miércoles, 13 de marzo de 2019

DIARIO DE AGNES: MARTES, 12 DE MARZO DE 2019




Martes, 12 de marzo de 2019

Artemisa e máis eu vivimos nun presente que non parece real, senón un soño, o soño máis fermoso que nunca puiden imaxinar. A vida que temos é moito máis bonita cá vida que eu desexaba vivir ao seu lado. Paréceme imposíbel que haxa nos nosos días tanta luz, tanto amor, tanta sinxeleza. É evidente que temos os nosos momentos difíciles, que non todo é completamente perfecto porque non hai nada que sexa perfecto nesta vida. Vivimos momentos de estrés, traballamos moitísimos ambas as dúas para manter esta vida que temos, a nosa saúde non sempre é tan boa como desexariamos, tamén hai cousas tristes que nos fan chorar e que nos desaniman, como lles ocorre a todas as persoas que hai na Terra. Non creo que non exista ninguén que non se sinta morriñento, que viva unha existencia totalmente chea de momentos fermosos. O especial da vida é que estea composta tanto de momentos bos como de momentos non tan bos para que poidamos apreciar os que son fermosos. A felicidade non tería senso sen a tristura. A tristura tamén existe para que poidamos botar fóra de nós esas preocupacións que imos amoreando na nosa ialma e que non deixamos saír no momento no que xorden por medo a sentirnos débiles. A tristura fainos humanos. Mesmo os animais senten tristura. É unha parvada que tentemos evitar a tristura. Eu, que sentín tanta tristura ao longo da miña vida, podo diferenciar a tristura sa da que non o é e, por iso, sinto moita impotencia cando me dou de conta de que á xente lle custa deixar saír a tristura boa que xorde nun momento difícil ou que existe para que poidamos expresar as nosas emocións máis puras.

É evidente que temos problemas, como todo o mundo. Artemisa está doente dende hai uns cantos meses. Aínda non conseguiu desfacerse por completo da anemia que a ataca, malia estar moito mellor que hai uns meses, pero, moitas veces, séntese máis débil do que agarda ou moito máis esgotada do que lle correspondería; pero Artemisa é moi forte e sempre sae adiante, pase o que lle pase. Eu, tamén, vivo momentos de absoluta desesperación nos que só sinto ganas de agocharme do mundo e de desaparecer durante horas, pero sei que non me ocorre iso porque non me guste a miña vida. De feito, que viva eses momentos non quere dicir que desexe fuxir desta existencia, para nada. Sei que me acontece iso porque eses momentos de debilidade e de profunda desesperación forman parte da miña maneira de ser. Só preciso estar soa unhas horas. Despois, xa me sinto coma se nada tivese ocorrido. Artemisa coñéceme ben e nunca se lle ocorre pedirme que non me peche en min mesma se o preciso, ao contrario. Respectámonos de verdade. Gustaríame que esta vida tivese comezado moito antes, pero sei tamén que as cousas ocorren cando teñen que ocorrer e que non hai ren do que acontece na nosa vida que non teña sentido. Seica vexamos o sentido dalgunhas cousas cando pasa o tempo.

Mais sobre todo quería falar dunha cousiña moi importante. Unha das cousas que desacougaban a Artemisa era a actitude da súa irmá. Casandra ten épocas moi boas nas que parece a persoa máis comprensiva do mundo, pero tamén ten outras nas que muda por completo de comportamento. Cando está así, é imposíbel que Artemisa manteña con ela unha conversación calmada porque Casandra se dedica a procurar as verbas máis ferintes para facer que Artemisa se sinta mal. Bótalle en cara cousas que non ten sentido que lle diga, métese demasiado na súa vida e mesmo critica cousas que non ten dereito nin a mencionar. Sempre pensei que se comportaba dese xeito porque tiña a ialma chea de impotencia e de nostalxia. Para ninguén é un misterio que Casandra non está de acordo con que Artemisa o deixase todo para vir vivir eiquí comigo a Ourense e tampouco ninguén pode negar que Casandra bota moitísimo en falla á súa irmá porque Artemisa é a persoa na que máis confía e, ao marchar, quedou moi soa. Casandra ten moitas amigas, pero, sinceramente, a min as amigas de Casandra non me gustan nada. Véxoas moi frías, moi egoístas e pechadas en si mesmas. Nunca me pareceu que se preocupasen de verdade por Casandra. Só a chamaban cando querían facer algunha excursión con ela, pero Artemisa sempre me dixo que nunca estiveron nos momentos importantes. Por iso sei que Casandra se sente moi soa. Agora que está mantendo unha relación co meu curmán, séntese máis soa aínda porque a distancia que o separa del fai que a nostalxia que sente pola súa irmá medre. Non é difícil recoñecer estas cousas. O que me custa moitísimo é aturar que Casandra fale mal de min sen ningún motivo. Sei que Casandra fala mal de min e que me bota as culpas de que a súa irmá estea tan lonxe, pero non ten ningún sentido que Casandra me colla manía por iso, xa que Artemisa é unha persoa completamente adulta que sabe mellor que ninguén o que quere para a súa vida.

