Hai ben semanas
que non escribía no meu diario. Non escribía porque non me prestaba sentar
diante do ordenador ou dunha folla en branco e comezar a falar da miña vida.
Falar da miña vida era falar dos sentimentos que daquela me enchían a ialma.
Non quería falar do que estaba a vivir. Había por dentro de min unha treboada
que contrastaba moito coa luz que enchía a nosa vida toda. Mais, mesmo nos
momentos máis felices da nosa existencia, hai treboadas que tentan desfacer a
luz que alumea os nosos días. Ás veces, esas treboadas aparecen tan de súpeto
que cremos que non poderemos atopar a forza que nos permita loitar contra elas
ou o refuxio no que poidamos protexernos da súa violencia, pero o tempo vaiche
dando eses folgos que cres que che fallan e, devagariño, vas entendendo que ren
é tan imposíbel nin tan terríbel como parece.
O mes de marzo foi
moi estraño. Estivo cheo de contradicións, de momentos de euforia e tamén de
momentos de desesperación. Houbo choiva, incendios, prantos, risos... Houbo
moitas sorpresas e tamén bendicións que axitaron o noso presente. Hai cousiñas
que Artemisa leva peor ca min e outras que eu levo peor ca ela. Imos combinando
os nosos sentimentos para loitar xuntas contra as dificultades.
O mes de marzo foi
estraño para nós sobre todo porque, á fin, Laila comezou a vivir connosco. A
súa presenza enche de luz os nosos días. É unha cadeliña moi tenra e agarimosa
que non nos deixa de amosar canto nos quere, aínda que hei de dicir que comigo ten
unha relación un pouquiño máis especial que con Artemisa; o cal me abraia
moitísimo porque eu estaba segura de que Artemisa e máis ela estarían moi
unidas, xa que era Artemisa quen, nun principio, estaba interesada en adoptala;
pero, co paso dos días, eu fun dándome de conta de que entre Laila e máis eu,
inesperadamente, estaba xurdindo un vencello moi bonito e forte. Agora, ela non
pode estar nun lugar no que eu non estea. Na cafetaría, teño que ir visitándoa
de cando en vez para que estea tranquila. Se o fai Artemisa, non está tan
acougada. Na cafetaría, queda nun cuartiño que lle preparamos a ela, no que ten
a súa camiña, os seus xoguetes, onde lle damos de comer e de beber... Artemisa
quérea moitísimo, pero eu estoume desvivindo por ela e non me custa facelo
porque a quero moito, realmente, máis do que pensaba que a querería. O corazón
parece ir só, de xeito independente, e non podemos prever como vai reaccionar.
En realidade, estou cada vez máis convencida de que non podemos controlar ren
de nós, practicamente ren, porque podemos domear os nosos pensamentos
aprendendo a facelo, pero, despois, a nosa mente reacciona como lle peta,
botando polo chan todo o esforzo que fixemos por estar ben. E foi o que me
ocorreu a min en marzo, a finais de marzo, unha semana despois dos últimos incendios
que houbo en Galicia. Houbo, de novo, incendios moi fortes en Rianxo esta vez.
