lunes, 11 de mayo de 2020

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 10 DE MAIO DE 2020


Domingo, 10 de maio de 2020
Hai días nos que a voz da nosa ialma se volve estridente e potente, querendo que a escoitemos con atención e que lle deamos espazo para falar. Adoita ocorrer isto cando vivimos días algo abafantes nos que case non lle facemos caso ao que levamos por dentro, nos que ignoramos a voz dos nosos sentimentos e mesmo dos nosos pensamentos máis claros e profundos. É imposíbel fuxir eternamente da nosa ialma. Ela sempre está aí berrando no noso interior, avisándonos de todo iso que non nos fai ben, advertíndonos de que non estamos a facer as cousas como en realidade desexamos, tamén obrigándonos a recoñecer esas cousiñas que non queremos recoñecer porque son contrarias ao que agardabamos.
Hoxe sinto que algo estoupou por dentro de min. Durante esta semana toda, tentei tomarme as cousas con calma, malia estar tan nerviosa por abrir á fin a miña cafetaría. Abrina o luns e, a noite anterior, case non durmín nada porque pasei a noite toda repasando todos eses pasos que tiña que dar para mantelo todo desinfectado, repasando mentalmente como tiña que facer as cousas, planificando como actuaría en cada momento, pensando unha e outra vez en todo o que tiña na cafetaría, no que tiña que levar... Foi unha noite horríbel. Amais soñei que a policía entraba na cafetaría acompañada dun grupo de científicos que comezaban a analizar todos os recunchos do local e dicíanme que todo estaba infectado, que me ían multar por non tomar as precaucións precisas. Tamén me facían o test para ver se estaba contaxiada e saía positivo. Sentía que a miña vida se detiña, que todo o que me arrodeaba se esvaecía, que un pánico inmenso e frío se espallaba polo meu corpo todo e que non podía falar nin pensar. Os científicos que me fixeran a proba dicíanme que non podía voltar á casa, que tiña que ir con eles a algún lugar no que ficaría encerrada ata que me curase. Xussto entón empezaba a encontrarme moi mal. Comezaba a me subir moito a febre e tusía tanto que sentía que afogaba, que non podía respirar. Había un doutor (que imitaba ao doutor Martín, o do hospital) que me collía dos brazos, cubríame cun plástico para impedir que eu fose contaxiando aos demais e para que non estendese o virus pola rúa e me arrastraba polo chan sen a menor consideración namentres eu trataba de recuperar o alento. Logo, metíanme nunha ambulancia sen dicirme nada. O enfermeiro que conducía a ambulancia desprazábase a toda velocidade polas rúas. Mesmo lembro que pasabamos pola ponte romana e eu queríame asomar para ver o Miño por derradeira vez, pero alguén me ataba a un ferro que atravesaba a ambulancia de lado a lado e non podía facer nada. Quería pedir que me permitisen chamar a Lúa, pero non podía falar porque non deixaba de tusir. Logo, sacábanme da ambulancia con brutalidade e me guindaban a un cuarto pequeno sen fiestras no que me encerraban con chave. Espertei berrando histérica por primeira vez despois de moito tempo sen facelo e a Lúa custoulle moito tranquilizarme.
Eran as tres e media da madrugada. Restaban dúas horas e media para erguerme. Íame erguer ás seis da mañá para ter tempo de abondo para poñelo todo en orde, para limpalo todo, para podelo preparar todo para abrir ás oito... pero, neses momentos, sentíame incapaz de enfrontarme a esa realidade. Devecía traballar, abrir o meu negocio, pero, ao espertar dese pesadelo, esas ganas de volver parcialmente á miña rutina esvaecéranse por completo e o único que me apetecía era agocharme do mundo enteiro con Lúa nunha desas covas que hai preto da miña aldea e deixar que o tempo pasase levándose esta andaina da nosa vida ao esquecemento.
Lúa aseuguroume que non era preciso que traballase se non me sentía quen de facelo, pero eu contesteille que o necesitaba, que o único que me ocorría era que aquel pesadelo me puxera moito medo, pero que se me pasaría ao erguerme dentro de pouquiño. Evidentemente, non lle estaba a dicir a verdade, pero non llo recoñecería nunca porque eu devecía abrir a miña cafetaría. Cría que o merecía despois de tantos meses sen traballar.
Lúa non me dixo nada máis e quedou durmida axiña, pero eu non volvín pechar os ollos por moito que tentase relaxarme e pensar en cousiñas positivas. Decotío me viñan pensamentos como: “e se fago algo mal e, por culpa miña, se contaxian moitas persoas?” Pero logo a parte positiva do meu carácter (que sempre fala, malia sentirme desalentadiña) dicíame que non me tiña que preocupar por nada, que o ía facer todo ben, que o único que había de facer era estar pendente de desinfectalo todo e de non tocar nada que outra persoa tocase, non tocar tampouco o que alguén despois collería  e lavar as mans decotío. Mesmo esa parte de min me animaba a que gozase dese día tan importante e especial que con tanta ilusión agardara, polo que tanto traballara os últimos días.
Iso fixen. Malia estar cansísima por non durmir case nada, erguinme con ilusión. Despedinme de Lúa con moita mágoa, pois sabía que ambas as dúas nos botariamos moitísimo en falla despois de compartirmos tantos momentos, de estarmos tantos días xuntas as vinte e catro horas, día e noite sempre xuntas... e saín á rúa notando que se abría unha nova etapa para nós. Nese momento, a escuridade do ceo reviviu o pesadelo que tivera, pero, ao lonxe, xa podía imaxinar eu os primeiros suspiros do día; dese día que tanto desexaba vivir.
Camiñar por Ourense a esas horas foi como camiñar por un mundo esquecido, baleiro, cheo de soidade e silencio. Nunca vira a cidade así, nin tan sequera cando saía ás cinco e media da mañá todos os días e andaba durante case corenta minutos dende a miña casa deica a cafetaría. Pasei polo centro, pola Praza Maior, pola rúa do Paseo e pola rúa do Progreso notando que eu era a única persoa que había no mundo. Si vin ao lonxe algunhas persoas correndo ou camiñando, pero era como se non existisen.
Cheguei alí e abrín a porta traseira (pola que recibo aos repartidores e pola que entro sempre) e pareceume que voltara a ese tempo no que nada disto estaba a pasar. Voltei a esa mañá na que abrira a cafetaría sen saber que logo a tería que pechar durante moito tempo. Algo latexaba no ar, como unha voz que me daba a benvida, como unha enerxía que se me metía na ialma e asegurábame que todo ía ir ben, que non debía de ter medo.
Non era a primeira vez que abría a cafetaría porque, a semana anterior, xa fora alí para telo todo máis ou menos preparadiño, para recibir aos repartidores de pan, de pastas, de todos eses alimentos conxelados que logo eu cociñaría para poñelos á venta; pero, evidentemente, aqueles trámites tan abafantes non me permitiron observar coa ialma o meu redor para detectar a enerxía que o enchía todo. No canto, esa mañá na que todo estaba en silencio, si puiden percibir todo o que ocorría no meu redor.
Estaba moi ilusionada, non o podo negar, e estiven ilusionada durante os días todos desta semana; pero, asemade, sen que eu me dese de conta, tamén me gobiaba moito ter que estar pendente de tantas cousiñas ás que antes nin atención lles prestaba. Sempre fun moi limpa e ordenada no meu negocio, e e nos eidos todos da miña vida, pero tiña que facer cousas que antes nin pensara; porén, o que máis me afectou foi o trato tan frío que había de manter cos clientes. Tiña que falar con eles a través dun biombo de metacrilato que nos separaba, que mesmo me parecía que lles tiraba volume e sentimento ás nosas voces. Dáballes os pedidos nunha bandexa que continuamente tiña que desinfectar, poñéndoa por riba do biombo, facendo esforzos por non tocar nada. Outra solución non atopei. Non a ía pasar por debaixo porque entón si que era máis sinxelo que nos tocásemos as mans ou o que fose... pero, así, era coma se estivésemos trocando droga, non tortas de Santiago, nin bicas, nin empanadas, nin pan, nin croissants, nin napolitanas, nin bocadillos... fóra do biombo tiña a TPV, asegurada para que ninguén a levase, aínda que sei que ninguén o faría, e os clientes pagaban coa tarxeta. Eu, cando marchaba cada persoa, saía do meu refuxio e limpábao todo con lixivia. Teño o cheiro da lixivia inxerido profundamente no meu interior e mesmo me parece que non a deixo de ulir.
