miércoles, 1 de mayo de 2019

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 1 DE MAIO DE 2019

Mércores, 1 de maio de 2019

O ano pasado, estaba de viaxe en Galicia con Artemisa, Casandra e coido lembrar que coa parella que Casandra tiña daquela, que, en realidade, ese home estaba namorado de min e, meses máis tarde, descubrimos que quería saír con Casandra para poderme ver e a ela tela como un pasatempo para só ter sexo. Que desgraciado. Non me estraña en absoluto que a Casandra lle custe confiar no amor, mais tamén penso que agora está desaproveitando unha oportunidade marabillosa para ser feliz con alguén que a quere de verdade e que si pode compartir sinceramente a vida con ela, pero ela saberá. Está moi cambiada. Non a recoñezo na muller que arestora fala de cando en vez con Artemisa. Dáme moita mágoa que a relación entre elas estea tan mal, tan deteriorada. Nunca imaxinei que o feito de vivirmos en Galicia Artemisa e máis eu puidese destruír a relación coa súa irmá. Paréceme moi triste que unha relación poida depender da distancia. Ademais, cústame crer que a Casandra non lle faga feliz saber que a súa irmá está ben comigo, pero parece que a ela só lle importa que a súa irmá non vive preto dela e, por riba, o que me resulta máis decepcionante é que Casandra poida ter envexa da súa propia irmá. Se tanta envexa lle dá a nosa relación, por que ela non coida a que pode ter co meu curmán? Non entendo ren, de verdade que non entendo ren. A min dáme igual que ela non me queira como a quero eu. Eu quero moito a Casandra. Aprézoa moitísimo porque representou moito para min en moitos momentos duros da miña vida, porque foi o meu único apoio cando non tiña a ninguén, porque ela tamén atopou en min, en moitas ocasións, esa persoa coa que falar e desafogarse; mais iso parece quedar agora moi lonxe; pero dicía que me daba igual que ela non me queira como a quero eu. O que máis me amola é que trate mal á súa irmá, que non a respecte, que sexa quen de dicirlle cousas tan duras como que vai quedar soa cando eu perda definitivamente a razón, cando se dea de conta de que eu nunca poderei estar ben e máis cousas que sei que lle dixo, pero non as quero saber. Eu estou adoitada a que me rexeiten. Fixérono moitas veces ao longo da miña vida, pero o que non entendo é que unha irmá poida rexeitar á súa propia irmá simplemente porque decidise ser feliz lonxe do lugar no que ela se atopa. Non o entendo.

Falo disto porque me preocupa moito que Casandra e máis Artemisa estean así, pois noto que Artemisa está moi tristeiriña por mor deste tema. Non me parece lóxico e sei que Artemisa está a sufrir por isto. Gustaríame axudala dalgunha maneira, pero non sei que facer xa. Tentei falar con Casandra en máis dunha ocasión, pero o único que me devolve son respostas distantes que parecen provir de alguén sen sentimentos. Está fría, moi afastada de nós, coma se non nos coñecese, como se fósemos más persoas.

Ela sabe que eu non estou ben, que, hai un mes, sufrín unha recaída; pero parece que non lle importe ou, máis ben, que lle dea rabia. Pensei, durante uns días, que o que lle ocorría era que estaba preocupada por min e que esa xenreira nacía da impotencia que lle daba saber que a miña doenza volvera alzar a súa voz; pero, co tempo, entendín que a súa rabia non tiña nada que ver con eses pensamentos. A súa rabia vai máis alá, vén de máis alá. É coma se me desprezase por estar doente. Sei que, incluso, me chegou a insultar con palabras duras. Non fai falla que Artemisa mo conte. Seino porque o podo imaxinar e poucas veces equivoqueime. Fíxoo noutras ocasións cando eu estaba ben, cando nin tan sequera tiña ataques de ansiedade. Por que non o vai facer agora? Agora si ten motivos para dicir que estou tola, que nunca me curarei, que a súa irmá está compartindo a súa vida cunha muller enferma que xamais estará sa... Por que non lle vai dicir agora á súa irmá que está botando a súa vida ao lixo compartíndoa con alguén que está tolo?

Non sei se Casandra terá razón cando afirma que eu nunca estarei ben e que, co paso do tempo, a miña doenza irá empeorando; pero si teño que recoñecer que non estou nada ben, que me sinto ao bordo dun cantil en cuxo fondo ruxe un mar embravecido. Síntome perdida e estraña, abaneada por unhas emocións que me levan dun lado ao outro sen descanso. Síntome perdida nun mar de ondas entolecidas e non sei onde atopar a rocha á que me poida teimar para non afundirme. Fago grandes esforzos para que Artemisa non me vexa tan mal, para facerlle crer que estou cada vez mellor. Fágoo porque sei que está moi desacougada por min, porque ela precisa confiar en que cada vez estarei mellor; pero non sei se iso é certo. A ansiedade sempre está aí agardándome, síntoa latexar no meu peito, apertándome o corazón. Teño que respirar profundamente para que se desfaga esa presión que me afoga, pero téñoo que facer sen que ninguén me vexa. Non quero que ninguén me pregunte se estou ben. Se o fan, póñome peor axiña, como se esa pregunta alimentase a ansiedade. Non sei por que a miña ialma reacciona desa maneira. É coma se non a puidese controlar e seica estar doente sexa iso; non poder controlar a túa mente ou o teu corpo, dependendo de onde se aloxe a doenza. Seica estar doente sexa perder o control dunha gran parte de ti. Habería de aceptar que non me pertenzo totalmente, pero como se acepta algo así nun mundo no que, decotío, temos que domear o que somos, pensar no que somos en cada momento?

Non é a ansiedade o único que me descontrola, senón outras cousas que non sei como contar. Están a ocorrerme cousas estrañísimas que non sei como interpretar. Son cousas que parecen situarse entre a realidade e a maxia, máis ben pertencen á dimensión da maxia. O que sei é que non nacen do meu maxín. Son reais, porque eu as sinto moito máis reais que outras cousas que me ocorren e que despois a miña mente interpreta como lle peta.

