jueves, 30 de mayo de 2019

DIARIO DE AGNES: XOVES, 30 DE MAIO DE 2019


Xoves, 30 de maio de 2019

Sinto que, arestora, existimos máis mergulladas na vida que antes. Antes, cando viviamos en Barcelona, si sentiamos intensamente os problemas da vida e mesmo podiamos sufrir por cousas que, aparentemente, non tiñan solución; pero agora noto que mudou todo, que non ten ren a ver o que vivimos có que viviamos antes. Será porque arestora si teño a vida que sempre desexei ter eiquí na miña terra, será porque agora si me coñezo ben e estoulles a dar importancia a todos os meus sentimentos e ás miñas ideas, porque agora si estou renacendo como tería que renacer hai moitísimos anos. Síntome resurxida dunhas cinzas que o vento do tempo estivo a piques de esvaecer. Evidentemente, sei que non me coñezo de todo porque ninguén se coñece con plenitude a si mesmo, pero si que é certo que agora si sinto que estou sendo eu mesma máis que nunca. Tamén é certo que deixei atrás moitas das cousas que antes me enchían, pero tamén penso que antes tiña que procurar cousas que me mantivesen conectada comigo mesma namentres non podía voltar á miña terra, porque estar eiquí me dá unha vida e unha liberdade que nunca tiven antes. Só me puiden sentir tan libre cando vivía na cabana no medio do bosque, pero mesmo nesa época sufría por cousas que xa non dependían de min e, ademais, moitas mañás espertaba sentindo que algo me apertaba violentamente o peito. Sentíame así porque estaba moi lonxe de Galiza; por conseguinte, estaba lonxe de min mesma.

Mais non foi sinxelo comezar a ser eu mesma eiquí. Fixeron falla varios meses e varias crises para que empezase a atoparme comigo mesma. A morte de Lúa deixoume paralizada na vida, tiveron que transcorrer varios meses para ter azos para seguir adiante con toda plenitude e, cando pensaba que xa conseguira atoparme na miña propia existencia, veu unha crise que estivo a piques de entolecerme por completo. Non sei se aquela crise serviu para que me coñecese mellor. Coido que si, que todas as crises que paso son precisas para que me poida coñecer mellor; pero paseino realmente mal esta vez e non sei describir as inquedanzas que me enchían a ialma porque foron demasiado intensas. Esas inquedanzas traían lembranzas que eu non podía entender e espertaron emocións que había moito tempo que estaban durmidas por dentro de min. Esas emocións experimentáraas eu cando vivía no bosque, cando procuraba o amor dos demais e o único que achaba era rexeitamento, só porque estaba doente, só porque era silandeira coma a noite, só porque non me gustaba confesar todo o que sentía, porque prefería gardarme as miñas cousas, só porque era misteriosa e escura; pero tamén lembrei dese amor entolecido que Neftis sentiu por min, tan cheo de celos e xenreira; un amor que acabou por converterse en odio. Hai cousas na vida que me custa moito entender e a transformación do amor en odio é unha delas. Eu xamais sería quen de odiar a alguén que amei, por moita dor que esa persoa me causase. Artemisa fíxome moitísimo dano. Sinceramente, se teño que dicir a verdade, foi a persoa que máis dano me fixo ao longo da miña vida, pero iso ocorreu porque tamén é a persoa que máis amei, máis amo e amarei na miña vida. Só nos fan verdadeiro dano as persoas que máis queremos, que queremos de verdade. E isto lévame a falar de Casandra; unha das persoas que Artemisa máis quere, que máis dano está a lle facer nestes momentos; pero tampouco podo culpar a Casandra do que sente nin da súa actitude, porque Casandra está doente, e a súa enfermidade si é grave; mais tamén coido que as enfermidades físicas son máis controlábeis cás mentais porque as doenzas físicas se poden curar con tratamentos que atacan directamente o foco do que nace a enfermidade. AS doenzas mentais son algo que escapa de todo, que non se pode domear tan sinxelamente. Seica estea trabucada, pero eu teño máis confianza nos tratamentos das enfermidades físicas que nos das enfermidades mentais porque os das enfermidades mentais afectan directamente ao cerebro; o cal pode provocar mudanzas irreversíbeis que muden por completo a nosa maneira de ser. Os tratamentos que afectan ao corpo tamén son moi violentos, pero poden pasar co tempo. Tampouco son quen de falar disto con firmeza porque non son nin doutora nin enfermeira e tampouco lle podo confesar estas opinións a ninguén, igual que tampouco podo falar con calquera persoa dos meus ideais; aos que, á fin, lles comecei a facer caso de verdade. Hai moito tempo que sabía que, cando á fin vivise en Galiza, empezaría a responder a esas ideas que levan latexando no meu interior dende hai tantos anos; ás cales nunca lles dei forma e das cales nunca lle falei a ninguén, nin tan sequera a Artemisa, e moito menos a ela porque ela ten unhas ideas contrarias ás miñas. Hai cousas nas que si estamos de acordo, pero noutras pensamos de xeito totalmente oposto. E tampouco me apetecía falar disto no meu diario porque era algo que prefería manter en segredo, aínda que, se alguén lese estas liñas, axiña se daría de conta de que a defensa tan forte que sempre fago da miña terra ten un significado especial, axiña se decataría de cales son os meus desexos para Galiza... A Artemisa confeseille o que pensaba o luns á noite e si quedou moi abraiada, pero porque nunca lle falara antes do tema. Eiquí tampouco paga a pena que fale durante milleiros de liñas sobre o que penso porque eu sei perfectamente cales son as miñas ideas. Só direi que agora si me sinto quen e con folgos para loitar polo verdadeiro futuro que Galiza merece. Agora, Galiza non ten a vida que debería ter por culpa de todas esas persoas que están a desaproveitar toda a riqueza que ten a nosa terra, pero sei que chegará un día no que Galiza poida renacer e ser quen de verdade ten e pode ser, igual que me ocorreu a min. Síntome moi identificada co estado no que se atopa Galiza dende hai anos porque eu tamén me sentín silenciada, tamén trataron de acalar a miña voz e desprezaron o meu acento, así como moita xente despreza a nosa lingua, a nosa cultura, o noso patrimonio, os nosos bosques... Galiza merece quitar de si todo o proveito que ten gardado no seu chan, na súa xente intelixente, a que de verdade ama esta terra. E síntome identificada con ela tamén porque coido que están a silenciar e ignorar todas as virtudes que ten este lugar. Cabería agardar que, nun país, todos os pobos tivesen a súa propia voz, coa cal puidesen expresar o que son; pero xa queda clarísimo que, neste país cheo de políticos incompetentes, hai pobos que están condenados ao silencio e á miseria. Eu quero loitar por un futuro mellor para a miña terra. Seica nunca a poida ver libre, libre deste silencio no que a queren pechar, libre dos trabucos que lle aplican, libre de toda esta xente que só pensa en enriquecerse eles sen pensar de verdade nos que vivimos eiquí; pero o feito de que agora sexa imposíbel vela libre non me ten que facernos desistir, tennos que arengar a seguir loitando, a dar pulos pequenos cara ao futuro.