Ás dez da mañá dese luns, entrou Silvia na cafetaría. Cando a vin, sentín unha emoción moi forte e estiven a piques de poñerme a chorar, pero esforceime por manterme forte; porén, resultoume moi complicado cando vin que a ela se lle encheran os ollos de bágoas. Mesmo tivo que limparse unha bágoa que lle caía pola meixela namentres me sorría encantada, con ilusión e felicidade. Eu non sabía que dicirlle. Devecía abrazala, quería darlle unha desas apertas que nos tiran a respiración e saber que nin lle podía dar a man fíxome sentir aínda máis emocionada, mesmo algo tristeiriña, máis descontrolada animicamente. Non sei por que o teño que vivir todo así, con tanta intensidade. Todo o que me sucede na miña vida me afecta dun xeito potente e mesmo insostíbel ás veces.
Ela nin tan sequera sabía que pedir, que mercar, porque o único que desexaba era verme, era vir verme. Preguntoume por Lúa tentando domear a súa emoción, pero non podía deixar de limparse os ollos. Eu díxenlle que Lúa estaba moi ben, por sorte, pero díxenllo cunha voz tremente. Ela, entón, ao ver que ningunha das dúas era quen de controlar a emoción que nos enchía a ialma, díxome: “anda, ponme unha bica enorme, que teño unha fame de doce... e penso comela enteira eu soa porque estou farta de facer dietas”. Eu boteime a rir namentres lle metía unha bica nunha caixa de cartón. Preguntoume se a fixera eu e díxenlle que si. “Daquela vouna comer enteira esta tarde porque che saen tan ricas...” riu e eu rin con ela. antes de marchar, díxome: “veña, moito ánimo. Es moi forte, nunca o esquezas. Parabéns por ser tan valente, Agnes”.
Cando marchou, axiña entraron máis clientes namentres eu acababa de desinfectar o pouco que ela puidera tocar, que non era nada porque, evidentemente, a bica agasalleina.
Foi un día moi intenso. Uxía veu contra as doce da mañá. Díxome que quería vir antes, pero que durmira moi mal (seguro que estivo falando polo whatsapp ou polo Skype con algunha desas rapazas que está a coñecer) e que se erguera moi tarde. Eu rin con ela. Tamén me fixo moita ilusión vela, pero puiden domear esa emoción. A Silvia é que me sinto moitísimo máis unida, coma se fose a miña irmá. Sinto que Silvia é a irmá que nunca tiven e que sempre devecín ter.
Ese día cheguei á casa sentindo un cansazo enorme, pero tamén sentíndome moi feliz e orgullosa do que fixera. Cría fondamente que pagara a pena todo o esforzo que fixera porque gañara bastantes cartos e sentía que á xente lle fixera moita ilusión volverme ver.
No tocante aos pedidos que me fan a través das redes sociais ou das aplicacións e páxinas nas que me anunciei, debo de dicir que está a haber máis do que pensaba. Mesmo recibo mensaxes á noitiña solicitándome que teña preparado algún pedido para algunha hora en concreto do día seguinte. Evidentemente, non podo facer pedidos a domicilio porque non podo abandonar o local, pero a xente vén buscar os pedidos sen problemas. Mañá xa terei clientes nas mesas que puxen na rúa. Ponme medo tamén facer algo mal nese eido.
O que hei de confesar é que todo este estrés, esta actividade tan intensa, todas estas medidas de seguridade, todos eses pasos que teño que dar para que todo vaia ben, todo en xeral, está a me provocar un estrés que non agardaba para nada sentir, que se me estaba a amorear na ialma sen que eu o quixese recoñecer. O venres á noite, Lúa notou que non estaba ben, que me pasaba algo. Levaba toda a tarde mergullada nas miñas cousas, lendo, tamén escribindo, pensando, sobre todo. Tamén fixemos cousas xuntas, pero non me apetecía falar. Non o podía evitar. Estaba moi esgotada mentalmente e nin tan sequera eu era consciente do cansa que me sentía. Lúa si se dera de conta de que non estaba coma sempre. É verdade que estiven algo seria con ela, pero fíxeno absolutamente sen querer.
Onte tiven un día moi complicado. Á mañá, saín a correr porque precisaba desafogar toda esa tensión que levaba amoreada na ialma e tamén quería sentirme libre correndo polas rúas da cidade. Por sorte, non atopei a ninguén porque chovía. Á xente de eiquí de galicia non lle importa que chova, pero onte a xente estaba máis preguizosiña, por sorte. Non chovía tanto cando eu saín e, sinceramente, non me importaba que chovese. Quería sentir a choiva acompañándome nese momento. Namentres corría, ía respirando o ar limpo da cidade, o recendo a herba húmida, das flores, e aqueles aromas me facían sentir viva, dábanme máis azos para seguir correndo.
Cando cheguei á casa, Lúa xa preparara o almorzo e mesmo fixera unha torta de Santiago con ingredentes que, evidentemente, ela foi mercar sen dicirme nada. Se me tivese dito que ía saír a mercar, eu non lle tería permitido que o fixese. Lúa parece que non sexa de todo consciente de que aínda habemos de andarnos con moito tino. Ela pensa que as cousas van mellor do que en realidade van. Di que mañá quedará con Silvia, que quedaremos as tres eiquí na nosa casa. Sei que non ten por que pasar nada porque Silvia tamén é moi responsábel, pero a min non me fai sentir segura que xa comecemos a quedar cos demais cando aínda está a morrer xente, por moitas ganas que teñamos de estarmos cos nosos amigos. Lúa, no canto, parece moito máis tranquila. Non lle quero tirar a ilusión, pero é que a min me parece que estamos indo demasiado rápido. Coido que non teriamos que pasar a ningunha fase habendo aínda mortes. Desanímame moito que a xente non sexa de todo consciente do que quere dicir que haxa por aí un bechiño que nos pode matar.
Non vou negar que me sinto moi tristeiriña, moitísimo, coma se esta situación me desacougase tanto que me tirase as ganas de loitar e de seguir crendo que todo irá ben. A tensión que sentín durante esta semana toda, tamén a que sinto por querer protexer a Lúa e non poder facelo en todo momento e tamén o medo a que non fagamos as cousas ben e que nos poñamos doentiñas faime estar distinta, cada vez máis distinta e tristeiriña. Non agardaba para nada que acabaría tan tristeira esta semana. Eu pensaba que comezar a traballar me faría sentir libre, á fin satisfeita por podelo facer; pero non está a ser así para nada. Eu non caín na conta de que tería que comezar a traballar nunhas circunstancias imposíbeis de aturar. Si que tiña moi presente que todo ía ser diferente, que nada sería igual, que o meu negocio se convertería nunha simple panadería na que a xente viría mercar. A partir de mañá, será algo diferente e, devagariño, volverá ser o que era antes; pero, durante esta semana, foi algo totalmente diferente ao que tiña antes. Unha cousiña é pensar en como faremos as cousas nestes tempos e outra moi distinta é facelas, ter que facelas, estar pendente decontinuo de moitísimos estímulos ao mesmo tempo.
Amais, boto tanto en falla á miña nai que xa non podo aturalo máis. Quero ir á aldeíña. Preciso estar alí, entre as montañas, lonxe de calquera cousiña que me poida facer dano; pero, por desgraza, a cousiña que me pode facer máis dano non se ve e pode estar en todas partes, alí onde eu estou. Non falo unicamente do bechiño maldito, senón tamén da miña ansiedade. Por primeira vez despois de moitas semanas, volvín sentir que perdía o control das miñas emocións, dos meus pensamentos, de min mesma. Sentino onte á mañá e non quería que Lúa me vise chorar así. Ao principio, hai un pensamento que che fai chorar. A min fíxome chorar lembrar a última tarde que estivera na aldeíña antes de voltar a Ourense con Lúa. A miña nai díxome: “ai, filliña, agardo que esta gripe estraña non nos toque de pretiño. Coidádevos moito. Supoño que xa nos veremos cando pase o Entroido”. Eu díxenlle que si, que volveriamos á aldeíña cando pasasen as festas do Entroido... pero non puidemos voltar. Xa non puidemos voltar. Comecei a chorar cando lembrei do tenramente que me bicou a miña nai na fronte aquela tarde. Deume unha aperta moi longa e bonita e logo abrazou tamén a Lúa. Marchamos da aldeíña sentindo Lúa e máis eu unha emoción moi profunda. Eu lembro que baixei a costiña que accede á estrada na que podemos aparcar os coches tendo un nó na gorxa sen saber por que. Algo me dicía que aquela tarde era distinta. Parecía coma se a miña ialma me avisase de que non podería voltar á aldeíña ata... ata dentro de moito tempo.
