Luns, 6 de maio de
2019
Teño
unha pequena chama na miña ialma que arde timidamente e que está a resistir
todos os ventos que a queren esvaecer. Esa chama son as ganas de vivir que
teño. Teño ganas de vivir. Xúroo por todo, pola miña terra, por min mesma, por
Artemisa e polas persoas todas que quero de verdade e que me queren co seu
corazón todo. Teño moitas ganas de vivir, de seguir coa fermosa vida que
Artemisa e máis eu empezamos eiquí en Ourense hai meses coma se nada estivese
ocorrendo. Nunca tiven tantas ganas de vivir. Nunca devecín tanto deixar atrás
os problemas e ignorar a miña doenza como agora para poder ser feliz, para
poder seguir sendo feliz. Quero vivir plenamente cada momento co que a vida nos
agasalla e quero facelo porque sei que paga a pena loitar por ser felices, por
defender a nosa vida, por coidar a nosa vida. Sei que paga a pena estar eiquí
neste mundo, neste momento, porque é o único que temos, a vida, estar vivos, é
o único que temos, e iso habémolo de defender con todas as forzas que teñamos no
noso ser. E quero vivir plenamente porque amo a miña vida, amo á persoa coa que
a comparto, amo o lugar no que se desenvolve. Quero ser feliz porque sei que
nunca tiven tanto como teño agora. Sempre me sentín pobre, sen nada, porque me
fallaba todo cando estaba lonxe de eiquí e cando non estaba con Artemisa.
Fallábame todo porque non me tiña a min mesma. Agora si me teño. Agora si sei
quen son e quero seguir sendo eu mesma, cos meus medos todos, coa miña ialma
tremente, coas miñas inseguridades, pero eu. Quero ser eu neste mundo que é o
meu mundo. Quero ser eu por Artemisa, pola miña nai, pola miña familia toda,
por Laila e por Galicia.
Mais
teño moitísimo medo e iso non o podo ignorar. Teño medo porque me parece que
algo está golpeando a miña vida coma se a quixese derrubar, coma se quixese
virar en po todo o que teño, coma se me quixese desfacer a min mesma. Paréceme
que hai algo no Universo, neste momento, que quere destruír todo o que tanto me
custou conseguir. Non sei se hai unha consciencia detrás de todos estes feitos.
Non sei se alguén está a decidir que me ocorra todo isto. Seica todo isto sexan
probas que teño que superar para poder deixar atrás a miña doenza para sempre;
pero, se son probas, non sei como atopar os azos que me permitan superalas;
mais quero facelo, quero facelo aínda que me custe a vida. Quero chegar á fin
de todo isto porque sei que, na súa fin, están as respostas todas que preciso
para acalar esa voz que non me deixa de atacar con recordos tan horríbeis. Non
obstante, cústame moito, ás veces, distinguir entre a realidade e o pasado,
entre o que é real arestora e o que o foi noutro tempo tan lonxano que nin o
podo situar na Historia. Non teño nin idea de cando comezou todo, pero agora
sinto en min o peso deses séculos que transcorreron.
O
sábado pasoume algo tan estraño e inexplicábel que non sei se serei quen de
contalo, mais tentareino. A Artemisa conteillo de xeito atropelado, sen atopar
as verbas exactas que me permitisen explicarlle que me ocorrera e pareceu que
deliraba, que de novo tiña febre e que perdera a razón, pero estaba máis
consciente que nunca cando me acharon. Sabía perfectamente o que lembrara,
estaba segura de que todo aquilo era real, moito máis que moitas cousas que me
quixeron facer crer noutros anos, cando me querían convencer de que eu estaba
doente e que o estaría para sempre. Sei que é real e non me importa que
Casandra lle diga a Artemisa a berros que está compartindo a súa vida cunha
tola, que se tería que deixar de parvadas e abandonarme para voltar a Cataluña,
pero iso é outro tema do que tamén quero falar, mais non sei cal é a orde
axeitada para contar as cousas. O tema de Casandra e máis Artemisa é outra das
cousas que están a golpear a nosa vida coma se quixesen derrubala como se esta
fose unha parede de pedra antiga, unha casa sobre a que pesan tantos anos...
Casandra
está a facerlle moitísimo dano a Artemisa. Todas as conversacións que Artemisa
tenta manter coa súa irmá son daniñas, moitísimo, e estanlle desfacendo a ialma
á pobre Artemisa, quen non deixa de tratar de arranxar as cousas coa súa irmá,
pero é inútil tentalo porque Casandra está afundida nun inmenso mar de xenreira
e celos que a está a mudar moitísimo. Non sei se algunha vez volverá ser esa
persoa que tanto queriamos porque a noto tan lonxe do que foi, do que eu amei
tamén, porque a quixen moitísimo, mais a persoa que eu quixen non está na nosa
vida. Nin tan sequera é o reflexo do que foi. É unha sombra monstruosa desas
que aparecen nos pesadelos para estarrecerte. Todo o que sae dela é odio, rabia,
inxustiza. Está a ser moi inxusta comigo, pero tamén con Artemisa, sobre todo
con ela, porque eu non son ninguén para Casandra, pero Artemisa é a súa irmá.
Se eu tivese unha irmá, quereríaa moitísimo e xamais se me ocorrería dicirlle
todo o que Casandra lle di a Artemisa.
Onte,
Artemisa chamou a Casandra para tentar falar con ela. Casandra díxolle que non
podía falar con ela porque tiña moitas cousas que facer. A conversación que
mantiveron máis ou menos é a seguinte (vai parecer unha obra de teatro, pero prefiro
contalo deste xeito. Evidentemente, vouna traducir toda):
Casandra:
Artemisa, agora non te podo atender porque estou moi ocupada.
Artemisa:
E pódese saber cando poderás falar comigo?
Casandra:
Para as cousas que me tes que contar...
Artemisa:
E ti non me tes que contar nada? Non che pasa nada na túa vida que queiras
compartir comigo? Porque eu si quero compartir contigo moitas cousas e quero
explicarche outras moitas...
Casandra:
Pois compártelas con Agnes, non?
Artemisa:
De verdade non te importa nada do que me pase?
Casandra:
Tampouco creo eu que che pasen cousas moi interesantes.
E
Artemisa, daquela, quedou sen saber que dicir. Contoume que a maneira como
Casandra lle falaba a fería tanto que nin tan sequera podía pensar nas verbas
que dicirlle; mais, antes de cortar a chamada, Artemisa tentoulle contar o que
me está a ocorrer, o que me pasou o sábado ao solpor... mais Casandra non quixo
escoitar practicamente nada. Axiña lle comezou a dicir que iso era cousa súa
porque ela era quen estaba comigo e quen tiña que aceptar que eu estaba
totalmente tola, que estaría peor co paso dos anos e que o que a min me
sucedese non era o seu problema.
Artemisa
non me tería contado isto se eu non lle tivese insistido. Ela só me quería
contar a primeira parte da conversación, pero eu sabía que había algo máis e,
ata que mo dixo, non lle deixei de insistir en que me dixese a verdade, en que
mo explicase todo porque sabía que me agochaba algo moi forte e importante. Ao
final, contoumo e non souben que dicir cando escoitei as verbas que Casandra
dixera referíndose a min. O único que se me ocorreu dicir foi: “seica teña
razón”, pero Artemisa caloume antes de que eu puidese rematar esa horríbel
frase e comezoume a dicir, chorando profundamente, que nunca se me ocorrese pensar
iso de min, que ela xamais crería que eu estou tola, que ela me cría, que sabía
que eu dicía a verdade continuamente e que Casandra non tiña ningún dereito a
falar así de min, que a súa irmá nese momento acababa de morrer e que non
quería saber nada máis dela, que non querería saber nada máis dela se non era
quen de respectarme, que eu era o que máis quería no mundo e que as persoas que
non me soubesen respectar morrerían para ela, que lle daba igual quedar só
comigo porque eu era o seu mundo e unha morea de cousas máis que me desfixeron,
que me fixeron empezar a chorar moito ata sentir que afogaba nese pranto, ata
sentir que o medo que latexaba no meu interior se desfacía e quedaba só unha
paz estraña na que me manteño aboiando sen saber cando vai rematar, pero teño
medo a que remate porque sei que vai ocorrer.
O
sábado espertei sentíndome moi estraña. Estabamos na aldea. Era moi cedo. Nin
tan sequera amencera e ía un fresquiño moi agradábel que me acariñou a pel en
canto saín da casa para pasear un pouco con Laila. Laila sempre está disposta a
acompañarme onde queira que eu vaia. Cando entrei xunta ela no bosque, non
pensei que me ocorrería todo o que ese día me ocorreu. Non sei se son cousas
boas, pero malas tampouco porque comprendo que é preciso que eu saiba todo isto
para coñecerme mellor. Ese é o propósito de todo isto, que me coñeza mellor,
que saiba de onde proveñen todos os meus medos, a miña doenza, na fin, porque é
o que parece que me caracteriza mellor, que estou doente. É iso o que todo o
mundo lembra de min. Non me recordan por ser como son, senón porque estou
enferma, non si? Como me recordaría Gaia se estivese viva? Que lembraría de
min, que teño os ollos negros e profundísimos ou que son galega? Non, lembraría
que estiven sempre doente. Que lembra Gilbert de min alá onde vive?
Seguramente, el lembrará perfectamente todas as miñas crises, todos eses
momentos nos que eu perdín a calma e a ilusión de vivir diante súa. Non
lembrará eses rituais tan bonitos nos que eu participaba poñendo a miña ialma
toda nas verbas que dicía... Que lonxe queda agora todo iso, que diferente me
sinto. Non son a mesma persoa, para nada, e tampouco sei se Némesis me querería
se estivese viva. Seica ela me quixo tamén porque me sentía fráxil, porque ela sabía
que eu era fráxil e, para ser forte, o único que tiña que facer era deixarme
levar por esa doenza que me destruía, que desfacía todo o que eu era ata
converterme nunha persoa totalmente desequilibrada que nin tan sequera sabía o
que quería nin o que dicía... E todo iso queda tan lonxe que me parece
imposíbel crer que pertenza á miña vida.
Seica
teña que aceptar que nunca serei libre desta maldición que eu mesma me botei
hai tantos séculos e para a cal non hai remedio. Eu mesma fixen que as miñas
seguintes vidas fosen así, sempre tan crueis e difíciles. Cústame contalo,
moitísimo, porque me custa crer que iso sexa a miña vida e non unha historia
que atopei nun libro; mais agora o sei practicamente todo.
A
miña doenza é un troque, un intercambio. Pedín a miña doenza a cambio de poder
vivir sempre en Galicia e... non só iso, senón tamén xunta Artemisa. Pedín que
houbese unha vida na que puidésemos estar xuntas sen que ninguén nolo impedise.
