domingo, 2 de junio de 2019

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 2 DE XUÑO DE 2019


domingo, 2 de Xuño de 2019

Áchome na metade dunha noite de insomnio. Non podo durmir. Non é só a calor que vai o que bota lonxe de min o sono, senón a soidade que sinto e a morea de pensamentos que se mesturan na miña mente. Dende o ano pasado, non sentía esta calor tan abafante que o enche todo. O bosque parece mergullado nunha parálise inquebrantábel e a noite é espesa coma unhas néboas escuras e mestas. Non sei canto durará esta calor, pero desexo que marche canto antes. Non se pode estar en ningures xa e eu, que tanto ganas tiña de pasear pola beira do Miño, case que non quero nin saír da casa. Estou na aldeíña, coa miña nai e Laila, e as paredes de pedra desta casa tan antiga protéxennos da calor. Parecen posuír aínda o fresco ar da primavera. Aínda non é verán. Non entendo por que sempre temos que sufrir en Ourense as temperaturas máis cálidas de Galiza, pero así é esta terra. A calor sempre estivo con ela. Dende que era cativa, a aldeíña enchíase de calor namentres os demais recunchos de Galiza aínda se encontraban adornados polo fresquiño da primavera, ese fresquiño tímido que o sol case non se atrevía a crebar.

Mais esta calor trouxo outras emocións e outras sensacións que case non se vencellan coas que sentimos cando o sol reina con tanta forza. A calor fíxome pensar moitísimo en Lúa. Foi como se os recendos que a calor esperta na natureza tamén espertasen as lembranzas que só teñen que ver con ela, con esa muller que xa hai tantos meses que marchou da vida e cuxo recordo aínda segue latexando en nós coma se fose onte o derradeiro día no que a vimos sorrir. Aínda non estou totalmente afeita a que ela non estea. Non sei se é a soidade na que me atopo agora a que me fai pensar máis en Lúa. Estou soa porque Artemisa decidiu viaxar a Manresa o venres para estar xunta a súa irmá uns cantos días. A Casandra viralle moi ben a compaña de Artemisa e estou segura de que esta viaxe conseguirá arranxar eses pequenos problemas que había entre ambas as dúas. Agardo que xa fiquen definitivamente atrás esas emocións tan punxentes que tanto dano lles facían. Dúas irmás non deberían de estar tan afastadas, e non me refiro só á distancia física que media entre a casa de Casandra e a nosa. Refírome a outro tipo de distancia; unha distancia que, ao nacer, non é tan sinxelo desfacer.

Eu estou moi contenta por elas, a verdade, porque había tempo que lle recomendaba a Artemisa que viaxase para que estivese coa súa irmá, pero iso non significa que non bote en falla a Artemisa. Malia estar coa miña nai, sinto que me falla algo moi grande, que preciso falar con Artemisa mirándoa aos ollos; mais acóugame saber que só serán uns catro días como moito que teremos que pasar separadas. O mércores estará de volta xa, aínda que é probábel que Artemisa decida quedar en Manresa uns poucos días máis. Segundo me contou, Casandra recibiuna con moita emoción. Artemisa permaneceu moitas horas viaxando. Marchou o venres á mañá e chegou a Manresa case ás sete da tarde, pero esa longa viaxe pagou a pena, sobre todo se se puido reconciliar ben coa súa irmá. Cando Casandra a viu na herboristaría onde traballa, axiña a foi abrazar e esa aperta durou un bo anaco. Ademais, Casandra botouse a chorar en canto viu á súa irmá alí e custoulle crer que a súa presenza fose real. Tamén lle preguntou por que eu non fora con ela, pero sei que a tranquilizou saber que eu quedei eiquí en Ourense, pero non me doe que sexa así porque sei que o que importa arestora é que elas estean xuntas e que consigan arranxar todo iso que as separaba. Non quero que volvan estar así nunca máis. Ambas as dúas necesítanse. Sei que Artemisa botaba en falla á súa irmá cando eu non me encontraba ben e non poder falar con ela dificultaba que puidese darme a min a boa enerxía que ela quería darme. Non é culpa de ninguén que Casandra non puidese apoiar á súa irmá neses momentos tan complicados, pois ela tampouco estaba ben.