Non me fixo falla nada especial para saber que Casandra, de novo, estaba a falar mal de min. Hoxe á tardiña, cando Artemisa e máis eu estabamos bañando nas Burgas, díxome que non falaba con Casandra dende o domingo e que non lle apetecía nada chamala. Cando lle preguntei: “e logo?”, ela explicoume que, sempre que falaba con ela, quedaba con moi mal corpo, que Casandra non lle deixaba de dicir que era absolutamente parva por non presentarse ás oposicións de educación, que estaba botando a súa vida ao lixo e que estaba desprezando unha oportunidade única que lle podería devolver iso ao que ela renunciou tan estupendamente para vir vivir eiquí a Ourense. Cando Artemisa me contaba todo iso, eu devecía por dicirlle que a súa irmá estaba a se meter onde non a chamaban, que está moi ben que lle queira dar consellos (consellos que Artemisa non lle pedira en ningún momento), pero non dixen ren porque sabía que Artemisa precisaba seguir falando, así que a escoitei durante todo o tempo que necesitase, pero, daquela, Artemisa ficou en silencio sen atreverse a seguir falando. Entón eu souben que a súa irmá lle dixera máis cousas inxustas das que ela me quería confesar. E non me fixo falla ningunha verba máis. Souben que Casandra, outra vez, estaba a se meter tamén comigo. Sen pensar no que dicía, pregunteille a Artemisa: “que di a túa irmá de min?”. Ela quixo disimular e finxir que non sabía por que lle preguntaba iso, pero Artemisa e máis eu non nos podemos enganar. Sabemos que está a pensar a outra só cunha mirada. Só nos abonda escoitar o silencio que a outra mantén para saber o que pasa pola nosa mente.

Non quixen que Artemisa me desvelase que dixera Casandra de min. Non o precisaba. Abondoume saber que, de novo, estaba a me criticar sen ter ningún motivo para facelo. Entón, nese momento tomei unha decisión. Decidín que falaría con Casandra para que dunha vez me dixese que carallo lle pasa comigo, por que me converte no branco de todas as súas críticas. Non ten ningún dereito a falar mal de min. A súa irmá non está compartindo a súa vida cunha persoa que a trata mal, ao contrario. Non son ningunha delincuente por querer vivir no lugar que máis amo do mundo e dá a casualidade de que a Artemisa tamén lle gusta moito vivir en Ourense. Non ten sentido que Casandra vaia dicindo que a súa irmá tería que estar cunha persoa que non tivese ningunha doenza mental; pero quen está totalmente estábel na súa vida? E quen se cre que é ela para xulgarme e dicir que aínda estou doente e que, por telo estado durante anos, xa non mereza darlle a Artemisa o amor que sinto por ela? Parécenme comentarios tan inxustos que non podo evitar sentir unha inmensa xenreira cada vez que penso neles. Ademais, estou farta de que Casandra poida dicir o que lle pete de min e despois vir á miña casa coma se nada, recibir todo de min logo de pedirme perdón, si, pero para nada porque despois volve cometer os mesmos erros. Non ten sentido que nos desculpemos se despois imos equivocarnos da mesma maneira.

Así pois, díxenlle a Artemisa que este serán falaría coa súa irmá. Ela tentoume convencer de que non o fixese, pero por nada do mundo ía ficar queda, sen facer nada, permitindo que Casandra seguise falando mal de min sen ter motivos, só porque se sente celosa e sente envexa da nosa vida. Ese non é un motivo importante para que vaia falando así de min.

Cando chegamos á nosa casa, chameina por teléfono e pregunteille se lle ía ben que falásemos ela e máis eu polo Skype. A min non me daba a gana de falar con ela só comunicándonos a través da nosa voz. Quería ver que mirada se lle conxelaba nos ollos cando lle dixese todo o que lle quería dicir. Eu non quería discutir con ela, para nada. Só quería aclarar as cousas. Casandra estrañouse moito de que quixese falar con ela polo Skype porque a min non me gustan moito ese tipo de conversacións, pero non se negou.

Vou transcribir eiquí as palabras máis importantes que nos dixemos. Primeiramente, eu díxenlle (tentareino escribir tal como llo dixen):

“Non fai falla que me negues nada e tampouco quero que penses que Artemisa mo contou. Non me fixo falla que me explicase nada. Só importa que sei que de novo estás a falar mal de min e só quero saber que carallo che pasa comigo, Casandra. Quéroche preguntar como é posíbel que sexas quen de falar así de min, de pensar e de dicir todas esas cousas inxustas sobre min, e despois vir á miña casa coma se nada, coma se non tiveses dito ren de min. Quero saber por que aínda pensas que a túa irmá debería de estar cunha persoa que non tivese ningunha enfermidade mental. Gustaríame saber como é posíbel que teñas a cara de seguir pensando iso de min despois de todo o que compartimos, despois de comprobar polos teus propios ollos que eu estou perfectamente, despois de saber que levo meses sen padecer ningunha crise. E o que máis me importa saber é por que lle dis todo iso a Artemisa se sabes perfectamente que a ela lle fai moito dano que fales mal de min.”

