Luns, 18 de febreiro de 2019
Hai ben días que non escribo. Non é por falta de
ganas nin de interese por contar o que estou a vivir. É por falla de tempo e de
enerxía. Os días que vivo son moi intensos e, ademais, vou vivindo cousas sen
parar, unha trala outra, e moitas delas son moi importantes e penso en
explicalas no meu diario cando escriba; pero, ao día seguinte, case que xa
esquecín todas esas cousas que me gustaría contar. Vivimos moi tranquilas en
Ourense, pero os nosos días flúen tan rápido e a nosa vida está tan chea de
tantos feitos e momentos que moitas veces esquezo botarlle unha ollada ao meu
interior para recoñecer as emocións que me enchen a ialma e, de súpeto, algunha
emoción xorde do meu interior con forza, silenciando todo o que me envolve e
ocorre ao meu redor. Sinto a tristura coma se fose a única emoción que existe
no mundo, podo chegar a estar enfadada durante uns breves intres e tamén podo
experimentar en min a ledicia máis intensa, todo sempre sen aviso.
Teño que contar varias cousas, pero non sei por
onde empezar. Vai un clima moi estraño. Hoxe veu choiva e onte tamén estivo
chovendo, pero a semana pasada parecía que fose xa primavera. Artemisa estaba
moi contenta porque ía bastante calor na metade do día e as tardes eran
fermosísimas. Pasabamos as tardes camiñando pola beira do Miño sen sentir o
paso do tempo. Era o sol quen nos avisaba de que chegara o momento de voltar á
nosa casa, de desfacer o andado. Gozabamos moitísimo do temperán ar que zoaba,
da cor do ceo, tan brilante, e tamén da calor que o sol nos daba. Era
marabillosa a temperatura que había e a min tamén me gustaba moito sentila,
pero tamén me inquietaba moito que fixese esa calor porque non é o que ten que
facer neste tempo. Febreiro sempre foi moi frío en Ourense, chuvioso e frío,
non tan cálido; pero Artemisa axúdame a gozar de cada cousa ignorando o que me
desacouga.
Síntome moi ben con Artemisa. Son moi feliz con
ela, gústame facer calquera cousa con ela, estamos tan unidas que non imaxino a
vida sen ela. Todas as noites, facemos que a escuridade se funda coa intimidade
e aboiamos no noso silandeiro mundo, vivindo eses momentos que só nos pertencen
a nós. Cada momento pode ser especial, aínda vivírmolo na cafetaría. Unha
mirada pode expresar moitas palabras que ninguén máis oe. Podémonos coller da
man durante uns momentos efémeros e sentir nese contacto a enorme complicidade
que nos une. Ela, cando me sorrí, faime sentir especial, faime sentir que a
gravidade desaparece e síntome termada polo seu ollar.
Pero teño que recoñecer que, moitas veces, sen que
nin eu mesma o poida prever, comezo a botar moitísimo en falla a Lúa, tanto que
hei de me afastar do mundo porque non podo domear as intensas ganas de chorar
que sinto. Sempre pásame os venres, non o entendo, e este venres pasado botei
case toda a tarde xunta o Miño chorando por ela, lembrando todo o que vivimos,
devecendo por traela ao noso mundo. Quería que voltase, que de novo puidésemos
compartir a música, a vida mesma, aínda non sermos o que eramos cando ela
marchou para sempre. Nos momentos nos que choro por Lúa, sinto que podo chorar
por calquera cousa, pola cousiña máis parva ou por algo que ocorreu hai anos. É
coma se, ao chorar por Lúa, a miña ialma toda se abrise e voase fóra dela o
recordo de todas esas experiencias que me feriron no pasado; mais chorar por
Lúa é algo especial que sempre prefiro facer soa, sen que ninguén vexa as miñas
bágoas. Ademais teño que dicir que, durante a semana pasada toda, estiven
sentíndome moi nerviosa, coma se o meu corpo intuíse algo que a miña mente non
podía albiscar no futuro. Ultimamente, o meu poder de intuición exprésase desa
maneira tan estraña. Máis que expresarse a través dos soños ou da miña ialma,
empregando a voz do meu ser, exprésase a través das sensacións e as emocións
que sinto. Iso faime sentir moi impotente porque, por moi nerviosa que estea e
por moito que pense, non podo saber por que me sinto así. Mesmo teño que
recoñecer que tiven algo de ansiedade. Non sufrín ningún ataque como me ocorría
en Cataluña, pero si que sentín, en moitas ocasións, que me custaba moito
respirar, que tiña un nó na gorxa e que mesmo me custaba domear os meus
pensamentos, coma se estes se expresasen tan rápido que nin eu mesma os podía
comprender. Incluso houbo dous días da semana pasada nos que estiven moi
doentiña da barriga. Trousaba moi doadamente e case que non podía comer nada.
