Sábado, 11 de abril de 2020
Levamos catro semanas confinadas na casa, Agnes sen saír
para nada e eu saíndo de moi de cando en vez; catro semanas que pasaron moito
máis rápido do que imaxinaba que pasarían; mais aínda a fin non se asoma polo
horizonte dos nosos días. Esta situación parece infinda e poderse alongar ata
que rematen todos os días da Historia. O que máis me estremece non é saber que
aínda nos restan moitos días de confinamento, senón ser consciente de que,
cando todo isto comece a pasar, nada será coma antes. A sociedade mudou para
sempre. Teremos que ir pola rúa e polos sitios todos protexéndonos con máscaras
e mesmo luvas. Cando todo isto pase e poidamos mirar ao noso redor, entón
darémonos de conta de canta xente falta, sentiremos os baleiros todos que
deixaron as persoas que este virus levou á morte. Hai coñecidos que xa non
teñen a mesma familia, que perderon a seres queridos, que mesmo sufriron a
doenza e que quedaron afectados para sempre. Este virus asasinou moitísimas
vidas, pero tamén o benestar de moitas persoas e puxo en perigo todo o que con
tanto esforzo construímos nós e moitos de nós. Este virus non desaparecerá
nunca. A única maneira de que consigamos vencelo é descubrindo unha vacina ou
un medicamento que o combata; pero, namentres ese momento non chegue, estará
sempre ameazando as nosas vidas, nunca nos deixará en paz e mesmo poderá
rexurdir con máis forza cando creamos que xa pasou todo.
A min xa non me importa se este virus foi inventado por
mans humanas para beneficio de certos países. O único que me importa é que todo
isto pase. Non me importa de onde provén este virus porque coñecer a súa orixe
non nos vai axudar a deter o avance da morte, que está enchéndose de todas esas
vidas que se leva ao seu mundo. A morte está alimentándose de todos eses seres
que respiraban acougadamente antes de que este virus aparecese, sendo o seu
maior servo en moitísimos séculos. Nunca vira algo semellante. Eiquí en Galicia
sobre todo están a morrer persoas maiores, pero tamén marchan persoas novas que
non tiñan ningunha dificultade respiratoria e que aparentemente estaban sas.
Aínda non podo crer que isto estea ocorrendo. Cústame aceptar que isto sexa
real, pero é tan real como os nosos días, coma as nosas noites e todo o que
vivimos neste tempo tan estraño.
Nunca pensei que viviriamos algo así. Agora Agnes e mais
eu teriamos que estar de viaxe. Ao final decidimos ir aos Alpes suízos porque
Agnes sempre quixo coñecer esas montañas. Pasariamos varias semanas descubrindo
os preciosos recunchos que se agochan nesas verdes e máxicas montañas,
afastadas de todo o que coñecemos e moi preto da natureza. A semana pasada, se
todo estivese ben, arestora, estariamos preparando as últimas cousiñas para a
nosa voda, que sería ao día seguinte. Dáme moita impotencia non poder ter
casado con ela. É coma se me tivesen prohibido o desexo máis antigo que gardo
no meu corazón. Dáme rabia que nos impedisen unirnos cando levo tantos anos
agardando podelo facer. Tiña unha chea de sorpresas preparadas para ela. Tiña
pensado que soase a canción galega que máis a emociona e lle chega ao corazón
namentres camiñaba sobre un mar feito de algodón, deica min, que a estaría
agardando na praza da nosa aldea, e ela camiñaría ata min, brillando baixo as
derradeiras raiolas do solpor, brillando coma se toda ela fose a lúa na terra.
E, xusto nese momento no que ela sairía da súa casa acompañada pola súa nai,
comezarían a tocar “Quen puidera namorala” varios gaiteiros e a cantarían para
que soase na aldea toda, para que ela sentise a emoción máis fermosa da súa
vida. Ela díxome hai un tempo, namentres soaba “Quen puidera namorala” de Milladoiro:
“quero que esta canción soe na nosa voda”, pero non sei se lembraría desa
petición cando vivísemos ese momento, cando á fin puidésemos vivilo. Ela
confesoume, xusto a noite que tería que ser a nosa noite de vodas, que ela me
tiña preparada tamén unha sorpresa moi bonita. Explicoume que localizara á miña
amiga Susi que vive en Londres e que ela estaría alí tamén na nosa voda sen que
eu soubese nada. Saber que fixo iso por min emocionoume profundamente. Díxome
que igualmente viría cando puidésemos casar, pero non sei cando vai ser iso porque,
de eiquí a que poidamos facelo... teñen que pasar moitos meses, o virus ha de
desaparecer de todos os lugares.
A nosa noite de vodas tamén sería fermosa. Eu tiña
preparada unha sorpresa moi bonita. Arranxei o muíño que foi tan noso, que
estaba totalmente abandonado, e, coa axuda dalgúns amigos, convertino nunha cabana
fermosa á que a levaría. A cabana (antes o noso muíño) estaría toda chea de
candeas, de pétalos de flores, de silencio e moita calma, e ambas as dúas
beberiamos o noso viño preferido, estariamos soas no medio do silencio e
amariámonos paseniñamente, devagar, sen présa, sentindo cada centímetro da nosa
pel, malia coñecérmonos xa cunha exactitude insuperábel, pero aquela noite
sería coma se fose a primeira vez que estariamos xuntas porque todo sería novo
para nós. Teriamos cumprido o noso soño máis fondo, máis agardado, polo que
sempre sorrimos e seguimos crendo no amor. Amaríaa coma se nese momento fósemos
adolescentes, de novo, e estivésemos no noso muíño; ese que tantos segredos
gardou, que tanto nos protexeu e que sempre foi o noso recuncho de amor; o cal
nos estaría acollendo nese momento porque estariamos de novo alí, entre as súas
paredes de madeira. Seguramente sentiriámonos inexpertas, de novo, percorrendo
a nosa pel con dedos trementes, coma se alguén puidese descubrirnos en calquera
momento, descubrindo asemade o bonito que é chegar cada vez máis lonxe no amor,
entre bicos profundos, entregados, doces, sentíndonos a unha da outra sen ter
medo, á fin libres, porque nese momento traeriamos á nosa memoria o recordo de
todas esas ocasións nas que, inseguras, nos pechabamos no noso muíño e nos
bicabamos con medo, pero tamén tentando domear o que espertaba en nós cando nos
tiñamos tan preto a unha da outra.
Moitas veces, síntome adolescente de novo namentres estou
con ela, compartindo con ela todo o que eu son, sentíndoa intimamente comigo,
infinitamente comigo, e síntome tremente de novo ao invadirme a emoción que
esperta en min sempre que estou con ela, porque estar con ela aínda me fai
sentir tan afortunada, sempre me fai sentir tan afortunada, que mesmo me custa
crer que eses momentos sexan reais. Levaba anos desexando tela comigo todas as
noites, sempre que nos apetecese conectarmos desa maneira a unha coa outra,
estarmos tan xuntas que nada existe agás de nós, do noso amor. Agnes non
imaxina o que sentín as primeiras dúas veces que estiven con ela, primeiro á
beiriña do noso río e logo na miña casa, aquela noite na que ela quixo esquecer
todas as promesas que lle fixera a Artemisa, na que quixo ser libre comigo á
fin despois de tantos anos agardándoo, na que quixo deixar atrás o fiel que o
seu corazón lle impoñía ser. Agnes si lembra que, cando ela me bicou por
primeira vez despois de tantos anos sen facelo, alí na beiriña do noso río,
aquela mañá brillante de agosto, eu comecei a tremer toda, desfíxenme entre os
seus brazos. Ela si lembra que eu tremía coma se tivese febre. Facíame tremer a
emoción que nacía en min ao saber que estaba volvendo realidade o meu desexo
máis profundo, o que sempre levei na ialma, dende que era adolescente e me dei
de conta de que estaba fondamente namorada dela. Para min, que se entregase á
fin ao noso amor foi algo que me custou vivir polo intenso que me parecía.
Tiven que agochar unhas bágoas rebeldes que me asolagaron os ollos en varias
ocasións namentres nos bicabamos e nos acariciabamos porque me daba vergonza
que ela vise o profundamente emocionada que estaba, pero ela aseguroume despois
que si se decatara de que mesmo chorei levemente cando estivemos xuntas. A ela
tamén se lle puxo un nó na gorxa en varias ocasións namentres compartiamos todo
o que eramos, á fin, á fin. En especial, aquela noite que ela estivo na miña
casa por primeira vez, fun tan feliz, tan feliz que mesmo crin que a felicidade
faría estoupar o meu corpo, a miña ialma, rebentando por dentro de min e
levándome fisicamente ata as estrelas. Animicamente xa estaba nas estrelas.
Síntome coma unha adolescente inexperta e tímida cada vez
que ela me aperta fortemente contra ela namentres me fai sentir tanta e tanta
ledicia e tan amada, coma se fose a única persoa do mundo que recibe todo o
amor que existe na Terra. Son coma unha papoula fráxil cando ela me acariña
porque me volvo pequena e asemade vólvome grande porque sinto que me fai tocar
as estrelas, síntome libre entre os seus brazos, pero sobre todo feliz, feliz
coma todas esas veces nas que, no verán, chegabamos a miña nai e mais eu á
aldeíña e eu corría polas rúas de pedra, procurándoa entre as casas, tentando
ouvir a súa voz de veludo, tan suave e doce sempre, tan profunda, tan adulta e mesmo
tan silandeira, que tanto me acariñaba ao falar. Non sei dicir en que momento
me dei de conta de que estaba fondamente namorada dela. Só sei que, todos os
anos, agardaba con moitísimos nervios e ilusión o momento de chegarmos á
aldeíña a miña nai e mais eu. Gustábame moito vela antes de que ela se dese de
conta de que me tiña tan preto. Sei que tiña catorce anos cando souben que iso
que me ocorría con ela chamábase amor. Daquela, Silvia xa me falara dalgún
rapaz que lle gustaba moito, pero a min custábame entender por que lle gustaban
eses rapaces dos que tanto me falaba. Eu ficaba en silencio cando ela me
confesaba eses segredos que a ninguén lle contaba. Silvia foi moi precoz no
amor, seica coma min.
Lembro especialmente unha tarde de xullo, dúas semanas
despois do meu aniversario, na que á fin chegamos á aldeíña. A miña nai fora á
nosa casa para abrila e ordenala un pouco e eu quedara atrás na costa que
ascendía á nosa casa, que estaba no máis alto da aldea. A miña nai pediume que
fose tras ela, pero eu pedinlle que me permitise estar uns momentos a soas, que
quería reencontrarme lentamente coa aldeíña. En realidade quería reencontrarme
con Agnes. A miña nai non me dixo nada. Deixoume libre, sabendo que contra a
miña vontade era inútil loitar.
