Mércores, 18 de decembro de 2019
Estamos vivindo unhas semanas terríbeis
no tocante ao clima. Chove moitísimo dende hai meses. Case que non temos días
de tregua e vai un vento fortísimo que me pon un medo horríbel. Zoa tan forte
que nin podemos camiñar pola rúa. Lúa está a me levar no coche ao choio practicamente
todas as mañás porque, polo xeral, chove a cachón e, se vou camiñando, chego
totalmente enchoupada á cafetaría. Iso xa me ocorreu moitísimas veces. Non me
importa que chova. Mesmo amo a choiva. O que me estarrece é o vento; ese vento
que bota árbores ao chan, que arrinca tellados, que nos empurra se tentamos
camiñar pola rúa... Teño a sensación de que a Ourense a está a atacar unha
forza incontrolábel que a quere destruír. Sei que os temporais son normais
eiquí, moi habituais; pero é que ultimamente estamos a sufrir moitísimos
temporais en moi pouco tempo. Había moito tempo que non vía algo así. Hoxe, cando
chegamos dos ensaios, estaba a cidade chea de cousas, o chan estaba alfombrado
por pólas de árbores, arrincadas sen piedade dos seus troncos, de lixo, de
follas, de papeis, e o vento arrastraba calquera cousa sen importarlle o que
pesase. A choiva caía con desesperación do ceo, coma se a natureza quixese
chorar desconsoladamente por algunha desgraza. Chamei á miña nai e díxome que
na aldeíña o Miño rebordara e que no bosque caeran moitas árbores. Que medo.
Por sorte, a nosa casa está ben, pero non se pode saír á rúa porque a choiva
fixo ríos que baixan sen control polas rúas inclinadas. Este ambiente tan
perigoso, de natureza descontrolada e enfadada, ponme os pelos de punta. Sei
que non consigo ren desacougándome tanto, pero non o podo evitar. Por sorte,
nós vivimos na parte alta de Ourense e o Miño quédanos lonxe, pero sinto
arrepíos cando vexo como baixa o río, sen control, con tanta forza, facendo
todo ese ruído que nunca fai. É arrepiante e, aínda que me guste a choiva,
devezo por ver brillar o sol, devezo por poder saír á rúa sen ter que estar
pendente de se levo paraugas ou non, desexo camiñar con normalidade pola rúa
sen sentir que a choiva me molla ata os ósos... Chegará ese día cedo e o medo
que teño tamén é que ese desexo que sinto faga que veñan meses de seca, que iso
é moito peor; pero estes temporais, estas treboadas, este vento e esta choiva
están a facer moito dano. Non son choivas sas.
Tamén quero falar doutras treboadas que
non deixan pegada no mundo, nin na rúa, nin en ningures; unhas treboadas
silandeiras que arrasan con esas cousiñas inmateriais que son tan importantes.
Levo días sentindo que algo non vai ben na vida de Artemisa. Casandra non me
chama dende hai ben semanas e non consigo dar con elas. Sei que Artemisa non
quere saber nada máis de min. Hai case un mes, pediume polo whatsapp que
falásemos por teléfono porque me quería dicir unha cousiña. Respondín á chamada
co corazón encollido. Cando me chamou, estaba soa na casa porque Lúa fora dar
un paseo con Laila aproveitando que deixara de chover por uns momentos.
Artemisa chamoume porque se quería despedir de min. Quería seguir vivindo coma
se eu non existise, pero non quería desaparecer sen dicirme adeus. Eu quedei
abraiadísima cando ouvín as súas verbas, pero tamén a entendía. Comprendía
perfectamente que ela se quixese afastar de min. Intuía que non o estaba a
pasar nada ben e que só se podería sentir mellor sen non falabamos. Entendíao
e, emporiso, non lle insistín en que o pensase mellor. Díxenlle que respectaba
a súa decisión e que, se algunha vez se sentía quen de volver falar comigo e
non só iso, senón tamén de formar parte da miña vida sen sentir dor, alí estaba
eu para recibila, que sempre estaría aí para o que precisase. Ela díxome que,
polo momento, non era capaz de falar comigo porque lle doía que amase a Lúa,
pero que tiña a esperanza de que algún día puidese facelo.
Eu entendino todo perfectamente, pero
non puiden evitar sentir moita mágoa. Cando colguei, tiña ganas de chorar. O
que me poñía tristeiriña non era perder a Artemisa no meu presente, senón
separarme dunha persoa coa que compartira moitísimas cousas. Non era a Artemisa
do presente a que botaría en falla, pois ela mudara moito nos últimos meses que
viviu eiquí comigo, senón a Artemisa que coñecín cando comezamos a estar
xuntas, a compartirmos a vida. Esa Artemisa nunca máis voltaría e, aínda que
voltase, eu non podería volver con ela, pois amo a Lúa cunha forza que me
descontrola e faime ser tan distinta... Eu tampouco son a mesma persoa que
comezara a compartir a vida con Artemisa hai xa tantos anos. Son outra muller
moi distinta, chea de vida e de optimismo, cos seus momentos de tristura, pero
sobre todo son unha muller chea de forza, de enerxía... e non podo nin quero
voltar ao que fun. Artemisa tamén mudou moito... mais eu sei que non foi
unicamente o amor que sinto e sentín sempre por Lúa o que lle fixo mudar. Hai
algunha razón máis que mudou a súa preciosa maneira de ser, que a amargou por
dentro e que lixou con xenreira e rancor o seu fermoso interior. Dende que
mantivemos esa conversación que en realidade foi a nosa despedida, sentín que algo
vai moi mal na súa vida.
Aquela tarde na que se despediu de min,
sentín e intuín que nas súas verbas había unha realidade que ela me agochaba.