E o mellor de todo é que estou coñecendo a xente marabillosa que pensa exactamente coma min, coa que podo falar en galego sen sentir que non me entenden, coa que podo confesar todas estas inquedanzas e coa que me sinto realmente comprendida, comprendida de todo corazón, coa que podo preparar eventos moi bonitos a través dos que defendemos a nosa lingua, a nosa cultura, as nosas ideas. A xente do BNG é tamén tan ecoloxista coma min, tamén se preocupa polo benestar dos nosos bosques, dos nosos ríos, dos nosos montes, do noso mar, das nosas costas. Loitamos xuntos por un futuro mellor, polo futuro que merece Galiza, a través de pequenos actos, a través de todo o que facemos, para crear eses alicerces nos que se pousará a existencia que a nosa terra ten que vivir. E síntome moi motivada con eles porque me animan a seguir soñando con ese futuro co que soñamos todos, porque me fan entender que o meu sentimento patriótico sempre tivo importancia, porque me axudan a comprender que podo dar moito de min, que podo alzar a miña voz sen sentir vergonza, porque me fan sentir que eiquí si teño voz e o meu verdadeiro fogar.

Evidentemente, con Artemisa non comparto nada disto; pero iso non significa que xa non comparta nada con ela. Con ela comparto cousiñas que non podería compartir con ninguén. Con ela comparto as miñas crenzas, comparto sentimentos que só nos pertencen a nós. Con ela é todo tan bonito e sinxelo... pero tamén pasamos os nosos momentos duros. O tema da enfermidade de Casandra nos ten bastante mal, a verdade, sobre todo a ela. Eu estou máis tranquila porque sei que Casandra estará ben, porque sei que ela é unha muller moi forte que pode superar calquera cousa; pero Artemisa ten moitísimo medo, e non é para menos. Tamén é certo que me doe que Casandra decidise afastarse de nós e vivir soa esta mala andaina da súa vida, pero é a súa decisión. Eu tamén me alonxei dos demais cando peor estiven porque moitas veces preferimos cargar nós coa nosa dor e deixar en paz aos demais, que abondo teñen cos seus propios problemas. Eu teríame agochado de Artemisa cando pasei esa crise tan horríbel porque me doía moitísimo vela tan desacougada por min, aínda que comprendía perfectamente a súa preocupación, pero non podía aturar que ela estivese tan intranquila por min. Teríame gustado agocharme nalgunha furna escura e saír de alí cando realmente me encontrase ben; pero o que non podo negar é que ela tamén me axudou moitísimo a estar mellor cada novo día. Artemisa deume moito apoio, moita enerxía positiva; pero sei que ela quitaba de si mesma esa enerxía que ela precisaba para enfrontarse aos seus días e iso coido que é moi inxusto, sobre todo porque ela tamén ten dereito a afundirse, sobre todo agora que se sente tan tristeiriña pola súa irmá. Eu tento que estea animada, que non perda a esperanza; pero a distancia física que a separa da súa irmá lle impide confiar en que todo saia ben. Emporiso, anímoa a que viaxe a Barcelona e estea xunta Casandra para darlle alento e agarimo, que seguramente Casandra precisa moito amor, e non será quen de recoñecelo xamais; pero a Artemisa dálle moito medo alonxarse de min agora e, sinceramente, a min tamén me custaría moitísimo vivir sen ela eses días, pero penso que o que importa arestora é Casandra, quen está a pasar por un momento horríbel e merece ter o apoio da súa irmá. Estou a piques de convencer a Artemisa de que viaxe esta fin de semana a Barcelona e quede en Manresa uns cantos días. Silvia xa lle dixo que pode viaxar sen problemas, que ela a pode substituír perfectamente na cafetaría. A ver se hoxe xa acabo de convencela definitivamente, que coido que non me queda moito para logralo.

