domingo, 2 de Xuño de
2019
Áchome
na metade dunha noite de insomnio. Non podo durmir. Non é só a calor que vai o
que bota lonxe de min o sono, senón a soidade que sinto e a morea de
pensamentos que se mesturan na miña mente. Dende o ano pasado, non sentía esta
calor tan abafante que o enche todo. O bosque parece mergullado nunha parálise
inquebrantábel e a noite é espesa coma unhas néboas escuras e mestas. Non sei
canto durará esta calor, pero desexo que marche canto antes. Non se pode estar
en ningures xa e eu, que tanto ganas tiña de pasear pola beira do Miño, case
que non quero nin saír da casa. Estou na aldeíña, coa miña nai e Laila, e as
paredes de pedra desta casa tan antiga protéxennos da calor. Parecen posuír aínda
o fresco ar da primavera. Aínda non é verán. Non entendo por que sempre temos
que sufrir en Ourense as temperaturas máis cálidas de Galiza, pero así é esta
terra. A calor sempre estivo con ela. Dende que era cativa, a aldeíña enchíase
de calor namentres os demais recunchos de Galiza aínda se encontraban adornados
polo fresquiño da primavera, ese fresquiño tímido que o sol case non se atrevía
a crebar.
Mais
esta calor trouxo outras emocións e outras sensacións que case non se vencellan
coas que sentimos cando o sol reina con tanta forza. A calor fíxome pensar
moitísimo en Lúa. Foi como se os recendos que a calor esperta na natureza tamén
espertasen as lembranzas que só teñen que ver con ela, con esa muller que xa
hai tantos meses que marchou da vida e cuxo recordo aínda segue latexando en
nós coma se fose onte o derradeiro día no que a vimos sorrir. Aínda non estou
totalmente afeita a que ela non estea. Non sei se é a soidade na que me atopo
agora a que me fai pensar máis en Lúa. Estou soa porque Artemisa decidiu viaxar
a Manresa o venres para estar xunta a súa irmá uns cantos días. A Casandra
viralle moi ben a compaña de Artemisa e estou segura de que esta viaxe
conseguirá arranxar eses pequenos problemas que había entre ambas as dúas.
Agardo que xa fiquen definitivamente atrás esas emocións tan punxentes que
tanto dano lles facían. Dúas irmás non deberían de estar tan afastadas, e non
me refiro só á distancia física que media entre a casa de Casandra e a nosa.
Refírome a outro tipo de distancia; unha distancia que, ao nacer, non é tan
sinxelo desfacer.
Eu
estou moi contenta por elas, a verdade, porque había tempo que lle recomendaba
a Artemisa que viaxase para que estivese coa súa irmá, pero iso non significa
que non bote en falla a Artemisa. Malia estar coa miña nai, sinto que me falla
algo moi grande, que preciso falar con Artemisa mirándoa aos ollos; mais acóugame
saber que só serán uns catro días como moito que teremos que pasar separadas. O
mércores estará de volta xa, aínda que é probábel que Artemisa decida quedar en
Manresa uns poucos días máis. Segundo me contou, Casandra recibiuna con moita
emoción. Artemisa permaneceu moitas horas viaxando. Marchou o venres á mañá e
chegou a Manresa case ás sete da tarde, pero esa longa viaxe pagou a pena,
sobre todo se se puido reconciliar ben coa súa irmá. Cando Casandra a viu na
herboristaría onde traballa, axiña a foi abrazar e esa aperta durou un bo
anaco. Ademais, Casandra botouse a chorar en canto viu á súa irmá alí e
custoulle crer que a súa presenza fose real. Tamén lle preguntou por que eu non
fora con ela, pero sei que a tranquilizou saber que eu quedei eiquí en Ourense,
pero non me doe que sexa así porque sei que o que importa arestora é que elas
estean xuntas e que consigan arranxar todo iso que as separaba. Non quero que
volvan estar así nunca máis. Ambas as dúas necesítanse. Sei que Artemisa botaba
en falla á súa irmá cando eu non me encontraba ben e non poder falar con ela
dificultaba que puidese darme a min a boa enerxía que ela quería darme. Non é
culpa de ninguén que Casandra non puidese apoiar á súa irmá neses momentos tan
complicados, pois ela tampouco estaba ben.
