Estou esgotadísima, pero tamén moi satisfeita. Esta
semana foi moi intensa, estivo chea de momentos fermosos e outros algo tensos e
tamén foi chuviosa. Onte á tarde choveu moitísimo. Outros días foi algo de sol,
noutros, o vento zoou con forza, coma se quixese protestar... pero na miña
ialma só houbo calma e ledicia. Sentinme tan feliz en tantos momentos desta
semana que me parece que nunca máis estarei tan tristeira e desesperada como o
estiven esta fin de semana pasada. Sentiríame aínda máis feliz se puidese ir á
aldeíña esta tarde. Agora teriamos que estar indo alí no coche de Lúa, sentindo
o frescor da tarde entrando polas fiestras baixadas, teriamos que chegar cando
aínda ao solpor lle quedasen moitas horas de luz dourada e camiñar entre as
árbores, subindo a costiña que accede ás rúas da miña aldea, albiscando dende
lonxe os tellados das casas e a pequena torre en ruínas da igrexiña do meu
lugar, todo baixo o brillante ceo da tarde; pero só podo viaxar á miña aldea a
través dos meus pensamentos; os que a evocan tal como é, tal como foi sempre,
fermosa e silandeira, chea de soidade e de amor. A min parecíame que os
recunchos todos da aldea me daban amor. Dábanme amor os animais, as árbores
cando me protexían entre os seus poderosos troncos e baixo as súas antigas
pólas, inzadas de verdor e vida. Dábame amor o río Miño discorrendo ceibe entre
as rochas, silandeiro tamén, coma se non quixese que ninguén ouvise a súa voz.
Dábanme amor os veciños e a fermosura das montañas, a fortaleza da noite, tan
escura, tan chea de estrelas.
Agora sinto que é Ourense, os seus habitantes, a miña
Luíña, as miñas amigas, quen me dan tanto amor. Síntome enchida de amor e
gratitude. Cando me sinto así, desaparecen todas esas nubes escuras de treboada
que me impiden percibir o brillo da miña vida, pero entendo que eu son moi
sensíbel e tamén é bo que, de cando en vez, só sinta tristura para poder
desafogar a intensa tensión que chego a sentir. Non podo esquecer que a min me
afectan moito as cousas e que teño que estoupar ás veces para baleirar a miña
ialma. Lúa sempre está ao meu lado cando o necesito, tanto se me sinto ben como
se estou tristeiriña, e teño que aprecialo sempre porque nos custou moito
estarmos xuntas. Agora é cando realmente podemos ser felices, agora, malia
todos estes problemas que están a haber con este virus.
Esta semana sentinme moi especial, a verdade, porque, á
fin, puiden abrir a miña cafetaría ao público e o que máis me gustou foi que
todos os que sentaban nas mesas que tiña postas na rúa eran respectuosos cos
demais, agás dunha mañá na que lles tiven que chamar a atención a dúas mulleres
que sentaron xuntas sen viviren na mesma casa sen dicirme nada tampouco. Eu
souben que non vivían xuntas porque se atoparon na rúa e ouvín que a unha lle
dicía á outra: “mira, tomamos algo eiquí por primeira vez neste confinamento” e
a outra contestoulle: “xa que nos atopamos, pois aproveitemos”. Evidentemente,
eu axiña fun ata elas e díxenlles que non podían sentar xuntas; que, se querían
partillar mesa, tiña que poñer eu un biombo de metacrilato para separalas. Elas
entendérono. Amais é que tamén tiven que rifar a uns rapaces que sentaron todos
xuntos nunha mesa collendo cadeiras doutras mesas, que iso non se pode facer
porque o teño todo contado para que haxa un número exacto de clientes; pero parece
que os rapaces desa idade tan mala só pensen en si mesmos. Revéntame
profundamente que se pasen polo carallo todas as normas e todas as
recomendacións. É que parece que non lles importe nada, nin a vida dos que
arriscan a súa saúde traballando nestes tempos, nin a morea de xente que morreu
nin nada. Evidentemente, teño que evitar que se me note que me enfada tanto a
súa actitude cando falo con eles e tratalos con respecto, pero ganas non me
fallan de dicirlles catro cousiñas.
A sorpresa máis bonita que tiven esta semana foi que, ás
once da mañá do mércores, saín para levarlle unha infusión e un anaco de bica a
unha muller e vin que, noutra mesa, sentaran Silvia, Uxía e Lúa. Agardaban a
que eu lles dese o consentimento para sentaren xuntas. Desgraciadamente, non
podo facer excepcións e tiveron que sentar en mesas distintas, pero tampouco
estaban tan lonxe como para non poderen falar. Cando as vin, sentín unha
emoción moi bonita e dei en rir porque a Lúa lle dixera xa moitas veces que non
se arriscase a saír aínda, pero xa vexo o caso que me fixo. Eu non a podo
protexer de todo e téñome que relaxar nese senso. Amais, hei de confiar nela.