Empardecía e os cumes das montañas refulxían baixo o
lucente ceo. Non había nin unha soa nube, o ceo estaba limpísimo, e o sol, na
súa marcha, pintábao de cores alaranxadas. Había tanto silencio nese momento
que crin que na aldeíña só estabamos a miña nai e máis eu. De cando en vez,
zoaba o vento e movía as pólas das árbores, tan verdes, e o son que facían ao
seren abaneadas polo vento acariñábame a ialma. Aquel ano eu estaba especialmente
mudada. Mudara moito nos últimos meses. Viñérame a menstruación, medrara
bastante, ata medir xa 160 centímetros con só catorce anos. Sempre fora moi
alta para a miña idade. Tiña o cabelo longo, ata a cintura chegábame, con ondas
que caían libres polas miñas costas, e un flouquiño rebelde que nunca conseguía
peitear, que caía tamén coma lle petaba pola miña fronte, cubríndome o ollo
dereito. Lembro que ía vestida cunha saia azul, unhas sandalias moi bonitas e
brancas, desaxeitadas para camiñar por eses terreos, e unha camisa branca
tamén, impoluta. A miña nai teimaba con que levase esa roupa mesmo tendo que
estar na aldea sabendo que se me luxaría en canto comezase a correr polo
bosque, pero aquel solpor non ía ir a ningures porque era tarde xa e só
ceariamos ela e mais eu soíñas na nosa casa. Ao día seguinte, xa poñería esas
saias cortas, esas camisetas vellas e eses zocos que tanto me gustaban, que tan
axeitados eran para camiñar polas rúas de pedra, polo bosque... e quería bañar
no río.
Era moi magriña porque eu era puro nervio, sempre me
estaba a mover, loitaba contra a debilidade que a miña estraña doenza me facía
sentir e corría, facía atletismo e natación, competía moito e sempre estaba
fóra da casa. Non me gustaba comer case e sempre tiña moitas discusións coa
miña nai por culpa da comida, por non querer comer cando tanto deporte facía.
Non sei por que non quería comer, pero sei que non era por cuestións de peso
nin nada diso. Simplemente non me gustaba comer; pero cando estaba na aldeíña comía
todo o que non comía o resto do ano, corría dunha maneira distinta, gozando da
beleza do bosque, da antigüidade das rúas, da liberdade que me inspiraba o ar
limpísimo das montañas. Era coma se me recuperase dunha doenza que só sufría na
cidade. A min sempre me gustou Ourense, pero nunca me sentín ceibe na cidade.
No campo, si era eu. Non obstante, era unha rapaza de cidade, que medrara na
cidade, que tiña costumes demasiado delicados para alguén de campo e iso
poñíase de manifesto cando me relacionaba con Agnes, a quen non lle importaba
luxarse a roupa de terra, de lama, de auga, quen parecía moito menos delicada
ca min en moitos aspectos. Eu sempre vixiaba moito a pulcritude da miña roupa,
pero iso pasábame nos primeiros días do verán. Logo volvíame alguén
absolutamente de campo, ceibe de todas esas prohibicións que rexían a miña vida
na cidade.
Detida no medio da rúa, sentín que a terra me daba a
benvida. “Se lle contase o que sinto á miña nai, pensaría que estou tola”,
lembro que pensei, e entráronme moitas ganas de quitar o meu caderno e os meus
lapis da miña mochila e comezar a pintar o que vía nese momento, de escribir
volvendo versos o que sentía; pero seguín camiñando, mirando para todas partes,
querendo atopar a alguén que me dese a benvida verbalmente á aldea. Había un
ano que non ía á aldea e, naquel momento, dábame de conta de canto botara en
falla estar alí.
Entón, xusto nese momento, ouvín que alguén camiñaba
preto de min. Aceleróuseme o corazón (algo moi habitual en min) cando me dei a
volta e vin que quen viña ata min era Agnes, pero ela aínda non me vira. Subía cun
cesto cheo de amoras. Non lembraba que medrasen amoras preto da nosa aldea, emporiso
me estrañou tanto que ela levase ese froito e pregunteime de onde o quitara.
Pensei entón que fora procuralas moi lonxe de alí; algo que me abraiaría
moitísimo se fose certo porque, daquela, Agnes tiña so dez anos. Dez anos, só,
dez anos. Eu con dez anos non podía nin ir ao Posío, que o tiña pretísimo, coma
agora, que sempre vivín no mesmo sitio... pero ela si ía lonxe, ía soa polo
monte, coa súa vaquiña, que daquela xa non tiña a terriña creo lembrar, pero
iso teríamo que aclarar ela porque non o lembro ben.
E naquel momento ía soa, subía con ese cesto cheo de
amoras. Que ricas estarían. Eran vermellas, redondas, grandes, gordiñas.
Fíxoseme a boca auga.
O que me abraiou ao vela foi o crecida que estaba. Agnes
foi unha cativa moi precoz. A min dábame a sensación de que era mesmo maior ca
min cando falaba comigo, por como se comportaba cos demais, polo responsábel
que era. Ás veces pensaba que os nenos das aldeas eran así, pero axiña
descubría que aquilo non era certo porque os demais nenos eran parvísimos
comparados con ela e parecían moito máis pequenos e brutos.
Subía a rúa con dificultade porque o cesto o levaba
cheísimo, pero cunha enerxía incríbel. O cesto, por certo, levábao na cabeza,
como aprendían a faceren todas as rapazas das aldeas. Camiñaba coma se non
pesase o cesto e coma se tivese moita présa, pero cunha calma que só estaba
nela, no conforme que estaba co mundo e coa súa vida. Mireina aos ollos sen que
ela me vise aínda e detectei neles tanta felicidade e tranquilidade que axiña
esquecín todas esas cousas que me desacougaban. Pregunteime se ela lembraría de
min porque, a última vez que nos viramos, ela tiña só nove anos e ese verán
case que non compartimos momentos porque ela se afastaba de min e dos demais
cativos e sempre entendín por que o facía. Había na aldea cativos e
adolescentes que tamén viñan no verán, só, coma min, e que a insultaban e rían
dela por como ía vestida, porque sempre estaba cos animais e no campo
traballando, cando eles só tiñan que facer os deberes da escola. Lembro dunha
tarde, do ano 86, na que eu fun procurar a Agnes á súa casa para que viñese ao
río connosco. Ela non quería vir. Estaba limpando a corte, axeonllada no chan,
frotando cun trapo e auga con xabón e lixivia. Eu insistinlle moitísimo. Ela
díxome que non quería ir, que non lle apetecía nada ir con eses rapaces, pero
eu insistinlle moitísimo dicíndolle que eu estaría con ela, que non a deixaría
soa. Lembro que lle dixen: “coa calor que tes, que estás suando toda, non
queres bañar no río?” Ela contestábame que non, que non, negándome coa cabeza,
insistente, que non, que non, “que con eses rapaces non vou, Lúa, que con eses
non”, dicíame cunha voz case silandeira, mesmo tremente. “Que eses rapaces non
che van facer nada, veña, que nos agardan”, animeina, pero ela non quería. Ao
final, díxenlle: “tes que relacionarte cos demais, que o resto do ano estarás
soíña, pero agora podes estar con máis amigos”. Esas palabras déronlle no
corazón porque acabou de limpar rapidamente, ergueuse do chan e veu comigo.
Lembro que a súa maneira de vestir contrastaba moitísimo coa nosa, coa miña e
coa dos demais rapaces porque ela era pobre, moi pobre, e case que tiña que
empregar a mesma roupa no inverno có no verán. Levaba un vestido de la, moi
vello e desgastado xa, e cubríase a cabeza cun pano negro que sempre levaba,
fose verán ou inverno, porque era a maneira de vestir das mulleres das aldeas
de eiquí de Galicia, tan antiga xa, tan curiosamente inmutábel. Levaba uns
zocos tamén moi desgastados xa. Eu pensaba que eses zocos lle farían moito dano
nos pés, pero ela non se queixaba e camiñaba coma se nada, con moita decisión e
normalidade. Ademais, esa tarde si que é certo que me tería que ter fixado en
que estaba chea de po e de suor, por estar limpando durante horas as cortes,
por estar no campo o día todo, pero ela aparecía limpa porque a súa pel, a súas
mans brillaban, o seu ollar era limpo tamén. Só tiña o po, a terra e a lama na
roupa, que seguramente ela lavaría no río cando ninguén a vese para tela limpa
ao día seguinte.
Eu estaba ilusionada con levala ao río connosco porque me
apetecía moitísimo estar con ela. Gustábame moito estar con Agnes. Gustábame
falar con ela. Daquela, cando ela tiña nove anos e eu, trece, xa mantiñamos
profundas conversas, aínda que ela non me permitía acceder de pleno ao seu
corazón. Era moi hermética e case non me falaba de ren. Só quería que lle
falase de Ourense. Notábase que a ela a fascinaba Ourense, que lle gustaba
moito ir, cando o podía facer, pero eu non quería falarlle da miña vida na
cidade porque me parecía moito máis interesante todo o que ela me puidese
contar da súa vida na aldea. A min impresionábame moito que alguén puidese
vivir na aldea durante o ano todo. Sabía que na invernía, dende novembro ata finais
de abril, había neve nas montañas, nos camiños, e que era moi duro vivir alí,
traballar no agro todos os días e asemade ir á escola a outra aldea que quedaba
a catro quilómetros da nosa. Abraiábame que Agnes puidese ser feliz alí, pero
ela asegurábame que era moi feliz, que non coñecía outra cousa e que para ela aquilo
era o mellor que había.
Pois lembro que aquela tarde, na que eu me sentía tan contenta
por convencer a Agnes de que viñese comigo ao río, pasou algo que me deixou a
ialma crebada para moito tempo e o corazón cheo de arrepentimento e
culpabilidade. Cando es cativa ou adolescente, non lles dás importancia a
certas cousas que a teñen, e moito, e non te decatas realmente do que pasa ao
teu redor, non es plenamente consciente das cousas. Iso foi o que me ocorreu a
min nesa tarde. Os demais rapaces agardábannos no principio do bosque. Lembro
que estaba Gabriel, o curmán de Agnes, que ía detrás miña botándome piropos
sempre que podía, pero eu pasaba del por completo, logo estaban outros cinco rapaces
que viñan de Vigo, que a min moi ben non me acaían porque eran moi brutos, non
falaban galego e eran parvos porque só pensaban no fútbol e aquel ano estaban
obsesionados con non sei que mundial, e logo dúas rapazas que eran irmás, que
viñan tamén de Ourense, pero delas non tiña queixa. Eran moi guapas e
intelixentes, pero tamén me parecían algo parviñas de cando en vez porque rían
moito as grazas dos rapaces de Vigo, que eran uns parvos perdidos; pero a min
acaíame moi ben Gabriel e tamén con esas rapazas de Ourense podía pasar
momentos moi divertidos e agradábeis cando non estaban os outros parvos. Por
último, había cinco cativos da idade de Agnes, ano arriba, ano abaixo, que
vivían na aldeíña o ano todo, coma ela; pero non falaban nada con Agnes.
Contábanme que ela nunca falaba con eles, que fuxía deles se a atopaban polas
rúas e que nin tan sequera os miraba. Cando me contaban iso, eu pensaba: “por
que é tan tímida?” Pero aquela tarde entendino todo.
Foi un dos rapaces de Vigo, que se chamaba Xoán, quen
falou primeiro. Preguntoume a berros, rindo: “pero, Lúa, por que vés con esa?”
Entón os demais comezaron a dicir que querían que fose eu soa ao río con eles,
que con ela non querían ir porque os podería enfeitizar cos ollos e unha morea
de parvadas máis que eu non conseguía entender. Eu insistinlles en que viría
connosco, insistinlle a Agnes que viñese comigo tomándoa da man cando ela deu
media volta disposta a marchar. Eu díxenlle: “prométoche que non che farán
nada, que estarei contigo”, pero Agnes xa tiña o medo reflectido nos seus
profundos ollos. “Que non, Lúa, que non quero”; pero ao final veu comigo porque
eu a collín fortemente da man namentres lle dicía: “que veñas, non tes que ser
tan covarde, eles non che poden facer nada, tes que ser valente”.
