Sábado, 30 de maio de 2020
Hoxe foi un día moi bonito. Brillou o sol entre nubes
densas que ameazaban con converterse nunha treboada terríbel, pero ficaron mirándonos
dende o ceo, fitando todo o que faciamos con inocencia e ledicia. Coido que a
natureza toda, co seu ceo anubrado e azul a momentos, coas súas árbores
antigas, cos seus paxariños piando felices e coas súas flores que tan ben
recendían, alegrábase de ternos con ela.
Síntome coma se alguén tivese collido a miña ialma coas
súas mans, tivésea acariñado ata acougala definitivamente e a tivese
reconstruído con boas sensacións, enchéndoa de gratitude e benestar, porque é
que me sinto tan e tan ben... Ás veces paréceme que esta sensación tan bonita
non é natural, que ma deu algunha sustancia que tomei por erro, pero é tan
sincera e real coma o meu propio corpo, tan cheo de vida tamén.
Despois de vivir unha semana tan intensa, na que cría que
non sería quen de enfrontar a morea inmensa de traballo que tiña, paréceme que
o mundo fica detido nun intre, convertido nun momento que non pasa, calado e
tan silandeiro... Mirando no meu interior, vexo as lembranzas todas destes días
turbulentos e fermosos asemade mesturándose nunha confusión de verbas, de
voces, de peticións, de parabéns, de risos, de prantos, de poesías cantadas, de
música, de sorrisos, de suspiros, de todo o que existe neste mundo no que todo
soa á vez, sen que nada escoite a nada. Este silencio que arestora me envolve
coma unha aperta protectora afástame do balbordo dos días de choio, das voces
que enchen as rúas, das voces que nos contan as novas, contradicíndoas sempre,
unha trala outra, sen posibilitarnos crer nada, en nada. Non estiven
tristeiriña basicamente porque non tiven tempo para estalo. Tampouco estiven
enfadada nin nerviosa durante momentos infindos. Si que había cousas que me
enfadaban e, curiosamente, sentía que ese enfado medraba imparábel por dentro
de min, facéndome pensar cousas inxustas ou terríbeis que, por sorte, era capaz
de calar. Si que me sentín moi nerviosa, tamén, cando alguén non tomaba en
serio as miñas palabras, cando Lúa me dixo que a semana vindeira voltaría ao
instituto para facer algunhas cousas alí, pero tanto eses enfados como eses
nervios esvaecíanse axiña, coma se, dende fóra, houbese alguén dicíndome:
“tranquila, pensa ben o que tes que dicir, non te deixes levar pola emoción do
momento, cala e pensa, reflexiona antes de falar” e asemade sentía que unha man
agarimosa me acariñaba a ialma, acougándome de verdade. Non sei de onde sacaba
esas sensacións, pero serenábanme. Talvez fose a parte racional do meu ser, a
voz calma da miña ialma, a que resiste o feitizo da tolaría.
Esta semana, o xoves para ser máis concreta, veume a
pingadeira; o cal deulles senso a todos eses sentimentos descontrolados que me
domeaban. Tamén descubrín que moita da rabia que ás veces me enche a ialma,
nacida da impotencia, a podo desafogar co amor, a través da paixón que comparto
con Lúa... tantas veces ao día que mesmo chegamos a perder a conta das ocasións
nas que nos deixamos levar polo que sentimos e esquecemos o mundo enteiro
namentres nos acariñamos, namentres nos entregamos tolamente á outra... e iso
tamén me acouga. Encántame sentir que me volvo só dela, que lle podo facer
sentir sensacións tan intensas cando, momentos antes, eu desexaba que o mundo
enteiro desaparecese por uns intres.
Estou contando todo isto para comparar o que vivín esta
semana tan estraña co que estou a vivir agora. Paréceme que todo iso queda
lonxe. Onte sentín que o deixara atrás, que só existía Lúa, a miña aldea, o río
Miño, a miña nai, a miña familia, o silencio das montañas, a fermosura dos campos,
o poder dos bosques. Que embruxo tan potente me detivo... Non fun ren cando
estiven eiquí á fin, convertida en parte deste recuncho tan máxico do mundo.
Tampouco podo entender a reacción que tiven cando baixei do coche e camiñei
xunta Lúa cara a aldeíña, fixándome en todo o que nos arrodeaba, no canto dos
paxaros que parecían darnos a benvida, de lonxe tamén falaba o río, o silencio,
o vento abaneando as follas verdísimas das árbores, o recendo a herba, ao
centeo que xa medra... e pareceume que unha voz me dicía: “á fin voltas, á fin
voltas”, como cando regresei eiquí hai case dous anos.
Detívenme antes de subir a costiña que accede á miña
aldea. De lonxe vía os telladiños dalgunhas casiñas e tamén as árbores que
protexen o meu fogar... e sentín que non podía respirar, que unha sensación
fortísima se apoderaba do meu ser todo, máis do meu peito, e que tiña que
pararme e escoitar, escoitar esa voz que me daba a benvida, que me amosaba con
ese silencio que tamén me botara moitísimo en falla e que se alegraba
profundamente de volverme ver, de terme alí. De onde nacería esa voz? Non o
sei, ou si, pero cústame recoñecelo. Nacía das montañas, da aldea, da terriña,
da miña terriña, que tamén foi a miña nai, tamén é a miña nai, serao sempre.
Lúa miroume preocupadiña e abraceime a ela namentres lle
dicía que non me preguntase nada nese momento porque non o podería contar. Era
coma se tamén me falasen os espíritos das persoas que quixen e que xa non están
vivas. Había moitas ánimas nese momento ao noso redor. Lúa sente cousiñas así
tamén, pero nese momento só se fixaba en min, no que eu lle murmuraba entre
saloucos, porque, si, comecei a chorar coma unha cativa cando ve á súa nai
despois de moito tempo separada dela.
Lúa abrazábame con moito amor, comprendendo que nese
momento non pagaba a pena preguntar nada. Dicíallo cos meus acenos e creo que
tamén llo contaba o bosque, contábanllo as árbores, o río ao lonxe, o silencio.
Á fin había silencio, fóra de nós e tamén dentro de min. Devagariño, foi
calando tamén a miña ialma, o meu corazón anheloso, que tanto devecera estar
alí na aldeíña. Estaba alí á fin. Cheguei a pensar que collería o becho e que
nunca máis podería voltar ou que a miña nai tamén enfermaría e, cando volvese á
aldeíña, ela xa non estaría... pero a aldeíña estaba igual que sempre,
absolutamente igual, cos seus sons e a súa beleza infinda. Estaba igual que hai
corenta anos, cincuenta, sesenta... que dende o principio do mundo. Cando
amamos tanto un lugar do mundo, unha persoa, un ser en concreto, algo, non
importa que, sempre temos medo a que ese algo, ese alguén ou ese recunchiño do
mundo sufra, que lle pase algo, que desapareza, que lle ocorra algún feito que o
mude para sempre; pero a miña aldea nunca mudou e agardo que xamais o faga, que
ninguén lle faga dano, que sempre poida ser libre neste mundo tolo no que ela
segue a brillar tanto, coma esas estrelas que locen no ceo sempre, durante a
nosa vida toda. Non coñecín nunca unha persoa que dixese: “onte procurei a
estrela que sempre miro no ceo, e non estaba”. Eu tampouco vin xamais
desaparecer unha estrela.