Debo de confesar que esta fin de semana está sendo un pouco estraña. A miña nai está tristeirísima. Hoxe á mañá (é dicir, a mañá do sábado), fomos ambas ás dúas á tumba de Lúa. Ningunha das dúas precisou dicirlle á outra onde queriamos ir. Saímos a camiñar xuntas e, sen case darnos de conta de onde iamos, acabamos ambas as dúas diante da tumba de Lúa e tamén de Iria. Miña nai miraba máis cara a tumba de Iria e eu non podía apartar os ollos da de Lúa. No ambiente aboiaba unha sensación estraña que nos apertaba o peito. Ao principio, nin tan sequera sentiamos ganas de chorar. Só nos prestaba estar en silencio, escoitando con atención a voz dos nosos pensamentos. Non obstante, ese silencio durou pouquiño. Eu fun a primeira en crebalo. Axeonlleime perante da tumba de Lúa e díxenlle case sen pensar nas miñas verbas: «Vai ser difícil vivir este verán sen ti, Lúa. O verán perténceche moito, moito, pois era a época do ano que máis amabas, malia a calor que vai eiquí, pero ti amabas estas terras con tanta sinceridade que non che importaba ren, só a súa beleza. E vai ser case imposíbel vivir este verán sen ti, estar sen ti nas festas da aldea... E gustaríame tanto que estiveses eiquí, Luíña.»

Non me dera de conta de que estaba chorando ata que notei que miña nai me limpaba unha bágoa cos seus agarimosos dedos. Entón si me decatei de que tiña a gorxa apertada por un nó feroz que case non me deixaba falar. Sen pensar en nada, abraceime á miña nai e, daquela, advertín que ela tamén estaba chorando.

O sol quentaba tanto por riba nosa, guindando á terra unha calor tan forte... pero ningunha das dúas sentía a potencia desa calor que silenciaba o bosque, que volvera tan silandeiro o vento, a natureza. Non zoaba nin a brisa máis sutil. Todo estaba calado, agás a nosa ialma; a que berraba tanto que case non podiamos aturar a súa violenta voz.

Mais chorar xuntas foinos moi ben ás dúas. Despois duns longos minutos, miña nai afastouse de min e miroume con moita tenrura aos ollos namentres me sorría. Eu non sabía que dicir. Poñíame medo que a miña nai me preguntase polos meus sentimentos. Era consciente de que, estando tan ben con Artemisa, non tiña motivos para chorar así a Lúa; pero eu non a podo esquecer tan facilmente, por moi feliz que sexa con Artemisa, porque Lúa é... foi alguén moi importante para min. Sempre lle estarei moi agradecida por darme esta vida en Ourense; a que non tería sido posíbel se ela non me tivese axudado. Todo o que teño agora débollo a Lúa, non só ao destino nin a Artemisa. Lúa foi a verdadeira nai desta vida que agora temos en Ourense. Sen ela, nada tería sido posíbel. Ela volveu realidade o meu soño máis antigo.

E non podo aceptar que ela non forme parte desta vida tan fermosa. Seica sería difícil relacionarnos as tres sen sentirnos mal ningunha, pero eu sei que o tempo nos axudaría a aturar a dor, as diferenzas, o desamor. Non sei como sería todo, non o podo imaxinar. O que si sei é que nunca poderei desfacer o baleiro que ela deixou na miña ialma ao marchar.

Mais non foi o único momento triste que vivimos esta fin de semana. Por mor da calor que está indo, onte á tarde tivemos un sustiño, pero non foi nada grave. Un pequeno lume ardeu no bosque, pero apagámolo axiña, polo que non temos que laiarnos por ren; mais eu teño moito medo. Esta calor pode provocar incendios horríbeis e non quero que a miña terra sufra outra vez a destrución que o lume provoca. Rogo todas as noites que a Deusa protexa a nosa terra, pero sei que isto non depende da Deusa, senón de outras cousas que non podemos domear.