Eles foron falando de moitos temas, rindo namentres
saltaban as pedras e as raíces do bosque, camiño do río, pero Agnes tremía e
non miraba a ningures. Só se deixaba levar por min. Parecía un animaliño
asustado que se sentía ameazado. Eu entón pregunteille por que estaba tan
estarrecida. Ela non me contestou. Só vin que tiña ganas de chorar. Sentinme
moi mal por estala obrigando a que viñese connosco, pero eu quería bañar con
ela no río e non me importaba o que dixesen os demais.
Cando á fin chegamos, entón comezaron a xogar a guindarse
pedras os uns aos outros namentres escapaban correndo entre as árbores, nadaban
polo río, armando un balbordo inmenso. Eu entón afasteime con Agnes de alí. As
rapazas de Ourense tamén xogaban con eles. Estaban en roupa de baño e eles non
deixaban de dicirlles cousas obscenas. Dábanme noxo eses rapaces. Os da aldea
tamén xogaban, pero dun xeito máis acougado, na auga.
Pregunteille a Agnes se quería bañar comigo e ela díxome
que non, que non trouxera roupa de baño. Eu pregunteille se tiña roupa de baño e
ela díxome que non, que, cando viña bañar ao río, bañaba sen nada porque era
onde se podía bañar. Xaora, eu tiña auga corrente na miña casa e non podía
imaxinar como podía vivir ela sen auga corrente, só dependendo da auga do río e
dos pozos.
Sentamos nunhas pedras e ficamos en silencio. Eu non a
quería obrigar a espirse diante de todos eles. Comezaba a entender que Agnes
non tiña nada que ver cos demais, que era unha rapaza única, que non se
mesturaba con eses brutos de Vigo nin cos outros cativos da aldea porque ela
era diferente. Comeceino a entender nese momento, pero non sabía explicar por
que o entendía. Só me daba de conta de que, se quería estar con ela, o tiña que
facer a soas, sen que houbese ninguén ao noso redor e máis o entendín aquela
tarde.
Cando máis a gusto estabamos, achegáronse os rapaces de
Vigo falando en castelán e dicindo parvadas que nin lembro, pero si recordo que
lle pediron a Agnes que xogase con eles. Agnes non lles dicía nada. Mirábaos sen
comprender. Ata daquela, non pensara que Agnes non soubese falar en castelán.
Si que o estudaba na escola, pero evidentemente non o practicaba case que nunca
e emporiso non tiña soltura ao falalo. Eses rapaces déronse de conta do que
ocorría e comezaron a pedirlle cousas ás que ela non respondía. Lembro que lle preguntaron
burlándose dela: “é que non sabes falar? É que es como os animais, que non falan?
Seica sexas un animal ti tamén, coma as vacas coas que sempre estás. Ti es unha
delas!” Falábanlle en castelán, evidentemente, pero, ao veren que ela non lles
dicía nada, empezaron a falarlle en galego burlándose do seu acento; algo que
eu nunca entendín porque eles tamén eran galegos, pero eran uns repugnantiños
que ían a escolas privadas e que rían de todo o que era o campo cando estaban
na aldea. Eses rapaces deixaron de vir axiña que puideron desobedecer aos seus
pais.
Agnes ergueuse de onde estaba sentada e díxome que
marchaba, que tiña cousas que facer, pero entón un deses rapaces colleuna dos
brazos namentres os outros tentaban quitarlle o pano que levaba na cabeza
namentres dicían: “imos comprobar se de verdade é un animal máis”, namentres
tamén tentaban espila turrando das súas roupas. Eu axiña pulei enriba deles,
golpeeinos nos brazos e berreilles: “pero que carallo facedes? Deixádea!” Pero
eles rían, tiraron a Agnes ao chan namentres pugnaban por espila, rachando as
súas roupas. Vin que ela os rabuñaba con rabia, tentando fuxir das súas
gadoupas, pero eran cinco contra unha cativa de nove anos, magrísima e
pequerrechiña. Era imposíbel que puidese librarse deles. Daquela, as rapazas de
Ourense viñeron correndo para axudarme, os cativos da aldea empezaron a rir,
pero, cando se deron de conta de que a situación era tan grave, comezaron a
guindarlles pedras aos de Vigo, que xa conseguiran quitarlle a Agnes o vestido
case por completo. Ela non deixaba de axitarse e de rabuñalos na faciana. Eu
turraba dos brazos de moitos deles tentando que a deixasen en paz, pero eran
fortes coma bestas.
Vin que Agnes choraba e que berraba de rabia, de
impotencia e de noxo. Eu tamén lles gritaba, ordenáballes que a deixasen en
paz, que, se non a deixaban, iría buscar aos seus pais... Non sei que máis
cousas dicía. Entón Gabriel achegouse a nós correndo tamén e berrou con
decisión, ameazando a eses rapaces de botalos fóra da aldea ou de chamar á
policía se non a deixaban. Ameazounos con mallar neles ata arrincarlles os ósos
se non a deixaban en paz. Entón reaccionaron. Deixárona. Afastáronse dela e
saíron correndo namentres os cativos da aldea, as rapazas de Ourense e Gabriel
lles guindaban pedras. Non volvín ver eses rapaces no que me restaba de verán
porque todos fomos contarlles aos seus pais o que ocorrera e marcharon de alí.
Cando se foron, Gabriel saíu en pos deles para vingar o
que lle fixeran á súa curmá, os cativos da aldea foron contarlles aos seus pais
o que pasara e as rapazas quedaron comigo, mirando a Agnes con moitísima mágoa,
pero vin nos seus ollos algo de fastío, mesmo de noxo, e pedinlles que
marchasen. Fixéronme caso axiña.
Agacheime xunta a Agnes, que choraba profundamente
cubríndose como podía o seu corpo espido co seu rachado vestido. Tiña as roupas
estragadísimas, feitas farrapos. Amais, vin que tiña sangue nos brazos e na
barriga. Seguramente foran eses bestas tentando espila. Tamén tiña o pano
descolocado e a súa melena escura, lisa e brillante lle caía libre polos
ombreiros. Malia o que lle acababa de ocorrer, a min pareceume que estaba
fermosísima. Foi a primeira vez que pensei nela dese xeito.
Achegueime a ela coa intención de axudala a levantarse,
pero Agnes golpeoume nas mans e pediume chorando profundamente que a deixase en
paz. Ergueuse dificultosamente do chan e correu lonxe de min. Logo vin que se
espía por completo e metíase na auga tentando lavar tamén a súa roupa. Eu fun
ata ela cun nó na gorxa. Case non podía ver o que había ao meu redor porque
tiña os ollos cheos de bágoas. Precisaba pedirlle perdón, pero Agnes non quería
saber nada de min. Non obstante, sabía que non estaba enfadada comigo, senón
coa situación, e que mesmo se sentía moi avergonzada polo que ocorrera.
Cando estiven ao seu carón, na beiriña do río, miroume e,
entre saloucos, díxome: “xa che dixen eu que non quería ir con eles! Pero ti
non me escoitaches! Ninguén me escoita nunca, nunca!”
Entón pedinlle perdón con desesperación e moitísima culpa.
Pedinlle perdón tantas veces que non sei canto tempo pasei así. Tamén choraba.
Sentíame tan mal que mesmo me parecía que estaba doente. E, efectivamente,
púxenme doente. No solpor, cando estaba na casa, chorando aínda, a miña nai
tomoume a temperatura e descubrimos que tiña febre. Aquel feito enfermárame.
Pero cando estaba pedíndolle perdón ela parecía lonxe de
min, do mundo, de si propia. Saíu da auga e vestiuse coas roupas molladas, correu
polo bosque deica a súa casa e deixoume alí soa na beiriña do río. Fiquei
chorando sen saber que facer e laiándome por ser tan inconsciente e parva; pero
non quería que as cousas quedasen así con Agnes. Erguinme do chan e corrín
deica a súa casa. Precisaba falar con ela, saber que estaba ben. A súa nai
abriume cando petei na porta con desesperación e díxome que Agnes non se
encontraba ben, que quería estar soa, que estaba xunta a lareira, que a tiveran
que acender na metade do verán porque tiña moito frío e porque quería secar as
súas roupas. Eu díxenlle a Anxiños, sen pensar no que dicía, que eu non tiña
nada que ver co que ocorrera, que non quería que pasase algo así, que o sentía
moitísimo, que a tentara defender e non sei cantas cousas máis... pero Anxiños
non estaba enfadada comigo. Só me dixo: “mañá vén vela. Xa estará ben. Non
esquezas que Agnes é unha cativa moi especial. Se queres estar con ela, estade
soíñas. Enténdelo?” Eu díxenlle que si, pedinlle que me permitise vela, pero
Anxiños non me deixou e entendín que non me permitise vela. Só me preguntou se
quería beber auga ou unha cunca de caldo, pero eu díxenlle que non, que xa
marchaba, e pedinlle que lle dixese a Agnes que fora vela.
Logo eu enfermei, tiven un brote da miña estraña doenza e
pasei tres días deitada na cama sen poder saír. Agnes veu verme e tróuxome unha
flor moi bonita, case murcha xa, e tamén un anaquiño de bica que fixera coa súa
nai co pouco que tiñan. Iso amosoume que Agnes nunca estivera enfadada comigo e
que non era rancorosa. Aquel xesto que tivo comigo conquistoume profundamente. Gañouse o meu corazón para sempre sendo tan
boíña comigo.
E, volvendo a esa tarde na que a vía subir pola rúa con
aquel cesto cheo de amoras na cabeza, souben que aqueles momentos tan duros
ficaran atrás, que aquel verán ía ser diferente, sentíao.
Medrara moito. Estaba moito máis alta e o seu corpo xa
non parecía o dunha cativa, senón o dunha muller miúda, aínda moi magriña, pero
con formas sinuosas que a volvían tan fermosa... Levaba, coma era costume nela,
o seu pano negro, o seu vestido mil veces arranxado, os seus zocos de madeira e
ese cesto de vimbio que seguramente fixera ela mesma ou a súa avoa había xa
moito tempo.
Viume inesperadamente. Cando se deu de conta de que eu a
miraba a poucos metros dela, detívose e sorriu con moitísima vergonza. Vin que
ollaba as súas roupas analizando o seu aspecto con disimulo, temerosa de que
non estivese presentábel para min. Aquilo fíxome graza e reveloume que Agnes xa
deixara de ser definitivamente unha cativa.
O sorriso que me dedicaba fíxome sentir bolboretas na
barriga. Entón, nese intre, sentindo o que Agnes espertaba en min, lembrei de
todas esas cousas que Silvia me explicaba verbo do que sentía cando estaba co
rapaz que lle gustaba. “Non pode ser que a min me guste Agnes, pois ela é outra
rapaza”, pensei desorientada; pero, apenas pensei iso, as bolboretas que tiña
na barriga fixéronse máis fortes, coma se quixesen reforzar o que pensaba. “Si,
si, gústame Agnes; pero non pode ser, non pode ser. Eu nunca lle gustarei a
ela”. Debatíame entre o que non podía ser e o que era, mergulleime tanto nos
meus pensamentos que non me dei de conta de que Agnes estaba diante miña,
sorríndome con timidez, ofrecéndome as amoras que levaba no cesto, mirándome
con interese e fascinación. Si, souben axiña que o que tiña nos ollos era
fascinación.
saudoume con vergonza, pero tamén con agarimo, cunha voz
fermosa, unha voz adulta que me chegou ao máis profundo da ialma. Eu non souben
que contestarlle. Estaba tan emocionada de vela que quedara sen verbas.