Non podo dicir cal me ocorreu primeiro ou despois. Mesmo me parece que todas me ocorreron simultaneamente porque a min me parece que case non hai tempo que as separe. Na cafetaría, onte, chamaron á porta dúas veces antes das sete. Non foron petos tranquilos. Foron insistentes, fortes, coma se alguén estivese fuxindo dalgún perigo e quixese refuxiarse na cafetaría. Ao principio, cando os ouvín por primeira vez, non reaccionei. Quedei abraiada coa vasoira na man, intentando adiviñar quen podería chamar así a esas horas. Non era día de reparto e ademais os repartidores chaman ao timbre. Cando petaron por segunda vez, con máis forza que antes, coma se quen petaba pensase que eu non ouvira os primeiros petos, entón si fun correndo á porta mesmo pensando que podería ser Artemisa quen me buscaba con tanta urxencia. Na cafetaría hai dúas portas: a principal, que é a porta pola que entran os clientes, e a porta traseira, que é máis grande cá principal e é por onde entran os repartidores. Os petos soaban na porta traseira. Cando a abrín, a rúa estaba baleira e xustamente volveran soar os petos antes de que eu abrise. Non había ren. Só a escuridade e o frescor da mañá, a humidade, o silencio. Nada máis.

E xusto entón volvín ouvir os petos, pero, esta vez, na porta principal, que está feita de cristal e ferro. Os petos soaban no cristal. O primeiro que pensei foi que, se alguén petaba desa maneira, podería crebar o cristal. Pechei a porta traseira e corrín á principal, pensando que me trabucara coa porta na que ouvira os petos. Tralo cristal, vin unha sombra que desapareceu xusto cando abrín a porta.

Sentín ganas de chorar. Era a primeira vez que me ocorría algo así. Nunca me pasara antes. Se era unha ialma que quería chamar a miña atención, non entendía por que o meu sentido non mo dicía. Nunca se me presentara unha pantasma sen que eu o sentise. Tiña que ser unha chanza de mal gusto de alguén que se quería mofar de min, pero quen me querería facer algo así?

Tentei esquecer o que ocorrera e seguir traballando, pero a miña mente, decotío, enchíase das imaxes do que me pasara. Lembrar continuamente o que me sucedera pola mañá me deixaba ausente, ida, distraída. Custábame entender o que me pedían os clientes. Artemisa preguntoume, en milleiros de ocasións, que me pasaba, se estaba ben. Eu contestáballe que só estaba un pouco cansa, nada máis, pero sei que non a podo enganar tan facilmente.

Ademais estanme a ocorrer outras cousas menos concretas e máis estrañas aínda. Non sei por que me está a pasar isto. Penso que, seica, o soño que tiven o xoves á noite espertou algo en min, lembranzas moi antigas que agora están aparecendo diante miña, enchendo a miña mente toda, facéndome perder a noción do meu redor ata que alguén me arrinca desa realidade na que de súpeto me sinto pechada. Pódeme ocorrer en calquera momento, calquera cousa me pode levar ao recordo dun momento moi lonxano da miña existencia. E sempre son momentos horríbeis que me estarrecen, que me fan sentir un medo incontrolábel. Sinto na realidade as emocións e as sensacións que experimentaba nos momentos que me enchen a mente. É coma se alguén estivese a controlar os meus pensamentos e os transformase en recordos antigos que nin sei a que vida pertencen. Sei que pertencen a algunha das miñas vidas pasadas, pero tamén me pregunto se iso que vexo, sinto, ouzo e experimento é real ou é a miña imaxinación a que está a inventar todo iso. Mais paréceme demasiado real para que só proveña da miña imaxinación.

Non sei como explicar todo o que vin. A primeira vez que me ocorreu isto, estaba traballando na cafetaría con Artemisa. Ela estaba na barra cobrando e eu estaba atendendo a un cliente. Cando sen querer o mirei aos ollos, algo espertou por dentro de min. O meu redor comezou a se esvaecer e mudou ata converterse nunha cela escura, húmida e chea de lixo. Sentín que tiña as mans atadas e que alguén estaba de pé ao meu lado esixíndome a berros que confesase. Non sei canto durou a visión, pero a min paréceme que durou anos. Experimentei o feroz medo que me enchía a ialma, sentín moita dor de súpeto e entón entendín que esa persoa que estaba xunta min estaba a me golpear cunha corda chea de agullas enormes. Era un home moi forte que tiña unha voz moi grave e arrepiante. Ouvín que me pedía a berros, en castelán: “¡confiesa, bruja!”. O que máis me abraiou foi que eu, malia estar totalmente estarrecida, non lle deixaba de dicir en galego: “non quero, non quero!”. A miña resposta enfurecía cada vez máis ao mao home e berraba máis forte: “¡que confieses, maldita bruja, amante del Demonio”!. Eu pechaba máis o meu acento con cada nova resposta que lle daba, repetindo todo o tempo: “non quero, non quero, non quero!”. O home, xa perdendo a paciencia, exclamou: “¡y habla en castellano, bruja!”

O medo, a dor que sentía e a angustia medraban imparábeis por dentro de min. O home golpeábame cada vez con máis forza e eu notaba o sangue esvarando polas miñas costas. Estaba tendida nun chan de pedra fría e húmida que inzaba a podremia. Choraba e xemía de dor, pero non confesaría xamais. O home non me deixaba de facer preguntas que eu nunca contestaría:

                 ¡Confiesa quién te acompañaba a los aquelarres! Sabemos que ibas con otra mujer. ¡Dinos quién era o te mataremos!

                 Pois matádeme, non me importa —dixen eu co meu acento pechado das montañas de Ourense, o meu acento que el non podía entender.

Sentinme fráxil, a piques de perder o equilibrio. Notei que alguén me collía dos brazos e me axudaba a sentar nunha cadeira. Ouvín voces, ouvín o meu nome nunha voz amábel que contrastaba moitísimo coa que me berraba nesa visión que se convertera na miña realidade.

Era Artemisa quen me chamaba. Notei que estaba nerviosa e que lle custaba moito falar con acougo. A min custábame tamén entender o que pasara. Deime de conta axiña de que estabamos no baño e ela tiña auga nas mans para mollarme o pescozo e a fronte. Sentíame moi mareada, coma se estivese subida nunha nora, e tiña ganas de trousar. Custábame respirar e, segundo me dixo Artemisa despois, estaba completamente pálida.

Cando Artemisa se dou de conta de que eu voltara, preguntoume como me sentía, pero eu non lle podía contestar porque tiña un feroz nó na gorxa e non podía falar. Volveu a ansiedade e o medo, pero esta vez sabía que a ansiedade non ma provocara o meu redor nin ningún motivo do noso presente, senón o meu pasado. O medo proviña do que acababa de vivir. Acababa de vivir un momento moi antigo que me descontrolara totalmente.