Haberá persoas que non entendan a desesperación que
sentín onte cando regresei á miña aldea á fin, que poñerían en dúbida a miña
cordura se soubesen canto preciso sempre estar eiquí, que se burlarían do meu
corazón se puidesen ler nel o amor inmenso que sinto pola miña terra; pero non
me importa. Non me importa porque este amor me fai única, faime ser especial,
ter unha ialma que ama sen fronteiras, que ama sen importarlle a que vai
dirixido o infindo amor que pode sentir. Gústame ser así, malia sufrir tanto ás
veces precisamente por querer protexer tanto aos meus seres queridos, pero
gústame ser así, sen necesitar ser diferente. Nunca me arrincaría o amor que
sinto por Galicia, aínda ser o amor que máis me entoleceu na miña vida, malia
ser o sentimento que realmente me tirou a calma e a cordura en tantas ocasións,
que me fixo querer morrer por non poderllo entregar, por non poder estar eiquí
con ela. Sei que estiven moi enferma, seino; pero non mudaría esa realidade
porque esta naceu de amar tanto e tanto á miña terra.
Subimos esa costiña tan inclinada, abeirada de árbores,
tan fermosa, na que o sol non pode quentar a terra porque as pólas densas das
árbores crean unha sombra mesta, sentindo que camiñabamos deica a calma
convertida en materia. Eu deixara de chorar e nese momento só quería vivir,
rir, ver á miña nai, reencontrarme co reflexo da miña ialma na terra, porque
eses bosques son o reflexo da miña ialma. Cando estou eiquí, paréceme que me
estou a mirar nun espello que me devolve o meu reflexo convertido en árbores,
en calma, en ceos azuis e limpos, en ar que si osixena.
Sei que esta será a derradeira vida na que renacín na
miña terra. Non sei que vidas me agardan despois desta. Sei as que tiven antes.
Todas as vivín eiquí, en Galicia, en Ourense si, pero tamén na provincia da Coruña,
na súa costa chea de castros celtas. Eu fun unha sacerdotisa celta. Iso tamén o
sei e sei tamén que, noutra vida, fun a meiga que fun sempre, que curaba aos
doentes cos seus poderes. Algo me trouxen desas vidas nas que fun un ser tan
máxico, pero agora non sei se sería quen de curar con tanta facilidade como
antes... ou si. Seica Artemisa estea tan ben porque eu a axudei, pero non me
atrevo a crer algo tan forte e importante. Eu colaborei na súa curación, pero
non fun a responsábel de que esa doenza tan horríbel quedase atrás na súa vida,
agardo que para sempre; mais noutras vidas si que curaba con moita habelencia.
Non obstante, nesta vida si que podo sentir o que me di o meu redor, a terra,
mesmo os animais.
Teño tantas cousas por explicar e tantas ganas de
escribir que me entreteño con calquera cousiña; pero é que teño a sensación de
que preciso unha chea infinda de horas para desafogar todo o que teño por
dentro. Síntome moi feliz, pero tamén reencontrada comigo mesma, síntome
conectada á miña esencia como había tempo que non me sentía... e sobre todo
síntome ditosa, agradecida, chea de vida, de amor, de ilusión. Teño tanta
ilusión por todo que me parece que, nesta realidade miña, tan nosa, non pode
haber cousas malas.
Hoxe, Lúa e mais eu fomos pola montaña, o día todo, o día
todo o pasamos na montaña, camiñando entre as árbores, sentando no chan e
deixando pasar as nubes por riba nosa, sentíndonos unha á outra, soíñas neste
mundo, quentadas polo sol máis vivo, que tamén era intenso e tan brillante...
Na montaña, o sol parece estar máis preto das nosas mans e tamén o ceo, tan
azul, tan anubrado noutros momentos... Eu sentinme no ceo durante o día todo e
non o digo só por notarme arrodeada de ceo, senón... por todo, absolutamente
por todo. Alguén me levou nos seus brazos durante esas horas todas... e non foi
só Lúa. Non me sentía cansa malia facer inmensos esforzos subindo e baixando
costas con Lúa, senón viva, moi viva, como nunca. Creo que é agora cando estou
a vivir esa adolescencia que me quitaron hai tantos anos, que tiven que deixar
morrer nun psiquiátrico.
Volvendo a onte... Chegamos á aldeíña contra as seis da
tarde. Ía unha temperatura de estío, pero non me importou. Estaba todo fermoso,
tal como mo describira a miña nai. Pensaramos ir primeiro á casa da nai de Lúa
(ou tería que dicir xa a nosa casa da aldea) antes de ir á casa da miña nai,
pero non o puidemos cumprir. Cando estabamos a chegar á aldeíña, pasou algo
incríbel e moi máxico. Lúa díxolle á miña nai que chegariamos contra as seis da
tarde, pero que a avisariamos cando estivésemos por aí. Non a avisamos porque o
queriamos facer cando xa deixásemos as cousas na nosa casiña, pero, antes de
chegar alí, alguén veu correndo cara nós, dando chimpos e mesmo chorando. Era
Laila, Lailiña.
Nunca vin nada semellante. Laila nos ventara dende lonxe.
Veu a nós coma se nese momento a perseguise a fin do mundo. Pulou enriba miña
sen que eu tivese tempo a deixar no chan as bolsas que levaba. Fíxome perder o
equilibrio, botouse enriba miña lambéndome toda, ladrando, chorando, movendo a cola
tan rápido que crin que lle voaría. Nin sequera sabía como recibirme. Estaba
desesperada, ansiosa, non deixaba de chorar. Cando logrei sentar no chan,
abraceina fortemente contra min, acariñeina, dicíalle que estivese tranquila.
Ela tremía, choraba e ladraba sen ser quen de aturar a felicidade que sentía.
Eu tamén me botei a chorar, de novo, de felicidade e sobre todo de emoción.
Nunca ninguén me recibira desa maneira.
Estaba enorme! Medrou moito, está preciosísima, alegre,
ben coidadiña, está fermosa, tan fermosa que non canso de mirala. Hoxe veu connosco
á montaña e é tan obediente... Non nos deu ningún desgusto. Estivo todo o tempo
ao noso lado. De feito, non se separa de min nin un intre. A miña nai contoume
que, moitas veces, saía da casa e chegaba ata o bosque, logo volvía á casa e
notábase que estaba tristeiriña. Con esa cadeliña eu teño unha conexión que
tampouco se explica.
A miña nai viu a escena dende a distancia, dende a
praciña da aldea. Eu non sabía que ela estaba alí. Lúa si a vira, pero non me
dixo nada para que puidese vivir ese momento con toda a intensidade que
merecía. Logo, cando Laila e mais eu nos acougamos, entón eu erguinme do chan
e, namentres me sacudía a roupa, mirei cara a miña casa, a casa da miña nai...
e vina alí, detida, mirándome cos ollos cheos de bágoas. Deume a sensación de
que había séculos que non a vía. Mesmo me pareceu que pasara máis tempo da
última vez que nos viramos que cando voltei eiquí despois de case trinta anos
lonxe da miña terra.