Tívenlle que pedir varias veces que non me interrompese. Evidentemente, non me daba a gana de falarlle en castelán porque estaba moi nerviosa e sabía que, se falaba na súa lingua (ou na súa segunda lingua, xa que ela adoita falar en catalán), non me sairía dicirlle todo o que lle quería dicir.

Tamén lle pedín que fose totalmente sincera comigo, que me dixese o que sentía, que emocións a empurraban a falar así de min despois de coñecerme de verdade. Pedinlle tamén que me dixese con toda sinceridade se vía que Artemisa non era feliz; pero, antes de permitirlle contestar, díxenlle:

“Penso que só queres desafogar a frustración e amargura que sentes e que queres reflectir esa amargura túa na nosa vida, coma se non puideses aceptar que nós somos felices porque, simplemente, loitamos polos nosos soños; pero non é xusto que nos culpes de que ti non sexas quen de loitar polo que verdadeiramente desexas.”

Evidentemente, Casandra quedou sen palabras cando me ouviu dicirlle todo iso, aínda que me tentou interromper en varias ocasións, pero eu non a deixei falar e pedinlle moitas veces que me permitise rematar porque sabía perfectamente o que quería dicir. Só me quería interromper porque desexaba facerme crer que estaba moi equivocada, que ela non pensaba iso de min, para nada; pero estou farta de mentiras, de falsidades, de hipocrisía. Somos xa persoas abondo adultas para dicir a verdade, para non ir agochando as nosas verbas tras outras que din o contrario do que verdadeiramente pensamos. Xa hai abondo, xa abonda, carallo, xa aturei demasiados rexeitamentos ao longo da miña vida e non penso permitir que ninguén vaia falando mal de min e que despois me trate coma se nada. Estou farta de que a xente se aproveite da miña bondade, porque isto que me permite perdoar ás persoas que me fan dano non é outra cousa que bondade. Non sei gardar rancor e a xente aprovéitase diso. Se fose outra persoa a que fala de min, daríame igual, porque sobre todo me importan as opinións das persoas que quero, e Casandra é unha desas persoas que quero. Débolle moito a Casandra porque ela me axudou sempre moito e vivín con ela cousas marabillosas que nunca poderei esquecer. Aprézoa, por iso aféctame que pense todo iso de min. Evidentemente, non lle falei mal en ningún momento. Expreseime sempre con moito acougo, malia sentirme moi nerviosa e tamén ter ganas de chorar, pois estaba a lle dicir cousas moi íntimas que me doía expresar. A min non me gusta nada, en absoluto, falar da miña doenza e moito menos me gusta lembrar que pasei tantos anos da miña vida pechada nun hospital. De feito, ningunha das amigas que teño agora coñece o meu pasado. Nin tan sequera o sabe Silvia. Mais, aínda que me doese, sabía que tiña que ser sincera con Casandra para poder rematar canto antes con esa situación.

Cando Casandra poido falar, díxome que o único que me podía dicir era que o sentía; pero, por primeira vez na miña vida, díxenlle que iso non me servía, que un “síntoo, perdón” non me servía de nada se despois ía pasar outra vez o mesmo; pero entón Casandra díxome con moita vergonza:

“O que me ocorre é que che teño envexa, moitísima envexa. Sabes que eu non sei expresar os meus sentimentos, así que imaxina o que me está a custar dicirche isto. Si, téñoche envexa porque es unha persoa moi forte que non deixa de dar leccións á xente e enriba superaches cousas que moi poucas persoas poderían ter superado, porque amas de verdade e non tes en ti ningunha pegada de rancor nin nada. No canto, eu si sinto rancor, si sinto medo. Ti loitaches por virar en realidade a vida que tanto soñaches vivir con Artemisa e eu non podo facer iso porque non me sinto quen de loitar. Dáme medo ser feliz ou crer que o podo ser. Sei que o problema é meu, evidentemente, e que ti non tes a culpa das miñas frustracións; pero preciso procurar a alguén en quen se reflicta todo o que eu quero conseguir para sentirme máis forte. Non teño ren máis que dicir. Só che quero pedir perdón outra vez. Non vou falar máis de ti, nin para ben nin para mal, e tampouco falarei coa miña irmá se sei que non me sinto ben, se non vou ser quen de manter con ela unha conversación acougada. Perdóame.”