Ela é moi responsábel tamén e interésalle máis que a ninguén estar ben, agás
min, evidentemente, porque eu non podería aturar que lle ocorrese nada malo.
Déronme ganas de abrazala e bicala diante de todo o mundo
cando a vin sorríndome tan inocentemente, pero tívenme que conter. Amais,
ouvilas rir facíame sentir viva. Era a primeira vez que quedaban as tres. Con
Silvia ao final non quedamos esta semana porque Lúa non quería facer algo co
que eu non estivese de acordo, pero non me quedou máis remedio que aceptar que
podían quedar na miña cafetaría.
Non vou falar eiquí de todas as medidas de seguridade que
teño no meu negocio porque non remataría. Hai hidroxel en todas as mesas, hai
toalliñas desbotábeis, desinfecto decotío todo cun trapo con lixivia e auga...
Eu non levo luvas porque levalas é unha parvada, pero de continuo estou a lavar
as mans, mesmo diante dos clientes. Lévolles as cousiñas nunha bandexa que eles
non tocan para nada. É todo unha tolaría. Si levo máscara, evidentemente. É
todo unha tolaría, repito, porque, ao principio, pensaba que non daría feito
todo o que tiña que facer para mantelo todo desinfectado e ben, pero ao final
vaste acostumando.
Uxía tamén abriu a súa tenda e di que recibe ás clientas
con cita, que non é preciso que o faga, pero quéreo facer igualmente. O
mércores, cando viñeron as tres á cafetaría, Uxía díxonos que nos tiña que
contar algo moi importante e bonito. Evidentemente, eu non a podía escoitar
nese momento e pedinlle que me chamase á tarde, pero díxome que Lúa xa mo
contaría antes de que a ela lle dese tempo a chamarme. Nun momento curtiño que
estivemos xuntas, rimos moito e iso encheume a ialma de vida e enerxía
positiva. Había a enerxía positiva de sempre, a confianza de sempre, o agarimo
de sempre. Era coma se o tempo non tivese pasado, coma se fose o día anterior
cando quedaramos por última vez antes do estado de alarma. Seguiamos a ser as
amigas de sempre.
A semana vindeira, o mércores, ensaiaremos xuntas por
primeira vez no noso local, á fin. Eu non me atrevía a facelo, pero todas me
convenceron de que non tiña por que pasar nada porque en realidade hai espazo
de abondo para estarmos xuntas sen que haxa perigo. Gravariamos o ensaio co
iPad de Lúa e igualmente ouviríase ben. Teño moitas ganas de que chegue esa
tarde, certamente.
Non obstante, Lúa non me quixo contar o que lle pasaba a
Uxía. Díxome que mo tiña que explicar ela e díxomo cun sorriso moi bonito e
divertido. Eu insistinlle moito en que mo contase, pero non a convencín. Antes
de falar de Uxía, teño que explicar tamén que, o luns á tarde, ao final me
decidín a falar con Artemisa polo Skype. Tamén estaba Lúa. Nesa conversa,
expliqueille que, dende que soubera que estaba doente, celebrei un ritual todos
os días para enviarlle enerxía positiva, luz e saúde. Cando llo confesei, Artemisa
púxose a chorar dicíndome que nunca imaxinou que puidese facer eu algo así por
ela, que mo agradecía coa ialma toda, que sabía que, se eu non tivese intervido
na súa vida, ela non se tería curado. Sentinme tan chea cando a vin agradecermo
así... É certo que hai xa moito tempo que non a amo coma a amei hai uns anos,
pero sígoa querendo moito porque con ela vivín cousiñas marabillosas e nunca
poderei esquecer todo o que compartimos. Amais, sigo a pensar que é unha muller
moi máxica e boa que merece ser feliz plenamente. Xaora que a quero aínda,
quéroa moitísimo e gustaríame que puidésemos ser amigas para sempre. Sei que o
poderemos conseguir e máis a partir de agora porque as cousas están a mudar
moito para ela e teño a esperanza de que xa non sinta por min ese amor tan
intenso que lle impedía tratarme con naturalidade.
O mércores á tarde, antes do noso ensaio virtual, chamoume
Uxía por teléfono e contoume que, dende que me pedira o número de teléfono de
Artemisa, estivera falando con ela todos os días, durante moitas horas.