Artemisa tentaba axudarme a adiviñar o que me pasaba, por que estaba así, pero
non me podía axudar nin a sabelo nin a acougarme. Si, só me acougaba cando ela
e máis eu compartiamos os momentos máis íntimos que podemos compartir. Entón
esquecía todo o que sentía e o que estaba a vivir e o medo ao futuro
desaparecía. Falaba eu coa miña nai todos os días porque quería saber se estaba
ben sempre, en todo momento, pero ela sempre me dicía que na aldeíña as
cousiñas ían moi ben, ían moi ben ata esta fin de semana, na que vivimos un
susto horríbel. Agora sei por que estaba así. O que ocorreu fíxome descubrir
por que me sentira tan nerviosa durante toda a semana. Agora síntome desfeita,
coma se alguén me tivese triturado a ialma, pero sei que me recuperarei. Só
preciso tempo.
Esta fin de semana, tiñamos pensado ir á aldeíña o
sábado pola mañá porque o venres Silvia nos invitara á festa de aniversario
dunha das súas amigas e voltar da aldeíña o domingo pola mañá porque pola tarde
tamén iamos quedar para tocar nunha pandeirada, pero ao final non fixemos nin a
metade de cousas que tiñamos planificadas. Á festa si que fomos. Eu non tiña
nada de ganas de festa, a verdade, e fun case obrigada. Sentíame esgotada tanto
física como animicamente e o único que me apetecía era deitarme entre os brazos
de Artemisa e deixar que o día rematase, pero xa nos comprometeramos con Silvia
e non lle quería fallar. Ademais, contaban comigo para tocar música. Os
momentos nos que pandeirei e cantei foron os máis bonitos do día. Coa
pandeireta na man e envolta por toda a música que soaba, sentín que desaparecía
todo; pero, cando voltamos á nosa casa, contra as catro da mañá, sentín que
voltaban esas preocupacións tan estrañas. Asemade, Artemisa tamén estaba
desacougada pola súa irmá por algo moi diferente ao que a min me pasaba, pero
diso falarei despois. Ademais, eu bebín máis do que o meu corpo quería aturar
e, malia beber só dúas cunquiñas de viño, sentíame mareada e con ganas de
perder a todo o mundo de vista. Había moito tempo que non me sentía así e mesmo
teño que recoñecer que me poñía medo pensar que todo iso que estaba a sentir
non eran máis que síntomas da miña doenza, a que voltara para torturarme, pero
eu sei que xa non estou tan doente, que, aínda que a teña agochada, esa doenza
horríbel xa me deixou en paz, ao menos polo momento.
Mais o domingo pola mañá eu pensei que de novo
entolecería. Vivín algo horríbel que non cría poder vivir eiquí, que agardo con
toda a miña ialma que nunca máis se repita. Estabamos preparando o almorzo coa
miña nai cando de súpeto notamos que o ceo estaba estraño. Non o quero contar
con detalles porque me doe moito, tanto que non podo nin pensar niso. O cheiro
do fume meteuse polas fiestras (que as tiñamos abertas porque ía un día moi
bonito) e eu quedei paralizada cando comprendín o que estaba a ocorrer. Non
puiden evitar que se escapase un: “non!” Dos meus beizos e corrín fóra da casa
para comprobar se o que pensaba era certo. E si o era. Había un incendio no
noso bosque, entre ás árbores erguíase unha columna de lume que me tirou a
razón. Rapidamente, entrei na casa da miña nai e pedinlles a ela e máis
Artemisa que, por favor, chamasen rápido aos bombeiros namentres eu avisaba ao
resto dos veciños e enchía cubos de auga. Non domeaba o que facía. Sei que
desapareceu todo para min, que o terror que me invadira a ialma me facía actuar
rapidamente e que nin tan sequera pensei en que a miña vida corría perigo se me
achegaba ao bosque. Por sorte, era un fume moi pequerrechiño, pero sei que, se
non tivésemos actuado a tempo, tería sido todo un horríbel desastre. Ardeu unha
pequena parte do bosque, pero non temos que laiarnos moito porque non foi
grave. Non o foi grazas a nós, aos veciños, ao noso esforzo, pero non polos
bombeiros. Os bombeiros tardaron polo menos vinte minutos en chegar. Namentres
non viñan, nós estivemos apagando o lume empregando toda a nosa vontade, a nosa
valentía. Eu o único que sei agora é que só pedía que non fose grave, que, por
favor, se apagase ese lume canto antes.
Cando todo pasou, entón decateime de que as
persoas que apagaramos o lume estabamos entre as árbores sen poder dicir ren,
mirándonos os uns aos outros sen saber que cara poñer. Eu ceibei o cubo que
sostiña e corrín deica a miña casa. Encerreime no cuarto de baño e boteime a
chorar desafogando todos os nervios que sentía e o medo que sentira. Ninguén
veu tras miña. Seica todos soubesen que non quería que me vesen chorar, que me
tiñan que deixar soa.
