Venres, 22 de maio de 2020
Esta semana foi fermosa. Estivo chea de momentos
incríbeis que nunca poderei esquecer, xa non tanto por seren bonitos, senón
porque ocorreron nunhas circunstancias especiais que os volveron aínda máis
únicos.
A semana vindeira tamén vai ser moi especial por varias
razóns: pasamos á fase dúas en galiza, volveremos quedar todas para ensaiar e,
á fin, o venres, irei á aldeíña!
Pasar á fase dúas significa moitas cousas. Poderei
atender clientes no interior da cafetaría e non só na terraza, tamén se reducen
as franxas horarias, hai máis liberdade de movemento... Eu teño a impresión de
que isto está comezando a pasar. Cando boto a vista atrás e lembro eses meses
tan escuros e cheos de incerteza, paréceme que de novo vivín encerrada nunha
andaina que prefiro esquecer... pero, se esa andaina da miña vida ten luz malia
as cousiñas malas e os momentos tensos, é grazas a Lúa. Superarmos isto xuntas,
tantas horas compartidas, tanta e tanta convivencia, tantas conversas e
momentos de todo tipo amosa que a nosa relación é forte, firme, eterna,
verdadeira. Ogallá puidese rebobinar os anos da nosa vida para podelos vivir
todos con ela, dende sempre, dende que eramos adolescentes e nos gustabamos
tanto e tanto. Todo tería sido distinto, é posíbel, e tamén pode que non nos
quixésemos igual, pero agora só devezo vivir con ela a vida enteira, sendo súa
para sempre, porque isto de pertencer a outra persoa moita xente o ve mal, pero
eu sinto que é algo único e máxico. Conectarmos así, coma se a voz da nosa
mente falase asemade, coma se a súa ialma e a miña compartisen esencia, é algo
que me dá identidade e que me fai querer vivir sempre, cada novo día, cada
amencer. Non me concibo sen ela, xa non podo. Nunca me concebín como persoa
estando lonxe de galicia. Por iso me faltaba tanto e tanto, estando lonxe,
porque non era eu, porque non me podía abrir aos demais cando me faltaba tanto de
min; pero agora son eu completamente. E quen son? Son unha muller alegre. Si,
alegre! Nin eu mesma podo crer que esa palabra me poida definir. Son alegre.
Nunca o tería dito, nunca. Pensei durante anos que era unha muller triste,
melancólica, demasiado nostálxica e depresiva, negativa... Non, non son triste,
nin demasiado melancólica, algo nostálxica si, pero iso é bo, inspírame ser
así, é a parte romántica da miña ialma... pero non son depresiva nin negativa.
Non son negativa porque cada día sinto que quero vivir, que quero descubrir o
que hai nas horas dese día. Abro os ollos, miro a Lúa e sinto que son tan
ditosa que non o podo crer. Abrázome a ela namentres lle dou os bos días co meu
amor todo, poñendo a miña ialma na miña voz, nos bicos que intercambiamos, na
aperta que nos une e no sorriso que nos dedicamos. Non importa que sexa cedo.
Sempre me sinto feliz, sempre, mesmo cando morro de sono e só devezo durmir
entre os brazos de Lúa, mesmo cando chego do choio sentindo que me doen as
pernas, os brazos, mesmo a cabeza e que o único que quero e deitarme no sofá e
pechar os ollos como mínimo durante media hora namentres poño os auriculares e
me mergullo na música para esquecer a tensión do día, o cansazo, para limparme
a ialma e a mente.
Tamén son sociábel. Sociábel eu! Cando sempre me custou
horrores falar con persoas que non coñecía, cando me deu sempre tanta e tanta
vergonza falar con xente que non era da miña terra e que se notase axiña que
son galega, que axiña a xente identificase o meu acento, tan pechado sempre, e
que tanto tiven que esforzarme por agochar, por volver máis claro. Que me fixo
mudar tanto? Cando era cativa, prefería agocharme da xente, prefería andar polo
monte coa miña vaquiña lonxe de calquera ollar inquisitivo que me puidese
descubrir falando coa miña amiga, ou falándolles ás árbores cando me sentía
tristeira ou nostálxica ou mesmo cantando, si, porque eu cantaba moito,
moitísimo, a todas horas. Non me custaba alzar a miña voz e permitir que o
vento a espallase pola natureza toda, polas montañas... Moitas veces, os
veciños dicíanme que me ouvían dende lonxe e que para eles era unha beizón
escoitarme. Non está ben que nos botemos tantas flores a nós mesmas... aínda
que non sei ata que punto é malo non facelo... pero eu sempre tiven unha voz
moi bonita e forte, potente e de veludo, que parecía unha canción de berce e
tamén unha cantiga chea de impotencia e tristura que tamén podía soar alegre
nas festas... Sempre tiven o don da música e iso faime moi feliz porque, grazas
a ese don, podo gozar de momentos únicos con Lúa, con Uxía, con Silvia e con
antía, con Iauga, e tamén cos veciños da aldeíña e coa miña familia. E a semana
vindeira farémolo, gozaremos da música todos, mantendo a distancia
correspondente, sobre todo por nós, que vimos da cidade e non sabemos se de
todo estamos sas... Emocióname tanto pensar neses momentos... Paréceme que
estou pensando nun sono. Non volvo á aldeíña dende febreiro, dende febreiro
estou sen ver á miña nai. Nin tan sequera nos puidemos ver por videochamada
porque ela non ten ningún trevello que nolo permita. Non coido que teña mudado
moito, pero vela será tan bonito... e non a poderei abrazar, máis que nada
porque non me atrevo a facelo, aínda non me atrevo, pero confórmome con falar
con ela sen que haxa un teléfono polo medio modificando a nosa voz.