Notaba que a súa voz estaba chea de silencios. Cando falaba, a súa voz soaba
tan profundamente enchoupada de tristura, de desalento... Sentín un arrepío
cando me dei de conta de que, por moito que ela tentase falar con acougo, a súa
voz estaba tan apagada. Había unha enerxía moi escura no seu interior. Souben
que non se sentía tristeiriña só porque non estivese comigo, senón por outro motivo
que a superaba, que lle facía moito máis dano. Dende que falei con ela aquela
tarde, non deixei de presentir que algo está a lle ocorrer e que ninguén fala
comigo porque non queren que o descubra. Onte confirmáronseme esas intuicións.
Pregunteille a Casandra polo Whatsapp se estaban ben e só me dixo que o martes
nos veriamos. Casandra é moi sincera e o feito de que non me conteste ás
preguntas que fago me desacouga moitísimo.
Esta mañá, cheguei á cafetaría sentindo
que algo me avisaba de que a Artemisa estaba a lle ocorrer algo horríbel. A
única maneira de saber se aquilo era certo era preguntándolles aos Arcanos se
Artemisa está ben. Malia non amala xa nin estar namorada dela, sígoa apreciando
moito por todo o que vivimos, por como nos quixemos e polas cousas que
compartimos. Desexo que estea ben, que a vida lle vaia ben, que sexa feliz e
que poida atopar o seu posto no mundo, o seu fogar, o benestar preciso que a
axude a amar a vida como sempre a amou.
Os Arcanos reveláronme unha realidade
terríbel. Antes de botar as cartas, concentreime moitísimo en contactar con
esas forzas que sempre responderon ás miñas invocacións. Sentín latexar en min ese
don que me vén de tan lonxe, herdanza da miña nai, da miña avoa, da nai da miña
avoa... Sentín que non estaba soa, que o cuarto no que estaba se enchía dunha
enerxía moi poderosa que me falaba a través das dimensións. Achábame na
cafetaría, eran as seis e media da mañá, e sentinme moito máis esperta que
nunca ao notar por dentro de min ese poder tan antergo. Había moito tempo que
non atendía a ese don tan máxico que teño, pero non importaba, nunca importa,
porque sempre está aí agardando a que o precise. Non me atrevía a empregar o
meu don porque, a última vez que me falara, estiven moi mal, reveloume cousiñas
que me impresionaron moito e dábame medo seguir en contacto con esas forzas que
me traían lembranzas tan antigas, doutras épocas lonxanas; pero esta mañá si
que o precisaba. Quedei abraiada cando notei que ese don falaba máis forte que
nunca, respondéndome, conectándome con esas enerxías, eses seres, esas
realidades que tanto me podían axudar a saber o que necesitaba saber.
Sentín un arreguizo percorréndome o
corpo todo cando interpretei o significado das cartas que saíran. Ademais,
podía notar como os Arcanos me falaban silandeiramente non só a través das
cartas, senón tamén a través da conexión que nos unía, que unía a miña ialma
con esas forzas máxicas. É unha sensación que non se pode explicar con verbas,
que só está feita de sentimentos, de emocións, de sensacións; unha sensación
feita de moitas sensacións que falan empregando unha linguaxe que non está
creada con verbas. É algo da ialma, non da mente, e, emporiso, non se pode
transcribir nin expresar verbalmente.
Quedei tan abraiada que non souben que
facer. Poñíame medo seguir dándolles a volta ás cartas que aínda me fallaban
por interpretar, pero tíñao que facer para obter a mensaxe toda do que eles me
querían dicir, a mensaxe enteira, as solucións, como podía axudar a Artemisa
dende tan lonxe... Sentín que o estómago se me facía pequeno, pequeno, que me
custaba respirar, que un frío horríbel me xeaba as mans, a ialma.
Segundo os Arcanos, Artemisa estaba moi
pretiño da morte. Artemisa está moi, moi doente, moito, tanto que nin tan
sequera poden contar os días que lle restan para a fin. Iso foi o que eles me dixeron.
Non, aquilo non podía ser verdade. Notei que comezaba a tremer, que non daba
domeado os meus sentimentos, pero tentei manter a calma porque, neses momentos,
é preciso estarmos quedas, tranquilas, ignorando os nosos potentes sentimentos
para podermos interpretar ben a mensaxe que nos chega dende esa dimensión á que
só uns poucos podemos acceder. As únicas cartas positivas que saíran dicíanme
que eu a podía axudar empregando a miña maxia, os meus dons; que non era
preciso que estivese ao seu carón para axudala a transitar por ese camiño
horríbel, cheo de doenza, de malestar, de morte.
Artemisa só viviría se eu a axudaba.
Aquilo era demasiado grande para aceptalo. Souben que a súa doenza se acougaría
coa miña axuda, non só cos tratamentos que lle estaban a aplicar; eses que
tanto dano lle están a facer. Eu podíaa axudar doutra maneira moito máis
máxica, pero tiña que ser forte, non me tiña que deixar vencer polo profundo
desalento que lle enche a ialma a ela. Souben tantas cousas e todas asemade...
Custábame distinguir entre os meus pensamentos e as mensaxes que os Arcanos me
entregaban. Souben que Artemisa está completamente afundida, que non atopa
motivos para loitar contra a doenza que a está a atacar, que se está deixando
vencer... e iso dóeme moitísimo. Dóeme porque ela tiña moitos proxectos de
vida, tiña moitas esperanzas... Non podo aturar que unha persoa que aprecio
tanto estea tan mal, tan desanimadiña, sen ganas de vivir, cando vivir é o
único que podemos facer nesta existencia, poder vivir, e ter esperanzas sobre todo,
por riba de todo. Eu tamén estiven moi doente e sei perfectamente que é non
querer vivir, desexar que todo desapareza. Emporiso, agora que estou ben, dou
as grazas coa miña ialma toda por ter outra oportunidade para vivir, para ser
eu mesma, para ser feliz, para loitar polos meus soños; a meirande parte dos cales
xa se me cumpriron, xa se fixeron realidade, e non hai nada máis bonito e
máxico que sentir que os teus soños xa non son soños nin ilusións, senón a máis
fermosa realidade.