Pedín que nunca máis me afastasen da miña terra, pedín morrer eiquí en
Galicia... mais as cousas non se piden sen dar nada. Sempre temos que dar algo a
cambio do que desexamos, renunciar a algo para ter cumprido o desexo que tanto
nos entolece, que turra de nós e polo que loitamos ata dar a nosa vida, ata
perdelo todo. Eu perdino todo en milleiros de ocasións, unha vida trala outra.
Cando digo todo, é todo: a vida, todo, o amor e a seguridade dun fogar. Non sei
cando comezou todo, pero si estou certa de que foi hai máis de vinte séculos,
seica cando nin tan sequera Galicia era Galicia, senón un terreo salvaxe cheo
de bosques profundos, como agora, pero moito máis intenso todo. Había máis
natureza, máis ríos poderosos. A natureza era libre e medraba libre sen que
ninguén lle cortase as ás. Quen era eu non o podo saber. Teño visións neboentas
dese tempo. Esas visións recibinas ao longo dese sábado. Sei que a natureza me
axudou moitísimo a descubrilo todo. Sen ela, nada disto sería posíbel, mais
tamén lle pedín axuda a outra ialma á que chamei a través do espazo, coma sempre
fixen para me comunicar cos meus seres queridos.
Sabía
que ese día era o máis axeitado, que non podía agardar máis. Non quería que
Laila viñese comigo, pero non puiden evitar que me acompañase e foi detrás miña
en canto saín da porta da nosa casa, da casa da aldea, e correu tras miña ata
chegarmos ao bosque. Non deixei de correr, malia sentirme moi débil, porque
tamén hei de dicir que non puiden comer practicamente ren a semana pasada e
estiven doentísima mesmo con febre dende o xoves; pero, nese momento, sentindo
o fresco ar da mañá, non me importaba a miña debilidade. Quería chegar alá onde
as árbores me ocultasen os tellados das casas, alá onde non me chegase nin o
menor ruído da civilización, onde non se visen as rúas da aldea.
Cando
souben que estabamos lonxe de calquera ollar, sentamos no chan, entre as raíces
e as follas secas, e entón collín a Laila no meu colo para protexela de todo o
que ía ocorrer. Sentir a súa calor fíxome ben, saber que ela estaba comigo fíxome
ser valente. Estabamos esgotadas ambas as dúas, pero non lles prestaba atención
ás reaccións da parte física do meu ser. O único que me importaba era que a
miña ialma collese azos para poder empregar o don que sempre tiven.
Concentreime
moito, a través do frío, da miña respiración axitada e o meu extremo cansazo.
Concentreime sentindo o silencio que nos rodeaba, ulindo o recendo da natureza
e sabendo que ese intre era só noso, era meu. Laila axiña quedou acougada entre
os meus brazos, no meu colo, e pechou os ollos coma se soubese que tiña que
afundirse na miña concentración. Pedinlle moi mainiño que non se asustase e
pareceume entender porque axiña quedou durmidiña.
Entón,
cando souben que xa estaba preparada para facelo, chamei a Lúa coa voz da miña
ialma, chameina sabendo que ela me podería ouvir alá onde estivese. Chameina
arengando ao meu don a que me axudase, a que se expresase máis que nunca e
sentín que me obedecía, que algo espertaba en min coma se fose outra consciencia
máis. O bosque desapareceu levemente na inmensidade dese momento e, de súpeto,
comecei a notar cousas que non eran deste mundo, que proviñan doutra realidade:
murmurios que non entendía, voces lonxanas, ecos doutro tempo e... a voz de
Lúa, a presenza de Lúa. Sabía que ela me ouvira. Sabía que ela me preguntaba se
a chamara. Estaba insegura e dubidaba de que o tivese feito de verdade, por iso
chameina aínda con máis forza e decisión ata que sentín que a súa ialma (ou o
que quedaba dela) se achegaba á miña. Noteina comigo no medio da nada. Non
dubidei de que estaba alí, de que podía falar con ela. Esa certeza fíxome
sentir un poderoso nó na gorxa. Podía falar con Lúa, á fin. Pregunteime por que
non a chamara antes, pero entón entendín axiña que so o podo facer cando de
verdade o precise. Falar coas ialmas que non están neste mundo non é algo que
debamos de facer tan seguidamente, sempre que queiramos. Ten un prezo e eu
pagueino moi ben, tanto que aínda non dei recuperado do que me ocorreu despois.
Lúa
estaba alí. Non estaba enfronte miña, pero tampouco ao meu carón. Estaba onde
eu estaba, exactamente no mesmo lugar, en min, coma se ela estivese no meu
corpo, pero ela non ocupaba ningún espazo. Estaba e punto. Nós, os galegos,
cremos que as ialmas non ocupan espazo. Por que o han de facer se non teñen
materia? Ela non tiña materia. Era a ialma que a definiu sempre. Tampouco vía o
seu verde ollar nin os seus vermellos cabelos. Sentía a súa ialma na miña, coma
se estivesen unidas por uns dedos cálidos.
Entón
pedinlle axuda. Pedinlle que me axudase a descubrir de onde viñan todas esas
visións que me estaban a encher a mente. Pedinlle que me amosase a orixe de
todo o que son, da miña doenza, de todo o que precise saber para poder ser eu
mesma sen sentir máis dor. Ela díxome que nunca deixaría de sentir dor e que
nunca me curaría de todo porque a miña doenza era un feitizo que eu mesma me
botara había moitísimos séculos, pero si podía conseguir que eu coñecese
practicamente todo verbo ás miñas vidas para que puidese comprender mellor todo
o que son e o que me ocorre. Díxome que non tiñamos moito tempo, pero que o
tentaría empregar o mellor posíbel. Pediume que non lle preguntase nada ata que
todo rematase, ata que se fose a derradeira visión que ela me traería, que non
dubidase de nada porque, se preguntaba ou dubidaba, ela desaparecería, iríase a
oportunidade que eu tiña de coñecelo todo e nunca máis tería a posibilidade de
volvela chamar. Aquilo estarreceume tanto que non dixen nada, só agardei con
paciencia, mais tamén estaba moi nerviosa. Nin tan sequera me preguntei se
aquilo era real nin pensei en que parecía, máis ben, a escena dunha película,
como mo parece agora; pero sei que foi real e sempre o será.
Os
detalles deses tempos non son tan importantes como o que eu vivín. Anos de vida
reducíronse a intres que Lúa me presentou diante miña coma se non fosen anacos
das miñas existencias. Na primeira imaxe que vin, estaba eu camiñando por un
bosque igual ao que nos rodeaba. Souben axiña que me achaba exactamente no mesmo
lugar no que me atopaba daquela. Estaba vestida cunha túnica feita de pel de
animal, pero non puiden identificar que me protexía do frío. Camiñaba distraída
e con bágoas nos ollos. Sentín a inmensa tristura que me apertaba a ialma.
Axeonlleime
no chan e cravei os dedos na terra, afundín os dedos na terra con todas as
miñas forzas namentres comezaba a chorar de rabia. Estaba chorando de rabia.
Entón deime de conta de que tiña na man unha prenda de roupa que souben que non
era miña. Era unha cinta para o cabelo. Era azul e apertábaa na miña man
dereita namentres coa esquerda rañaba a terra. Choraba por alguén que marchara
para sempre. Axiña chegaban a min as respostas que precisaba para comprender o
que ocorría. Sei que Lúa mas enviaba.
Choraba
porque mataran ao meu amor. Axiña vin imaxes nas que apareciamos ela e máis eu
ao carón do lume, protexéndonos do frío. Ela era... era igual que Artemisa. A
muller que aparecía xunta min nesas imaxes era igual que Artemisa. Era
Artemisa.
A
miña dor rachábame a ialma, era tan forte que non a podía soportar. Vin que ela
morrera xunta min asasinada por unha frecha chea de veleno. Ela caera entre os
meus brazos cando tentabamos fuxir desas persoas que descubriran o que ocorría
entre nós. Ela caeu entre os meus brazos namentres eu me apartaba do camiño e
me agochaba entre as árbores. Non nos perseguían xa. Non me perseguían. Non me
querían matar a min. Sabía que só a querían asasinar a ela para tirala do
medio. Ela molestáballes. A min non lles interesaba matarme porque eu era moi
poderosa e necesaria para o pobo. Era unha sacerdotisa que curaba tanto ás
persoas como aos animais e precisábanme moito, por iso nunca me matarían. E non
podían tolerar que eu estivese namorada doutra muller. Evidentemente, ninguén o
entendería xamais. Ela e máis eu tentaramos agocharnos, pero os nosos esforzos
non serviran para nada.
Ela
caera entre os meus brazos chea de sangue. Cos ollos trementes e un fío de voz,
pediume que fose forte, que seguise vivindo por ela. Díxome que non se arrepentía
de nada do que fixeramos, que o volvería facer malia saber que morrería tan
pronto, que o que máis lle doía era non poder vivir máis tempo xunta min.
Eu
nese momento sabía que a perdía, pero tamén estaba segura de que a volvería ver
noutra vida. Sentía que o noso vencello era moito máis forte cá morte; pero
doíame tanto que marchase que non podía aturar a idea de vivir sen ela. Aínda
me faltaban moitísimos anos de vida. Quedaba diante miña a miña vida toda... e
non a quería vivir sen ela. Eu cría na reencarnación, pero dábame medo
envellecer sen ela. Non o quería facer.
Estaba
amencendo, pero para min chegara a noite máis longa.
Pecheille
os ollos cando notei que dera o seu derradeiro suspiro, cando souben que se
fora.
E
non foi a única vez que a perdín. Perdina sempre, unha vida trala outra. Malia
saber que era moi posíbel que a volvese ver noutra vida, nese momento eu non
podía aturar a idea de que tería que seguir sen ela. Coñecía que nos
reencontrariamos, pero tiña medo a que non fose certo, a que puidese ocorrer
algo que desfixese o noso vencello. Emporiso, corrín coa súa cinta do pelo tras
enterrala no bosque. Sabía que me querían levar lonxe, aínda que Lúa non me
quixo explicar por que, que motivos tiñan para me querer arrincar da miña
terra, do meu fogar.
Sei
que choraba coma se me fallase o alento namentres rachaba a terra e me fería
para que o zume das árbores e o meu sangue se mesturasen para sempre, namentres
xuraba ao vento, cunha desesperación que me desfacía a voz: “nunca vivirei sen
ela nin lonxe de eiquí, nunca máis vivirei en paz se me separan dela e da miña
terra. Prefiro estar tola antes que vivir sen ela e lonxe de eiquí. Eu quero
pertencer para sempre a este lugar. Que a tolemia caia enriba miña se me
afastan do meu lar.”