Eu pensaba que podería seguir vivindo como se ren tivese ocorrido. Xa houbo
incendios antes namentres Artemisa e máis eu xa estabamos vivindo eiquí en
Galicia. Estes, evidentemente, afectábanme moito, pero axiña atopaba os azos
para superar esa tristura e seguía vivindo salientando decotío todas as cousas
boas que temos na nosa vida; mais esta última vez foi todo moi distinto. Eu nin
tan sequera podía prever que iso ocorrería. Foi como se houbese algo por dentro
de min que eu non podía domear. E agora estou segura de que a miña doenza non
me pertence nin eu lle pertenzo a ela, non a podo domear porque non é algo
relacionado comigo. Quero dicir que, por moi ben que eu me poida sentir, ela
vive libre, facendo o que lle peta. Estoupei sen que puidese saber que me
estaba a ocorrer. Sei que podemos loitar contra a ansiedade cando notamos que
vén, cando intuímos a súa presenza; pero isto non é posíbel sempre. Hai veces
nas que a ansiedade é moito máis forte que nós. Apodérase da nosa ialma sen que
poidamos facer ren. Queremos loitar contra ela, pero de súpeto ela volveunos
débiles, fráxiles. Sentinme de repente tan fráxil que pensei que, esa vez, a
miña vida marcharía de min para sempre, que morrería, que afogaría nese ataque
de ansiedade tan forte que desfixo por completo a pouquiña estabilidade que me
quedaba eses días. Eu seguía vivindo malia sentirme tristeiriña, pero tampouco
lle daba importancia a esa tristura porque, dende que vivimos eiquí en Galicia,
para min non houbo ren que puidese desfacer a beleza da nosa vida, porque eu me
sentía feliz estando onde estamos, porque eu cría que vivir en Galicia xa
abondaba para afastar a miña doenza para sempre; pero ren diso foi certo. A
miña doenza non desapareceu definitivamente, tal como afirmou tantas veces
Casandra; quen, por certo, ultimamente está irrecoñecíbel. Mesmo leva sen falar
con Artemisa dende que eu sufrín ese ataque tan forte.
Non obstante, hai
algo do que non dubido en absoluto e é que, eiquí en Ourense, non me sinto
débil, sei que podo loitar contra a ansiedade e contra a tristura que me
queiran facer caer. Sei que podo loitar contra todas as dificultades porque
estou na miña terra. A miña doenza non ten tanta forza eiquí. Eiquí non vai
poder comigo. Pode facerme perder o control da miña ialma, pódeme tirar a
serenidade, pero non me vencerá. Fóra de Galicia, eu xa estaría afundida. Agora
non me sinto afundida, malia estar máis sensíbel ante calquera cousa, malia
saber que me teño que coidar moito porque calquera estímulo me pode facer
perder a calma; pero non me sinto afundida. Quero seguir loitando pola miña
vida porque a amo, amo a miña vida como non o facía dende que era cativa. Amo o
que son eiquí en Galicia, o que teño, o que vivo, amo todo o que forma a miña
vida. Estou con Artemisa no lugar ao que pertenzo, vivindo cunha cadeliña que ten
dentro de si todo o amor do mundo. Miña nai e máis eu levámonos mellor que
nunca. Si é certo que estou doente, que podo ter ataques de ansiedade de cando
en vez, pero iso non me fai débil nin menos feliz. Si me amola, e moito, que
teña que estar sempre pendente do meu estado de ánimo, pero tampouco podo
permitir que ese detalle escureza a miña vida. Hai persoas que teñen problemas
internos que lles duran toda a vida e seguen vivindo felices, levando enriba ou
dentro iso que lles pode amolar de cando en vez.
Fóra de Galicia,
eu non tería sido quen de recuperar a calma que preciso para seguir vivindo.
Ese ataque tan forte de ansiedade me tería vencido. Tería perdido a calma e
seguramente tería acabado pechada, de novo, no hospital. Esta vez, axiña souben
que precisaba para recuperarme. Quería estar tranquila na aldea só uns días,
pero tamén sabía que precisaba traballar para recuperarme antes. Os días que
pasei na aldea axudáronme moitísimo. Estar tranquila alí coa miña nai, Artemisa
e máis Laila axudoume moito máis do que me podería ter axudado calquera
menciña. Sei que, cando me levaron ao hospital, me deron algunha menciña para
axudarme a acougarme, pero foi algo puntual.