Non sabía que facer. Devecía ir correndo deica ela para
darlle unha aperta, pero sabía que non o podía facer. Nese momento, xa deixara
de chorar, pero, ao ver á miña nai, volvín chorar outra vez. Ela achegouse a
nós, deixando igualmente a distancia de seguridade, pero dicíndome cos ollos
que non podía aturar as ganas de abrazarnos ás dúas, a Lúa e a min.
Queríalle dicir: “ola, miña naiciña”, pero non podía
falar. De novo saloucaba coma unha cativa desesperada. Quería abrazar á miña
nai e non poder facelo intensificaba as miñas ganas de chorar.
Ela díxome: “Agnes, filliña, á fin estas eiquí. Á fin
voltas, á fin voltas”. Díxome exactamente as mesmas palabras que eu ouvira na
terra, no ar, nacidas das montañas, do espírito da terriña...
entre saloucos, contesteille: “e á fin volto, á fin
véxote, miña naiciña”.
Lúa colleume do brazo nese momento coma se tivese medo a
que aquela emoción tan forte me empurrase a ignorar o coidado que habiamos de
ter ou coma se temese que aquel pranto me faría perder o equilibrio... pero
estaba moi trabucada porque eu non me podía nin mover. Laila mirábanos tamén
con curiosidade, alternaba entre a miña nai, Lúa e mais eu, ollándonos a todas
coma se nos preguntase: “Por que non vos abrazades como sempre facedes cando
chegades eiquí?”
A miña nai díxome: “Agnesiña, que guapa estás. Estás
fermosísima, miña filliña. Estás máis guapa que nunca”. Eu contesteille: “ti
tamén estás moi guapa, miña naiciña. Ti sempre fuches moi guapa”, ao que ela me
respondeu: “nunca o fun máis ca ti, cariño”.
Esas verbas fixéronme chorar aínda máis. Non sei canto
durou ese momento, pero pareceume que viría a anoitecida sen que nos dese tempo
a acougarnos. Lúa tamén acabou emocionándose. Logo, antes de ir durmir,
confesoume que o que máis a emocionara e lle fixera chorar foi unha emoción de
envexa sa, foi botar moitísimo en falla á súa nai nese momento. Ela tamén quería
vela... pero só lle quedaba procurala no seu corazón.
A miña nai foi a primeira en esforzarse en deixar de
chorar. Cando nos acougamos un pouco, preguntounos como fora todo, pediunos que
lle contásemos todo o que viviramos estes meses cando estivésemos todas ao
redor da lareira. Eiquí vai calor no día, pero, cando chega a anoitecida, arrefríase
todo e presta moitísimo estar xunta a lareira deixándose acariñar pola calor do
lume.
A miña nai acompañounos á que será xa a nosa casiña da
aldeíña. Está fermosísima. Está reformada, ten os mobles restaurados (o meu tío
Damián sabe facer de todo) e tamén moi limpa, ten todo o preciso... e tamén
restauraron o hórreo! Nas eiras que foran de Iria sementaron centeo. Tamén hai
unha parte na que podemos plantar viñedos... Axiña que entrei, sentín que
aquela casa sería tamén o meu fogar. Sentinme tan acollida que non dubidei de
que acabariamos ambas as dúas vivindo alí para sempre cando nos atrevésemos a
deixar a cidade.
A miña nai deixounos tempo para que colocásemos as
cousiñas que trouxéramos e pediunos que logo fósemos á súa casa para cearmos
todas xuntas. Laila non nos deixou soas en ningún momento. A miña nai díxome
que sería imposíbel separarme dela. Xa non me deixará marchar máis.
Cando estabamos percorrendo a casa observando os recordos
todos que había en cada recuncho, Lúa colleume da man e díxome isto:
“Síntome coma se non tivese pasado o tempo, coma se de
novo fose esa cativa e esa adolescente que viña á aldeíña nos veraos para
reencontrarse coa súa esencia e tamén con esa persoíña que tanto lle gustaba”.
Díxome esas verbas namentres me miraba con tenrura. Logo proseguiu: “quero finar
eiquí, que a miña vida remate eiquí. Gustaríame que acabasen os meus días
estando neste lugar, neste fogar, xunta ti, entre os teus brazos, tendo xa os
cabelos brancos e a pel chea de engurras, sentindo que vivimos todo o que
quixemos vivir sempre. Quero estar sempre contigo, para sempre contigo, miña
vida... e que contigo chegue a morte sen sentir medo, só gratitude por ter vivido,
por ter gozado da vida libremente, sendo felices dende a amencida deica a
anoitecida, na noite e no solpor, sempre. Quero que chegue o outono da miña
vida eiquí, que nos envolva ese inverno que nunca virará en primavera. Nada
máis me importa, só vivir contigo, estar contigo. Graciñas por amarme”.
Non lle puiden dicir nada. Só a abracei sentindo canto
valor tiña esa aperta, despois de experimentar a impotencia nacida de querer abrazar
á miña nai e non podelo facer. Abrazámonos tan forte, con tanto amor e agarimo
que desexei que aquela aperta fose o único que quedase no mundo.
Nese momento estabamos no noso dormitorio, xunta a
fiestra aberta, pola que entraba o frescor azulado da tarde, inzado dos
recendos do campo. Ao lonxe, as montañas; preto de nós, as eiras douradas, nas
que medraba o centeo. Ao lonxe, o son do río entre as rochas, chamándonos; e,
preto de nós, o rechouchío dun merlo que tamén parecía confesarnos o feliz que estaba.
Eu estaba moi, moi, moi feliz.
Lúa e mais eu separámonos e rimos ao mirármonos ao sollos
e darnos de conta de que ambas as dúas estabamos chorando outra vez. Rimos
entre bágoas, inocentemente.
Nese momento, Laila achegouse a nós amodiño, coma se non
nos quixese asustar, e deitouse ao noso lado namentres tamén nos miraba alegre
e emocionada. Agachámonos ambas as dúas e botamos un bo anaco acariñándoa,
xogando con ela. Ela tamén parecía rir.
Entón, nun momento no que estabamos sentadas no chan
xogando con Laila, pregunteille a Lúa namentres a miraba: “é posíbel ser tan
feliz, Luíña?”
Ela díxome: “é posíbel, xaora que si. É posíbel porque eu
me sinto moi feliz, infindamente feliz”.
Xa empardecía cando saímos da casa e fomos case correndo,
perseguidas por Laila, cara o Miño. Queriamos velo. Deveciamos escoitar a súa
voz de preto. Estaba igual, correndo entre as rochas, sendo libre. A el non lle
impuxeran distancias, nin confinamento, nada. El sempre fora libre e seguirá
séndoo para sempre.
Sentamos na herba e ficamos mirando ao río durante un bo
anaco, en silencio, colléndonos das mans, lembrando a primeira vez que fixemos
o amor, alí, na beiriña do río, lembrando a primeira vez que estivemos
intimamente xuntas de verdade. Cando eramos adolescentes, algo lonxe si que
chegamos, pero nunca nos atrevemos a acariñarnos máis do que a vergonza nos
permitía... pero si vivimos momentos moi intensos e apaixonados, sobre todo
porque ao noso amor se sumaba o perigo de sermos descubertas e iso dáballe
moita emoción ao momento... pero aquela mañá de agosto estivemos xuntas de verdade
por vez primeira e ningunha das dúas o poderá esquecer xamais. Á fin, despois
de trinta anos desexándonos tanto, podiamos entregarnos sen sentir medo, nin
vergonza nin nada que nos detivese, só sentindo amor, paixón e luxuria, toda
esa luxuria que reprimiramos durante tantos anos.