Teño que recoñecer que me afectou moitísimo a confesión de Casandra. Non souben que dicirlle e só lle puiden aceptar o seu perdón. Ao final, díxenlle que, no canto de botarnos cousas en cara, podía falar connosco e confesarnos o que sentía. Tamén a animei a loitar polo que de verdade quere sen sentir medo, que a vida está para vivila, non para soñala.

Recoñeceume que o que a amargaba máis era estar namorada de alguén que estaba tan lonxe, pero tamén me contou que estaba falando con Gabriel da posibilidade de que el vaia un tempo a Manresa. Cando rematamos de falar ela e máis eu, entón sumouse Artemisa á conversación e Casandra explicounos que ela non se atrevía a deixalo todo para vir vivir eiquí a Galicia se aínda non convivira moito tempo co meu curmán e non sabía con certeza se eran compatíbeis. Non lle sae confiar no amor e é algo comprensíbel despois de ter sufrido tanto. Por iso, van facer iso, vivir uns meses xuntos, pero, para iso, ten que se desprazar Gabriel. Por que sempre temos que ser os galegos quen abandonamos a nosa terra? Por que, sendo nós quenes estamos tan vencellados coa nosa terra, non son os demais quenes veñen a Galicia?

Ao final, a conversación rematou moi ben e parece que Casandra vai mudar de actitude, pero a verdade é que non confío nada nela, aínda que iso non llo dixen a Artemisa.

Tamén quería contar que Artemisa e máis eu xa temos data para a nosa voda. Cando Artemisa me dixo que data lle propuxeran, eu boteime a rir nerviosa porque non o podía crer. Por unha semana, non casamos no día do meu aniversario. Casaremos o dezanove de outubro. Xa habemos de ir pensando en todas as cousas, aínda que vai ser unha voda moi sinxela celebrada na aldeíña, por suposto, no lugar onde Artemisa me preguntou se quería casar con ela.

Hai moitos motivos para estarmos felices. Por iso quería arranxar canto antes as cousas con Casandra, porque non podo aturar que Artemisa estea tristeiriña. Quero que sexa feliz, que ambas as dúas sexamos felices, para sempre.

E, dentro de pouquiño, Laila vivirá connosco. Estamos tramitando todo o preciso para que poida vivir na nosa casiña.