Contoume que estaban a se coñecer, que sabía que había algo especial entre elas
e que ningunha das dúas o agardaba. Iso deixoume tan abraiada que non souben
que dicir. Por uns momentos pensei que Uxía me pedira o número de Artemisa coa
intención de conquistala por sentirse soa... e que Artemisa cría que estaba a
sentir algo especial por Uxía por desesperación. Sentinme moi mal por pensar
así, pero axiña entendín que me custaba crer que aquilo tan marabilloso
estivese ocorrendo de verdade. É que si que me gustaría moito que namorasen,
pero pregúntome que pasaría daquela se se amasen de verdade. Namentres Uxía me
explicaba todo o que pasara estes días, eu preguntábame quen tería que mudarse
daquela se querían vivir xuntas. Evidentemente, Artemisa non viría a Galicia
outra vez, coido eu, porque eiquí non conseguiu ser feliz (e o que vou dicir
sei que está moi mal) comigo, que se supón que me amaba como nunca amou a
ninguén... pero seica a culpa diso fose miña porque estando eiquí saíu a miña
verdadeira maneira de ser, non era esa muller calada e desalentada coa que ela
podía facer o que lle petase, ir a onde quixese, ser quen quixese, mesmo máis
forte ca min... e eiquí ela se deu de conta de que a miña maneira de ser non
ten nada que ver co que ela coñeceu de min cando viviamos en Barcelona, nese
inferno de vida, sinceramente... É que non quero voltar a Barcelona para nada
nunca máis. As veces que volvín ultimamente, creo que foi só unha, sentín que a
miña ialma tremía ameazada polas horríbeis lembranzas que construín nese
lugar... O mal que o pasei cando tiña que sobrevivir alí, cunha rutina tan
estresante... iso nunca o poderei esquecer, nunca, e por sorte xa me curei desa
ansiedade tan profunda, desa impotencia, desa morriña... pero tamén é certo que
eu confiaba en Artemisa e que ela era o único que me facía sentir cousiñas
fermosas. Ela salvoume nese tempo porque, sen ela, non sei que me tería
ocorrido... pero, cando me decidín a voltar á miña terra, daquela comecei a
deixar atrás o que ela amara tanto de min, comezou a rexurdir a miña maneira de
ser, ata daquela encerrada e case destruída... e descubriu que eu podía ser
moito máis alegre, extravertida e inquieta do que pensaba. Entón non era ela xa
a que máis forza anímica tiña, non era ela quen tiña unha vida chea de eventos,
de amigos, de cousiñas. Era eu e iso non o puido soportar. Amais, saber que ela
non era a única muller que amei tamén lle fixo moito dano. Só lle puiden falar
de Lúa cando decidín que voltaría a Galicia. Seica non fixen as cousiñas ben
con ela, pero xa non se pode arranxar nada.
Pensaba en todo iso namentres Uxía me contaba que falaban
durante horas, que compartían mesmo os momentos nos que facían as tarefas da
casa ou camiñaban pola rúa, que ela sentía que Artemisa estaba moi pendente
dela, que o primeiro que facían ao abriren os ollos era dárense os bos días...
que mesmo ían durmir tarde porque pasaban as horas falando e mesmo vendo
películas xuntas, que Artemisa lle abrira o seu corazón e que lle pasara vídeos
tocando a guitarra con cancións que ela mesma compuxera... Coido que nunca
ouvín a Uxía falando con tanta ilusión e alégrome moitísimo por ela, alégrome
de verdade, e gustaríame que esta historia non quedase en nada. Dáme medo que
Uxía se ilusione con Artemisa e que logo Artemisa pense que non a quere e outra
vez se leve unha decepción, que sei que Uxía se decepcionou moito comigo e iso
sempre me doerá; pero intúo que agora si que lle sairán as cousas ben. Nunca o
pensei, pero agora paréceme que Uxía e mais Artemisa teñen máis cousas en común
das que nunca imaxinei. Mesmo teñen un carácter semellante. Tamén é verdade
que, cando Artemisa vivía eiquí, ela nunca se interesou realmente polas miñas
amigas, que tamén poderían ser as súas, pero ela non quería saber nada de
ninguén nin de ren.
Sinceramente, penso que, se algunha das dúas ten que
mudarse para estar coa outra, será Uxía quen o faga. Uxía é moi feliz eiquí e custaríalle
moito deixalo todo por Artemisa. Se o fai, é que si hai entre elas amor de
verdade. Non quero que Uxía marche. Non quero porque a aprecio moito, pero, se
a súa felicidade está fóra de eiquí, agardo que sexa feliz e que non lle pase
coma a min, que non pode estar lonxe da súa terra... Uxía nunca saíu de
Galicia. Si que fixo viaxes, moitas. Refírome a que nunca viviu fóra de Galicia
e non sei se sería capaz de facelo porque, coma min, está moi conectada a este
lugar, á xente, ao acento, á lingua... e non sei se a Uxía lle gustaría
Barcelona. Non estivo nunca, segundo me contou, e tamén me dixo que non a atraía
nada dese lugar. Non obstante, tamén me contou que Artemisa quería vivir nunha
aldea, lonxe do gobio das cidades. Non podo pensar que, se hai amor, non
importa o demais, non importa onde esteamos... porque había amor entre Artemisa
e mais eu e non foi abondo para sermos felices, nin cando eu vivía en Barcelona
con ela nin cando ela viviu eiquí comigo. O amor non pode con todo... e menos
se hai tanta conexión coa terriña como é o meu caso. Mais, dicindo isto, pensei
que, se por calquera cousiña, Lúa e mais eu tivésemos que marchar a outro lugar
para vivirmos alí un tempo, si nos abondaría co noso amor porque nos queremos
con loucura; porén, só seriamos capaces de facelo se fose durante un tempo
curto. Neste caso, seriamos ambas as dúas as que o pasariamos moi mal por
estarmos lonxe de Galicia. Teño a sorte de que Lúa tamén estea tan unida á nosa
terra.
