si lloro, no podré escribir, las lágrimas harán de estas letras un borrón, una niebla, y estoy cansada de brumas, de que haya nieblas en mi vida, nieblas y oscuridad, porque ahora no sé qué podrá ocurrir si todo se estropeó de esta manera. Y todo ha sido por culpa mía. Yo he desencadenado todo esto, este lío del que no sé cómo salir. Sólo espero que ella pueda perdonarme, que nunca me guarde rencor por nada. No podría soportar que ella estuviese decepcionada conmigo.
Llevo una semana insistiéndole a mi madre en que volvamos a la aldeíña, que yo aquí me aburro mucho y que quiero estar con mis amigos, pero mi madre no me hace caso. Piensa que sólo tengo caprichos de adolescente y que en la aldeíña ya estuvimos mucho. Le he escrito algunas cartas a Agnes, pero no sé si podré enviárselas porque me da miedo que su madre pueda abrirlas y leerlas. No tiene por qué ocurrir, pero ocurriría, lo sé, y sobre todo ahora. Ahora sé que ella nunca podrá recibir mis cartas y tampoco podrá contestar a mis llamadas. Aún vivirá en la aldeíña durante unos meses, hasta que cumpla catorce años y haya acabado la escuela. Y todo fue porque yo me encabezoné con llamarla y hablar con ella sin saber que mi madre oiría nuestra conversación, por insistir en que hablásemos a pesar de estar Anxiños cerca de ella, pero las palabras se nos escapaban de nuestros labios sin que pudiésemos retenerlas. Y Agnes no podía saber que todo acabaría así. Ahora sé que ella lo intuye, aunque su madre no se lo ha dicho, pero se lo dirá dentro de nada y yo me siento tan culpable...
Fue el miércoles. Yo salí de aquí y fui a un bar donde tenían un teléfono. Después de pedirle a la dueña del sitio que me dejase llamar, creyendo que estaba protegida por la soledad que me rodeaba, llamé a Agnes suplicando que fuese ella quien contestase a mi llamada. Cuando oí su voz, me quedé sin aliento para hablar porque cayó encima de mí toda la nostalgia que siento por ella desde que nos separamos y, durante unos segundos, no pude hablar, permanecí en silencio, oyendo el eco que ella había dejado en mi memoria al contestar. Su voz sonaba suave, pero yo oí mucha tristeza en ella. Cuando la llamé, cuando dije su nombre, pronunció mi nombre sonriendo con lágrimas. Pude imaginarme perfectamente cómo brillarían sus ojos en esos momentos y la sonrisa que le adornaría el rostro. Qué bella estaría.
“Hola, Agnes, soy yo, sí. ¿Puedes hablar?” Le pregunté teniendo miedo a que ella me dijese que en aquel momento no podía hablar, pero me dijo que sí bajando el volumen de su voz. Me dijo que su madre estaba en la cocina, pero que podía oírnos hablar y me lo dijo con miedo, pero también con ese tono de voz que nace de la emoción que sientes cuando compartes un momento secreto con una persona especial, que sabes que ese momento sólo es de ti y de ella.
“Necesito decirte muchas cosas, pero no sé por dónde comenzar y no tengo mucho tiempo” le dije a punto de ponerme a llorar. Ella se rió suavemente y me contestó: “a mí también me gustaría decirte muchas cosas, Luíña.”
“Quiero volver a tu lado, créeme, quiero volver a la aldeíña para compartir contigo estos días. Estoy a punto de convencer a mi madre de que volvamos a la aldeíña, pero no sé si voy a conseguirlo porque ella dice que en la aldeíña estuvimos muchos días ya. A mí no me lo parece.”
Ella se quedó en silencio durante unos instantes. Intuí que algo ocurría a su alrededor, pero no me callé, seguí hablando, y fue entonces cuando debería haberme callado.
“Sé que esto no está bien para nadie, pero lo que importa es lo que siente nuestro corazón, Agnes, y yo te juro que, cuando podamos construirnos nuestra vida, entonces tú y yo viviremos en un rincón de aquí, de esta tierra, en el que nadie pueda mirarnos con desconfianza, en el que podamos ser libres en nuestra vida sin sentir miedo a que nos descubran. Te juro que lucharé para que podamos ser felices tú y yo. Sé que tú y yo tenemos que estar juntas, lo sentí hace muchos años.”
Entonces, ella, bajando aún más el volumen de su voz, me dijo:
“Yo también quiero estar contigo, Lúa, pero hemos de tener cuidadiño. Hemos de ir con cautela porque es muy sencillo que nos descubran y, si nos descubren... No sé qué podrá ocurrir, pero no será nada bueno, lo intuyo. Tengo la intuición de que me va a pasar algo, Lúa, y no sé lo que es. Con mi madre no puedo hablar. Hay algo punzante entre nosotras y no puedo hablarle prácticamente de nada. Veo decepción y tristeza en sus ojos y su mirada me hace daño. No me habla igual desde el sábado, desde esa noche en la que nos vio llegar juntas. Tengo mucho miedo, Lúa. Creo que sabe lo que pasa entre tú y yo y no quiero que eso pase. Siento vergüenza y muchísimo miedo. Me aterra la posibilidad de que mi madre lo sepa todo.”