É evidente que me gusta moitísimo Ourense, que son moi feliz eiquí; pero a aldeíña é unha extensión da miña ialma. A aldeíña é o lugar no que nacín, que me fixo ser como son, que me construíu tanto física como animicamente. A aldeíña é a imaxe do que para min é galicia, é a identidade galega que todos os que nacemos eiquí nesta terra e a amamos levamos por dentro. As súas altas e poderosas montañas son a fortaleza que nos caracteriza a quen somos dos campos. O río Miño foi a auga que sempre nos alimentou, o silencio aprendeunos a falar... e sei que, por moito que ame a miña terra toda, a aldeíña será sempre a miña debilidade. Cando estou alí, sinto que non me falta nada, que son eu de todo, que me reencontrei coa cativa que fun, coa adolescente que houben de ser lonxe de alí e coa muller que sempre fun, dende moi meniña, porque eu sempre fun consciente do que importaba realmente nesta vida, neste mundo, e sigo a pensalo. Cando me obrigaron a vivir lonxe de galicia durante case trinta anos, non enfermei só por estar lonxe da miña terra, senón sobre todo por estar lonxe da miña aldea. Eu son coma ese recunchiño do mundo que sempre foi e será para min o mundo enteiro. Alí está todo o que preciso para ser feliz e vivir, simplemente, vivir.
E onte pasei máis de media hora chorando fondamente. Lúa intuía que algo me ocorría. Por iso viña a min e me abrazaba tan agarimosamente sempre que me vía detida, pensativa. Abrazarme a ela era o único que me acougaba. Sentirme entre os seus brazos facíame crer que todo pasara, que non había perigos no mundo, que o tempo se esvaecera. Lúa abraza dunha maneira única. É a persoa que mellor abraza de todas as que coñecín. As súas apertas conteñen tanto sentimento, tanta calma, tanto e tanto amor, tanta complicidade... Malia ser nha muller magriña, parece coma se, cando te abrazase, protexese todo o que es, sen que nada poida tocarte. Cando me abraza, crea ao noso arredor unha nube de protección, consegue que o mundo enteiro se reduza a ese intre. Ficaría abrazada a ela durante a miña vida toda.
Mais non lle quería dicir que estaba así, tan tristeiriña, porque non a quería preocupar. Sabía que a miña tristura era algo máis importante do que eu quería recoñecer e que o mellor sería falar con ela, pero non me atrevía a confesarlle que me encontraba tan mal porque intuía que, se llo dicía, ía estoupar todo o que levaba por dentro e ponme moito medo que me domee a ansiedade. Non quero que me pase, malia ocorrerme onte sen que o puidese evitar; porén, puiden domeala.
Non obstante, hoxe non lle puiden seguir agochando que non estou ben. Onte á tarde, o que fixemos foi ver unha serie que nos gusta e logo cociñar xuntas unha empanada e esas actividades permitíronme agochar un pouco o que levaba por dentro porque en realidade nos atopabamos a gusto así, mantendo silencios máis que falando; pero hoxe xa non puiden seguir facéndoo. Hoxe tamén saín a correr. É moito mellor saír que correr eiquí na casa, pero sigo a facer ambas as dúas cousas porque o preciso moito, porque mo pide o meu corpo.
Cando voltei, esta mañá, almorzamos coma onte e eu notaba que algo me apertaba o peito. Había máis xente hoxe e non me gustou ter que esquivar algunhas persoas que pareceron esquecer que habemos de manter unha distancia de seguridade. Ía un día precioso porque estaba anubrado, pero cheguei á casa sentíndome totalmente asada de calor. Tamén estaba cansa. Almorzamos cando me duchei. Despois, comecei a facer as cousas da casiña como varrer e limpar namentres Lúa cociñaba, que lle pedín por favor que fixese ela o xantar. Eu non teño máis folgos para nada hoxe e moito menos despois do que me aconteceu.
Cando xa rematei todas as tarefas que tiña que facer, sentei no balcón para ler un pouco e foi daquela cando me comecei a encontrar moi mal. Primeiro, sentín que me custaba respirar e logo empecei a marearme e, axiña, xa me viñeron ganas de trousar. Eu non entendo por que son de vómito tan fácil, que noxo. Entrei correndo á casiña como puiden porque non me aguantaba as ganas de devolver e Lúa veu detrás miña, malia eu pedirlle que non viñese, que me deixase soíña. Non quería que ela me vise así, pero é inútil que a tente afastar de min cando tan mal me encontraba cando ambas as dúas estamos tamén para iso, para axudar á outra cando non esteamos ben.
Despois de trousar (que, por certo, parecía coma se non tivese masticado o almorzo), quedei entre os seus brazos, sen ter folgos para nada, sentíndome cada vez máis mareada. A min pareceume que durmía, pero ela asegúrame que o que me pasou foi que me desmaiei. Eu sentíame á fin en calma e soñei (ou máis ben recordei porque iso me pasou de verdade) que estaba entre os brazos da miña nai unha vez que tiña moita febre e moitos vómitos e ela durmía comigo para que non me sentise soíña nin desprotexida. Tiña nove anos cando aquilo me ocorreu. A miña nai sempre foi moi comprensiva e agarimosa comigo, pero, cando me poñía maliña, non me deixaba soa nin un momento e coidábame coma se nese momento eu me convertese no ser máis fráxil do mundo. Ela sabía que eu era forte. Xa llo amosara traballando como traballaba no agro, indo a unha escola que estaba a unha hora camiñando dende a nosa aldeíña, baixando a montaña; pero, cando enfermaba, entón ela sabía perfectamente que eu perdía toda a miña fortaleza. Non obstante, case nunca me poñía doente. Eu nin pasei a varicela nin ningunha desas doenzas típicas dos nenos. Medrei moi rápido e si que tiven algunha gripe algunha vez, pero, en xeral, era unha cativa moi sa.
Mais, cando estiven así, entre os brazos de Lúa, durmida ou desmaiada, pensaba que de novo era unha cativa indefensa e mesmo me pareceu notar a calor da lareira acariñándome, acariñando a miña pel fría e acougando o meu malestar. Non era a lareira o que eu sentía. Eran os brazos de Lúa, era a calor do seu corpo. A voz que eu cría que era da miña nai era a súa voz. Ela chamábame con moita preocupación, pero tamén con moito amor e calma. Acariñábame os cabelos, dábame bicos na fronte, sostíñame entre os seus brazos, sentadas ambas no chan, coma se nada máis importase. Non sei que me pasou, pero, cando abrín os ollos e regresei á realidade, non podía lembrar nada do que me sucedera. Ela axudoume a levantarme, lavei os dentes e logo sentamos xuntas no sofá, pero eu non lembraba nada. Momentaneamente, esquecera de todo; pero fun lembrando a medida que pasaban os minutos e Lúa me falaba de todo. Contoume o que me pasara, faloume tamén do que fixeramos aquela mañá... pero eu notaba que ela se tiña que esforzar moito por aparecer calmada diante miña. Eu sabía que ela se sentía moi desacougada e mesmo tristeiriña.
Cando xa recuperei a miña memoria, entón volvín sentir esa opresión no peito e, á fin, díxenlle a Lúa que non me encontraba ben, que levaba a semana toda finxindo que non pasaba nada cando todo me afectaba. Non puiden falar acougadamente porque me domearon unhas terríbeis ganas de chorar. Ela pediume que chorase todo o que precisase, que non importaba nada, só que eu me sentise mellor. Díxome tamén que o sabía, que estaba agardando a que llo confesase. E chorei moito, moitísimo, entre os seus brazos, durante un tempo que nin sei contar, pero choraba sentindo que me baleiraba por dentro, á fin. Hai veces nas que choramos sentindo que o pranto nos fai aínda máis dano porque trae á nosa memoria lembranzas que nos entristecen máis; pero o pranto que me domeou esta mañá estaba a me axudar a desfacerme de todo iso que tanto me apertaba a ialma.