Cando dei domeado ese pranto, saín e procurei a
Artemisa e tamén á miña nai. Aínda estaban na rúa, esta vez na praza da
aldeíña, falando cos demais veciños do que acababa de ocorrer. Eu non sabía que
dicir, pero, cando ouvín á miña nai dicir que pensaba que o lume fora
intencionado, entón dixen con rabia que, se era así, lle desexaba o peor a esa
persoa que puxera en perigo o noso mundo. Non quería acusar a ninguén, pero o
meu ollar foi esvarando por todos os que estaban alí, sen saber como miralos.
Miña nai decatouse axiña de que estaba moi
nerviosa e, colléndome da man, pediume que volvésemos á nosa casa.
Artemisa veu tras nosa e, cando estivemos na cociña, entón díxenlles que sabía
que ese lume non era casual, que estaba farta de ver que ardía axiña a nosa
terra e que non o podía aturar. Miña nai consoloume moi ben, dicíndome que os
lumes eran unha maldición que sufriran dende sempre e que o que importaba é
que, malia haber persoas más que lle fan dano á nosa terra, a meirande parte
dos que vivimos eiquí amamos o noso fogar e que esas persoas sempre estaríamos
dispostas a loitar contra os lumes.
Ficamos na aldeíña toda a tarde. Voltamos a
Ourense pola noite. Eu aínda non me encontro ben. Si teño ganas de facer
cousas, evidentemente, pola mañá igualmente sinto ganas de enfrontarme ao día
que me agarda, pero teño que recoñecer que me sinto abatida, coma se tivese
volto dunha batalla horríbel. Artemisa tampouco se atreve a preguntarme nada
sobre como me sinto porque sabe que ten que ser a miña ialma a que se recupere
devagariño de toda a axitación que vivín estes días.
Mais hoxe estivemos a piques de discutir por unha
parvada, por diferentes opinións, mais eu non sei discutir con ninguén e moito
menos con Artemisa. Ao notar que a conversación esta ba a se virar tensa, axiña
mudei de tema e tragueime a impotencia que sentía. Todo foi porque lle dixen
que non comprendía a actitude da súa irmá. Casandra está vivindo unha historia
de amor marabillosa co meu curmán Gabriel. Gabriel estivo en Barcelona (ou en
Manresa, máis ben, xa que Casandra vive en Manresa) durante unha semana e
estiveron na casa de Casandra, vivindo algo marabilloso. O domingo, cando o meu
curmán marchou, Casandra chamou a Artemisa chorando como unha cativiña e
dicíndolle que o botaba moito en falla, que viviran algo marabilloso, que
estaba cada vez máis namorada del e que estaba feita unha lea porque sabía que
era o home da súa vida, pero non sabía como conseguir vivir con el, que ela
agora non se podía mudar a Galicia e máis historias que sobran por completo se
hai amor de por medio. Entón hoxe eu díxenlle a Artemisa que non entendía por
que Casandra se negaba a vir eiquí a Galicia, que por amor paga a pena facer
estas cousas, que se debería adaptar e máis cousas que Artemisa me contradixo
axiña, dicíndome que eu non tiña dereito a afirmar algo así cando eu son a
primeira que fun incapaz de adaptarme a vivir noutro sitio por amor. Artemisa
díxome que eu estiven a piques de deixala a ela por vir vivir a Galicia e
despois rectificou dicindo que eu a deixara por virme a Galicia. Eu díxenlle
que non me podía comparar con ninguén, que cadaquén tiña a súa experiencia, que
eu sabía que Casandra non está tan vencellada a Cataluña como eu o estou a
Galicia e entón díxome algo que me sentou moi mal. Díxome que non tiña dereito
a xulgar os sentimentos de ninguén, que que sabía eu do que Casandra sentía
pola terra onde vive, que, polo feito de que ela non se enferme ao saír de
Cataluña, non significa que sexa menos importante o vencello que a une a ese
lugar. Entón eu calei porque non souben que dicir máis. Artemisa venceume con
esas palabras; pero, ao cabo duns minutos, xa estabamos coma se nada, xa
esqueceramos o que falaramos. Moitas veces, aínda non estar de acordo coa
maneira de pensar de Artemisa, prefiro calar porque non me gusta para nada
discutir con ela e, cando falamos da súa irmá, sinto que se pon moito á
defensiva e non me gusta que pense que a estou a criticar. Ademais, axiña sinto
que Artemisa me pode facer dano segundo o que diga, malia dicirmo sen mala
intención, pero porque é a persoa que máis me importa, porque é quen ten a miña
ialma nas súas mans.