Teño a esperanza de que dentro de pouquiño poderemos ir á
aldeíña. Aínda que non poida abrazar á miña nai, quero ir, quero ir xa. Son moi
pesadiña con isto de ir á aldeíña, a verdade, pero é que o preciso tanto...
Estando preto da aldeíña, cústame máis aguantar sen ir que se estivese máis
lonxe. Que curioso. Na fase dúas, abrirán os centros comerciais. En realidade,
eu podería ir á aldeíña se puidese amosar que a casa da miña nai tamén é miña,
porque sería daquela a miña segunda residencia... pero non o podo facer. Tamén
podería amosar que alí vive a miña nai e que precisa que lle leve cousiñas de
Ourense, pero ponme medo que iso non sexa abondo e que me multen. Nada máis me
fallaba iso. Agardarei a que sexa todo máis seguro para ir. Non quero que lle
pase nada á miña nai, pero, agora que traballo outra vez en contacto coa xente,
estou vendo que, se tomamos as precaucións precisas, todo vai ben, todo pode ir
ben, non ten que haber ningún perigo. É máis, Lúa e mais eu podemos aloxarnos
na casa da súa nai se imos á aldeíña no canto de estar na casa da miña nai.
Moitas veces, Lúa díxome que podiamos reformar un pouco a casa que fora da súa
nai e que ela herdou para vivirmos ela e mais eu alí. É unha casiña moi bonita,
máis grande ca miña. Ten tres dormitorios, a cociña, un salón e eiras nas que
poderiamos colleitar o que quixésemos: centeo, naviñas, mesmo viñedos... e realmente ese
proxecto atráeme moitísimo. Tamén poderiamos contratar algunhas persoas que
traballasen a terra nalgúns días á semana e nós ocuparnos de vendelo todo, de
montar esa adega que levo tanto tempo querendo montar. Mesmo teño pensado o
nome da adega, pero non o direi para non atraer a mala sorte, que, cando se
fala moito dun proxecto, poden ocorrer cousiñas inagardadas. Desgraciadamente,
eu son moi supersticiosa.
Agardo que esta enerxía tan bonita que agora me parece
que o enche todo non vire en ansiedade nin desesperación. Levo a semana toda
sentíndome así, tan optimista, porque agora xa me adoitei á rutina que hei de
levar e gústame moitísimo tratar coa xente, máis do que pensei nunca que me
gustaría. Antes, que era tan tímida, nunca tería pensado que me gustase tanto
tratar coa xente, falar con persoas que non coñezo... e creo que agora gozo
máis de todo isto despois de todo o que estamos a vivir, por ter que ficar sen
relacionarme case que con ninguén durante meses... pero agora a vida me parece
que brilla máis que nunca, que comezou a brillar, á fin, e agardo que toda esta
esperanza non se esvaeza nunca.
Traducción:
Viernes, 15
de mayo de 2020
Estoy
agotadísima, pero también muy satisfecha. Esta semana ha sido muy intensa,
estuvo llena de momentos hermosos y otros algo tensos y también ha sido
lluviosa. Ayer por la tarde llovió muchísimo. Otros días hizo algo de sol, en
otros, el viento sopló con fuerza, como si quisiese protestar... pero en mi
alma sólo hubo calma y felicidad. Me he sentido tan feliz en tantos momentos de
esta semana que me parece que nunca más estaré tan triste y desesperada como lo
estuve este fin de semana pasado. Me sentiría aún más feliz si pudiese ir a la
aldeíña esta tarde. Ahora tendríamos que estar yendo allí en el coche de Lúa,
sintiendo el frescor de la tarde entrando por las ventanas bajadas, tendríamos
que llegar cuando aún al ocaso le quedasen muchas horas de luz dorada y caminar
entre los árboles, subiendo la cuestiña que accede a las calles de mi aldea,
divisando desde lejos los tejados de las casas y la pequeña torre en ruinas de
la iglesiña de mi lugar, todo bajo el brillante cielo de la tarde; pero sólo
puedo viajar a mi aldea a través de mis pensamientos; los que la evocan tal
como es, tal como fue siempre, hermosa y silenciosa, llena de soledad y amor. A
mí me parecía que todos los rincones de la aldea me daban amor. Me daban amor
los animales, los árboles cuando me protegían entre sus poderosos troncos y
bajo sus antiguas ramas, henchidas de verdor y vida. Me daba amor el río Miño
discurriendo libre entre las rocas, silencioso también, como si no quisiese que
nadie oyese su voz. Me daban amor los vecinos y la hermosura de las montañas,
la fortaleza de la noche, tan oscura, tan llena de estrellas.