Sei que choraba por todo e por nada enconcreto. Calquera cousiña me facía chorar. Dicíalle a Lúa que, por moito que o tentásemos, nada volvería ser o mesmo, que todos nós quedamos tocados para sempre por isto que vivimos, que iriamos voltando a unha normalidade que en nada se asemellará á que tiñamos, esa que tanto dano podía facer e que, porén, eu tanto amaba, porque eu amaba a miña vida, á fin, á fin, despois de tanto tempo devecendo volver realidade o meu soño máis antigo... en parte, porque eu sempre desexei vivir na aldeíña traballando o campo, sementando, colleitando, e mesmo me gustaría ter unha adega. E vouno facer, cando todo isto pase, penso facer realidade os meus soños, porque a vida é fráxil, a vida pódenos parecer eterna, longa, pero pódese volver nun intre sen que o pensemos nin imaxinemos, de súpeto, sen que ninguén nos avise.
Lúa escoitábame sen dicir nada, permitindo que me desafogase. Ás veces, notaba que xunta min tiña a miña Luíña; pero, noutros momentos, parecíame que tiña á psicóloga que tanto me axuda cando estou mal.
Tendo a Lúa comigo, son a persoa máis afortunada do mundo porque non hai ninguén coma ela, tan intelixente emocionalmente, tan intelixente en xeral, tan calmada, tan paciente, tan positiva e fermosa física e animicamente. É a muller que me completa, que realmente me pode entender de verdade, sen cuestionarme nada, comprendendo todo o que sinto e penso e mesmo entende o que sinto moito mellor ca min. Eu, ás veces, síntome mal por algo que me custa explicar e ela axúdame a entendelo, a ser consciente do que me ten tan mal. Fálame dalgo que eu non pensara e de repente sinto que o que di é precisamente o que me pasa. Esta mañá así ocorreu. Cando comecei a acougarme, entón, namentres me miraba aos ollos, díxome: “non te fagas máis dano e non sexas tan esixente contigo mesma. Traballa se queres, pero menos horas. Non te preocupes polos cartos, Agnes. Arestora é o que menos importa, sinceramente. Traballa se te queres sentir máis realizada. Non me opoñerei a que o fagas, pero non esteas tantas horas fóra da casa se tanta tensión che fai sentir. Cóidate. Non podes facer coma se nada ocorrese. Non te fagas a forte. Non tes que demostrarlle nada a ninguén. Todos sabemos como es. Non tes por que facerte a valente. Eu quérote e sempre te apoiarei, queiras o que quieras facer, pero agora pídote que non te esixas, que non te impoñas máis obrigas das que temos que cumprir. Mañá, só abre cinco horas como moito. Xa abonda de ter que facer tantos esforzos por vivir. Non é preciso. Cando todo isto pase, ambas as dúas voltaremos á aldeíña, loitaremos por abrirmos esa adega que queres abrir, casaremos á fin cando todo isto pase, estaremos coa túa nai durante máis dun mes enteiro, na aldeíña, para recuperar o tempo perdido”.
Eu xa me acougara, pero, ao ouvir esas verbas, volvín chorar coma se non o tivese feito; porén, non importaba. Ela tamén estaba a piques de poñerse a chorar porque o que sentimos inflúe moitísimo no ánimo da outra. Acabamos ambas as dúas chorando por todo, rindo tamén por chorar como cativiñas. Sinceramente, chorar con alguén me cura máis que calquera menciña. Sentir que o meu pranto non é malo, que alguén me acompaña na tristura e na desesperación fai que as miñas emocións teñan senso.
“Como dis, a vida pode ser tan fráxil que non paga a pena que fagamos cousas que nos afecten negativamente” díxome namentres secaba a miñas bágoas, namentres seguía a abrazzarme agarimosamente, dándome esa protección que este bechiño nos tirou a todos... porque con ela nada parece facer dano.
Síntome moito mellor agora despois de desafogarme con ela, pero quédame na ialma coma unha néboa estraña, como unhas lenes ganas de chorar, e sei que son os rescaldos do profundo pranto que me domeou esta mañá. Non sei que faría sen a miña Luíña. Non o sei. Só sei que, se algunha vez a vida ma volve quitar... eu non terei xa máis motivos para loitar. Se ela me falta, entón voltaría á aldeíña e deixaría que a miña vida fose rematando devagariño. Non faría nada máis porque podería atopar calma, si, e pode que tamén felicidade; pero nos momentos nos que máis a precisaría todo iso se esvaecería e nada tería sentido, absolutamente nada. Se ela marchase de novo, iríase con ela a meirande parte da miña esencia, do meu ser, da miña ialma, e eu non podería sobrevivir faltándome tanto de min.
Tamén penso moito na miña nai. Non é moi maior, pero algún día ela tamén se irá. Non sei se estou preparada para vivir iso. Esta semana, falei con moitos clientes que me contaron que perderan a algún membro moi querido da súa familia e que non sabían como superalo. Eu non lles podía dicir nada. Mesmo estiven a piques de chorar con eles en máis dunha ocasión. Facíame sentir moita impotencia non poder tomalos da man para darlles ánimo.
Agardo que esta tristura marche xa. Non me gustaría recoñecer que teño unha recaída, pero seica non debería de ser tan inxusta comigo mesma e teríao que confesar para sentirme mellor; mais non lle quero dar tanta importancia a este desalento. Farei o que Lúa me recomendou. Mañá só traballarei dende as oito ata a unha do mediodía. É certo que me estou a esixir demasiado, máis do que posibelmente tería que dar... e que facer.
Coido que iso é todo o que me sinto quen de contar. Non sei nada de Artemisa e tampouco me apetece moito falar con ela, a verdade, pois sei que ela segue moi namorada de min. Nótoo por como me mira cando falamos por Skype. Esas son as miradas que me dedicaba cando estabamos xuntas. Síntome incómoda cando a descubro mirándome así, pero tampouco lle digo nada porque ela non o pode evitar. Por certo, hai dúas semanas, Uxía pediume o teléfono de Artemisa. Díxome que quería falar con ela para saber como estaba. Ela si se levaba algo mellor con Artemisa, pero tampouco tiveron unha relación moi estreita. Deillo, evidentemente, sen dicirlle nada do que lle pasara a Artemisa. Non sabe nada de que estivo doente. Segundo me contou o venres cando voltou á cafetaría, Artemisa e mais ela están a falar moito.  cando mo contou, pensei: "seica fose Artemisa a persoa coa que estivo falando moito o domingo á noite", pero non lle preguntei nada. Pase o que pase, quero que ambas as dúas sexan felices. todos merecemos ser felices, saír disto aprendnendo moito, pero tamén fortes... e iso é o que realmente custa, manternos fortes nestes tempos tan estraños, nestas circunstancias que máis ben parecen un pesadelo.

Traducción:


Domingo, 10 de mayo de 2020
Hai días en los que la voz de nuestra alma se vuelve estridente y potente, queriendo que la escuchemos con atención y que le demos espacio para hablar. Acostumbra a ocurrir esto cuando vivimos días algo agobiantes en los que casi no le hacemos caso a lo que llevamos por dentro, en los que ignoramos la voz de nuestros sentimientos e incluso de nuestros pensamientos más claros y profundos. Es imposible huir eternamente de nuestra alma. Ella siempre está ahí gritando en nuestro interior, avisándonos de todo eso que no nos hace bien, advirtiéndonos de que no estamos haciendo las cosas como en realidad deseamos, también obligándonos a reconocer esas cosiñas que no queremos reconocer porque son contrarias a lo que esperábamos.
Hoy siento que algo ha explotado por dentro de mí. Durante toda esta semana, intenté tomarme las cosas con calma, pese a estar tan nerviosa por abrir al fin mi cafetería. La abrí el lunes y, la noche anterior, casi no dormí nada porque pasé toda la noche repasando todos esos pasos que tenía que dar para mantenerlo todo desinfectado, repasando mentalmente cómo tenía que hacer las cosas, planificando cómo actuaría en cada momento, pensando una y otra vez en todo lo que tenía en la cafetería, en lo que tenía que llevar... Fue una noche horrible. Además soñé que la policía entraba en la cafetería acompañada de un grupo de científicos que comenzaban a analizar todos los rincones del local y me decían que todo estaba infectado, que iban a multarme por no tomar las precauciones precisas. También me hacían la prueba para ver si estaba contagiada y salía positivo. Sentía que mi vida se detenía, que todo lo que me rodeaba se desvanecía, que un pánico inmenso y frío se esparcía por todo mi cuerpo y que no podía hablar ni pensar. Los científicos que me habían hecho la prueba me decían que no podía volver a casa, que tenía que ir con ellos a algún lugar en el que permanecería encerrada hasta que me curase. Justo entonces empezaba a encontrarme muy mal. Comenzaba a subirme mucho la fiebre y tosía tanto que sentía que me ahogaba, que no podía respirar. Había un doctor (que era igual que el doctor Martín, el del hospital) que me cogía de los brazos, me cubría con un plástico para impedir que yo fuese contagiando a los demás y para que no extendiese el virus por la calle y me arrastraba por el suelo sin la menor consideración mientras yo trataba de recuperar el aliento. Luego, me metían en una ambulancia sin decirme nada. El enfermero que conducía la ambulancia se desplazaba a toda velocidad por las calles. Incluso recuerdo que pasábamos por el puente romano y yo quería asomarme para ver el Miño por última vez, pero alguien me ataba a un hierro que atravesaba la ambulancia de lado a lado y no podía hacer nada. Quería pedir que me permitiesen llamar a Lúa, pero no podía hablar porque no dejaba de toser. Luego, me sacaban de la ambulancia con brutalidad y me lanzaban a un cuarto pequeño sin ventanas en el que me encerraban con llave. Me desperté gritando histérica por primera vez después de mucho tiempo sin hacerlo y a Lúa le costó mucho tranquilizarme.