Eu vou estar ben. Pasarei a fin de semana na aldea, coa miña nai, quen tamén precisa moito apoio. Agora que vai chegando o verán (xa vai unha calor insoportábel), sente máis que nunca a ausencia de Iria e sabe que vai sentir dentro de pouco a de Lúa. Lúa ía á aldeíña todos os veráns e ficaba alí dous meses. Na aldea, case xa non queda ninguén. Só viven alí todo o ano dez persoas e todos son xa moi maiores. A máis nova é a miña nai, que ten 62 anos, pero este xuño xa cumpre os 63. Aínda é moi nova, pero dei en pensar que os desgustos anímicos que sofre están avellentándoa. Ultimamente, véxoa moi tristeiriña, sen case folgos para saír, sen ganas de falar. Gustaríame que viñese a Ourense uns días e así estaría máis acompañada, pero tamén é certo que tería que pasar todo o día soa practicamente, dende a mañá deica a tardiña, que sería cando eu chego de traballar, e agora cada vez teño máis cousiñas que facer. Se marcha Artemisa, entón case que non terei tempo para ren, pero por iso sería moi bonito que ela viñese. Seguro que quererá vir se sabe que Artemisa viaxará a Barcelona.

E Eu... eu teño que recoñecer que estou tamén tristeiriña por Casandra. Malia saber que estará ben, que poderá superar esta enfermidade, sinto moitísima mágoa por ela porque penso que non merece o que está vivindo. A maiores da doenza que está a sufrir, perdeu hai un mes un meniño. Quedou embarazada do meu curmán cando estiveron xuntos este inverno, pero non o soubo ninguén nunca. Había moito tempo que Casandra devecía por ser nai. Cando, á fin, a vida lle deu o que tanto desexara, ponse enferma e tense que ver obrigada a abortar. Non é xusto, non é xusto, e paréceme algo tan horríbel, tan triste... Diante de Artemisa non chorei pola súa irmá porque sei que, se choro diante súa, se vai sentir peor; pero si chorei moitísimo por Casandra. Máis que por saber que está doente, chorei por coñecer o que tivo que facer por mor desa enfermidade que ten. Verse obrigada a expulsar do seu corpo ese meniño que agardaba ter dende había tantos anos... Non sei se eu sería quen de superar iso. Ademais, teño que confesar que non entendo por que tivo que facer iso. Si, sei que era un embarazo moi arriscado porque, a maiores de que Casandra está doente, ten unha idade xa perigosa para ser nai. Todo lle caeu enriba, todo ao mesmo tempo, e sei que xa non terá na vida a oportunidade de volver quedar embarazada. Que cousiña tan triste, de verdade. Eu non sei quen se encarga de decidir que ocorran estas cousas. Agora entendo por que Casandra estaba así, tan chea de rabia, de odio, de celos; pero o que ninguén poderá imaxinar xamais será o que ela sentiu, o que ela pasou. Debeu de ser tan horríbel... pero non tería que ter vivido isto soa, nunca... mais xa non podemos retroceder. Xa está feito. Agora o que habemos de facer é apoiala, animala a que siga loitando pola súa vida; pero ten que permitírnolo.

A min gustaríame moito que Casandra viñese a Ourense e estivese na aldea un tempo. Coido que lle viría moi ben para desconectar da súa vida un tempo. Penso que sería bo para ela que se afastase do escenario de todos eses feitos horríbeis que tivo que enfrontar; pero Casandra non quere abandonar a súa vida, aínda que sexa por un tempo cortiño, e non a podemos obrigar a que o faga. Seica tamén lle veña ben permanecer na súa vida para que non lle colla medo á rutina que sempre tivo. Non sei, cada persoa é un mundo e todos precisamos cousas distintas que non han por que ser iguais para os demais.

Mais, cando sei que xa chorei abondo, tento deter o pranto e fixarme en todas as cousas boas que temos na nosa vida. Artemisa tería que procurar máis cousiñas que a animasen. Eu estou atopando xa todo o que me enche e me fai feliz. Non só é a música o que me enche a ialma ata facerme sentir inmensamente feliz, senón todas estas cousiñas que agora estou levando a cabo coa xente do BNG. Iso tamén me enche moito porque son cousiñas que só se fan pola nosa terra, porque é unha maneira de amosarlle a Galiza que a amo de verdade, tamén, e que quero loitar polo seu benestar, así como nos esforzariamos por loitar polo benestar dunha persoa que queremos coa nosa ialma toda.

