O
ano pasado, estaba de viaxe en Galicia con Artemisa, Casandra e coido lembrar
que coa parella que Casandra tiña daquela, que, en realidade, ese home estaba
namorado de min e, meses máis tarde, descubrimos que quería saír con Casandra
para poderme ver e a ela tela como un pasatempo para só ter sexo. Que
desgraciado. Non me estraña en absoluto que a Casandra lle custe confiar no
amor, mais tamén penso que agora está desaproveitando unha oportunidade
marabillosa para ser feliz con alguén que a quere de verdade e que si pode
compartir sinceramente a vida con ela, pero ela saberá. Está moi cambiada. Non
a recoñezo na muller que arestora fala de cando en vez con Artemisa. Dáme moita
mágoa que a relación entre elas estea tan mal, tan deteriorada. Nunca imaxinei
que o feito de vivirmos en Galicia Artemisa e máis eu puidese destruír a
relación coa súa irmá. Paréceme moi triste que unha relación poida depender da
distancia. Ademais, cústame crer que a Casandra non lle faga feliz saber que a
súa irmá está ben comigo, pero parece que a ela só lle importa que a súa irmá
non vive preto dela e, por riba, o que me resulta máis decepcionante é que
Casandra poida ter envexa da súa propia irmá. Se tanta envexa lle dá a nosa
relación, por que ela non coida a que pode ter co meu curmán? Non entendo ren,
de verdade que non entendo ren. A min dáme igual que ela non me queira como a
quero eu. Eu quero moito a Casandra. Aprézoa moitísimo porque representou moito
para min en moitos momentos duros da miña vida, porque foi o meu único apoio
cando non tiña a ninguén, porque ela tamén atopou en min, en moitas ocasións,
esa persoa coa que falar e desafogarse; mais iso parece quedar agora moi lonxe;
pero dicía que me daba igual que ela non me queira como a quero eu. O que máis
me amola é que trate mal á súa irmá, que non a respecte, que sexa quen de
dicirlle cousas tan duras como que vai quedar soa cando eu perda
definitivamente a razón, cando se dea de conta de que eu nunca poderei estar
ben e máis cousas que sei que lle dixo, pero non as quero saber. Eu estou
adoitada a que me rexeiten. Fixérono moitas veces ao longo da miña vida, pero o
que non entendo é que unha irmá poida rexeitar á súa propia irmá simplemente
porque decidise ser feliz lonxe do lugar no que ela se atopa. Non o entendo.
Falo
disto porque me preocupa moito que Casandra e máis Artemisa estean así, pois
noto que Artemisa está moi tristeiriña por mor deste tema. Non me parece lóxico
e sei que Artemisa está a sufrir por isto. Gustaríame axudala dalgunha maneira,
pero non sei que facer xa. Tentei falar con Casandra en máis dunha ocasión,
pero o único que me devolve son respostas distantes que parecen provir de alguén
sen sentimentos. Está fría, moi afastada de nós, coma se non nos coñecese, como
se fósemos más persoas.
Ela
sabe que eu non estou ben, que, hai un mes, sufrín unha recaída; pero parece
que non lle importe ou, máis ben, que lle dea rabia. Pensei, durante uns días,
que o que lle ocorría era que estaba preocupada por min e que esa xenreira
nacía da impotencia que lle daba saber que a miña doenza volvera alzar a súa
voz; pero, co tempo, entendín que a súa rabia non tiña nada que ver con eses
pensamentos. A súa rabia vai máis alá, vén de máis alá. É coma se me desprezase
por estar doente. Sei que, incluso, me chegou a insultar con palabras duras.
Non fai falla que Artemisa mo conte. Seino porque o podo imaxinar e poucas
veces equivoqueime. Fíxoo noutras ocasións cando eu estaba ben, cando nin tan
sequera tiña ataques de ansiedade. Por que non o vai facer agora? Agora si ten
motivos para dicir que estou tola, que nunca me curarei, que a súa irmá está
compartindo a súa vida cunha muller enferma que xamais estará sa... Por que non
lle vai dicir agora á súa irmá que está botando a súa vida ao lixo compartíndoa
con alguén que está tolo?
Non
sei se Casandra terá razón cando afirma que eu nunca estarei ben e que, co paso
do tempo, a miña doenza irá empeorando; pero si teño que recoñecer que non
estou nada ben, que me sinto ao bordo dun cantil en cuxo fondo ruxe un mar
embravecido. Síntome perdida e estraña, abaneada por unhas emocións que me
levan dun lado ao outro sen descanso. Síntome perdida nun mar de ondas
entolecidas e non sei onde atopar a rocha á que me poida teimar para non
afundirme. Fago grandes esforzos para que Artemisa non me vexa tan mal, para
facerlle crer que estou cada vez mellor. Fágoo porque sei que está moi
desacougada por min, porque ela precisa confiar en que cada vez estarei mellor;
pero non sei se iso é certo. A ansiedade sempre está aí agardándome, síntoa
latexar no meu peito, apertándome o corazón. Teño que respirar profundamente
para que se desfaga esa presión que me afoga, pero téñoo que facer sen que
ninguén me vexa. Non quero que ninguén me pregunte se estou ben. Se o fan,
póñome peor axiña, como se esa pregunta alimentase a ansiedade. Non sei por que
a miña ialma reacciona desa maneira. É coma se non a puidese controlar e seica
estar doente sexa iso; non poder controlar a túa mente ou o teu corpo,
dependendo de onde se aloxe a doenza. Seica estar doente sexa perder o control
dunha gran parte de ti. Habería de aceptar que non me pertenzo totalmente, pero
como se acepta algo así nun mundo no que, decotío, temos que domear o que
somos, pensar no que somos en cada momento?
Non
é a ansiedade o único que me descontrola, senón outras cousas que non sei como
contar. Están a ocorrerme cousas estrañísimas que non sei como interpretar. Son
cousas que parecen situarse entre a realidade e a maxia, máis ben pertencen á
dimensión da maxia. O que sei é que non nacen do meu maxín. Son reais, porque
eu as sinto moito máis reais que outras cousas que me ocorren e que despois a
miña mente interpreta como lle peta.
