domingo, 12 de abril de 2020

DIARIO DE LÚA: SÁBADO, 11 DE ABRIL DE 2020



Sábado, 11 de abril de 2020
Levamos catro semanas confinadas na casa, Agnes sen saír para nada e eu saíndo de moi de cando en vez; catro semanas que pasaron moito máis rápido do que imaxinaba que pasarían; mais aínda a fin non se asoma polo horizonte dos nosos días. Esta situación parece infinda e poderse alongar ata que rematen todos os días da Historia. O que máis me estremece non é saber que aínda nos restan moitos días de confinamento, senón ser consciente de que, cando todo isto comece a pasar, nada será coma antes. A sociedade mudou para sempre. Teremos que ir pola rúa e polos sitios todos protexéndonos con máscaras e mesmo luvas. Cando todo isto pase e poidamos mirar ao noso redor, entón darémonos de conta de canta xente falta, sentiremos os baleiros todos que deixaron as persoas que este virus levou á morte. Hai coñecidos que xa non teñen a mesma familia, que perderon a seres queridos, que mesmo sufriron a doenza e que quedaron afectados para sempre. Este virus asasinou moitísimas vidas, pero tamén o benestar de moitas persoas e puxo en perigo todo o que con tanto esforzo construímos nós e moitos de nós. Este virus non desaparecerá nunca. A única maneira de que consigamos vencelo é descubrindo unha vacina ou un medicamento que o combata; pero, namentres ese momento non chegue, estará sempre ameazando as nosas vidas, nunca nos deixará en paz e mesmo poderá rexurdir con máis forza cando creamos que xa pasou todo.
A min xa non me importa se este virus foi inventado por mans humanas para beneficio de certos países. O único que me importa é que todo isto pase. Non me importa de onde provén este virus porque coñecer a súa orixe non nos vai axudar a deter o avance da morte, que está enchéndose de todas esas vidas que se leva ao seu mundo. A morte está alimentándose de todos eses seres que respiraban acougadamente antes de que este virus aparecese, sendo o seu maior servo en moitísimos séculos. Nunca vira algo semellante. Eiquí en Galicia sobre todo están a morrer persoas maiores, pero tamén marchan persoas novas que non tiñan ningunha dificultade respiratoria e que aparentemente estaban sas. Aínda non podo crer que isto estea ocorrendo. Cústame aceptar que isto sexa real, pero é tan real como os nosos días, coma as nosas noites e todo o que vivimos neste tempo tan estraño.
Nunca pensei que viviriamos algo así. Agora Agnes e mais eu teriamos que estar de viaxe. Ao final decidimos ir aos Alpes suízos porque Agnes sempre quixo coñecer esas montañas. Pasariamos varias semanas descubrindo os preciosos recunchos que se agochan nesas verdes e máxicas montañas, afastadas de todo o que coñecemos e moi preto da natureza. A semana pasada, se todo estivese ben, arestora, estariamos preparando as últimas cousiñas para a nosa voda, que sería ao día seguinte. Dáme moita impotencia non poder ter casado con ela. É coma se me tivesen prohibido o desexo máis antigo que gardo no meu corazón. Dáme rabia que nos impedisen unirnos cando levo tantos anos agardando podelo facer. Tiña unha chea de sorpresas preparadas para ela. Tiña pensado que soase a canción galega que máis a emociona e lle chega ao corazón namentres camiñaba sobre un mar feito de algodón, deica min, que a estaría agardando na praza da nosa aldea, e ela camiñaría ata min, brillando baixo as derradeiras raiolas do solpor, brillando coma se toda ela fose a lúa na terra. E, xusto nese momento no que ela sairía da súa casa acompañada pola súa nai, comezarían a tocar “Quen puidera namorala” varios gaiteiros e a cantarían para que soase na aldea toda, para que ela sentise a emoción máis fermosa da súa vida. Ela díxome hai un tempo, namentres soaba “Quen puidera namorala” de Milladoiro: “quero que esta canción soe na nosa voda”, pero non sei se lembraría desa petición cando vivísemos ese momento, cando á fin puidésemos vivilo. Ela confesoume, xusto a noite que tería que ser a nosa noite de vodas, que ela me tiña preparada tamén unha sorpresa moi bonita. Explicoume que localizara á miña amiga Susi que vive en Londres e que ela estaría alí tamén na nosa voda sen que eu soubese nada. Saber que fixo iso por min emocionoume profundamente. Díxome que igualmente viría cando puidésemos casar, pero non sei cando vai ser iso porque, de eiquí a que poidamos facelo... teñen que pasar moitos meses, o virus ha de desaparecer de todos os lugares.
A nosa noite de vodas tamén sería fermosa. Eu tiña preparada unha sorpresa moi bonita. Arranxei o muíño que foi tan noso, que estaba totalmente abandonado, e, coa axuda dalgúns amigos, convertino nunha cabana fermosa á que a levaría. A cabana (antes o noso muíño) estaría toda chea de candeas, de pétalos de flores, de silencio e moita calma, e ambas as dúas beberiamos o noso viño preferido, estariamos soas no medio do silencio e amariámonos paseniñamente, devagar, sen présa, sentindo cada centímetro da nosa pel, malia coñecérmonos xa cunha exactitude insuperábel, pero aquela noite sería coma se fose a primeira vez que estariamos xuntas porque todo sería novo para nós. Teriamos cumprido o noso soño máis fondo, máis agardado, polo que sempre sorrimos e seguimos crendo no amor. Amaríaa coma se nese momento fósemos adolescentes, de novo, e estivésemos no noso muíño; ese que tantos segredos gardou, que tanto nos protexeu e que sempre foi o noso recuncho de amor; o cal nos estaría acollendo nese momento porque estariamos de novo alí, entre as súas paredes de madeira. Seguramente sentiriámonos inexpertas, de novo, percorrendo a nosa pel con dedos trementes, coma se alguén puidese descubrirnos en calquera momento, descubrindo asemade o bonito que é chegar cada vez máis lonxe no amor, entre bicos profundos, entregados, doces, sentíndonos a unha da outra sen ter medo, á fin libres, porque nese momento traeriamos á nosa memoria o recordo de todas esas ocasións nas que, inseguras, nos pechabamos no noso muíño e nos bicabamos con medo, pero tamén tentando domear o que espertaba en nós cando nos tiñamos tan preto a unha da outra.
Moitas veces, síntome adolescente de novo namentres estou con ela, compartindo con ela todo o que eu son, sentíndoa intimamente comigo, infinitamente comigo, e síntome tremente de novo ao invadirme a emoción que esperta en min sempre que estou con ela, porque estar con ela aínda me fai sentir tan afortunada, sempre me fai sentir tan afortunada, que mesmo me custa crer que eses momentos sexan reais. Levaba anos desexando tela comigo todas as noites, sempre que nos apetecese conectarmos desa maneira a unha coa outra, estarmos tan xuntas que nada existe agás de nós, do noso amor. Agnes non imaxina o que sentín as primeiras dúas veces que estiven con ela, primeiro á beiriña do noso río e logo na miña casa, aquela noite na que ela quixo esquecer todas as promesas que lle fixera a Artemisa, na que quixo ser libre comigo á fin despois de tantos anos agardándoo, na que quixo deixar atrás o fiel que o seu corazón lle impoñía ser. Agnes si lembra que, cando ela me bicou por primeira vez despois de tantos anos sen facelo, alí na beiriña do noso río, aquela mañá brillante de agosto, eu comecei a tremer toda, desfíxenme entre os seus brazos. Ela si lembra que eu tremía coma se tivese febre. Facíame tremer a emoción que nacía en min ao saber que estaba volvendo realidade o meu desexo máis profundo, o que sempre levei na ialma, dende que era adolescente e me dei de conta de que estaba fondamente namorada dela. Para min, que se entregase á fin ao noso amor foi algo que me custou vivir polo intenso que me parecía. Tiven que agochar unhas bágoas rebeldes que me asolagaron os ollos en varias ocasións namentres nos bicabamos e nos acariciabamos porque me daba vergonza que ela vise o profundamente emocionada que estaba, pero ela aseguroume despois que si se decatara de que mesmo chorei levemente cando estivemos xuntas. A ela tamén se lle puxo un nó na gorxa en varias ocasións namentres compartiamos todo o que eramos, á fin, á fin. En especial, aquela noite que ela estivo na miña casa por primeira vez, fun tan feliz, tan feliz que mesmo crin que a felicidade faría estoupar o meu corpo, a miña ialma, rebentando por dentro de min e levándome fisicamente ata as estrelas. Animicamente xa estaba nas estrelas.
Síntome coma unha adolescente inexperta e tímida cada vez que ela me aperta fortemente contra ela namentres me fai sentir tanta e tanta ledicia e tan amada, coma se fose a única persoa do mundo que recibe todo o amor que existe na Terra. Son coma unha papoula fráxil cando ela me acariña porque me volvo pequena e asemade vólvome grande porque sinto que me fai tocar as estrelas, síntome libre entre os seus brazos, pero sobre todo feliz, feliz coma todas esas veces nas que, no verán, chegabamos a miña nai e mais eu á aldeíña e eu corría polas rúas de pedra, procurándoa entre as casas, tentando ouvir a súa voz de veludo, tan suave e doce sempre, tan profunda, tan adulta e mesmo tan silandeira, que tanto me acariñaba ao falar. Non sei dicir en que momento me dei de conta de que estaba fondamente namorada dela. Só sei que, todos os anos, agardaba con moitísimos nervios e ilusión o momento de chegarmos á aldeíña a miña nai e mais eu. Gustábame moito vela antes de que ela se dese de conta de que me tiña tan preto. Sei que tiña catorce anos cando souben que iso que me ocorría con ela chamábase amor. Daquela, Silvia xa me falara dalgún rapaz que lle gustaba moito, pero a min custábame entender por que lle gustaban eses rapaces dos que tanto me falaba. Eu ficaba en silencio cando ela me confesaba eses segredos que a ninguén lle contaba. Silvia foi moi precoz no amor, seica coma min.
Lembro especialmente unha tarde de xullo, dúas semanas despois do meu aniversario, na que á fin chegamos á aldeíña. A miña nai fora á nosa casa para abrila e ordenala un pouco e eu quedara atrás na costa que ascendía á nosa casa, que estaba no máis alto da aldea. A miña nai pediume que fose tras ela, pero eu pedinlle que me permitise estar uns momentos a soas, que quería reencontrarme lentamente coa aldeíña. En realidade quería reencontrarme con Agnes. A miña nai non me dixo nada. Deixoume libre, sabendo que contra a miña vontade era inútil loitar.