Voltamos á casa da miña nai cando a luz do día xa non era
máis que rescaldos do sol que se agochara xa tralas montañas. A miña nai
preparou unha empanada de verduras moi rica para cear, tamén caldo e unha bica
da que comemos xa máis da metade, sobre todo hoxe á tarde cando chegamos da
montaña con tanta e tanta fame.
Puidemos falar durante horas de todo. A miña nai estaba
moi sensíbel. Confesoume que chegou a crer que nunca máis me volvería ver, que
tivo moitísimo medo a que eu ou Lúa nos puxésemos doentiñas. Pola súa vida non
tiña medo porque sabía que na aldeíña estaba protexida, estaban todos
protexidos; pero por min si tivo moitísimo medo. Dende a aldeíña, todo parecía
moitísimo máis grave. Á aldeíña chegaban novas horríbeis que a ela lle impedían
durmir. A aldeíña foi sempre un lugar cheo de señardade, pero, nestes meses,
esa soidade era moitísimo máis silandeira e profunda. Ela imaxinaba que en
Ourense as cousas estaban moito peor do que o estiveron en realidade, imaxinaba
que estaban os hospitais cheos de xente doente, que nas casas morría moita
xente soa... Iso, por desgraza, si que é certo. Lembro de señoras que antes
viñan á cafetaría todos os días e que aínda non volvín ver... pero iso non llo
contei á miña nai. Por sorte, en Ourense non foi tan grave todo isto... pero
preferín non contarlle nada igualmente. Deixeina falar, desafogarse, xa que por
teléfono nunca se atreveu a facelo para non facerme sentir peor.
Lúa dixo que isto era algo co que teriamos que aprender a
convivir, que nunca marcharía este virus, que teriamos que adoitarnos a que sexa
unha doenza máis que nos pode facer dano... porque entón sempre viviriamos con
medo, inseguros, mal. A miña nai daquela díxonos que o mellor que podiamos
facer era ficar na aldeíña para sempre, construírmos eiquí a nosa adega e vivir
eiquí, que non precisabamos vivir na cidade se eiquí o podiamos ter todo. Eu
confeseille que tamén desexaba vivir eiquí para sempre, pero que as cousas se
han de facer con calma. Ela está de acordo,
pero tamén me pregunta por que carallo teño que traballar alí na cidade
e, por riba, nun negocio tan perigoso, que ela non pode durmir ben dende que
comezou todo isto pensando en min, no perigoso que é que eu traballe de cara á
xente... Eu acougueina dicíndolle que estaba tomando todas as medidas precisas,
pero ela non se conforma con esa resposta.
A miña nai díxome: “perdinte unha vez e non o quero
volver sentir, non quero. Ti non sabes o que é pensar que nunca máis volverás
ver á túa filla porque desapareceu, porque non sabes onde está, porque cha
quitaron, porque ninguén che di onde está, a onde a mandaron realmente”.
Foi onte unha noite moi emotiva, chea de tristura, de
esperanza e tamén de nostalxia... pero foi unha noite fermosa. Pensabamos tocar
música todos, pero estabamos tan emocionadas e sensíbeis que o deixamos para
hoxe porque onte xa houbo moitas emociós... pero hoxe á tarde Lúa e mais eu só
queriamos descansar despois dun día tan intenso. O da música deixarémolo para a
semana vindeira. Aínda así, á miña nai amosámoslle algunhas das cantigas que
compuxemos durante este confinamento. Trouxen a pandeireta e Lúa trouxo a súa
zanfona e, hai pouco, antes de escribir eiquí, estivemos cantando un bo anaco
esas novas cantigas e tamén outras de sempre. Agora estou no salón da nosa
casiña. Non durmimos na casa da miña nai porque a miña cama é moi pequena e non
durmimos ben. Eiquí si temos unha cama grande que estreamos xa bastante ben, a
verdade...
mañá teremos que voltar a Ourense e realmente non me
apetece nada, pero tamén vivirei estes días coa ilusión de saber que o venres
poderemos voltar á aldeíña, que agora xa si podemos voltar todas as fins de
semana.
Esta semana tamén tivemos ensaio. Despois do ensaio con Iauga,
Uxía falounos do que está a vivir con Artemisa. Díxonos a todas que estaba moi
ilusionada e que cada vez se lle facía máis insoportábel non estar con Artemisa
en persoa, que precisaba saber que sentía o estar con ela porque agora sente que
está a namorar dela, pero precisa estar con ela fisicamente para saber como
reacciona o seu corpo. Enténdoa perfectamente, pero tamén me alegro moito por
elas. Con Artemisa hai máis dunha semana que non falo. Segundo sei polo que
sobe ao Instagram, está a traballar na herboristaría da súa irmá. Alégrome
moito por ela.
Agora se me pechan os ollos e preciso descansar. Vivín
momentos moi intensos esta fin de semana que me deixaron a ialma tremente, pero
síntome feliz, que é o que máis me importa.
Traducción:
Sábado, 30
de mayo de 2020
Hoy ha sido
un día muy bonito. Brilló el sol entre nubes densas que amenazaban con
convertirse en una tormenta terrible, pero permanecieron mirándonos desde el
cielo, observando todo lo que hacíamos con inocencia y alegría. Creo que la
naturaleza toda, con su cielo nublado y azul a momentos, con sus árboles
antiguos, con sus pajariños gorjeando felices y con sus flores que tan bien
olían, se alegraba de tenernos con ella.
Me siento
como si alguien hubiese cogido mi alma con sus manos, la hubiese acariciado
hasta sosegarla definitivamente y la hubiese reconstruido con buenas sensaciones,
llenándola de gratitud y bienestar, porque es que me siento tan y tan bien... A
veces me parece que esta sensación tan bonita no es natural, que me la ha dado
alguna sustancia que tomé por error, pero es tan sincera y real como mi propio
cuerpo, tan lleno de vida también.
Después de
vivir una semana tan intensa, en la que creía que no sería capaz de afrontar la
cantidad inmensa de trabajo que tenía, me parece que el mundo permanece
detenido en un instante, convertido en un momento que no pasa, callado y tan
silencioso... Mirando en mi interior, veo todos los recuerdos de estos días
turbulentos y hermosos a la vez mezclándose en una confusión de palabras, de
voces, de peticiones, de felicitaciones, de risas, de llantos, de poesías
cantadas, de música, de sonrisas, de suspiros, de todo lo que existe en este
mundo en el que todo suena a la vez, sin que nada escuche a nada. Este silencio
que ahora mismo me envuelve como un abrazo protector me aleja del barullo de
los días de trabajo, de las voces que llenan las calles, de las voces que nos
cuentan las noticias, contradiciéndolas siempre, una tras la otra, sin
posibilitarnos creer nada, en nada. No estuve tristiña básicamente porque no
tuve tiempo para estarlo. Tampoco estuve enfadada ni nerviosa durante momentos
infinitos. Sí que había cosas que me enfadaban y, curiosamente, sentía que ese
enfado crecía imparable por dentro de mí, haciéndome pensar cosas injustas o
terribles que, por suerte, era capaz de callar. Sí que me sentí muy nerviosa,
también, cuando alguien no tomaba en serio mis palabras, cuando Lúa me dijo que
la semana que viene volvería al instituto para hacer algunas cosas allí, pero
tanto esos enfados como esos nervios se desvanecían enseguida, como si, desde
fuera, hubiese alguien diciéndome: “tranquila, piensa bien lo que tienes que
decir, no te dejes llevar por la emoción del momento, calla y piensa,
reflexiona antes de hablar” y a la vez sentía que una mano cariñosa me
acariciaba el alma, tranquilizándome de verdad. No sé de dónde sacaba esas sensaciones,
pero me serenaban. Tal vez fuese la parte racional de mi ser, la voz calmada de
mi alma, la que resiste el hechizo de la locura.