E Laila tamén é unha das mellores cousiñas que temos agora. Si é certo que a min está moito máis unida, pero a Artemisa tamén a quere moitísimo. Eu sinto unha calor moi bonita cando noto canto me quere ela, cando vexo a maneira como me olla, como me lambe a man o a cara, como me agradece todo o que fago por ela. Gústanos moitísimo ir camiñar pola beira do Miño e xa a podo levar ceibada porque sempre me segue. É algo marabilloso vela xogar coa herba, vela seguirme correndo con algunha pedra na boca para que lla guinde... Río moitísimo con ela, ás veces ata chorar de riso, e, xunta ela, esquezo os problemas, a tristura, os pesares da vida, que, malia sermos moi felices, non podemos ignorar que os segue habendo. Eu creo que non estou doente cando comparto o meu tempo con Laila, cando ela me entrega o seu amor e a súa lealdade. É algo tan bonito que me custa moito definilo con verbas. Había moitos anos que non sentía o amor sincero dun animal, dende que era cativa e sentía o agarimo que me tiñan as vaquiñas que tiñamos, as nosas ovellas... pero Laila non se asemella a ningún animal que tiven.

E coido que xa vou deixar de escribir. Precisamente chegou a hora na que Laila e máis eu saímos a camiñar polo río. Temos que protexernos da intensa calor que xa vai, que pasamos dos trinta graos! Agora é cando presta máis comer xeados. Xa nolos piden moitísimo na cafetaría.

 
Traducción

 