Sei que perdín a
calma por completo cando vin que unha enfermeira tentaba levarme a algún lugar
no que eu non quería estar. Axiña pensei que me querían afastar da miña vida
para levarme, de novo, a un hospital no que me querían encerrar; pero, ao
instante, deime de conta de que estaba moi trabucada cando vin ao doutor que
nos atende a Artemisa e máis a min. Tamén sei que perdín a consciencia cando
iamos na ambulancia porque o medo ma tirou, pero recupereina cando notei que
alguén me tomaba con coidado da man e me chamaba con agarimo e dozura. Era o
noso doutor. El, axiña, díxome que non me levarían a ningures, que só quería
que me acougase. Díxome que Artemisa estaba fóra agardándome e que podería
voltar á miña casa en canto me sentise ben. Iso calmoume moitísimo, aínda que
nos custou moito domear o ritmo ao que me latexaba o corazón.
Pero todo pasou.
Artemisa entrou na consulta do doutor cando me sentín ben e voltamos á nosa
casa. O meu tío Damián veunos buscar a Ourense e levounos á aldeíña. Alí
estivemos unha semana, aínda que Artemisa ía traballar todos os días. Silvia
portouse moi ben comigo, con moita comprensión, e amosoume que é unha amiga de
verdade. Cando o doutor me deu a alta, ela, igualmente, pediume que estivese na
miña casa uns días máis para que acabase de recuperarme definitivamente.
Agradézolle moitísimo que fose tan comprensiva comigo. Ademais, non me
descontou ren do xornal.
Aínda non estou
moi ben, pero sei que isto que sinto non ten importancia. En Galicia, a miña
doenza non me parece nada ameazante. É algo máis da miña vida que só está aí
agardándome para amolarme, pero non poderá comigo. Esta convicción xamais a
tiven fóra de Galicia. Fóra de Galicia, sempre me sentín ren, fráxil, unha
pinga de auga que o vento podía levar onde quixer sen importar nada, nin a súa
vida nin nada. Eiquí sei que son máis forte. Miro ao meu redor e atopo na
beleza de Ourense e da miña aldea a forza que preciso para loitar, para ser
forte. Miro a Artemisa aos ollos e atopo axiña a razón da miña existencia. Sei
que Artemisa está moi desacougada por min. Decotío quere falar do tema. Pensa
que falar do tema me vai ben, que falar do que sinto conseguirá desfacer esta
estraña crise que estou vivindo; pero non é verdade. Falando disto, todo medra.
Medran os sentimentos complicados. Paréceme que, falando do que me ocorreu hai
un mes, podemos chamar á ansiedade de novo. Emporiso, prefiro seguir vivindo
coma se ren tivese existido. Falar do que me ocorreu e dicir que teño outra
crise é coma tocar decotío unha ferida que sangrou moito no seu momento. Pode volvernos
sangrar de novo e non quero que iso ocorra. Sei que estarei ben se non falamos
do tema.
Díxenllo moitas
veces, pero Artemisa pensa que non quero falar do tema porque teño medo a
recoñecer o que me está a pasar. Si é certo que, ao principio, gañaba moito
medo cando pensaba que estaba sufrindo unha crise en Galicia, pero, co paso dos
días, souben que nada me vencería, que non pagaba a pena darlle tanta
importancia a isto.
E, por ese motivo,
xa non falarei máis do que me ocorreu. Agora só quero contar que me atopo nun
momento moi bonito da miña vida. Hai tristura e nervios, pero como na vida de
calquera persoa. Eu non vou ser distinta por ter ansiedade ou por ser máis
sensíbel. Cando note que preciso tranquilidade, buscareina, e nada irá mal,
todo irá ben. Seino, sei que todo irá ben porque estou na miña terra, porque a
miña terra me dá unha forza que ningún sitio me podería dar, porque sei que
eiquí son eu de verdade e saber quen son axúdame a ter azos para loitar. Nunca
máis me perderei de novo na miña doenza como me pasou tantas veces. Nunca máis
desaparecerei. Eiquí en Ourense, xunta Artemisa, sempre serei quen quero e debo
ser.