Non obstante, tamén me sinto feliz por Artemisa e máis Casandra. Artemisa, ademais, leva días falándome dun proxecto que quere levar a cabo. Quere abrir unha herboristaría en Ourense e díxome que a súa irmá a axudaría, que non estaría soa no proxecto. A min gustaríame moito que ela o virase en realidade, pero pedinlle que agardase un tempo a estarmos máis acougadas na nosa vida. Preciso que pase máis tempo, pero non sei por que. Seica aínda non estea preparada para outra mudanza. Gústame moito traballar na cafetaría e sei que tería que abandonar ese choio se Artemisa abrise a herboristaría e esta fose ben, e non sei se quero abandonar o traballo, a verdade, ao menos polo momento. Seica no futuro si, pero agora encóntrome moi ben traballando onde estou  e, ademais, Silvia propúxonos hai tempo que mercásemos a cafetaría e que fósemos nós as donas do negocio. A min faríame moita ilusión facelo, pero Artemisa ten outros proxectos e enténdoo. Tamén penso que o seu proxecto e o meu non son incompatíbeis, que cada unha podería ter o seu negocio. Todo é viábel arestora porque coido que temos a sorte do noso lado, malia as cousiñas malas que nos ocorren. A maiores de todo isto, teño que recoñecer que aínda non confío no benestar que agora teño. Non sei se este durará moito tempo e quero estar tranquila antes de meterme nunha mudanza tan importante, pero tamén é xusto que Artemisa loite polo que desexa. Ela merece ser totalmente feliz tamén e eu non me podo opoñer aos seus desexos. Esta tamén é a súa vida e, ademais, téñoa que apoiar en todo o que queira facer porque ela o deixou todo por vir vivir eiquí comigo.

Miña nai aceptou vir pasar uns días a Ourense comigo. Esta tarde voltaremos xuntas á miña casa e ficará alí ata que volva Artemisa. Faime ilusión que miña nai estea na miña casa. Terá total liberdade para facer o que queira alí e, ademais, por sorte, estes días vindeiros xa comezarán a baixar as temperaturas, menos mal. Esta calor non se pode aturar.

Hai veces nas que eu estou demasiado concentrada en min mesma, gozando da boa enerxía que me enche a ialma, e, de súpeto, doume de conta de que os demais non están tan ben coma min. Dóeme que as persoas que quero estean tristeiriñas, así como seguro que a elas tamén lles doe que eu non estea ben. Dóeme ver á miña nai así, tan apagadiña. Non sei se é a calor que vai o que a apaga, pero leva días así, e mesmo semanas, sen ter folgos para case ren. Emporiso, penso que será bo que veña comigo a Ourense. Tamén é certo que, ás veces, non podo loitar contra un medo horríbel que me domea cando penso en que, algún día, miña nai tamén marchará. Algunhas noites, esperto estarrecida por mor dalgún pesadelo no que a perdía, no que perdía a alguén que quero coa miña ialma toda, así como tamén perdín a Lúa sen entender o que estaba ocorrendo. Hai noites nas que tamén soño con Lúa, con ese momento no que ela pechou os ollos tras pedirme que fose feliz con Artemisa e que loitase pola miña vida, ese momento no que o silencio do bosque a durmiu... Non podo explicar o que sento cada vez que lembro dese momento no que tanto me custou entender o que estaba acaecendo, no que fiquei detida no tempo durante tantos minutos, ao menos media hora, e no que non podía aceptar o que pasaba. Como se acepta algo así? Mais choro sempre que me digo que Lúa morreu tal como sempre quixo morrer: entre os meus brazos, mirándome aos ollos, dicíndome o que sempre me quixo dicir antes de pechar os ollos para a eternidade toda. E non é sinxelo falar con ela tal como dixen hai uns días. Non o é porque non sempre me oe cando a chamo, porque a súa ialma non está completa cando vén a min, cando acode ao meu chamado. Non está de todo. Só teño diante miña un pequeno sopro da súa ialma, do seu espírito, e sei que ese pequeno anaco do seu ser se irá esvaecendo co tempo.

Mais non quero que estas liñas estean cargadas de tanta tristura. Agora a noite parece tan acougada... Non se oe ren, nin tan sequera o murmurio do vento nin a voz lonxana do río. Síntome coma se estivese soa coa noite, a soas coa miña ialma, comigo mesma. E Artemisa está tan lonxe... Cústame estar sen ela, sentirme sen ela, aceptar que ela non vai durmir comigo. Cústame durmir soa cando levo tanto tempo facéndoo con ela, sentíndoa na noite, na escuridade, notándome protexida pola súa presenza, polos seus brazos... Agora só teño a escuridade, a soidade. Sei que será pouquiño tempo, pero cústame non poder estar con ela intimamente antes de durmirmos. Bótoa tanto en falla que creo que vou entolecer.