Pónseme a pel de pita cando me imaxino camiñando xunta
Lúa pola aldeíña, polo bosque que a arrodea, polo monte, vendo as súas árbores,
ulindo os seus recendos, tan puros, vendo discorrer o Miño. Sinto ata ganas de
chorar cando penso neses momentos. Non quero que ocorra nada que nolos poida
tirar antes de podelos vivir.
E... tamén son unha persoa demasiado empática. Non me
custa saber o que pensan e senten as outras persoas, malia non falárenme directamente. So con asomarme ao ollar da xente ou ouvir a súa voz sei que leva
por dentro. Iso, cando era cativa, era máis ben un inconvinte para que a xente
quixese falar comigo, para que a xente me tratase, porque eles intuían que eu o
sabía todo. Non me custaba ouvir como a xente pensaba que eu era estraña e
demasiado esperta para a miña idade... Mesmo a min me desacougaba ter tan claro
o que pensaban os demais sen que mo dixesen, pero tamén me gustaba moito ter
esa habelencia porque esta me permitía tratar aos animais da mellor maneira.
Esa habilidade permitíame relacionarme con eles sen que houbese medo ou
desconfianza polo medio. Amais, sempre se desprendeu de min unha calma estraña
que mesmo se vía arrodeándome, segundo me dicía a miña avoa, que era coma min, exactamente
igual ca min nese senso. Tiñamos ambas as dúas os mesmos dones e iso uníame
profundamente a ela. A miña nai tamén é coma min, pero a diferenza coa miña
avoa era que a miña nai nunca aceptou a súa máxica maneira de ser por culpa do
meu pai, que era moi supersticioso e non quería que ela amosase abertamente o
que era. No canto, a miña avoa mesmo se aproveitaba de ser así e aprendeume a
respectarme e a entenderme a min mesma.
Esa calma que eu irradiaba aínda segue a nacer da miña
voz, dos meus ollos, das miñas mans... e a xente nótao. Dixéronme xa varias
veces que eu acougo tan só con falar... e iso defíneme tamén, porque son moi
tranquila, moitísimo. Si que tamén son nerviosa, pero non se me nota dende
fóra, malia morrer eu de tensión, pero non o reflexo nin coa voz nin cos ollos,
malia seren estes tan expresivos.
E o que máis me abraia é que sinto sempre moita vida
latexar por dentro de min. Podo estar cansísima, pero non quero deixar de vivir
momentos, de facer cousiñas. Canto máis tempo coido que teño, máis ocupacións
procuro. Estes días tamén estivemos axudando nun banco de alimentos. Hai moita
xente que está a pasalo moi mal, que quedou sen choio e sen cartos para comer e
nós colaboramos con este banco de alimentos para levarlles comida a quen non
teñen que comer. Tamén estivemos ensaiando o mércores. O reencontro con Iauga
foi impresionante. Botamos aturuxos, berros de felicidade, risos e risos cando
estivemos xuntas, respectando tamén a distancia de seguridade; pero a todas nos
apetecía moitísimo abrazarnos, mais non o fixemos por seguridade, por sentirnos
ben logo... Non obstante, na música si que nos abrazamos moi forte porque
ensaiamos como nunca. Nunca ouvira tanta concordancia entre os instrumentos que
tocabamos e entre as nosas voces. Que ledicia, que felicidade e canta
fermosura. Ensaiamos cancións de Guadi Galego, de Luar Na Lubre, dándolles a
todas as cantigas que tocabamos o noso toque especial, tan de pandeirada. Canto
rimos e tamén choramos, moito, de emoción e alegría. Chorar de alegría é tan
bonito... É un pranto que case que é riso tamén.
