DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 6 DE MAIO DE 2018

Domingo, 6 de maio de 2018

Debería estudar. Quedan soamente dous semanas para o exame das oposicións e tres para o do CELGA, pero tiven unha fin de semana tan atafegante e teño a mente tan cargada que, sinceramente, paso agora de me esforzar para entender cousas que non entendo nin aínda que as lea milleiros de veces. Acostumaba escribir en castelán aquí por se Artemisa quería ler as cousas que eu contaba, que adoitamos compartir as cousas que escribimos, pero estou tan farta xa de me esforzar por non falar a miña lingua coa xente que non a coñece nin a entende ben que xa sinceramente paso de todo, dáme igual todo. Ao carallo todo xa!

Quero contar moitas cousas, ou máis ben teño que explicar moitas cousas, pero non dispoño de moito tempo porque teño que axudar a Artemisa a preparar a cea e a comida de mañá, así que intentarei contar o máis esencial. A viaxe a Galicia foi marabillosa, pero a min agora me parece que está moi lonxe xa, que a vivín noutra dimensión, noutro tempo moi afastado destes momentos, porque o que vivín dende que chegamos ata agora foi abafante, non tivo nada a ver cos momentos que vivimos na viaxe, que a maioría foron marabillosos, mesmo os que vivimos na excursión que fixemos o domingo deica o mosteiro de San Pedro. Foi unha excursión fermosísima porque fomos polos bosques de Ourense, por un camiño de bosque, de fragas, con árbores autóctonas, da miña terra, todo verde, todo cheo de recendos deliciosos, de chuvia, de humidade, e eu sentíame tan viva... Había moito tempo que non me sentía tan ben, aínda que chovía moitísimo e mesmo caeu Sarabia, pero foi precioso todo, de verdade, e eu sentíame coma se volvese a eses tempos nos que eramos Galicia e máis eu soamente, sen precisar de ninguén máis, e así me sentía eu neses momentos, cando camiñabamos entre as árbores, sentíame libre, viva, comigo mesma de novo, despois de tanto tempo lonxe da maior parte do que son. Claro que compartín cos demais eses momentos, pero non me molestaba a súa presenza, e menos a de Artemisa, ao contrario, sentíame ben cando a miraba e sabía que estaba compartindo comigo eses momentos tan especiais.

Pero agora sinto que todo iso queda moi lonxe, que incluso me custa lembrar todo o que vivín alí aquí, neste lugar que tan pouco me gusta. O que é curioso é que nesta última viaxe non chorei case, soamente o domingo pola tarde porque ese día decatábame cada vez máis do pouco que me gusta estar aquí, e o sinto moitísimo cando estou en Galicia. Pensaba: canto me gusta estar aquí e que pouco me gusta estar alí, e así mesmo llo dixen a Artemisa cando me preguntou que me pasaba, que leva todos estes días preguntándome se me pasa algunha cousa, e claro que me pasa, pásanme moitísimas cousas que non lle podo dicir, e menos dende o que oín o venres pasado, este venres, pero diso falarei agora. Cando Artemisa preguntoume que me ocorría, eu díxenlle: o que me pasa é que cando estou aquí decátome do pouco que me gusta estar alí, e cando lle dixen iso non puiden evitar botarme a chorar.

Eu pensaba que Artemisa entendíame mellor que ninguén. Se ela non me entende, ninguén o fará entón, pero agora non teño moi claro se ela de verdade me entende. O outro día, como dixen, o venres, escoiteina falar coa súa irmá e escoitei que lle dicía que lle daba moito medo ir vivir a Galicia, que lle gustaba moito o seu traballo, que non me podía dicir que non se quere ir porque entón, di ela, me mataría de tristura. Oín como Casandra lle preguntaba se xa mo dixera isto, pero ela dixo que non, que non se atrevía, que me mataría se o facía. Non é que me mataría, é que directamente me estaría arrincando da miña alma todas as miñas ilusións. Agora non sei que pensar. É certo que non son quen de me ir e deixala aquí, pero tampouco sei que será da nosa vida entón se ela non quere vivir en Galicia, e iso que sei que a ela gústalle moito Galicia. A min recoñeceumo moitas veces e diante da súa irmá tamén fíxoo outras tantas, pero agora non sei que pensar. Non sei se merece a pena aguantar aquí, aturar todo o que teño que vivir aquí se ela non se quere ir, se para sempre imos estar aprazando o momento de nos ir porque ela ten medo, porque non quere abandonar o seu traballo. Eu entendo que non o queira facer, enténdoo perfectamente, pero entón me pregunto onde quedo eu, onde queda o que sempre desexei, onde quedan os meus soños, a miña vida. De verdade é máis importante para ela o seu traballo ca min? Se é así, pois non sei se paga a pena que estea con ela, non sei ata onde chega o seu amor, ese amor que ela asegura que sinte por min, non sei se tan forte é... Agora dubido de todo, de todo, e non podo evitar non ter ganas de falar con ela. Preguntoume se me pasaba algunha cousa con ela e díxenlle simplemente que estaba cansa, que non podía máis, que estou mesmo gobiada e sobrecargada, pero non sei se me creu. Tampouco sei, nestes momentos, se verdadeiramente me importa que me crea ou non.

E o que non podo aturar é afastarme de Galicia continuamente, ter que soportar a distancia, ter que aturar o feito de non poder estar alí se é o que máis desexo na miña vida. Tampouco sei por que nunca fun quen de loitar polos meus soños, por que sempre fun tan covarde...

Deixarei xa de escribir. Oxalá a próxima vez que escriba estea moito mellor. Agora xuro que collería un tren a Ourense e iríame pasando de todo, pero non son quen de abandonar así a Artemisa, aínda que sigo a me preguntar se paga a pena que renuncie a todo o que desexo... Xa non sei que crer.