Empardecía e os cumes das montañas refulxían baixo o lucente ceo. Non había nin unha soa nube, o ceo estaba limpísimo, e o sol, na súa marcha, pintábao de cores alaranxadas. Había tanto silencio nese momento que crin que na aldeíña só estabamos a miña nai e máis eu. De cando en vez, zoaba o vento e movía as pólas das árbores, tan verdes, e o son que facían ao seren abaneadas polo vento acariñábame a ialma. Aquel ano eu estaba especialmente mudada. Mudara moito nos últimos meses. Viñérame a menstruación, medrara bastante, ata medir xa 160 centímetros con só catorce anos. Sempre fora moi alta para a miña idade. Tiña o cabelo longo, ata a cintura chegábame, con ondas que caían libres polas miñas costas, e un flouquiño rebelde que nunca conseguía peitear, que caía tamén coma lle petaba pola miña fronte, cubríndome o ollo dereito. Lembro que ía vestida cunha saia azul, unhas sandalias moi bonitas e brancas, desaxeitadas para camiñar por eses terreos, e unha camisa branca tamén, impoluta. A miña nai teimaba con que levase esa roupa mesmo tendo que estar na aldea sabendo que se me luxaría en canto comezase a correr polo bosque, pero aquel solpor non ía ir a ningures porque era tarde xa e só ceariamos ela e mais eu soíñas na nosa casa. Ao día seguinte, xa poñería esas saias cortas, esas camisetas vellas e eses zocos que tanto me gustaban, que tan axeitados eran para camiñar polas rúas de pedra, polo bosque... e quería bañar no río.
Era moi magriña porque eu era puro nervio, sempre me estaba a mover, loitaba contra a debilidade que a miña estraña doenza me facía sentir e corría, facía atletismo e natación, competía moito e sempre estaba fóra da casa. Non me gustaba comer case e sempre tiña moitas discusións coa miña nai por culpa da comida, por non querer comer cando tanto deporte facía. Non sei por que non quería comer, pero sei que non era por cuestións de peso nin nada diso. Simplemente non me gustaba comer; pero cando estaba na aldeíña comía todo o que non comía o resto do ano, corría dunha maneira distinta, gozando da beleza do bosque, da antigüidade das rúas, da liberdade que me inspiraba o ar limpísimo das montañas. Era coma se me recuperase dunha doenza que só sufría na cidade. A min sempre me gustou Ourense, pero nunca me sentín ceibe na cidade. No campo, si era eu. Non obstante, era unha rapaza de cidade, que medrara na cidade, que tiña costumes demasiado delicados para alguén de campo e iso poñíase de manifesto cando me relacionaba con Agnes, a quen non lle importaba luxarse a roupa de terra, de lama, de auga, quen parecía moito menos delicada ca min en moitos aspectos. Eu sempre vixiaba moito a pulcritude da miña roupa, pero iso pasábame nos primeiros días do verán. Logo volvíame alguén absolutamente de campo, ceibe de todas esas prohibicións que rexían a miña vida na cidade.
Detida no medio da rúa, sentín que a terra me daba a benvida. “Se lle contase o que sinto á miña nai, pensaría que estou tola”, lembro que pensei, e entráronme moitas ganas de quitar o meu caderno e os meus lapis da miña mochila e comezar a pintar o que vía nese momento, de escribir volvendo versos o que sentía; pero seguín camiñando, mirando para todas partes, querendo atopar a alguén que me dese a benvida verbalmente á aldea. Había un ano que non ía á aldea e, naquel momento, dábame de conta de canto botara en falla estar alí.
Entón, xusto nese momento, ouvín que alguén camiñaba preto de min. Aceleróuseme o corazón (algo moi habitual en min) cando me dei a volta e vin que quen viña ata min era Agnes, pero ela aínda non me vira. Subía cun cesto cheo de amoras. Non lembraba que medrasen amoras preto da nosa aldea, emporiso me estrañou tanto que ela levase ese froito e pregunteime de onde o quitara. Pensei entón que fora procuralas moi lonxe de alí; algo que me abraiaría moitísimo se fose certo porque, daquela, Agnes tiña so dez anos. Dez anos, só, dez anos. Eu con dez anos non podía nin ir ao Posío, que o tiña pretísimo, coma agora, que sempre vivín no mesmo sitio... pero ela si ía lonxe, ía soa polo monte, coa súa vaquiña, que daquela xa non tiña a terriña creo lembrar, pero iso teríamo que aclarar ela porque non o lembro ben.
E naquel momento ía soa, subía con ese cesto cheo de amoras. Que ricas estarían. Eran vermellas, redondas, grandes, gordiñas. Fíxoseme a boca auga.
O que me abraiou ao vela foi o crecida que estaba. Agnes foi unha cativa moi precoz. A min dábame a sensación de que era mesmo maior ca min cando falaba comigo, por como se comportaba cos demais, polo responsábel que era. Ás veces pensaba que os nenos das aldeas eran así, pero axiña descubría que aquilo non era certo porque os demais nenos eran parvísimos comparados con ela e parecían moito máis pequenos e brutos.
Subía a rúa con dificultade porque o cesto o levaba cheísimo, pero cunha enerxía incríbel. O cesto, por certo, levábao na cabeza, como aprendían a faceren todas as rapazas das aldeas. Camiñaba coma se non pesase o cesto e coma se tivese moita présa, pero cunha calma que só estaba nela, no conforme que estaba co mundo e coa súa vida. Mireina aos ollos sen que ela me vise aínda e detectei neles tanta felicidade e tranquilidade que axiña esquecín todas esas cousas que me desacougaban. Pregunteime se ela lembraría de min porque, a última vez que nos viramos, ela tiña só nove anos e ese verán case que non compartimos momentos porque ela se afastaba de min e dos demais cativos e sempre entendín por que o facía. Había na aldea cativos e adolescentes que tamén viñan no verán, só, coma min, e que a insultaban e rían dela por como ía vestida, porque sempre estaba cos animais e no campo traballando, cando eles só tiñan que facer os deberes da escola. Lembro dunha tarde, do ano 86, na que eu fun procurar a Agnes á súa casa para que viñese ao río connosco. Ela non quería vir. Estaba limpando a corte, axeonllada no chan, frotando cun trapo e auga con xabón e lixivia. Eu insistinlle moitísimo. Ela díxome que non quería ir, que non lle apetecía nada ir con eses rapaces, pero eu insistinlle moitísimo dicíndolle que eu estaría con ela, que non a deixaría soa. Lembro que lle dixen: “coa calor que tes, que estás suando toda, non queres bañar no río?” Ela contestábame que non, que non, negándome coa cabeza, insistente, que non, que non, “que con eses rapaces non vou, Lúa, que con eses non”, dicíame cunha voz case silandeira, mesmo tremente. “Que eses rapaces non che van facer nada, veña, que nos agardan”, animeina, pero ela non quería. Ao final, díxenlle: “tes que relacionarte cos demais, que o resto do ano estarás soíña, pero agora podes estar con máis amigos”. Esas palabras déronlle no corazón porque acabou de limpar rapidamente, ergueuse do chan e veu comigo. Lembro que a súa maneira de vestir contrastaba moitísimo coa nosa, coa miña e coa dos demais rapaces porque ela era pobre, moi pobre, e case que tiña que empregar a mesma roupa no inverno có no verán. Levaba un vestido de la, moi vello e desgastado xa, e cubríase a cabeza cun pano negro que sempre levaba, fose verán ou inverno, porque era a maneira de vestir das mulleres das aldeas de eiquí de Galicia, tan antiga xa, tan curiosamente inmutábel. Levaba uns zocos tamén moi desgastados xa. Eu pensaba que eses zocos lle farían moito dano nos pés, pero ela non se queixaba e camiñaba coma se nada, con moita decisión e normalidade. Ademais, esa tarde si que é certo que me tería que ter fixado en que estaba chea de po e de suor, por estar limpando durante horas as cortes, por estar no campo o día todo, pero ela aparecía limpa porque a súa pel, a súas mans brillaban, o seu ollar era limpo tamén. Só tiña o po, a terra e a lama na roupa, que seguramente ela lavaría no río cando ninguén a vese para tela limpa ao día seguinte.
Eu estaba ilusionada con levala ao río connosco porque me apetecía moitísimo estar con ela. Gustábame moito estar con Agnes. Gustábame falar con ela. Daquela, cando ela tiña nove anos e eu, trece, xa mantiñamos profundas conversas, aínda que ela non me permitía acceder de pleno ao seu corazón. Era moi hermética e case non me falaba de ren. Só quería que lle falase de Ourense. Notábase que a ela a fascinaba Ourense, que lle gustaba moito ir, cando o podía facer, pero eu non quería falarlle da miña vida na cidade porque me parecía moito máis interesante todo o que ela me puidese contar da súa vida na aldea. A min impresionábame moito que alguén puidese vivir na aldea durante o ano todo. Sabía que na invernía, dende novembro ata finais de abril, había neve nas montañas, nos camiños, e que era moi duro vivir alí, traballar no agro todos os días e asemade ir á escola a outra aldea que quedaba a catro quilómetros da nosa. Abraiábame que Agnes puidese ser feliz alí, pero ela asegurábame que era moi feliz, que non coñecía outra cousa e que para ela aquilo era o mellor que había.
Pois lembro que aquela tarde, na que eu me sentía tan contenta por convencer a Agnes de que viñese comigo ao río, pasou algo que me deixou a ialma crebada para moito tempo e o corazón cheo de arrepentimento e culpabilidade. Cando es cativa ou adolescente, non lles dás importancia a certas cousas que a teñen, e moito, e non te decatas realmente do que pasa ao teu redor, non es plenamente consciente das cousas. Iso foi o que me ocorreu a min nesa tarde. Os demais rapaces agardábannos no principio do bosque. Lembro que estaba Gabriel, o curmán de Agnes, que ía detrás miña botándome piropos sempre que podía, pero eu pasaba del por completo, logo estaban outros cinco rapaces que viñan de Vigo, que a min moi ben non me acaían porque eran moi brutos, non falaban galego e eran parvos porque só pensaban no fútbol e aquel ano estaban obsesionados con non sei que mundial, e logo dúas rapazas que eran irmás, que viñan tamén de Ourense, pero delas non tiña queixa. Eran moi guapas e intelixentes, pero tamén me parecían algo parviñas de cando en vez porque rían moito as grazas dos rapaces de Vigo, que eran uns parvos perdidos; pero a min acaíame moi ben Gabriel e tamén con esas rapazas de Ourense podía pasar momentos moi divertidos e agradábeis cando non estaban os outros parvos. Por último, había cinco cativos da idade de Agnes, ano arriba, ano abaixo, que vivían na aldeíña o ano todo, coma ela; pero non falaban nada con Agnes. Contábanme que ela nunca falaba con eles, que fuxía deles se a atopaban polas rúas e que nin tan sequera os miraba. Cando me contaban iso, eu pensaba: “por que é tan tímida?” Pero aquela tarde entendino todo.
Foi un dos rapaces de Vigo, que se chamaba Xoán, quen falou primeiro. Preguntoume a berros, rindo: “pero, Lúa, por que vés con esa?” Entón os demais comezaron a dicir que querían que fose eu soa ao río con eles, que con ela non querían ir porque os podería enfeitizar cos ollos e unha morea de parvadas máis que eu non conseguía entender. Eu insistinlles en que viría connosco, insistinlle a Agnes que viñese comigo tomándoa da man cando ela deu media volta disposta a marchar. Eu díxenlle: “prométoche que non che farán nada, que estarei contigo”, pero Agnes xa tiña o medo reflectido nos seus profundos ollos. “Que non, Lúa, que non quero”; pero ao final veu comigo porque eu a collín fortemente da man namentres lle dicía: “que veñas, non tes que ser tan covarde, eles non che poden facer nada, tes que ser valente”.