Doutra cousiña da que quería falar é que estamos
practicamente todos os días facéndolle visitas a esa cadeliña que,
supostamente, vai vivir connosco a partir do mes que vén. É un encanto de
animaliño. Cando nos ve, axiña entolece de felicidade. Comigo ten un vencello
moi especial. Síntoo na maneira como me olla, como me lambe as mans, como move
a súa caduíña cando estamos xuntas. Gústalle que a colla en brazos e estea con
ela durante horas.
Coñecémola hai case dúas semanas. Eu estaba
sentada na beiriña do Miño. Sentíame desfeita de tristura nese momento porque,
de novo, lembrara de Lúa e só me apetece chorar por ela alí. Son os únicos
momentos nos que choro por ela. Estaba mergullada no meu mundo, sen case nin
lembrar o que me rodeaba, pero de súpeto noto que unha cadeliña estaba a se
achegar a min e comeza a lamberme as mans. Axiña, a súa amiga (non me gusta
dicir a súa dona) correu deica min e pediume perdón con moita vergonza. Eu
díxenlle que non se preocupase por nada, que non pasaba nada, ao contrario,
díxenlle que lle tiña que agradecer que pasase por alí xusto nese momento, que
a presenza da cadeliña me facía sentir ben. Era certo. Deixara de chorar axiña
que ela me mirou así, con eses olliños tan fermosos. A muller díxome que os
animais sempre nos facían sentir ben, que turraban de nós cando sentiamos que o
mundo enteiro pesaba sobre nós e tamén me contou que precisamente había catro
meses que a súa cadela dera a luz a uns cantos cadeliños e que estaba a
procurar a alguén que quixese quedar coa derradeira cadeliña que lle quedaba na
casa. Amosoume unha fotografía dela e quedei abraiada polo fermosísima que era.
Ademais, axiña pensei en Artemisa. Artemisa leva pedíndome dende hai meses que
teñamos un can na casa. Eu non me atrevo a ter ningún animal porque case que
non temos tempo para nós; pero estou a piques de mudar de opinión porque a
verdade é que lle estou a coller moito agarimo a esta cadeliña tan bonita.
Chámase Laila, por certo, e coido que xa o mes que vén comezará a vivir
connosco. Ademais, a muller xa nos ten dito que ten unha amiga que se adica a
pasear aos cans cando os seus amigos non o poden facer e mesmo pode quedar con
eles na súa casa algúns días cando teñen vacacións.
E coido que de momento iso é todo o que se me
ocorre contar. Agora temos que saír, que habemos de mercar para case toda a
semana. O entroido xa se sente no ar. Teño ganas de que o celebremos, pero
tamén teño que recoñecer que me dá preguiciña que se esvaeza a fermosísima
calma que enche as rúas de Ourense; mais é unha festa tan grande e importante que
me apetece moitísimo vivila, sobre todo porque levo case trinta anos sen
facelo.
Traducción:
Lunes, 18 de febrero de 2019
Hace bastantes días que no
escribo. No es por falta de ganas ni de interés por contar lo que estoy
viviendo. Es por falta de tiempo y de energía. Los días que vivo son muy
intensos y, además, voy viviendo cosas sin parar, una tras la otra, y muchas de
ellas son muy importantes y pienso en explicarlas en mi diario cuando escriba;
pero, al día siguiente, casi ya he olvidado todas esas cosas que me gustaría
contar. Vivimos muy tranquilas en Ourense, pero nuestros días fluyen tan rápido
y nuestra vida está tan llena de tantos hechos y momentos que muchas veces
olvido echarle una mirada a mi interior para reconocer las emociones que me
llenan el alma y, de súbito, alguna emoción surge de mi interior con fuerza,
silenciando todo lo que me envuelve y ocurre a mi alrededor. Siento la tristeza
como si fuese la única emoción que existe en el mundo, puedo llegar a estar
enfadada durante unos breves instantes y también puedo experimentar en mí la
felicidad más intensa, todo siempre sin aviso.
Tengo que contar varias cosas,
pero no sé por dónde empezar. Hace un clima muy extraño. Hoy ha llovido y ayer
también estuvo lloviendo, pero la semana pasada parecía que fuese ya primavera.
Artemisa estaba muy contenta porque hacía bastante calor en la mitad del día y
las tardes eran hermosísimas. Pasábamos las tardes caminando por la orilla del
Miño sin sentir el paso del tiempo. Era el sol quien nos avisaba de que había
llegado el momento de volver a nuestra casa, de deshacer lo andado.
Disfrutábamos muchísimo del templado aire que soplaba, del color del cielo, tan
brillante, y también del calor que el sol nos daba. Era maravillosa la
temperatura que había y a mí también me gustaba mucho sentirla, pero también me
inquietaba mucho que hiciese ese calor porque no es lo que tiene que hacer en
este tiempo. Febrero siempre ha sido muy frío en Ourense, lluvioso y frío, no
tan cálido, pero Artemisa me ayuda a disfrutar de cada cosa ignorando lo que me
desasosiega.