Tardei moito en acougarme. Artemisa contoume que me desmaiara, que empezaron a tremerme as mans e que despois eu caera ao chan, pero non estaba inconsciente. Artemisa creu que simplemente me mareara, pero, evidentemente, fora algo moito máis grave. Non obstante, non llo contei. Díxenlle que si, que me mareara, que me encontraba moi mal, pero que axiña me recuperaría.

Cando me sentín mellor, seguín traballando, mais non estiven tranquila en ningún momento. Decotío tiña medo a que me volvese ocorrer o mesmo. Tenteime fixar continuamente no meu redor para que a noción do que ocorría non desaparecese. Conseguino, máis ou menos, durante unhas horas, pero, cando chegou o momento de xantar, volveume ocorrer algo que me custa comprender. Cando me dispuña a comer, de súpeto, na comida comecei a ver imaxes estrañas de vermes, de bechos percorrendo a ensalada que ía xantar. Vin sangue no prato, vin vermes, pareceume que a leituga, os tomates e os cogombros estaban podres. Mesmo puiden ulir o noxento cheiro que desprendían eses alimentos de repente incomestíbeis.

Artemisa deuse de conta axiña de que algo me ocorría. Cando me preguntou se estaba ben, eu só lle puiden contestar erguéndome rapidamente da cadeira e indo ao baño para trousar. E dende onte á mañá non puiden comer ren. Cando tento comer algo, a comida vira nunha imaxe horríbel de vermes e máis bechos percorréndoa e o cheiro que irradia é tan... tan imposíbel de aturar que axiña o meu estómago tamén se revira e non podo loitar contra as ganas de vomitar.

E as visións volven cando menos as agardo, cando parece que xa me recuperei da que acabo de ter. Vinme en situacións que máis ben parecen pesadelos. Sentinme perseguida por unha morea de persoas que só me querían matar. Notei o lume envolvéndome, notei como ardía a miña pel, como me desfacía, como se me ía o alento. Seica morrer queimada en tantas ocasións provocase que lle collese medo ao lume que destrúe os bosques, a terra.

E hoxe, que é festa, síntome tan débil, tan esvaecida... Só quero estar pechada na casa, protexida de calquera ollar, da comida, de todo o que me poida lanzar a esas visións que tanto dano me fan.

E sempre o meu corpo e a miña ialma reaccionan da mesma maneira. Maréome moito e quedo como inconsciente, lonxe e, asemade, na mesma realidade porque non estou desmaiada, simplemente lonxe, noutro tempo. Artemisa está moi desacougada por min. Díxenlle que precisaba descansar, pero non me cre. E entendo que non me crea. Sabe que me ocorre algo moito máis grave.

Hoxe falarei con ela. Se non o fixen antes, foi porque pensei que isto pasaría, que só me sucedería unha ou dúas veces, pero non está a ser así para nada. As visións que vexo na comida non desaparecen e necesito comer, pero non podo. Non podo comer se vexo e noto vermes e sangue na comida. Menos mal que si podo beber auga e infusións... pero non podo comer. Díxenlle a Artemisa que me encontro mal do estómago, pero hoxe tereille que dicir a verdade.

E esta noite tiven un soño, de novo, tan real... Estaba nun bosque procurando froitos para comer. O solpor morría xa nos brazos da noite. E o silencio que me rodeaba crebouse de súpeto. Unha morea de voces berraban ao mesmo tempo e a tremente escuridade que brilaba entre as pólas das árbores encheuse dunha imaxe que me paralizou.

Un gran número de persoas estaban a lle guindar pedras enormes a unha manada de lobos que se achegaban á aldea na que vivirían esas persoas. Eu corrín cara eles sen pensalo e, cando estiven preto dos lobos, pedín con acougo que os deixasen de atacar. Houbo persoas que me miraron estarrecidas e outras con curiosidade, pero todas deixaron de guindar pedras. Os lobos tamén quedaron quedos, inmóbeis. Eu funme achegando aos lobos sen sentir medo, sen pensar sequera. Cando estiven xunta eles, entón sentei no chan e agardei a que todos eles me prestasen atención.

Aquilo non tardou en ocorrer. Os lobos achegáronse a min e comezaron a ulirme con curiosidade. As persoas que os atacaban para escorrentalos tamén estaban paralizadas, coma min, mirándome con terror. Houbo alguén que me preguntou que facía, se estaba tola; pero eu ignoreinos a todos. Só existían os lobos para min.

Os lobos ulíanme, coñecíanme a través do seu olfacto. Namentres, eu fiquei detida, cos ollos medio pechados. Notei que o lobo que estaba na miña dereita se deitaba ao meu carón. Eu acariñeille a cabeza con coidado e tenrura namentres os demais lobos tamén se deitaban ao meu redor. Quedei rodeada por todos eles, afundidos todos nun silencio que nin tan sequera o vento se atrevía a romper.

                 Podedes marchar. Xa non voltarán á aldea —díxenlles ás persoas que non deixaran de mirarme en ningún momento—. Todo está ben, de verdade.

Sabía que aquela acción me desvelaría ante todos, pero non me importaba. Sei que non me coñecía ninguén, que vivía nunha pequena cabana no medio do bosque, lonxe da civilización, só acompañada polas árbores e mailos animais. Vivía tranquila, pero sempre tristeiriña, sentíndome rexeitada, sabendo que me rexeitarían se trataba de vivir coas demais persoas. Fuxira había uns anos da cidade onde habitaba porque a miña vida e a da persoa que máis quería no mundo estaban en perigo e prefería afastarme eu antes de que a ela lle puidese ocorrer algo terríbel. Sabía que, se ficaba onde viviamos, ela tamén podía morrer. Mais ela visitábame moitísimo, ás agochadas de todas as persoas que a coñecían. Cando viña, traíame roupa nova, comida... Vestía cos traxes que ela me traía. Eran vestidos sinxelos e cómodos que tamén abrigaban moito. Traíame zapatos que soportaban as pedras e a choiva; mais sobre todo traíame amor, moito amor, dozura, fidelidade, comprensión e calor. Cando ela non estaba, eu sempre tiña frío, pero non me atrevía a acender lume no bosque nin na miña casa porque o temía, temía o lume sen saber por que.

Os lobos estaban tan acougados que me daba medo moverme por se os espertaba. Podíaos acariñar sen sentir medo, notando que as miñas caricias os relaxaban cada vez máis. O tempo esvaeceuse namentres eu os acariñaba e a noite caeu enriba nosa, case sen avisar. Cando souben que todos durmían, entón erguinme do chan e, tras despedirme deles con agarimo, voltei á miña casa.