A tolemia
era o máis temíbel nese tempo, o que máis medo poñía a todos porque non había
ren peor que perder a razón e a saúde da ialma.
As
visións desapareceron moito antes de que eu puidese comprender en que ano se
atopaban. Despois dese xuramento, volvín ver as imaxes de sempre, volvinme ver
ardendo nunha fogueira, volvín sentir a miña morte, como o lume me desfacía
toda, volvín notar que me afastaban do meu fogar para levarme a sitios
horríbeis nos que me torturaban... E vinme tamén camiñando soa por unha praia
deserta ao empardecer o día, cando ninguén me vía, correndo tamén cara esa
praia cando caía a noite... e chorando por todo o que perdera. Vinme en tantas
ocasións distintas que non son quen de lembralas todas; pero sempre estiven
eiquí, sempre, coma se fose unha árbore da terra... que renace cando un
lóstrego tenta desfacela. Unha árbore non pode medrar lonxe do chan que a viu
nacer. Non se poden arrincar as árbores que xa medraron nun lugar e levalas a
outro que non se asemella en absoluto ao seu berce. Seica eu sexa algo así.
Teño
moitas contas pendentes co meu propio destino, pero non sei como saldalas.
Tiña
que descubrir onde fixen ese xuramento. Sabía que estaba preto do lugar no que
me achaba, no que estaba unida a Lúa de novo... Ela desapareceu moito antes de
que me puidese despedir dela. Desapareceu sen dicirme adeus, seica pensando que
algunha vez nos volveriamos encontrar... pero a min teríame gustado darlle as
grazas pola súa axuda... mais non tivemos tempo. Volveu a realidade cando nin
tan sequera era consciente de que Lúa comezara a marchar.
Seguía
con Laila entre os meus brazos, pero eu tiña tanto frío que de novo tremía coma
se houbese xeo ao meu redor. Non tiña azos para erguerme de alí e voltar á
casa. Sabía que a miña nai e máis Artemisa estarían desacougadas por min, pero
ese motivo non me pedía que me movese. Pensaba en Lúa, en que a tivera tan
preto de novo e, outra vez, estabamos separadas por unha fronteira
indestrutíbel... e pensaba en todo o que vira, en todo o que soubera de pronto.
Tiña medo, pero sobre todo estaba abraiada por todo o que descubrira.
Mais
sabía que non me tiña que render, por moito medo que me dese descubrir máis
cousas do meu pasado. Tiña que atopar o lugar exacto no que fixera ese
xuramento. Planifiquei buscalo ao solpor. Non sei por que non o preferín
procurar cando aínda brilase o día. Prefería que a crecente escuridade me
protexese. Ademais, iría calor ese día e non tiña folgos para sufrila.
Regresei
á casa cando xa estaba dourado o día. Serían contra as dez da mañá. Pregúntome
como fun quen de permanecer tanto tempo sentada no chan, entre as árbores, sen
comer ren, sen abrigarme... Seguramente, permanecería nun estado estraño que
non sería nin sono nin vixilia. Sei que non tiven unha boa aparencia estes días
porque case que non comía, estaba pálida e enmagrecín moitísimo, pero sei que,
devagariño, me conseguirei recuperar.
Podo
comer un pouco máis cada día. Artemisa está a me axudar moito a comer sen que
lles preste atención a esas visións que me impiden alimentarme. Acompáñame con
paciencia neses horríbeis momentos nos que me teño que enfrontar á comida e
axúdame a comer namentres me fala de calquera cousa, pero está a me custar
moito vencer o noxo que me inspiran esas visións estarrecedoras nas que se
converte cada alimento que tento inxerir.
Artemisa
preguntoume onde estivera cando cheguei á casa, pero só lle dixen que estivera dando
un paseo con Laila polo bosque. Evidentemente, non me creu, pero non mo amosou
nese momento. Díxenlle que, á tardiña, iría de novo camiñar un pouco. Ela
tentoume convencer de que non fose, de que descansase, pero eu estaba moi
decidida a procurar o que tanto precisaba atopar. Non sei por que me interesaba
tanto descubrir onde fixera exactamente ese xuramento, pero queríao coma se
diso dependese a miña vida.
Artemisa
non me puido convencer nin de que quedase na casa nin de que lle permitise
acompañarme. Fun soa, sabendo que a fería a miña actitude, cando á tarde xa
case non lle quedaba luz. O sol brillaba tralas montañas cunha forza
invencíbel, coma se intuíse que eu quería que desaparecese. Comecei a camiñar
sen saber moi ben onde ía, pero estaba totalmente convencida de que ese
espírito dos bosques me axudaría a atopar o que buscaba. Estaba certa de que
non me achaba soa nese momento, de que alguén inmaterial me acompañaba. Esa
sensación sentina cando era cativa. Mellor dito, non a experimentaba con tanta
forza dende que era cativa. É algo que non sei explicar. É coma se alguén me
falase sen verbas, só a través dun silencio que para min está cheo de palabras
que non soan. Alguén me guiaba a través das árbores, entre vieiros que case non
se percibían entre os troncos, namentres morría a tarde, namentres empardecía.
Non
tiña medo. Sabía que quería e estaba convencida de que o conseguiría. A natureza
axudaríame, sabíao. Confiaba nela. Ademais, desexaba rematar canto antes con
iso para poder voltar xunta Artemisa e contarlle todo o que me pasara ese día.
Non lle explicara nada aínda. Prefería que estivésemos soas. Miña nai estaba
moi pendente de min e, polo momento, non me interesa que ela saiba o que estou
vivindo. Prefiro ocultarllo para que non se desacougue. Cando pase máis tempo e
isto perda forza, entón contareillo.
Tiven
que camiñar durante máis de dúas horas. Non me inquietaba saber que cada vez
estaba máis lonxe da aldea. Tampouco me inquietaba que non houbese lúa. Era
noite de lúa nova. Sinceramente, no meu peito aínda brillaba a presenza de Lúa,
a súa axuda sentíaa latexando por dentro de min. Non estaba comigo coma na
mañá, pero eu sabía que non me deixara soa de todo. Ela acompañábame tamén nese
momento, guiaba os meus pasos.
Namentres
camiñaba, pensei moitísimo. Unha das cousas nas que pensei foi na relación entre
Lúa e máis eu. Fora unha relación moi forte que, sen sabelo, comezara había
moitos anos; pero ela non aparecía nas miñas vidas pasadas como si aparecía
Artemisa. Non obstante, nun momento confuso e neboento dalgunha das miñas
vidas, vira que alguén me acompañaba de volta á miña casa despois de fuxir dalgún
lugar no que me torturaran moitísimo, case ata matarme. Alguén me acolleu entre
os seus brazos e protexeume, pero son incapaz de lembrar o aspecto desa persoa.
Non sei se era ela. Coido que Lúa e máis eu non nos coñecemos nesta vida, pero
aínda non atopei ningunha imaxe que me amose que estou certa. Sei que ela
estivo comigo noutro tempo, seica noutra vida na que pensei que, de novo,
perdera a Artemisa, e ela acolleume na súa vida, protexeume, namentres eu cría
que Artemisa estaba morta. Talvez nunca o estivo e voltou cando eu xa me
protexera demasiado na vida de Lúa... Aínda non o podo saber con certeza. Só
son pensamentos, pero tampouco sei de onde saen. É coma se alguén mos tivese
inxerido na miña memoria. Casualmente, estas ideas están moi vencelladas cun
soño que tiven hai meses no que Artemisa se botaba pola Ponte Romana porque eu
estaba ou estivera con outra muller...
Pensei
que, seica, estar con Lúa tiña como finalidade poder acceder ás miñas vidas
pasadas. Calquera opción me parecía convincente, mais tamén pensaba que non me
importaba que finalidade tivera a nosa relación. Só me importaba que foramos
moi felices, moitísimo, e que o noso amor durara o tempo que tiña que durar.
Nada foi en baluto. Fomos felices e eu só existín para ela para poderlle amosar
que tiña dereito a que a amasen de verdade. Sigo queréndoa moito e iso nada o
poderá cambiar, pero ela estaba destinada a estar pouco tempo neste mundo, o
abondo para que coñecese o amor de verdade e o celme da felicidade. Ela só
quería morrer entre os meus brazos despois de coñecer o bonito que é ser feliz
coa persoa que amas. E saber que o logrou faime feliz.
Mais
estamos xuntas aínda na morte porque sei que podo acceder a ela cando de
verdade o precise e ela pode comunicarse comigo cando me teña que dicir algo
importante. Eu estou eiquí para ela e ela estará onde queira que se atope para
min, para axudarnos, como o fixo ese día, como o fixo esa noite.
Algo
me chamou na metade da nada, da escuridade. Eu non estaba en min. A miña mente
estaba lonxe dos meus pensamentos e, á vez, sabía moi ben que quería e onde
tiña que estar. Detívenme cando notei que algo latexaba no meu redor, coma se
un milleiro de voces estivesen a avisarme de algo. Había unha inmensa árbore
diante miña. Na escuridade que me rodeaba, souben que era un inmenso carballo
moi antigo, co tronco cheo de fendas, alto e enorme, tanto que seguramente non
o podería rodear cos meus brazos se o abrazaba. Parecía mirarme na escuridade,
chamarme tamén coma todas esas voces que soaban sen soar.
Entón,
souben que era alí, xusto alí, onde estaba esa árbore. Souben que, entre as
súas raíces, estaba o meu antigo sangue, que alí onde se materializara a miña
promesa, o meu xuramento, o meu feitizo, medrara esa árbore que tanto senso
tiña.
Sentín
ganas de chorar. Achegueime á árbore e comecei a acariñar a súa antiga madeira.
Que sensación tan estraña e forte sentín nese momento. Sentinme pequena, pero
tamén grande, conectada por completo co espírito dos bosques. Aquela árbore era
eu tamén, eu estaba nesa árbore. Non precisaba que ninguén mo explicase. Sabía
que era certo.
Tocando
a súa madeira, volveron as visións, esta vez máis claras que nunca. Vinme de
novo axeonllada na terra facendo a promesa, enfeitizándome a min mesma,
enmeigando o meu propio destino. Vinme con Artemisa fuxindo, agochándonos entre
as árbores, estando xuntas en calquera parte na que puidésemos ser libres.
Vinme atrapada por mans crueis, ouvín berros na miña propia voz. Ouvín a voz de
Artemisa pedíndome que non me rendese, que fose forte, que non tivese medo, que
seguise sen ela. Ouvina suspirar xunta min, dicirme que me querería sempre... e
ouvinme a min mesma prometéndolle que sempre a amaría, así como sempre amaría a
miña terra.
