Domingo, 17 de xuño de 2018
Estaba pensando, antes de poñerme a escribir, en que
moitas veces os sentimentos que nos enchen a alma condicionan profundamente os
nosos pensamentos e mesmo os nosos recordos vense influídos polo seu poder.
Tamén sentía un pouco de xenreira cando lembraba a cor coa que tinxín todo o
que escribín eu hai case dous anos xa de todo o que vivira cando morei na miña
terra ata os meus catorce anos e tamén experimentei impotencia por non poder
remediar xa iso, por ter escrito sobre a miña vida coa alma tan ferida. Xa non
se pode remediar, pero si é certo que agora, cando xa pasaron tantos anos deses
momentos, podo lembrar con moitísima máis dozura todo o que vivín e tamén podo
recoñecer que xustamente salientei as peores cousas que vivín porque estaba
aínda moi ferida por todo o que me fixo a miña nai e non só ela, senón tamén
todas as persoas que me coñecían, porque aínda sentía moitísima rabia por non
estar na miña terra, por non poder ter volto cando empecei a escribir todo iso,
porque non me podía desfacer de toda a tristura que me provocaba pensar no meu
fogar, na miña única terra, na miña familia, porque os botaba tanto en falla que
esa morriña tan forte desfacía calquera emoción bonitiña que puidese cubrir
esas lembranzas.
Sei que non podo remediar o que xa está escrito, que o
que escribín xa voou o abondo para convencer ás persoas que leron todo iso de
que xa non hai volta atrás, de que foi horríbel todo o que vivira na miña
nenez, pero ao menos quero deixar aquí plasmados os mellores recordos da miña
infancia, aínda que isto é unha tarefa moi longa que non poderei rematar hoxe.
Así que hoxe comeza unha nova andaina no meu diario. Quero que quede constancia
de todo o que vivín, pero con outros sentimentos. Ceibarei outros recordos dos
que nunca lle falei a ninguén, nin tan sequera a Artemisa, porque eran moi
meus, porque me protexían e me convencían de que ninguén me odiaba como eu
pensaba. Eu pensaba que todas as persoas que me coñecían me rexeitaban por ser
eu tan estraña, por ter eses ollos que tanto estarrecían a quen me mirase, por
ser tan silandeira e senlleira, por preferir estar soa, agás de cando tiñamos
que traballar no campo, na época de seitura, de malla e nas vendimas, momentos
nos que máis me sentía parte dunha familia, nos que me sentía importante e
parte deles, de todos eles, porque o tempo pasaba e a min non me importaba ter
as mans cheas de terra, de auga, de lama, mesmo de raíces, de estrume para lles
botar nas cortes aos animais. Lembro que a min sempre acudían as veciñas para
que me relacionase cos animais, a min sempre me pedían axuda cando algunha
vaquiña embravecía, e en moitísimas máis ocasións que nunca remataría de
describir, pero eu non era esa nena ignorada que pensaba que era cando ía
medrando e notaba que era diferente, moi diferente aos demais.
Lembro perfectamente que era eu mesma a que se afastaba
deles, a que pouco a pouco deixaba de participar nas tarefas do campo para me
agochar entre as árbores e buscar calquera recuncho no que pasar as horas
mentres lía o pensaba, porque a min gustábame pasar as horas pensando nas cousas,
sentindo, meditando sen saber que meditaba. Xa meditaba moito antes de que me
ensinasen a facelo gilbert e Gaia, moito antes de saber que iso que eu facía
tiña nome. Eu lembro que me fixaba sobre todo nas sensacións que me entregaba o
bosque, no que sentía cando o vento me acariñaba a pel, cando cheiraba o
recendo das flores, dos camiños, cando me sentía envolta na auga do río.