Non
podo dicir cal me ocorreu primeiro ou despois. Mesmo me parece que todas me
ocorreron simultaneamente porque a min me parece que case non hai tempo que as
separe. Na cafetaría, onte, chamaron á porta dúas veces antes das sete. Non
foron petos tranquilos. Foron insistentes, fortes, coma se alguén estivese fuxindo
dalgún perigo e quixese refuxiarse na cafetaría. Ao principio, cando os ouvín
por primeira vez, non reaccionei. Quedei abraiada coa vasoira na man,
intentando adiviñar quen podería chamar así a esas horas. Non era día de
reparto e ademais os repartidores chaman ao timbre. Cando petaron por segunda
vez, con máis forza que antes, coma se quen petaba pensase que eu non ouvira os
primeiros petos, entón si fun correndo á porta mesmo pensando que podería ser
Artemisa quen me buscaba con tanta urxencia. Na cafetaría hai dúas portas: a
principal, que é a porta pola que entran os clientes, e a porta traseira, que é
máis grande cá principal e é por onde entran os repartidores. Os petos soaban
na porta traseira. Cando a abrín, a rúa estaba baleira e xustamente volveran
soar os petos antes de que eu abrise. Non había ren. Só a escuridade e o frescor
da mañá, a humidade, o silencio. Nada máis.
E
xusto entón volvín ouvir os petos, pero, esta vez, na porta principal, que está
feita de cristal e ferro. Os petos soaban no cristal. O primeiro que pensei foi
que, se alguén petaba desa maneira, podería crebar o cristal. Pechei a porta
traseira e corrín á principal, pensando que me trabucara coa porta na que
ouvira os petos. Tralo cristal, vin unha sombra que desapareceu xusto cando
abrín a porta.
Sentín
ganas de chorar. Era a primeira vez que me ocorría algo así. Nunca me pasara
antes. Se era unha ialma que quería chamar a miña atención, non entendía por que
o meu sentido non mo dicía. Nunca se me presentara unha pantasma sen que eu o
sentise. Tiña que ser unha chanza de mal gusto de alguén que se quería mofar de
min, pero quen me querería facer algo así?
Tentei
esquecer o que ocorrera e seguir traballando, pero a miña mente, decotío, enchíase das imaxes do que me pasara. Lembrar continuamente o que me sucedera
pola mañá me deixaba ausente, ida, distraída. Custábame entender o que me
pedían os clientes. Artemisa preguntoume, en milleiros de ocasións, que me
pasaba, se estaba ben. Eu contestáballe que só estaba un pouco cansa, nada
máis, pero sei que non a podo enganar tan facilmente.
Ademais
estanme a ocorrer outras cousas menos concretas e máis estrañas aínda. Non sei
por que me está a pasar isto. Penso que, seica, o soño que tiven o xoves á
noite espertou algo en min, lembranzas moi antigas que agora están aparecendo
diante miña, enchendo a miña mente toda, facéndome perder a noción do meu redor
ata que alguén me arrinca desa realidade na que de súpeto me sinto pechada.
Pódeme ocorrer en calquera momento, calquera cousa me pode levar ao recordo dun
momento moi lonxano da miña existencia. E sempre son momentos horríbeis que me
estarrecen, que me fan sentir un medo incontrolábel. Sinto na realidade as emocións
e as sensacións que experimentaba nos momentos que me enchen a mente. É coma se
alguén estivese a controlar os meus pensamentos e os transformase en recordos
antigos que nin sei a que vida pertencen. Sei que pertencen a algunha das miñas
vidas pasadas, pero tamén me pregunto se iso que vexo, sinto, ouzo e
experimento é real ou é a miña imaxinación a que está a inventar todo iso. Mais
paréceme demasiado real para que só proveña da miña imaxinación.
Non
sei como explicar todo o que vin. A primeira vez que me ocorreu isto, estaba
traballando na cafetaría con Artemisa. Ela estaba na barra cobrando e eu estaba
atendendo a un cliente. Cando sen querer o mirei aos ollos, algo espertou por
dentro de min. O meu redor comezou a se esvaecer e mudou ata converterse nunha
cela escura, húmida e chea de lixo. Sentín que tiña as mans atadas e que alguén
estaba de pé ao meu lado esixíndome a berros que confesase. Non sei canto durou
a visión, pero a min paréceme que durou anos. Experimentei o feroz medo que me
enchía a ialma, sentín moita dor de súpeto e entón entendín que esa persoa que
estaba xunta min estaba a me golpear cunha corda chea de agullas enormes. Era
un home moi forte que tiña unha voz moi grave e arrepiante. Ouvín que me pedía
a berros, en castelán: “¡confiesa, bruja!”. O que máis me abraiou foi que eu,
malia estar totalmente estarrecida, non lle deixaba de dicir en galego: “non
quero, non quero!”. A miña resposta enfurecía cada vez máis ao mao home e
berraba máis forte: “¡que confieses, maldita bruja, amante del Demonio”!. Eu
pechaba máis o meu acento con cada nova resposta que lle daba, repetindo todo o
tempo: “non quero, non quero, non quero!”. O home, xa perdendo a paciencia,
exclamou: “¡y habla en castellano, bruja!”
O
medo, a dor que sentía e a angustia medraban imparábeis por dentro de min. O
home golpeábame cada vez con máis forza e eu notaba o sangue esvarando polas
miñas costas. Estaba tendida nun chan de pedra fría e húmida que inzaba a
podremia. Choraba e xemía de dor, pero non confesaría xamais. O home non me deixaba
de facer preguntas que eu nunca contestaría:
—
¡Confiesa quién te
acompañaba a los aquelarres! Sabemos que ibas con otra mujer. ¡Dinos quién era
o te mataremos!
—
Pois matádeme, non me
importa —dixen eu co meu acento pechado das montañas de Ourense, o meu acento
que el non podía entender.
Sentinme
fráxil, a piques de perder o equilibrio. Notei que alguén me collía dos brazos
e me axudaba a sentar nunha cadeira. Ouvín voces, ouvín o meu nome nunha voz
amábel que contrastaba moitísimo coa que me berraba nesa visión que se
convertera na miña realidade.
Era
Artemisa quen me chamaba. Notei que estaba nerviosa e que lle custaba moito
falar con acougo. A min custábame tamén entender o que pasara. Deime de conta
axiña de que estabamos no baño e ela tiña auga nas mans para mollarme o pescozo
e a fronte. Sentíame moi mareada, coma se estivese subida nunha nora, e tiña
ganas de trousar. Custábame respirar e, segundo me dixo Artemisa despois,
estaba completamente pálida.
Cando
Artemisa se dou de conta de que eu voltara, preguntoume como me sentía, pero eu
non lle podía contestar porque tiña un feroz nó na gorxa e non podía falar.
Volveu a ansiedade e o medo, pero esta vez sabía que a ansiedade non ma
provocara o meu redor nin ningún motivo do noso presente, senón o meu pasado. O
medo proviña do que acababa de vivir. Acababa de vivir un momento moi antigo
que me descontrolara totalmente.
