domingo, 23 de junio de 2019

DIARIO DE AGNES: VENRES, 21 DE XUÑO DE 2019


Venres, 21 de xuño de 2019

Quero que esteas eiquí, entre nós, connosco. Desexo coñecer a maneira de devolverche a vida. Quixer darte de novo ese alento que che posibilite respirar, que che faga vivir. Quero impulsar o teu corazón para que volva latexar, quero xuntar os anaquiños todos da túa existencia para que, de novo, teñas futuro. Hai ben días que sinto rabia, rabia porque non esteas eiquí, porque non estás viva, porque o mundo está cheo de persoas que non merecen vivir, e ti si o mereces, merecíchelo sempre. Sinto rabia porque quero falar contigo, e non podo, porque, para poder escoitar a túa voz, teño que acudir á tecnoloxía, porque che quero contar moitas cousiñas, e non estás, porque non podo aturar este silencio que se apoderou da túa voz, porque te quero ouvir rir, cantar e falar, porque te boto tanto en falla que non o podo entender. Hai ben meses que te fuches, e agora é cando de verdade estou a sentir a túa ausencia. Non a podo aturar, non a podo comprender, non quero vivir con ela. Dinme que o dolo ten varias fases e que esta xenreira que sinto é outra etapa do dolo que estou vivindo, que non sei se algunha vez deixarei de vivir. E son feliz, xúrocho. Non mudaría a miña vida por ren, de verdade. Son sincera, sincera de todo, e por iso digo que, malia ser tan feliz con Artemisa, con todo o que teño e co que son, non sei vivir sen ti. Non sei se algunha vez poderei aprender a vivir sen ti. Seica non e talvez sempre te teña que chorar cando te atope nalgunha canción, cando toque a pandeireta e déame de conta de que me falla a túa voz para animarme. Non sei como vivir sen ti. Levamos moitos meses separadas sen retorno, sen remedio, e aínda me sinto coma se onte fose o derradeiro día no que me puiden asomar ao teu ollar. Sei que, se estiveses eiquí, nada sería como antes. Sei que eu estaría con Artemisa porque talvez ese sexa o noso único destino; pero sei con toda certeza que ti e máis eu seriamos as mellores amigas do mundo. Necesítote como amiga. Preciso falar contigo, contarche cousas con toda sinceridade, gozar xuntas das cousas que máis nos gustaba compartir; gozar da música, dos paseos pola montaña, do teatro, da lectura... É certo que con Artemisa podo gozar de moitas das cousas que ti e máis eu faciamos xuntas, pero souben hai tempo que non é a cousa que fagamos o que conta, senón con quen a fagamos, e hai persoas coas que conectamos máis que con outras en certos momentos. Cada persoa é insubstituíbel. Con cada persoa vivimos cada cousa dun xeito especial e diferente. Hai cousas que só podemos compartir cunha persoa en concreto e, por moito que tentemos compartir esa cousiña con outra persoa, nunca poderemos atopar a ninguén con quen compartila da mesma maneira como o faciamos con aquela persoa. . Non digo que con Artemisa sexa peor ou mellor vivirmos a música, pasearmos pola natureza. Simplemente é diferente. Nada é mellor ou peor, sempre é especial con ela todo. Ti vivías coma min a música da nosa terra, coa túa ialma toda, cun sentimento que só nós, os que somos de eiquí, podemos entender.

E ti has de estar viva.  Deberías poder respirar, sentir a caricia do sol na túa pel, respirar o ar da nosa terra e ouvir os cantos do noso pobo para que poidas cantar as cancións que sempre nos fixeron rir, sorrir, chorar e sentirnos felices. Estas aínda agardan por ti. Agardan nacer da túa voz, estar nos teus beizos, nas túas mans. Agardan a que as toques e lles deas vida, así como eu devezo por darcha a ti, porque ti has estar viva. Aínda non entendo por que te fuches. Non hai maneira de que a miña ialma acepte que nunca máis poderás estar comigo. Non é xusto, Lúa, non é xusto!

Quéroche explicar como me van as cousas, qué estou a facer pola nosa terra. Si é certo que podo compartir todo isto coa xente que estou a coñecer, coa que comparto moitas das nosas ideas; pero non me serve compartir isto con calquera persoa. Quéroo compartir contigo porque contigo, ás veces, non era preciso falar, sabías interpretar tan ben os meus acenos e as miñas miradas... pero non estás. Non estás. Esa realidade esnaquízame a ialma. Quero berrar o teu nome para que me ouzas dende o Alén, pero non podo gritar porque non teño voz, porque, cando preciso chamarte, teño a gorxa inzada de pranto e non me sae a voz. Non quero chorar diante de ninguén e moito menos diante de Artemisa. Ela sabe que aínda te choro, que te quero ter eiquí comigo, pero non podo aturar que pense que ela non pode encher o baleiro que ti deixaches ao marchares. Sei que non se sente mal, que o entende, pero eu non me sinto cómoda sabendo que ela intúe as miñas bágoas. E xúroche que son feliz con ela, que somos moi felices.

A miña vida está chea de bendicións. Estou vivindo intensamente moitas cousiñas bonitas. Hoxe comezan as festas do Corpus de Ourense e, como non fun traballar,  tiven a oportunidade de ir á praza Maior para ver á nosa líder Ana Pontón. Foi impresionante ouvila falar, vela falar, vela expresarse, sentir a súa poderosa enerxía.

Esta noite, non iremos á aldeíña porque quedaremos eiquí en Ourense e ademais hoxe, que é festa, encherase todo de vida, as rúas todas, Ourense toda. Que bonito. Había tempo que non vivía estas festas que, malia seren tan relixiosas, teñen unha maxia especial porque ben sabes que as festas de Galiza, a pesar de teren ese senso relixioso, conservan ese matiz pagán que nunca poderán perder, e ben o sabes, que o viviches dende sempre.