Eles foron falando de moitos temas, rindo namentres saltaban as pedras e as raíces do bosque, camiño do río, pero Agnes tremía e non miraba a ningures. Só se deixaba levar por min. Parecía un animaliño asustado que se sentía ameazado. Eu entón pregunteille por que estaba tan estarrecida. Ela non me contestou. Só vin que tiña ganas de chorar. Sentinme moi mal por estala obrigando a que viñese connosco, pero eu quería bañar con ela no río e non me importaba o que dixesen os demais.
Cando á fin chegamos, entón comezaron a xogar a guindarse pedras os uns aos outros namentres escapaban correndo entre as árbores, nadaban polo río, armando un balbordo inmenso. Eu entón afasteime con Agnes de alí. As rapazas de Ourense tamén xogaban con eles. Estaban en roupa de baño e eles non deixaban de dicirlles cousas obscenas. Dábanme noxo eses rapaces. Os da aldea tamén xogaban, pero dun xeito máis acougado, na auga.
Pregunteille a Agnes se quería bañar comigo e ela díxome que non, que non trouxera roupa de baño. Eu pregunteille se tiña roupa de baño e ela díxome que non, que, cando viña bañar ao río, bañaba sen nada porque era onde se podía bañar. Xaora, eu tiña auga corrente na miña casa e non podía imaxinar como podía vivir ela sen auga corrente, só dependendo da auga do río e dos pozos.
Sentamos nunhas pedras e ficamos en silencio. Eu non a quería obrigar a espirse diante de todos eles. Comezaba a entender que Agnes non tiña nada que ver cos demais, que era unha rapaza única, que non se mesturaba con eses brutos de Vigo nin cos outros cativos da aldea porque ela era diferente. Comeceino a entender nese momento, pero non sabía explicar por que o entendía. Só me daba de conta de que, se quería estar con ela, o tiña que facer a soas, sen que houbese ninguén ao noso redor e máis o entendín aquela tarde.
Cando máis a gusto estabamos, achegáronse os rapaces de Vigo falando en castelán e dicindo parvadas que nin lembro, pero si recordo que lle pediron a Agnes que xogase con eles. Agnes non lles dicía nada. Mirábaos sen comprender. Ata daquela, non pensara que Agnes non soubese falar en castelán. Si que o estudaba na escola, pero evidentemente non o practicaba case que nunca e emporiso non tiña soltura ao falalo. Eses rapaces déronse de conta do que ocorría e comezaron a pedirlle cousas ás que ela non respondía. Lembro que lle preguntaron burlándose dela: “é que non sabes falar? É que es como os animais, que non falan? Seica sexas un animal ti tamén, coma as vacas coas que sempre estás. Ti es unha delas!” Falábanlle en castelán, evidentemente, pero, ao veren que ela non lles dicía nada, empezaron a falarlle en galego burlándose do seu acento; algo que eu nunca entendín porque eles tamén eran galegos, pero eran uns repugnantiños que ían a escolas privadas e que rían de todo o que era o campo cando estaban na aldea. Eses rapaces deixaron de vir axiña que puideron desobedecer aos seus pais.
Agnes ergueuse de onde estaba sentada e díxome que marchaba, que tiña cousas que facer, pero entón un deses rapaces colleuna dos brazos namentres os outros tentaban quitarlle o pano que levaba na cabeza namentres dicían: “imos comprobar se de verdade é un animal máis”, namentres tamén tentaban espila turrando das súas roupas. Eu axiña pulei enriba deles, golpeeinos nos brazos e berreilles: “pero que carallo facedes? Deixádea!” Pero eles rían, tiraron a Agnes ao chan namentres pugnaban por espila, rachando as súas roupas. Vin que ela os rabuñaba con rabia, tentando fuxir das súas gadoupas, pero eran cinco contra unha cativa de nove anos, magrísima e pequerrechiña. Era imposíbel que puidese librarse deles. Daquela, as rapazas de Ourense viñeron correndo para axudarme, os cativos da aldea empezaron a rir, pero, cando se deron de conta de que a situación era tan grave, comezaron a guindarlles pedras aos de Vigo, que xa conseguiran quitarlle a Agnes o vestido case por completo. Ela non deixaba de axitarse e de rabuñalos na faciana. Eu turraba dos brazos de moitos deles tentando que a deixasen en paz, pero eran fortes coma bestas.
Vin que Agnes choraba e que berraba de rabia, de impotencia e de noxo. Eu tamén lles gritaba, ordenáballes que a deixasen en paz, que, se non a deixaban, iría buscar aos seus pais... Non sei que máis cousas dicía. Entón Gabriel achegouse a nós correndo tamén e berrou con decisión, ameazando a eses rapaces de botalos fóra da aldea ou de chamar á policía se non a deixaban. Ameazounos con mallar neles ata arrincarlles os ósos se non a deixaban en paz. Entón reaccionaron. Deixárona. Afastáronse dela e saíron correndo namentres os cativos da aldea, as rapazas de Ourense e Gabriel lles guindaban pedras. Non volvín ver eses rapaces no que me restaba de verán porque todos fomos contarlles aos seus pais o que ocorrera e marcharon de alí.
Cando se foron, Gabriel saíu en pos deles para vingar o que lle fixeran á súa curmá, os cativos da aldea foron contarlles aos seus pais o que pasara e as rapazas quedaron comigo, mirando a Agnes con moitísima mágoa, pero vin nos seus ollos algo de fastío, mesmo de noxo, e pedinlles que marchasen. Fixéronme caso axiña.
Agacheime xunta a Agnes, que choraba profundamente cubríndose como podía o seu corpo espido co seu rachado vestido. Tiña as roupas estragadísimas, feitas farrapos. Amais, vin que tiña sangue nos brazos e na barriga. Seguramente foran eses bestas tentando espila. Tamén tiña o pano descolocado e a súa melena escura, lisa e brillante lle caía libre polos ombreiros. Malia o que lle acababa de ocorrer, a min pareceume que estaba fermosísima. Foi a primeira vez que pensei nela dese xeito.
Achegueime a ela coa intención de axudala a levantarse, pero Agnes golpeoume nas mans e pediume chorando profundamente que a deixase en paz. Ergueuse dificultosamente do chan e correu lonxe de min. Logo vin que se espía por completo e metíase na auga tentando lavar tamén a súa roupa. Eu fun ata ela cun nó na gorxa. Case non podía ver o que había ao meu redor porque tiña os ollos cheos de bágoas. Precisaba pedirlle perdón, pero Agnes non quería saber nada de min. Non obstante, sabía que non estaba enfadada comigo, senón coa situación, e que mesmo se sentía moi avergonzada polo que ocorrera.
Cando estiven ao seu carón, na beiriña do río, miroume e, entre saloucos, díxome: “xa che dixen eu que non quería ir con eles! Pero ti non me escoitaches! Ninguén me escoita nunca, nunca!”
Entón pedinlle perdón con desesperación e moitísima culpa. Pedinlle perdón tantas veces que non sei canto tempo pasei así. Tamén choraba. Sentíame tan mal que mesmo me parecía que estaba doente. E, efectivamente, púxenme doente. No solpor, cando estaba na casa, chorando aínda, a miña nai tomoume a temperatura e descubrimos que tiña febre. Aquel feito enfermárame.
Pero cando estaba pedíndolle perdón ela parecía lonxe de min, do mundo, de si propia. Saíu da auga e vestiuse coas roupas molladas, correu polo bosque deica a súa casa e deixoume alí soa na beiriña do río. Fiquei chorando sen saber que facer e laiándome por ser tan inconsciente e parva; pero non quería que as cousas quedasen así con Agnes. Erguinme do chan e corrín deica a súa casa. Precisaba falar con ela, saber que estaba ben. A súa nai abriume cando petei na porta con desesperación e díxome que Agnes non se encontraba ben, que quería estar soa, que estaba xunta a lareira, que a tiveran que acender na metade do verán porque tiña moito frío e porque quería secar as súas roupas. Eu díxenlle a Anxiños, sen pensar no que dicía, que eu non tiña nada que ver co que ocorrera, que non quería que pasase algo así, que o sentía moitísimo, que a tentara defender e non sei cantas cousas máis... pero Anxiños non estaba enfadada comigo. Só me dixo: “mañá vén vela. Xa estará ben. Non esquezas que Agnes é unha cativa moi especial. Se queres estar con ela, estade soíñas. Enténdelo?” Eu díxenlle que si, pedinlle que me permitise vela, pero Anxiños non me deixou e entendín que non me permitise vela. Só me preguntou se quería beber auga ou unha cunca de caldo, pero eu díxenlle que non, que xa marchaba, e pedinlle que lle dixese a Agnes que fora vela.
Logo eu enfermei, tiven un brote da miña estraña doenza e pasei tres días deitada na cama sen poder saír. Agnes veu verme e tróuxome unha flor moi bonita, case murcha xa, e tamén un anaquiño de bica que fixera coa súa nai co pouco que tiñan. Iso amosoume que Agnes nunca estivera enfadada comigo e que non era rancorosa. Aquel xesto que tivo comigo conquistoume profundamente.  Gañouse o meu corazón para sempre sendo tan boíña comigo.
E, volvendo a esa tarde na que a vía subir pola rúa con aquel cesto cheo de amoras na cabeza, souben que aqueles momentos tan duros ficaran atrás, que aquel verán ía ser diferente, sentíao.
Medrara moito. Estaba moito máis alta e o seu corpo xa non parecía o dunha cativa, senón o dunha muller miúda, aínda moi magriña, pero con formas sinuosas que a volvían tan fermosa... Levaba, coma era costume nela, o seu pano negro, o seu vestido mil veces arranxado, os seus zocos de madeira e ese cesto de vimbio que seguramente fixera ela mesma ou a súa avoa había xa moito tempo.
Viume inesperadamente. Cando se deu de conta de que eu a miraba a poucos metros dela, detívose e sorriu con moitísima vergonza. Vin que ollaba as súas roupas analizando o seu aspecto con disimulo, temerosa de que non estivese presentábel para min. Aquilo fíxome graza e reveloume que Agnes xa deixara de ser definitivamente unha cativa.
O sorriso que me dedicaba fíxome sentir bolboretas na barriga. Entón, nese intre, sentindo o que Agnes espertaba en min, lembrei de todas esas cousas que Silvia me explicaba verbo do que sentía cando estaba co rapaz que lle gustaba. “Non pode ser que a min me guste Agnes, pois ela é outra rapaza”, pensei desorientada; pero, apenas pensei iso, as bolboretas que tiña na barriga fixéronse máis fortes, coma se quixesen reforzar o que pensaba. “Si, si, gústame Agnes; pero non pode ser, non pode ser. Eu nunca lle gustarei a ela”. Debatíame entre o que non podía ser e o que era, mergulleime tanto nos meus pensamentos que non me dei de conta de que Agnes estaba diante miña, sorríndome con timidez, ofrecéndome as amoras que levaba no cesto, mirándome con interese e fascinación. Si, souben axiña que o que tiña nos ollos era fascinación.
saudoume con vergonza, pero tamén con agarimo, cunha voz fermosa, unha voz adulta que me chegou ao máis profundo da ialma. Eu non souben que contestarlle. Estaba tan emocionada de vela que quedara sen verbas.