Esta
semana, el jueves para ser más concreta, me vino la regla; lo cual les dio
sentido a todos esos sentimientos descontrolados que me dominaban. También
descubrí que mucha de la rabia que a veces me llena el alma, nacida de la
impotencia, puedo desahogarla con el amor, a través de la pasión que comparto
con Lúa... tantas veces al día que incluso llegamos a perder la cuenta de las
ocasiones en las que nos dejamos llevar por lo que sentimos y olvidamos el
mundo entero mientras nos acariciamos, mientras nos entregamos locamente a la
otra... y eso también me calma. Me encanta sentir que me vuelvo sólo de ella,
que puedo hacerle sentir sensaciones tan intensas cuando, momentos antes, yo
deseaba que el mundo entero desapareciese por unos instantes.
Estoy
contando todo esto para comparar lo que viví esta semana tan extraña con lo que
estoy viviendo ahora. Me parece que todo eso queda lejos. Ayer sentí que lo
había dejado atrás, que sólo existía Lúa, mi aldea, el río Miño, mi madre, mi
familia, el silencio de las montañas, la hermosura de los campos, el poder de
los bosques. Qué embrujo tan potente me detuvo... No fui nada cuando estuve
aquí al fin, convertida en parte de este rincón tan mágico del mundo. Tampoco
puedo entender la reacción que tuve cuando bajé del coche y caminé junto a Lúa
hacia la aldeíña, fijándome en todo lo que nos rodeaba, en el canto de los
pájaros que parecían darnos la bienvenida, de lejos también hablaba el río, el
silencio, el viento meciendo las hojas verdísimas de los árboles, el aroma a
hierba, al centeno que ya crece... y me pareció que una voz me decía: “al fin
vuelves, al fin vuelves”, como cuando regresé aquí hace casi dos años.
Me detuve
antes de subir la cuestiña que accede a mi aldea. De lejos veía los tejadiños
de algunas casiñas y también los árboles que protegen mi hogar... y sentí que
no podía respirar, que una sensación fortísima se apoderaba de todo mi ser, más
de mi pecho, y que tenía que pararme y escuchar, escuchar esa voz que me daba
la bienvenida, que me demostraba con ese silencio que también me había echado
muchísimo en falta y que se alegraba profundamente de volver a verme, de
tenerme allí. ¿De dónde nacería esa voz? No lo sé, o sí, pero me cuesta
reconocerlo. Nacía de las montañas, de la aldea, de la tierriña, de mi
tierriña, que también fue mi madre, también es mi madre, lo será siempre.
Lúa me miró
preocupadiña y me abracé a ella mientras le decía que no me preguntase nada en
ese momento porque no podría contarlo. Era como si también me hablasen los
espíritus de las personas que quise y que ya no están vivas. Había muchas
ánimas en ese momento a nuestro alrededor. lúa siente cosiñas así también, pero
en ese momento sólo se fijaba en mí, en lo que yo le susurraba entre sollozos,
porque, sí, comencé a llorar como una niña cuando ve a su madre después de
mucho tiempo separada de ella.
Lúa me
abrazaba con mucho amor, comprendiendo que en ese momento no merecía la pena
preguntar nada. Se lo decía con mis gestos y creo que también se lo contaba el
bosque, se lo contaban los árboles, el río a lo lejos, el silencio. Al fin
había silencio, fuera de nosotras y también dentro de mí. Fue callando también
mi alma, mi corazón anhelante, que tanto había ansiado estar allí en la
aldeíña. Estaba allí al fin. Llegué a pensar que cogería el bicho y que nunca
más podría volver o que mi madre también enfermaría y que, cuando regresase a
la aldeíña, ella ya no estaría... pero la aldeíña estaba igual que siempre,
absolutamente igual, con sus sonidos y su belleza infinita. Estaba igual que
hace cuarenta años, cincuenta, sesenta... que desde el principio del mundo.
Cuando amamos tanto un lugar del mundo, una persona, un ser en concreto, no
importa qué, siempre tenemos miedo a que ese algo, ese alguien o ese rinconciño
del mundo sufra, que le pase algo, que desaparezca, que le ocurra algún hecho
que lo cambie para siempre; pero mi aldea nunca cambió y espero que jamás lo
haga, que nadie le haga daño, que siempre pueda ser libre en este mundo loco en
el que ella sigue brillando tanto, como esas estrellas que lucen en el cielo
siempre, durante toda nuestra vida. No conocí nunca a una persona que dijese:
“ayer busqué la estrella que siempre miro en el cielo, y no estaba”. Yo tampoco
vi jamás desaparecer una estrella.
Habrá
personas que no entiendan la desesperación que sentí ayer cuando regresé a mi
aldea al fin, que pondrían en duda mi cordura si supiesen cuánto necesito
siempre estar aquí, que se burlarían de mi corazón si pudiesen leer en él el
amor inmenso que siento por mi tierra; pero no me importa. No me importa porque
este amor me hace única, me hace ser especial, tener un alma que ama sin fronteras,
que ama sin importarle a qué va dirigido el infinito amor que puede sentir. Me
gusta ser así, a pesar de sufrir tanto a veces precisamente por querer proteger
tanto a mis seres queridos, pero me gusta ser así, sin necesitar ser diferente.
Nunca me arrancaría el amor que siento por Galicia, aun ser el amor que más me
ha enloquecido en mi vida, pese a ser el sentimiento que realmente me quitó la
calma y la cordura en tantas ocasiones, que me hizo querer morir por no poder
entregárselo, por no poder estar aquí con ella. Sé que estuve muy enferma, lo
sé; pero no cambiaría esa realidad porque ésta nació de amar tanto y tanto a mi
tierra.
Subimos esa
cuestiña tan inclinada, orillada de árboles, tan hermosa, en la que el sol no
puede calentar la tierra porque las ramas densas de los árboles crean una
sombra espesa, sintiendo que caminábamos hacia la calma convertida en materia.
Yo había dejado de llorar y en ese momento sólo quería vivir, reír, ver a mi
madre, reencontrarme con el reflejo de mi alma en la tierra, porque esos
bosques son el reflejo de mi alma. Cuando estoy aquí, me parece que estoy
mirándome en un espejo que me devuelve mi reflejo convertido en árboles, en
calma, en cielos azules y limpios, en aire que sí oxigena.