Pero non era diso do que quería falar. Tiña pensado
escribir sobre o que vivín eu cando aínda me faltaban dous anos para que a miña
nai me afastase da miña terra. Tiña doce anos cumpridos había moi pouco cando unha
veciña que vivía na nosa aldea acudiu a min para me pedir axuda, para
preguntarme algunhas cousas que ao principio eu non sabía contestar. Era a
primeira vez que alguén aproveitaba eses dons que eu tiña e que aos demais
tanto asustaban, era a primeira vez que era consciente de que non era eu a
única que coñecía o que eu sabía facer, o que podía facer, pero non podía
aceptar que alguén estivese a me pedir algo así. Era una muller máis nova cá miña
nai. Creo que no momento no que se achegou a min ela tiña vinte e cinco anos e era unha muller moi fermosa e simpática que sempre ía
leda, que gozaba moito da vida, pero a min me parecía que sempre estaba
tristeira, que agochaba unha nostalxia no seu ollar que a min facíame sentir
pequena. Entón ela esa mañá achegouse a min e con moita timidez, malia que
tamén con moita simpatía, preguntoume:
— Que,
Agnes, vas para Ourense?
— Vouche
—respondinlle eu sorrindo tamén con timidez, aínda que diante dela si me saía
falar máis que con calquera outra persoa—. Ti tamén vas?
— Vou
tamén. Vou deica alí para mercar algunhas cousiñas. Temos un bo anaquiño, eh?
— Témolo,
si, pero devagariño faise o camiño, non si?
Lembro que ela riu ao escoitar o meu comentario. Souben
que pensara que eu nunca camiñaba paseniñamente, que parecía que sempre quería
devorar as corredoiras cos meus pasos, pero non me dixo nada. Comezou a camiñar
xunta min e, cando levabamos máis de dez minutos andando, si rompeu ese
silencio no que nos atopabamos tan cómodas e preguntoume:
— E non
che parece que nunca chegas?
— Non mo
parece. Gústame moito esta estrada para camiñar. Éche moi tranquiliña.
— Écha, é
certo, pero non todos fan o que ti fas.
— E ti
vas a miúdo? Eu nunca te vira camiñar por aquí.
— Vou.
Cando che hei de facer algún recadiño, lévame o meu irmá, que traballa por alí,
pero despois sempre volvo camiñando porque el volta moi tarde xa, contra a
anoitecida.
— Eu
pasaría alí todo o día enteiro se non che estivese tan lonxe.
— Pero
tamén che gusta o bosque. Pasas alí as horas.
— Pásoas.
— E que
fas por alí? Se non queres responder, non te preocupes, que o entendo.
Non era que non quixese responder. Era que nunca me
fixeran esa pregunta antes e non sabía que contestar. Dubidaba de se lle dicir
a verdade, xa que tiña medo a que despois ela puidese ir coas miñas palabras e,
nunha desas veces que parolaba coas demais veciñas, dicir todo o que eu lle
explicara, pero tamén sabía que podía confiar nela. Non sei por que estaba tan
segura de que ela nunca me traizoaría. Era unha muller reservada con todo
aquilo que non era de seu.
— Gústame
moito a natureza —díxenlle con timidez—. Síntome tan libre entre as árbores que
non me preocupa nada e podo ler e pensar sen que ninguén me moleste nin me
interrompa.
— Enténdote,
a min tamén me pasa, pero heiche de facer tantas cousas todos os días que
parece que non teña tempo para nada.
Sentíame moi a gusto falando con ela. Parecía coma se
tivésemos falado moitísimas máis veces. Non obstante, eu notaba que me quería
preguntar algunha cousa que non se atrevía a me preguntar. As nosas
conversacións, malia seren agradábeis, acabábanse axiña, sen que ningunha das
dúas fixese nada por seguilas. Morrían no vento e o ar levábaas cara á nada, cara
a ningures, e entón o silencio volvía a se apoderar da nosa voz.
Pero sempre era ela quen o quebraba e, coa súa doce voz,
facíame sentir de novo acollida, nesa mañá de outono na que apenas quentaba o
sol. Miudiña era a súa luz, que caía paseniño do ceo, cunha cor dourada que se
reflectía na nosa pel. Ao fin, cando xa pensaba que Ourense nos recibiría coas
súas marabillosas pontes dende lonxe, ela volveu falarme, esta vez cunha
seguridade que desfixo todos os medos e a vergonza que aínda latexaban en min:
— Eu
coñecía moi ben á túa avoa, Agnes. Levábame moi ben con ela, o sabes, verdade?