Ademais, mañá tocarei nunha foliada con Ialma. Teño tantas ganas de que chegue ese momento que me sinto ansiosa... pero tamén me sinto un pouco decepcionadiña con Artemisa porque di que non quere vir. Mañá iremos facer unha excursión pola montaña e di que prefire quedar na casa descansando no canto de ir de festa, que imaxina que chegariamos moi tarde á casa e non lle presta para nada botar case que toda a noite fóra. Irei sen ela e non podo negar que iso me doe, pero tampouco a podo obrigar a que veña comigo. Nestas ocasións é cando máis te boto en falla, porque eu quero compartir isto contigo, e ela tampouco fai ren por acougar a miña nostalxia.

Mais Artemisa está moi feliz nesta vida que temos, grazas a ti, xaora, porque nada sería posíbel sen ti, nada tería sido posíbel sen ti. Ti posibilitaches que tivésemos un fogar, un traballo, unha vida eiquí. Ela tampouco mudaría a nosa vida por ren do mundo e ben veces mo dixo xa. É tan feliz que isto me parece un soño. Moitas veces, dubido de que todo isto sexa real. Cústame crer que eu tivese a sorte de conseguir volver realidade o meu soño máis forte e polo cal máis perdín a miña saúde anímica. Si é real, pero, como non se pode ter todo na vida, fallas ti, ti es o único que nos falta. Sei que sería todo moi bonito se estiveses eiquí.

Quéroche contar moitas cousas, pero non sei se poderás ler as miñas verbas, onde queira que esteas. Ouvíresme si me oes, si, porque, cando che falo esquecendo as dimensións que nos separan, sinto que ti me oes, síntoo na ialma, e eu non me podo trabucar niso porque sabes que, dende sempre, tiven a capacidade de ouvir máis alá da vida, de sentir máis alá do que nos rodea, e sei que ti non só me oes, senón que me escoitas, préstasme atención.

Dinme que, despois da rabia, vén a aceptación e que esa aceptación trae consigo unha tristura que o tempo irá acougando. Tamén me dixeron que estou pasando este dolo dun xeito desordenado, que vivo etapas que terían que vir despois doutras que nin vivín aínda, pero non me abraia ren porque eu nunca vivín as cousas da maneira que se agardaba que as vivise. Sempre fun distinta de abondo para non asemellarme a ninguén. E díxomo a miña psicóloga. Si, hai dous meses que estou en tratamento. Sabes xa que mal de todo non estou, pero non podo ir polo mundo sen recibir axuda. Aínda teño crises que, seica, non teñan importancia; pero, sinceramente, ao contrario do que todo o mundo pensa, non estou indo a tratamento polas miñas crises, senón porque preciso que alguén me axude a aceptar a túa morte e a morte de todo o que está marchando neste momento, pero sobre todo a túa porque me doe coma se de verdade tivese unha fonda ferida sangrándome decotío por dentro de min; unha ferida física que me doe coma se cada vez fose máis profunda. E non abonda con que me centre nas cousiñas fermosas que vivo. Sinto a felicidade intensa, síntome ben, contenta, mesmo eufórica; pero sempre latexa esa ferida que me lembra que estou vivindo eiquí sen ti, que, contigo, sería todo máis intenso. Non sei se son inconformista. Non o creo porque, continuamente, dou as grazas de todo corazón por todo o que teño, por estar eiquí na miña terra, por vivir con Artemisa en Ourense, por traballar en algo que me gusta, por poder estar coa miña nai, por poder tocar música con dous grupos distintos cos que gozo moitísimo facendo música e por poder loitar pola nosa terra grazas ao BNG. Síntome máis conectada comigo que nunca. Coido que nunca estiven así, tan ben; pero coido tamén que é precisamente esta plenitude que me enche a que me recorda que tamén existen a tristura e a morte, que é precisamente esta plenitude a que me fai sentir que non estás. Estar así de chea fai que repare nas cousiñas que non están ben cunha claridade da que non dispoñería se estivese mal. E estou segura de que botarte tanto en falla non é algo que dependa da miña ialma. É algo que vén doutro lugar, do mesmo destino, do meu destino, da mesma vida. Non é algo que eu poida domear. Sei que chegará un día no que poida aturar a túa ausencia ou, alomenos, vivir con ela sen que teña que experimentar estas arroutadas de rabia que me fan chorar tan fondamente.

Ses tirou un novo disco (que precisamente se chama Rabia ao silencio) e hoxe estíveno escoitando, pero sen ti a música que nos gustaba tanto non soa igual. Ouvir a voz de Ses é coma ouvir a túa porque estás na súa maneira de cantar e tamén de falar. Ses ten unha enerxía moi semellante á túa cando fala, esa alegría, esas ganas de vivir, ese amor á música, á terra, á nosa lingua que ela ten tamén os tiñas ti. É moi curioso que unha persoa que non ten nada que ver contigo poida lembrarme tanto a ti. Non vos parecedes, pero sodes iguais en moitas cousas.

E agora vén o verán, hoxe comezou xa, e préstame moitísimo ir á praia da Lanzada ou a calquera outra que tanto amabas ti, pero non me atrevo porque sei que o mar tamén terá a túa voz. A miña psicóloga (que é arxentina, pero pódolle falar en galego, menos mal) dime que aínda non deixei de estar namorada de ti nin de amarte, pero cústame aceptar que iso sexa verdade porque, realmente, amo a Artemisa... pero, ás veces, o noso corazón ten segredos que nin tan sequera nós mesmas sabemos. Mais iso non impide que sexamos felices, e ben o sabes porque sei que nos ves dende onde queira que te atopes, sei que estás pendente da nosa vida, sei que mesmo podes percibir as emocións que nos enchen a ialma.