Síntome coma unha cativa. Síntome chea de vida, de
alegría e de ganas de facer calquera cousiña. Lúa pregúntame de onde quito
tanta enerxía e eu non sei que contestarlle porque nin eu mesma o sei. Estes
días foi algo de calor, pero xa mañá baixan algo as temperaturas por eiquí. A
miña nai díxome que parecía coma se o verán xa chegase. É que na aldeíña fai
calor axiña. Ao estar na montaña, o sol quenta con moita forza. A miña nai
tamén me di que o campo está fermoso, que medraron moitísimas flores bonitas,
lilas, brancas, amarelas, mesmo papoulas, tamén moita herba fresca e verde, que
o río vai limpo e cheo, que hai moitísimos paxaros e animais inzando o bosque
de vida... que os cultivos van moi ben, que recolleron no febreiro grelos
boísimos, que ten a intuición de que no setembro haberá unha vendima fermosa e
única, que, no xullo, a segada tamén será incríbel e que devece que chegue xa
ese tempo para que nos xuntemos todos de novo, cos nosos cantos, as nosas
festas... Cando falo disto, emociónome moito, choro sen podelo evitar. Son as
cousiñas de sempre, da miña vida toda, da nosa vida, da existencia da nosa
aldeíña. A sega, a malla, a vendima, as noites de muiñadas, as festas da
aldeíña, as nosas pandeiradas, a gaita soando polo medio das rúas, correndo
deica os cumes das montañas, os nosos cantos tan libres e fermosos, os nosos
bailes libres tamén, gozando da vida, desta vida que estivo a piques de
desaparecer para todos nós, que tremeu e tremeu coma se un terremoto fose...
pero mantívose forte, de novo, como se mantivo forte a miña ialma despois de
tanta escuridade e tristura durante anos.
Quero correr polo monte, entre as árbores, ao amencer,
cando espertan os paxariños e a vida na aldeíña, cando o ar recende a orballo,
a humidade, cando as flores se abren ao sol que nace... á luz que chove do ceo
azulado e rosado da alborada. E respirar fondamente, sen máscara ningunha,
sentindo que ese ar limpo me osixena o corpo todo, a ialma toda. E respirar
fondamente ata sentir que voo co ar, ata o ceo, pechar os ollos e seguir vendo
a natureza que me arrodea e me enche de vida. Serei libre de novo na aldeíña,
nos bosques, como sempre o fun, deitareime na herba e pecharei os ollos,
prestándolles atención aos sons que me acariñan a ialma, sentindo como o vento
me remove os cabelos, e sentindo que non hai tempo, que non hai futuro, só ese
momento único. Neses momentos, non teño materia ou, se a teño, só me sirve para
que os sentidos me enchan a ialma de vida, sobre todo de vida, de calma, de
maxia. Sentirme única co momento e con ese lugar no que son tan eu, no que non
hai nada que conteña a miña voz, nin a miña maneira de ser nin nada do que me
define...
Tamén me dei de conta de que teño moita memoria, máis da
que pensaba, porque esta semana coñecín a moitos clientes que estaban
encantados co meu servizo, algo que me enche moito, porque é que por Ourense se
espallou a nova de que eu facía a oferta de un anaco de bica e unha bebida, cal
fose, por só 1,50 e, xaora, daquela esta semana é que mesmo tiven tantos
clientes que tiñan que facer cola para conseguir unha mesa. Non me custaba nada
lembrar as comandas de cada un deles. Moitos deles dixéronme o seu nome, preguntáronme
o meu e aseguráronme que ían vir todas as mañás e así o están a facer. Hai todo
tipo de persoas e nunca me sentín tan unida aos meus clientes coma nesta
semana. Mesmo os nenos parecen distintos despois deste confinamento, desta
pandemia... Éncheme tanto facer sorrir a un cativo que ás veces ata se me
enchen os ollos de bágoas cando os vexos sorrir ou os ouzo rir por algo que
brotou de min, algún comentario, un agasallo, que sempre lles agasallo
cousiñas, e son tan agradecidos... Tamén devezo por que chegue ese tempo no que
os nenos só me piden xeados. Aínda non sirvo xeados, pero dentro de pouco o
farei porque esta semana xa fixo calor e sei que houbo xente que quería xeados.
Lévome tan ben cos nenos que moitas veces me pregunto por que antes non me dei
de conta de que conectaba tanto con eles. Nunca lle dei importancia a que un
neno me falase ou me sorrise. Tomábao como se o fixese calquera persoa, de
calquera idade, dáballe a mesma importancia a que o fixese un cativo ou unha persoa
maior; pero esta semana, cando me agachaba e miraba a algún neno aos ollos e
lle falaba, sentía que a ialma me tremía cando me devolvían o sorriso
(evidentemente, non levan máscara se están tomando algo). Amais, cando tratas
así a un cativo, a súa nai ou a persoa que vaia con el ou ela tamén se sente
moi feliz.
Tamén notei que a xente lle dá moita importancia a que
sorías. Xaora, eu non podo amosar que sorrío porque levo máscara, pero nótaseme
nos ollos. Dixéronmo xa varias veces. Son moi feliz no meu choio, por moito que
ás veces me poida estresar, pero síntome chea, satisfeita, realizada, e coido
que non hai nada mellor que iso.
E, con Lúa, con Lúa é qe vivo algo tan fermoso e intenso
que non hai palabras de abondo para explicalo. Cando chego á casiña, ela
recíbeme con tanto amor que creo que me desfago entre os seus brazos.