 
Jueves, 30 de mayo de 2019
Siento que, actualmente, existimos más sumergidas en la vida que antes. Antes, cuando vivíamos en Barcelona, sí sentíamos intensamente los problemas de la vida e incluso podíamos sufrir por cosas que, aparentemente, no tenían solución; pero ahora noto que ha cambiado todo, que no tiene nada que ver lo que vivimos con lo que vivíamos antes. será porque actualmente sí tengo la vida que siempre deseé tener aquí en mi tierra, será porque ahora sí me conozco bien y estoy dándoles importancia a todos mis sentimientos y a mis ideas, porque ahora sí estoy renaciendo como tendría que haber renacido hace muchísimos años. Me siento resurgida de unas cenizas que el viento del tiempo estuvo a punto de desvanecer. Evidentemente, sé que no me conozco del todo porque nadie se conoce con plenitud a sí mismo, pero sí es cierto que ahora sí siento que estoy siendo yo misma más que nunca. También es cierto que he dejado atrás muchas de las cosas que antes me llenaban, pero también pienso que antes tenía que buscar cosas que me mantuviesen conectada conmigo misma mientras no podía volver a mi tierra, porque estar aquí me da una vida y una libertad que nunca tuve antes. Sólo me pude sentir tan libre cuando vivía en la cabaña en medio del bosque, pero incluso en esa época sufría por cosas que ya no dependían de mí y, además, muchas mañanas despertaba sintiendo que algo me apretaba violentamente el pecho. Me sentía así porque estaba muy lejos de Galiza; por consiguiente, estaba lejos de mí misma.
Mas no ha sido sencillo comenzar a ser yo misma aquí. Hicieron falta varios meses y varias crisis para que empezase a encontrarme conmigo misma. La muerte de Lúa me dejó paralizada en la vida, tuvieron que transcurrir varios meses para tener ánimos para seguir adelante con toda plenitud y, cuando pensaba que ya había conseguido encontrarme en mi propia existencia, vino una crisis que estuvo a punto de enloquecerme por completo. No sé si aquella crisis ha servido para conocerme mejor. Creo que sí, que todas las crisis que paso son necesarias para que pueda conocerme mejor; pero lo he pasado realmente mal esta vez y no sé describir las inquietudes que me llenaban el alma porque fueron demasiado intensas. Esas inquietudes traían recuerdos que yo no podía entender y despertaron emociones que hacía mucho tiempo que estaban dormidas por dentro de mí. Esas emociones las había experimentado yo cuando vivía en el bosque, cuando buscaba el amor de los demás y lo único que hallaba era rechazo, sólo porque estaba enferma, sólo porque era silenciosa como la noche, sólo porque no me gustaba confesar todo lo que sentía, porque prefería guardarme mis cosas, sólo porque era misteriosa y oscura; pero también me acordé de ese amor enloquecido que Neftis sintió por mí, tan lleno de celos y rabia; un amor que acabó convirtiéndose en odio. Hay cosas en la vida que me cuesta mucho entender y la transformación del amor en odio es una de ellas. Yo jamás sería capaz de odiar a alguien que amé, por mucho dolor que esa persona me causase. Artemisa me hizo muchísimo daño. Sinceramente, si tengo que decir la verdad, fue la persona que más daño me ha hecho a lo largo de mi vida; pero eso ocurrió porque también es la persona que más amé, más amo y amaré en mi vida. Sólo nos hacen verdadero daño las personas que más queremos, que queremos de verdad, y esto me lleva a hablar de Casandra; una de las personas que Artemisa más quiere, que más daño está haciéndole en estos momentos; pero tampoco puedo culpar a Casandra de lo que siente ni de su actitud, porque Casandra está enferma, y su enfermedad sí es grave; pero también pienso que las enfermedades físicas son más controlables que las mentales porque las enfermedades físicas se pueden curar con tratamientos que atacan directamente el foco del que nace la enfermedad. Las enfermedades mentales son algo que escapa de todo, que no se puede dominar tan sencillamente. Tal vez esté equivocada, pero yo tengo más confianza en los tratamientos de las enfermedades físicas que en los de las enfermedades mentales porque los de las enfermedades mentales afectan directamente al cerebro; lo cual puede provocar cambios irreversibles que muden por completo nuestra manera de ser. Los tratamientos que afectan al cuerpo también son muy violentos, pero pueden pasar con el tiempo. Tampoco soy capaz de hablar de esto con firmeza porque no soy ni doctora ni enfermera y tampoco puedo confesarle estas opiniones a nadie, igual que tampoco puedo hablar con cualquier persona de mis ideales; a los que, al fin, comencé a hacerles caso de verdad. Hace mucho tiempo que sabía que, cuando al fin viviese en Galiza, empezaría a responder a esas ideas que llevan latiendo en mi interior desde hace tantos años; a las cuales nunca les di forma y de las cuales nunca le hablé a nadie, ni tan siquiera a Artemisa, y mucho menos a ella porque ella tiene unas ideas contrarias a las mías. Hay cosas en las que sí estamos de acuerdo, pero en otras pensamos de modo totalmente opuesto. Y tampoco me apetecía hablar de esto en mi diario porque era algo que prefería mantener en secreto, aunque, si alguien leyese estas líneas, enseguida se daría cuenta de que la defensa tan fuerte que siempre hago de mi tierra tiene un significado especial, enseguida se percataría de cuáles son mis deseos para Galiza... A Artemisa le confesé lo que pensaba el lunes y sí se quedó muy asombrada, pero porque nunca le había hablado antes del tema. Aquí tampoco merece la pena que hable durante miles de líneas sobre lo que pienso porque yo sé perfectamente cuáles son mis ideas. Sólo diré que ahora sí me siento capaz y con ánimo para luchar por el verdadero futuro que Galiza se merece. Ahora, Galiza no tiene la vida que debería tener por culpa de todas esas personas que están desaprovechando toda la riqueza que tiene nuestra tierra, pero sé que llegará un día en el que Galiza pueda renacer y ser quien de verdad tiene y puede ser, igual que me ha ocurrido a mí. Me siento muy identificada con el estado en el que se encuentra Galiza desde hace años porque yo también me sentí silenciada, también trataron de acallar mi voz y despreciaron mi acento, así como mucha gente desprecia nuestra lengua, nuestra cultura, nuestro patrimonio, nuestros bosques... Galiza merece sacar de sí todo el provecho que tiene guardado en su suelo, en su gente inteligente, la que de verdad ama esta tierra. Y me siento identificada con ella también porque creo que están silenciando e ignorando todas las virtudes que tiene este lugar. Cabría esperar que, en un país, todos los pueblos tuviesen su propia voz, con la cual pudiesen expresar lo que son; pero ya queda clarísimo que, en este país lleno de políticos incompetentes, hay pueblos que están condenados al silencio y a la miseria. Yo quiero luchar por un futuro mejor para mi tierra. Quizás nunca pueda verla libre, libre de este silencio en el que la quieren encerrar, libre de los impuestos que le aplican, libre de toda esta gente que sólo piensa en enriquecerse ellos sin pensar de verdad en los que vivimos aquí; pero el hecho de que ahora sea imposible verla libre no tiene que hacernos desistir, tiene que alentarnos a seguir luchando, a dar saltos pequeños hacia el futuro.
Y lo mejor de todo es que estoy conociendo a gente maravillosa que piensa exactamente como yo, con la que puedo hablar en gallego sin sentir que no me entienden, con la que puedo confesar todas estas inquietudes y con la que me siento realmente comprendida, comprendida de todo corazón, con la que puedo preparar eventos muy bonitos a través de los que defendemos nuestra lengua, nuestra cultura, nuestras ideas. La gente del BNG es tan ecologista como yo, también se preocupa por el bienestar de nuestros bosques, de nuestros ríos, de nuestros montes, de nuestro mar, de nuestras costas. Luchamos juntos por un futuro mejor, por el futuro que Galiza se merece, a través de pequeños actos, a través de todo lo que hacemos, para crear esos cimientos en los que se posará la existencia que nuestra tierra tiene que vivir. Y me siento muy motivada con ellos porque me animan a seguir soñando con ese futuro con el que soñamos todos, porque me hacen entender que mi sentimiento patriótico siempre tuvo importancia, porque me ayudan a comprender que puedo dar mucho de mí, que puedo alzar mi voz sin sentir vergüenza, porque me hacen sentir que aquí sí tengo voz y mi verdadero hogar.