“Ola, Agnes”, díxenlle á fin sorríndolle. “Canto me alegro de verte. En realidade agardábate”, confeseille sen poder reterme. Ela sorriume máis abertamente aínda, máis luminosamente, e díxome: “non sabía que chegarías tan cedo este verán. Que ben. Colle amoras. Están moi ricas. Collinas esta tardiña nunha silva que hai no monte. Laveinas no río. Podes levar algunhas para a túa casa se queres”.
Lembrei que Agnes era pobre e rexeitei con delicadeza o seu ofrecemento, pero si collín tres amoras que me souberon a vida, a liberdade, a amor. Si, soubéronme a amor. O amor para min ten o celme das amoras, tan doce e intenso; porque nese momento descubrira que namorara de Agnes, que seica levase namorada dela dende había moito tempo. Entendín de súpeto por que sempre tiña tantas ganas de ir á aldeíña. Non era a aldeíña o que tanto me atraía, o que tanto me fascinaba. Era ela. Agnes era a aldeíña para min, pero tamén a identificaba coa terra, co bosque, co río, coas rúas de pedra, co falar pechado da xente da montaña de Ourense. Sentía tantas cousas nese momento que case non daba entendido todo o que me pasaba.
“Si que están ricas, si”, díxenlle coa boca chea. “Son as mellores que probei na miña vida”.
Queríalle dicir que ela tamén era o máis fermoso que vira nunca, pero non puiden. Estaba fermosa, realmente, porque medrara moito, medía moito más có ano anterior, estaba aínda moi magriña, pero xa o seu corpo desenvolvérase bastante, tiña o cabelo longo, negrísimo, lisiño, brillante, caéndolle por embaixo do pano, que era negro, pero o seu cabelo aínda o era máis, e os seus ollos miraban con máis comprensión e madurez. O seu sorriso era sincero como ningún que vira antes. Estaba cheo de vida e felicidade, pero tamén sabía eu que ela se contiña.
“A miña nai agárdame, pero mañá podemos ir ao río ti e mais eu, soíñas”, díxenlle tentando que a vergonza non me detivese.
“Mañá teño moito que facer na eira, pero podo ir á tardiña se queres, que é cando vai máis calor”, respondeume sorríndome aínda.  Que ditosa me sentía se ela me sorría. Nunca sentira algo semellante.
Mais aquel ano non foi tan sinxelo dixerir o que sentía por ela. Decotío eu preguntábame que sentía Agnes por min. Cando a ía buscar á súa casa, vía que lle brillaban moito os ollos e que se lle escapaba a ilusión pola pel, pola voz e polos seus sorrisos, pero non me atrevía a preguntarlle nada. Nin tan sequera falaba do amor con ela. Só compartiamos paseos polo bosque, conversas longuísimas verbo da vida, baños no río, xogos inocentes nas rúas, tamén no río... e foi un verán cheo de inocencia.
Gústame moitísimo lembrar todo o que fun vivindo con ela dende que nos coñecemos. Sempre nos coñecemos, realmente, pero, ata eses anos, fomos como estrañas. Eu sempre fun moito máis faladeira ca ela, que era unha cativa moi silandeira. Sempre fun moi inqueda e irresponsábel e ela sempre estaba axudando á súa nai, mesmo ía de aldea en aldea con cestos cheos de leite cargándoos na cabeza para tentalo vender e sacar algúns cartiños. Loitaban ambas as dúas pola súa vida cunha fortaleza que a min me faltaba e que me custaba entender porque eu o tiña todo, todo, nunca pasei fame, nunca souben que era ter sempre a mesma roupa, os mesmos obxectos... e pouca comida que levar á boca. Nunca souben que era traballar ata que medrei abondo para querer dispoñer dos meus propios cartos. Ela si, ela traballou dende cativa no agro, cos animais, levándoos ao monte para que pacesen. Ela estaba afeita ás dificultades. Eu non e iso fascinábame profundamente.
E sigo vendo nela a esa rapaza silandeira e forte que nunca se queixou por ser pobre, por ter que traballar tan duramente. Arestora, nestes días tan estraños, fixemos unha rutina que ambas as dúas cumprimos con moito gusto porque así os días teñen máis sentido e facemos quendas nas tarefas da casa. Está a me gustar vivir estes días con ela. Sinto que nos están a unir máis e realmente convivir con ela é moi sinxelo, sempre é sinxelo, malia sentirse de cando en vez tristeiriña e mesmo enfadada coa situación; pero ela sempre me confesa como se sente. Nunca me di unha verba mal dita e sempre me conta todo o que pensa. Comparte comigo o que leva por dentro, quéixase diante miña sabendo que estou de acordo con ela, pero tamén rimos moitísimo, tomámonos as cousas da mellor maneira posíbel e facemos dos nosos momentos os máis fermosos. Dende logo, despois lembraremos estes días con moito agarimo.
Ás veces, falamos con Artemisa por teléfono e sorpréndeme positivamente que Artemisa estea tan tranquila falando con ela e mesmo me quere saudar. Alégrame que se sinta tan ben. Agnes díxome que esta tarde farían unha videochamada, á fin, que Artemisa non quere que a vexamos, pero á fin Casandra parece ser que a convenceu de que non tiña nada de malo que nos vísemos todas. Será divertido vernos as catro. Sinceramente, gustaríame que fósemos amigas porque Casandra me acae moi ben e mesmo temos algunhas cousas en común. A nosa maneira de ser, tan invencíbel ás veces e tan catastrofista noutras, aseméllase bastante; pero Artemisa tense que sentir ben para podermos ser amigas. Eu estou disposta a agardar e sei que Agnes tamén.
Agnes pasa dúas horas como mínimo todos os días correndo na cinta de correr que temos, namentres ve concertos, escoita música. Dime que precisa moverse dese xeito para desafogar os nervios que ten, que, malia ser tan tranquiliña, tamén necesita camiñar, correr, e eu tamén fago a miña sesión de deporte todos os días, pero con coidado porque hei de andarme con tino co meu corazón, que aínda está algo delicado. Ás veces, pódome desmaiar. De feito, esta semana pasoume. Sorte que non foi nada importante, pero Agnes asustouse moito. Estaba tocando o piano e cantando con Agnes e comeceime a encontrar moi mal. Díxenlle a Agnes que estaba mareada e que me doía o peito. Non lembro nada máis. Só lembro a voz de Agnes chamándome asustada namentres ela me facía cheirar alcol e me mollaba as meixelas, o pescozo... e non deixaba de chamarme. Notaba que a súa voz tremía e iso fíxome reaccionar. Reaccionei cando a ouvín tan asustada. Estaba entre os seus brazos, coa cabeza apoiada no seu peito, tal como estivera cando sentamos xuntas á beiriña do río aquela tarde na que cremos que morrín, na que si me sentín morrer.
Cando a mirei, Agnes pechou os ollos e apertoume desesperadamente contra ela. Axiña me dei de conta de que estaba chorando profundamente. Non souben que dicirlle porque entendía perfectamente o que estaba sentindo. Sóubome moi mal que se sentise así, tan estarrecida. Incorporeime con coidado e a abracei tamén namentres lle dicía que estaba ben, que non tiña que preocuparse, que se tranquilizase, que estaba ben. Agnes non deixaba de chorar. Entendín axiña que o que lle pasaba era que nese momento estoupara nela toda a tensión que levamos amoreada por mor do que está ocorrendo e tamén estalara na súa ialma todo ese medo que ela sente dende que isto comezou, ese medo a que a min me poida ocorrer algo. Díxome xa moitas veces que, se a min me pasase algo malo, ela non o podería superar. Nese momento no que choraba así, tan desfeita de medo, ouvín de novo as súas tristes palabras.
“Estou ben, Agnesiña, xúrocho. Só foi un desmaio sen importancia”, díxenlle; pero ela contestoume que non fora un desmaio sen importancia porque levaba máis de dez minutos tentando espertarme, que tentaba chamar a unha ambulancia, pero que non lle collían o teléfono. Iso estrañoume porque en Ourense non hai tanto colapso nos hospitais como noutras cidades, pero logo descubrimos que Agnes estaba tan nerviosa que non chamaba ao número correcto, pobriña. Díxome que non sabía que facer e que estaba tan asustada que non podía pensar e que non sabería que facer se me ocorría algo... pero por sorte todo pasou e conseguín acougala. Pobriña. Agardo que non me volva pasar nada diso. Non quero que se asuste tanto. Ela ten unha ialma moi fráxil. Aínda ten que vencer definitivamente a pegada da ansiedade. O certo é que eu non podo pensar no que me ocorrería se a ela lle pasase algo malo, se se infectase, se estivese doente. Non podo imaxinar a vida sen ela. Ela é a miña vida. Se me faltase, eu quedaría sen vida. Agora que nos recuperamos para sempre, quero morrer de velliña entre os seus brazos.
E iso é todo por hoxe. Vou deixar xa de escribir porque temos que preparar o xantar. 

Traducción:

Sábado, 11 de abril de 2020
Llevamos cuatro semanas confinadas en casa, Agnes sin salir para nada y yo saliendo muy de vez en cuando; cuatro semanas que pasaron mucho más rápido de lo que imaginaba que pasarían; mas aún el fin no se asoma por el horizonte de nuestros días. Esta situación parece infinita y poder alargarse hasta que se terminen todos los días de la Historia. Lo que más me estremece no es saber que todavía nos quedan muchos días de confinamiento, sino ser consciente de que, cuando todo esto comience a pasar, nada será como antes. La sociedad ha cambiado para siempre. Tendremos que ir por la calle y por los sitios todos protegiéndonos con máscaras e incluso guantes. Cuando todo esto pase y podamos mirar a nuestro alrededor, entonces nos daremos cuenta de cuánta gente falta, sentiremos todos los vacíos que dejaron las personas que este virus llevó a la muerte. Hay conocidos que ya no tienen la misma familia, que perdieron a seres queridos, que incluso sufrieron la enfermedad y que quedaron afectados para siempre. Este virus ha asesinado muchas vidas, pero también el bienestar de muchas personas y puso en peligro todo lo que con tanto esfuerzo construimos nosotras y muchos de nosotros. Este virus no desaparecerá nunca. La única manera de que consigamos vencerlo es descubriendo una vacuna o un medicamento que lo combata; pero, mientras ese momento no llegue, estará siempre amenazando nuestras vidas, nunca nos dejará en paz e incluso podrá resurgir con más fuerza cuando creamos que ya pasó todo.
A mí ya no me importa si este virus fue inventado por manos humanas para beneficio de ciertos países. Lo único que me importa es que todo esto pase. No me importa de dónde proviene este virus porque conocer su origen no nos va a ayudar a detener el avance de la muerte, que está llenándose de todas esas vidas que se lleva a su mundo. La muerte está alimentándose de todos esos seres que respiraban tranquilamente antes de que este virus apareciese; siendo su mayor siervo en muchísimos siglos. Nunca había visto algo semejante. Aquí en Galicia sobre todo están muriendo personas mayores, pero también se marchan personas jóvenes que no tenían ninguna dificultad respiratoria y que aparentemente estaban sanas. Todavía no puedo creer que esto esté ocurriendo. Me cuesta aceptar que esto sea real, pero es tan real como nuestros días, como nuestras noches y todo lo que vivimos en este tiempo tan extraño.