— Seino.
— Eu era
moi nova cando morreu, pero ensinoume moitísimas cousas que nunca poderei
esquecer. Ela tamén me falou moito de ti e díxome que es unha rapaciña moi
especial que non todos saben coñecer.
— Sonche
estraña, é certo.
— Non es
estraña. Es distinta, es especial, es máxica. Sei que ti tes as mesmas
habilidades cá túa avoa. Ela tamén o sabía. Por iso, gustaríame moito falar
contigo, acougadamente, sen que sintas medo nin inseguridade. Eu entendo o que es,
asegúrocho, e non te xulgarei xamais.
Quedei abraiada, sen saber que dicir, cando escoitei as
súas palabras, as que me facían sentir entre acougada, acollida e estarrecida,
pois estremecíame que os demais soubesen tan ben como era eu e non quería que
risen de min, non quería que me coñecesen tan ben.
— Non
teñas medo, rapaciña —díxome apertándome as mans axiña que percibiu que eu
estaba asustada—. Eu non lle direi a ninguén nada do que falemos hoxe.
— Que
queres saber exactamente? —pregunteille sen mirala aos ollos.
— Ti
sabes falar cos mortos, non si? Coas ánimas.
— Non che
sei...
— Si
sabes, seino que sabes. Non te preocupes por nada, estou segura de que tes ese
don porque a túa avoa...
— Ela
tampouco sabía. As ánimas son as que queren falar connosco —contradíxena
asustada.
— Pero
contigo falan, Agnes.
— Falan,
de cando en cando... sen que eu queira.
— Por
iso. Preciso que intentes falar co meu mozo. Non sei se el está morto ou aínda
vive, Agnes.
— Entón
non poderei falar con el. Tampouco che sei invocar ás ánimas —murmurei cada vez
más estarrecida.
— Si
sabes. Só tes que pensalo. A xente coma ti ten unha facilidade abraiante para
se comunicar coas ánimas.
— Pero el
non che está morto.
— Ti
lembras de Manueliño? Do gaiteiro que viña tocar cando Xosé non podía, Xosé que
sempre está aquí dende hai anos, pois de cando en cando... pois che marcha con
algunha rapariga ou muller belida e non o vemos en semaniñas. Entón ven
Manueliño, lembras del?
— Lembro
del, si.
Ela tamén estaba moi nerviosa. Notábao no seu falar, que
se atropelaba, e nas palabras que saían interrompidas da súa gorxa, tinxidas
dunha morriña que quería virar en inocencia.
— Pois el
e máis eu estámosche namorados ou estabámolo... Agora nin sei, pois hai tantos
meses que non me escribe... Eu sei que sentía algo moi bonito por min.
— Cantas
veces estivestes xuntos?
— Pouquiñas,
en realidade, seica dúas ou tres veces, pero moi pouco tempo, érache todo tan
efémero cando estabamos xuntos...
— E el
prometeuche que voltaría?
— Prometeumo
e escribíame moito, cada semana tiña unha carta del, pero isto non o sabe
ninguén.
— Entón...
non che sei...
— Eu sei
que lle pasou algunha cousa.
— Ou non.
Seica fuxise.
— Non
fuxiu. Ti non sabes o que é o amor aínda, Agnes. Es moi nova para sabelo, pero,
cando alguén está namorado de ti e ollas no seu mirar, pois sabes que che di a
verdade, que nunca sería quen de te engadar.
— Non
namorei nesta vida, pero podo saber que é estalo.
— Podes,
si, pero...
— Intentarei
facer algo, pero non che podo asegurar ren.
Camiñamos en silencio, eu notando as grazas que ela me
daba, voando no ar estaban, silandeiras, pero eu podía escoitalas coma se
tivesen toda a voz do mundo. Despois desas palabras, eu xa non lle dixen nada
máis sobre iso. Comezamos a falar de Ourense, do bonita que era, dos recunchos
que máis nos gustaban, do que facía cada unha cando iamos. Quedamos en xantar
xuntas xa e buscar auga na Burga de abaixo e ambas as dúas voltamos esa tarde
cunha felicidade que ninguén máis podería entender nunca, porque era só nosa.