“Ola, Agnes”, díxenlle á fin sorríndolle. “Canto me
alegro de verte. En realidade agardábate”, confeseille sen poder reterme. Ela
sorriume máis abertamente aínda, máis luminosamente, e díxome: “non sabía que
chegarías tan cedo este verán. Que ben. Colle amoras. Están moi ricas. Collinas
esta tardiña nunha silva que hai no monte. Laveinas no río. Podes levar
algunhas para a túa casa se queres”.
Lembrei que Agnes era pobre e rexeitei con delicadeza o
seu ofrecemento, pero si collín tres amoras que me souberon a vida, a
liberdade, a amor. Si, soubéronme a amor. O amor para min ten o celme das
amoras, tan doce e intenso; porque nese momento descubrira que namorara de
Agnes, que seica levase namorada dela dende había moito tempo. Entendín de
súpeto por que sempre tiña tantas ganas de ir á aldeíña. Non era a aldeíña o
que tanto me atraía, o que tanto me fascinaba. Era ela. Agnes era a aldeíña
para min, pero tamén a identificaba coa terra, co bosque, co río, coas rúas de
pedra, co falar pechado da xente da montaña de Ourense. Sentía tantas cousas
nese momento que case non daba entendido todo o que me pasaba.
“Si que están ricas, si”, díxenlle coa boca chea. “Son as
mellores que probei na miña vida”.
Queríalle dicir que ela tamén era o máis fermoso que vira
nunca, pero non puiden. Estaba fermosa, realmente, porque medrara moito, medía
moito más có ano anterior, estaba aínda moi magriña, pero xa o seu corpo desenvolvérase
bastante, tiña o cabelo longo, negrísimo, lisiño, brillante, caéndolle por
embaixo do pano, que era negro, pero o seu cabelo aínda o era máis, e os seus
ollos miraban con máis comprensión e madurez. O seu sorriso era sincero como
ningún que vira antes. Estaba cheo de vida e felicidade, pero tamén sabía eu que
ela se contiña.
“A miña nai agárdame, pero mañá podemos ir ao río ti e mais
eu, soíñas”, díxenlle tentando que a vergonza non me detivese.
“Mañá teño moito que facer na eira, pero podo ir á
tardiña se queres, que é cando vai máis calor”, respondeume sorríndome
aínda. Que ditosa me sentía se ela me
sorría. Nunca sentira algo semellante.
Mais aquel ano non foi tan sinxelo dixerir o que sentía
por ela. Decotío eu preguntábame que sentía Agnes por min. Cando a ía buscar á
súa casa, vía que lle brillaban moito os ollos e que se lle escapaba a ilusión
pola pel, pola voz e polos seus sorrisos, pero non me atrevía a preguntarlle
nada. Nin tan sequera falaba do amor con ela. Só compartiamos paseos polo
bosque, conversas longuísimas verbo da vida, baños no río, xogos inocentes nas
rúas, tamén no río... e foi un verán cheo de inocencia.
Gústame moitísimo lembrar todo o que fun vivindo con ela
dende que nos coñecemos. Sempre nos coñecemos, realmente, pero, ata eses anos,
fomos como estrañas. Eu sempre fun moito máis faladeira ca ela, que era unha
cativa moi silandeira. Sempre fun moi inqueda e irresponsábel e ela sempre
estaba axudando á súa nai, mesmo ía de aldea en aldea con cestos cheos de leite
cargándoos na cabeza para tentalo vender e sacar algúns cartiños. Loitaban
ambas as dúas pola súa vida cunha fortaleza que a min me faltaba e que me
custaba entender porque eu o tiña todo, todo, nunca pasei fame, nunca souben
que era ter sempre a mesma roupa, os mesmos obxectos... e pouca comida que
levar á boca. Nunca souben que era traballar ata que medrei abondo para querer
dispoñer dos meus propios cartos. Ela si, ela traballou dende cativa no agro,
cos animais, levándoos ao monte para que pacesen. Ela estaba afeita ás
dificultades. Eu non e iso fascinábame profundamente.
E sigo vendo nela a esa rapaza silandeira e forte que
nunca se queixou por ser pobre, por ter que traballar tan duramente. Arestora,
nestes días tan estraños, fixemos unha rutina que ambas as dúas cumprimos con
moito gusto porque así os días teñen máis sentido e facemos quendas nas tarefas
da casa. Está a me gustar vivir estes días con ela. Sinto que nos están a unir
máis e realmente convivir con ela é moi sinxelo, sempre é sinxelo, malia sentirse
de cando en vez tristeiriña e mesmo enfadada coa situación; pero ela sempre me
confesa como se sente. Nunca me di unha verba mal dita e sempre me conta todo o
que pensa. Comparte comigo o que leva por dentro, quéixase diante miña sabendo
que estou de acordo con ela, pero tamén rimos moitísimo, tomámonos as cousas da
mellor maneira posíbel e facemos dos nosos momentos os máis fermosos. Dende
logo, despois lembraremos estes días con moito agarimo.
Ás veces, falamos con Artemisa por teléfono e sorpréndeme
positivamente que Artemisa estea tan tranquila falando con ela e mesmo me quere
saudar. Alégrame que se sinta tan ben. Agnes díxome que esta tarde farían unha
videochamada, á fin, que Artemisa non quere que a vexamos, pero á fin Casandra
parece ser que a convenceu de que non tiña nada de malo que nos vísemos todas.
Será divertido vernos as catro. Sinceramente, gustaríame que fósemos amigas
porque Casandra me acae moi ben e mesmo temos algunhas cousas en común. A nosa
maneira de ser, tan invencíbel ás veces e tan catastrofista noutras, aseméllase
bastante; pero Artemisa tense que sentir ben para podermos ser amigas. Eu estou
disposta a agardar e sei que Agnes tamén.
Agnes pasa dúas horas como mínimo todos os días correndo
na cinta de correr que temos, namentres ve concertos, escoita música. Dime que
precisa moverse dese xeito para desafogar os nervios que ten, que, malia ser
tan tranquiliña, tamén necesita camiñar, correr, e eu tamén fago a miña sesión
de deporte todos os días, pero con coidado porque hei de andarme con tino co
meu corazón, que aínda está algo delicado. Ás veces, pódome desmaiar. De feito,
esta semana pasoume. Sorte que non foi nada importante, pero Agnes asustouse
moito. Estaba tocando o piano e cantando con Agnes e comeceime a encontrar moi
mal. Díxenlle a Agnes que estaba mareada e que me doía o peito. Non lembro nada
máis. Só lembro a voz de Agnes chamándome asustada namentres ela me facía
cheirar alcol e me mollaba as meixelas, o pescozo... e non deixaba de chamarme.
Notaba que a súa voz tremía e iso fíxome reaccionar. Reaccionei cando a ouvín
tan asustada. Estaba entre os seus brazos, coa cabeza apoiada no seu peito, tal
como estivera cando sentamos xuntas á beiriña do río aquela tarde na que cremos
que morrín, na que si me sentín morrer.
Cando a mirei, Agnes pechou os ollos e apertoume
desesperadamente contra ela. Axiña me dei de conta de que estaba chorando profundamente.
Non souben que dicirlle porque entendía perfectamente o que estaba sentindo.
Sóubome moi mal que se sentise así, tan estarrecida. Incorporeime con coidado e
a abracei tamén namentres lle dicía que estaba ben, que non tiña que
preocuparse, que se tranquilizase, que estaba ben. Agnes non deixaba de chorar.
Entendín axiña que o que lle pasaba era que nese momento estoupara nela toda a
tensión que levamos amoreada por mor do que está ocorrendo e tamén estalara na
súa ialma todo ese medo que ela sente dende que isto comezou, ese medo a que a
min me poida ocorrer algo. Díxome xa moitas veces que, se a min me pasase algo
malo, ela non o podería superar. Nese momento no que choraba así, tan desfeita
de medo, ouvín de novo as súas tristes palabras.
“Estou ben, Agnesiña, xúrocho. Só foi un desmaio sen
importancia”, díxenlle; pero ela contestoume que non fora un desmaio sen
importancia porque levaba máis de dez minutos tentando espertarme, que tentaba
chamar a unha ambulancia, pero que non lle collían o teléfono. Iso estrañoume
porque en Ourense non hai tanto colapso nos hospitais como noutras cidades,
pero logo descubrimos que Agnes estaba tan nerviosa que non chamaba ao número
correcto, pobriña. Díxome que non sabía que facer e que estaba tan asustada que
non podía pensar e que non sabería que facer se me ocorría algo... pero por
sorte todo pasou e conseguín acougala. Pobriña. Agardo que non me volva pasar
nada diso. Non quero que se asuste tanto. Ela ten unha ialma moi fráxil. Aínda
ten que vencer definitivamente a pegada da ansiedade. O certo é que eu non podo
pensar no que me ocorrería se a ela lle pasase algo malo, se se infectase, se
estivese doente. Non podo imaxinar a vida sen ela. Ela é a miña vida. Se me
faltase, eu quedaría sen vida. Agora que nos recuperamos para sempre, quero
morrer de velliña entre os seus brazos.
E iso é todo por hoxe. Vou deixar xa de escribir porque
temos que preparar o xantar.
Traducción:
Sábado, 11
de abril de 2020
Llevamos
cuatro semanas confinadas en casa, Agnes sin salir para nada y yo saliendo muy
de vez en cuando; cuatro semanas que pasaron mucho más rápido de lo que
imaginaba que pasarían; mas aún el fin no se asoma por el horizonte de nuestros
días. Esta situación parece infinita y poder alargarse hasta que se terminen
todos los días de la Historia. Lo que más me estremece no es saber que todavía
nos quedan muchos días de confinamiento, sino ser consciente de que, cuando
todo esto comience a pasar, nada será como antes. La sociedad ha cambiado para
siempre. Tendremos que ir por la calle y por los sitios todos protegiéndonos
con máscaras e incluso guantes. Cuando todo esto pase y podamos mirar a nuestro
alrededor, entonces nos daremos cuenta de cuánta gente falta, sentiremos todos
los vacíos que dejaron las personas que este virus llevó a la muerte. Hay
conocidos que ya no tienen la misma familia, que perdieron a seres queridos,
que incluso sufrieron la enfermedad y que quedaron afectados para siempre. Este
virus ha asesinado muchas vidas, pero también el bienestar de muchas personas y
puso en peligro todo lo que con tanto esfuerzo construimos nosotras y muchos de
nosotros. Este virus no desaparecerá nunca. La única manera de que consigamos
vencerlo es descubriendo una vacuna o un medicamento que lo combata; pero,
mientras ese momento no llegue, estará siempre amenazando nuestras vidas, nunca
nos dejará en paz e incluso podrá resurgir con más fuerza cuando creamos que ya
pasó todo.
A mí ya no
me importa si este virus fue inventado por manos humanas para beneficio de
ciertos países. Lo único que me importa es que todo esto pase. No me importa de
dónde proviene este virus porque conocer su origen no nos va a ayudar a detener
el avance de la muerte, que está llenándose de todas esas vidas que se lleva a
su mundo. La muerte está alimentándose de todos esos seres que respiraban
tranquilamente antes de que este virus apareciese; siendo su mayor siervo en
muchísimos siglos. Nunca había visto algo semejante. Aquí en Galicia sobre todo
están muriendo personas mayores, pero también se marchan personas jóvenes que
no tenían ninguna dificultad respiratoria y que aparentemente estaban sanas.