Sei que ela está ben e que a Casandra está a irlle moi ben a compaña de Artemisa e iso é o que importa porque Casandra arestora precisa moitísimo apoio e amor e a persoa máis indicada para llo dar é a súa irmá, a persoa na que máis confía e quere, seino, seino que Artemisa é a persoa á que máis quere Casandra e agora é moi importante que estean xuntas. Iso é o que me ten que importar, non o que eu sinta. Si, bótoa en falla ata rabiar, pero eu teño a Artemisa durante todo o ano. Casandra non, ela non pode estar con Artemisa case nunca.

E coido que iso é todo por hoxe. Só precisaba escribir para encher estas estrañas e baleiras horas nocturnas. Cústame durmir, pero agora si me sinto máis esgotadiña. Foi un día intenso. Sentín tantas cousiñas tan diferentes nun mesmo día... Agardo que o sono me limpe a ialma.

 
Traducción:
 

domingo, 2 de junio de 2019

Me hallo en mitad de una noche de insomnio: no puedo dormir. No es sólo el calor que hace lo que lanza lejos de mí el sueño, sino la soledad que siento y la cantidad de pensamientos que se mezclan en mi mente. Desde el año pasado, no sentía este calor tan agobiante que lo llena todo. El bosque parece sumergido en una parálisis inquebrantable y la noche es espesa como unas nieblas oscuras y densas. No sé cuánto durará este calor, pero deseo que se marche cuanto antes. No se puede estar en ninguna parte ya y yo, que tantas ganas tenía de pasear por la orilla del Miño, casi no quiero salir de casa. Estoy en la aldeíña, con mi madre y Laila y las paredes de piedra de esta casa tan antigua nos protegen de este calor Parecen poseer aún el fresco aire de la primavera. Todavía no es verano. No entiendo por qué siempre tenemos que sufrir en Ourense las temperaturas más cálidas de Galiza, pero así es esta tierra. El calor siempre estuvo con ella. Desde que era niña, la aldeíña se llenaba de calor mientras los demás rincones de Galiza aún se encontraban adornados por el fresquiño de la primavera, ese fresquiño que el sol casi no se atrevía a quebrar.

Mas este calor ha traído otras emociones y otras sensaciones que casi no se relacionan con las que sentimos cuando el sol reina con tanta fuerza. El calor me ha hecho pensar mucho en Lúa. Fue como si los aromas que el calor despierta en la naturaleza también despertasen los recuerdos que sólo tienen que ver con ella, con esa mujer que ya hace tantos meses que marchó de la vida y cuyo recuerdo aún sigue latiendo en nosotros como si fuese ayer el último día en el que la vimos sonreír. Aún no estoy totalmente hecha a que ella no esté. No sé si es la soledad en la que me encuentro ahora la que me hace pensar más en Lúa. Estoy sola porque Artemisa decidió viajar a Manresa el viernes para estar junto a su hermana unos cuantos días. A Casandra le irá muy bien la compañía de Artemisa y estoy segura de que este viaje conseguirá solucionar esos pequeños problemas que había entre las dos. Espero que ya queden definitivamente atrás esas emociones tan punzantes que tanto daño les hacían. Dos hermanas no deberían estar tan alejadas, y no me refiero sólo a la distancia física que media entre la casa de Casandra y la nuestra. Me refiero a otro tipo de distancia; una distancia que, al nacer, no es tan sencillo deshacer.

Yo estoy muy contenta por ellas, la verdad, porque hacía tiempo que le recomendaba a Artemisa que viajase para que estuviese con su hermana, pero eso no significa que no eche de menos a Artemisa. Pese a estar con mi madre, siento que me falta algo muy grande, que necesito hablar con Artemisa mirándola a los ojos; mas me calma saber que sólo serán unos cuatro días como mucho los que tendremos que pasar separadas. El miércoles estará de vuelta ya, aunque es probable que Artemisa decida quedarse en Manresa unos pocos días más. Según me contó, Casandra la recibió con mucha emoción. Artemisa permaneció muchas horas viajando. Se marchó el viernes por la mañana y llegó a Manresa casi a las siete de la tarde, pero ese largo viaje mereció la pena, sobre todo si pudo reconciliarse bien con su hermana. Cuando Casandra la vio en la herboristería donde trabaja, enseguida fue a abrazarla y ese abrazo duró un buen rato. Además, Casandra se echó a llorar en cuanto vio a su hermana allí y le costó creer que su presencia fuese real. También le preguntó por qué yo no había ido con ella, pero sé que la tranquilizó saber que yo me quedé aquí en Ourense, pero no me duele que sea así porque sé que lo que importa ahora mismo es que ellas estén juntas y que consigan arreglar todo eso que las separaba. No quiero que vuelvan a estar así nunca más. Ambas se necesitan. Sé que Artemisa echaba de menos a su hermana cuando yo no me encontraba bien y no poder hablar con ella dificultaba que pudiese darme a mí la buena energía que ella quería darme. No es culpa de nadie que Casandra no pudiese apoyar a su hermana en esos momentos tan complicados, pues ella tampoco estaba bien.