Tardei
moito en acougarme. Artemisa contoume que me desmaiara, que empezaron a tremerme
as mans e que despois eu caera ao chan, pero non estaba inconsciente. Artemisa
creu que simplemente me mareara, pero, evidentemente, fora algo moito máis
grave. Non obstante, non llo contei. Díxenlle que si, que me mareara, que me
encontraba moi mal, pero que axiña me recuperaría.
Cando
me sentín mellor, seguín traballando, mais non estiven tranquila en ningún
momento. Decotío tiña medo a que me volvese ocorrer o mesmo. Tenteime fixar
continuamente no meu redor para que a noción do que ocorría non desaparecese.
Conseguino, máis ou menos, durante unhas horas, pero, cando chegou o momento de
xantar, volveume ocorrer algo que me custa comprender. Cando me dispuña a comer,
de súpeto, na comida comecei a ver imaxes estrañas de vermes, de bechos
percorrendo a ensalada que ía xantar. Vin sangue no prato, vin vermes,
pareceume que a leituga, os tomates e os cogombros estaban podres. Mesmo puiden
ulir o noxento cheiro que desprendían eses alimentos de repente incomestíbeis.
Artemisa
deuse de conta axiña de que algo me ocorría. Cando me preguntou se estaba ben,
eu só lle puiden contestar erguéndome rapidamente da cadeira e indo ao baño
para trousar. E dende onte á mañá non puiden comer ren. Cando tento comer algo,
a comida vira nunha imaxe horríbel de vermes e máis bechos percorréndoa e o
cheiro que irradia é tan... tan imposíbel de aturar que axiña o meu estómago
tamén se revira e non podo loitar contra as ganas de vomitar.
E as
visións volven cando menos as agardo, cando parece que xa me recuperei da que
acabo de ter. Vinme en situacións que máis ben parecen pesadelos. Sentinme perseguida
por unha morea de persoas que só me querían matar. Notei o lume envolvéndome,
notei como ardía a miña pel, como me desfacía, como se me ía o alento. Seica
morrer queimada en tantas ocasións provocase que lle collese medo ao lume que
destrúe os bosques, a terra.
E
hoxe, que é festa, síntome tan débil, tan esvaecida... Só quero estar pechada
na casa, protexida de calquera ollar, da comida, de todo o que me poida lanzar
a esas visións que tanto dano me fan.
E
sempre o meu corpo e a miña ialma reaccionan da mesma maneira. Maréome moito e
quedo como inconsciente, lonxe e, asemade, na mesma realidade porque non estou
desmaiada, simplemente lonxe, noutro tempo. Artemisa está moi desacougada por
min. Díxenlle que precisaba descansar, pero non me cre. E entendo que non me
crea. Sabe que me ocorre algo moito máis grave.
Hoxe
falarei con ela. Se non o fixen antes, foi porque pensei que isto pasaría, que
só me sucedería unha ou dúas veces, pero non está a ser así para nada. As
visións que vexo na comida non desaparecen e necesito comer, pero non podo. Non
podo comer se vexo e noto vermes e sangue na comida. Menos mal que si podo
beber auga e infusións... pero non podo comer. Díxenlle a Artemisa que me
encontro mal do estómago, pero hoxe tereille que dicir a verdade.
E
esta noite tiven un soño, de novo, tan real... Estaba nun bosque procurando
froitos para comer. O solpor morría xa nos brazos da noite. E o silencio que me
rodeaba crebouse de súpeto. Unha morea de voces berraban ao mesmo tempo e a
tremente escuridade que brilaba entre as pólas das árbores encheuse dunha imaxe
que me paralizou.
Un
gran número de persoas estaban a lle guindar pedras enormes a unha manada de
lobos que se achegaban á aldea na que vivirían esas persoas. Eu corrín cara
eles sen pensalo e, cando estiven preto dos lobos, pedín con acougo que os
deixasen de atacar. Houbo persoas que me miraron estarrecidas e outras con
curiosidade, pero todas deixaron de guindar pedras. Os lobos tamén quedaron
quedos, inmóbeis. Eu funme achegando aos lobos sen sentir medo, sen pensar
sequera. Cando estiven xunta eles, entón sentei no chan e agardei a que todos
eles me prestasen atención.
Aquilo
non tardou en ocorrer. Os lobos achegáronse a min e comezaron a ulirme con
curiosidade. As persoas que os atacaban para escorrentalos tamén estaban
paralizadas, coma min, mirándome con terror. Houbo alguén que me preguntou que
facía, se estaba tola; pero eu ignoreinos a todos. Só existían os lobos para
min.
Os
lobos ulíanme, coñecíanme a través do seu olfacto. Namentres, eu fiquei detida,
cos ollos medio pechados. Notei que o lobo que estaba na miña dereita se
deitaba ao meu carón. Eu acariñeille a cabeza con coidado e tenrura namentres
os demais lobos tamén se deitaban ao meu redor. Quedei rodeada por todos eles,
afundidos todos nun silencio que nin tan sequera o vento se atrevía a romper.
—
Podedes marchar. Xa
non voltarán á aldea —díxenlles ás persoas que non deixaran de mirarme en
ningún momento—. Todo está ben, de verdade.
Sabía
que aquela acción me desvelaría ante todos, pero non me importaba. Sei que non
me coñecía ninguén, que vivía nunha pequena cabana no medio do bosque, lonxe da
civilización, só acompañada polas árbores e mailos animais. Vivía tranquila,
pero sempre tristeiriña, sentíndome rexeitada, sabendo que me rexeitarían se
trataba de vivir coas demais persoas. Fuxira había uns anos da cidade onde
habitaba porque a miña vida e a da persoa que máis quería no mundo estaban en
perigo e prefería afastarme eu antes de que a ela lle puidese ocorrer algo terríbel.
Sabía que, se ficaba onde viviamos, ela tamén podía morrer. Mais ela visitábame
moitísimo, ás agochadas de todas as persoas que a coñecían. Cando viña, traíame
roupa nova, comida... Vestía cos traxes que ela me traía. Eran vestidos
sinxelos e cómodos que tamén abrigaban moito. Traíame zapatos que soportaban as
pedras e a choiva; mais sobre todo traíame amor, moito amor, dozura,
fidelidade, comprensión e calor. Cando ela non estaba, eu sempre tiña frío,
pero non me atrevía a acender lume no bosque nin na miña casa porque o temía,
temía o lume sen saber por que.
Os
lobos estaban tan acougados que me daba medo moverme por se os espertaba.
Podíaos acariñar sen sentir medo, notando que as miñas caricias os relaxaban
cada vez máis. O tempo esvaeceuse namentres eu os acariñaba e a noite caeu
enriba nosa, case sen avisar. Cando souben que todos durmían, entón erguinme do
chan e, tras despedirme deles con agarimo, voltei á miña casa.