Nunca pensé que viviríamos algo así. Ahora Agnes y yo tendríamos que estar de viaje. Al final decidimos ir a los Alpes suizos porque Agnes siempre quiso conocer esas montañas. Pasaríamos varias semanas descubriendo los preciosos rincones que se esconden en esas verdes y mágicas montañas, alejadas de todo lo que conocemos y muy cerca de la naturaleza. La semana pasada, si todo estuviese bien, ahora mismo, estaríamos preparando las últimas cosiñas para nuestra boda, que sería al día siguiente. Me da mucha impotencia no haberme podido casar con ella. Es como si me hubiesen prohibido el deseo más antiguo que guardo en mi corazón. Me da rabia que nos hayan impedido unirnos cuando llevo tantos años aguardando poder hacerlo. Tenía un montón de sorpresas preparadas para ella. Tenía pensado que sonase la canción gallega que más la emociona y le llega al corazón mientras caminaba sobre un mar lleno de algodón, hacia mí, que estaría esperándola en la plaza de nuestra aldea, y ella caminaría hasta mí, brillando bajo los últimos rayos del ocaso, brillando como si toda ella fuese la luna en la tierra. Y, justo en ese momento en el que ella saldría de su casa acompañada por su madre, comenzarían a tocar “Quen puidera namorala” varios gaiteros y la cantarían para que sonase en la aldea toda, para que ella sintiese la emoción más hermosa de su vida. Ella me dijo hace un tiempo, mientras sonaba “Quen puidera namorala” de Milladoiro: “quiero que esta canción suene en nuestra boda”, pero no sé si se acordaría de esa petición cuando viviésemos ese momento, cuando al fin pudiésemos vivirlo. Ella me confesó, justo la noche que tendría que haber sido nuestra noche de bodas, que ella me tenía preparada también una sorpresa muy bonita. Me explicó que había localizado a mi amiga Susi que vive en Londres y que ella estaría allí también en nuestra boda sin que yo supiese nada. Saber que hizo eso por mí me emocionó profundamente. Me dijo que igualmente vendría cuando nos pudiésemos casar, pero no sé cuándo va a ser eso porque, de aquí a que podamos hacerlo... tienen que pasar muchos meses, el virus ha de desaparecer de todos los lugares.
Nuestra noche de bodas también habría sido hermosa. Yo tenía preparada una sorpresa muy bonita. Arreglé el molino que fue tan nuestro, que estaba totalmente abandonado, y, con la ayuda de algunos amigos, lo convertí en una cabaña hermosa a la que la habría llevado. La cabaña (antes nuestro molino) estaría toda llena de velas, de pétalos de flores, de silencio y de mucha calma, y ambas beberíamos nuestro vino preferido, estaríamos solas en medio del silencio y nos amaríamos poquiño a poco, lentamente, sin prisa, sintiendo cada centímetro de nuestra piel, pese a conocernos ya con una exactitud insuperable, pero aquella noche habría sido como si fuese la primera vez que estaríamos juntas porque todo sería nuevo para nosotras. Habríamos cumplido nuestro sueño más hondo, más esperado, por el que siempre sonreímos y seguimos creyendo en el amor. La amaría como si en ese momento fuésemos adolescentes, de nuevo, y estuviésemos en nuestro molino; ése que tantos secretos guardó, que tanto nos protegió y que siempre fue nuestro rincón de amor; el cual estaría acogiéndonos en ese momento porque estaríamos de nuevo allí, entre sus paredes de madera. Seguramente nos sentiríamos inexpertas, de nuevo, recorriendo nuestra piel con dedos trémulos, como si alguien pudiese descubrirnos en cualquier momento, descubriendo a la vez lo bonito que es llegar cada vez más lejos en el amor, entre besos profundos, entregados, dulces, sintiéndonos la una de la otra sin tener miedo, al fin libres, porque en ese momento traeríamos a nuestra memoria el recuerdo de todas esas ocasiones en las que, inseguras, nos encerrábamos en nuestro molino y nos besábamos con miedo, pero también intentando dominar lo que se despertaba en nosotras cuando nos teníamos tan cerca la una de la otra.
Muchas veces, me siento adolescente de nuevo mientras estoy con ella, compartiendo con ella todo lo que yo soy, sintiéndola íntimamente conmigo, infinitamente conmigo, y me siento trémula de nuevo al invadirme la emoción que se despierta en mí siempre que estoy con ella, porque estar con ella todavía me hace sentir tan afortunada, siempre me hace sentir tan afortunada, que incluso me cuesta creer que esos momentos sean reales. Llevaba años deseando tenerla conmigo todas las noches, siempre que nos apeteciese conectarnos de esa manera la una con la otra, estar tan juntas que nada existe excepto nosotras, nuestro amor. Agnes no imagina lo que sentí las primeras dos veces que estuve con ella, primero a la orilliña de nuestro río y luego en mi casa, aquella noche en la que ella quiso olvidar todas las promesas que le había hecho a Artemisa, en la que quiso ser libre conmigo al fin después de tantos años esperándolo, en la que quiso dejar atrás lo fiel que su corazón le imponía ser. Agnes sí recuerda que, cuando ella me besó por primera vez después de tantos años sin hacerlo, allí en la orilliña de nuestro río, aquella mañana brillante de agosto, yo comencé a temblar toda, me deshice entre sus brazos. Ella sí recuerda que yo temblaba como si tuviese fiebre. Me hacía temblar la emoción que nacía en mí al saber que estaba volviendo realidad mi deseo más profundo, el que siempre llevé en el alma, desde que era adolescente y me di cuenta de que estaba hondamente enamorada de ella. Para mí, que se entregase al fin a nuestro amor fue algo que me costó vivir por lo intenso que me parecía. Tuve que ocultar unas lágrimas rebeldes que me habían inundado los ojos en varias ocasiones mientras nos besábamos y nos acariciábamos porque me daba vergüenza que ella viese lo profundamente emocionada que estaba, pero ella me aseguró después que sí se había percatado de que incluso lloré levemente cuando estuvimos juntas. A ella también se le puso un nudo en la garganta en varias ocasiones mientras compartíamos todo lo que éramos, al fin, al fin. En especial, aquella noche que ella estuvo en mi casa por primera vez, fui tan feliz, tan feliz que incluso creí que la felicidad haría explotar mi cuerpo, mi alma, reventando por dentro de mí y llevándome físicamente hasta las estrellas. Anímicamente ya estaba en las estrellas.
Me siento como una adolescente inexperta y tímida cada vez que ella me aprieta fuertemente contra ella mientras me hace sentir tanta y tanta felicidad y tan amada, como si fuese la única persona del mundo que recibe todo el amor que existe en la Tierra. Soy como una amapola frágil cuando ella me acaricia porque me vuelvo pequeña y a la vez me vuelvo grande porque siento que me hace tocar las estrellas, me siento libre entre sus brazos, pero sobre todo feliz, feliz como todas esas veces en las que, en verano, llegábamos mi madre y yo a la aldeíña y yo corría por las calles de piedra, buscándola entre las casas, intentando oír su voz de terciopelo, tan suave y dulce siempre, tan profunda, tan adulta e incluso silente, que tanto me acariciaba al hablar. No sé decir en qué momento me di cuenta de que estaba hondamente enamorada de ella. Sólo sé que, todos los años, esperaba con muchísimos nervios e ilusión el momento de llegar a la aldeíña mi madre y yo. Me gustaba mucho verla antes de que ella se diese cuenta de que me tenía tan cerca. Sé que tenía catorce años cuando supe que eso que me ocurría con ella se llamaba amor. En aquel entonces, Silvia ya me había hablado de algún chico que le gustaba mucho, pero a mí me costaba entender por qué le gustaban esos chicos de los que tanto me hablaba. Yo permanecía en silencio cuando ella me confesaba esos secretos que a nadie le contaba. Silvia fue muy precoz en el amor, quizás como yo.
Recuerdo especialmente una tarde de julio, dos semanas después de mi cumpleaños, en la que al fin llegamos a la aldeíña. Mi madre había ido a nuestra casa para abrirla y ordenarla un poco y yo me había quedado atrás en la cuesta que ascendía a nuestra casa, que estaba en lo más alto de la aldea. Mi madre me pidió que fuese tras ella, pero yo le pedí que me permitiese estar unos momentos a solas, que quería reencontrarme lentamente con la aldeíña. En realidad quería reencontrarme con Agnes. Mi madre no me dijo nada. Me dejó libre, sabiendo que contra mi voluntad era inútil luchar.
Atardecía y las cumbres de las montañas refulgían bajo el luciente cielo. No había ni una sola nube, el cielo estaba limpísimo, y el sol, en su marcha, lo pintaba de colores anaranjados. Había tanto silencio en ese momento que creí que en la aldeíña sólo estábamos mi madre y yo. De vez en cuando, soplaba el viento y movía las ramas de los árboles, tan verdes, y el sonido que hacían al ser mecidas por el viento me acariciaba el alma. Aquel año yo estaba especialmente cambiada. Había cambiado mucho en los últimos meses. Me había venido la menstruación, había crecido bastante, hasta medir ya 160 centímetros con sólo catorce años. Siempre había sido muy alta para mi edad. Tenía el cabello largo, hasta la cintura me llegaba, con ondas que caían libres por mi espalda, y un flequillo rebelde que nunca conseguía peinar, que me caía también como le daba la gana por la frente, cubriéndome el ojo derecho. Recuerdo que iba vestida con una falda azul, unas sandalias muy bonitas y blancas, inadecuadas para caminar por esos terrenos, y una camisa blanca también, impoluta. Mi madre se empeñaba en que llevase esa ropa incluso teniendo que estar en la aldea sabiendo que me la mancharía en cuanto comenzase a correr por el bosque, pero aquel ocaso no iba a ir a ningún sitio porque ya era tarde y sólo cenaríamos ella y yo soliñas en nuestra casa. Al día siguiente, ya me pondría esas faldas cortas, esas camisetas viejas y esos zuecos que tanto me gustaban, que tan adecuados eran para caminar por las calles de piedra, por el bosque... y quería bañarme en el río.
Era muy delgadiña porque yo era puro nervio, siempre estaba moviéndome, luchaba contra la debilidad que mi extraña enfermedad me hacía sentir y corría, hacía atletismo y natación, competía mucho y siempre estaba fuera de casa. No me gustaba comer casi y siempre tenía muchas discusiones con mi madre por culpa de la comida, por no querer comer cuando tanto deporte hacía. No sé por qué no quería comer, pero sé que no era por cuestiones de peso ni nada de eso. Simplemente no me gustaba comer, pero cuando estaba en la aldeíña comía todo lo que no comía el resto del año, corría de una manera distinta, disfrutando de la belleza del bosque, de la antigüedad de las calles, de la libertad que me inspiraba el aire limpísimo de las montañas. Era como si me recuperase de una enfermedad que sólo sufría en la ciudad. A mí siempre me gustó Ourense, pero nunca me sentí libre en la ciudad. En el campo, sí era yo. No obstante, era una chica de ciudad, que había crecido en la ciudad, que tenía costumbres demasiado delicadas para alguien de campo y eso se ponía de manifiesto cuando me relacionaba con Agnes, a quien no le importaba mancharse la ropa de tierra, de barro, de agua, quien parecía mucho menos delicada que yo en muchos aspectos. Yo siempre vigilaba mucho la pulcritud de mi ropa, pero eso me pasaba los primeros días del verano. Luego me volvía alguien absolutamente de campo, libre de todas esas prohibiciones que regían mi vida en la ciudad.