Evidentemente, non lle permito que me abrace nin me tocque ata que me ducho,
pero, cando o fai, sinto que pagou a pena vivir ese día tan intenso. Tenme o
pratiño de comida xa na mesa e comemos xuntas falando de como nos fora ese día.
Chego ás dúas e media á miña casa, logo de xantar sempre descanso un pouco
escoitando música e, despois, sempre, sempre fago algo de deporte. Na tardiña,
ás oito, saio a correr pola beiriña do Miño. Dáme igual xa se hai máis dun
quilómetro dende a miña casa deica alí, aínda que moitas veces prefiro quedar
pola contorna da nosa casa por se acaso, xa que tamén é certo que moita xente
vai á beiriña do Miño e eu prefiro ir cando non hai ninguén. Mañá tamén me
erguerei cedo para ir correr. Lúa tamén vén comigo cando se sinte capaz de
facelo. Se non, o que facemos é camiñar durante máis dunha hora. Cando non hai
xente, tirámonos a máscara porque é insoportábel correr ou camiñar coa máscara
posta.
Tamén quería falar de Artemisa porque esta semana falamos
varias tardes. Ela tamén mudou moito. Ten unha mirada chea de vida, fala con
alegría... Non parece que pasase unha doenza tan grave. Eu véxoa moi ben, moi
sa, moi recuperada. Fálame moito de Uxía. Está moi ilusionada con Uxía e Uxía
tamén o está con Artemisa. Alégrome moitísimo por elas, alégrome de verdade,
coa miña ialma toda. Merécense ser felices. Meréceno moitísimo. Quero que as
cousiñas lles saian ben, que ningunha das dúas sufra nunca máis, que poidan gozar
do amor libremente.
Uxía contoume que Artemisa lle propuxo ir vivir a León
cando todo isto pasase, así ningunha das dúas acaba facendo outra cousa pola
outra, senón que ambas deixan o que teñen para construíren unha nova vida
xuntas nun lugar distinto. León está preto de galicia. Uxía dime que a idea non
lle desagrada, que esa cidade lle gusta moito e que mesmo lle faría ilusión
vivir nalgunha aldea do Bierzo. Ogallá as cousiñas lles saian ben, ogallá.
Coido que, despois destes meses tan escuros e estraños, a
todas nos caerá enriba unha choiva de luz. Eu xa sinto que me ocorre. Todo o
que me arrodea son cousas boas. Pode que haxa cousiñas non tan positivas, pero
eu non as vexo ou o que me ocorre é que non lles dou importancia. Tamén pode
que, ao sentirme tan feliz e ben, esas cousiñas malas non me parezan insostíbeis,
pode que a miña ialma as transforme ou as arranxe axiña. Ogallá a vida fose
sempre isto. Ogallá. Seguramente escribirei cando estea na aldeíña a vindeira
fin de semana. Devezo facelo xa. Quero que esta semana pase rápido, pero tamén
quero gozar de cada momento e iso parece tan sinxelo porque cada cousiña que
vivimos é tan e tan fermosa...
Ademais, a miña nai díxome que, durante esta semana toda,
coa axuda dos veciños, vai poñer a punto a casiña da nai de Lúa para que
poidamos vivir. Nós levaremos algunhas cousiñas de eiquí da cidade e tamén
comezaremos a reformala porque pode que esa sexa a nosa segunda residencia. Que
fermoso é sentir que os nosos soños van cara a realidade.
Traducción:
Viernes, 22
de mayo de 2020
Esta semana
ha sido hermosa. Ha estado llena de momentos increíbles que nunca podré
olvidar, ya no tanto por ser bonitos, sino porque ocurrieron en unas
circunstancias especiales que los volvieron aún más únicos.
La semana
que viene también va a ser muy especial por varias razones: pasamos a la fase
dos en Galicia, volveremos a quedar todas para ensayar y, al fin, el viernes,
¡iré a la aldeíña!