Seica
esa fose a derradeira ocasión na que perdín o ronsel da miña contorna e dos
meus pensamentos. Non volvín estar tan ida dende esa noite na que, axeonllada
diante da árbore e namentres me protexía xunta o seu poderoso tronco, me perdín
nas lembranzas desas vidas tan lonxanas. Non sei canto tempo estiven así, sen
estar en min mesma, afundida nos meus recordos tentando entendelo todo, ata que
ouvín que alguén me chamaba, pero chamábame na realidade na que se atopaba o
meu corpo, non na realidade na que estaba a miña ialma. Ouvín a voz de Artemisa
e pasos detrás miña, pero custoume moito reaccionar e ademais... tiña moita
febre. Non ía tanto frío para estar tan xeada, pero tremía moitísimo, cada vez
máis.
Notei
que alguén me collía dos brazos e me axudaba a sentar máis cómoda no chan.
Alguén me chamaba cada vez con máis desacougo, pero eu non entendía por que
estaba tan nerviosa a persoa que quería chamar a miña atención, xa que eu me
encontraba ben, afundida na lonxanía dos meus recordos. Estaba ben porque cada
vez estaba máis adoitada a verme sufrir, porque cada vez me custaba menos
comprender por que son como son, de onde viña a miña maneira de ser, de onde
nacera a miña ialma, porque me gustaba verme no pasado, saber como era, quen
fora, que vivira. O que máis curioso me resultaba era que sempre tivera o mesmo
aspecto. Sempre tiven os cabelos e os ollos tan negros coma a noite máis
escura, unha noite sen estrelas. Sempre fun tan magriña como agora, sempre
parecín moi fráxil e, non obstante, tiven moita forza nos brazos e nas pernas.
Sempre camiñei tan rapidamente como nesta vida e puiden traballar a terra cos
meus delgados brazos. O meu aspecto enganou e intimidou sempre. Sempre amei a
terra sabendo que era a nai de todos. Nunca dubidei do valor dos bosques, das
árbores, das montañas, do vento, da auga, da terra mesma, baixo a que se
afunden os séculos. Sempre amei aos animais, seica moito máis cás persoas... e
sempre fun parte destes bosques que tanto amo, polos que tanto sufro cando lles
ocorre algo horríbel. Matáronme moitísimas veces lonxe da miña terra. Eiquí me
afastaron do único amor do meu destino.. e sigo sendo parte deste lugar coma
calquera desas árbores que enchen os bosques e que levan tantos anos respirando
eiquí, dando vida eiquí.
Cando
penso en todo isto, choro, pero non choro de mágoa nin de dor. Choro porque me
parece demasiado fermoso que todo isto me ocorra a min. Non obstante, dende que
era cativa e tiven consciencia, souben que eu non era alguén normal, que tiña
algo en min que me facía distinta, que sempre me faría distinta. E que sexa
precisamente eu a que teña estes dons, estas facultades, que poida falar tan
claramente das miñas vidas pasadas é algo que non sei se merezo. Todo isto me
ten que facer sentir feliz, e síntome moi feliz e afortunada por ser así como
son. Agora si vexo a fin de tanto sufrimento, atopo a luz na fin deste túnel
que tiven que atravesar. Agora vou vendo o senso a todo. Vaise abrindo o ceo da
miña vida e vexo un arco da lúa que brila sobre as montañas. Vexo que hai senso
en todo o que sufrín, mesmo na miña doenza, a que se expresará máis veces ao
longo da miña vida... mais podo dicir que estou saíndo desta crise tan estraña que
non pasou en baluto. Esta crise tivo máis sentido que calquera outra que
sufrise no pasado.
E o
que máis me emociona é que teño a confianza de Artemisa despois de todo o que
lle contei. Ela creme, creme máis que ninguén. Estamos máis unidas que nunca con
cada nova crise que eu sufro. Estou segura de que as dificultades fan que a
nosa relación sexa cada vez máis forte. Hai algo que tamén me fai rir e que
aínda non lle comentei a Artemisa. En todas estas vidas que estou lembrando,
ela sempre está comigo. Algunhas ocasións, sei que ela veu de lonxe
refuxiándose nos bosques de Galicia, pero, nalgunhas vidas, ela xa naceu eiquí.
Ela tamén forma parte desta terra sen sabelo. Por iso ten sentido que ela estea
eiquí tamén. Ela tamén ama esta terra, ámaa moito máis do que imaxina.
Síntome
esperanzada e optimista. Síntome afortunada por ter superado outra crise.
Síntome afortunada por ter ao meu lado a persoas tan marabillosas como
Artemisa, coma miña familia e tamén como Silvia, quen se portou moi ben comigo
en todo momento. Está a ser moi comprensiva comigo. Hoxe voltei ao traballo
despois de tres días de festa. Teño moita sorte con Silvia, a verdade. E,
despois de cinco días sen traballar (contando a fin de semana), volvín con
ilusión porque me gusta este traballo. Gústame tratar coa xente; algo que, hai
un ano, xamais tería dito.
Cando
Artemisa me atopou o sábado, custoume moito regresar, pero, cando o fixen,
axiña souben que lle tiña que explicar a Artemisa todo o que vivira ese día.
Non obstante, ela non me quería escoitar nese momento. Só desexaba que
voltásemos á casa, díxome que miña nai estaba moi preocupada e que tiña que
regresar canto antes, que era tarde e que, se non tivese sido por Laila, non me
tería atopado. Laila estaba ao meu carón lambéndome a man, tentando chamar a
miña atención. Artemisa estaba asustada porque era noite pecha e non lembraba o
camiño de volta á aldea, pero eu acougueina dicíndolle que coñecía de memoria
ese bosque e que non estabamos perdidas. Ela confiou en min. Deume con forza a
man e camiñou xunta min e xunta Laila ata a aldea. Tardamos case dúas horas en
voltar á casa, pero miña nai non me recriminou nada. Nin tan sequera me
preguntou como me encontraba. Recibiume cunha quentiña cunca de caldo e despois
fomos durmir. Ao día seguinte, si falei con ela e prometinlle que nunca máis
marcharía tan tarde ao bosque. Non me recriminou nada porque, seica, intuíse
que o que fixera era necesario para poder estar ben, para comezar a
recuperarme.
Antes
de durmir, tenteille contar a Artemisa o que me ocorrera, pero ela pediume que
falásemos na nosa casa, que nese momento precisaba pensar. Non sei se estaba
enfadada comigo, pero non a notaba ben. Pedinlle perdón moitas veces e ela
díxome que non estaba molesta comigo, só asustada, pero que lle pasaría e ao
día seguinte xa estaría ben.
Cando
chegamos a Ourense o domingo, sentamos xuntas no sofá e entón si lle puiden
contar o que me ocorrera dende o sábado á mañá. Escoitoume sen interromperme en
ningún momento. Cando rematei de contarlle absolutamente todo, preguntoume como
me encontraba, preguntoume se iso que vivira me axudara a estar mellor. Cando
lle dixen que si, que me encontraba moitísimo mellor, deume unha aperta moi
forte e agarimosa namentres me dicía que todo pasaría, que era moi valente, que
me recuperaría moito antes do que pensaba e prometeume tamén que ela sempre
estaría comigo, apoiándome, axudándome en todo o que precisase.
E
coido que agora si vou deixar de escribir. O frenético ritmo ao que escribín
deixoume esgotada e fíxome esquecer que mañá teño que madrugar, outra vez, para
ir traballar. Agora só quero que Artemisa faga grande e único o noso pequeno
mundo.
Lunes, 6 de
mayo de 2019
Tengo una pequeña llama en mi alma que arde tímidamente y que está
resistiendo todos los vientos que quieren desvanecerla. Esa llama son las ganas
de vivir que tengo. Tengo ganas de vivir. Lo juro por todo, por mi tierra, por
mí misma, por Artemisa y por todas las personas que quiero de verdad y que me
quieren con todo su corazón. Tengo muchas ganas de vivir, de seguir con la
hermosa vida que Artemisa y yo empezamos aquí en Ourense hace meses como si
nada estuviese ocurriendo. Nunca tuve tantas ganas de vivir. Nunca ansié tanto
dejar atrás los problemas e ignorar mi enfermedad como ahora para poder ser
feliz, para poder seguir siendo feliz. Quiero vivir plenamente cada momento que
la vida nos regala y quiero hacerlo porque sé que merece la pena luchar por ser
felices, por defender nuestra vida, por cuidar nuestra vida. Sé que merece la
pena estar aquí en este mundo, en este momento, porque es lo único que tenemos,
la vida, estar vivos, es lo único que tenemos, y eso hemos de defenderlo con
todas las fuerzas que tengamos en nuestro ser. Y quiero vivir plenamente porque
amo mi vida, amo a la persona con la que la comparto, amo el lugar en el que se
desenvuelve. Quiero ser feliz porque sé que nunca tuve tanto como tengo ahora.
Siempre me sentí pobre, sin nada, porque me faltaba todo cuando estaba lejos de
aquí y cuando no estaba con Artemisa. Me faltaba todo porque no me tenía a mí
misma. Ahora sí me tengo. Ahora sí sé quién soy y quiero seguir siendo yo
misma, con todos mis miedos, con mi alma trémula, con mis inseguridades, pero
yo. Quiero ser yo en este mundo que es mi mundo. Quiero ser yo por Artemisa,
por mi madre, por toda mi familia, por Laila y por Galicia.
Mas tengo muchísimo miedo y eso no puedo ignorarlo. Tengo miedo porque
me parece que algo está golpeando mi vida como si quisiese derrumbarla, como si
quisiese volver polvo todo lo que tengo, como si me quisiese deshacer a mí
misma. Me parece que hay algo en el universo, en este momento, que quiere
destruir todo lo que tanto me costó conseguir. No sé si hay una consciencia
detrás de todos estos hechos. No sé si alguien está decidiendo que me ocurra
todo esto. Quizás todo esto sean pruebas que tengo que superar para poder dejar
atrás mi enfermedad para siempre; pero, si son pruebas, no sé cómo encontrar los
ánimos que me permitan superarlas; mas quiero hacerlo, quiero hacerlo aunque me
cueste la vida. Quiero llegar al fin de todo esto porque sé que, en su fin,
están todas las respuestas que preciso para acallar esa voz que no deja de
atacarme con recuerdos tan horribles. No obstante, me cuesta mucho, a veces,
distinguir entre la realidad y el pasado, entre lo que es real ahora mismo y lo
que lo fue en otro tiempo tan lejano que ni puedo situarlo en la Historia. No
tengo ni idea de cuándo comenzó todo, pero ahora siento en mí el peso de esos
siglos que transcurrieron.