Esta tarde, fomos por Ourense vendo as barracas e o que están montando polas festas. Si é un ambiente moi bonito, pero, sen case darnos conta, fomos camiñando e camiñando pola beiriña do río e, ao final, acabamos lonxe de todo o balbordo. E sentimos esta tarde tan estraña que nin é verán nin é primavera, que está como nos confíns da primavera e nos brazos do verán, pero nin é unha cousa nin a outra, e aínda vai chover moito antes de que chegue a verdadeira calor. Non quero que chegue. Teño medo. Dixeron que este verán sería moito máis seco e cálido có do ano pasado. Iso é imposíbel. O ano pasado ben lembras a calor que fixo. Foi insostíbel e ademais houbo moitos incendios. Non quero que iso volva ocorrer. Non o podo aturar... e toleo cada vez que sinto que a miña terra arde, porque non é que saiba que haxa un incendio, é que o sinto. Tamén é certo que dou grazas á Deusa porque ti non coñeciches esa parte de min que tanto custa aturar, porque, cando arde algún recuncho de Galiza, eu sinto que se funde a miña ialma, que ese incendio tamén está a me queimar a min por dentro, e ese lume non se apaga, por moito que desaparezan as lapas que queiman os bosques, porque o chan e as árbores que morreron non se poden recuperar axiña. Só o tempo pode curar á natureza, así como o tempo só nos pode curar esas feridas que nin tan sequera nós sabemos como curar. E a túa morte fíxome unha ferida desas que seica non se poidan curar.

Silvia está a ser moi boíña connosco. É moi comprensiva. Entendo perfectamente que sempre fose a túa mellor amiga, dende sempre, dende cativiñas, porque sodes parecidas. Ambas as dúas tedes esa forza para vivir que a moitos nos fallou en moitísimas ocasións, ambas as dúas déstesme unha lección de vida, dádesma día tras día. A vida paga moito a pena, xa sexa porque sexa o único que temos ou porque a vivimos cando outros que se foron non teñen a oportunidade de facelo. O feito de que as persoas que amamos non estean é un motivo que debe de empurrarnos a vivir, a vivir por eles, a vivir por ti, eu teño que vivir por ti, non podo permitir que a miña doenza me estarreza e me faga desexar agocharme do mundo enteiro. Non é xusto para ti. E moito menos cando fuches ti a que me deches esta vida.

Cando era cativa, nunca podería ter imaxinado que, anos despois, ti me darías isto que agora temos. Coñecémonos dende sempre, dende cativiñas, mais poucas foron as verbas que nos atrevemos a dirixirnos ata que xa fomos adolescentes, seica porque ambas as dúas sabiamos que, cando eramos nenas, non nos poderiamos entender tan ben como nos entendemos cando xa medramos de abondo para poder comprender a linguaxe na que se expresaban os nosos ollos. Seica te preguntes por que nunca lle falei a ninguén de todos eses momentos que compartimos nos veráns, cando ti viñas á aldeíña para quedar alí ata setembro, por que nunca lle confesei a Artemisa todo o que ocorreu entre nós. Non hai ningunha resposta que che puidese convencer, nin a ti nin a min sequera. Talvez non queira que ninguén saiba deses momentos tan nosos porque non quero que ninguén opine verbo o que vivimos porque é noso. Nunca foi doado para min falar das miñas cousas, ben o sabes. Cando me preguntabas algo persoal, eu contestábache de xeito evasivo e mesmo con outra pregunta que eludía a que ti me fixeras. Lembro que rías cando che facía iso, pero sei que che amolaba un pouquiño porque sei que ti me querías coñecer ben, querías saber que agochaba na miña ialma.

Eu víate dende a distancia camiñando polas rúas da aldea, indo á ermida cos teus pais, deixando candeas acesas no altar de santa Mariña, pero eu sempre souben que nunca o facías de corazón, senón porque eles che ensinaron a facelo, porque eles te obrigaban, porque ti sabías que era o que habías de facer. Tamén lembro como vivías intensamente as festas da aldeíña, sobre todo polos bailes e pola música, como danzabas, como tocabas tamén a pandeireta. A min dábame un pouco de vergonza que ti me veses tocar porque, como sabía que ti ías a unha escola de música para que che aprendesen a tocar, pois pensaba que ti crerías que a miña técnica non era a correcta, pero ti sempre me miraches cunha admiración que eu non podía aceptar, que mesmo negaba, porque para min era moi grande aquilo, que ti me ollases desa maneira cando cantaba, cando danzaba e repenicaba na pandeireta. Ti facíalo moi ben, pero era coma se pensases que eu era máis boa ca ti, e ben veces mo dixeches despois, nesas espesas tardes nas que nos pasabamos as horas camiñando entre as árbores, procurando esas sombras que nos protexesen do brillante sol.

Que lembranzas tan bonitas. Non lle podo falar a ninguén delas porque non quero que perdan a súa maxia, porque sinto que, se as volvo verbas, perderán algo, ese aquel que as fai tan especiais. Só podo falar contigo delas porque as compartes comigo. E escríboche porque a miña psicóloga me recomendou que o fixese. Díxome que falarche a través da escrita faríame ben e non se trabucou en absoluto, para nada. Estou tan cómoda escribíndoche que non quero que pasen as horas, que non quero que veña a noitiña. Non quero deixar de falar contigo. Antes, chorei moitísimo namentres ceibaba os meus sentimentos, pero agora estou tan feliz... síntome libre escribíndoche, sei que me les, porque a túa ialma está en todas partes, seino. E agora só me acompaña un silencio que ren se atreve a crebar, porque me encerrei no meu cuarto namentres Artemisa fai a cea e fala coa súa irmá por teléfono. E só estou contigo agora, lembrando, e só quero mergullarme nos nosos recordos.