E entón espertei sentindo unha sensación de paz profunda, pero tamén unha tristura que aínda non me puiden tirar de enriba. Non sei por que me está a pasar isto. Non entendo ren. Gustaríame que alguén me axudase a descubrir todos os momentos das miñas vidas pasadas. Seica, se descubrise todos os segredos que garda o meu destino, todo desaparecería. Talvez o vencello que me mantén unida a Galicia exista porque teño que descubrir o que vivín no pasado. Non sei que finalidade ten todo isto, pero estouno pasando bastante mal e non quero estar así. Quero vivir tranquila. Hoxe, á tardiña, falarei con Artemisa e pedireille axuda. Non podo levar isto soa. Non podo. Pensaba que si podería, pero non é certo. Pensaba que pasaría, pero todo está a empeorar co tempo. Eu só quero estar ben. Non me importa ter ansiedade nin días horríbeis nos que só desexo desaparecer, pero isto non, por favor. Síntome a piques de perder a razón. Vexo sombras en todas partes. Paréceme que me observan dende todos os recunchos. Os soños, as visións, a comida... que está a me pasar? E todo é tan real, tan real... que mesmo me custa distinguir onde comeza e remata o que vivo de verdade.

Ademais, estou segura de cousas das que non podo escribir porque sei que tampouco están seguras as verbas que escribo. Poden lelas. Seino, pero eu vouno descubrir como sexa. Sei que nada é casual... como dixen a última vez que escribín, que todo está vencellado, que hai algo que está a ocorrer sen que ninguén o saiba... pero non podo falar disto agora e moito menos eiquí.

Teño moito por contar, moitos momentos que enlazar. Sei que todas as visións que me enchen a mente dese xeito tan inesperado e incomprensíbel pertencen a anacos do meu pasado; un pasado que non podo lembrar enteiramente, que nunca puiden coñecer ben.

O que máis medo me pon é saber que esas visións me poden invadir toda Cando menos o espero. Sei que vén algunha delas porque, de súpeto, empeza a custarme máis entender o que ocorre ao meu redor. As imaxes que forman a miña contorna comezan a esvaecerse e entón desaparecen porque as imaxes desa nova visión as substitúen. Non podo fuxir delas, por moito que o intente.

Sei que a visión que me domea Cando tento comer ten a súa orixe nun deses momentos que a miña memoria confundida lembrou Sen que ninguén llo pedise. Onte á tarde, estando na miña casa, volvín experimentar ese medo que sentín hai séculos. Vinme, de repente, pechada noutra cela na que había outro home desapiadado que trataba de alimentarme con comida podre. Eu non quería comer, pero el obrigábame a facelo, coma se inxerir esa comida chea de vermes e de sangue fose un castigo máis. Non podo describir o noxo que sinto cada vez que lembro como notaba na miña boca o corpo dos vermes, o sabor dese sangue… Sei que ese sangue era meu. Estaba chea de feridas. Tiña feridas nos brazos que non deixaban de sangrar, tiña feridas nas costas e nas pernas e, ademais, doíame moitísimo o ventre, coma se alguén me tivese perforado o meu interior cun coitelo. Non sei como acababa a miña vida Nesa existencia, pero tampouco sei se o quero saber, ao menos polo momento. Estou saturada con tantos recordos, con tantas sensacións antigas, con tantas emocións estarrecedoras. Non sei se o poderei aturar por máis tempo.

E esta tarde falarei con Artemisa. Dáme moitísimo medo facelo. Sei que ela se vai desacougar moitísimo por min cando lle explique todo o que me está a pasar e é moi posíbel que non me crea, que pense que todo isto que estou a vivir non é máis que produto da miña doenza. Entendería que pensase iso, pero doeríame moitísimo que o fixese.

Traducción:
 

Miércoles, 1 de mayo de 2019

El año pasado, estaba de viaje en Galicia con Artemisa, Casandra y creo recordar que con la pareja que Casandra tenía entonces, que, en realidad, ese hombre estaba enamorado de mí y, meses más tarde, descubrimos que quería salir con Casandra para poder verme y a ella tenerla como un pasatiempo para sólo tener sexo. Qué desgraciado. No me extraña en absoluto que a Casandra le cueste confiar en el amor, mas también pienso que ahora está desaprovechando una oportunidad maravillosa para ser feliz con alguien que la quiere de verdad y que sí puede compartir sinceramente la vida con ella, pero ella sabrá. Está muy cambiada. No la reconozco en la mujer que actualmente habla de vez en cuando con Artemisa. Me da mucha pena que la relación entre ellas esté tan mal, tan deteriorada. Nunca imaginé que el hecho de vivir en Galicia Artemisa y yo pudiese destruir la relación con su hermana. Me parece muy triste que una relación pueda depender de la distancia. Además, me cuesta creer que a Casandra no le haga feliz saber que su hermana está bien conmigo, pero parece que a ella sólo le importa que su hermana no vive cerca de ella y, encima, lo que me resulta más decepcionante es que Casandra pueda tener envidia de su propia hermana. Si tanta envidia le da nuestra relación, ¿por qué ella no cuida la que puede tener con mi primo? No entiendo nada, de verdad que no entiendo nada. A mí me da igual que ella no me quiera como la quiero yo. Yo quiero mucho a Casandra. La aprecio muchísimo porque representó mucho para mí en muchos momentos duros de mi vida, porque fue mi único apoyo cuando no tenía a nadie, porque ella también encontró en mí, en muchas ocasiones, esa persona con la que hablar y desahogarse; mas eso parece quedar ahora muy lejos; pero decía que me daba igual que ella no me quiera como la quiero yo. Lo que más me fastidia es que trate mal a su hermana, que no la respete, que sea capaz de decirle cosas tan duras como que se va a quedar sola cuando yo pierda definitivamente la razón, cuando se dé cuenta de que yo nunca podré estar bien y más cosas que sé que le ha dicho, pero no quiero saberlas. Yo estoy acostumbrada a que me rechacen. Lo hicieron muchas veces a lo largo de mi vida, pero lo que no entiendo es que una hermana pueda rechazar a su propia hermana simplemente porque decidiese ser feliz lejos del lugar donde ella se encuentra. No lo entiendo.