El sábado me pasó algo tan extraño e inexplicable que no sé si seré
capaz de contarlo, mas lo intentaré. A Artemisa se lo conté de modo
atropellado, sin encontrar las palabras exactas que me permitiesen explicarle
qué me había ocurrido y pareció que deliraba, que de nuevo tenía fiebre y que
había perdido la razón, pero estaba más consciente que nunca cuando me
hallaron. Sabía perfectamente lo que había recordado, estaba segura de que todo
aquello era real, mucho más que muchas cosas que me hicieron creer en otros
años, cuando querían convencerme de que yo estaba enferma y que lo estaría para
siempre. Sé que es real y no me importa que Casandra le diga a Artemisa a
gritos que está compartiendo su vida con una loca, que tendría que dejarse de
tonterías y abandonarme para volver a Cataluña, pero eso es otro tema del que
también quiero hablar, mas no sé cuál es el orden adecuado para contar las
cosas. El tema de Casandra y Artemisa es otra de las cosas que están golpeando
nuestra vida como si quisiesen derruirla como si ésta fuese una pared de piedra
antigua, una casa sobre la que pesan tantos años...
Casandra está haciéndole muchísimo daño a Artemisa. Todas las
conversaciones que Artemisa intenta mantener con su hermana son dañinas,
muchísimo, y están deshaciéndole el alma a la pobre Artemisa, quien no deja de
tratar de arreglar las cosas con su hermana, pero es inútil intentarlo porque
Casandra está hundida en un inmenso mar de rabia y celos que está cambiándola
muchísimo. No sé si alguna vez volverá a ser esa persona que tanto queríamos
porque la noto tan lejos de lo que fue, de lo que yo amé también, porque la
quise muchísimo, mas la persona que yo quise no está en nuestra vida. Ni tan
siquiera es el reflejo de lo que fue. Es una sombra monstruosa de ésas que
aparecen en las pesadillas para asustarte. Todo lo que sale de ella es odio,
rabia, injusticia. Está siendo muy injusta conmigo, pero también con Artemisa,
sobre todo con ella, porque yo no soy nadie para Casandra, pero Artemisa es su
hermana. Si yo tuviese una hermana, la querría muchísimo y jamás se me
ocurriría decirle todo lo que Casandra le dice a Artemisa.
Ayer, Artemisa llamó a Casandra para intentar hablar con ella.
Casandra le dijo que no podía hablar con ella porque tenía muchas cosas que
hacer. La conversación que mantuvieron más o menos es la siguiente (va a
parecer una obra de teatro, pero prefiero contarlo de este modo. Evidentemente,
voy a traducirla toda (Nota de la traductora: y yo vuelvo a traducirla al
castellano)):
Casandra: Artemisa, ahora no puedo atenderte porque estoy muy ocupada.
Artemisa: ¿Y puede saberse cuándo podrás hablar conmigo?
Casandra: Para las cosas que tienes que contarme...
artemisa: ¿Y tú no tienes que contarme nada? ¿No te pasa nada en tu
vida que quieras compartir conmigo? Porque yo sí quiero compartir contigo
muchas cosas y quiero explicarte otras muchas...
Casandra: Pues compártelas con Agnes, ¿no?
Artemisa: ¿De verdad no te importa nada de lo que me pase?
Casandra: Tampoco creo yo que te pasen cosas muy interesantes.
Y Artemisa, entonces, se quedó sin saber qué decir. Me contó que la
manera como Casandra le hablaba la hería tanto que ni tan siquiera podía pensar
en las palabras que decirle; mas, antes de cortar la llamada, Artemisa intentó
contarle lo que está ocurriéndome, lo que me pasó el sábado al atardecer... mas
Casandra no quiso escuchar prácticamente nada. Enseguida comenzó a decirle que
eso era cosa suya porque ella era quien estaba conmigo y quien tenía que
aceptar que yo estaba totalmente loca, que estaría peor con el paso de los años
y que lo que a mí me sucediese no era su problema.
Artemisa no me habría contado esto si yo no le hubiese insistido. Ella
sólo quería contarme la primera parte de la conversación, pero yo sabía que
había algo más y, hasta que me lo dijo, no dejé de insistirle en que me dijese
la verdad, en que me lo explicase todo porque sabía que me escondía algo muy
fuerte e importante. Al final, me lo contó y no supe qué decir cuando escuché
las palabras que Casandra había dicho refiriéndose a mí. Lo único que se me
ocurrió decir fue: “quizás tenga razón”, pero Artemisa me calló antes de que yo
pudiese acabar esa horrible frase y comenzó a decir, llorando profundamente,
que nunca se me ocurriese pensar eso de mí, que ella jamás creería que yo estoy
loca, que ella me creía, que sabía que yo decía la verdad continuamente y que
Casandra no tenía ningún derecho a hablar así de mí, que su hermana en ese
momento acababa de morir y que no quería saber nada más de ella, que no querría
saber nada más de ella si no era capaz de respetarme, que yo era lo que más
quería en el mundo y que las personas que no supiesen respetarme morirían para
ella, que le daba igual quedarse sólo conmigo porque yo era su mundo y un
montón de cosas más que me deshicieron, que me hicieron empezar a llorar mucho
hasta sentir que me ahogaba en ese llanto, hasta sentir que el miedo que latía
en mi interior se deshacía y quedaba sólo una paz extraña en la que me mantengo
flotando sin saber cuándo va a terminar, pero tengo miedo a que termine porque
sé que va a ocurrir.
El sábado desperté sintiéndome muy extraña. Estábamos en la aldea. Era
muy temprano. Ni tan siquiera había amanecido y hacía un fresquiño muy agradable
que me acarició la piel en cuanto salí de casa para pasear un poco con Laila.
Laila siempre está dispuesta a acompañarme dondequiera que yo vaya. Cuando me
adentré junto a ella en el bosque, no pensé que me ocurriría todo lo que ese
día me ocurrió. No sé si son cosas buenas, pero malas tampoco porque comprendo
que es preciso que yo sepa todo esto para conocerme mejor. Ése es el propósito
de todo esto, que me conozca mejor, que sepa de dónde provienen todos mis
miedos, mi enfermedad, en fin, porque es lo que parece que me caracteriza
mejor, que estoy enferma. Es eso lo que todo el mundo recuerda de mí. No me
recuerdan por ser como soy, sino porque estoy enferma, ¿no? ¿Cómo me recordaría
Gaya si estuviese viva? ¿Qué recordaría de mí, que tengo los ojos negros y
profundísimos o que soy gallega? No, recordaría que estuve siempre enferma.
¿Qué recuerda Gilbert de mí allá donde vive? Seguramente, él se acordará
perfectamente de todas mis crisis, de todos esos momentos en los que yo perdí
la calma y la ilusión de vivir delante de él. No recordará esos rituales tan
bonitos en los que yo participaba poniendo toda mi alma en las palabras que
decía... Qué lejos queda ahora todo eso, qué diferente me siento. No soy la
misma persona, para nada, y tampoco sé si Némesis me querría si estuviese viva.
Quizás ella me quiso también porque me sentía frágil, porque ella sabía que yo
era frágil y, para ser fuerte, lo único que tenía que hacer era dejarme llevar
por esa enfermedad que me destruía, que deshacía todo lo que yo era hasta
convertirme en una persona totalmente desequilibrada que ni tan siquiera sabía
lo que quería ni lo que decía... Y todo eso queda tan lejos que me parece imposible
creer que pertenezca a mi vida.
Tal vez tenga que aceptar que nunca seré libre de esta maldición que
yo misma me eché hace tantos siglos y para la cual no hay remedio. Yo misma
hice que mis siguientes vidas fuesen así, siempre tan crueles y difíciles. Me
cuesta contarlo, muchísimo, porque me cuesta creer que eso sea mi vida y no una
historia que encontré en un libro; mas ahora lo sé prácticamente todo.
Mi enfermedad es un trueque, un intercambio. Pedí mi enfermedad a
cambio de poder vivir siempre en Galicia y... no sólo eso, sino también junto a
Artemisa. Pedí que hubiese una vida en la que pudiésemos estar juntas sin que
nadie nos lo impidiese. Pedí que nunca más me alejasen de mi tierra, pedí morir
aquí en Galicia... mas las cosas no se piden sin dar nada. Siempre tenemos que
dar algo a cambio de lo que deseamos, renunciar a algo para tener cumplido el
deseo que tanto nos enloquece, que tira de nosotros y por el que luchamos hasta
dar nuestra vida, hasta perderlo todo. Yo lo perdí todo en millones de
ocasiones, vida tras vida. Cuando digo todo, es todo: la vida, todo, el amor y
la seguridad de un hogar. No sé cuándo comenzó todo, pero sí estoy cierta de
que fue hace más de veinte siglos, quizás cuando ni tan siquiera Galicia era
Galicia, sino un terreno salvaje lleno de bosques profundos, como ahora, pero
mucho más intenso todo. Había más naturaleza, más ríos poderosos. La naturaleza
era libre y crecía libre sin que nadie le cortase las alas. Quién era yo no lo
puedo saber. Tengo visiones brumosas de ese tiempo. Esas visiones las recibí a
lo largo de ese sábado. Sé que la naturaleza me ayudó muchísimo a descubrirlo
todo. Sin ella, nada de esto sería posible, mas también le pedí ayuda a otra
alma a la que llamé a través del espacio, como siempre hice para comunicarme con
mis seres queridos.
Sabía que ese día era el más adecuado, que no podía esperar más. No
quería que Laila viniese conmigo, pero no pude evitar que me acompañase y fue
detrás de mí en cuanto salí de la puerta de nuestra casa, de la casa de la
aldea, y corrió detrás de mí hasta que llegamos al bosque. No dejé de correr, a
pesar de sentirme muy débil, porque también he de decir que no pude comer
prácticamente nada la semana pasada y estuve malísima incluso con fiebre desde
el jueves; pero, en ese momento, sintiendo el fresco aire de la mañana, no me
importaba mi debilidad. Quería llegar allá donde los árboles me ocultasen los
tejados de las casas, allá donde no me llegase ni el menor ruido de la
civilización, donde no se viesen las calles de la aldea.
Cuando supe que estábamos lejos de cualquier mirada, nos sentamos en
el suelo, entre las raíces y las hojas secas, y entonces cogí a Laila en mi
regazo para protegerla de todo lo que iba a ocurrir. Sentir su calor me hizo
bien, sentir que ella estaba conmigo me hizo ser valiente. Estábamos agotadas
las dos, pero no les prestaba atención a las reacciones de la parte física de
mi ser. Lo único que me importaba era que mi alma cogiese fuerzas para poder
usar el don que siempre tuve.
Me concentré mucho, a través del frío, de mi respiración agitada y mi
extremo cansancio. Me concentré sintiendo el silencio que nos rodeaba, oliendo
el aroma de la naturaleza y sabiendo que ese instante era sólo nuestro, era
mío. Laila enseguida se quedó tranquila entre mis brazos, en mi regazo, y cerró
los ojos como si supiese que tenía que hundirse en mi concentración. Le pedí
muy suavemente que no se asustase y pareció entenderme porque enseguida se
quedó dormidiña.