Todas as tardes que vivimos xuntas fúndense nunha soa, coma se a unha fose a continuación da outra. Lémbroas coma se fosen néboas de cor dourada e azul, como as cores do verán, porque ti es o verán. A min non me gustara nunca o verán porque era moito máis canso traballar cos animais con tanta calor, era esgotador ir polas leiras, ir a calquera sitio. Os animais parecían estar máis irritábeis; pero ti me ensinaches a adorar esas cousiñas do verán que a min me custaba ver. Aprendíchesme a gozar da frescura da auga do Miño cando a calor apertaba o día, cando no ceo non había nin unha nube que agochase o brillo do noso astro. Aprendíchesme a amar a noite cando marchaba o día e, grazas a ti, sentín esa arenga de ir á praia para perderme entre as ondas... pero nunca o fixen contigo porque non me atrevía a estar alí contigo. Sabía que me produciría un efecto moi forte compartir as ondas contigo, a area, as rochas, baixo o ceo do verán, tan azul. E non me equivoquei. Anos despois, cando estivemos xuntas na Lanzada, sentín precisamente todo iso que sabía que sentiría.

Non lembro exactamente por que esa tarde tan especial, unha tarde antes do día da túa volta a Ourense, me dixeches que non querías marchar, que preferías ficar alí ata a fin dos días da Historia, que preferías quedar comigo alí... Malia gustáresche a túa vida, ti preferías a aldeíña, ti, unha rapaza de cidade, nada na cidade, medrada na cidade, amante de Ourense, da súa arte e as súas rúas de pedra, das termas, do río. E lembro coma se mas tiveses dito hoxe todas esas verbas, lémbroas con ese son do vento abaneando as pólas das árbores, con ese recendo a herba acariñada pola calor, con ese murmurio do río... Eramos moi novas, sobre todo eu, que tiña só doce anos, pero parecía coma se xa tivésemos vivido as cousiñas máis intensas da vida, esas que nos aprenden a vivir de verdade, que nos amosan que é vivir. Dixéchesme:

                 Se puidese escoller, ficaría eiquí, xa non porque este lugar me guste máis ou menos que Ourense, senón porque es ti o que máis me gusta deste lugar. Saber que non te vou ver en todo o ano faime dano, fai que a miña vida perda senso.

Eu non souben que dicir. Quedei tan abraiada... Só sentín que me ruborizaba. Souben axiña que esas verbas tiñan un sentido moito máis forte do que se podía interpretar, pero non podía aceptar que iso fose real. E entón preguntáchesme se estaba asustada, se tiña medo. Eu asentín en silencio, incapaz de ser sincera, pero tamén de mentir.

                 E logo? Cres que non sei escoitar o que me din os teus ollos? Cres que non sei interpretar os teus silencios ou as túas miradas? Xaora que sei. Non son nacida onte, Agnes, nin tampouco acabo de caer dunha árbore, como din. Teño tres anos máis ca ti e lin moito. Os libros apréndenche máis cousas ca mesma vida, sobre todo porque nos libros atopas todas esas cousas das que ninguén te quere falar, porque nos libros achas respostas ás preguntas que non te atreves a facerlle a ninguén. Enténdesme?

Eu volvín asentir. E entón achegácheste a min e collíchesme dos brazos con agarimo namentres cravabas os teus verdes ollos en min, con decisión, coma se quixeses falarme a través dos teus ollos, e non a través da túa voz.

                 Absolutamente todas as persoas que nos coñecen rexeitaríannos se o soubesen, pero ninguén o saberá nunca, verdade? Só ti e máis eu coñeceremos este segredo, que só será noso. E, boeno, tamén da natureza que nos rodea e todas esas cancións que viron como ti e máis eu bailamos sempre; as únicas testemuñas do senso dos nosos bailes.

O teu sorriso era tan fermoso que notei que me desfacía. Seguiches falando, pero eu só me podía fixar na túa mirada, só podía ouvir o teu xeito de falar. As verbas perdíanse no silencio secreto desa tarde de verán que recendía a herba e a flores.

Só ouvín unha verba que se me cravou no corazón e que me converteu en po que o vento podía levar ata o Alén:

                 Gústasme.

E, cando viches o meu ollar, dixeches:

                 Gústasme tanto como eu che gusto a ti. Non é o habitual, seino, pero o amor non entende de fronteiras, por moito que as queiran poñer. Non podes dicir ren porque nunca criches que isto che puidese ocorrer, pero, despois de como bailamos sempre, despois de todas as cousas que compartimos, de todo o que falamos, como o podías dubidar?

Eu sorría, apertábache as mans, sen saber que dicir, avergonzada ata o máis fondo da miña ialma, pero feliz e conmovida, sen saber que tiñamos que facer... mais alguén te chamou dende lonxe. Era a túa nai que te procuraba porque a tiñas que axudar a preparar as maletas. E separámonos sentindo medo e felicidade, sabendo que o momento que deixabamos ir era irrecuperábel... nunca máis voltaría sendo o mesmo.

                 O ano vindeiro volveremos estar xuntas e será todo moi máxico —dixéchesme no oído, facéndome estremecer, e despois marchaches.

E, ao ano seguinte, si foi todo como agardabamos, pero tamén nos custou moitísimo recuperar esa conversación interrompida, esa confesión que tan felices nos fixo aquela tardiña.

Mais coido que desas lembranzas che falarei noutra ocasión. O noso tempo rematou por hoxe.

Traducción:

Viernes, 21 de junio de 2019

Quiero que estés aquí, entre nosotros, con nosotros. Deseo conocer la manera de devolverte la vida. Quisiera darte de nuevo ese aliento que te posibilite respirar, que te haga vivir. Quiero impulsar tu corazón para que vuelva a latir, quiero juntar todos los pedacitos de tu existencia para que, de nuevo, tengas futuro. Hace muchos días que siento rabia, rabia porque no estés aquí, porque no estás viva, porque el mundo está lleno de personas que no se merecen vivir, y tú si te lo mereces, te lo mereciste siempre. Siento rabia porque quiero hablar contigo, y no puedo, porque, para poder escuchar tu voz, tengo que acudir a la tecnología, porque quiero contarte muchas cosiñas, y no estás, porque no puedo soportar este silencio que se apoderó de tu voz, porque quiero oírte reír, cantar y hablar, porque te echo tanto de menos que no puedo entenderlo. Hace muchos meses que te fuiste, y ahora es cuando de verdad estoy sintiendo tu ausencia. No puedo soportarla, no puedo comprenderla, no puedo vivir con ella. Me dicen que el duelo tiene varias fases y que esta rabia que siento es otra etapa del duelo que estoy viviendo, que no sé si alguna vez dejaré de vivir. Y soy feliz, te lo juro. No cambiaría mi vida por nada, de verdad. Soy sincera, sincera del todo, y por eso digo que, a pesar de ser tan feliz con Artemisa, con todo lo que tengo y con lo que soy, no sé vivir sin ti. No sé si alguna vez podré aprender a vivir sin ti. Quizás no y tal vez siempre tenga que llorarte cuando te encuentre en alguna canción, cuando toque la pandereta y me dé cuenta de que me falta tu voz para animarme. No sé cómo vivir sin ti. Llevamos muchos meses separadas sin retorno, sin remedio, y todavía me siento como si fuese ayer el último día en el que me pude asomar a tu mirada. Sé que, si estuvieses aquí, nada sería como antes. Sé que yo estaría con Artemisa porque tal vez ése sea nuestro único destino; pero sé con toda certeza que tú y yo seríamos las mejores amigas del mundo. Te necesito como amiga. Preciso hablar contigo, contarte cosas con toda sinceridad, disfrutar juntas de las cosas que más nos gustaba compartir; disfrutar de la música, de los paseos por la montaña, del teatro, de la lectura... Es cierto que con Artemisa puedo disfrutar de muchas de las cosas que tú y yo hacíamos juntas, pero supe hace tiempo que no es la cosa que hagamos lo que cuenta, sino con quién la hagamos, y hay personas con las que conectamos más que con otras en ciertos momentos. Cada persona es insustituible. Con cada persona vivimos cada cosa de un modo especial y diferente. Hay cosas que sólo podemos compartir con una persona en concreto y, por mucho que intentemos compartir esa cosiña con otra persona, nunca podremos encontrar a nadie con quien compartirla de la misma manera como lo hacíamos con aquella persona. No digo que con Artemisa sea peor o mejor vivir la música, pasear por la naturaleza. Simplemente es diferente. Nada es mejor o peor, siempre es especial con ella todo. Tú vivías como yo la música de nuestra tierra, con toda tu alma, con un sentimiento que sólo nosotros, los que somos de aquí, podemos entender.

Y tú has de estar viva. Deberías poder respirar, sentir la caricia del sol en tu piel, respirar el aire de nuestra tierra y oír los cantos de nuestro pueblo para que puedas cantar las canciones que siempre nos hicieron reír, sonreír, llorar y sentirnos felices. Éstas aún esperan por ti. Esperan nacer de tu voz, estar en tus labios, en tus manos. Aguardan a que las toques y les des vida, así como yo ansío dártela a ti, porque tú has de estar viva. Todavía no entiendo por qué te fuiste. No hay manera de que mi alma acepte que nunca más podrás estar conmigo. no es justo, Lúa, ¡no es justo!

Quiero explicarte cómo me van las cosas, qué estoy haciendo por nuestra tierra. Sí es cierto que puedo compartir todo esto con la gente que estoy conociendo, con la que comparto muchas de nuestras ideas; pero no me sirve compartir esto con cualquier persona. Quiero compartirlo contigo porque contigo, a veces, no era preciso hablar, sabías interpretar tan bien mis gestos y mis miradas... pero no estás. no estás. Esa realidad me destroza el alma. Quiero gritar tu nombre para que me oigas desde el Más Allá, pero no puedo chillar porque no tengo voz, porque, cuando preciso llamarte, tengo la garganta anegada en llanto y no me sale la voz. No quiero llorar delante de nadie y mucho menos delante de Artemisa. Ella sabe que aún te lloro, que quiero tenerte aquí conmigo, pero no puedo soportar que piense que ella no puede llenar el vacío que tú dejaste al marcharte. Sé que no se siente mal, que lo entiende, pero yo no me siento cómoda sabiendo que ella intuye mis lágrimas. Y te juro que soy muy feliz con ella, que somos muy felices.

Mi vida está llena de bendiciones. Estoy viviendo intensamente muchas cosiñas bonitas. Hoy comienzan las fiestas del Corpus de Ourense y, como no he ido a trabajar, tuve la oportunidad de ir a la plaza Mayor para ver a nuestra líder Ana Pontón. Fue impresionante oírla hablar, verla hablar, verla expresarse, sentir su poderosa energía.

Esta noche, no iremos a la aldeíña porque nos quedaremos aquí en Ourense y además hoy, que es fiesta, se llenará todo de vida, las calles todas, Ourense toda. Qué bonito. Hacía tiempo que no vivía estas fiestas que, a pesar de ser tan religiosas, tienen una magia especial porque bien sabes que las fiestas de Galiza, pese a tener ese sentido religioso, conservan ese tinte pagano que nunca podrán perder, y bien lo sabes, que lo viviste desde siempre.

Además, mañana tocaré en una foliada con Ialma. Tengo tantas ganas de que llegue ese momento que me siento ansiosa... pero también me siento un poco decepcionadiña con Artemisa porque dice que no quiere venir. Mañana iremos a hacer una excursión por la montaña y dice que prefiere quedarse en casa descansando en vez de ir de fiesta, que imagina que llegaríamos muy tarde a casa y no le apetece para nada estar casi toda la noche fuera. Iré sin ella y no puedo negar que eso me duele, pero tampoco puedo obligarla a que venga conmigo. En estas ocasiones es cuando más te echo de menos, porque yo quiero compartir esto contigo, y ella tampoco hace nada por calmar mi nostalgia.