Eran las tres y media de la madrugada y faltaban dos horas y media para levantarme. Iba a levantarme a las seis de la mañana para tener tiempo suficiente para ponerlo todo en orden, para limpiarlo todo, para poder prepararlo todo para abrir a las ocho... pero, en esos momentos, me sentía incapaz de enfrentarme a esa realidad. Ansiaba trabajar, abrir mi negocio, pero, al despertar de esa pesadilla, esas ganas de volver parcialmente a mi rutina se habían desvanecido por completo y lo único que me apetecía era esconderme del mundo entero con Lúa en una de esas cuevas que hay cerca de mi aldea y dejar que el tiempo pasase llevándose esta etapa de nuestra vida al olvido.
Lúa me aseguró que no era necesario que trabajase si no me sentía capaz de hacerlo, pero yo le contesté que lo necesitaba, que lo único que me ocurría era que aquella pesadilla me había dado mucho miedo, pero que se me pasaría al levantarme dentro de poquiño. Evidentemente, no estaba diciéndole la verdad, pero no se lo reconocería nunca porque yo ansiaba abrir mi cafetería. Creía que me lo merecía después de tantos meses sin trabajar.
Lúa no me dijo nada más y se quedó dormida enseguida, pero yo no volví a cerrar los ojos por mucho que intentase relajarme y pensar en cosiñas positivas. Continuamente me venían pensamientos como: “¿y si hago algo mal y, por culpa mía, se contagian muchas personas?” Pero luego la parte positiva de mi carácter (que siempre habla, a pesar de sentirme desalentadiña) me decía que no tenía que preocuparme por nada, que lo iba a hacer todo bien, que lo único que había de hacer era estar pendiente de desinfectarlo todo y no tocar nada que otra persona tocase, no tocar tampoco lo que alguien después cogería y lavarme las manos continuamente. Incluso esa parte de mí me animaba a que disfrutase de ese día tan importante y especial que con tanta ilusión había esperado, por el que tanto había trabajado los últimos días.
Eso hice. A pesar de estar cansadísima por no dormir casi nada, me levanté con ilusión. Me despedí de Lúa con mucha pena, pues sabía que las dos nos echaríamos muchísimo en falta después de compartir tantos momentos, de estar tantos días juntas las veinticuatro horas, día y noche siempre juntas... y salí a la calle notando que se abría una nueva etapa para nosotras. En ese momento, la oscuridad del cielo revivió la pesadilla que había tenido, pero, a lo lejos, ya podía imaginarme los primeros suspiros del día; de ese día que tanto deseaba vivir.
Caminar por Ourense a esas horas fue como caminar por un mundo olvidado, vacío, lleno de soledad y silencio. Nunca había visto la ciudad así, ni tan siquiera cuando salía a las cinco y media de la mañana todos los días y andaba durante casi cuarenta minutos desde mi casa hasta la cafetería. Pasé por el centro, por la Praza Maior, por la rúa do Paseo y por la rúa do Progreso notando que yo era la única persona que había en el mundo. Sí vi a lo lejos algunas personas corriendo o caminando, pero era como si no existiesen.
Llegué allí y abrí la puerta trasera (por la que recibo a los repartidores y por la que entro siempre) y me pareció que había vuelto a ese tiempo en el que nada de esto estaba pasando. Volví a esa mañana en la que había abierto la cafetería sin saber que luego tendría que cerrarla durante mucho tiempo. Algo latía en el aire, como una voz que me daba la bienvenida, como una energía que se me metía en el alma y me aseguraba que todo iba a ir bien, que no debía tener miedo.
No era la primera vez que abría la cafetería porque, la semana anterior, ya había ido allí para tenerlo todo más o menos preparadiño, para recibir a los repartidores de pan, de pastas, de todos esos alimentos congelados que luego yo cocinaría para ponerlos a la venta; pero, evidentemente, aquellos trámites tan agobiantes no me permitieron observar con el alma mi alrededor para detectar la energía que lo llenaba todo. En cambio, esa mañana en la que todo estaba en silencio, sí pude percibir todo lo que ocurría a mi alrededor.
Estaba muy ilusionada, no puedo negarlo, y estuve ilusionada durante todos los días de esta semana; pero, simultáneamente, sin que yo me diese cuenta, también me agobiaba mucho tener que estar pendiente de tantas cosiñas a las que antes ni atención les prestaba. Siempre he sido muy limpia y ordenada en mi negocio, y en todos los ámbitos de mi vida, pero tenía que hacer cosas que antes ni había pensado; sin embargo, lo que más me afectó fue el trato tan frío que había de mantener con los clientes. Tenía que hablar con ellos a través de una mampara de metacrilato que nos separaba, que incluso me parecía que les quitaba volumen y sentimiento a nuestras voces. Les daba los pedidos en una bandeja que continuamente tenía que desinfectar, poniéndola por encima de la mampara, haciendo esfuerzos por no tocar nada. Otra solución no encontré. No iba a pasarla por debajo porque entonces sí que era más sencillo que nos tocásemos las manos o lo que fuese... pero, así, era como si estuviésemos intercambiando droga, no tartas de Santiago, ni bicas, ni empanadas, ni pan, ni cruasanes, ni napolitanas, ni bocadillos... Fuera de la mampara tenía la TPV, asegurada para que nadie se la llevase, aunque sé que nadie lo haría, y los clientes pagaban con la tarjeta. Yo, cuando se marchaba cada persona, salía de mi refugio y lo limpiaba todo con lejía. Tengo el olor de la lejía insertado profundamente en mi interior e incluso me parece que no dejo de olerla.
A las diez de la mañana de ese lunes, entró Silvia en la cafetería. Cuando la vi, sentí una emoción muy fuerte y estuve a punto de ponerme a llorar, pero me esforcé por mantenerme fuerte; sin embargo, me resultó muy complicado cuando vi que a ella se le habían llenado los ojos de lágrimas. Incluso tuvo que limpiarse una lágrima que le caía por la mejilla mientras me sonreía encantada, con ilusión y felicidad. Yo no sabía qué decirle. Ansiaba abrazarla, quería darle uno de esos abrazos que nos quitan la respiración y saber que ni podía darle la mano me hizo sentir aún más emocionada, incluso algo tristiña, más descontrolada anímicamente. No sé por qué tengo que vivirlo todo así, con tanta intensidad. Todo lo que me sucede en mi vida me afecta de un modo potente e incluso insostenible a veces.
Ella ni tan siquiera sabía qué pedir, qué comprar, porque lo único que deseaba era verme, era venir a verme. Me preguntó por Lúa intentando dominar su emoción, pero no podía dejar de limpiarse los ojos. Yo le dije que Lúa estaba bien, por suerte, pero se lo dije con una voz trémula. Ella, entonces, al ver que ninguna de las dos era capaz de controlar la emoción que nos llenaba el alma, me dijo: “anda, ponme una bica enorme, que tengo un hambre de dulce... y pienso comérmela entera yo sola porque estoy harta de hacer dietas”. Yo me eché a reír mientras le metía una bica en una caja de cartón. Me preguntó si la había hecho yo y le dije que sí. “Entonces me la voy a comer entera esta tarde porque te salen tan ricas...” se rió y yo me reí con ella. Antes de marcharse, me dijo: “venga, mucho ánimo. Eres muy fuerte, nunca lo olvides. Enhorabuena por ser tan valiente, Agnes”.