Sé que ésta
será la última vida en la que renací en mi tierra. No sé qué vidas me esperan
después de ésta. Sé las que tuve antes. Todas las viví aquí, en Galicia, en
Ourense sí, pero también en la provincia da Coruña, en su costa llena de
castros celtas. Yo fui una sacerdotisa celta. Eso también lo sé y sé también
que, en otra vida, fui la meiga que fui siempre, que curaba a los enfermos con
sus poderes. Algo me traje de esas vidas en las que fui un ser tan mágico, pero
ahora no sé si sería capaz de curar con tanta facilidad como antes... o sí.
Quizás Artemisa esté tan bien porque yo la ayudé, pero no me atrevo a creer
algo tan fuerte e importante. Yo he colaborado en su sanación, pero no he sido
la responsable de que esa enfermedad tan horrible quedase atrás en su vida,
espero que para siempre; pero en otras vidas sí que curaba con mucha habilidad.
No obstante, en esta vida sí que puedo sentir lo que me dice mi alrededor, la
tierra, incluso los animales.
Tengo
tantas cosas por explicar y tantas ganas de escribir que me entretengo con cualquier
cosiña; pero es que tengo la sensación de que necesito una cantidad infinita de
horas para desahogar todo lo que tengo por dentro. Me siento muy feliz, pero
también reencontrada conmigo misma, me siento conectada a mi esencia como hacía
tiempo que no me sentía... y sobre todo me siento dichosa, agradecida, llena de
vida, de amor, de ilusión. Tengo tanta ilusión por todo que me parece que, en
esta realidad mía, tan nuestra, no puede haber cosas malas.
Hoy, Lúa y
yo hemos ido por la montaña, todo el día, todo el día lo hemos pasado en la
montaña, caminando entre los árboles, sentándonos en el suelo y dejando pasar
las nubes por encima de nosotras, sintiéndonos una a la otra, soliñas en este
mundo, calentadas por el sol más vivo, que también era intenso y tan
brillante... En la montaña, el sol parece estar más cerca de nuestras manos y
también el cielo, tan azul, tan nublado en otros momentos... Yo me sentí en el
cielo durante todo el día y no lo digo sólo por notarme rodeada de cielo,
sino... por todo, absolutamente por todo. Alguien me llevó en sus brazos
durante todas esas horas... y no fue sólo Lúa. No me sentía cansada a pesar de
hacer inmensos esfuerzos subiendo y bajando cuestas con Lúa, sino viva, muy
viva, como nunca. Creo que es ahora cuando estoy viviendo esa adolescencia que
me quitaron hace tantos años, que tuve que dejar morir en un psiquiátrico.
Volviendo a
ayer... Llegamos a la aldeíña hacia las seis de la tarde. Hacía una temperatura
estival, pero no me importó. Estaba todo hermoso, tal como me lo había descrito
mi madre. Pensábamos ir primero a la casa de la madre de Lúa (o tendría que
decir ya nuestra casa de la aldea) antes de ir a la casa de mi madre, pero no
pudimos cumplirlo. Cuando estábamos llegando a la aldeíña, pasó algo increíble
y muy mágico. Lúa le dijo a mi madre que llegaríamos hacia las seis de la
tarde, pero que la avisaríamos cuando estuviésemos por ahí. No la avisamos
porque queríamos hacerlo cuando ya hubiésemos dejado las cosas en nuestra
casiña, pero, antes de llegar allí, alguien vino corriendo hacia nosotras,
dando saltos e incluso llorando. Era Laila, Lailiña.
Nunca vi
nada semejante. Laila nos había olido desde lejos. Vino a nosotras como si en
ese momento la persiguiese el fin del mundo. Saltó encima de mí sin que yo
tuviese tiempo a dejar en el suelo las bolsas que llevaba. Me hizo perder el
equilibrio, se tiró sobre mí lamiéndome toda, ladrando, llorando, moviendo la
cola tan rápido que creí que le volaría. Ni siquiera sabía cómo recibirme.
Estaba desesperada, ansiosa, no dejaba de llorar. Cuando logré sentarme en el
suelo, la abracé fuertemente contra mí, la acaricié, le decía que estuviese
tranquila. Ella temblaba, lloraba y ladraba sin ser capaz de soportar la
felicidad que sentía. Yo también me eché a llorar, de nuevo, de felicidad y
sobre todo de emoción. Nunca nadie me había recibido de esa manera.
¡Estaba
enorme! Ha crecido mucho, está preciosísima, alegre, bien cuidadiña, está
hermosa, tan hermosa que no me canso de mirarla. Hoy ha venido con nosotras a
la montaña y es tan obediente... No nos ha dado ningún disgusto. Estuvo todo el
tiempo a nuestro lado. De hecho, no se separa de mí ni un momento. Mi madre me
contó que, muchas veces, salía de la casa y llegaba hasta el bosque, luego
volvía a casa y se notaba que estaba tristiña. Con esa perriña yo tengo una
conexión que tampoco se explica.
Mi madre
vio la escena desde la distancia, desde la placiña de la aldea. Yo no sabía que
ella estaba allí. Lúa sí la había visto, pero no me dijo nada para que pudiese
vivir ese momento con toda la intensidad que merecía. Luego, cuando Laila y yo
nos calmamos, entonces yo me levanté del suelo y, mientras me sacudía la ropa,
miré hacia mi casa, la casa de mi madre... y la vi allí, detenida, mirándome
con los ojos llenos de lágrimas. Me dio la sensación de que hacía siglos que no
la veía. Incluso me pareció que había pasado más tiempo de la última vez que
nos habíamos visto que cuando regresé aquí después de casi treinta años lejos
de mi tierra.
No sabía
qué hacer. Ansiaba ir corriendo hacia ella para darle un abrazo, pero sabía que
no podía hacerlo. En ese momento, ya había dejado de llorar, pero, al ver a mi
madre, volví a llorar otra vez. Ella se acercó a nosotras, dejando igualmente
la distancia de seguridad, pero diciéndome con los ojos que no podía soportar
las ganas de abrazarnos a las dos, a Lúa y a mí.
Quería
decirle: “Hola, madreciña mía”, pero no podía hablar. De nuevo sollozaba como
una niña desesperada. Quería abrazar a mi madre y no poder hacerlo
intensificaba mis ganas de llorar.
Ella me
dijo: “Agnes, hijiña, al fin estás aquí. Al fin vuelves, al fin vuelves”. Me
dijo exactamente las mismas palabras que yo había oído en la tierra, en el
aire, nacidas de las montañas, del espíritu de la tierriña...
Entre
sollozos, le contesté: “y al fin vuelvo, al fin te veo, madreciña mía”.
Lúa me
cogió del brazo en ese momento como si tuviese miedo a que aquella emoción tan
fuerte me empujase a ignorar el cuidado que habíamos de tener o como si temiese
que aquel llanto me haría perder el equilibrio... pero estaba muy equivocada
porque yo no podía ni moverme. Laila nos miraba también con curiosidad, alternaba
entre mi madre, Lúa y yo, mirándonos a todas como si nos preguntase: “¿por qué
no os abrazáis como siempre hacéis cuando llegáis aquí?”