Todavía no puedo creer que esto esté ocurriendo. Me cuesta aceptar que esto sea
real, pero es tan real como nuestros días, como nuestras noches y todo lo que
vivimos en este tiempo tan extraño.
Nunca pensé
que viviríamos algo así. Ahora Agnes y yo tendríamos que estar de viaje. Al
final decidimos ir a los Alpes suizos porque Agnes siempre quiso conocer esas
montañas. Pasaríamos varias semanas descubriendo los preciosos rincones que se
esconden en esas verdes y mágicas montañas, alejadas de todo lo que conocemos y
muy cerca de la naturaleza. La semana pasada, si todo estuviese bien, ahora
mismo, estaríamos preparando las últimas cosiñas para nuestra boda, que sería
al día siguiente. Me da mucha impotencia no haberme podido casar con ella. Es
como si me hubiesen prohibido el deseo más antiguo que guardo en mi corazón. Me
da rabia que nos hayan impedido unirnos cuando llevo tantos años aguardando
poder hacerlo. Tenía un montón de sorpresas preparadas para ella. Tenía pensado
que sonase la canción gallega que más la emociona y le llega al corazón
mientras caminaba sobre un mar lleno de algodón, hacia mí, que estaría
esperándola en la plaza de nuestra aldea, y ella caminaría hasta mí, brillando
bajo los últimos rayos del ocaso, brillando como si toda ella fuese la luna en
la tierra. Y, justo en ese momento en el que ella saldría de su casa acompañada
por su madre, comenzarían a tocar “Quen puidera namorala” varios gaiteros y la
cantarían para que sonase en la aldea toda, para que ella sintiese la emoción
más hermosa de su vida. Ella me dijo hace un tiempo, mientras sonaba “Quen
puidera namorala” de Milladoiro: “quiero que esta canción suene en nuestra
boda”, pero no sé si se acordaría de esa petición cuando viviésemos ese
momento, cuando al fin pudiésemos vivirlo. Ella me confesó, justo la noche que
tendría que haber sido nuestra noche de bodas, que ella me tenía preparada
también una sorpresa muy bonita. Me explicó que había localizado a mi amiga
Susi que vive en Londres y que ella estaría allí también en nuestra boda sin
que yo supiese nada. Saber que hizo eso por mí me emocionó profundamente. Me
dijo que igualmente vendría cuando nos pudiésemos casar, pero no sé cuándo va a
ser eso porque, de aquí a que podamos hacerlo... tienen que pasar muchos meses,
el virus ha de desaparecer de todos los lugares.
Nuestra
noche de bodas también habría sido hermosa. Yo tenía preparada una sorpresa muy
bonita. Arreglé el molino que fue tan nuestro, que estaba totalmente
abandonado, y, con la ayuda de algunos amigos, lo convertí en una cabaña
hermosa a la que la habría llevado. La cabaña (antes nuestro molino) estaría
toda llena de velas, de pétalos de flores, de silencio y de mucha calma, y
ambas beberíamos nuestro vino preferido, estaríamos solas en medio del silencio
y nos amaríamos poquiño a poco, lentamente, sin prisa, sintiendo cada
centímetro de nuestra piel, pese a conocernos ya con una exactitud insuperable,
pero aquella noche habría sido como si fuese la primera vez que estaríamos
juntas porque todo sería nuevo para nosotras. Habríamos cumplido nuestro sueño
más hondo, más esperado, por el que siempre sonreímos y seguimos creyendo en el
amor. La amaría como si en ese momento fuésemos adolescentes, de nuevo, y
estuviésemos en nuestro molino; ése que tantos secretos guardó, que tanto nos
protegió y que siempre fue nuestro rincón de amor; el cual estaría acogiéndonos
en ese momento porque estaríamos de nuevo allí, entre sus paredes de madera.
Seguramente nos sentiríamos inexpertas, de nuevo, recorriendo nuestra piel con
dedos trémulos, como si alguien pudiese descubrirnos en cualquier momento,
descubriendo a la vez lo bonito que es llegar cada vez más lejos en el amor,
entre besos profundos, entregados, dulces, sintiéndonos la una de la otra sin
tener miedo, al fin libres, porque en ese momento traeríamos a nuestra memoria
el recuerdo de todas esas ocasiones en las que, inseguras, nos encerrábamos en
nuestro molino y nos besábamos con miedo, pero también intentando dominar lo
que se despertaba en nosotras cuando nos teníamos tan cerca la una de la otra.
Muchas
veces, me siento adolescente de nuevo mientras estoy con ella, compartiendo con
ella todo lo que yo soy, sintiéndola íntimamente conmigo, infinitamente
conmigo, y me siento trémula de nuevo al invadirme la emoción que se despierta
en mí siempre que estoy con ella, porque estar con ella todavía me hace sentir
tan afortunada, siempre me hace sentir tan afortunada, que incluso me cuesta
creer que esos momentos sean reales. Llevaba años deseando tenerla conmigo
todas las noches, siempre que nos apeteciese conectarnos de esa manera la una
con la otra, estar tan juntas que nada existe excepto nosotras, nuestro amor.
Agnes no imagina lo que sentí las primeras dos veces que estuve con ella,
primero a la orilliña de nuestro río y luego en mi casa, aquella noche en la
que ella quiso olvidar todas las promesas que le había hecho a Artemisa, en la
que quiso ser libre conmigo al fin después de tantos años esperándolo, en la
que quiso dejar atrás lo fiel que su corazón le imponía ser. Agnes sí recuerda
que, cuando ella me besó por primera vez después de tantos años sin hacerlo,
allí en la orilliña de nuestro río, aquella mañana brillante de agosto, yo
comencé a temblar toda, me deshice entre sus brazos. Ella sí recuerda que yo
temblaba como si tuviese fiebre. Me hacía temblar la emoción que nacía en mí al
saber que estaba volviendo realidad mi deseo más profundo, el que siempre llevé
en el alma, desde que era adolescente y me di cuenta de que estaba hondamente
enamorada de ella. Para mí, que se entregase al fin a nuestro amor fue algo que
me costó vivir por lo intenso que me parecía. Tuve que ocultar unas lágrimas
rebeldes que me habían inundado los ojos en varias ocasiones mientras nos
besábamos y nos acariciábamos porque me daba vergüenza que ella viese lo
profundamente emocionada que estaba, pero ella me aseguró después que sí se
había percatado de que incluso lloré levemente cuando estuvimos juntas. A ella
también se le puso un nudo en la garganta en varias ocasiones mientras
compartíamos todo lo que éramos, al fin, al fin. En especial, aquella noche que
ella estuvo en mi casa por primera vez, fui tan feliz, tan feliz que incluso
creí que la felicidad haría explotar mi cuerpo, mi alma, reventando por dentro
de mí y llevándome físicamente hasta las estrellas. Anímicamente ya estaba en
las estrellas.
Me siento
como una adolescente inexperta y tímida cada vez que ella me aprieta fuertemente
contra ella mientras me hace sentir tanta y tanta felicidad y tan amada, como
si fuese la única persona del mundo que recibe todo el amor que existe en la
Tierra. Soy como una amapola frágil cuando ella me acaricia porque me vuelvo
pequeña y a la vez me vuelvo grande porque siento que me hace tocar las
estrellas, me siento libre entre sus brazos, pero sobre todo feliz, feliz como
todas esas veces en las que, en verano, llegábamos mi madre y yo a la aldeíña y
yo corría por las calles de piedra, buscándola entre las casas, intentando oír
su voz de terciopelo, tan suave y dulce siempre, tan profunda, tan adulta e
incluso silente, que tanto me acariciaba al hablar. No sé decir en qué momento me
di cuenta de que estaba hondamente enamorada de ella. Sólo sé que, todos los
años, esperaba con muchísimos nervios e ilusión el momento de llegar a la
aldeíña mi madre y yo. Me gustaba mucho verla antes de que ella se diese cuenta
de que me tenía tan cerca. Sé que tenía catorce años cuando supe que eso que me
ocurría con ella se llamaba amor. En aquel entonces, Silvia ya me había hablado
de algún chico que le gustaba mucho, pero a mí me costaba entender por qué le
gustaban esos chicos de los que tanto me hablaba. Yo permanecía en silencio
cuando ella me confesaba esos secretos que a nadie le contaba. Silvia fue muy
precoz en el amor, quizás como yo.
Recuerdo
especialmente una tarde de julio, dos semanas después de mi cumpleaños, en la
que al fin llegamos a la aldeíña. Mi madre había ido a nuestra casa para
abrirla y ordenarla un poco y yo me había quedado atrás en la cuesta que ascendía
a nuestra casa, que estaba en lo más alto de la aldea. Mi madre me pidió que
fuese tras ella, pero yo le pedí que me permitiese estar unos momentos a solas,
que quería reencontrarme lentamente con la aldeíña. En realidad quería
reencontrarme con Agnes. Mi madre no me dijo nada. Me dejó libre, sabiendo que
contra mi voluntad era inútil luchar.
Atardecía y
las cumbres de las montañas refulgían bajo el luciente cielo. No había ni una
sola nube, el cielo estaba limpísimo, y el sol, en su marcha, lo pintaba de
colores anaranjados. Había tanto silencio en ese momento que creí que en la
aldeíña sólo estábamos mi madre y yo. De vez en cuando, soplaba el viento y
movía las ramas de los árboles, tan verdes, y el sonido que hacían al ser
mecidas por el viento me acariciaba el alma. Aquel año yo estaba especialmente
cambiada. Había cambiado mucho en los últimos meses. Me había venido la
menstruación, había crecido bastante, hasta medir ya 160 centímetros con sólo
catorce años. Siempre había sido muy alta para mi edad. Tenía el cabello largo,
hasta la cintura me llegaba, con ondas que caían libres por mi espalda, y un
flequillo rebelde que nunca conseguía peinar, que me caía también como le daba
la gana por la frente, cubriéndome el ojo derecho. Recuerdo que iba vestida con
una falda azul, unas sandalias muy bonitas y blancas, inadecuadas para caminar
por esos terrenos, y una camisa blanca también, impoluta. Mi madre se empeñaba
en que llevase esa ropa incluso teniendo que estar en la aldea sabiendo que me
la mancharía en cuanto comenzase a correr por el bosque, pero aquel ocaso no
iba a ir a ningún sitio porque ya era tarde y sólo cenaríamos ella y yo soliñas
en nuestra casa. Al día siguiente, ya me pondría esas faldas cortas, esas
camisetas viejas y esos zuecos que tanto me gustaban, que tan adecuados eran
para caminar por las calles de piedra, por el bosque... y quería bañarme en el
río.
Era muy
delgadiña porque yo era puro nervio, siempre estaba moviéndome, luchaba contra
la debilidad que mi extraña enfermedad me hacía sentir y corría, hacía
atletismo y natación, competía mucho y siempre estaba fuera de casa. No me
gustaba comer casi y siempre tenía muchas discusiones con mi madre por culpa de
la comida, por no querer comer cuando tanto deporte hacía. No sé por qué no
quería comer, pero sé que no era por cuestiones de peso ni nada de eso.