Debo
de confesar que esta fin de semana está sendo un pouco estraña. A miña nai está
tristeirísima. Hoxe á mañá (é dicir, a mañá do sábado), fomos ambas ás dúas á
tumba de Lúa. Ningunha das dúas precisou dicirlle á outra onde queriamos ir.
Saímos a camiñar xuntas e, sen case darnos de conta de onde iamos, acabamos
ambas as dúas diante da tumba de Lúa e tamén de Iria. Miña nai miraba máis cara
a tumba de Iria e eu non podía apartar os ollos da de Lúa. No ambiente aboiaba
unha sensación estraña que nos apertaba o peito. Ao principio, nin tan sequera
sentiamos ganas de chorar. Só nos prestaba estar en silencio, escoitando con
atención a voz dos nosos pensamentos. Non obstante, ese silencio durou
pouquiño. Eu fun a primeira en crebalo. Axeonlleime perante da tumba de Lúa e
díxenlle case sen pensar nas miñas verbas: «Vai ser difícil vivir este verán
sen ti, Lúa. O verán perténceche moito, moito, pois era a época do ano que máis
amabas, malia a calor que vai eiquí, pero ti amabas estas terras con tanta
sinceridade que non che importaba ren, só a súa beleza. E vai ser case
imposíbel vivir este verán sen ti, estar sen ti nas festas da aldea... E
gustaríame tanto que estiveses eiquí, Luíña.»
Non
me dera de conta de que estaba chorando ata que notei que miña nai me limpaba
unha bágoa cos seus agarimosos dedos. Entón si me decatei de que tiña a gorxa
apertada por un nó feroz que case non me deixaba falar. Sen pensar en nada,
abraceime á miña nai e, daquela, advertín que ela tamén estaba chorando.
O
sol quentaba tanto por riba nosa, guindando á terra unha calor tan forte...
pero ningunha das dúas sentía a potencia desa calor que silenciaba o bosque,
que volvera tan silandeiro o vento, a natureza. Non zoaba nin a brisa máis sutil.
Todo estaba calado, agás a nosa ialma; a que berraba tanto que case non
podiamos aturar a súa violenta voz.
Mais
chorar xuntas foinos moi ben ás dúas. Despois duns longos minutos, miña nai
afastouse de min e miroume con moita tenrura aos ollos namentres me sorría. Eu
non sabía que dicir. Poñíame medo que a miña nai me preguntase polos meus
sentimentos. Era consciente de que, estando tan ben con Artemisa, non tiña
motivos para chorar así a Lúa; pero eu non a podo esquecer tan facilmente, por
moi feliz que sexa con Artemisa, porque Lúa é... foi alguén moi importante para
min. Sempre lle estarei moi agradecida por darme esta vida en Ourense; a que
non tería sido posíbel se ela non me tivese axudado. Todo o que teño agora
débollo a Lúa, non só ao destino nin a Artemisa. Lúa foi a verdadeira nai desta
vida que agora temos en Ourense. Sen ela, nada tería sido posíbel. Ela volveu
realidade o meu soño máis antigo.
E
non podo aceptar que ela non forme parte desta vida tan fermosa. Seica sería
difícil relacionarnos as tres sen sentirnos mal ningunha, pero eu sei que o
tempo nos axudaría a aturar a dor, as diferenzas, o desamor. Non sei como sería
todo, non o podo imaxinar. O que si sei é que nunca poderei desfacer o baleiro
que ela deixou na miña ialma ao marchar.