Pasar a la
fase dos significa muchas cosas: podré atender clientes en el interior de la
cafetería y no sólo en la terraza, también se reducen las franjas horarias, hay
más libertad de movimiento... Yo tengo la impresión de que esto está comenzando
a pasar. Cuando vuelvo la vista atrás y recuerdo esos meses tan oscuros y
llenos de incertidumbre, me parece que de nuevo viví encerrada en una etapa que
prefiero olvidar... pero, si esa etapa de mi vida tiene luz a pesar de las
cosiñas malas y los momentos tensos, es gracias a Lúa. Superar esto juntas,
tantas horas compartidas, tanta y tanta convivencia, tantas conversaciones y
momentos de todo tipo demuestra que nuestra relación es fuerte, firme, eterna,
verdadera. Ojalá pudiese rebobinar los años de nuestra vida para poder vivirlos
todos con ella, desde siempre, desde que éramos adolescentes y nos gustábamos
tanto y tanto. Todo habría sido distinto, es posible, y también puede que no
nos quisiésemos igual, pero ahora sólo ansío vivir con ella la vida entera,
siendo suya para siempre, porque esto de pertenecer a otra persona mucha gente
lo ve mal, pero yo siento que es algo único y mágico. Conectar así, como si la
voz de nuestra mente hablase a la vez, como si su alma y la mía compartiesen
esencia, es algo que me da identidad y que me hace querer vivir siempre, cada
nuevo día, cada amanecer. No me concibo sin ella, ya no puedo. Nunca me concebí
como persona estando lejos de Galicia. Por eso me faltaba tanto y tanto,
estando lejos, porque no era yo, porque no podía abrirme a los demás cuando me
faltaba tanto de mí; pero ahora soy yo completamente. ¿Y quién soy? Soy una
mujer alegre. Sí, ¡alegre! Ni yo misma puedo creer que esa palabra pueda
definirme. Soy alegre. Nunca lo habría dicho, nunca. Pensé durante años que yo
era una mujer triste, melancólica, demasiado nostálgica y depresiva,
negativa... No, no soy triste, ni demasiado melancólica, algo nostálgica sí,
pero eso es bueno, me inspira ser así, es la parte romántica de mi alma... pero
no soy depresiva ni negativa. No soy negativa porque cada día siento que quiero
vivir, que quiero descubrir qué hay en las horas de ese día. Abro los ojos,
miro a Lúa y siento que soy tan dichosa que no puedo creerlo. Me abrazo a ella
mientras le doy los buenos días con todo mi amor, poniendo mi alma en mi voz,
en los besos que intercambiamos, en el abrazo que nos une y en la sonrisa que
nos dedicamos. No importa que sea temprano. Siempre me siento feliz, siempre,
incluso cuando me muero de sueño y sólo deseo dormirme entre los brazos de Lúa,
hasta cuando llego del trabajo sintiendo que me duelen las piernas, los brazos,
incluso la cabeza y que lo único que quiero es acostarme en el sofá y cerrar
los ojos como mínimo durante media hora mientras me pongo los auriculares y me
sumerjo en la música para olvidar la tensión del día, el cansancio, para
limpiarme el alma y la mente.
También soy
sociable. ¡Sociable yo! Cuando siempre me costó horrores hablar con personas
que no conocía, que me dio siempre tanta y tanta vergüenza hablar con gente que
no era de mi tierra y que se notase enseguida que soy gallega, que enseguida la
gente identificase mi acento, tan cerrado siempre, y que tanto tuve que
esforzarme por ocultar, por volver más claro. ¿Qué me ha hecho cambiar tanto? Cuando
era niña, prefería esconderme de la gente, prefería andar por el monte con mi
vaquiña lejos de cualquier mirada inquisitiva que pudiese descubrirme
hablando con mi amiga, o hablándoles a los árboles cuando me sentía triste o
nostálgica o incluso cantando, sí, porque yo cantaba mucho, muchísimo, a todas
horas. No me costaba alzar la voz y permitir que el viento la esparciese por
toda la naturaleza, por las montañas... Muchas veces, los vecinos me decían que
me oían desde lejos y que para ellos era una bendición escucharme. No está bien
que nos echemos tantas flores a nosotras mismas... aunque no sé hasta qué punto
es malo no hacerlo... pero yo siempre he tenido una voz muy bonita y fuerte, potente
y de terciopelo, que parecía una canción de cuna y también una canción llena de
impotencia y tristeza que también podía sonar alegre en las fiestas... Siempre
he tenido el don de la música y eso me hace muy feliz porque, gracias a ese
don, puedo disfrutar momentos únicos con Lúa, con Uxía, con Silvia y con Antía,
con Iauga, y también con los vecinos de la aldeíña y con mi familia. Y la
semana que viene lo haremos, disfrutaremos de la música todos, manteniendo la
distancia correspondiente, sobre todo por nosotras, que venimos de la ciudad y
no sabemos si del todo estamos sanas... Me emociona tanto pensar en esos
momentos... me parece que estoy pensando en un sueño. No vuelvo a la aldeíña
desde febrero, desde febrero estoy sin ver a mi madre. Ni tan siquiera nos
pudimos ver por videollamada porque ella no tiene ningún aparato que nos lo
permita. No creo que haya cambiado mucho, pero verla será tan bonito... y no
podré abrazarla, más que nada porque no me atrevo a hacerlo, todavía no me
atrevo, pero me conformo con hablar con ella sin que haya un teléfono por medio
modificando nuestra voz.
Se me pone
la piel de gallina cuando me imagino caminando junto a Lúa por la aldeíña, por
el bosque que la rodea, por el monte, viendo sus árboles, oliendo sus aromas,
tan puros, viendo discurrir el Miño. Siento hasta ganas de llorar cuando pienso
en esos momentos. No quiero que ocurra nada que pueda quitárnoslos antes de
poder vivirlos.