Simplemente no me gustaba comer, pero cuando estaba en la aldeíña comía todo lo
que no comía el resto del año, corría de una manera distinta, disfrutando de la
belleza del bosque, de la antigüedad de las calles, de la libertad que me
inspiraba el aire limpísimo de las montañas. Era como si me recuperase de una
enfermedad que sólo sufría en la ciudad. A mí siempre me gustó Ourense, pero
nunca me sentí libre en la ciudad. En el campo, sí era yo. No obstante, era una
chica de ciudad, que había crecido en la ciudad, que tenía costumbres demasiado
delicadas para alguien de campo y eso se ponía de manifiesto cuando me
relacionaba con Agnes, a quien no le importaba mancharse la ropa de tierra, de
barro, de agua, quien parecía mucho menos delicada que yo en muchos aspectos.
Yo siempre vigilaba mucho la pulcritud de mi ropa, pero eso me pasaba los
primeros días del verano. Luego me volvía alguien absolutamente de campo, libre
de todas esas prohibiciones que regían mi vida en la ciudad.
Detenida en
medio de la calle, sentí que la tierra me daba la bienvenida. “Si le contase lo
que siento a mi madre, pensaría que estoy loca”, recuerdo que pensé, y me
entraron muchas ganas de sacar mi cuaderno y mis lápices de mi mochila y
comenzar a pintar lo que veía en ese momento, de escribir volviendo versos lo
que sentía; pero seguí caminando, mirando para todas partes, queriendo
encontrar a alguien que me diese la bienvenida verbalmente a la aldea. Hacía un
año que no iba a la aldea y, en aquel momento, me daba cuenta de cuánto había
echado en falta estar allí.
Entonces,
justo en ese momento, oí que alguien caminaba cerca de mí. Se me aceleró el
corazón (algo muy habitual en mí) cuando me di la vuelta y vi que quien venía
hasta mí era Agnes, pero ella aún no me había visto. Subía con un cesto lleno
de moras. No recordaba que creciesen moras cerca de nuestra aldea, por eso me
extrañó tanto que ella llevase ese fruto y me pregunté de dónde lo había
sacado. Pensé entonces que había ido a buscarlas muy lejos de allí; algo que me
asombraría mucho si fuese cierto porque, en aquel entonces, Agnes tenía sólo
diez años. Diez años, sólo, diez años. Yo con diez años no podía ni ir al
Posío, que lo tenía cerquísima, como ahora, que siempre he vivido en el mismo
sitio... ella sí iba lejos, iba sola por el monte, con su vaquiña, que en aquel
entonces ya no tenía a la Terriña creo recordar, pero eso tendría que
aclarármelo ella porque no lo recuerdo bien.
Y en aquel
momento iba sola, subía con ese cesto lleno de moras. Qué ricas estarían. Eran
rojas, redondas, grandes, gordiñas. Se me hizo la boca agua.
Lo que me
sorprendió al verla fue lo crecida que estaba. Agnes fue una niña muy precoz. A
mí me daba la sensación de que era incluso mayor que yo cuando hablaba conmigo,
por cómo se comportaba con los demás, por lo responsable que era. A veces
pensaba que los niños de las aldeas eran así, pero enseguida descubría que
aquello no era cierto porque los demás niños eran tontísimos comparados con
ella y parecían mucho más pequeños y brutos.
Subía la
calle con dificultad porque el cesto lo llevaba llenísimo, pero con una energía
increíble. El cesto, por cierto, lo llevaba en la cabeza, como aprendían a
hacer todas las chicas de las aldeas. Caminaba como si no pesase el cesto y
como si tuviese mucha prisa, pero con una calma que sólo estaba en ella, en lo
conforme que estaba con el mundo y con su vida. La miré a los ojos sin que ella
me viese aún y detecté en ellos tanta felicidad y tranquilidad que enseguida
olvidé todas esas cosas que me desasosegaban. Me pregunté si ella se acordaría
de mí porque, la última vez que nos habíamos visto, ella tenía sólo nueve años
y ese verano casi no compartimos momentos porque ella se alejaba de mí y de los
demás niños y siempre entendí por qué lo hacía. Había en la aldea niños y
adolescentes que también venían en verano, sólo, como yo, y que la insultaban y
se reían de ella por cómo iba vestida, porque siempre estaba con los animales y
en el campo trabajando, cuando ellos sólo tenían que hacer los deberes de la
escuela. Me acuerdo de una tarde, del año 86, en la que yo fui a buscar a Agnes
a su casa para que viniese al río con nosotros. Ella no quería venir. Estaba
limpiando la cuadra, arrodillada en el suelo, frotando con un trapo y agua con
jabón y lejía. Yo le insistí muchísimo. Ella me dijo que no quería ir, que no
le apetecía nada ir con esos chicos, pero yo le insistí muchísimo diciéndole
que yo estaría con ella, que no la dejaría sola. Recuerdo que le dije: “con el
calor que tienes, que estás sudando toda, ¿no quieres bañarte en el río?” Ella
me contestaba que no, que no, negándome con la cabeza, insistente, que no, que
no, “que con esos chicos no voy, Lúa, que con ésos no”, me decía con una voz
casi silenciosa, incluso trémula. “Que esos chicos no van a hacerte nada,
venga, que nos esperan”, la animé, pero ella no quería. Al final, le dije:
“tienes que relacionarte con los demás, que el resto del año estarás soliña,
pero ahora puedes estar con más amigos”. Esas palabras le dieron en el corazón
porque acabó de limpiar rápidamente, se levantó del suelo y vino conmigo.
Recuerdo que su manera de vestir contrastaba muchísimo con la nuestra, con la
mía y con la de los demás chicos porque ella era pobre, muy pobre, y casi tenía
que emplear la misma ropa en invierno que en verano. Llevaba un vestido de
lana, muy viejo y desgastado ya, y se cubría la cabeza con un pañuelo negro que
siempre llevaba, fuese verano o invierno, porque era la manera de vestir de las
mujeres de las aldeas de aquí de Galicia, tan antigua ya, tan curiosamente
inmutable. Llevaba unos zuecos también muy desgastados ya. Yo pensaba que esos
zuecos le harían mucho daño en los pies, pero ella no se quejaba y caminaba como
si nada, con mucha decisión y normalidad. Además, esa tarde sí que es cierto
que tendría que haberme fijado en que estaba llena de polvo y sudor, por estar
limpiando durante horas las cuadras, por estar en el campo todo el día, pero
ella aparecía limpia porque su piel, sus manos brillaban, su mirada era limpia
también. Sólo tenía el polvo, la tierra y el barro en la ropa, que seguramente
ella lavaría en el río cuando nadie la viese para tenerla limpia al día
siguiente.
Yo estaba
ilusionada con llevarla al río con nosotros porque me apetecía muchísimo estar
con ella. Me gustaba mucho estar con Agnes. Me gustaba hablar con ella. En
aquel entonces, cuando ella tenía nueve años y yo, trece, ya manteníamos
profundas conversaciones, aunque ella no me permitía acceder de pleno a su
corazón. Era muy hermética y casi no me hablaba de nada. Sólo quería que le
hablase de Ourense. Se notaba que a ella la fascinaba Ourense, que le gustaba
mucho ir, cuando podía hacerlo, pero yo no quería hablarle de mi vida en la
ciudad porque me parecía mucho más interesante todo lo que ella pudiese
contarme de su vida en la aldea. A mí me impresionaba mucho que alguien pudiese
vivir en la aldea durante todo el año. Sabía que en invierno, desde noviembre
hasta finales de abril, había nieve en las montañas, en los caminos, y que era
muy duro vivir allí, trabajar en el campo todos los días y a la vez ir a la
escuela a otra aldea que quedaba a cuatro kilómetros de la nuestra. Me
asombraba que Agnes pudiese ser feliz allí, pero ella me aseguraba que era muy
feliz, que no conocía otra cosa y que para ella aquello era lo mejor que había.
Pues
recuerdo que aquella tarde, en la que yo me sentía tan contenta por convencer a
Agnes de que viniese conmigo al río, pasó algo que me dejó el alma quebrada para
mucho tiempo y el corazón lleno de arrepentimiento y culpabilidad. Cuando eres
pequeña o adolescente, no les das importancia a ciertas cosas que la tienen, y
mucho, y no te das cuenta realmente de lo que pasa a tu alrededor, no eres
plenamente consciente de las cosas. Eso fue lo que me ocurrió a mí en esa
tarde. Los demás chicos nos esperaban al principio del bosque. Recuerdo que
estaba Gabriel, el primo de Agnes, que iba detrás de mí echándome piropos
siempre que podía, pero yo pasaba de él por completo, luego estaban otros cinco
chicos que venían de Vigo, que a mí muy bien no me caían porque eran muy
brutos, no hablaban gallego y eran tontos porque sólo pensaban en el futbol y
aquel año estaban obsesionados con no sé qué mundial, y luego dos chicas que eran
hermanas, que venían también de Ourense, pero de ellas no tenía queja. Eran muy
guapas e inteligentes, pero también me parecían algo tontiñas de vez en cuando
porque reían mucho las gracias de los chicos de Vigo, que eran unos tontos
perdidos, pero a mí me caía muy bien Gabriel y también con esas chicas de
Ourense podía pasar momentos muy divertidos y agradables cuando no estaban los
otros tontos. Por último, había cinco niños de la edad de Agnes, año arriba,
año abajo, que vivían en la aldeíña todo el año, como ella; pero no hablaban
nada con Agnes. Me contaban que ella nunca hablaba con ellos, que huía de ellos
si la encontraban por las calles y que ni tan siquiera los miraba. Cuando me
contaban eso, yo pensaba: “¿por qué es tan tímida?” Pero aquella tarde lo
entendí todo.
Fue uno de
los chicos de Vigo, que se llamaba Xoán, quien habló primero. Me preguntó a
gritos, riéndose: “pero, Lúa, ¿por qué vienes con ésa?” Entonces los demás
comenzaron a decir que querían que fuese yo sola al río con ellos, que con ella
no querían ir porque podría hechizarlos con los ojos y un montón de tonterías
más que yo no conseguía entender. Yo les insistí en que vendría con nosotros,
le insistí a Agnes que viniese conmigo tomándola de la mano cuando ella dio
media vuelta dispuesta a marcharse. Yo le dije: “te prometo que no te harán
nada, que estaré contigo”, pero Agnes ya tenía el miedo reflejado en sus
profundos ojos. “Que no, Lúa, que no quiero”, pero al final vino conmigo porque
yo la cogí fuertemente de la mano mientras le decía: “que vengas, no tienes que
ser tan cobarde, ellos no pueden hacerte nada, tienes que ser valiente”.
Ellos
fueron hablando de muchos temas, riendo mientras saltaban las piedras y las
raíces del bosque, camino del río, pero Agnes temblaba y no miraba a ninguna
parte. Sólo se dejaba llevar por mí. Parecía un animaliño asustado que se
sentía amenazado. Yo entonces le pregunté por qué estaba tan aterrorizada. Ella
no me contestó. Sólo vi que tenía ganas de llorar. Me sentí muy mal por estar
obligándola a que viniese con nosotros, pero yo quería bañarme con ella en el
río y no me importaba lo que dijesen los demás.
Cuando al
fin llegamos, entonces comenzaron a jugar a tirarse piedras los unos a los
otros mientras escapaban corriendo entre los árboles, nadaban por el río,
armando un jaleo inmenso. Yo entonces me alejé con Agnes de allí. Las chicas de
Ourense también jugaban con ellos. Estaban en ropa de baño y ellos no dejaban
de decirles cosas obscenas. Me daban asco esos chicos. Los de la aldea también
jugaban, pero de un modo más tranquilo, en el agua.