Lunes, 22 de
abril de 2019
Hace muchas semanas que no escribía en mi diario. No escribía porque
no me apetecía sentarme delante del ordenador o de una hoja en blanco y
comenzar a hablar de mi vida. Hablar de mi vida era hablar de los sentimientos
que entonces me llenaban el alma. No quería hablar de lo que estaba viviendo. Había
por dentro de mí una tormenta que contrastaba mucho con la luz que llenaba
nuestra vida toda. Mas, incluso en los momentos más felices de nuestra
existencia, hay tormentas que intentan deshacer la luz que ilumina nuestros
días. A veces, esas tormentas aparecen tan de súbito que creemos que no
podremos encontrar la fuerza que nos permita luchar contra ellas o el refugio
en el que podamos protegernos de su violencia, pero el tiempo va dándote esas
fuerzas que crees que te faltan y, poquiño a poco, vas entendiendo que nada es
tan imposible ni tan terrible como parece.
El mes de marzo fue muy extraño. Estuvo lleno de contradicciones, de
momentos de euforia y también de momentos de desesperación. Hubo lluvia,
incendios, llantos, risas... Hubo muchas sorpresas y también bendiciones que
agitaron nuestro presente. Hay cosiñas que Artemisa lleva peor que yo y otras
que yo llevo peor que ella. Vamos combinando nuestros sentimientos para luchar
juntas contra las dificultades.
El mes de marzo fue extraño para nosotras sobre todo porque, al fin,
Laila comenzó a vivir con nosotras. Su presencia llena de luz nuestros días. es
una perrita muy tierna y cariñosa que no nos deja de demostrar cuánto nos
quiere, aunque he de decir que conmigo tiene una relación un poquiño más
especial que con Artemisa; lo cual me asombra muchísimo porque yo estaba segura
de que Artemisa y ella estarían muy unidas, ya que era Artemisa quien, en un
principio, estaba interesada en adoptarla; pero, con el paso de los días, yo
fui dándome cuenta de que entre Laila y yo, inesperadamente, estaba surgiendo
un vínculo muy bonito y fuerte. ahora, ella no puede estar en un lugar en el
que yo no esté. En la cafetería, tengo que ir visitándola de vez en cuando para
que esté tranquila. Si lo hace Artemisa, no está tan sosegada. En la cafetería,
se queda en un cuartiño que le preparamos a ella, en el que tiene su camiña,
sus juguetes, donde le damos de comer y de beber... Artemisa la quiere
muchísimo, pero yo estoy desviviéndome por ella y no me cuesta hacerlo porque
la quiero mucho, realmente, más de lo que pensaba que la querría. El corazón
parece ir solo, de modo independiente, y no podemos prever como va a
reaccionar. En realidad, estoy cada vez más convencida de que no podemos
controlar nada de nosotros, prácticamente nada, porque podemos dominar nuestros
pensamientos aprendiendo a hacerlo, pero, después, nuestra mente reacciona como
le da la gana, echando por el suelo todo el esfuerzo que hicimos por estar
bien. Y fue lo que me ocurrió a mí en marzo, a finales de marzo, una semana
después de los últimos incendios que hubo en Galicia. Hubo, de nuevo, incendios
muy fuertes en Rianxo esta vez. Yo pensaba que podría seguir viviendo como si
nada hubiese ocurrido. Ya hubo incendios antes mientras Artemisa y yo ya estábamos
viviendo aquí en Galicia. Éstos, evidentemente, me afectaban mucho, pero
enseguida encontraba el ánimo para superar esa tristeza y seguía viviendo
destacando continuamente las cosas buenas que tenemos en nuestra vida; mas esta
vez fue todo muy distinto. Yo ni tan siquiera podía prever que eso ocurriría. Fue
como si hubiese algo por dentro de mí que yo no podía dominar. Y ahora estoy
segura de que mi enfermedad no me pertenece ni yo le pertenezco a ella, no
puedo dominarla porque no es algo relacionado conmigo. Quiero decir que, por
muy bien que yo pueda sentirme, ella vive libre, haciendo lo que le da la gana.