Traducción
Martes, 12 de marzo de 2019
Artemisa y yo vivimos en un presente que no parece real, sino un sueño, el sueño más hermoso que nunca pude imaginar. La vida que tenemos es mucho más bonita que la vida que yo deseaba vivir a su lado. Me parece imposible que haya en nuestros días tanta luz, tanto amor, tanta sencillez. Es evidente que tenemos nuestros momentos difíciles, que no todo es completamente perfecto porque no hay nada que sea perfecto en esta vida. Vivimos momentos de estrés, trabajamos muchísimo las dos para mantener esta vida que tenemos, nuestra salud no siempre es tan buena como desearíamos, también hay cosas tristes que nos hacen llorar y que nos desaniman, como les ocurre a todas las personas que hay en la Tierra. No creo que no exista nadie que no se sienta morriñoso, que viva una existencia totalmente llena de momentos hermosos. Lo especial de la vida es que esté compuesta tanto de momentos buenos como de momentos no tan buenos para que podamos apreciar los que son hermosos. La felicidad no tendría sentido sin la tristeza. La tristeza también existe para que podamos echar de nosotros esas preocupaciones que vamos acumulando en nuestra alma y que no dejamos salir en el momento en el que surgen por miedo a sentirnos débiles. La tristeza nos hace humanos. Incluso los animales sienten tristeza. Es una estupidez que intentemos evitar la tristeza. Yo, que he sentido tanta tristeza a lo largo de mi vida, puedo diferenciar la tristeza sana de la que no lo es y, por eso, siento mucha impotencia cuando me doy cuenta de que a la gente le cuesta dejar salir la tristeza buena que surge en un momento difícil o que existe para que podamos expresar nuestras emociones más puras.
Es evidente que tenemos problemas, como todo el mundo. Artemisa está enferma desde hace unos cuantos meses. Todavía no ha conseguido deshacerse por completo de la anemia que la ataca, a pesar de estar mejor que hace unos meses, pero, muchas veces, se siente más débil de lo que espera o mucho más agotada de lo que le correspondería; pero Artemisa es muy fuerte y siempre sale adelante, pase lo que le pase. Yo, también, vivo momentos de absoluta desesperación en los que sólo siento ganas de esconderme del mundo y de desaparecer durante horas, pero sé que no me ocurre eso porque no me guste mi vida. De hecho, que viva esos momentos no quiere decir que desee huir de esta existencia, para nada. Sé que me acontece eso porque esos momentos de debilidad y de profunda desesperación forman parte de mi manera de ser. Sólo preciso estar sola unas horas. Después, ya me siento como si nada hubiese ocurrido. Artemisa me conoce bien y nunca se le ocurre pedirme que no me encierre en mí misma si lo preciso, al contrario. Nos respetamos de verdad. Me gustaría que esta vida hubiese comenzado mucho antes, pero sé también que las cosas ocurren cuando tienen que ocurrir y que no hay nada de lo que acontece en nuestra vida que no tenga sentido. Quizás veamos el sentido de algunas cosas cuando pasa el tiempo.
Mas sobre todo quería hablar de una cosiña muy importante. Una de las cosas que desasosegaban a Artemisa era la actitud de su hermana. Casandra tiene épocas muy buenas en las que parece la persona más comprensiva del mundo, pero también tiene otras en las que cambia por completo de comportamiento. Cuando está así, es imposible que Artemisa mantenga con ella una conversación calmada porque Casandra se dedica a buscar las palabras más hirientes para hacer que Artemisa se sienta mal. Le echa en cara cosas que no tiene sentido que le diga, se mete demasiado en su vida e incluso critica cosas que no tiene derecho ni a mencionar. Siempre he pensado que se comportaba de ese modo porque tenía el alma llena de impotencia y de nostalgia. Para nadie es un misterio que Casandra no está de acuerdo con que Artemisa lo dejase todo para venir a vivir aquí conmigo a Ourense y tampoco nadie puede negar que Casandra echa muchísimo en falta a su hermana porque Artemisa es la persona en la que más confía y, al marcharse, se ha quedado muy sola. Casandra tiene muchas amigas, pero, sinceramente, a mí las amigas de Casandra no me gustan nada. Las veo muy frías, muy egoístas y cerradas en sí mismas. Nunca me pareció que se preocupasen de verdad por Casandra. Sólo la llamaban cuando querían hacer alguna excursión con ella, pero Artemisa siempre me ha dicho que nunca han estado en los momentos más importantes. Por eso sé que Casandra se siente muy sola. Ahora que está manteniendo una relación con mi primo, se siente mucho más sola aún porque la distancia que lo separa de él hace que la nostalgia que siente por su hermana crezca. No es difícil reconocer estas cosas. Lo que me cuesta muchísimo es soportar que Casandra hable mal de mí sin ningún motivo. Sé que Casandra habla mal de mí y que me echa las culpas de que su hermana esté tan lejos, pero no tiene ningún sentido que Casandra me coja manía por eso, ya que Artemisa es una persona completamente adulta que sabe mejor que nadie lo que quiere para su vida.