Ahora siento
que es Ourense, sus habitantes, mi Luíña, mis amigas, quienes me dan tanto
amor. Me siento llena de amor y gratitud. Cuando me siento así, desaparecen
todas esas nubes oscuras de tormenta que me impiden percibir el brillo de mi
vida, pero entiendo que yo soy muy sensible y también es bueno que, de vez en
cuando, sólo sienta tristeza para poder desahogar la intensa tensión que llego
a sentir. No puedo olvidar que a mí me afectan mucho las cosas y que tengo que
explotar a veces para vaciar mi alma. Lúa siempre está a mi lado cuando lo
necesito, tanto si me siento bien como si estoy tristiña, y tengo que
apreciarlo siempre porque nos ha costado mucho estar juntas. Ahora es cuando
realmente podemos ser felices, ahora, a pesar de todos estos problemas que está
habiendo con este virus.
Esta semana
me he sentido muy especial, la verdad, porque, al fin, he podido abrir mi
cafetería al público y lo que más me gustó fue que todos los que se sentaban en
las mesas que tenía puestas en la calle eran respetuosos con los demás, excepto
una mañana en la que tuve que llamarles la atención a dos mujeres que se
sentaron juntas sin vivir en la misma casa sin decirme nada tampoco. Yo supe
que no vivían juntas porque se encontraron en la calle y oí que la una le decía
a la otra: “mira, nos tomamos algo aquí por primera vez en este confinamiento”
y la otra le contestó: “ya que nos encontramos, pues aprovechemos”.
Evidentemente, yo enseguida fui hasta ellas y les dije que no podían sentarse
juntas; que, si querían compartir mesa, tenía que poner yo una mampara de metacrilato
para separarlas. Ellas lo entendieron. Además es que también tuve que regañar a
unos chicos que se sentaron todos juntos en una mesa cogiendo sillas de otras
mesas, que eso no se puede hacer porque lo tengo todo contado para que haya un
número exacto de clientes; pero parece que los chicos de esa edad tan mala sólo
piensen en sí mismos. Me revienta profundamente que se pasen por el carallo
todas las normas y todas las recomendaciones. Es que parece que no les importe
nada, ni la vida de los que arriesgan su salud trabajando en estos tiempos, ni
la cantidad de gente que ha muerto ni nada. Evidentemente, tengo que evitar que
se me note que me enfada tanto su actitud cuando hablo con ellos y tratarlos
con respeto, pero ganas no me faltan de decirles cuatro cosiñas.
La sorpresa
más bonita que tuve esta semana fue que, a las once de la mañana del miércoles,
salí para llevarle una infusión y un pedazo de bica a una mujer y vi que, en
otra mesa, se habían sentado Silvia, Uxía y Lúa. Esperaban a que yo les diese
el consentimiento para sentarse juntas. Desgraciadamente, no puedo hacer excepciones
y tuvieron que sentarse en mesas distintas, pero tampoco estaban tan lejos como
para no poder hablar. Cuando las vi, sentí una emoción muy bonita y me dio por
reírme porque a Lúa le había dicho ya muchas veces que no se arriesgase a salir
todavía, pero ya veo el caso que me hizo. Yo no puedo protegerla de todo y
tengo que relajarme en ese sentido. Además, he de confiar en ella. Es muy
responsable también y le interesa más que a nadie estar bien, salvo a mí,
evidentemente, porque yo no podría soportar que le ocurriese nada malo.
Me dieron
ganas de abrazarla y besarla delante de todo el mundo cuando la vi sonriéndome
tan inocentemente, pero tuve que contenerme. Además, oírlas reír me hacía
sentir viva. Era la primera vez que quedaban las tres. Con Silvia al final no
quedamos esta semana porque Lúa no quería hacer algo con lo que yo no estuviese
de acuerdo, pero no me quedó más remedio que aceptar que podían quedar en mi
cafetería.
No voy a
hablar aquí de todas las medidas de seguridad que tengo en mi negocio porque no
acabaría. Hay hidrogel en todas las mesas, hay toalliñas desechables, desinfecto
continuamente todo con un trapo con lejía y agua... Yo no llevo guantes porque
llevarlos es una tontería, pero de continuo estoy lavándome las manos, incluso delante
de los clientes. Les llevo las cosiñas en una bandeja que ellos no tocan para
nada. Es todo una locura. Sí llevo mascarilla, evidentemente. Es todo una
locura, repito, porque, al principio, pensaba que no podría hacer todo lo que
tenía que hacer para mantenerlo todo desinfectado y bien, pero al final vas
acostumbrándote.