Mais
non foi o único momento triste que vivimos esta fin de semana. Por mor da calor
que está indo, onte á tarde tivemos un sustiño, pero non foi nada grave. Un pequeno
lume ardeu no bosque, pero apagámolo axiña, polo que non temos que laiarnos por
ren; mais eu teño moito medo. Esta calor pode provocar incendios horríbeis e
non quero que a miña terra sufra outra vez a destrución que o lume provoca.
Rogo todas as noites que a Deusa protexa a nosa terra, pero sei que isto non
depende da Deusa, senón de outras cousas que non podemos domear.
Non
obstante, tamén me sinto feliz por Artemisa e máis Casandra. Artemisa, ademais,
leva días falándome dun proxecto que quere levar a cabo. Quere abrir unha
herboristaría en Ourense e díxome que a súa irmá a axudaría, que non estaría
soa no proxecto. A min gustaríame moito que ela o virase en realidade, pero
pedinlle que agardase un tempo a estarmos máis acougadas na nosa vida. Preciso
que pase máis tempo, pero non sei por que. Seica aínda non estea preparada para
outra mudanza. Gústame moito traballar na cafetaría e sei que tería que
abandonar ese choio se Artemisa abrise a herboristaría e esta fose ben, e non
sei se quero abandonar o traballo, a verdade, ao menos polo momento. Seica no
futuro si, pero agora encóntrome moi ben traballando onde estou e, ademais, Silvia propúxonos hai tempo que
mercásemos a cafetaría e que fósemos nós as donas do negocio. A min faríame
moita ilusión facelo, pero Artemisa ten outros proxectos e enténdoo. Tamén
penso que o seu proxecto e o meu non son incompatíbeis, que cada unha podería
ter o seu negocio. Todo é viábel arestora porque coido que temos a sorte do
noso lado, malia as cousiñas malas que nos ocorren. A maiores de todo isto,
teño que recoñecer que aínda non confío no benestar que agora teño. Non sei se
este durará moito tempo e quero estar tranquila antes de meterme nunha mudanza
tan importante, pero tamén é xusto que Artemisa loite polo que desexa. Ela
merece ser totalmente feliz tamén e eu non me podo opoñer aos seus desexos.
Esta tamén é a súa vida e, ademais, téñoa que apoiar en todo o que queira facer
porque ela o deixou todo por vir vivir eiquí comigo.
Miña
nai aceptou vir pasar uns días a Ourense comigo. Esta tarde voltaremos xuntas á
miña casa e ficará alí ata que volva Artemisa. Faime ilusión que miña nai estea
na miña casa. Terá total liberdade para facer o que queira alí e, ademais, por
sorte, estes días vindeiros xa comezarán a baixar as temperaturas, menos mal.
Esta calor non se pode aturar.
Hai
veces nas que eu estou demasiado concentrada en min mesma, gozando da boa
enerxía que me enche a ialma, e, de súpeto, doume de conta de que os demais non
están tan ben coma min. Dóeme que as persoas que quero estean tristeiriñas, así
como seguro que a elas tamén lles doe que eu non estea ben. Dóeme ver á miña
nai así, tan apagadiña. Non sei se é a calor que vai o que a apaga, pero leva
días así, e mesmo semanas, sen ter folgos para case ren. Emporiso, penso que
será bo que veña comigo a Ourense. Tamén é certo que, ás veces, non podo loitar
contra un medo horríbel que me domea cando penso en que, algún día, miña nai
tamén marchará. Algunhas noites, esperto estarrecida por mor dalgún pesadelo no
que a perdía, no que perdía a alguén que quero coa miña ialma toda, así como
tamén perdín a Lúa sen entender o que estaba ocorrendo. Hai noites nas que
tamén soño con Lúa, con ese momento no que ela pechou os ollos tras pedirme que
fose feliz con Artemisa e que loitase pola miña vida, ese momento no que o
silencio do bosque a durmiu... Non podo explicar o que sento cada vez que
lembro dese momento no que tanto me custou entender o que estaba acaecendo, no
que fiquei detida no tempo durante tantos minutos, ao menos media hora, e no
que non podía aceptar o que pasaba. Como se acepta algo así? Mais choro sempre
que me digo que Lúa morreu tal como sempre quixo morrer: entre os meus brazos,
mirándome aos ollos, dicíndome o que sempre me quixo dicir antes de pechar os
ollos para a eternidade toda. E non é sinxelo falar con ela tal como dixen hai
uns días. Non o é porque non sempre me oe cando a chamo, porque a súa ialma non
está completa cando vén a min, cando acode ao meu chamado. Non está de todo. Só
teño diante miña un pequeno sopro da súa ialma, do seu espírito, e sei que ese
pequeno anaco do seu ser se irá esvaecendo co tempo.