Non obstante, eu sei que aínda de todo
curada non estou. Hai momentos nos que noto que o meu ánimo treme e calquera
cousa me pode asustar moito, pero loito por manterme estábel e a felicidade que
enche a miña vida arestora é tan poderosa que consegue afastar de min calquera
ameaza que me estarreza.
As cartas que ficaban agochadas
reveláronme, ao final, cando me atrevín a darlles a volta, que eu podía axudar
a Artemisa enviándolle enerxía positiva, enviándolle luz, saúde, a través de
rituais que eu sabía facer moi ben. Había moitísimo tempo que non celebraba
ningún ritual. Comenteille a Lúa o que ocorrera esta mañá coas cartas e ela
animoume a facerlle caso ao que os Arcanos me dixeran. Hai pouquiño rematei de
celebrar un ritual moi bonito e poderoso. Había moito tempo que non sentía
tanta maxia enchéndome a ialma toda, o meu corpo todo. Namentres celebraba o
ritual, sentíame aboiar nunha nube, coma se non houbese chan, e todo ficou
lonxe de min durante todos eses momentos.
Agora síntome estraña, cunha mestura de
enerxía e sentimentos no meu interior que me confunde. Sinto, penso, sinto
moito e penso tanto que sinto que me vai estopar a cachola, pero síntome
realizada, feliz, tranquila, malia pasar tanta tensión esta tarde e estar
pasándoa por mor do vento, deste potente e destrutivo temporal; mais Lúa
transmíteme tanta calma co seu amor, co seu agarimo... Sei que non abonda con
celebrar un só ritual para enviarlle enerxía bonita e luz a Artemisa. Seica
teña que dedicarlle máis de media hora todos os días para podela axudar. Non me
importa facelo. Ela impórtame e Lúa tamén me anima a que a axude como poida.
Sei que Artemisa non quere que eu saiba que ela está doente. Pensa que manterme
lonxe dela é mellor que permitir que eu coñeza a súa realidade e a poida
axudar, pero non sei se algunha vez saberá que eu a estou axudando así, deste
xeito tan máxico. Non a podo axudar doutra maneira porque ela non quere que eu
saiba como está.
Síntome tristeiriña por ela, pero tamén
esperanzada. Seica sinta eu toda a esperanza que ela non sente e talvez sexa
abondo para axudala.
Vou tentar falar de cousiñas máis
alegres. Vivo tan intensamente os meus días que practicamente non me resta
tempo nin para lembrar de escribir. Emporiso, levo tanto tempo sen escribir,
porque non teño tempo para facelo, non porque non queira, porque ganas de
facelo non me fallan. Escribiría en todas partes o feliz que son, o ben que me
sinto, o chea de fermosura e maxia que teño a ialma. Son tan feliz que non o
sei sentir. Son tan feliz que non me molesta a tristura, que non me asusta
chorar, que son quen de me enfrontar aos problemas con ánimo e esperanza. A
alegría que sinto decotío faime ser consciente das cousiñas boas que ten cada
momento e cada feito e podo procurar a mellor solución para todo. Estou
positiva, optimista, feliz, contenta, risoña... e o mellor de todo é que comparto
a miña felicidade con Lúa. Aínda que me saiba mal recoñecelo, Lúa é o amor da
miña vida. Si, a Artemisa quíxena moitísimo, pero a Lúa quíxena antes. Lúa foi
o meu primeiro amor e, como di unha cantiga moi famosa en Galiza: “os amoriños
primeiros son moi malos de olvidare”. A ela nunca a esquecín, nunca. Sempre
pensei nela, sempre desexei reencontrarme con ela, sempre desexei volver
realidade todos os nosos soños... e estar lonxe dela tíñame desesperanzada.
Pensar que nunca máis a volvería ver desesperábame tanto que non o podía
aturar. Afíxenme á idea de que nunca poderiamos estar xuntas, emporiso tentei
ser feliz coa vida que tiña perante miña. Namorei de Artemisa case sen crelo,
incapaz de aceptar que a amaba a ela tamén; pero agora ese amor xa quedou moi
lonxe. Queda en min o agarimo que lle teño porque iso nunca poderá mudar. Por
Lúa sinto un amor que me fai sentir como unha adolescente, que me entolece, que
me tira a razón dun xeito delicioso. Non sei explicar con verbas o unidas que
estamos porque me parece que ningunha linguaxe podería expresar algo tan grande
e máxico. É unha conexión profunda, fermosa e moi máxica que nos permite
falarnos aínda que non esteamos xuntas. Eu podo saber se Lúa está ben ou mal
malia non falar con ela. Se non está ben, algo me avisa diso e, despois, cando
lle pregunto se lle ocorreu algo, ela confírmame o que eu sentira. Este amor,
esta conexión tan bonita, revélanos o que a outra pensa só mirándonos aos
ollos; enche de verbas os silencios que mantemos... É algo tan grande, tan
fermoso, tan cálido... Sei que quero pasar a miña vida toda ao seu lado, como
sempre desexei, como levo desexando dende que era cativa, dende que souben que
estaba profundamente namorada dela. Lúa complétame, compleméntame, faime sentir
chea. Non sería quen de vivir sen ela. Sei que ela sente exactamente o mesmo ca
min porque mo amosa sempre, en todo momento, pero sobre todo cando nos amamos,
cando nos deixamos levar pola paixón máis intensa; esa que tanto nos entolece.