Me siento muy bien con
Artemisa. Soy muy feliz con ella, me gusta hacer cualquier cosa con ella,
estamos tan unidas que no imagino la vida sin ella. Todas las noches, hacemos
que la oscuridad se funda con la intimidad y flotamos en nuestro silente mundo,
viviendo esos momentos que sólo nos pertenecen a nosotras. Cada momento puede ser
especial, aunque lo vivamos en la cafetería. Una mirada puede expresar muchas
palabras que nadie más oye. Podemos cogernos de la mano durante unos momentos
efímeros y sentir en ese contacto la enorme complicidad que nos une. Ella,
cuando me sonríe, me hace sentir especial, me hace sentir que la gravedad
desaparece y me siento sostenida por su mirada.
Pero tengo que reconocer que,
muchas veces, sin que ni yo misma pueda preverlo, empiezo a echar mucho en
falta a Lúa, tanto que he de alejarme del mundo porque no puedo dominar las
intensas ganas de llorar que siento. Siempre me pasa los viernes, no lo
entiendo, y este viernes pasado estuve casi toda la tarde junto al Miño
llorando por ella, rememorando todo lo que vivimos, ansiando traerla a nuestro
mundo. Quería que volviese, que de nuevo pudiésemos compartir la música, la
vida misma, aunque no fuésemos lo que éramos cuando ella se marchó para
siempre. En los momentos en los que lloro por Lúa, siento que puedo llorar por
cualquier cosa, por la cosiña más tonta o por algo que ocurrió hace años. Es
como si, al llorar por Lúa, mi alma toda se abriese y volase fuera de ella el
recuerdo de todas esas experiencias que me hirieron en el pasado; pero llorar
por Lúa es algo especial que siempre prefiero hacer sola, sin que nadie vea mis
lágrimas. Además tengo que decir que, durante la semana pasada toda, estuve
sintiéndome muy nerviosa, como si mi cuerpo intuyese algo que mi mente no podía
atisbar en el futuro. Últimamente, mi poder de intuición se expresa de esa manera
tan extraña. Más que expresarse a través de los sueños o de mi alma, empleando
la voz de mi ser, se expresa a través de las sensaciones y las emociones que
siento. Eso me hace sentir muy impotente porque, por muy nerviosa que esté y
por mucho que piense, no puedo saber por qué me siento así. Incluso tengo que
reconocer que tuve algo de ansiedad. No sufrí ningún ataque como me ocurría en
Cataluña, pero sí que sentí, en muchas ocasiones, que me costaba mucho
respirar, que tenía un nudo en la garganta y que incluso me costaba dominar mis
pensamientos, como si éstos se expresasen tan rápido que ni yo misma podía
comprenderlos. Hasta hubo dos días de la semana pasada en los que estuve muy
maliña de la barriga. Vomitaba con mucha facilidad y casi no podía comer nada. Artemisa intentaba ayudarme a adivinar lo que me pasaba, por qué estaba así,
pero no podía ayudarme a saberlo ni a sosegarme. Sí, sólo me serenaba cuando
ella y yo compartíamos los momentos más íntimos que podemos compartir. Entonces
olvidaba todo lo que sentía y estaba viviendo y el miedo al futuro desaparecía.
Hablaba yo con mi madre todos los días porque quería saber si estaba bien
siempre, en todo momento, pero ella siempre me decía que en la aldeíña las
cosiñas iban muy bien, iban muy bien hasta este fin de semana, en el que
vivimos un susto horrible. Ahora sé por qué estaba así. Lo que ocurrió me hizo
descubrir por qué me había sentido tan nerviosa durante toda la semana. Ahora
me siento deshecha, como si alguien me hubiese triturado el alma, pero sé que
me recuperaré. Sólo necesito tiempo.
Este fin de semana, teníamos
pensado ir a la aldeíña el sábado por la mañana porque el viernes Silvia nos
había invitado a la fiesta de cumpleaños de una de sus amigas y volver de la
aldeíña el domingo por la mañana porque por la tarde también íbamos a quedar
para tocar en una pandeirada, pero al final no hicimos ni la mitad de cosas que
teníamos planificadas. A la fiesta sí que fuimos. Yo no tenía nada de ganas de
fiesta, la verdad, y fui casi obligada. Me sentía agotada tanto física como
anímicamente y lo único que me apetecía era tumbarme entre los brazos de
Artemisa y dejar que el día acabase, pero ya nos habíamos comprometido con
Silvia y no quería fallarle. Además, contaban conmigo para tocar música. Los momentos
en los que pandeiré y canté fueron los más bonitos del día. Con la pandereta en
la mano y envuelta por toda la música que sonaba, sentí que desaparecía todo;
pero, cuando volvimos a nuestra casa, hacia las cuatro de la mañana, sentí que
volvían esas preocupaciones tan extrañas. Al mismo tiempo, Artemisa también
estaba preocupada por su hermana por algo muy diferente a lo que a mí me
pasaba, pero de eso hablaré después. Además, yo bebí más de lo que mi cuerpo
quería soportar y, a pesar de beber sólo dos taciñas de vino, me sentía mareada
y con ganas de perder a todo el mundo de vista. Hacía mucho tiempo que no me
sentía así e incluso tengo que reconocer que me daba miedo pensar que todo eso
que estaba sintiendo no eran más que síntomas de mi enfermedad, la que había
vuelto para torturarme, pero yo sé que ya no estoy tan enferma, que, aunque la
tenga escondida, esa enfermedad horrible ya me ha dejado en paz, al menos por
el momento.