Mais
non quero que estas liñas estean cargadas de tanta tristura. Agora a noite
parece tan acougada... Non se oe ren, nin tan sequera o murmurio do vento nin a
voz lonxana do río. Síntome coma se estivese soa coa noite, a soas coa miña
ialma, comigo mesma. E Artemisa está tan lonxe... Cústame estar sen ela,
sentirme sen ela, aceptar que ela non vai durmir comigo. Cústame durmir soa
cando levo tanto tempo facéndoo con ela, sentíndoa na noite, na escuridade,
notándome protexida pola súa presenza, polos seus brazos... Agora só teño a
escuridade, a soidade. Sei que será pouquiño tempo, pero cústame non poder
estar con ela intimamente antes de durmirmos. Bótoa tanto en falla que creo que
vou entolecer.
Sei
que ela está ben e que a Casandra está a irlle moi ben a compaña de Artemisa e
iso é o que importa porque Casandra arestora precisa moitísimo apoio e amor e a
persoa máis indicada para llo dar é a súa irmá, a persoa na que máis confía e
quere, seino, seino que Artemisa é a persoa á que máis quere Casandra e agora é
moi importante que estean xuntas. Iso é o que me ten que importar, non o que eu
sinta. Si, bótoa en falla ata rabiar, pero eu teño a Artemisa durante todo o
ano. Casandra non, ela non pode estar con Artemisa case nunca.
E
coido que iso é todo por hoxe. Só precisaba escribir para encher estas estrañas
e baleiras horas nocturnas. Cústame durmir, pero agora si me sinto máis
esgotadiña. Foi un día intenso. Sentín tantas cousiñas tan diferentes nun mesmo
día... Agardo que o sono me limpe a ialma.
domingo, 2 de
junio de 2019
Me hallo en mitad de una noche de insomnio: no puedo dormir. No es
sólo el calor que hace lo que lanza lejos de mí el sueño, sino la soledad que
siento y la cantidad de pensamientos que se mezclan en mi mente. Desde el año
pasado, no sentía este calor tan agobiante que lo llena todo. El bosque parece
sumergido en una parálisis inquebrantable y la noche es espesa como unas
nieblas oscuras y densas. No sé cuánto durará este calor, pero deseo que se
marche cuanto antes. No se puede estar en ninguna parte ya y yo, que tantas
ganas tenía de pasear por la orilla del Miño, casi no quiero salir de casa.
Estoy en la aldeíña, con mi madre y Laila y las paredes de piedra de esta casa
tan antigua nos protegen de este calor Parecen poseer aún el fresco aire de la
primavera. Todavía no es verano. No entiendo por qué siempre tenemos que sufrir
en Ourense las temperaturas más cálidas de Galiza, pero así es esta tierra. El
calor siempre estuvo con ella. Desde que era niña, la aldeíña se llenaba de
calor mientras los demás rincones de Galiza aún se encontraban adornados por el
fresquiño de la primavera, ese fresquiño que el sol casi no se atrevía a
quebrar.