E
entón espertei sentindo unha sensación de paz profunda, pero tamén unha
tristura que aínda non me puiden tirar de enriba. Non sei por que me está a
pasar isto. Non entendo ren. Gustaríame que alguén me axudase a descubrir todos
os momentos das miñas vidas pasadas. Seica, se descubrise todos os segredos que
garda o meu destino, todo desaparecería. Talvez o vencello que me mantén unida
a Galicia exista porque teño que descubrir o que vivín no pasado. Non sei que
finalidade ten todo isto, pero estouno pasando bastante mal e non quero estar
así. Quero vivir tranquila. Hoxe, á tardiña, falarei con Artemisa e pedireille
axuda. Non podo levar isto soa. Non podo. Pensaba que si podería, pero non é
certo. Pensaba que pasaría, pero todo está a empeorar co tempo. Eu só quero
estar ben. Non me importa ter ansiedade nin días horríbeis nos que só desexo
desaparecer, pero isto non, por favor. Síntome a piques de perder a razón. Vexo
sombras en todas partes. Paréceme que me observan dende todos os recunchos. Os
soños, as visións, a comida... que está a me pasar? E todo é tan real, tan
real... que mesmo me custa distinguir onde comeza e remata o que vivo de
verdade.
Ademais,
estou segura de cousas das que non podo escribir porque sei que tampouco están
seguras as verbas que escribo. Poden lelas. Seino, pero eu vouno descubrir como
sexa. Sei que nada é casual... como dixen a última vez que escribín, que todo
está vencellado, que hai algo que está a ocorrer sen que ninguén o saiba...
pero non podo falar disto agora e moito menos eiquí.
Teño
moito por contar, moitos momentos que enlazar. Sei que todas as visións que me
enchen a mente dese xeito tan inesperado e incomprensíbel pertencen a anacos do
meu pasado; un pasado que non podo lembrar enteiramente, que nunca puiden
coñecer ben.
O
que máis medo me pon é saber que esas visións me poden invadir toda Cando menos
o espero. Sei que vén algunha delas porque, de súpeto, empeza a custarme máis
entender o que ocorre ao meu redor. As imaxes que forman a miña contorna
comezan a esvaecerse e entón desaparecen porque as imaxes desa nova visión as
substitúen. Non podo fuxir delas, por moito que o intente.
Sei
que a visión que me domea Cando tento comer ten a súa orixe nun deses momentos
que a miña memoria confundida lembrou Sen que ninguén llo pedise. Onte á tarde,
estando na miña casa, volvín experimentar ese medo que sentín hai séculos.
Vinme, de repente, pechada noutra cela na que había outro home desapiadado que
trataba de alimentarme con comida podre. Eu non quería comer, pero el
obrigábame a facelo, coma se inxerir esa comida chea de vermes e de sangue fose
un castigo máis. Non podo describir o noxo que sinto cada vez que lembro como
notaba na miña boca o corpo dos vermes, o sabor dese sangue… Sei que ese sangue
era meu. Estaba chea de feridas. Tiña feridas nos brazos que non deixaban de
sangrar, tiña feridas nas costas e nas pernas e, ademais, doíame moitísimo o
ventre, coma se alguén me tivese perforado o meu interior cun coitelo. Non sei
como acababa a miña vida Nesa existencia, pero tampouco sei se o quero saber,
ao menos polo momento. Estou saturada con tantos recordos, con tantas
sensacións antigas, con tantas emocións estarrecedoras. Non sei se o poderei
aturar por máis tempo.
E
esta tarde falarei con Artemisa. Dáme moitísimo medo facelo. Sei que ela se vai
desacougar moitísimo por min cando lle explique todo o que me está a pasar e é
moi posíbel que non me crea, que pense que todo isto que estou a vivir non é
máis que produto da miña doenza. Entendería que pensase iso, pero doeríame
moitísimo que o fixese.
Miércoles, 1
de mayo de 2019
El año pasado, estaba de viaje en Galicia con Artemisa, Casandra y
creo recordar que con la pareja que Casandra tenía entonces, que, en realidad,
ese hombre estaba enamorado de mí y, meses más tarde, descubrimos que quería
salir con Casandra para poder verme y a ella tenerla como un pasatiempo para
sólo tener sexo. Qué desgraciado. No me extraña en absoluto que a Casandra le
cueste confiar en el amor, mas también pienso que ahora está desaprovechando
una oportunidad maravillosa para ser feliz con alguien que la quiere de verdad
y que sí puede compartir sinceramente la vida con ella, pero ella sabrá. Está
muy cambiada. No la reconozco en la mujer que actualmente habla de vez en
cuando con Artemisa. Me da mucha pena que la relación entre ellas esté tan mal,
tan deteriorada. Nunca imaginé que el hecho de vivir en Galicia Artemisa y yo
pudiese destruir la relación con su hermana. Me parece muy triste que una
relación pueda depender de la distancia. Además, me cuesta creer que a Casandra
no le haga feliz saber que su hermana está bien conmigo, pero parece que a ella
sólo le importa que su hermana no vive cerca de ella y, encima, lo que me
resulta más decepcionante es que Casandra pueda tener envidia de su propia
hermana. Si tanta envidia le da nuestra relación, ¿por qué ella no cuida la que
puede tener con mi primo? No entiendo nada, de verdad que no entiendo nada. A
mí me da igual que ella no me quiera como la quiero yo. Yo quiero mucho a
Casandra. La aprecio muchísimo porque representó mucho para mí en muchos momentos
duros de mi vida, porque fue mi único apoyo cuando no tenía a nadie, porque
ella también encontró en mí, en muchas ocasiones, esa persona con la que hablar
y desahogarse; mas eso parece quedar ahora muy lejos; pero decía que me daba
igual que ella no me quiera como la quiero yo. Lo que más me fastidia es que
trate mal a su hermana, que no la respete, que sea capaz de decirle cosas tan
duras como que se va a quedar sola cuando yo pierda definitivamente la razón,
cuando se dé cuenta de que yo nunca podré estar bien y más cosas que sé que le
ha dicho, pero no quiero saberlas. Yo estoy acostumbrada a que me rechacen. Lo
hicieron muchas veces a lo largo de mi vida, pero lo que no entiendo es que una
hermana pueda rechazar a su propia hermana simplemente porque decidiese ser
feliz lejos del lugar donde ella se encuentra. No lo entiendo.