Non foi a primeira vez que fomos xuntas deica Ourense.
Despois desa mañá de outono, tan azul e tan bonita, houbo unha morea de mañás
máis e de tardes e de días enteiros que compartín con ela, ata que ela decidiu
quedar alí a vivir, co seu irmá, quen lle atopou un posto de traballo nunha
oficina. Poucas veces vina despois daquilo, pero sempre lembrarei todo o que
compartín con ela. O que souben despois foi que casou cun rapaz que si a quería
de verdade, que nunca a abandonou.
Do seu anterior mozo soubemos que vivía en Compostela,
casado cunha muller de Vigo. Deixou de lle escribir á miña veciña porque
simplemente xa deixou de amala, simplemente iso. Non morreu, aínda que ela,
axiña que soubo o que pasou en realidade, matouno por dentro de si, desfixo
todas as lembranzas que lle entregara e xa non volveu pensar nel, ou iso era o
que a todos aseguraba.
Lembrando o que vivín con ela, sei que poderiamos seguir
sendo amigas se as cousas tivesen sido distintas. Despois da miña avoa, foi a
única amiga que tiven cando era tan rapaciña, aínda que me asegurou moitas
veces que podía falar comigo coma se eu fose xa unha persoa madura, moito máis
madura que as demais mulleres da aldea. Aseguroume moitas veces que eu a
entendía como ninguén o facía e sentiámonos tan ben falando que o tempo pasaba
lixeiro cando estabamos xuntas. E o máis curioso é que ninguén sabía que eramos
tan amigas. Esta amizade pasou á nosa memoria, quedou na nosa memoria para
sempre.
Xa noutro momento contarei con máis tranquilidade máis
recordos que teño, moi bonitos, por certo.
Traducción:
Nota: dejé algunas
palabras sin traducir para que al menos el texto traducido mantuviese la
esencia de la autora. Cabe decir que los diálogos perdieron la mayor parte de
su cercanía al ser traducidos, ya que en gallego se emplea un pronombre que no
tiene traducción al castellano, llamado pronombre de solidaridad, el cual sirve
para provocar más cercanía entre los interlocutores y que, en este caso,
encontramos en la forma “che”. Por eso, recomiendo mucho la lectura de los
diálogos de esta entrada porque creo que son muy entrañables.
Domingo, 17 de
junio de 2018:
Estaba
pensando, antes de ponerme a escribir, en que muchas veces los sentimientos que
nos llenan el alma condicionan profundamente nuestros pensamientos e incluso
nuestros recuerdos se ven influidos por su poder. También sentía un poco de
rabia cuando recordaba el color con el que teñí todo lo que escribí yo hace
casi dos años de todo lo que había vivido cuando moré en mi tierra hasta mis catorce
años y también experimenté impotencia por no poder remediar ya eso, impotencia
por haber escrito sobre mi vida con el alma tan herida. Ya no se puede
remediar, pero sí es cierto que ahora, cuando ya pasaron tantos años de esos
momentos, puedo recordar con muchísima más dulzura todo lo que viví y también
puedo reconocer que justamente resalté las peores cosas que viví porque estaba
todavía muy herida por todo lo que me hizo mi madre y no sólo ella, sino
también todas las personas que me conocían, porque todavía sentía muchísima
rabia por no estar en mi tierra, por no haber podido volver cuando empecé a
escribir todo eso, porque no me podía deshacer de toda la tristeza que me
provocaba pensar en mi hogar, en mi única tierra, en mi familia, porque los
echaba tanto en falta que esa morriña tan fuerte deshacía cualquier emoción
bonitiña que pudiese cubrir esos recuerdos.