Mas este calor ha traído otras emociones y otras sensaciones que casi
no se relacionan con las que sentimos cuando el sol reina con tanta fuerza. El
calor me ha hecho pensar mucho en Lúa. Fue como si los aromas que el calor
despierta en la naturaleza también despertasen los recuerdos que sólo tienen
que ver con ella, con esa mujer que ya hace tantos meses que marchó de la vida
y cuyo recuerdo aún sigue latiendo en nosotros como si fuese ayer el último día
en el que la vimos sonreír. Aún no estoy totalmente hecha a que ella no esté.
No sé si es la soledad en la que me encuentro ahora la que me hace pensar más
en Lúa. Estoy sola porque Artemisa decidió viajar a Manresa el viernes para
estar junto a su hermana unos cuantos días. A Casandra le irá muy bien la
compañía de Artemisa y estoy segura de que este viaje conseguirá solucionar
esos pequeños problemas que había entre las dos. Espero que ya queden
definitivamente atrás esas emociones tan punzantes que tanto daño les hacían.
Dos hermanas no deberían estar tan alejadas, y no me refiero sólo a la
distancia física que media entre la casa de Casandra y la nuestra. Me refiero a
otro tipo de distancia; una distancia que, al nacer, no es tan sencillo
deshacer.
Yo estoy muy contenta por ellas, la verdad, porque hacía tiempo que le
recomendaba a Artemisa que viajase para que estuviese con su hermana, pero eso
no significa que no eche de menos a Artemisa. Pese a estar con mi madre, siento
que me falta algo muy grande, que necesito hablar con Artemisa mirándola a los
ojos; mas me calma saber que sólo serán unos cuatro días como mucho los que
tendremos que pasar separadas. El miércoles estará de vuelta ya, aunque es
probable que Artemisa decida quedarse en Manresa unos pocos días más. Según me
contó, Casandra la recibió con mucha emoción. Artemisa permaneció muchas horas
viajando. Se marchó el viernes por la mañana y llegó a Manresa casi a las siete
de la tarde, pero ese largo viaje mereció la pena, sobre todo si pudo
reconciliarse bien con su hermana. Cuando Casandra la vio en la herboristería
donde trabaja, enseguida fue a abrazarla y ese abrazo duró un buen rato.
Además, Casandra se echó a llorar en cuanto vio a su hermana allí y le costó
creer que su presencia fuese real. También le preguntó por qué yo no había ido
con ella, pero sé que la tranquilizó saber que yo me quedé aquí en Ourense,
pero no me duele que sea así porque sé que lo que importa ahora mismo es que
ellas estén juntas y que consigan arreglar todo eso que las separaba. No quiero
que vuelvan a estar así nunca más. Ambas se necesitan. Sé que Artemisa echaba
de menos a su hermana cuando yo no me encontraba bien y no poder hablar con ella
dificultaba que pudiese darme a mí la buena energía que ella quería darme. No
es culpa de nadie que Casandra no pudiese apoyar a su hermana en esos momentos
tan complicados, pues ella tampoco estaba bien.
Debo confesar que este fin de semana está siendo un poco extraño. Mi
madre está tristísima. Hoy por la mañana (es decir, la mañana del sábado),
fuimos las dos a la tumba de Lúa. Ninguna de las dos necesitó decirle a la otra
dónde queríamos ir. Salimos a caminar juntas por la mañana y, sin casi darnos cuenta
de a dónde íbamos, acabamos las dos delante de la tumba de Lúa y también de
Iria. Mi madre miraba más hacia la tumba de Iria y yo no podía apartar los ojos
de la de Lúa. En el ambiente flotaba una sensación extraña que nos oprimía el
pecho. Al principio, ni siquiera sentíamos ganas de llorar. Sólo nos apetecía
estar en silencio, escuchando con atención la voz de nuestros pensamientos. No
obstante, ese silencio duró poquiño. Yo fui la primera en quebrarlo. Me
arrodillé delante de la tumba de Lúa y le dije casi sin pensar en mis
palabras: «va a ser difícil este verano sin ti, Lúa. El verano te pertenece
mucho, mucho, pues era la época del año que más amabas, pese al calor que hace
aquí, pero tú amabas estas tierras con tanta sinceridad que no te importaba
nada, sólo su belleza. Y va a ser casi imposible vivir este verano sin ti,
estar sin ti en las fiestas de la aldea... Y me gustaría tanto que estuvieses
aquí, Luíña.»