Mas el domingo por la mañana
yo pensé que de nuevo me enloquecería. Viví algo horrible que no creía poder
vivir aquí, que espero con toda mi alma que nunca más se repita. Estábamos
preparando el almuerzo con mi madre cuando de repente notamos que el cielo
estaba extraño. No quiero contarlo con detalles porque me duele mucho, tanto
que no puedo ni pensar en eso. El olor del humo se metió por las ventanas (que
las teníamos abiertas porque hacía un día muy bonito) y yo me quedé paralizada
cuando comprendí lo que estaba ocurriendo. No pude evitar que se me escapase
un: “¡non!” De mis labios y corrí hacia fuera de casa para comprobar si lo que
pensaba era cierto. Y sí lo era. Había un incendio en nuestro bosque, entre los
árboles se levantaba una columna de fuego que me arrancó la razón. Rápidamente,
entré en la casa de mi madre y les pedí a ella y a Artemisa que, por favor,
llamasen rápido a los bomberos mientras yo avisaba al resto de los vecinos y
llenaba cubos de agua. No dominaba lo que hacía. Sé que desapareció todo para
mí, que el terror que me había invadido el alma me hacía actuar rápidamente y
que ni tan siquiera pensé en que mi vida corría peligro si me acercaba al
bosque. Por suerte, era un fuego muy pequeniño, pero sé que, si no hubiésemos
actuado a tiempo, habría sido todo un horrible desastre. Ardió una pequeña
parte del bosque, pero no tenemos que lamentarnos mucho porque no fue grave. No
lo fue gracias a nosotros, a los vecinos, a nuestro esfuerzo, pero no por los
bomberos. Los bomberos tardaron por lo menos veinte minutos en llegar. Mientras
no venían, nosotros estuvimos apagando el fuego empleando toda nuestra
voluntad, nuestra valentía. Yo lo único que sé ahora es que sólo pedía que no
fuese grave, que, por favor, se apagase ese fuego cuanto antes.
Cuando todo pasó, entonces me
percaté de que las personas que habíamos apagado el fuego estábamos entre los
árboles sin poder decir nada, mirándonos los unos a los otros sin saber qué
cara poner. Yo solté el cubo que sostenía y corrí hasta mi casa. Me encerré en
el cuarto de baño y me eché a llorar desahogando todos los nervios que sentía y
el miedo que había sentido. Nadie vino tras de mí. Tal vez todos supiesen que
no quería que me viesen llorar, que me tenían que dejar sola.
Cuando conseguí dominar ese
llanto, salí y busqué a Artemisa y también a mi madre. Aún estaban en la calle,
esta vez en la plaza de la aldeíña, hablando con los demás vecinos de lo que
acababa de ocurrir. Yo no sabía qué decir, pero, cuando oí a mi madre decir que
pensaba que el incendio había sido intencionado, entonces dije con rabia que,
si era así, le deseaba lo peor a esa persona que había puesto en peligro
nuestro mundo. No quería acusar a nadie, pero mi mirada fue deslizándose por
todos los que estaban allí, sin saber cómo mirarlos. Mi madre se dio cuenta
enseguida de que estaba muy nerviosa y, cogiéndome de la mano, me pidió que
volviésemos a nuestra casa. Artemisa vino tras de nosotras y, cuando estuvimos
en la cocina, entonces les dije que sabía que ese incendio no era casual, que
estaba harta de ver que ardía enseguida nuestra tierra y que no podía
soportarlo. Mi madre me consoló muy bien, diciéndome que los incendios eran una
maldición que habían sufrido desde siempre y que lo que importaba era que, a
pesar de haber personas malas que le hacen daño a nuestra tierra, la mayor
parte de los que vivimos aquí amamos nuestro hogar y que esas personas siempre
estaríamos dispuestas a luchar contra los incendios.
Permanecimos en la aldeíña
durante toda la tarde. Volvimos a Ourense por la noche. Yo aún no me encuentro
bien. Sí tengo ganas de hacer cosas, evidentemente, por la mañana igualmente
siento ganas de enfrentarme al día que me aguarda, pero tengo que reconocer que
me siento abatida, como si hubiese vuelto de una batalla horrible. Artemisa
tampoco se atreve a preguntarme nada sobre cómo me siento porque sabe que tiene
que ser mi alma la que se recupere poquiño a poco de toda la agitación que he
vivido estos días.