Sé
que no puedo remediar lo que ya está escrito, que lo que escribí ya voló
suficiente para convencer a las personas que leyeron todo eso de que ya no hay
vuelta atrás, de que fue horrible todo lo que había vivido en mi niñez, pero al
menos quiero dejar aquí plasmados los mejores recuerdos de mi infancia, aunque
esto es un trabajo muy largo que no podré terminar hoy. Así que hoy comienza
una nueva etapa en mi diario. Quiero que quede constancia de todo lo que viví,
pero con otros sentimientos. Liberaré otros recuerdos de los que nunca le hablé
a nadie, ni siquiera a Artemisa, porque eran muy míos, porque me protegían y me
convencían de que nadie me odiaba como yo pensaba. Yo pensaba que todas las
personas que me conocían me rechazaban por ser yo tan extraña, por tener esos
ojos que tanto asustaban a quien me mirase, por ser tan silenciosa y solitaria,
por preferir estar sola, excepto cuando teníamos que trabajar en el campo, en
la época de siega, de malla y en las vendimias, momentos en los que más me
sentía parte de una familia, en los que me sentía importante y parte de ellos,
de todos ellos, porque el tiempo pasaba y a mí no me importaba tener las manos
llenas de tierra, de agua, de barro, incluso de raíces y de broza para echarla
en los establos a los animales. Recuerdo que a mí siempre acudían las vecinas
para que me relacionase con los animales, a mí siempre me pedían ayuda cuando
alguna vaquiña se volvía brava, y en muchísimas más ocasiones que nunca
acabaría de describir, pero yo no era esa niña ignorada que pensaba que era
cuando iba creciendo y notaba que era diferente, muy diferente a los demás.
Recuerdo
perfectamente que era yo misma la que se alejaba de ellos, la que poco a poco
dejaba de participar en los trabajos del campo para esconderme entre los
árboles y buscar cualquier rincón en el que pasar las horas mientras leía o
pensaba, porque a mí me gustaba pasar las horas pensando en las cosas,
sintiendo, meditando sin saber que meditaba. Ya meditaba mucho antes de que me enseñasen
a hacerlo Gilbert y Gaya, mucho antes de saber que eso que yo hacía tenía
nombre. Yo recuerdo que me fijaba sobre todo en las sensaciones que me
entregaba el bosque, en lo que sentía cuando el viento me acariciaba la piel,
cuando aspiraba el olor de las flores, de los caminos, cuando me sentía
envuelta en el agua del río.
Pero
no era de eso de lo que quería hablar. Tenía pensado escribir sobre lo que viví
yo cuando todavía me faltaban dos años para que mi madre me alejase de mi
tierra. Tenía doce años recién cumplidos cuando una vecina que vivía en nuestra
aldea acudió a mí para pedirme ayuda, para preguntarme algunas cosas que al
principio yo no sabía contestar. Era la primera vez que alguien aprovechaba
esos dones que yo tenía y que a los demás tanto asustaban, era la primera vez
que era consciente de que no era yo la única que conocía lo que yo sabía hacer,
lo que podía hacer, pero no podía aceptar que alguien estuviese pidiéndome algo
así. Era una mujer más joven que mi madre. Creo que en el momento en el que se
acercó a mí ella tenía veinticinco años y era una mujer muy hermosa y simpática
que siempre iba feliz, que disfrutaba mucho de la vida, pero a mí me parecía
que siempre estaba triste, que escondía una nostalgia en su mirada que a mí me
hacía sentir pequeña. Entonces ella esa mañana se acercó a mí y con mucha
timidez, aunque también con mucha simpatía, me preguntó:
—
Qué,
Agnes, ¿vas para Ourense?
—
Voy
—le respondí yo también sonriendo con timidez, aunque delante de ella sí me
salía hablar más que con cualquier otra persona—. ¿Tú también vas?
—
Voy
también. Voy hacia allí para comprar algunas cosiñas. Tenemos un buen cachiño,
¿eh?
—
Lo
tenemos, sí, pero poco a poco se hace el camino, ¿sí o no?
Recuerdo
que ella rió al escuchar mi comentario. Supe que había pensado que yo nunca
caminaba despaciño, que parecía que siempre quería devorar las sendas con mis
pasos, pero no me dijo nada. Comenzó a caminar junto a mí y, cuando llevábamos
más de diez minutos andando, sí rompió ese silencio en el que nos encontrábamos
tan cómodas y me preguntó:
—
¿y
no te parece que nunca llegas?
—
No
me lo parece. Me gusta mucho esta carretera para caminar. Es muy tranquiliña.