Evidentemente, con Artemisa no comparto nada de esto; pero eso no significa que ya no comparta nada con ella. Con ella comparto cosiñas que no podría compartir con nadie. Con ella comparto mis creencias, comparto sentimientos que sólo nos pertenecen a nosotras. Con ella es todo tan bonito y sencillo... pero también pasamos nuestros momentos duros. El tema de la enfermedad de Casandra nos tiene bastante mal, la verdad, sobre todo a ella. Yo estoy más tranquila porque sé que Casandra estará bien, porque sé que ella es una mujer muy fuerte que puede superar cualquier cosa; pero Artemisa tiene muchísimo miedo, y no es para menos. También es cierto que me duele que Casandra haya decidido alejarse de nosotras y vivir sola esta mala etapa de su vida, pero es su decisión. Yo también me alejé de los demás cuando peor estuve porque muchas veces preferimos cargar nosotros con nuestro dolor y dejar a los demás en paz, que bastante tienen con sus propios problemas. Yo me habría alejado de Artemisa cuando pasé esa crisis tan horrible porque me dolía muchísimo verla tan desasosegada por mí, aunque comprendía perfectamente su preocupación, pero no podía soportar que ella estuviese tan intranquila por mí. Me habría gustado esconderme en alguna cueva oscura y salir de allí cuando realmente me encontrase bien; pero lo que no puedo negar es que ella también me ayudó muchísimo a estar mejor cada nuevo día. Artemisa me dio mucho apoyo, mucha energía positiva; pero sé que ella sacaba de sí misma esa energía que ella necesitaba para enfrentarse a sus días y eso creo que es muy injusto, sobre todo porque ella también tiene derecho a hundirse, sobre todo ahora que se siente tan tristiña por su hermana. Yo intento que esté animada, que no pierda la esperanza; pero la distancia física que la separa de su hermana le impide confiar en que todo salga bien. Por eso, la animo a que viaje a Barcelona y esté junto a Casandra para darle aliento y cariño, que seguramente Casandra necesita mucho amor, y no será capaz de reconocerlo jamás; pero a Artemisa le da mucho miedo alejarse de mí ahora y, sinceramente, a mí también me costaría muchísimo vivir sin ella esos días, pero pienso que lo que importa ahora mismo es Casandra, quien está pasando por un momento horrible y merece tener el apoyo de su hermana. Estoy a punto de convencer a Artemisa de que viaje este fin de semana a Barcelona y se quede en Manresa unos cuantos días. Silvia ya le ha dicho que puede viajar sin problema, que ella puede substituirla perfectamente en la cafetería. A ver si hoy ya acabo de convencerla definitivamente, que creo que no me queda mucho para lograrlo.
Yo voy a estar bien. Pasaré el fin de semana en la aldea, con mi madre, quien también necesita mucho apoyo. Ahora que va llegando el verano (ya hace un calor insoportable), siente más que nunca la ausencia de Iria y sabe que va a sentir dentro de poco la de Lúa. Lúa iba a la aldeíña todos los veranos y permanecía allí dos meses. En la aldea, casi ya no queda nadie. Sólo viven allí todo el año diez personas y todos son ya muy mayores. La más joven es mi madre, que tiene 62 años, pero este junio ya cumple los 63. Todavía es muy joven, pero me ha dado por pensar que los disgustos anímicos que sufre están envejeciéndola. Últimamente, la veo muy tristiña, sin casi ánimo para salir, sin ganas de hablar. Me gustaría que viniese a Ourense unos días y así estaría más acompañada, pero también es cierto que tendría que pasar todo el día sola prácticamente, desde la mañana hasta la tardiña, que sería cuando yo llego de trabajar, y ahora cada vez tengo más cosiñas que hacer. Si se marcha Artemisa, entonces casi no tendré tiempo para nada, pero por eso sería muy bonito que ella viniese. Seguro que querrá venir si sabe que Artemisa viajará a Barcelona.
Y yo... yo tengo que reconocer que estoy también tristiña por Casandra. A pesar de saber que estará bien, que podrá superar esta enfermedad, siento mucha pena por ella porque pienso que no se merece lo que está viviendo. Aparte de la enfermedad que está sufriendo, ha perdido hace un mes un bebé. Se quedó embarazada de mi primo cuando estuvieron juntos este invierno, pero no lo supo nadie nunca. Hacía mucho tiempo que Casandra ansiaba ser madre. Cuando, al fin, la vida le dio lo que tanto había deseado, se pone enferma y se tiene que ver obligada a abortar. No es justo, no es justo, y me parece algo tan horrible, tan triste... Delante de Artemisa no he llorado por su hermana porque sé que, si lloro delante de ella, se va a sentir peor; pero sí he llorado muchísimo por Casandra. Más que por saber que está enferma, he llorado por conocer lo que tuvo que hacer por culpa de esa enfermedad que tiene. Verse obligada a expulsar de su cuerpo ese bebé que aguardaba tener desde hacía tantos años... No sé si yo sería capaz de superar eso. Además, tengo que confesar que no entiendo por qué tuvo que hacer eso. Sí, sé que era un embarazo muy arriesgado porque, aparte de que Casandra está enferma, tiene una edad ya peligrosa para ser madre. Todo se le ha caído encima, todo al mismo tiempo, y sé que ya no tendrá en la vida la oportunidad de volver a quedarse embarazada. Qué cosiña tan triste, la verdad. Yo no sé quién se encarga de decidir que ocurran estas cosas. Ahora entiendo por qué Casandra estaba así, tan llena de rabia, de odio, de celos; pero lo que nadie podrá imaginar jamás será lo que ella sintió, lo que ella pasó. Debió de ser tan horrible... pero no tendría que haber vivido esto sola, nunca... mas ya no podemos retroceder. Ya está hecho. Ahora lo que hemos de hacer es apoyarla, animarla a que siga luchando por su vida; pero tiene que permitírnoslo.
A mí me gustaría mucho que Casandra viniese a Ourense y estuviese en la aldea un tiempo. Creo que le vendría muy bien para desconectar de su vida un tiempo. Pienso que sería bueno para ella que se alejase del escenario de todos esos hechos horribles que ha tenido que afrontar; pero Casandra no quiere abandonar su vida, aunque sea por un tiempo cortiño, y no podemos obligarla a que lo haga. Tal vez también le venga bien permanecer en su vida para que no le coja miedo a la rutina que siempre ha tenido. No sé, cada persona es un mundo y todos necesitamos cosas distintas que no tienen por qué ser iguales para los demás.
Mas, cuando sé que ya lloré suficiente, intento detener el llanto y fijarme en todas las cosas buenas que tenemos en nuestra vida. Artemisa tendría que buscar más cosiñas que la animasen. Yo estoy encontrando ya todo lo que me llena y me hace feliz. No sólo es la música lo que me llena el alma hasta hacerme sentir inmensamente feliz, sino todas estas cosiñas que ahora estoy llevando a cabo con la gente del BNG. Eso también me llena mucho porque son cosiñas que sólo se hacen por nuestra tierra, porque es una manera de demostrarle a Galiza que la amo de verdad, también, y que quiero luchar por su bienestar, así como nos esforzaríamos por luchar por el bienestar de una persona que queremos con toda nuestra alma.
Y Laila también es una de las mejores cosiñas que tenemos ahora. Sí es cierto que a mí está mucho más unida, pero a Artemisa también la quiere muchísimo. Yo siento un calor muy bonito cuando noto cuánto me quiere ella, cuando veo la manera como me mira, cómo me lame la mano o la cara, cómo me agradece todo lo que hago por ella. Nos gusta mucho ir a caminar por la orilla del Miño y ya puedo llevarla suelta porque siempre me sigue. Es algo maravilloso verla jugar con la hierba, verla seguirme corriendo con alguna piedra en la boca para que se la tire... Me río muchísimo con ella, a veces hasta llorar de risa, y, junto a ella, olvido los problemas, la tristeza, los pesares de la vida, que, a pesar de ser muy felices, no podemos ignorar que sigue habiéndolos. Yo creo que no estoy enferma cuando comparto mi tiempo con Laila, cuando ella me entrega su amor y su lealtad. Es algo tan bonito que me cuesta mucho definirlo con palabras. Hacía muchos años que no sentía el amor sincero de un animal, desde que era niña y sentía el cariño que me tenían las vaquiñas que teníamos, nuestras ovejas... pero Laila no se parece a ningún animal que tuve.
Y creo que ya voy a dejar de escribir. Precisamente ha llegado la hora en la que Laila y yo salimos a caminar por el río. Tenemos que protegernos del intenso calor que ya hace, ¡que pasamos de los treinta grados! Ahora es cuando apetece más comer helados. Ya nos los piden muchísimo en la cafetería.
 