Y...
también soy una persona demasiado empática. No me cuesta saber lo que piensan y
sienten las otras personas, pese a no hablarme directamente. Sólo con asomarme
a la mirada de la gente u oír su voz sé qué lleva por dentro. Eso, cuando era
niña, era más bien un inconveniente para que la gente quisiese hablar conmigo,
para que la gente me tratase, porque ellos intuían que yo lo sabía todo. No me
costaba oír cómo la gente pensaba que yo era extraña o demasiado despierta para
mi edad... Incluso a mí me desasosegaba tener tan claro lo que pensaban los
demás sin que me lo dijesen, pero también me gustaba mucho tener esa habilidad
porque ésta me permitía tratar a los animales de la mejor manera. Esa habilidad
me permitía relacionarme con ellos sin que hubiese miedo o desconfianza por
medio. Además, siempre se ha desprendido de mí una calma extraña que incluso se
veía rodeándome, según me decía mi abuela, que era como yo, exactamente igual
que yo en ese sentido. Teníamos las dos los mismos dones y eso me unía
profundamente a ella. Mi madre también es como yo, pero la diferencia con mi
abuela era que mi madre nunca aceptó su mágica manera de ser por culpa de mi padre,
que era muy supersticioso y no quería que ella mostrase abiertamente lo que
era. En cambio, mi abuela incluso se aprovechaba de ser así y me enseñó a
respetarme y a entenderme a mí misma.
Esa calma
que yo irradiaba todavía sigue naciendo de mi voz, de mis ojos, de mis manos...
y la gente lo nota. Me han dicho ya varias veces que yo tranquilizo tan sólo
con hablar... y eso me define también, porque soy muy tranquila, muchísimo. Sí
que también soy nerviosa, pero no se me nota desde fuera, a pesar de morir yo
de tensión, pero no lo reflejo ni con la voz ni con los ojos, pese a ser éstos
tan expresivos.
Y lo que
más me asombra es que siento siempre mucha vida latir por dentro de mí. Puedo
estar cansadísima, pero no quiero dejar de vivir momentos, de hacer cosiñas.
Cuanto más tiempo creo que tengo, más ocupaciones busco. Estos días también
hemos estado ayudando en un banco de alimentos. Hay mucha gente que está
pasándolo muy mal, que se ha quedado sin trabajo y sin dinero para comer y
nosotras colaboramos con este banco de alimentos para llevarles comida a
quienes no tienen qué comer. También estuvimos ensayando el miércoles. El
reencuentro con Iauga fue impresionante. Lanzamos aturuxos, gritos de
felicidad, risas y risas cuando estuvimos juntas, respetando también la
distancia de seguridad; pero a todas nos apetecía muchísimo abrazarnos, mas no
lo hicimos por seguridad, por sentirnos bien luego... No obstante, en la música
sí que nos abrazamos muy fuerte porque ensayamos como nunca. Nunca había oído
tanta concordancia entre los instrumentos que tocábamos y entre nuestras voces.
Qué alegría, qué felicidad y cuánta hermosura. Ensayamos canciones de Guadi
Galego, de Luar Na Lubre, dándoles a todas las canciones que tocábamos nuestro
toque especial, tan de pandeirada. Cuánto nos reímos y también lloramos, mucho,
de emoción y alegría. Llorar de alegría es tan bonito... Es un llanto que casi
es risa también.
Me siento
como una niña. Me siento llena de vida, de alegría y de ganas de hacer
cualquier cosiña. Lúa me pregunta de dónde saco tanta energía y yo no sé qué
contestarle porque ni yo misma lo sé. Estos días ha hecho algo de calor, pero
ya mañana bajan algo las temperaturas por aquí. Mi madre me ha dicho que
parecía como si el verano ya hubiese llegado. Es que en la aldeíña hace calor
enseguida. Al estar en la montaña, el sol calienta con mucha fuerza. Mi madre
también me dice que el campo está hermoso, que han crecido muchísimas flores
bonitas, lilas, blancas, amarillas, incluso amapolas, también mucha hierba
fresca y verde, que el río va limpio y lleno, que hay muchísimos pájaros y
animales llenando el bosque de vida... que los cultivos van muy bien, que
recogieron en febrero grelos buenísimos, que tiene la intuición de que en
septiembre habrá una vendimia hermosa y única, que, en julio, la siega también
será increíble y que ansía que llegue ya ese tiempo para que nos juntemos todos
de nuevo, con nuestros cantos, nuestras fiestas... Cuando hablo de esto, me
emociono mucho, lloro sin poder evitarlo. Son las cosiñas de siempre, de toda
mi vida, de nuestra vida, de la existencia de nuestra aldeíña. La siega, la
malla, la vendimia, las noches de molienda, las fiestas de la aldeíña, nuestras
pandeiradas, la gaita sonando por medio de las calles, corriendo hacia las
cumbres de las montañas, nuestros cantos tan libres y hermosos, nuestros bailes
libres también, disfrutando de la vida, de esta vida que estuvo a punto de
desaparecer para todos nosotros, que tembló y tembló como si un terremoto
fuese... pero se mantuvo fuerte, de nuevo, como se mantuvo fuerte mi alma
después de tanta oscuridad y tristeza durante años.