Debo confesar que este fin de semana está siendo un poco extraño. Mi madre está tristísima. Hoy por la mañana (es decir, la mañana del sábado), fuimos las dos a la tumba de Lúa. Ninguna de las dos necesitó decirle a la otra dónde queríamos ir. Salimos a caminar juntas por la mañana y, sin casi darnos cuenta de a dónde íbamos, acabamos las dos delante de la tumba de Lúa y también de Iria. Mi madre miraba más hacia la tumba de Iria y yo no podía apartar los ojos de la de Lúa. En el ambiente flotaba una sensación extraña que nos oprimía el pecho. Al principio, ni siquiera sentíamos ganas de llorar. Sólo nos apetecía estar en silencio, escuchando con atención la voz de nuestros pensamientos. No obstante, ese silencio duró poquiño. Yo fui la primera en quebrarlo. Me arrodillé delante de la tumba de Lúa y le dije casi sin pensar en mis palabras: «va a ser difícil este verano sin ti, Lúa. El verano te pertenece mucho, mucho, pues era la época del año que más amabas, pese al calor que hace aquí, pero tú amabas estas tierras con tanta sinceridad que no te importaba nada, sólo su belleza. Y va a ser casi imposible vivir este verano sin ti, estar sin ti en las fiestas de la aldea... Y me gustaría tanto que estuvieses aquí, Luíña.»

No me había dado cuenta de que estaba llorando hasta que noté que mi madre me limpiaba una lágrima con sus cariñosos dedos. Entonces sí me percaté de que tenía la garganta oprimida por un nudo feroz que casi no me dejaba hablar. Sin pensar en nada, me abracé a mi madre y, entonces, advertí que ella también estaba llorando.

El sol calentaba tanto por encima de nosotras, lanzando a la tierra un calor tan fuerte... pero ninguna de las dos sentía la potencia de ese calor que silenciaba el bosque, que había vuelto tan silencioso el viento, la naturaleza. No soplaba ni la brisa más sutil. Todo estaba callado, excepto nuestra alma; la que chillaba tanto que casi no podíamos soportar su violenta voz.

Mas llorar juntas nos fue muy bien a las dos. Después de unos largos minutos, mi madre se apartó de mí y me miró con mucha ternura a los ojos mientras me sonreía. Yo no sabía qué decir. Me daba miedo que mi madre me preguntase por mis sentimientos. Era consciente de que, estando tan bien con Artemisa, no tenía motivos para llorar así a Lúa; pero yo no puedo olvidarla tan fácilmente, por muy feliz que sea con Artemisa, porque Lúa es... fue alguien muy importante para mí. Siempre le estaré muy agradecida por darme esta vida en Ourense; la que no habría sido posible si ella no me hubiese ayudado. Todo lo que tengo ahora se lo debo a Lúa, no sólo al destino ni a Artemisa. Lúa fue la verdadera madre de esta vida que tenemos ahora en Ourense. Sin ella, nada habría sido posible. Ella volvió realidad mi sueño más antiguo.

Y no puedo aceptar que ella no forme parte de esta vida tan hermosa. Tal vez sería difícil relacionarnos las tres sin sentirnos mal ninguna, pero yo sé que el tiempo nos ayudaría a soportar el dolor, las diferencias, el desamor. No sé cómo sería todo, no puedo imaginarlo. Lo que sí sé es que nunca podré deshacer el vacío que ella dejó en mi alma al marcharse.