Hablo de esto porque me preocupa mucho que Casandra y Artemisa estén así, pues noto que Artemisa está muy tristiña por culpa de este tema. No me parece lógico y sé que Artemisa está sufriendo por esto. Me gustaría ayudarla de alguna manera, pero no sé qué hacer ya. Intenté hablar con Casandra en más de una ocasión, pero lo único que me devuelve son respuestas distantes que parecen provenir de alguien sin sentimientos. Está fría, muy alejada de nosotras, como si no nos conociese, como si fuésemos malas personas.

Ella sabe que yo no estoy bien, que, hace un mes, sufrí una recaída; pero parece que no le importe o, más bien, que le dé rabia. Pensé, durante unos días, que lo que le ocurría era que estaba preocupada por mí y que esa rabia nacía de la impotencia que le daba saber que mi enfermedad había vuelto a alzar su voz; pero, con el tiempo, entendí que su rabia no tenía nada que ver con esos pensamientos. Su rabia va más allá, viene de más allá. Es como si me despreciase por estar enferma. Sé que, incluso, llegó a insultarme con palabras duras. No hace falta que Artemisa me lo cuente. Lo sé porque puedo imaginarlo y pocas veces me he equivocado. Lo hizo en otras ocasiones cuando yo estaba bien, cuando ni tan siquiera tenía ataques de ansiedad. ¿Por qué no va a hacerlo ahora? Ahora sí tiene motivos para decir que estoy loca, que nunca me curaré, que su hermana está compartiendo su vida con una mujer enferma que jamás estará sana... ¿Por qué no va a decirle ahora a su hermana que está tirando su vida a la basura compartiéndola con alguien que está loco?

No sé si Casandra tendrá razón cuando afirma que yo nunca estaré bien y que, con el paso del tiempo, mi enfermedad irá empeorando; pero sí tengo que reconocer que no estoy nada bien, que me siento al borde de un acantilado en cuyo fondo ruge un mar embravecido. Me siento perdida y extraña, balanceada por unas emociones que me llevan de un lado a otro sin descanso. Me siento perdida en un mar de olas enloquecidas y no sé dónde encontrar la roca a la que me pueda agarrar para no hundirme. Hago grandes esfuerzos para que Artemisa no me vea tan mal, para hacerle creer que estoy cada vez mejor. Lo hago porque sé que está muy desasosegada por mí, porque ella necesita confiar en que cada vez estaré mejor; pero no sé si eso es cierto. La ansiedad siempre está ahí esperándome, la siento latir en mi pecho, apretándome el corazón. Tengo que respirar profundamente para que se deshaga esa presión que me ahoga, pero tengo que hacerlo sin que nadie me vea. No quiero que nadie me pregunte si estoy bien. Si lo hacen, me pongo peor enseguida, como si esa pregunta alimentase la ansiedad. No sé por qué mi alma reacciona de esa manera. Es como si no pudiese controlarla y quizás estar enferma sea eso; no poder controlar tu mente o tu cuerpo, dependiendo de dónde se aloje la enfermedad. Tal vez estar enferma sea perder una gran parte de ti. Habría de aceptar que no me pertenezco totalmente, pero ¿cómo se acepta algo así en un mundo en el que, continuamente, tenemos que dominar lo que somos, pensar en lo que somos en cada momento?

No es la ansiedad lo único que me descontrola, sino otras cosas que no sé cómo contar. Están ocurriéndome cosas extrañísimas que no sé cómo interpretar. Son cosas que parecen situarse entre la realidad y la magia, más bien pertenecen a la dimensión de la magia. Lo que sé es que no nacen de mi imaginación. Son reales, porque yo las siento mucho más reales que otras cosas que me ocurren y que después mi mente interpreta como le da la gana.

No puedo decir cuál me ocurrió primero o después. Incluso me parece que todas me ocurrieron simultáneamente porque a mí me parece que casi no hay tiempo que las separe. En la cafetería, ayer, llamaron a la puerta dos veces antes de las siete. No fueron golpes tranquilos. Fueron insistentes, fuertes, como si alguien estuviese huyendo de algún peligro y quisiese refugiarse en la cafetería. Al principio, cuando los oí por primera vez, no reaccioné. Me quedé sorprendida con la escoba en la mano, intentando adivinar quién podría llamar así a esas horas. No era día de reparto y además los repartidores llaman al timbre. Cuando llamaron por segunda vez, con más fuerza que antes, como si quien llamaba pensase que yo no había oído los primeros golpes, entonces sí fui corriendo a la puerta incluso pensando que podría ser Artemisa quien me buscaba con tanta urgencia. En la cafetería hay dos puertas: la principal, que es la puerta por la que entran los clientes, y la puerta trasera, que es más grande que la principal y es por donde entran los repartidores. Los golpes sonaban en la puerta trasera. Cuando la abrí, la calle estaba vacía y justamente habían vuelto a sonar los golpes antes de que yo abriese. No había nada. Sólo la oscuridad y el frescor de la mañana, la humedad, el silencio. Nada más.

Y justo entonces volví a oír los golpes, pero, esta vez, en la puerta principal, que está hecha de cristal y hierro. Los golpes sonaban en el cristal. Lo primero que pensé fue que, si alguien llamaba de esa manera, podría romper el cristal. Cerré la puerta trasera y corrí a la principal, creyendo que me había equivocado con la puerta en la que había oído los golpes. Tras el cristal, vi una sombra que desapareció justo cuando abrí la puerta.

Sentí ganas de llorar. Era la primera vez que me ocurría algo así. Nunca me había pasado antes. Si era un alma que quería llamar mi atención, no entendía por qué mi sentido no me lo decía. Nunca se me había presentado un fantasma sin que yo lo sintiese. Tenía que ser una broma de mal gusto de alguien que quería burlarse de mí, pero ¿quién querría hacerme algo así?

Intenté olvidar lo que había ocurrido y seguí trabajando, pero mi mente, continuamente, se llenaba de las imágenes de lo que me había pasado. Recordar continuamente lo que me había sucedido por la mañana me dejaba ausente, ida, distraída. Me costaba entender lo que me pedían los clientes. Artemisa me preguntó, en millones de ocasiones, qué me pasaba, si estaba bien. Yo le contestaba que sólo estaba un poco cansada, nada más, pero sé que no puedo engañarla tan fácilmente.