Entonces, cuando supe que ya estaba preparada para hacerlo, llamé a
Lúa con la voz de mi alma, la llamé sabiendo que ella podría oírme allá donde
estuviese. Llamé animando a mi don a que me ayudase, a que se expresase más que
nunca y sentí que me obedecía, que algo despertaba en mí como si fuese otra
consciencia más. El bosque desapareció levemente en la inmensidad de ese
momento y, de súbito, comencé a notar cosas que no eran de este mundo, que
provenían de otra realidad: susurros que no entendía, voces lejanas, ecos de
otro tiempo... y la voz de Lúa, la presencia de Lúa. Sabía que ella me había
oído. Sabía que ella me preguntaba si la había llamado. Estaba insegura y
dudaba de que lo hubiese hecho de verdad, por eso la llamé aún con más fuerza y
decisión hasta que sentí que su alma (o lo que quedaba de ella) se acercaba a
la mía. La noté conmigo en medio de la nada. No dudé de que estaba allí, de que
podía hablar con ella. Esa certeza me hizo sentir un poderoso nudo en la
garganta. Podía hablar con Lúa, al fin. Me pregunté por qué no la había llamado
antes, pero entonces entendí enseguida que sólo puedo hacerlo cuando de verdad
lo necesite. Hablar con las almas que no están en este mundo no es algo que
debamos hacer tan seguidamente, siempre que queramos. Tiene un precio y yo lo
pagué muy bien, tanto que todavía no me he recuperado de lo que me ocurrió
después.
Lúa estaba allí. No estaba delante de mí, pero tampoco a mi lado.
Estaba donde yo estaba, exactamente en el mismo lugar, en mí, como si ella
estuviese en mi cuerpo, pero ella no ocupaba ningún espacio. Estaba y punto.
Nosotros, los gallegos, creemos que las almas no ocupan espacio. ¿Por qué lo han
de hacer si no tienen materia? Ella no tenía materia. Era el alma que la
definió siempre. Tampoco veía su verde mirada ni sus rojizos cabellos. Sentía
su alma en la mía, como si estuviesen unidas por unos dedos cálidos.
Entonces le pedí ayuda. Le pedí que me ayudase a descubrir de dónde
venían todas esas visiones que estaban llenándome la mente. Le pedí que me
mostrase el origen de todo lo que soy, de mi enfermedad, de todo lo que precise
saber para poder ser yo misma sin sentir más dolor. Ella me dijo que nunca
dejaría de sentir dolor y que nunca me curaría del todo porque mi enfermedad
era un hechizo que yo misma me había lanzado hacía muchísimos siglos, pero sí
podía conseguir que yo conociese prácticamente todo sobre mis vidas para que
pudiese comprender mejor todo lo que soy y lo que me ocurre. Me dijo que no
teníamos mucho tiempo, pero que intentaría emplearlo lo mejor posible. Me pidió
que no le preguntase nada hasta que todo acabase, hasta que se fuese la última
visión que ella me traería, que no dudase de nada porque, si preguntaba o
dudaba, ella desaparecería. Se iría la oportunidad que yo tenía de conocerlo
todo y nunca más tendría la posibilidad de volver a llamarla. Aquello me asustó
tanto que no dije nada, sólo aguardé con paciencia, mas también estaba muy
nerviosa. Ni tan siquiera me pregunté si aquello era real ni pensé en que
parecía, más bien, la escena de una película, como me lo parece ahora; pero sé
que fue real y siempre lo será.
Los detalles de esos tiempos no son tan importantes como lo que yo
viví. Años de vida se redujeron a instantes que Lúa me presentó delante de mí
como si no fuesen fragmentos de mis existencias. En la primera imagen que vi,
estaba yo caminando por un bosque igual al que nos rodeaba. Supe enseguida que
me hallaba exactamente en el mismo lugar en el que me encontraba entonces.
Estaba vestida con una túnica hecha de piel de animal, pero no pude identificar
qué me protegía del frío. Caminaba distraída y con lágrimas en los ojos. Sentí
la inmensa tristeza que me oprimía el alma.
Me arrodillé en el suelo y clavé los dedos en la tierra, hundí los
dedos en la tierra con todas mis fuerzas mientras comenzaba a llorar de rabia.
Estaba llorando de rabia. Entonces me di cuenta de que tenía en la mano una
prenda de ropa que supe que no era mía. Era una cinta para el pelo. Era azul y
la apretaba en mi mano derecha mientras con la izquierda arañaba la tierra.
Lloraba por alguien que se había marchado para siempre. Enseguida llegaban a mí
las respuestas que necesitaba para comprender lo que ocurría. Sé que Lúa me las
enviaba.
Lloraba porque habían matado a mi amor. Enseguida vi imágenes en las
que aparecíamos ella y yo cabe el fuego, protegiéndonos del frío. Ella era...
era igual que Artemisa. La mujer que aparecía junto a mí en esas imágenes era
igual que Artemisa. Era Artemisa.
Mi dolor me desgarraba el alma, era tan fuerte que no podía
soportarlo. Vi que ella había muerto junto a mí asesinada por una flecha llena
de veneno. Ella había caído entre mis brazos cuando intentábamos huir de esas
personas que habían descubierto lo que ocurría entre nosotras. Ella cayó entre
mis brazos mientras yo me apartaba del camino y me escondía entre los árboles.
No nos perseguían ya. No me perseguían. No querían matarme a mí. Sabía que sólo
querían asesinarla a ella para quitarla del medio. Ella les molestaba. A mí no
les interesaba matarme porque yo era muy poderosa y necesaria para el pueblo.
Era una sacerdotisa que curaba tanto a las personas como a los animales y me
necesitaban mucho, por eso nunca me matarían. Y no podían tolerar que yo estuviese
enamorada de otra mujer. Evidentemente, nadie lo entendería jamás. Ella y yo
habíamos intentado escondernos, pero nuestros esfuerzos no habían servido para
nada.
Ella había caído entre mis brazos llena de sangre. Con los ojos
trémulos y un hilo de voz, me pidió que fuese fuerte, que siguiese viviendo por
ella. Me dijo que no se arrepentía de nada de lo que habíamos hecho, que
volvería a hacerlo a pesar de saber que moriría tan pronto, que lo que más le
dolía era no poder vivir más tiempo junto a mí.
Yo en ese momento sabía que la perdía, pero también estaba segura de
que volvería a verla en otra vida. Sentía que nuestro vínculo era mucho más
fuerte que la muerte; pero me dolía tanto que se marchase que no podía soportar
la idea de vivir sin ella. Aún me quedaban muchísimos años de vida. Quedaba
ante mí mi vida toda... y no quería vivirla sin ella. Yo creía en la
reencarnación, pero me daba miedo envejecer sin ella. No quería hacerlo.
Estaba amaneciendo, pero para mí había llegado la noche más larga.
Le cerré los ojos cuando noté que había dado su último suspiro, cuando
supe que se había ido.
Y no fue la única vez que la perdí. La perdí siempre, una vida tras otra.
A pesar de saber que era muy posible que volviese a verla en otra vida, en ese
momento yo no podía soportar la idea de que tendría que seguir sin ella.
Conocía que nos reencontraríamos, pero tenía miedo a que no fuese cierto, a que
pudiese ocurrir algo que deshiciese nuestro vínculo. Por eso, corrí con su
cinta del pelo tras enterrarla en el bosque. Sabía que querían llevarme lejos,
aunque Lúa no quiso explicarme por qué, qué motivos tenían para querer
arrancarme de mi tierra, de mi hogar. Sé que lloraba como si me faltase el
aliento mientras arañaba la tierra y me hería para que la savia de los árboles
y mi sangre se mezclasen para siempre, mientras juraba al viento, con una
desesperación que me deshacía la voz: “nunca viviré sin ella ni lejos de aquí,
nunca más viviré en paz si me separan de ella y de mi tierra. Prefiero estar
loca antes que vivir sin ella y lejos de aquí. Yo quiero pertenecer siempre a
este lugar. Que la locura caiga sobre mí si me alejan de mi lar.”
La locura era lo más temible en ese tiempo, lo que más miedo les daba
a todos porque no había nada peor que perder la razón y la salud del alma.
Las visiones desaparecieron mucho antes de que yo pudiese comprender
en qué año se encontraban. Después de ese juramento, volví a ver las imágenes de
siempre. Volví a verme ardiendo en una hoguera, volví a sentir mi muerte, cómo
el fuego me deshacía toda, volví a notar que me alejaban de mi hogar para
llevarme a sitios horribles en los que me torturaban... Y me vi también
caminando sola por una playa desierta al palidecer el día, cuando nadie me
veía, corriendo también hacia esa playa cuando caía la noche... y llorando por
todo lo que había perdido. Me vi en tantas ocasiones distintas que no soy capaz
de recordarlas todas; pero siempre estuve aquí, siempre, como si fuese un árbol
de la tierra... que renace cuando un rayo intenta deshacerlo. Un árbol no puede
crecer lejos del suelo que lo vio nacer. No se pueden arrancar los árboles que
ya crecieron en un lugar y llevarlos a otro que no se asemeja en absoluto a su
cuna. Quizás yo sea algo así.
Tengo muchas cuentas pendientes con mi propio destino, pero no sé cómo
saldarlas.
Tenía que descubrir dónde hice ese juramento. Sabía que estaba cerca
del lugar en el que me hallaba, en el que estaba unida a Lúa de nuevo... Ella
desapareció mucho antes de que pudiese despedirme de ella. Desapareció sin
decirme adiós, tal vez pensando que alguna vez volveríamos a encontrarnos... pero
a mí me habría gustado darle las gracias por su ayuda... mas no tuvimos tiempo.
Volvió la realidad cuando ni tan siquiera era consciente de que Lúa había
comenzado a marcharse.
Seguía con Laila entre mis brazos, pero yo tenía tanto frío que de
nuevo temblaba como si hubiese hielo a mi alrededor. No tenía fuerzas para
levantarme de allí y volver a casa. Sabía que mi madre y Artemisa estarían
preocupadas por mí, pero ese motivo no me pedía que me moviese. Pensaba en Lúa,
en que la había tenido tan cerca de nuevo y, otra vez, estábamos separadas por
una frontera indestructible... y pensaba en todo lo que había visto, en todo lo
que había sabido de pronto. Tenía miedo, pero sobre todo estaba asombrada por
todo lo que había descubierto.
Mas sabía que no tenía que rendirme, por mucho miedo que me diese
descubrir más cosas de mi pasado. Tenía que encontrar el lugar exacto en el que
había hecho ese juramento. Planeé buscarlo al atardecer. No sé por qué no
preferí buscarlo cuando aún brillase el día. Prefería que la creciente
oscuridad me protegiese. Además, haría calor ese día y no tenía ánimo para
sufrirlo.