Le pregunté
a Agnes si se quería bañar conmigo y ella me dijo que no, que no había traído
ropa de baño. Yo le pregunté si tenía ropa de baño y ella me dijo que no, que,
cuando venía a bañarse en el río, se bañaba sin nada porque era donde se podía
bañar. Claro, yo tenía agua corriente en mi casa y no podía imaginar como podía
vivir ella sin agua corriente, sólo dependiendo del agua del río y de los
pozos.
Nos
sentamos en unas piedras y permanecimos en silencio. Yo no quería obligarla a
desnudarse delante de todos ellos. Comenzaba a entender que Agnes no tenía nada
que ver con los demás, que era una chica única, que no se mezclaba con esos
brutos de Vigo ni con los otros niños de la aldea porque ella era diferente.
Comencé a entenderlo en ese momento, pero no sabía explicar por qué lo
entendía. Sólo me daba cuenta de que, si quería estar con ella, tenía que
hacerlo a solas, sin que hubiese nadie a nuestro alrededor y más lo entendí
aquella tarde.
Cuando más
a gusto estábamos, se acercaron los chicos de Vigo hablando en castellano y
diciendo tonterías que ni recuerdo, pero sí recuerdo que le pidieron a Agnes
que jugase con ellos. Agnes no les decía nada. Los miraba sin comprender. Hasta
entonces, no había pensado que Agnes no supiese hablar en castellano. Sí que lo
estudiaba en la escuela, pero evidentemente no lo practicaba casi nunca y por
eso no tenía soltura al hablarlo. Esos chicos se dieron cuenta de lo que
ocurría y comenzaron a pedirle cosas a las que ella no respondía. Recuerdo que le
preguntaron burlándose de ella: “¿es que no sabes hablar? ¿Es que eres como los
animales, que no hablan? Quizás seas un animal tú también, como las vacas con
las que siempre estás. ¡Tú eres una de ellas!” Le hablaban en castellano,
evidentemente, pero, al ver que ella no les decía nada, empezaron a hablar en
gallego burlándose de su acento; algo que yo nunca entendí porque ellos también
eran gallegos, pero eran unos pijos que iban a escuelas privadas y que se reían
de todo lo que era el campo cuando estaban en la aldea. Esos chicos dejaron de
venir enseguida que pudieron desobedecer a sus padres.
Agnes se
levantó de donde estaba sentada y me dijo que se marchaba, que tenía cosas que
hacer, pero entonces uno de esos chicos la cogió de los brazos mientras los
otros intentaban quitarle el pañuelo que llevaba en la cabeza mientras decían:
“vamos a comprobar si de verdad es un animal más”, mientras también intentaban
desnudarla tirando de sus ropas. Yo enseguida salté encima de ellos, los golpeé
en los brazos y les grité: “pero ¿qué carallo hacéis? ¡Dejadla!” Pero ellos se
reían, tiraron a Agnes al suelo mientras pugnaban por desnudarla, rasgando sus
ropas. Vi que ella los arañaba con rabia, intentando huir de sus garras, pero
eran cinco contra una niña de nueve años, delgadísima y pequeñísima. Era
imposible que pudiese librarse de ellos. Entonces, las chicas de Ourense
vinieron corriendo para ayudarme, los niños de la aldea empezaron a reírse,
pero, cuando se dieron cuenta de que la situación era tan grave, comenzaron a
tirarles piedras a los de Vigo, que ya habían conseguido quitarle a Agnes el
vestido casi por completo. Ella no dejaba de agitarse y de arañarlos en la
cara. Yo tiraba de los brazos de muchos de ellos intentando que la dejasen en
paz, pero eran fuertes como bestias.
Vi que
Agnes lloraba y que chillaba de rabia, de impotencia y de asco. Yo también les
gritaba, les ordenaba que la dejasen en paz, que, si no la dejaban, iría a
buscar a sus padres... No sé qué más cosas decía. Entonces Gabriel se acercó a
nosotros corriendo también y gritó con decisión, amenazando a esos chicos de
echarlos fuera de la aldea o de llamar a la policía si no la dejaban en paz.
Los amenazó con darles una paliza hasta arrancarles los huesos si no la dejaban
en paz. Entonces reaccionaron. La dejaron. Se alejaron de ella y salieron
corriendo mientras los niños de la aldea, las chicas de Ourense y Gabriel les
lanzaban piedras. No volví a ver a esos chicos en lo que me restaba de verano
porque todos fuimos a contarles a sus padres lo que había ocurrido y se
marcharon de allí.
Cuando se
fueron, Gabriel salió en pos de ellos para vengar lo que le habían hecho a su
prima, los niños de la aldea fueron a contarles a sus padres lo que había pasado
y las chicas se quedaron conmigo, mirando a Agnes con muchísima pena, pero vi
en sus ojos algo de hastío, incluso de asco, y les pedí que se marchasen. Me
hicieron caso enseguida.
Me agaché
junto a Agnes, que lloraba profundamente cubriéndose como podía su cuerpo
desnudo con su rasgado vestido. Tenía las ropas estropeadísimas, hechas
harapos. Además, vi que tenía sangre en los brazos y en la barriga. Seguramente
habían sido esos bestias intentando desnudarla. También tenía el pañuelo
descolocado y su melena oscura, lisa y brillante le caía libre por los hombros.
A pesar de lo que le acababa de ocurrir, a mí me pareció que estaba
hermosísima. Fue la primera vez que pensé en ella de ese modo.
Me acerqué
a ella con la intención de ayudarla a levantarse, pero Agnes me golpeó en las
manos y me pidió llorando profundamente que la dejase en paz. Se levantó
dificultosamente del suelo y corrió lejos de mí. Luego vi que se desnudaba por
completo y se metía en el agua intentando lavar también su ropa. Yo fui hasta ella
con un nudo en la garganta. Casi no podía ver lo que había a mi alrededor
porque tenía los ojos llenos de lágrimas. Necesitaba pedirle perdón, pero Agnes
no quería saber nada de mí. No obstante, sabía que no estaba enfadada conmigo,
sino con la situación, y que incluso se sentía muy avergonzada por lo que había
ocurrido.
Cuando
estuve a su lado, en la orilliña del río, me miró y, entre sollozos, me dijo:
“¡ya te dije yo que no quería ir con ellos! ¡Pero tú no me escuchaste! ¡Nadie
me escucha nunca, nunca!”
Entonces le
pedí perdón con desesperación y muchísima culpa. Le pedí perdón tantas veces
que no sé cuánto tiempo pasé así. También lloraba. Me sentía tan mal que
incluso me parecía que estaba enferma. Y, efectivamente, me puse enferma. Al
atardecer, cuando estaba en casa, llorando todavía, mi madre me tomó la
temperatura y descubrimos que tenía fiebre. Aquel hecho me había enfermado.
Pero cuando
estaba pidiéndole perdón ella parecía lejos de mí, del mundo, de sí misma.
Salió del agua y se vistió con las ropas mojadas, corrió por el bosque hasta su
casa y me dejó allí sola en la orilliña del río. Permanecí llorando sin saber
qué hacer y lamentándome por ser tan inconsciente y tonta; pero no quería que
las cosas quedasen así con Agnes. Me levanté del suelo y corrí hasta su casa.
Necesitaba hablar con ella, saber que estaba bien. Su madre me abrió cuando
llamé a la puerta con desesperación y me dijo que Agnes no se encontraba bien,
que quería estar sola, que estaba junto a la lareira, que habían tenido que encenderla
en mitad del verano porque tenía mucho frío y porque quería secar sus ropas. Yo
le dije a Anxiños, sin pensar en lo que decía, que yo no tenía nada que ver con
lo que había ocurrido, que no quería que pasase algo así, que lo sentía
muchísimo, que había intentado defenderla y no sé cuántas cosas más... pero
Anxiños no estaba enfadada conmigo. Sólo me dijo: “mañana ven a verla. Ya
estará bien. No olvides que Agnes es una niña muy especial. Si quieres estar
con ella, estad soliñas. ¿Lo entiendes?” Yo le dije que sí, le pedí que me
permitiese verla, pero Anxiños no me dejó y entendí que no me permitiese verla.
Sólo me preguntó si quería beber agua o una taza de caldo, pero yo le dije que
no, que ya me marchaba, y le pedí que le dijese a Agnes que había ido a verla.
Luego
enfermé. Tuve un brote de mi extraña dolencia y pasé tres días tumbada en la
cama sin poder salir. Agnes vino a verme y me trajo una flor muy bonita, casi
marchita ya, y también un trociño de bica que había hecho con su madre con lo
poco que tenían. Eso me demostró que Agnes nunca había estado enfadada conmigo
y que no era rencorosa. Aquel gesto que tuvo conmigo me conquistó
profundamente. Se ganó mi corazón para siempre siendo tan bueniña conmigo.
Y,
volviendo a esa tarde en la que la veía subir por la calle con aquel cesto
lleno de moras en la cabeza, supe que aquellos momentos tan duros habían
quedado atrás, que aquel verano iba a ser diferente, lo sentía.
Había
crecido mucho. Estaba mucho más alta y su cuerpo ya no parecía el de una niña,
sino el de una mujer menuda, todavía muy delgadiña, pero con formas sinuosas
que la volvían tan hermosa... Llevaba, como era costumbre en ella, su pañuelo
negro, su vestido mil veces remendado, sus zuecos de madera y ese cesto de
mimbre que seguramente había hecho ella misma o su abuela hacía ya mucho
tiempo.
Me vio
inesperadamente. Cuando se dio cuenta de que yo la miraba a pocos metros de
ella, se detuvo y me sonrió con muchísima vergüenza. Vi que observaba sus ropas
analizando su aspecto con disimulo, temerosa de que no estuviese presentable
para mí. Aquello me hizo gracia y me reveló que Agnes ya había dejado de ser
definitivamente una niña.
La sonrisa
que me dedicaba me hizo sentir mariposas en la barriga. Entonces, en ese
instante, sintiendo lo que Agnes despertaba en mí, me acordé de todas esas
cosas que Silvia me explicaba sobre lo que sentía cuando estaba con el chico
que le gustaba. “No puede ser que a mí me guste Agnes, pues ella es otra
chica”, pensé desorientada, pero, en cuanto pensé eso, las mariposas que tenía
en la barriga se hicieron más fuertes, como si quisiesen reforzar lo que
pensaba. “Sí, sí, me gusta Agnes; pero no puede ser, no puede ser. Yo nunca le
gustaré a ella”. Me debatía entre lo que no podía ser y lo que era. Me sumergí
tanto en mis pensamientos que no me di cuenta de que Agnes estaba delante de
mí, sonriéndome con timidez, ofreciéndome las moras que llevaba en el cesto,
mirándome con interés y fascinación. Sí, supe enseguida que lo que tenía en los
ojos era fascinación.
Me saludó
con vergüenza, pero también con cariño, con una voz hermosa, una voz adulta que
me llegó a lo más profundo del alma. Yo no supe qué contestarle. Estaba tan
emocionada de verla que me había quedado sin palabras.
“Hola, Agnes”,
le dije al fin sonriéndole. “Cuánto me alegro de verte. En realidad te
esperaba”, le confesé sin poder retenerme. Ella me sonrió más abiertamente aún,
más luminosamente, y me dijo: “no sabía que llegarías tan pronto este verano.
Qué bien. Coge moras. Están muy ricas. Las cogí esta tardiña en una zarza que
hay en el monte. Las lavé en el río. Puedes llevarte algunas para tu casa si
quieres”.