Cuando se marchó, enseguida entraron más clientes mientras yo acababa de desinfectar lo poco que ella había podido tocar, que no era nada porque, evidentemente, la bica se la regalé.
Fue un día muy intenso. Uxía vino hacia las doce de la mañana. Me dijo que quería venir antes, pero que había dormido muy mal (seguro que estuvo hablando por whatsapp o por Skype con alguna de esas chicas que está conociendo) y que se había levantado muy tarde. Yo me reí con ella. También me hizo mucha ilusión verla, pero pude dominar esa emoción. A Silvia es que me siento mucho más unida, como si fuese mi hermana. Siento que Silvia es la hermana que nunca tuve y que siempre deseé tener.
Ese día llegué a casa sintiendo un cansancio enorme, pero también sintiéndome muy feliz y orgullosa de lo que había hecho. Creía hondamente que había merecido la pena todo el esfuerzo que había hecho porque había ganado bastante dinero y sentía que a la gente le había hecho mucha ilusión volver a verme.
En cuanto a los pedidos que me hacen a través de las redes sociales o de las aplicaciones y páginas en las que me anuncié, debo decir que está habiendo más de lo que pensaba. Incluso recibo mensajes por la nocheciña solicitándome que tenga preparado algún pedido para alguna hora en concreto del día siguiente. Evidentemente, no puedo hacer pedidos a domicilio porque no puedo abandonar el local, pero la gente viene a buscar los pedidos sin problemas. Mañana ya tendré clientes en las mesas que puse en la calle. Me da miedo también hacer algo mal en ese ámbito.
Lo que he de confesar es que todo este estrés, esta actividad tan intensa, todas estas medidas de seguridad, todos esos pasos que tengo que dar para que todo vaya bien, todo en general, está provocándome un estrés que no esperaba para nada sentir, que se me estaba acumulando en el alma sin que yo quisiese reconocerlo. El viernes por la noche, Lúa notó que no estaba bien, que me pasaba algo. Llevaba toda la tarde sumergida en mis cosas, leyendo, también escribiendo, pensando, sobre todo. También hicimos cosas juntas, pero no me apetecía hablar. No podía evitarlo. Estaba muy agotada mentalmente y ni tan siquiera yo era consciente de lo cansada que me sentía. Lúa sí se había dado cuenta de que no estaba como siempre. Es verdad que estuve algo seria con ella, pero lo hice absolutamente sin querer.
Ayer tuve un día muy complicado. Por la mañana, salí a correr porque necesitaba desahogar toda esa tensión que llevaba acumulada en el alma y también quería sentirme libre corriendo por las calles de la ciudad. Por suerte, no encontré a nadie porque llovía. A la gente de aquí de Galicia no le importa que llueva, pero ayer la gente estaba más perezosiña, por suerte. No llovía tanto cuando yo salí y, sinceramente, no me importaba que lloviese. Quería sentir la lluvia acompañándome en ese momento. Mientras corría, iba sintiendo el aire limpio de la ciudad, el olor de la hierba húmeda, de las flores, y aquellos aromas me hacían sentir viva, me daban más aliento para seguir corriendo.
Cuando llegué a casa, Lúa ya había preparado el desayuno e incluso había hecho una tarta de Santiago con ingredientes que, evidentemente, ella fue a comprar sin decirme nada. Si me hubiese dicho que iba a salir a comprar, yo no le habría permitido que lo hiciese. Lúa parece que no sea del todo consciente de que todavía tenemos que andarnos con mucho cuidado. Ella piensa que las cosas van mejor de lo que en realidad van. Dice que mañana quedará con Silvia, que quedaremos las tres aquí en nuestra casa. Sé que no tiene por qué pasar nada porque Silvia también es muy responsable, pero a mí no me hace sentir segura que ya comencemos a quedar con los demás cuando aún está muriendo gente, por muchas ganas que tengamos de estar con nuestros amigos. Lúa, en cambio, parece mucho más tranquila. No quiero quitarle la ilusión, pero es que a mí me parece que estamos yendo demasiado rápido. Creo que no tendríamos que pasar a ninguna fase habiendo todavía muertes. Me desanima mucho que la gente no sea del todo consciente de lo que quiere decir que haya por ahí un bichiño que puede matarnos.
No voy a negar que me siento muy tristiña, muchísimo, como si esta situación me desasosegase tanto que me quitase las ganas de luchar y de seguir creyendo que todo irá bien. La tensión que he sentido durante toda esta semana, también la que siento por querer proteger a Lúa y no poder hacerlo en todo momento y también el miedo a que no hagamos las cosas bien y que nos pongamos maliñas me hace estar distinta, cada vez más distinta y tristiña. No esperaba para nada que acabaría tan triste esta semana. Yo pensaba que comenzar a trabajar me haría sentir libre, al fin satisfecha por poder hacerlo, pero no está siendo así para nada. Yo no caí en la cuenta de que tendría que comenzar a trabajar en unas circunstancias imposibles de soportar. Sí que tenía muy presente que todo iba a ser diferente, que nada sería igual, que mi negocio se convertiría en una simple panadería en la que la gente vendría a comprar. A partir de mañana, será algo diferente y, poquiño a poco, volverá a ser lo que era antes; pero, durante esta semana, fue algo totalmente diferente a lo que tenía antes. Una cosiña es pensar en cómo haremos las cosas en estos tiempos y otra muy distinta es hacerlas, tener que hacerlas, estar pendiente continuamente de muchísimos estímulos al mismo tiempo.
Además, echo tanto en falta a mi madre que ya no puedo soportarlo más. Quiero ir a la aldeíña. Necesito estar allí, entre las montañas, lejos de cualquier cosiña que pueda hacerme daño; pero, por desgracia, la cosiña que puede hacerme más daño no se ve y puede estar en todas partes, allí donde yo estoy. No hablo únicamente del bichiño maldito, sino también de mi ansiedad. Por primera vez después de muchas semanas, volví a sentir que perdía el control de mis emociones, de mis pensamientos, de mí misma. Lo sentí ayer por la mañana y no quería que Lúa me viese llorar así. Al principio, hay un pensamiento que te hace llorar. A mí me hizo llorar recordar la última tarde que había estado en la aldeíña antes de regresar a Ourense con Lúa. Mi madre me dijo: “ay, filliña, espero que esta gripe extraña no nos toque de cerquiña. Cuidaos mucho. Supongo que ya nos veremos cuando pase el Carnaval”. Yo le dije que sí, que volveríamos a la aldeíña cuando pasasen las fiestas de Carnaval... pero no pudimos regresar. Ya no pudimos regresar. Comencé a llorar cuando me acordé de lo tiernamente que me besó mi madre en la frente aquella tarde. Me dio un abrazo muy largo y bonito y luego abrazó también a Lúa. Nos marchamos de la aldeíña sintiendo Lúa y yo una emoción muy profunda. Yo recuerdo que bajé la cuestiña que accede a la carretera en la que podemos aparcar los coches teniendo un nudo en la garganta sin saber por qué. Algo me decía que aquella tarde era distinta. Parecía como si mi alma me avisase de que no podría regresar a la aldeíña hasta... hasta dentro de mucho tiempo.
Es evidente que me gusta muchísimo Ourense, que soy muy feliz aquí; pero la aldeíña es una extensión de mi alma. La aldeíña es el lugar en el que nací, que me hizo ser como soy, que me construyó tanto física como anímicamente. La aldeíña es la imagen de lo que para mí es Galicia, es la identidad gallega que todos los que nacimos aquí en esta tierra y la amamos llevamos por dentro. Sus altas y poderosas montañas son la fortaleza que nos caracteriza a quienes somos de los campos. El río Miño fue el agua que siempre nos alimentó, el silencio nos enseñó a hablar... y sé que, por mucho que ame mi tierra toda, la aldeíña será siempre mi debilidad. Cuando estoy allí, siento que no me falta nada, que soy yo del todo, que me reencontré con la niña que fui, con la adolescente que hube de ser lejos de allí y con la mujer que siempre fui, desde muy muy niña, porque yo siempre fui consciente de lo que importaba realmente en esta vida, en este mundo, y sigo pensándolo. Cuando me obligaron a vivir lejos de Galicia durante casi treinta años, no enfermé sólo por estar lejos de mi tierra, sino sobre todo por estar lejos de mi aldea. Yo soy como ese rinconciño del mundo que siempre fue y será para mí el mundo entero. Allí está todo lo que necesito para ser feliz y vivir, simplemente, vivir.