Regresé a casa cuando ya estaba dorado el día. Serían hacia las diez
de la mañana. Me pregunto cómo fui capaz de permanecer tanto tiempo sentada en
el suelo, entre los árboles, sin comer nada, sin abrigarme... Seguramente,
habría permanecido en un estado extraño que no sería ni sueño ni vigilia. Sé
que no he tenido un buen aspecto estos días porque casi no comía, estaba pálida
y he adelgazado muchísimo, pero sé que, poquiño a poco, conseguiré recuperarme.
Puedo comer un poco más cada día. Artemisa está ayudándome mucho a
comer sin que les preste atención a esas visiones que me impiden alimentarme.
Me acompaña con paciencia en esos horribles momentos en los que tengo que
enfrentarme a la comida y me ayuda a comer mientras me habla de cualquier cosa,
pero está costándome mucho vencer el asco que me inspiran esas visiones
horripilantes en las que se convierte cada alimento que intento ingerir.
Artemisa me preguntó dónde había estado cuando llegué a casa, pero
sólo le dije que había estado dando un paseo con Laila por el bosque.
Evidentemente, no me creyó, pero no me lo demostró en ese momento. Le dije que,
a la tardiña, iría de nuevo a caminar un poco. Ella intentó convencerme de que
no fuese, de que descansase, pero yo estaba muy decidida a buscar lo que tanto
precisaba encontrar. No sé por qué me interesaba tanto descubrir dónde había hecho
exactamente ese juramento, pero lo quería como si de eso dependiese mi vida.
Artemisa no pudo convencerme ni de que me quedase en casa ni de que le
permitiese acompañarme. Fui sola, sabiendo que la hería mi actitud, cuando a la
tarde ya casi no le quedaba luz. El sol brillaba tras las montañas con una
fuerza invencible, como si intuyese que yo quería que desapareciese. Comencé a
caminar sin saber muy bien a dónde iba, pero estaba totalmente convencida de
que ese espíritu de los bosques me ayudaría a encontrar lo que buscaba. Estaba
cierta de que no me hallaba sola en ese momento, de que alguien inmaterial me
acompañaba. Esa sensación la sentí cuando era niña. Mejor dicho, no la
experimentaba con tanta fuerza desde que era niña. Es algo que no sé explicar.
Es como si alguien me hablase sin palabras, sólo a través de un silencio que
para mí está lleno de palabras que no suenan. Alguien me guiaba a través de los
árboles, entre vericuetos que casi no se percibían entre los troncos, mientras
moría la tarde, mientras atardecía.
No tenía miedo. Sabía qué quería y estaba convencida de que lo
conseguiría. La naturaleza me ayudaría, lo sabía. Confiaba en ella. Además,
deseaba terminar cuanto antes con eso para poder volver junto a Artemisa y
contarle todo lo que me había pasado ese día. No le había explicado nada
todavía. Prefería que estuviésemos solas. Mi madre estaba muy pendiente de mí
y, por el momento, no me interesa que ella sepa lo que estoy viviendo. Prefiero
ocultárselo para que no se preocupe. Cuando pase más tiempo y esto pierda
fuerza, entonces se lo contaré.
Tuve que caminar durante más de dos horas. No me inquietaba saber que
cada vez estaba más lejos de la aldea. Tampoco me inquietaba que no hubiese
luna. Era noche de luna nueva. Sinceramente, en mi pecho aún brillaba la
presencia de Lúa, su ayuda la sentía latiendo por dentro de mí. No estaba
conmigo como en la mañana, pero yo sabía que no me había dejado sola del todo.
Ella me acompañaba también en ese momento, guiaba mis pasos.
Mientras caminaba, pensé muchísimo. Una de las cosas en las que pensé
fue en la relación entre Lúa y yo. Había sido una relación muy fuerte que, sin
saberlo, había comenzado hacía muchos años; pero ella no aparecía en mis vidas
pasadas como sí aparecía Artemisa. No obstante, en un momento confuso y brumoso
de alguna de mis vidas, había visto que alguien me acompañaba de vuelta a mi
casa después de huir de algún lugar en el que me habían torturado muchísimo,
casi hasta matarme. Alguien me acogió entre sus brazos y me protegió, pero soy
incapaz de recordar el aspecto de esa persona. No sé si era ella. Creo que Lúa
y yo no nos conocimos en esta vida, pero todavía no he encontrado ninguna
imagen que me demuestre que estoy en lo cierto. Sé que ella estuvo conmigo en
otro tiempo, quizás en otra vida en la que pensé que, de nuevo, había perdido a
Artemisa, y ella me acogió en su vida, me protegió, mientras yo creía que
Artemisa estaba muerta. Tal vez nunca lo estuvo y volvió cuando yo ya me había
protegido demasiado en la vida de Lúa... Todavía no puedo saberlo con certeza.
Sólo son pensamientos, pero tampoco sé de dónde salen. Es como si alguien me
los hubiese insertado en mi memoria. Casualmente, estas ideas están muy
vinculadas con un sueño que tuve hace meses en el que Artemisa se lanzaba por
el Puente Romano porque yo estaba o había estado con otra mujer...
Pensé que, tal vez, estar con Lúa tenía como finalidad poder acceder a
mis vidas pasadas. Cualquier opción me parecía convincente, pero también
pensaba que no me importaba qué finalidad había tenido nuestra relación. Sólo
me importaba que habíamos sido muy felices, muchísimo, y que nuestro amor había
durado el tiempo que tenía que durar. Nada fue en balde. Fuimos felices y yo
sólo existí para ella para poder demostrarle que tenía derecho a que la amasen
de verdad. Sigo queriéndola mucho y eso nada podrá cambiarlo, pero ella estaba
destinada a estar poco tiempo en este mundo, el suficiente para que conociese
el amor de verdad y el sabor de la felicidad. Ella sólo quería morir entre mis
brazos después de conocer lo bonito que es ser feliz con la persona que amas. Y
saber que lo logró me hace feliz.
Mas estamos juntas aún en la muerte porque sé que puedo acceder a ella
cuando de verdad lo precise y ella puede comunicarse conmigo cuando tenga que
decirme algo importante. Yo estoy aquí para ella y ella estará dondequiera que
se encuentre para mí, para ayudarnos, como lo hizo ese día, como lo hizo esa
noche.
Algo me llamó en la mitad de la nada, de la oscuridad. Yo no estaba en
mí. Mi mente estaba lejos de mis pensamientos y, a la vez, sabía muy bien qué
quería y dónde tenía que estar. Me detuve cuando noté que algo latía a mi
alrededor, como si un montón de voces estuviese avisándome de algo. Había un
inmenso árbol delante de mí. En la oscuridad que me rodeaba, supe que era un
inmenso roble muy antiguo, con el tronco lleno de grietas, alto y enorme, tanto
que seguramente no podría rodearlo con mis brazos si lo abrazaba. Parecía
mirarme en la oscuridad, llamarme también como todas esas voces que sonaban sin
sonar.
Entonces, supe que era allí, justo allí, donde estaba ese árbol. Supe
que, entre sus raíces, estaba mi antigua sangre, que allí donde se había
materializado mi promesa, mi juramento, mi hechizo, había crecido ese árbol que
tanto sentido tenía.
Sentí ganas de llorar. Me acerqué al árbol y comencé a acariciar su
antigua madera. Qué sensación tan extraña y fuerte sentí en ese momento. Me
sentí pequeña, pero también grande, conectada por completo con el espíritu de
los bosques. Aquel árbol era yo también, yo estaba en ese árbol. No necesitaba
que nadie me lo explicase. Sabía que era cierto.
Tocando su madera, volvieron las visiones, esta vez más claras que
nunca. Me vi de nuevo arrodillada en la tierra haciendo la promesa,
hechizándome a mí misma, embrujando mi propio destino. Me vi con Artemisa
huyendo, escondiéndonos entre los árboles, estando juntas en cualquier parte en
la que pudiésemos ser libres. Me vi atrapada por manos crueles, oí gritos en mi
propia voz. Oí la voz de Artemisa pidiéndome que no me rindiese, que fuese
fuerte, que no tuviese miedo, que siguiese sin ella. La oí suspirar junto a mí,
diciéndome que me querría siempre... y me oí a mí misma prometiéndole que
siempre la amaría, así como siempre amaría mi tierra.
Quizás ésa fuese la última ocasión en la que perdí el rastro de mi
alrededor y de mis pensamientos. No he vuelto a estar tan ida desde esa noche
en la que, arrodillada delante del árbol y mientras me protegía junto a su
poderoso tronco, me perdí en los recuerdos de esas vidas tan lejanas. No sé
cuánto tiempo estuve así, sin estar en mí misma, hundida en mis recuerdos
intentando entenderlo todo, hasta que oí que alguien me llamaba, pero me
llamaba en la realidad en la que se encontraba mi cuerpo, no en la realidad en
la que estaba mi alma. Oí la voz de Artemisa y pasos detrás de mí, pero me
costó mucho reaccionar y además... tenía mucha fiebre. No hacía tanto frío para
estar tan helada, pero temblaba muchísimo, cada vez más. Noté que alguien me
cogía de los brazos y me ayudaba a sentarme más cómoda en el suelo. Alguien me
llamaba cada vez con más desasosiego, pero yo no entendía por qué estaba tan
nerviosa la persona que quería llamar mi atención, ya que yo me encontraba
bien, hundida en la lejanía de mis recuerdos. Estaba bien porque cada vez
estaba más acostumbrada a verme sufrir, porque cada vez me costaba menos
comprender por qué soy como soy, de dónde venía mi manera de ser, de dónde
había nacido mi alma, porque me gustaba verme en el pasado, saber cómo era,
quién había sido, qué había vivido. Lo que más curioso me resultaba era que
siempre había tenido el mismo aspecto. Siempre tuve los cabellos y los ojos tan
negros como la noche más oscura, una noche sin estrellas. Siempre fui tan
delgadiña como ahora, siempre parecí muy frágil y, no obstante, tuve mucha
fuerza en los brazos y en las piernas. Siempre caminé tan rápidamente como en
esta vida y pude trabajar la tierra con mis delgados brazos. Mi aspecto engañó
e intimidó siempre. Siempre amé la tierra sabiendo que era la madre de todos.
Nunca dudé del valor de los bosques, de los árboles, de las montañas, del
viento, del agua, de la tierra misma, bajo la que se hunden los siglos. Siempre
amé a los animales, quizás mucho más que a las personas... y siempre fui parte
de estos bosques que tanto amo, por los que tanto sufro cuando les ocurre algo
horrible. Me mataron muchísimas veces lejos de mi tierra. Aquí me alejaron del
único amor de mi destino... y sigo siendo parte de este lugar como cualquiera
de esos árboles que llenan los bosques y que llevan tantos años respirando
aquí, dando vida aquí.