Quiero
correr por el monte, entre los árboles, al amanecer, cuando despiertan los
pajariños y la vida en la aldeíña, cuando el aire huele a rocío, a humedad,
cuando las flores se abren al sol que nace... a la luz que llueve del cielo
azulado y rosado de la alborada. Y respirar profundamente, sin mascarilla
ninguna, sintiendo que ese aire limpio me oxigena todo el cuerpo, toda el alma.
Y respirar profundamente hasta sentir que vuelo con el aire, hasta el cielo,
cerrar los ojos y seguir viendo la naturaleza que me rodea y me llena de vida.
Seré libre de nuevo en la aldeíña, en los bosques, como siempre lo fui, me
acostaré en la hierba y cerraré los ojos, prestándoles atención a los sonidos
que me acarician el alma, sintiendo cómo el viento me remueve los cabellos,
sintiendo que no hay tiempo, que no hay futuro, sólo ese momento único. En esos
momentos, no tengo materia o, si la tengo, sólo me sirve para que los sentidos
me llenen el alma de vida, sobre todo de vida, de calma, de magia. Sentirme
única con el momento y con ese lugar en el que soy tan yo, en el que no hay
nada que contenga mi voz, ni mi manera de ser ni nada de lo que me define...
También me
he dado cuenta de que tengo mucha memoria, más de la que pensaba, porque esta
semana he conocido a muchos clientes que estaban encantados con mi servicio, algo
que me llena mucho, porque es que por Ourense se ha extendido la noticia de que
yo hacía la oferta de un trozo de bica y una bebida, cual fuese, por sólo 1,50
y, claro, entonces esta semana es que incluso he tenido tantos clientes que
tenían que hacer cola para conseguir una mesa. No me costaba nada recordar las
comandas de cada uno de ellos. Muchos de ellos me dijeron su nombre, me
preguntaron el mío y me aseguraron que iban a venir todas las mañanas y así
están haciéndolo. Hay todo tipo de personas y nunca me sentí tan unida a mis
clientes como en esta semana. Incluso los niños parecen distintos después de
este confinamiento, de esta pandemia... Me llena tanto hacer sonreír a un niño
que a veces hasta se me llenan los ojos de lágrimas cuando los veo sonreír o
los oigo reír por algo que brotó de mí, algún comentario, un regalo, que
siempre les regalo cosiñas, y son tan agradecidos... También deseo que llegue
ese tiempo en el que los niños sólo me piden helados. Todavía no sirvo helados,
pero dentro de poco lo haré porque esta semana ya hizo calor y sé que hubo gente
que quería helados. Me llevo tan bien con los niños que muchas veces me
pregunto por qué antes no me di cuenta de que conectaba tanto con ellos. Nunca
le di importancia a que un niño me hablase o me sonriese. Lo tomaba como si lo
hiciese cualquier persona, de cualquier edad, le daba la misma importancia a
que lo hiciese un niño o una persona mayor; pero esta semana, cuando me agachaba
y miraba a algún niño a los ojos y le hablaba, sentía que el alma me temblaba
cuando me devolvían la sonrisa (evidentemente, no llevan mascarilla si están
tomando algo). Además, cuando tratas así a un niño, su madre o la persona que
vaya con él o ella también se siente muy feliz.
También
noté que a la gente le da mucha importancia a que sonrías. Por supuesto, yo no
puedo demostrar que sonrío porque llevo mascarilla, pero se me nota en los
ojos. Me lo dijeron ya varias veces. Soy muy feliz en mi trabajo, por mucho que
a veces pueda estresarme, pero me siento llena, satisfecha, realizada, y creo
que no hay nada mejor que eso.
Y, con Lúa,
con Lúa es que vivo algo tan hermoso e intenso que no hay palabras suficientes
para explicarlo. Cuando llego a casiña, ella me recibe con tanto amor que creo
que me deshago entre sus brazos. Evidentemente, no le permito que me abrace ni
me toque hasta que me ducho, pero, cuando lo hace, siento que ha merecido la
pena vivir ese día tan intenso. Me tiene el platiño de comida ya en la mesa y
comemos juntas hablando de cómo nos ha ido ese día. Llego a las dos y media a
mi casa, luego de comer siempre descanso un poco escuchando música y, después,
siempre, siempre hago algo de deporte. Por la tardiña, a las ocho, siempre
salgo a correr por la orilliña del Miño. Me da igual ya si hay más de un kilómetro
desde mi casa hasta allí, aunque muchas veces prefiero quedarme por los
alrededores de nuestra casa por si acaso, ya que también es cierto que mucha
gente va a la orilliña del Miño y yo prefiero ir cuando no hay nadie. Mañana
también me levantaré temprano para ir a correr. Lúa también viene conmigo
cuando se siente capaz de hacerlo. Si no, lo que hacemos es caminar durante más
de una hora. Cuando no hay gente, nos quitamos la mascarilla porque es
insoportable correr o caminar con la mascarilla puesta.