Y ayer pasé más de media hora llorando hondamente. Lúa intuía que algo me ocurría. Por eso venía a mí y me abrazaba tan cariñosamente siempre que me veía detenida, pensativa. Abrazarme a ella era lo único que me tranquilizaba. Sentirme entre sus brazos me hacía creer que todo había pasado, que no había peligros en el mundo, que el tiempo se había desvanecido. Lúa abraza de una manera única. Es la persona que mejor abraza de todas las que he conocido. Sus abrazos contienen tanto sentimiento, tanta calma, tanto y tanto amor, tanta complicidad... A pesar de ser una mujer delgadiña, parece como si, cuando te abrazase, protegiese todo lo que eres, sin que nada pueda tocarte. Cuando me abraza, crea a nuestro alrededor una nube de protección, consigue que el mundo entero se reduzca a ese instante. Permanecería abrazada a ella durante toda mi vida.
Mas no quería decirle que estaba así, tan tristiña, porque no quería preocuparla. Sabía que mi tristeza era algo más importante de lo que yo quería reconocer y que lo mejor sería hablar con ella, pero no me atrevía a confesarle que me encontraba tan mal porque intuía que, si se lo decía, iba a explotar todo lo que llevaba por dentro y me da mucho miedo que me domine la ansiedad. No quiero que me pase, pese a ocurrirme ayer sin poder evitarlo; sin embargo, pude dominarla.
No obstante, hoy no pude seguir ocultándole que no estoy bien. Ayer por la tarde, lo que hicimos fue ver una serie que nos gusta y luego cocinar juntas una empanada y esas actividades me permitieron esconder un poco lo que llevaba por dentro porque en realidad nos encontrábamos a gusto así, manteniendo silencios más que hablando; pero hoy ya no pude seguir haciéndolo. Hoy también he salido a correr. Es mucho mejor salir que correr aquí en casa, pero sigo haciendo las dos cosas porque lo necesito mucho, porque me lo pide el cuerpo.
Cuando volví, esta mañana, desayunamos como ayer y yo notaba que algo me apretaba el pecho. Había más gente hoy y no me gustó tener que esquivar algunas personas que parecieron olvidar que hemos de mantener una distancia de seguridad. Hacía un día precioso porque estaba nublado, pero llegué a casa sintiéndome totalmente asada de calor. También estaba cansada. Desayunamos cuando me duché. Después, comencé a hacer las cosas de la casiña como barrer y limpiar mientras Lúa cocinaba, que le pedí por favor que hiciese ella la comida. Yo no tengo más fuerzas para nada hoy y mucho menos después de lo que me aconteció.
Cuando ya terminé todas las tareas que tenía que hacer, me senté en el balcón para leer un poco y fue entonces cuando empecé a encontrarme muy mal. Primero, sentí que me costaba respirar y luego empecé a marearme y, enseguida, ya me vinieron ganas de devolver. Yo no entiendo por qué soy de vómito tan fácil, qué asco. Entré corriendo a casiña como pude porque no me aguantaba las ganas de devolver y Lúa vino detrás de mí, pese a pedirle que no viniese, que me dejase soliña. No quería que ella me viese así, pero es inútil que intente alejarla de mí cuando tan mal me encontraba cuando ambas estamos también para eso, para ayudar a la otra cuando no estemos bien.
Después de vomitar (que, por cierto, parecía como si no hubiese masticado el desayuno), me quedé entre sus brazos, sin tener fuerzas para nada, sintiéndome cada vez más mareada. A mí me pareció que me dormía, pero ella me asegura que lo que me pasó fue que me desmayé. Yo me sentí al fin en calma y soñé (o más bien recordé porque eso me pasó de verdad) que estaba entre los brazos de mi madre una vez que tenía mucha fiebre y muchos vómitos y ella dormía conmigo para que no me sintiese soliña ni desprotegida. Tenía nueve años cuando aquello me ocurrió. Mi madre siempre fue muy comprensiva y cariñosa conmigo, pero, cuando me ponía maliña, no me dejaba sola ni un momento y me cuidaba como si en ese momento yo me hubiese convertido en el ser más frágil del mundo. Ella sabía que yo era fuerte. Ya se lo había demostrado trabajando como trabajaba en el campo, yendo a una escuela que estaba a una hora caminando desde nuestra aldeíña, bajando la montaña; pero, cuando enfermaba, entonces ella sabía perfectamente que yo perdía toda mi fortaleza. No obstante, casi nunca me ponía enferma. Yo ni pasé la varicela ni ninguna de esas enfermedades típicas de los niños. Crecí muy rápido y sí que tuve alguna gripe alguna vez, pero, en general, era una niña muy sana.
Mas, cuando estuve así, entre los brazos de Lúa, dormida o desmayada, pensaba que de nuevo era una niña indefensa e incluso me pareció notar el calor de la lareira acariciándome, acariciando mi piel fría y tranquilizando mi malestar. No era la lareira lo que yo sentía. Eran los brazos de Lúa, era el calor de su cuerpo. La voz que yo creía que era de mi madre era su voz. Ella me llamaba con mucha preocupación, pero también con mucho amor y calma. Me acariciaba los cabellos, me daba besos en la frente, me sostenía entre sus brazos, sentadas las dos en el suelo, como si nada más importase. No sé qué me pasó, pero, cuando abrí los ojos y regresé a la realidad, no podía recordar nada de lo que me había sucedido. Ella me ayudó a levantarme, me lavé los dientes y luego nos sentamos juntas en el sofá, pero yo no me acordaba de nada. Momentáneamente, había olvidado todo; pero fui recordando a medida que pasaban los minutos y Lúa me hablaba de todo. Me contó lo que me había pasado, me habló también de lo que habíamos hecho aquella mañana... pero yo notaba que ella tenía que esforzarse mucho por aparecer calmada delante de mí. Yo sabía que ella estaba muy preocupada e incluso tristiña.
Cuando recuperé la memoria, entonces volví a sentir esa opresión en el pecho y, al fin, le dije a Lúa que no me encontraba bien, que llevaba toda la semana fingiendo que no pasaba nada cuando todo me afectaba. No pude hablar serenamente porque me dominaron unas terribles ganas de llorar. Ella me pidió que llorase todo lo que necesitase, que no importaba nada, sólo que yo me sintiese mejor. Me dijo también que lo sabía, que estaba esperando a que se lo confesase. Y lloré mucho, muchísimo, entre sus brazos, durante un tiempo que ni sé contar, pero lloraba sintiendo que me vaciaba por dentro, al fin. Hay veces en las que lloramos sintiendo que el llanto nos hace aún más daño porque trae a nuestra memoria recuerdos que nos entristecen más; pero el llanto que me dominó esta mañana estaba ayudándome a deshacerme de todo eso que tanto me presionaba el alma.
Sé que lloraba por todo y por nada en concreto. Cualquier cosiña me hacía llorar. Le decía a Lúa que, por mucho que lo intentásemos, nada volvería a ser lo mismo, que todas nosotras nos quedamos tocadas para siempre por esto que vivimos, que iríamos volviendo a una normalidad que en nada se asemejará a la que teníamos, ésa que tanto daño puede hacer y que, sin embargo, yo tanto amaba, porque yo amaba mi vida, al fin, al fin, después de tanto tiempo ansiando volver realidad mi sueño más antiguo... en parte, porque yo siempre deseé vivir en la aldeíña trabajando el campo, sembrando, cosechando, e incluso me gustaría tener una bodega. Y lo voy a hacer, cuando todo esto pase, pienso hacer realidad mis sueños, porque la vida es frágil, la vida puede parecernos eterna, larga, pero puede volverse un instante sin que lo pensemos ni imaginemos, de súbito, sin que nadie nos avise.
Lúa me escuchaba sin decirme nada, permitiendo que me desahogase. A veces, notaba que junto a mí tenía a mi Luíña; pero, en otros momentos, me parecía que tenía a la psicóloga que tanto me ayuda cuando estoy mal.