Cuando pienso en todo esto, lloro, pero no lloro de pena ni de dolor.
Lloro porque me parece demasiado hermoso que todo esto me ocurra a mí. No
obstante, desde que era niña y tuve consciencia, supe que yo no era alguien
normal, que tenía algo en mí que me hacía distinta, que siempre me haría
distinta. Y que sea precisamente yo la que tenga estos dones, estas facultades,
que pueda hablar tan claramente de mis vidas pasadas es algo que no sé si
merezco. Todo esto tiene que hacerme sentir feliz, y me siento muy feliz y
afortunada por ser así como soy. Ahora sí veo el fin de tanto sufrimiento,
encuentro la luz al fin de este túnel que he tenido que atravesar. Ahora voy
viendo el sentido a todo. Va abriéndose el cielo de mi vida y veo un arcoíris
que brilla sobre las montañas. Veo que hay sentido en todo lo que sufrí,
incluso en mi enfermedad, la que se expresará más veces a lo largo de mi
vida... mas puedo decir que estoy saliendo de esta crisis tan extraña que no ha
pasado en balde. Esta crisis ha tenido más sentido que cualquier otra que haya
sufrido en el pasado.
Y lo que más me emociona es que tengo la confianza de Artemisa después
de todo lo que le conté. Ella me cree, me cree más que nadie. Estamos más
unidas que nunca con cada nueva crisis que yo sufro. Estoy segura de que las
dificultades hacen que nuestra relación sea cada vez más fuerte. Hay algo que
también me hace reír y que todavía no le he comentado a Artemisa. En todas
estas vidas que estoy recordando, ella siempre está conmigo. Algunas ocasiones,
sé que ella vino de lejos refugiándose en los bosques de Galicia, pero, en
algunas vidas, ella ya nació aquí. Ella también forma parte de esta tierra sin
saberlo. Por eso tiene sentido que ella esté aquí también. Ella también ama
esta tierra, la ama mucho más de lo que imagina.
Me siento esperanzada y optimista. Me siento afortunada por haber
superado otra crisis. Me siento afortunada por tener a mi lado a personas tan maravillosas
como Artemisa, como mi familia y también como Silvia, quien se ha portado muy
bien conmigo en todo momento. Está siendo muy comprensiva conmigo. Hoy he
vuelto al trabajo después de tres días de fiesta. Tengo mucha suerte con
Silvia, la verdad. Y, después de cinco días sin trabajar (contando el fin de
semana), he vuelto con ilusión porque me gusta este trabajo. Me gusta tratar
con la gente; algo que, hace un año, jamás habría dicho.
Cuando Artemisa me encontró el sábado, me costó mucho regresar, pero,
cuando lo hice, enseguida supe que tenía que explicarle a Artemisa todo lo que
había vivido ese día. No obstante, ella no quería escucharme en ese momento.
Sólo deseaba que volviésemos a casa, me dijo que mi madre estaba muy preocupada
y que tenía que regresar cuanto antes, que era tarde y que, si no hubiese sido
por Laila, no me habría encontrado. Laila estaba a mi lado lamiéndome la mano,
intentando llamar mi atención. Artemisa estaba asustada porque era noche
cerrada y no recordaba el camino de vuelta a la aldea, pero yo la tranquilicé
diciéndole que conocía de memoria ese bosque y que no estábamos perdidas. Ella
confió en mí. Me dio con fuerza la mano y caminó junto a mí y junto a Laila
hasta la aldea. Tardamos casi dos horas en volver a casa, pero mi madre no me
recriminó nada. Ni tan siquiera me preguntó cómo me encontraba. Me recibió con
una calentiña taza de caldo y después nos fuimos a dormir. Al día siguiente, sí
hablé con ella y le prometí que nunca más me marcharía tan tarde al bosque. No
me recriminó nada porque, quizás, intuyese que lo que había hecho era necesario
para poder estar bien, para comenzar a recuperarme.
Antes de dormir, intenté contarle a Artemisa lo que me había ocurrido,
pero ella me pidió que hablásemos en nuestra casa, que en ese momento
necesitaba pensar. No sé si estaba enfadada conmigo, pero no la notaba bien. Le
pedí perdón muchas veces y ella me dijo que no estaba molesta conmigo, sólo
asustada, pero que se le pasaría y al día siguiente ya estaría bien.
Cuando llegamos a Ourense el domingo, nos sentamos juntas en el sofá y
entonces sí pude contarle lo que me había ocurrido el sábado desde la mañana.
Me escuchó sin interrumpirme en ningún momento. Cuando acabé de contarle
absolutamente todo, me preguntó cómo me encontraba, me preguntó si eso que
había vivido me había ayudado a estar mejor. Cuando le dije que sí, que me
encontraba muchísimo mejor, me dio un abrazo muy fuerte y cariñoso mientras me
decía que todo pasaría, que era muy valiente, que me recuperaría mucho antes de
lo que pensaba y me prometió también que ella siempre estaría conmigo,
apoyándome, ayudándome en todo lo que precisase.
Y creo que ahora sí voy a dejar de escribir. El frenético ritmo al que
he escrito me ha dejado agotada y me ha hecho olvidar que mañana tengo que
madrugar, otra vez, para ir a trabajar. Ahora sólo quiero que Artemisa haga
grande y único nuestro pequeño mundo.
Sacamos cosas muy positivas de esta entrada. Una es que Agnes quiere vivir, está ilusionada y no pierde la alegría. Quiere luchar, y eso es lo más importante, diría que fundamental. Por otra parte, las visiones. La han ayudado a comprenderse mejor y quizás eso le haga avanzar, superar quizás no, pero sobrellevar su enfermedad mejor.
ResponderEliminarLa maldición que se echó causó su enfermedad y yo creo que eso, fue un error fatal. Debería haber maldecido a todo aquel que quisiera matar a Artemisa o separarla de Galicia. Se perjudicó mucho, tanto que traspasa otras vidas. ¿Tendrá solución? ¿Existirá alguna forma de de deshacer el conjuro/maldición/hechizo? ¡Ojalá!Muy intensa la parte en la que "aparece" Lúa (que no de una forma visual). Arroja luz a su pasado y sobre lo que sucedió en otras vidas. Me llama la atención que en todas las vidas que conocemos, por el momento, es una mujer, al igual que Artemisa. No sé si en algunas vidas fueron animales, y las dos juntas, o dos hombres, ¡eso sería la cañaaaa! Es muy triste la parte en la que Artemisa muere por la flecha envenenada. Debe ser doloroso, perder a alguien al que amas tanto, pero de una forma tan cruel y yo creo que multiplicado por las veces que la has perdido en tantas vidas. No me extraña que Artemisa se preocupe por ella, verla así en el bosque, sola y tanto tiempo...Al menos, sabe que ahora está mejor.
Por otra parte tenemos a Casandra, la amargada. Parece que haya perdido el corazón y la razón de ser. Tratando tan mal a Agnes y Artemisa, como si no significasen nada. Está muy celosa y muy rabiosa. Nada queda de aquella Casandra divertida, con buen corazón y que se desvivía por ellas. Es como si estuviese endemoniada, poseída. Pobre Artemisa, es duro que tu propia hermana te trate así y odie tanto a la persona que más amas, sabiendo que no tiene razón para comportarse así. La conversación por teléfono es brutal. Se ha convertido en la clase de persona que siempre criticó y que nunca le gustó. Definitivamente la han perdido para siempre, y quizás sea hora de apartarse y dejar de sufrir por su culpa.
Me ha encantado el capítulo, muy sobrecogedor. Las visiones han sido muy emocionantes, a ver si esto le sirve para poder superarse y conocerse mucho mejor. Me lo he pasado pipa, Ntoch. Como siempre, escribes maravillosamente bien.
Las personas tenemos la capacidad de aunar y aceptar todo lo que poseemos y conocemos como un conjunto homogéneo y, hasta cierto punto, manejarlo con soltura. Agnes nos habla de dos asuntos absolutamente dispares para nosotros, pero que para ella tienen relación y le resulta natural pasar de uno a otro; así, nos cuenta lo mal que va la relación entre Artemisa y su hermana Casandra, en realidad nada del otro mundo, es más, yo diría que he visto situaciones así más de una vez, en el fondo no es muy aventurado pensar que Casandra no soporta el hecho de que la unión que antes tenían ahora queda afectada por la pareja de Artemisa, y Casandra entiendo eso como un verse en segundo plano, algo inaceptable para ella, que es un pequeño ser egoísta, al menos de momento. En la llamada telefónica Casandra lanza dos mensajes: no acepto ser segundo plato, así que rechazo hablar contigo, si quieres hablar habla con Agnes pero yo te cierro esa posibilidad, ya que es la única arma que tengo; y, por otro lado, intento destruir o como poco menoscabar la idea que tengas de Agnes, porque lo ideal sería que vuestra relación saliera mal y volviéramos a la situación anterior a que la conocieses. Bien, todo muy usual, digamos. Y, de ahí, Agnes pasa a reflexionar sobre sus vidas anteriores, su enfermedad... como si fuera también algo usual, porque para ella son dos cosas que tiene dentro, y sí puede ocuparse mentalmente de ellas de forma alternativa.
ResponderEliminarLa segunda parte del relato es la descripción de las visiones, la narración de todo lo que pasó en las vidas anteriores y cómo la misma Agnes es la causante, con su hechizo, de los problemas actuales que ella misma tiene. Este planteamiento entronca con una cuestión muy clásica de la literatura universal, en sentido amplio sobre el libre albedrío, y en sentido estricto de cómo una promesa, un hechizo, etc., afecta a un ser, muchas veces por una cuestión de amor, y la cuestión está entonces en cómo puede romperse ese destino porque, al fin y al cabo, si no podemos cambia nada durante nuestra vida, ¿qué sentido tiene vivirla? El el problema de El invitado de piedra / don Juan Tenorio, de Dorian Gray, del Fausto de Goethe, es el mito de la "venta del alma", en el fondo algo muy similar a lo que Agnes realiza, aunque en este caso no sea al diablo (sería frente al destino, o las fuerzas naturales), y la cuestión planteada es si resulta lícito o/y posible saltarse el compromiso y, sin perder el premio, no pagar su precio. En el caso de Agnes yo creo que tiene todo el derecho del mundo para pelear por ello, pues después de todo lo que pide no es nada fuera de lo que sería justo exigir a cambio de nada, y en todo caso ha pagado ya precios tan altos en vidas anteriores que ya podría contarse con que todo esto compensa las venturas presentes.
Ojalá opine como yo, y no se deje arrastrar pensando que su locura es un destino inevitable.