No me hizo falta nada especial para saber que Casandra, de nuevo, estaba hablando mal de mí. Hoy por la tarde, cuando Artemisa y yo estábamos bañándonos en las Burgas, me dijo que no hablaba con Casandra desde el domingo y que no le apetecía nada llamarla. Cuando le pregunté: “e logo?”, ella me explicó que, siempre que hablaba con ella, se quedaba con muy mal cuerpo, que Casandra no dejaba de decirle que era absolutamente tonta por no presentarse a las oposiciones de educación, que estaba tirando su vida a la basura y que estaba despreciando una oportunidad única que podría devolverle eso a lo que ella renunció tan estúpidamente para venir a vivir aquí a Ourense. Cuando Artemisa me contaba todo eso, yo moría de ganas de decirle que su hermana estaba metiéndose donde no la llamaban, que está muy bien que quiera darle consejos (consejos que Artemisa no le había pedido en ningún momento), pero no dije nada porque sabía que Artemisa precisaba seguir hablando, así que la escuché durante todo el tiempo que  necesitase, pero, entonces, artemisa permaneció en silencio sin atreverse a seguir hablando. Entonces yo supe que su hermana le había dicho más cosas injustas de las que ella quería confesarme. Y no me hizo falta ninguna palabra más. Supe que Casandra, otra vez, estaba metiéndose también conmigo. Sin pensar en lo que decía, le pregunté a Artemisa: “¡qué dice tu hermana de mí?”. Artemisa quiso disimular y fingir que no sabía por qué le preguntaba eso, pero Artemisa y yo no podemos engañarnos. Sabemos qué está pensando la otra sólo con una mirada. Sólo nos basta escuchar el silencio que la otra mantiene para saber lo que pasa por nuestra mente.
No quise que Artemisa me desvelase qué había dicho Casandra de mí. No lo necesitaba. Me bastó saber que, de nuevo, estaba criticándome sin tener ningún motivo para hacerlo. Entonces, en ese momento tomé una decisión. Decidí que hablaría con Casandra para que de una vez me dijese qué carallo le pasa conmigo, por qué me convierte en el blanco de todas sus críticas. No tiene ningún derecho a hablar mal de mí. Su hermana no está compartiendo su vida con una persona que la trata mal, al contrario. No soy ninguna delincuente por querer vivir en el lugar que más amo del mundo y da la casualidad de que a Artemisa también le gusta mucho vivir en Ourense. No tiene sentido que Casandra vaya diciendo que su hermana tendría que estar con una persona que no tuviese ninguna enfermedad mental, pero ¿quién está totalmente estable en su vida? ¿Y quién se cree que es ella para juzgarme y decir que aún estoy enferma y que, por haberlo estado durante años, ya no merezca darle a Artemisa el amor que siento por ella? Me parecen comentarios tan injustos que no puedo evitar sentir una inmensa rabia cada vez que pienso en ellos. Además, estoy harta de que Casandra pueda decir lo que le dé la gana de mí y después venir a mi casa como si nada, recibir todo de mí luego de pedirme perdón, sí, pero para nada porque después vuelve a cometer los mismos errores. No tiene sentido que nos disculpemos si después vamos a equivocarnos de la misma manera.
Así pues, le dije a Artemisa que este ocaso hablaría con su hermana. Ella intentó convencerme de que no lo hiciese, pero por nada del mundo iba a quedarme quieta, sin hacer nada, permitiendo que Casandra siguiese hablando mal de mí sin tener motivos, sólo porque se siente celosa y siente envidia de nuestra vida. Ese no es un motivo importante para que vaya hablando así de mí.
Cuando llegamos a nuestra casa, la llamé por teléfono y le pregunté si le iba bien que hablásemos ella y yo por Skype. A mí no me daba la gana de hablar con ella sólo comunicándonos a través de nuestra voz. Quería ver qué mirada se le congelaba en los ojos cuando le dijese todo lo que quería decirle. Yo no quería discutir con ella, para nada. Sólo quería aclarar las cosas. Casandra se extrañó mucho de que quisiese hablar con ella por Skype porque a mí no me gustan mucho ese tipo de conversaciones, pero no se negó.
Voy a transcribir aquí las palabras más importantes que nos dijimos. Primeramente, yo le dije (intentaré escribirlo tal como se lo dije):
“No hace falta que me niegues nada y tampoco quiero que pienses que Artemisa me lo ha contado. No me ha hecho falta que me explique nada. Sólo importa que sé que de nuevo estás hablando mal de mí y sólo quiero saber qué carallo te pasa conmigo, Casandra. Quiero preguntarte cómo es posible que seas capaz de hablar así de mí, de pensar y de decir todas esas cosas injustas sobre mí, y después venir a mi casa como si nada, como si no hubieses dicho nada de mí. Quiero saber por qué aún piensas que tu hermana debería estar con una persona que no tuviese ninguna enfermedad mental. Me gustaría saber cómo es posible que tengas la cara de seguir pensando eso de mí después de todo lo que hemos compartido, después de comprobar por tus propios ojos que yo estoy perfectamente, después de saber que llevo meses sin padecer ninguna crisis. Y lo que más me importa saber es por qué le dices todo eso a Artemisa si sabes perfectamente que a ella le hace mucho daño que hables mal de mí.”
Tuve que pedirle varias veces que no me interrumpiese. Evidentemente, no me daba la gana de hablarle en castellano porque estaba muy nerviosa y sabía que, si hablaba en su lengua (o en su segunda lengua, ya que ella habitúa hablar en catalán), no me saldría decirle todo lo que quería decirle.
También le pedí que fuese totalmente sincera conmigo, que me dijese lo que sentía, qué emociones la empujaban a hablar así de mí después de conocerme de verdad. Le pedí también que me dijese con toda sinceridad si veía que Artemisa no era feliz; pero antes de permitirle contestar, le dije:
“Pienso que sólo quieres desahogar la frustración y la amargura que sientes y que quieres reflejar esa amargura tuya en nuestra vida, como si no pudieses aceptar que nosotras somos felices porque, simplemente, hemos luchado por nuestros sueños; pero no es justo que nos culpes de que tú no seas capaz de luchar por lo que verdaderamente deseas.”