Detenida en medio de la calle, sentí que la tierra me daba la bienvenida. “Si le contase lo que siento a mi madre, pensaría que estoy loca”, recuerdo que pensé, y me entraron muchas ganas de sacar mi cuaderno y mis lápices de mi mochila y comenzar a pintar lo que veía en ese momento, de escribir volviendo versos lo que sentía; pero seguí caminando, mirando para todas partes, queriendo encontrar a alguien que me diese la bienvenida verbalmente a la aldea. Hacía un año que no iba a la aldea y, en aquel momento, me daba cuenta de cuánto había echado en falta estar allí.
Entonces, justo en ese momento, oí que alguien caminaba cerca de mí. Se me aceleró el corazón (algo muy habitual en mí) cuando me di la vuelta y vi que quien venía hasta mí era Agnes, pero ella aún no me había visto. Subía con un cesto lleno de moras. No recordaba que creciesen moras cerca de nuestra aldea, por eso me extrañó tanto que ella llevase ese fruto y me pregunté de dónde lo había sacado. Pensé entonces que había ido a buscarlas muy lejos de allí; algo que me asombraría mucho si fuese cierto porque, en aquel entonces, Agnes tenía sólo diez años. Diez años, sólo, diez años. Yo con diez años no podía ni ir al Posío, que lo tenía cerquísima, como ahora, que siempre he vivido en el mismo sitio... ella sí iba lejos, iba sola por el monte, con su vaquiña, que en aquel entonces ya no tenía a la Terriña creo recordar, pero eso tendría que aclarármelo ella porque no lo recuerdo bien.
Y en aquel momento iba sola, subía con ese cesto lleno de moras. Qué ricas estarían. Eran rojas, redondas, grandes, gordiñas. Se me hizo la boca agua.
Lo que me sorprendió al verla fue lo crecida que estaba. Agnes fue una niña muy precoz. A mí me daba la sensación de que era incluso mayor que yo cuando hablaba conmigo, por cómo se comportaba con los demás, por lo responsable que era. A veces pensaba que los niños de las aldeas eran así, pero enseguida descubría que aquello no era cierto porque los demás niños eran tontísimos comparados con ella y parecían mucho más pequeños y brutos.
Subía la calle con dificultad porque el cesto lo llevaba llenísimo, pero con una energía increíble. El cesto, por cierto, lo llevaba en la cabeza, como aprendían a hacer todas las chicas de las aldeas. Caminaba como si no pesase el cesto y como si tuviese mucha prisa, pero con una calma que sólo estaba en ella, en lo conforme que estaba con el mundo y con su vida. La miré a los ojos sin que ella me viese aún y detecté en ellos tanta felicidad y tranquilidad que enseguida olvidé todas esas cosas que me desasosegaban. Me pregunté si ella se acordaría de mí porque, la última vez que nos habíamos visto, ella tenía sólo nueve años y ese verano casi no compartimos momentos porque ella se alejaba de mí y de los demás niños y siempre entendí por qué lo hacía. Había en la aldea niños y adolescentes que también venían en verano, sólo, como yo, y que la insultaban y se reían de ella por cómo iba vestida, porque siempre estaba con los animales y en el campo trabajando, cuando ellos sólo tenían que hacer los deberes de la escuela. Me acuerdo de una tarde, del año 86, en la que yo fui a buscar a Agnes a su casa para que viniese al río con nosotros. Ella no quería venir. Estaba limpiando la cuadra, arrodillada en el suelo, frotando con un trapo y agua con jabón y lejía. Yo le insistí muchísimo. Ella me dijo que no quería ir, que no le apetecía nada ir con esos chicos, pero yo le insistí muchísimo diciéndole que yo estaría con ella, que no la dejaría sola. Recuerdo que le dije: “con el calor que tienes, que estás sudando toda, ¿no quieres bañarte en el río?” Ella me contestaba que no, que no, negándome con la cabeza, insistente, que no, que no, “que con esos chicos no voy, Lúa, que con ésos no”, me decía con una voz casi silenciosa, incluso trémula. “Que esos chicos no van a hacerte nada, venga, que nos esperan”, la animé, pero ella no quería. Al final, le dije: “tienes que relacionarte con los demás, que el resto del año estarás soliña, pero ahora puedes estar con más amigos”. Esas palabras le dieron en el corazón porque acabó de limpiar rápidamente, se levantó del suelo y vino conmigo. Recuerdo que su manera de vestir contrastaba muchísimo con la nuestra, con la mía y con la de los demás chicos porque ella era pobre, muy pobre, y casi tenía que emplear la misma ropa en invierno que en verano. Llevaba un vestido de lana, muy viejo y desgastado ya, y se cubría la cabeza con un pañuelo negro que siempre llevaba, fuese verano o invierno, porque era la manera de vestir de las mujeres de las aldeas de aquí de Galicia, tan antigua ya, tan curiosamente inmutable. Llevaba unos zuecos también muy desgastados ya. Yo pensaba que esos zuecos le harían mucho daño en los pies, pero ella no se quejaba y caminaba como si nada, con mucha decisión y normalidad. Además, esa tarde sí que es cierto que tendría que haberme fijado en que estaba llena de polvo y sudor, por estar limpiando durante horas las cuadras, por estar en el campo todo el día, pero ella aparecía limpia porque su piel, sus manos brillaban, su mirada era limpia también. Sólo tenía el polvo, la tierra y el barro en la ropa, que seguramente ella lavaría en el río cuando nadie la viese para tenerla limpia al día siguiente.
Yo estaba ilusionada con llevarla al río con nosotros porque me apetecía muchísimo estar con ella. Me gustaba mucho estar con Agnes. Me gustaba hablar con ella. En aquel entonces, cuando ella tenía nueve años y yo, trece, ya manteníamos profundas conversaciones, aunque ella no me permitía acceder de pleno a su corazón. Era muy hermética y casi no me hablaba de nada. Sólo quería que le hablase de Ourense. Se notaba que a ella la fascinaba Ourense, que le gustaba mucho ir, cuando podía hacerlo, pero yo no quería hablarle de mi vida en la ciudad porque me parecía mucho más interesante todo lo que ella pudiese contarme de su vida en la aldea. A mí me impresionaba mucho que alguien pudiese vivir en la aldea durante todo el año. Sabía que en invierno, desde noviembre hasta finales de abril, había nieve en las montañas, en los caminos, y que era muy duro vivir allí, trabajar en el campo todos los días y a la vez ir a la escuela a otra aldea que quedaba a cuatro kilómetros de la nuestra. Me asombraba que Agnes pudiese ser feliz allí, pero ella me aseguraba que era muy feliz, que no conocía otra cosa y que para ella aquello era lo mejor que había.
Pues recuerdo que aquella tarde, en la que yo me sentía tan contenta por convencer a Agnes de que viniese conmigo al río, pasó algo que me dejó el alma quebrada para mucho tiempo y el corazón lleno de arrepentimiento y culpabilidad. Cuando eres pequeña o adolescente, no les das importancia a ciertas cosas que la tienen, y mucho, y no te das cuenta realmente de lo que pasa a tu alrededor, no eres plenamente consciente de las cosas. Eso fue lo que me ocurrió a mí en esa tarde. Los demás chicos nos esperaban al principio del bosque. Recuerdo que estaba Gabriel, el primo de Agnes, que iba detrás de mí echándome piropos siempre que podía, pero yo pasaba de él por completo, luego estaban otros cinco chicos que venían de Vigo, que a mí muy bien no me caían porque eran muy brutos, no hablaban gallego y eran tontos porque sólo pensaban en el futbol y aquel año estaban obsesionados con no sé qué mundial, y luego dos chicas que eran hermanas, que venían también de Ourense, pero de ellas no tenía queja. Eran muy guapas e inteligentes, pero también me parecían algo tontiñas de vez en cuando porque reían mucho las gracias de los chicos de Vigo, que eran unos tontos perdidos, pero a mí me caía muy bien Gabriel y también con esas chicas de Ourense podía pasar momentos muy divertidos y agradables cuando no estaban los otros tontos. Por último, había cinco niños de la edad de Agnes, año arriba, año abajo, que vivían en la aldeíña todo el año, como ella; pero no hablaban nada con Agnes. Me contaban que ella nunca hablaba con ellos, que huía de ellos si la encontraban por las calles y que ni tan siquiera los miraba. Cuando me contaban eso, yo pensaba: “¿por qué es tan tímida?” Pero aquella tarde lo entendí todo.
Fue uno de los chicos de Vigo, que se llamaba Xoán, quien habló primero. Me preguntó a gritos, riéndose: “pero, Lúa, ¿por qué vienes con ésa?” Entonces los demás comenzaron a decir que querían que fuese yo sola al río con ellos, que con ella no querían ir porque podría hechizarlos con los ojos y un montón de tonterías más que yo no conseguía entender. Yo les insistí en que vendría con nosotros, le insistí a Agnes que viniese conmigo tomándola de la mano cuando ella dio media vuelta dispuesta a marcharse. Yo le dije: “te prometo que no te harán nada, que estaré contigo”, pero Agnes ya tenía el miedo reflejado en sus profundos ojos. “Que no, Lúa, que no quiero”, pero al final vino conmigo porque yo la cogí fuertemente de la mano mientras le decía: “que vengas, no tienes que ser tan cobarde, ellos no pueden hacerte nada, tienes que ser valiente”.
Ellos fueron hablando de muchos temas, riendo mientras saltaban las piedras y las raíces del bosque, camino del río, pero Agnes temblaba y no miraba a ninguna parte. Sólo se dejaba llevar por mí. Parecía un animaliño asustado que se sentía amenazado. Yo entonces le pregunté por qué estaba tan aterrorizada. Ella no me contestó. Sólo vi que tenía ganas de llorar. Me sentí muy mal por estar obligándola a que viniese con nosotros, pero yo quería bañarme con ella en el río y no me importaba lo que dijesen los demás.
Cuando al fin llegamos, entonces comenzaron a jugar a tirarse piedras los unos a los otros mientras escapaban corriendo entre los árboles, nadaban por el río, armando un jaleo inmenso. Yo entonces me alejé con Agnes de allí. Las chicas de Ourense también jugaban con ellos. Estaban en ropa de baño y ellos no dejaban de decirles cosas obscenas. Me daban asco esos chicos. Los de la aldea también jugaban, pero de un modo más tranquilo, en el agua.