No me había dado cuenta de que estaba llorando hasta que noté que mi
madre me limpiaba una lágrima con sus cariñosos dedos. Entonces sí me percaté
de que tenía la garganta oprimida por un nudo feroz que casi no me dejaba
hablar. Sin pensar en nada, me abracé a mi madre y, entonces, advertí que ella
también estaba llorando.
El sol calentaba tanto por encima de nosotras, lanzando a la tierra un
calor tan fuerte... pero ninguna de las dos sentía la potencia de ese calor que
silenciaba el bosque, que había vuelto tan silencioso el viento, la naturaleza.
No soplaba ni la brisa más sutil. Todo estaba callado, excepto nuestra alma; la
que chillaba tanto que casi no podíamos soportar su violenta voz.
Mas llorar juntas nos fue muy bien a las dos. Después de unos largos
minutos, mi madre se apartó de mí y me miró con mucha ternura a los ojos mientras me sonreía. Yo no sabía qué decir. Me daba miedo que mi madre me
preguntase por mis sentimientos. Era consciente de que, estando tan bien con
Artemisa, no tenía motivos para llorar así a Lúa; pero yo no puedo olvidarla
tan fácilmente, por muy feliz que sea con Artemisa, porque Lúa es... fue
alguien muy importante para mí. Siempre le estaré muy agradecida por darme esta
vida en Ourense; la que no habría sido posible si ella no me hubiese ayudado.
Todo lo que tengo ahora se lo debo a Lúa, no sólo al destino ni a Artemisa. Lúa
fue la verdadera madre de esta vida que tenemos ahora en Ourense. Sin ella,
nada habría sido posible. Ella volvió realidad mi sueño más antiguo.
Y no puedo aceptar que ella no forme parte de esta vida tan hermosa.
Tal vez sería difícil relacionarnos las tres sin sentirnos mal ninguna, pero yo
sé que el tiempo nos ayudaría a soportar el dolor, las diferencias, el desamor.
No sé cómo sería todo, no puedo imaginarlo. Lo que sí sé es que nunca podré
deshacer el vacío que ella dejó en mi alma al marcharse.
Mas no fue el único momento triste que vivimos este fin de semana. Por
causa del calor que está haciendo, ayer por la tarde tuvimos un sustiño, pero
no fue nada grave. Un pequeño fuego ardió en el bosque, pero lo apagamos
enseguida, por lo que no tenemos que lamentarnos por nada; mas yo tengo mucho
miedo. Este calor puede provocar incendios horribles y no quiero que mi tierra
sufra otra vez la destrucción que el fuego provoca. Ruego todas las noches que
la Diosa proteja nuestra tierra, pero sé que esto no depende de la Diosa, sino
de otras cosas que no podemos dominar.
No obstante, también me siento feliz por Artemisa y Casandra.