Exploté sin que pudiese saber lo que estaba ocurriéndome. Sé que podemos luchar
contra la ansiedad cuando notamos que viene, cuando intuimos su presencia; pero
esto no es posible siempre. Hay veces en las que la ansiedad es mucho más
fuerte que nosotros. Se apodera de nuestra alma sin que podamos hacer nada. Queremos
luchar contra ella, pero de súbito ella nos volvió débiles, frágiles. Me sentí
de repente tan frágil que pensé que, esa vez, mi vida se marcharía de mí para
siempre, que moriría, que me ahogaría en ese ataque de ansiedad tan fuerte que
deshizo por completo la poquiña estabilidad que me quedaba esos días. Yo seguía
viviendo a pesar de sentirme tristiña, pero tampoco le daba importancia a esa
tristeza porque, desde que vivimos aquí en Galicia, para mí no hubo nada que
pudiese deshacer la belleza de nuestra vida, porque yo me sentía feliz estando
donde estamos, porque yo creía que vivir en Galicia ya bastaba para alejar mi
enfermedad para siempre; pero nada de eso fue cierto. Mi enfermedad no ha
desaparecido definitivamente, tal como afirmó tantas veces Casandra; quien, por
cierto, últimamente está irreconocible. Incluso lleva sin hablar con Artemisa
desde que yo sufrí ese ataque tan fuerte.
No obstante, hay algo de lo que no dudo en absoluto y es que, aquí en
Ourense, no me siento débil, sé que puedo luchar contra la ansiedad y contra la
tristeza que quieran hacerme caer. Sé que puedo luchar contra todas las
dificultades porque estoy en mi tierra. Mi enfermedad no tiene tanta fuerza
aquí. Aquí no podrá conmigo. Puede hacerme perder el control de mi alma, puede
quitarme la serenidad, pero no me va a vencer. Fuera de Galicia, yo ya estaría
hundida. Ahora no me siento hundida, pese a estar más sensible ante cualquier
cosa, pese a saber que tengo que cuidarme mucho porque cualquier estímulo puede
hacerme perder la calma; pero no me siento hundida. Quiero seguir luchando por
mi vida porque la amo, amo mi vida como no lo hacía desde que era niña. Amo lo
que soy aquí en Galicia, lo que tengo, lo que vivo, amo todo lo que forma mi
vida. Estoy con Artemisa en el lugar al que pertenezco, viviendo con una
perrita que tiene dentro de sí todo el amor del mundo. Mi madre y yo nos
llevamos mejor que nunca. Sí es cierto que estoy enferma, que puedo tener
ataques de ansiedad de vez en cuando, pero eso no me hace débil ni menos feliz.
Sí me fastidia, y mucho, que tenga que estar siempre pendiente de mi estado de
ánimo, pero tampoco puedo permitir que ese detalle oscurezca mi vida. Hay
personas que tienen problemas internos que les duran toda la vida y siguen
viviendo felices, llevando encima o dentro eso que puede molestarlos de vez en
cuando.
Fuera de Galicia, yo no habría sido capaz de recuperar la calma que necesito
para seguir viviendo. Ese ataque tan fuerte de ansiedad me habría vencido. Habría
perdido la calma y seguramente habría acabado encerrada, de nuevo, en el hospital.
Esta vez, enseguida supe qué precisaba para recuperarme. Quería estar tranquila
en la aldea sólo unos días, pero también sabía que precisaba trabajar para
recuperarme antes. Los días que pasé en la aldea me ayudaron muchísimo. Estar
tranquila allí con mi madre, Artemisa y Laila me ayudó mucho más de lo que me
podría haber ayudado cualquier medicina. Sé que, cuando me llevaron al
hospital, me dieron alguna medicina para ayudarme a sosegarme, pero fue algo
puntual.
