viernes, 11 de mayo de 2018

DIARIO DE AGNES: LUNS, 7 DE MAIO DE 2018

Luns, 7 de maio de 2018

Onte pola noite soñei que estaba na praza da miña aldea danzando e cantando cos meus veciños e tamén cos da aldea que estaba máis preto da nosa. Cantabamos e danzabamos ao son dunha gaita e dunha zanfona que tocaban ao unísono, moi bonito todo, e era pola tardiña, entre lusco e fusco. Lembro perfectamente que canción cantabamos, o ritmo, a letra, a melodía, e lembro o cheiro a humidade da tarde, a orballo e a proximidade da noite. Cantabamos: danza, danza, meniña gaiteira, danza ata que morra de amor, danza meniña bonita, entre os carballos, danza e danza, esquece o tempo e non a liberdade, sé ti libre entre a néboa, danza con fermosura, que nós contigo danzaremos, e cantaremos as cantigas da nosa terra, e nós cantaremos as cantigas da nosa terra, aila lelo ai la láa... De verdade que lembro perfectamente como soaba esa canción na nosa voz. E a miña avoa estaba entre toda esa xente que cantaba comigo. Estaba alí, mirándome dende a distancia. Eu non lle podía dicir nada porque se supoñía que eu non a vía, pero podíame afundirme perfectamente nos seus ollos e morría de ganas de lle falar, pero non podía, estaba atrapada nese intre eterno, nesa canción, nesa anoitecida.

E sei que soñei iso por un exercicio que fixen do curso do CELGA no que había uns vídeos de xente improvisando cancións, moi bonitos e divertidos, e eses vídeos emocionáronme moito. Eu lembro moitas cantigas, moitos alalás e moitas muiñeiras da miña terra que podería cantar de memoria sen errar nin unha soa palabra, e moitas desas cancións non volvín escoitalas dende a derradeira vez que as cantamos todos xuntos na miña aldea, nalgunha desas festas que a min tanto me gustaban, festas que non me atafegaban, ao contrario, gustábanme ata tolear. Nunca poderei esquecelas, nunca, porque foron as que me ensinaron a amar de verdade as tradicións da miña terra, tan pagás, tan bonitas, tan fermosas, tan supostamente prohibidas, pero que se celebraban coma se non houbese máis mañás, coma se eses momentos fosen os derradeiros da nosa vida, e danzabamos e cantabamos e escoitabamos como tocaba a gaita, a zanfona, como soaban as pandeiradas que tocaban as avoíñas da aldea. Neses momentos, eu non era distinta, eu era coma os demais e ninguén me miraba de xeito estraño, non me sentía mal entre eles porque todos eramos unha familia.

E nunca poderei esquecer as empanadas que cada casa facía, que deliciosas, que saborosas, todos con cadansúa empanada, cada casa facíaa a súa maneira e estaban tan boas todas... En especial a da miña avoa a min gustábame tanto e tanto, porque era das poucas que non levaba carne, algo case imposíbel na miña terra, onde tan importante é a carne; pero dende que ela morreu xa non volvín comer ningunha empanada igual, nunca máis. A miña nai tamén as facía deliciosas, pero xa non era o mesmo porque faltaba a miña avoa queridiña.

Onte, antes de ir durmir, falei con Artemisa ao final e díxenlle por que me sentía tan mal con ela. Non lle puiden asegurar que non estaba enfadada porque, aínda que realmente non o estivese, tampouco me sentía do todo ben con ela. Sentíame curiosamente traizoada.

Xa seguirei escribindo noutro momento. Agora teño que ir cear.

3 comentarios:

  1. ¿Por qué tiene Agnes que examinarse del CELGA? Eso me sorprende, claro, no sé cómo es la ley, pero al ser ella gallega y haber estudiado en Galicia, ¿no estaría exenta? El caso es que lo está haciendo, y como suele pasar cuando estudiamos se mezclan a menudo los sueños con el objeto de los estudios, además en este caso con la facilidad de que sus recuerdos más queridos son los de su infancia en la aldea, con su abuelita querida. Qué raros y misteriosos son los sueños, la verdad, un tema que aparece muchas veces en lo que escribes y que sabes tratar muy bien, con total verosimilitud. Todo es tangible, incluso se abre el apetito con esas empanadas caseras que llevaba la gente, justo como lo recuerdo de mi viaje a Galicia con siete años, las familias se sentaban en unos bancos de madera después de bailar y divertirse y ahi salían unas comidas rarísimas para mí, las empanadas, que nunca había visto.

    Todo esto resuena también en el relato de Agnes, que solo al final deja la ensoñación para acordarse de que tiene asuntos pendientes con Artemisa... ay... pero si las dos son tan ricas...

    ResponderEliminar
  2. Nunca suelo contestar a los comentarios porque pienso que no los leeréis (:)), pero esta vez contesto porque hiciste una pregunta muy directa que me sabe muy mal no responder. Agnes tiene que examinarse del CELGA precisamente porque no terminó sus estudios en Galicia, porque la arrancaron de su tierra mucho antes de que pudiese hacerlo, así que, ante la ley, para certificar que ella domina su propia lengua, tiene que hacer esta prueba, ya que académicamente no puede hacerlo. Ya aprovecho para daros las gracias a los dos por vuestra lectura, por estar siempre ahí y por seguirme con tanta fidelidad y cariño.

    ResponderEliminar
  3. Un sueño muy bonito el que tiene Agnes. Un ambiente maravilloso, en el que encima está su abuela. Es tan bonito que seguro le ha dado mucha pena despertar. Ella pudo vivir momentos así de verdad, hace muchos años, y yo creo que eso se queda para siempre en su alma, forma parte de ella e inconscientemente, acude allí cuando lo necesita.

    Se tiene que sacar el CELGA (la acelga, tía). Al llevar tantos años viviendo fuera, desde que era una niña, tiene que examinarse para demostrar que domina el idioma. Que se lean este blog, ya verás como se convencen jijiji.

    A ver que sucede con Artemisa, espero sepan encontrar una solución. Como dice Vicente, las dos son muy ricas y buenas.

    ResponderEliminar