Recordé que
Agnes era pobre y rechacé con delicadeza su ofrecimiento, pero sí cogí tres
moras que me supieron a vida, a libertad, a amor. Sí, me supieron a amor. El
amor para mí tiene el sabor de las moras, tan dulce e intenso; porque en ese
momento había descubierto que me había enamorado de Agnes, que tal vez llevase
enamorada de ella desde hacía mucho tiempo. Entendí de súbito por qué siempre
tenía tantas ganas de ir a la aldeíña. No era la aldeíña lo que tanto me
atraía, lo que tanto me fascinaba. Era ella. Agnes era la aldeíña para mí, pero
también la identificaba con la tierra, con el bosque, con el río, con las
calles de piedra, con el hablar cerrado de la gente de la montaña de Ourense.
Sentía tantas cosas en ese momento que casi no conseguía entender todo lo que
me pasaba.
“Sí que
están ricas, sí”, le dije con la boca llena. “Son las mejores que he probado en
mi vida”.
Quería
decirle que ella también era lo más hermoso que había visto nunca, pero no
pude. Estaba hermosa, realmente, porque había crecido mucho, medía más que el
año anterior, estaba todavía muy delgadiña, pero ya su cuerpo se había
desarrollado bastante, tenía el cabello largo, negrísimo, lisiño, brillante,
cayéndole por debajo del pañuelo, que era negro, pero su cabello aún lo era
más, y sus ojos miraban con más comprensión y madurez. Su sonrisa era sincera
como ninguna que viera antes. Estaba llena de vida y felicidad, pero también
sabía yo que ella se contenía.
“Mi madre
me espera, pero mañana podemos ir al río tú y yo, soliñas”, le dije intentando
que la vergüenza no me detuviese.
“Mañana
tengo mucho que hacer en la era, pero puedo ir por la tardiña si quieres, que
es cuando hace más calor”, me respondió sonriéndome aún. Qué dichosa me sentía
si ella me sonreía. Nunca había sentido algo semejante.
Mas aquel
año no fue tan sencillo digerir lo que sentía por ella. Continuamente yo me
preguntaba qué sentía Agnes por mí. Cuando iba a buscarla a su casa, veía que
le brillaban mucho los ojos y que se le escapaba la ilusión por la piel, por la
voz y por sus sonrisas, pero no me atrevía a preguntarle nada. Ni tan siquiera
hablaba del amor con ella. Sólo compartíamos paseos por el bosque,
conversaciones larguísimas sobre la vida, baños en el río, juegos inocentes en
las calles, también en el río... y fue un verano lleno de inocencia.
Me gusta
muchísimo rememorar todo lo que fui viviendo con ella desde que nos conocimos.
Siempre nos conocimos, realmente, pero, hasta esos años, fuimos como extrañas.
Yo siempre fui mucho más habladora que ella, que era una niña muy silenciosa.
Siempre fui muy inquieta e irresponsable y ella siempre estaba ayudando a su
madre, incluso iba de aldea en aldea con cestos llenos de leche cargándolos en
la cabeza para intentar venderla y sacar algunos cuartiños. Luchaban las dos
por su vida con una fortaleza que a mí me faltaba y que me costaba entender
porque yo lo tenía todo, todo, nunca pasé hambre, nunca supe qué era tener
siempre la misma ropa, los mismos objetos... y poca comida que llevar a la
boca. Nunca supe qué era trabajar hasta que crecí lo suficiente para querer
disponer de mi propio dinero. Ella sí, ella trabajó desde niña en el campo, con
los animales, llevándolos al monte para que paciesen. Ella estaba hecha a las
dificultades. Yo no y eso me fascinaba profundamente.
Y sigo
viendo en ella a esa chica silenciosa y fuerte que nunca se quejó por ser pobre,
por tener que trabajar tan duramente. Ahora, en estos días tan extraños,
hicimos una rutina que ambas cumplimos con mucho gusto porque así los días
tienen más sentido y hacemos turnos en las tareas de la casa. Está gustándome
vivir estos días con ella. Siento que están uniéndonos más y realmente convivir
con ella es muy sencillo, siempre es sencillo, a pesar de sentirse de vez en
cuando tristiña e incluso enfadada con la situación; pero ella siempre me
confiesa cómo se siente. Nunca me dice una palabra mal dicha y siempre me
cuenta todo lo que piensa. Comparte conmigo lo que lleva por dentro, se queja
delante de mí sabiendo que estoy de acuerdo con ella, pero también nos reímos
muchísimo, nos tomamos las cosas de la mejor manera posible y hacemos de nuestros
momentos los más hermosos. Desde luego, después recordaremos estos días con
mucho cariño.
A veces,
hablamos con Artemisa por teléfono y me sorprende positivamente que Artemisa
esté tan tranquila hablando con ella e incluso quiere saludarme. Me alegra que
se sienta tan bien. Agnes me ha dicho que esta tarde harían una videollamada,
al fin, que Artemisa no quiere que la veamos, pero al fin Casandra parece ser
que la convenció de que no tenía nada de malo que nos viésemos todas. Será
divertido vernos las cuatro. Sinceramente, me gustaría que fuésemos amigas
porque Casandra me cae muy bien e incluso tenemos algunas cosas en común.
Nuestra manera de ser, tan invencible a veces y tan catastrofista en otras, se
asemeja bastante; pero Artemisa tiene que sentirse bien para poder ser amigas.
Yo estoy dispuesta a esperar y sé que Agnes también.
Agnes pasa
dos horas como mínimo todos los días corriendo en la cinta de correr que
tenemos, mientras ve conciertos, escucha música. Me dice que necesita moverse
de ese modo para desahogar los nervios que tiene, que, pese a ser tan
tranquiliña, también necesita caminar, correr, y yo también hago mi sesión de
deporte todos los días, pero con cuidado porque tengo que andarme con cautela
con mi corazón, que todavía está algo delicado. A veces, puedo desmayarme. De
hecho, esta semana me pasó. Suerte que no fue nada importante, pero Agnes se
asustó mucho. Estaba tocando el piano y cantando con Agnes y comencé a
encontrarme muy mal. Le dije a Agnes que estaba mareada y que me dolía el
pecho. No recuerdo nada más. Sólo recuerdo la voz de Agnes llamándome asustada
mientras ella me hacía oler alcohol y me mojaba las mejillas, el cuello... y no
dejaba de llamarme. Notaba que su voz temblaba y eso me hizo reaccionar.
Reaccioné cuando la oí tan asustada. Estaba entre sus brazos, con la cabeza
apoyada en su pecho, tal como había estado cuando nos sentamos juntas en la
orilliña del río aquella tarde en la que creímos que morí, en la que sí me
sentí morir.
Cuando la
miré, Agnes cerró los ojos y me apretó desesperadamente contra ella. Enseguida
me di cuenta de que estaba llorando profundamente. No supe qué decirle porque
entendía perfectamente lo que estaba sintiendo. Me supo muy mal que se sintiese
así, tan aterrada. Me incorporé con cuidado y la abracé también mientras le
decía que estaba bien, que no tenía que preocuparse, que se tranquilizase, que
estaba bien. Agnes no dejaba de llorar. Entendí enseguida que lo que le pasaba
era que en ese momento había explotado en ella toda la tensión que llevamos
acumulada por culpa de lo que está ocurriendo y también había estallado en su
alma todo ese miedo que ella siente desde que esto comenzó, ese miedo a que a
mí pueda ocurrirme algo. Me ha dicho ya muchas veces que, si a mí me pasase
algo malo, ella no podría superarlo. En ese momento en el que lloraba así, tan
deshecha de miedo, oí de nuevo sus tristes palabras.
“Estoy
bien, Agnesiña, te lo juro. Sólo fue un desmayo sin importancia”, le dije; pero
ella me contestó que no había sido un desmayo sin importancia porque llevaba
más de diez minutos intentando despertarme, que intentaba llamar a una ambulancia,
pero que no le cogían el teléfono. Eso me extrañó porque en Ourense no hay
tanto colapso en los hospitales como en otras ciudades, pero luego descubrimos
que Agnes estaba tan nerviosa que no llamaba al número correcto, pobriña. Me
dijo que no sabía qué hacer y que estaba tan asustada que no podía ni pensar y
que no sabría qué hacer si me ocurría algo... pero por suerte todo pasó y
conseguí sosegarla. Pobriña. Espero que no vuelva a pasarme nada de eso. No
quiero que se asuste tanto. Ella tiene un alma muy frágil. Todavía tiene que
vencer definitivamente la huella de la ansiedad. Lo cierto es que yo no puedo
pensar en lo que me ocurriría si a ella le pasase algo malo, si se infectase,
si estuviese enferma. No puedo imaginar la vida sin ella. Ella es mi vida. Si
me faltase, yo me quedaría sin vida. Ahora que nos recuperamos para siempre,
quiero morir de viejiña entre sus brazos.
Y eso es
todo por hoy. Voy a dejar ya de escribir porque tenemos que preparar la
comida.
Menuda entrada. Lúa hace un pequeño repaso por la actualidad en su vida y la de Agnes pero también repasa algunos momentos de su pasado, algunos dramáticos pero otros preciosos. En la actualidad, resalta que el confinamiento lo están llevando bien, pero hay cosas que se han perdido, como el viaje a los alpes, la boda...esas sorpresas que tenían preparadas, lo de Susi, la canción (muy bonita, por cierto), lo del molino (precioso detalle, eso aunque no se casen por el momento, lo tiene que hacer realidad). Comenta también que hablan con Artemisa de vez en cuando y que piensan hacer una videollamada, al fin Artemisa se ha atrevido. Desea que puedan ser amigas...espero que pueda ser, aunque creo que a Artemisa todavía le queda mucho que aceptar y heridas que cerrar. Lo del desmayo tuvo que ser terrible para Agnes (también para Lúa, pero ella no se estaba enterando de nada). Es una locura, una sensación terrible de auténtico terror. Lo he vivido, y es...espantoso. Cosas que es mejor olvidar. Espero que no le vuelva a ocurrir, al menos mientras dure el confinamiento, que parece que se siente todavía más desamparada. Por otra parte, recuerda los momentos del pasado junto a Agnes, lo que sentía cuando la veía, los miedos de la adolescencia y de no comprender su propia naturaleza, que rompía con las reglas impuestas por las religiones y los idiotas. Terrible cuando le pegan la paliza a Agnes, que casi la dejan desnuda por completo. Ahí demuestra lo mucho que se preocupó por ella, y aunque Agnes lo pasó mal, ella siempre quiso cuidarla, que se sintiese integrada. Al final la comprendió y abrió los ojos ante los niñatos sin cerebro que las rodeaban. Agnes sabía deantemano que no era buena gente, y no se equivocó. Menudo trauma, pobrecita. No me extraña que prefiriese la compañía de sus animales y su madre. Lúa se preocupaba por ella, pero Agnes también lo hacía por Lúa. Poquito a poco fueron construyendo su relación. Hemos conocido nuevos detalles sobre la vida de Agnes, como por ejemplo eso de que iba por los pueblos, cargando leche para venderla. Su forma de vestir o que llevaba las cestas sobre la cabeza. Por cierto, por tu culpa tengo unas ganas terribles de comer moras, pero moras como esas, bien gordas y apetecibles jajaja. Ay, y que Gabriel iba detrás de Lúa jajaja, al final las vueltas que da la vida. Me lo he pasado genial con la entrada. Hemos abierto una página del pasado muy interesante y otra muy actual, con la que nos sentimos muy identificados. ¡Me ha encantado!
ResponderEliminar