 

2 comentarios:

  1. Agnes se siente completa, feliz. Después de varias crisis y de pasarlo realmente mal, ahora es cuando siente al 100% todo lo que vive. Está en Galicia, y eso le aporta muchísimo, pero hay muchos otros factores que le aportan esa estabilidady felicidad actual. Vive con intensidad y cuando hace un repaso a su vida, a las cosas que vivió, sabe que la felicidad nunca fue tan completa como ahora, aunque tengan sus problemas.

    Cuenta que la persona que más daño le ha hecho en la vida es Artemisa. Dice una gran verdad, la persona que más amas, es la que más daño te puede hacer. El golpe es más duro, duele muchísimo más. Un desconocido te puede hacer daño, pero no lo conoces y no significa nada para ti. Artemisa metió muchas veces la pata, pero gracias a su amor verdadero, lo superaron.

    Casandra lo está pasando muy mal, la verdad es que me da mucha pena. No solamente por su enfermedad, también por haber perdido su bebé. Es doloroso, yo creo que te destroza el alma. Eso sin duda a provocado su actitud de odio descontrolado hacia ellas. Estoy de acuerdo con Agnes, no es lo mismo una enfermedad física, que una mental. Pienso que una enfermedad mental es compleja. Es difícil ver si se está curando, una herida en la piel es mucho más fácil.