Además están ocurriéndome otras cosas menos concretas y más extrañas aún. No sé por qué está pasándome esto. Pienso que, tal vez, el sueño que tuve el jueves por la noche despertó algo en mí, recuerdos muy antiguos que ahora están apareciendo ante mí, llenando mi mente toda, haciéndome perder la noción de mi alrededor hasta que alguien me arranca de esa realidad en la que de súbito me siento encerrada. Puede ocurrirme en cualquier momento, cualquier cosa puede llevarme al recuerdo de un momento muy lejano de mi existencia. Y siempre son momentos horribles que me aterran, que me hacen sentir un miedo incontrolable. Siento en la realidad las emociones y las sensaciones que experimentaba en los momentos que me llenan la mente. Es como si alguien estuviese controlando mis pensamientos y los transformase en recuerdos antiguos que ni sé a qué vida pertenecen. Sé que pertenecen a alguna de mis vidas pasadas, pero también me pregunto si eso que veo, siento, oigo y experimento es real o es mi imaginación la que está inventando todo eso. Mas me parece demasiado real para que sólo provenga de mi imaginación.

No sé cómo explicar todo lo que he visto. La primera vez que me ocurrió esto, estaba trabajando en la cafetería con Artemisa. Ella estaba en la barra cobrando y yo estaba atendiendo a un cliente. Cuando sin querer lo miré a los ojos, algo despertó por dentro de mí. Mi alrededor comenzó a desvanecerse y cambió hasta convertirse en una celda oscura, húmeda y llena de basura. Sentí que tenía las manos atadas y que alguien estaba de pie a mi lado exigiéndome a gritos que confesase. No sé cuánto duró la visión, pero a mí me parece que duró años. Experimenté el feroz miedo que me llenaba el alma, sentí mucho dolor de súbito y entonces entendí que esa persona que estaba junto a mí estaba golpeándome con una cuerda llena de agujas enormes. Era un hombre muy fuerte que tenía una voz muy grave y escalofriante. Oí que me pedía a gritos, en castellano: “¡confiesa, bruja!” Lo que más me asombró fue que yo, a pesar de estar totalmente aterrada, no dejaba de decirle en gallego: “non quero, non quero!” Mi respuesta enfurecía cada vez más al mal hombre y gritaba más fuerte: “¡que confieses, maldita bruja, amante del Demonio!” Yo cerraba más mi acento con cada nueva respuesta que le daba, repitiendo todo el tiempo: “non quero, non quero, non quero!” El hombre, ya perdiendo la paciencia, exclamó: “¡y habla en castellano, bruja!”

El miedo, el dolor que sentía y la angustia crecían imparables por dentro de mí. El hombre me golpeaba cada vez con más fuerza y yo notaba la sangre resbalándome por la espalda. Estaba tendida en un suelo de piedra fría y húmeda que apestaba a podredumbre. Lloraba y gemía de dolor, pero no confesaría jamás. El hombre no dejaba de hacerme preguntas que yo nunca contestaría.

     ¡Confiesa quién te acompañaba a los aquelarres! Sabemos que ibas con otra mujer. ¡Dinos quién era o te mataremos!

     Pois matádeme, non me importa —dije yo con mi acento cerrado de las montañas de Ourense; mi acento que él no podía entender.

Me sentí frágil, a punto de perder el equilibrio. Noté que alguien me cogía de los brazos y me ayudaba a sentarme en una silla. Oí voces, oí mi nombre en una voz amable que contrastaba muchísimo con la que me gritaba en esa visión que se había convertido en mi realidad.

Era Artemisa quien me llamaba. Noté que estaba nerviosa y que le costaba mucho hablar con sosiego. A mí me costaba también entender lo que me había pasado. Me di cuenta enseguida de que estábamos en el baño y ella tenía agua en las manos para mojarme el cuello y la frente. Me sentía muy mareada, como si estuviese subida en una noria, y tenía ganas de vomitar. Me costaba respirar y, según me dijo Artemisa después, estaba completamente pálida.

Cuando Artemisa se dio cuenta de que yo había vuelto, me preguntó cómo me sentía, pero yo no podía contestarle porque tenía un feroz nudo en la garganta y no podía hablar. Volvió la ansiedad y el miedo, pero esta vez sabía que la ansiedad no me la había provocado mi alrededor ni ningún motivo de nuestro presente, sino mi pasado. El miedo provenía de lo que acababa de vivir. Acababa de vivir un momento muy antiguo que me había descontrolado totalmente.

Tardé mucho en sosegarme. Artemisa me contó que me había desmayado, que habían empezado a temblarme las manos y que después yo había caído al suelo, pero no estaba inconsciente. Artemisa creyó que simplemente me había mareado, pero, evidentemente, había sido algo mucho más grave. No obstante, no se lo conté. Le dije que sí, que me había mareado, que me encontraba muy mal, pero que enseguida me recuperaría.

Cuando me sentí mejor, seguí trabajando, mas no estuve tranquila en ningún momento. Continuamente tenía miedo a que volviese a ocurrirme lo mismo. Intenté fijarme continuamente en mi alrededor para que la noción de lo que ocurría no desapareciese. Lo conseguí, más o menos, durante unas horas, pero, cuando llegó el momento de comer, volvió a ocurrirme algo que me cuesta comprender. Cuando me disponía a comer, de súbito, en la comida comencé a ver imágenes extrañas de gusanos, de bichos recorriendo la ensalada que iba a comer. Vi sangre en el plato, vi gusanos, me pareció que la lechuga, los tomates y los pepinos estaban podridos. Incluso pude oler el asqueroso olor que desprendían esos alimentos de repente incomestibles.

Artemisa se dio cuenta enseguida de que algo me ocurría. Cuando me preguntó si estaba bien, yo sólo pude contestarle levantándome rápidamente de la silla y yendo al baño para vomitar. Y desde ayer por la mañana no he podido comer nada. Cuando intento comer algo, la comida deviene en una imagen horrible de gusanos y más bichos recorriéndola y el olor que irradia es tan... tan imposible de soportar que enseguida el estómago también se me revuelve y no puedo luchar contra las ganas de vomitar.

Y las visiones vuelven cuando menos las espero, cuando parece que ya me he recuperado de la que acabo de tener. Me vi en situaciones que más bien parecen pesadillas. Me sentí perseguida por una cantidad de personas que sólo querían matarme. Noté el fuego envolviéndome, noté cómo me ardía la piel, cómo me deshacía, cómo se me iba el aliento. Quizás morir quemada en tantas ocasiones ha provocado que le cogiese miedo al fuego que destruye los bosques, la tierra.

Y hoy, que es fiesta, me siento tan débil, tan desvanecida... Sólo quiero estar encerrada en casa, protegida de cualquier mirada, de la comida, de todo lo que pueda lanzarme a esas visiones que tanto daño me hacen.