Hablo de esto porque me preocupa mucho que Casandra y Artemisa estén
así, pues noto que Artemisa está muy tristiña por culpa de este tema. No me
parece lógico y sé que Artemisa está sufriendo por esto. Me gustaría ayudarla
de alguna manera, pero no sé qué hacer ya. Intenté hablar con Casandra en más
de una ocasión, pero lo único que me devuelve son respuestas distantes que
parecen provenir de alguien sin sentimientos. Está fría, muy alejada de
nosotras, como si no nos conociese, como si fuésemos malas personas.
Ella sabe que yo no estoy bien, que, hace un mes, sufrí una recaída;
pero parece que no le importe o, más bien, que le dé rabia. Pensé, durante unos
días, que lo que le ocurría era que estaba preocupada por mí y que esa rabia
nacía de la impotencia que le daba saber que mi enfermedad había vuelto a alzar
su voz; pero, con el tiempo, entendí que su rabia no tenía nada que ver con
esos pensamientos. Su rabia va más allá, viene de más allá. Es como si me
despreciase por estar enferma. Sé que, incluso, llegó a insultarme con palabras
duras. No hace falta que Artemisa me lo cuente. Lo sé porque puedo imaginarlo y
pocas veces me he equivocado. Lo hizo en otras ocasiones cuando yo estaba bien,
cuando ni tan siquiera tenía ataques de ansiedad. ¿Por qué no va a hacerlo
ahora? Ahora sí tiene motivos para decir que estoy loca, que nunca me curaré,
que su hermana está compartiendo su vida con una mujer enferma que jamás estará
sana... ¿Por qué no va a decirle ahora a su hermana que está tirando su vida a
la basura compartiéndola con alguien que está loco?
No sé si Casandra tendrá razón cuando afirma que yo nunca estaré bien
y que, con el paso del tiempo, mi enfermedad irá empeorando; pero sí tengo que
reconocer que no estoy nada bien, que me siento al borde de un acantilado en
cuyo fondo ruge un mar embravecido. Me siento perdida y extraña, balanceada por
unas emociones que me llevan de un lado a otro sin descanso. Me siento perdida
en un mar de olas enloquecidas y no sé dónde encontrar la roca a la que me
pueda agarrar para no hundirme. Hago grandes esfuerzos para que Artemisa no me
vea tan mal, para hacerle creer que estoy cada vez mejor. Lo hago porque sé que
está muy desasosegada por mí, porque ella necesita confiar en que cada vez
estaré mejor; pero no sé si eso es cierto. La ansiedad siempre está ahí
esperándome, la siento latir en mi pecho, apretándome el corazón. Tengo que
respirar profundamente para que se deshaga esa presión que me ahoga, pero tengo
que hacerlo sin que nadie me vea. No quiero que nadie me pregunte si estoy
bien. Si lo hacen, me pongo peor enseguida, como si esa pregunta alimentase la
ansiedad. No sé por qué mi alma reacciona de esa manera. Es como si no pudiese
controlarla y quizás estar enferma sea eso; no poder controlar tu mente o tu
cuerpo, dependiendo de dónde se aloje la enfermedad. Tal vez estar enferma sea
perder una gran parte de ti. Habría de aceptar que no me pertenezco totalmente,
pero ¿cómo se acepta algo así en un mundo en el que, continuamente, tenemos que
dominar lo que somos, pensar en lo que somos en cada momento?
No es la ansiedad lo único que me descontrola, sino otras cosas que no
sé cómo contar. Están ocurriéndome cosas extrañísimas que no sé cómo interpretar.
Son cosas que parecen situarse entre la realidad y la magia, más bien
pertenecen a la dimensión de la magia. Lo que sé es que no nacen de mi
imaginación. Son reales, porque yo las siento mucho más reales que otras cosas
que me ocurren y que después mi mente interpreta como le da la gana.
No puedo decir cuál me ocurrió primero o después. Incluso me parece
que todas me ocurrieron simultáneamente porque a mí me parece que casi no hay
tiempo que las separe. En la cafetería, ayer, llamaron a la puerta dos veces
antes de las siete. No fueron golpes tranquilos. Fueron insistentes, fuertes,
como si alguien estuviese huyendo de algún peligro y quisiese refugiarse en la
cafetería. Al principio, cuando los oí por primera vez, no reaccioné. Me quedé
sorprendida con la escoba en la mano, intentando adivinar quién podría llamar
así a esas horas. No era día de reparto y además los repartidores llaman al
timbre. Cuando llamaron por segunda vez, con más fuerza que antes, como si
quien llamaba pensase que yo no había oído los primeros golpes, entonces sí fui
corriendo a la puerta incluso pensando que podría ser Artemisa quien me buscaba
con tanta urgencia. En la cafetería hay dos puertas: la principal, que es la
puerta por la que entran los clientes, y la puerta trasera, que es más grande
que la principal y es por donde entran los repartidores. Los golpes sonaban en
la puerta trasera. Cuando la abrí, la calle estaba vacía y justamente habían
vuelto a sonar los golpes antes de que yo abriese. No había nada. Sólo la oscuridad
y el frescor de la mañana, la humedad, el silencio. Nada más.
Y justo entonces volví a oír los golpes, pero, esta vez, en la puerta
principal, que está hecha de cristal y hierro. Los golpes sonaban en el
cristal. Lo primero que pensé fue que, si alguien llamaba de esa manera, podría
romper el cristal. Cerré la puerta trasera y corrí a la principal, creyendo que
me había equivocado con la puerta en la que había oído los golpes. Tras el
cristal, vi una sombra que desapareció justo cuando abrí la puerta.
Sentí ganas de llorar. Era la primera vez que me ocurría algo así.
Nunca me había pasado antes. Si era un alma que quería llamar mi atención, no
entendía por qué mi sentido no me lo decía. Nunca se me había presentado un
fantasma sin que yo lo sintiese. Tenía que ser una broma de mal gusto de
alguien que quería burlarse de mí, pero ¿quién querría hacerme algo así?
Intenté olvidar lo que había ocurrido y seguí trabajando, pero mi mente,
continuamente, se llenaba de las imágenes de lo que me había pasado. Recordar
continuamente lo que me había sucedido por la mañana me dejaba ausente, ida,
distraída. Me costaba entender lo que me pedían los clientes. Artemisa me
preguntó, en millones de ocasiones, qué me pasaba, si estaba bien. Yo le
contestaba que sólo estaba un poco cansada, nada más, pero sé que no puedo
engañarla tan fácilmente.