Mas Artemisa está muy feliz en esta vida que tenemos, gracias a ti, por supuesto, porque nada sería posible sin ti, nada habría sido posible sin ti. Tú posibilitaste que tuviésemos un hogar, un trabajo, una vida aquí. Ella tampoco cambiaría nuestra vida por nada del mundo y muchas veces me lo ha dicho ya. Es tan feliz que esto me parece un sueño. Muchas veces, dudo de que todo esto sea real. Me cuesta creer que yo haya tenido la suerte de conseguir volver realidad mi sueño más fuerte y por el cual más perdí mi salud anímica. Sí es real, pero, como no se puede tener todo en la vida, faltas tú, tú eres lo único que nos falta. Sé que sería todo muy bonito si estuvieses aquí.

Quiero contarte muchas cosas, pero no sé si podrás leer mis palabras, dondequiera que estés. Oírme si me oyes, sí, porque, cuando te hablo olvidando las dimensiones que nos separan, siento que tú me oyes, lo siento en el alma, y yo no puedo equivocarme en eso porque sabes que, desde siempre, tuve la capacidad de oír más allá de la vida, de sentir más allá de lo que nos rodea, y sé que tú no sólo me oyes, sino que me escuchas, me prestas atención.

Me dicen que, después de la rabia, viene la aceptación y que esa aceptación trae consigo una tristeza que el tiempo irá calmando. También me dijeron que estoy pasando este duelo de un modo desordenado, que vivo etapas que tendrían que venir después de otras que no he vivido aún, pero no me asombra nada porque yo nunca viví las cosas de la manera que se esperaba que las viviese. Siempre fui suficientemente distinta para no asemejarme a nadie. Y me lo dijo mi psicóloga. Sí, hace dos meses que estoy en tratamiento. Sabes ya que mal del todo no estoy, pero no puedo ir por el mundo sin recibir ayuda. Todavía tengo crisis que, quizás, no tengan importancia; pero, sinceramente, al contrario de lo que todos piensan, no estoy yendo a tratamiento por mis crisis, sino porque preciso que alguien me ayude a aceptar tu muerte y la muerte de todo lo que se está marchando en este momento, pero sobre todo la tuya porque me duele como si de verdad tuviese una profunda herida sangrándome continuamente por dentro de mí; una herida física que me duele como si cada vez fuese más honda. Y no basta con que me centre en las cosiñas hermosas que vivo. Siento la felicidad intensa, me siento bien, contenta, incluso eufórica; pero siempre late esa herida que me recuerda que estoy viviendo aquí sin ti, que, contigo, sería todo más intenso. No sé si soy inconformista. No lo creo porque, continuamente, doy las gracias de todo corazón por todo lo que tengo, por estar aquí en mi tierra, por vivir con Artemisa en Ourense, por trabajar en algo que me gusta, por poder estar con mi madre, por poder tocar música con dos grupos distintos con los que disfruto mucho haciendo música y por poder luchar por nuestra tierra gracias al BNG. Me siento más conectada conmigo que nunca. Creo que nunca estuve así, tan bien; creo también que es precisamente esta plenitud que me llena la que me recuerda que también existen la tristeza y la muerte, que es precisamente esta plenitud la que me hace sentir que no estás. Estar así de llena hace que repare en las cosiñas que no están bien con una claridad de la que no dispondría si estuviese mal. Y estoy segura de que echarte tanto de menos no es algo que dependa de mi alma. Es algo que viene de otro lugar, del mismo destino, de mi destino, de la misma vida. No es algo que yo pueda dominar. Sé que llegará un día en el que pueda soportar tu ausencia o, al menos, vivir con ella sin que tenga que experimentar estos arranques de rabia que me hacen llorar tan profundamente.

Ses ha sacado un nuevo disco (que precisamente se llama Rabia al silencio) y hoy he estado escuchándolo, pero sin ti la música que nos gustaba tanto no suena igual. Oír la voz de Ses es como oír la tuya porque estás en su manera de cantar y también de hablar. Ses tiene una energía muy semejante a la tuya cuando habla, esa alegría, esas ganas de vivir, ese amor a la música, a la tierra, a nuestra lengua que ella tiene también los tenías tú. Es muy curioso que una persona que no tiene nada que ver contigo pueda recordarme tanto a ti. No os parecéis, pero sois iguales en muchas cosas.

Y ahora viene el verano, hoy ha comenzado ya, y me apetece muchísimo ir a la playa de la Lanzada o a cualquier otra que tanto amabas tú, pero no me atrevo porque sé que el mar también tendrá tu voz. Mi psicóloga (que es argentina, pero puedo hablarle en gallego, menos mal) me dice que todavía no he dejado de estar enamorada de ti ni de amarte, pero me cuesta aceptar que eso sea verdad porque, realmente, amo a Artemisa... pero, a veces, nuestro corazón tiene secretos que ni tan siquiera nosotras mismas sabemos. Mas eso no impide que seamos felices, y bien lo sabes porque sé que nos ves desde dondequiera que te encuentres, sé que estás pendiente de nuestra vida, sé que incluso puedes percibir las emociones que nos llenan el alma.

Esta tarde, hemos ido por Ourense viendo las barracas y lo que están montando por las fiestas. Sí es un ambiente muy bonito, pero, sin casi darnos cuenta, fuimos caminando y caminando por la orilla del río y, al final, acabamos lejos de todo el barullo. Y sentimos esta tarde tan extraña que ni es verano ni es primavera, que está como en los confines de la primavera y en los brazos del verano, pero ni es una cosa ni la otra, y aún va a llover mucho antes de que llegue el verdadero calor. No quiero que llegue. Tengo miedo. Han dicho que este verano será mucho más seco y cálido que el del año pasado. Eso es imposible. El año pasado bien recuerdas el calor que hizo. Fue insoportable y además hubo muchos incendios. No quiero que eso vuelva a ocurrir. No puedo soportarlo... y enloquezco cada vez que siento que mi tierra arde, porque no es que sepa que haya un incendio, es que lo siento. También es cierto que doy gracias a la Diosa porque tú no conociste esta parte de mí que tanto cuesta aguantar, porque, cuando arde algún rincón de Galiza, yo siento que se funde mi alma, que ese incendio también está quemándome a mí por dentro, y ese fuego no se apaga, por mucho que desaparezcan las llamas que queman los bosques, porque el suelo y los árboles que murieron no se pueden recuperar enseguida. Sólo el tiempo puede curar a la naturaleza, así como sólo el tiempo puede curarnos esas heridas que ni tan siquiera nosotros sabemos cómo curar. Y tu muerte me hizo una herida de ésas que quizás no se puedan curar.