Mas no fue el único momento triste que vivimos este fin de semana. Por causa del calor que está haciendo, ayer por la tarde tuvimos un sustiño, pero no fue nada grave. Un pequeño fuego ardió en el bosque, pero lo apagamos enseguida, por lo que no tenemos que lamentarnos por nada; mas yo tengo mucho miedo. Este calor puede provocar incendios horribles y no quiero que mi tierra sufra otra vez la destrucción que el fuego provoca. Ruego todas las noches que la Diosa proteja nuestra tierra, pero sé que esto no depende de la Diosa, sino de otras cosas que no podemos dominar.

No obstante, también me siento feliz por Artemisa y Casandra. Artemisa, además, lleva días hablándome de un proyecto que quiere llevar a cabo. Quiere abrir una herboristería en Ourense y me ha dicho que su hermana la ayudaría, que no estaría sola en el proyecto. A mí me gustaría mucho que ella lo volviese realidad, pero le pedí que esperase un tiempo a que estuviésemos más tranquilas en nuestra vida. Necesito que pase más tiempo, pero no sé por qué. Quizás aún no esté preparada para otro cambio. Me gusta mucho trabajar en la cafetería y sé que tendría que abandonar ese trabajo si Artemisa abriese la herboristería y ésta fuese bien, y no sé si quiero abandonar el trabajo, la verdad, al menos por el momento. Tal vez en el futuro sí, pero ahora me encuentro muy bien trabajando donde estoy y, además, Silvia nos propuso hace tiempo que comprásemos la cafetería y que fuésemos nosotras las dueñas del negocio. A mí me haría mucha ilusión hacerlo, pero Artemisa tiene otros proyectos y lo entiendo. También pienso que su proyecto y el mío no son incompatibles, que cada una podría tener su negocio. Todo es viable ahora mismo porque creo que tenemos la suerte de nuestro lado, pese a las cosiñas malas que nos ocurren. Aparte de todo esto, tengo que reconocer que aún no confío en el bienestar que ahora tengo. No sé si éste durará mucho tiempo y quiero estar tranquila antes de meterme en un cambio tan importante, pero también es justo que Artemisa luche por lo que desea. Ella se merece ser totalmente feliz también y yo no puedo oponerme a sus deseos. Ésta también es su vida y, además, tengo que apoyarla en todo lo que quiera hacer porque ella lo dejó todo por venir a vivir aquí conmigo.

Mi madre ha aceptado venir a pasar unos días a Ourense conmigo. Esta tarde regresaremos juntas a mi casa y permanecerá allí hasta que vuelva Artemisa. Me hace ilusión que mi madre esté en mi casa. Tendrá total libertad para hacer lo que quiera allí y, además, por suerte, estos próximos días ya comenzarán a bajar las temperaturas, menos mal. Este calor no se puede soportar.

Hay veces en las que yo estoy demasiado concentrada en mí misma, gozando de la buena energía que me llena el alma, y, de súbito, me doy cuenta de que los demás no están tan bien como yo. Me duele que las personas que quiero estén tristiñas, así como seguro que a ellas también les duele que yo no esté bien. Me duele ver a mi madre así, tan apagadiña. No sé si es el calor que hace lo que la apaga, pero lleva días así, e incluso semanas, sin tener ánimo para hacer nada. Por eso, pienso que será bueno que venga conmigo a Ourense. También es cierto que, a veces, no puedo luchar contra un miedo horrible que me domina cuando pienso en que, algún día, mi madre también se marchará. Algunas noches, despierto aterrada por causa de alguna pesadilla en la que la perdía, en la que perdía a alguien que quiero con toda mi alma, así como también perdí a Lúa sin entender lo que estaba ocurriendo. Hay noches en las que también sueño con Lúa, con ese momento en el que ella cerró los ojos tras pedirme que fuese feliz con Artemisa y que luchase por mi vida, ese momento en el que el silencio del bosque la durmió... No puedo explicar lo que siento cada vez que me acuerdo de ese momento en el que tanto me costó entender lo que estaba acaeciendo, en el que permanecí detenida en el tiempo durante tantos minutos, al menos media hora, y en el que no podía aceptar lo que pasaba. ¿Cómo se acepta algo así? Mas lloro siempre que me digo que Lúa murió tal como siempre quiso morir: entre mis brazos, mirándome a los ojos, diciéndome lo que siempre quiso decirme antes de cerrar los ojos para toda la eternidad. Y no es sencillo hablar con ella tal como dije hace unos días. No lo es porque no siempre me oye cuando la llamo, porque su alma no está completa cuando viene a mí, cuando acude a mi llamado. Sólo tengo delante de mí un pequeño soplo de su alma, de su espíritu, y sé que ese pequeño pedazo de su ser irá desvaneciéndose con el tiempo.