Además están ocurriéndome otras cosas menos concretas y más extrañas
aún. No sé por qué está pasándome esto. Pienso que, tal vez, el sueño que tuve
el jueves por la noche despertó algo en mí, recuerdos muy antiguos que ahora
están apareciendo ante mí, llenando mi mente toda, haciéndome perder la noción
de mi alrededor hasta que alguien me arranca de esa realidad en la que de
súbito me siento encerrada. Puede ocurrirme en cualquier momento, cualquier
cosa puede llevarme al recuerdo de un momento muy lejano de mi existencia. Y
siempre son momentos horribles que me aterran, que me hacen sentir un miedo
incontrolable. Siento en la realidad las emociones y las sensaciones que experimentaba
en los momentos que me llenan la mente. Es como si alguien estuviese
controlando mis pensamientos y los transformase en recuerdos antiguos que ni sé
a qué vida pertenecen. Sé que pertenecen a alguna de mis vidas pasadas, pero
también me pregunto si eso que veo, siento, oigo y experimento es real o es mi
imaginación la que está inventando todo eso. Mas me parece demasiado real para
que sólo provenga de mi imaginación.
No sé cómo explicar todo lo que he visto. La primera vez que me
ocurrió esto, estaba trabajando en la cafetería con Artemisa. Ella estaba en la
barra cobrando y yo estaba atendiendo a un cliente. Cuando sin querer lo miré a
los ojos, algo despertó por dentro de mí. Mi alrededor comenzó a desvanecerse y
cambió hasta convertirse en una celda oscura, húmeda y llena de basura. Sentí
que tenía las manos atadas y que alguien estaba de pie a mi lado exigiéndome a
gritos que confesase. No sé cuánto duró la visión, pero a mí me parece que duró
años. Experimenté el feroz miedo que me llenaba el alma, sentí mucho dolor de
súbito y entonces entendí que esa persona que estaba junto a mí estaba
golpeándome con una cuerda llena de agujas enormes. Era un hombre muy fuerte
que tenía una voz muy grave y escalofriante. Oí que me pedía a gritos, en
castellano: “¡confiesa, bruja!” Lo que más me asombró fue que yo, a pesar de
estar totalmente aterrada, no dejaba de decirle en gallego: “non quero, non
quero!” Mi respuesta enfurecía cada vez más al mal hombre y gritaba más fuerte:
“¡que confieses, maldita bruja, amante del Demonio!” Yo cerraba más mi acento
con cada nueva respuesta que le daba, repitiendo todo el tiempo: “non quero,
non quero, non quero!” El hombre, ya perdiendo la paciencia, exclamó: “¡y habla
en castellano, bruja!”
El miedo, el dolor que sentía y la angustia crecían imparables por
dentro de mí. El hombre me golpeaba cada vez con más fuerza y yo notaba la
sangre resbalándome por la espalda. Estaba tendida en un suelo de piedra fría y
húmeda que apestaba a podredumbre. Lloraba y gemía de dolor, pero no confesaría
jamás. El hombre no dejaba de hacerme preguntas que yo nunca contestaría.
— ¡Confiesa quién te acompañaba a los aquelarres!
Sabemos que ibas con otra mujer. ¡Dinos quién era o te mataremos!
— Pois matádeme, non me importa —dije yo con mi acento
cerrado de las montañas de Ourense; mi acento que él no podía entender.
Me sentí frágil, a punto de perder el equilibrio. Noté que alguien me
cogía de los brazos y me ayudaba a sentarme en una silla. Oí voces, oí mi
nombre en una voz amable que contrastaba muchísimo con la que me gritaba en esa
visión que se había convertido en mi realidad.
Era Artemisa quien me llamaba. Noté que estaba nerviosa y que le
costaba mucho hablar con sosiego. A mí me costaba también entender lo que me
había pasado. Me di cuenta enseguida de que estábamos en el baño y ella tenía
agua en las manos para mojarme el cuello y la frente. Me sentía muy mareada,
como si estuviese subida en una noria, y tenía ganas de vomitar. Me costaba
respirar y, según me dijo Artemisa después, estaba completamente pálida.
Cuando Artemisa se dio cuenta de que yo había vuelto, me preguntó cómo
me sentía, pero yo no podía contestarle porque tenía un feroz nudo en la
garganta y no podía hablar. Volvió la ansiedad y el miedo, pero esta vez sabía
que la ansiedad no me la había provocado mi alrededor ni ningún motivo de
nuestro presente, sino mi pasado. El miedo provenía de lo que acababa de vivir.
Acababa de vivir un momento muy antiguo que me había descontrolado totalmente.
Tardé mucho en sosegarme. Artemisa me contó que me había desmayado,
que habían empezado a temblarme las manos y que después yo había caído al
suelo, pero no estaba inconsciente. Artemisa creyó que simplemente me había
mareado, pero, evidentemente, había sido algo mucho más grave. No obstante, no
se lo conté. Le dije que sí, que me había mareado, que me encontraba muy mal,
pero que enseguida me recuperaría.
Cuando me sentí mejor, seguí trabajando, mas no estuve tranquila en
ningún momento. Continuamente tenía miedo a que volviese a ocurrirme lo mismo.
Intenté fijarme continuamente en mi alrededor para que la noción de lo que
ocurría no desapareciese. Lo conseguí, más o menos, durante unas horas, pero,
cuando llegó el momento de comer, volvió a ocurrirme algo que me cuesta
comprender. Cuando me disponía a comer, de súbito, en la comida comencé a ver
imágenes extrañas de gusanos, de bichos recorriendo la ensalada que iba a
comer. Vi sangre en el plato, vi gusanos, me pareció que la lechuga, los
tomates y los pepinos estaban podridos. Incluso pude oler el asqueroso olor que
desprendían esos alimentos de repente incomestibles.
Artemisa se dio cuenta enseguida de que algo me ocurría. Cuando me
preguntó si estaba bien, yo sólo pude contestarle levantándome rápidamente de
la silla y yendo al baño para vomitar. Y desde ayer por la mañana no he podido
comer nada. Cuando intento comer algo, la comida deviene en una imagen horrible
de gusanos y más bichos recorriéndola y el olor que irradia es tan... tan
imposible de soportar que enseguida el estómago también se me revuelve y no
puedo luchar contra las ganas de vomitar.
Y las visiones vuelven cuando menos las espero, cuando parece que ya
me he recuperado de la que acabo de tener. Me vi en situaciones que más bien
parecen pesadillas. Me sentí perseguida por una cantidad de personas que sólo
querían matarme. Noté el fuego envolviéndome, noté cómo me ardía la piel, cómo
me deshacía, cómo se me iba el aliento. Quizás morir quemada en tantas
ocasiones ha provocado que le cogiese miedo al fuego que destruye los bosques,
la tierra.
Y hoy, que es fiesta, me siento tan débil, tan desvanecida... Sólo
quiero estar encerrada en casa, protegida de cualquier mirada, de la comida, de
todo lo que pueda lanzarme a esas visiones que tanto daño me hacen.