También
quería hablar de Artemisa porque esta semana hemos hablado varias tardes. Ella
también ha cambiado mucho. Tiene una mirada llena de vida, habla con alegría...
No parece que haya pasado una enfermedad tan grave. Yo la veo muy bien, muy
sana, muy recuperada. Me habla mucho de Uxía. Está muy ilusionada con Uxía y
Uxía también lo está con Artemisa. Me alegro muchísimo por ellas, me alegro de
verdad, con toda mi alma. Se merecen ser felices. Se lo merecen mucho. Quiero
que las cosiñas les salgan bien, que ninguna de las dos sufra nunca más, que
puedan disfrutar del amor libremente.
Uxía me ha
contado que Artemisa le ha propuesto ir a vivir a León cuando todo esto pasase,
así ninguna de las dos acaba haciendo otra cosa por la otra, sino que ambas
dejan lo que tienen para construir una nueva vida juntas en un lugar distinto.
León está cerca de Galicia. Uxía me dice que la idea no le desagrada, que esa
ciudad le gusta mucho y que incluso le haría ilusión vivir en alguna aldea del
Bierzo. Ojalá las cosiñas les salgan bien, ojalá.
Creo que,
después de estos meses tan oscuros y extraños, a todas nos caerá encima una
lluvia de luz. Yo ya siento que me ocurre. Todo lo que me rodea son cosas
buenas. Puede que haya cosiñas no tan positivas, pero yo no las veo o lo que me
ocurre es que no les doy importancia. También puede que, al sentirme tan feliz
y bien, esas cosiñas malas no me parezcan insostenibles, puede que mi alma las
transforme o las arregle enseguida. Ojalá la vida fuese siempre esto. Ojalá.
Seguramente escribiré cuando esté en la aldeíña el fin de semana que viene.
Ansío hacerlo ya. Quiero que esta semana pase rápido, pero también quiero
disfrutar de cada momento y eso parece tan sencillo porque cada cosiña que
vivimos es tan y tan hermosa...Además, mi madre me ha dicho que, durante toda
esta semana, con la ayuda de los vecinos, va a poner a punto la casiña de la
madre de Lúa para que podamos vivir. Nosotras llevaremos algunas cosiñas de aquí
de la ciudad y también comenzaremos a reformarla porque puede que ésa sea
nuestra segunda residencia. Qué hermoso es sentir que nuestros sueños van hacia
la realidad.
En Galicia ya pasan a la fase 2, qué suerte. Ahora pueden hacer muchas más cosas y tienen más libertad. Además, eso significa que podrán ir a la aldea, bueno, a la aldeíña jajaja. ¡Por fin! Lo estaba deseando, la pobre. Escribe sobre su aldea y de una forma muy bonita, nos transmite a todos esa sensación de paz y libertad que todos ansiamos en la vida. Es maravilloso. Encima, su madre y los vecinos están preparando la casa de Lúa para que sea su segunda residencia. Las cosas van a mejor, y como bien dice Agnes, “Qué hermoso es sentir que nuestros sueños van hacia la realidad”. Por otra parte, cambiará mucho su forma de trabajar. Es curioso, con todo lo que ha pasado, estamos todos más conectados (aunque siempre hay cerdos y cavernícolas por ahí), y eso se refleja en la relación que tiene con sus clientes, y con los niños. Encaja a la perfección que Agnes se lleve bien con los niños (con Suselle y Dante se lleva genial), pero no me había parado a pensar en ello, tenía como interiorizado que no tenía mucha conexión con los niños. También se define y hace un repaso a su personalidad. Es alegre y sociable, algo impensable hace unos años, empática, calmada, transmite tranquilidad a los demás con su voz, una voz preciosa, fuerte y potente. Ahora es así, pero es que no tiene nada que ver con la Agnes depresiva y triste de hace unos años. Estar con Lúa y en Galicia, junto a su madre, la ha cambiado para siempre y a mejor. También es mágica, pero lo ha sido siempre, estando triste o feliz, como ahora. Además es solidaria y ha ayudado, junto a Lúa, al banco de alimentos para ayudar a los más necesitados. Por cierto, buena oferta 1,50 bica con bebida, no me extraña que sea un éxito. Barato, buen servicio y cosas ricas. Habla de Lúa, de lo enamorada que está, lo feliz que es y lo afortunada que se siente con ella. Se nota que la ama de verdad, en cada entrada le dedica palabras muy bonitas. Artemisa también parece feliz con Uxía y planean irse a vivir a León, es una gran idea. La tierra de Artemisa y además, queda cerca de Galicia. Ambas salen ganando. Por fin le están empezando a salir las cosas bien, incluso parece como si nunca hubiese estado enferma, eso es genial. Todo va bien y la vida sigue adelante, con optimismo y felicidad. Es una entrada preciosa, Ntoch.
ResponderEliminar