Silvia está siendo muy bueniña con nosotras. Es muy comprensiva. Entiendo perfectamente que siempre fuese tu mejor amiga, desde siempre, desde niñas, porque sois parecidas. Ambas tenéis esa fuerza para vivir que a muchos nos faltó en muchísimas ocasiones, ambas me disteis una lección de vida, me la dais día tras día. La vida merece mucho la pena, ya sea porque sea lo único que tenemos o porque la vivimos cuando otros que se han ido no tienen la oportunidad de hacerlo. El hecho de que las personas que amamos no estén es un motivo que debe impulsarnos a vivir, a vivir por ellos, a vivir por ti, yo tengo que vivir por ti, no puedo permitir que mi enfermedad me aterre y me haga desear esconderme del mundo entero. No es justo para ti. Y mucho menos cuando fuiste tú la que me diste esta vida.

Cuando era niña, jamás habría podido imaginar que, años después, tú me darías esto que ahora tenemos. Nos conocimos desde siempre, desde niñas, mas pocas fueron las palabras que nos atrevimos a dirigirnos hasta que ya fuimos adolescentes, tal vez porque las dos sabíamos que, cuando éramos niñas, no podríamos entendernos tan bien como nos entendimos cuando ya crecimos suficiente para poder comprender el lenguaje en el que se expresaban nuestros ojos. Quizás te preguntes por qué nunca le he hablado a nadie de todos esos momentos que compartimos en verano, cuando tú venías a la aldeíña para quedarte allí hasta septiembre, por qué nunca le confesé a Artemisa todo lo que ocurrió entre nosotras. No hay ninguna respuesta que pudiese convencerte, ni a ti ni a mí siquiera. Tal vez no quiera que nadie sepa de esos momentos tan nuestros porque no quiero que nadie opine sobre lo que vivimos porque es nuestro. Nunca fue fácil para mí hablar de mis cosas, bien lo sabes. Cuando me preguntabas algo personal, yo te contestaba de modo evasivo e incluso con otra pregunta que eludía la que tú me habías hecho. Me acuerdo de que te reías cuando te hacía eso, pero sé que te fastidiaba un poquiño porque sé que tú querías conocerme bien, querías saber que ocultaba en mi alma.

Yo te veía desde la distancia caminando por las calles de la aldea, yendo a la ermita con tus padres, dejando velas encendidas en el altar de santa Mariña, pero yo siempre supe que no lo hacías de corazón, sino porque ellos te enseñaron a hacerlo, porque ellos te obligaban, porque tú sabías que era lo que habías de hacer. También recuerdo cómo vivías intensamente las fiestas de la aldeíña, sobre todo por los bailes y por la música, cómo danzabas, cómo tocabas también la pandereta. A mí me daba un poco de vergüenza que tú me vieses tocar porque, como sabía que tú ibas a una escuela de música para que te enseñasen a tocar, pues pensaba que tú creerías que mi técnica no era la correcta, pero tú siempre me miraste con una admiración que yo no podía aceptar, que incluso negaba, porque para mí era muy grande aquello, que tú me mirases de esa manera cuando cantaba, cuando danzaba y percutía en la pandereta. Tú lo hacías muy bien, pero era como si pensases que yo era más buena que tú, y muchas veces me lo dijiste después, en esas espesas tardes en las que nos pasábamos las horas caminando entre los árboles, buscando esas sombras que nos protegiesen del brillante sol.

Qué recuerdos tan bonitos. No puedo hablarle a nadie de ellos porque no quiero que pierdan su magia, porque siento que, si los vuelvo palabras, perderán algo, ese aquél que los hace tan especiales. Sólo puedo hablar contigo de ellos porque los compartes conmigo. Y te escribo porque mi psicóloga me recomendó que lo hiciese. Me dijo que hablarte a través de la escritura me haría bien y no se equivocó en absoluto, para nada. Estoy tan cómoda escribiéndote que no quiero que pasen las horas, que no quiero que venga la nocheciña. No quiero dejar de hablar contigo. Antes, lloré muchísimo mientras liberaba mis sentimientos, pero ahora estoy tan feliz... Me siento libre escribiéndote, sé que me lees, porque tu alma está en todas partes, lo sé. Ahora sólo me acompaña un silencio que nada se atreve a quebrar, porque me encerré en mi cuarto mientras Artemisa hace la cena y habla con su hermana por teléfono. Y sólo estoy contigo ahora, recordando, y sólo quiero sumergirme en nuestros recuerdos.

Todas las tardes que vivimos juntas se funden en una sola, como si una fuese la continuación de la otra. Las recuerdo como si fuesen nieblas de color dorado y azul, como los colores del verano, porque tú eres el verano. A mí nunca me había gustado el verano porque era mucho más cansado trabajar con los animales con tanto calor, era agotador ir por las eras, ir a cualquier sitio. Los animales parecían estar más irritables; pero tú me enseñaste a adorar esas cosiñas del verano que a mí me costaba ver. Me enseñaste a disfrutar de la frescura del agua del Miño cuando el calor apretaba el día, cuando en el cielo no había ni una nube que escondiese el brillo de nuestro astro. Me enseñaste a amar la noche cuando se marchaba el día y, gracias a ti, sentí ese deseo de ir a la playa para perderme entre las olas... pero nunca lo hice contigo porque no me atrevía a estar allí contigo. Sabía que me produciría un efecto muy fuerte compartir las olas contigo, la arena, las rocas, bajo el cielo del verano, tan azul. Y no me equivoqué. Años después, cuando estuvimos juntas en la Lanzada, sentí precisamente todo eso que sabía que sentiría.