    Se alejó de ellas, mal hecho. Ella sola quiso vivir esos momentos tan horribles, teniendo ahí a una hermana y una cuñada que la quieren con locura. Las apartó y la despreció, ayy que mal. Tiene suerte de tenerlas, pues ellas no se lo tienen en cuenta, la perdonan e incluso Agnes,anima a Artemisa a viajar a BCN para que cuide a su hermana. A ver si la convence.

    Quedan claras sus ideas sobre Galicia jajaja. Le encanta BNG y parece que cree que tiene que ser independiente, un país pequeño, al estilo Andorra, y así defender sus derechos. Piensa que en España la silencian y menosprecian sus virtudes. Está claro que piensa igual que ellos, se la ve muy ilusionada e implicada con la causa. También se aprecia que es feliz perteneciendo a ese partido y que le llena mucho, así que me alegro por ella. Espero que conozca mucha gente y haga amigos, y por supuesto, que consigan hacer realidad sus objetivos.

    Anxos está triste. Yo creo que le vendrá bien pasar unos días en Ourense, con Agnes y Laila. Podrían salir cuando ella llega del trabajo a pasear, cenar fuera o tomarse un helado. Necesita despejarse y pasar tiempo con ella le vendrá genial. Por último Laila, que está muy feliz junto a ellas, sobretodo con Agnes. Ahora es imposible pensar en la vida sin ella. Ha sido un capítulo para mi muy bueno, positivo, a pesar de la enfermedad de Casandra o la tristeza de Anxos. Su mirada es positiva y alegre, y eso lo transmite a través de sus palabras. Un capítulo genial, Ntoch.

    ResponderEliminar
  2. Esta entrada de Agnes me resulta, sobre todo, una lección acerca del paso del tiempo. Tenemos el día a día, que apenas si nos deja reflexionar, y además, aparentemente se cumple aquello de que "la vida sigue igual"... y qué mentira más grande es esa. Por eso es necesario hacer como ahora Agnes, dar un paso atrás y hacer balance de vida, aunque no sea más que para comprender que realmente vivimos en un torbellino que no deja de dar vueltas. Laila es un ejemplo... E Laila tamén é unha das mellores cousiñas que temos agora.. quién se lo iba a decir, casi es algo que ha surgido sin pensar, en realidad tener perro era más cosa de Artemisa, pero ya ves...

    Y no es una simple reflexión recopilatoria, le sirve a Agnes para comprender que los propósitos de la vida, nuestros objetivos, van cambiando, es como caminar en persecución del horizonte, nunca lo vas a alcanzar, pero es un propósito que te hace caminar... Mais, cando sei que xa chorei abondo, tento deter o pranto e fixarme en todas as cousas boas que temos na nosa vida. Artemisa tería que procurar máis cousiñas que a animasen. Eu estou atopando xa todo o que me enche e me fai feliz. Non só é a música o que me enche a ialma ...

    También es momento para comprender que nuestra vida está ligada a la de otros, que también importan, como Casandra, como Anxos, tan diferentes pero sin duda actrices principales en la comedia de nuestras protagonistas, simples y a la vez complicadas, fáciles de entender e incomprensibles, todo junto, todo formando un mosaico imposible de abarcar y mucho menos de controlar.

    Muestra también la reflexión de Agnes cómo en el cuadro de nuestra vida hay quien está siempre ahí, por derecho, por naturaleza, y quien va y viene; pero, atención, muchas veces esta gente nueva tiene una importancia igual o mayor en nuestro día a día que los que llevan toda la vida; lo que no sabemos nunca es si será gente de paso en nuestra realidad o que se quedará; en realidad seguramente la mayoría de esa gente va a pasar, pero también casi seguro alguien perdurará

    E o mellor de todo é que estou coñecendo a xente marabillosa que pensa exactamente coma min, coa que podo falar en galego sen sentir que non me entenden, coa que podo confesar todas estas inquedanzas e coa que me sinto realmente comprendida, comprendida de todo corazón, coa que podo preparar eventos moi bonitos a través dos que defendemos a nosa lingua...

    Y, pasando esta revista, Agnes comprende que quizá Artemisa es quien más daño le ha hecho... bueno... claro, no se puede comparar, qué sé yo, con el personal malvado del hospital, lo que pasa es que la gente que queremos tiene la posibilidad de clavarnos puñales más cerca del corazón que alguien que es nuestro enemigo... de todos modos Agnes no lo dice con rencor, al contrario, sabe que Artemisa es su amor vital, pero creo que ella misma es, en cierto modo, la primera sorprendida al comprender todo lo malo que Artemisa le ha hecho pasar...

    Artemisa fíxome moitísimo dano. Sinceramente, se teño que dicir a verdade, foi a persoa que máis dano me fixo ao longo da miña vida, pero iso ocorreu porque tamén é a persoa que máis amei, máis amo e amarei na miña vida. Só nos fan verdadeiro dano as persoas que máis queremos, que queremos de verdade.

    Pasar revista a nuestra vida nos ayuda a madurar, el hecho mismo de hacerlo ya implica que se hace desde la serenidad y con ánimo positivo. De gusto ver a Agnes así, tan serena y tan sabia, me ha animado a tomar un poco de su ejemplo y tratar de serlo yo... aunque sea un poquito.



    ResponderEliminar