Artemisa, además, lleva días hablándome de un proyecto que quiere llevar a
cabo. Quiere abrir una herboristería en Ourense y me ha dicho que su hermana la
ayudaría, que no estaría sola en el proyecto. A mí me gustaría mucho que ella
lo volviese realidad, pero le pedí que esperase un tiempo a que estuviésemos
más tranquilas en nuestra vida. Necesito que pase más tiempo, pero no sé por
qué. Quizás aún no esté preparada para otro cambio. Me gusta mucho trabajar en
la cafetería y sé que tendría que abandonar ese trabajo si Artemisa abriese la
herboristería y ésta fuese bien, y no sé si quiero abandonar el trabajo, la verdad,
al menos por el momento. Tal vez en el futuro sí, pero ahora me encuentro muy
bien trabajando donde estoy y, además, Silvia nos propuso hace tiempo que
comprásemos la cafetería y que fuésemos nosotras las dueñas del negocio. A mí
me haría mucha ilusión hacerlo, pero Artemisa tiene otros proyectos y lo
entiendo. También pienso que su proyecto y el mío no son incompatibles, que
cada una podría tener su negocio. Todo es viable ahora mismo porque creo que
tenemos la suerte de nuestro lado, pese a las cosiñas malas que nos ocurren.
Aparte de todo esto, tengo que reconocer que aún no confío en el bienestar que
ahora tengo. No sé si éste durará mucho tiempo y quiero estar tranquila antes
de meterme en un cambio tan importante, pero también es justo que Artemisa
luche por lo que desea. Ella se merece ser totalmente feliz también y yo no
puedo oponerme a sus deseos. Ésta también es su vida y, además, tengo que
apoyarla en todo lo que quiera hacer porque ella lo dejó todo por venir a vivir
aquí conmigo.
Mi madre ha aceptado venir a pasar unos días a Ourense conmigo. Esta
tarde regresaremos juntas a mi casa y permanecerá allí hasta que vuelva
Artemisa. Me hace ilusión que mi madre esté en mi casa. Tendrá total libertad
para hacer lo que quiera allí y, además, por suerte, estos próximos días ya
comenzarán a bajar las temperaturas, menos mal. Este calor no se puede
soportar.
Hay veces en las que yo estoy demasiado concentrada en mí misma,
gozando de la buena energía que me llena el alma, y, de súbito, me doy cuenta
de que los demás no están tan bien como yo. Me duele que las personas que
quiero estén tristiñas, así como seguro que a ellas también les duele que yo no
esté bien. Me duele ver a mi madre así, tan apagadiña. No sé si es el calor que
hace lo que la apaga, pero lleva días así, e incluso semanas, sin tener ánimo
para hacer nada. Por eso, pienso que será bueno que venga conmigo a Ourense.
También es cierto que, a veces, no puedo luchar contra un miedo horrible que me
domina cuando pienso en que, algún día, mi madre también se marchará. Algunas
noches, despierto aterrada por causa de alguna pesadilla en la que la perdía,
en la que perdía a alguien que quiero con toda mi alma, así como también perdí
a Lúa sin entender lo que estaba ocurriendo. Hay noches en las que también
sueño con Lúa, con ese momento en el que ella cerró los ojos tras pedirme que
fuese feliz con Artemisa y que luchase por mi vida, ese momento en el que el
silencio del bosque la durmió... No puedo explicar lo que siento cada vez que
me acuerdo de ese momento en el que tanto me costó entender lo que estaba
acaeciendo, en el que permanecí detenida en el tiempo durante tantos minutos,
al menos media hora, y en el que no podía aceptar lo que pasaba. ¿Cómo se
acepta algo así? Mas lloro siempre que me digo que Lúa murió tal como siempre
quiso morir: entre mis brazos, mirándome a los ojos, diciéndome lo que siempre
quiso decirme antes de cerrar los ojos para toda la eternidad. Y no es sencillo
hablar con ella tal como dije hace unos días. No lo es porque no siempre me oye
cuando la llamo, porque su alma no está completa cuando viene a mí, cuando
acude a mi llamado. Sólo tengo delante de mí un pequeño soplo de su alma, de su
espíritu, y sé que ese pequeño pedazo de su ser irá desvaneciéndose con el
tiempo.