Evidentemente, Casandra se quedó sin palabras cuando me oyó decirle todo eso, aunque intentó interrumpirme en varias ocasiones, pero yo no la dejé hablar y le pedí muchas veces que me permitiese acabar porque sabía perfectamente lo que quería decir. Sólo quería interrumpirme porque deseaba hacerme creer que estaba muy equivocada, que ella no pensaba eso de mí, para nada; pero estoy harta de mentiras, de falsedades, de hipocresía. Somos ya personas lo suficientemente adultas para decir la verdad, para no ir escondiendo nuestras palabras tras otras que dicen lo contrario de lo que verdaderamente pensamos. Ya es suficiente, ya basta, carallo, ya he soportado demasiados rechazos a lo largo de mi vida y no pienso permitir que nadie vaya hablando de mí y que después me trate como si nada. Estoy harta de que la gente se aproveche de mi bondad, porque esto que me permite perdonar a las personas que me hacen daño no es otra cosa que bondad. No sé guardar rencor y la gente se aprovecha de eso. Si fuese otra persona la que habla de mí, me daría igual, porque sobre todo me importan las opiniones de las personas que quiero, y Casandra es una de esas personas que quiero. Le debo mucho a Casandra porque ella me ayudó siempre mucho y he vivido con ella cosas maravillosas que nunca podré olvidar. La aprecio, por eso me afecta que piense todo eso de mí. Evidentemente, no le hablé mal en ningún momento. Me expresé siempre con mucho sosiego, a pesar de sentirme muy nerviosa y también tener ganas de llorar, pues estaba diciéndole cosas muy íntimas que me dolía expresar. A mí no me gusta nada, en absoluto, hablar de mi enfermedad y mucho menos me gusta recordar que pasé tantos años de mi vida encerrada en un hospital. De hecho, ninguna de las amigas que tengo ahora conoce mi pasado. Ni tan siquiera lo sabe Silvia. Mas, aunque me doliese, sabía que tenía que ser sincera con Casandra para poder acabar cuanto antes con esa situación.
Cuando Casandra pudo hablar, me dijo que lo único que podía decirme era que lo sentía; pero, por primera vez en mi vida, le dije que eso no me servía, que un “lo siento, perdón” no me servía de nada si después iba a pasar otra vez lo mismo; pero entonces Casandra me dijo con mucha vergüenza:
“Lo que me ocurre es que te tengo envidia, muchísima envidia. Sabes que yo no sé expresar mis sentimientos, así que imagina lo que está costándome decirte esto. Sí, te tengo envidia porque eres una persona muy fuerte que no deja de dar lecciones a la gente y encima has superado cosas que muy pocas personas habrían podido superar, porque amas de verdad y no tienes en ti ninguna huella de rencor ni nada. En cambio, yo sí siento rencor, sí siento miedo. Tú has luchado por convertir en realidad la vida que tanto has soñado vivir con Artemisa y yo no puedo hacer eso porque no me siento capaz de luchar. Me da miedo ser feliz o creer que lo puedo ser. Sé que el problema es mío, evidentemente, y que tú no tienes la culpa de mis frustraciones; pero necesito buscar a alguien en quien se refleje todo lo que yo quiero conseguir para sentirme más fuerte. No tengo nada más que decir. Sólo quiero pedirte perdón otra vez. No voy a hablar más de ti, ni para bien ni para mal, y tampoco hablaré con mi hermana si sé que no me siento bien, si no voy a ser capaz de mantener con ella una conversación sosegada. Perdóname.”
Tengo que reconocer que me afectó muchísimo la confesión de Casandra. No supe qué decirle y sólo pude aceptar su perdón. Al final, le dije que, en vez de echarnos cosas en cara, podía hablar con nosotras y confesarnos lo que sentía. También la animé a luchar por lo que de verdad quiere sin sentir miedo, que la vida está para vivirla, no para soñarla.
Me reconoció que lo que la amargaba más era estar enamorada de alguien que está tan lejos, pero también me contó que estaba hablando con Gabriel de la posibilidad de que él vaya un tiempo a Manresa. Cuando acabamos de hablar ella y yo, entonces se sumó Artemisa a la conversación y Casandra nos explicó que ella no se atrevía a dejarlo todo por venir a vivir aquí a Galicia si aún no había convivido mucho tiempo con mi primo y no sabía con certeza si eran compatibles. No le sale confiar en el amor y es algo comprensible después de haber sufrido tanto. Por eso, van a hacer eso, vivir unos meses juntos, pero, para eso, tiene que desplazarse Gabriel. ¿Por qué siempre tenemos que ser los gallegos quienes abandonamos nuestra tierra? ¿Por qué, siendo nosotros quienes estamos tan vinculados a nuestra tierra, no son los demás quienes vienen a Galicia?
Al final, la conversación acabó muy bien y parece que Casandra va a cambiar de actitud, pero la verdad es que no confío nada en ella, aunque eso no se lo he dicho a Artemisa.
También quería contar que Artemisa y yo ya tenemos fecha para nuestra boda. Cuando Artemisa me dijo qué fecha le habían propuesto, yo me eché a reír nerviosa porque no podía creerlo. Por una semana, no nos casamos el día de mi cumpleaños. Nos casaremos el diecinueve de octubre. Ya hemos de ir pensando en todas las cosas, aunque va a ser una boda muy sencilla celebrada en la aldeíña, por supuesto, en el lugar en el que Artemisa me preguntó si quería casarme con ella.
Hay muchos motivos para estar felices. Por eso quería arreglar las cosas cuanto antes con Casandra, porque no puedo soportar que Artemisa esté tristiña. Quiero que sea feliz, que ambas seamos felices, para siempre.
Y, dentro de poquiño, Laila vivirá con nosotras. Estamos tramitando todo lo necesario para que pueda vivir en nuestra casiña.
 