Mas no quiero que estas líneas estén cargadas de tanta tristeza. Ahora la noche parece tan serena...No se oye nada, ni tan siquiera el murmullo del viento ni la voz lejana del río. Me siento como si estuviese sola con la noche, a solas con mi alma, conmigo misma. Y Artemisa está tan lejos... Me cuesta estar sin ella, sentirme sin ella, aceptar que ella no va a dormir conmigo. Me cuesta dormir sola cuando llevo tanto tiempo haciéndolo con ella, sintiéndola en la noche, en la oscuridad, notándome protegida por su presencia, por sus brazos... Ahora sólo tengo la oscuridad, la soledad. Sé que será poquiño tiempo, pero me cuesta no poder estar con ella íntimamente antes de dormirnos. La echo tanto de menos que creo que voy a enloquecer.

Sé que ella está bien y que a Casandra está yéndole muy bien la compañía de Artemisa y eso es lo que importa porque ahora mismo Casandra necesita muchísimo apoyo y amor y la persona más indicada para dárselo es su hermana, la persona en quien más confía y quiere, lo sé, sé que Artemisa es la persona a la que más quiere Casandra y ahora es muy importante que estén juntas. Eso es lo que tiene que importarme, no lo que yo sienta. Sí, la echo de menos hasta rabiar, pero yo tengo a Artemisa durante todo el año. Casandra no, ella no puede estar con Artemisa casi nunca.

Y creo que eso es todo por hoy. Sólo necesitaba escribir para llenar estas extrañas y vacías horas nocturnas. Me cuesta dormir, pero ahora sí me siento más agotadiña. Ha sido un día intenso. He sentido tantas cosiñas diferentes en un mismo día... Espero que el sueño me limpie el alma.

1 comentario:

  1. El calor en Galicia, concretamente en Ourense, es insoportable. Agnes lo está viviendo en sus propias carnes. Para que no tenga ni ganas de salir a pasear por el rio debe ser terrible. Menos mal que esto cambiará en estos días y las temperaturas bajarán.

    Artemisa ha ido a ver a Casandra, Agnes la convención al fin. Está bien que vaya a apoyarla, necesita cariño y comprensión, aunque ella debería hacer un ejercicio de autocrítica y pedir perdón a su hermana y a Agnes, pues fue muy injusta con ellas. Se quedará unos días en Manresa, a ver si consigue que de una vez por todas deje esa actitud tan terrible a un lado y acepte su ayuda y la de Agnes. La pobre Agnes echa mucho de menos a Artemisa, nota su ausencia, pero sabe que volverá y que su hermana la necesita. Es muy buena y comprensiva, no le guarda rencor y piensa en su bienestar, aunque Casandra no sea precisamente cariñosa con ella.

    Me parece muy interesante el que puedan quedarse la cafetería, al fin el negocio sería suyo, aunque tendrían muchas más responsabilidades. También me ha llamado mucho la atención la idea de Artemisa. Quiere montar una herbolistería, le pega y mucho. Sin duda lo haría genial, y más si su hermana ayuda y las aconseja. Agnes también estaría en su salsa, aunque la cafetería le ha robado el corazón y le cuesta dejar su trabajo, es normal. No sé si podrían llevar dos negocios, no es una idea descabellada.

    Al final Agnes y su madre han acabado en el cementerio (que mal suena esa frase) y han ido a ver a Lúa e Iria. Las dos se han puesto a llorar, desconsoladas. Ahora que se acerca el verano, es cuando más notan su ausencia y es mucho más duro, es posible que más que cuando fallecieron. Las dos están de bajón y yo creo que a ambas les vendrá bien estar juntas. Deberían aprovechar para vivir unos días mágicos juntas y hacer cosas que no suelen hacer. ¡Tienen que recuperar el tiempo perdido! Lúa y su madre habrían querido que sean felices, que vivan la vida.

    Un capítulo triste, cargado de sentimientos a flor de piel, pero muy bello y escrito de una forma magistral.

    ResponderEliminar