Aquellas palabras me hicieron mucho daño porque de súbito sentí que eran las únicas que describían nuestra realidad. Sí, Anxiños conocía lo que ocurría entre Agnes y yo y ya no había vuelta atrás. Y, en ese momento, también estaba conociéndolo mi madre.
Apareció de repente. No me miró prácticamente. Lo único que me pidió fue: “dile a Agnes que llame a su madre. Necesito hablar con ella.”
Mi madre estaba nerviosa y yo no supe qué hacer. Agnes también había oído las palabras de mi madre y, muy flojiño, me dijo: “hazle caso, Lúa. No le contestes ni nada.”
Yo le di el teléfono a mi madre y, entonces, los momentos se convirtieron en un remolino de palabras interrumpidas, de lágrimas escondidas y retenidas. Mi madre, cuando supo que Anxiños estaba al otro lado de la línea, le dijo sin perder tiempo: “has de hacerlo, Anxiños. No puedes esperar más, tienes que hacer lo que tenías pensado hacer. Sí, sé que ahora es complicado que se marche, pero ha de hacerlo cuanto antes, no pierdas tiempo. Sí, en primavera es una buena época, pero yo lo haría antes. ¿Qué van a decir los vecinos? Agnes no puede seguir viviendo allí contigo. Si lo sabes tú, enseguida lo sabrán todos porque allí son muy cotillas todos y van a agobiarte a preguntas. Anxiños, sé que es tu hija, pero has de vigilar su dignidad. Ella no puede estar en un sitio en el que la rechazarán. Tiene que curarse antes.”
Esas últimas palabras me hicieron un daño que no se puede describir; un daño que aún grita por dentro de mí. ¿Curarnos? ¿Curarnos de qué? Yo no estoy enferma por amar a Agnes y ella tampoco lo está por quererme a mí. No estamos enfermas. Sencillamente nos queremos y eso no es ninguna enfermedad. No sé de dónde saca esa idea mi madre. Sí, sí que lo sé. La sacó de los curas, de la Iglesia, de la Biblia, de todas esas estupideces que el cura dice en la misa. ¿Por qué? ¿Por qué una religión que está hecha para acogernos a todos nos rechaza de esa manera? ¡No somos personas enfermas, carallo! Y, si ese Dios del que hablan tan bien fuese realmente un dios de amor, entonces no nos rechazaría, es más, nunca nos habría creado así, de esta manera. Yo no creo en ese dios, no puedo creer en un dios que rechaza a sus creaciones, a sus hijos. Eso no es un dios de amor.
Entonces, cuando mi madre colgó el teléfono, me cogió con fuerza del brazo y casi me arrastró hacia la calle. Yo quería pedirle que fuésemos a la aldeíña para que Agnes y yo pudiésemos despedirnos, pero no podía hablar. Mi madre tampoco me decía nada. Las dos teníamos lágrimas en los ojos, pero ninguna de las dos se atrevía a romper a llorar. Llegamos a casa y ella me soltó, pero yo, en vez de quedarme a hablar con ella, corría a mi cuarto y me eché a llorar tumbada en la cama. Sabía muy bien por qué lloraba. Lloraba porque nos habían descubierto, porque Anxiños enviaría a Agnes a algún sitio y ya no podríamos volver a vernos, morirían todos nuestros sueños, no podríamos luchar por esa vida que queríamos construir. Había acabado todo y yo tenía la culpa.
Lloraba porque no podía saber qué estaba ocurriendo en la casa de Agnes, porque sabía que ella no podría aguantar la tensión que sentía su madre, porque a ella precisamente, a ella, que ama tanto su aldea y es tan feliz allí, la enviaría lejos, lejos de aquí. En ese momento era plenamente consciente de que estaban a punto de destrozar la vida de Agnes, y no sabía cómo podía impedirlo. Tuve miedo por ella, por lo que pudiese ocurrirle fuera de Galicia, lejos del lugar en el que ella es parte de la tierra, lejos de su único hogar. No podían hacerle eso, no. Fue esa certeza la que me hizo levantarme de la cama y correr hacia mi madre y comenzar a pedirle casi a gritos que impidiese que Anxiños enviase lejos a Agnes. Mi madre me miraba como si no me conociese, asombrada y tristiña, pero no me contestaba con palabras, sólo con los ojos llenos de interrogantes; mas yo no me callaba y seguí pidiéndole que lo evitase, diciéndole que Agnes no podría estar bien si la alejaban de su hogar. Al fin, mi madre, incapaz de mirarme a los ojos, me dijo: “eso es decisión de Anxiños. Si Anxiños quiere enviar a estudiar fuera a Agnes, ni tú ni yo podemos meternos. Es su madre y ella sabrá lo que más le conviene a su hija.”