Eses momentos danme tanta vida... Cando estamos tan unidas, tan xuntas, tan
intimamente xuntas, o mundo desaparece, só existe ela para min, e só desexo
entolecerme entre os seus brazos todas as veces posíbeis. Gústame tanto perder o
control de min mesma entre os seus brazos e compartir con ela o pracer máis
intenso... É algo que tampouco sei explicar. Nunca gocei tanto destas cousiñas
como gozo agora con Lúa, como tamén o fixen o ano pasado, cando estivemos
xuntas. Ela faime perder a noción de todo e desinhíbeme tanto que non penso ren
cando estou con ela, non penso o que digo, nin como a bico, a abrazo ou a
acariño... Só me deixo levar polo que sinto, por esas infindas ganas de facer
que goce, de entolecela, de compartilo todo con ela, todo, todo o que son.
Perdemos tanto a noción do tempo cando nos amamos que, cando voltamos á
realidade, sempre quedamos abraiadísimas ao dármonos de conta de que pasaron
tantas horas.
Tamén gozamos doutras cousiñas, como a
música. Nunca compartín a música con ninguén como a comparto con ela. Con Lúa,
Iauga gañou moitísimo porque Lúa toca o piano e moitos instrumentos máis.
Pasamos longas horiñas na nosa casa, ela tocando o piano e eu, seguíndoa coa
voz, cantando con ela. Gústanos tanto vivir eses momentos que, cando o facemos,
cremos que nada máis existe. Son momentos moi fermosos que nos enchen a ialma
dunha beleza infinda que nos fai sentir tan felices, que nos fai sentir que
voamos, voamos no noso fermoso mundo cheo de amor, de luz, de vida.
Tamén cociñamos xuntas. Con Artemisa
nunca compartía a cociña porque a Artemisa non lle gustaba nada que alguén
cociñase xunta ela. Prefería cociñar ela soa porque dicía que se aclaraba máis
coas cousas e que lle saía todo moito mellor. Emporiso, nunca compartiamos algo
tan bonito como o cociñar. Con Lúa, no canto, cociño moito e cada vez aprendo a
facer máis cousiñas. Estou conseguindo que Lúa coma menos carne cada vez. Ela
si comía carne, pero, dende que está comigo, di que o quere deixar de facer.
Non a estou influíndo, senón axudando. Tamén facemos tortas e doces que nunca
fixera antes.
Este Nadal, Casandra vai vir con
Gabriel a Ourense e pasarán as festas na aldeíña. Que ganas teño de vivir eses
días. Eu non creo no Nadal como o fan a meirande parte das persoas, pero
gústanme moitísimo estas datas. Gústanme dende que era cativa porque me parecen
moi bonitas, moi máxicas. Son días cheos de amor, de luces, dun espírito que
fai esquecer por uns intres as rivalidades... Sei que non é todo tan idílico e
precioso como penso, pero para min si que o é. amais, será o primeiro Nadal que
vivirei con Lúa. Ela nunca veu á aldeíña no Nadal, cando a neve o cubría todo,
cando todo estaba tan bonito... Ela sempre pasou o Nadal en Ourense, na cidade,
cos seus pais. A miña nai tamén está moi contenta de que Lúa e máis eu esteamos
xuntas. Díxome este venres que Artemisa lle parecía moi boa muller e que lle
gustaba como persoa, pero que intuía que non podía estar moito tempo comigo
porque non se atopaba de todo a gusto nesta vida e que así non se pode estar
con ninguén. Mesmo a miña nai me dixo que intuía que Artemisa non entendía o
que eu sinto pola miña terra e alguén que comparta a vida comigo ha de entender
iso á perfección. A miña nai non mo dixo, pero eu sei que ela prefire que eu
estea con Lúa. Nótase que o pensa por como me pregunta cousas, polo interese
que amosa cando lle contamos algo, polo feliz e ditosa que é cando imos xuntas
á aldeíña... Amais, é algo que eu sei sen que mo teña que dicir. Seino porque
coa miña nai teño unha conexión moi forte e fermosa.
Botaría séculos falando de como son os
nosos días, pero non teño tempo para seguir escribindo. Hei de axudar a Lúa a
facer a cea. Hai pouquiño que chegamos do ensaio e sempre que ensaiamos quedo
cunha sensación tan bonita... As nosas cancións cada vez soan máis fermosas.
Lúa sabe tocar tantos instrumentos que fai que cada peza soe inmellorábel.
Estamos ensaiando porque o día de Nadal faremos un concerto en Ourense, nun
centro cívico no que traballa Antíia; unha
dass comppoñenntes de Iauga.
E iso é todo por hoxe.
Traducción:
Miércoles, 18 de diciembre de 2019:
Estamos
viviendo unas semanas terribles con respecto al clima. Llueve muchísimo desde
hace meses. Casi no tenemos días de tregua y hace un viento fortísimo que me da
un miedo horrible. Sopla tan fuerte que ni podemos caminar por la calle. Lúa
está llevándome en coche al trabajo prácticamente todas las mañanas porque, por
lo general, llueve a cántaros y, si voy caminando, llego totalmente empapada a
la cafetería. Eso ya me ha ocurrido muchísimas veces. No me importa que llueva.