Mi madre me
dijo: “Agnesiña, qué guapa estás. Estás hermosísima, hijiña mía. Estás más guapa
que nunca”. Yo le contesté: “tú también estás muy guapa, madreciña mía. Tú
siempre has sido muy guapa”, a lo que ella me respondió: “nunca lo fui más que
tú, cariño”.
Esas
palabras me hicieron llorar aún más. No sé cuánto duró ese momento, pero me
pareció que vendría la anochecida sin que nos hubiese dado tiempo a calmarnos.
Lúa también acabó emocionándose. Luego, antes de ir a dormir, me confesó que lo
que más la había emocionado y le había hecho llorar era una emoción de envidia
sana, fue echar muchísimo en falta a su madre en ese momento. Ella también
quería verla... pero sólo le quedaba buscarla en su corazón.
Mi madre
fue la primera en esforzarse en dejar de llorar. Cuando nos tranquilizamos un
poco, nos preguntó cómo había ido todo, nos pidió que le contásemos todo lo que
habíamos vivido estos meses cuando estuviésemos todas alrededor de la lareira.
Aquí hace calor por el día, pero, cuando llega la anochecida, refresca y
apetece muchísimo estar junto a la lareira dejándose acariciar por el calor de
la lumbre.
Mi madre
nos acompañó a la que será ya nuestra casiña de la aldeíña. Está hermosísima.
Está reformada, tiene los muebles restaurados (mi tío Damián sabe hacer de
todo) y también muy limpia, tiene todo lo necesario... ¡también han restaurado
el hórreo! En las eras que fueran de Iria han sembrado centeno. También hay una
parte en la que podemos plantar viñas... en cuanto entré, sentí que aquella
casa sería también mi hogar. Me sentí tan acogida que no dudé de que
acabaríamos las dos viviendo allí para siempre cuando nos atreviésemos a dejar
la ciudad.
Mi madre
nos dejó tiempo para que colocásemos las cosiñas que habíamos traído y nos
pidió que luego fuésemos a su casa para cenar todas juntas. Laila no nos dejó
solas en ningún momento. Mi madre me dijo que sería imposible separarme de
ella. Ya no me dejará marchar más.
Cuando
estábamos recorriendo la casa observando todos los recuerdos que había en cada rincón,
Lúa me cogió de la mano y me dijo esto:
“Me siento
como si no hubiese pasado el tiempo, como si de nuevo fuese esa niña y esa adolescente
que venía a la aldeíña los veranos para reencontrarse con su esencia y también
con esa personiña que tanto le gustaba”. Me dijo esas palabras mientras me
miraba con ternura. Luego prosiguió: “quiero fenecer aquí, que mi vida termine
aquí. Me gustaría que acabasen mis días estando en este lugar, en este hogar,
junto a ti, entre tus brazos, teniendo ya los cabellos blancos y la piel llena
de arrugas, sintiendo que vivimos todo lo que quisimos vivir siempre. Quiero
estar siempre contigo, para siempre contigo, vida mía... y que contigo llegue
la muerte sin sentir miedo, sólo gratitud por haber vivido, por haber disfrutado
de la vida libremente, siendo felices desde el amanecer hasta la anochecida, en
la noche y en el ocaso, siempre. Quiero que llegue el otoño de mi vida aquí,
que nos envuelva ese invierno que nunca devendrá en primavera. Nada más me
importa, sólo vivir contigo, estar contigo. Graciñas por amarme”.
No pude
decirle nada. Sólo la abracé sintiendo cuánto valor tenía ese abrazo, después
de experimentar la impotencia nacida de querer abrazar a mi madre y no poder
hacerlo. Nos abrazamos tan fuerte, con tanto amor y cariño que deseé que aquel
abrazo fuese lo único que quedase en el mundo.
En ese
momento estábamos en nuestro dormitorio, junto a la ventana abierta, por la que
entraba el frescor azulado de la tarde, henchido de los aromas del campo. A lo
lejos, las montañas; cerca de nosotras, las eras doradas, en las que crecía el
centeno. A lo lejos, el sonido del río entre las rocas, llamándonos; y, cerca
de nosotras, el gorjeo de un mirlo que también parecía confesarnos lo feliz que
estaba. Yo estaba muy, muy, muy feliz.
Lúa y yo
nos separamos y nos reímos al mirarnos a los ojos y darnos cuenta de que ambas
estábamos llorando otra vez. Reímos entre lágrimas, inocentemente.
En ese
momento, Laila se acercó a nosotras lentamente, como si no quisiese asustarnos,
y se tumbó a nuestro lado mientras también nos miraba alegre y emocionada. Nos
agachamos las dos y estuvimos un buen rato acariciándola, jugando con ella.
Ella también parecía reír.
Entonces,
en un momento en el que estábamos sentadas en el suelo jugando con Laila, le
pregunté a Lúa mientras la miraba: “¿es posible ser tan feliz, Luíña?”
Ella me
dijo: “es posible, por supuesto que sí. Es posible porque yo me siento muy
feliz, infinitamente feliz”.
Ya
atardecía cuando salimos de la casa y fuimos casi corriendo, perseguidas por
Laila, hacia el Miño. Queríamos verlo. Ansiábamos escuchar su voz de cerca.
Estaba igual, corriendo entre las rocas, siendo libre. A él no le habían
impuesto distancias, ni confinamiento, nada. Él siempre había sido libre y
seguirá siéndolo para siempre.
Nos
sentamos en la hierba y permanecimos mirando al río durante un buen rato, en
silencio, cogiéndonos de las manos, rememorando la primera vez que hicimos el
amor, allí, en la orilliña del río, recordando la primera vez que estuvimos íntimamente
juntas de verdad. Cuando éramos adolescentes, algo lejos sí que llegamos, pero
nunca nos atrevimos a acariciarnos más de lo que la vergüenza nos permitía...
pero sí vivimos momentos muy intensos y apasionados, sobre todo porque a
nuestro amor se sumaba el peligro de ser descubiertas y eso le daba mucha
emoción al momento... pero aquella mañana de agosto estuvimos juntas de verdad
por vez primera y ninguna de las dos podrá olvidarlo jamás. Al fin, después de
treinta años deseándonos tanto, podíamos entregarnos sin sentir miedo, ni
vergüenza ni nada que nos detuviese, sólo sintiendo amor, pasión y lujuria,
toda esa lujuria que habíamos reprimido durante tantos años.
Volvimos a
la casa de mi madre cuando la luz del día ya no era más que rescoldos del sol
que se había escondido ya tras las montañas. Mi madre preparó una empanada de
verduras muy rica para cenar, también caldo y una bica de la que nos hemos
comido ya más de la mitad, sobre todo hoy por la tarde cuando llegamos de la
montaña con tanta y tanta hambre.