Teniendo a Lúa conmigo, soy la persona más afortunada del mundo porque no hay nadie como ella, tan inteligente emocionalmente, tan inteligente en general, tan calmada, tan paciente, tan positiva y hermosa física y anímicamente. Es la mujer que me completa, que realmente puede entenderme de verdad, sin cuestionarme nada, comprendiendo todo lo que siento y pienso e incluso entiende lo que siento mucho mejor que yo. Yo, a veces, me siento mal por algo que me cuesta explicar y ella me ayuda a entenderlo, a ser consciente de lo que me tiene tan mal. Me habla de algo que yo no había pensado y de repente siento que lo que dice es precisamente lo que me pasa. Esta mañana así ocurrió. Cuando comencé a calmarme, entonces, mientras me miraba a los ojos, me dijo: “no te hagas más daño y no seas tan exigente contigo misma. Trabaja si quieres, pero menos horas. No te preocupes por el dinero, Agnes. Ahora mismo es lo que menos importa, sinceramente. Trabaja si quieres sentirte más realizada. No me opondré a que lo hagas, pero no estés tantas horas fuera de casa si tanta tensión te hace sentir. Cuídate. No puedes hacer como si nada ocurriese. No te hagas la fuerte. No tienes que demostrarle nada a nadie. Todos sabemos cómo eres. No tienes por qué hacerte la valiente. Yo te quiero y siempre te apoyaré, quieras lo que quieras hacer, pero ahora te pido que no te exijas, que no te impongas más obligaciones de las que tenemos que cumplir. Mañana, sólo abre cinco horas como mucho. Ya basta de tener que hacer tantos esfuerzos por vivir. No es necesario. Cuando todo esto pase, ambas volveremos a la aldeíña, lucharemos por abrir esa bodega que quieres abrir, nos casaremos al fin cuando todo esto pase, estaremos con tu madre durante más de un mes entero, en la aldeíña, para recuperar el tiempo perdido”.
Yo ya me había tranquilizado, pero, al oír esas palabras, volví a llorar como si no lo hubiese hecho; sin embargo, no importaba. Ella también estaba a punto de ponerse a llorar porque lo que sentimos influye muchísimo en el ánimo de la otra. Acabamos las dos llorando por todo, riéndonos también por llorar como niñas. Sinceramente, llorar con alguien me cura más que cualquier medicina. Sentir que mi llanto no es malo, que alguien me acompaña en la tristeza y en la desesperación hace que mis emociones tengan sentido.
“Como dices, la vida puede ser tan frágil que no merece la pena que hagamos cosas que nos afecten negativamente” me dijo mientras secaba mis lágrimas, mientras seguía abrazándome cariñosamente, dándome esa protección que este bichiño nos quitó a todos... porque con ella nada parece hacer daño.
Me siento mucho mejor ahora después de desahogarme con ella, pero me queda en el alma como una niebla extraña, como unas leves ganas de llorar, y sé que son los rescoldos del profundo llanto que me dominó esta mañana. No sé qué haría sin mi Luíña. No lo sé. Sólo sé que, si alguna vez la vida vuelve a quitármela... yo no tendré ya más motivos para luchar. Si ella me falta, entonces volvería a la aldeíña y dejaría que mi vida fuese terminando poquiño a poco. No haría nada más porque podría encontrar calma, sí, y puede que también felicidad; pero en los momentos en los que más la necesitaría todo eso se desvanecería y nada tendría sentido, absolutamente nada. Si ella se marchase de nuevo, se iría con ella la mayor parte de mi esencia, de mi ser, de mi alma, y yo no podría sobrevivir faltándome tanto de mí.
También pienso mucho en mi madre. No es muy mayor, pero algún día ella también se irá. No sé si estoy preparada para vivir eso. Esta semana, hablé con muchos clientes que me contaron que habían perdido a algún miembro muy querido de su familia y que no sabían cómo superarlo. Yo no podía decirles nada. Incluso estuve a punto de llorar con ellos en más de una ocasión. Me hacía sentir mucha impotencia no poder tomarlos de la mano para darles ánimo.
Espero que esta tristeza se marche ya. No me gustaría reconocer que tengo una recaída, pero quizás no debería ser tan injusta conmigo misma y tendría que confesarlo para sentirme mejor; mas no quiero darle tanta importancia a este desaliento. Haré lo que Lúa me ha recomendado. Mañana sólo trabajaré desde las ocho hasta la una del mediodía. Es cierto que estoy exigiéndome demasiado, más de lo que posiblemente tendría que dar... y que hacer.
Creo que eso es todo lo que me siento capaz de contar. No sé nada de Artemisa y tampoco me apetece mucho hablar con ella, la verdad, pues sé que ella sigue muy enamorada de mí. Lo noto por cómo me mira cuando hablamos por Skype. Ésas son las miradas que me dedicaba cuando estábamos juntas. Me siento incómoda cuando la descubro mirándome así, pero tampoco le digo nada porque ella no puede evitarlo. Por cierto, hace dos semanas, Uxía me pidió el teléfono de Artemisa. Me dijo que quería hablar con ella para saber cómo estaba. Ella sí se llevaba algo mejor con Artemisa, pero tampoco tuvieron una relación muy estrecha. Se lo di, evidentemente, sin decirle nada de lo que le había pasado a Artemisa. No sabe nada de que ha estado enferma. Según me contó el viernes cuando volvió a la cafetería, Artemisa y ella están hablando mucho. Cuando me lo contó, pensé: “tal vez fuese Artemisa la persona con la que estuvo hablando mucho el domingo por la noche”, pero no le pregunté nada. Pase lo que pase, quiero que ambas sean felices. Todos nos merecemos ser felices, salir de esto aprendiendo mucho, pero también fuertes... y eso es lo que realmente cuesta, mantenernos fuertes en estos tiempos tan extraños, en estas circunstancias que más bien parecen una pesadilla.


1 comentario:

  1. Ya me figuraba que algo no iba del todo bien en Agnes (Lúa ya nos puso en sobreaviso), y no nos hemos equivocado. Es que, estas circunstancias actuales afectan a cualquiera, pero mucho más a personas de alta sensibilidad. Agnes es una de ellas. Le afecta incluso en los sueños, ¡menuda pesadilla más horrible! El peor de los escenarios, tratada como escoria, alejada de Lúa y de su vida (un poco lo que vivió en el psiquiátrico hace años). Esa pesadilla le ha acompañado durante las primeras horas del día, al despertar, al salir a la calle, al abrir la cafetería...A pesar de su ilusión por abrir, por ver de nuevo a sus clientes, la situación le ha superado. Imaginamos que es complicado, pero cuando nos topamos con la realidad, descubrimos que es mucho peor. Todas esas medidas de seguridad te protegen del virus, pero también te apartan de la gente, del contacto. Son frías e insensibles, y eso afecta. El olor a lejía...ay, a mi me pasa lo mismo. Se mete el olor en las manos, en todas partes y me acompaña durante el día...puajjj. Al menos, no está sola. Silvia fue a visitarla (se pidió una bica entera jajaja), la apoyó y la animó. El negocio va bien, eso es algo a valorar también. A pesar de todo, la gente compra, y tras comprobar las medidas de seguridad, yo creo que lo hacen con tranquilidad. Pero es normal que todas estas cosas le afecten y sea malo para su ansiedad. Cree que estamos yendo muy rápido con el desconfinamiento, quizás tenga razón... aunque estamos todos tan desesperados por recuperar la normalidad que no somos capaces de darnos cuenta, o incluso nos queremos arriesgar a pesar de todo. Quiere proteger a Lúa, y aunque eso está bien, eso la preocupa en exceso. Además, echa mucho en falta a su madre, a la aldea...eso es inevitable. Todo se le junta y al final, ha explotado. Quizás sea bueno que explote, para que saque todo lo que tiene dentro, pero sin llegar a desmayarse y perder el control, eso ya es más peligroso. Menos mal que Lúa está ahí, para agarrarla cuando cae y ayudarla a levantarse. Es un gran “defecto” (según como se mire, que estar todo el tiempo quejándote también es un defecto), que muchas veces se calla, para no preocupar. No se da cuenta que así, preocupa el doble. Quizás si lo habla con Lúa con tranquilidad, se ahorra que la ansiedad llegue a ese nivel, no sé. Ahora ya se ha desahogado y seguro que verá las cosas de otra manera. No sé si hablará en serio sobre lo de marcharse a la aldea y trabajar en el campo y tener un bodega (que peligro con el vino jajaja). No sé que le parecería a Lúa. Por el momento, ya le ha propuesto casarse cuando todo acabe y estar más de un mes en la aldea, con su madre. Ojalá eso pueda ser pronto. A ver si ahora, rebajando su jornada laboral, habiéndose desahogado y con estas ideas tan optimistas al frente, se anima y recupera la ilusión y la esperanza. ¡Ánimo Agnes!

    ResponderEliminar