Incluso amo la lluvia. Lo que me aterra es el viento; ese viento que tira árboles
al suelo, que arranca tejados, que nos empuja si intentamos caminar por la
calle... Tengo la sensación de que a Ourense está atacándola una fuerza
incontrolable que quiere destruirla. Sé que los temporales son normales aquí,
muy habituales; pero es que últimamente estamos sufriendo muchísimos temporales
en muy poco tiempo. Hacía mucho tiempo que no veía algo así. Hoy, cuando
llegamos de los ensayos, estaba la ciudad llena de cosas, el suelo estaba
alfombrado por ramas de árboles, arrancadas sin piedad de sus troncos, de
basura, de hojas, de papeles, y el viento arrastraba cualquier cosa sin
importarle lo que pesase. La lluvia caía con desesperación del cielo, como si
la naturaleza quisiese llorar desconsoladamente por alguna desgracia. Llamé a
mi madre y me dijo que en la aldeíña el Miño se había desbordado y que en el
bosque se habían caído muchos árboles. Qué miedo. Por suerte, nuestra casa está
bien, pero no se puede salir a la calle porque la lluvia hizo ríos que bajan
sin control por las calles inclinadas. Este ambiente tan peligroso, de
naturaleza descontrolada y enfadada, me pone los pelos de punta. Sé que no
consigo nada desasosegándome tanto, pero no puedo evitarlo. Por suerte,
nosotras vivimos en la parte alta de Ourense y el Miño nos queda lejos, pero
siento escalofríos cuando veo cómo baja el río, sin control, con tanta fuerza,
haciendo todo ese ruido que nunca hace. Es escalofriante y, aunque me guste la
lluvia, ansío ver brillar el suelo, ansío salir a la calle sin tener que estar
pendiente de si llevo paraguas o no, deseo caminar con normalidad por la vida
sin sentir que la lluvia me moja hasta los huesos... Llegará ese día pronto y
el miedo que tengo también es que ese deseo que siento haga que vengan meses de
sequía, que eso es mucho peor; pero estos temporales, estas tormentas, este
viento y esta lluvia están haciendo mucho daño. No son lluvias sanas.
También
quiero hablar de otras tormentas que no dejan huella en el mundo, ni en la
calle ni en ninguna parte, unas tormentas silenciosas que arrasan con esas
cosiñas que son tan importantes. Llevo días sintiendo que algo no va bien en la
vida de Artemisa. Casandra no me llama desde hace muchas semanas y no consigo
dar con ellas. Sé que Artemisa no quiere saber nada más de mí. Hace casi un mes,
me pidió por el Whatsapp que hablásemos por teléfono porque quería decirme una
cosiña. Respondí a la llamada Con el corazón encogido. Cuando me llamó, estaba
sola en casa porque Lúa había ido a dar un paseo con Laila aprovechando que
había dejado de llover por unos momentos. Artemisa me llamó porque quería
despedirse de mí. Quería seguir viviendo como si yo no existiese, pero no
quería desaparecer sin decirme adiós. Yo me quedé sorprendidísima cuando oí sus
palabras, pero también la entendía. Comprendía perfectamente que ella quisiese
alejarse de mí. Intuía que no estaba pasándolo nada bien y que sólo podría
sentirse mejor si no hablábamos. Lo entendía y, por eso, no le insistí en que
lo pensase mejor. Le dije que respetaba su decisión y que, si alguna vez se
sentía capaz de volver a hablar conmigo y no sólo eso, sino también de formar
parte de mi vida sin sentir dolor, allí estaba yo para recibirla, que siempre
estaría ahí para lo que necesitase. Ella me dijo que, por el momento, no era capaz
de hablar conmigo porque le dolía que amase a Lúa, pero que tenía la esperanza
de que algún día pudiese hacerlo.
Yo lo entendí
todo perfectamente, pero no pude evitar sentir mucha lástima. Cuando colgué,
tenía ganas de llorar. Lo que me ponía tristiña no era perder a Artemisa en mi
presente, sino separarme de una persona con la que había compartido muchísimas
cosas. No era la Artemisa del presente la que echaría en falta, pues ella había
cambiado mucho en los últimos meses que vivió aquí conmigo, sino a la Artemisa
que conocí cuando comenzamos a estar juntas, a compartir la vida. Esa Artemisa
nunca más volvería y, aunque regresase, yo no podría volver con ella, pues amo
a Lúa con una fuerza que me descontrola y me hace ser tan distinta... Yo
tampoco soy la misma persona que comenzara a compartir la vida con Artemisa
hace ya tantos años. Soy otra mujer muy distinta, llena de vida y de optimismo,
con sus momentos de tristeza, pero sobre todo soy una mujer llena de fuerza, de
energía... y no puedo ni quiero volver a lo que fui. Artemisa también cambió
mucho... mas yo sé que no fue únicamente el amor que siento y sentí siempre por
Lúa lo que le hizo cambiar. Hay alguna razón más que mutó su preciosa manera de
ser, que la amargó por dentro y que manchó con rabia y rencor su hermoso
interior. Desde que mantuvimos esa conversación que en realidad fue nuestra
despedida, sentí que algo va muy mal en su vida.
Aquella tarde
en la que se despidió de mí, sentí e intuí que en sus palabras había una
realidad que ella me escondía. Notaba que su voz estaba llena de silencios.
Cuando hablaba, su voz sonaba tan profundamente empañada de tristeza, de
desaliento... Sentí un escalofrío cuando me di cuenta de que, por mucho que
ella intentase hablar con sosiego, su voz estaba tan apagada. Había una energía
muy oscura en su interior. Supe que no se sentía tristiña sólo porque no estuviese
conmigo, sino por otro motivo que la superaba, que le hacía mucho más daño.
Desde que hablé con ella aquella tarde, no dejé de presentir que algo está ocurriéndole
y que nadie habla conmigo porque no quieren que lo descubra. Ayer se me
confirmaron esas intuiciones. Le pregunté a Casandra por Whatsapp si estaban
bien y sólo me dijo que el martes nos veríamos. Casandra es muy sincera y el
hecho de que no me conteste a las preguntas que hago me desasosiega muchísimo.
Esta mañana,
llegué a la cafetería sintiendo que algo me avisaba de que a Artemisa estaba
ocurriéndole algo horrible. La única manera de saber si aquello era cierto era
preguntándoles a los Arcanos si Artemisa está bien. A pesar de no amarla ni de
estar enamorada de ella, sigo apreciándola mucho por todo lo que vivimos, por
cómo nos quisimos y por las cosas que compartimos. Deseo que esté bien, que la
vida le vaya bien, que sea feliz y que pueda encontrar su puesto en el mundo,
su hogar, el bienestar preciso que la ayude a amar la vida como siempre la amó.