Sé que perdí la calma por completo cuando vi que una enfermera intentaba
llevarme a algún lugar en el que yo no quería estar. Enseguida pensé que
querían alejarme de mi vida para llevarme, de nuevo, a un hospital en el que
querían encerrarme; pero, al instante, me di cuenta de que estaba muy
equivocada cuando vi al doctor que nos atiende a Artemisa y a mí. También sé
que perdí la consciencia cuando íbamos en la ambulancia porque el miedo me la
quitó, pero la recuperé cuando noté que alguien me tomaba con cuidado de la
mano y me llamaba con cariño y dulzura. Era nuestro doctor. Él, enseguida, me
dijo que no me llevarían a ninguna parte, que sólo quería que me tranquilizase.
Me dijo que Artemisa estaba fuera esperándome y que podría volver a mi casa en
cuanto me sintiese bien. eso me calmó muchísimo, aunque nos costó mucho dominar
el ritmo al que me latía el corazón.
Pero todo pasó. artemisa entró en la consulta del doctor cuando me
sentí bien y volvimos a nuestra casa. Mi tío Damián vino a buscarnos a Ourense
y nos llevó a la aldeíña. Allí estuvimos una semana, aunque Artemisa iba a
trabajar todos los días. Silvia se portó muy bien conmigo, con mucha
comprensión, y me ha demostrado que es una amiga de verdad. Cuando el doctor me
dio el alta, ella, igualmente, me pidió que estuviese en mi casa unos días más
para que acabase de recuperarme definitivamente. Le agradezco muchísimo que fuese
tan comprensiva conmigo. Además, no me ha descontado nada del sueldo.
Todavía no estoy muy bien, pero sé que esto que siento no tiene
importancia. En Galicia, mi enfermedad no me parece nada amenazante. Es algo
más de mi vida que sólo está ahí aguardándome para molestarme, pero no podrá
conmigo. Esta convicción jamás la he tenido fuera de Galicia. Fuera de Galicia,
siempre me sentí nada, frágil, una gota de agua que el viento podía llevar
donde quisiese sin importar nada, ni su vida ni nada. Aquí sé que soy más
fuerte. miro a mi alrededor y encuentro en la belleza de Ourense y en mi aldea
la fuerza que preciso para luchar, para ser fuerte. Miro a Artemisa a los ojos
y encuentro enseguida la razón de mi existencia. Sé que Artemisa está muy
preocupada por mí. Continuamente quiere hablar del tema. Piensa que hablar del
tema me hace bien, que hablar de lo que siento conseguirá deshacer esta extraña
crisis que estoy viviendo; pero no es verdad. Hablando de esto, todo crece. Crecen
los sentimientos complicados. Me parece que, hablando de lo que me ocurrió hace
un mes, podemos llamar la ansiedad de nuevo. Por eso, prefiero seguir viviendo como
si nada hubiese existido. Hablar de lo que me ocurrió y decir que tengo otra
crisis es como tocar continuamente una herida que sangró mucho en su momento. Puede
volver a sangrarnos de nuevo y no quiero que eso ocurra. Sé que estaré bien si
no hablamos del tema.
Se lo he dicho muchas veces, pero Artemisa piensa que no quiero hablar
del tema porque tengo miedo a reconocer lo que me está pasando. Sí es cierto
que, al principio, sentía mucho miedo cuando pensaba que estaba sufriendo una
crisis en Galicia, pero, con el paso de los días, supe que nada me vencería,
que no merecía la pena darle tanta importancia a esto.
Y, por ese motivo, ya no hablaré más de lo que me ocurrió. Ahora sólo
quiero contar que me encuentro en un momento muy bonito de mi vida. Hay
tristeza y nervios, pero como en la vida de cualquier persona. Yo no voy a ser
distinta por tener ansiedad o por ser más sensible. Cuando note que preciso
tranquilidad, la buscaré, y nada irá mal, todo irá bien. Lo sé, sé que todo va
a ir bien porque estoy en mi tierra, porque mi tierra me da una fuerza que
ningún sitio podría darme, porque sé que aquí soy yo de verdad y saber quién
soy me ayuda a tener ánimo para luchar. Nunca más me perderé de nuevo en mi
enfermedad como me pasó tantas veces. Nunca más desapareceré. Aquí en Ourense,
junto a Artemisa, siempre seré quien quiero y debo ser.