Mas hoy estuvimos a punto de
discutir por una tontería, por diferentes opiniones, mas yo no sé discutir con
nadie y mucho menos con Artemisa. Al notar que la conversación estaba
volviéndose tensa, enseguida cambié de tema y me tragué la impotencia que
sentía. Todo fue porque le dije que no comprendía la actitud de su hermana.
Casandra está viviendo una historia de amor maravillosa con mi primo Gabriel.
Gabriel estuvo en Barcelona (o en Manresa, más bien, ya que Casandra vive en
Manresa) durante una semana y estuvieron en la casa de Casandra, viviendo algo
maravilloso. El domingo, cuando mi primo se marchó, Casandra llamó a Artemisa
llorando como una niña y diciéndole que lo echaba mucho de menos, que habían
vivido algo maravilloso, que estaba cada vez más enamorada de él y que estaba
hecha un lío porque sabía que era el hombre de su vida, pero no sabía cómo conseguir
vivir con él, que ella ahora no podía mudarse a Galicia y más historias que
sobran por completo si hay amor de por medio. Entonces yo le dije a Artemisa
que no entendía por qué Casandra se negaba a venir aquí a Galicia, que por amor
merece la pena hacer estas cosas, que debería adaptarse y más cosas que
Artemisa me contradijo enseguida, diciéndome que yo no tenía derecho a afirmar
algo así cuando yo soy la primera que fui incapaz de adaptarme a vivir en otro
sitio por amor. Artemisa me dijo que yo estuve a punto de dejarla a ella por
venirme a vivir a Galicia y después rectificó diciendo que yo la había dejado
por venirme a Galicia. Yo le dije que no podía compararme con nadie, que cada
persona tenía su experiencia, que yo sabía que Casandra no está tan vinculada a
Cataluña como yo lo estoy a Galicia y entonces me dijo algo que me sentó muy
mal. Me dijo que no tenía derecho a juzgar los sentimientos de nadie, que qué
sabía yo de lo que Casandra sentía por la tierra donde vive, que, por el hecho
de que ella no se enferme al salir de Cataluña, no significa que sea menos
importante el vínculo que la une a ese lugar. Entonces yo callé porque no supe
qué decir más. Artemisa me venció con esas palabras, pero, al cabo de unos
minutos, ya estábamos como si nada, ya habíamos olvidado lo que habíamos
hablado. Muchas veces, pese a no estar de acuerdo con la manera de pensar de
Artemisa, prefiero callarme porque no me gusta para nada discutir con ella y,
cuando hablamos de su hermana, siento que se pone mucho a la defensiva y no me
gusta que piense que estoy criticándola. Además, enseguida siento que Artemisa
puede hacerme daño según lo que diga, a pesar de decírmelo sin mala intención,
pero porque es la persona que más me importa, es quien tiene mi alma en sus
manos.
De otra cosiña de la que
quería hablar es que estamos prácticamente todos los días haciéndole visitas a
esa perriña que, supuestamente, va a vivir con nosotras a partir del mes que
viene. Es un encanto de animaliño. Cando nos ve, enseguida se vuelve loca de
felicidad. Conmigo tiene un vínculo muy especial. Lo siento en la manera como
me mira, en cómo me lame las manos, cómo mueve su coliña cuando estamos juntas.
Le gusta que la coja en brazos y esté con ella durante horas.
La conocimos hace casi dos
semanas. Yo estaba sentada en la orilliña del Miño. Me sentía deshecha de
tristeza en ese momento porque, de nuevo, me había acordado de Lúa y sólo me
apetece llorar por ella allí. Son los únicos momentos en los que lloro por
ella. Estaba sumergida en mi mundo, sin casi recordar lo que me rodeaba, pero
de súbito noto que una perriña estaba acercándose a mí y comienza a lamerme las
manos. Enseguida, su amiga (no me gusta decir su dueña) corrió hacia mí y me
pidió perdón con mucha vergüenza. Yo le dije que no se preocupase por nada, que
no pasaba nada, al contrario, le dije que tenía que agradecerle que pasase por
allí justo en ese momento, que la presencia de la perriña me hacía sentir bien.