Los Arcanos
me revelaron una realidad terrible. Antes de echar las cartas, me concentré
muchísimo en contactar con esas fuerzas que siempre respondieron a mis
invocaciones. Sentí latir en mí ese don que me viene de tan lejos, herencia de
mi madre, de mi abuela, de la madre de mi abuela... Sentí que no estaba sola,
que el cuarto en el que estaba se llenaba de una energía muy poderosa que me
hablaba a través de las dimensiones. Me hallaba en la cafetería, eran las seis
y media de la mañana, y me sentí mucho más despierta que nunca al notar por
dentro de mí ese poder tan ancestral. Hacía mucho tiempo que no atendía a ese
don tan mágico que tengo, pero no importaba. Nunca importa, porque siempre está
ahí aguardando a que lo necesite. No me atrevía a usar mi don porque, la última
vez que me había hablado, estuve muy mal, me reveló cousiñas que me
impresionaron mucho y me daba miedo seguir en contacto con esas fuerzas que me
traían recuerdos tan antiguos, de otras épocas lejanas; pero esta mañana sí que
lo necesitaba. Me quedé asombrada cuando noté que ese don hablaba más fuerte
que nunca, respondiéndome, conectándome con esas energías, esos seres, esas
realidades que tanto podían ayudarme a saber lo que necesitaba saber.
Sentí un escalofrío
recorriéndome todo el cuerpo cuando interpreté el significado de las cartas que
habían salido. Además, podía notar cómo los Arcanos me hablaban silenciosamente
no sólo a través de las cartas, sino también a través de la conexión que nos
unía, que unía mi alma con esas fuerzas mágicas. Es una sensación que no se
puede explicar con palabras, que sólo está hecha de sentimientos, de emociones,
de sensaciones; una sensación hecha de muchas sensaciones que hablan empleando
un lenguaje que no está creado con palabras. Es algo del alma, no de la mente,
y, por eso, no se puede transcribir ni expresar verbalmente.
Me quedé tan
sorprendida que no supe qué hacer. Me daba miedo seguir dándoles la vuelta a
las cartas que todavía me quedaba interpretar, pero tenía que hacerlo para
obtener todo el mensaje de lo que ellos querían decirme, el mensaje entero, las
soluciones, cómo podía ayudar a Artemisa desde tan lejos... Sentí que el
estómago se me hacía pequeño, pequeño, que me costaba respirar, que un frío
horrible me helaba las manos, el alma.
Según los Arcanos,
Artemisa estaba muy cerquiña de la muerte. Artemisa está muy, muy enferma,
mucho, tanto que ni tan siquiera pueden contar los días que le faltan para el
fin. Eso fue lo que ellos me dijeron. No, aquello no podía ser verdad. Noté que
comenzaba a temblar, que no conseguía dominar mis sentimientos, pero intenté
mantener la calma porque, en esos momentos, es preciso que estemos quietas,
tranquilas, ignorando nuestros potentes sentimientos para poder interpretar
bien el mensaje que nos llega desde esa dimensión a la que sólo unos pocos
podemos acceder. Las únicas cartas positivas que habían salido me decían que yo
podía ayudarla usando mi magia, mis dones; que no era preciso que estuviese a
su lado para ayudarla a transitar por ese camino horrible, lleno de enfermedad,
de malestar, de muerte.
Artemisa sólo
viviría si yo la ayudaba. Aquello era demasiado grande para aceptarlo. Supe que
su enfermedad se calmaría con mi ayuda, no sólo con los tratamientos que
estaban aplicándole, ésos que tanto daño están haciéndole. Yo podía ayudarla de
otra manera mucho más mágica, pero tenía que ser fuerte, no tenía que dejarme
vencer por el profundo desaliento que le llena el alma a ella. Supe tantas
cosas y todas a la vez... Me costaba distinguir entre mis pensamientos y los
mensajes que los Arcanos me entregaban. Supe que Artemisa está completamente
hundida, que no encuentra motivos para luchar contra la enfermedad que está
atacándola, que está dejándose vencer... y eso me duele muchísimo. Me duele
porque ella tenía muchos proyectos de vida, tenía muchas esperanzas... No puedo
soportar que una persona que aprecio tanto esté tan mal, tan desanimadiña, sin
ganas de vivir, cuando vivir es lo único que podemos hacer en esta existencia,
poder vivir, y tener esperanzas sobre todo, por encima de todo. Yo también he
estado muy enferma y sé perfectamente qué es no querer vivir, desear que todo
desaparezca. Por eso, ahora que estoy bien, doy las gracias con toda mi alma
por tener otra oportunidad para vivir, para ser yo misma, para ser feliz, para
luchar por mis sueños; la mayor parte de los cuales ya se me han cumplido, ya
se hicieron realidad, y no hay nada más bonito y mágico que sentir que tus
sueños ya no son sueños ni ilusiones, sino la más hermosa realidad.
No obstante,
yo sé que todavía del todo curada no estoy. Hay momentos en los que noto que mi
ánimo tiembla y cualquier cosa puede asustarme mucho, pero lucho por mantenerme
estable y la felicidad que llena mi vida ahora es tan poderosa que consigue
alejar de mí cualquier amenaza que me aterre.
Las cartas
que permanecían ocultas me revelaron, al final, cuando me atreví a darles la
vuelta, que yo podía ayudar a Artemisa enviándole energía positiva, enviándole luz,
salud, a través de rituales que yo sabía hacer muy bien. Hacía muchísimo tiempo
que no celebraba ningún ritual. Le comenté a Lúa lo que había ocurrido esta
mañana con las cartas y ella me animó a hacerle caso a lo que los Arcanos me
habían dicho. Hace poquiño terminé de celebrar un ritual muy bonito y poderoso.