Y siempre mi cuerpo y mi alma reaccionan de la misma manera. Me mareo mucho y me quedo como inconsciente y, a la vez, en la misma realidad porque no estoy desmayada, simplemente lejos, en otro tiempo. Artemisa está muy desasosegada por mí. Le he dicho que precisaba descansar, pero no me cree. Y entiendo que no me crea. Sabe que me ocurre algo mucho más grave.

Hoy hablaré con ella. Si no lo hice antes, fue porque pensé que esto pasaría, que sólo me sucedería una o dos veces, pero no está siendo así para nada. Las visiones que veo en la comida no desaparecen y necesito comer, pero no puedo. No puedo comer si veo y noto gusanos y sangre en la comida. Menos mal que sí puedo beber agua e infusiones... pero no puedo comer. Le he dicho a Artemisa que me encuentro mal del estómago, pero hoy tendré que decirle la verdad.

Y esta noche he tenido un sueño, de nuevo, tan real... Estaba en un bosque buscando frutos para comer. El atardecer moría ya en los brazos de la noche. Y el silencio que me rodeaba se quebró de súbito. Un montón de voces gritaban al mismo tiempo y la trémula oscuridad que brillaba entre las ramas de los árboles se llenó de una imagen que me paralizó.

Un gran número de personas estaba lanzándole piedras enormes a una manada de lobos que se acercaban a la aldea en la que vivirían esas personas. Yo corrí hacia ellos sin pensarlo y, cuando estuve cerca de los lobos, pedí con sosiego que dejasen de atacarlos. Hubo personas que me miraron aterradas y otras con curiosidad, pero todas dejaron de tirar piedras. Los lobos también se quedaron quietos, inmóviles. Yo fui acercándome a los lobos sin sentir miedo, sin pensar siquiera. Cuando estuve junto a ellos, entonces me senté en el suelo y esperé a que todos ellos me prestasen atención.

Aquello no tardó en ocurrir. Los lobos se acercaron a mí y comenzaron a olerme con curiosidad. Las personas que los atacaban para asustarlos también estaban paralizadas, como yo, mirándome con terror. Hubo alguien que me preguntó qué hacía, si estaba loca; pero yo los ignoré a todos. Sólo existían los lobos para mí.

Los lobos me olían, me conocían a través de su olfato. Mientras, yo permanecí detenida, con los ojos entornados. Noté que el lobo que estaba en mi derecha se acostaba a mi lado. Yo le acaricié la cabeza con cuidado y ternura mientras los demás lobos también se tumbaban a mi alrededor. Quedé rodeada por todos ellos, hundidos todos en un silencio que ni tan siquiera el viento se atrevía a romper.

     Podéis marcharos. Ya no volverán a la aldea —les dije a las personas que no habían dejado de mirarme en ningún momento—. Todo está bien, de verdad.

Sabía que aquella acción me desvelaría ante todos, pero no me importaba. Sé que no me conocía nadie, que vivía en una pequeña cabaña en medio del bosque, lejos de la civilización, sólo acompañada por los árboles y los animales. Vivía tranquila, pero siempre tristiña, sintiéndome rechazada, sabiendo que me rechazarían si trataba de vivir con las demás personas. Había huido hacía unos años de la ciudad donde habitaba porque mi vida y la de la persona que más quería en el mundo estaban en peligro y prefería alejarme yo antes de que a ella pudiese ocurrirle algo terrible. Sabía que, si permanecía donde vivíamos, ella también podía morir. Mas ella me visitaba muchísimo, a escondidas de todas las personas que la conocían. Cuando venía, me traía ropa nueva, comida... Me vestía con los trajes que ella me traía. Eran vestidos sencillos y cómodos que también abrigaban mucho. Me traía zapatos que soportaban las piedras y la lluvia; mas sobre todo me traía amor, mucho amor, dulzura, fidelidad, comprensión y calor. Cuando ella no estaba, yo siempre tenía frío, pero no me atrevía a encender fuego en el bosque ni en mi casa porque lo temía, temía el fuego sin saber por qué.

Los lobos estaban tan calmados que me daba miedo moverme por si los despertaba. Podía acariciarlos sin sentir miedo, notando que mis caricias los relajaban cada vez más. El tiempo se desvaneció mientras yo los acariciaba y la noche cayó sobre nosotros, casi sin avisar. Cuando supe que todos dormían, entonces me levanté del suelo y, tras despedirme de ellos con cariño, volví a mi casa.

Y entonces desperté sintiendo una sensación de paz profunda, pero también una tristeza que todavía no he podido quitarme de encima. No sé por qué está pasándome esto. No entiendo nada. Me gustaría que alguien me ayudase a descubrir todos los momentos de mis vidas pasadas. Quizás, si descubriese todos los secretos que guarda mi destino, todo desaparecería. Tal vez el vínculo que me mantiene unida a Galicia exista porque tengo que descubrir lo que viví en el pasado. No sé qué finalidad tiene todo esto, pero estoy pasándolo bastante mal y no quiero estar así. Quiero vivir tranquila. Hoy, por la tardiña, hablaré con Artemisa y le pediré ayuda. No puedo llevar esto sola. No puedo. Pensaba que sí podría, pero no es cierto. Pensaba que pasaría, pero todo está empeorando con el tiempo. Yo sólo quiero estar bien. No me importa tener ansiedad ni días horribles en los que sólo deseo desaparecer, pero esto no, por favor. Me siento a punto de perder la razón. Veo sombras en todas partes. Me parece que me observan desde todos los rincones. Los sueños, las visiones, la comida... ¿Qué está pasándome? Y todo es tan real, tan real... que incluso me cuesta distinguir dónde comienza y acaba lo que vivo de verdad.

Además, estoy segura de cosas de las que no puedo escribir porque sé que tampoco están seguras las palabras que escribo. Pueden leerlas. Lo sé, pero yo voy a descubrirlo como sea. Sé que nada es casual... como dije la última vez que escribí, que todo está relacionado, que hay algo que está ocurriendo sin que nadie lo sepa... pero no puedo hablar de esto ahora y mucho menos aquí.

Tengo mucho por contar, muchos momentos que enlazar. Sé que todas las visiones que me llenan la mente de ese modo tan inesperado e incomprensible pertenecen a pedazos de mi pasado; un pasado que no puedo recordar enteramente, que nunca pude conocer bien.