Uxía
también abrió su tienda y dice que recibe las clientas con cita, que no es
necesario que lo haga, pero quiere hacerlo igualmente. El miércoles, cuando
vinieron las tres a la cafetería, Uxía nos dijo que tenía que contarnos algo
muy importante y bonito. Evidentemente, yo no podía escucharla en ese momento y
le pedí que me llamase por la tarde, pero me dijo que Lúa ya me lo contaría
antes de que a ella le diese tiempo a llamarme. En un momento cortiño que
estuvimos juntas, nos reímos mucho y eso me llenó el alma de vida y energía
positiva. Había la energía positiva de siempre, la confianza de siempre, el
cariño de siempre. Era como si el tiempo no hubiese pasado, como si fuese el día
anterior cuando habíamos quedado por última vez antes del estado de alarma.
Seguíamos siendo las amigas de siempre.
La semana
que viene, el miércoles, ensayaremos juntas por primera vez en nuestro local,
al fin. Yo no me atrevía a hacerlo, pero todas me convencieron de que no tenía
por qué pasar nada porque en realidad hay espacio suficiente para estar juntas
sin que haya peligro. Grabaríamos el ensayo con el iPad de Lúa e igualmente se
oiría bien. Tengo muchas ganas de que llegue esa tarde, ciertamente.
No
obstante, Lúa no quiso contarme lo que le pasaba a Uxía. Me dijo que tenía que
explicármelo ella y me lo dijo con una sonrisa muy bonita y divertida. Yo le
insistí mucho en que me lo contase, pero no la convencí. Antes de hablar de
Uxía, tengo que explicar también que, el lunes por la tarde, al final me decidí
a hablar con Artemisa por Skype. También estaba Lúa. En esa conversación, le
expliqué que, desde que había sabido que estaba enferma, celebré un ritual
todos los días para enviarle energía positiva, luz y salud. Cuando se lo
confesé, Artemisa se puso a llorar diciéndome que nunca imaginó que pudiese
hacer yo algo así por ella, que me lo agradecía con toda el alma, que sabía
que, si yo no hubiese intervenido en su vida, ella no se habría curado. Me
sentí tan llena cuando la vi agradecérmelo así... Es cierto que hace ya mucho
tiempo que no la amo como la amé hace unos años, pero sigo queriéndola mucho
porque con ella viví cosiñas maravillosas y nunca podré olvidar todo lo que
compartimos. Además, sigo pensando que es una mujer muy mágica y buena que
merece ser feliz plenamente. Por supuesto que la quiero aún, la quiero
muchísimo y me gustaría que pudiésemos ser amigas para siempre. Sé que podremos
conseguirlo y más a partir de ahora porque las cosas están cambiando mucho para
ella y tengo la esperanza de que ya no sienta por mí ese amor tan intenso que
le impedía tratarme con naturalidad.
El
miércoles por la tarde, antes de nuestro ensayo virtual, me llamó Uxía por
teléfono y me contó que, desde que me había pedido el número de teléfono de
Artemisa, había estado hablando con ella todos los días, durante muchas horas.
Me contó que estaban conociéndose, que sabía que había algo especial entre
ellas y que ninguna de las dos lo esperaba. Eso me dejó tan sorprendida que no
supe qué decir. Por unos momentos pensé que Uxía me había pedido el número de
Artemisa con la intención de conquistarla por sentirse sola... y que Artemisa creía
que estaba sintiendo algo especial por Uxía por desesperación. Me sentí muy mal
por pensar así, pero enseguida entendí que me costaba que aquello tan
maravilloso estuviese ocurriendo de verdad. Es que sí que me gustaría mucho que
se enamorasen, pero me pregunto qué pasaría entonces si se amasen de verdad.
Mientras Uxía me explicaba todo lo que había pasado estos días, yo me
preguntaba quién tendría que mudarse entonces si querían vivir juntas. Evidentemente,
Artemisa no vendría a Galicia otra vez, creo yo, porque aquí no consiguió ser
feliz (y lo que voy a decir sé que está muy mal) conmigo, que se supone que me
amaba como nunca amó a nadie... pero quizás la culpa de eso fuese mía porque
estando aquí salió mi verdadera manera de ser, no era esa mujer callada y
desalentada con la que ella podía hacer lo que le diese la gana, ir a donde
quisiese, ser quien quisiese, incluso más fuerte que yo... y aquí ella se dio
cuenta de que mi manera de ser no tiene nada que ver con lo que ella conoció de
mí cuando vivíamos en Barcelona, en ese infierno de vida, sinceramente... Es
que no quiero volver a Barcelona para nada nunca más. Las veces que volví
últimamente, creo que fue sólo una, sentí que el alma me temblaba amenazada por
los horribles recuerdos que construí en ese lugar... Lo mal que lo pasé cuando
tenía que sobrevivir allí, con una rutina tan estresante... eso nunca podré
olvidarlo, nunca, y por suerte ya me he curado de esa ansiedad tan profunda, de
esa impotencia, de esa morriña... pero también es cierto que yo confiaba en
Artemisa y que ella era lo único que me hacía sentir cosiñas hermosas. Ella me
salvó en ese tiempo porque, sin ella, no sé qué me habría ocurrido... pero,
cuando me decidí a regresar a mi tierra, entonces comencé a dejar atrás lo que
ella había amado tanto de mí, comenzó a resurgir mi manera de ser, hasta
entonces encerrada y casi destruida... y descubrió que yo podía ser mucho más
alegre, extrovertida e inquieta de lo que pensaba. Entonces no era ella ya la
que más fuerza anímica tenía, no era ella quien tenía una vida llena de
eventos, de amigos, de cosiñas. Era yo y eso no pudo soportarlo. Además, saber
que ella no era la única mujer que amé también le hizo mucho daño. Sólo pude hablarle
de Lúa cuando decidí que regresaría a Galicia. Tal vez no hice las cosiñas bien
con ella, pero ya no se puede arreglar nada.