Pudimos
hablar durante horas de todo. Mi madre estaba muy sensible. Me confesó que
llegó a creer que nunca más volvería a verme, que tuvo muchísimo miedo a que yo
o Lúa nos pusiésemos enfermiñas. Por su vida no tenía miedo porque sabía que en
la aldeíña estaba protegida, estaban todos protegidos; pero por mí sí tuvo
muchísimo miedo. Desde la aldeíña, todo parecía muchísimo más grave. A la
aldeíña llegaban noticias horribles que a ella le impedían dormir. La aldeíña
fue siempre un lugar lleno de soledad, pero, estos meses, esa soledad era
muchísimo más silenciosa y profunda. Ella se imaginaba que en Ourense las cosas
estaban mucho peor de lo que lo estuvieron en realidad, imaginaba que estaban
los hospitales llenos de gente enferma, que en las casas moría mucha gente
sola... Eso, por desgracia, sí que es cierto. recuerdo a señoras que antes
venían a la cafetería todos los días y que todavía no he vuelto a ver... pero eso
no se lo he contado a mi madre. Por suerte, en Ourense no fue tan grave todo esto...
pero preferí no contarle nada igualmente. La dejé hablar, desahogarse, ya que
por teléfono nunca se atrevió a hacerlo para no hacerme sentir peor.
Lúa dijo
que esto era algo con lo que tendríamos que aprender a convivir, que nunca se
marcharía este virus, que tendríamos que habituarnos a que sea una enfermedad
más que puede hacernos daño... porque entonces siempre viviríamos con miedo,
inseguros, mal. Mi madre entonces nos dijo que lo mejor que podíamos hacer era
permanecer en la aldeíña para siempre, construir aquí nuestra bodega y vivir
aquí, que no necesitábamos vivir en la ciudad si aquí podíamos tenerlo todo. Yo
le confesé que también deseaba vivir aquí para siempre, pero que las cosas han
de hacerse con calma. Ella está de acuerdo, pero también me pregunta por qué
carallo tengo que trabajar allí en la ciudad y, encima, en un negocio tan
peligroso, que ella no puede dormir bien desde que comenzó todo esto pensando
en mí, en lo peligroso que es que yo trabaje de cara a la gente... Yo la tranquilicé
diciéndole que estaba tomando todas las medidas precisas, pero ella no se
conforma con esa respuesta.
Mi madre me
dijo: “te perdí una vez y no quiero volver a sentirlo, no quiero. Tú no sabes
lo que es pensar que nunca más volverás a ver a tu hija porque ha desaparecido,
porque no sabes dónde está, porque te la quitaron, porque nadie te dice dónde
está, a dónde la mandaron realmente”.
Fue ayer una
noche muy emotiva, llena de tristeza, de esperanza y también de nostalgia...
pero fue una noche hermosa. Pensábamos tocar música, todos, pero estábamos tan
emocionadas y sensibles que lo dejamos para hoy porque ayer ya hubo muchas
emociones... pero hoy por la tarde Lúa y yo sólo queríamos descansar después de
un día tan intenso. Lo de la música lo dejaremos para la semana que viene. Aún
así, a mi madre le enseñamos algunas de las canciones que hemos compuesto
durante este confinamiento. He traído la pandereta y Lúa ha traído su zanfona
y, hace poco, antes de escribir aquí, estuvimos cantando un buen rato esas
nuevas canciones y también otras de siempre. Ahora estoy en el salón de nuestra
casiña. No dormimos en la casa de mi madre porque mi cama es muy pequeña y no
dormimos bien. Aquí sí tenemos una cama grande que hemos estrenado ya bastante
bien, la verdad...
Mañana
tendremos que volver a Ourense y realmente no me apetece nada, pero también
viviré estos días con la ilusión de saber que el viernes podremos regresar a la
aldeíña, que ahora ya sí podemos volver todos los fines de semana.
Esta semana
también tuvimos ensayo. Después del ensayo con Iauga, Uxía nos habló de lo que
está viviendo con Artemisa. Nos dijo a todas que estaba muy ilusionada y que
cada vez se le hacía más insoportable no estar con Artemisa en persona, que
necesitaba saber qué sentía al estar con ella porque ahora siente que está
enamorándose de ella, pero necesita estar con ella físicamente para saber cómo
reacciona su cuerpo. La entiendo perfectamente, pero también me alegro mucho
por ellas. Con Artemisa hace más de una semana que no hablo. Según sé por lo
que sube al Instagram, está trabajando en la herboristería de su hermana. Me
alegro mucho por ella.
Ahora se me
cierran los ojos y necesito descansar. Viví momentos muy intensos este fin de
semana que me han dejado el alma temblorosa, pero me siento feliz, que es lo
que más me importa.
Yo quiero sentir esto: “Me siento como si alguien hubiese cogido mi alma con sus manos, la hubiese acariciado hasta sosegarla definitivamente y la hubiese reconstruido con buenas sensaciones, llenándola de gratitud y bienestar, porque es que me siento tan y tan bien... “. Es la cumbre de la felicidad, de la tranquilidad y la paz contigo mismo, debe ser maravilloso. De la forma tan increíble con la que lo explicas, puedo imaginar esa sensación. También me gustaría poder pensar así antes de reaccionar mal: “tranquila, piensa bien lo que tienes que decir, no te dejes llevar por la emoción del momento, calla y piensa, reflexiona antes de hablar”, ojalá pudiésemos pensar de esa forma antes de hablar, nos ahorraríamos muchos problemas. Por fin llegan a la aldea, y la misma tierra y las ánimas las saludan. Se sienten bienvenidas y no pueden evitar emocionarse, sobretodo Agnes. Confiesa que “Nunca me arrancaría el amor que siento por Galicia, aun ser el amor que más me ha enloquecido en mi vida, pese a ser el sentimiento que realmente me quitó la calma y la cordura en tantas ocasiones, que me hizo querer morir por no poder entregárselo, por no poder estar aquí con ella. Sé que estuve muy enferma, lo sé; pero no cambiaría esa realidad porque ésta nació de amar tanto y tanto a mi tierra.” Deja bien claro que es lo que siente por su tierra y yo creo que no hace falta añadir nada más, es un sentimiento claro, puro y muy bonito. Al fin puede vivir ese amor libremente, para siempre. Dice que fue sacerdotisa celta, y que es posible que por eso haya influido tanto en la recuperación de Artemisa, yo también lo creo. Es evidente que lleve con ella esa magia tan poderosa que tuvo en otras vidas. Quizás en este vida tenga la magia más escondida o dormida, pero está ahí, eso está claro. Precioso el reencuentro con Laila y su madre, es lógico que se hayan emocionado tanto. Yo también habría llorado en un momento así. Su madre estaba muy preocupada por ellas, la pobre.Su nueva casa en la ladea es preciosa, y tiene todo lo que necesitan para vivir felices. Ella tiene claro que acabarán viviendo allí, y yo también. Estaba pensando en que deberían dejar Ourense e irse a vivir allí, sin perder más el tiempo, pero entiendo que las cosas no se pueden hacer así, sin atar bien las cosas. Para redondear más el día, Lúa le dedica unas palabras preciosas de amor. Las dos están en el mismo nivel de entrega y amor, es tan bonito. Son la una para la otra. Por último, resaltar que lo de Uxía y Artemisa va viento en popa. Me alegro mucho por ellas, sobretodo por Artemisa. Merece ser feliz después de tanto sufrimiento. Es un capítulo muy intenso, repleto de sensibilidad, momentos bellos y palabras que acarician el alma. Es una entrada emocionante, muy profunda. Es una preciosa declaración de amor a Galicia. Gracias por compartir conmigo esta historia, pues sé que tiene mucho de ti, de lo que sientes.
ResponderEliminar