Lo que más miedo me da es saber que todas esas visiones pueden invadirme toda cuando menos lo espero. Sé que viene alguna de ellas porque, de súbito, empieza a costarme más entender lo que ocurre a mi alrededor. Las imágenes que forman mi alrededor comienzan a desvanecerse y entonces desaparecen porque las imágenes de esa nueva visión las sustituyen. No puedo huir de ellas, por mucho que lo intente.

Sé que la visión que me domina cuando intento comer tiene su origen en uno de esos momentos que mi memoria confundida recordó sin que nadie se lo pidiese. Ayer por la tarde, estando en mi casa, volví a experimentar ese miedo que sentí hace siglos. Me vi, de repente, encerrada en otra celda en la que había otro hombre despiadado que intentaba alimentarme con comida podrida. Yo no quería comer, pero él me obligaba a hacerlo, como si ingerir esa comida llena de gusanos y de sangre fuese un castigo más. No puedo describir el asco que siento cada vez que recuerdo cómo notaba en mi boca el cuerpo de los gusanos, el sabor de esa sangre... Sé que esa sangre era mía. Estaba llena de heridas. Tenía heridas en los brazos que no dejaban de sangrar, tenía heridas en la espalda y en las piernas y, además, me dolía muchísimo el vientre, como si alguien hubiese perforado mi interior con un cuchillo. No sé cómo acababa mi vida en esa existencia, pero tampoco sé si lo quiero saber, al menos por el momento. Estoy saturada con tantos recuerdos, con tantas sensaciones antiguas, con tantas emociones aterradoras. No sé si podré soportarlo por más tiempo.

Y esta tarde hablaré con Artemisa. Me da muchísimo miedo hacerlo. Sé que ella va a desasosegarse muchísimo por mí cuando le explique todo lo que está pasándome y es muy posible que no me crea, que piense que todo esto que estoy viviendo no es más que producto de mi enfermedad. Entendería que pensase eso, pero me dolería muchísimo que lo hiciese.

2 comentarios:

  1. Madre mía, menudas pesadillas/visiones.Lo peor de todo es que le hacen perder la cabeza, se desmaya, se marea, pierde la noción de la realidad, no come,...no es cualquier tontería. Debe hablar cuanto antes con Artemisa y juntas averiguar que le ocurre y como solucionarlo. Son visiones horribles. La que le obligan a comer comida podrida con sangre, otra quemada, otra perseguida, defendiendo a los lobos, oculta en el bosque...son vidas pasadas y por alguna razón extraña, las está recordando. Por una razón inteligente no las recordamos, quizás para protegernos de nosotros mismos, para no enloquecer, y esto que le está pasando a ella se salta todas las leyes establecidas y naturales. Todo empezó con la pesadilla con Lúa, ¿tendrá ella algo que ver? ¿A dónde le lleva todo esto? Por otro lado, también está su enfermedad, ¿será un síntoma de que empeora? ¿Estará recayendo otra vez? Sea lo que sea, es preocupante. Si no come, enfermará seguro. A ver si Artemisa le puede ayudar.

    Por otra parte, tenemos esos golpes que escuchó en la tienda, antes de abrir. Da miedo, ¿quién sería? ¿Alguien le intenta prevenir de algo? ¿Están jugando con ella? ¿La quieren asustar? A mi me daría miedo y creo que no abriría la puerta por nada del mundo. A todo esto hay que sumarle lo que está ocurriendo con Casandra. A Agnes le duele todo esto. Dice no afectarle que no la quiera (aunque creo que le duele), que ella la sigue queriendo, pero que trate tan mal a su hermana no lo entiende. Se está convirtiendo en una villana, ¡no la entiendo! Casandra no era así, aunque es verdad que tenía brotes raros en los que se metía con Agnes sin venir a cuento. Algo le pasa, no está bien de la cabeza.

    Ha sido un capítulo muy sobrenatural, extremadamente perturbador y yo diría que desesperante. ¿Es que Agnes nunca podrá ser feliz? A pesar de estar en Galicia, está fatal y las cosas parece que van de mal en peor...a ver que ocurre ahora, pero está muy interesante. Me está encantando, Ntoch!

    ResponderEliminar
  2. Quizá porque son parte tan habitual de nuestra vida no reparamos en lo extraña que resulta la existencia de hermanos, porque no dejan de ser una versión alternativa de otra persona, un hermano es otro yo, aunque tenga otra edad, otro sexo, otra vida... es distinto, sí, pero precisamente por eso es perturbador, porque muestra cómo es posible una cosa y la contraria, y que existan a la vez. Casandra es, en cierto modo, una versión alterada de Artemisa, tal vez por eso se habla tanto de los cuñados, y suele haber muchos problemas con ellos, porque son la parte salvaje y no dominada de la pareja. Por eso también suele desaparecer la relación con los cuñados si se disuelve la pareja, como si los cuñados fueran parte de la pareja, que sería decir que vemos una unidad entre los hermanos, sin concederles del todo a cada uno la entidad de seres totalmente separados e independientes.

    Agnes está mal, se reconoce alterada, en lo que ella llama una de sus recaídas, y necesita el apoyo de Artemisa. La escena de las llamadas inexplicables a las puertas del bar, y las regresiones inquisitoriales son muy perturbadoras ¿estarán relacionadas? ¿Por qué piensa en eso ahora? Decía un músico gallego, ya mayor, que tuvo un accidente de coche con su grupo, cuando eran jovencitos, y ahora, cuando tiene ya nietos, piensa a menudo si no habría muerto en el accidente, o quedado en coma, y en realidad está en el infierno o en el hospital y todo desde entonces es una ensoñación enfermiza. Agnes se comporta a veces como si estuviese aún en el hospital, siento que se ahoga, que nada le hace sentirse bien, como si estuviese maldita. El hombre es un lobo para el hombre, Agnes siempre tuvo a todo el mundo en contra, lo cual es especialmente irónico cuando los mismos lobos no son, en cambio, ningún problema para ella.

    Pero está a punto de perderse en ese dédalo de recuerdos, ideas, sensaciones, ensoñaciones, pasados que no son suyos y vidas no vividas, miedos, pesadillas... nos decimos cuerdos pero sabemos que de la locura nos separa solo un soplo, igual que la vida y la muerte juegan a perseguirse a nuestro alrededor, y nuestra barca cabecea y amaga hundirse mientras tratamos de mantenernos a flote. ¿Podrá Artemisa anclar a Agnes? ¿Cómo y por cuánto tiempo? Ojalá sí lo consiga, pronto lo sabré.

    Una enorme y ensoñadora lectura que retomo con todas las ganas del mundo.

    ResponderEliminar