Hacía mucho tiempo que no sentía tanta magia llenándome toda el alma, todo el
cuerpo. Mientras celebraba el ritual, me sentía flotar en una nube, como si no
hubiese suelo, y todo permaneció lejos de mí durante todos esos momentos.
Ahora me
siento extraña, con una mezcla de energía y sentimientos en mi interior que me
confunde. Siento, pienso, siento mucho y pienso tanto que siento que me va a
estallar la cabeza, pero me siento realizada, feliz, tranquila, pese a pasar
tanta tensión esta tarde y estar pasándola por causa del viento, de este
potente y destructivo temporal. Mas Lúa me transmite tanta calma con su amor,
con su cariño... Sé que no basta con celebrar un sólo ritual para enviarle
energía bonita y luz a Artemisa. Quizás tenga que dedicarle más de media hora todos
los días para poder ayudarla. No me importa hacerlo. Ella me importa y Lúa
también me anima a que la ayude como pueda. Sé que Artemisa no quiere que yo
sepa que ella está enferma. Piensa que mantenerme lejos de ella es mejor que
permitir que yo conozca su realidad y pueda ayudarla, pero no sé si alguna vez
sabrá que yo estoy ayudándola así, de este modo tan mágico. No puedo ayudarla
de otra manera porque ella no quiere que yo sepa cómo está.
Me siento
tristiña por ella, pero también esperanzada. Tal vez sienta yo toda la
esperanza que ella no siente y quizás sea suficiente para ayudarla.
Voy a
intentar hablar de cosiñas más alegres. Vivo tan intensamente mis días que
prácticamente no me queda tiempo ni para acordarme de escribir. Por eso, llevo
tanto tiempo sin escribir, porque no tengo tiempo para hacerlo, no porque no
quiera, porque ganas de hacerlo no me faltan. Escribiría en todas partes lo
feliz que soy, lo bien que me siento, lo llena de hermosura y magia que tengo
el alma. Soy tan feliz que no sé sentirlo. Soy tan feliz que no me molesta la
tristeza, que no me asusta llorar, que soy capaz de enfrentarme a los problemas
con ánimo y esperanza. La alegría que siento continuamente me hace ser
consciente de las cosiñas buenas que tiene cada momento y cada hecho y puedo
buscar la mejor solución para todo. Estoy positiva, optimista, feliz, contenta,
sonriente... y lo mejor de todo es que comparto mi felicidad con Lúa. Aunque me
sepa mal reconocerlo, Lúa es el amor de mi vida. Sí, a Artemisa la quise
muchísimo, pero a Lúa la quise antes. Lúa fue mi primer amor y, como dice una cantiga
muy famosa en Galicia: “os amoriños primeiros son moi malos de olvidare”. A
ella nunca la olvidé, nunca. Siempre pensé en ella, siempre deseé reencontrarme
con ella, siempre deseé volver realidad todos nuestros sueños... y estar lejos
de ella me tenía desesperanzada. Pensar que nunca más volvería a verla me
desesperaba tanto que no podía soportarlo. Me hice a la idea de que nunca
podríamos estar juntas, por eso intenté ser feliz con la vida que tenía ante
mí. Me enamoré de Artemisa casi sin creerlo, incapaz de aceptar que la amaba a
ella también, pero ahora ese amor ya queda muy lejos. Queda en mí el cariño que
le tengo porque eso nunca podrá cambiar. Por Lúa siento un amor que me hace
sentir como una adolescente, que me enloquece, que me quita la razón de un modo
delicioso. No sé explicar con palabras lo unidas que estamos porque me parece
que ningún lenguaje podría expresar algo tan grande y mágico. Es una conexión
profunda, hermosa y muy mágica que nos permite hablarnos aunque no estemos
juntas. Yo puedo saber si Lúa está bien o mal a pesar de no hablar con ella. Si
no está bien, algo me avisa de eso y, después, cuando le pregunto si le ocurrió
algo, ella me confirma lo que yo había sentido. Este amor, esta conexión tan
bonita, nos revela lo que la otra piensa sólo mirándonos a los ojos; llena de
palabras los silencios que mantenemos... Es algo tan grande, tan hermoso, tan
cálido... Sé que quiero pasar toda mi vida a su lado, como siempre deseé, como
llevo deseando desde que era niña, desde que supe que estaba profundamente
enamorada de ella. Lúa me completa, me complementa, me hace sentir llena. No
sería capaz de vivir sin ella. Sé que ella siente exactamente lo mismo que yo
porque me lo demuestra siempre, en todo momento, pero sobre todo cuando nos
amamos, cuando nos dejamos llevar por la pasión más intensa; ésa que tanto nos
enloquece. Esos momentos me dan tanta vida... Cuando estamos tan unidas, tan
juntas, tan íntimamente juntas, el mundo desaparece, sólo existe ella para mí,
y sólo deseo enloquecerme entre sus brazos todas las veces posibles. Me gusta
tanto perder el control de mí misma entre sus brazos y compartir con ella el
placer más intenso... Es algo que tampoco sé explicar. Nunca he disfrutado
tanto de estas cosiñas como disfruto ahora con Lúa, como también lo hice el año
pasado, cuando estuvimos juntas. Ella me hace perder la noción de todo y me
desinhibe tanto que no pienso nada cuando estoy con ella, no pienso lo que
digo, ni cómo la beso, la abrazo o la acaricio... Solo me dejo llevar por lo
que siento, por esas infinitas ganas de hacer que goce, de enloquecerla, de
compartirlo todo con ella, todo, todo lo que soy. Perdemos tanto la noción del
tiempo cuando nos amamos que, cuando volvemos a la realidad, siempre nos
quedamos asombradísimas al darnos cuenta de que pasaron tantas horas.