Y siempre mi cuerpo y mi alma reaccionan de la misma manera. Me mareo
mucho y me quedo como inconsciente y, a la vez, en la misma realidad porque no
estoy desmayada, simplemente lejos, en otro tiempo. Artemisa está muy
desasosegada por mí. Le he dicho que precisaba descansar, pero no me cree. Y
entiendo que no me crea. Sabe que me ocurre algo mucho más grave.
Hoy hablaré con ella. Si no lo hice antes, fue porque pensé que esto
pasaría, que sólo me sucedería una o dos veces, pero no está siendo así para
nada. Las visiones que veo en la comida no desaparecen y necesito comer, pero
no puedo. No puedo comer si veo y noto gusanos y sangre en la comida. Menos mal
que sí puedo beber agua e infusiones... pero no puedo comer. Le he dicho a
Artemisa que me encuentro mal del estómago, pero hoy tendré que decirle la
verdad.
Y esta noche he tenido un sueño, de nuevo, tan real... Estaba en un
bosque buscando frutos para comer. El atardecer moría ya en los brazos de la
noche. Y el silencio que me rodeaba se quebró de súbito. Un montón de voces
gritaban al mismo tiempo y la trémula oscuridad que brillaba entre las ramas de
los árboles se llenó de una imagen que me paralizó.
Un gran número de personas estaba lanzándole piedras enormes a una
manada de lobos que se acercaban a la aldea en la que vivirían esas personas.
Yo corrí hacia ellos sin pensarlo y, cuando estuve cerca de los lobos, pedí con
sosiego que dejasen de atacarlos. Hubo personas que me miraron aterradas y
otras con curiosidad, pero todas dejaron de tirar piedras. Los lobos también se
quedaron quietos, inmóviles. Yo fui acercándome a los lobos sin sentir miedo,
sin pensar siquiera. Cuando estuve junto a ellos, entonces me senté en el suelo
y esperé a que todos ellos me prestasen atención.
Aquello no tardó en ocurrir. Los lobos se acercaron a mí y comenzaron
a olerme con curiosidad. Las personas que los atacaban para asustarlos también
estaban paralizadas, como yo, mirándome con terror. Hubo alguien que me
preguntó qué hacía, si estaba loca; pero yo los ignoré a todos. Sólo existían
los lobos para mí.
Los lobos me olían, me conocían a través de su olfato. Mientras, yo
permanecí detenida, con los ojos entornados. Noté que el lobo que estaba en mi
derecha se acostaba a mi lado. Yo le acaricié la cabeza con cuidado y ternura
mientras los demás lobos también se tumbaban a mi alrededor. Quedé rodeada por
todos ellos, hundidos todos en un silencio que ni tan siquiera el viento se
atrevía a romper.
— Podéis marcharos. Ya no volverán a la aldea —les
dije a las personas que no habían dejado de mirarme en ningún momento—. Todo
está bien, de verdad.
Sabía que aquella acción me desvelaría ante todos, pero no me
importaba. Sé que no me conocía nadie, que vivía en una pequeña cabaña en medio
del bosque, lejos de la civilización, sólo acompañada por los árboles y los
animales. Vivía tranquila, pero siempre tristiña, sintiéndome rechazada,
sabiendo que me rechazarían si trataba de vivir con las demás personas. Había
huido hacía unos años de la ciudad donde habitaba porque mi vida y la de la
persona que más quería en el mundo estaban en peligro y prefería alejarme yo
antes de que a ella pudiese ocurrirle algo terrible. Sabía que, si permanecía donde
vivíamos, ella también podía morir. Mas ella me visitaba muchísimo, a
escondidas de todas las personas que la conocían. Cuando venía, me traía ropa
nueva, comida... Me vestía con los trajes que ella me traía. Eran vestidos
sencillos y cómodos que también abrigaban mucho. Me traía zapatos que
soportaban las piedras y la lluvia; mas sobre todo me traía amor, mucho amor,
dulzura, fidelidad, comprensión y calor. Cuando ella no estaba, yo siempre
tenía frío, pero no me atrevía a encender fuego en el bosque ni en mi casa
porque lo temía, temía el fuego sin saber por qué.
Los lobos estaban tan calmados que me daba miedo moverme por si los
despertaba. Podía acariciarlos sin sentir miedo, notando que mis caricias los
relajaban cada vez más. El tiempo se desvaneció mientras yo los acariciaba y la
noche cayó sobre nosotros, casi sin avisar. Cuando supe que todos dormían,
entonces me levanté del suelo y, tras despedirme de ellos con cariño, volví a
mi casa.
Y entonces desperté sintiendo una sensación de paz profunda, pero
también una tristeza que todavía no he podido quitarme de encima. No sé por qué
está pasándome esto. No entiendo nada. Me gustaría que alguien me ayudase a
descubrir todos los momentos de mis vidas pasadas. Quizás, si descubriese todos
los secretos que guarda mi destino, todo desaparecería. Tal vez el vínculo que
me mantiene unida a Galicia exista porque tengo que descubrir lo que viví en el
pasado. No sé qué finalidad tiene todo esto, pero estoy pasándolo bastante mal
y no quiero estar así. Quiero vivir tranquila. Hoy, por la tardiña, hablaré con
Artemisa y le pediré ayuda. No puedo llevar esto sola. No puedo. Pensaba que sí
podría, pero no es cierto. Pensaba que pasaría, pero todo está empeorando con
el tiempo. Yo sólo quiero estar bien. No me importa tener ansiedad ni días
horribles en los que sólo deseo desaparecer, pero esto no, por favor. Me siento
a punto de perder la razón. Veo sombras en todas partes. Me parece que me
observan desde todos los rincones. Los sueños, las visiones, la comida... ¿Qué
está pasándome? Y todo es tan real, tan real... que incluso me cuesta
distinguir dónde comienza y acaba lo que vivo de verdad.
Además, estoy segura de cosas de las que no puedo escribir porque sé
que tampoco están seguras las palabras que escribo. Pueden leerlas. Lo sé, pero
yo voy a descubrirlo como sea. Sé que nada es casual... como dije la última vez
que escribí, que todo está relacionado, que hay algo que está ocurriendo sin
que nadie lo sepa... pero no puedo hablar de esto ahora y mucho menos aquí.
Tengo mucho por contar, muchos momentos que enlazar. Sé que todas las
visiones que me llenan la mente de ese modo tan inesperado e incomprensible
pertenecen a pedazos de mi pasado; un pasado que no puedo recordar enteramente,
que nunca pude conocer bien.