—
Lo
es, es cierto, pero no todos hacen lo que tú haces.
—
¿Y
tú vas a menudo? Yo nunca te había visto caminar por aquí.
—
Voy.
Cuando he de hacer algún recadiño, me lleva mi hermano, que trabaja por allí,
pero después siempre vuelvo caminando porque él regresa muy tarde ya, hacia la
anochecida.
—
Yo
me pasaría allí todo el día entero si no estuviese tan lejos.
—
Pero
también te gusta el bosque. Pasas allí las horas.
—
Las
paso.
—
¿Y
qué haces por allí? Si no quieres responder, no te preocupes, lo entiendo.
No
era que no quisiese responder. Era que nunca me habían hecho esa pregunta antes
y no sabía qué contestar. Dudaba de si decirle la verdad, ya que tenía miedo a
que después ella pudiese ir con mis palabras y, en una de esas veces que
hablaba con las demás vecinas, decir todo lo que yo le había explicado, pero
también sabía que podía confiar en ella. No sé por qué estaba tan segura de que
ella nunca me traicionaría. Era una mujer reservada con todo aquello que no era
suyo.
—
Me
gusta mucho la naturaleza —le dije con timidez—. Me siento tan libre entre los
árboles que no me preocupa nada y puedo leer y pensar sin que nadie me moleste
ni me interrumpa.
—
Te
entiendo, a mí también me pasa, pero he de hacer tantas cosas todos los días
que parece que no tenga tiempo para nada.
Me
sentía muy a gusto hablando con ella. Parecía como si hubiésemos hablado muchísimas
más veces. No obstante, yo notaba que me quería preguntar alguna cosa que no se
atrevía a preguntarme. Nuestras conversaciones, a pesar de ser agradables, se acababan
enseguida, sin que ninguna de las dos hiciese nada por seguirlas. Morían en el
aire y el viento las llevaba a la nada, hacia ninguna parte, y entonces el
silencio volvía a apoderarse de nuestra voz.
Pero
siempre era ella quien lo quebraba y, con su dulce voz, me hacía sentir de
nuevo acogida, en esa mañana de otoño en la que apenas calentaba el sol.
Menudiña era su luz, que caía despaciño del cielo, con un color dorado que se
reflejaba en nuestra piel. Al fin, cuando ya pensaba que Ourense nos recibiría
con sus maravillosos puentes desde lejos, ella volvió a hablarme, esta vez con
una seguridad que deshizo todos los miedos y la vergüenza que aún latían en mí.
—
Yo
conocía muy bien a tu abuela, Agnes. Me llevaba muy bien con ella. Lo sabes,
¿verdad?
—
Lo
sé.
—
Yo
era muy joven cuando murió, pero me enseñó muchísimas cosas que nunca podré
olvidar. Ella también me habló mucho de ti y me dijo que eres una rapaciña muy
especial que no todos saben conocer.
—
Soy
extraña, es cierto.
—
No
eres extraña. Eres distinta, eres especial, eres mágica. Sé que tú tienes las
mismas habilidades que tu abuela. Ella también lo sabía. Por eso, me gustaría
mucho hablar contigo, sosegadamente, sin que sientas miedo ni inseguridad. Yo
entiendo lo que eres, te lo aseguro, y no te juzgaré jamás.
Me
quedé asombrada, sin saber qué decir, cuando escuché sus palabras, las que me
hacían sentir entre calmada, acogida y asustada, pues me estremecía que los
demás supiesen tan bien cómo era yo y no quería que se riesen de mí, no quería
que me conociesen tan bien.
—
No
tengas miedo, rapaciña —me dijo apretándome las manos enseguida que percibió
que estaba asustada—. Yo no le diré a nadie nada de lo que hablemos hoy.
—
¿Qué
quieres saber exactamente? —le pregunté sin mirarla a los ojos.
—
Tú
sabes hablar con los muertos, ¿no? Con las ánimas.
—
No
sé...
—
Sí
sabes, lo sé que sabes. No te preocupes por nada, estoy segura de que tienes
ese don porque tu abuela...