Era cierto. Había dejado de llorar en cuanto ella me miró así, con esos ojiños
tan hermosos. La mujer me dijo que los animales siempre nos hacían sentir bien,
que tiraban de nosotros cuando sentíamos que el mundo entero pesaba sobre
nosotros y también me contó que precisamente hacía cuatro meses que su perra
había dado a luz a unos cuantos cachorriños y que estaba buscando a alguien que
quisiese quedarse con la última perriña que le quedaba en la casa. Me enseñó
una fotografía de ella y me quedé asombrada por lo hermosísima que era. Además,
enseguida pensé en artemisa. Artemisa lleva pidiéndome desde hace meses que
tengamos un perro en la casa. Yo no me atrevo a tener ningún animal porque casi
no tenemos tiempo para nosotras; pero estoy a punto de cambiar de opinión
porque la verdad es que estoy cogiéndole mucho cariño a esta perriña tan
bonita. Se llama Laila, por cierto, y creo que ya el mes que viene empezará a
vivir con nosotras. Además, la mujer ya nos ha dicho que tiene una amiga que se
dedica a pasear a los perros cuando sus amigos no pueden hacerlo e incluso
puede quedarse con ellos en su casa algunos días cuando tienen vacaciones.
Y creo que de momento eso es
todo lo que se me ocurre contar. Ahora tenemos que salir, que hemos de comprar
para casi toda la semana. El carnaval ya se siente en el aire. Tengo ganas de
que lo celebremos, pero también tengo que reconocer que me da pereciña que se
desvanezca la hermosísima calma que llena las calles de Ourense; mas es una
fiesta tan grande e importante que me apetece muchísimo vivirla, sobre todo
porque llevo casi treinta años sin hacerlo.
Dijiste que ea un capítulo "más sencillo",por así decirlo. Eso es lo que esperaba leer, pero todo lo contrario. Tiene cosas muy interesantes, por ejemplo, el malestar de Agnes, que preveía que algo malo estaba a punto de ocurrir. Aunque se sintió mal, por el incendio intencionado, debe pensar de forma positiva, pues gracias a ella, a su rápida actuación, salvó el bosque. El poco terreno quemado, pueden limpiarlo y entre todos, ayudar a que reviva. Estoy seguro de que lo conseguirán. Es que su don tiene una parte buena, que es preveer estas cosas, pero también otra mala, que es que lo pasas mal, sin saber que es lo que ocurre.
ResponderEliminarLa discusión con Artemisa puede tomarse como algo normal. Discutir con tu pareja y por cosas tontas es habitual, que me lo digan a mi jajaja. Agnes es más sentimental, si hay amor, te lanzas, lo haces y te dejas de consideraciones terrenales. Artemisa no, piensa mucho más las cosas, no se deja llevar tanto por el corazón, y eso les puede hacer discutir. Casandra es igual que su hermana, aunque quizás más terrenal, y le cuesta tomar estas decisiones. Me gusta que esté enamorada y que al menos, se esté planteando la posibilidad de marcharse, si está preocupada es que la idea le ronda por la cabeza, aunque ahora la vea descabellada.
Laila será una alegría para ellas, una amiga más, otro miembro de la familia que yo creo, les vendrá muy bien. Deben estar deseando que llegue el momento, como una que yo me sé jajajaja.
Un capítulo con un poco de todo y que me he leído muy rápido, lo he devorado y lo he disfrutado mucho. Como siempre, genial Ntoch.
Me gusta lo que dice Agnes de la música, incluso cuando estás mal, triste y las cosas no van como tú quieres, el momento en que haces música, o practicas con un instrumento, tiene la capacidad de sacarte de la rutina y darte otros ánimos, como si te pusiera en contacto con otra realidad; sé que suena muy rimbombante, pero me parece que justamente es eso lo que Agnes experimenta; y no es que la vaya mal, pero la rutina, la tristeza de los viernes sin Lúa... ¿por qué será los viernes cuando más se acuerda de ella?
ResponderEliminarLuego viene la parte del incendio, es curioso, podría haber pensado que tras salir con bien de lo que pudo ser una experiencia horrible, eso iba a servir para que los ánimos fueran a mejor, y pasó todo lo contrario; sin embargo, ¿qué habría pasado si la cosa se hubiera salido de control y hubiera quedado arrasado todo el entorno natural de la aldea? El caso es que Agnes se sintió mal, tocada de ahí en adelante, y posiblemente por eso se tomó tan a mal el asunto de Casandra, porque cada caso es diferente, y seguramente a ella no le resulta tan sencillo abandonar Cataluña; además, después de todo, también Gabriel podría mudarse con ella ¿no? Yo creo que, en estos casos, hay que considerar todas las cosas: los medios de vida, los trabajos, por ejemplo, y mirar quién puede cambiar, etcétera. Pero sí tiene razón en que donde hay verdadero amor se solucionan todos los problemas, y estos detalles no dejan de ser eso, elementos secundarios que se pueden arreglar con buena voluntad; veremos.
Y la parte más tierna es la del perrito, es muy fácil decir eso de que no quieres para no responsabilizarte o lo que sea, pero cuando ya lo tienes encima y lo acaricias la cosa cambia, y mucho. Yo creo que les va a venir muy bien acoger al animalito, además apareció de una forma tan curiosa y a la vez tan natural... nada, nada, que se lo lleven a casa cuanto antes.
La vida sigue, y la verdad, no me la imagino sin Agnes y Artemisa.