 

2 comentarios:

  1. Escribo este comentario de una forma especial, con un sentimiento distinto.Es que, siento que hay un paréntesis, que el próximo capítulo las cosas serán muy diferentes, que es como el final de una temporada. Quizás escribas el sábado, o quizás a la vuelta por no tener tiempo, pero siento que es un punto y a parte. Eso se reflejará en el próximo capítulo, estoy seguro. Ese final, hablando de Laila, es como un pequeño adelanto, una pincelada de lo que cambiarán las cosas, a mejor, a mucho mejor, claro está. No te puedo ocultar que me encantará leer el próximo capítulo, será especial.

    Me gustan las reflexiones de Agnes, ya lo sabes.Esto que dice sobre la tristeza buena, me parece muy interesante. Es verdad, pensamos directamente que la tristeza es mala, la rechazamos, pero forma parte de la vida, y no siempre es mala.

    Es normal lo que cuenta, que es feliz, pero que a veces, según que momentos, le da ganas de huir, escapar. A todos nos ocurre, e incluso, en los momentos más felices. ¡Somos así de raros los humanos! Jajajaja. Fuera bromas, es verdad que ocurre y como muy bien dice Agnes, con estar un par de horas solas, se revitaliza y se le pasa.

    Casandra se las trae. Vale, entiendo que se sienta sola, que lo esté pasando mal, que eche de menos a Gabriel y que sufra por amor, que eche en falta a su hermana...¡pero todo eso no justifica que ataque a Agnes! Ella no tiene nada que ver con todo eso, ni Artemisa. Me encanta que Agnes haya dado un carpetazo sobre la mesa y de golpe, haya acabado con este tema. Pocas veces la he visto tan decidida a solucionar un conflicto sin tapujos. Es que le duele, se trata de Casandra, le tiene cariño y han pasado muchas cosas juntas. Yo no le encuentro justificación y me gusta cuando le ha dicho que un perdón no es suficiente, que no le vale. Su disculpa sin embargo me ha gustado, ha sido sincera, y eso es bueno. Agnes ha acabado de golpe con toda esa tontería, estaba claro que no podía dejar pasar ni una más y que lo quería arreglar. Le ha dado una lección a Casandra, otra lección más de vida. Espero que esto lo cambie todo, que recapacite de verdad y se deje de tantas tonterías. Espero también que tome decisiones, que luche por su amor. Otro tema que me apasiona es la boda, ¡será en octubre! Es yo creo que el mes perfecto, estoy deseando que llegue ese momento.

    Otro capítulo fantástico, con el que me lo he pasado genial. He visto una Agnes valiente, decidida y dispuesta a ser feliz, solucionando problemas como jamás la había visto. Espero poder leer pronto un próximo capítulo. Como siempre, es un placer leerte.

    ResponderEliminar
  2. Decía mi padre que cuando dos se casan no solo lo hacen los contrayentes, sino también sus familias, y efectivamente algo de eso hay. Agnes ha demostrado una inteligencia emocional fuera de lo común cuando ha plantado cara a Casandra del modo que lo ha hecho, y sorprendentemente esta ha reaccionado bien, reconociendo que en la base de toda su animadversión está la envidia.Posiblemente Agnes y Casandra siempre van a tener sus diferencias, pero a partir de ahora la relación va a ser diferente, porque ambas se conocen mejor, y en cierto modo dejará de tener sentido el enfadarse. Es comprensible que Casandra culpe a Agnes por el alejamiento físico y mental de Artemisa, ya que sin duda esa fue la razón de su emigración a Galicia, desde su punto de vista, no exento de egoísmo, todo habría sido mejor para ella si Agnes no hubiera aparecido, aunque por otro lado tampoco habría conocido a Gabriel, así que lo justo sería también reconocerle esa feliz circunstancia.

    Me ha gustado que Agnes se exprese en gallego cuando llega la hora de cantarle las cuarenta a Casandra: Evidentemente, non me daba a gana de falarlle en castelán porque estaba moi nerviosa e sabía que, se falaba na súa lingua (ou na súa segunda lingua, xa que ela adoita falar en catalán), non me sairía dicirlle todo o que lle quería dicir.

    Sin duda, Casandra recibió el mensaje con mucha más fuerza expresado en gallego.

    Y vemos, en fin, cómo la vida de esta pareja protagonista disfruta de una felicidad real, que se va a culminar en la boda, pero que no es una falsa retahíla de sucesos edulcorados, porque la vida real no es así, nunca nos van a faltar sinsabores, y es misión nuestra que no nos echen a perder lo importante, en este sentido queda claro que el asunto de Casandra, por más que sea serio e importante, no eclipsa el amor de Agnes y Artemisa, así que por ese lado me quedo tranquilo. Quizá es eso lo que más me gusta de la historia, que la encuentro real, con un amor que está a prueba de sinsabores, y por eso mismo vale más y resulta más admirable.

    Ojalá lleguen al día de la boda con su amor intacto, ambas se lo merecen.

    ResponderEliminar