—
Ella
tampoco sabía. Las ánimas son las que quieren hablar con nosotras —la
contradije asustada.
—
Pero
contigo hablan, Agnes.
—
Hablan,
de vez en cuando... sin que yo quiera
—
Por
eso. Necesito que intentes hablar con mi novio. No sé si él está muerto o
todavía vive, Agnes.
—
Entonces
no podré hablar con él. Tampoco sé invocar a las ánimas —murmuré cada vez más
asustada.
—
Sí
sabes. Sólo tienes que pensarlo. La gente como tú tiene una facilidad asombrosa
para comunicarse con las ánimas
—
Pero
él no está muerto.
—
¿Tú
te acuerdas de Manueliño? Del gaitero que venía a tocar cuando Xosé no podía,
Xosé que siempre está aquí desde hace años, pues de vez en cuando... pues se
marcha con alguna rapariga o mujer bella y no lo vemos en semaniñas. Entonces
viene Manueliño, ¿te acuerdas de él?
—
Me
acuerdo de él, sí.
Ella
también estaba muy nerviosa. Lo notaba en su hablar, que se atropellaba, y en
las palabras que salían interrumpidas de su garganta, teñidas de una morriña
que se quería convertir en inocencia.
—
Pues
él y yo estamos enamorados o lo estábamos... ahora ni sé, pues hace tantos
meses que no me escribe... Yo sé que sentía algo muy bonito por mí.
—
¿Cuántas
veces estuvisteis juntos?
—
Poquiñas,
en realidad, tal vez dos o tres, pero muy poco tiempo, era todo tan efímero
cuando estábamos juntos...
—
¿Y
él te prometió que volvería?
—
Me
lo prometió y me escribía mucho, cada semana tenía una carta de él, pero esto
no lo sabe nadie.
—
Entonces...
no sé...
—
Yo
sé que le pasó alguna cosa.
—
O
no. Quizás huyese.
—
No
huyó. Tú no sabes lo que es el amor aún, Agnes. Eres muy joven para saberlo,
pero cuando alguien está enamorado de ti y miras en su mirada, pues sabes que
te dice la verdad, que nunca sería capaz de engañarte.
—
No
me enamoré en esta vida, pero puedo saber qué es estarlo.
—
Puedes,
sí, pero...
—
Intentaré
hacer algo, pero no te puedo asegurar nada.
Caminamos
en silencio, yo notando las gracias que ella me daba, volando en el aire
estaban, silenciosas, pero yo podía escucharlas como si tuviesen toda la voz
del mundo. Después de esas palabras, yo ya no le dije nada más sobre eso.
Comenzamos a hablar de Ourense, de lo bonita que era, de los rincones que más
nos gustaban, de lo que hacía cada una cuando íbamos. Quedamos en comer juntas
ya y buscar agua en la Burga de abajo y ambas regresamos esa tarde con una
felicidad que nadie más podría entender nunca, porque era sólo nuestra.
No
fue la primera vez que fuimos juntas hasta Ourense. Después de esa mañana de
otoño, tan azul y tan bonita, hubo un montón de mañanas más y de tardes y de
días enteros que compartí con ella, hasta que decidió quedarse allí a vivir,
con su hermano, quien le encontró un puesto de trabajo en una oficina. Pocas
veces la vi después de aquello, pero siempre recordaré todo lo que compartí con
ella. Lo que supe después fue que se casó con un chico que sí la quería de
verdad, que nunca la abandonó.
De
su anterior novio supimos que vivía en Compostela, casado con una mujer de
Vigo. Dejó de escribirle a mi vecina porque simplemente ya dejó de amarla,
simplemente eso. No murió, aunque ella, enseguida que se enteró de lo que pasó
en realidad, lo mató por dentro de sí, deshizo todos los recuerdos que le había
entregado y ya no volvió a pensar en él, o eso era lo que aseguraba a todos.