Lo que más miedo me da es saber que todas esas visiones pueden
invadirme toda cuando menos lo espero. Sé que viene alguna de ellas porque, de
súbito, empieza a costarme más entender lo que ocurre a mi alrededor. Las
imágenes que forman mi alrededor comienzan a desvanecerse y entonces
desaparecen porque las imágenes de esa nueva visión las sustituyen. No puedo
huir de ellas, por mucho que lo intente.
Sé que la visión que me domina cuando intento comer tiene su origen en
uno de esos momentos que mi memoria confundida recordó sin que nadie se lo
pidiese. Ayer por la tarde, estando en mi casa, volví a experimentar ese miedo
que sentí hace siglos. Me vi, de repente, encerrada en otra celda en la que
había otro hombre despiadado que intentaba alimentarme con comida podrida. Yo
no quería comer, pero él me obligaba a hacerlo, como si ingerir esa comida
llena de gusanos y de sangre fuese un castigo más. No puedo describir el asco
que siento cada vez que recuerdo cómo notaba en mi boca el cuerpo de los
gusanos, el sabor de esa sangre... Sé que esa sangre era mía. Estaba llena de
heridas. Tenía heridas en los brazos que no dejaban de sangrar, tenía heridas
en la espalda y en las piernas y, además, me dolía muchísimo el vientre, como
si alguien hubiese perforado mi interior con un cuchillo. No sé cómo acababa mi
vida en esa existencia, pero tampoco sé si lo quiero saber, al menos por el
momento. Estoy saturada con tantos recuerdos, con tantas sensaciones antiguas,
con tantas emociones aterradoras. No sé si podré soportarlo por más tiempo.
Y esta tarde hablaré con Artemisa. Me da muchísimo miedo hacerlo. Sé
que ella va a desasosegarse muchísimo por mí cuando le explique todo lo que
está pasándome y es muy posible que no me crea, que piense que todo esto que
estoy viviendo no es más que producto de mi enfermedad. Entendería que pensase
eso, pero me dolería muchísimo que lo hiciese.
Madre mía, menudas pesadillas/visiones.Lo peor de todo es que le hacen perder la cabeza, se desmaya, se marea, pierde la noción de la realidad, no come,...no es cualquier tontería. Debe hablar cuanto antes con Artemisa y juntas averiguar que le ocurre y como solucionarlo. Son visiones horribles. La que le obligan a comer comida podrida con sangre, otra quemada, otra perseguida, defendiendo a los lobos, oculta en el bosque...son vidas pasadas y por alguna razón extraña, las está recordando. Por una razón inteligente no las recordamos, quizás para protegernos de nosotros mismos, para no enloquecer, y esto que le está pasando a ella se salta todas las leyes establecidas y naturales. Todo empezó con la pesadilla con Lúa, ¿tendrá ella algo que ver? ¿A dónde le lleva todo esto? Por otro lado, también está su enfermedad, ¿será un síntoma de que empeora? ¿Estará recayendo otra vez? Sea lo que sea, es preocupante. Si no come, enfermará seguro. A ver si Artemisa le puede ayudar.
ResponderEliminarPor otra parte, tenemos esos golpes que escuchó en la tienda, antes de abrir. Da miedo, ¿quién sería? ¿Alguien le intenta prevenir de algo? ¿Están jugando con ella? ¿La quieren asustar? A mi me daría miedo y creo que no abriría la puerta por nada del mundo. A todo esto hay que sumarle lo que está ocurriendo con Casandra. A Agnes le duele todo esto. Dice no afectarle que no la quiera (aunque creo que le duele), que ella la sigue queriendo, pero que trate tan mal a su hermana no lo entiende. Se está convirtiendo en una villana, ¡no la entiendo! Casandra no era así, aunque es verdad que tenía brotes raros en los que se metía con Agnes sin venir a cuento. Algo le pasa, no está bien de la cabeza.
Ha sido un capítulo muy sobrenatural, extremadamente perturbador y yo diría que desesperante. ¿Es que Agnes nunca podrá ser feliz? A pesar de estar en Galicia, está fatal y las cosas parece que van de mal en peor...a ver que ocurre ahora, pero está muy interesante. Me está encantando, Ntoch!
Quizá porque son parte tan habitual de nuestra vida no reparamos en lo extraña que resulta la existencia de hermanos, porque no dejan de ser una versión alternativa de otra persona, un hermano es otro yo, aunque tenga otra edad, otro sexo, otra vida... es distinto, sí, pero precisamente por eso es perturbador, porque muestra cómo es posible una cosa y la contraria, y que existan a la vez. Casandra es, en cierto modo, una versión alterada de Artemisa, tal vez por eso se habla tanto de los cuñados, y suele haber muchos problemas con ellos, porque son la parte salvaje y no dominada de la pareja. Por eso también suele desaparecer la relación con los cuñados si se disuelve la pareja, como si los cuñados fueran parte de la pareja, que sería decir que vemos una unidad entre los hermanos, sin concederles del todo a cada uno la entidad de seres totalmente separados e independientes.
ResponderEliminarAgnes está mal, se reconoce alterada, en lo que ella llama una de sus recaídas, y necesita el apoyo de Artemisa. La escena de las llamadas inexplicables a las puertas del bar, y las regresiones inquisitoriales son muy perturbadoras ¿estarán relacionadas? ¿Por qué piensa en eso ahora? Decía un músico gallego, ya mayor, que tuvo un accidente de coche con su grupo, cuando eran jovencitos, y ahora, cuando tiene ya nietos, piensa a menudo si no habría muerto en el accidente, o quedado en coma, y en realidad está en el infierno o en el hospital y todo desde entonces es una ensoñación enfermiza. Agnes se comporta a veces como si estuviese aún en el hospital, siento que se ahoga, que nada le hace sentirse bien, como si estuviese maldita. El hombre es un lobo para el hombre, Agnes siempre tuvo a todo el mundo en contra, lo cual es especialmente irónico cuando los mismos lobos no son, en cambio, ningún problema para ella.
Pero está a punto de perderse en ese dédalo de recuerdos, ideas, sensaciones, ensoñaciones, pasados que no son suyos y vidas no vividas, miedos, pesadillas... nos decimos cuerdos pero sabemos que de la locura nos separa solo un soplo, igual que la vida y la muerte juegan a perseguirse a nuestro alrededor, y nuestra barca cabecea y amaga hundirse mientras tratamos de mantenernos a flote. ¿Podrá Artemisa anclar a Agnes? ¿Cómo y por cuánto tiempo? Ojalá sí lo consiga, pronto lo sabré.
Una enorme y ensoñadora lectura que retomo con todas las ganas del mundo.