Vin unha nena camiñando por un vieiro cheo de auga e de
flores, entre árbores floridas, baixo un ceo nubrado, gris, pero fermoso. Había
néboa ao seu redor, unha néboa que se esvaecía cando ela pasaba. Cantaban os paxariños
da mañá. Aínda era cedo, pero xa quería brillar o sol. De súpeto ela detívose
na metade do camiño para mirar ao seu redor e atopou unha pequena cova que
parecía chamala dende a distancia, agochada entre as árbores. Sen dubidar, ela
camiñou cara a esa cova que tanto reclamaba a súa atención. E camiñaba máis
rápido, cada vez máis rápido, correndo entre a brétema da mañá, esa brétema que
lle quería ocultar a corredoira que ela seguía coma se fose o camiño máis claro
do mundo. Ao fin conseguiu chegar, case sen folgos, pero chegou, e sentou no
chan respirando cada vez máis paseniñamente ata quedar acougada. O seu redor
era silandeiro, o silencio tecía a súa canción nas paredes escuras da cova,
pero ela non tiña medo. Non tiña medo porque alí, tan lonxe de calquera ollar,
de calquera persoa, sentíase moito máis protexida que en calquera outra parte.
Sabía que alí non lle ocorrería ningún mal. Os animais que vivían alí non eran
perigosos para ela, porque ela sabía falar con eles, sabía comprender a súa lingua
e, cando os miraba aos ollos, podía escoitar a voz da súa alma. Sabía se tiñan medo, se ían ledos, se estaban
tristeiros, se precisaban dalgunha cousa que ela podíalles proporcionar. Os
animais non a temían, nunca o fixeron, e por iso ela non tiña medo, porque
sabía que eles non lle farían dano.
Pero despois, cando pasaron uns cantos minutos case
infindos, ela levantouse do chan e comezou a camiñar outra vez, cara ao bosque,
saíndo da protectora cova que atopara, e entón volveu á corredoira, cada vez máis
estreita entre ás árbores. Camiñou durante horas, ata a anoitecida; pero a ela
non lle asustaba a noite, ao contrario, a ela gustáballe moito a noite. Sabía
comprendela, podía escoitar a voz da natureza no murmurio da auga, nos confíns
da soidade das fragas e tamén nos silandeiros rumores dos animais que voan polo
infindo ceo escuro da noite pecha.
Era unha noite sen luar, escura como ningunha, como a
primeira noite do mundo, da Historia, pero non tiña motivos para se desacougar.
Tampouco a esperaban en ningures, porque non tiña onde ir. Non tiña fogar. Fuxira
pola mañá do seu lar e xa non volveu e sabía que ninguén a buscaba, ninguén, e
non era porque a súa vida non lle importase a ninguén. Era porque todos os que
a coñecían sabían que ela soamente podía ser feliz e libre alí, neses bosques
que existen en Galicia, eses bosques infindos que tanto falan, que tanto
recenden a humidade, a vida.
E mirei a esa rapaciña aos ollos. Podía albiscar a súa
ledicia, o leda que camiñaba. E podía mirala aos ollos porque esa rapaza era
eu. Eu, cando tiña dez anos ou once anos, non importa. Era a nena que aínda
vive dentro de min, esa nena que xa non sabe falar, que soamente renace cando
estou na miña terra. E sentín que ela quería preguntarme por que non estaba
alí, qué me impedía voltar para sempre, pero non o fixo, e verdadeiramente o
agradecín, agradecín que non o fixese, porque tampouco lle sabería responder,
porque a resposta que eu lle podía dar ela non a podería entender.
E espertei sentindo que a metade da miña alma quedara
nese soño.
Cuando me he percatado que no podía seguir el texto con fluidez y no me estaba quedando con la esencia de lo escrito, he preferido traducirlo todo, para que no se me escape ni una palabra. Aunque leerlo en gallego es bonito, ya sabes que me gusta, es melódico, es agradable. Pero así, he podido leer sin preocuparme, para quedarme con la esencia de la entrada. Me odio, aunque he estado allí, pocas palabras se me han quedado grrrr, mala cabeza la mía.
ResponderEliminarAunque es una entrada muy corta, creo que es de una intensidad extrema. Es como un bombón de esos pequeñitos pero que están tan buenos que lo saboreas con mucho placer. El sueño de Agnes es muy significativo, su yo interior, la niña que fue, está confusa, está triste, desorientada...se pregunta que es lo que ocurre que todavía no ha vuelto. Ni ella misma sabe dar una respuesta a esa pregunta, una pregunta que finalmente no le plantea, para tranquilidad de Agnes, pues la respuesta no es sencilla.
Tengo que resaltar lo maravillosamente bien escrito que está, ya sé que te lo he dicho muchas veces y a riesgo de ser pesado, te lo tengo que decir. Todas las palabras elegidas para describir este sueño tan sobrecogedor son perfectas, son ideales. Has tejido con un hilo reluciente una tela preciosa que es imposible no disfrutar. ¡¡Me encanta!!
Muy bonita y emocionante entrada. Creo que lo que más me gusta es el pasaje de la cueva, un lugar donde se siente protegida, una metáfora tal vez de lo que niña misma es, alguien que está dentro de Agnes, que es a la vez refugiada y refugio, porque ella sigue siendo esa niña. Todos llevamos dentro esa llama de la infancia, está ahí, con sus ojos grandes y su alegría. Me ha gustado mucho también la alusión positiva a los animales, como seres de los que no se debe tener miedo, y cómo la niña sabe comunicarse con ellos, porque así, es, esa niña también se puede interiorizar como un animal, así lo han pensando tradicionalmente muchos pueblos, dentro de cada uno hay un animal, el nuestro, me da igual, o un niño, o las dos cosas. Y siempre tenemos dentro un refugio al que acceder, del que nadie nos puede echar y donde siempre estaremos protegidos. Gracias por recordárnoslo y por escribirlo de una forma tan bonita.
ResponderEliminar