Le pregunté a Agnes si se quería bañar conmigo y ella me dijo que no, que no había traído ropa de baño. Yo le pregunté si tenía ropa de baño y ella me dijo que no, que, cuando venía a bañarse en el río, se bañaba sin nada porque era donde se podía bañar. Claro, yo tenía agua corriente en mi casa y no podía imaginar como podía vivir ella sin agua corriente, sólo dependiendo del agua del río y de los pozos.
Nos sentamos en unas piedras y permanecimos en silencio. Yo no quería obligarla a desnudarse delante de todos ellos. Comenzaba a entender que Agnes no tenía nada que ver con los demás, que era una chica única, que no se mezclaba con esos brutos de Vigo ni con los otros niños de la aldea porque ella era diferente. Comencé a entenderlo en ese momento, pero no sabía explicar por qué lo entendía. Sólo me daba cuenta de que, si quería estar con ella, tenía que hacerlo a solas, sin que hubiese nadie a nuestro alrededor y más lo entendí aquella tarde.
Cuando más a gusto estábamos, se acercaron los chicos de Vigo hablando en castellano y diciendo tonterías que ni recuerdo, pero sí recuerdo que le pidieron a Agnes que jugase con ellos. Agnes no les decía nada. Los miraba sin comprender. Hasta entonces, no había pensado que Agnes no supiese hablar en castellano. Sí que lo estudiaba en la escuela, pero evidentemente no lo practicaba casi nunca y por eso no tenía soltura al hablarlo. Esos chicos se dieron cuenta de lo que ocurría y comenzaron a pedirle cosas a las que ella no respondía. Recuerdo que le preguntaron burlándose de ella: “¿es que no sabes hablar? ¿Es que eres como los animales, que no hablan? Quizás seas un animal tú también, como las vacas con las que siempre estás. ¡Tú eres una de ellas!” Le hablaban en castellano, evidentemente, pero, al ver que ella no les decía nada, empezaron a hablar en gallego burlándose de su acento; algo que yo nunca entendí porque ellos también eran gallegos, pero eran unos pijos que iban a escuelas privadas y que se reían de todo lo que era el campo cuando estaban en la aldea. Esos chicos dejaron de venir enseguida que pudieron desobedecer a sus padres.
Agnes se levantó de donde estaba sentada y me dijo que se marchaba, que tenía cosas que hacer, pero entonces uno de esos chicos la cogió de los brazos mientras los otros intentaban quitarle el pañuelo que llevaba en la cabeza mientras decían: “vamos a comprobar si de verdad es un animal más”, mientras también intentaban desnudarla tirando de sus ropas. Yo enseguida salté encima de ellos, los golpeé en los brazos y les grité: “pero ¿qué carallo hacéis? ¡Dejadla!” Pero ellos se reían, tiraron a Agnes al suelo mientras pugnaban por desnudarla, rasgando sus ropas. Vi que ella los arañaba con rabia, intentando huir de sus garras, pero eran cinco contra una niña de nueve años, delgadísima y pequeñísima. Era imposible que pudiese librarse de ellos. Entonces, las chicas de Ourense vinieron corriendo para ayudarme, los niños de la aldea empezaron a reírse, pero, cuando se dieron cuenta de que la situación era tan grave, comenzaron a tirarles piedras a los de Vigo, que ya habían conseguido quitarle a Agnes el vestido casi por completo. Ella no dejaba de agitarse y de arañarlos en la cara. Yo tiraba de los brazos de muchos de ellos intentando que la dejasen en paz, pero eran fuertes como bestias.
Vi que Agnes lloraba y que chillaba de rabia, de impotencia y de asco. Yo también les gritaba, les ordenaba que la dejasen en paz, que, si no la dejaban, iría a buscar a sus padres... No sé qué más cosas decía. Entonces Gabriel se acercó a nosotros corriendo también y gritó con decisión, amenazando a esos chicos de echarlos fuera de la aldea o de llamar a la policía si no la dejaban en paz. Los amenazó con darles una paliza hasta arrancarles los huesos si no la dejaban en paz. Entonces reaccionaron. La dejaron. Se alejaron de ella y salieron corriendo mientras los niños de la aldea, las chicas de Ourense y Gabriel les lanzaban piedras. No volví a ver a esos chicos en lo que me restaba de verano porque todos fuimos a contarles a sus padres lo que había ocurrido y se marcharon de allí.
Cuando se fueron, Gabriel salió en pos de ellos para vengar lo que le habían hecho a su prima, los niños de la aldea fueron a contarles a sus padres lo que había pasado y las chicas se quedaron conmigo, mirando a Agnes con muchísima pena, pero vi en sus ojos algo de hastío, incluso de asco, y les pedí que se marchasen. Me hicieron caso enseguida.
Me agaché junto a Agnes, que lloraba profundamente cubriéndose como podía su cuerpo desnudo con su rasgado vestido. Tenía las ropas estropeadísimas, hechas harapos. Además, vi que tenía sangre en los brazos y en la barriga. Seguramente habían sido esos bestias intentando desnudarla. También tenía el pañuelo descolocado y su melena oscura, lisa y brillante le caía libre por los hombros. A pesar de lo que le acababa de ocurrir, a mí me pareció que estaba hermosísima. Fue la primera vez que pensé en ella de ese modo.
Me acerqué a ella con la intención de ayudarla a levantarse, pero Agnes me golpeó en las manos y me pidió llorando profundamente que la dejase en paz. Se levantó dificultosamente del suelo y corrió lejos de mí. Luego vi que se desnudaba por completo y se metía en el agua intentando lavar también su ropa. Yo fui hasta ella con un nudo en la garganta. Casi no podía ver lo que había a mi alrededor porque tenía los ojos llenos de lágrimas. Necesitaba pedirle perdón, pero Agnes no quería saber nada de mí. No obstante, sabía que no estaba enfadada conmigo, sino con la situación, y que incluso se sentía muy avergonzada por lo que había ocurrido.
Cuando estuve a su lado, en la orilliña del río, me miró y, entre sollozos, me dijo: “¡ya te dije yo que no quería ir con ellos! ¡Pero tú no me escuchaste! ¡Nadie me escucha nunca, nunca!”
Entonces le pedí perdón con desesperación y muchísima culpa. Le pedí perdón tantas veces que no sé cuánto tiempo pasé así. También lloraba. Me sentía tan mal que incluso me parecía que estaba enferma. Y, efectivamente, me puse enferma. Al atardecer, cuando estaba en casa, llorando todavía, mi madre me tomó la temperatura y descubrimos que tenía fiebre. Aquel hecho me había enfermado.
Pero cuando estaba pidiéndole perdón ella parecía lejos de mí, del mundo, de sí misma. Salió del agua y se vistió con las ropas mojadas, corrió por el bosque hasta su casa y me dejó allí sola en la orilliña del río. Permanecí llorando sin saber qué hacer y lamentándome por ser tan inconsciente y tonta; pero no quería que las cosas quedasen así con Agnes. Me levanté del suelo y corrí hasta su casa. Necesitaba hablar con ella, saber que estaba bien. Su madre me abrió cuando llamé a la puerta con desesperación y me dijo que Agnes no se encontraba bien, que quería estar sola, que estaba junto a la lareira, que habían tenido que encenderla en mitad del verano porque tenía mucho frío y porque quería secar sus ropas. Yo le dije a Anxiños, sin pensar en lo que decía, que yo no tenía nada que ver con lo que había ocurrido, que no quería que pasase algo así, que lo sentía muchísimo, que había intentado defenderla y no sé cuántas cosas más... pero Anxiños no estaba enfadada conmigo. Sólo me dijo: “mañana ven a verla. Ya estará bien. No olvides que Agnes es una niña muy especial. Si quieres estar con ella, estad soliñas. ¿Lo entiendes?” Yo le dije que sí, le pedí que me permitiese verla, pero Anxiños no me dejó y entendí que no me permitiese verla. Sólo me preguntó si quería beber agua o una taza de caldo, pero yo le dije que no, que ya me marchaba, y le pedí que le dijese a Agnes que había ido a verla.
Luego enfermé. Tuve un brote de mi extraña dolencia y pasé tres días tumbada en la cama sin poder salir. Agnes vino a verme y me trajo una flor muy bonita, casi marchita ya, y también un trociño de bica que había hecho con su madre con lo poco que tenían. Eso me demostró que Agnes nunca había estado enfadada conmigo y que no era rencorosa. Aquel gesto que tuvo conmigo me conquistó profundamente. Se ganó mi corazón para siempre siendo tan bueniña conmigo.
Y, volviendo a esa tarde en la que la veía subir por la calle con aquel cesto lleno de moras en la cabeza, supe que aquellos momentos tan duros habían quedado atrás, que aquel verano iba a ser diferente, lo sentía.
Había crecido mucho. Estaba mucho más alta y su cuerpo ya no parecía el de una niña, sino el de una mujer menuda, todavía muy delgadiña, pero con formas sinuosas que la volvían tan hermosa... Llevaba, como era costumbre en ella, su pañuelo negro, su vestido mil veces remendado, sus zuecos de madera y ese cesto de mimbre que seguramente había hecho ella misma o su abuela hacía ya mucho tiempo.
Me vio inesperadamente. Cuando se dio cuenta de que yo la miraba a pocos metros de ella, se detuvo y me sonrió con muchísima vergüenza. Vi que observaba sus ropas analizando su aspecto con disimulo, temerosa de que no estuviese presentable para mí. Aquello me hizo gracia y me reveló que Agnes ya había dejado de ser definitivamente una niña.
La sonrisa que me dedicaba me hizo sentir mariposas en la barriga. Entonces, en ese instante, sintiendo lo que Agnes despertaba en mí, me acordé de todas esas cosas que Silvia me explicaba sobre lo que sentía cuando estaba con el chico que le gustaba. “No puede ser que a mí me guste Agnes, pues ella es otra chica”, pensé desorientada, pero, en cuanto pensé eso, las mariposas que tenía en la barriga se hicieron más fuertes, como si quisiesen reforzar lo que pensaba. “Sí, sí, me gusta Agnes; pero no puede ser, no puede ser. Yo nunca le gustaré a ella”. Me debatía entre lo que no podía ser y lo que era. Me sumergí tanto en mis pensamientos que no me di cuenta de que Agnes estaba delante de mí, sonriéndome con timidez, ofreciéndome las moras que llevaba en el cesto, mirándome con interés y fascinación. Sí, supe enseguida que lo que tenía en los ojos era fascinación.
Me saludó con vergüenza, pero también con cariño, con una voz hermosa, una voz adulta que me llegó a lo más profundo del alma. Yo no supe qué contestarle. Estaba tan emocionada de verla que me había quedado sin palabras.
“Hola, Agnes”, le dije al fin sonriéndole. “Cuánto me alegro de verte. En realidad te esperaba”, le confesé sin poder retenerme. Ella me sonrió más abiertamente aún, más luminosamente, y me dijo: “no sabía que llegarías tan pronto este verano. Qué bien. Coge moras. Están muy ricas. Las cogí esta tardiña en una zarza que hay en el monte. Las lavé en el río. Puedes llevarte algunas para tu casa si quieres”.