Mas no quiero que estas líneas estén cargadas de tanta tristeza. Ahora
la noche parece tan serena...No se oye nada, ni tan siquiera el murmullo del
viento ni la voz lejana del río. Me siento como si estuviese sola con la noche,
a solas con mi alma, conmigo misma. Y Artemisa está tan lejos... Me cuesta
estar sin ella, sentirme sin ella, aceptar que ella no va a dormir conmigo. Me
cuesta dormir sola cuando llevo tanto tiempo haciéndolo con ella, sintiéndola
en la noche, en la oscuridad, notándome protegida por su presencia, por sus
brazos... Ahora sólo tengo la oscuridad, la soledad. Sé que será poquiño
tiempo, pero me cuesta no poder estar con ella íntimamente antes de dormirnos.
La echo tanto de menos que creo que voy a enloquecer.
Sé que ella está bien y que a Casandra está yéndole muy bien la
compañía de Artemisa y eso es lo que importa porque ahora mismo Casandra
necesita muchísimo apoyo y amor y la persona más indicada para dárselo es su
hermana, la persona en quien más confía y quiere, lo sé, sé que Artemisa es la
persona a la que más quiere Casandra y ahora es muy importante que estén
juntas. Eso es lo que tiene que importarme, no lo que yo sienta. Sí, la echo de
menos hasta rabiar, pero yo tengo a Artemisa durante todo el año. Casandra no,
ella no puede estar con Artemisa casi nunca.
Y creo que eso es todo por hoy. Sólo necesitaba escribir para llenar
estas extrañas y vacías horas nocturnas. Me cuesta dormir, pero ahora sí me
siento más agotadiña. Ha sido un día intenso. He sentido tantas cosiñas diferentes
en un mismo día... Espero que el sueño me limpie el alma.
El calor en Galicia, concretamente en Ourense, es insoportable. Agnes lo está viviendo en sus propias carnes. Para que no tenga ni ganas de salir a pasear por el rio debe ser terrible. Menos mal que esto cambiará en estos días y las temperaturas bajarán.
ResponderEliminarArtemisa ha ido a ver a Casandra, Agnes la convención al fin. Está bien que vaya a apoyarla, necesita cariño y comprensión, aunque ella debería hacer un ejercicio de autocrítica y pedir perdón a su hermana y a Agnes, pues fue muy injusta con ellas. Se quedará unos días en Manresa, a ver si consigue que de una vez por todas deje esa actitud tan terrible a un lado y acepte su ayuda y la de Agnes. La pobre Agnes echa mucho de menos a Artemisa, nota su ausencia, pero sabe que volverá y que su hermana la necesita. Es muy buena y comprensiva, no le guarda rencor y piensa en su bienestar, aunque Casandra no sea precisamente cariñosa con ella.
Me parece muy interesante el que puedan quedarse la cafetería, al fin el negocio sería suyo, aunque tendrían muchas más responsabilidades. También me ha llamado mucho la atención la idea de Artemisa. Quiere montar una herbolistería, le pega y mucho. Sin duda lo haría genial, y más si su hermana ayuda y las aconseja. Agnes también estaría en su salsa, aunque la cafetería le ha robado el corazón y le cuesta dejar su trabajo, es normal. No sé si podrían llevar dos negocios, no es una idea descabellada.
Al final Agnes y su madre han acabado en el cementerio (que mal suena esa frase) y han ido a ver a Lúa e Iria. Las dos se han puesto a llorar, desconsoladas. Ahora que se acerca el verano, es cuando más notan su ausencia y es mucho más duro, es posible que más que cuando fallecieron. Las dos están de bajón y yo creo que a ambas les vendrá bien estar juntas. Deberían aprovechar para vivir unos días mágicos juntas y hacer cosas que no suelen hacer. ¡Tienen que recuperar el tiempo perdido! Lúa y su madre habrían querido que sean felices, que vivan la vida.
Un capítulo triste, cargado de sentimientos a flor de piel, pero muy bello y escrito de una forma magistral.