Hay que ver, estaba la entrada colgada de hace muchos días y yo en babia, ¡y me lo habías dicho! He disfrutado mucho la vuelta de Agnes, pues sus entradas son siempre garantía de emoción, de sensibilidad. Me habría gustado una vuelta más feliz, pero creo que dentro de lo ocurrido, Agnes saca fuerzas y mira la vida de otra manera.
ResponderEliminarEn primer lugar está Laila, que sin duda es un motivo más para luchar, un ser más al que amar y que le llena la vida de alegría y amor. Esto quizás no se lo esperaba, Artemisa estaba más entusiasmada con la idea de tener una perrita, y por eso yo creo que la vinculación y el amor entre Agnes y Laila es mucho más fuerte.
Por otro lado los incendios. Era normal que esto le pasara factura, y creo que ha sido la causa, o al menos casi toda, de que haya enfermado. Ha sido un brote, puntual, pero lo suficiente fuerte como para desestabilizar su vida y la de Artemisa. Por cierto, Casandra ya le vale, que ni es capaz de llamar para ver como está Agnes...está irreconocible.
Otra cosa positiva que cuenta es que de estar viviendo fuera de Galicia, no habría sido capaz de recuperar la calma y estaría todavía muy mal. Por eso está positiva, quitándole importancia a lo ocurrido. Es verdad eso que dice, que si no lo hablas, parece que nunca ha sucedido, y si lo hablas, le das más importancia y lo haces más realidad. Los fantasmas del pasado regresan y la asustan, intentan que pierda la cordura, haciéndole creer que volverá a aquel terrible lugar, pero menos mal que el doctor le hace comprender que no ocurre nada y se tranquiliza. Esos miedos siempre le perseguirán, es una lucha continua. Un capítulo muy intenso que me he leído en un momento. ¡Por fin Agnes está de vuelta!
Es curioso cómo el periodo crítico, la recaída de Agnes, es vivida con menos dramatismo por ella misma que a través de los ojos de Artemisa. Aunque parece una paradoja, en realidad no lo es tanto, porque nosotros mismos sabemos el alcance de lo que nos ocurre, los demás solo lo suponen a través de los datos disponibles, pero no lo saben de verdad, de ahí que muchas veces desde fuera las cosas parezcan peor que desde dentro.
ResponderEliminarDicho esto, Agnes sin duda ha sufrido una sacudida que ha puesto en jaque toda su energía vital; pero, por suerte, su vida no es ahora el erial desastroso de sus peores momentos, yo creo que, pase lo que pase, no volverá a caer en el pozo negro en el que llegó a estar, y eso, de alguna manera, ella misma lo sabe. Ahora está Artemisa, y vive en su Galicia tan amada, eso le da una esperanza de la que antes careía...
Aínda non estou moi ben, pero sei que isto que sinto non ten importancia. En Galicia, a miña doenza non me parece nada ameazante. É algo máis da miña vida que só está aí agardándome para amolarme, pero non poderá comigo.
Incluso está Laila. Qué bien que pueda tenerla tan cerquita durante las horas de trabajo, por su bien mismo y desde luego por el de la perrita, que no se merecería estar sola tantas horas.
Difieren las protagonistas acerca de si es necesario afrontar expresamente lo que está pasando Agnes; Artemisa, más directa pero también más simple, tiene muy claro que sí; Agnes, más astuta emocionalmente piensa que es mejor simplemente salir del trance y continuar avanzando: a enemigo que huye, puente de plata. Y esta vez estoy más de acuerdo con ella que con Artemisa.
El tiempo nos dirá si está en lo cierto.