Recordé que Agnes era pobre y rechacé con delicadeza su ofrecimiento, pero sí cogí tres moras que me supieron a vida, a libertad, a amor. Sí, me supieron a amor. El amor para mí tiene el sabor de las moras, tan dulce e intenso; porque en ese momento había descubierto que me había enamorado de Agnes, que tal vez llevase enamorada de ella desde hacía mucho tiempo. Entendí de súbito por qué siempre tenía tantas ganas de ir a la aldeíña. No era la aldeíña lo que tanto me atraía, lo que tanto me fascinaba. Era ella. Agnes era la aldeíña para mí, pero también la identificaba con la tierra, con el bosque, con el río, con las calles de piedra, con el hablar cerrado de la gente de la montaña de Ourense. Sentía tantas cosas en ese momento que casi no conseguía entender todo lo que me pasaba.
“Sí que están ricas, sí”, le dije con la boca llena. “Son las mejores que he probado en mi vida”.
Quería decirle que ella también era lo más hermoso que había visto nunca, pero no pude. Estaba hermosa, realmente, porque había crecido mucho, medía más que el año anterior, estaba todavía muy delgadiña, pero ya su cuerpo se había desarrollado bastante, tenía el cabello largo, negrísimo, lisiño, brillante, cayéndole por debajo del pañuelo, que era negro, pero su cabello aún lo era más, y sus ojos miraban con más comprensión y madurez. Su sonrisa era sincera como ninguna que viera antes. Estaba llena de vida y felicidad, pero también sabía yo que ella se contenía.
“Mi madre me espera, pero mañana podemos ir al río tú y yo, soliñas”, le dije intentando que la vergüenza no me detuviese.
“Mañana tengo mucho que hacer en la era, pero puedo ir por la tardiña si quieres, que es cuando hace más calor”, me respondió sonriéndome aún. Qué dichosa me sentía si ella me sonreía. Nunca había sentido algo semejante.
Mas aquel año no fue tan sencillo digerir lo que sentía por ella. Continuamente yo me preguntaba qué sentía Agnes por mí. Cuando iba a buscarla a su casa, veía que le brillaban mucho los ojos y que se le escapaba la ilusión por la piel, por la voz y por sus sonrisas, pero no me atrevía a preguntarle nada. Ni tan siquiera hablaba del amor con ella. Sólo compartíamos paseos por el bosque, conversaciones larguísimas sobre la vida, baños en el río, juegos inocentes en las calles, también en el río... y fue un verano lleno de inocencia.
Me gusta muchísimo rememorar todo lo que fui viviendo con ella desde que nos conocimos. Siempre nos conocimos, realmente, pero, hasta esos años, fuimos como extrañas. Yo siempre fui mucho más habladora que ella, que era una niña muy silenciosa. Siempre fui muy inquieta e irresponsable y ella siempre estaba ayudando a su madre, incluso iba de aldea en aldea con cestos llenos de leche cargándolos en la cabeza para intentar venderla y sacar algunos cuartiños. Luchaban las dos por su vida con una fortaleza que a mí me faltaba y que me costaba entender porque yo lo tenía todo, todo, nunca pasé hambre, nunca supe qué era tener siempre la misma ropa, los mismos objetos... y poca comida que llevar a la boca. Nunca supe qué era trabajar hasta que crecí lo suficiente para querer disponer de mi propio dinero. Ella sí, ella trabajó desde niña en el campo, con los animales, llevándolos al monte para que paciesen. Ella estaba hecha a las dificultades. Yo no y eso me fascinaba profundamente.
Y sigo viendo en ella a esa chica silenciosa y fuerte que nunca se quejó por ser pobre, por tener que trabajar tan duramente. Ahora, en estos días tan extraños, hicimos una rutina que ambas cumplimos con mucho gusto porque así los días tienen más sentido y hacemos turnos en las tareas de la casa. Está gustándome vivir estos días con ella. Siento que están uniéndonos más y realmente convivir con ella es muy sencillo, siempre es sencillo, a pesar de sentirse de vez en cuando tristiña e incluso enfadada con la situación; pero ella siempre me confiesa cómo se siente. Nunca me dice una palabra mal dicha y siempre me cuenta todo lo que piensa. Comparte conmigo lo que lleva por dentro, se queja delante de mí sabiendo que estoy de acuerdo con ella, pero también nos reímos muchísimo, nos tomamos las cosas de la mejor manera posible y hacemos de nuestros momentos los más hermosos. Desde luego, después recordaremos estos días con mucho cariño.
A veces, hablamos con Artemisa por teléfono y me sorprende positivamente que Artemisa esté tan tranquila hablando con ella e incluso quiere saludarme. Me alegra que se sienta tan bien. Agnes me ha dicho que esta tarde harían una videollamada, al fin, que Artemisa no quiere que la veamos, pero al fin Casandra parece ser que la convenció de que no tenía nada de malo que nos viésemos todas. Será divertido vernos las cuatro. Sinceramente, me gustaría que fuésemos amigas porque Casandra me cae muy bien e incluso tenemos algunas cosas en común. Nuestra manera de ser, tan invencible a veces y tan catastrofista en otras, se asemeja bastante; pero Artemisa tiene que sentirse bien para poder ser amigas. Yo estoy dispuesta a esperar y sé que Agnes también.
Agnes pasa dos horas como mínimo todos los días corriendo en la cinta de correr que tenemos, mientras ve conciertos, escucha música. Me dice que necesita moverse de ese modo para desahogar los nervios que tiene, que, pese a ser tan tranquiliña, también necesita caminar, correr, y yo también hago mi sesión de deporte todos los días, pero con cuidado porque tengo que andarme con cautela con mi corazón, que todavía está algo delicado. A veces, puedo desmayarme. De hecho, esta semana me pasó. Suerte que no fue nada importante, pero Agnes se asustó mucho. Estaba tocando el piano y cantando con Agnes y comencé a encontrarme muy mal. Le dije a Agnes que estaba mareada y que me dolía el pecho. No recuerdo nada más. Sólo recuerdo la voz de Agnes llamándome asustada mientras ella me hacía oler alcohol y me mojaba las mejillas, el cuello... y no dejaba de llamarme. Notaba que su voz temblaba y eso me hizo reaccionar. Reaccioné cuando la oí tan asustada. Estaba entre sus brazos, con la cabeza apoyada en su pecho, tal como había estado cuando nos sentamos juntas en la orilliña del río aquella tarde en la que creímos que morí, en la que sí me sentí morir.
Cuando la miré, Agnes cerró los ojos y me apretó desesperadamente contra ella. Enseguida me di cuenta de que estaba llorando profundamente. No supe qué decirle porque entendía perfectamente lo que estaba sintiendo. Me supo muy mal que se sintiese así, tan aterrada. Me incorporé con cuidado y la abracé también mientras le decía que estaba bien, que no tenía que preocuparse, que se tranquilizase, que estaba bien. Agnes no dejaba de llorar. Entendí enseguida que lo que le pasaba era que en ese momento había explotado en ella toda la tensión que llevamos acumulada por culpa de lo que está ocurriendo y también había estallado en su alma todo ese miedo que ella siente desde que esto comenzó, ese miedo a que a mí pueda ocurrirme algo. Me ha dicho ya muchas veces que, si a mí me pasase algo malo, ella no podría superarlo. En ese momento en el que lloraba así, tan deshecha de miedo, oí de nuevo sus tristes palabras.
“Estoy bien, Agnesiña, te lo juro. Sólo fue un desmayo sin importancia”, le dije; pero ella me contestó que no había sido un desmayo sin importancia porque llevaba más de diez minutos intentando despertarme, que intentaba llamar a una ambulancia, pero que no le cogían el teléfono. Eso me extrañó porque en Ourense no hay tanto colapso en los hospitales como en otras ciudades, pero luego descubrimos que Agnes estaba tan nerviosa que no llamaba al número correcto, pobriña. Me dijo que no sabía qué hacer y que estaba tan asustada que no podía ni pensar y que no sabría qué hacer si me ocurría algo... pero por suerte todo pasó y conseguí sosegarla. Pobriña. Espero que no vuelva a pasarme nada de eso. No quiero que se asuste tanto. Ella tiene un alma muy frágil. Todavía tiene que vencer definitivamente la huella de la ansiedad. Lo cierto es que yo no puedo pensar en lo que me ocurriría si a ella le pasase algo malo, si se infectase, si estuviese enferma. No puedo imaginar la vida sin ella. Ella es mi vida. Si me faltase, yo me quedaría sin vida. Ahora que nos recuperamos para siempre, quiero morir de viejiña entre sus brazos.
Y eso es todo por hoy. Voy a dejar ya de escribir porque tenemos que preparar la comida. 

1 comentario:

  1. Menuda entrada. Lúa hace un pequeño repaso por la actualidad en su vida y la de Agnes pero también repasa algunos momentos de su pasado, algunos dramáticos pero otros preciosos. En la actualidad, resalta que el confinamiento lo están llevando bien, pero hay cosas que se han perdido, como el viaje a los alpes, la boda...esas sorpresas que tenían preparadas, lo de Susi, la canción (muy bonita, por cierto), lo del molino (precioso detalle, eso aunque no se casen por el momento, lo tiene que hacer realidad). Comenta también que hablan con Artemisa de vez en cuando y que piensan hacer una videollamada, al fin Artemisa se ha atrevido. Desea que puedan ser amigas...espero que pueda ser, aunque creo que a Artemisa todavía le queda mucho que aceptar y heridas que cerrar. Lo del desmayo tuvo que ser terrible para Agnes (también para Lúa, pero ella no se estaba enterando de nada). Es una locura, una sensación terrible de auténtico terror. Lo he vivido, y es...espantoso. Cosas que es mejor olvidar. Espero que no le vuelva a ocurrir, al menos mientras dure el confinamiento, que parece que se siente todavía más desamparada. Por otra parte, recuerda los momentos del pasado junto a Agnes, lo que sentía cuando la veía, los miedos de la adolescencia y de no comprender su propia naturaleza, que rompía con las reglas impuestas por las religiones y los idiotas. Terrible cuando le pegan la paliza a Agnes, que casi la dejan desnuda por completo. Ahí demuestra lo mucho que se preocupó por ella, y aunque Agnes lo pasó mal, ella siempre quiso cuidarla, que se sintiese integrada. Al final la comprendió y abrió los ojos ante los niñatos sin cerebro que las rodeaban. Agnes sabía deantemano que no era buena gente, y no se equivocó. Menudo trauma, pobrecita. No me extraña que prefiriese la compañía de sus animales y su madre. Lúa se preocupaba por ella, pero Agnes también lo hacía por Lúa. Poquito a poco fueron construyendo su relación. Hemos conocido nuevos detalles sobre la vida de Agnes, como por ejemplo eso de que iba por los pueblos, cargando leche para venderla. Su forma de vestir o que llevaba las cestas sobre la cabeza. Por cierto, por tu culpa tengo unas ganas terribles de comer moras, pero moras como esas, bien gordas y apetecibles jajaja. Ay, y que Gabriel iba detrás de Lúa jajaja, al final las vueltas que da la vida. Me lo he pasado genial con la entrada. Hemos abierto una página del pasado muy interesante y otra muy actual, con la que nos sentimos muy identificados. ¡Me ha encantado!

    ResponderEliminar