¿Estudiar fuera? ¿Después de todo, mi madre pretendía engañarme? Yo sabía perfectamente que aquello no era cierto. No la enviarían a estudiar fuera, no; pero tampoco podía decirle a mi madre por qué sabía que aquello no era cierto. Entonces, sin casi pensar en lo que decía, le pedí que me llevase a la aldea para que pudiese despedirme de ella. Le rogué que me llevase a la aldeíña y me permitiese estar allí unos días para despedirme de ella. Mi madre me lo negó energéticamente con la cabeza, pero, más tarde, me dijo que podríamos ir a la aldeíña el fin de semana próximo con la excusa de vivir una fiestiña que van a celebrar por el cumpleaños de una vecina, pero que nos marcharíamos al día siguiente. No obstante, mi madre me advirtió de que vigilaría todos mis movimientos, que no me dejaría sola en ningún momento; mas eso no me asusta. Sé que Agnes y yo conseguiremos encontrar un rincón en el que nadie nos pueda ver ni oír. No sé si ella conoce lo que va a ocurrir, pero yo tengo que decírselo, tengo que contarle lo que piensan hacer con ella para que pueda planificar una manera de evitarlo.
Me siento tan extraña en mi propia vida... Me duele el pecho y creo que estas experiencias están haciéndome más daño; mas no quiero morir sin haber besado a Agnes una última vez. Puede que la gente piense que el nuestro es un amor de adolescentes, pero yo sé que eso no es cierto. Es un amor antiguo que traspasa fronteras, que va más allá de lo físico. Con ella he vivido los mejores momentos de mi vida, con ella he mantenido las conversaciones más hermosas y profundas que pude mantener con nadie. Ella me entiende como nadie. Nadie ha podido entenderme como ella y sé que ella siente que la entiendo mejor que nadie. Creo que, desde que su abuela se marchó, nunca volvió a sentirse tan comprendida como conmigo. Y, quizás, si un amor es fuerte y verdadero, ni el tiempo ni la distancia conseguirán deshacerlo; pero ahora mismo me cuesta muchísimo tener esperanzas. La sociedad toda está en nuestra contra. Lo nuestro es lo que está mal, cuando el mundo entero está lleno de guerras, de enemistades, de odio... Cuando nadie se quiere en un mundo así, el amor entre dos personas del mismo sexo jamás tendría      que rechazarse, jamás.


1 comentario:

  1. Es interesante la reflexión de Agnes, los recuerdos muchas veces desaparecen y otras, se ocultan entre neblinas que no nos permiten verlos con claridad. Un objeto a mi me permite regresar a un determinado momento del pasado, una canción o un olor, pero un diario debe ser lo mejor de todo, que mejor que las palabras para disipar esas neblinas tan molestas.
    La madre de Agnes era muy lista e intuitiva, pero al mismo tiempo muy torpe. Arruinaría la vida de su hija por un “que dirán” y por “la dignidad” de su hija, cuando la dignidad es otra cosa bien distinta y que muchos jamás sabrán comprender lo que significa. Entiendo ese sentimiento de sentirse diferente, rechazada e incomprendida. ¿A quién le cuentas lo que sientes si parece ser que es el peor pecado del mundo? Como bien dice Lúa, las guerras están admitidas, pero el amor entre personas del mismo sexo no, es motivo de exilio y de deshonor. Considerar que el amor es un enfermedad, es terrorismo contra la vida y la libertad. Se equivocaron y ya pueden dar gracias de tener unas hijas tan buenas y comprensivas, pues las perdonaron.
    Lúa se sintió culpable por lo que ocurrió, pero no fue culpa de nadie, como mucho del amor, pero el amor nunca tiene culpa, pues es amor. Aunque es normal que se sintiese así. Esa llamada fue determinante. Las pillaron “con las manos en la masa”, justo cuando se confesaban amor eterno, pero no pudieron evitarlo y las palabras fluyeron de sus labios sin que nada las pudiese retener. Hablaban de amor siendo adolescentes, algunos considerarían que son cosas pasajeras, incluso más de uno ni las habría tomado en serio, pero no saben lo que es el amor verdadero.
    Es un capítulo trágico, que explica muchas cosas, pero real, real como la vida misma. Lo peor de todo es que esto sigue ocurriendo hoy en día. Esta entrada nos sirve para comprender mejor a Agnes y Lúa y descubrir que su amor no fue algo pasajero y que una gran parte del corazón de Agnes pertenecerá a Lúa para siempre. Una entrada preciosa, Ntoch.

    ResponderEliminar