No recuerdo exactamente por qué esa tarde tan especial, una tarde antes del día de tu vuelta a Ourense, me dijiste que no querías marcharte, que preferías permanecer allí hasta el fin de los días de la Historia, que preferías quedarte conmigo allí... A pesar de gustarte tu vida, tú preferías la aldeíña, tú, una chica de ciudad, nacida en la ciudad, crecida en la ciudad, amante de Ourense, de su arte y sus calles de piedra, de las termas, del río. Y recuerdo como si me las hubieses  dicho hoy todas esas palabras, las recuerdo con ese sonido del viento meciendo las ramas de los árboles, con ese aroma a hierba acariciada por el calor, con ese murmullo del río... Éramos muy jóvenes, sobre todo yo, que tenía sólo doce años, pero parecía como si ya hubiésemos vivido las cosiñas más intensas de la vida, ésas que nos enseñan a vivir de verdad, que nos demuestran qué es vivir. Me dijiste:

     Si pudiese escoger, me quedaría aquí, ya no porque este lugar me guste más o menos que Ourense, sino porque eres tú lo que más me gusta de este lugar. Saber que no voy a verte en todo el año me hace daño, hace que mi vida pierda sentido.

Yo no supe qué decir. Me quedé tan asombrada... Sólo sentí que me ruborizaba. Supe enseguida que esas palabras tenían un sentido mucho más fuerte de lo que se podía interpretar, pero no podía aceptar que eso fuese real. Y entonces me preguntaste si estaba asustada, si tenía miedo. Yo asentí en silencio, incapaz de ser sincera, pero también de mentir.

     E logo? ¿Crees que no sé escuchar lo que me dicen tus ojos? ¿Crees que no sé interpretar tus silencios o tus miradas? Claro que sé. No nací ayer, Agnes, ni tampoco acabo de caerme de un árbol como dicen. Tengo tres años más que tú y he leído mucho. Los libros te enseñan muchas más cosas que la misma vida, sobre todo porque en los libros encuentras todas esas cosas de las que nadie quiere hablarte, porque en los libros hallas respuestas a las preguntas que no te atreves a hacerle a nadie. ¿Me entiendes?

Yo volví a asentir. Y entonces te acercaste a mí y me tomaste de los brazos con cariño mientras clavabas tus verdes ojos en mí, con decisión, como si quisieses hablarme a través de tus ojos, y no a través de tu voz.

     Absolutamente todas las personas que nos conocen nos rechazarían si lo supiesen, pero nadie lo sabrá nunca, ¿verdad? Sólo tú y yo conoceremos este secreto, que sólo será nuestro, y, bueno, también de la naturaleza que nos rodea y de todas esas canciones que vieron cómo siempre bailamos; las únicas testigos del sentido de nuestros bailes.

Tu sonrisa era tan hermosa que noté que me deshacía. Seguiste hablando, pero yo sólo podía fijarme en tu mirada, sólo podía oír tu modo de hablar. Las palabras se perdían en el silencio secreto de esa tarde de verano que olía a hierba y a flores.

Sólo oí dos palabras que se me clavaron en el corazón y que me convirtieron en polvo que el viento podía llevar hasta el Más Allá:

     Me gustas.

Y, cuando viste mi mirada, dijiste:

     Me gustas tanto como yo te gusto a ti. No es lo habitual, lo sé, pero el amor no entiende de fronteras, por mucho que quieran ponérselas. No puedes decir nada porque nunca creíste que esto pudiese ocurrirte, pero, después de como bailamos siempre, después de todas las cosas que hemos compartido, después de todo lo que hablamos, ¿cómo podías dudarlo?

Yo sonreía, te apretaba las manos, sin saber qué decir, avergonzada hasta lo más profundo de mi alma, pero feliz y conmovida, sin saber qué teníamos que hacer... pero alguien te llamó desde lejos. Era tu madre que te buscaba porque tenías que ayudarla a preparar las maletas. Y nos separamos sintiendo miedo y felicidad, sabiendo que el momento que dejábamos ir era irrecuperable... Nunca más volvería siendo el mismo.

     El año que viene volveremos a estar juntas y será todo muy mágico –me dijiste en el oído, haciéndome estremecer, y después te marchaste.

Y, al año siguiente, sí fue todo como esperábamos, pero también nos costó muchísimo recuperar esa conversación interrumpida, esa confesión que tan felices nos hizo aquella tardiña.

Mas creo que de esos recuerdos te hablaré en otra ocasión. Nuestro tiempo terminó por hoy.

1 comentario:

  1. Agnes recuerda a Lúa e una forma muy original, que es hablando con ella. Le dedica muchísimas palabras de agradecimiento, de amor y de esperanza. Hace un buen repaso a su vida actual, como cuando llevas tiempo sin ver a una persona especial y le pones al día. Está segura de que allá donde esté, la estará escuchando.

    Es feliz con Artemisa, pero no es Lúa, no la puede comprender igual que ella, y eso se hace patente en esta entrada. Siente muchísimo su ausencia y le duele su pérdida. Gracias a esta terapia recomendada por su psicóloga, ha conseguido desahogarse y ver las cosas con otra perspectiva. Le dedica palabras muy bonitas, algunas muy tristes, desesperadas por su ausencia, pero otras de esperanza y cargadas de optimismo.

    Artemisa en algunas cosas no le sigue, como ir a esa excursión o con sus ideas políticas, aunque las respeta y las ve bien. Lúa sin embargo, pensaría igual que ella y seguro que le habría acompañado sin dudarlo a todas esas cosas que para Agnes son importantes. A pesar de todo, resalta lo feliz que es con Artemisa y lo afortunada que se siente, casi no se lo cree. Lleva una vida maravillosa, a pesar de la tristeza por la muerte de Lúa.

    Una entrada muy bonita y muy original. Espero que le haya servido para seguir adelante y sobrellevar mejor su pérdida. Como siempre, un placer inmenso leer tus historias, Ntoch.

    ResponderEliminar