También
disfrutamos de otras cosiñas, como la música. Nunca he compartido la música con
nadie como la comparto con ella. Con Lúa, Iauga ha ganado muchísimo porque Lúa
toca el piano y muchos instrumentos más. Pasamos largas horiñas en nuestra
casa, ella tocando el piano y yo, siguiéndola con la voz, cantando con ella.
Nos gusta tanto vivir esos momentos que, cuando lo hacemos, creemos que nada
más existe. Son momentos muy hermosos que nos llenan el alma de una belleza
infinita que nos hace sentir tan felices, que nos hace sentir que volamos, volamos
en nuestro hermoso mundo lleno de amor, de luz, de vida.
También
cocinamos juntas. Con Artemisa nunca compartía la cocina porque a Artemisa no
le gustaba nada que alguien cocinase junto a ella. Prefería cocinar ella sola
porque decía que se aclaraba más con las cosas y que le salía todo mucho mejor.
Por eso, nunca compartíamos algo tan bonito como cocinar. Con Lúa, en cambio,
cocino mucho y cada vez aprendo a hacer más cosiñas. Estoy consiguiendo que Lúa
coma menos carne cada vez. Ella sí comía carne, pero, desde que está conmigo,
dice que quiere dejar de hacerlo. No estoy influyéndole, sino ayudándola.
También hacemos tartas y dulces que nunca había hecho antes.
Estas
Navidades, Casandra va a venir con Gabriel a Ourense y pasarán las fiestas en
la aldeíña. Qué ganas tengo de vivir esos días. Yo no creo en la Navidad como
lo hacen la mayor parte de las personas, pero me gustan muchísimo estas fechas.
Me gustan desde que era niña porque me parecen muy bonitas, muy mágicas. Son
días llenos de amor, de luces, de un espíritu que hace olvidar por unos
instantes las rivalidades... Sé que no es todo tan idílico y precioso como
pienso, pero para mí sí que lo es. Además, serán las primeras Navidades que
viviré con Lúa. Ella nunca vino a la aldeíña en navidad, cuando la nieve lo
cubría todo, cuando todo estaba tan bonito... Ella siempre pasó las Navidades
en Ourense, en la ciudad, con sus padres. Mi madre también está muy contenta de
que Lúa y yo estemos juntas. Me dijo este viernes que Artemisa le parecía muy
buena mujer y que le gustaba como persona, pero que intuía que no podía estar
mucho tiempo conmigo porque no se encontraba del todo a gusto en esta vida y
que así no se puede estar con nadie. Incluso mi madre me dijo que intuía que
Artemisa no entendía lo que yo siento por mi tierra y alguien que comparta la
vida conmigo ha de entender eso a la perfección. Mi madre no me lo ha dicho,
pero yo sé que ella prefiere que yo esté con Lúa. Se nota que lo piensa por
cómo me pregunta cosas, por el interés que demuestra cuando le contamos algo,
por lo feliz y dichosa que es cuando vamos a la aldeíña... Además, es algo que yo
sé sin que me lo tenga que decir. Lo sé porque con mi madre tengo una conexión
muy fuerte y hermosa.
Estaría
siglos hablando de cómo son nuestros días, pero no tengo tiempo para seguir
escribiendo. He de ayudar a Lúa a hacer la cena. Hace poquiño que llegamos del
ensayo y siempre que ensayamos me quedo con una sensación tan bonita...
Nuestras canciones cada vez suenan más hermosas. Lúa sabe tocar tantos
instrumentos que hace que cada pieza suene inmejorable. Estamos ensayando porque
el día de Navidad haremos un concierto en Ourense, en un centro cívico en el
que trabaja Antía; una de las componentes de Iauga.
Y eso es todo
por hoy.
Empiezas con las intensas lluvias que golpean Galicia estas semanas. La situación es complicada y difícil de llevar, ya no por lo pesado que puede llegar a ser la lluvia tan continua, también por los numerosos destrozos que se están produciendo. Como bien dice Agnes, es una tormenta no sana. Intuye que algo va mal con Artemisa, y eso se lo confirman los Arcanos (me recuerda a uno del foro, que su nick era Arcano) con las cartas. Gracias a su don mágico, sabe lo que le ocurre a Artemisa. Sabe que está muy cerca de la muerte y de que no tiene ganas ni fuerzas para luchar. Eso como es normal le ha afectado mucho, ella no desea ningún mal a Artemisa, todo lo contrario. En vez de dejarse llevar por la tristeza, ha decidido hacer algo, ayudarla desde la distancia. Los Arcanos le han enseñado el camino, mediante rituales puede enviarle energía positiva, luz y salud para que se recupere. Es uno de esos momentos en los que da las gracias por poseer este don tan especial y mágico. ¡Espero que consiga ayudarla! Quizás algún día Artemisa sepa que la ayudó, quién sabe. Agnes además, comprende la decisión de alejarse de ella, de desaparecer de su vida. Sabe lo doloroso que puede ser para ella ver que está feliz junto a otra persona “el amor de su vida”, según sus propias palabras. Eso es muy doloroso, sobretodo si todavía hay amor de por medio. No sé si algún día serán capaces de ser amigas...normalmente no suele ocurrir, pero quién sabe. Incluso la madre de Lúa prefiere que esté con Lúa, la prefiere a Artemisa, pues ella siente lo mismo por Galicia y en eso, son dos gotas de agua. Por lo demás, todo va bien en la vida de Agnes, hacen todo lo que desean y lo mejor de todo, comparten experiencias, pues ambas tienen los mismos gustos y coinciden en todo. Agnes está viviendo un maravilloso sueño, repleto de felicidad. Una vida plena, 100% satisfactoria. Su única tristeza está en Artemisa, pues no quiere que le ocurra nada malo, pero estoy seguro que luchará por ella y hará todo lo que esté en sus manos para ayudarla. Es una entrada preciosa, repleta de esperanza y amor, amor puro y verdadero.¡Espero con ansias la continuación!
ResponderEliminar