Pensaba en
todo eso mientras Uxía me contaba que hablaban durante horas, que compartían
incluso los momentos en los que hacían las tareas de la casa o caminaban por la
calle, que ella sentía que Artemisa estaba muy pendiente de ella, que lo
primero que hacían al abrir los ojos era darse los buenos días... que incluso
se iban a dormir tarde porque pasaban las horas hablando e incluso viendo
películas juntas, que Artemisa le había abierto su corazón y que le había
pasado vídeos tocando la guitarra con canciones que ella misma había
compuesto... Creo que nunca había oído a Uxía hablando con tanta ilusión y me
alegro muchísimo por ella, me alegro de verdad, y me gustaría que esta historia
no quedase en nada. Me da miedo que Uxía se ilusione con Artemisa y que luego
Artemisa piense que no la quiere y otra vez se lleve una decepción, que sé que
Uxía se decepcionó mucho conmigo y eso siempre me dolerá; pero intuyo que ahora
sí le saldrán las cosas bien. Nunca lo pensé, pero ahora me parece que Uxía y
Artemisa tienen más cosas en común de lo que nunca imaginé. Incluso tienen un
carácter semejante. También es verdad que, cuando Artemisa vivía aquí, ella
nunca se interesó realmente por mis amigas, que también podrían ser las suyas,
pero ella no quería saber nada de nadie ni de nada.
Sinceramente,
pienso que, si alguna de las dos tiene que mudarse para estar con la otra, será
Uxía quien lo haga. Uxía es muy feliz aquí y le costaría mucho dejarlo todo por
Artemisa. Si lo hace, es que sí hay entre ellas amor de verdad. No quiero que
Uxía se marche. No quiero porque la aprecio mucho, pero, si su felicidad está
fuera de aquí, espero que sea feliz y que no le pase como a mí, que no puede
estar lejos de su tierra... Uxía nunca ha salido de Galicia. Sí que hizo
viajes, muchos. Me refiero a que nunca ha vivido fuera de Galicia y no sé si
sería capaz de hacerlo porque, como yo, está muy conectada a este lugar, a la
gente, al acento, a la lengua... y no sé si a Uxía le gustaría Barcelona. No ha
estado nunca, según me contó, y también me dijo que no la atraía nada de ese
lugar. No obstante, también me ha contado que Artemisa quería vivir en un
pueblo, lejos del agobio de las ciudades. No puedo pensar que, si hay amor, no
importa lo demás, no importan dónde estemos... porque había amor entre Artemisa
y yo y no fue suficiente para ser felices, ni cuando yo vivía en Barcelona con
ella ni cuando ella vivió aquí conmigo. El amor no puede con todo... y menos si
hay tanta conexión con la tierriña como es mi caso. Mas, diciendo esto, pensé
que, si por cualquier cosiña, Lúa y yo tuviésemos que marcharnos a otro lugar
para vivir allí un tiempo, sí nos bastaría con nuestro amor porque nos queremos
con locura; sin embargo, sólo seríamos capaces de hacerlo si fuese durante un
tiempo corto. En este caso, seríamos las dos quienes lo pasaríamos muy mal por
estar lejos de Galicia. Tengo la suerte de que Lúa también esté tan unida a
nuestra tierra.
Tengo la
esperanza de que dentro de poquiño podremos ir a la aldeíña. Aunque no pueda
abrazar a mi madre, quiero ir, quiero ir ya. Soy muy pesadiña con esto de ir a
la aldeíña, la verdad, pero es que lo necesito tanto... Estando cerca de la
aldeíña, me cuesta más aguantar sin ir que si estuviese más lejos. Qué curioso.