Recordando
lo que viví con ella, sé que podríamos seguir siendo amigas si las cosas
hubiesen sido distintas. Después de mi abuela, fue la única amiga que tuve
cuando era tan rapaciña, aunque me aseguró muchas veces que podía hablar
conmigo como si yo fuese ya una persona madura, mucho más madura que las demás
mujeres de la aldea. Me aseguró muchas veces que yo la entendía como nadie lo hacía
y nos sentíamos tan bien hablando que el tiempo pasaba ligero cuando estábamos
juntas. Y lo más curioso es que nadie sabía que éramos tan amigas. Esta amistad
pasó a nuestra memoria, quedó en nuestra memoria para siempre.
Ya
en otro momento contaré con más tranquilidad más recuerdos que tengo, muy
bonitos, por cierto.
Un capítulo de esos que se leen de un vuelo, ¡zas! Es curioso cómo sabes crear intriga con muy sencillos elementos. Esa vecina sin nombre, ¡qué bien descrita está! Es curioso, porque cuando leo lo que Agnes escribo, incluso a pesar de que está escrito en gallego, yo no percibo su acento, no sé cómo expresarlo, es un personaje y el texto está en gallego y ya está, pero esta vecina ¡tiene un acento fortísimo! Incluso me la imagino perfectamente, muy sana, con unos carrillos coloraditos y un pañuelo triangular en la cabeza, ¡qué cosas! Naturalmente, es el amor lo que mueve a esta joven, que una Agnes de 12 años le parecería una mujer hecha y derecha, a acercarse a quien puede proporcionarle noticias de su amor. Al final sabemos que todo es más corriente y menos novelero de lo que podríamos imaginar: un chico que se marcha, la distancia es el olvido, se casa con otra, su chica, la vecina de Agnes, busca reemplazo porque ya se sabe que la mancha de la mora con otra verde se quita. Pero me pregunto si realmente ambos no recuerdan lo que hubo y lo que tuvieron, y aunque pensarán que eran niñerías, ¿no fue tal vez el amor más puro que pudieron sentir en toda su vida? ¿o incluso el único amor que merece ese nombre? De paso vemos a Agnes como un niña especial y perfectamente observada por la gente de su aldea, me pregunto cómo se las apañó su abuela para no provocar rechazo con sus dones, en cambio su madre renegó de ellos y trató, a su modo, de proteger a Agnes por la vía de negarlos y extirparlos... Pero esos recuerdos están siempre en Agnes, casi podríamos decir que es quien es porque los tiene, y si le faltasen ya no sería la misma. ¡Y qué cerca está esa niña de la Agnes que conocemos! Yo creo que esa niña nunca salió de su aldea, por eso también tiene que volver, porque ha de reencontrarse con ella, son dos personas en una, y posiblemente le hará bien coser ese desgarro, pero en fin, eso ya son cosas de la autora de esta saga, jajajajajajajajajja... Perfecto uso de los recursos literarios, te superas con cada capítulo.
ResponderEliminarMuy bonita entrada, Ntoch. No esperaba que empezase con el relato sobre su infancia, es genial. Me gusta, así descubrimos más sobre Agnes y su infancia. Empieza aclarando que escribió motivada por el dolor de estar lejos de su tierra y por eso solamente se centró en cosas tristes y negativas. Ahora por fin, podemos descubrir esos pequeños secretos ocultos, yo diría que mágicos. Este primer recuerdo me resulta muy entrañable. Nunca me habría imaginado que pudiesen llamar a Agnes cuando una vaca se vuelve brava, eso me ha sorprendido mucho.
ResponderEliminarLa vecina (que no tiene nombre, es curioso, y al mismo tiempo resulta muy cercana) me parece muy simpática, de esas mujeres que no tienen problema en ponerse a hablar y contar sus preocupaciones. Agnes sin duda le inspiraba confianza y entre ellas creció una bonita amistad. Al final su novio simplemente se enamoró de otra y no estaba muerto. Eso tuvo que dolerle, si estaba preocupada por él, es que lo amaba. Ayyy Manueliñooo jajajaja. Esta vecina la entendía, sabía lo que era, no la juzgaba. Eso sin duda la marcó, aunque guardase su existencia y esa vivencia bajo llave en lo más profundo de su corazón.
Es una historia preciosa, Ntoch. Incluso podría contarse como historia independiente, me encanta. ¡Estoy deseando leer más!