En la fase dos, abrirán los centros comerciales. En realidad, yo podría ir a la
aldeíña si pudiese demostrar que la casa de mi madre también es mía, porque
sería entonces mi segunda residencia... pero no puedo hacerlo. También podría
demostrar que allí vive mi madre y que necesita que le lleve cosiñas de
Ourense, pero me da miedo que eso no sea suficiente y que me multen. Nada más
me faltaba eso. Esperaré a que sea todo más seguro para ir. No quiero que le
pase nada a mi madre, pero, ahora que trabajo otra vez en contacto con la
gente, estoy viendo que, si tomamos las precauciones necesarias, todo va bien,
todo puede ir bien, no tiene que haber ningún peligro. Es más, Lúa y yo podemos
alojarnos en la casa de su madre si vamos a la aldeíña en vez de estar en la
casa de mi madre. Muchas veces, Lúa me ha dicho que podíamos reformar un poco
la casa que había sido de su madre y que ella heredó para vivir ella y yo allí.
Es una casiña muy bonita, más grande que la mía. Tiene tres dormitorios, la
cocina, un salón y eras en las que podríamos cosechar lo que quisiésemos:
centeno, nabos, incluso viñedos... y realmente ese proyecto me atrae muchísimo.
También podríamos contratar a algunas personas que trabajasen la tierra algunos
días a la semana y nosotras ocuparnos de venderlo todo, de montar esa bodega
que llevo tanto tiempo queriendo montar. Incluso tengo pensado el nombre de la
bodega, pero no lo diré para no atraer la mala suerte, que, cuando se habla
mucho de un proyecto, pueden ocurrir cosiñas inesperadas. Desgraciadamente, yo
soy muy supersticiosa.
Espero que
esta energía tan bonita que me parece que lo llena todo no se vuelva ansiedad ni
desesperación. Llevo toda la semana sintiéndome así, tan optimista, porque
ahora ya me he acostumbrado a la rutina que he de llevar y me gusta muchísimo tratar
con la gente, más de lo que pensé nunca que me gustaría. Antes, que era tan
tímida, nunca habría pensado que me gustase tanto tratar con la gente, hablar
con personas que no conozco... y creo que ahora disfruto más de todo esto
después de todo lo que estamos viviendo, por tener que permanecer sin
relacionarme casi con nadie durante meses... pero ahora la vida me parece que
brilla más que nunca, que comenzó a brillar, al fin, y espero que toda esta
esperanza no se desvanezca nunca.
Me dijiste que esta era un entrada optimista, y tenías razón. Agnes ha vivido momentos muy especiales en esta semana,momentos muy significativos. Es verdad que su felicidad no es completa, pues como bien dice ella, necesita volver a la aldea y abrazar a su madre. Podría hacerlo, pero no se atreve y prefiere ser prudente. Hace muy bien, por mucho que desee volver.Piensa en el bienestar de su madre y sus vecinos, y eso es una muestra de lo mucho que quiere a su madre y a la aldea. Ahora tiene su cafetería abierta cara al público, con mesas en la calle. Trata a la gente y eso le aporta momentos muy especiales, aunque a veces le toque hacer de policía y poner orden jajaja. “Me revienta profundamente que se pasen por el carallo todas las normas y todas las recomendaciones”, esa es una gran frase, me encanta jajaja. Uno de los momentos más especiales es cuando Silvia, Uxía y Lúa han ido a la cafetería. Verlas tan felices, charlando y riendo le dio mucha alegría. Un poquito de normalidad, eso se agradece mucho, a ver cuando tenemos nosotros algo de eso... La otra vez estaba leyendo con los pájaros en la cabeza y con los ojos cerrados jajaja, pero ahora me queda claro que fue Agnes quién le dijo a Artemisa lo de los rituales. No es de extrañar que se emocionase y se lo agradeciese tanto. Recuerdo que en sus entradas, siempre decía que percibía una energía muy positiva que le ayudaba a continuar. Ahora ya sabe lo de Uxía y Artemisa. En seguida se ha puesto a pensar en quién de las dos se mudará. Te confieso que yo pensé en eso automáticamente jajaja. Artemisa no tiene buen recuerdo de su vida en Galicia y no creo que le apetezca abandonarlo todo otra vez por amor (creo), y Uxía jamás salió de Galicia y no le atrae en absoluto Barcelona. Uxía habla con mucha ilusión, puede que nos sorprenda. Agnes se alegra por ellas. Aunque tengan algunos impedimentos para estar juntas, todo se puede solucionar si hay amor. Es verdad lo que dice Agnes, que el amor no lo puede todo, pero a mi me gustaría pensar que es así. Me parece una gran idea lo de reformar la casa de la madre de Lúa e irse allí a vivir. Esos proyectos que tiene en mente, lo de cosechar y la bodega me parecen muy bonitos. Quizás ahora sea el momento de dar un paso en esa dirección, más con todo lo que está ocurriendo. Pienso que esa vida es justo lo que Agnes necesita, lo que siempre ha añorado. Es feliz en la ciudad, pero la aldea es su mundo, su vida. Además, estarían cerca de su madre, casi que vivirían juntas. La idea me gusta. Espero que en la próxima entrada Agnes siga igual de positiva y que estos proyectos vayan tomando forma. Una entrada preciosa, Ntoch. ¡No tardes en colgar otra!
ResponderEliminar